ความคิดเห็นที่ 1 เจ้าพี่ชายนั่งนิ่ง ต้องพูดให้ขยับ เจ่าคนเล็กกลับต้องฉุดไม่ให้วิ่ง...   จากที่ดิฉันได้เล่าไปคร่าวๆ ข้างต้นแล้ว  ไม่รู้คุณๆ ที่มาอ่านจะสับสนหรือเปล่า เพราะสำหรับลูกชายดิฉันทั้ง 2 คนเค้าเป็น แอลดีคนละชนิดกัน แตกต่างกันคนละแบบคือ คนโตมีพฤติกรรมแบบนิ่งๆ ไม่ขยับ ส่วนคนเล็กมีพฤติกรรมแบบขยับตลอดไม่อยู่นิ่งค่ะ คุณๆ ที่เข้ามาอ่านคงอยากจะถามว่า มีสาเหตุอะไรที่ทำให้ดิฉันพาลูกชายไปพบแพทย์  ซึ่งสาเหตุครั้งแรกที่ไปพบหมอจิตวิทยาและพัฒนาการเด็ก คือ ความประพฤติที่ส่อว่า ลูกชายคนโตจะก้าวร้าว เช่น เค้าจะโวยวายเสียงดัง ปิดประตูกระแทกเวลาจะพูดอะไรกับเค้า  ถ้าโดนดุว่ามากๆ ก็ไปปิดขังตัวร้องไห้ทุบกำแพงในห้องน้ำ  ดิฉันเห็นว่า เค้าคงมีความกดดันเรื่องการเรียนที่ค่อนข้างเคร่งเครียดมากเกินไป  และเค้าก็ไม่พูดกับคนในบ้านจึงพาเค้าพบคุณหมอ การไปพบกับจิตแพทย์เด็ก  ดิฉันคิดว่า คงมีคุณพ่อคุณแม่หลายท่านมองว่า มีเหตุจำเป็นอะไรที่ต้องพาไปพบ  แต่ดิฉันอยากจะบอกว่า ปัจจุบันนี้ เด็กๆ ที่เป็นลูกของเราเค้าก็มีภาวะทางสังคมที่เคร่งเครียดมากกว่าที่เราจะคิดถึง  ดิฉันพบว่า ที่รพ.ที่ดิฉันพาลูกไปพบคุณหมอ  มีเด็กๆ ที่มีปัญหาคล้ายๆ กันอยู่เยอะมาก ซึ่งคุณหมอบอกว่า สาเหตุที่เด็กๆ ต้องมาพบคุณหมอก็คือ  พ่อแม่เลี้ยงดูลูกผิดไปจากสมัยก่อน ดิฉันเองมาคิดก็ยอมรับความจริงๆในข้อนี้  สมัยที่ดิฉันยังเด็ก  การเรียนก็คือ เรียนแต่ในโรงเรียน กลับมาบ้านทำการบ้าน อ่านหนังสือ และวิ่งเล่นตามประสา  แต่สมัยนี้ เด็ก ๆ ต้องแข่งขันกันมาก และมีค่านิยมที่ต้องเก่งรอบด้าน  พ่อแม่ที่รักลูกก็ไม่อยากให้ลูกตัวเองด้อยกว่าคนอื่น  ก็พาไปเรียนพิเศษ เรียนเสริม เรียนติว ซึ่งลูกชายคนโตดิฉันก็เป็น 1 ในเด็กๆ หลายๆ คนที่เจอกับเรื่องราวแบบนั้น จากคุณ : natnamo - [ 8 มิ.ย. 52 09:09:45 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ขอโทษทีนะคะ ทำไมไม่ได้อ่านกระทู้คุณเลยไม่ทราบค่ะ เดี๋ยวตามกลับไปอ่านจนจบเลยนะคะ ขอให้น้องดีวันนดีคืนนะคะ สู้ ๆ ค่ะคุณแม่ เป็นกำลังใจให้ดวงโต ๆ เลยนะคะ จากคุณ : แม่น้องเอเอ - [ 8 มิ.ย. 52 09:17:56 ]

ความคิดเห็นที่ 3 กำลังรออ่านอยู่นะคะ คุณแม่  natnamo จากคุณ : บะหมี่น้อย - [ 8 มิ.ย. 52 09:21:13 ]

ความคิดเห็นที่ 4 รออ่านค่ะ เขียนและเล่าเรื่องได้น่าสนใจมากค่ะ จากคุณ : มาม๊ะซามี่ (U-vita29) - [ 8 มิ.ย. 52 10:02:45 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ติดตามอ่าน และ เป็นกำลังใจให้ค่ะ จากคุณ : NoNoTan - [ 8 มิ.ย. 52 10:10:19 ]

ความคิดเห็นที่ 6 สู้ๆนะคะคุณแม่ ขอให้น้องหายเร็วๆนะคะ จากคุณ : พจมารร้าย - [ 8 มิ.ย. 52 10:11:21 ]

ความคิดเห็นที่ 7 นึกว่าหายไปไหนซะอีกค่ะ   รออ่านอยู่ค่า เป็นกำลังใจให้นะคะ จากคุณ : KC_Mama - [ 8 มิ.ย. 52 10:19:14 ]

ความคิดเห็นที่ 8 เป็นกำลังใจให้ค่ะ จากคุณ : คนสวยเมืองนนท์ - [ 8 มิ.ย. 52 10:20:11 ]

ความคิดเห็นที่ 9 เป็นกำลังใจให้นะคะ สาเหตุเกิดจากการเร่งเรียนอย่างนั้นหรือคะ เมื่อเช้านี้ เราตัดสินใจไม่ส่งใบสมัครเรียนพิเศษหลังเลิกเรียนของลูกอนุบาล 1 เพราะเลิกเรียนเกือบ 5 โมงเย็น นึกถึงตอนเราเป็นเด็กเราคงอยากกลับไปอยู่กับแม่มากกว่า อีกใจก็สับสนว่าลูกจะเรียนทันเพื่อนมั๊ยนะ คิดสลับไปสลับมา เราเองก็เป็นคุณแม่เต็มเวลา จะสอนลูกให้ได้ดีไม่ได้เชียวหรือ รออ่านเพื่อเก็บข้อมูลค่ะ จากคุณ : ขอคิดด้วยคน - [ 8 มิ.ย. 52 10:34:13 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ตามมาอ่าน และโหวตคะ ปล. ลูกชายหล่อจัง จากคุณ : โมลลาโย - [ 8 มิ.ย. 52 10:38:54 ]

ความคิดเห็นที่ 11 เรียนพิเศษมากทำให้กดดัน แต่...กลับมีผลช่วยฝึกความบกพร่องแอลดี   ก่อนอื่นคงต้องขอบคุณๆ ทุกๆ คนอีกครั้งที่มาให้กำลังใจนะค่ะ  ยินดีมากๆ ที่เรื่องราวของลูกชายมีประโยชน์ต่อลูกๆ ของทุกๆ คนค่ะ มาถึงเหตุผลที่ดิฉันต้องให้ลูกชายคนโตไปเรียนพิเศษ ก็มีสาเหตุมาจาก เค้าเรียนอะไรก็จำไม่ค่อยได้ เขียนหนังสือก็ผิดๆ ถูกๆ อ่านหนังสือก็หลงๆ ลืมๆ  ตอนนั้น...ดิฉันยังเคยว่าลูกว่า “ยิ่งเรียน ทำไมยิ่งโง่” ตอนว่าลูกเป็นเพราะความที่เราโมโห และคาดหวังกับลูกมาก  แต่พอมารู้ปัญหาของลูกแล้ว  ทำให้ตัวเองคิดว่า จริงๆ แล้ว คนที่โง่กว่า คือ ตัวของเราเองค่ะ ไม่ใช่ว่าอยากจะกล่าวโทษตัวดิฉันเองหรอกนะค่ะ  แต่ดิฉันมองว่า อาจมีคนเป็นพ่อเป็นแม่อย่างเราคิดว่า เราผ่านประสบการณ์ในวัยเด็กมาก่อน อะไรก็รู้ดีไปซะหมด  แต่ที่เรามักจะลืมไปคือ ถึงแม้ว่า ลูกเป็นชีวิตที่เกิดมาจากตัวเรา  แต่...ลูกก็เป็น...อีกชีวิตหนึ่ง  ที่ไม่เหมือนเราทุกอย่างหรอกนะค่ะ ตอนนั้น...ลูกชายดิฉันถือว่าเป็นเด็กที่เรียนอยู่ในเกณฑ์ดีค่ะ  คะแนนแต่ละวิชาก็เฉลี่ยอยู่เกรด 4 ตลอด  แต่พอเรียนในชั้นที่สูงขึ้นกลับกลายเป็นว่า ผลการเรียนตกลง  ยิ่งวิชาที่เกี่ยวกับการอ่านท่องจำคะแนนลดลงมาก  ทำให้ดิฉันคิดว่า เค้าไม่ตั้งใจเรียนในเวลาเรียน ก็ต้องลงโทษโดยการจับให้เค้าอ่านหนังสือให้มากขึ้น  และไม่ให้เค้าไปเล่นเพราะเค้าไม่ตั้งใจเรียนค่ะ ผลจากการกดดันลูกและการให้เค้าเรียนเสริม เรียนติวทั้งวันเสาร์และอาทิตย์  เพื่ออยากให้เค้ามีผลการเรียนที่ดีขึ้น...ซึ่งก็ดีขึ้นมาเล็กน้อย  แต่ทำให้ลูกชายเปลี่ยนไปจากเด็กที่พูดจาเพราะ ก็เป็นคนพูดจากระโชกโฮกฮาก  พอทำอะไรไม่ได้ดั่งใจก็จะร้องโวยวายเขวี่ยงของเพื่อระบายอารมณ์  และพอโดนทำโทษก็ร้องไห้ไม่พูดจา จากคุณ : natnamo - [ 8 มิ.ย. 52 10:40:28 ]

ความคิดเห็นที่ 12 เป็นห่วงแต่ลูกคนโต เลยลืมระวังลูกคนเล็ก !!!   จากที่ดิฉันได้เล่าไป  ตลอดเวลาตั้งแต่ลูกชายคนโจยังเล็กจนเค้าอายุ 5 ขวบ ดิฉันจะเลี้ยงดูเค้าใกล้ชิดตลอด เพราะไม่ต้องทำงานนอกบ้าน  พอมีลูกคนเล็กด้วยความคิดว่า มีประสบการณ์จากลูกคนโตแล้ว อะไรคือสาเหตุที่ทำให้ลูกเจ็บไข้ได้ป่วย  ดิฉันก็หลีกเลี่ยง ซึ่งก็ได้ผลดีมากเพราะเลี้ยงคนเล็กได้อย่างสบายๆ พัฒนาการดีและแข็งแรง  ทำให้ไม่ต้องห่วงเจ้าคนเล็กเท่าไหร่ค่ะ ด้วยความที่คนเล็กเลี้ยงง่าย  พัฒนาการดี  โตวันโตคืน จนดิฉันแทบจะจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่า ลูกคลานเมื่อไหร่ เดินเมื่อไหร่ เพราะเค้าเหมือนเกิดมาแบบ Automatic มากๆ ทำอะไรได้เอง  ไม่ต้องให้แม่อย่างดิฉันต้องช่วยผิดกับคนโต   ตอนมีคนเล็กดิฉันทำงานอยู่บ้านด้วย ทำให้ยุ่งๆไม่ค่อยมีเวลาดูแลเค้าเท่าไหร่  จำได้ว่า เวลาคนเล็กหิวนม ก็ต้องเอานมให้เค้า แล้วให้เค้าจับขวดนมเอง  ซึ่งเค้าก็ทำได้ตั้งแต่ 5 เดือน ดิฉันทำงานไปไม่ต้องค่อยป้อนนมเลย พอกินหมดเค้าก็เอาขวดออกเอง  คุณอาจคิดว่า ไม่น่าเชื่อ...ดิฉันเองเป็นแม่ยังไม่เชื่อเหมือนกันค่ะ คิดในแง่ดี เค้าคงมองว่าแม่ยุ่งก็เลยไม่อยากกวนค่ะ มาเล่าต่อถึงพฤติกรรมลูกคนโตที่ก้าวร้าวขึ้นทุกวัน  จนในที่สุด...ดิฉันเองก็เครียด ก็เลยพาลูกไปพบคุณหมอจิตเวชและพัฒนาการเด็ก  ซึ่งตอนนั้น ลูกชายคนโตเรียนอยู่ชั้น ป.3 ส่วนคนเล็กกำลังจะเข้าอนุบาล  แต่ระหว่างนั้นดิฉันก็ไม่เคยพาเค้าไปเรียนเตรียมอนุบาลหรือเนอสเซอรี่ที่ไหน เพราะคิดว่า เลี้ยงติดตัวอยู่บ้านสะดวกกว่าค่ะ พฤติกรรมคนเล็กในสายตาของดิฉันก็เป็นเด็กสดใสร่าเริง อยู่บ้านก็เล่นของเล่นช่างแกะช่างแคะไปซะทุกอย่าง  แต่เค้าไม่พูดจะเอาอะไรก็จะเดินมาจูงมือดิฉันไปแทน เวลาวิ่งเล่นซุกซนในบ้านก็มีเตะนู้นชนนี่บ้าง  ปีนป่ายบ้าง  ดิฉันมองว่า เป็นเรื่องปกติ หรือเป็นเพราะเจ้าคนโตไม่เคยซนแบบนี้  เพราะเค้าป่วย  พอคนเล็กเล่นได้ดิฉันก็เลยคิดว่า เป็นเรื่องธรรมดาซะอย่างงั้นแหละค่ะ จากคุณ : natnamo - [ 8 มิ.ย. 52 11:10:00 ]

ความคิดเห็นที่ 13 คุณหมอบอกว่า ลูกคนเล็กมีลักษณะของเด็กสมาธิสั้น จากดิฉันเคยเล่าไปก่อนหน้านี้แล้ว  เรื่องการพาลูกชายคนโตไปพบคุณหมอแต่ผลปรากฏว่า คุณหมอสนใจในอาการลูกชายคนเล็กมากกว่า  วันนั้น...คุณหมอให้ลูกชายคนเล็กมานั่งนิ่งๆ ซัก 3 นาที  แต่ยังไม่ถึง 1 นาทีลูกก็เริ่มมองไปทางอื่นแล้ว  และก็ลุกจะวิ่งไปหาของเล่น  คุณหมอเรียกชื่อก็ไม่หัน  คุณหมอพูดด้วยก็ไม่สบตา เอาล่ะซิ...ดิฉันคิดในใจลูกดิฉันเป็นสมาธิสั้นจริงๆหรือ แต่จริงๆ แล้ว  ก่อนหน้าที่ดิฉันจะพาลูกคนโตมาหาหมอ  ตอนนั้นน้องสาวดิฉันมาเที่ยวบ้าน  ก็มาสังเกตอาการของหลานเหมือนกัน  น้องสาวยังบอกว่า ทำไมซนผิดปกตินะ  ตอนนั้นดิฉันก็ไม่ค่อยสนใจที่น้องสาวบอกเท่าไหร่ เพราะดิฉันมักจะคิดว่า น้องสาวเป็นนักทฤษฎี ถ้าน้องสาวไปอ่านเกี่ยวกับโรคภัยไข้เจ็บอะไรมา ก็จะมาเล่าให้ดิฉันฟัง และมักจะคิดว่า ตัวเองมีอะไรเข้าข่ายตามข้อสงสัยบ้าง ซึ่งส่วนมากน้องสาวดิฉันจะต้องคิดว่า ตัวเองเป็นไว้ก่อนเสมอ  ซึ่งดิฉันมักจะบอกน้องสาวว่า เป็นพวกวิตกจริตเกินไป แต่ถ้ามาคิดมองตัวเองดิฉันก็คงเป็นพวก ปล่อยปละละเลยเกินไปเหมือนกันค่ะ   พอได้ยินคุณหมอพูดก็ทำให้คิดถึงคำพูดของน้องสาวที่มาเตือนดิฉัน  ทำให้ดิฉันเริ่มอยากรู้ถึงวิธีการสังเกตของคุณหมอว่า อะไรที่ทำให้ทุกๆ คนมองเห็นความผิดปกติในตัวลูกชายคนเล็ก  แต่ดิฉันกลับมองไม่เห็นว่าพฤติกรรมดังกล่าวเป็นความผิดปกติ  คุณหมอบอกว่า เด็กที่มีอาการสมาธิสั้น  มักจะไม่ค่อยมีปฏิสัมพันธ์กับคนอื่น  มักจะชอบเล่นคนเดียว เวลาเรียกชื่อก็ไม่หัน ต้องเรียกซ้ำๆ หลายครั้ง คุณหมอถามว่า คุณแม่ให้ลูกดูทีวีบ่อยหรือเปล่า  ดิฉันบอกว่า ให้ดูเกือบทุกวัน เพราะดิฉันต้องทำงาน  แต่ที่ให้ดูก็เป็น VCD ที่เสริมพัฒนาการเด็ก ไม่ใช่พวกการ์ตูนต่อสู้  คุณหมอก็บอกว่า ผลของการดูทีวีก็ทำให้เด็กๆ ขนาดพัฒนาการที่เหมาะสม  สมองของเค้าจะมีปฏิกิริยาต่อสิ่งเร้าในทีวีมากกว่า   และภาพที่เคลื่อนไหวในทีวีก็จะติดคงติดอยู่ในสมองของเค้า ทำให้เค้าไม่สนใจกับสิ่งรอบๆตัว พอคุณหมอบอกถึงสาเหตุมาเท่านั้นแหละค่ะ  ดิฉันก็ได้แต่อึ้ง  เพราะดิฉันเลี้ยงคนเล็กแบบนี้มาตลอด แถมยังแอบดีใจอีกต่างหากว่า เจ้าคนเล็กเลี้ยงง่าย เวลาเค้าซนก็แค่เปิดทีวีให้ดูก็จะหยุดซน  ถือว่าเป็นการแก้ปัญหาอย่างผิดๆ ของดิฉันอีกแล้วค่ะ แก้ไขเมื่อ 08 มิ.ย. 52 12:03:57 แก้ไขเมื่อ 08 มิ.ย. 52 12:01:15 จากคุณ : natnamo - [ 8 มิ.ย. 52 12:00:25 ]

ความคิดเห็นที่ 14 ตามอ่านนะคะ สู้ ๆ เป็นกำลังใจเสมอค่ะ จากคุณ : กัญจน์ญภา - [ 8 มิ.ย. 52 12:15:25 ]

ความคิดเห็นที่ 15 สมาธิสั้น สามารถปรับพฤติกรรมได้ ด้วยการดูแล และเลี้ยงดูด้วยความเข้าใจ ดิฉันปรึกษาคุณหมอว่า อาการแบบนี้จะรักษาหายมั้ย  ต้องทำอย่างไรบ้าง  คุณหมอแนะนำว่า ดิฉันควรจะพาลูกคนเล็กไปเข้าเรียนเตรียมอนุบาลก่อน  เพื่อปรับเค้าให้รู้จักการเข้าสังคมกับเด็กๆ คนอื่นบ้าง  เค้าจะได้มีการเลียนแบบพฤติกรรมของเด็กในวัยเดียวกัน   ดิฉันมานั่งคิดดูตลอดเวลาตั้งแต่ลูกคนเล็กเกิดจนเกือบจะเข้าอนุบาล  น้อยครั้งมากที่ดิฉันจะให้เค้าไปเล่นนอกบ้าน เพราะดิฉันต้องทำงานทั้งวัน  จะว่างอีกทีก็คือช่วงเย็น ซึ่งก็เป็นเวลาที่ลูกคนโตกลับจากรร.แล้ว ทำให้ส่วนมากดิฉันจะเลี้ยงเค้าอยู่ในบ้านตลอด   คนที่จะเล่นกับคนเล็กก็มีแต่ลูกชายคนโต  ซึ่งพอเลิกเรียนมา ดิฉันก็ต้องดูแลลูกคนโตว่า มีการบ้านอะไรบ้าง ดูหนังสือที่เค้าเรียนว่า เรียนอะไรมา  ทำให้ตัวพี่ชายก็ไม่ค่อยจะว่างได้เล่นกับน้องเท่าไหร่ เพราะต้องถูกแม่เคี่ยวเข็ญให้อ่านหนังสือตลอดเหมือนกัน   แตถึงอย่างนั้น ถ้ามีเวลาดิฉันก็จะพาคนเล็กออกไปเดินเล่นเหมือนกัน แต่เค้าก็จะเป็นเด็กวิ่งซน  ต้องคอยตามจับ พอเห็นใครเค้าก็เข้าไปเล่นด้วย  ไม่มีกลัวคนแปลกหน้า หรือเกรงใจใคร ซึ่งอาการเกรงใจ  เด็กๆอย่างลูกคนเล็ก เค้าคงยังไม่เข้าใจ  แต่คงเป็นดิฉันเองรู้สึกไปเองมากกว่า   เจ้าคนเล็กเวลาไปเล่นกับใคร บางทีก็ดูเหมือนเค้าจะเกเพื่อน อย่างเด็กคนอื่นเวลาไม่รู้จักกัน ก็จะไม่เข้ามาใกล้  แต่ลูกชายคนเล็กเดินเข้าไปหาเลย ถ้าเพื่อนถือของเล่นอยู่  และเค้าอยากได้เค้าก็จะแย่งเอามาจากมือบ้าง ดิฉันเองก็ต้องคอยห้าม คอยดุ หรือ  ถ้าใครมาเล่นด้วยในบ้านมาจับของที่เค้าเล่นเค้าก็จะไม่ให้เล่น จากคุณ : natnamo - [ 8 มิ.ย. 52 12:20:35 ]

ความคิดเห็นที่ 16 สมาธิสั้น สามารถปรับพฤติกรรมได้ ด้วยการดูแล และเลี้ยงดูด้วยความเข้าใจ นอกจากนี้ คุณหมอยังบอกให้ดิฉันปรับพฤติกรรมการเลี้ยงดูลูก   ควรจะงดเรื่องการดูทีวี  เพราะยิ่งดูทีวีเค้าก็จะสร้างโลกส่วนตัวของเค้ามากขึ้น  คุณหมอบอกว่า การที่ลูกชายดิฉันพูดช้าก็มีผลจากการดูทีวีเหมือนกัน  เพราะเสียงการ์ตูนพูดคุยกัน  บางครั้งก็พูดเร็วมากจนเด็กจับคำพูดไม่ได้  และบางคำก็ไม่ได้ชัดเจนถูกต้องเหมาะสมกับเด็ก ดิฉันมาคิดตามคุณหมอก็ถูกต้องทุกอย่าง  สมัยเลี้ยงลูกคนโตดิฉันก็เปิดทีวีให้เค้าดูเหมือนกัน  เพราะเค้าป่วยบ่อย ก็เลยอยากหาอะไรที่ทำให้เค้าสนุก ไม่ต้องเบื่อ กับการต้องอยู่แต่ในบ้าน  ดิฉันก็ใช้วิธีเปิดการ์ตูนให้เค้าดู แต่สำหรับคนเล็กดิฉันทำงานทั้งวัน  อยากให้เค้าอยู่นิ่งๆ ก็เลยเปิดการ์ตูนให้ดูเพราะไม่อยากให้เค้าซนวิ่งไปชนข้าวของ ลูกชายทั้ง 2 คน กว่าจะพูดก็ 2 ขวบกว่าจะ 3 ขวบ  โดยเฉพาะคนเล๋น พูดไม่ค่อยชัด จนญาติยังล้อกันว่า พูดเหมือนบรรพบุรุษอากงอาม่าพูดไทย พูดไม่ค่อย “ซัด” คือ ตัว “ช” กับ “ซ” ออกเสียงผิดตลอด  ซึ่งแรกๆ ก็ขำๆ  แต่พอมารู้จากคุณหมอแล้ว ดิฉันเริ่มขำไม่ออกค่ะ นอกจากนี้ คุณหมอยังให้ ดิฉัน ฝึกลูกพูดจ้องตากัน ด้วย  ก่อนหน้าดิฉันคุยกับลูกก็ไม่เคยสนใจในเรื่องนี้เลย  เพราะคิดว่าลูกยังพูดไม่เป็น รู้แต่ว่า เค้าฟังดิฉันพูดรู้เรื่อง บอกอะไรไปเค้าก็ทำได้  แม้แต่เค้าไม่ต้องหันมามอง   ดิฉันยังแอบคิดชมว่า ลูกดิฉันไม่ธรรมดา ดูเหมือนไม่สนใจ แต่รู้เรื่องดี ดูดิฉันสิ...คิดเข้าข้างตัวเองได้อีก พอถึงเวลาลูกจะเอาอะไรก็มาจูงมือดิฉันแล้วพาดิฉันไป  เค้ายังพูดเรียกของที่เค้าจะเอาไม่ได้ ก็จะใช่เสียง “อือๆ อาๆ” ดิฉันต้องคอยถามว่า อันนี้ใช่มั้ย ถ้าไม่ใช่เค้าจะ ส่ายหัว ถ้าใช่เค้าจะพยักหน้า  แต่ถ้าไม่ใช่หลายๆ ครั้ง ดิฉันยังทำให้ไม่ถูกอีก เค้าจะโมโหลงไปนอนดิ้นแทน  ดิฉันคิดว่า เค้าคงอึดอัดเหมือนกัน ที่ดิฉันฟังเค้าไม่รู้เรื่อง แก้ไขเมื่อ 08 มิ.ย. 52 12:45:33 จากคุณ : natnamo - [ 8 มิ.ย. 52 12:42:49 ]

ความคิดเห็นที่ 17 ตามมาอ่านอย่างไวเลยค่ะ จากคุณ : MableCat - [ 8 มิ.ย. 52 12:46:51 ]

ความคิดเห็นที่ 18 ตามมาอ่านด้วยค่ะ ตายแล้ว ลูกชาย 2 ขวบ 3 เดือน ชอบดูบาร์นี่มากๆ เราก็ชอบเปิดให้ดู เพราะเวลาเค้าดูแล้วเค้าไม่ซนไง อุ้ยๆๆ ต้องระวังมากขึ้นซะแล้ว ขอบคุณสำหรับกระทู้ดีๆแบบนี้นะคะ จากคุณ : bodiamond1 - [ 8 มิ.ย. 52 13:03:18 ]

ความคิดเห็นที่ 19 ขอเป็นกำลังจให้ด้วยคนนะคะ ความรักของแม่ คือ ยาที่ดีที่สุด สำหรับทุกโรค ค่ะ จากคุณ : แม่เซน - [ 8 มิ.ย. 52 13:04:32 A:58.9.150.173 X: TicketID:138376 ]

ความคิดเห็นที่ 20 เขียนได้น่าอ่านมากเลยคะ เป็นกำลังใจให้นะคะ สู้ๆ คะ จากคุณ : ต้นข้าวต้นขิง (townthara) - [ 8 มิ.ย. 52 13:39:20 ]

ความคิดเห็นที่ 21 ปัญหาการเลี้ยงดูลูก เริ่มส่งผล...ทำให้พฤติกรรมของลูกเปี๋ยนไป๋...เฮ้อออ ตามที่คุณหมอได้แนะนำว่า ดิฉันควรพาลูกไปเข้าเรียนกับเด็กๆ ในวัยเดียวกัน เพื่อปรับพฤติกรรมที่เค้าไม่ค่อยสนใจใคร  และการเล่นที่เค้าไม่รู้จักแบ่งปันให้ใคร เรียกว่า ถือเอาตัวเองเป็นใหญ่แต่เพียงผู้เดียว  เพราะเค้าเคยชินกับการเล่นคนเดียวมาตลอด ที่สังเกตเห็น เวลาเล่นไม่รู้จักคำว่า “แพ้” ถ้าจะเล่นอะไรต้อง “ชนะ” เท่านั้น  ไม่รู้จักคำว่า “ยอม” ต้อง “ได้” ตลอด อีกเหตุผล...ของการเลี้ยงดูที่เป็นเหมือนส่งให้พฤติกรรมเค้ายิ่งเข้าสังคมไม่ได้ก็เพราะการที่เค้าเป็น “น้องคนเดียว” ดิฉันจะสอนคนโตให้รักน้อง ยอมน้อง เพราะน้องตัวเล็กกว่า  ลูกคนโตดิฉันเค้าก็เชื่อฟังเหมือนกัน  ถ้าน้องอยากได้อะไรมาแย่งไป เค้าก็ยอมให้น้อง  ซึ่งแรกๆ ตัวลูกชายคนโตก็เหมือนกับว่า ไม่เป็นไร ยอมน้องได้   แต่หลังๆเจ้าน้องชายชักเอาใหญ่  เรียกว่า อะไรๆ ก็จะเอามาเป็นของตัวเองหมด  พี่ก็เลยเริ่มไม่ไหว  เริ่มแย่งคืนบ้าง  แต่ด้วยความน้องตัวเล็กกว่า เวลาทำน้อง ตัวใหญ่แรงก็เลยเยอะ  น้องเจ็บก็ถูกดุ โดนว่าอีก  กลายเป็นเจ้าคนโตยิ่งเก็บกด ไหนจะโดนแม่เข้มงวดเรื่องเรียน แล้วยังมาโดนดุเรื่องน้องอีก ที่เห็นชัดๆ คือ น้องไม่ต้องเรียน ได้เล่นสบาย แถมไม่โดนดุด้วย!!!   คุณๆ ที่อ่านคงมองเห็นภาพว่า มันเหมือนเป็นเรื่องเล็กๆ น้อยๆ ตอนแรก...ดิฉันเองก็คิดเหมือนกัน  และคงมีหลายๆ ครอบครัวก็มีเรื่อง พี่อิจฉาน้อง   แต่... ทำไมพี่ถึงต้องอิจฉาน้องด้วย เพราะเป็นไปตามสัญชาตญาณ หรือ ความรู้สึกของเด็กที่รู้สึกอย่างนั้นจริงๆ ส่วนดิฉันเอง คิดว่า...สาเหตุคงมาจากการเลี้ยงดูด้วยส่วนหนึ่งค่ะ  คุณๆ ที่มาอ่านก็คงคิดว่า เป็นเรื่องปกติที่พวเราก็ต้องสอนลูกที่เป็นพี่รักน้อง และยอมให้น้อง  และให้ความสำคัญกับน้องใหม่มากกว่า พี่ที่โตแล้ว  คงเพราะคิดว่า เค้าเป็นพี่ แต่...เค้าก็ยังคงเป็นเด็ก...ถึงจะโตกว่าก็ตามเถอะ ดิฉันยอมรับว่า บางทีก็ลืมไปเหมือนกัน ว่าลูกชายคนโตเค้าก็คือ เด็กเหมือนกัน  ความคิดที่เราพยายามสอนเค้า เพื่อปลูกฝังให้พี่น้องรักกัน  แต่กลับเป็นการทำให้เค้าเกิดความรู้สึกไม่เท่าเทียม  ดิฉันว่า เด็กๆ หลายคนก็คงคิด เหมือนลูกชายดิฉัน และการมองปัญหาตรงนี้ ดิฉันคิด เด็กเข้าใจว่า ผู้ใหญ่มักจะมองตรงข้ามกับเด็กเสมอ !!! ความรู้สึกไม่เท่าเทียมและกดดันของลูกชายดิฉัน  ก็แสดงออกมาจากเค้าเริ่มจะเล่นกับน้องแรงๆ และเวลาที่ดิฉันเผลอเค้าก็ตีน้อง ขู่น้องไม่ให้บอกดิฉัน  ดิฉันเรียกเค้ามาคุย และถามเค้าว่า ทำไมเค้าถึงต้องตีน้องแรงๆ เค้าก็ร้องไห้และพูดระบายความรู้สึกที่มีต่อน้องออกมา  เค้าถามดิฉันว่า ทำไมเค้าต้องทำทุกอย่าง ต้องเรียนไม่เคยได้เล่น ไม่เหมือนน้องเลย น้องได้เล่นสบาย ทำไมเค้าไม่ค่อยได้อยู่กับแม่ แต่น้องกลับได้อยู่กับแม่ทุกวัน ดิฉันฟังแล้วก็อึ้งค่ะ!!! แก้ไขเมื่อ 08 มิ.ย. 52 15:22:00 แก้ไขเมื่อ 08 มิ.ย. 52 15:19:58 จากคุณ : natnamo - [ 8 มิ.ย. 52 13:44:12 ]

ความคิดเห็นที่ 22 ติดตามค่ะ  ขอขอบคุณสำหรับเรื่องราวดี ๆ นะคะ  เราต้องคอยระวังลูกเราบ้างแล้วค่ะ รอติดตามต่อค่ะ จากคุณ : PANDY MY LOVE - [ 8 มิ.ย. 52 14:10:51 ]

ความคิดเห็นที่ 23 ติดตามค่ะ จากคุณ : แม่น้อง "ข้าวฟ่าง" (F-NOK) - [ 8 มิ.ย. 52 14:21:25 ]

ความคิดเห็นที่ 24 ทำยังไง...เมื่อคนโตอิจฉาน้อง จัดการยังไงกับพฤติกรรมป่วนของเจ้าคนเล็ก จากการได้ฟังที่ลูกชายได้ระบายความรู้สึกออกมา  ประกอบกับการได้ไปพบคุณหมอและได้รับคำแนะนำดีๆ ในการเลี้ยงลูกมาแล้ว  ดิฉันเองก็มาคิดว่า ตัวดิฉันเองคงต้องปรับปรุงตัวเองอย่างแรง  คือ ต้องเลี้ยงลูกคนโตยังไงให้เค้าไม่รู้สึกอิจฉาน้อง  และจะจัดการตัวป่วนอย่างคนเล็กยังไง คุณหมอบอกดิฉันว่า สำหรับคนโตดิฉันต้องหมั่นพูดคุยกับเค้า และยอมรับในสิ่งที่เค้าอยากจะทำบ้าง ซึ่งคุณหมอบอกว่า ไม่ได้หมายความถึงต้องตามใจเค้าทุกอย่าง แต่...ก็ต้องมีที่ให้เค้าเป็นตัวของตัวเอง เพราะเค้าเองก็มีเรื่องมากมายที่อยากจะพูดเล่าให้เราฟัง   แต่ด้วยตัวดิฉันเลี้ยงลูกทั้ง 2 คนแบบมองนาฬิกา คือ ต้องทำอะไรให้ทันเวลาไปซะทุกอย่าง  ถึงเวลาต้องกินข้าว ถึงเวลาทำการบ้าน ถึงเวลาต้องอ่านหนังสือ ถึงเวลาต้องซ้อมเล่นเปียโน หมดเวลาแล้ว ต้องเข้านอน เรียกว่า ไม่เคยถามลูกคนโตด้วยซ้ำว่า เค้าอยากจะทำอะไรบ้าง แล้วเค้าเองก็ไม่มีโอกาสได้พูดอีกต่างหาก ส่วนลูกคนเล็กคุณหมอก็บอกว่า ดิฉันก็ต้องหมั่นพูดคุยกับเค้าเหมือนกัน อ้าว...ดิฉันก็คิดในใจว่า ที่ผ่านมา ดิฉันก็พูดกับลูกเหมือนกันนะ  แต่...พอมาคิดดูอีกที ดิฉันว่าคงเป็นการพูดแบบสั่งมากกว่า คือ สั่งให้ลูกทำแบบนี้ ห้ามลูกทำแบบนั้น  แต่ไม่ค่อยจะเรียกลูกมาคุยกันเท่าไหร่ เพราะเค้าพูดไม่ได้ ก็ไม่เคยจะหัดให้เค้าพูด คิดว่า เป็นเด็กผู้ชายก็พูดช้าแบบนี้ เป็นเรื่องธรรมดา น้านน...แต่ละเหตุผลล้วนเข้าข้างตัวดิฉันเองจริงๆค่ะ จากคุณ : natnamo - [ 8 มิ.ย. 52 14:31:16 ]

ความคิดเห็นที่ 25 กำลังจะทำงานเกี่ยวกับเด็ก มาขอติดตามอ่านด้วยค่ะ ปล. อ่านแล้วเริ่มคิดแล้วนิดๆว่าหลานเราเป็นโรคสมาธิสั้นด้วยรึป่าว เพราะดูเค้าค่อนข้างซนมาก อยู่เฉยๆไม่ค่อยได้ แล้วก็ไม่ยอมใครด้วยเหมือนกัน ขอติดตามต่อนะคะ จากคุณ : sissy458 - [ 8 มิ.ย. 52 15:04:08 ]

ความคิดเห็นที่ 26 น่าสนใจมากค่ะ ชอบคุณที่นำมาเล่าให้ฟังนะคะ เราเองก้เลี้ยงลูกอยู่กับบ้านค่ะ กลัวๆเหมือนกันเรื่องเข้าสังคมไม่เป็น               ตอนนี้ที่เห็นๆคือเค้าขี้อายมากถ้ามีคนแปลกหน้ามาอยู่ใกล้ๆ เค้าจะหยุดกิจกรรมทั้งหมดแล้วมาซุกอยุ่กับแม่                 แต่เค้าเล่นกับเพื่อนนะคะ นี่ก็พยายามหาอะไรทำกับลูกเหมือนกัน เรื่องทีวีก็มีเปิดดูบ้างเหมือนกันค่ะ  คงต้องสังเกตและดูให้มากกว่านี้แล้วล่ะค่ะ           เราเองก้กลัวว่าจะเข้าใจไปเองแบบคุณเหมือนกัน จนกลายเป็นปล่อยปัญหาให้มากขึ้นๆโดยไม่รู้ตัว                     เป็นกำลังใจให้นะคะ จากคุณ : catcompany - [ 8 มิ.ย. 52 15:09:20 ]

ความคิดเห็นที่ 27 มองแต่ลูกว่า มีปัญหา แต่ต้นเหตุของปัญหาคือ ตัวแม่เองต่างหาก ดิฉันเริ่มทำตามคำแนะนำของคุณหมอ โดยการพาคนเล็กไปหาที่เรียนเตรียมอนุบาล  ดิฉันคิดว่า ง่ายๆ แค่พาไปสมัคร  ยังไงเค้าก็รับ  แต่ที่ไหนได้ ไม่ได้ง่ายอย่างที่คิด เพราะพฤติกรรมของลูกดิฉันเวลาเข้าไปร่วมกลุ่มกับเด็กๆ เค้าไม่สามารถเข้าร่วมกลุ่มกับเด็กๆ ได้ ทางรร.เลยไม่รับพิจารณาค่ะ  ตอนที่เนอสเซอรี่แห่งแรกไม่รับก็ไม่เป็นไร คิดว่า บุคลากรเค้าคงไม่พอด้วย  แต่พอพาไปอีกทีเค้าก็ไม่รับนี่ซิ  เอาแล้ว...ดิฉันเริ่มเหงื่อตกแล้วค่ะ คิดดู่ว่า เด็กอายุแค่ 2 ขวบกว่า จะ 3 ขวบไม่ผ่านการการคัดเลือกเพื่อเข้าเรียนเตรีมอนุบาลเนี่ยยนะ ในความรู้สึกของดิฉันนี่ยิ่งกว่า ลูกคนโตเรียนแล้วเกรดตกอีกนะค่ะ  เพราะเจ้าคนเล็กแค่เริ่มเค้าก็ตกแล้ว  คิดแล้ว...เครียดเลยค่ะ ไหนยังมีปัญหาเกี่ยวกับลูกคนโตอิจฉาน้องคนเล็กอีก  ทำยังไงดี...แต่ดิฉันยังโชคดีที่ว่า เวลาดิฉันไปไหนดิฉันจะพาลูกไปพร้อมกัน เพราะฉะนั้น...คนโตเค้าก็จะรับรู้เกี่ยวกับน้อง  ส่วนน้องก็จะรับรู้เรื่องของพี่  กลายเป็นว่า เป็นข้อดีไป อันนี้...ดิฉันก็คิดเองว่าดีไว้ก่อนค่ะ   เพราะจากการที่ดิฉันพาคนเล็กไปสมัครเรียนแล้วเค้าไม่รับ  คนโตก็อยู่ด้วยเค้าก็ถามว่า แม่ทำไมเค้าไม่รับน้องเรียน  ดิฉันก็เลยบอกลูกว่า เพราะน้องไม่ได้รับการฝึกฝนเหมือนอย่างลูก วันๆ น้องเอาแต่เล่น เห็นมั้ย  น้องเค้าก็เลยทดสอบไม่ผ่าน  ไม่เหมือนอย่างลูก ที่แม่เข้มงวดลูกเลยทำได้ แล้วลูกก็เป็นเด็กดีเชื่อฟังแม่ทำตามที่แม่บอก ไม่เหมือนน้องที่เค้าไม่ค่อยเชื่อฟังแม่ ดิฉันก็เลยเปลี่ยนวิกฤตเป็นโอกาสแก้ปัญหาเฉพาะหน้ากับลูกไปก่อน  เพราะลูกคนโตเค้าเองก็ได้เห็นและคิดตามว่า มีเหตุอย่างที่ดิฉันบอก และผลเค้าเองก็ได้รับรู้ได้เห็นว่า น้องไปสมัครแล้วไม่มีที่ไหนรับทั้ง 2 ที่   ลูกคนโตเค้าพูดกับดิฉันว่า สงสารน้องเพราะไม่มีคนรับน้องเข้าเรียนเลย  ตอนเค้ารู้ว่า น้องไม่ได้เรียน ดิฉันเห็นค้าเดินจูงมือน้องออกมาท่าทางผิดหวังแทนน้อง  แต่เจ้าน้องยังวิ่งเล่นไม่รู้เรื่องราวเหมือนเดิม ส่วนดิฉันพาไปสมัครเรียนเตรียมอนุบาลแบบไหน แล้วต้องเตรียมตัวยังไง ดิฉันจะมาเล่าให้ได้อ่านกันอีกนะค่ะ จากคุณ : natnamo - [ 8 มิ.ย. 52 15:15:08 ]

ความคิดเห็นที่ 28 จะมาติดตามต่อค่ะ จากคุณ : bodiamond1 - [ 8 มิ.ย. 52 15:23:27 ]

ความคิดเห็นที่ 29 ตามมาอ่านด้วยคนค่ะ จากคุณ : ญา(แม่นูฮา) (~sinur_ya~) - [ 8 มิ.ย. 52 15:54:08 ]

ความคิดเห็นที่ 30 เข้ามาโหวตรออ่านตอนต่อไปครับ จากคุณ : HiNjUnG - [ 8 มิ.ย. 52 16:11:37 ]

ความคิดเห็นที่ 31 voted ja จากคุณ : Second impact - [ 8 มิ.ย. 52 17:13:40 ]

ความคิดเห็นที่ 32 น้องcat ฮาน่าไม่เป็นหรอก ..เก่งออกอย่างนั้น ..เข้ามาโหวตค่ะ มีประโยชน์มาก จากคุณ : NATTI นัทตี้ - [ 8 มิ.ย. 52 17:41:55 ]

ความคิดเห็นที่ 33 มาตามอ่านนะคะ ไม่ทราบว่าพาน้องไปสมัครเรียนที่ไหนบ้าง เพราะตอนเราพาลูกไปสมัครเตรียมอนุบาล ไม่เห็นต้องทดสอบอะไรเลยค่ะ (หรือเพราะของเราเป็นโรงเรียนเล็กๆ ใกล้ๆ บ้าน) อยากให้ลองไปดูหลายๆ ที่นะคะ อาจไม่ใช่ที่มีชื่อเสียงนัก ถ้าเป็นโรงเรียนที่เพิ่งเปิดใหม่ๆ จะดูจะแคร์เด็กกับผู้ปกครองมากกว่าโรงเรียนเก่าๆ มีชื่อเสียง .งอยากให้เน้น โรงเรียนที่สะอาด ปลอดภัย เด็กไม่เยอะต่อห้องก็พอค่ะ อย่าท้อนะคะ เป็นกำลังใจให้ จากคุณ : JNOY - [ 8 มิ.ย. 52 17:55:28 ]

ความคิดเห็นที่ 34 มาลงชื่อว่าตามอ่านและตามให้กำลังใจอยู่ค่ะ จากคุณ : tiara - [ 8 มิ.ย. 52 21:07:56 ]

ความคิดเห็นที่ 35 ติดตามอยู่ด้วยนะคะ โหวตด้วยค่า... จากคุณ : Ohm-Good & Mamy - [ 8 มิ.ย. 52 21:12:57 ]

ความคิดเห็นที่ 36 อย่างนี้ ต้องติดตาม คุณแม่เขียนได้น่าอ่านมากค่ะ ชมจากใจ จากคุณ : แม่น้องจีน (คริสตัลสีฟ้า) - [ 8 มิ.ย. 52 21:14:47 ]

ความคิดเห็นที่ 37 ตามมาอ่านด้วยคนคะ เล่าเรื่องได้น่าติดตามมากเลยคะ จากคุณ : Atom07 - [ 8 มิ.ย. 52 21:36:31 ]

ความคิดเห็นที่ 38 น่าติดตามข้อมูลอย่างมากเลยคะ จากคุณ : 0870 - [ 8 มิ.ย. 52 21:46:50 ]

ความคิดเห็นที่ 39 แวะเข้ามาอ่านค่ะ ขอบคุณนะคะ จากคุณ : Nong@tacoma - [ 9 มิ.ย. 52 00:12:52 ]

ความคิดเห็นที่ 40 ตามมาอ่านและใหกำลังใจ จขกท.ค่ะ ตามอ่านตั้งแต่ทู้ก่อนๆนี้ เอาใจช่วยให้ผ่านไปได้ด้วยดีนะคะ สู้ ๆๆๆ ค่ะ จากคุณ : R-Tech - [ 9 มิ.ย. 52 00:28:41 ]

ความคิดเห็นที่ 41 ตามมาอ่านต่อค่ะ จากคุณ : lynncafe - [ 9 มิ.ย. 52 00:40:40 ]

ความคิดเห็นที่ 42 ขอบคุณที่มาเล่าสู่กันฟังค่ะ โหวตให้ด้วยค่ะ จากคุณ : ระแนงไม้ - [ 9 มิ.ย. 52 00:40:55 ]

ความคิดเห็นที่ 43 ติดตามด้วยคนค่ะ อ่านแล้วจิตตก เลยง่ะ กลัวลูกเป็นจัง จากคุณ : Whisky On The Rock - [ 9 มิ.ย. 52 01:37:40 ]

ความคิดเห็นที่ 44 คุณแม่อย่าพูดข้อด้อยของลูกให้ลูกได้ยินบ่อยๆนะคะ เด็กจะยิ่งฝังใจว่าเค้าเป็นอย่างที่เค้าได้ยิน จริงๆ พยายามพูดบวกเข้าไว้ "แม่รู้ว่าลูกพยายามเต็มที่แล้ว" "ลูกแม่เป็นเด็กดี" "ลูกแม่ทำได้" "เป็นตัวอย่างที่ดีให้น้อง" แนะนำหนังสือเรื่อง "สมาธิสั้น หายได้ไม่ยาก" ของคุณนภัทร พุกกะณะสุต อ่านแล้วได้กำลังใจ ในการเลี้ยงลูกดีมากๆ ลูกเก่งยังไม่มีวี่แววสมาธิสั้นหรอกนะคะแต่ซื้อมาอ่านเพราะอยากรู้อยาก เข้าใจ มีเขียนอยู่ในบล็อกบ้างเผื่อสนใจอ่านคร่าวๆก่อนไปซื้อหนังสือจริง http://www.bloggang.com/viewblog.php?id=icyrose&date=06-09-2008&group=5&gblog=12 จากคุณ : IcyRose - [ 9 มิ.ย. 52 03:03:00 ]

ความคิดเห็นที่ 45 มาโหวต รอ ต่อนะคะ จากคุณ : ฑีรฒ - [ 9 มิ.ย. 52 04:49:28 ]

ความคิดเห็นที่ 46 โหวต และ รออ่านต่อนะคะ จากคุณ : catcompany - [ 9 มิ.ย. 52 05:11:46 ]

ความคิดเห็นที่ 47 จะเป็นกำลังใจให้นะคะ จากคุณ : kittynuch - [ 9 มิ.ย. 52 08:23:40 ]

ความคิดเห็นที่ 48 เป็นกำลังใจให้คุณแม่คนเก่งค่ะ เลี้ยงลูกชาย 2 คนนี่ ไม่ใช่เรื่องง่ายๆ เลยนะคะ ขอบคุณที่แบ่งปันข้อคิด และ ความรู้  ออมติดตามอ่านอยู่นะคะ จากคุณ : นางสาวชีสเค้ก - [ 9 มิ.ย. 52 08:36:51 ]

ความคิดเห็นที่ 49 ขอบคุณสำหรับกระทู้ดีๆนะคะ จากคุณ : Mucki_girl - [ 9 มิ.ย. 52 08:42:56 ]

ความคิดเห็นที่ 50 อ่านแล้วดีมากๆ เลยค่ะ ได้เข้าใจแนวทางในการเลี้ยงดูลูก... ขอบคุณมากๆ เลยนะคะ โหวตรอค่ะ... จากคุณ : อ้วนกลมชมพู - [ 9 มิ.ย. 52 08:50:34 ]

ความคิดเห็นที่ 51 สู้ต่อไปนะคะ จากคุณ : kateking - [ 9 มิ.ย. 52 08:59:27 ]

ความคิดเห็นที่ 52 ตามอ่านค่ะ สู้ ๆ ค่ะ จากคุณ : กัญจน์ญภา - [ 9 มิ.ย. 52 09:10:35 ]

ความคิดเห็นที่ 53 ลูกชายเราก็มีนิสัยเหมือนลูกชายคนเล็กของคุณเลยคือ ชอบเข้าหาคนอื่น ไม่กลัวคนแปลกหน้าทั้งสิ้น มนุษย์สัมพันธ์ดีเลิศ เฮ้อ.. ไม่รู้เป็นข้อดี ข้อเสียเนี่ย รออ่านอยู่นะคะ จากคุณ : โมลลาโย - [ 9 มิ.ย. 52 10:08:47 ]

ความคิดเห็นที่ 54 ลูกชายเรา ระวังไปหมด จะเล่นอะไรแต่ล่ะอย่าง ระวังตัวมากๆเลย ออกแนวกลัวไว้ก่อนไม่รู้ จะทำไง เฮ้อ จากคุณ : ชีวธันย์ - [ 9 มิ.ย. 52 10:16:51 ]

ความคิดเห็นที่ 55 เด็กยุคใหม่จะเข้าอนุบาล 1 ต้องอ่าน ก-ฮ / A-Z ได้ด้วยเหรอ??  กลับมาโพสอีกครั้งค่ะ...(@^^@)  เปิดเข้ามาได้เห็นกำลังใจที่ทุกๆ คนมอบให้  รู้สึกดีใจมากๆ เลยค่ะ ขอบคุณมากๆเช่นกันนะค่ะ และระหว่างที่ดิฉันพิมพ์เล่าเรื่องเพื่อมาโพสนี้  เป็นเวลาที่ต้องดูแลลูกๆไปด้วย ลูกชายคนโตเดินมาถามว่า ดิฉันเขียนอะไรใน internet ดิฉันบอกว่า ดิฉันกำลังเล่าเรื่องของเค้ากับน้องให้ทุกๆ คนได้อ่านกัน  เค้าถามว่า แม่เขียนอะไรเกี่ยวกับผมกับน้องบ้าง ดิฉันบอกว่า ไว้แม่เขียนเสร็จแล้วก็จะรวบรวมให้ลูกได้อ่าน...   ขอบคุณคุณ IcyRoseสำหรับข้อมูลเรื่องหนังสือนะค่ะ เตรียมอนุบาลแห่งแรก ก็ทำให้จิตตกเอาซะแล้ว เล่าเรื่องเกี่ยวกับการหารร.เตรียมอนุบาลหรือเนอสเซอรี่ให้ลูกต่อนะค่ะ ที่แรก...ที่ดิฉันพาไปฝากเป็น เนอสเซอรี่ในรพ. ที่ดิฉันพาลูกไปหาคุณหมอจิตเวชนั่นแหละค่ะ เรียกว่า ดิฉันก็ค่อนข้างมั่นใจว่าเค้าคงรับแน่ไม่มีปัญหา เพราะลูกก็เป็นเด็กที่คลอดที่รพ.นี้  ปรึกษาสุขภาพทั้งร่างกายและพฤติกรรมก็ที่รพ.แห่งนี้  ก็เลยพาลูกไปสมัครค่ะ พอเข้าไปถึงพยาบาลผู้ดูแลเค้าก็ดูชื่อ ดูประวัติของลูกชายดิฉัน  แล้วพาเจ้าลูกชายคนเล็กเดินเข้าไปที่แผนกเนอสเซอรี่ เพื่อไปดูว่า ลูกชายดิฉันจะอยู่ร่วมกับเพื่อนได้หรือเปล่า  ดิฉันเองก็เดินตามเข้าไปดูเหมือนกันค่ะ  แต่ดิฉันประเมินสถานการณ์แล้ว  ดูเหมือนว่า พยาบาลเค้าเล็งเห็นความซนของลูกชายดิฉันมิใช่น้อย  แล้วยังมีลูกชายกระโดดโลดเต้น ปีนป่ายชั้นวางของในห้องอีก แถมยังแอบมีเล่นแรงกับเพื่อนด้วย พอพาลูกชายเข้าไปแล้ว ก็ต้องรอฟังผลข้างนอก ซึ่งผลออกมาก็คือ หัวหน้าพยาบาลที่ดูแลแผนกก็ออกมาบอกว่า ที่แผนกเนอสเซอรี่คงไม่เหมาะจะรับลูกชายดิฉัน (เรียกว่า เค้าให้เหตุผลดี) แต่ดิฉันรู้ด้วยตัวเองว่า คงเพราะเค้ากลัวว่า ลูกชายดิฉันจะไปเล่นแกล้งผลักเด็กคนอื่นได้รับบาดเจ็บ  เพราะตอนนั้นอาการที่เค้าเป็นอยู่ก็เป็นแบบนั้นจริงๆ ค่ะ  คือ เค้าเล่นแรง คงเป็นเพราะเค้าเล่นแต่กับพี่ตัวโตๆ ไม่เคยเล่นกับเพื่อนรุ่นๆ เดียวกันเท่าไหร่ค่ะ ตอนแรกที่รู้ผล ดิฉันก็ขอทางแผนกว่า ช่วยรับพิจารณาใหม่อีกครั้งได้มั้ย เพราะว่า ลูกชายบังเอิญมีปัญหาและก็เป็นเด็กที่อยู่ในการดูแลของคุณหมอที่รพ.นี้มาตลอด  แต่ทางพยาบาลเค้าก็ตอบปฏิเสธว่า ช่วงนี้ที่แผนกรับเด็กและมีผู้ปกครองจองเข้ามาอยู่อีกหลายราย และแผนกก็รับเด็กไว้เยอะแล้วอะไรประมาณนี้ค่ะ  ดิฉันก็เลยต้องทำใจพาลูกออกไปหาที่เรียนที่ใหม่  แต่ยอมรับเลยว่า ตอนนั้น...รู้สึกจิตตกไปเลยค่ะ จากคุณ : natnamo - [ 9 มิ.ย. 52 10:19:35 ]

ความคิดเห็นที่ 56 ครั้งแรกไม่สำเร็จไม่เป็นไร  แต่ครั้งที่ 2 ก็ยังไม่ได้อีกเนี่ยซิ...เอาไงดี หลังจากกลับมาจากรพ.แล้ว คราวนี้ดิฉันก็ไม่ได้นิ่งนอนใจรีบไปลองสอบถามรร.เตรียมอนุบาลแถวๆ บ้าน  ตอนนั้นความรู้สึกของดิฉันคือ อยากได้รร.ที่เค้าเตรียมความพร้อมให้กับลูกดิฉันได้ด้วย  เพราะอีกใม่นานดิฉันต้องพาลูกไปสอบเข้าเรียนชั้นอนุบาล ที่เป็นรร.เดียวกับลูกชายคนโต   ดิฉันได้พาลูกไปรร.เตรียมอนุบาลเล็กๆ แถวๆ บ้าน เพราะคิดว่า อยากให้เค้าเรียนรร.ที่อยู่ใกล้ๆ ถ้ามีอะไรดิฉันจะได้ตามไปดูได้สะดวก  ซึ่งผลของการพาลูกชายไปดูรร.แห่งที่ 2 ทางรร.เค้าก็ไม่ได้ปฏิเสธซะทีเดียว  แต่เค้ามีแนะนำดิฉันว่า น่าจะพาลูกชายไปเรียนรร.ที่เกี่ยวกับเด็กแบบนี้โดยเฉพาะ    ดิฉันเลยคิดว่า คุณครูคงอาจลำบากใจก็ไม่เป็นไร  ดิฉันจะลองหารร.ที่ใหม่ ตอนนั้น...ดิฉันคิดว่า จะทำอย่างไรดี แค่เตรียมอนุบาลแค่นี้ เจ้าคนเล็กยังหาที่เข้าเรียนไม่ได้เลย  แล้วเรื่องจะต้องไปสอบเข้าอนุบาล 1 จะทำได้ยังไง  แต่ในที่สุด...ได้รับคำแนะนำจากอาผู้หญิง  พอดีอาได้ไปคุยกับผู้ปกครองของเด็กคนอื่น  เค้าก็เลยแนะนำว่า เด็กแบบลูกชายดิฉันควรจะเรียนรร.ที่เน้นกิจกรรม อย่างพวกร้องรำทำเพลงมากกว่าเน้นวิชาการ  และได้บอกชื่อรร.แนวดังกล่าวมาให้ด้วย ดิฉันก็พาลูกชายคนเล็กไปดูสถานที่เรียนและดูแนวการเรียนการสอน  ซึ่งทางรร.สอน จะสอนให้เด็กร้องเล่นเต้นรำอย่างสนุกสนาน มีการเล่านิทาน และสอดแทรกวิชาการบ้าง  ที่สำคัญคือทางรร.ก็ยินดีที่จะรับลูกชายดิฉันเข้าเรียนด้วย  เรียกว่า โล่งอกเลยค่ะ   แก้ไขเมื่อ 09 มิ.ย. 52 10:23:05 จากคุณ : natnamo - [ 9 มิ.ย. 52 10:21:33 ]

ความคิดเห็นที่ 57 ลูกมีความสุขที่ได้ไปรร. มีพัฒนาการทางสังคมดีขึ้น การได้เข้าเรียนในรร.เตรียมอนุบาลแห่งนี้  ดิฉันสังเกตว่า ลูกชายมีความสุขสดใสและอยากไปเรียนมาก เค้าเริ่มฝึกพูดได้มากขึ้น คงเพราะเค้าได้มีโอกาสเล่นกับเพื่อนๆ ในวัยเดียวกับเค้า  ที่รร.ก็จัดกิจกรรมให้เหมาะสมตามวัย ไม่ว่าจะเป็นการปั่นแป้ง เล่นดินน้ำมัน หรือเล่นเกมส์ต่างๆ  คุณครูพี่เลี้ยงก็จะอ่านนิทานให้เค้าฟัง เล่นหุ่นมือให้ดูด้วย ซึ่งเค้าก็จะกลับมาเล่าให้ฟังค่ะ จากประสบการณ์ครั้งนี้...ทำให้ดิฉันเองได้บทเรียนในการเลี้ยงดูลูกอีกเรื่องคือ การที่ดิฉันเก็บลูกชายคนเล็กไว้กับตัวเอง เหมือนตอนเลี้ยงลูกชายคนโต และคิดเอาเองว่า ไม่เป็นไร รอเดี๋ยวก่อนก็ได้ เค้ายังเล็กอยู่ ไม่ต้องรีบร้อน ปล่อยเค้าสบายๆ ไปก่อน และ ดิฉันก็อยู่บ้านเลี้ยงลูกด้วยตัวเองสอนเองก็ได้ แต่ความจริงแล้ว....เด็กๆ ทุกคนเค้าก็ควรมีโอกาสของเค้า และ เด็กทุกคนเค้าก็มีศักยภาพในตัวเองที่ไม่เหมือนกัน กุญแจเปิดเข้าสู่กล่องสมบัติแห่งพรสวรรค์ของเด็กแต่ละคนนั้น  ก็ไม่ใช่...กุญแจดอกเดียวกัน เพราะฉะนั้น การจะเลี้ยงดูลูกคนหนึ่งใช้วิธีการเดียวกับอีกคนย่อมเป็นไปไม่ได้ค่ะ ดิฉันให้ลูกเรียนอยู่ที่รร.เตรียมอนุบาลแห่งนี้ประมาณ เทอมครึ่งค่ะ เพราะเทอมแรกเค้าเข้าไปเรียนตอนกลางเทอมแล้ว  การเรียนที่รร.เค้าก็เข้ากับเพื่อนได้ และดูเค้าจะไม่มีอาการสมาธิสั้นด้วยซ้ำ  เค้าก็เหมือนเป็นเด็กซนๆ คนนึง  และคุณครูที่รร.ก็ชอบเค้า ไม่เคยบอกว่า เค้าซนมากกว่าคนอื่น เพื่อนๆ ก็ชอบเค้า  การพาเค้ามาเรียนที่นี่เป็นการมาถูกทางแล้วจริงๆ แต่...พอจะขึ้นขั้นอนุบาล 1 คราวนี้ดิฉันต้องให้เค้าไปสอบเข้าที่รร.ของลูกชายคนโต  เพราะเวลาเปิดเทอมจะได้ไปส่งรร.พร้อมกัน  ถ้าเรียนที่รร.เตรียมอนุบาลเดิมที่เค้ามีระดับอนุบาล1-3 ก็ไม่สะดวกเรื่องการเดินทางเพราะอยู่คนละเส้นทาง  ทำให้ดิฉันจำใจต้องลาออก   ทุกวันนี้ลูกชายคนเล็กยังพูดถึงรร.เตรียมอนุบาลที่เค้าเคยเรียน  เค้าเรียกรร.ว่า รร.สีเขียวของผม..เวลาเค้ารู้สึกไม่อยากเรียนเค้าก็บอกดิฉันว่า แม่ผมอยากกลับไปเรียนที่รร.สีเขียว ผมชอบเรียนที่นั้น  แต่ดิฉันก็ตอบลูกไปว่า ลูกโตกว่าที่จะกลับไปเรียนแล้ว เพราะตอนนี้ลูกเรียน ป.1 แล้วค่ะ แก้ไขเมื่อ 09 มิ.ย. 52 10:36:58 แก้ไขเมื่อ 09 มิ.ย. 52 10:33:46 จากคุณ : natnamo - [ 9 มิ.ย. 52 10:33:04 ]

ความคิดเห็นที่ 58 รออ่านอยู่ค่ะ   จขกท เขียนได้เก่งมากๆเลยคะ  ยังไงเป็นกำลังใจสู้ๆค่ะ   คิดถึงลูกสาวเหมือนกันยายช่วยเลี้ยงให้ป่านนี้จะเป็นยังไงบ้างก็ไม่รู้ (ขอมาเลี้ยงเองยายก็ไม่ยอม) จากคุณ : ภูตจิ๋ว - [ 9 มิ.ย. 52 10:44:42 ]

ความคิดเห็นที่ 59 สนามสอบแรก แต่...แม่รู้ผลก่อนแล้วว่า ไม่ผ่าน ตอนก่อนไปสอบดิฉันก็พยายามเตรียมความพร้อมให้กับลูกชายคนเล็ก  หัดให้เค้าอ่านก-ฮ ซึ่งเค้าก็อ่านออกจำได้  ชี้ถามอ่าน A-Z เค้าก็ตอบได้  ดิฉันก็พอจะสบายใจ  แต่ที่ต้องห่วงคือ ความซนของเค้าที่ยังคงเส้นคงวาไม่เสื่อมคลาย ในความคิดของดิฉันก็ยังคงดูว่า เค้าซนแบบเดิมไม่เพิ่มขึ้น แต่ก็อาจเพราะว่าดิฉันชินอาการของลูกไปแล้วหรือเปล่า ก็ไม่รู้เหมือนกันนะค่ะ  ดิฉันก็เคยถามเพื่อนบ้านญาติที่มาเที่ยวหรือเพื่อนๆ ซึ่งส่วนใหญ่ก็มักตอบว่า ก็เค้ายังเด็ก ก็ซนบ้างเป็นเรื่องธรรมดา หรือว่าพวกเค้าก็คงชินกับหลานจอมซนไปแล้วเหมือนกัน.... พอถึงวันที่ต้องไปสอบ  ดิฉันก็เตรียมเค้าไปที่รร.ของลูกชายคนโต  วันนั้นมีเด็กๆ ไปทดสอบเพื่อเข้าเรียนเยอะมาก  ซึ่งการทดสอบเป็นการสัมภาษณ์ตัวต่อตัว  โดยพอเข้าไปในห้อง ให้นักเรียนเดินไปหาคุณครูคนเดียว ผู้ปกครองรออยู่ข้างนอก  แต่ถ้าคนไหนร้องไห้ไม่ยอม ก็อนุโลมให้ผู้ปกครองเข้าไปอยู่ด้วยได้ ที่โต๊ะทดสอบจะมีคุณครูไทย 1 คนและคุณครูฝรั่ง 1 คน   โดยครูไทยจะมีของเล่น มีบล็อกไม้ มีตัวเลข ชี้ให้ตอบ ส่วนครูฝรั่งก็จะพูดภ.อังกฤษสอนให้เด็กอ่านตาม  เด็กที่เข้าไปในห้อง ที่ดิฉันเห็นบางคนก็ร้องไห้ไม่ยอม บางคนก็ตื่นเต้น ซึ่งเป็นเรื่องปกติ แต่เด็กบางคนก็ตอบคำถามได้อย่างมั่นใจ  และอ่านตามได้อีกต่างหาก ดิฉันเห็นแล้วมาเปรียบกับพฤติกรรมของลูก  ก็คิดว่า สงสัยจะไม่รอด !!! หลังจากที่ดิฉันไปยืนดูเค้าสอบแล้ว มาจับลูกแล้วคิดในใจว่า ลูกดิฉันจะนั่งนิ่งตอบคำถามคุณครูได้หรือเปล่า  เพราะวันนั้น...เด็กๆ ที่มาเยอะมาก ทั้งผู้ปกครองอีก เรียกว่ามีสิ่งเร้ามากมายขนาดนี้ ลูกดิฉันก็วิ่งเล่นไล่ตามเพื่อนไปอย่างสนุกสนาน  ดิฉันเริ่มมองเห็นแววเด็ดชัดว่า ลูกต้องสอบไม่ได้แน่ๆ ยิ่งเค้าได้เล่นแบบนี้ เค้าจะยิ่งไม่นิ่งและไม่มีสมาธิแน่นอน พอถึง...คิวของลูกชาย  เค้าเป็นเด็กไม่กลัวคนแปลกหน้าอยู่แล้ว  ในการไปสอบแบบนี้ถือว่าเป็นข้อดี ตรงที่ดูเค้ามั่นใจเป็นตัวของตัวเอง  แต่พอเค้าเดินไปนั่งที่เก้าอี้ ที่โต๊ะคุณครูจะมีของเล่น เค้าก็ตรงเค้าไปหยิบของเล่นมาเล่น  ไม่ได้สนใจฟังคำถามหรือตอบอะไร   ครูถามเค้าว่าชื่ออะไร เค้าก็พูดสวนถามครูในสิ่งที่เค้าอยากรู้ อย่างของเล่นนี้เรียกว่าอะไร ดิฉันต้องเข้าไปบอกเค้าว่า ตั้งใจฟังคุณครูก่อน เค้าถึงจะหยุด  แต่ก็เพียงชั่วแป้บเดียวเค้าก็เริ่มเล่นของเล่นเหมือนเดิม  แต่ถึงอย่างนั้น ก็ยังดีที่เค้ายอมพูดตามครูฝรั่ง การทำทดสอบนี้ใช้เวลาประมาณแค่ 5 นาทีต่อคน  ซึ่งดิฉันคะเนด้วยสายตาแล้ว ช่วงเวลาที่รร.นัดสอบแบ่งเป็น 2 รอบคือ รอบเช้ากับรอบบ่าย รอบที่ดิฉันพาลูกไปสอบมีเด็กไปสอบก็คิดแล้วน่าจะอยู่ประมาณ 150 คน  ซึ่งหลังจากทดสอบกับคุณครูแล้ว ก็จะต้องไปตรวจกับคุณหมอด้านพัฒนาการเด็กด้วย  เอาล่ะซิ....เสร็จแน่ จากคุณ : natnamo - [ 9 มิ.ย. 52 10:53:08 ]

ความคิดเห็นที่ 60 ทดสอบกับคุณหมอด้านพัฒนาการเด็ก ปรากฏว่า ยังไม่พร้อมที่จะเรียนรู้   หลังจากที่พาลูกทดสอบกับคุณครูแล้ว  ก็ต้องไปรอทดสอบกับคุณหมอเพื่อตรวจดูความพร้อมที่จะเข้าเรียน  ซึ่งทางรร.มีนโยบายรับเด็กที่มีความพร้อมทั้งทางร่างกายและจิตใจในการเข้ามาเรียนค่ะ  ความพร้อมทางจิตใจยังไงดิฉันเองก็ไม่ได้ถามคุณหมอว่า ตัดสินจากอะไร   เพราะตอนพาลูกเข้าไปให้คุณหมอตรวจสอบ  คุณหมอก็มีรูปภาพมาให้ลูกดูแล้วก็ถามว่าลูกเห็นอะไร  ของแบบนี้สีอะไร  แล้วก็ยังสังเกตลักษณะความพร้อมของลูกดิฉันไปด้วย  คำถามมีไม่กี่คำถาม  แต่ดิฉันกลับรู้คำตอบแล้วว่า ลูกชายดิฉันทดสอบไม่ผ่านแน่ๆ  เพราะเด็กที่เค้าพร้อมจริงๆ เค้าจะมีสมาธิมากกว่าลูกชายดิฉันนั่นเอง ซึ่งผลสอบรอบแรกออกมาเป็นไปดังความคาดหมาย ลูกชายคนเล็กดิฉันสอบไม่ผ่าน ความกลุ้มใจมาเยือนดิฉันอีกแล้ว  เพราะยังไงดิฉันก็อยากให้เค้าเรียนที่เดียวกัน  ไม่อย่างนั้น  ดิฉันไม่มีปัญญาวิ่งรับส่งลูกคนละที่แน่นอน  อีกอย่างถ้าให้ขึ้นรถรร.ก็เท่ากับเพิ่มค่าใช้จ่าย แต่ก่อนลูกเรียนคนเดียว แต่ตอนนี้เรียน 2 คน ทำให้ต้องคำนวนค่าใช้จ่ายที่เพิ่มขึ้นอีก   ในที่สุด...ก็ต้องใช้วิธีพาลูกไปพบกับคุณครูใหญ่  ไปเรียนท่านตามตรงถึงสาเหตุที่จำเป็นจะต้องพาลูกชายคนเล็กมาเรียนที่รร.เดียวกับคนโต  สาเหตุที่ทำให้ดิฉันกล้าเข้าไปฝากกับท่าน ก็ด้วยความบังเอิญดิฉันได้รู้จักกับคุณครูใหญ่  ตอนลูกชายคนโตมาสอบเข้าที่รร.แห่งนี้  ท่านเป็นคนรับเรื่องและสอบลูกชายของดิฉันด้วยตัวเอง  แต่ตอนนั้นดิฉันไม่รู้ว่า ท่านเป็นครูใหญ่มารู้ตอนที่ลูกชายคนโตสอบได้และเข้ามาเรียนแล้ว คุณครูใหญ่ก็ถามถึงสาเหตุว่าทำไมถึงสอบไม่ผ่าน ดิฉันก็เรียนตามตรงว่า เพราะลูกชายดิฉันเค้าซนมาก ตอนทำทดสอบพัฒนาการความพร้อมเค้าเลยไม่ผ่าน  วันนั้นดิฉันก็พาลูกคนเล็กไปด้วย  แต่เพราะไม่มีเด็กวุ่นวาย ไม่มีสิ่งเร้าเหมือนวันสอบ  เค้าก็เลยไม่ค่อยแสดงอาการอะไรออกมา คุณครูใหญ่เลยบอกว่า ให้ดิฉันไปเขียนใบสมัครเรียนเข้ามาอีกครั้ง แล้วให้เอาเอกสารมายื่นให้กับท่านแล้วท่านจะดำเนินการให้  ซึ่งดิฉันก็รีบจัดการให้อย่างเร็ว เพราะไม่คิดว่าจะโชคดีแบบนี้  การขอเข้าเรียนครั้งนี้ ดิฉันไม่ต้องเสียแป๊ะเจียะ หรือค่าใช้จ่ายอะไรเพิ่มเติมทั้งสิ้น  ต้องกราบขอบคุณคุณครูใหญ่อีกครั้งที่กรุณาดำเนินเรื่องให้  และในที่สุดลูกชายคนเล็กก็ได้เรียนรร.เดียวกับลูกคนโต  เฮ้ออ...กว่าจะได้เรียนแค่อนุบาล 1 ก็ทำให้แม่ต้องลุ้นปาดเหงื่อกันแล้ว.... จากคุณ : natnamo - [ 9 มิ.ย. 52 10:56:13 ]

ความคิดเห็นที่ 61 รออ่านค่ะ คิดอยู่ฝ่ายเดียวว่าลูกเราเลี้ยงยาก ดื้อ งอแง เหนื่อยใจ แต่ได้อ่านทู้ของคุณแล้ว ... ยังมีแม่ๆ ที่เหนื่อยกว่าเราอีกเยอะเลย... ให้กำลังใจค่ะ..... จากคุณ : .. (ZERO_IDEA) - [ 9 มิ.ย. 52 11:16:47 ]

ความคิดเห็นที่ 62 เด็กอนุบาล 1 อยู่ห้องร่วมพลคนคล้ายกัน ก็มันเข้าล่ะซิ... ถ้าถามดิฉันเรื่องห่วงลูกเรื่องอะไรบ้าง  คนโตดิฉันห่วงเค้าเรื่องสุขภาพ แต่คนเล็กห่วงเค้าเรื่องการเรียน  เพราะเรียกว่า “สอบตกทำลายสถิติ...ตั้งแต่เตรียมอนุบาล” แต่คนโตเรื่องเรียนก็มามีปัญหาเพราะอาการดิสเล็กเซียของเค้าเหมือนกัน  แต่จะเล่าให้ฟังต่อไปนะค่ะ การเรียนในชั้นอนุบาล ดิฉันไปรับไปส่งลูกที่ห้องเรียนก็จะสอบถามครูประจำชั้นทุกๆ วันว่า เค้าตั้งใจเรียนมั้ย ซนมากหรือเปล่า   คุณครูก็จะบอกว่า เค้าซนไม่ค่อยนั่งเรียน ชอบนั่งเล่นกับเพื่อน  ซึ่งในห้องจะมีเพื่อนกลุ่มซนๆ คล้ายๆ กันรวมเค้าด้วยอยู่ 4 คน  เรียกว่า ชวนกันเล่นตลอด ดิฉันก็เลยบอกกับคุณครูว่า ถ้าเค้าซนมาก ดุเค้าได้ ทำโทษได้ คุณแม่ไม่ว่า  (เพราะปัจจุบันนโยบายของรร.จะไม่ให้คุณครูทำโทษนร. เพราะกลัวมีปัญหากับผู้ปกครอง) ซึ่งคุณครูก็บอกว่า เค้ายังเด็ก จริงๆ แล้วลูกชายดิฉันถึงจะซน  แต่พอเรียกมาให้ทำเค้าก็ทำได้ เหมือนเค้าเล่นแต่หูเค้าฟังอยู่ ดิฉันได้ยินคุณครูพูดก็ต้องขอบคุณคุณครูมากๆ ที่เข้าใจเด็กๆ ที่มีอาการแบบเค้า ขนาดดิฉันที่เป็นแม่เจอลูกชายคนเล็กที่ซนแบบนี้ แค่คนเดียวยังปวดหัว  แต่ในห้องเรียนที่ดิฉันเห็นมีเด็กคล้ายๆ ลูกดิฉันอีก 3 คนและอยู่ห้องเดียวกันแบบนี้ ดิฉันยังบอกคุณครูว่า ดิฉันเห็นใจคุณครูจริงๆ การเรียนในชั้นอนุบาล 1 ของลูกชายดิฉัน ผลการเรียนไม่ต้องคาดเดา ด้วยความที่เค้าไม่ได้ตั้งใจเรียน ซน ประเมินผลออกมาวิชาที่เกี่ยวข้องกับการอ่าน การฟัง เค้าถูกประเมินว่า ต้องปรับปรุงทั้งหมด  แต่วิชาการอื่นๆ เค้าก็เรียนรู้ได้ดี  ซึ่งคุณครูบอกดิฉันว่า ไม่ต้องคิดมาก  เพราะอีกหน่อยลูกโตเค้าก็คงจะนิ่งขึ้น จากคุณ : natnamo - [ 9 มิ.ย. 52 11:18:45 ]

ความคิดเห็นที่ 63 คุณครูสงสัยว่า ลูกเข้าข่ายพฤติกรรมของเด็กสมาธิสั้น ระหว่างที่ยังเรียนอยู่ในชั้นอนุบาล 1 พฤติกรรมที่เจ้าลูกชายคนเล็กได้สร้างวีรกรรมให้เป็นที่รู้จักของคุณครูมีมากมายหลายอย่าง  ดิฉันเองถูกครูเชิญไปพบด้วยเรื่องความห้าวของเจ้าคนเล็ก ที่ไปเล่นกับเพื่อนแล้วเหมือนไปต่อยเพื่อนจนเลือดกำเดาไหล !!  ซึ่งดิฉันเองพอรู้เรื่องต้องรีบไปขอโทษผู้ปกครองของเพื่อนที่ลูกไปเล่นด้วย  ซึ่งโชคดีที่ผู้ปกครองเข้าใจไม่ได้ว่ากล่าวอะไร ยังพูดให้ดิฉันสบายใจอีกว่า เด็กๆ เล่นกันลูกดิฉันคงไม่ได้ตั้งใจ ดิฉันเองก็เรียกลูกมาถามว่า ทำไมถึงทำแบบนั้น  เค้าก็บอกดิฉันว่า เค้ากำลังเล่นของเล่นอยู่แล้วเพื่อนคนนั้นมาแย่งของเล่นเค้า  เค้าก็เลยดึงจะแย่งคืนแล้วพอดีมือเค้าไปถูกหน้าเพื่อนเท่านั้น  แต่ดิฉันรู้นิสัยเจ้าคนเล็กดี เวลาเค้าเล่นกับพี่ชายที่บ้าน ถ้าพี่มาแย่งของเค้า เค้าจะต่อยแย่งของคืน  และคิดว่า คงคล้ายๆ กัน   ดิฉันเลยพาเค้าไปขอโทษเพื่อนและทำโทษเค้าโดยตีเค้าที่มือ  บอกกับเค้าว่า ต่อไปห้ามทำแบบนี้อีก เพราะทำให้เพื่อนเจ็บ  เค้าเองก็ขอโทษแล้วก็รับปากดิฉันว่าจะไม่ทำอีก คุณๆ ที่อ่านคงมองว่าดิฉันทำโทษเค้าต่อหน้าเพื่อนแบบนี้  เค้าอาจรู้สึกแย่ รู้สึกไม่ดี  แต่ดิฉันอยากบอกว่า ลูกคนเล็กดิฉันความคิดเค้าโตกว่าร่างกายเค้ามากค่ะ   หลังจากนั้น...อีกสักระยะไม่นาน  ดิฉันไปรับเค้าที่ห้องเรียน เพื่อนๆ ก็วิ่งเข้ามาหาดิฉันฟ้องดิฉันว่า ลูกชายดิฉันเอาดินสอไปแทงเพื่อน น้านนนน...งานเข้าอีกแล้ว  ดิฉันตกใจว่า แล้วเพื่อนลูกเป็นอะไรมากหรือเปล่า  พอดีคุณครูประจำชั้นอยู่ด้วยก็เลยเล่าให้ดิฉันฟังว่า  เค้าคงไม่ได้ตั้งใจ  พอดีเพื่อนคนนั้นมาหยิบดินสอที่เค้ากำลังใช้อยู่ เค้าดึงแย่งกลับ พอดีเพื่อนจับดินสอหลุดมือ ก็เลยไปถูกที่ท้องเพื่อนเป็นรอยนิดหน่อย ไม่เป็นอะไรมาก เพราะคุณครูอยู่ในเหตุการณ์ และรู้ว่า ลูกดิฉันไม่ได้ตั้งใจ คุณๆ ที่อ่านคงอยากรู้จักลูกชายดิฉันกันแล้ว  และคงอยากเห็นหน้าว่า เด็กคนนี้หน้าตายังไง จะได้ระวังลูกหลานไม่ให้เข้าใกล้  ดิฉันเองก็เริ่มรู้สึกว่า อาการเจ้าคนเล็กกำเริบอีกหรือเปล่า ถึงได้ทำเรื่องราวให้แม่แทบช็อกได้บ่อยๆ  ดิฉันพาเค้ากลับบ้าน วันนั้นดิฉันจำได้ว่า เค้าทำหน้าหงอยๆ เพราะเค้าเองก็ไม่คิดว่าจะทำให้เพื่อนเจ็บ และคงเป็นเพราะเพื่อนในห้องว่าเค้าว่า เค้าทำร้ายเพื่อนด้วย  เค้าก็คงเสียใจพอดู ดิฉันดุเค้าว่า จำได้มั้ย แม่สอนว่า ห้ามลูกเล่นแรงๆ กับเพื่อน ห้ามต่อย ห้ามเตะ ห้ามตี ห้ามทำร้ายเพื่อนไง เค้าก็พยักหน้าตอบดิฉันว่า จำได้ครับ  แต่ผมไม่ได้ต่อย ไม่ได้ตี อย่างที่แม่บอกผมแล้ว แค่ผมใช้ดินสอแทงเพื่อนเพราะเค้ามาแย่งของผมอ่ะครับแม่  พอลูกตอบแบบนี้ดิฉันก็อึ้งค่ะ  ดูช่างกล้าตอบ....แสดงว่า ดิฉันบอกเค้าไม่ครอบคลุมใช่มั้ย ดิฉันต้องกลับมาตั้งสติและเรียกเค้ามาคุยเพื่อสอนเค้าว่า ต่อไปนี้  ลูกห้ามทำร้ายเพื่อน ไม่ว่าจะต่อย เตะ ตี แทงหรือทำอะไรก็ตาม ที่ทำให้เพื่อนต้องบาดเจ็บอีก รู้มั้ยการทำแบบนี้ ถ้าเพื่อนลูกเป็นอะไรมาก ลูกจะต้องถูกตำรวจจับนะ เผลอๆ แม่ต้องไปติดคุกด้วย ที่ดิฉันพูดกับเค้าแบบนี้ เพราะ ดิฉันเคยสอนเค้าเวลาดูข่าวทางทีวีแล้วตำรวจจับคนร้ายเข้าคุก เพราะไปทำร้ายคนอื่น เป็นสิ่งไม่ดี   พอเค้าได้ยิน น้ำตาไหล นั่งฟังคอตก แล้วบอกว่า ต่อไปผมสัญญาว่าจะไม่ทำแบบนี้อีกแล้วครับแม่ คุณๆ ที่มาอ่านคงอยากจะถามว่า ตอนนั้นลูกชายดิฉันอายุเท่าไหร่  ตอนที่มีเรื่องเค้าเพิ่งจะได้ 3 ขวบกว่าๆ ค่ะ  แต่เรื่องราวที่ผ่านมาก็สอนลูกชายดิฉันได้มากจริงๆ เพราะตั้งแต่นั้นมา เค้าก็ไม่เคยมีเรื่องโดนฟ้องว่า ตีเพื่อนอีกเลย  มีแต่เค้าถูกเพื่อนตีค่ะ ที่ดิฉันรู้ก็เพราะมีเพื่อนๆ ลูกนั่นแหละค่ะ เป็นคนมาเล่าให้ฟังค่ะ  ดิฉันจะเล่นจะคุยกับเพื่อนๆ ลูกทุกๆ คน ดิฉันคิดว่า เพื่อนลูกก็เหมือนลูกดิฉันเหมือนกัน   ซึ่งดิฉันก็บอกกับลูกว่า การที่ลูกไม่ตีเพื่อนกลับและรักษาสัญญากับแม่  แสดงว่า ลูกเป็นลูกผู้ชายจริงและแม่ก็ภูมิใจในตัวลูกมากค่ะ แก้ไขเมื่อ 09 มิ.ย. 52 12:42:16 จากคุณ : natnamo - [ 9 มิ.ย. 52 11:58:04 ]

ความคิดเห็นที่ 64 ติดตามอ่านและเป็นกำลังใจให้ค่ะ แค่อ่านก็รู้สึกเหนื่อยกับลูกแล้ว ถ้าเป็นคุณ natnamo เองคงเครียสเอาการเลยค่ะ จากคุณ : C o L l A r - [ 9 มิ.ย. 52 12:32:57 ]

ความคิดเห็นที่ 65 เข้ามาตามอ่านด้วยอีกคนค่ะ  เป็นกำลังใจให้นะค่ะ จากคุณ : sirilek - [ 9 มิ.ย. 52 13:13:54 ]

ความคิดเห็นที่ 66 ยังคงติดตามอ่านอยู่นะคะ จากคุณ : townthara - [ 9 มิ.ย. 52 13:58:35 ]

ความคิดเห็นที่ 67 เป็นกำลังใจให้เช่นกันค่ะ จากคุณ : Mr.blue guy - [ 9 มิ.ย. 52 14:08:24 ]

ความคิดเห็นที่ 68 ยังตามติดหนึบอยู่นะคะ ขอบคุณสำหรับประสบการณ์ที่นำมาเล่าสู่กันฟังค่ะ และสู้ ๆ ค่ะ จากคุณ : ต.เต่งพุงตุง (แม่สองต้น) - [ 9 มิ.ย. 52 14:23:40 ]

ความคิดเห็นที่ 69 ทุกวันนี้...เราจะดูได้อย่างไรว่า ลูกเป็นเด็กสมาธิสั้น... ขอบคุณสำหรับทุกกำลังใจอีกครั้งนะค่ะ  ก่อนที่จะโพสเรื่องราวของลูกชายทั้ง 2 คน ดิฉันอยากขอนำข้อมูลเกี่ยวกับเด็กสมาธิสั้นมาเพิ่มเติมให้กับคุณๆ ที่เข้ามาอ่านได้ทราบ  จากที่ดิฉันได้เล่าไปเกี่ยวกับพฤติกรรมของลูกชายคนเล็ก  ในห้องของลูกก็ยังมีเพื่อนๆ ที่มีอาการคล้ายๆ กัน   ซึ่งทำให้เห็นได้ว่า ปัจจุบันมีเด็กๆ ที่มีอาการสมาธิสั้นอยู่ไม่น้อย ดิฉันเพื่อนสนิทที่มีลูกซึ่งมีอาการสมาธิสั้นคล้ายๆ กัน เพราะโดยพฤติกรรมการแสดงออกหลักๆ เหมือนกัน  แต่อาจมีบางอย่างที่แตกต่างกันไปตามสิ่งเร้ารอบๆ ตัว สิ่งที่ทำให้เพื่อนดิฉันรู้ว่า ลูกชายคงมีอาการของเด็กสมาธิสั้น เพราะครูที่รร.โทรมาเชิญไปพบและรายงานให้ทราบว่า ระหว่างที่เรียนลูกของเพื่อนจะไม่นั่งนิ่ง เดินไปเดินมา แม้ว่า ผลการเรียนก็จัดว่าใช้ได้ แต่ความประพฤติในห้องเรียนไม่ผ่าน เพราะเค้าไม่ยอมทำตามกฎระเบียบของรร. ไม่อยู่ในห้องเรียน ตอนแรกทั้งเพื่อนและสามีของเพื่อนเค้าไม่ยอมรับว่า ลูกชายเป็นเด็กสมาธิสั้น เพื่อนดิฉันโทรมาพูดคุยกับดิฉัน  ซึ่งดิฉันก็บอกกับเพื่อนไปว่า จริงๆแล้วเด็กสมาธิสั้น ไม่ใช่เป็นเด็กไม่ดี หรือพิการทางสมอง หรือเป็นโรคร้ายแรง อะไร เพียงแต่เค้าอาจมีพฤติกรรมที่ไม่สมวัย หรือเกินวัย ดูเหมือนเด็กเอาแต่ใจ และบางทีเหมือนเป็นเด็กไม่มีมารยาท แต่เป็นเพราะเค้ามีความผิดปกติเล็กน้อยในสมองของเค้า และเด็กสมัยนี้ก็เป็นกันเยอะ แต่ทั้งหมดขอเพียงแต่ให้ผู้ใหญ่ในสังคมเข้าใจ  และรู้จักวิธีการดูแลเด็กๆ เหล่านี้  เค้าก็จะเติบโตขึ้นเป็นผู้ใหญ่ที่มีคุณภาพ อย่างลูกของเพื่อนดิฉันเป็นอยู่ดิฉันก็บอกเพื่อนตามตรงว่า อาการที่เล่ามาก็เข้าข่าย  ทางที่ดีควรไปปรึกษาคุณหมอจิตเวชเด็ก เพื่อที่เราจะได้ปรับพฤติกรรมของลูกให้อยู่ในสังคมได้ และเค้าจะได้เรียนอย่างมีความสุข ตอนแรกเพื่อนดิฉันเองก็วิตกมากคิดว่า ลูกเค้าเป็นเหมือนโรคจิตประสาท  แต่ดิฉันบอกว่า ไม่ใช่แบบนั้น เค้าก็เหมือนเด็กปกติทั่วๆ ไป เพียงแต่สมองเค้ามีปฏิกิริยาไวต่อสิ่งเร้ามากกว่าคนอื่น และตัวเราที่เป็นพ่อแม่ต้องเข้าใจเค้ามากๆ อย่าเอาแต่ตำหนิ ดุด่าลูก ซึ่งตอนแรกดิฉันเองก็เป็นเหมือนกัน เพราะบางครั้งก็อดใจไม่ไหว  แต่สุดท้ายคนที่ลูกจะพึ่งพาได้ก็คือ เราที่เป็นพ่อแม่ ที่ต้องให้ความรักและความเข้าใจ จากคุณ : natnamo - [ 9 มิ.ย. 52 14:59:33 ]

ความคิดเห็นที่ 70 กลุ่มอาการเด็กสมาธิสั้น Attention Deficit Hyperactivity Disordes (ADHD) ดิฉันขอ ขอบคุณข้อมูลโดย น.พ. จอม ชุ่มช่วย ร.พ. ยุวประสารทไวทโยปถัมภ์ และขอนำมาเผยแพร่เพื่อเป็นประโยชน์แก่คุณผู้อ่านทุกๆ คน นะค่ะ Credit source by : www.autismthai.com กลุ่มอาการสมาธิสั้น เกิดจากความผิดปกติของสมอง โดยที่ยังไม่ทราบสาเหตุที่แน่นอนว่าอะไรที่ทำให้สมองมีความผิดปกติ แต่จากวิทยาการและวิทยาศาสตร์ในปัจจุบันมีผลพอพิสูจน์ได้ว่าน่าจะเป็นผลมาจากพันธุกรรม แต่ว่าพันธุกรรมจะมีส่วนอย่างใดและมีการถ่ายทอดอย่างไร ยังไม่มีรายละเอียดที่ชัดเจน แต่มีผลต่อสมองทำให้การทำงานของสมองบางส่วนเกิดการบกพร่อง โดยเฉพาะสมองส่วนที่ทำงานเกี่ยวข้องกับสมาธิของคนเรา ทำให้เกิดการทำงานที่ไม่สัมพันธ์กันต่อระบบสั่งงานอื่นๆ อาการนี้อาจเกิดขึ้นได้ตั้งแต่อยู่ในครรภ์ ในอดีตมีชื่อเรียกเกี่ยวกับกลุ่มอาการเหล่านี้ได้ในหลายชื่อเช่น Hyper Kinetic Disorders / Minimal Brain Abnormality / Minimal Brain Disfunction แต่จากการศึกษาในปัจจุบันเรารวมเรียกกลุ่มอาการต่างรวมมาเป็น Attention Defecit Hyperactivity Disorders (ADHD) หรือในบ้านเรานิยมเรียกว่า โรคเด็กไฮเปอร์ แก้ไขเมื่อ 09 มิ.ย. 52 15:12:46 แก้ไขเมื่อ 09 มิ.ย. 52 15:03:16 จากคุณ : natnamo - [ 9 มิ.ย. 52 15:01:32 ]

ความคิดเห็นที่ 71 อาการที่สำคัญของเด็กกลุ่มสมาธิสั้น จากการทำการวิจัยสำรวจเด็กไทยในเขตกรุงเทพมหานครพบว่ามีเด็กในกลุ่มสมาธิสั้นประมาณร้อยละ 5-10 ของเด็กวัยเรียนหรือประมาณ 2-3 คนในห้องเรียนขนาด 50 คน สำหรับในต่างประเทศพบได้ประมาณร้อยละ 3-15 ขึ้นอยู่กับแต่ละประเทศและระบบการศึกษา อาการที่สำคัญของเด็กกลุ่มสมาธิสั้นแบ่งออกได้เป็น 3 กลุ่มใหญุ่ๆคือ 1. อาการซนมากกว่าปกติ (Hyper Activity) ลักษณะความซนจะมากกว่าเด็กทั่วๆไป ซนแบบไม่อยู่นิ่ง อยู่ไม่เป็นสุข ลุกลี่ลุกร้น ตลอดเวลา 2. อาการสมาธิสั้นที่ไวต่อสิ่งเร้า สามารถสังเกตได้โดยเด็กจะมีความวอกแวกง่าย แม้แต่สิ่งเร้าเล็กๆน้อยก็สามารถ ทำให้เด็กเสียสมาธิได้แล้ว เช่น ในขณะที่เด็กกำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่ พอมีเสียงดังเบาๆเช่นเสียงของตกพื้น หรือกิ่งไม้หล่นบนพื้น กลุ่มเด็กพวกนี้จะหันไปหาแหล่งต้นเสียงทันที หรือขณะนั่งเรียนอยู่ในห้องเรียน พอมีคนเดินผ่านก็จะหันไปดูโดยทันที เป็นลักษณะเป็นความไวต่อสิ่งเร้าภายนอกโดยผ่านทาง ตา/หู นอกจากนั้นยังอาจเกิดจากสิ่งเร้าภายในตัวของเด็กเอง ในกรณีนี้จะแสดงออกในลักษณะอาการเหม่อลอย นั่งนิ่งๆ เป็นระยะเวลานานๆ เหม่อบ่อย เป็นต้น กลุ่มอาการสมาธิสั้นนี้ยังแสดงออกในรูปของการทำงานไม่ค่อยสำเร็จ เพราะในขณะที่กำลังทำงานอย่างหนึ่งอยู่นั้น ใจก็จะคิดวอกแวกไปคิดถึงเรื่องอื่นๆต่อไป ทำให้งานกว่าจะเสร็จได้ต้องใช้เวลานาน ต้องค่อยจ่ำจี้จ่ำไชงานถึงจะสำเร็จลุล่วงไปได้ 3. อาการหุนหันพลันแล่น (Impulsive) เด็กมักจะแสดงออกในลักษณะที่รอคอยไม่เป็น ยกตัวอย่าง เช่น ในขณะที่พ่อแม่หรือผู้ใหญ่กำลังคุยกันอยู่ เมื่ออยากจะพูดเด็กก็จะพูดแทรกขึ้นมาในทันทีโดยไม่คำนึงถึงความเหมาะสม โดยเด็กจะไม่สามารถอดใจทนรอให้การสนทนานั้นเสร็จเสียก่อน หรืออีกตัวอย่างเช่นผู้ปกครองเด็กบอกให้ช่วยหยิบน้ำให้แก้วหนึ่ง ลุกจะรีบว่างไปหยิบเอาแต่แก้วมายื่นให้ เหมือนกับยังไม่ทันฟังคำร้องขอให้เสร็จก่อน ก็รีบวิ่งไปก่อนเสียแล้วจะแสดงออกในลักษณะรีบเร่ง หุนหันพลันแล่น รอคอยไม่เป็น มักเป็นสาเหตุที่ทำให้เกิดอุบัติเหตุต่อกับตัวเด็กได้ง่าย ซึ่งลักษณะอาการสำคัญทั้ง 3 ของกลุ่มเด็กสมาธิสั้นข้างต้น เด็กอาจมีลักษณะครบทั่ง 3 กลุ่มได้ หรือ โดยอาจมีลักษณะใดลักษณะหนึ่งที่เด่นหรืออาจมีลักษณะเด่นร่วมกัน1-2 อาการเลยก็ได้ สรุปลักษณะที่สำคัญของเด็กสมาธิสั้น คือ วอกแวกง่าย ทำงานไม่ค่อยเสร็จ ซนไม่อยู่นิ่ง หุนหันพลันแล่น ดังนั้นการวินิจฉัยจึงมักต้องเปรียบเทียบกับเด็กธรรมดาทั่วๆไป ที่สำคัญคือมักทำงานใดๆไม่ค่อยสำเร็จและชอบรบกวนเด็กอื่นๆมากกว่าปกติทั่วๆไป แม้แต่การเล่นก็เล่นก็มักเล่นไม่จบ เช่นการเล่นต่อตัวต่อเลโก้ โดยเด็กทั่วไปในวัย 7-8 ขวบน่าจะนั่งเล่นตัวต่อเลโก้จนได้เป็นรูปเป็นร่างได้ แต่ในเด็กกลุ่มสมาธิสั้นอาจทำไม่สำเร็จ เรามักจะใช้เกณฑ์ของกลุ่มเด็กปกติทั่วไปเป็นเกณฑ์ในการช่วยเปรียบเทียบตัดสิน เช่นเด็กวัยประมาณ 7 ขวบจะสามารถนั่งเล่นอยู่กับที่ได้นานประมาณ 15-30 นาที แต่ถ้าเด็กที่นั่งเล่นอยู่กับที่ไม่ได้ก็ให้ฉุกคิดไว้ก่อน เป็นต้น ดิฉันอยากจะบอกกับคุณๆ ที่อ่านทุกๆ คนว่า เด็กทุกคนมีพรสวรรค์ที่ติดตัวมาด้วยกันทุกคน จะมากจะน้อยก็อาจแตกต่างกันบ้าง  แต่ถ้าคนเป็นพ่อแม่ไม่ช่วยเค้าพัฒนาและดึงศักยภาพนั่นมาใช้  กว่าจะรู้อีกทีก็อาจจะช้าเกินไปแล้วก็เป็นได้ค่ะ ขอขอบคุณทุกๆ คนที่ติดตามอ่าน แล้วดิฉันจะกลับมาเล่าเรื่องวิธีการดูแลเด็กสมาธิสั้น กับการเลี้ยงลูกทั้งสองคน ซึ่งสำหรับดิฉันแล้วเหมือนการได้ลับสมองทุกๆวันจริงๆ ค่ะ แก้ไขเมื่อ 09 มิ.ย. 52 15:17:57 แก้ไขเมื่อ 09 มิ.ย. 52 15:17:32 จากคุณ : natnamo - [ 9 มิ.ย. 52 15:12:16 ]

ความคิดเห็นที่ 72 มาเป็นกำลังใจให้คะ  อาการคล้าย ๆ กับลูกชายเลยคะ ทั้งพี่ทั้งน้องแต่ลูกชายเราเป็นฝาแฝด อิจฉากัน แกล้ง แย่งของกัน ทำเอาเรา ปวดหัวมาก ๆ และยังอีกอาการที่ชนผิดปกติ ไม่นิ่งเลย ปรึกษาหมออยู่คะ  ต้องเรียนฝึกพัฒนาการบำบัดอยู่  เกิดจากประเด็นเดียวกันคะ คือทีวี สู้ ๆ นะคะ ส่งกำลังใจให้คะ จากคุณ : คุณเธอ - [ 9 มิ.ย. 52 22:08:23 ]

ความคิดเห็นที่ 73 ลูกชายคนเล็กมีอาการตั้งแต่เด็ก แต่ดิฉันไม่รู้ เพราะแค่คิดว่าดื้อตามวัย... เพราะไม่รู้ คิดว่าลูกดื้อ เอาแต่ใจ และทำโทษลูก หลังจากผ่านประสบการณ์ การแย่งของเล่นและเล่นเพื่อนแรงคราวนั้น  ลูกชายคนเล็กก็ไม่เคยมีเพื่อนหรือครูมาฟ้องดิฉันอีกเลยว่า เค้าไปทำเพื่อนเจ็บอีกค่ะ  ดิฉันเองก็รู้สึกดีใจที่เค้าเชื่อฟังและทำตามที่ดิฉันสอน   ดิฉ้นขอเล่าย้อนพฤติกรรมของลูกคนเล็กสมัยเด็กๆ ช่วงอายุประมาณตั้งแต่ ขวบกว่า – 2 ขวบกว่า เป็นช่วงที่เค้ายังพูดไม่เป็นนะค่ะ  ด้วยความที่ปัจจุบันดิฉันได้อ่านข้อมูลทั้งจากหนังสือและ internet ก็ทำให้ดิฉันกลับมาทบทวนถึงพฤติกรรมของลูกคนเล็ก ซึ่งจริงๆแล้วเค้าก็เริ่มมีอาการมาตั้งแต่เด็ก เพียงแต่ดิฉันไม่รู้ว่า นั่นก็คือ หนึ่งในอาการของเด็กสมาธิสั้นค่ะ   ในตอนแรกๆ ที่รู้ว่าลูกเป็นเด็กสมาธิสั้น ดิฉันก็เข้าใจอาการหลักๆคือ เค้าจะเล่นมากกว่าเรียน ซนและดื้อ ไม่ค่อยจะตั้งใจเรียน เวลาเรียนไม่ค่อยตั้งใจฟัง แต่ก่อนเค้าจะนั่งเล่น พอมาปัจจุบันเปลี่ยนเป็นนั่งเหม่อแทน แต่พฤติกรรมในด้านอื่น ตอนแรกดิฉันคิดว่า เป็นที่นิสัยเค้าตั้งแต่เกิด อย่างถ้าเค้าจะทำอะไรเค้าจะต้องทำให้ได้ และต้องทำเดี๋ยวนั้น ไม่รู้จักรอ หรือไม่ฟัง แม้ว่าดิฉันจะบอกหรือห้ามเค้าๆ ยังไง เค้าก็จะต้องทำจนได้   จนระยะหลังๆ ดิฉันจะต้องปรับวิธีเป็นพูดตรงกันข้าม เช่น ไม่อยากให้ทำ ก็ต้องพูดว่า ทำไปเลย  หรือถ้าจะไม่ให้เค้าจะวิ่งดิฉันก็ต้องบอกว่า วิ่งไปเลย เค้าก็จะหยุด ประมาณนี้ค่ะ ถึงเค้าจะพูดไม่เป็นแต่เค้าฟังรู้เรื่องทุกอย่างคะ พฤติกรรมการอีกเรื่องการทำเสียงดัง   ตอนที่เค้ายังพูดไม่ได้ ถ้ามีใครพูดกันเค้าก็จะใช้วิธีโยนของให้กระแทกลงพื้นให้เสียงดัง ใหม่ๆดิฉันไปเก็บให้เค้า เค้าก็โยนลงพื้นอีก พอดิฉันว่า เค้าก็ยิ้มๆ  เพราะเค้าพูดไม่เป็น   ตอนนั้นดิฉันไม่รู้นึกว่าเค้าจะเล่น แต่มาตอนหลังชักบ่อย ดิฉันก็เลยดุเค้า และไม่เก็บ  ซึ่งเค้าก็เปลี่ยนวิธีมาเก็บแล้วโยนใหม่เอง หรือไม่ก็หยิบของชิ้นอื่นมาโยนแทนอีก  แต่ตอนนี้ตอนโตพูดได้ก็เริ่มพูดแทรกเวลาผู้ใหญ่หรือใครคุยกัน ไม่รอให้พูดจบจนกลายเป็นเหมือนเด็กไม่มีมารยาท ใครไม่รู้ก็ดูว่าเค้าทำตัวไม่น่ารักค่ะ อีกอย่างคือ เค้าจะเป็นเด็กโมโหแบบมีอารมณ์ฉุนเฉียว เกรี้ยวกราดมาก  แสดงออกแบบรุนแรง  ยิ่งตอนสมัยที่เค้าพูดไม่เป็นเค้าจะใช้วิธีตี ต่อย เตะ ถีบทำให้เราเจ็บ ยิ่งเราไปจับตัวเค้าๆ ก็จะยิ่งดิ้นถีบไม่ให้จับและร้องไห้โวยวายไม่อายใครเลยค่ะ   เวลาพาเค้าไปเดินเล่นในห้างแล้วเค้าเกิดอยากได้อะไร หรืออยากทำอะไรแต่เราไม่สนใจหรือไม่ให้เค้าทำ เค้าก็จะแสดงอาการร้องไห้โวยวาย จนคนหันมามองแล้วเค้าจะร้องไม่หยุด ยิ่งคนมองเค้ายิ่งโมโห ใครจะมาทำเป็นปลอบเค้าๆ จะไม่ชอบ ไม่ดีด้วย เพราะอาการแบบนี้  ทำให้ดิฉันเลิกพาเค้าไปเดินเล่นในห้าง  ซึ่งเป็นหนึ่งเหตุผลที่ดูเหมือนดิฉันกักเข้าไว้ไม่ให้ไปมีสังคมกับคนอื่น ดิฉันต้องขอตัวอีกครั้งนะค่ะ ขอบคุณทุกๆ คนที่ติดตามอ่าน พฤติกรรมของลูกเป็นแบบนี้ แม่อย่างดิฉันมีหรือจะอดใจไม่ทำโทษไหว  ดิฉันจะมาเล่าเรื่องการทำโทษลูกด้วยการตี  แต่ไม่ได้ช่วยให้อะไรดีขึ้น ให้ได้อ่านตอนต่อไปนะค่ะ แก้ไขเมื่อ 09 มิ.ย. 52 22:19:49 จากคุณ : natnamo - [ 9 มิ.ย. 52 22:17:52 ]

ความคิดเห็นที่ 74 ลูกน่ารักมากๆค่ะ หล่อมากก จากคุณ : OhBoW - [ 10 มิ.ย. 52 00:47:14 ]

ความคิดเห็นที่ 75 โหวตรอเพื่ออ่านต่อไปเรื่อยๆ จากคุณ : HiNjUnG - [ 10 มิ.ย. 52 07:20:47 ]

ความคิดเห็นที่ 76 มารออ่านต่อค่ะ...ข้อมูลมีประโยชน์มากเลยค่ะ จากคุณ : น้องพอเพียง (บ้าน"รัก") - [ 10 มิ.ย. 52 08:59:34 ]

ความคิดเห็นที่ 77 ตามอ่านอยู่นะคะ เป็นกำลังใจให้นะคะคุณแม่ จากคุณ : HeLL_Is_HeRe - [ 10 มิ.ย. 52 10:18:48 ]

ความคิดเห็นที่ 78 "กุญแจเปิดเข้าสู่กล่องสมบัติแห่งพรสวรรค์ของเด็กแต่ละคนนั้น  ก็ไม่ใช่...กุญแจดอกเดียวกัน " ชอบประโยคนี้จัง พฤติกรรมเหมือนลูกชายหลายประเด็นจัง เช่น - ต้องการให้ทำอะไรต้องพูดต้องข้ามกัน - อารมณ์ฉุนเฉียว ขี้โมโห ใจร้อนมาก ๆ อะไรนิดอะไรหน่อยก็โวยวาย ต่างกันตรงลูกชายเค้าเล่นกับเพื่อนเป็น นั่งเรียนได้แต่ชอบเหม่อ ติดตามต่อไปอยู่คะ.. จากคุณ : โมลลาโย - [ 10 มิ.ย. 52 10:53:54 ]

ความคิดเห็นที่ 79 ตามอ่านอย่างจดจ่อคะ ได้ความรู้จริงๆคะ ขอบคุณมากนะคะ เป็นกำลังใจให้นะคะ จากคุณ : ต้นข้าวต้นขิง (townthara) - [ 10 มิ.ย. 52 11:25:18 ]

ความคิดเห็นที่ 80 ยังไม่มีลูกนะคะ แต่อ่านแล้วเพลินมาก ไม่ทราบว่าน้องๆอายุเท่าไหร่กันแล้วคะตอนนี้ แล้วน้องนะโมนี่เป็นคนเล็กหรือคนโตคะ จากคุณ : นักแปลเท้าปุย - [ 10 มิ.ย. 52 14:12:29 ]

ความคิดเห็นที่ 81 เป็นกำลังใจให้ค่ะ ขอบคุณมากค่ะ ที่มาเขียนข้อมูลดีให้เพื่อนๆแม่ๆในนี้ได้อ่านกัน  เป็นประโยชน์มากเลย ตอนนี้ลูกชาย 2ขวบครึ่งก็ซนสุดๆเหมือนกัน อ่านแล้วแอบวิตก ลูกเราจะเป็นหรือเปล่าน้อ พฤติกรรมบางอย่างก็เป็น ที่ว่าเป็นเด็กโมโหแบบมีอารมณ์ฉุนเฉียว เกรี้ยวกราดมาก  เวลาไม่ถูกใจก็พังทลายของเลย รออ่านต่อค่ะ จากคุณ : โอเชี่ยนคลับ - [ 10 มิ.ย. 52 16:20:34 ]

ความคิดเห็นที่ 82 แวะมาอ่านอีกตามเคย จะรอติดตามตอนต่อไปค่ะ จากคุณ : MableCat - [ 10 มิ.ย. 52 17:25:15 ]

ความคิดเห็นที่ 83 ถึงเป็นเด็กที่ดูหน้าตาดี แต่...แม่ว่า นิสัยต้องปรับปรุงนะ ขอบคุณมากๆอีกครั้ง สำหรับกำลังใจที่ทุกคนมีให้ค่ะ และยังคงติดตามอ่านเสมอ  ต้องขอโทษด้วยนะค่ะ ที่อาจจะโพสช้าไปบ้าง เพราะต้องใช้เวลาว่างจากงานและดูแลลูกคะ ขอบคุณทุกความห่วงใยและกำลังให้กับลูกชายทั้งสองคนของดิฉันนะค่ะ ( ถ้าเค้าได้อ่านข้อความที่คุณๆ โพสให้เค้าต้องดีใจแน่ๆ เลยคะ )   และขอบคุณที่คุณๆ  โพสมาสอบถามเกี่ยวกับลูกชายทั้งสองคน  ดิฉันขออนุญาตแนะนำลูกชายให้รู้จักนะค่ะ   ลูกชายคนโตชื่อ ณัฐ อายุ 11 ปี ปัจจุบันเรียน Grade 6  และ ลูกชายคนเล็กชื่อ นโมอายุ 6 ปี เรียนอยู่ Grade 1 ค่ะ จากคุณ : natnamo - [ 11 มิ.ย. 52 09:17:57 ]

ความคิดเห็นที่ 84 การทำโทษด้วยการตี ไม่ได้ช่วยอะไรให้ดีขึ้น ตอนลูกชายคนเล็กยังเด็กอาการที่เค้าแสดงออกไม่ว่าจะเป็นการเอาแต่ใจ ว่าอะไรก็ไม่ฟัง ห้ามอะไรก็ไม่เชื่อ คำตอบที่ผู้ใหญ่อย่างเราคิดได้คือ ทำไมถึงดื้ออย่างนี้ เพราะดิฉันยังไม่รู้ว่า เค้ามีอาการของเด็กสมาธิสั้น  เวลาเค้าดื้อ เอาแต่ใจ และทำร้ายคนอื่นเวลาเค้าโมโห ดิฉันก็จะดุเค้าก่อน ถ้าไม่หยุดก็จะทำโทษโดยการตีเค้าให้หยุดค่ะ   ซึ่งถามว่าเค้าหยุดมั้ย ถ้าเป็นเวลาเค้าโมโหมากๆ เค้าก็ไม่หยุดนะค่ะ  ยิ่งร้องไห้อาละวาด เหมือนกับประท้วงแล้วร้องไห้แบบไม่หยุดนานเป็นชั่วโมงเค้าก็ร้องได้ค่ะ  ช่วงแรกๆ ดิฉันก็ปวดหัวเหมือนกัน  ไม่รู้จะหาวิธีอะไรมาจัดการกับเค้าดี  ผู้ใหญ่ที่บ้านบอกว่า อย่าไปตีเลย เค้ายังเด็ก ตีไปก็ตายเปล่า คิดดูว่า ดิฉันตีเค้าขนาดไหน เรียกว่า เล่นบทโหด แบบไม่น่าให้อภัยตัวเองเลยล่ะคะ ยิ่งทำโทษเค้าเท่าไหร่ เค้าก็จะยิ่งแสดงอาการต่อต้านมากขึ้น เค้าพูดไม่เป็น เค้าก็ใช้วิธีการนอนร้องไห้กลิ้งไปที่ประตูหน้าบ้าน ร้องไห้ให้เพื่อนบ้านออกมาดูค่ะ  เรียกว่า เป็นเหมือนการวัดพลังความอดทน กับแม่จริงๆ ตอนนั้น...ดิฉันยอมรับว่า ดิฉันไม่เข้าใจลูกจริงๆ และคิดว่าทำไมตัวแค่นี้ ยังดื้อขนาดนี้  โตขึ้นจะขนาดไหน   สุดท้ายดิฉันต้องเปลี่ยนวิธีเป็นใช้ไม้อ่อน พอเค้าอาละวาดดิฉันจะใช้วิธีเข้าไปกอดเค้าค่ะ  แล้วพูดกับเค้าว่า “แม่รักลูกนะ ไม่เป็นไรนะ ใจเย็นๆ”  ผลปรากฏว่า เหมือนเค้าจะรับรู้ได้ถึงความรู้สึกของดิฉัน  เค้าค่อยๆ สงบลง   ตอนนั้นดิฉันเองก็ไม่ได้รู้หรอกว่า อาการที่ลูกเป็นอยู่เป็น 1 ในอาการของสมาธิสั้น  รู้แต่ว่า...ดิฉันไม่อยากจะทำโทษเค้าด้วยการตีอีก เพราะไม่ใช่แค่ลูกเจ็บ ดิฉันเองก็เจ็บเหมือนกัน ที่เห็นสายตาที่เค้ามองมาเหมือนต่อว่า ดิฉันว่า ทำไมแม่ไม่เข้าใจหนูเลย อะไรแบบนี้ค่ะ   ต่อมาที่ดิฉันได้พาเค้าไปหาคุณหมอพร้อมกับลูกชายคนโต  ดิฉันถึงได้รู้จากคุณหมอว่า เค้ามีอาการของเด็กสมาธิสั้น  โชคดีที่ได้รับคำแนะนำจากคุณหมอ และดิฉันก็ไปหาข้อมูลอ่าน  ซึ่งวิธีการดูแลเด็กสมาธิสั้นที่สำคัญที่สุดก็คือ ต้องให้ความรักและความเข้าใจ ดิฉันมีความคิดว่า ไม่ว่าลูกจะเป็นเด็กสมาธิสั้นหรือไม่ก็ตาม  พ่อแม่อย่างเราทุกคนก็ต้องให้ความรักและความเข้าใจกับลูก  เพราะ “ลูก คือ ชีวิตค่ะ เป็นชีวิตอีกชีวิตของเราที่เกิดขึ้นมา หน้าที่พ่อแม่นอกจากจะเลี้ยงดูให้ลูกเจริญเติบโตทางร่างกายแล้ว สิ่งที่สำคัญกว่าคือ การดูแลจิตใจของลูก ไม่ว่าร่างกายจะเป็นอย่างไร  แต่จิตใจของลูกต้องเติบโตอย่างเข้มแข็ง และเป็นคนดีของสังคมค่ะ” จากคุณ : natnamo - [ 11 มิ.ย. 52 09:18:41 ]

ความคิดเห็นที่ 85 แม่ขอกลับมาตั้งสติ และเลี้ยงลูกให้ถูกทางดีกว่า อย่างที่ดิฉันได้เล่าถึงการเลี้ยงลูกที่ผ่านมา  ดิฉันรู้สึกได้ว่า การเลี้ยงลูกเป็น “ศาสตร์และศิลป์ชั้นสูง” ที่พ่อแม่อย่างเราๆ ก็ ต้องเรียนรู้ไปพร้อมๆ กับลูกนั่นแหละค่ะ ดิฉันคิดว่า พ่อแม่มักจะคิดว่า เราเป็นพ่อแม่ ผ่านเรื่องราวในชีวิตมามากมาย  แล้วก็เคยเป็น “ลูก” มาก่อนด้วย นั่นสินะค่ะ...ดิฉันก็คิดย้อนกลับไปสมัยเด็กที่สุดเท่าที่สติปัญญาและความจำดิฉันจะย้อนคิดไปได้ แต่เด็กทีสุดที่ดิฉันจำได้ก็สมัยเรียนอนุบาลเท่านั้นแหละค่ะ  แต่ก่อนหน้านั้น ดิฉันเป็น “ลูก..แบบไหน”  คนที่จะให้คำตอบกับดิฉันได้ดีที่สุดก็คือ “คุณแม่ของดิฉัน” นั่นแหละค่ะ  ดิฉันถามแม่ว่าตอนเด็กๆ ดิฉันเป็นเด็กยังไง แม่ดิฉันบอกว่า ตอนเด็กๆ ดิฉันเลี้ยงยาก ร้องไห้ไม่หยุด (สงสัยดิฉันจะเป็นโคลิก...แต่สมัยคุณแม่คงไม่รู้จัก) นอกจากนี้ยังเป็นเด็กที่มีอาการ “ลมชัก” ด้วย นั่นปะไร สมัยเด็กๆ ดิฉันก็เลี้ยงยากเหมือนกัน ป่วยบ่อยจนแม่ดิฉันไม่ได้หลับไม่ได้นอน  เพราะต้องคอยระวังดิฉันไข้ขึ้นแล้วจะชัก  แม่บอกว่า ดิฉันเคยชักจนหยุดหายใจมาแล้ว โอว...ประวัติดิฉันเองก็ไม่ธรรมดาเหมือนกันนะเนี่ยย การได้มองเรื่องราวในอดีตของตัวดิฉันเอง ดิฉันคิดว่า ทุกอย่างที่เกิดขึ้นกับลูกก็ย่อมมีเหตุด้วยกันทั้งนั้น  และเหตุที่ไม่ควรมองข้ามคือ เรื่องของกรรม...พันธุ์ เรียกว่า เป็นกรรมทางพุทธศาสนา และพันธุ์ ทางวิทยาศาสตร์ ทั้ง 2 อย่างรวมกัน  เมื่อคิดได้แบบนี้ จิตใจดิฉันก็รู้สึกเข้าใจ “ชีวิต” มากขึ้น  ต่อไปดิฉันจะไม่กล่าวโทษลูกและคงไม่โทษตัวเองด้วย แต่ดิฉันขอใช้ สติและปัญญาในทางโลกและทางธรรม เลี้ยงลูกทั้งสองคนให้ดีที่สุดเท่าที่ดิฉันจะทำได้  ดิฉันอยากมอบ “พลังใจ”กลับไปให้กับคุณๆ ที่เข้ามาอ่าน  ผ่านเรื่องราวการเลี้ยงลูกทั้ง 2 คน  ที่ดิฉันบอกได้ว่า ขนาดตั้งสติแล้วก็ยังสับสนได้อีก ความสับสนก็เพราะการมีเหตุต้องกลับไปพบคุณหมอจิตเวชเด็กอีกคน  คุณหมอจิตเวชคนที่ 2 บอกดิฉันว่า “ลูกชายคนเล็กไม่ได้เป็นสมาธิสั้น แต่เป็นเด็กที่มั่นใจตัวเองมากเกินไป” น้านนน...แล้วแม่อย่างดิฉัน ต้องตั้งสติกับเรื่องราวใหม๋ๆ ของลูกที่เข้ามาให้ได้ใช้ปัญญาในการเลี้ยงดูลูกยังไง  ดิฉันขอพักแป้บนะค่ะ จะกลับมาเล่าให้ได้อ่านกันคะ จากคุณ : natnamo - [ 11 มิ.ย. 52 09:57:44 ]

ความคิดเห็นที่ 86 เป็นกำลังใจ... จากคุณ : ZERO_IDEA - [ 11 มิ.ย. 52 10:18:09 ]

ความคิดเห็นที่ 87 เข้าห้องนี้อันดับแรกคือเปิดกระทู้พี่อ่านก่อนเลยคะ น่าสนใจมาก "เด็กที่มั่นในตัวเองมากเกินไป" ส่งกำลังใจในการพิมพ์ไปให้คะ จากคุณ : โมลลาโย - [ 11 มิ.ย. 52 10:41:13 ]

ความคิดเห็นที่ 88 เด็กสมาธิสั้น ไม่ใช่เรื่องสั้นๆ ซะแล้วค่ะ คุณๆ ที่มาอ่านคงต้องร้อง อ้าว...เหมือนดิฉัน และคงถามว่าแบบนี้อาการที่เล่ามาทั้งหมด ที่บอกว่า ลูกชายคนเล็กเป็นเด็กสมาธิสั้น ตกลงเป็นหรือไม่เป็นกันแน่  แล้วคงอยากจะถามดิฉันว่า ทำไมไม่กลับไปหาคุณหมอคนเดิม ก่อนอื่นดิฉันต้องขอเล่าถึงการพาลูกคนเล็กไปหาคุณหมอจิตเวชเด็กคนที่ 2 เพราะ ลูกชายคนเล็กป่วยเป็นหวัดติดเชื้อในลำไส้ ทำให้ต้องไปนอนให้นำเกลือที่รพ.เดียวกับคุณหมอรักษาอยู่   แต่ถึงลูกชายดิฉันจะป่วย เค้าก็ยังคงเล่นได้ซนคงเส้นคงวา เป็นที่รู้จักกันทั้งวอร์ด และไปสะดุดตาคุณหมอจิตเวชที่ขึ้นวอร์ดมาตรวจ   ตอนคุณหมอเห็นลูกชายดิฉันครั้งแรก คุณหมอก็ทักทายเค้าว่า “ไว้ผมอินเทรนจังครับ”  แต่ลูกชายดิฉันพูดกลับคุณหมอว่า “เป็นหมอจริงๆ เหรอ คนเป็นหมอทำไมใส่กางเกงยีนส์” ดิฉันได้ยินก็เลยดุและสอนเค้าว่า “ทำไมพูดไม่เพราะ ไม่มีครับเลย แล้วพูดกับผู้ใหญ่แบบนี้ได้ยังไงไม่สมควรนะลูก” คุณหมอได้ยินก็ยิ้มชอบใจ และก็ยิ่งสนใจลูกชายดิฉัน  คุณหมอแนะนำตัวกับดิฉันว่า คุณหมอเป็นหมอด้านจิตเวชและพัฒนาการในเด็ก  พฤติกรรมของลูกชายดูเป็นเด็กฉลาด น่าสนใจและบอกกับดิฉันว่า ถ้าลูกชายดิฉันหายป่วยแล้ว  อยากให้พาลูกชายมาพบคุณหมอ  ซึ่งดิฉันก็รับปาก  แต่ก็ยังไม่มีโอกาสพาไปเพราะติดเรียนกิจกรรมมากมาย แก้ไขเมื่อ 11 มิ.ย. 52 10:52:51 แก้ไขเมื่อ 11 มิ.ย. 52 10:52:17 จากคุณ : natnamo - [ 11 มิ.ย. 52 10:48:54 ]

ความคิดเห็นที่ 89 คุณครูบอกให้แม่มาพบ แต่...ลูกไม่ยอมบอก  แม่รู้ได้ยังไงล่ะ.... เวลาดิฉันไปส่งลูกชายคนเล็กที่รร. จะขึ้นไปส่งที่ห้องเรียนอย่างน้อยอาทิตย์ละ 1-2 ครั้งเพื่อจะได้พบกับคุณครูและสอบถามเกี่ยวกับพฤติกรรมในระหว่างเรียน  ซึ่งอาทิตย์นี้ก็เช่นกัน   ดิฉันจะขึ้นไปส่งลูกที่ห้อง  แต่ลูกชายบอกดิฉันว่า แม่ไม่ต้องขึ้นไปส่งผม  ผมโตแล้วผมขึ้นไปเองได้  ตอนแรกได้ยินลูกพูดแบบนี้ก็ แอบชื่นใจว่า เค้าโตขึ้น รู้จักช่วยเหลือตัวเอง เพราะปกติทุกวัน เค้ามักจะขอให้ดิฉันขึ้นไปส่ง วันแรกผ่านไปดิฉันก็คิดในใจว่า พรุ่งนี้เค้าจะให้ดิฉันขึ้นไปหรือเปล่า  พอวันที่ 2 ต่เค้าไม่ให้ดิฉันขึ้นไปส่ง  ดิฉันบอกว่า ไม่เป็นไร เดี๋ยวแม่ขึ้นไปส่งให้ เค้าก็พูดว่า ไม่ต้องๆ ครับแม่ แม่กลับไปเหอะ ผมอยากจะขึ้นเอง  ดิฉันก็คิด อืม..แสดงว่า เค้าเริ่มรู้จักหน้าที่มั่งแล้ว วันที่ 3 ดิฉันคิดว่า วันนี้คงต้องขึ้นไปส่งเค้าบนห้อง เพราะว่า จะได้ช่วยถือกระเป๋าให้เค้า เพราะวันนี้มีวิชาพละเรียนว่ายน้ำ เค้าต้องถือกระเป๋าหลายใบ เดินขึ้นบันไดไปจะหนัก พอลูกเห็นดิฉันทำท่าจะขึ้นไป เค้าก็หันมาร้องห้ามบอกว่า ไม่ต้องแม่ๆ ไม่ต้องผมถือได้ แม่กลับไปเถอะ ดิฉันก็บอกว่า ไม่เป็นไร แม่จะช่วย เค้าก็เอามือมายั้งไม่ให้ดิฉันเดินขึ้นบันได แล้วเค้าก็คว้ากระเป๋าวิ่งขึ้นห้องไปเลย  เอ๊ะ...แบบนี้ มันผิดสังเกตแล้ว  ดิฉันเลยแอบเดินตามเข้าขึ้นไปที่ห้องเรียน พอไปถึงห้องเรียนเจอคุณครูประจำชั้นเท่านั้นแหละค่ะ  “งานเข้า” ทันที  คุณครูบอกว่า “คุณแม่มาแล้วเหรอค่ะ  คุณครูอยากจะพบอยู่พอดีเลยค่ะ” เท่านั้นแหละดิฉันก็รู้เลยว่า ที่ลูกชายไม่ให้มาส่งเพราะอะไร แก้ไขเมื่อ 11 มิ.ย. 52 10:55:30 จากคุณ : natnamo - [ 11 มิ.ย. 52 10:53:58 ]

ความคิดเห็นที่ 90 จากคนแอบอ่านค่ะ แวะมาโหวตและเป็นกำลังใจให้คุณแม่ สู้ๆ นะคะ น้องทั้งสองคนโชคดีมากเลย ที่มีคุณแม่ที่รักและเอาใจใส่ขนาดนี้ เราเอง ยังไม่รู้เลยว่าถ้ามีลูกจะเลี้ยงได้ดีขนาด จขกท มั้ย สู้นะคะ เห็นรอยยิ้มของน้องๆ ทั้งสองคนก็หายเหนื่อยแล้วใช่มั้ยล่ะ ปล.อ่านสนุกจนลืมงานไปเลยค่ะ T_T จากคุณ : เมื่อไหร่จะมีชื่อที่ใครพอใจ - [ 11 มิ.ย. 52 10:54:24 ]

ความคิดเห็นที่ 91 ใครๆ ก็รู้จักกิตติศัพท์ “ผม...ไม่กลัวครู”   คุณครูเล่าให้ดิฉันทราบถึงพฤติกรรมในระหว่างเรียนของเจ้าลูกชายคนเล็กสุดป่วนว่า “น้องเค้าเวลาเรียนไม่ยอมตั้งใจฟังที่ teacher สอน ชอบชวนเพื่อนคุย บางทีก็ขออนุญาตไปเข้าห้องน้ำแล้วไม่ยอมกลับมาเรียน คุณครูผู้ช่วยต้องไปตามเค้าก็เล่นอยู่ในห้องน้ำ ไม่ยอมออกมา” ดิฉันคิดในใจ แค่ อ.2 หนีเรียนเป็นแล้ว นอกจากนี้ “ตอนให้ทำงานก็ไม่ยอมทำ ต้องให้คุณครูไปนั่งจี้ที่โต๊ะถึงจะยอมทำแล้วกว่าจะทำเสร็จก็ต้องใช้เวลานาน  ดุเค้าๆ ก็แค่นิ่งไปพักเดียว เดี๋ยวก็เอาใหม่  เพื่อนคนอื่นแค่ครูดุเสียงดังเค้าก็จะกลัวแล้ว  แต่น้องไม่กล้วเลยค่ะ  ครูทำโทษตีเค้า ๆ ก็ยิ้มให้อีก ไม่มีร้องไห้เลยค่ะ คุณแม่  ถ้าเพื่อนเค้าโดนแบบน้องก็จะกลัวไม่กล้าทำแล้ว” ดิฉันมาคิดคงเป็นเพราะ เค้าเคยเจอแม่ตีเจ็บกว่า พอมาเจอครูเลยไม่กลัว ช่างคิดได้จริงๆ ลูกฉัน... ดิฉันได้ยินที่คุณครูเล่าดิฉันเข้าใจคุณครูทุกอย่าง เพราะเป็นพฤติกรรมของเจ้าคนเล็กดิฉันจริงๆ เรื่องการทำโทษด้วยการตี ดิฉันเป็นคนบอกคุณครูว่า ถ้าเค้าทำไม่ดีแม่อนุญาตให้ตีเค้าได้ เพราะว่า...ไม่อย่างนั้นจะหยุดเค้าไม่อยู่  อย่างน้อยเรียกเค้ามาทำโทษด้วยการตี ก็จะหยุดเค้าได้บ้าง แต่ดูเหมือนลูกชายดิฉันเค้าจะวัดกำลังกับครูแล้ว รู้ว่า กำลังเค้าเหนือกว่า ตรงที่ครูไม่กล้าตีเค้าเหมือนแม่ ช่างคิดได้อีก... คุณครูบอกดิฉันว่า “คุณแม่ค่ะ น้องเค้าไม่กลัวคุณครูเลย ไม่ว่าครูคนไหนก็ตาม ถ้าคุณแม่ไม่เชื่อ ถามครูทั้งระดับ (หมายถึง ระดับอนุบาลที่มีห้องติดกันกับลูกทุกห้อง) ว่า น้องเค้ากล้วครูคนไหนหรือเปล่า” ดิฉันมาคิดในใจ เผลอๆ ครูเองซะอีกจะกลัวใจลูกดิฉัน ด้วยความที่เค้าคิดอะไรล้ำหน้าตลอด ครูคงกลัวเค้าคิดทำอะไรแผลงๆ อีกแน่ๆ ดิฉันเชื่อที่คุณครูเล่าให้ฟังอยู่แล้วล่ะค่ะ  คุณครูบอกดิฉันว่า “ครูว่า น้องคงมีอาการของเด็กสมาธิสั้นนะค่ะคุณแม่  ถ้ายังไงอยากแนะนำให้คุณแม่พาน้องไปปรึกษาคุณหมอ  เพราะจริงๆ ในห้องก็มีเพื่อนเค้าเป็นกันอยู่ เห็นผู้ปกครองพาไปหาหมอให้ยามาทานก็ช่วยได้นะค่ะ” แก้ไขเมื่อ 11 มิ.ย. 52 11:01:03 จากคุณ : natnamo - [ 11 มิ.ย. 52 10:57:14 ]

ความคิดเห็นที่ 92 เป็นกำลังใจให้นะคะ มีแม่อย่างนี้ลูกก็ชนะไปครึ่งแล้วค่ะ อนาคตสดใสแน่นอน แต่การที่แม่เป็นไข้สูงแล้วชักนี่ จะเกี่ยวกับการที่ทำให้ลูกสมาธิสั้นด้วยเหรอ? แล้วทางฝ่ายสามีละมีประวัติอย่างไรบ้าง? ตอนนี้ลูคนเล็ก เป็นเด็กที่มั่นใจตัวเองมากเกินไป แล้วเหรอ? หมอคนเดิมหรือป่าวคะ ที่พูดเช่นนี้ จากคุณ : YALA - [ 11 มิ.ย. 52 11:16:34 ]

ความคิดเห็นที่ 93 ฟังครูรายงาน แม่กลับมาคิด จะทำยังไงเพราะดูท่ายิ่งโต ยิ่งแรงได้อีก   ดิฉันเลยต้องขอโทษคุณครูสำหรับความประพฤติของลูกชายที่ไปรบกวนการเรียนการสอนของเพื่อนๆ และของคุณครูด้วย  และได้รับปากกับคุณครูว่า จะดูแล อบรม เค้าให้มากขึ้น และจะลองพาไปพบคุณหมออย่างที่คุณครูแนะนำ ตอนนั้นดิฉันได้โทรไปหาคุณหมอคนแรกที่ดิฉันเคยพาลูกชายคนโตไปพบ เพื่อที่จะขอนัดเพื่อพาคนเล็กไปรักษา  แต่พอดีคุณหมอติดธุระไปตจว.ลาหยุด และคิวที่นัดไวก็เต็มแล้ว  ดิฉันจึงต้องมาคิดหารพ.ที่จะพาลูกไปปรึกษา และบังเอิญมานึกถึงคุณหมอจิตเวชที่เคยบอกดิฉันไว้  ดิฉันเลยโทรไปขอนัดเพื่อพาลูกไปปรึกษา วันที่ไปพบกับคุณหมอจิตเวชคนที่ 2 นี้  ดิฉันได้บอกถึงสาเหตุที่คุณครูที่รร.ได้บอกมาและข้อสงสัยว่า ลูกชายดิฉันมีอาการสมาธิสั้น   ระหว่างที่พูดคุยกับคุณหมอ เจ้าคนเล็กก็สนใจของเล่นในห้องเป็นพวกบล็อกต่อ  เค้าก็สามารถต่อบล็อกได้อย่างรวดเร็ว  คุณหมอเองก็สังเกตเค้าอยู่ก็พูดว่า “เค้าเป็นเด็กที่ฉลาดนะค่ะคุณแม่” จากนั้นคุณหมอก็เรียกให้ลูกชายดิฉันมาลองทำแบบทดสอบวาดรูปตามแบบที่มีให้  ตอนแรกลูกชายก็ไม่อยากจะทำเพราะอยากจะเล่นของเล่น คุณหมอเลยบอกว่า วาดรูปตรงนี้แป๊บเดียว เสร็จแล้วคุณหมอจะให้เล่น  ซึ่งเค้าก็มานั่งวาดให้  ระหว่างที่ดิฉันกับคุณหมอก็คุยกันไปเรื่องอาการของเค้า ซักพักเค้าก็วาดรูปทั้งหมดเสร็จเรียบร้อย คุณหมอก็ชมเค้าว่า เก่งมากครับ แล้วคุณหมอก็อนุญาตให้เค้าเล่นของเล่น และบอกว่า เล่นเสร็จแล้วให้เก็บของเล่นให้คุณหมอด้วยนะครับ  เค้าเองก็รับปากว่า ครับ แล้วคุณหมอก็ดูแบบทดสอบที่เค้าวาด คุณหมอบอกกับดิฉันว่า ลูกชายของดิฉันไม่ใช่เด็กสมาธิสั้น เพราะดูจากแบบทดสอบแล้ว เค้าน่าจะเป็นเด็กไอคิวสูง คือ มีความฉลาดในการเรียนรู้อะไรได้อย่างรวดเร็ว  ทำให้เค้าอาจจะรู้สึกเบื่อที่ต้องเรียนอะไรซ้ำๆ เลยไม่อยากจะเรียน  และดูจากการพูดจาเค้าเป็นเด็กที่มีความมั่นใจในตัวเองสูง กล้าพูดกล้าตอบ จากคุณ : natnamo - [ 11 มิ.ย. 52 11:26:04 ]

ความคิดเห็นที่ 94 แม่แอบคิดรูปง่ายๆ แบบนี้ เด็กๆ คนไหนก็วาดได้นะ   ดิฉันได้ยินก็อดสงสัยไม่ได้ เพราะรูปที่คุณหมอให้ลูกชายวาด ในสายตาดิฉันก็ไม่ได้เป็นรูปที่ยากอะไรมากมาย  ที่จำได้ก็มี สี่เหลี่ยม วงกลม วงรี สี่เหลี่ยมผืนผ้าแล้วมีเส้นทแยงมุมทั้งสองด้านเป็นรูปกากบาท และรูปกล่องที่มีมิติ ซึ่งดิฉันเองก็เคยเห็นลูกชายวาดเล่นอยู่บ้านเป็นประจำ คุณหมอเองก็คงรู้ว่า ดิฉันไม่เชื่อว่า รูปที่วาดนี้ไม่ใช่ว่า เด็กทุกคนจะวาดได้ คุณหมอเลยหยิบเอาแบบทดสอบของเด็กอีกคนที่มาหาคุณหมออายุ 6 ขวบกว่า เพราะตอนที่ดิฉันพาเจ้าคนเล็กไปหาหมอก็ประมาณ 4 ขวบกว่า  เอารูปที่เด็กอีกคนวาดมาให้ดู และอธิบายเปรียบเทียบให้ฟังว่า รูปแต่ละรูปแทนช่วงอายุที่เด็กแต่ละวัยจะสามารถวาดได้ รูปของน้องคนที่วาดไว้เค้าวาดไปถึงรูปสุดท้าย แต่ไม่เสร็จ เพราะรูปสุดท้ายจะเป็นรูปกล่องที่มีมิติ ซึ่งจะแทนช่วงอายุเด็ก 10 ปี  คุณหมอบอกว่า ของลูกชายดิฉันเค้าวาดได้ถึงช่วงอายุสุดท้าย โดยรูปทรงที่วาดออกมาจัดว่า ใช้ได้ และคุณหมอยังบอกว่า ระหว่างที่เค้าวาดคุณหมอก็สังเกตเทคนิคการวาดของลูกชายดิฉันด้วย อย่างรูปสี่เหลี่ยมผืนผ้าที่มีเส้นทแยงมุมเป็นรูปกากบาท เป็นรูปในช่วงอายุประมาณ 7-8 ขวบ ซึ่งเรื่องช่วงอายุตรงนี้ ดิฉันต้องขออภัยล่วงหน้านะค่ะ ถ้าจำผิดนะค่ะ แต่ที่จำได้แน่ๆ คือเป็นรูปที่เกินระดับอายุของลูกชายแน่นอนค่ะ  ลูกชายดิฉันเค้าใช้วิธีจุดตรงกลางของรูปแล้วโยงจากกึ่งกลางไปหามุมค่ะ คุณหมอบอกว่า เค้าฉลาดมาก รู้จักแก้ปัญหาและวาดได้ดีมากด้วย แก้ไขเมื่อ 11 มิ.ย. 52 12:22:14 แก้ไขเมื่อ 11 มิ.ย. 52 11:26:39 จากคุณ : natnamo - [ 11 มิ.ย. 52 11:26:15 ]

ความคิดเห็นที่ 95 รออ่านต่อนะคะ เป็นกำลังใจอีกเช่นเคยคะ จากคุณ : ต้นข้าวต้นขิง (townthara) - [ 11 มิ.ย. 52 11:48:00 ]

ความคิดเห็นที่ 96 อ่านไป ๆ อ่านมา ๆ น้องนะโม ก็เป็นที่น่ารักดีนะคะ ฉลาดมาก ๆ ด้วย ไม่เหมือนเด็กสมาธิสั้นเลย ผมทรงนี้ตั้งใจไว้ หรือว่าเค้าไม่ยอมให้ตัดคะ สงสัยอนาคตลูกชายต้องไว้ทรงนี้แน่เลย จับตัดผมแต่ละทีเหมือนโดนเชือด จากคุณ : โมลลาโย - [ 11 มิ.ย. 52 12:42:11 ]

ความคิดเห็นที่ 97 อ่านถึง 88 -------------------- อยากให้คุณพ่อคุณแม่และผู้ปกครองได้อ่านทุกคนเลย ถึงลูก ๆ จะไม่มีปัญหาต่าง ๆ เหล่านี้ แต่สามารถเอาไปปรับใช้ประโยชน์ได้ไม่มากก็น้อยชัวร์ -------------------- คุณแม่พิมพ์อ่านเข้าใจได้ง่ายดีมากเลย สู้ ๆ ค่ะ จากคุณ : MONROVIA - [ 11 มิ.ย. 52 12:47:29 ]

ความคิดเห็นที่ 98 ขอพักเล่าเรื่องสักนิด ขอมาทักทายสักหน่อยนะค่ะ   ก่อนอื่นต้องขอโทษด้วยนะค่ะ ที่มัวแต่เล่าไม่ได้ทักทายกับคุณๆ ที่เข้ามาอ่าน  แต่ในใจคิดว่า ทุกคำถามที่ถามมาดิฉันก็มีคำตอบให้แน่นอน เพียงแต่อาจจะช้าไปสักหน่อย   พอมานั่งคิดดูอีกที ถ้าตอบคุณๆ บ้างคงไม่เป็นไร เพราะถ้ารอดิฉันเล่าก็คงใช้เวลานานกว่าจะเล่าถึงค่ะ   ตอบคุณ YALA เรื่องที่ดิฉันพูดถึงตัวเองสมัยเด็กเป็นลมชัก ไข้สูง แม่เลี้ยงดิฉันมาอย่างยาก ทำให้ดิฉันเข้าใจความรู้สึกของแม่ดิฉันเองที่เคยเลี้ยงดิฉันเหมือนกันคะ   ส่วนเหตุผลทางวิทยาศาสตร์ที่ดิฉันเป็นแบบนี้  ดิฉันเองก็ตอบไม่ถูกเหมือนกันว่า จะมีส่วนด้วยหรือเปล่าคะ แต่ที่ดิฉันยังไม่ได้เล่าถึงประวัติของสามี  ก็เพราะว่าอาการของลูกคนโตน่าจะเกี่ยวข้องกับกรรมพันทางสามีดิฉันมากกว่า เพราะเค้าเองก็เพิ่งมารู้เหมือนกันว่า ที่สมัยเด็กๆ เค้าเรียนหนังสือแล้วอ่านไม่รู้เรื่องเพราะอะไร  เหตุผลก็คือ เค้าเป็นดิสเล็กเซียเหมือนกันค่ะ  เพราะฉะนั้น ลูกคนโตเป็นก็ไม่แปลก เพราะเค้ามีกรรมพันธุ์ของพ่อเค้านั่นเองคะ ตอบคุณ โมลลาโย ขอบคุณคุณมดมากๆ เลยค่ะ ที่ติดตามอ่านเสมอ และขอบคุณที่ชมนโมด้วยค่ะ เรื่องทรงผมตอนนี้ขึ้น ป.1 แล้วก็เลยตัดสั้นขึ้นค่ะ  แต่ถามว่า เค้ายอมให้ตัดผมมั้ย ต้องเรียกว่า เค้าเป็นคนห่วงผมเค้าเหมือนกันค่ะ   ไม่ค่อยชอบให้ตัดผม  และคนที่ตัดผมให้เค้าได้มีคนเดียวคือ คุณยายคะ  ไม่เคยเสียตังค์ตัดเลยค่ะ จากคุณ : natnamo - [ 11 มิ.ย. 52 13:59:15 ]

ความคิดเห็นที่ 99 แอบหวังว่า ลูกเป็นอัจฉริยะ ไม่ใช่ สมาธิสั้น   ดิฉันนั่งฟังคุณหมออธิบายและเปรียบเทียบเกี่ยวกับเรื่องดูพัฒนาการเด็กแต่ละคนแล้ว    เอาล่ะสิ...ดิฉันเองก็ชักสับสน สรุป เค้าเป็นสมาธิสั้นหรือเด็กไอคิวสูง กันแน่  คุณหมอบอกดิฉันว่า อยากจะแนะนำให้ลูกชายคนเล็กมาทำทดสอบกับนักจิตวิทยาเพื่อวัดไอคิว ถ้าผลการทดสอบลูกชายดิฉันเป็นเด็กที่มีไอคิวสูงมากกว่าเกณฑ์ พฤติกรรมที่เค้าแสดงออกก็อาจจะเป็นสาเหตุที่เค้าเบื่อที่จะเรียนบทเรียนง่ายๆ อาจจะต้องส่งเสริมให้เค้าไปเรียนในรร.ที่พร้อมตามศักยภาพของลูก ได้ยินคุณหมอพูดแบบนี้ ดิฉันก็คิดว่า “งานเข้า” อีกแล้ว รู้สึกว่าจะเข้ามาหลายงานด้วย เพราะถ้าเกิดบังเอิญเค้าเป็นเด็กอัจฉริยะจริงๆ ดิฉันจะเลี้ยงลูกยังไงให้เค้าเป็นเด็กเก่งฉลาดและเป็นเด็กดีมีมารยาท   แล้วถ้าเค้าไม่ได้เป็นเด็กอัจฉริยะ แล้วอาการที่เค้าเป็นอยู่ที่เข้าข่ายสมาธิสั้นล่ะ ตกลงคืออะไรกันแน่ เพราะที่เค้าแสดงออกมานั้น เรียกว่า มีเปอร์เซ็นต์ความเป็นไปได้ ดิฉันเองก็ถามคุณหมอเพื่อความแน่ใจว่า และได้เล่าเรื่องทั้งหมดของลูกชายคนเล็ก  รวมทั้งข้อสันนิษฐานที่คุณหมอคนแรกได้ตั้งข้อสังเกตไว้ คุณหมอให้เหตุผลว่า  ด้วยวัยเค้า (ตอนที่ไปตรวจอายุได้ 4 ขวบกว่าจะ 5 ขวบแล้วค่ะ กำลังเรียน อ.2 เทอม 2) ยังตัดสินไม่ได้ว่า เป็นสมาธิสั้น  เพราะถ้าโตขึ้นอาการเหล่านี้ก็จะค่อยๆ หายไป ส่วนใหญ่เด็กที่มีอาการแบบนี้ มักจะถูกสันนิษฐานว่า เป็นเด็กสมาธิสั้นเสมอ คุณหมอยังบอกอีกว่า เด็กในวัยเรียนระดับอนุบาล พัฒนาการของเด็กวัยนี้ ก็จะมีไม่อยู่นิ่ง วิ่งเล่น ซน  ถ้าซนมากๆ ผู้ใหญ่ก็จะมองว่าดื้อ ซึ่งเด็กซนไม่อยู่นิ่งเป็นปกติในเด็กทุกๆ คนอยู่แล้ว  แต่อาจแตกต่างที่ว่าใครจะเป็นมากน้อยกว่ากัน   ถ้าจะเปรียบเทียบเด็กที่เข้าเรียนในชั้นอนุบาลด้วยกัน ในห้องก็จะมีเพื่อนร่วมชั้นอยู่รวมกันหลายคน  ย่อมเห็นความแตกต่างระหว่างเด็กที่อยู่ในห้องเรียนแล้วนั่งนิ่งๆ ครูบอกอะไรก็ทำตาม  มักจะเป็นเด็กที่คุณครูชอบ แต่กับเด็กอยู่ไม่นิ่ง วิ่งเล่น ซน ทโมน ส่งเสียงดัง พูดไม่ฟังก็จะถูกมองว่า เป็นเด็กดื้อ มักจะได้รับการประเมินขั้นต้นจากคุณครูประจำชั้นส่วนใหญ่ว่า เป็น สมาธิสั้น แต่ความเข้าใจในเด็กสมาธิสั้นสำหรับคุณครูแล้ว  คุณครูอาจยังไม่เข้าใจถึงความหมายของเด็กสมาธิสั้นจริงๆ ก็ได้  และมีมากที่ไม่เข้าใจเด็ก ดุ ด่า ลงโทษเด็กเพื่อหวังจะปรับพฤติกรรมของเด็กเหล่านี้ คุณหมอบอกว่า เด็กไทยสมัยนี้ที่เป็นสมาธิสั้นจริงๆ น่าสงสารมาก เพราะว่า อาการที่เค้าเป็นอยู่นั้น  ไม่ใช่เกิดขึ้นเพราะเค้าเป็นโรคจึงจะรู้ว่าติดเชื้อ  แต่เป็นอาการที่แสดงออกมา  แม้แต่ตัวเด็กเองเค้าก็ควบคุมพฤติกรรมของตัวเองไม่ได้ เด็กๆ ไม่เข้าใจว่า เค้าทำอะไรผิดอะไร แค่เค้าไม่เป็นเหมือนคนอื่น ทำไมถึงต้องถูกผู้ใหญ่ลงโทษ  ทำให้เด็กขาดความสุข จากคุณ : natnamo - [ 11 มิ.ย. 52 14:11:32 ]

ความคิดเห็นที่ 100 ไม่ว่าลูกจะเป็นหรือไม่ ไม่ว่าจะเป็นอะไร ขอให้ลูกเป็นเด็กที่มีความสุขก็พอ วันนั้น...ดิฉันได้พูดคุยกับคุณหมอ  ดิฉันยอมรับว่า รู้สึกสับสนทั้งมีความหวังว่า อยากให้ลูกเป็นเด็กอัจฉริยะ ถ้าผลทดสอบลูกดิฉันเป็นจริงๆ ดิฉันก็จะได้ส่งเสริมเค้าไปให้ถูกทางอย่างถึงที่สุด แต่อีกใจก็คิดเผื่อเอาไว้ว่า ถ้าทดสอบแล้วผลออกมาเค้าไม่ได้เป็นเด็กอัจฉริยะ ดิฉันก็จะอบรมปรับพฤติกรรมเค้าให้เหมาะสมกับวัย จะได้ให้เค้าได้มีความสุขในการเรียน วันที่พาลูกชายไปทดสอบ  ดิฉันก็เข้าไปอยู่ในห้องกับเค้าด้วย ซึ่งความจริงแล้วดิฉันมารู้ทีหลังคือ เค้าต้องไม่ให้มีผู้ปกครองอยู่ด้วย  เพราะจะได้ให้เด็กได้ใช้ศักยภาพของตัวเอง  ที่ดิฉันต้องเข้าไปด้วยเพราะเค้าไม่ยอมเข้าไปคนเดียว ดิฉันเลยต้องเข้าไปนั่งดูเค้าทดสอบ ระหว่างการทดสอบเค้าก็จะนั่งยุกยิก อยู่ไม่อยู่สุข ดิฉันเองเห็นก็อดไม่ได้ต้องคอยพูดปรามเค้าให้อยู่นิ่งๆ นักจิตวิทยาที่นั่งอยู่ก็ต้องคอยพูดหลอกล่อให้เค้าทำ ซึ่งเค้าเองก็สนใจบ้างไม่สนใจบ้าง อาจเป็นเพราะดิฉันอยู่ในห้อง  เค้าก็มาชวนดิฉันพูด ต่อรองว่า ถ้าทำแบบทดสอบจะต้องซื้อของเล่นให้เค้ามั่งล่ะ ต้องพาไปเที่ยวมั่งล่ะ   นักจิตวิทยาที่อยู่ในห้องด้วยเค้าจะคอยสังเกตปฏิสัมพันธ์ระหว่างดิฉันกับลุกตลอด  วันนั้น...ดิฉันเองต้องยอมรับว่า ดิฉันต้องคอยกระตุ้นให้เค้าทำแบบฝึกหัด  แต่เรื่องการตอบคำถามในแบบทดสอบ เค้าเป็นคนตอบเองดิฉันจะไม่ช่วยเค้าเลย  ไม่ว่าจะตอบผิดหรือถูกดิฉันจะไม่ยุ่งเกี่ยว   หลังจากใช้เวลาทดสอบอยู่ประมาณ 1 ชม. ก็เสร็จ นักจิตวิทยานัดให้มาฟังผลอาทิตย์หน้า  ดิฉันเองก็มารู้จากคุณหมอทีหลังเหมือนกันว่า การทดสอบวันนั้นถ้าจะได้ผลที่ชัดเจน ดิฉันไม่ควรจะเข้าไป  เพราะการทำทดสอบนักจิตวิทยาเค้ามีการวัดทั้งเรื่องเวลา การตัดสินใจ เรียกว่า ดูพฤติกรรมทุกๆ อย่าง เนื่องจากวันนั้น ดิฉันเข้าไปในห้องด้วย ผลทดสอบที่เขียนจึงมีบันทึกพฤติกรรมทั้งของดิฉันกับลูก  ซึ่งในรายงานผลดิฉันเองก็เพิ่งจะรู้ตัวเหมือนกันว่า ดิฉันกดดันลูกให้ทำแบบทดสอบเป็นระยะๆ สงสัยดิฉันจะทำจนชิน  และคงเป็นจริงอย่างที่ในใบรายงานได้ระบุไว้ ส่วนผลของการทดสอบจิตวิทยาเป็นอย่างไร  สรุปแล้วเจ้าลูกชายคนเล็กเป็นสมาธิสั้นหรือเปล่า คนที่น่าจะห่วงกว่าทำไมกลายเป็นคนโตไปได้  ดิฉันขอกลับมาเล่าให้อ่านในคราวหน้านะค่ะ สำหรับวันนี้ต้องขอตัวไปปฏิบัติหน้าที่ก่อน ขอบคุณทุก ๆคนที่ติดตามอ่านนะค่ะ แก้ไขเมื่อ 11 มิ.ย. 52 14:47:19 จากคุณ : natnamo - [ 11 มิ.ย. 52 14:46:27 ]

ความคิดเห็นที่ 101 เลี้ยงลูกเก่งมากเลยค่ะ ติดตามอ่านตลอด จะคอยเป็นกำลังใจให้ค่ะ จากคุณ : ธนูธาตุไฟ - [ 11 มิ.ย. 52 15:37:17 ]

ความคิดเห็นที่ 102 ขอบคุณมากสำหรับคำตอบ จะถามแล้วก็ลืม คือบอกชื่อ โรงพยาบาลที่ไปหาหมอจิตแพทย์ ให้ทราบได้ไหม? เพราะอยากพาลูกไปเหมือนกัน เค้าไม่ได้สมาธิสั้น แต่มีอาการแบบ ไม่ชอบโรงเรียนมาก ไป รร แล้วเครียด ประมาณนี้ ถ้าบอกไม่ได้ก็ไม่เป็นไรคะ ขอบคุณมาก จากคุณ : YALA - [ 11 มิ.ย. 52 17:35:55 ]

ความคิดเห็นที่ 103 เล่าเรื่องได้น่าอ่าน สนุกมากๆเลย จะมารอเก็บความรู้ต่อไปนะครับ จากคุณ : HiNjUnG - [ 11 มิ.ย. 52 19:41:22 ]

ความคิดเห็นที่ 104 ลุ้นนะเนี่ยพี่ต่าย เข้ามารอแต่เช้าแล้ว อิอิ จากคุณ : โมลลาโย - [ 12 มิ.ย. 52 09:25:47 ]

ความคิดเห็นที่ 105 สวัสดีค่ะ เพิ่งเข้าห้องนี้ครั้งแรก เก็บข้อมูลได้เยอะเลยค่ะ ลูกชายก็มีอาการคล้ายๆอย่างนี้เหมือนกัน แต่อารมณ์ไม่ฉุนเฉียวรุนแรงเท่าน้องนโม  มักจะทำงานไม่ค่อยเสร็จตามสั่ง ต้องค่อยกระตุ้นตลอดเวลาเช่นกัน จากคุณ : นอบิเล่ย์ - [ 12 มิ.ย. 52 11:03:00 ]

ความคิดเห็นที่ 106 ติดหนึบหนับ รอติดตามต่อไปค่ะ จากคุณ : MableCat - [ 12 มิ.ย. 52 11:20:03 ]

ความคิดเห็นที่ 107 มารอติดตาม มีประโยชน์มากๆ เลยค่ะ ขอบคุณนะคะ จากคุณ : แม่น้องอิ๊น (kikae) - [ 12 มิ.ย. 52 12:41:05 ]

ความคิดเห็นที่ 108 โชคดีอีกครั้ง...ลูกไม่ได้เป็นเด็กอัจฉริยะ ก่อนอื่นคงต้องขอขอบคุณทุกๆ คน ที่ติดตามอ่านเรื่องราวการเลี้ยงลูกที่ดิฉันคิดว่าเป็นแบบ "Learn together & Grown together" เพราะถึงปัจจุบันดิฉันเองก็ยังคงต้องเรียนรู้เรื่องราวของลูกทั้ง 2 คน และต้องปรับวิธีการความเข้าใจไปตามสภาวะทั้งทางด้านร่างกาย อารมณ์ และสังคมรอบๆ ตัวของลูกด้วย ถ้าหากคุณคิดว่า ทำไมลูกถึงเป็นเด็กดื้อ เด็กซน ทำไมพูดไม่เชื่อฟัง พูดจาไม่เพราะ ขอให้คุณอย่ามองข้ามพฤติกรรมทั้งหลายเหล่านี้ว่า เป็นเพราะเค้าเป็นเด็ก ยิ่งเค้าเป็นเด็กเราต้องยิ่งดูแลและแก้ไข เพราะอย่างที่โบราณว่าไว้ "ไม้อ่อนดัดง่าย ไม้แก่ดัดยาก" วิธีการเลี้ยงดูลูกของดิฉันก็มีทั้งไปถูกทาง บางทีก็หลงทาง และบางครั้งก็เคยผิดทางตกหลุม ตกบ่อเหมือนกัน  แต่ด้วยความเป็น "แม่" ดิฉันอยากเป็น "แม่" ให้สมกับที่ลูกทั้งสองคนให้ความรักและความเคารพ เสียงเรียก "แม่ครับ" ของลูกที่ได้ยินอยู่ทุกๆ วัน หน้าที่ของแม่คืออะไร ดิฉันเองก็คงต้องเรียนรู้ ศึกษาและปรับปรุงตัวเองไปจนกว่าชีวิตจะหาไม่นั่นแหละคะ ผลการทดสอบทางจิตวิทยา เพื่อประเมินเชาว์ปัญญา จากที่ดิฉันได้เล่าถึงการได้พาลูกชายคนเล็กไปเข้าทดสอบทางจิตวิยา เพื่อประเมินความสามารถทางเชาว์ปัญญา จากรายงานผลการทดสอบที่นักจิตวิทยาได้เขียนไว้ มีรายละเอียดยังไง ดิฉันขอนำมาเผยแพร่เพื่อเป็นประโยชน์แก่คุณๆ ที่เข้ามาอ่าน เริ่มจาก ลักษณะทั่วไปและพฤติกรรมขณะทดสอบ เด็กชายไทย รูปร่างค่อนข้างท้วม ไว้ผมยาวประบ่ หน้าตาสมวัย ลักษณะการพูดด้วยน้ำเสียงดังฟังชัด  สามารถโต้ตอบได้ตรงคำถามและได้เรื่องราว  ลักษณะท่าทางค่อนข้างหงุดหงิดง่าย  การแต่งการลำลองสุขภาพอนามัยภายนอกสะอาดเรียบร้อย  เด็กถนัดมือข้างขวา  การเคลื่อนไหวของร่างกายทำได้คล่องแคล่ว ค่อนข้างจะทำอะไรเร็ว ขณะทดสอบมารดาจะขออยู่กับเด็กเพื่อคอยกระตุ้นเด็กในการตอบคำถามหรือลงมือทำ  เนื่องจากเด็กจะมีความสนใจและสมาธิเพียงสั้นๆและหากทำไม่ได้เด็กก็จะไม่ร่วมมือ และหนีไปนอนบนเตียง ซึ่งมารดาจะต้องคอยกระตุ้นตลอด  ขณะทดสอบมารดาค่อนข้างจะกดดันเด็กในการลงมือกระทำหรือตอบคำถามเช่น ทำได้มากจะซื้อของให้ หรือ ทำไม่ได้จะไม่พาไปเที่ยวเป็นต้น จากใบรายงานผลลักษณะทั่วไปข้างต้น คุณๆ ที่อ่านก็จะมองได้ 2 แบบ คือ ลักษณะของแม่ และลักษณะของลูก  ซึ่งหลังจากที่ดิฉันได้อ่านรายงานแล้ว ทำให้ดิฉันได้รู้ตัวขึ้นมาอีกเรื่องคือ อุปนิสัยของดิฉันเองในการเลี้ยงดูลูกว่า จริงๆ แล้ว ลูกๆ เองก็ได้รับแรงกดดันจากดิฉันไปมิใช่น้อยคะ แก้ไขเมื่อ 12 มิ.ย. 52 14:38:14 แก้ไขเมื่อ 12 มิ.ย. 52 13:56:49 แก้ไขเมื่อ 12 มิ.ย. 52 13:54:18 แก้ไขเมื่อ 12 มิ.ย. 52 13:51:49 จากคุณ : natnamo - [ 12 มิ.ย. 52 13:50:24 ]

ความคิดเห็นที่ 109 ตามมาลุ้นต่อคะ ตื่นเต้นมากเลยคะ จากคุณ : ต้นข้าวต้นขิง (townthara) - [ 12 มิ.ย. 52 14:00:02 ]

ความคิดเห็นที่ 110 วัตถุประสงค์ของการทดสอบทางจิตวิทยา จากที่ดิฉันได้เล่าไปข้างต้นแล้วว่า สาเหตุที่ดิฉันต้องพาลูกชายคนเล็กเข้ารับการทดสอบทางจิตวิทยาเพื่อประเมินผลทางปัญญา IQ เพราะคุณหมอประเมินลูกชายแล้ว่า ไม่ใช่เด็กสมาธิสั้น  แต่จริงๆ แล้วดิฉันไม่อยากให้คุณๆ ที่เข้ามาอ่านเข้าใจผิดว่า มีความจำเป็นที่ต้องพาลูกหลานไปทำแบบทดสอบเพราะมีอาการคล้ายๆ กับลูกชายของดิฉันนะคะ อยากให้คุณๆ ที่เข้ามาอ่านพิจารณาถึงความเป็นไปได้และความเหมาะสม  ซึ่งการจะทำแบบทดสอบทางเชาว์ปัญญานั้น  ดิฉันเองไม่แน่ใจว่า คุณหมอจิตเวชแต่ละท่านจะแนะนำให้กับเด็กทุกๆ คนหรือเปล่า   แต่คุณหมอจิตเวชที่ดิฉันได้พาลูกไปปรึกษาได้ให้ข้อคิดกับดิฉันว่า "การทำแบบทดสอบเชาว์ปัญญา ไม่ว่าผลจะออกมาอย่างไร ไม่ได้เป็นการวัดว่า เด็กคนนี้จะต้องล้มเหลวหรือประสบความสำเร็จในชีวิต  เพราะค่าตัวเลขที่วัดได้เท่านั้น" นอกจากนี้ในใบรายงานผลการทดสอบยังได้บอกวัตถุประสงค์ของรายงานไว้ดังนี้คือ "รายงานผลการทดสอบทางจิตวิทยาฉบับนี้  เพื่อให้เข้าใจถึงระดับความสามารถทางเชาว์ปัญญา และทราบถึงลักษณะเด่น-ลักษณะด้อย  ซึ่งจะช่วยให้เป็นแนวทางที่ควรปฎิบัติในการช่วยพัฒนาศักยภาพและการส่งเสริมพัฒนาการให้ดียิ่งขึ้น  โดยรายงานฉบับนี้เป็นสิ่งที่ทีมผุ้รักษาจะได้เข้าใจในตัวของท่าน ณ ขณะนี้เท่านั้น" นอกจากนี้ข้อคำนึงการทดสอบแบบเชาว์ปัญญาที่ได้ระบุไว้ในรายงาน ดิฉันอ่านแล้วเห็นว่า คงเป็นประโยชน์ต่อคุณๆ ที่เข้ามาอ่าน เพราะในความคิดของดิฉันมองเป็นข้อเตือนใจว่า เด็กๆ ทุกคน มีความสามารถหรือมีพรสวรรค์ที่ดีติดตัวกันมาทุกคนค่ะ แต่...จะมีเด็กๆคนไหนที่จะโชคดีค้นพบความสามารถของตัวเองได้ ข้อคำนึงที่ดิฉันได้อ่านมีดังนี้ค่ะ IQ ไม่ได้เป็นตัวบ่งชี้ถึงศักยภาพทางปัญญาทั้งหมด  แต่เป็นเพียงดัชนีว่าบุคคลนั้นจะสามารถทำสิ่งที่กำหนดไว้ให้ได้มากหรือน้อยกว่าคนอื่นๆ ในระดับอายุเดียวกัน บุคคลที่มี IQเท่ากันไม่สามารถสรุปได้ว่าจะมีความสามารถทุกด้านเท่ากัน เพราะแต่ละคนมีลักษณะเด่นและลักษณะด้อยในบางเรื่องแตกต่างกันออกไป บุคคลที่มี IQ สูงไม่ได้เป็นหลักประกันว่าจะประสบความสำเร็จ แต่เป้นเพียงองค์ประกอบหนึ่งเท่านั้น  ยังมีองค์ประกอบอื่นๆ ที่ส่งผลต่อความสำเร็จของบุคคล ไม่ควรยึดติดที่ตัวเลขหรือระดับความสามารถทางเชาว์ปัญญา เนื่องจากความสามารถบางด้านพัฒนาได้ ในความเห็นของดิฉัน แม้ว่าดิฉันจะรู้ว่า ลูกชายดิฉันมี IQ แค่ไหน จะเป็นเด็กอัจฉริยะหรือไม่ก็ตาม  แต่ดิฉันก็ยังคงมีหน้าที่ช่วยลูกค้นหาความสามารถที่แท้จริงของเค้า  สำหรับมุมมองของดิฉัน เด็กที่มีความสุขก็คือเด็กที่เค้าค้นพบตัวเอง ดิฉันอยากให้ลูกมีความสุขกับทุกๆ วันของชีวิต เพราะฉะนั้น ดิฉันกับลูกต้องพยายามไปพร้อมๆ กันคะ แก้ไขเมื่อ 12 มิ.ย. 52 14:46:10 แก้ไขเมื่อ 12 มิ.ย. 52 14:42:27 จากคุณ : natnamo - [ 12 มิ.ย. 52 14:36:07 ]

ความคิดเห็นที่ 111 เป็นกำลังใจค่ะ และรออ่านต่อ ได้ความรู้มาก ๆ เลยค่ะ จากคุณ : nong (hugnong) - [ 12 มิ.ย. 52 14:50:56 ]

ความคิดเห็นที่ 112 ระดับเชาว์ปัญญา Qualitative Range ในสังคมของเราดิฉันเองก็ยอมรับว่า ดิฉันก็สนใจค่าของตัวเลขเรื่องระดับของเชาว์ปัญญา IQ ด้วยค่านิยมที่เรายังยึดถือ "เด็กเก่ง คือ เด็กเรียนดี เป็นสรณะ" และจะว่าไปแล้ว ค่านิยมนี้สมัยที่ดิฉันเป็นเด็ก ดิฉ้นจำได้ว่า เพื่อนที่เรียนเก่งก็จะได้รับเลือกเป็นหัวหน้าห้อง ส่วนคนที่เรียนไม่เก่งก็มักจะไม่ค่อยมีบทบาทอะไรในชั้นเรียน ดิฉันเป็นคนเรียนพอใช้ ปานกลาง แต่ชอบทำกิจกรรม เล่นกีฬา จำได้ว่า เพราะดิฉันมีความสามารถทางกีฬาอยู่บ้าง จึงทำให้ชีวิตในวัยเรียนของดิฉันไม่ดูจืดชืดไร้สีสันจนเกินไป แต่ปัจจุบันสิ่งที่ดิฉันได้เห็นจากการได้ไปรับส่งลูกเรียนเสริม เรียนติว เรียนกวดวิชา ทำให้รุ้ว่า เด็กๆ สมัยนี้ต้องแข่งขันกันมากขนาดไหน ทุกๆ วันดิฉันเองมาคิดทบทวน สิ่งที่ดิฉันส่งเสริมลูกในด้านการเรียนรู้ ก็เพื่อต้องการให้ลูกได้ค้นพบในสิ่งที่เค้าชอบ  และถ้าลูกของดิฉันเค้าสามารถค้นพบตัวเค้าเองได้ เค้าจะได้ไม่ต้องไปแข่งขันรอบด้าน เรียกว่า ต้องเรียนทุกอย่างเผื่อไว้ ดิฉันคุยกับลูกว่า "ทุกวันนี้ ลูกดิฉันเหมือน "เป็ด" เพราะเป็ดมีปีกบินได้แต่ไม่ดีเท่านก ว่ายน้ำได้แต่ก็ไม่เก่งเหมือนปลา"  เพราะอย่างที่ดิฉันรู้ เด็กๆ รุ่นใหม่ต้องมีความสามารถพิเศษทางด้านดนตรีอย่างน้อย 1 ชิ้น ความถนัดทางด้านกีฬาอย่างน้อย 1 ชนิด แล้วต้องมีความรู้ทางด้านวิชาการในทุกวิชาอีก แล้วแบบนี้จะไม่ให้คิดว่า ตัวเลขทางเชาว์ปัญญามีความสำคัญด้วยได้อย่างไร...แต่ดิฉันจะมาบอกถึงค่าของตัวเลขของลูกชายที่บอกได้เลยว่า ไม่ได้มีผลกับการเรียนเป็นอย่างไรติดตามอ่านกันต่อไปนะค่ะ จากคุณ : natnamo - [ 12 มิ.ย. 52 15:18:06 ]

ความคิดเห็นที่ 113 รออ่านต่อค่ะ ตอนนี้แม่กำลังเป็นแบบนี้เลยค่ะ ** ถ้าหากคุณคิดว่า ทำไมลูกถึงเป็นเด็กดื้อ เด็กซน ทำไมพูดไม่เชื่อฟัง พูดจาไม่เพราะ ขอให้คุณอย่ามองข้ามพฤติกรรมทั้งหลายเหล่านี้ว่า เป็นเพราะเค้าเป็นเด็ก ยิ่งเค้าเป็นเด็กเราต้องยิ่งดูแลและแก้ไข เพราะอย่างที่โบราณว่าไว้ "ไม้อ่อนดัดง่าย ไม้แก่ดัดยาก" *** ทั้งปลอบ ทั้งดุ ทั้งตี ลงไปนอนกลิ้งกับพื้นเหมือนกันเลย ไม่ทราบบอกได้มั้ยค่ะ ว่าไปตรวจที่โรงพยาบาลไหน คุณหมอชื่ออะไร อยากพาลูกไปตรวจบ้าง ตอนนี้กำลังเครียดเลยค่ะ หลังไมค์ก็ได้ค่ะ จากคุณ : โอเชี่ยนคลับ - [ 12 มิ.ย. 52 15:33:30 ]

ความคิดเห็นที่ 114 ตามอ่านมาตลอดนะคะ เพราะลูกสาวก็มีปํญหาอยู่พรุ่งนี้คุณหมอนัดจะให้ทานยาแล้วค่ะ เลยอยากจะทราบว่าลูกคุณได้ทานยาหรือเปล่าคะ หรือว่าปรับพฤติกรรมอย่างเดียว(ลูกสาว6.5ขวบคะ) จากคุณ : atommic - [ 13 มิ.ย. 52 09:05:15 A:203.146.145.178 X: TicketID:186927 ]

ความคิดเห็นที่ 115 มาลงชื่อว่าตามอ่านอยู่คะ จากคุณ : โมลลาโย - [ 13 มิ.ย. 52 10:34:23 ]

ความคิดเห็นที่ 116 โหวตรอค่ะ จากคุณ : อ้วนกลมชมพู - [ 13 มิ.ย. 52 19:36:19 ]

ความคิดเห็นที่ 117 แวะมาทักทาย ด้วยติดภาระกิจวันหยุดค่ะ ขอบคุณน้องมด (โมลลาโย) คุณต่าย (โอเชี่ยนคลับ) คุณอ้วนกลมชมพู และคุณ atommic ที่มาโพสรออ่านและรอให้ตอบนะค่ะ ต้องขอโทษที่ไม่ได้มาโพสเรื่องราว เพราะติดภารกิจวันหยุด ต้องดูแลพาลูกน้อยหอยสังข์ทั้ง 2 คนไปทำกิจกรรมเรียนติว เรียนเสริม เพราะคนพี่ต้องเรียนเพิ่ม ส่วนเจ้าคนน้องต้องไปปล่อยพลังงานบ้าง ไม่งั้น...ไม่ไหวพลังงานเหลือเฟือ ตอบคุณ atommic เรื่องของนโม ยังไม่ถึงขั้นต้องใช้ยาคะ  เพราะคุณหมอบอกว่า ให้มาปรับพฤติกรรมในการเลี้ยงดู คือ ปรับพฤติกรรมแม่ให้ใส่ใจลูกให้มากกว่านี้ ซึ่งดิฉันเองก็ต้องยอมรับว่า บางทีก็ตึงเกินไป บางครั้งก็หย่อนซะจนยานก็มีคะ   ส่วนเรื่องของลูกสาวคุณ atommic เป็นกำลังใจให้นะคะ  รู้ว่าคุณกังวลใจ  แต่ถ้าได้ปรึกษาหมอแล้วการใช้ยาก็จะช่วยให้น้องดีขึ้นคะ  ขอให้น้องมีสุขภาพกายและใจแข็งแรงนะคะ ปล.วันนี้เพิ่งกลับจากการปฏิบัติภารกิจนอกบ้านมา  ไว้ว่างๆ จะกลับมาโพสเล่าเรื่องให้ได้อ่านกันอีกนะคะ หวังว่าคงยังไม่เบื่อที่จะรออ่าน ขอบคุณมากๆ คะ แก้ไขเมื่อ 13 มิ.ย. 52 20:04:05 จากคุณ : natnamo - [ 13 มิ.ย. 52 20:03:20 ]

ความคิดเห็นที่ 118 เฝ้าติดตามเรื่องราวจาก จขกท ทุกวันเลยค่ะ จากคุณ : MableCat - [ 14 มิ.ย. 52 08:21:22 ]

ความคิดเห็นที่ 119 ก่อนอื่นขอทักทายคุณแม่คนเก่งและแนะนำตัวเองก่อนนะค่ะ ดีใจค่ะที่มีโอกาสได้รู้จักกันผ่านโลกออนไลน์  (เชื่อมั้ยค่ะดิฉันตั้งใจอ่านทุกบรรทัดของคุณเลย)มันโดนจริงๆค่ะต้องบอก  ดิฉันมีลูก 3 คนการเลี้ยงดูคล้ายๆคุณมากค่ะ2คนแรกคุณแม่ช่วยเลี้ยงเพราะดิฉันทำงาน พอคนที่3 ตั้งใจออกมาเลี้ยงเองค่ะเพราะต้องดูแลเค้า3คนให้เต็มที่แต่มันไม่ง่ายอย่างที่คาดหวังของคนอยากทำหน้าที่แม่ให้ดีที่สุดนะค่ะ  ลูกคนโต น้องทักษ์  9 ขวบ สมาธิสั้น              น้องทิพย์   4 ขวบครึ่ง พูดพยัญชนะยังไม่ชัด ส ช ฟ ประมาณนี้ค่ะ              น้องทอป   2 ขวบ เริ่มหัดเรียกแม่แทนการจูงและชี้ ดิฉันต้องหัวหมุนกับการพาลูกพบคุณหมอ คนโตต้องทานยาด้วยนะคุ่ะสดๆร้อนทำร้ายเพื่อนในห้องเรียนด้วยการกระทืบสาเหตุจากชอบพูดจาล้อเลียนชวนให้รำคาญและโกธรนี่คือเหตุผลที่น้องทักษ์ตอบดิฉันกับคุณครู ส่วนคนกลางลูกสาวไม่เป็นไร   คนเล็กฝึกพัฒนาการพร้อมกับฝึกพูดกับคุณหมอเป็นสาเหตุว่ายังเข้าเนอสรี่ไม่ได้เพราะคุณหมอแนะนำให้ฝึกพัฒนาการก่อนซนค่ะชอบทำร้ายตัวเองด้วยคนอื่นด้วยไม่ยอมพูด เวลาโกรธจะเอามือตีหัวตัวเองหรือไม่ก็เอาหัวโขลกพื้นยังไม่เลิกทำเลยค่ ะเหนื่อยนะค่ะ รู้สึกขาดความมั่นใจในการเป็นแม่รู้สึกล้มเหลวในหน้าที่แม่ โทษตัวเอง เครียดนะค่ะ แต่มองหน้าเด็กจะบอกตัวเองเสมอ สู้ๆๆๆๆๆ มีคนรอเราอยู่เราต้องสร้างอนุสาวรีย์ของเราก็คือลูกให้ดีที่สุดเท่าที่เราจะทำให้เค้าได้  ดิฉันอยู่ต่างจังหวัดค่ะ เวลาไปพบจิตแพทย์เด็กก็ต้องขับรถพาลูกไป 100 กม.แล้วที่สำคัญคนเล็กกับคนโตไม่สามารถนัดพร้อมกันได้ขับรถนี่ล้าเลยค่ะ ช่วงปิดเทอมน้องทักษ์ฝึกเข้ากลุ่มเด็กอาการเดียวกันในหลักสูตรการฝึกควบคุมตัวเองของทางโรงพยาบาลต้องไปอาทิตย์ละ 2 วัน โอ้แม่เจ้า 2เดือนเต็มๆดิฉันขับรถไปกลับวันละ 200 กม.เพื่อลูกค่ะแต่ได้ผลนะค่ะดิฉันบอกกับคุณหมอว่าอยากให้จัดกิจกรรมลักษณะนี้ในหลักสูตรต่างๆอย่าให้ห่างเกิน 3เดือนเดี๋ยวเด็กลืมหมดต้องกระตุ้นค่ะ ส่วนคนเล็กก็อยู่กับดิฉันให้ดูทีวีน้อยลงคุยกันมากขึ้นแต่มีปัญหาเรื่องเวลาเล่นกลุ่มเด็กวัยเีดียวกันแล้วชอบทำร้ายคนอื่นค่ะแรงด้วยนะค่ะดึงผม กัด  โอสาระพัดพิษ ขอบคุณมากนะค่ะข้อมูลคุณเป็นประโยชน์กับดิฉันมากเลยค่ะ คราวต่อไปจะเล่า case ต่างๆแล้วกันนะค่ะดูแลเด็กก่อน จากคุณ : momdeedee (tugga) - [ 14 มิ.ย. 52 20:17:07 ]

ความคิดเห็นที่ 120 ปัญหาทุกอย่างแก้ไขได้ ด้วยรักและเข้าใจ ขอทักทายกันสักนิดก่อนนะค่ะ   ก่อนอื่นคงต้องขอโทษทุกๆ คนที่เข้ามาติดตามอ่าน  วันนี้ดิฉันไม่ได้มาเล่าเรื่องของลูกให้ได้อ่านกัน ด้วยติดภารกิจเกี่ยวกับลูกๆ และบังเอิญแถวบ้านการไฟฟ้ามาดับไฟเพื่อซ่อมไฟฟ้าคะ ขอบคุณคุณ MableCat ที่เข้ามาติดตาอ่านเป็นประจำด้วยนะค่ะ ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ คุณแม่ดีดี “momdeedee (tugga)” ขอบคุณมากๆ นะค่ะสำหรับคำนิยมที่มีให้  และเช่นกันคะที่คุณเขียนมาแบ่งปันประสบการณ์  ก็ทำให้ดิฉันอยากเป็นกำลังใจให้คุณเช่นกัน เพราะจริงๆ แล้ว เด็กที่มีอาการสมาธิสั้นก็เป็นไปได้หลายอย่าง  บางคนก็มีอาการสมาธิสั้น+แอลดี หรือ ไม่ก็สมาธิสั้น+ออทิสติก หรือบางคนก็แจ๊คพอตมีอาการหลายๆ อย่างรวมกัน สำหรับกรณีของลูกชายดิฉันทั้ง 2 คน จริงๆ แล้วในความคิดของดิฉันเค้าทั้ง 2 คนยังเป็นไม่มากเพราะอาการยังไม่ถึงขั้นต้องใช้ยา  และดิฉันยังโชคดีที่ได้รู้ถึงอาการของทั้ง 2 คนเป็นอยู่พร้อมกับทำใจยอมรับกับเรื่องนี้ได้   ดิฉันเองก็เพิ่งได้ไปอ่านหนังสือ "สมาธิสั้น หายได้ไม่ยาก" ของคุณนภัทร พุกกะณะสุต ที่คุณ IcyRose ได้แนะนำให้ที่คห.ข้างบน  เป็นหนังสือที่มีประโยชน์และทำให้แม่ที่มีลูกอาการสมาธิสั้นได้ข้อคิดและเข้าใจลูกมากขึ้น  ซึ่งดิฉันเองก็ไม่เคยได้อ่านหนังสือของคุณนภัทรมาก่อน  พอได้อ่านก็ได้รู้ว่า สิ่งที่ดิฉันปฏิบัติและเข้าใจอยู่นี้ก็เป็นการมาได้ถูกทางในระดับหนึ่ง คนส่วนใหญ่มองปัญหาของตัวเอง มักจะเห็นว่าปัญหาของตัวเองที่ทั้งหนักและใหญ่มาก  คิดไปถึงขั้นว่าไม่มีใครหรอกจะมาเข้าใจได้    แต่ดิฉันอยากบอกว่า ทุกๆ ปัญหาที่เกิดขึ้นย่อมมีทางแก้ไขได้เสมอ ขอเพียงเรามีสติและกำลังใจ สำหรับคุณแม่ดีดี...ขอเป็นกำลังใจให้ด้วยเช่นกันนะค่ะ เพราะดูจากที่คุณเล่ามาก็ต้องยอมรับว่า คุณคงต้องเหนื่อยมากๆ แน่ๆ เลย  เรื่องพฤติกรรมของลูกๆ คุณความเข้าใจเค้าเป็นสิ่งสำคัญมากๆ โดยเฉพาะอย่างยิ่งคนในครอบครัวคงต้องช่วยๆกันดูแลด้วย  ขอบคุณนะคะที่มาแบ่งปันและยินดีมากๆ ที่จะร่วมกันเล่าประสบการณ์ด้วยคะ ปล. วันนี้ดิฉันคงไม่สามารถโพสเล่าเรื่องได้แล้ว เพราะติดเรื่องดูแลเด็กๆ ไว้มีโอกาสจะกลับมาเล่าให้ได้อ่านกันอีกนะคะ ขอบคุณมากๆ คะ แก้ไขเมื่อ 15 มิ.ย. 52 20:56:30 จากคุณ : natnamo - [ 15 มิ.ย. 52 20:55:42 ]

ความคิดเห็นที่ 121 ผมจะคอยติดตามอ่านเรื่อยๆครับ เป็นอีกหนึ่งกำลังใจให้คนเขียนนะครับ จากคุณ : HiNjUnG - [ 16 มิ.ย. 52 06:45:56 ]

ความคิดเห็นที่ 122 สวัสดีค่ะทุกท่าน วันนี้มีเวลามานั่งคิดทบทวนแต่ก็ยังสับสนอยู่ค่ะ เหตุเกิดได้ทุกวันนั่นซินะ อยากเป็นโดเรมอนให้รู้แล้วรู้รอดไป เมื่อวานตอนเย็นลูกชายคนโต(น้องทักษ์ ที่เป็นสมาธิสั้น) เกิดปัญหาเรื่องการเรียนคือเขียนงาน จดงาน ทำชิ้นงาน ไม่ทันเพื่อนๆ ซึ่งมันก็เป็นปัญหาเดิมๆที่เกิดเรื่อยๆมา แต่ต้องคอยกระตุ้นสร้างแรงจูงใจจนบางทีดิฉันท้อซะเอง สงสารลูก น้องเค้าเป็นเด็กเรียนดีถูกจัดให้ไปอยู่ห้องเด็กเรียนดี ตอนแรกดิฉันก็ปรึกษากับทางคุณหมอว่าขอย้ายห้องน้องเค้าดีหรือเปล่าุคุณหมอบอกตามทักษะของเด็กไม่จำเป็นให้น้องเค้ามีสิ่งแวดล้อมรอบข้างคอยกระตุ้นจะได้ช่วยเหลือตัวเองได้มากขึ้นแต่เท่าที่ดิฉันประเมินลูกชายดิฉัน ลูกชายดิฉันขาดความมั่นใจในตัวเองในสังคมการเรียนเลยก็ว่าได้ คือ การบ้านบนกระดานก็คัดลอกไม่ทัน คำศัพท์ก็จดไม่ทัน ไม่กล้ายืมไม่กล้าบอกใคร ปล่อยจนกระทั่งดิฉันเจอไม่ท่องคำศัพท์กับคุณครูเลย พอถามบอกว่าจดไม่ทัน จากไม่ทัน 1 วัน ก็ปล่อยเป็น 2 3 4 5 6 กลายเป็นสะสมแบบไม่ยอมจดต่อเลยนับจากวันที่จดไม่ทัน ** เด็กสมาธิสั้นจะมีลายมือที่ไม่เป็นระเบียบ ทำงานไม่เป็นระบบ ระเบียบเพราะเด็กกลุ่มนี้ต้องให้ฝึกการจัดลำดับจัดระเบียบความคิด ฝึกคิด พูดกับตัวเองก่อนลงมือทำ ดิฉันก็พาไปฝึกหลักสูตรนี้มาแล้ว **สาเหตุของเด็กสมาธิสั้น** จา่กการที่สมองทำงานบกพร่อง แต่มีปัจจัยอื่นที่เกี่ยวข้องด้วย ทั้งปัจจัยทางกาย สภาพแวดล้อมและตัวเด็กเอง ** อาการเด็กสมาธิสั้น** =:ความบกพร่องของสมาธิ แสดงออกโดยอาการขาดสมาธิ วอกแวกง่าย ไม่ปฏิบัติตามคำสั่ง =:ความบกพร่องของพฤติการรม แสดงออกโดยอาการซนมากและไม่อยู่นิ่ง =:ความบกพร่องในการคิดวางแผน แสดงออกโดยการการคิดก่อนทำ หรือหุนหันพลันแล่น ลูกชายดิฉันมีความบกพร่องทั้งสามทางที่กล่าวมา สิ่งที่ดิฉันปฎิบัติคือ รับฟังหลักสูตรการดูแลเด็กสมาธิสั้นจากโรงพยาบาลซึ่งจะจัดขึ้นอาทิตย์ละ 1 ข้อ ให้ครบ ทั้ง4 หัวข้อ ลดสิ่งเร้า เพิ่มสมาธิ เพิ่มการควบคุมตัวเอง การออกคำสั่งกับเด็กสมาธิสั้น และมีคำแนะนำอื่นๆ คอยระวังไม่ให้เกิดอุบัติเหตุ ควบคุมอารมณ์บิดามารดาผู้ปกครอง ไม่ควรมีกฏระเบียบมาก การเปลี่ยนกิจกรรมควรเดือนลูกเป็นระยะ เช่น อาบน้ำ ทานอาหาร ทำการบ้าน เข้านอน การสังเกตพฤติกรรมทีดีของลูกและให้คำชมเชยเมื่อลูกทำดี ไม่สนใจพฤติกรรมที่ไม่ต้องการ ท่องไปดิฉันท่องจนขึ้นใจ แต่ทำไม่สำเร็จ สงสารลูกเพราะเวลาเราควบคุมตัวเองไม่ได้เกี่ยวกับพฤติกรรมของลูกก็ท่องให้ขึ้นใจ แล้ว ใช้ความสงบสักระยะแล้วค่อยว่ากันต่อ  ย้ำและยืนยันนะค่ะการตีไม่ได้ช่วยให้ดีขึ้นนะคะกลับเป็นการทำร้ายจิตใจเด็กอย่างรุนแรง จากคุณ : tugga - [ 16 มิ.ย. 52 15:51:08 ]

ความคิดเห็นที่ 123 สวัสดีคะคุณ tugga อ่านเรื่องของคุณแล้วน่าหนักใจแทน คุณทำหน้าแม่ที่ดีที่สุดแล้วคะ อย่าโทษตัวเองเลย คุณโชคดีแล้วที่รู้และมาถูกทางแล้ว เป็นกำลังใจให้คะ อย่าเครียดเลยคะ สู้เพื่อลูก.. จากคุณ : โมลลาโย - [ 17 มิ.ย. 52 09:55:36 ]

ความคิดเห็นที่ 124 แวะเข้ามาอ่านและโหวตต่อค่ะ ให้กำลังใจคุณ tugga ด้วยนะคะ จากคุณ : MableCat - [ 17 มิ.ย. 52 10:38:27 ]

ความคิดเห็นที่ 125 ดีจ้า..พี่ต่าย ตอนแรกบอกว่าอยู่ห้องชานเรือน ไม่นึกเลยว่า เรื่องมันจะยาวขนาดนี้..เป็นกำลังใจให้นะคะ อ่านแล้วได้ข้อคิดอะไรหลายๆอย่างเลยค่ะ เชื่อว่า..พี่ต่ายเข้มแข็ง และจะฝ่าฟันไปได้นะคะ การเลี้ยงลูกเป็นศาสตร์และศิลป์ชั้นสูงจริงๆ จากคุณ : ปิ่นปักใจ - [ 17 มิ.ย. 52 10:54:41 ]

ความคิดเห็นที่ 126 (@^^@):~ กว่าจะผ่านไปแต่ละวัน เรียนรู้ รับฟัง เด็กน้อย...สมาธิสั้นกันหน่อยครับ ~:(@^^@) ขอบคุณทุกๆ คนที่ติดตามนะค่ะ ขอบคุณน้องปิ่น ที่ตามมาจากห้องเฉลิมไทย ขอบคุณน้องมดที่หลังไมค์ไปสอบถาม ขอบคุณคุณ tugga ที่มาร่วมแบ่งปันประสบการณ์ ขอบคุณคุณ MableCat ที่มาโหวตให้ด้วยค่ะ ขอเชิญตามไปอ่านเรื่องราว "ลูกดื้อ...เป็นเพราะอะไร" นะคะ จากคุณ : natnamo - [ 17 มิ.ย. 52 12:43:55 ]

ความคิดเห็นที่ 127 เป็นกำลังใจให้นะคะเจ๊ต่าย จากคุณ : Susie - [ 17 มิ.ย. 52 16:06:27 ]

ความคิดเห็นที่ 128 ตามไปค่ะ จากคุณ : ฑีรฒ - [ 18 มิ.ย. 52 05:33:00 ]

ความคิดเห็นที่ 129 มีประโยชน์มากค่ะ คนมีลูกเล็กอย่างเรายังแอบอ่าน แอบจดไว้ ขอบคุณมากค่ะ ตามไปอ่านค่ะ จากคุณ : pure diamond (pure_diamond) - [ 18 มิ.ย. 52 12:17:47 ]

ความคิดเห็นที่ 130 ตามมาอ่านคะ  เป็นกำลังใจให้คะ จากคุณ : Atom07 - [ 18 มิ.ย. 52 21:26:26 ]

ความคิดเห็นที่ 131 ขอบคุณจขกท.เป็นอย่างยิ่ง ที่มาแบ่งปันประสบการณ์ให้พวกเราทุกคนได้ทราบ ขอความดีในครั้งนี้ ส่งให้ครอบครัวของคุณมีความสุข ความเจริญยิ่ง ๆ ขึ้นไปนะครับ จากคุณ : pae_get - [ 19 มิ.ย. 52 15:25:54 ]

ความคิดเห็นที่ 132 จะบอกว่าเจ้าตัวเล็ก คล้ายกับดิฉันตอนเด็กหลายเรื่องเลยค่ะ ตอนเด็กๆ ดิฉันเป็นหนึ่งในเด็กที่มีปัญหาที่สุดในชั้นเรียนค่ะ ตอนเตรียมอนุบาลคุณครูทนไม่ไหว ได้เเนะนำให้คุณเเม่พาไปพบจิตเเพทย์เช่นกัน เพราะ มีอาการซน  ไม่สนใจเรียน เล่นอย่างเดียว พูดอะไรไม่เคยฟัง แต่ชอบพูดเเทรกและชอบเถียง ก้าวร้าว(ไม่มีการขว้างหรือทำร้ายสิ่งของ แต่จะใช้วาจา เเละจะเเสดงออกทางหน้าตาท่าทาง)  ซึ่งที่บ้านก็เป็นเเบบนั้นเหมือนกัน คุณเเม่ได้พาไปปรึกษาเพื่อนที่ เป็นหมอ  ตอนเเรกที่หมอคุยกับคุณเเม่ ดิฉันก็ซนวิ่งไปวิ่งมา ปีนโน่นปีนนี่(เด็กผู้หญิงนะคะ เหอๆ) แต่พอได้เริ่มคุยกับหมอ ดิฉันกลับมีสมาธิ ไม่มีการเบี่ยงเบนความสนใจและมีปฏิกิริยาใต้ตอบกับคุณหมอตลอด แต่ก็นั่งเเขว่งขาโยกตัวตลอดเช่นกัน 555  เวลาหมอถามก็จะตอบแบบพูดมาก เรียกว่าพูดฉอดๆไม่มีหยุด จนคุณหมอบอกว่าพอเเล้วถึงหยุด หมอได้ เเนะนำให้ทดสอบไอคิวเหมือนกัน ซึ่งจนท.บอกว่าไอคิวดิฉันสูงกว่าเด็กในวัยเดียวกัน(ไม่ทราบว่าเท่าไหร่... แต่ปัจจุบันเคยวัดตามอินเตอร์เนตที่เป็นภาษาอังกฤษเกือบทุกปี จะได้ราวๆ130+ เล็กน้อย ) แต่ถามว่าเป็นไฮเปอร์ไหม  ดิฉันจำไม่ได้ค่ะว่าหมอบอกว่าอย่างไร (ไม่ได้ถามคุณแม่ไว้) แต่อาการหลายอย่างก็ใกล้เคียงกับที่คุณพี่จขกท.ว่ามา และหลายพฤติกรรมปัจจุบันก็ยังเป็นอยู่ หลังจากทดสอบ  จำได้ว่าดิฉันได้เลื่อนชั้นไปอยู่อนุบาล1 หลังจากเรียนเตรียมอนุบาลได้เพียงครึ่งเทอม  ปรากฏว่าสนใจคุณครูเวลาสอนนานขึ้น เเละจะมีสมาธิมาก เวลาให้ทำงานอะไรก็จะทำและทำเสร็จเร็วกว่าคนอื่น แต่พอทำเสร็จหรือหมดความสนใจเเล้วก็หันไปรบกวนเพื่อนต่อ และเป็นลิงเป็นค่างเหมือนเดิม พอจบอนุบาล2 ก็สอบเข้าเรียนประถม ตอนนั้น5ขวบ  สอบผ่านสบายๆ จำได้ว่าเข้าไปวันเเรกก็โดนตีเลย  เพราะว่าไม่สนใจฟังครูและเถียงทุกคำ (ซึ่งเราจะอ้างว่าไม่ได้เถียงเเต่จะอธิบายเหตุผล)  จากนั้นมาก็เป็นเด็กที่โดนทำโทษบ่อยที่สุด เรื่องเรียกผู้ปกครองนี่นับไม่ถ้วน แต่ในทางกลับกัน ก็เป็นเด็กท๊อปของชั้นตลอด ได้ไปเเข่งขัน ประกวดทางวิชาการให้โรงเรียนบ่อยๆ จนเรียกว่ากลายเป็นตำนานของโรงเรียน(ทั้งในเเง่บวกและลบ)   ด้านการ คบเพื่อน เด็กๆดิฉันจะไม่ค่อยคบเพื่อนวัยเดียวกันค่ะ คือมีเพื่อนเเต่ความสัมพันธ์จะไม่ดีนัก ทั่วไปแล้วดิฉันจะชอบเล่นกับเด็กที่โตกว่า หรือไม่ก็น้องที่เด็กมากๆไปเลย เป็นเช่นนี้จนจบประถม ดิฉันไม่ได้รับการรักษา ไม่ได้เข้าโรงเรียนพิเศษใดๆทั้งสิ้น ช่วงเวลาเด็กจึงเป็นช่วงที่โหด มัน ฮา ที่สุด  โดนตี โดนดุ ร้องไห้มากสุด เล่นผาดโผนมากที่สุด เจ็บตัวมากที่สุด และเรียนรู้มากที่สุดเช่นกัน   สำหรับดิฉันมีสิ่งหนึ่งที่น่าจะช่วยควบคุมพฤติกรรมได้บ้าง ก็คือการนั่งสมาธิ ซึ่งเรานั่งเเทบทุกคืนตอนป.ปลายจนจบมัธยม และผลพลอยได้ก็น่าจะเป็นเรื่องความจำที่ดี ปัจจุบัน ดูๆไปดิฉันเหมือนไม่มีปัญหาในการใช้ชีวิตในสังคม  ในเรื่องการควบคุมการเเสดงออกเราทำได้ดีระดับหนึ่ง  แต่การควบคุมจิตใจนั้นไม่ค่อยจะดีเท่าไหร่  อารมณ์ดิฉันจะเปลี่ยนเเปลงอย่างรวดเร็ว เรียกว่าใจไม่นิ่งนั่นเอง เเต่จะควบคุมไว้ไม่เเสดงออกให้ใครเห็น ดิฉันจะนับหนึ่งถึงสิบในใจเเล้วผ่อนคลายให้จิตนิ่ง ดิฉันยังพูดมากเหมือนเดิม แต่การเถียงการพูดแทรกน้อยลง สรุป คือปัจจุบันไม่ทราบว่าตัวเองยังไฮเปอร์แอกทีฟอยู่หรือเปล่า  เเต่เข้าใจกรณีน้องค่ะ เข้าใจความรู้สึกเลยค่ะและเห็นใจคุณจขกท.ด้วย (กรณีเรา  เราเสียใจจริงๆที่ทำให้คุณเเม่ต้องกลุ้มใจและร้องไห้นับครั้งไม่ถ้วน) เรา ไม่เห็นว่ากรณีน้องทั้งสองจะเป็นเรื่องแปลก รู้สึกชื่นชมที่คุณจขกท.เข้าใจลูกและปรับพฤติกรรมได้ดี คิดว่าในอนาคตน้องทั้งสองคนจะไม่มีปัญหาในเรื่องนี้ และสามารถพัฒนาไปในทางที่ดีกว่าเราซึ่งเป็นคนรุ่นก่อนค่ะ จากคุณ : muupan68 - [ 19 มิ.ย. 52 17:36:47 ]

ความคิดเห็นที่ 133 รออ่านอีกนะคะ (จะไปใช้แก้ปัญหากับหลานวัย 7 ขวบค่ะ) โดนแม่ตีทุกวันเลย จากคุณ : nong (hugnong) - [ 26 มิ.ย. 52 15:15:05 ]