ความคิดเห็นที่ 1 ถ้าหากมีสิ่งที่กล่าวมาในข้างต้นข้อใดข้อหนึ่ง ก็หมายถึงว่าตอนนี้คุณกำลังส่งเสริมให้เขาแข่งขันกันอยู่นั่นเอง โดยปกติแล้วการแข่งขันโดยเนื้อไม่ใช่เรื่องเลวร้ายในตัวมันเองหรอก เพียงแต่ว่าถ้าผู้แข่งขันยังไม่เข้าใจว่าการแข่งขันคืออะไรแล้ว ผู้แข่งขันอาจจะมองผู้ร่วมแข่งขันเป็นศัตรูได้ ซึ่งในแง่นี้ ต่อให้สายเลือดเดียวกัน หรือกินข้าวหม้อเดียวกัน การตระหนักถึงก็ยังไม่มีหรอกครับ ดังนั้นเมื่อลูกๆของคุณรู้สึกว่าเป็นศัตรูกันเอง การกลั่นแกล้งกันและกันก็เกิดขึ้น ทั้งทีุ่คุณรู้และไม่รู้ เชื่อได้เลยว่า ถ้าถามลูกของคุณว่าอยากมีน้อง(หรือพี่)ไหม เขาสามารถตอบได้เลยว่า"ไม่" ในช่วงวัยเด็กปัญหาเหล่านี้จะไม่มีอะไรมากไปกว่าการสร้างควารำคาญใจเล็กๆน้อยๆไปจนถึงมากๆ แต่พอโตขึ้นมา ความสัมพันธ์พี่น้องบางทีอาจจะแค่ผิวเผิญ กล่าวคือไม่สนิทกันเท่าที่ควร จนบางรายอาจจะเกลียดขี้หน้ากันเลยก็มี แล้วจะทำอย่างไรดีล่ะ? จากคุณ : ทะเลคราม (blueocynia) - [ 14 มิ.ย. 52 18:51:34 ]

ความคิดเห็นที่ 2 อันที่จริงแล้วผมอยากเสนอเรื่องของการสร้างบรรยากาศที่มีส่วนร่วมน่ะครับ กล่าวคือถ้ามองในมุมกลับของข้อข้างบนเบื้องต้น ก็จะได้ว่า 1.ตระหนักว่าลูกแต่ละคนต่างมีจุดเด่นกันคนละด้านและแสดงออกมาให้เห็น 2.ให้ความรักความเข้าใจเท่าที่เขาต้องการ เพื่อจะได้ไม่รู้สึกเป็นปมด้อย 3.สร้างกติกาที่ส่งเสริมการทำงานร่วมกัน เช่น ถ้าลูกๆช่วยกันทำอะไรบางอย่างเสร็จและพ่อ(แม่ พ่อแม่)จะพาไปเที่ยวสวนสนุก เป็น จากคุณ : ทะเลคราม (blueocynia) - [ 14 มิ.ย. 52 18:51:59 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ทำไมต้องมีส่วนร่วม การสร้างบรรยากาศที่มีส่วนร่วม เป็นบรรยากาศหนึ่งที่ทำให้แต่ละคนลดแรงตึงเครียดระหว่างกันและกันได้ดี และเนื่องจากเงื่อนไขที่ต้องการให้เกิดการทำงานร่วมกัน พวกเขาจะไม่พะวงเรื่องคู่แข่งขันเลย หากแต่จะยิ่งสนิทกันมากขึ้นเพราะผ่านประสบการณ์บางอย่างร่วมกัน ใช้ทักษะบางอย่างร่วมกันเพื่อจุดประสงค์เดียวกัน ในช่วงแรกๆอาจจะต้องเริ่มด้วยภาวะเงื่อนไขง่ายๆที่ไม่ซับซ้อน เพราะถ้าเกิดสร้างเงื่อนไขที่ยากตั้งแต่แรกสำหรับเด็กๆที่เคยชินกับการแข่งขันแล้ว มักจะมีปัญหาเรื่องการไม่ชอบใจใครคนใดคนหนึ่งที่ทำให้งานสะดุดได้ แต่ต้องคงไว้ซึ่งการที่ต้องใช้ความสามารถของคนมากกว่าหนึ่งทำ มิฉะนั้นอาจจะเกิดปัญหาเรื่องการทำอะไรคนเดียวได้ และนั้นคงไม่ช่วยให้อะไรดีขึ้น อย่างไรก็ตามช่วงแรกๆย่อมมีแรงเสียดทานอยู่แล้วไม่มากก็น้อย เพราะการที่จะให้ผู้ที่คุ้นเคยกับการแข่งขันมาทำงานร่วมกัน ก็คงอดที่จะรู้สึกนึกคิดแบบเดิมไม่ได้ แต่ถ้าสร้างสภาวะการมีส่วนร่วมไปนานๆเข้า โอกาสที่จะปรองดองกันก็ย่อมมีสูงกว่านั่นเอง จากคุณ : ทะเลคราม (blueocynia) - [ 14 มิ.ย. 52 18:52:21 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ประสบการณ์ตรง เรื่องการเปรียบเทียบ ไม่ทะเลาะ แต่เรากะน้องตอนเด็กๆ ญาติๆ พ่อ แม่ ทุกคนมันจะพูดประมาณว่าน้องเก่งให้น้องเรียนหมอ ให้เราเรียนเภสัช จนพอโต เรารู้สึกฝังใจว่าทำไมเราจะต้องด้อยกว่าน้องด้วย (ในความคิดขณะนั้น ถ้ามีเภสัชท่านใดอ่านเจอ กรุณาอภัยด้วย มันไม่ได้ด้วยกว่าหมอหรอก) ถ้าจะเรียนสายนั้น เราเลยไม่เคยมอง หมอ เภสัช อยู่ในความคิดที่จะเรียนเลย ฉีกมาเรียนอีกสายนึงเลย ซึ่งถ้าพ่อ แม่ ญาติๆ ไม่พูดมาก เราอาจจะคิดอีกแบบก็ได้ เอ่อขอเพิ่มเติมข้อความ คือเราไม่ได้หมายความว่าถ้า พ่อ แม่ ญาติ ไม่พูดอย่างนั้นแล้วเราจะสอบได้เรียนหมอ หรือ เภสัช หรอกนะคะ แต่หมายถึงว่าเราอาจจะอยากเป็น สนใจ มีแรงบันดาลใจขึ้นมาบ้าง แต่นี้คือไม่มอง ไม่คิดเลย เพราะไม่อยากรู้สึกว่าด้อยกว่าน้อง ตามที่เค้าพูดๆ กันหน่ะ เข้าใจอารมณ์มั้ยค่ะเนี้ย แก้ไขเมื่อ 14 มิ.ย. 52 19:34:43 จากคุณ : Judy Abbott - [ 14 มิ.ย. 52 19:25:07 ]

ความคิดเห็นที่ 5 เข้าใจอย่างยิ่งเลยครับ สำหรับประเด็นที่พึ่งเพิ่มเติมมา มันคล้ายๆกับว่าเราต้องถูกให้วิ่งแข่งร้อยเมตร ทั้งที่จริงเราอาจจะทำอย่างอื่นได้ดีกว่า(ซึ่งเราก็ยังไม่รู้) แต่เมื่อถูกเปรียบเทียบ เราก็ทิ้งเวลาในส่วนที่ต้องการค้นหาตัวเอง ไปกับการทำอย่างไรไม่ให้ตัวเองรู้สึกด้อยกว่า หรือถึงรู้ว่าด้อยก็ทำให้มันรู้สึกน้อยลงจนไม่คุกคามเรามาก ประเด็นนี้เป็นประเด็นที่สำคัญสำหรับนักเรียนทุกๆคนที่กำลังค้นหาตัวเอง แต่มักจะทำไม่ได้เพราะสังคมที่มีอิทธิพลต่อผู้นั้นไม่สนับสนุน อีกทั้งค่าินิยมยังเน้นไปที่การเป็นอะไรถึงจะดี ไม่ดี แล้วสิ่งที่ตามมาคือการที่จะทำให้เกิดการเปรียบเทียบขึ้น ซึ่งก็ย่อมก่อให้เกิดคนเด่นและด้อยขึ้นมา ในแง่คนเด่นกว่า ถ้าในครอบครัวเขาอาจจะรู้สึกภูมิใจที่ทำตามเป้าหมายได้ แต่ถึงอย่างไรเขาก็ยังไม่มีความสุขอยู่ดีเพราะเขาไม่ได้เด่นที่สุด และคนที่เด่นที่สุดก็จะไม่มีทัศนคติเป็นเดือดเป็นร้อนเรื่องความเด่นเสียด้วย ส่วนคนด้อยย่อมรู้สึกเหมือนชีวิตขาดอะไรมาเติมเต็ม ทำให้ต้องพยายามแสวงหาอะไรมาเติมเต็มให้ได้ ทำให้ช่วงนั้นคือแก่นสารของชีวิตเขา ผมสนใจประเด็นในเรื่องการค้นหาตัวเองมากๆ เพราะช่วงชีวิตแรกๆในการเข้าสู่มหาลัยผมใช้เวลาไปกับมัน ทั้งที่จริงแล้วก่อนเข้า่สู่ั้รั้วมหาลัยควรที่จะรู้ความเป็นตัวเองได้แล้ว และผมก็เชื่อว่าหลายๆคนก็อยู่ในสภาพที่ไม่รู้ว่าจะเรียนอะไรดีในมหาวิทยาลัย (และเชื่อว่ามีบางท่านที่รู้เป้าหมายแล้ว) แล้วอะไรเล่าที่ทำให้เราไม่สามารถค้นหาเป้าหมายเหล่านั้นได้ก่อนเข้ามหาลัย จากคุณ : ทะเลคราม (blueocynia) - [ 14 มิ.ย. 52 19:50:42 ]

ความคิดเห็นที่ 6 จริงค่ะ จากคุณ : ดาวแก่นใส - [ 14 มิ.ย. 52 20:30:02 ]

ความคิดเห็นที่ 7 คิดว่าพ่อแม่สำคัญเหมือนกัน เช่น บางครั้งชมลูกอีกคนต่อหน้าลูกอีกคน หรือต่อว่าลูกต่อหน้าคนอื่น จากคุณ : MONROVIA - [ 14 มิ.ย. 52 21:09:04 ]

ความคิดเห็นที่ 8 เรามักจะสอนลูกว่า เราเป็นทีมเดียวกัน ปาป๊า มาม้า อั๊ตตี้ อั๊ตต้า เป็นทีมเดียวกัน ดังนั้นหากใครทำผิด อีกคนจะโดนทำโทษด้วย หากใครทำดี อีกคนก็จะได้รางวัลด้วย บางครั้งมีผลเสียเช่นกันเพราะ อีกคนจะคอยเอารางวัลโดยไม่ยอมทำอะไรปล่อยให้อีกคนทำคนเดียว แต่โดยรวมแล้วพอใจกับการให้ทั้งสองคนเป็นทีมเดียวกันมากกว่า มีหนหนึ่ง สองคนโดนทำโทษอดดูทีวีเพราะ ไม่ยอมเก็บของเล่นให้เรียบร้อย ขณะที่เขาสองคนไป รร. มาม้าเปิดทีวีดูแล้วลืมปิดสวิทช์ อั๊ตต้าวิ่งหน้าตื่นขึ้นมาว่า มาม้าทีสมเดียวกับต้านะครับ ทำไมเปิดทีวีดูหละ อย่างนี้ทำผิดกฎนี่นา มาม้ารีบกลบเกลื่อนด้วยการรีบพาไป รร. สายแล้วลูก 555555 สรุป ที่บ้านไม่มีแข่งขันค่ะ มีแต่ ทำงานเป็ทีม ถึงใครทำเสร็จก่อนก็ต้องรออีกคนหนึ่งเสมอ ไม่ว่าจะอาบน้ำ กินข้าว ทำการบ้าน แล้วค่อยได้รางวัลพร้อมกัน จากคุณ : แม่น้องเอเอ - [ 14 มิ.ย. 52 21:53:52 ]

ความคิดเห็นที่ 9 เห็นด้วยค่า ที่บ้านพี่ชอบแกล้งน้อง น้องชอบแหย่พี่ ตั้งกฎกติกาไม่ได้เลย แย่จัง จากคุณ : ลานศิลป์ - [ 15 มิ.ย. 52 08:58:00 ]