ความคิดเห็นที่ 1 น้องมุกใจตรงกันเลย  พี่ก็คิดอยู่ว่า จะตั้งกระทู้แนว  ๆ  นี้ อาทิตย์หน้า  แต่ของพี่จะมาแนว  อยากให้ กตัญญูกับ คนที่เป็นพ่อเป็นแม่เราบ้าง  เดี้ยวเอาไว้อาทิตย์หน้าจะมาตั้งให้อ่านนะจ๊ะ จากคุณ : kateking - [ 19 มิ.ย. 52 13:56:27 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ในความเห็นของเราส่วนตัว เราคิดว่าความกตัญญูควรจะกระทำต่อ"ผู้มีพระคุณ"ค่ะ ไม่ว่าจะเป็นพ่อ แม่ หรือใคร ๆ แต่ในทางกลับกัน ถ้าพ่อแม่ทำตัวไม่สมกับเป็นพ่อ แม่ ก็ไม่จำเป็นต้องให้ความกตัญูญูค่ะ เพียงแต่ให้ความนับถือตามความเหมาะสม แต่ถ้าทำตัวแย่ เช่น ขายลูกกิน หรือคิดว่าลูกเป็นสินค้า ไม่ต้องไปนับถือหรือกตัญูญูเลยค่ะ บางสังคมมักจะเอาคำว่าพ่อ แม่ มาผูกมัดลูก เห็นข่าวบางทีแล้วสงสารคนเป็นลูกมาก ที่โดนคำว่าลูกผูกมัดจนไม่สามารถมีชีวิตเป็นของตัวเองได้ เช่น ข่าวต้องขายตัวเพื่อหาเงินมาให้พ่อแม่ เพื่อให้พ่อแม่มีหน้ามีตาเท่าคนอื่น จากคุณ : parn-pan - [ 19 มิ.ย. 52 14:01:21 ]

ความคิดเห็นที่ 3 พูดยากมาก   สังคมภายนอกเค้าไม่รู้เรื่องตื้นลึกหนาบางในครอบครัวด้วย    ขืนใครไปทำไม่ถูกต้องตามจริยธรรม  มีหวังโดนประนามตายเลย   บางทีคนเป็นลูกก็ได้แต่หวานอมขมกลืน  พูดบอกใครไม่ได้   ใครจะไปเชื่อว่า   พ่อแม่คงไม่ทำลายลูกขนาดนี้หรอก... ครั้นจะรอให้พ่อแม่เห็นความดีของลูกที่เพียรพยายามจะเป็นลูกกตัญญูสักครั้ง   มันก็เลือนลางเหลือเกิน กว่าจะรู้ว่าลูกคนใหนพึ่งพาดูแลได้    ก็เมื่อวาระสุดท้ายจิตออกไปหาลูก   และตายกับลูกคนที่อยู่ด้วยและว่าไม่ดีนั่นแหละ...........!! จากคุณ : พิซซ่าไทย - [ 19 มิ.ย. 52 14:24:13 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ในฐานะของคนหนึ่งที่เป็นลูก คิดว่าไม่ว่าอย่างไรซะ การกตัญญูกับพ่อแม่ก็เป็นสิ่งที่ดีและเป็นสิริมงคลกับตัวเองที่สุดค่ะ จริงอยู่การที่กตัญญูกับพ่อแม่อาจจะทำให้ท่านได้อยู่อย่างสุขสบาย ตัวเราเองอาจจะลำบากบ้าง แต่ที่สุดแล้ว คนที่สบายใจก็คือตัวเรา  ถึงแม่บางทีเราอาจจะรู้สึกว่าพ่อแม่เราไม่ได้ทำหน้าที่พ่อแม่ที่ดีก็ตาม  แต่เชื่อว่าในอนาคตวันข้างหน้า  เราจะไม่เสียใจที่ได้กตัญญูต่อท่านค่ะ และในฐานะของคนเป็นแม่  ไม่เคยคิดแม้เพียงสักครั้งที่จะเรียกร้องให้ลูกตอบแทนเรา แม้แค่เราเป็นคนทำให้เค้าได้เกิดมามีชีวิต  เพราะเราเองที่เป็นฝ่ายต้องการเค้า  พอมีเค้าแล้วเราเองก็มีความสุข  ไม่เคยคิดว่าเราจะต้องเป็นผู้มีพระคุณของลูก  ต่อให้เราเป็นพ่อแม่ที่ดีหรือประเสริฐขนาดไหน ก็คงไม่เรียกร้องให้ลูกมาตอบแทนบุญคุณ  การที่เราได้ส่งเสียเลี้ยงดูลูก ก็เป็นหน้าที่ที่พ่อแม่ควรจะต้องทำอยู่แล้ว  ก็เราเลือกที่จะมีเค้านี่ค่ะ พ่อแม่ที่เรียกร้องให้ลูกตอบแทนพระคุณ อยากให้ลูกกตัญญูต่อตนเอง ไม่รู้ว่าจะมีมากรึเปล่า  บางคนก็อยากมีชีวิตที่สุขสบายพอเห็นลูกได้ดีก็มาเรียกร้อง  บางคนอาจจะแค่หวังเพียงอยากได้อยู่ใกล้ชิดกับลูก  หรือบางคนอาจเพราะต้องการชดใช้ความผิดที่ได้เคยทำไว้กับลูก  คิดว่าถ้าเราจะเรียกร้องอะไร จากใครสักคน คงต้องย้อนดูตัวเองก่อนค่ะ ว่าเราเองสมควรที่จะเรียกร้องหรือไม่ เป็นความคิดเห็นส่วนตัวค่ะ^^ จากคุณ : lovenaming - [ 19 มิ.ย. 52 14:55:36 ]

ความคิดเห็นที่ 5 เราว่ามันคง ฝังรากลึกลงไปในจารีต ประเพณีแล้วหล่ะ ไอเรื่องความกตัญญูเนี้ย ส่วนหนึ่งที่สังคมสร้างมันขึ้นมาก็เพื่อให้สังคมสืบต่อกันได้ ไม่วุ่นวาย คนแก่มีลูกหลานเลี้ยง มันเลยยากจะแยกแยะว่าถ้าพ่อแม่ไม่ดี แล้วลูกไม่กตัญญูจะผิดหรือไม่ ก็แล้วแต่ประสบการณ์ มุมมอง แต่ละคนไป จากคุณ : Judy Abbott - [ 19 มิ.ย. 52 15:08:11 ]

ความคิดเห็นที่ 6 หวัดดีค่ะพี่มุก กรณีที่พี่มุกยกตัวอย่างมาน่าสนใจมาก แก้มคิดเสมอๆว่า ทีคนอื่น เรายังมีจิตเมตตานึกถึงให้โน่นให้นี่เขา เช่นเพื่อนคนรู้จักพี่ที่ทำงานคนรอบข้าง พ่อแม่แท้ๆของตัวเอง ต่อให้เขาจะเลี้ยงหรือไม่เลี้ยงเรา ก็ไม่เห็นเป็นไรแค่เขาให้เราได้เกิดมาครบ 32 ก็ดีแล้ว อย่าไปมีอคติ หรือทิฐิมานะอะไร แม้จะมีปมอะไรในอดีต แต่มันก็คือเรื่องในอดีต เราต้องให้ความกตัญญูกตเวทีบ้าง เพราะมันเป็นคุณธรรมพื้นฐานของคนเลยจริงๆก็ว่าได้ ใครที่ไม่รู้จักกตัญญู แก้มว่า ไม่น่าคบ เพราะทำคุณด้วยไม่ขึ้น ทีคนอื่นยังให้เขาได้ คนเรามักจะชอบทำบุญกับคนอื่น ชอบทำกับพระกับเจ้าที่ไหนดี เก่งๆ ขวานขวายไปกราบไหว้ ที่แท้พระก็อยู่ในบ้านเรานี่เอง พ่อกับแม่คือพระอรหันต์ของลูกค่ะ ทำบุญกับพ่อแม่ แท้ๆ ของตัวเองนะแหละดีที่สุดค่ะ ได้บุญมากทีสุด สุขใจมากที่สุด เหมือนพระว่า คนที่มีความกตัญญูรู้คุณ ทำอะไรก็เจริญ ทำมาค้าขึ้น น่าชื่นใจแทนพี่มุกจริงๆ ตากับยายน่ารักมากมาย ความรักแบบไม่มีเงื่อนไขคือความรักของพ่อกับแม่อย่างแท้จริง ไม่เคยเรียกร้องต้องการอะไร รักก็คือรัก แก้มก็คิดเหมือนท่านนะ ค่ะ สักวันหนึ่งการ์ฟิลด์โตขึ้น แก้มก็ไม่ได้คิดว่า ลูกจะต้องมาเลี้ยงแก้ม ต้องตอบแทนอย่างโน้นอย่างนี้ วันก่อนแก้มก็จัดเตรียมอาหารให้ลูกก็บอก การ์ฟิลด์กินก่อนเลยละ ม่าม๊ากินทีหลัง (กลับมาเหนื่อยกินไม่ลง) เขาก็จะพูดกลับกันว่า ให้แม่กินก่อน  การ์ฟิลด์กินทีหลัง แค่นี้แหละ ปลื้มมากมาย จากคุณ : รุ่งฟ้าสาง - [ 19 มิ.ย. 52 15:32:05 ]

ความคิดเห็นที่ 7 พ่อแม่ก็ไม่เคยมานั่งบอกว่าโตขึ้นลูกต้องกตัญญูกับพ่อกับแม่นะ สิ่งต่าง ๆ เหล่านั้นมันเป็นเรื่องที่เกิดขึ้นโดยอัตโนมัติ จากใจของลูกที่จะทำอะไรให้พ่อแม่ได้บ้าง เพื่อตอบแทนบุญคุณ ที่ท่านเหน็ดเหนื่อยเลี้ยงเรามา ยิ่งเวลาเป็นแม่คนแล้ว ยิ่งรู้ว่าความรัก ความอดทน ทุกสิ่งทุกอย่าง หล่อหลอมให้เราได้มาเป็นแม่คนหนึ่งได้ มันไม่ใช่ง่าย ๆ เลย สิ่งเหล่านั้นแหล่ะ มันบอกเราว่าต้องกตัญญูกับพ่อแม่ จากคุณ : คนสวยเมืองนนท์ - [ 19 มิ.ย. 52 15:38:57 ]

ความคิดเห็นที่ 8 สำหรับความคิดของเรา ( แนวคิดหลักศาสนานะ )....การเลี้ยงดูบิดา มารดา ตอบแทนท่านด้วยความ  กตัญญู ไม่ว่าท่านจะเป็นอย่างไรก็ตาม....เป็นบุญที่จะติดตัวเรา อืม อืม นะ จากคุณ : แม่มารใจดี - [ 19 มิ.ย. 52 15:39:40 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ความกตัญญู คือการตอบแทนบุญคุณผู้มีพระคุณใช่หรือเปล่าคะ แล้วต้องตอบแทนยังไงคะ ต้องให้เงิน ต้องรับภาระเลี้ยงดู หรือแค่ทำให้เค้าสบายใจ หรือยังไงถึงเรียกว่ากตัญญู พ่อแม่บางคนมีลูกหลายคน คนนึงให้เงินใช้ทุกเดือน แต่สร้างความเดือดร้อนใจให้ไม่หยุดหย่อน แต่อีกคนไม่เคยให้เงินใช้เลย แต่ปรนนิบัติ รับใช้ทุกอย่าง อันไหนคือกตัญญู ของเราตั้งแต่เกิดมา เรียนจบ มีงานทำ แต่งงาน มีลูก พ่อแม่ก็ไม่เคยเรียกร้องอะไรจากเราสักอย่าง แค่ขอให้เรามีชีวิตที่ดี ไม่สร้างความเดือดร้อนให้ใคร ๆ ไม่ทำให้เค้าร้อนใจเค้าก็ดีใจ และถือว่าเรากตัญญูรู้คุณแล้วค่ะ มาแชร์ค่ะ จากคุณ : มาม๊ะซามี่ (U-vita29) - [ 19 มิ.ย. 52 15:47:48 ]

ความคิดเห็นที่ 10 พูดยาก จริงๆ เรื่องแบบนี้.. บางที กตัญญู ก็อยู่ที่ใจ เนรคุณหรือไม่ รู้แก่ใจเราดี ไม่จำเป็นต้องทำเหมือนใครกระมัง.. จากคุณ : Untrue - [ 19 มิ.ย. 52 16:09:54 ]

ความคิดเห็นที่ 11 มันก็แล้วแต่ความคิดของแต่ละคนครับ บางคนคิดว่า พ่อแม่ไม่ได้เลี้ยงดูทอดทิ้งเราไปตั้งแต่เด็ก เราก็ไม่ต้องไปเลี้ยงดูเขา แบบนี้เรียกลูกไม่มีความผูกพันธ์ แต่บางคน ก็บอกว่า ถึงอย่างไรก็เป็นพ่อเป็นแม่เรา เราก็ต้องตอบแทน งี้เรียกว่า ความผูกพันธ์ที่ลูกมี จากคุณ : มังกรซ่อนลาย - [ 19 มิ.ย. 52 16:13:05 ]

ความคิดเห็นที่ 12 สำหรับ เรา เคสนี้เกิดกับตัว  ครอบครัวเราเป็นครอบครัวใหญ่ พ่อ แม่ ลูกอีก 8 คน ตอนเล็ก บ้านเราพอมีเงิน ตอนพ่อมีตังค์ เจ้าชู้ หาความสุขส่วนตัวไปเรื่อย ให้เงินลูกเรียนทีด่าที ขอเงินค่าอุปกรณ์การเรียน เสื้อผ้าที ด่าจนแม่ร้องไห้ (ตอนหลังแม่แอบจิกเงินเวลาขายของเก็บให้ลูกซื้อเสื้อผ้าและหนังสือเรียน)สุดท้ายลูก ๆ ก็จบแค่ ม.3 (ม.ศ.4 สมัยก่อนหรือเปล่า อันนี้รุ่นพี่สาวเรา) โดยพ่อให้เหตุผลว่า เป็นผู้หญิงไม่รู้จะเรียนสูงไปทำไม พี่สาวคนโตเรียนเก่ง ชอบเรียน เสียใจที่พ่อไม่ให้เรียนต่อ ร้องไห้ทุกวันจนจะเป็นบ้า ตอนนั้นแม่เกือบพาส่งโรงพยาบาลบ้า พอมารุ่นเรา ครอบครัวย้ายเข้ามากรุงเทพฯ (ทั้ง ๆ ที่ทุกคนในบ้านคัดค้าน ไม่มีใครอยากเข้ามา ยกเว้นพ่อ และ ก็ย้ายเข้ามาจนได้ ด้วยความไม่สมัครใจของแม่และลูก) พ่อทำธุรกิจอะไรก็ล้มเหลว เป็นหนี้เป็นสิน จนแม่ต้องลุกขึ้นมาเป็นผู้นำครอบครัว พาพี่สาว 2 คนไปขายของหาเงินเข้าบ้าน เลี้ยงกันทั้งครอบครัว รวมทั้งการศึกษาของเราและพี่ ๆ ที่เหลือ เราเป็นน้องคนเล็ก จำความได้ว่า พอโตมาก็เห็นแม่ลำบาก พี่สาวทำงานหาเงินเลี้ยงน้อง พ่อก็ไม่ได้ช่วยเหลือเกื้อกูลอะไร จนเราเรียน ม.ต้น พี่สาวแต่งงานออกไป พี่ชายก็ไปตามทางของลูกผู้ชาย แม่เริ่มแก่และไม่ได้ไปขายของเนื่องจากพี่สาวแต่งงานไปแล้ว พ่อจึงลุกขึ้นมาหาเงิน ช่วงเราเรียน ปวช. พ่อเป็นคนส่งเรียน พอจบจะไปเอนทรานส์ แม่ก็มาขอว่า อยากให้ทำงาน เพราะ กลัวพ่อส่งไม่ไหว กลัวพ่อตายก่อนเราจบ พ่อเป็นโรคหัวใจ(ซึ่งภายหลังมารู้ว่า พ่อโกหกมาตลอดหลายสิบปี กับอาการแสร้งทำว่าแน่นหน้าอก อันนี้พ่อมาสารภาพทีหลังกับพี่ชายคนโต) เราเลยไม่ได้เรียนต่อ ออกทำงาน หาเงินเรียนภาคค่ำเอง ซื้อคอนโดอยู่เอง พ่อเรารู้พ่อไม่เคยดีใจกับเรา ด่าเราว่าเห็นแก่ตัว เอาเงินไปเรียน เอาเงินไปซื้อคอนโดอยู่เองสบาย ทั้ง ๆ ที่เราก็ยังส่งเงินให้แม่ตลอด คำสารภาพ เรารักแม่มากกว่าพ่อ แม่เราป่วยหลายปี มีเรากับพี่สาวแค่ 2 คนที่ดูแล ออกค่าใช้จ่ายในการรักษาจวบจนแม่ตาย เราไม่มีเงินก็ยอมเป็นหนี้บัตรเครดิตเพื่อหาเงินมารักษาแม่ พี่สาวคนโตรู้ดี เพราะเราจะแชร์ค่าใช้จ่ายกับเขาตลอด ทุกวันนี้ไม่เคยนึกเสียใจที่แม่ตาย เพราะ เราคิดว่าเราทำให้เขาดีที่สุดที่เราทำได้ ไม่เคยเสียใจที่เป็นหนี้แล้วต้องมานั่งผ่อนใช้ เพราะ แม่เหนื่อยและ ให้เรามาเยอะกว่าที่เราเป็นหนี้อยู่ ปัจจุบัน เหลือพ่อคนเดียว ประจวบกับเราแต่งงาน ออกมาเลี้ยงลูกไม่มีรายได้ แต่ก็ยังอยากให้เงินพ่อ แต่ให้ไปแล้ว กลับถูกด่าเสมอว่าแค่นี้จะพออะไร ให้แค่นี้ไม่ต้องให้ดีกว่า ทั้ง ๆ ที่ ลูกคนอื่นๆ ก็ไม่ได้ให้แกมากกว่าเรา เราเสียใจและตัดใจไม่ให้เงินแก เลยให้เป็นโอกาสแต่มากหน่อย ทุกวันพ่อยังด่าเราไล่หลังเสมอ โดยที่พ่อไม่เคยย้อนมองไปดูในอดีต ว่าพ่อทำอะไรไว้บ้าง ดีกับลูก ดูแลลูกอย่างที่คนเป็นพ่อควรกระทำหรือเปล่า ความกตัญญูกับพ่อแม่ควรมีอย่างยิ่งค่ะ และ เราเชื่อว่าคนที่กตัญญูกับพ่อแม่ ทำอะไรเจริญรุ่งเรืองแน่นอน ดูได้จากครอบครัวเรา มีเรากับพี่สาวที่สบายหน่อย นอกนั้นไม่มีใครได้ดีสักคน ส่วนใจรักหรือไม่ เป็นเรื่องความรู้สึกส่วนลึกค่ะ พ่อสร้างแผลไว้ในใจลูกมากเกินกว่าที่จะให้เรากับพี่ เพิกเฉยไม่รู้สึกอะไร แต่สุดท้ายก็ต้องดูแลกันไปจนตายอะค่ะ (พิมพ์ไปร้องไห้ไป คิดถึงแม่ค่ะ) จากคุณ : tuntang - [ 19 มิ.ย. 52 16:18:56 ]

ความคิดเห็นที่ 13 อ่านแต่ละความเห็นอย่างละเอียด ด้วยความรู้สึกที่ต่างๆ กัน แต่มุกก็เห็นด้วยจริงๆ กับทุกความเห็น มุกว่าเรื่องอย่างนี้ มันไม่มีผิดไม่มีถูก มันเป็นมุมมองและการยอมรับของคนแต่ละคน ขอบคุณค่ะ ที่มาแชร์กัน จากคุณ : ตื่นมาตาแป๋วๆ - [ 19 มิ.ย. 52 16:37:33 ]

ความคิดเห็นที่ 14 "มันเป็นเรื่องของธรรมชาติที่มนุษย์เราต้องสืบสายเลือดต่อ มันเหมือนเป็นหลักฐานของการมีชีวิตอยู่ " ชอบมากเลยค่ะประโยคนี้ ตอนนี้เราก็เป็นแม่คนแล้ว คิดค่ะว่าไม่จำเป็นที่ลูกต้องตอบแทน เราเองต้องวางรากฐานชีวิตของเราค่ะ ไม่ได้คาดหวังอะไรกับเด็กชายชากิส .......... จากคุณ : แม่น้องชากิส - [ 19 มิ.ย. 52 16:50:08 ]

ความคิดเห็นที่ 15 คุณพ่อคุณแม่น้องมุกจะป็นเหมือนพ่อแม่ของพี่เลย..ไม่ค่อยยอมรับของจากลูก ทั้งๆที่ตอนนี้วางมือจากกิจการทุกอย่างหมดแล้ว..คือ พ่อแม่พี่เค้ายังติดความรู้สึกที่เค้าเป็นคนหาเลี้ยงลูกๆมา โดยลืมไปว่า ตอนนี้ลูกโตแล้ว พอลูกจะให้เงินตามเทศกาลบ้าง หรือ ดูแล พาไปทานข้าว ซื้อของให้ก็จะเขิน แต่คุณแม่สามีจะคนละอย่างเลย..แม่สามีเป็นสะใภ้กงสี ไม่เคยทำงาน มีลูก 4 คนก็กงสีเลี้ยง..ขนาดพ่อสามีเสีย กงสียังตามเลี้ยงดูส่งเสียจนลูกโต เรียนจบกันหมด ..แต่กลับเป็นคนอยากได้ของคนอื่นๆมาก พยายามเน้นให้ลูกๆ ต้องเอาเงินมาให้ พยายามพูดให้ลูกๆ รู้จักกตัญญู ทั้งๆ ที่ผ่านมา ไม่เคยหาเงินเลี้ยงลูกเลย ..แต่พี่น้องและตัวสามีเองก็กตัญญูตามฐานะ แต่ของพี่ พี่ก็รู้สึกว่าการที่เราทำให้เด็กคนนึงมาเกิด มันเป็นความต้องการของเรา เรามีหน้าที่ต้องรับผิดชอบ ไม่ใช่บุญคุณ แต่การที่ได้อยู่ได้เลี้ยงดูฟูมฟัก ..นั่นคือความรัก ความห่วงใย ความใส่ใจ ที่เรามีให้เค้า ..ตอนพี่แก่ พี่ตั้งใจไว้ว่าจะสร้างสมบัติเพียงพอให้ลูกไม่ลำบาก และพี่มีกินมีใช้ตอนแก่โดยไม่ต้องขอลูก แต่ถ้าลูกให้เราถือว่าเป็นเพราะเค้ารักและอยากทำให้เราเหมือนๆ กับที่เราทำให้เค้า..พี่ก็ยินดี และ จะดีใจมากค่ะ จากคุณ : JNOY - [ 19 มิ.ย. 52 16:54:47 ]

ความคิดเห็นที่ 16 ยกตัวอย่างกระทู้นี้คะ http://www.pantip.com/cafe/family/topic/N7991484/N7991484.html#2 จากคุณ : ก็อย่างว่า - [ 19 มิ.ย. 52 16:58:20 ]

ความคิดเห็นที่ 17 ชอบตรงประโยคนี้ค่ะ "...ถ้ามองในอีกมุม ชีวิตนั้นๆ เค้าได้เลือก หรือร้องขอที่จะมาเกิดหรือเปล่า.." "..มันเป็นหน้าที่ของคนที่เป็นพ่อเป็นแม่อยู่แล้ว ที่ต้องทำทุกอย่างให้กับลูก มันเป็นความรับผิดชอบต่อการให้ชีวิตๆ นึงได้ถือกำเนิดมา..." ..ตรงใจที่สุด จากคุณ : ดาดาแดง - [ 19 มิ.ย. 52 17:01:58 ]

ความคิดเห็นที่ 18 จากประสบการณ์ชีวิตส่วนตัว พ่อแม่คือผู้มีพระคุณที่สุดค่ะ พี่มุก แต่การกตัญญูตอบแทนนั้น ทำได้ต่างกันค่ะ ขึ้นอยู่กับเราและพ่อแม่ด้วย แม้ว่าเค้าจะไม่ได้เลี้ยงเรามาเลย แต่เมื่อโตแล้ว ตั้งตัวได้ ก็ควรจะหันกลับไปมองพ่อแม่บ้าง ช่วยเหลืออะไรท่านได้ ไม่เหลือบ่ากว่าแรง ทำเถอะค่ะ เวลาเรามีกันไม่นานหรอก อันนี้ได้กับตัวนะคะ บอกตรง ๆ ว่า มีช่วงชีวิตที่ลำบากเพราะพ่อรับผิดชอบได้ไม่เต็มที่เหมือนกัน (มีครอบครัวใหม่) ไม่ต้องบอกก็น่าจะเดาได้ว่ามันสนุกแค่ไหน แต่เมื่อผ่านตรงนั้นมาได้ เราก็ได้บทเรียนมาอีกตอนหนึ่งว่าอะไรควรทำ ไม่ควรทำ ทุกวันนี้ ก็ให้เงินพ่อใช้ทุกเดือน เป็นธุระให้ได้เวลาพ่อจะเดินทางไปไหน รู้สึกดีใจที่ได้ตอบแทนท่านค่ะ อีกเรื่องที่ลืมคิดไปนะ พี่มุก ว่าการที่ออกจากงานมาเพื่อจะดูแลลูกเนี่ย จริง ๆ ได้ออกมาดูแลพ่อแม่ด้วย เวลาที่ท่านอยากไปไหนมาไหนแล้วได้ไป เห็นพ่อแม่มีความสุข แล้วรู้สึกสุขด้วยค่ะ แก้ไขเมื่อ 19 มิ.ย. 52 17:12:00 จากคุณ : หมวยน้อยร้อยชั่ง - [ 19 มิ.ย. 52 17:08:55 ]

ความคิดเห็นที่ 19 อืม ในสมองพี่นะ เรื่องพ่อแม่ลำบากแล้วลูกไม่เลี้ยงเนี่ย ถือว่าเพราะการกระทำของตัวเองพ่อแม่ล้วนๆ อย่างที่เคยได้ยินว่า "ลูกจะดี จะชั่ว ก็เพราะพ่อแม่" แต่เห็นเด็กถูกพ่อแม่ทอดทิ้งหรือพ่อแม่บังคับทารุณลูกแล้วตั้งแต่ยังเล็กเนี่ย โกรธมากเลย เพราะ เด็กยังไม่ทำอะไรผิดสักอย่าง จากคุณ : rainfull - [ 19 มิ.ย. 52 17:25:06 ]

ความคิดเห็นที่ 20 ดิฉันคิดว่า การที่พ่อแม่เลี้ยงดูเรานี่ เป็นความรับผิดชอบ กับสิ่งที่เขาได้สร้างขึ้น ความว่าเป็นเรื่องของบุญคุณไหม มันก้ำกึ่งนะ เพราะลูกเป็นสิ่งที่ตามมาจากการมีเพศสัมพันธ์ คนสองคนตัดสินใจมีเพศสัมพันธ์กัน แล้วถ้าจะมีลูกตามมา นั่นก็เป็นหน้าที่ๆ ต้องเลี้ยงดูทารกให้เลี้ยงดูตนเองได้ หาอาหารเป็น ถ้าเป็นสัตว์ มันก็สอนให้หาอาหาร สอนการเอาตัวรอด เป็นคนก็ต้องเลี้ยงดูให้เติบโต ให้การศึกษาเพื่อจะเอาตัวรอด เลี้ยงตัวเองได้ เมื่อโตขึ้น คนกับสัตว์ก้เหมือนกัน ส่วนถ้า,กจะตอบแทนอะไรหรือไม่ อย่างไรนั้น ดิฉันไม่คิดว่าเป็นเรื่องกตัญญูรู้คุณอะไร ดิฉันว่ามันเป็นเรื่องของความรัก เรารักใคร เราอยากให้คนๆ นั้นมีความสุข ก็แค่นั้น พ่อแม่เลี้ยงดูเรามา เลี้ยงเรามาดี ไม่มีบาดแผลต่อกันมากนัก เราก้อยากทำให้เขามีความสุข บางคนที่พ่อแม่สร้าบาดแผลให้มาก เขาก็คงรักพ่อแม่ แต่บาดแผลที่มีมันทำให้เขาแสดงออกไม่เป็น หรืออยากรักแต่ไม่มีโอกาส อยากจะรักแต่ไม่เคยได้รับการตอบสอนงในเเบบที่เขาต้องการ ในฐานะที่เป็นแม่ ไม่หวังให้ลูกจะต้องมาตอบแทนอะไร ทำหน้าที่ของเราให้ดีที่สุด พอ ส่วนลูกปฏิบัติตอบเราอย่างไร ดิฉันถือว่าเป็นของแถม ไม่จำเป็นต้องได้ ในฐานะที่เป็นลูก ดิฉันไม่เบียดเบียน ไม่สร้างความเดือดร้อนรำคาญ ไม่ต้องให้พ่อแม่มาคอยห่วง ช่วยเหลือจุนเจือเท่าที่ดิฉันทำได้ ไม่ได้คิดว่าตอบแทนนะ คิดว่าอยากให้เขาอยู่ได้อย่างไม่ลำบาก เจ็บป่วยได้รักษา ได้จับจ่ายบ้างตามสมควร แค่นั้น จากคุณ : mrs.night owl - [ 19 มิ.ย. 52 19:00:10 ]

ความคิดเห็นที่ 21 โดยส่วนตัว ลุงหมี มองว่า การกตัญญูกตเวทิตา กับ พ่อแม่ นั้น ควรเริ่มมองตั้งแต่การที่เค้าให้กำเนิดเรา ..... การสอนให้ คนไหนๆมีจิตตรงนี้ เป็นการสอนคนคนนั้น เด็กคนนั้น ให้เป็นคนดี ไม่ใช่การสอนให้แก่พ่อแม่ที่เลี้ยงดูลูกให้เป็นคนดีหรือไม่หรือหวังอะไรจากลูก แต่สอนให้แต่ลูกเพื่อเป็นคนดี การที่พ่อแม่ไม่ดี ลูกจึงไม่ต้องเป็นคนดี โดยขาดกตัญญูหรือก็คงไม่ใช่ อย่างน้อยไม่ว่าเค้าจะทารุณต่อเด็ก หรือ ไม่เหลียวแลเลี้ยงดู การที่ลูกปล่อยวางไม่โกรธเคืองหรือน้อยใจ หากทำได้ อย่างน้อยก็เป็น อภัยทาน ที่มีให้ต่อบุพการีทั้งที่ได้ก่อทำบาปทำทุกข์ให้แก่ลูก ส่วนกรรมนั้นก็จะเป็นบาปกรรมที่ตอบสนองพ่อแม่ที่ไม่ดีนั้นเองอยู่แล้ว แต่สำหรับบุตร การกระทำกรรมใดที่ดี กตัญญูแม้เค้าไม่ได้เลี้ยงดูก็ย่อมดีต่อเด็กเค้าเองและได้รับการยกย่องจากคนอื่น ต่างหาก ... ลุงหมี มองมุมนี้ นะ .... จากคุณ : Polar Bear's Sushi (The Polar Bear) - [ 19 มิ.ย. 52 19:13:33 ]

ความคิดเห็นที่ 22 ถ้าครอบครัวเป็นปกติ ไม่มีปัญหา คสพ ทุกคนในครอบครัวดี เราว่าการเกื้อกูลกัน หรือ การตอบแทนกัน ในรูปแบบต่างๆ มันย่อมเป็นไปตามอัตโนมัติ ทุกคนจะรู้สึกมีความสุข เมื่อได้เป็นผู้ให้ ในทางกลับกัน ถ้าครอบครัวมันเริ่มต้นไม่ถูก ไม่เหมาะสม มีปัญหาไม่ว่า ใครจะผิดหรือจะถูก มันเป็นเรื่องภายในครอบครัวนั้นๆ แต่ถ้าเป็นไปได้ ก็อย่าเกลียดกัน ต่างคนต่างอยู่ ทำหน้าที่ของตนเองให้ดีที่สุดก็พอ ถ้าเป็นลูกพอใจจะตอบแทนด้วยเงิน ก็ให้ท่านไป ส่วนพ่อแม่จะรับรู้หรือไม่รับรู้ถึงการให้ ก็เรื่องของท่าน เราทำดี ผลกรรมดี ก็อยู่ที่เรา ถ้าลูกเป็นฝ่ายที่ไม่ดี พ่อแม่ก็ส่งเสียอุปการะเท่าที่จะทำได้ ทำความเข้าใจ และมีความยุติธรรม ไม่หวังอะไรจากลูก ถ้าคิดได้ เราว่าน่าจะลดปัญหาลงไปได้มากพอสมควร จากคุณ : LeMonMeLon - [ 19 มิ.ย. 52 19:19:24 A:125.24.88.227 X: TicketID:216726 ]

ความคิดเห็นที่ 23 เหมือนสังคมไทยจะเน้นย้ำเรื่องความกตัญญูรู้คุณเป็นคุณธรรมอันดับต้น ๆ ดังนั้น แม้ว่า พ่อหรือแม่จะดีไม่ดียังไง ลูกก็ยังต้องควรกตัญญูต่อพ่อแม่อยู่ดี แม้ในทางพุทธศาสนาก็สอนไว้แบบนั้น เลยทำให้รู้สึกเหมือนกับว่า พ่อแม่เป็นสิ่งที่สูงส่งต้องยกไว้บนที่สูง ไม่ควรแตะต้องค่ะ สำหรับในชีวิตจริงของแต่ละครอบครัว มันก็มีหลากหลายรูปแบบนะคะ พ่อแม่บางคนก็เลี้ยงดูลูกมาโดยที่ไม่หวังอะไรตอบแทน แต่ให้พูดจริง ๆ คนเป็นพ่อแม่ก็อดไม่ได้หรอกค่ะ ที่รู้สึกดี หากว่าลูกสามารถเลี้ยงดูตนเอง ดูแลพ่อแม่ได้บ้างตามสมควร รวมทั้งกตัญญูรู้คุณ ไม่ได้แค่เรื่องการให้เงิน แต่รวมถึงการให้เวลากับท่าน รวมถึงสอนลูกหลานให้เคารพท่านด้วยค่ะ จากคุณ : กังหันลู่ลม - [ 19 มิ.ย. 52 19:29:40 ]

ความคิดเห็นที่ 24 พิมพ์ไปซะยาว เน็ตหลุด หายหมดเลย มานั่งพิมพ์ใหม่ไม่แน่ใจว่าจะได้ความเดิมหรือเปล่า แต่ ความรู้สึกพี่ต่อพ่อแม่และคนอื่นทั่ว ๆ ไป พี่ถูกสอนมาว่า "ไม่อาฆาตพยาบาท ไม่จองเวรจองกรรม" ดังนั้นกับพ่อแม่ไม่ว่าท่านจะทำร้ายหรือทำไม่ดีกับลูกแค่ไหน ลูกไม่ควรคิดอาฆาตพยาบาทไม่ว่ากับใคร ๆ โดยเฉพาะกับพ่อแม่ ผู้มีพระคุณ ครูบาอาจารย์ ไม่มากก็น้อยท่านเหล่านั้นมีบุญคุณกับเราจนหาที่ทดแทนไม่ได้อยู่แล้ว ปรกติประจำวันเวลาเราเห็นคนอื่นเดือดร้อน เราซึ่งตื้นเขินกับเรื่องราวต่อคนเหล่านั้นมาก ยังพยายามช่วยด้วยใจอารีและเมตตา แต่กับพ่อแม่หนักหนาแค่ไหนเชียวที่เราจะตอบแทนพระคุณท่านดูแลท่านตามสมควรถึงแม้ว่าจะเคยทำร้ายจิตใจหรือร่างกายมาบ้าง แต่มันต้องมีสักวันหละน่าที่ท่านได้ทำอะไรบางอย่างให้เราจนมีบุญคุณท่วมหัว เรื่องความกตัญญูของพี่ต่อพ่อแม่คงพอสรุปได้อย่างข้างบน แต่ในเรื่องความสัมพันธ์พ่อแม่ลูกนั้น สำหรับพี่และพ่อแม่พี่รวมถึงพ่อแม่สามีและบรรพบุรุษ เหมือนจะคิดคล้าย ๆ กันว่า เราเกิดมาเพื่อทำนุบำรุงดูแลและรักคนรุ่นหลังต่อ ๆ กันไป โดยไม่หวังที่จะให้คนรุ่นหลังย้อนกลับมาดูแลบรรพบุรุษรุ่นก่อน ๆ เพราะไม่ว่าจะเป็น เหล่าก๋ง ปู่ย่า ตายาย อากง อาม่า ล้วนเตรียมทรัพย์สมบัติไว้ดูแลตนเองยามแก่ แถมมีเผื่อแผ่ให้ลูกหลานตามความเหมาะสมโดยไม่มีเรื่องต้องแย่งกันหรือผิดใจกันในเรื่องการแบ่งมรดกแม้แต่น้อย พี่เองในฐานะที่เนทั้งลูกและแม่ ก็รู้สึก รักลูก มากกว่า รักแม่ เช่นเดียวกับแม่ ที่รู้สึกรักลูกมากกว่า รักแม่เช่นกัน ถึงแม้บางครั้งแม่เคยรู้สึกน้อยใจที่ลูกเลือกลูกของตน แต่ก็เปรย ๆ แบบเข้าใจว่า "เออ เนอะ ใคร ๆ ก็รักลูกตัวเองมากกว่าด้วยกันทั้งนั้น" ตอนฟังครั้งแรกก็คิดว่าย่า (แม่) น้อยใจ ที่พี่ชายเลือกที่จะดูแลลูก มากกว่ามาพาแม่ไปทำบุญ แต่จริง ๆ แล้ว ย่า (ยาย, แม่พี่เอง) พูดขึ้นมาเพราะเข้าใจธรรมชาติของความเป็นพ่อแม่ นั่นเอง โดยทั่วไป พ่อแม่มักจะเลือกที่จะทำหน้าที่ พ่อแม่ มากกว่าเลือกที่จะทำหน้าที่ ลูก หากต้องเลือก ในเวลาเดียวกัน พี่เองและสามีโชคดีมากที่เรามีบุพการีที่ดีทั้งสองบ้าน ท่านไม่เคยทำให้เราเดือดร้อน ไม่เคยนำเรื่องทุกข์ใจมาให้ ไม่เคยแม้แต่จะขอความช่วยเหลือในเรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ แต่แอบมีบ่นน้อยใจบ้างเป็นกษัย แต่พอเราหยิบยื่น เงินทอง หรือของใช้ หรืออื่น ๆ ที่เราอยากให้หรือท่านอยากได้ให้ ท่านก็จะบ่นว่าอย่าสิ้นเปลืองเงินทอง เก็บไว้ให้ลูกเถอะ ลูกยังเล็กต้องใช้เงินอีกเยอะนักกว่าจะเลี้ยงโต เราเลยพยายามพาท่านไปเที่ยวเท่าที่จะทำได้ เห็นอะไรท่านชอบก็หามาให้ บางทีก็ให้อั่งเปาบ้างตามสมควร ยิ่งท่านไม่อยากรับ เรากลับยิ่งรู้สึกท่านมีบุญคุณต่อเรามากยิ่งขึ้น จนบางครั้งรู้สึกผิดที่ทำอะไรเพื่อตอบแทนบุญคุณได้ไม่ดีนักเพราะเขิน จากคุณ : แม่น้องเอเอ - [ 19 มิ.ย. 52 19:45:17 ]

ความคิดเห็นที่ 25 เราใจร้ายไปรึเปล่า ที่คิดว่าใครทำอะไรก็ได้รับผลอย่างนั้นแหละ (ส่วนใหญ่) พ่อ-แม่ รักลูก ลูกก็รัก พ่อ-แม่ แต่ถ้า พ่อ - แม่ ไม่รักลูก แล้วจะมาเรียกร้องเอาอะไรจากลูก เราว่าอย่างนั้นเรียก เห็นแก่ตัว เห็นแก่ได้ อย่างเรา เป็นแม่คน ไม่เคยหวังอะไรตอบแทนจากลูก โลกปัจจุบัน ก็ยุ่งยากขนาดนี้ อนาคตไม่รู้จะยากกว่าเดิมรึเปล่า ขอแค่ลูกสุขกาย สบายใจ ก็ที่สุดของความเป็นแม่แล้วค่ะ ไม่ได้หวังอะไร แก้ไขเมื่อ 19 มิ.ย. 52 21:27:51 จากคุณ : sinner or saint..? - [ 19 มิ.ย. 52 21:27:16 ]

ความคิดเห็นที่ 26 ตามที่พี่มุกเล่ามา มันเป็นอีกมุมมองนึงที่บู่คิดไม่ถึง..ไม่เคยคิด อ่านแล้วอึ้งนิดๆ จะว่าไปมันก็ถูก (ในอีกมุมมองนึง) แต่บู่เองจะไม่คิดแบบนั้นเจ้าค่ะ...สิ่งแรกที่บู่จะสอนลูกคนนี้ของบู่เลย (เขียนไว้ในสมุดบันทึก) คือ เรื่องความกตัญญูเจ้าค่ะ ต่อผู้มีพระคุณทุกคน ไม่ว่าจะเป็นแม่ คุณป้าทั้งหลาย คุณครู และทั้งหมดเลย...ที่มีพระคุณกะเค้า..สอนได้เท่าไหร่ก็เท่านั้น  แล้วแต่จิตใต้สำนึกของเค้าด้วย ว่าเค้าจะคิดได้ขนาดไหน บู่จะไม่เรียกร้องเอาอะไร บู่ไม่เคบเชื่อเลย ว่าจะไม่มีพ่อแม่คนไหนไม่หวังกะลูกของตัวเอง  อย่างน้อยจริงๆ ก็หวังให้เค้าเป็นคนดี หลายคนหวังอยู่รอดปลอดภัยในสังคม หวังให้เติบโตมีงานทำ และก็หวังต่างๆอีกมากมาย บู่เองเป็นคนรักพ่อแม่มากเจ้าค่ะ..อยู่กะท่าน วันๆแทบไม่อยากให้ท่านทำอะไร นั่งอยู่เฉยๆก็พอ ไปดูทีวีหรือทำอะไรก็ได้ที่ไม่ใช่งาน  (คิดแบบนั้นจริงๆ) บู่กวาดบ้านงี้ เห็นแม่ล้างจานก็ตะโกนบอกแม่ไม่ต้องทำ แม่หยุดล้างไปรดน้ำต้นไม้ บู่ก็ยังบ้าตะโกนบอกไม่ต้องทำ...แบบว่าบ้าขึ้นสมอง ไม่อยากให้ท่านทำอะไรเลยจริงๆ  และบู่ก็หวังว่าลูกจะเป็นคนกตัญญูเหมือนบู่ แต่ไม่ต้องเท่าบู่ก็ได้...ไม่จำเป็นต้องให้มาเป็นเงินเป็นทอง ให้ในสิ่งที่แม่หวังไว้เป็นพอ...บู่รักลูกก็หวังให้เค้ารักตอบ จากคุณ : ปลาบู่จัง - [ 19 มิ.ย. 52 23:33:23 ]

ความคิดเห็นที่ 27 เข้ามาอ่านค่ะ ตอบยากจัง จากคุณ : Orayanee - [ 19 มิ.ย. 52 23:43:54 ]

ความคิดเห็นที่ 28 มีหลายท่านตอบได้ตรงใจมากๆค่ะ และมากไปกว่าที่เราเคยคิดได้ด้วยซ้ำ ด้วยความนับถือค่ะ จึงให้ give ตามคำตอบที่ตรงกับที่อยากจะตอบ และขอลอกตามด้วยนะคะ ความโกรธ ความขัดเคือง ความไม่พอใจ ความเกลียด ความไม่ชอบ ใดๆ ก็ตาม ที่เกิดขึ้นเพราะมีคนทำอะไรไม่ดี ไม่ถูกใจ ให้เรารู้สึกอย่างนั้น ต้องพยายามสลัดทิ้งออกไปจากใจ เพราะเมื่อเกิดขึ้น นอกจากจะทำให้เราผู้ที่รู้สึกเช่นนั้น เป็นทุกข์ อยู่กับใจเราเอง บางทีเก็บไม่ได้ก็พาลจะส่งผลไปทำให้คนอื่นทุกข์ไปด้วย การเกิดขึ้นของ แผลในใจ ความเจ็บปวดลึกๆ ในใจทั้งหลาย เกิดขึ้นจากการที่เราไม่ทันได้ตั้งสติรับรู้อารมณ์ในเวลาที่ผ่านมา ตอนนี้เมื่อเรามีสติแล้ว รู้แล้วว่าเราขัดเคืองใจอยู่ กับเรื่องเหล่านั้น เราก็ตัดใจได้ ให้อภัย ด้วยความเข้าใจ ว่าเป็นธรรมดาโลก พิจารณาดูว่า เขาทำไม่ดีกับเราเพราะอะไร ถ้าเป็นเพราะอวิชาความไม่รู้ของเขา แล้วเราให้อภัยเขาได้ ก็ถือว่าจิตใจเราพัฒนาขึ้น ให้อภัยได้ ให้ความรักกับทุกคนทุกสิ่งได้ ถือว่าเป็นการพัฒนาใจเราเอง สุขใจเราเอง คนรอบข้างก็พลอยได้รับอนิสงฆ์ อยู่กับเราที่มีความสุข เขาก็สุขไปด้วย จากคุณ : briarrose - [ 20 มิ.ย. 52 01:38:30 ]

ความคิดเห็นที่ 29 แก้ไข อนิสงฆ์ ข้างบน เป็น อานิสงส์ นะคะ และขอเพิ่มอีกนิด สำหรับกรณีของเด็ก ที่พ่อแม่ทำไม่ถูกต้อง อย่างไปทำร้ายร่างกาย บังคับข่มขู่ ให้ทดแทนคุณด้วยการกระทำที่ไม่ควร อยากมีใครช่วยเด็กๆ ได้เหมือนกันค่ะ ช่วยแยกเค้าออกไปจากที่อันตราย ให้ได้เติบโตในที่ๆ ปลอดภัยกว่า สงสัยเหมือนกันว่า ไม่มีหน่วยงานใดให้ความช่วยเหลือเด็กๆได้บ้างเลยหรือคะ ถ้าเด็กที่พ่อแม่ไม่ดี โตขึ้นมา เราจะทำอย่างไรได้บ้าง ให้เค้าได้รู้ว่า พ่อแม่จะเป็นคนดีหรือไม่ดี ไม่สำคัญเลย หนูเป็นคนเดียวที่สามารถเลือกได้ ว่าจะเป็นคนดี เลือกได้และสร้างให้เกิดขึ้นได้ทั้งหมด อยากจะมีชีวิตที่ดีอย่างไร จากคุณ : briarrose - [ 20 มิ.ย. 52 01:47:14 ]

ความคิดเห็นที่ 30 เราขอบตอบเคสละกันนะ ความคิดเราตามนี้ค่ะ เคสที่ 1) ถ้าแม่กลับมาขอความช่วยเหลือกับลูกๆ ลูกๆควรให้การเลี้ยงดูและช่วยเหลือให้แก่คนที่เป็นแม่อย่างเต็มความสามารถเท่าที่จะทำได้ เพราะแม่ก็ยังมีความดีที่ทนอุ้มท้องมาได้เก้าเดือนจนลูกๆเกิดมา ความดีตรงนี้ยังไงก็ทนแทนไม่หมด เคสที่ 2) ลูกถูกเสี้ยมสอนมาทางฝ่ายพ่อและญาติๆว่าแม่เป็นคนไม่ดี ลูกเลยเชื่อและละเลยต่อคนที่เป็นแม่ของตัวเอง ถ้าถามว่าผิดไหม ตอนเด็กๆอาจจะไม่ผิดเพราะไม่มีความคิดวิจารญาณเพียงพอ แต่เมื่อโตแล้ว และทั้งรู้ทั้งเห็นว่าแม่ตัวเองตกระกำลำบากอยู่ แล้วยังทำเพิกเฉย ก็ผิดตรงที่เพิกเฉยไม่ใส่ใจดูแลและไถ่ถามหาความจริง อย่างนี้เรียนมาสูงก็ไม่ได้ช่วยอะไรเลย ไม่มีความเข้าใจถึงธรรมชาติและสัจธรรมว่าคุณเกิดออกมาได้ยังไง เป็นพวกบัวใต้น้ำได้แต่อยู่ในโคลนตม บางทีก็ต้องปล่อยไป เคสที่ 3) การให้เงินพ่อเพื่อนำไปสู่อบายมุขไม่ใช่การตอบแทนพระคุณ กลับเป็นการซ้ำเติมให้พ่อทำบาปหนักขึ้น บางทีพ่ออาจคิดว่าการให้เงินพ่อคือการทดแทนพระคุณ เป็นความคิดที่หยาบและฉาบฉวยจริงๆ จากคุณ : แอล (aal990) - [ 20 มิ.ย. 52 15:25:27 ]

ความคิดเห็นที่ 31 พ่อแม่เราเป็นเหมือนพ่อแม่ของ จขกท เลยค่ะ ไม่เคยรบกวน ไม่เคยเรียกร้อง มีแต่ให้ลูกๆเสมอ ลักษณะแบบนี้เห็นมาตั้งแต่รุ่นคุณปู่คุณย่า คุณตาคุณยายเลยค่ะ  ด้วยความที่พวกท่านเป็นผู้ให้ไม่เคยหวังสิ่งตอบแทนนี่แหละค่ะ ความกตัญญู..ความซาบชึ้งในพระคุณเลยก่อเกิดกับลูกๆทุกคนโดยที่ไม่ต้องให้ใครมาสั่งมาสอนหรือคอยมาพูดกรอกหูว่าโตขึ้นต้องกตัญญูต่อพ่อแม่นะ ต้องดูแลพ่อแม่นะ   ยิ่งตอนนี้กำลังจะเป็นแม่คน ก็ตั้งใจจะดำเนินรอยตามพ่อแม่ ขอเป็นผู้ให้แก่ลูก ขอเพียงแกมีความสุข ไม่ทุกข์ ไม่ลำบาก เราก้อดีใจแล้ว แต่...กับครอบครัวสามีนี่ บอกตามตรงเลยค่ะ ว่าทำใจลำบากจริงๆกับครอบครัวอีกแบบหนึ่ง...เพราะพ่อสามีเค้าพูดกับสามีอยู่บ่อยครั้งว่ายามแก่เฒ่าอยากให้ลูกดูแล ตอนนี้เลยทำท่าจะให้เลี้ยงแล้วค่ะ ทั้งที่ร่างกายแข็งแรงแถมอายุยังไม่ถึงห้าสิบปีด้วยซ้ำไป  ไอ้เราก้อเพิ่งแต่งได้หนึ่งปีบอกเลยว่าไม่มีความผูกพัน ไม่มีพระคุณต่อกันโดยตรงเพราะตั้งแต่แต่งเข้ามา เค้าไม่เคยให้อะไรเรา มีแต่รบกวนพวกเราตลอด แม้กระทั่งแค่นมข้นหวานยังโทรไปให้เราซื้อให้ (สามีไม่มีปริปากบ่น) ทุกวันนี้ทำตามที่พ่อแม่สามีต้องการเพียงเพราะว่ารักสามีเท่านั้น  กับพ่อแม่ตัวเองนี่ถึงไหนถึงกันเลยค่ะ แต่กับพ่อแม่สามีนี่..เอ่อ...จะให้ไปปรนนิบัติเท่าพ่อแม่ตัวเองนี่คงไม่ไหว บางครั้งก็อดคิดไม่ได้ว่า...ตกลงเรานี่ผิดมากหรือเปล่า ถือว่าอกตัญญูหรือเปล่า  เราจำเป็นต้องปรนนิบัติพ่อแม่สามีเสมือนพ่อแม่ตัวเองหรือเปล่า ทั้งๆที่เค้าก้อไม่ได้เลี้ยงดู ไม่เคยให้อะไรมาเลยซักกะติ๊ด  -_-'' จากคุณ : marsblossom - [ 21 มิ.ย. 52 01:43:41 ]

ความคิดเห็นที่ 32 พระพุทธเจ้าทรงตรัสสอนว่า ถึงแม้จะนำพ่อ-แม่ เลี้ยงดูไว้บนบ่าทั้งสองข้างของลูก ตลอดชีวิต ให้กิน นอน ถ่าย ฯลฯ บนบ่าทั้งสองข้าง  ตลอดชีวิต ก็ไม่ชื่อว่าทดแทนบุญคุณพ่อ-แม่ได้ทั้งหมด ที่จริงคำสอนฯ นี้ น่าจะมาจาก...การได้เกิดมาเป็น "คน" ต่างหาก เพราะการเกิดมาเป็น "คน"  เป็นบุญกุศลที่ยิ่งใหญ่ที่สุด การที่พ่อ-แม่ ให้กำเนิดเรามา (เป็นคน)  คือ การส่งเสริมบุญกุศลที่ยิ่งใหญ่ที่สุด ทำให้เรามีสิทธิที่จะ "หลุดพ้น" จากการเกิดตลอดไป เพราะคนเราเมื่อเกิดมาแล้วตายไป ชาติหน้าอาจเกิดเป็น เดรัจฉาน  เปรต  อสูรกาย คน  เทวดา ฯลฯ ตาม "กรรม" ที่ได้กระทำไว้ ใน"ชาตินี้" หรือ "ชาติก่อนๆ" และมีแต่ "คน" เท่านั้น ที่สามารถ "หลุดพ้น" จากการเกิดตลอดไป แม้แต่เทวดาทุกชั้น  ถ้าจะ "หลุดพ้น" ต้อง "จุติ" มาเป็นมนุษย์ก่อนเสมอ ----------------------------------------------------------------------- พระพุทธเจ้าทรงตรัสสอนว่า ความกตัญญู กตเวที  คือ เครื่องหมายของคนดี การเคารพรักบำรุงบิดา  มารดา นำมาซึ่งความสุขในโลก มารดา  บิดา  ท่านเรียกว่าพรหม ลูกที่ไม่เลี้ยงพ่อแม่เมื่อแก่เฒ่า  ไม่นับว่าเป็นลูก การสร้างสมความดี  นำสุขมาให้ คำว่า บุญ นี้  เป็นชื่อของความสุข ถึงคราวจะสิ้นชีพ  บุญก็ช่วยให้เป็นสุข แก้ไขเมื่อ 21 มิ.ย. 52 13:10:17 จากคุณ : Learn and Live - [ 21 มิ.ย. 52 10:57:03 ]

ความคิดเห็นที่ 33 จริงๆแล้ว กว่าลูกจะเติบโตมาก็ผ่านการสั่งสอนอบรมจากคนเป็นพ่อเป็นแม่ หรือคนที่เลี้ยงดู  เราเชื่อว่า พ่อแม่ที่เลี้ยงเค้ามาเป็นอย่างไรลูกก็เป็นอย่างนั้น การที่พ่อแม่ทำตัวอย่างที่ดีในการ ดูแล ตอบแทน และให้ความเคารพพ่อแม่ตัวเอง (ปู่ย่า ตายาย) ลูกก็ได้โอกาสเห็นตัวอย่างดีไปด้วย เราเชื่อว่า ตัวอย่างที่ดี มีความหมายมากกว่าคำพูดเป็นล้านคำ จากคุณ : Nong Piglet - [ 21 มิ.ย. 52 15:51:54 ]

ความคิดเห็นที่ 34 ที่เรารู้มา ทางพุทธศาสนา บอกว่า “ถึงแม้พ่อแม่เราจะเป็นอย่างไร จะเลี้ยงดูเรามาดีหรือไม่ดีอย่างไรก็แล้วแต่ เราก็ควรที่จะตอบแทนบุญคุณ เพราะการที่เราก็มาแล้วได้รับการดูแลแบบไหนก็ตาม นั้นถือว่าเป็นบุญกรรมของเราที่ได้กระทำมาในอดีต และเราก็ต้องรับบุญกรรมนั้นกลับคืน แต่การเกิดมานั้นก็อย่าคิดว่าเราเกิดมาเพื่อชดใช้กรรม เราควรที่จะคิดว่าการที่เกิดมาบนโลกใบนี้ ถือว่าเราอยู่ในฉากละครหนึ่งที่เราต้องผ่านพ้นมันไปให้ได้ โดยที่เราสามารถเข้าใจและยอมรับกับปัญหาที่เกิดขึ้น สามารถหาทางคิดแก้ปัญหานั้นได้ และปล่อยว่างสิ่งต่างๆที่ผ่านเข้ามาในชีวิตเราได้ เพราะสิ่งต่างๆนั้นเป็นเพียงความว่างเปล่า ความรวย จน หล่อ สวย ขี้เหร่ เก่ง โง่ ลาภ ยศ เงินทอง เป็นเพียงสิ่งไม่มีแก่นสาร รวมถึงการเรียนปริญญาต่างๆนั้น หลักสำคัญก็เหมือนเป็นการเรียนรู้ชีวิต หรือที่เรียกว่า เรียนรู้เพื่อการหลุดพ้น ชีวิตที่เราเกิดมานั้นก็เหมือนการเรียนรู้เพื่อการหลุดพ้นนั่นเอง” แต่ในความคิดเห็นของเรา เราว่าไม่ยุติธรรมเมื่อคนๆหนึ่งเกิดมาเป็นคนดีแต่ต้องโดนพ่อแม่เลี้ยงอย่างทารุณ หรือเลี่ยงแบบไม่เอาใจใส่ ถ้าสมมติว่า เกิดมาแล้วได้รับการดูแลแบบ โดนแม่เลี้ยงแบบทำร้ายทั้งร่างกายทั้งจิตใจจนเกินรับไหว หรือโดนพ่อเลี้ยงแบบทารุณ ข่มขืน ลูกตัวเอง หรือว่าเลี้ยงแบบลำเอียง หรือเลี้ยงแบบยังเห็นประโยชน์และความต้องการของตนเองเป็นใหญ่จนเกินจะรับไหว หรือแบบเลี้ยงไปเพราะจำเป็นต้องรับผิดชอบ อย่างนี้หละ ถ้าคนที่เป็นลูกรับไม่ได้ และไม่ได้คิดอยากจะไม่กตัญญูกตเวที แต่เจอแบบนี้ก็อยากจะหนีไปให้พ้นๆ คือทั้งความทรงจำตั้งแต่เด็กจนโต มีแต่ความทรงจำที่เลวร้ายและทุกข์ทนเหลือเกินหละ เราควรที่ยอมรับและกตัญญูอย่างนั้นหรือ อันนี้คิดไม่ตกจริงนะ ว่าควรจะทำอย่างไรถึงจะเหมาะสม และคนที่เป็นลูกก็ไม่ฝืนหรือลำบากใจด้วย !!! ถ้าเราไม่กตัญญูก็เหมือนกับว่าเรากระทำความผิด เป็นบาปสะอย่างนั้น มันยากนะที่จะทำใจให้ยอมรับ และลืมอดีตที่ขมขื่น เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น และกลับไปกตัญญู ดูแลตอบแทนบุญคุณ ยากจริงๆสำหรับคนที่เจอแบบนี้มา ยกเว้นว่าคนที่เป็นลูกนั้นจะดีเหลือเกิน นั่นก็นับถือเขาจริงๆ ก็ถือว่าดีสำหรับเขามาก ที่เขาเอาชนะใจตัวเองได้ ถ้าพ่อแม่เลี้ยงดูเรามาดีน้อยแต่ก็ถือว่าดี ไปจนถึง ดีมากๆ นั่นก็ควรที่จะกตัญญูกตเวทีมากๆเลยหละ ถ้าพ่อแม่เลี้ยงดูเราดีแบบนี้แล้วไม่กตัญญู ก็ถือว่าบาปจริงๆนั่นแหละ อันนี้มั่นใจเลย!!! จากคุณ : BYN_bkk - [ 6 ก.ค. 52 22:21:21 A:116.58.231.242 X: ]