ความคิดเห็นที่ 1 ถ้าลูกชอบนิทาน ลองใช้นิทานสอนเค้าดีมั๊ยคะ วัยนี้บางทียังสอนไม่ค่อยจะได้อะไรอ่ะค่ะ อย่างลูกชายเราไม่ชอบแปรงฟัน เราก็หานิทานที่เกี่ยวกับการแปรงฟันมาอ่านให้ฟังค่ะ แล้วเค้าก็เข้าใจ ยอมแปรงฟัน เพราะกลัวแมงกินฟันทำให้ฟันผุค่ะ เรื่องโกหก ก็เล่าเรื่องเด็กเลี้ยงแกะให้ฟัง แล้วสอนเค้าค่ะ ถ้าน้องอยากเล่านิทานให้เพื่อนฟัง ลองคุยกับคุณครูของน้องดูสิคะ ให้น้องได้เล่านิทานหน้าชั้นให้เพื่อนฟังบ้าง อย่างลูกชายเรา อยู่ อ 2 เหมือนกันค่ะ แต่ 5 ขวบ 2 เดือน เป็นเด็กพูดมากค่ะ พูดไปเรื่อยเหมือนจะรู้ทุกเรื่อง จริงบ้างโม้บ้าง ครูประจำชั้นของลูกก็ดึงจุดเด่นของเค้าออกมาค่ะ คือเรื่องการพูด หัดให้เค้าเป็นพิธีกร เป็นประชาสัมพันธ์ เชิญชวนเพื่อนๆในโรงเรียนเข้าดูกิจกรรม โครงงานที่ห้อง เวลามีงาน คือเค้าก็ชอบและมีความสุขนะคะ เริ่มพูดจามีสาระขึ้น โม้น้อยลง เลี้ยงลูกมีปัญหาทุกช่วงวัยจริงๆค่ะ ตอนนี้ลูกชายก็มีปัญหาคือ ตอนอยู่บ้านเค้าเป็นเด็กคนเดียวค่ะ(อยู่กันแบบ 3 คนพ่อแม่ลูก) ไม่ได้ออกไปเล่นกับใคร จะเล่นคนเดียว พูดคนเดียว โต้ตอบกัันไปมาเอง แรกๆก็คิดว่าลูกก็ดีนะ มีจินตนาการ แต่หลังๆเริ่มกลัวค่ะ ว่าเค้าจะติดพูดคนเดียวไปจนโต รึเปล่า จากคุณ : แม่ออมสิน (aodzily) เขียนเมื่อ : 17 ธ.ค. 52 23:07:21

ความคิดเห็นที่ 2 ลูกจอยก็เป็นค่ะ ไปปรึกษาครู ๆ บอกว่า ไม่เรียกว่า โกหกหรอกค่ะ คุณแม่ เขาจินตนาการหนะค่ะ ลูกจอยหนะเล่าเป็นตุเป็นตะว่า ว่ายน้ำ อย่างโน้นอย่างนี้ จนมีวันหนึ่ง เอะใจ นึกขึ้นได้ว่า ว่ายน้ำได้ไง ทั้ง ๆ ที่ชุดว่ายน้ำไม่เปียกเลย พอถามเขาอีกที เขาบอกไม่เคยว่ายเลย แม่ก็งง ว่าเล่าได้ไง ท่าปลาดาว ท่าโน่นท่านี่ เพื่อนทำแบบนั้นแบบนี้ ครูบอกว่า อย่าเพิ่งไปซีเรียสกับเขามากเรื่องโกหก ไม่โกหก แค่ค่อย ๆ เพาะบ่มนิสัยไปว่า การโกหกไม่ดีอย่างไร แล้วจะมีผลเสียอะไรตามมา จอยก็เล่าเรื่อง เด็กเลี้ยงแกะให้ฟัง เขาพอเข้าใจ แต่คงต้องเจอกับตัวเองถึงจะเข้าใจถ่องแท้กว่านี้อะค่ะ ปล. ตอนนี้ก็ยังโกหกอยู่เนือง ๆ ต้องพยายามขู่และปลอบกันต่อไปค่ะ ^^ จากคุณ : แม่น้องเอเอ เขียนเมื่อ : 17 ธ.ค. 52 23:13:17

ความคิดเห็นที่ 3 เป็นเหมือนหลานเลยค่ะ แต่หลานเราอยู่ อ.3 เหมือนเค้าเรียกร้อง ความสนใจมากกว่า อยากให้เรื่องที่เค้าเล่าดูน่าสนใจ พอเล่าไปได้ คำชม แม่ปลื้ม เค้าก็คงอยากให้แม่ดีใจน่ะค่ะ วัยนี้กำลังอยู่กับจินตนาการ ชอบบทบาทสมมติด้วยค่ะ ...เรื่องล่าสุดที่หลานมาเล่าให้ฟัง คือ แม่พาไปเรียนรำไทย เล่าเป็นเรื่องเป็นราวมากๆ ครูใจดี มาเรียนกัน 7 คน ไม่มีผู้ชายเลย เราเชื่อสนิทเลย พอได้คุยกับแม่เค้า ก็ถามถึงเรื่องนี้ แม่เค้างงเลยค่ะ บอกว่าเค้ายังไม่เคยพาลูกไปเรียนเลย... จากคุณ : เต่ยน้อย เขียนเมื่อ : 17 ธ.ค. 52 23:18:27

ความคิดเห็นที่ 4 ตอนอยู่ป.1เราก็เคยโกหกแม่ว่า ครูให้เป็นหัวหน้าห้อง จำความรู้สึกได้น่ะ อยากให้แม่ชมเราบ้าง เรารู้สึกว่าแม่ ไม่ค่อยชอบเรา รักน้องสาวมากกว่าน่ะ จากคุณ : engo (engo) เขียนเมื่อ : 17 ธ.ค. 52 23:32:49

ความคิดเห็นที่ 5 คงไม่ได้ตั้งใจโกหกหรอกค่ะ จินตนาการมากกว่า เป็นความรู้สึกของน้องว่าอยากจะทำอย่างนี้ แต่ไม่ได้รับโอกาส และคงอยากให้คุณแม่ดีใจที่เค้ามีความสามารถ ลองคุยกับครูดูมั้ยคะว่าให้น้องมีโอกาสได้เล่านิทานให้เพื่อนฟังได้มั้ย แกจะได้ภูมิใจ อย่าเอ็ดแกตรง ๆ เลยค่ะ ค่อย ๆ ปรับ เดี๋ยวจะเสียใจแล้วอีกหน่อยจะไม่ค่อยกล้าเล่าอะไรให้เราฟัง จากคุณ : mompeach เขียนเมื่อ : 17 ธ.ค. 52 23:49:41

ความคิดเห็นที่ 6 เราก็เคย ตอนเด็กๆ เคยบอกที่บ้านว่า คุณครูให้ทำประดิษฐ์นู่นนี่ เหตุผลเพราะเราอยากทำ ที่บ้านเราก็สนับสนุน ให้เราทำงานฝีมือที่เราบอกว่าครูให้ทำ พอทำเสร็จก็ไม่เคยได้เอาไปส่ง ที่บ้านเราไม่มีใครเอะใจ หรือมีก็ไม่รู้ อยากจะบอกอย่างนึงว่า อะไรก็ตามที่ลูกของคุณ จินตนาการ บอกคุณว่า เค้าได้ทำได้เป็นอย่างนู้นอย่างนี้ มีเรื่องราวต่างๆเกิดขึ้น จริงๆ แล้ว ส่วนใหญ่ คือสิ่งที่เป็นความต้องการลึกๆ ของลูก ที่อยากที่จะได้เป็นอย่างนั้น แต่บางเรื่องก็เพียงแค่เรียกร้องให้ผู้ใหญ่สนใจ ชื่นชม ของเราตอนเด็กๆ ส่วนใหญ่จะเป็นเรื่องชอบทำงานประดิษฐ์ กับโม้ๆ ว่าได้รางวัลบ้าง ทั้งที่บางทีก็ได้จริง บางทีก็ไม่ได้ ตราบใดที่เราผู้ใหญ่ยังจับทางทันในเรื่องที่ลูกพูดว่าจริงหรือโกหก ก็ยังดีกว่า ที่จะไม่รู้หรือไม่ได้สนใจเลยว่าจะเป็นเรื่องจริงหรือไม่ ถ้ารู้ความจริงแล้ว เห็นว่าเป็นเรื่องจินตนาการจริงๆ ไม่ใช่เรื่องที่ทำให้ใครเสียหาย ควรใช้ิวิธีที่อ่อนโยน สื่อให้ลูกได้รู้ว่า คุณแม่รักหนูที่สุดไม่มีวันเปลี่ยนแปลง หนูบอกความจริงแม่ได้ทุกเรื่อง ไม่ต้องกลัวอะไรเลย เช่น ถ้าตอนนั้นเราอยากประดิษฐ์อะไรสักอย่าง ถ้าเราจะบอกใครได้ไปตรงๆ ว่าเราอยากทำเอง ไม่ใช่คุณครูสั่งงานให้ทำ แล้วที่บ้านจะยังสนับสนุนเราอย่างดีทุกด้านเหมือนตอนคุณครูสั่ง คิดว่าน่าจะดีกว่าอ้างครูมาก และถ้างานของเราได้รับการชื่นชมจากที่บ้าน หรือได้รับกำลังใจอะไรสักอย่าง ก็น่าจะดีกว่าที่ต้องโม้เอาเองว่า ได้รางวัลที่ีโรงเรียน เพื่อให้ผู้ใหญ่ที่บ้านชื่นชม พอเราโตขึ้นมา ก็ยังชอบการประดิษฐ์ประยุกต์ประกอบอะไรพวกนี้อยู่ เชื่ออยู่ว่า ตอนเด็กๆ นั้น เป็นการฉายแววความถนัดความชอบ ที่ผู้ใหญ่ควรใส่ใจให้การสนับสนุน ในกรณีของคุณจขกท อยากให้สนใจในเรื่องการชอบอ่านนิทานของน้องมากๆ เพราะน้องบอกแล้วว่าอยากจะอ่านให้เพื่อนฟัง ก็ลองหาวิธีคุยกับคุณครู ว่าอยากให้การสนับสนุนน้องในเรื่องการอ่านนี้ เพราะน้องชอบการอ่านหนังสือออกเสียง เช่น การอ่านนิทานให้เพื่อนๆฟัง หรือ คุณแม่เองหาทางสนับสนุนในด้านนี้ด้วยตัวเอง เช่น ให้น้องอ่านนิทานให้คุณพ่อคุณแ่ม่ฟัง หาโอกาสให้อ่านนิทานให้น้องเล็กๆ ให้เพื่อนแถวบ้านฟัง อัดเสียงเป็นเทปนิทานให้มูลนิธิคนตาบอด ฯลฯ และอย่าลืมชื่นชมน้อง ตามความเป็นจริงด้วยนะคะ จากคุณ : briarrose เขียนเมื่อ : 18 ธ.ค. 52 00:14:41

ความคิดเห็นที่ 7 เป็นจินตนาการค่ะ อยากเป็นหรือเลียนแบบคุณครู คุณแม่ลองสวมรอยเออออตามไปเลยว่าอยากฟังๆ ไหนลองเราซิเรื่องอะไร? ให้น้องได้ลองเล่าจริงๆ กับพ่อแม่  ต่อไปค่อยไปคุยกับครูเสนอไอเดียให้ครูจัดตารางเรานิทาน เรื่องอะไรๆที่เด็กอยากเล่าค่ะ ลูกชาย ๓ ขวบ ทั้งไปฟังเล่านิทานและฟังคุณครูที่ รร.เล่าค่ะ  พอกลับมาบ้าน  จัดเก้าอี้เรียงแถว เอาตุ๊กตามาวาง หนังสือ ๑ เล่ม ถือเปิดหันหน้าออก  พูดเล่าๆๆ อะไรไปเรื่อยๆ  พอนานๆ เข้า เริ่มเรียกเดดดี๊มี๊ มานั่ง เริ่มตั้งท่านั่งไขว่ห้าง(แบบคุณครู) ขึ้นบทนำ ลาล่ ล๋า โลๆๆๆๆ  มีมีมี่มี๊...... พูดว่าร้องเพลงเอบีซีกันก่อนนะ....ตามด้วยนับ ๑ ถึง ๒๐   เอ้าล่ะ มาฟังนิทานกัน.......เล่าไป เปิดหนังสือไป  โดยเล่าจากภาพไม่ได้อ่านได้จากเรื่องหรอกค่ะ ....เล่าจนจบ  เมื่อวานอัดคลิปไว้ให้เค้าดูตอนโตค่ะ พอเค้าเห็นตัวเองเล่นเล่านิทานแล้วขำชอบใจใหญ่เลย เคยเล่าให้คุณครูลูกฟังค่ะ  ครูบอกเด็กหลายๆ คนเลียนแบบเธอ อยากให้ลองเล่าแต่ ๓ ขวบ ยังลำดับเรื่องไม่ได้  ตอนนี้คือให้เด็กได้เห็นตัวอย่าง รักการอ่าน รักการฟังไปก่อน และพอทำนายได้ว่าเด็กเหล่านี้ที่มีจินตนการจะมีความคิดสร้างสรรค์คู่กันไป ถ้าส่งเสริมต่อเนื่องจะมีผลดีต่อการเรียนรู้ที่ดีในอนาคต จากคุณ : one&only เขียนเมื่อ : 18 ธ.ค. 52 02:02:41

ความคิดเห็นที่ 8 อ่านแล้วลูกคุณปกติค่ะ เป็นจินตนาการมากกว่า แล้วน้องไม่ได้ตั้งใจโกหกอะไรหรอกค่ะ ยังเด็ก ลองฟังเรื่องเราป่าวคะ น้องหนึ่ง ลูกเรา บอกกับครูและเพื่อนว่า พ่อแม่เลิกกัน แม่หนูจะฆ่าตัวตาย เห็นครูมองแปลกๆ เลยถามค่ะ มีอะไรเหรอ ครูก็บอกว่าลูกเราบอกแบบนั้นค่ะ เราอึ้งค่ะ ครอบครัวเรารักกันดี ไม่เคยทะเลาะกับสามีค่ะ ยังนั่งถามน้องอยู่เลยค่ะ หนูไปเอามาจากละครเรื่องไหนเนี๊ยะ แต่ตอนนี้เฉยๆแล้วค่ะ เป็นแบบตลกมากกว่า ที่เล่ามาตอนนั้นน้องหนึ่ง อายุ 2ปีกว่าค่ะ ตอนนี้ จะหกปีแล้วค่ะ แก้ไขเมื่อ 18 ธ.ค. 52 07:48:38 จากคุณ : แม่น้องหนึ่ง เขียนเมื่อ : 18 ธ.ค. 52 07:48:06

ความคิดเห็นที่ 9 ป้าเทียนจ๋า ไม่ต้องวิตกกังวลไปนะคะ ลูกเราก็เป็นเหมือนกันค่ะ ไม่แตกต่างกันเลย เลยไปหาข้อมูลมาให้ป้าเทียนอ่าน เราก็อ่านไปด้วย จูงมือกันไปเรา เลี้ยงลูกอนุบาล เด็กวัยนี้ เรียกว่าปฐมวัยหรือวัยอนุบาล เพราะเด็กจะเริ่มออกจากบ้านสู่สังคมนอกบ้าน คือโรงเรียนอนุบาล วัยนี้เป็นวัยที่เด็กมีแต่ความสนุกสนาน ชอบวิ่งเล่นกลางแจ้ง มีการเคลื่อนไหวคล่องตัว สามารถ กระโดด เขย่ง ขึ้นลงบันได ขี่จักรยาน 3 ล้อได้ เป็นวัยที่มีพัฒนาการทางด้านภาษามาก เริ่มพูดประโยคยาว ๆ พูดเล่าเรื่องได้ ตอบโต้ได้ สามารถบอกชื่อ อายุ และเพศของตนได้อย่างถูกต้อง และเห็นสิ่งใดมักคิดว่าเป็นเรื่องจริง เช่น โฆษณาทางทีวีจะคิดว่าเป็นเรื่องจริง เป็นวัยที่มีจินตนาการสูง คิดว่าทุกสิ่งรอบตัวมีชีวิต สามารถพูดคุยกับตุ๊กตาได้ ชอบฟังนิทาน ชอบเลียนแบบการกระทำ ชอบเล่นกับเพื่อน ๆ แต่ยังไม่ค่อยยอมรับกติกา สามารถแยกตัวจากครอบครัวไปสู่โรงเรียนอนุบาลได้ โดยเชื่อใจว่าพ่อแม่จะมารับกลับ ดังนั้น การเลี้ยงดูเด็กวัยนี้ จึงควรให้โอกาสเด็กได้เรียนรู้ ฝึกทักษะต่าง ๆ เกี่ยวกับการช่วยตนเองให้มาก ควรให้เด็กได้มีโอกาสเข้าโรงเรียนอนุบาลเพื่อปรับตัวเข้ากับสังคมเพื่อน ๆ ควรรับฟังและตอบคำถามเด็ก เมื่อเด็กพูดเล่าเรื่องจินตนาการต่าง ๆ ไม่ควรพูดว่าเป็นเรื่องโกหกหรือไร้สาระ แต่พูดว่า หนูคงอยากให้เป็นอย่างนั้น แต่ความจริงนั้นไม่ใช่ พ่อแม่ควรเริ่มสอนจริยธรรมเบื้องต้นต่อเด็ก เช่น ของสิ่งนี้ไม่ใช่ของเราไปหยิบมาไม่ได้ เป็นต้น จากคุณ : kateking เขียนเมื่อ : 18 ธ.ค. 52 08:23:28

ความคิดเห็นที่ 10 พฤติกรรมของเด็กอายุ 3-5 ปี ชอบตั้งคำถาม  เด็กในวัยนี้มีพัฒนาการทางภาษาค่อนข้างมาก  สามารถเล่าเรื่องเป็นประโยค         ยาวๆได้  ร้องเพลงง่ายๆได้   ทำให้มักชอบตั้งคำถาม   ช่างคิด  ช่างสงสัยในสิ่งต่างๆ                         เริ่มช่วยเหลือตนเองได้  เช่น รับประทานอาหาร  แต่งตัว  ทำกิจวัตรประจำวันต่างๆ ด้วยตนเอง   และยังชอบช่วยผู้ใหญ่ทำงานเล็กๆน้อยๆ เราควรส่งเสริมให้เด็กเกิดความภูมิใจด้วยการชื่นชมในสิ่งที่เด็กทำ  และให้ได้ลองทำสิ่งใหม่ๆด้วยตนเอง                          เล่นกับเพื่อน มักจะเล่นอยู่ในกลุ่มเพื่อน 2-3 คน ทำให้ได้เรียนรู้เงื่อนไขทางสังคมใหม่ๆที่นอกเหนือไปจากที่บ้าน  เริ่มบอกความแตกต่างระหว่างเพศได้  Piaget นักจิตวิทยากลุ่มที่เน้นความรู้ความเข้าใจ (Cognitive) กล่าวว่า เด็ก 3-5 ขวบ เรียนรู้พฤติกรรมทางสังคมจากเพื่อนในโรงเรียนอนุบาลหรือเพื่อนบ้านวัยเดียวกัน แต่เด็กวัยนี้ยังเข้าใจถึงความถูกต้องและความผิดไม่ลึกซึ้งนัก                          มีจินตนาการ  เด็กวัยนี้ชอบของเล่นที่ใช้ความคิด  หากได้เล่นจินตนาการ  หรือแสดงบทบาทสมมุติจะเล่นได้เรื่อยๆ เช่น พ่อแม่ ครู ตำรวจ ซึ่งเด็กมักจะเล่นบทบาทสมมติเป็นบุคคลที่มีอำนาจในสายตาเด็ก การเล่นบทบาทสมมติเป็นสิ่งที่เราควรส่งเสริมเพราะช่วยให้เด็กได้มีจินตนาการ  และเป็นการปลดปล่อย   บางครั้งเวลาที่ให้เด็กเล่าเรื่องอาจเป็นเรื่องจริงปนเรื่องสมมุติ  พ่อแม่และผู้ปกครองควรต้องระวังไม่ให้กลายเป็นติดนิสัยโกหก  โดยไม่ควรใช้วิธีดุว่าด้วยถ้อยคำรุนแรง  แต่อาจใช้วิธีการทำให้เด็กรู้ว่ากำลังพูดเรื่องโกหก เช่น คุณแม่ - ใครทำน้ำหก หนูเล็ก- พี่แดงทำค่ะ คุณแม่ - พี่แดงไปโรงเรียนแล้ว จ๊ะ หนูไปเอาผ้ามาเช็ด วันหลังต้องอย่าวิ่งเวลาถือแก้วน้ำนะจ๊ะลูก เจ้าอารมณ์  เด็กในวัยนี้มักแสดงอารมณ์ออกมาอย่างเปิดเผย  เช่น โมโห  ไม่พอใจมักแสดง อาการกระทืบเท้า   อิจฉาอะไรโดยไม่มีสาเหตุ  และกลัวอะไรอย่างสุดขีด  อาจเกิดจากสัญชาตญาณหรือระดับสติปัญญาที่เพิ่มมากขึ้น  ทำให้รู้ว่าสิ่งใดมีอันตราย ในด้านพฤติกรรมนั้นผู้ใหญ่ควรเข้าใจว่าเด็กในวัยนี้มีจินตนาการสูง  และกำลังอยู่ในช่วงของการ เรียนรู้สังคมที่นอกเหนือไปจากที่บ้าน  ทำให้การแสดงออกของพฤติกรรมอาจไม่เหมาะสม  แต่จะต้องแยกตัวเด็กออกจากพฤติกรรมของเขา เช่น จะต้องบอกว่า “ครูรักหนู แต่ครูไม่ชอบในสิ่งที่หนูทำ หนูทำแจกันแตกเป็นสิ่งที่ไม่ดี มันทำให้เกิดอันตราย” แต่ถ้ามันเป็นอุบัติเหตุก็ต้องอธิบายให้ฟังว่า ไม่เป็นไรมันเป็นเพียงอุบัติเหตุ คราวหน้าหนูควรทำอย่างนี้ และที่สำคัญครูควรต้องระวัง ป้องกันอุบัติเหตุที่อาจเกิดขึ้น ควรให้เด็กคิดถึงสิ่งที่เขาควรทำได้ สำหรับวัยนี้และจะต้องชมเชยเมื่อเด็กทำได้ ซึ่งจะเป็นการเสริมสร้างการเห็นคุณค่าในตนเอง รวมทั้งเรื่องความคิด การตัดสินใจ การสร้างทัศนคติที่ดี ทำให้เด็กรู้สึกว่าตนเองมีคุณค่าและมีความสามารถที่จะทำได้ จากคุณ : kateking เขียนเมื่อ : 18 ธ.ค. 52 08:25:14

ความคิดเห็นที่ 11 ทักษะสำคัญในการใช้ชีวิต ของเด็กอายุ 3-5 ปี                         ทักษะที่ต้องเริ่มฝึกหัดและฝึกฝนให้ลูกก็คือสิ่งที่จำเป็นกับการดำเนินชีวิตของเขาในวัยปัจจุบัน และจะเป็นพื้นฐานสำคัญของการพัฒนาไปสู่ทักษะชีวิตที่ยากและซับซ้อนขึ้น ซึ่งจำเป็นสำหรับการดำรงชีวิตในอนาคตข้างหน้า ความคล่องแคล่วชำนาญในทุกๆ พัฒนาการทางกาย ที่จะเกิดขึ้นตามวัย เช่น เดิน วิ่ง กระโดด หยิบจับสิ่งของ ขีดเขียน การพูดจาสื่อสาร ซึ่งเกิดขึ้นได้จากกิจกรรมต่างๆ ส่งเสริมได้โดย : ให้ลูกได้เล่นออกกำลัง เคลื่อนไหวกล้ามเนื้อแขน-ขา มือ-นิ้วมือ ฝึกการทำงาน ประสานกันของกล้ามเนื้อส่วนต่างๆ การทรงตัว เช่น พาไปเล่นในสนามเด็กเล่น เครื่องเล่นสนาม เคลื่อนไหวตามจังหวะดนตรี เตะบอล ขี่จักรยาน 3 ล้อ ต่อบล็อก ปั้นแป้ง ให้ลองลงมือทำกิจวัตรประจำวันด้วยตัวเองบ้าง ตามวัยที่เขาทำได้ เช่น ให้ลองจับแปรงแปรงฟันเอง ล้างมือ ล้างหน้า กินอาหาร ถอด-ใส่เสื้อผ้า รองเท้า เริ่มจากง่ายๆ ก่อนโดยทำให้เห็นเป็นตัวอย่าง และอาจช่วยเหลือบ้างถ้าเห็นว่าลูกต้องการ ระหว่างนี้สามารถวางแบบแผนที่ควรจะเป็นของกิจวัตรได้ด้วย เช่น แปรงฟันตอนเช้า-ก่อนเข้านอน ล้างมือก่อนรับประทานอาหาร ถอดรองเท้าวางเข้าที่ เป็นต้น จัดกิจกรรมที่เด็กจะได้สื่อภาษา เช่น ร้องเพลง ท่องคำคล้องจอง เล่านิทาน เล่นบทบาทสมมติ พูดคุยกับลูกให้มากในทุกๆ ช่วง ทุกๆ กิจกรรมที่ได้อยู่กับเด็ก เช่น ขณะเล่น ขณะทำกิจวัตรประจำวัน เพื่อให้เด็กได้เห็นตัวอย่างการใช้ภาษา ได้เรียนรู้คำศัพท์ต่างๆ และต้องเปิดโอกาสให้เด็กได้ทดลองใช้ภาษา ด้วยการชวนคุยแบบตั้งคำถามและให้ความสำคัญกับการฟังในสิ่งที่เด็กพยายามสื่อสาร สร้างทักษะชีวิต : การทำอะไรได้ด้วยตัวเอง เช่น ทำกิจวัตรประจำวันได้เอง ช่วยเหลือตัวเองได้ สามารถทำและสื่อสารให้ผู้อื่นรู้ในสิ่งที่ตัวเองต้องการได้ สิ่งเหล่านี้จะพัฒนาไปสู่ความเชื่อมั่น และการเห็นคุณค่าในตัวเอง ถ้ายิ่งมีโอกาสทำอะไรด้วยตัวเองบ่อยเท่าไร โอกาสของการได้ลองผิดลองถูก ได้คิดวิเคราะห์ แก้ปัญหา ตัดสินใจในระหว่างที่ทำกิจกรรมเหล่านี้นั้นก็จะมีมากขึ้น ความเชื่อมั่นและภาคภูมิใจก็จะสะสมมากขึ้นเป็นวงจรเรียนรู้ ที่มีแต่ได้กับได้ นอกจากนี้เด็กๆ ที่ช่วยเหลือตนเองได้มาก จะเป็นคนที่รู้จักรับผิดชอบและปรับตัวง่ายด้วย ความชำนาญ ในการใช้ประสาทสัมผัสทั้ง 5 เด็กๆ ต้องได้ฝึกทักษะการใช้สายตา การรู้จักแยกแยะ กลิ่น เสียง การลิ้มรสและสัมผัสที่แตกต่าง ส่งเสริมได้โดย : การจัดหนังสือ ของเล่นที่จะกระตุ้นให้เด็กได้ใช้ประสาทสัมผัสครบทุกด้าน เช่น ของเล่นที่มีสีสัน มีเสียง เคลื่อนไหวได้ หรือแม้แต่การเล่นจ๊ะเอ๋ ซ่อนหาสิ่งของ เล่นทราย กิจกรรมทดสอบประสาทสัมผัส หนังสือสีสันสดใสมีรูปแบบน่าสนใจ เช่น หนังสือภาพ หนังสือ pop up เป็นต้น จัดสิ่งแวดล้อมให้หลากหลายและน่าสนใจ ที่ช่วยเร้าความสนใจในการเข้าไปเรียนรู้สิ่งใหม่ ทั้งภายในบ้าน รอบบ้านหรือการพาลูกไปเที่ยวที่ต่างๆ และชี้ชวนให้ลูกสังเกต ลงมือทำ สัมผัสกับของจริง หรือแม้แต่การจัดเมนูอาหารที่หลากหลาย ที่สำคัญไม่ต้องสกัดกั้นความอยากรู้อยากเห็นของเด็กด้วยการละเลยคำถาม หรือตอบอย่างดุดันรำคาญ โดยเฉพาะช่วง 2-3 ปี ที่เด็กเป็นเจ้าหนูจำไมชอบซักถาม สร้างทักษะชีวิต : เด็กจะได้รู้จักโลกรอบๆ ตัว ทั้งสัตว์ สิ่งของ ผู้คน สถานที่ ฯลฯ สั่งสมเป็น ฐานข้อมูลในการเรียนรู้เรื่องต่างๆ นำไปสู่ความเป็นคนช่างสังเกต ช่างคิด วิเคราะห์ สามารถแยกแยะความแตกต่างของสิ่งรอบตัวได้ และเมื่อความอยากรู้อยากเห็นได้รับการตอบสนองอยู่เรื่อยๆ ลูกจะกลายเป็นเด็กที่มีความกระหายใคร่รู้ กระตือรือร้นกับสิ่งใหม่ อยากรู้อยากลอง ทักษะในการสัมพันธ์กับผู้อื่น  โดยการเรียนรู้วิธีสัมพันธ์กับผู้อื่นอย่างเหมาะสม ส่งเสริมได้โดย : โอบกอด สัมผัส ให้ความรัก ดูแลและปฏิบัติต่อเด็ก บุคคลอื่น หรือแม้แต่สัตว์เลี้ยงด้วยท่าทีอ่อนโยน พูดจาด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล เป็นการให้แบบของการแสดงออกทั้งกิริยาและคำพูดที่เหมาะสม ดูแลเด็กโดยใช้เหตุใช้ผลผ่อนปรนตามความต้องการของลูกบ้างในบางเรื่อง เพื่อให้เริ่มเรียนรู้ที่จะแยกแยะสิ่งที่ควรและไม่ควร และเห็นวิธีการจัดการกับความไม่ชอบใจ ไม่ถูกใจ เป็นฐานของการคิดวิเคราะห์หาเหตุผล การแก้ปัญหาและการสร้างสรรค์ปรับเปลี่ยนหาวิธีที่ดีที่สุด พาไปร่วมกิจกรรมที่ต้องสัมพันธ์กับคนอื่นและให้ได้ปฏิสัมพันธ์กับคนอื่นนอกบ้าน เช่น เมื่อไปซื้อของ เวลาที่เข้าแถวรอจ่ายเงินหรือทำธุระต่างๆ ให้เด็กได้อยู่ร่วมในบรรยากาศแบบนี้บ้าง ระหว่างรอก็เล่าให้รู้ว่ากำลังทำอะไร ทำไมจึงต้องรอ ถ้าทำเป็นประจำเด็กจะค่อยๆ ซึมซับและเรียนรู้วัฒนธรรมของการเข้าคิว รู้จักรอคอย และเคารพสิทธิ์ผู้อื่น ให้เรียนรู้บทบาทของการเป็นผู้ให้ ผู้รับ เช่น เทศกาลต่างๆ ก็พาลูกไปช่วยเหลือ ช่วยเตรียมของขวัญให้ญาติ เพื่อน หรือให้เด็กเป็นคนมอบของขวัญนั้น หรือการซื้ออาหารให้สัตว์ตามสวนสัตว์ การให้อาหารสัตว์เลี้ยงที่บ้าน ก็เป็นกิจกรรมที่เป็นฐานไปสู่การรู้จักคิดถึงผู้อื่น การมีน้ำใจได้ จากคุณ : kateking เขียนเมื่อ : 18 ธ.ค. 52 08:25:55

ความคิดเห็นที่ 12 ทักษะทางด้านอารมณ์ คนที่มีทักษะทางอารมณ์ที่ดี คือคนที่รู้จักและเท่าทันอารมณ์ตัวเอง จัดการกับอารมณ์ตัวเองได้ เกิดขึ้นได้จากความรู้สึกมั่นคงปลอดภัย และการมีอารมณ์มั่นคง ส่งเสริมได้โดย : เลี้ยงดูด้วยความรัก ความเข้าใจ โอบกอด สัมผัสอย่างสม่ำเสมอ จะเกิดเป็นความไว้วางใจ เชื่อมั่นว่าตัวเองเป็นที่รัก ไม่ถูกทอดทิ้ง เป็นฐานของการเห็นคุณค่าในตัวเอง สนใจและให้อิสระเด็กได้ทำในสิ่งที่ต้องการ สิ่งที่สนใจ โดยให้เด็กคิด เลือกแก้ปัญหาด้วยตัวเอง โดยให้คำแนะนำให้การสนับสนุนและชื่นชม ก็จะทำให้เด็กรู้สึกว่าตัวเองเป็นที่สนใจ ยอมรับจากคนที่เขารัก ก็เกิดเป็นความมั่นใจ เห็นคุณค่าตัวเอง อารมณ์มั่นคง จัดของเล่น กิจกรรมที่ลูกได้แสดงความรู้สึกและอารมณ์ เช่น เล่านิทาน การฟังเพลง การเล่นจินตนาการกับตุ๊กตา ของเล่นต่างๆ การทำงานศิลปะ ทั้งที่เล่นคนเดียว เล่นรวมกับพ่อแม่หรือคนอื่นๆ หรือจะเป็นของเล่นหรือกิจกรรมที่เด็กจะได้ใช้สมาธิจดจ่อ เช่น เกมต่อภาพ ต่อบล็อก แป้งปั้น ร้อยลูกปัดก็ช่วยสร้างอารมณ์ที่มั่นคงได้ แม้แต่วิธีการเล่นของเล่นทีละ 1 อย่าง เล่นแล้วเก็บแล้วค่อยหยิบของเล่นชิ้นใหม่มาเล่น วิธีนี้สอนได้ทั้งเรื่องวินัยและสมาธิ การจดจ่อทำสิ่งหนึ่งสิ่งใดให้เด็กได้ และสิ่งนี้ยังเป็นฐานของการพัฒนาไปสู่ความมุมานะ พยายามตั้งใจได้อีกด้วย ธรรมชาติของเด็กและเยาวชนคือ  การอยากเรียนรู้ในสิ่งใหม่ๆ  อยู่เสมอ  ประกอบกับในยุคสมัยนี้มีเครื่องมือสื่อสารต่างๆ  ที่สามารถเข้าถึงเด็กและเยาวชนได้ง่ายและรวดเร็ว  ไม่ว่าจะเป็นอินเตอร์เน็ตหรือเกมออนไลน์  ทำให้เยาวชนขาดความระมัดระวังในการเลือกรับสื่อเหล่านี้  และบางคนอาจจะเลือกรับสื่อที่ไม่เหมาะสม  ซึ่งจะส่งผลทางลบต่อตัวเด็กและเยาวชนได้อีกด้วย จิตวิทยาของเด็กอายุ 3-5 ปี ในวัยนี้เป็นช่วงที่เด็กมีสมรรถภาพทางกล้ามเนื้อและประสาทสัมผัสดีมากขึ้น เด็กเริ่มที่จะเคลื่อนไหว ต้องการสำรวจสิ่งแวดล้อมรอบตัว Erik H. Erikson กล่าวว่า ในวัยนี้เป็นวัยที่เด็กมีความคิดริเริ่มสร้างสรรค์ ช่างซักถาม เป็นเจ้าหนูจำไม ซึ่งผู้ใหญ่ควรโต้ตอบให้ความรู้กับเด็กเพราะจะส่งเสริมพัฒนาการด้านภาษาของเด็ก เด็กจะคิดใหม่ พูดใหม่ ทำอะไรใหม่ๆ ทุกวัน ระบบความจำและสมาธิดีขึ้น และเป็นวัยที่มีจินตนาการสูง มีความคิดแบบที่ยึดเอาตนเองเป็นหลัก และคิดว่าทุกสิ่งทุกอย่างบนโลกนี้มีชีวิตมีความรู้สึก เช่น ต้นไม้ร้องไห้ถ้าโดนตัด เป็นต้น แต่ก็จะเริ่มลดลงในช่วงหลัง ให้เหตุผลง่ายได้ๆ จินตนาการบางอย่างของเด็กนั้นผู้ใหญ่ต้องคอยดูและแยกแยะระหว่างความจริงกับจินตนาการให้เด็กเพื่อไม่ให้เด็กติดนิสัยโกหก ในขณะเดียวกัน พ่อแม่ต้องสนับสนุนให้เด็กได้สร้างสรรค์จินตนาการของตนเองอย่างเหมาะสม เช่น มีของเล่นที่สามารถใช้เล่นบทบาทสมมติได้ ตุ๊กตามือ หรือนิทานต่าง ๆ ซึ่งเด็กที่ได้รับการส่งเสริมเต็มที่จะกลายเป็นคนมีความคิดริเริ่มสร้างสรรค์ การเล่นบทบาทสมมติเป็นการช่วยระบายความกลัว เช่น เด็กกลัวหมอฟัน การเล่นบทบาทสมมติเป็นหมอฟันอาจช่วยลดความกลัวตรงนี้ได้ แต่ผู้ใหญ่ต้องระวังไม่ให้กลายเป็นว่าเด็กกลัวฝังใจ นอกจากนั้นการเล่นบทบาทสมมติยังพัฒนากระบวนการคิดเป็นขั้นตอน การให้เด็กได้ลองทำกิจกรรมใหม่ๆ และพ่อแม่ต้องรู้จัก “ชม” อย่างเหมาะสม เพื่อเป็นการเสริมแรงให้ลูกกล้าทำในสิ่งที่ถูกต้องต่อไป หากเด็กทำผิด ก็ต้องลงโทษอย่างเหมาะสมเช่นกัน แต่การลงโทษนั้นไม่ก่อให้เกิดพฤติกรรมถาวรเท่ากับการเสริมแรงด้วยการชม นอกจากนี้ ในวัยนี้เป็นวัยที่เด็กมีพฤติกรรมเลียนแบบโดยจะมีการเลียนแบบพ่อแม่ที่เป็นเพศเดียวกันซึ่งเป็นการเรียนรู้บทบาททางเพศ Albert Bandura กล่าวว่า พฤติกรรมส่วนใหญ่เป็นการเรียนรู้โดยการสังเกต หรือเรียนรู้จากตัวแบบ ไม่ว่าจะเป็นตัวแบบที่เป็นบุคคลจริง ๆ เช่น พ่อแม่ เพื่อน ครู หรือตัวแบบเชิงสัญลักษณ์ เช่น ตัวละครในโทรทัศน์ ตัวการ์ตูน หากตัวแบบใดทำพฤติกรรมแล้วได้รับรางวัล ตัวเด็กก็มีแนวโน้มที่จะทำพฤติกรรมนั้นๆ ตามตัวแบบที่ได้รับรางวัล จริยธรรมของเด็กในวัยนี้จะเริ่มพัฒนาแต่จะพัฒนาจาก ตัวแบบ การลงโทษ การให้รางวัล และการสั่งสอน การเล่นของเด็กนั้นเด็กจะมีกลุ่มเพื่อนอาจจะสองถึงสามคน ซึ่งการเล่นเป็นกลุ่มนี้ช่วยให้เด็กเรียนรู้กฏเกณฑ์ รู้จักสร้างกฎและทำตามกฎ การปรับตัวและการสร้างสัมพันธภาพกับผู้อื่น เป็นการเพิ่มปฏิสัมพันธ์ทางสังคม และการเล่นเป็นกลุ่มนี้ยังช่วยลดความคิดที่ยึดตนเองเป็นศูนย์กลางของเด็กด้วย เพราะเมื่อเล่นกับคนอื่น เด็กย่อมต้องรู้จักการปรับตัว และหัดมองในมุมของคนอื่นเพื่อตนเองสามารถเป็นส่วนหนึ่งและเล่นร่วมกับคนอื่นได้ นอกจานั้นยังทำให้เกิดการเลียนแบบกันเองด้วย หากพ่อแม่ ผู้ปกครองให้การสนับสนุนที่ดีแก่เด็กได้ เด็กในวันนี้ก็จะเป็นผู้ใหญ่ที่ดีในวันหน้า จากคุณ : kateking เขียนเมื่อ : 18 ธ.ค. 52 08:26:45

ความคิดเห็นที่ 13 ผลกระทบจากสื่อกับการเรียนรู้ของเด็ก สื่อเป็นสิ่งแวดล้อมที่ในปัจจุบันส่งผลอย่างมากต่อเด็ก เป็นสิ่งแวดล้อมที่เด็กสามารถเข้าถึงได้ง่าย ช่วยให้เด็กได้รับข้อมูลและมีการปฏิสัมพันธ์กับสิ่งแวดล้อม สื่อที่มีความโดดเด่นมากที่สุดก็คงเป็นสื่อโทรทัศน์ เด็กในวัยนี้พัฒนาการด้านภาษายังไม่เท่าผู้ใหญ่แต่มีความเข้าใจเกี่ยวกัยสัญลักษณ์ สื่อโทรทัศน์ที่เด็กชอบและสามารถเข้าใจได้ง่ายคงเป็นการ์ตูน เพราะมีรูปภาพและเพลงที่เด็กชอบ แต่เด็กในวัย 3-5 ขวบเป็นช่วงที่มีพัฒนาการด้านต่างๆของร่างกาย  เช่น กล้ามเนื้อส่วนต่างๆ  หากเด็กมานั่งดูทีวีอย่างเดียวเป็นเวลานานๆ  ก็จะส่งผลกระทบต่อพัฒนาการเด็ก และแม้ว่าเด็กจะได้เรียนรู้ผ่านสื่อโทรทัศน์แต่เด็กไม่สามารถโต้ตอบด้วยได้ การจะห้ามไม่ให้เด็กดูทีวีคงเป็นเรื่องยาก ฉะนั้นผู้ใหญ่ควรกำหนดเวลาหรือดูด้วยกันแล้วคอยสอน เราจะทำสื่อให้มีความเหมาะสมกับเด็กในวัย 3-5 ขวบอย่างไร เพื่อให้มีความเหมาะสมและส่งเสริม พัฒนาการของเด็กให้มากที่สุด ในเมื่อเราไม่สามารถแยกเด็กกับสื่ออกจากกันได้ เราจะผลิตสื่อที่ดีอย่างไร นักจิตวิทยาชื่อว่า Erik Homberger Erikson ได้อธิบายว่า เด็กในวัยนี้เป็นเด็กที่มีจินตนาการสูง ในเมื่อเราทราบว่าเด็กในวัยนี้มีจินตนาการสูง สื่อก็ควรผลิตรายการที่ส่งเสริมจินตนาการของเด็ก ส่งเสริมให้เด็กสร้างจินตภาพที่ถูกต้องเหมาะสม นอกจากนี้ Albert Bandura  นักจิตวิทยาได้อธิบายว่า พฤติกรรมของคนเราส่วนมากจะเป็นการเรียนรู้โดยการสังเกต หรือการเลียนแบบจากตัวแบบ ซึ่งอาจจะเป็นแนวทางในการผลิตสื่อได้ว่า เราควรที่จะผลิตสิ่งที่เด็กสามารถที่จะเลียนแบบแล้วส่งผลดีต่อพฤติกรรม ต่อจริยธรรมในตัวเด็ก เพราะหากเรามานึกถึงปัจจุบัน ส่วนใหญ่ที่เราพบในทีวีนั้นก็จะมีรายการมากมายที่ไม่เหมาะสำหรับเด็ก ไม่ว่าจะเป็นเรื่องเพศ จริยธรรม หรือความรุนแรงก็ตาม ทำให้เด็กไม่สามารถมีตัวแบบที่ดีในการเลียนแบบ ซึ่งก็จะส่งผลในทางที่ไม่ดีต่อพฤติกรรมของเด็กอย่าง และจะส่งผลไปถึงพฤติกรรมในวัยผู้ใหญ่ด้วย  เนื่องจากระดับจริยธรรมของเด็กในวัยนี้จะปฏิบัติเพื่อไม่ให้ถูกลงโทษ พฤติกรมที่ดีคือทำแล้วได้รางวัล พฤติกรรมที่ไม่ดีคือทำแล้วถูกลงโทษ ซึ่งระดับคุณธรรมก็ขึ้นกับการรู้คิดของเด็กด้วย การที่เด็กได้ตัวแบบด้านคุณธรรมที่ดีและได้รับรางวัลก็ย่อมส่งเสริมพฤติกรรม ซึ่งรางวัลนั้นอาจจะเห็นตัวแบบได้รับหรือตนเองได้รับเองก็ได้ ส่วนการฉายภาพของโทรทัศน์เป็นการตัดกลับไปกลับมาทำให้เด็กอาจไม่สามารถเชื่อมโยงความเป็นเหตุเป็นผลของภาพเหตุการณ์นั้นได้เนื่องจากความจำกัดด้านการรู้คิด ส่งผลให้เด็กไม่เข้าใจว่าภาพในโทรทัศน์สื่ออะไร เกิดความเข้าใจคลาดเคลื่อนได้ การที่เราจะจัดสื่อเพื่อเด็กให้ส่งผลกระทบในแง่ดีต่อเด็กให้มากที่สุดนั้น เราควรต้องคำนึงถึงเรื่อง หลักๆ 3 เรื่องคือ การส่งเสริมจินตนาการของเด็ก การที่เด็กในวัย 3-5 ขวบนั้นเป็นวัยที่ชอบเลียนแบบและสุดท้ายคือเรื่องดนตรีประกอบที่สามารถส่งผลถึงพัฒนาการทางด้านสติปัญญาของเด็กได้ตามที่งานวิจัยได้พบ  สื่อจึงควรที่จะคำนึงถึงเรื่องเหล่านี้เป็นสำคัญเพื่อประโยชน์ในการพัฒนาเยาวชนของชาติ ซึ่งจะกลายเป็นผู้ใหญ่ในวันหน้า เพื่ออนาคตของชาติสืบต่อไป สื่อเป็นเรื่องที่ละเอียดอ่อน ซึ่งในปัจจุบันสื่อที่เหมาะสมกับเด็กตามช่วงวัยต่างๆนั้นยังน้อย การ ผลิตสื่อที่สร้างสรรค์จะช่วยส่งเสริมพัฒนาการด้านต่างๆ โดยเฉพาะด้านจริยธรรมที่ต้องส่งเสริมกันในหลายๆรูปแบบ สอดแทรกและเสริมสร้างให้บ่อย ซึ่งสื่อมีความสามารถในด้านนี้ สื่อเป็นช่องทางที่มีศักยภาพและประโยชน์มากมาย แต่เราจะดึงศักยภาพของสื่อออกมาเพื่อพัฒนาสังคมและเยาวชนอย่างเต็มที่ได้อย่างไร สื่อกับเด็ก in my opinion(เน้นโทรทัศน์)       เรื่องสื่อกับเด็กมันเป็นอีกเรื่องที่ค่อนข้าง sensitive และค่อนข้างจะตรงกันข้ามกันในสังคมไทย คำว่าตรงกันข้ามกันหมายความว่า สื่อส่วนใหญ่ของประเทศไทยเท่าที่สังเกตจะไม่ค่อยเหมาะกับเด็กเท่าไหร่ (เราจะไม่พูดถึงพัฒนาการทางด้านกล้ามเนื้อ หรือ Social interaction เพราะว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องที่ผู้ปกครองจะต้องจัดสรรเวลาให้ถูกต้องสำหรับเด็กในการรับสื่อ) ส่วนใหญ่รายการต่างๆในประเทศไทยจะเน้นตอบ demand ของสังคมเป็นหลัก ซึ่งถ้าตามในแง่ทฤษฎีของฟรอยด์แล้ว เราก็คงจะเดาได้ไม่ยากว่าส่วนใหญ่จะเน้นในเรื่องความก้าวร้าว รุนแรง และเรื่องเพศ       ในเมื่อสื่อส่วนใหญ่ผลิตรายการที่ตอบสนองต่อสัญชาตญาณคนออกมาเช่นนี้แล้ว ก็คงจะเป็นเรื่องลำบากในการที่จะพัฒนาเด็กให้เหมาะสมกับช่วงวัย พัฒนาเด็กให้เป็นผู้ใหญ่ที่มีคุณภาพของสังคม โดยเฉพาะประเด็นสำคัญในปัจจุบันคือประเด็นเรื่อง “จริยธรรม”       จริยธรรมมีความสำคัญมากในเด็ก เพราะในวัยเด็กนั้นเปรียบเสมือนเป็นวัยแห่งการเริ่มต้นของชีวิต ชีวิตต่อๆไปในอนาคตส่วนใหญ่ก็ขึ้นอยู่กับวัยเด็ก การที่จะผลิตสื่อเพื่อส่งผลด้านพัฒนาการทางจริยธรรมของเด็กนั้นจึงมีความสำคัญอย่างยิ่ง คำถามคือ เราจะทำรายการต่างๆให้ส่งผลในแง่บวกต่อพฤติกรรมด้านจริยธรรมของเด็ก       สิ่งที่ผมคิดก็คือเราควรที่จะใส่เป็นลักษณะสอดแทรกเข้าไปโดยไม่รู้ตัว เหมือนที่ปัจจุบันโรงเรียนที่เน้นด้านจริยธรรมก็มีการบูรณาการคุณธรรมใส่เข้าไปในวิชาต่างๆที่เด็กเรียน เพราะการที่เราสอดแทรกเข้าไปในสิ่งที่เราต้องการสื่อออกไปที่เด็กนั้น เป็นการทำให้เด็กสามารถมีต้นแบบในการเลียนแบบได้อย่างถูกต้อง และไม่ส่งผลให้รายการเป็นรายการที่น่าเบื่อ(ส่งผลในแง่รายรับจากธุรกิจโฆษณา)       วัยเด็กนั้นเป็นวัยแห่งจินตนาการ เป็นวัยแห่งรากฐานของชีวิต ดังนั้นเราจึงควรใส่ใจในเรื่องสิ่งที่เด็กจะได้รับในแต่ละวัน ซึ่งปัจจุบันเรื่องสื่อก็เป็นเรื่องที่มีอิทธิพลต่อตัวเด็กมาก เราจึงควรที่จะสนใจในจุดนี้ให้มากๆ เพื่ออนาคตที่สมควรจะเกิดในประเทศไทย และในโลกต่อไป ณิชชา อิงสุธรรม อุสา บุญเพ็ญ จิรารัตน์ สุพร วิรงรอง พานิช ปิยะดา พิชิตกุศลาชัย พัทริก เทพอารักษ์ เดี้ยวเรามานั่งอ่านด้วย  แปะเอาไว้ให้จ๊ะ   จากคุณ : kateking เขียนเมื่อ : 18 ธ.ค. 52 08:27:59

ความคิดเห็นที่ 14 ไม่ค่อยได้เห็นกระทู้แบบนี้นานแล้วนะ ลูกชายวัยเกือบสี่ขวบก็เป็นนะคะ บางทีเค้าบอกเองเลยว่า น้องเนกษ์คิดเองนะ เรื่องนี้ แล้วก็เล่าเรื่องเป็นฉาก ๆ เลย มีความรู้ดีทุกความเห็นเลยค่ะ จากคุณ : หมวยน้อยร้อยชั่ง เขียนเมื่อ : 18 ธ.ค. 52 09:46:39

ความคิดเห็นที่ 15 ลูกสาวก็เป็นค่ะ แต่เป็นแนวจินตนาการบ้าง หรือไม่ก็เก็บภาพอดีตความทรงจำมาต่อนี่บวกนู่น เหมือนเค้ายังจัดระบบความคิดและความจำไม่ได้อ่ะค่ะ ยังฟุ้งๆ อยู่ เช่นบางทีเอาเรื่องที่เคยเกิดขึ้นแล้ว มาบวกกับเรื่องในการ์ตูน หรือไม่ก็เอาแผลโดนยุงกัด แต่ไปบอกคนอื่นๆ ว่าโดนต่อต่อย (เคยโดนจริงๆ แต่หายแล้ว เหมือนเค้ายังฝังใจ) พอดีว่าเป็นคนดูการ์ตูนกับลูกด้วย อ่านนิทานให้ลูกฟังเอง ดังนั้นจึงตามลูกทันเวลาเค้าเริ่มเล่าเรื่องบ้าง ก็จะเล่นกับเค้าไปเลย ถ้าเป็นเรื่องจินตนาการ เราก็จะเล่นให้เค้ารู้ว่านี่เรากำลังเล่นละครกันอยู่นะลูก ถ้าเล่าเรื่องจริงๆ เราก็จะพยายามไกด์ลูกไม่ให้ไปหยิบอย่างอื่นมาปน เรียกง่ายๆ ว่าเราพยายามช่วยเค้าจัดเก็บให้เป็นระเบียบ อันนี้ลิ้นชักสิ่งที่เคยเกิดขึ้นแล้ว  อันนี้ความประทับใจ  อันนี้ฝังใจ  อันนี้จากการ์ตูน นิทาน จากคุณ : JNOY เขียนเมื่อ : 18 ธ.ค. 52 10:18:53

ความคิดเห็นที่ 16 เด็กวัยนี้ มีจินตนาการสูงค่ะ เพียงแต่คุณแม่ ไม่ควรปล่อยให้แกอยู่ในจินตนาการมากเกินไป ถ้าสิ่งนั้นเป็นสิ่งที่เราช่วยให้เป็นจริงขึ้นมาได้ อย่างกรณีนี้ ก็อาจจะชวนเค้าคุยว่า หนูอยากอ่านนิทานหรอคะ อยากอ่านเรื่องอะไรให้เพื่อนฟังบ้าง และก็อาจจะเล่นบทบาทสมมุติก็ได้ค่ะ เช่น ชวนคุณพ่อ หรือคนในบ้าน มาทำเป็นนักเรียน แล้วสมมติให้ลูกออกไปอ่านหนังสือหน้าชั้นเรียน แก้ไขเมื่อ 18 ธ.ค. 52 10:42:32 จากคุณ : HaJi_OoO_iJaH เขียนเมื่อ : 18 ธ.ค. 52 10:41:25

ความคิดเห็นที่ 17 ขออนุญาตโหวตนะคะ อ่านแล้วคิดว่ามีประโยชน์ดีค่ะ จากคุณ : อ้วนกลมชมพู เขียนเมื่อ : 18 ธ.ค. 52 14:59:47

ความคิดเห็นที่ 18 ลูกผมอนุบาลสอง วันเปิดเทอมสองสามวันแรก ครูให้ออกมาเล่าหน้าชั้นว่าปิดเทอมไปเที่ยวไหนมาบ้าง ตกเย็นไปรับลูก ครูเข้ามาถาม ว่า เราพาลูกไปเที่ยวขั้วโลกเหนือช่วงปิดเทอมมาจริงๆเหรอ เพราะลูกเล่าได้เหมือนว่าได้ไปมาจริงๆ จินตนาการสูงจริงๆ จากคุณ : karawara เขียนเมื่อ : 18 ธ.ค. 52 21:14:06

ความคิดเห็นที่ 19 ขอบคุณทุกความเห็นนะคะ โล่งใจขึ้นค่ะหลังจากรู้ว่าเด็กหลายๆคนก็เป็น คงต้องหาทางแก้ไขกันต่อไป... จากคุณ : เทียนสีรุ้ง เขียนเมื่อ : 18 ธ.ค. 52 21:36:54