เตือนภัยใกล้ตัว.. เมื่อแม่เกือบทำให้หนูตาย..
|
|
ตอนนี้น้ำฟ้าเริ่มคลานไปไหนมาไหนได้แล้ว แล้วห้องรักเนี่ยขอบอกว่ารกโคตร ๆ พยายามเก็บเศษกระดาษ เศษแม็กเพราะกลัวลูกกลินติดคอไป แต่วันนี้ระหว่างที่มัวแต่ง่วน ๆ แพ็คของจะส่งให้แม่ ๆ ที่ซื้อของในเปิดท้าย รักก็ได้ยินเสียงน้ำฟ้าไอแค่ก ๆ ก็หันไปดุลูกว่า แอะ ๆ กินไรอีก หลังจากนั้นน้ำฟ้าก็หันมาน้ำตาไหล ไอติดกันหลายครั้ง ตามด้วยท่าทางของอาการอยากจะอาเจียน เป็นอยู่อย่างนี้รักรีบวิ่งไปเขย่าตัว พยายามนึกถึงวิธีปฐมพยาบาลเบื้องต้นนึกยังไงก็นึกไม่ออกรีบเอามือล้วงคอ ไม่เจอ น้ำฟ้าก็มีอาการทุรนทุราย แต่ร้องไห้ได้ แต่ยังไอสลับกับโก่งคอจะอาเจียน ตัดสินใจวิ่งอุ้มลูกออกมาหน้าบ้านหวังให้คนข้างบ้านช่วนส่งไปหาหมอ
แต่ไม่เจอใครเลย ไม่มีใครรักก็เลยพยายามจับน้ำฟ้าห้อยอีกครั้งสลับกับการตบหลังเบา ๆ อีกพักปรากฎน้ำฟ้าดีขึ้น บางทีพอเวลาช่วงเวลาแห่งความเป็นความตายมันเฉียดใกล้แค่ปลายจมูกมันก็ทำให้เรารู้คุณค่าของเวลาแม้เพียงเสี้ยววินาทีได้
หลังจากนั้นรักกลับเข้ามาที่ห้องพบเศษกระดาษที่เป็นปัญหา เปิดพันทิพขึ้นมาหวังเตือนใจแม่ ๆ แต่หัวใจก็ตกวูบอีกครั้งเมื่อเหลือบไปเห็นกระทู้พี่หมูเหมียวที่รักสอบตกทุกข้อ
- ห้ามใช้นิ้วเข้าไปล้วงควาน แต่รักล้วงเข้าไปถึงคอหอยเลย - ห้ามจับห้อยศรีษะและตบหลัง อันนี้ทำสลับกับล้วงคอหอยก็ว่าได้
ตอนนี้น้ำฟ้าไม่เป็นอะไรแล้ว แต่ต่อไปรักก็ไม่รู้ และเด็กคนต่อไปก็ไม่อาจตอบได้ ความผิดพลาดจากการที่ปล่อยปะละเลยทิ้งของจนปล่อยให้เด็กเล็ก ๆ เอามาอมก็แย่แล้ว ยังตามมาด้วยวิธีการปฐมพยาบาลแบบผิด ๆ ซึ่งอาจส่งผลไปถึงการรักษาและช่วยชีวิตได้ บทเรียนนี้เป็นบทเรียนบทใหญ่สำหรับแม่และน้ำฟ้า และหนูทำให้แม่ได้รู้คุณค่าของเวลาแม้เสี้ยววินาที ขอบคุณที่วันนี้หนูไม่เป็นอะไร แต่เย็นนี้แม่จะใช้อีป๊าเก็บห้องให้ได้จ๊ะ แม่สัญญา (เหอ ๆ พอดีรักเป็นภูมิแพ้ค่อนข้างรุนแรง อะจ๊ะหน้าที่เก็บกวาดทำความสะอาดบ้านต้องเป็นของอีป๊าแต่เพียงผู้เดียว เหอเหอ เราจะอยู่ข้างหลังเป็นกำลังใจให้ สู้ ๆ)
โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน ** ปล. ผ่านช่วงวิกฤตมาได้ถึงได้ยิ้มได้แล้ว แต่ขอบอกว่าวินาทีนั้นเริ่มร้องไห้แล้ว และอยากเอามาเตือนซ้ำจริง ๆ **
จากคุณ |
:
คนบนฟ้าส่งมาให้รักกัน..
|
เขียนเมื่อ |
:
13 ม.ค. 53 16:12:02
|
|
|
|