ความคิดเห็นที่ 1 ประวัติส่วนตัว เราอายุสามสิบแล้ว ไม่ใช่เด็กที่ไม่มีวุฒิภาวะอย่างที่หลายๆคนเข้าใจ ลูกเรามีพ่อแม่ภายใต้ทะเบียนสมรสครบถ้วน ไม่ใช่เด็กที่เกิดมาโดยความไม่ได้ตั้งใจหรือเป็นมารหัวขนอย่างที่มีคนออกมาด่าในกระทู้ เราจบปริญญาโทจากต่างประเทศและในขณะนี้ก็ได้ใช้ชีวิตอยู่ต่างประเทศกับสามีคนไทย เราไม่ขอบบอกว่าประเทศไหน เขาก็จบปริญญาโทจากต่างประเทศเช่นเดียวกัน  เรามาจากครอบครัวที่พอมีอันจะกิน เกิดมาในชีวิตไม่เคยลำบาก ในวัยเรียนเรามีหน้าที่เรียนอย่างเดียว งานบ้านไม่ต้องรับผิดชอบ แม้กระทั่งจานใบเดียวก็ไม่ต้องล้าง แต่ทุกวันนี้เรามีชีวิตไม่ต่างจากอีแจ๋ว เราไม่รักเด็กเลย ถ้าเราเจอเด็กที่ไหน เราจะพยายามหนีห่าง เพราะเราคิดเสมอว่าเด็กช่างน่าเบื่อแล้วก็เป็นภาระอย่างมาก เรารักความสะอาดแล้วเราก็เกลียดการทำกับข้าวเพราะเราไม่ชอบอะไรเลอะเทอะ ก่อนมีลูกถ้าไม่ซื้อกินเราก็พึ่งอาหารสำเร็จรูป แต่สามีเราชอบทำอาหารเล็กน้อย หลังจากแต่งงานเลยตกลงกันไว้ว่าเรารับหน้าที่ดูแลทำความสะอาดบ้านทุกอย่างแต่เขารับหน้าที่ทำกับข้าว แต่ก็ทำมั่งซื้อเขากินมั่งซะส่วนใหญ่ อีกอย่างเราไม่ขับรถเราเคยหัดขับแล้วแต่ทำไม่ได้ยิ่งมีลูกเรายิ่งไม่กล้าขับรถเข้าไปใหญ่ จากคุณ : MELB เขียนเมื่อ : 12 พ.ค. 53 10:36:00

ความคิดเห็นที่ 2 เตรียมตัวก่อนมีลูก เราแต่งงานตอนอายุยี่สิบเจ็ดแล้วก็ย้ายรกรากมาอยู่ต่างประเทศกับสามี เช่าอพารท์เมนต์เล็กๆอยู่กันสองคน ทำงานทั้งคู่ได้เงินมาเหลือกินเหลือใช้ แล้วอยู่มาวันหนึ่งสามีก็บอกว่าอยากมีลูก เราบอกว่ายังไม่พร้อมหรอกไม่มีอะไรเป็นของตัวเองสักอย่าง บ้านคุ้มกะลาหัวยังไม่มีเลย สามีก็เลยบอกว่างั้นเรามาซื้อบ้านกัน  หลังจากนั้นเราสองคนก็ตระเวนดูบ้าน  แต่บ้านมันก็ช่างแพงแสนแพง ที่เราสองคนสามารถหาซื้อได้ก็อยู่ไกลออกไปชาญเมือง  ถ้าเทียบกับเมืองไทยคงเป็นย่านรังสิต เราสองคนผ่อนบ้านค่ะเพราะไม่มีปัญญาซื้อสด ทำงานกันสองคนผ่อนบ้านได้สบายๆ หลังจากย้ายมาอยู่บ้านหลังใหม่ได้ไม่ถึงสองเดือน สามีเราก็ปฏิบัติการผลิตลูกทันที เลิกคุมกำเนิดใดๆ ทั้งๆที่เรายังกังวลใจว่าถ้าเราท้องทำงานไม่ได้ สามีทำงานคนเดียวไม่มีทางพอใช้แน่ๆเพราะต้องผ่อนบ้านอีก แต่เรามาดูเงินเก็บในบัญชี แล้วมานั่งคิด มันน่าจะพอใช้จนลูกขวบนึง พอครบขวบเราค่อยเอาลูกไปฝากเขาเลี้ยงแล้วค่อยไปทำงาน เราก็เลยตัดสินใจ เอาวะ มีก็มี ทั้งๆที่เราไม่รักเด็กแล้วก็ไม่เคยคิดอยากเป็นแม่คนเลย จากคุณ : MELB เขียนเมื่อ : 12 พ.ค. 53 10:36:31

ความคิดเห็นที่ 3 ตั้งท้อง หลังจากปล่อยมาเจ็ดแปดเดือนได้เราก็ท้อง สามีเราดีใจมากแต่เรากลับเฉยๆเพราะนึกถึงปัญหาที่จะตามมา ตั้งแต่เรารู้ตัวว่าท้องเราเลิกฟุ่มเฟือยทันทีเพราะต้องเก็บเงินไว้ใช้ตอนลูกคลอด ไหนจะของใช้เด็กที่มันแพงหูฉี่อีก แล้วความรู้สึกแย่ๆก็เริ่มตามมาตั้งแต่เราท้อง เวลาไปหาหมอเราไปเองตลอดจากที่ทำงานโดยการนั่งรถไฟไปต่อรถเมล์ แต่มีครั้งนึงเรานัดหมอใกล้ๆเวลาเลิกงานเราเลยบอกกับสามีว่าเลิกงานแล้วให้ไปรับหน่อย สามีบอกว่าได้ แต่สองวันต่อมาเขามาบอกเราว่าเขาไปรับเราไม่ได้แล้วนะเพราะเขานัดเพื่อนเอาไว้จะไปซ่อมคอมให้เขา เราบอกว่าแต่เธอนัดกับเราก่อนนะ เขาบอกเราว่าเขารับปากเพื่อนเอาไว้แล้ว เราบอกว่าเลื่อนไปวันอื่นได้มั้ย เขาบอกว่าเขารับปากเพื่อนแล้ว เราหาหมอเสร็จให้เรานั่งรถไปหาเขากับเพื่อนที่ร้านเพื่อน เราก็คิดในใจผิดนัดเพื่อนไม่ได้แต่ผิดนัดเมียท้องได้ ตอนนั้นเราท้องโตแล้วแล้วก็เป็นหน้าหนาวด้วย หน้าหนาวที่นี่ฝนจะตกตลอด เวลาเลิกงานลองคิดดูว่ารถไฟมันจะอัดเป็นปลากระป๋องขนาดไหน เราต้องนั่งรถไฟไปต่อรถรางแล้วก็ต่อรถไฟอีกรอบเพื่อที่จะไปเจอสามี วันนั้นฝนตกหนัก หนาวมาก แล้วก็อย่าหวังว่าจะมีใครใจดีลุกให้เรานั่ง เพราะเราไม่เคยเจอใครลุกให้เรานั่งเลย สองเดือนสุดท้ายที่ท้อง เราลาออกจากงานเพราะสามีเราบอกว่าอยากให้เราอยู่บ้านเลี้ยงลูก ลูกต้องอยู่กับแม่ถึงจะดี เราคิดดูแล้วเงินเดือนสามีเราคนเดียวใช้ไม่พอแน่ๆ แต่ในเมื่อสามียืนยันว่าเชื่อเขาเหอะ เงินทองเขาจัดการเองเราเลยลาออกจากงาน การไปหาหมอจากบ้าน ท้องโย้นั่งรถเมล์ไปต่อรถไฟแล้วก็ต่อรถเมล์อีกรอบเราไปหาหมอเองตลอดจนท้อง น้ำใจของคนเป็นสามีตอนเราท้องทำเอาเราร้องไห้หลายรอบ เราท้องโย้นอนอยู่บนเตียง สามีนั่งเล่นคอมอยู่ เขาใช้ให้เราไปเอาน้ำให้เขา ชงกาแฟให้เขา ทำโน่นทำนี่ให้เขา เข้าใจมั้ยคะว่าคนท้องแก่จะลุกจะนั่งมันลำบาก เราบอกเขาว่าเราท้องอยู่นะ เขาบอกเราว่าท้องไม่ได้เป็นง่อยจะได้ทำอะไรไม่ได้ เราก็เลยสวนกลับว่าแล้วผู้ชายอกสามศอกทำไมอยากได้อะไรไม่ทำเองมาใช้คนท้องทำไม เขาบอกว่าเป็นหน้าที่ของเมีย อย่างที่บอกตั้งแต่ท้องเราหยุดฟุ่มเฟือยทันทีแต่สามีเรายังคงใช้เงินตามสบายทั้งๆที่เราบอกแล้วว่าให้เก็บเงินเดี๋ยวมีลูกแล้วไม่พอใช้ สามีบอกว่าไม่เป็นไรเมียรวยเก็บเอาไว้เยอะ สองเดือนก่อนคลอดเราหยุดทำงานไม่มีรายได้ต้องขอเงินสามีใช้ เราหิวที่บ้านไม่มีอะไรหนักๆให้เรากิน เราชวนสามีไปหาอะไรกินนอกบ้าน สามีบอกว่าเงินเขาไม่พอใช้แล้ว เขาเอาเงินไปอัพเกรดคอม ให้เราประหยัดโดยการกินขนมปังแล้วเอาแฮมโปะ ขอโทษนะคะอิฉันท้องหิวแทบกินควายได้ทั้งตัว เจอสามีว่ามาอย่างนี้พูอะไรไม่ออก เราบอกว่าตัวเองเอาเงินไปซื้อหาความสุขให้ตัวเองได้ แต่เมียท้องหิวข้าวบอกว่าให้ประหยัด เราถึงกับร้องไห้เลยค่ะ เรานึกถึงคำพูดของแม่ทันทีที่ว่าไม่ว่าสามีจะรวยหรือจน จำเอาไว้ให้หาเงินใช้เองไม่งั้นเขาจะกดเราจนโงหัวไม่ขึ้น นี่แค่ยังไม่ถึงสองเดือนเอง เอาซะแล้ว แล้วพอไปสแกนท้องมาหมอบอกว่าลูกเราตัวเล็กกว่ามารฐานนะ สามีก็มาด่าเราว่าทำไม่ไม่รู้จักกินเยอะๆ เราก็สวนกลับว่าแล้วใครที่เอาเงินไปใช้ฟุ่มเฟือยแล้วบอกเมียท้องว่าให้ประหยัดหาของกินกันตายไปก่อน งานบ้านทุกอย่างเรายังทำเองทั้งหมดจนกระทั่งเราท้องเจ็ดเดือนเราบอกสามีว่าเราขัดห้องน้ำแล้วลื่นเกือบล้ม หลังจากนี้ให้เขาช่วยเราขัดห้องน้ำหน่อย เขาบอกว่าไม่ใช่หน้าที่เขา ตกลงกันแล้วว่างานทำความสะอาดเราเป็นคนทำ เราบอกว่าแต่เราท้องเรากลัวลื่นล้ม เขาบอกว่าเขาไม่ทำ เราต้องขัดห้องน้ำทำความสะอาดบ้านเองทุกอย่างจนสองอาทิตย์ก่อนคลอดเราทำไม่ไหวแล้ว ก้มๆเงยๆลำบากมาก เราเลยหยุดทำ ระหว่างท้องก็มีเรื่องลูกมาให้กังวลใจประปราย เช่าสแกนตอนหกเดือนเจอซีสต์ในสมองลูก สแกนตอนแปดเดือนเจอไตทำงานไม่ปกติคือฉี่มันไหลย้อยกลับเข้าไปในไต เราก็มานั่งร้องไห้อีกเหมือนเดิม ตั้งแต่เราท้องจนคลอดมาอายุหกเดือนมีเรื่องให้เราร้องไห้บ่อยมากๆ เรารู้สึกว่าระหว่างท้องควรจะเป็นเวลาที่มีความสุข แต่ทำไมเราไม่สุขเลย จากคุณ : MELB เขียนเมื่อ : 12 พ.ค. 53 10:37:57

ความคิดเห็นที่ 4 คลอดลูก แม่สามีรับปากว่าจะมาช่วยสองเดือน ครั้งแรกที่เห็นหน้าลูกเรามีความรู้สึกว่าลูกเราหน้าตาเป็นอย่างนี้เองเหรอ แต่บอกตรงๆว่าเราไม่เห็นมีความรู้สึกแบบในหนังหรือแบบที่ใครหลายคนบอกว่าเห็นหน้าลูกแล้วร้องไห้อะไรแบบนั้น ความผูกพันความรักก็ไม่ค่อยมีสักเท่าไร เพื่อนเราเคยบอกว่าตอนคลอดลูกออกมาไม่ค่อยรักหรอกแต่พอเลี้ยงไปแล้วความผูกพันความรักมันจะค่อยๆมากขึ้น เรารู้สึกว่าเออ มันจริงแฮะ โรงพยาบาลที่นี่เขาเอาลูกทิ้งไว้กับแม่เลยไม่มีห้องเด็กแบบเมืองไทยแล้วญาติก็ห้ามนอนเฝ้า มีเวลาเยี่ยมเป็นเวลาแน่นอน เราเกิดมาในชีวิตไม่เคยเลี้ยงเด็กแต่ต้องมาอยู่กับลูกเพิ่งคลอดเองตามลำพัง โรงพยาบาลที่นี่เขาไม่ช่วยเหลือเหมือนเมืองไทยนะคะ เขาปล่อยให้ช่วยเหลือตัวเอง เราก็ไม่รู้หรอกว่าเลี้ยงยังไงก็ตามมีตามเกิด แต่ตอนกลางคืนเขาจะเดินมาถามตามเตียงว่าจะให้ช่วยดูลูกมั้ย แม่จะได้พักผ่อนเต็มที่ เราบอกว่าเอาไปเลยเพราะเราคิดว่าพยาบาลน่าจะรู้ดีกว่าเราว่าเลี้ยงเด็กยังไง ปรากฎว่าตลอดสี่คืนที่เรานอนโรงบาลเรานอนไม่ค่อยหลับเลย เพราะพอไดเยินเสียงเด็กร้องก็จะคิดตลอดว่าลูกเราร้องรึเปล่า ทำไมร้องนานจัง ฝรั่งเลี้ยงลูกไม่ค่อยโอ๋แบบคนไทย พอพยาบาลเดินมาเราก็คอยถามตลอดว่าเสียงลูกเราร้องรึเปล่า เขาก็บอกทุกครั้งว่าไม่ใช่ลูกเราหลับอยู่ แต่เราก็กังวลอยู่ดี อีกอย่างเราเห็นหุ่นตัวเองในกระจกแล้วจะเป็นลม รับไม่ได้อย่างมาก ทำไมท้องมันย้วยอย่างนี้ ทำไมเราดูโทรมมาก เราไม่ส่องกระจกหลายเดือนเลยเพราะเรารับไม่ได้กับสภาพร่างกายตัวเอง จากคุณ : MELB เขียนเมื่อ : 12 พ.ค. 53 10:38:27

ความคิดเห็นที่ 5 กลับมาบ้าน หลังจากกลับมาบ้านแม่สามีเอาลูกเราไปเลยแล้วบอกเราว่าไม่ต้องเลี้ยงพักผ่อนให้พอเดี๋ยวเขาเลี้ยงให้ แล้วเขาก็เอาลูกเราไปเลย เขาเลี้ยงแบบคนโบราณคือ อุ้มทั้งวันทั้งคืน จริงๆ ไม่ปล่อยเลย ตอนนอนก็เอาไปนอนกอด แต่เราซื้อเตียงเด็กให้ลูกเราแล้ว เราตั้งใจจะให้ลูกนอนเตียงตัวเอง เรากลัวสองอย่าง เรากลัวลูกติดมือ แล้วก็กลัวแม่สามีนอนทับลูกเรา แต่ประสาคนโบราณ เขาเลี้ยงลูกมาก่อนเขารู้ว่าต้องทำยังไง เขาไม่ฟังเรา พอเราให้สามีไปกระซิบเรื่องกลัวติดมือกับอยากให้ลูกนอนเตียงเด็ฏ เขาก็ว่าเด็กเพิ่งเกิดนอนคนเดียวได้ยังไง เขาไม่นอนทับหลานหรอกเขาเลี้ยงลูกมาเยอะแล้ว แล้วก็คอยประชดประชันเรื่องติดมือติดตีนตลอด เรากลุ้มใจเพราะเรารู้ว่าถ้าลูกติดมือเมื่อแม่สามีกลับไปหายนะจะมาเยือน สองอาทิตย์แรกหลังคลอดลูกเราเลี้ยงง่ายมากกินกับนอน แต่หลังจากนั้นเหมือนคนละคนต้องให้อุ้มตลอดเวลาวางปุบร้องทันที ต้องคอยผลัดกันอุ้มตลอด แล้วแม่สามีก็เริ่มบ่นว่าทำไมมันเลี้ยงยากอย่างนี้ เลี้ยงยากอย่างนี้เขาเลี้ยงไม่ไหวแล้วก็ลงทุนไปจุดธูปนอกบ้านขอเจ้าที่เจ้าทาง เราก็ไม่พูดอะไร ลูกเราร้องทีน่ากลัวมากเหมือนจะขาดใจตาย เรามือสั่นไปหมดทำอะไรไม่ถูกต้องรีบอุ้มขึ้นมา เพราะอ่านหนังสือเขาบอกว่าเด็กเล็กๆถ้าร้องต้องอุ้ม เมื่อลูกเราติดมือแล้ว เราก็เลยคิดว่า เอาวะร้องก็อุ้ม แล้วก็เป็นอย่างนี้จนเราเหนื่อยมาก อีกเรื่องลูกเรามีปัญหาเรื่องกระเพาะหูรูดยังทำงานได้ไม่ดี ผลก็คืออ้วกบ่อยมาก เราก็เหนื่อยเหมือนเดิม เปลี่ยนเสื้อผ้า เปลี่ยนผ้าปูที่นอนเป็นว่าเล่น ต้องมานั่งซักผ้าอีก จากคุณ : MELB เขียนเมื่อ : 12 พ.ค. 53 10:38:55

ความคิดเห็นที่ 6 สองเดือนหลังคลอด หลังจากแม่สามีกลับไปเราเหนื่อยที่สุดในชีวิตเลย เหนื่อยมาก ลูกเราติดมืออย่างที่เรากลัวแต่ไม่มีใครมาช่วยผลัดกันอุ้มอีกแล้ว เราอุ้มลูกตลอดไม่ได้วางเลยตั้งแต่สามีไปทำงานจนกลับมาบ้าน นึกสภาพดูนะ กลางคืนพักผ่อนไม่พอเพราะลูกร้อง บางคืนก็ไม่นอน ทั้งวันอุ้มลูกตลอดเวลาจนกว่าสามีจะกลับมา เราเหนื่อย เพลียมาก ข้าวปลาทั้งวันไม่ได้กิน กินข้าววันละมื้อตอนสองทุ่มทุกวันเพราะรอสามีกลับมาผลัด หลายครั้งที่เราอุ้มลูกอยู่แต่วืบไปเหมือนจะเป็นลม เราต้องรีบเอามือพยุงกำแพงเอาไว้ เพราะเราต้องอุ้มลูกแล้วก็เดินไปเดินมาในบ้าน เพราะถ้าเราอุ้มเฉยๆแล้วก็นั่งลูกร้องค่ะ  ปวดอึจะเข้าห้องน้ำก็เข้าไม่ได้เพราะลูกไม่ยอม เราคิดว่าเราเป็นอย่างนี้ต่อไปไม่ได้แน่ๆ เราทั้งเหนื่อย ทั้งหิว ทั้งไม่มีความสุข เราไม่รู้ว่าเลี้ยงเด็กอ่อนคนอื่นทำยังไง แต่ตอนนั้นเราไม่กล้าวางลูก เพราะวางแล้วเขาร้องแบบจะขาดใจตาย น่ากลัวมาก จนเพื่อนเราบอกว่าไม่มีเด็กคนไหนร้องจนตายหรอก ถ้าเป็นอย่างนี้ต้องฝึกลูกแล้ว ไม่งั้นจะตายกันก่อน  เราก็เรื่มจากเอาลูกใส่ในร็อคเกอร์แล้วเปิดสั่นให้เขารู้สึกเหมือนเราอุ้มอยู่ ก็ได้ครั้งละครึ่งชั่วโมง หลังๆก็ค่อยๆเริ่มเปิดสั่นมั่งไม่สั่นมั่ง แล้วก็ไม่เปิดสั่นเลยแต่ยังนั่งร็อคเกอร์อยู่ พอดูเขาเริ่มดีขึ้นเราก็ให้นอนเตียง พอนอนเตียงตัวเองเงียบๆรู้สึกว่าดีขึ้น เขานอนทีนึงเกือบชั่วโมงบางทีก็ชั่งโมงกว่าแต่ต้องเงียบมากๆ ขนาดกดชักโครกหรือเสียงจานชามกระทบกันก็ตื่น เราก็เลยยังต้องกินข้าววันละมื้อตอนสองทุ่มอยู่ เดือนเดียวน้ำหนักเราหายไปสิบโล ส่งรูปไปให้ที่บ้านดูเขาบอกว่าทำยังไงถึงผอมเร็วขนาดนี้ เราก็ว่าทำอย่างที่เราทำสิ ทำเองทุกอย่างไม่มีคนช่วย เราต้องตื่นมาซักผ้าตากผ้าตอนตีสามทุกวัน จากนั้นก็ล้างขวดนมต้องทำงานบ้านทุกอย่างให้เสร็จก่อนสามีไปทำงาน อยู่กับลูกสองคนเราทำอะไรไม่ได้เลย ข้าวยังไม่ได้กิน เหนื่อยๆสุดๆ จะไม่ซักผ้าก็ไม่ได้เพราะลูกเราอ้วกบ่อย วันละหลายหน รอซักเสาร์อาทิตย์ก็ไม่มีเสื้อผ้าใส่พอดี นึกสภาพนะคะ ป้อนนมลูกอยู่ลูกอ้วกราดมาบนตัวเราแล้วก็ร้อง เรามือสั่น ได้ยินเสียงลูกร้องแล้วเครียด เริ่มจากแก้ผ้าตัวเองก่อนเพราะเราเลอะทำอะไรก็เลอะ จากนั้นทั้งๆที่แก้ผ้านี่แหละ เช็ดตัวเปลี่ยนเสื้อผ้าให้ลูกใส่เสื้อผ้าให้ตัวเอง  แล้วก็เช็ดพื้น โซฟา หรือว่าเปลี่ยนผ้าปูแล้วแต่ว่าลูกอ้วกที่ไหน จากนั้นเอาผ้าไปแช่ก่อนรอสามีกลับมาค่อยซัก ระหว่างที่ทำทุกอย่างอยู่นี่ลูกร้องตลอดเวลา เรามือสั่นตลอด เครียดมั้ยคะ เราร้องไห้บ่อยมากเราเหนื่อยเพลีย ลูกร้องเราก็ร้อง เริ่มคิดว่าทำไม ทั้งๆที่เราไม่อยากมีลูกแต่เรามีเพราะสามีอยากมี แต่เราต้องมานั่งรับกรรมอยู่คนเดียวในขณะที่สามียังสามารถใช้ชีวิตได้อย่างปกติสุขเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนแปลงเลย จากคุณ : MELB เขียนเมื่อ : 12 พ.ค. 53 10:39:24

ความคิดเห็นที่ 7 เมื่อลูกไม่สบาย ตอนลูกสองเดือนกับหนึ่งอาทิตย์เราต้องเอาลูกไปโรงพยาบาลเพื่อตรวจเรื่องไต สนุกสนานมาก ตอนเช้าสามีไปส่งเรากับลูกแล้วก็ไปทำงาน หลังจากหาหมอเสร็จเราโทรบอกสามีว่าให้มารับหน่อย สามีบอกว่ามันอ้อมลำบาก ให้เรากะเตงลูกสองเดือนหัวยังไม่แข็งขึ้นรถไฟไปหาเขาที่ทำงาน ดีมั้ยคะ และอีกหลายๆครั้งที่เราต้องพาลูกไปหาหมอเองเพราะสามีต้องทำงาน เราเอาลูกอ่อนใส่แพรม มันคือรถเข็นเด็กที่มีสามล้อคันใหญ่ๆ พาขึ้นรถเมล์ ต่อรถไฟ แล้วก็ต่อรถเมล์อีกรอบ เรื่องจริงไม่ได้โกหก ยกลูกทั้งแพรมขึ้นลงรถเมล์ สนุกมากค่ะ แผลคลอดเราเริ่มหายแล้วแต่พอยกของหนักก็เจ็บค่ะ เราเริ่มสมเพศเวทนาตัวเองกับลูก เวลาลูกไม่สบายแล้วไม่ได้นัดหมอรวมทั้งอยู่นอกเวลาคลินิกเปิด ทุกคนต้องไปแผนกฉุกเฉินก่อน เพราะเป็นแผนกฉุกเฉินคนไข้เลยไม่ได้เจอหมอเรียงตามคิวแต่เรียงตามความหนักหนาสาหัสของอาการป่วย  ตอนลูกอายุสองอาทิตย์เราเอาลูกไปแผนกฉุกเฉินเพราะลูกร้องไห้หนักมากแล้วก็รู้สึกเหมือนมีอะไรครืดคราดเหมือนเขาหายใจไม่ออก เราไม่รู้ว่าเป็นอะไรเลยตัดสินใจไปหาหมอ รอตั้งแต่สามทุ่มจนถึงห้าทุ่ม พยาบาลมาบอกว่าวันนี้คงจะไม่ได้เจอหมอเพราะมีเคสฉุกเฉินหมอไปดูคนไข้รายนั้นกันหมด สามีเราโมโหมากบอกว่าทำไมไม่มาบอกตั้งแต่แรก ปล่อยให้รอมาสองชั่วโมงแล้วค่อยมาบอก อีกครั้งนึงไปสามทุ่มได้เจอหมอตอนตีสาม และครั้งล่าสุดลูกเราไข้สูงสามสิบเก้าถึงสี่สิบสองมาตลอดอาทิตย์เราไปหาคลินิกเขาว่าไม่เป็นไรแต่เรากลัวเราเลยเอาไปโรงพยาบาลไปสองทุ่มเจอหมอเที่ยงคืนแล้วหมอก็ไล่กลับบ้าน เขาว่าเด็กมีไข้ อย่างเดียวที่จะช่วยได้คือให้กินพาราซึ่งที่บ้านคุณก็มี เราบอกว่าเราให้ลูกกินพารามาตลอดอาทิตย์แต่ไข้ไม่ลดเลย เขาบอกว่าเขาทำอะไรไม่ได้ ถึงมาโรงพยาบาลอย่างเดียวที่โรงพยาบาลทำได้คือให้พารา  ถ้าเป็นคุณ คุณจะทำยังไงกันคะ เครียดจนจะบ้าตาย แล้วเด็กไม่สบายเอาไปนั่งรอที่โรงพยาบาลหลายชั่วโมงแบบนั้นเขายิ่งไม่สบายตัวหนักเข้าไปใหญ่ เราได้แต่คิดซะว่าก็โรงพยาบาลรัฐ หาหมอฟรีก็ยังนี้แหละ จากคุณ : MELB เขียนเมื่อ : 12 พ.ค. 53 10:39:53

ความคิดเห็นที่ 8 ติดมือ ติดจุกนมหลอก ติดตุ๊กตา เราต้องฝึกลูกให้นอนเอง ที่จริงเราอ่านหนังสือเขาว่าต้องหลังหกเดือนถึงจะฝึกได้ แต่เราไม่ไหวแล้ว แล้วเพื่อนเราก็ว่าฝึกเหอะไม่ยังงั้นเราจะตายก่อน เราก็เลยฝึกตอนลูกสามเดือนได้ผลดีพอควร เขานอนเตียงเขาเองได้แต่ก่อนนอนต้องร้องไห้ก่อนไม่เกินสิบห้านาทีแล้วก็หลับไปเอง สามีด่าเราว่าเราไม่รักลูก ทำไมปล่อยให้ลูกร้องเขาจะอุ้มขึ้นมาให้ได้แต่เราไม่ยอม เพราะถ้าเราไม่ฝึกเราจะตายซะก่อน ให้เรามาอุ้มลูกทั้งวันไม่ต้องกินข้าวถึงเป็นเทวดาก็ไม่ไหว สามีด่าเราแรงมาก เราก็ว่าคนไม่รักลูกอย่างเรานี่แหละที่ทำให้ลูกทุกอย่างตั้งแต่ลูกเกิดมา แล้วเธอล่ะคนที่ว่ารักลูกมากมายขนาดขอให้ไปรับลูกที่โรงพยาบาลยังบอกเลยว่าลำบากต้องอ้อรถไปมา ที่ผ่านมาเราไม่ลำบากเลยใช่มั้ย แล้วประโยคนี้ “คนไม่รักลูกอย่างเรานี่แหละที่ทำให้ลูกทุกอย่างตั้งแต่ลูกเกิดมา” ก็เป็นประโยคที่เราพูดกับสามีมาตลอดเวลาทะเลาะกัน  จุกนมหลอกเราจับเลิกตอนหกเดือน วิธีเลิกก็เหมือนเลิกติดมือ เราหักดิบไม่ให้ เลยใช้เวลาอยู่วันครึ่ง เราโดนสามีด่าเหมือนเดิม แต่เราก็ไม่ไหวลูกเราติดจุกนมหลอกมากคืนนึงเราต้องลุกมาเอาจุกนมยัดปากลูกสิบกว่ารอบ หลังจากเลิกได้แล้วชีวิตเราค่อยดีขึ้นมาหน่อย แต่ตุ๊กตาเราไม่ได้เลิกปล่อยเขาไปเพราะเขา มาติดตอนขวบนึง พอเขาตื่นมาหาไม่เจอเขาก็ลูกขึ้นมาความหาเอง เพียงแต่ว่าเราไปตามหาจะซื้อมาสลับซักแล้วมันไม่มีขายแล้ว ตัวไหนลูกเราก็ไม่เอาจะเอาตัวนี้ตัวเดียว เวลาเขาอ้วกเลอะตุ๊กตาแล้วต้องเอาไปซักเขาอาละวาดหนักมาก และจะปล่อยให้เขากอดตุ๊กตาเปื้อนอ้วกเราก็ไม่ไหว จากคุณ : MELB เขียนเมื่อ : 12 พ.ค. 53 10:40:21

ความคิดเห็นที่ 9 หลังหนึ่งขวบ หลังจากลูกครบหนึ่งขวบเรากลับมาเหนื่อยมากอีกเหมือนเดิม พอเขาเดินได้แข็งความวุ่นวายก็มาเยือน รื้อทุกอย่างในบ้าน เริ่มอาละวาดโวยวาย ซึ่งหมอบอกว่าปกติ เริ่มมีความคิดเป็นของตัวเองสั่งอะไรหรือบอกให้ทำอะไร ก็ทำมั่งดื้อมั่ง เราเหนื่อยมาก ปากเปียกปากแฉะทั้งวัน เพราะเขาไปไหนมาไหนเองได้เราเลยต้องคอยดูว่าเขาทำอะไรอันตรายมั้ย จะขังเขาเอาไว้ในคอกเหมือนตอนเล็กๆเขาก็ไม่ยอมแล้ว เพราะเขารู้แล้วว่าเขาไปไหนเองได้ เราเลยปล่อยให้เดินในบ้านตามสบาย แต่เราก็เหนื่อยมากเหมือนกัน  เราเริ่มทำกับข้าวเองตั้งแต่ลูกขวบนึง แต่ก็เหนื่อยมาก เราเกลียดการทำกับข้าวมาก อาหารกลางวันของเราตั้งแต่ลูกคลอดจนถึงปัจจุบันคือมาม่า หรือไม่ก็ขนมปัง อะไรก็ได้ที่ไม่ต้องทำกับข้าว แต่เราต้องมานั่งทำให้ลูกกิน ต้องทำอาหารมื้อเย็นให้สามีกิน เมื่อก่อนสามีทำกินเอง แต่ตอนหลังเราเริ่มทำเองแล้ว บ้านเราปล่อยให้รกได้ แต่ความสะอาดเราปล่อยไม่ได้ เพราะลูกเราหยิบทุกอย่างที่ไม่ใช่ของกินเข้าปาก เศษเล็กเศษน้อยเผลอไม่ได้เอาเข้าปากหมด แทบจะต้องตามดูทุกอย่างที่เขาเล่นเขาทำ จากคุณ : MELB เขียนเมื่อ : 12 พ.ค. 53 10:41:02

ความคิดเห็นที่ 10 เล่นกับลูก ด้วยความที่เราชอบอ่านหนังสือเราก็เลยอยากให้ลูกรักการอ่าน เราเริ่มอ่านหนังสือให้เขาฟังตั้งแต่เขาสามเดือนเอาเขานั่งตักพิงตัวเราเอาไว้แล้วก็เปิดอ่านให้ฟัง ผลก็คือเขารักการอ่านมาก เปิดหนังสือเองเป็นตั้งแต่สี่เดือน แต่เรารู้สึกว่าบางครั้งจะกลายเป็นรักการอ่านมากเกินไป ตอนเล็กๆเขาเปิดหนังสือดูภาพแล้วก็ออกเสียงเองไม่มายุ่งกับเรา แต่เดี๋ยวนี้เขาเอามาให้เราอ่าน เราต้องอ่านหนังสือให้ลูกฟังอย่างน้อยวันละไม่ต่ำกว่าหนึ่งชั่วโมง อ่านจนเราเหนื่อยเบื่อคอแห้งก็ยังไม่ยอมให้หยุดอ่าน พอเราบอกว่าไม่เอาแล้วเหนื่อยแล้วก็ทิ้งตัวลงไปกับพื้นดิ้นแล้วก็กรี๊ด ถามว่าเราเล่นอะไรกับลูกมั่ง ก็มีอ่านหนังสือ ร้องเพลง ของเล่นมีบ้างที่เล่นด้วยแต่เราจะปล่อยให้เขาเล่นเองคนเดียวสำรวจเองให้คิดเองซะส่วนใหญ่ หลังหนึ่งขวบเหมือนเขาต้องการกิจกรรมเยอะขึ้น เราก็พาเขาไปเพลย์กรุ้ป ไปเดินสวน อยู่บ้านอ่านหนังสือ ร้องเพลง เล่นของเล่น ถ้ามว่าเราชอบมั้ย ขอบบอกตามตรงแบบไม่กลัวโดนด่าว่าไม่ชอบเลย กิจกรรมที่ลูกชอบ ความสนใจของลูกมันไม่ตรงกับของเรา เวลาเราเล่นกับลูกเราก็ทำเหมือนเราสนุก แต่ใจเราไม่สนุก เหนื่อยค่ะ เหมือนต้องฝืนทำอะไรที่ไม่ชอบอยุ่ทุกๆวัน จากคุณ : MELB เขียนเมื่อ : 12 พ.ค. 53 10:41:40

ความคิดเห็นที่ 11 พักผ่อน พักผ่อนของเราคือเล่นเนตหรืออ่านหนังสือ เป็นกิจกรรมเงียบๆสำหรับใช้เวลากับตัวเองซึ่งก็คือก่อนนอน เวลาลูกนอน แล้วก็ตอนเช้าหลังจากทำงานบ้านเสร็จแล้ว ประมาณสิบนาทีถึงครึ่งชั่วโมง เป็นช่วงเวลาที่ถ้าลูกเอาของจะมาเล่นกับเราหรือจะให้เราอ่านหนังสือเราจะไม่สนค่ะ เพราะเราเหนื่อย อยากพักลูกไม่ยอมร้องกรี๊ดเราก็ปล่อยค่ะเราไม่สน หลังจากเราพักแล้วลูกกินของว่างแล้ว ก็เป็นเวลาของลูกค่ะ เขาอยากให้เราทำอะไรเล่นอะไรเราก็จะทำให้เขา แต่ไม่สนุกค่ะ เหมือนเดิม เราพยายามทำให้มันดูสนุก แต่ไม่สนุก และบางครั้งที่เราทนไม่ไหว เราเหนื่อยเราอยากพัก แต่เราพักไม่ได้เราต้องดูลูก เราเดินหนีปิดประตูห้องไม่ได้เพราะเขาจะร้องหนักมากกว่าเดิม ที่เราทำได้คือนั่งเฉยๆพักเหนื่อยให้เขาเห็นว่าเรายังอยู่ แต่เราไม่ยุ่งกับเขาค่ะ เขามาหาเราจะเล่นกับเราเราก็ไม่เล่นด้วยค่ะ เพราะเราโมโห เหนื่อย แล้วบางครั้งถึงกับรู้สึกเกลียด เบื่อ ไม่อยากมองเห็นลูก อยากไปให้ไกลๆเพื่อที่จะได้พักจริงๆ แต่ทำไม่ได้ค่ะ ไม่มีใครดูลูก เพราะเหตุนี้ทำให้เรามาตั้งกระทู้บ่นเมื่อวานแล้วก็กลายเป็นคนดังโดยไม่รู้ตัว เราไม่รู้หรอกนะว่าแม่ๆคนอื่นเป็นยังไง แต่เท่าที่เราทำมา เราว่าเราทำหน้าที่แม่ได้ในระดับนึง อาจไม่ดีเพียงพอในสายตาใครๆ แต่นี่ก็ที่สุดที่เราสามารถทำได้แล้ว ยอมรับโดยไม่กลัวโดนด่าว่า เวลาลูกงี่เง่า ทำให้เราโมโห บางทีเราถึงกับเกลียดลูกเลยทันที อารมณ์โกรธโมโหมันพุ่งขึ้นมาเหมือนปรอทแตก ซึ่งเราคุยกับเพื่อนๆที่มีลูก เขาก็ว่าเขาก็เป็น บางครั้งอยากหนีไปให้ไกลๆเพื่อพักจริงๆ แต่ทำไม่ได้ จากคุณ : MELB เขียนเมื่อ : 12 พ.ค. 53 10:42:08

ความคิดเห็นที่ 12 ลูกไม่กินข้าว ลูกเราไม่กินข้าวไม่กินนมมาแต่เล็กแล้ว ตอนที่ยังกินนมอย่างเดียว นมขวดละสี่ออนส์ใช้เวลาชั่วโมงครึ่ง เราป้อนไปร้องเพลงให้เขาฟังไป เบื่อมากค่ะ แล้วบางทีพอกินเสร็จอ้วกอีกต่างหาก โมโหค่ะ แบบเดียวกันกับข้าว เช้าป้อนข้าวต้มครึ่งถ้วย อีกสามคำจะหมด อ้วกออกมาหมดค่ะ กลางวันหมูสับก้อนเท่าลูกชิ้น กินครึ่งก้อนไม่เอาแล้วค่ะ เย็นข้าวกับแกงจืด คำละครึ่งช้อนชา สามคำจอดค่ะ นมกินวันละขวดค่ะ โมโหมั้ยคะ ทุกครั้งที่เราแก้ผ้าลูกแล้วเราเห็นซี่โครงเขาเราปวดใจมากค่ะ เราเบื่อป้อนข้าวลูกมาก เพื่อนบอกลองให้เขากินเอง เราก็ลองฉีกเป็นชิ้นเล็กๆแล้วโยนๆเอาไว้ ไม่กินค่ะ ขยำแล้วก็โยนลงพื้น เราเกลียดการทำกับข้าว เราไม่ชอบอะไรเลอะเทอะ แต่เราทำทุกอย่างให้เขา แต่เขาไม่กินค่ะ เบื่อมาก โมโหมาก  มีคนบอกว่าถ้าลูกไม่กินแสดงว่าเรายังพยามยามไม่เพียงพอ เราก็ยิ่งพยายามมากขึ้น สรรหาทุกอย่าง แต่ไม่เคยสำเร็จค่ะ เหนื่อยหน่ายแล้วก็เบื่อมากค่ะ จากคุณ : MELB เขียนเมื่อ : 12 พ.ค. 53 10:42:34

ความคิดเห็นที่ 13 ตีลูก เราตีลูกแบบเล่นๆที่มือ ไม่เจ็บ ย้ำว่าไม่เจ็บตอนหกเดือน แต่ว่าตีจริงๆแบบให้เจ็บตอนขวบนึง เราจะตีเมื่อเขาไม่กินข้าวแล้วก็ทำอะไรที่เป็นอันตรายและสกปรกกับตัวเองเท่านั้น อย่างอื่นถึงเราจะเบื่อแค่ไหนก็ไม่ตี เช่นเล่นสายไฟหรือเล่นถังขยะเราตีค่ะ แต่ไม่จำ ตีไปก็เท่านั้น เวลาลูกไม่กินข้าว เราโมโหมาก เราอยากให้เขากินเยอะ เรารู้ว่าถ้าลูกไม่กินห้ามตีห้ามบังคับ แต่เราเห็นปริมาณที่ลูกกินแล้วเรารับไม่ได้ ยิ่งรับไม่ได้ใหญ่เมื่อเห็นซี่โครงเขา จากคุณ : MELB เขียนเมื่อ : 12 พ.ค. 53 10:43:03

ความคิดเห็นที่ 14 ฐานะทางการเงิน ตั้งแต่เกิดมาเราไม่เคยลำบากเรื่องเงินจนกระทั่งมีลูกค่ะ เดือนที่แล้ว อีกสองอาทิตย์เงินเดือนสามีถึงจะออก เรามีเงินเหลืออยู่ในธนาคารสิบแปดเหรียญค่ะ ไม่ถึงหกร้อยบาทสำหรับสามชีวิต เครียดมั้ยคะ เพราะเหตุนี้ทำให้เราไม่สามารถคลายเครียดด้วยการออกไปข้างนอก เที่ยวเล่น เพราะไม่มีเงินค่ะ อีกสองเดือนเราจะกลับเมืองไทยซึ่งจองไว้ตั้งแต่ตอนยังพอมีเงินเก็บ เป็นสายการบินแบบประหยัด แต่คิดว่าอาจเป็นปีสุดท้ายที่ได้กลับเมืองไทยเพราะไม่มีเงินแล้วค่ะ  ที่สามีบอกว่าเชื่อเขาเหอะเขาจัดการเรื่องเงินเอง ที่ผ่านมาบอกแล้วว่าเขาไม่สามารถจัดการได้ เพราะเราต้องผ่อนบ้านด้วย แล้วทุกเดือนก็จะต้องมีค่าใช่จ่ายลูกอยู่ตลอดเวลา เราไม่เคยประหยัดเงินเรื่องลูกเลย แต่ตัวเราเราประหยัดทุกอย่างตั้งแต่ท้องนิสัยการใช้เงินเราเปลี่ยนไปเยอะ เราคิดว่ากลับเมืองไทยคราวนี้เราจะหาของมาขายที่นี่ ขายบนเนตแล้วก็เลี้ยงลูกไปด้วย แต่เรายังไม่รู้ว่าจะขายอะไรดี ถ้าคุณไม่เกลียดเราจนเกินไปลองแนะนำหน่อยนะคะว่าจะขายอะไรดี ที่เราเคยคิดว่าจะเอาลูกไปฝากเขาเลี้ยงตอนขวบนึงเราเลิกคิดไปนานแล้วค่ะ เพราะเราคิดว่าขนาดเราเป็นแม่เรายังมีอารมณที่โมโห เบื่อ อยากหนีไปให้ไกลๆเลย แล้วคนอื่นเขาจะเลี้ยงลูกเราได้ดีแค่ไหน เราคิดว่าเราไม่ใช่แม่ที่ดีที่สุดแต่เราก็ทำสุดความสามารถแล้ว จากคุณ : MELB เขียนเมื่อ : 12 พ.ค. 53 10:43:30

ความคิดเห็นที่ 15 สุดท้าย เราไม่รู้หรอกนะว่าแม่ๆคนอื่นเขาเลี้ยงลูกกันยังไง รักลูกกันแค่ไหน แต่นี่คือเรา เราที่สามีชอบบอกว่าไม่รักลูกเลย เราที่หลายคนว่าไม่น่าเป็นแม่เลย ไม่มีวุฒิภาวะเลย แต่เราก็คือคน เราเหนื่อยเป็น เราโมโห เบื่อ อยากพักแต่พักไม่ได้ค่ะ  เราซื่อตรงกับความรู้สึกตัวเอง เบื่อ โมโห โกรธ เกลียดเป็น แต่เท่าที่ผ่านมาที่เราทำให้ลูก เรามั่นใจว่าเราไม่ได้เป็นแม่ที่แย่ขนาดที่หลายๆคนด่า อย่างน้อยที่สุดเราก็ทำให้ลูก เสียสละให้ลูกได้มากกว่าสามีที่ปากบอกว่ารักลูกเหลือเกิน แต่พอขอให้ทำอะไรเพื่อลูก กลับทำไม่ได้ สามีเลี้ยงลูกเราตั้งแต่สองทุ่มถึงสามทุ่ม วันละชั่วโมงแต่ทำหน้าเหมือนโลกจะแตก แล้วเราล่ะคนที่ต้องอยู่กับลูกตลอดเวลา ทำอะไรที่ตัวเองไม่ชอบอยู่ตลอดเวลา ต้องเลี้ยงเด็กทั้งๆเป็นคนไม่รักเด็กเลย เรามั่นใจว่าเราปกติดี และเสียสละในระดับหนึ่ง เราไม่เคยทิ้งขว้างลูกเลย แต่เราคงไม่ดีพอสำหรับความเป็นแม่ในความคิดของใครหลายคน เรารู้สึกว่าทำไมคนที่ไม่อยากมีลูกไม่เคยคิดจะเป็นแม่คนต้องมาเสียสละแล้วก็เหนื่อยขนาดนี้ ถ้าย้อนเวลากลับไปได้ เราบอกได้ไม่อายปากว่าเราจะไม่มีลูกเด็ดขาด ตั้งแต่ท้องจนคลอด ชีวิตเรามีแต่ลูก เป็นห่วง กังวลไปสารพัด เราไม่ชอบความรู้สึกนี้ มันเครียด จากที่เคยทำอะไรไม่สนใจใคร ก็ต้องคอยมาห่วง กังวล เบื่อหน่าย แล้วก็เครียดเพราะลูก แล้วเรามั่นใจว่าเราคงจะต้องกังวลแบบนี้ไปจนวันตาย ซึ่งเราไม่ชอบความรู้สึกนี้เลย ไม่ชอบจริงๆ ป.ล. ถ้าใครอยากแสดงความเห็นหรือด่าอะไรก็เชิญนะคะ เราไม่แก้ตัว แล้วก็ยอมรับว่าเมื่อวานที่ตั้งกระทู้ ทั้งหมดนั้นเป็นความรู้สึกของเราจริงๆ ณ เวลานั้น เราแตกกระทู้อีกกระทู้นึงให้แสดงความเห็นอย่างเดียวค่ะ กระทู้นี่จะได้ไม่ยาวเกินไป จากคุณ : MELB เขียนเมื่อ : 12 พ.ค. 53 10:44:19

ความคิดเห็นที่ 16 แสดงความเห็น จากกระทู้ เบื่อลูกมาก หน้ายังไม่อยากจะมอง จากคุณ : MELB เขียนเมื่อ : 12 พ.ค. 53 10:46:10

ความคิดเห็นที่ 17 ยังไม่ได้อ่านข้างบน แต่จะบอกว่าดีใจที่จขกท เข้ามาตอบ เพราะมีหลายๆคนเป็นห่วงอยู่ค่ะ จากคุณ : Lord of Rabbit เขียนเมื่อ : 12 พ.ค. 53 11:01:23

ความคิดเห็นที่ 18 อ่านแล้วเข้าใจความรู้สึกเลยคะว่ามันเหนือยแค่ไหน เราว่าคุณควรจะคุณกะสามีอย่างเปิดอกในหลายๆเรื่องนะคะ ไม่งั้นจะกลายเป็นว่าคุณเก็บกดเพราะเหนื่อยในการเลี้ยงลุก งานบ้าน ไหนจะเรื่องเงินอีก  ให้เค้าช่วยเราเรื่องงานบ้าน หรือไม่ก้อทำเองในเรื่องที่เค้าทำได้ ไม่เคยทำก้อทำต้องทำ เพราะทุกอย่างไม่มีใครเป็นตั้งแต่เกิดคะ  ทุกอย่างต้องค่อยๆเปลี่ยนไป เพราะไม่งั้นในอนาคตอาจจะมีปัญหาในหลายๆเรื่องตามมาอีกคะ เป็นกำลังใจให้นะคะ สู้ๆคะ เราเองก้อคล้ายคุณ เลี้ยงเองคนเดียว หาเงินให้ลูกคนเดียว ทั้งที่มีสามีอยู่ใกล้ กลับเหมือนไม่มี เราเลยต้องพยายามทำให้ตัวเองเครียดน้อยที่สุด เพือจะได้คิดหาเงินมาเลี้ยงลูกคะ สู้เพื่อลูกนะคะ จากคุณ : makod3 เขียนเมื่อ : 12 พ.ค. 53 11:04:22

ความคิดเห็นที่ 19   ได้อ่านตั้งแต่เมื่อวานค่ะ .. แต่ไม่ได้แสดงความคิดเห็นผ่านบอร์ด ได้แต่คิดในใจว่ามันต้องมีอะไรสักอย่าง ที่ทำให้คุณรู้สึกแบบนี้... ยังงง ๆ เลยค่ะว่า เป็นแม่เขารู้สึกแบบนี้จริง ๆ เหรอ .. (เราเป็นป้าค่ะ ไม่เคยเป็นแม่คน) สาเหตุทั้งหมดเกิดจากความเครียดค่ะ .. เครียดหลายสิ่งหลายอย่าง ประเด็นหลัก ๆ คือเครียดเรื่อง การเงิน .. เราไม่มีอะไรจะแนะนำเรื่องการเงินนะคะ .. เพราะเราไม่สันทัด ยิ่งอยู่ ตปท.ด้วยแล้วเนี่ย เราไม่ค่อยรู้เรื่องค่ะ แต่..เห็นว่าจะนำของจากเมืองไทยไปขายทางเนตที่นั่น หาก จขกท บอกประเทศ ก็คงจะเป็นการดี เพราะคิดว่า สมาชิกท่านอื่นอาจจะแนะนำของขายให้ได้ ที่มันเหมาะกับประเทศนั้นอ่ะค่ะ แต่เราว่านะ...คุณ จขกท รักลูกนะคะ ไม่ใช่ไม่รักหรอกค่ะ ถ้าไม่รัก ..ไม่งั้น คงไม่มีความคิดที่ว่า ต้องประหยัดเพื่อลูก คุณเองก็เปลี่ยนพฤติกรรมการใช้เงิน เพื่อ เก็บไว้ให้ลูก นี่ก็คือสัญชาติญาณความเป็นแม่เหมือนกันนะคะ เราว่างั้นนะ ตอนที่ลูกคลอด คุณเห็นหน้าลูก คุณบอกว่าไม่รู้สึกอย่างในละครในหนัง นั่นเพราะ ..คุณสะสมความเครียดมาตลอดตั้งแต่ ซื้อบ้าน...ฯลฯ เราแนะนำอะไรไม่ได้มากค่ะ .. แต่อยากให้คุณปลงบ้าง...อย่างเช่น สามี...เขาเป็นแบบนี้ก็ปลงๆเถอะคะ อย่าเอามาคิดให้เครียดเลย ... อะไรไม่ดีก็ตัด ๆ ออกจากสมองไปบ้าง แล้วก็สู้ค่ะ ... ต้องสู้นะคะ ... จากคุณ : พ่อแจ๊คกับแม่ปอ เขียนเมื่อ : 12 พ.ค. 53 11:07:22

ความคิดเห็นที่ 20 แสดงว่าเราเดาถูกว่า ณ ตอนนี้ คุณไม่ได้อยู่ในประเทศไทย อ่านแล้วก็เข้าใจเหตุผลค่ะ แล้วก็ไม่ได้ด่าหรือว่าอะไรด้วย มาคิดแก้ปัญหาดีกว่าค่ะ เพราะสิ่งหนึ่งที่อยากจะบอกและย้ำก็คือว่า เด็กคนนี้เกิดมาจากคุณ คุณอุตส่าห์อุ้มเค้ามาตั้ง 9 เดือนเชียวนะ พาไปหาหมอก็ลำบาก แต่คุณก็ยังดั้นด้นไปน่ะ แสดงว่าอย่างน้อยคุณเองก็รักเค้าเหมือนกัน คุณแค่เครียดกับการเลี้ยงลูก รวมทั้งไม่เคยมีประสบการณ์มาก่อนด้วย เอาง่ายๆ ตรงก็คือ คุณเองเป็นคุณหนูมาในระดับหนึ่งเลย เพราะงั้นแล้วงานเลี้ยงลูกหลังคลอด รวมทั้งอาจจะมีเรื่องภาวะอารมณ์หลังคลอดด้วย ทำให้เกิดความเครียดเพิ่มเป็นทวีคูณ อีกทั้งสามีที่มองในแง่คุณแล้ว ไม่ได้ดั่งใจ ผสมอีก ตอนนี้ พูดได้ว่า คุณเองต้องปรับระดับจิตใจโดยการ ทำใจให้สบาย มองหน้าลูกของคุณเองด้วยนะค่ะ เค้าเกิดจากตัวคุณ เคยเป็นส่วนหนึ่งในตัวคุณมาก่อนด้วย ในจิตใจคุณต้องรักเค้ามากในระดับหนึ่งแน่ๆ (ไม่งั้นไม่อุ้มท้องหรอกเนอะ) เพราะงั้น งานนี้มีอย่างเดียวค่ะ เชียร์ให้คุณกลับบ้านเมืองไทยค่ะ คุณยังมีคุณพ่อหรือคุณแม่ที่เมืองไทยมัยอะค่ะ กลับมาเหอะค่ะ อายุและการศึกษาขนาดคุณ กลับมาตั้งต้นใหม่ที่เมืองไทยไม่ยากหรอกค่ะ กลับมาให้คุณตาคุณยายช่วยเลี้ยงดีกว่าค่ะ ถ้ายังไงก็หลังไมค์มาคุยกันได้น้า ลป ของเราเองก็โดนทิ้งอยู่คนเดียวเกือบเดือนเหมือนกัน แต่อาศัยว่า อุ้มไปเดินเปิดหูเปิดตาเอาอะ ไม่ซื้อของแต่เดินอย่างเดียวอะ หุหุ แก้เครียดดีน้า อีกนิด เราเองเชื่อมัยว่า อิจฉาคุณน่ะ เพราะว่าเราอยากเป็นแม่เต็มเวลาแบบคุณ อยากอยู่กับลูกให้นานๆ เพราะช่วงอายุเค้าเปลี่ยนไปทุกวัน แต่ว่าทำงัยได้อะ ชีวิตต้องกินต้องใช้อะ เช้ามาทำงานแต่เช้า ลูกแทบยังไม่ตื่น เย็นกลับไปก็มืดแล้วลุกก็เกือบนอนแล้ว มีเวลาอยู่ด้วยแค่เสาร์ อาทิตย์ แทบจะใช้เวลาให้คุ้มๆ เลย แก้ไขเมื่อ 12 พ.ค. 53 11:17:14 จากคุณ : แม่น้องบูม เขียนเมื่อ : 12 พ.ค. 53 11:13:04

ความคิดเห็นที่ 21   อืม เจอเรื่องเครียด ๆ หนัก ๆ ทั้งนั้นเลยนะคะ เราถึงแม้ต้องทำงานนอกบ้าน กลับบ้านก็ต้องเลี้ยงลูกยังเครียดบ้างเลย จริง ๆ นะคะ สามีมีส่วนสำคัญในการช่วยเราลดภาระด้วย ถ้าสามีไม่ได้เรื่องนี่ ยิ่งเครียดมากเลยค่ะ ลองปรึกษาคุณพ่อคุณแม่ดีไหมคะ ถ้าปล่อยให้เครียดสะสมต่อไป จะไม่ดีทั้งตัวคุณและลูกของคุณด้วย จากคุณ : แม่น้องข้น เขียนเมื่อ : 12 พ.ค. 53 11:24:29

ความคิดเห็นที่ 22 อ่านแล้วก็ขอเป้นกำลังใจให้นะคะ.ทำไงได้ในเมื่อเกิดเค้ามาแล้ว เราก้ต้องทำให้ดีที่สุดค่ะเครียดเป็นกันแทบทุกคนจะมากหรือน้อยแค่นั้น  อาชีพแม่เป็นอาชีพที่ลาออกไม่ได้  ไม่มีเงินเดือน แต่มีโบนัสทางใจค่ะ  คือการได้เห็นเค้าเติบโตขึ้นทุกวันคะ เราก็ไม่รู้จะแนะนำยังไงดี  รอท่านอื่น*มาตอบนะคะสู้ๆค่ะ จากคุณ : แม่ยูอะ เขียนเมื่อ : 12 พ.ค. 53 11:27:45

ความคิดเห็นที่ 23 เราก็เคยมีปัญหาแบบคุณนะคะ เราทำงานนอกบ้าน กลับมาก็ต้องวิ่งวุ่นล้างขวดนม ดูกระติกว่ามีน้ำพอให้ชงนมรึเปล่า เตรียมเสื้อผ้าของลูก เช็ดตัวลูกก่อนเข้านอน โอ๊ยสารพัด วิ่งขึ้นวิ่งลงไม่รู้กี่สิบรอบ ทำงานออฟฟิศ ขับรถไปกลับแถมรถติด ทั้งเครียด ทั้งเหนื่อย กลับมาบ้านก็ต้องรีบมาเลี้ยงลูกเพราะเำรงใจแม่สามี ทำไมแฟนเราไม่ช่วยอะไรบ้าง ดึกๆ ดื่นๆ ลูกร้องก็ต้องลุกขึ้นมาชงนม แฟนเราก็เอาแต่นอนกรน อยากจะบอกคุณว่าเครียดไปก็ไม่มีประโยชน์ค่ะ ยิ่งเครียดแล้วเอาความเครียดไปลงที่ลูกนี่มันไม่ถูกต้องเลย เด็กเค้าต้องการความรักความอบอุ่นจากเรานะคะ ลองปรับทัศนคติใหม่ได้ไม๊คะ สงสารเด็ก เปิดใจคุยกะสามี แต่ต้องไม่ใช้อารมณ์นะคะ บางทีเราเก็บเงียบไว้เค้าไม่รู้หรอกค่ะ คิดว่าไม่ได้มีแต่คุณที่ตกอยู่ในสถานการณ์แบบนี้ แต่ด้วยความเป็นแม่ ทุกคนก็จะผ่านมันไปได้ค่ะ อย่าเลื่อลูกคุณเลยนะคะ ขอร้องเถอะค่ะ จากคุณ : CakeBerry (cakemotec) เขียนเมื่อ : 12 พ.ค. 53 11:35:48

ความคิดเห็นที่ 24   อ่านเรื่องราวของคุณแล้วรู้สึกเห็นใจคุณแม่มากๆเลยค่ะ อยากบอกให้คุณรับรู้ไว้นะคะว่าคุณเป็นคุณแม่ที่รักลูกมากๆค่ะ ถ้าคุณเป็นแม่ที่เกลียดลูกจริง ป่านนี้คุณคงทิ้งเค้าแล้วไปยังที่ที่ทำให้คุณมีความสุขแล้วล่ะค่ะ แต่เหตุผลที่คุณยกมาบอกว่าคุณเคยไม่ชอบเด็กไม่อยากมีลูก และรู้สึกเกลียดลูกเวลาที่คุณเหนื่อยๆมากๆมันเป็นกันได้ทุกคนค่ะ เวลาที่เราหงุดหงิดเหนื่อยมากๆก็จะรู้สึกเกลียดชังทุกอย่างที่ทำให้เราลำบาก ตอนนี้ปัญหาของคุณคือ1. คุณไม่มีเวลาพักและวุ่นวายกับชีวิต 24 ชม. การแก้ไข คุณควรมีเวลาพักบ้าง แล้วทำยังไงล่ะคุณจึงจะมีเวลาพัก - คุยกับสามี วันหยุดเสาร์ อาทิตย์ให้เค้าช่วยดูลูกได้มั้ย ขอเวลาให้คุณได้ผ่อนคลายบ้างจะเป็นประโยชน์ต่อทั้งคุณและลูก - ถ้าสามีไม่ยินยอม คุณควรจะหาเนิสเซอรี ดีๆที่ไว้วางใจได้ให้ดูแลลูกของคุณในเวลากลางวัน(ลดความห่วงใยลูกลงบ้าง) คุณจะได้มีเวลาพักและอาจหางาน ที่ไม่หนักมากทำคุณก็จะมีรายได้เป็นของตัวเอง ทำให้คุณรู้สึกมีคุณค่าในตัวเองเพิ่มขึ้น 2. คุณรู้สึกว่าตัวเองขาดความเชื่อมั่นและขาดความมั่นคง เพราะก่อนคุณท้องคุณทำงานมีรายได้ของตัวเอง แต่ปัจจุบันคุณต้องแบมือขอเงินสามีใช้และต้องเป็นแจ๋วทุกวัน การแก้ไข.. - เหมือนคำแนะนำข้างบนคือหาเนิสเซอรีเลี้ยงลูกแล้วคุณก็หางานทำ อาจจะเป็นขายของอย่างที่คุณวางแผนไว้ก็ได้ หรือเป็นงานนอกเวลาที่ใช้เวลาสั้นๆ คุณจะได้มีเวลาพบปะผู้คน ได้แลกเปลี่ยนความคิดเห็นได้เปิดหูเปิดตากับสังคมที่คุณคุ้นเคยก่อนมีลูก - คุณต้องคุยกับสามีเกี่ยวกับปัญหาของคุณแล้วล่ะค่ะบอกให้เค้ารับรู้ว่าปัจจุบันนี้คุณรู้สึกแย่แค่ไหน และไม่มีความสุขอย่างไร 3. คุณขาดที่พึ่งพิงทางใจ สามีก็ไม่เข้าใจ และอยู่ไกลบ้าน..> กลับมาหาพ่อแม่พี่น้องบางทีปัญหาที่คุณเจออยู่อาจมีคนอยากช่วยแบ่งเบาก็ได้นะคะ พ่อแม่เป็นที่พึงเราได้ในทุกสถานการณ์ไม่ว่าเราจะอายุเท่าไหร่ในสายตาท่านเราก็ยังเป็นลูกตัวน้อยของท่านเสมอค่ะ อันนี้เป็นแค่คำแนะนำในมุมมองคุณแม่คนหนึ่งเท่านั้นนะคะอยากเห็นคุณแม่มีความสุขกับการมองดูลูกเติบโตคะ เราจะเป็นคนหนึ่งที่จะเป็นกำลังใจให้คุณนะคะ เราคิดว่าเราเข้าใจความรู้สึกของคุณที่ต้องร้องไหกับสถานการณ์ที่ทำให้คุณรู้สึกแย่ อดทนไว้นะคะ เราขอให้สิ่งศักสิทธิ์คุ้มครองให้คุณได้พบความสุขเร็วๆนะคะ และขอให้ลูกน้อยร่างกายแข็งแรงค่ะ จากคุณ : เป็นกำลังใจให้ (เด็กดีของคุณแม่) เขียนเมื่อ : 12 พ.ค. 53 11:41:37

ความคิดเห็นที่ 25 จากที่อ่านเรื่องราวมานะค่ะ คุณเป็นประเภทที่มีโลกส่วนตัวสูง รวมทั้งพ่อแม่ไม่เคยให้ทำอะไรเลยนอกจากเรียน คนที่เรียนเก่งส่วนใหญ่มักจะมีโลกส่วนตัว ชอบอ่านหนังสือ ชอบทำอะไรคนเดียวเงียบๆ อย่าโทษลูกเลยค่ะ ต้องโทษตัวเองและสามี ที่วางแผนไม่รอบคอบ และคุณเองที่ใจอ่อนตามที่สามีต้องการ ปล่อยให้เค้าเกิดมา ยิ่งอยู่ต่างประเทศด้วย คนไม่เคยเลี้ยงเด็กแล้วต้องมานั่งเลี้ยงเอง คุณเก่งมากเลยนะในสายตาเรา แต่ดูแล้วคุณเองก็เครียดมากมายจากหลายๆปัญหา ที่รุมเร้ารอบๆตัวคุณ กระทู้ก่อนหน้าเราก็เข้าไปอ่านนะค่ะ แต่ไม่ได้แสดงความคิดเห็น เราคงเป็นประเภทอยากรู้เรื่องชาวบ้านแน่ๆ555 ปัญหาทุกอย่างมันอยู่ที่ใจเราค่ะ เราไม่รู้จะแนะนำอะไรดี การจะไปให้สามีมาดูแลรับผิดชอบมากขึ้น เราว่าพูดไปก็เท่านั้น เพราะฉะนั้นสิ่งที่เราจะแนะก็คือคุณต้องปรับเปลี่ยนที่ตัวคุณเองจะง่ายที่สุด มองข้ามบ้างเรื่องไปก็ได้ค่ะ ที่จะทำให้ปวดหัวน้อยลงเครียดน้อยลง แต่เราเห้ฯด้วยกับหลายความเห็นนะค่ะ เรื่องเงิน แนะนำให้กลับมาอยู่เมืองไทยแล้วหางานทำ ลูกก็หาคนเลี้ยงค่ะ จะพ่อแม่คุณเลี้ยงให้ หรือฝากเนิสก็ได้ เพราะคุณต้องกลับมาหาเงินเองค่ะ หวังพึ่งสามีมีแต่จะแย่ลงๆ ขอให้สู้ๆนะค่ะเป้ฯกำลังใจให้ค่ะ สุขทุกข์อยู่ที่ใจเรา จากคุณ : มายาค่ะ เขียนเมื่อ : 12 พ.ค. 53 11:44:22

ความคิดเห็นที่ 26 ให้กำลังใจค่ะ เราว่าแม่ทุกคนก็เป็น ก็เหนื่อยเหมือนกัน แต่ว่าแต่ละคนมีวิธีระบายความเครียดไม่เหมือนกันเท่านั้นเอง ถ้าการเล่นเน็ต นั่งเงียบๆ ซักพักนึง สามารถผ่อนคลายความเครียดได้ ก็ดีนะคะ ขอให้ทุกอย่างผ่านพ้นไปด้วยดีนะคะ ส่วนเรื่องการค้าขายลองรับสั่งของให้ลูกค้าทางไทยดูก็ดีนะคะ อย่างน้อย แม่ๆ ห้องนี้ สั่งของต่างประเทศเยอะอยู่ อยู่ประเทศไหนคะ จะได้สั่งถูกค่ะ ว่าจะเอาอะไรดี จากคุณ : chanktechnic เขียนเมื่อ : 12 พ.ค. 53 12:26:48

ความคิดเห็นที่ 27 บอกตรงๆว่าสามีคุณแย่มากเลยคะ อีกข้อที่เราไม่เข้าใจ อยู่ ณ ตรงนั้น ไม่มีคนที่คอยช่วยเหลืออย่างครอบครัวของคุณ ทำไมไม่กลับบ้านคะ เป็นเรานะบอกตรงๆถ้าเจอเหตุการณ์แบบนี้เราจะกลับบ้านคะ อย่างน้อยมีพ่อแม่ครอบครัวที่รักเรา ถึงจะทำงานได้เงินไม่เยอะเท่าที่ต่างประเทศ แต่อย่างน้อยก็ไม่เดือดร้อนจนขัดสน อย่างที่คุณเป็นอยู่ทุกวันนี้ คุณเป็นแม่คนแล้ว อายุก็ไม่ใช่น้อยๆแล้ว อย่างน้อยตอนนี้คุณก็ควรจะตัดสินใจกับชีวิต ที่คุณออกมาระบายแบบนี้ ก็ไม่ได้ทำให้ปัญหาที่ซ้ำซากมันดีขึ้นมาเลย ถ้าคุณไม่คิดจะเปลี่ยนแปลงมันด้วยตัวคุณเอง เราเป็นห่วงคุณมากๆๆๆคะ อาการของคุณกำลังจะทำให้ทุกๆๆอย่างมันแย่ลง ถ้าเปิดอกคุยกับสามีแล้วเค้าไม่สามารถช่วยอะไรได้ คุณก็ต้องช่วยตัวเองแล้วละคะ ตัดสินใจทำอะไรที่มันเปลี่ยนแปลงไปจากสิ่งเดิมๆที่เป็นอยู่ เพราะไม่งั้น คุณจะกลายเป็นโรคซึมเศร้า เผลออาจจะทำอะไรไปด้วยอารมณ์ชั่ววูบ โดยที่คุณไม่รู้ตัว เราไม่อยากให้มีวันนั้น เราอยากให้คุณมีความสุข แต่จะไม่มีใครช่วยอะไรคุณได้ ถ้าคุณไม่คิดที่จะเปลี่ยนแปลงไปให้พ้นจากสภาพแบบนี้ เพราะเราไม่คิดว่าสามีคุณจะเปลี่ยนตัวเองได้ เพื่อตัวคุณเอง และเพื่อลูกของคุณนะคะ เราเชื่อว่าคุณต้องทำได้ เพราะเท่าที่อ่านมา คุณเป็นคุณแม่ที่เก่งมากคนนึง และมีความอดทนสูงมากๆเลย จากคุณ : U got it เขียนเมื่อ : 12 พ.ค. 53 12:42:28

ความคิดเห็นที่ 28   เราก็เป็นแม่คนนึงนะคะ อ่านแล้วเข้าใจค่ะ แล้วเข้าใจด้วยว่า คุณเครียดมาก เราว่าคุณเอาลูกมาให้ปู่ ย่า ตา ยาย เลี้ยงดีกว่า ค่ะ แล้วคุณกลับไปทำงาน เพราะอ่านแล้ว คุณเครียดมากถึงขั้นที่ว่า อาจทำอะไรที่ร้ายแรงได้ เอาลูกให้ ปู่ ย่า ตา ยาย เลี้ยง แล้วคุณพักผ่อนซักระยะ แล้วทำงาน เราว่าคุณจะดีขึ้นแน่นอนค่ะ ยังไงเราเป็นกำลังใจให้นะคะ ขอให้ใจเย็น ๆ นะคะ ฟังเพลงที่ชอบ ให้จิตใจสบายขึ้นนะคะ จากคุณ : จอย เขียนเมื่อ : 12 พ.ค. 53 13:03:47 A:161.200.139.228 X:161.200.139.237 TicketID:200664

ความคิดเห็นที่ 29 เราก็เป็นอีกคนนึงที่ไม่ชอบเด็กเลยแม้แต่นิดเดียว วินาทีแรกที่เห็นหน้าลูกก้ไม่ได้ซาบซึ้งอะไรเหมือนที่ใครๆ เขาเป็นกัน ก็แค่ อ้อ นี่ลุกเรารึ หน้าตาเป็นอย่างนี้นี่เอง แล้ววันเวลาก็ดำเนินไปพร้อมกับการเลี้ยงลูกแรกเกิดตามประสาแม่ลูกอ่อนมือใหม่ที่ทำอะไรก็ไม่เป็น ลูกก้เลี้ยงยาก เวลาส่วนตัวไม่มีเลย ทั้งกลางวันและกลางคืน อาบน้ำครั้งละไม่เกินห้านาที กินอาหารไม่เคยได้รู้รสชาติเอาแค่ประทังชีวิต (แต่ในขณะเดียวกันก็ต้องพยายามยัดๆอะไรก้ได้ที่เป็นประโยชน์เพื่อการสร้างน้ำนม) ไม่มีสังคม ไม่มีความรื่นรมย์ใดๆ ในชีวิตเลย ทำให้มีหลายๆ แวบในหัวที่คิดว่า เราไม่น่ามีลูกเลย ไม่น่าเลย เข็ดแล้ว ถ้าย้อนเวลากลับไปได้ ชั้นไม่มีแน่นอน . . . . จนกระทั่งวันหนึ่ง ที่ลูกเราตื่นมากินนมเราตอนตีห้า แล้วไม่ตื่นขึ้นมาอีกเลย.. จากเหตุการณ์นั้นเอง ทำให้เรารู้ว่าลึกๆ แล้วเรารักลุกมากแค่ไหน เราตัดสินใจโดยไม่ต้องคิดทบทวนอะไรอีกเลยว่า เราต้องมีลูกอีกให้ได้ เรารู้ทันทีเมื่อไม่มีเขาอยุ่อีกแล้ว ว่าเหตุผลที่เรามีชีวิตอยู่บนโลกก็เพื่อคนๆนี้ เพื่อดุแล ปกป้อง และเลี้ยงดูคนคนนี้ให้ดีที่สุดเท่าที่ชีวิตคนเป็นแม่คนนึงจะทำได้ มันน่าแปลกที่มุมมองของเราที่มีต่อคนที่ได้ชื่อว่าเป็นลูกมันจะเปลี่ยนไปได้ถึงขนาดนี้ เราเลยคิดว่า ณ ตอนที่ลูกเรายังไม่เสียนั้น เรามีความทุกข์วุ่นวายอยู่กับหน้าที่ต่างๆ และความ "ไม่เป็นไปอย่างใจ" จนไม่รับรู้ถึงความรู้สึกรักลึกซึ้งที่ซ่อนอยุ่ข้างในที่แม่ทุกคนมีแน่นอน ซึ่งพอไม่มีเขาแล้ว วันเวลาที่เราได้คืนมาเป็นสมบัติส่วนตัวของเราอย่างที่อยากได้นักอยากได้หนา..ไม่มีค่าอีกเลยแม้แต่น้อย เมื่อไม่มีคนที่เราเคยรำคาญ หรือเคยคิดแอบไม่ต้องการเขา เราตั้งใจว่าจะมีลูกอีกคน และจะอุทิศทั้งชีวิตให้เขา และเราก็กำลังทำอยู่ ด้วยความสุข ..ด้วยมุมมองที่เปลี่ยนไป  แม้ว่าจะยังแสนเหนื่อยยากสาหัสเหมือนเดิม (หรืออาจจะมากกว่า เพราะคนนี้เลี้ยงยากกว่าคนแรกมาก--กินยาก นอนยาก--ดื้อ--ซนฯลฯ) เราอยากให้ จขกท. ลองใช้ประสบการณ์ของเราให้เป็นประโยชน์ เปลี่ยนมุมมองของคุรดูบ้าง โดยที่ไม่ต้องแลกกับประสบการณ์จริงเหมือนเรา ยินดีเป็นเพื่อนกับคุณนะคะ แก้ไขเมื่อ 12 พ.ค. 53 14:12:57 จากคุณ : นูนิ เขียนเมื่อ : 12 พ.ค. 53 13:35:56

ความคิดเห็นที่ 30 น้องค่ะ สามีพี่ก็เป็นแบบนี้ค่ะ ตอนพี่ท้อง พี่หากินเองทุกอย่างค่ะ งานบ้านทำทุกอย่างค่ะ ล้างห้องน้ำห้องส้วม ทำเองหมดค่ะ เพราะผู้ชายมันเห็นแก่ตัวค่ะ (บางคนค่ะ) พี่เก็บเงินให้ลูกพี่ทุกเดือนค่ะ สามีพี่ไม่มีความคิดที่จะทำอะไรเผื่อลูกค่ะ ไม่เคยเก็บเงินเผื่อลูก ดูแลลูกวันละ ครึ่งชั่วโมงค่ะ เป็นแบบนี้จนพี่ชินแล้วค่ะ พี่คิด พี่เอาแค่ตัวพี่กะลูกเป็นพ่อค่ะ สามีจะเป็นยังไงชั่งเขาค่ะ พี่เลี้ยงลูก เลี้ยงผัวค่ะ เลี้ยงตัวเองค่ะ ถ้ามองแล้วชีวิตพี่ก็เลวร้ายค่ะ แต่พี่ไม่เคยทำตัวให้เลวร้ายลงไปกว่านี้เลยค่ะ พี่หมดตัวก็เพราะสามีพี่ค่ะ พี่คิดว่าชาติที่แล้วพี่คงไปเอาของเขามาค่ะ เขาได้มาตามคืนในชาตินี้ค่ะ ตอนนี้พี่สนใจแต่ลูกพี่อย่างเดียวค่ะ ลูกพี่ก็เหมือนลูกคุณน้องค่ะ กินข้าวก็อาเจียนออกมาค่ะ จนทำให้พี่โมโหเหมือนกันค่ะ ตอนนี้ยิ่งโตก็ยิ่งกวน งอแง ด้วย แต่พี่เห็นหน้าลูกพี่ยิ้มให้ มากอด มาหมอแก้มพี่ แค่นี้พี่มีความสุขแล้วค่ะ อย่างน้อยก็มีลูกที่ยังรักพี่ และยังอยู่เป็นเพื่อนพี่ ถึงเขายังเด็กและยังไมสามารถรับรู้อะไรได้มาก แต่พี่ก็มองว่า พี่ก็เก่งเหมือนกันนะ งานไม่มีทำงาน แต่สามารถหาเงินเลี้ยงลูก เลี้ยงผัวได้ คิดแล้วมันก็สะใจในชีวิต พี่ขอเป็นกำลังใจให้คุณน้องค่ะ อดทนนะค่ะ ทำทุกอย่างเพื่อลูกค่ะ สามีก็ไม่ต้องไปสนใจอะไรเขาทั้งนั้นค่ะ พี่ยังไม่สนใจตัวสามีพี่เลยค่ะ ต่างคนต่างอยากอะไรก็ทำ ไม่ยุ่งเกี่ยวกัน เมื่อก่อนพี่ก็เป็นแบบคุณน้อง แต่หลัง ๆ พี่คิดได้ เรียกร้องให้สามีช่วยเลี้ยงลูก เรียกร้องให้ตายยังไง มันก็ไม่ช่วย ไป ๆ มา ๆ เราก็ต้องเลี้ยงเอง แล้วเราจะไปเรียกร้องทำไม ไปพึ่งสามีทำไม พี่คิดว่า "ฉันต้องทำได้สิ " สู้ค่ะ คุณน้อง จากคุณ : แม่น้องเกมส์ เขียนเมื่อ : 12 พ.ค. 53 13:38:54

ความคิดเห็นที่ 31 มาต่อกระทู้นี้อีกรอบด้วยความเป็นห่วงค่ะ มาอ่านรอบนี้แล้วรู้ว่าคุณเป็นคุณแม่ที่ดีจริงๆค่ะ ถึงไม่ชอบแค่ไหนแต่ยังฝืนทำเพื่อลูก ไม่ใช่ว่าคุณไม่รักลูกแต่เพราะความเครียดสะสมจริงทำให้คุณอึดอัด เลยพาลโกณธลูกตัวเอง เราอ่านแล้วคุณมีจิตสำนึกของคนเป็นแม่มากๆๆ แล้วก็เป็นคนตรงๆ เรานับถือค่ะ หลายๆคนหลายๆความคิดเห็นไม่ว่ากันค่ะ โลกอินเตอร์เนตก็งี้แหละ เราเข้าใจคุณนะคะ กลับมาเมืองไทยก็คลายเครียดให้เต็มที่ค่ะ เพราะที่สุดในชีวิตแล้วก็คือลูกค่ะ วันข้างหน้าคุณจะภูมิใจที่มีลูกจริงๆๆ ตอนนี้อดทนอีกนิดเพื่อจะได้กลับบ้าน มีอะไรก็มาเล่าให้เพื่อนๆในนี้อ่านกัน มันช่วยได้เยอะค่ะ แม่ลูกสามเป็นกำลังใจให้ค่ะ จากคุณ : kaimok50 เขียนเมื่อ : 12 พ.ค. 53 13:39:36

ความคิดเห็นที่ 32 ขอไม่แสดงความคิดเห็น แต่ขอเป็นกำลังใจให้..................... จากคุณ : โรตีสีรุ้ง เขียนเมื่อ : 12 พ.ค. 53 13:47:22

ความคิดเห็นที่ 33 เวลาลูกดื้อโกรธมั้ยโกรธ โมโหมั้ย โมโหค่ะ แต่ไม่เคยเกลียดลูก เด็กดื้อเหมือนกันหมด อยู่ที่ว่าจะมีวิธีจัดการกับลูกยังไง สอนยังไง จูงใจลูกยังไงมากกว่า ส่วนสามีคุณ ไม่ใช่เค้าไม่รักลูกหรอกค่ะ เค้ารักลูกนะเเหละ แต่เค้าขี้เกียจ เค้ายังรักสบายอยู่ เราอ่านที่คุณพิมพ์ทุกบรรทัด อยากแนะนำว่า คุณหาที่เลี้ยงเด็กเถอะคะเเล้วกลับไปทำงานซะ เเล้วอะไรๆจะดีขึ้นเอง คุณบอกว่าขนาดคุณเป็นแม่คุณยังโมโหขนาดนี้ คนอื่นจะเลี้ยงได้เหรอ เค้าเลี้ยงได้ค่ะ เค้ามีวิธีของเค้า หาเนอสเซอร์รี่ที่ไว้ใจได้สักที่ เอาน้องไปให้เลี้ยงเเล้วคุณกลับไปทำงาน การเงินคุณจะดีขึ้น คุณจะเหนื่อยเเละเครียดกับเรื่องลูกน้อยลง คุณจะมีเวลาพักผ่อนเเละเป้นส่วนตัวมากขึ้น เละเปิดใจคุยกับสามีด้วยว่าอะไรเป้นอะไร ให้เค้าพยายามปรับบ้างอย่ารักสบายฝ่ายเดียว ขอให้คุณเจอทางออกที่ดีสำหรับครอบครัว เป้นกำลังใจให้ค่ะ จากคุณ : น้ำมนต์เด็กชายขนตางอน..โช๊ะ เขียนเมื่อ : 12 พ.ค. 53 13:59:38

ความคิดเห็นที่ 34 ติดตามมาตั้งเเต่เมื่อวานคะ ยังแอบว่าเจ้าของกระทู้อยู่ในใจว่าทำไมรู้สึกกับลูกอย่างนี้ แต่จากที่อ่านรายละเอียดเเล้ว รู้สึกเห็นใจคะ อีกอย่างเจ้ากระทู้ไม่ได้อยู่ที่ไทยด้วยและไม่มีพ่อเเม่คอยช่วยด้วย เลยทำให้ยิ่งเครียดไปใหญ่   ขนาดเราอยู่กับพ่อเเม่มีคนช่วยเลี้ยงลูก จะอยู่กับลูกจริงๆ จังเเค่เสาร์อาทิตย์ ก็ยังมีแอบหลบให้ยายเลี้ยงอยู่บ้าง บางครั้งบอกตรงว่ายังรู้สึกเบื่อเลย เวลาที่ลูกดื้อ งอเเง ไม่ยอมนอน แล้วเจ้าของกระทู้ต้องรับภาระทุกๆ อย่างคนเดียวเห็นใจคะ  และขอเเนะนำว่าให้กลับมาเมืองไทยคะ กลับมาอยู่กับพ่อกับเเม่แล้วมาเริ่มต้นใหม่ที่เมืองไทยดีกว่า อย่างน้อยอยู่ที่ไทยคุณก็ยังมีคนคอยช่วยเหลือ ลองคุยกับสามีดูว่าเค้าพอจะช่วยเลี้ยงดูลูกหรือช่วยทำงานบ้านอย่างอื่นบ้างได้หรือไม่ ถ้าไม่ได้ แล้วภาระทั้งหมดยังตกอยู่กับคุณโดยที่สามีคุณไม่สามารถที่จะช่วยเหลืออะไรได้เลย ก็กลับมาอยู่กับพ่อเเม่เราดีกว่า ความเครียดสะสมของคุณและการกระทำบางอย่างที่คุณเเสดงต่อลูกตามที่คุณเล่ามานั้น ไม่มีผลดีกับการเลี้ยงเด็กเลยนะคะ เป็นกำลังใจให้นะคะ จากคุณ : PorParn เขียนเมื่อ : 12 พ.ค. 53 14:18:49

ความคิดเห็นที่ 35 เราเพิ่งจะเริ่มอ่านจากกระทู้นี้ เมื่อวานยังไม่ได้อ่าน. เราไม่ด่าคุณค่ะ เราเข้าใจและเข้าใจอย่างมากซะด้วย. ถึงจะเป็นแม่ แต่เราก็ยังมีความเป็นคนอยู่ค่ะ บางอย่างที่แม่ๆเลี้ยงลูกคนเดียว ปราศจากความช่วยเหลือจากครอบครัวหรือพี่เลี้ยง โดยเฉพาะสามียิ่งแล้ว ความทุกข์ระทม ขมขื่นมันเกิดขึ้นได้ตลอด. เรานี่บางที เวลาลูกเราร้ายมากๆ เราเองก็มีความรู้สึกแบบเดียวกัน บางทีนะเราไม่คุยด้วยเลย บางครั้งงอนลูกเป็นชั่วโมงยังมีเลย แต่เราก็ไม่ได้ละสายตานะ เพียงแต่เราหน่ายใจ และท้อ. ยังงัยซะ พวกเราต้องสู้ค่ะ เป็นกำลังใจให้นะคะ. ปล. เราเองก็อยู่ต่างแดนเหมือนกัน. จากคุณ : missusnow เขียนเมื่อ : 12 พ.ค. 53 14:42:17

ความคิดเห็นที่ 36 เราก็เคยเหนื่อยกับการเลี้ยงลูก เคยอยู่ในอารมณ์เดียวกับคุณ แต่พอเห็นเค้าเจริญเติบโตขึ้นมันเป็นความภาคภูมิใจมากกว่านะคะ   ลองหยุดคิดสักนิด และถอยห่างออกจากปัญหา แล้วมองว่าปัญหาเกิดจากอะไร แล้วค่อยๆแก้ไขไปทีละอย่าง บางทีการที่คุณวนเวียนอยู่กับปัญหาเดิมๆ ซ้ำๆ มันทำให้เครียด จนมองไม่เห็นทางแก้ ลองคุยกับสามีซะ แล้วหางานทำ พาน้องไปเดย์แคร์ให้ช่วยเลี้ยง ของคุณลูกแค่คนเดียว ดิฉันลูกสี่คน หนักกว่าคุณ 4 เท่าคะ แต่มันก็ผ่านมาได้ เป็นกำลังใจให้นะคะ สู้ๆคะ ยินดีให้คำปรึกษานะคะ หลังไมค์ได้เลยคะ จากคุณ : mulin เขียนเมื่อ : 12 พ.ค. 53 15:24:03

ความคิดเห็นที่ 37 ไม่ได้อ่านเมื่อวาน แต่เราเป็นคนหนี่งที่ เกลียดเด็กมาก จนถึงมากที่สุด สามีอยากมีลูกเหมือนกัน แต่ไม่เคยเห็นช่วยเลี้ยงเท่าไหร่เลย แล้วลูกเราตอนก่อน 3 เดือน วางไม่ได้เหมือนกัน ต้องอุ้มหลับ สามีเลยซื้อ เป้อุ้มมาให้เรา อุ้มลูกไป ทำงานบ้านไปทำกับข้าวไป เบื่อสามีมากกว่าลูกค่ะ  แต่ดีที่สามีดูแลทุกอย่างจะไปไหนสามีไปส่ง อาจจะเป็นเพราะระบบ ขนส่งของเมืองไม่ดี แล้วภาษาเรายังห่วย แนะนำคุณลองหาคนมาเลี้ยงลูกดีกว่า น่าจะอยู่เมกา(ใช่มั้ยค่ะ หาพวกออร์แพร์ มาอยู่บ้านนั้นล่ะ) ทำงานหาเงินจ้างคนอื่นมาเลี้ยงลูก อาจจะไม่ได้เงินเยอะ(เพราะต้องจ่ายค่าพี่เลี้ยง) แต่คุณก็ยังมีเวลาเป็นส่วนตัว เดือนแรกกับเดือนที่สอง คุณอาจจะขอยืมเงินแม่มาจ่ายเงินพี่เลี้ยงก่อน เดือนแรก ให้พี่เลี้ยงดูแลลูกแล้วคุณก็อยู่เป็นเพื่อน สอนเขาเลี้ยงลูกคุณ ทำกับข้าวให้ลูก เดือนที่ 2 คุณก็ออกไปทำงานปกติ  ลูกคุณเลี้ยงยากก็จริง แต่วันหนี่งเด็กโตขี้นก็เลี้ยงง่ายขี้น ถ้าคุณสอนเหตุผลแล้วสร้างกฎในบ้านค่ะ คุณต้องทำให้คุณเป็น boss ของบ้าน ไม่ใช่ลูกคุณเป็น ลูกเราก่อน 3 เดือน วางไม่ได้จริง ๆ ทำงานยังต้องใช้เป้อุ้ม ไปไหนก็ร้องไห้ใจขาดเลย ตอนนี้วางได้นาน ๆ แล้ว เล่นเองคนเดียวได้เป็นชั่วโมง ๆ แต่ยังไม่ยอมนอนคนเดียว สอนไปเรี่อย ๆ ค่ะ ลูกก็หาคนมาช่วยเลี้ยงเถอะค่ะ ทำให้มีระยะระหว่างคุณกับลูกบ้าง ให้ลูกอยู่กับคนอื่นบาง เด็กจะรู้เองล่ะว่าใครอ้อนได้ ใครไม่ได้ ขวบแล้วเข้าใจอะไรดี แต่ที่เขาเป็นอย่างนั้น เขารู้ว่าอย่างไงคุณก็แพ้เขา สามีเรายังด่าเลย ถ้าลูกเราร้องไห้แล้วอุ้มทันที เพราะสามีเห็นว่า ลูกเราทำหน้าเหมือนชนะเราแล้ว(ดูจากสายตาคิดไปได้) ต้องฝีกค่ะ เราฝีกลูกเองไม่ได้ ก็ให้คนอื่นฝีก ถ้าคุณไม่พร้อมจะจ้างคนมาอยู่บ้าน ลองหาที่เป็น แนนชี่มืออาชีพ ไปฝากเลี้ยง เขาจะสอนลูกคุณด้วยค่ะ อย่าคิดว่าลูกตัวเองเลี้ยงยากค่ะ แล้วคนอื่นจะรับมือไม่ได้ พวกเขาเป็นมืออาชีพค่ะ แต่หาคนที่มีเด็กสัก 2-3 คนพอค่ะ ออกไปทำงานเถอะค่ะ สถานะการณ์ของครอบครัว สามีไม่มีเงินก็เครียด คุณรู้ว่าตัวเองไม่มีเงินก็เครียด อยู่บ้านเลี้ยงลูกก็เครียด ลูกอยู่กับแม่อารมณ์ไม่ปกติ ลูกก็อารมณ์ไม่ปกติตามไปด้วย เข้าสัมผัสได้ค่ะ จากคุณ : มนชิจัง เขียนเมื่อ : 12 พ.ค. 53 16:03:14

ความคิดเห็นที่ 38   ในเมื่อเราอยู่กับความเครียดมาได้ขนาดนี้แล้ว ไม่ใช่หรอกที่คุณไม่รักลูก แต่คุณน้อยใจตัวเองมากกว่า "ฉ้านไม่เคยลำบากขนาดนี้เลย" มันคือสิ่งที่ฝังอยู่ในใจคุณเอง... ไม่เป็นไรนะค่ะ แล้วเรื่องร้ายๆ เหล่านี้มีนคงผ่านไปได้ ถ้าเป็นเราจะลองปรึกษากับครอบครัวของเราดีไหม คุยกับพ่อแม่เราดีไหม กลับมาอยู่เมืองไทยเราให้สบายใจแล้ว ค่อยไปต่อสู้กับความรู้สึกของคุณอีกดีกว่าไหม ยังงัยก็สู่ๆนะค่ะ จากคุณ : ไก่น้อย (K-0108) เขียนเมื่อ : 12 พ.ค. 53 16:12:03

ความคิดเห็นที่ 39 เห็นใจ จขกท ค่ะ  ความเห็นเรา เราว่าส่งลูกไปเดย์แคร์ แล้วก็หางานทำค่ะ  อย่างน้อยจะตัดปัญหาเรื่องค่าใช้จ่ายได้   จะได้ไม่ต้องคอยพึ่งใคร  คงจะอึดอัดมากที่ต้องคอยพึ่งแต่สามี ที่พึ่งไม่ค่อยจะได้  คุณรับมือกับลูกไม่ไหวก็ส่งให้คนที่มีประสบการณ์ดูแลนะคะ  เพราะคนที่ทำอาชีพดูแลเด็กเค้าต้องมีใจรัก เมตตาเด็กอยู่แล้วพอสมควร และ มีประสบการณ์เยอะจากเด็กหลาย ๆ คน  คุณคุยกับเค้าถึงปัญหาต่าง ๆ เค้าอาจจะมีวิธีการรับมือ ปรับพฤติกรรม และ อบรมเด็กได้ดี ก็ได้ค่ะ  อย่าพึ่งวิตกไป จากคุณ : Benedetta เขียนเมื่อ : 12 พ.ค. 53 16:22:52

ความคิดเห็นที่ 40 น่าเห็นใจคะ สงสารคะ ทั้งคุณแม่ และคุณลูก เลย แต่สงสารคุณลูกมากกว่า แล้วก็ไม่รู้จะพิมพ์อะไรดี แต่ .. ทุกสถานการณ์ล้วนเกิดจาก การกระทำของตัวเราทั้งนั้นคะ ปัจจุบันเป็นอย่างไร ก็ให้ดูอดีตทำอะไรไว้อย่างไร อนาคตจะเป็นอย่างไร ก็อยู่ที่ปัจจุบันทำอย่างไรไว้ ลูกปูก็เดินตามแม่ปูนั่นแหละคะ เราเลี้ยงเด็กยังไง นิสัยของเด็กก็สะท้อนออกมาเป็นอย่างนั้น อยากรู้ อยากถาม  .. ถ้าย้อนเวลากลับไปได้ คุณจะแต่งงานกับคนนี้ไหม หรืออย่างไรเสียก็จะแต่งงานกับคนนี้ คุณจะตั้งใจมีลูกไหม ?? จากคุณ : เคยโง่มาก่อน. เขียนเมื่อ : 12 พ.ค. 53 16:25:22

ความคิดเห็นที่ 41 โอวววว อ่านประวัติเจ้าของกระทู้แล้วคิดถึงตัวเองเลย เราเข้าใจคุณค่ะ เพราะเราเคยเป็นแบบคุณ เบื่อลูก ไม่อยากเห็นหน้า ไม่อยากเข้าใกล้ เบื่อมาก ๆ อยากอ้วก มีบางทีอยากทุ่มลูกตัวเองไปนอกบ้าน (ดีนะ ที่ยังควบคุมสติได้) เพราะลูกเราตอนนั้นก็เป็นแบบลูกคุณนี่แหละค่ะ มีบางช่วงป่วยบ่อยมาก ๆ อีกต่างหาก เรางี้สุดจะทน แต่มันก็ผ่านมาได้นะคะ ทางแก้คือ ต้องมีเวลาเป็นของตัวเองบ้าง ซึ่งเราก็รู้ว่ามันทำยาก สำหรับคนที่ต้องดูแลลูกเองโดยไม่มีใครมาช่วย หาอะไรที่ตัวเองชอบ หาเวลาส่วนตัวในแต่ละวันเพื่อพักผ่อน หรือทำอะไรก็ได้ตามใจตัวเอง สู้ต่อไปค่ะ เด็กเค้าก็เป็นไปตามวัยค่ะ พอถึงวัยที่พูดได้ ทำอะไรได้มากขึ้น คุณจะหลงลูกคุณ อิ อิ เราเป็นมาแล้ว จากไม่ชอบเด็ก ไม่คิดอยากมีลูก มาตอนนี้ ลูกเรา 2 ขวบกว่าแล้ว รู้ตัวเลยว่าเริ่มหลงลูกตัวเองเข้าแล้ว เป็นกำลังใจให้ค่ะ จากคุณ : หนูเป็นเด็กดีแล้วนะคะ (ดญ. หัวเหน่ง) เขียนเมื่อ : 12 พ.ค. 53 16:27:11

ความคิดเห็นที่ 42   เราคล้ายกับเจ้าของกระทู้เลย สบายมาตลอด มาลำบากที่สุดก็ตอนมีลูกนั่นเอง เราไม่ชอบทำกับข้าวเหมือนกัน เราบ่นเรื่องมีลูกเยอะมาก แต่ไม่ได้บ่นว่าเบื่อลูก แต่บ่นว่ารู้ยังงี้ จะไม่แต่งงานเลย อยากอยู่เป็นโสด (แรงกว่าเจ้าของกระทู้ไหม คือ ไม่อยากมีลูกด้วยซ้ำ) ลูกเรากินยากเหมือนกัน ทำเกือบตาย ก็ไม่ค่อยกิน จนตอนหลังเราปรุงรสมากขึ้น ถึงกิน ป้อนก็ยาก ขอเป็นกำลังใจให้ค่ะ อารมณ์ก็ส่วนหนึ่ง หน้าที่ก็ส่วนหนึ่ง เด็กนั้นไม่รู้เรื่องอะไร ลูกเรานิสัยเหมือนลูกคุณเลย เป็นธรรมชาติเด็กค่ะ ไม่ใช่เขานิสัยไม่ดี แต่เด็กเป็นแบบนี้ ลูกเราก็ชอบรื้อข้าวของ ปีนป่าย ทำเลอะเทอะ ดูแลยาก เหนื่อยมาก แต่เราทำใจได้ เพราะคิดว่าเด็กไม่รู้เรื่องค่ะ แต่เราก็บ่นเยอะสุดๆ กับคนในบ้านค่ะ จากคุณ : เข้าใจ เขียนเมื่อ : 12 พ.ค. 53 16:31:26 A:125.26.175.75 X: TicketID:139926

ความคิดเห็นที่ 43 เราว่าเราเข้าใจคุณนะ เราก็เครียดตอนเลี้ยงลูกคนเดียวเหมือนกันค่ะ จากคุณ : ^^ (BoMuChan) เขียนเมื่อ : 12 พ.ค. 53 17:14:05

ความคิดเห็นที่ 44   เข้ามาบอกว่าเราก็คล้ายๆกับเจ้าของกระทู้ค่ะ มีอาการเบื่อ เหนื่อยหน่ายลูกบางทีทำอะไรไม่เข้าตาเรา ไม่ได้ดั่งใจ (ทั้งๆที่ลูกก็ยังเล็ก) เราเป็นคนทำงาน มีสังคมเพื่อนฝูง พอมีลูกชีวิตเปลี่ยนไปมากๆ สังคมเพื่อน ชีวิตประจำวันทุกอย่างเปลี่ยนหมด แต่ของเรามีสามีที่คอยดูแลลูกตลอด ก่อนท้องเขาอยากมีลูกมาก ส่วนเราเฉยๆ สามีสัญญาก่อนท้องว่าจะช่วยเลี้ยงลูกหากลูกคลอดออกมาแล้ว... สามีทำตามสัญญาค่ะ เลยไม่เหนื่อยมาก ทำให้ไม่ค่อยเครียด บางครั้งถ้าเราเลี้ยงลูกอยู่แล้วลูกเริ่มมีอาการงอ แง เอาแต่ใจ สามีก็จะมารับช่วงต่อทันที ทำให้อาการหงุดหงิดคลายลงมาก แบบจขกท.ต้องมีผู้ช่วยค่ะ รับรองผ่อนคลายไปได้แยอะ จากคุณ : TUNE TUNE เขียนเมื่อ : 12 พ.ค. 53 17:19:35

ความคิดเห็นที่ 45 อ่านแล้วผมว่าปัญหาของคุณมี2อย่าง 1.สามียังรักลูกไม่พอ ยังไม่ตระหนักในเรื่องการเลี้ยงลูก 2.คุณเองด้วยเช่นกัน ผมเป็นคนเกลียดเด็ก ไม่กล้าอุ้มเด็กมาแต่ไหนแต่ไร ใจร้อนเด็กอาชีวะ ไม่ถูกใจเป็นเฉ่ง กับพ่อแม่เองขับรถอยู่โดนบ่นก็เบรครถกระทันหัน เดินลงจากรถโดยไม่สนใจรถคันหลัง รถคันอื่นไม่เคารพกฎก็ลงไปซัดเลย ไม่สนหน้าอินทร หน้าพรหม กัดกับเขาไปทั่ว ก่อนมีลูกผมทำการบ้านเรื่องการเลี้ยงลูก เตรียมพร้อมที่จะมีไม่ให้เขาเป็นภาระต่อใคร เอาตัวรอดในชีวิตเขาได้แม้นไม่มีผมหรือภรรยาอยู่ อันนี้เป็นหน้าที่ พ่อแม่ที่ผมจินตนาการว่าต้องเป็นในแบบของผม ผมเริ่มเป็นเบาหวาน ต้องออกกำลังกายทุกวันเช้าเย็น ผมเป็นพาหะธาลัสซีเมีย ผมเป็นG6PD ผมเป็นเกาต์ ต้องบำบัดด้วยการออกกำลังกายและควบคุมอาหาร หลังจากผมได้ลูกสาว ผมใจเย็นอย่างที่ทุกคนแปลกใจ แต่ใครเดินชนตอนผมอุ้มลูกไม่ได้นะ เอาตาย (เกิดขึ้นแล้วที่คลองถม) ผมต้องหาเวลาออกกำลังกายเองด้วยการตื่นตี4 เพื่อที่ว่าลูกตื่นมาแล้วเจอผม ผมพยามสอนเขาแบบใจเย็น เมื่อก่อนเขาก็ถูกอุ้มติดมือเหมือนกัน กินนมอะไรก็อ๊วกตลอด แทบทุกมื้อ น้ำหนักก็ต่ำกว่าเกณฑ์ตลอด ร้องทั้งวัน แบบสุดเสียง ผมใส่บาตรทุกเช้า(จากที่ไม่เคยทำเลยมาตลอด30กว่าปี มันช่วยได้จริง) สุดท้ายแค่อยากจะเตือนสติว่า ทำเท่าที่ทำได้ดีที่สุดเท่าที่คุณทำได้ โดยที่หลังจากนี้คุณจะไม่มานั่งเสียใจกับการกระทำของคุณเอง เหมือนที่ผมเสียใจที่ได้ทำกับพ่อและแม่ของผมครับ เพราะสุดท้ายมันเกี่ยวพันกันแค่ คุณ ลูก และ สามี จากคุณ : NOTMAYA เขียนเมื่อ : 12 พ.ค. 53 17:29:31

ความคิดเห็นที่ 46 อยากให้กำลังใจจขกท.ค่ะ ลองมาฟังเรื่องเรากันนะคะ พื้นเพเราคล้ายๆจขกท. เราเรียนจบเกียรตินิยม มหาลัยรัฐชื่อดัง เราไม่เคยทำงานบ้าน ทำกับข้าวไม่เป็นและไม่ชอบทำเหมือนกันค่ะ ที่บ้านเลี้ยงให้เรามีหน้าที่เรียนอย่างเดียว จนเราไปเรียนต่อเมืองนอก แล้วเราก็ท้องกลับมาค่ะ ผู้ชายไม่รับผิดชอบ บอกให้ไปทำแท้ง แต่เราไม่ทำค่ะ เราไม่สามารถฆ่าลูกตัวเองได้ เราไม่ใช่คนรักเด็กเหมือนจขกท.ค่ะ เคยพูดไว้ว่าใครจะแต่งงานกับเราต้องรับให้ได้ว่าเราจะไม่มีลูก อยู่กันไปแค่ตายายจนแก่เฒ่า ตอนเราท้อง ชีวิตพลิกผันค่ะ จากคนที่มีเกือบทุกอย่าง เราเคยพอใจชีวิตเรามากนะคะ ขนาดที่ว่าถ้าเปลี่ยนได้ก็ไม่เปลี่ยนหรอก ฉันไม่อยากเป็นใคร เป็นฉันดีที่สุด เราต้องทิ้งอนาคต ทิ้งชื่อเสียง ทิ้งโอกาส เพื่อลูกค่ะ ตอนท้อง แฟนเราไม่เคยเหลียวแลค่ะ แถมมีคนใหม่อีกต่างหาก บอกว่าจะช่วยเรื่องเงิน ทุกวันนี้ยังไม่เคยได้ซักกะบาทเดียว ไม่เคยได้รับการเอาใจ มีแต่พูดจาให้เสียใจและบั่นทอนจิตใจเรา "ก็บอกแล้วไงให้ไปทำแท้ง อยากเก้บไว้เองก็ช่วยไม่ได้" เราได้แต่อยู่ในห้องสี่เหลี่ยมแคบๆ เพราะไม่มีใครรู้ว่าเราท้อง นอกจากที่บ้าน จะได้ออกไปข้างนอกก็เมื่อไปหาหมอฝากท้องแค่นั้น เราร้องไห้เกือบทุกวันค่ะ ผ่านการฆ่าตัวตายมาแล้วด้วย ตอนคลอด เค้าเอาลูกมาให้เราดูค่ะ น้ำตาไหล ไม่ใช่เพราะปลื้มใจนะคะ แต่เป็นเพราะมันเจ็บค่ะ คิดเหมือนกันค่ะว่าเหนื่อย เบื่อ ฉันอยากกลับไปใช้ชีวิตแบบเดิม จะร้องอะไรกันนัก ง่วงเหมือนกันนะ อยากนอนจะแย่แล้ว รู้สึกว่าทำไมฉันไม่รู้สึกอะไรมากมายกับเด็กคนนี้เลย ฉันเป็นแม่ที่แย่มากๆเลยนะ แต่พอนานวันเข้า ความรู้สึกมันเปลี่ยนค่ะ มันยิ่งกว่าความผูกพัน รักมากจนอธิบายไม่ได้จริงๆ จนถึงวันนี้ เราไม่เคยคิดเลยว่าเราตัดสินใจผิดที่เก็บเค้าไว้ ถึงแม้ว่าการมีลูกของเราจะแลกด้วยอนาคต แลกด้วยชื่อเสียง แลกด้วยความสุขสบาย แต่ตอนนี้ถ้าเอาทั้งหมดคืนมาแล้วแลกกับลูกเรา เราไม่ยอมค่ะ ถึงเราจะมีกันสองคนแม่ลูก เราก็มีความสุขได้ค่ะ เคยคิดว่าเราจะสามารถกลับมามีความสุขในชีวิตได้อีกมั้ย วันนี้มันเกิดกับเราแล้วค่ะ ที่เล่าให้จขกท.ฟัง เพราะอยากให้กำลังใจ อยากบอกว่ามีคนที่แย่กว่าคุณ ลำบากกว่าคุณอีกเยอะ ต้องเริ่มจากปรับมุมมองค่ะ หาความสุขกับสิ่งที่เรามีให้ได้ ...อยู่กับสิ่งที่มีไม่ใช่สิ่งที่ฝัน แล้วทำสิ่งนั้นให้ดีที่สุด... เป็นกำลังใจให้ค่ะ จากคุณ : Fruit Smoothie เขียนเมื่อ : 12 พ.ค. 53 18:58:15

ความคิดเห็นที่ 47 อ่านแล้วก็เห็นใจจขกท.นะค่ะ แต่อยากบอกว่าถึงเราจะโชคดีกว่าที่สามีไม่ได้นิสัยแย่แบบนี้ แต่การเลี้ยงลูกก็เป็นหน้าที่ที่เหนื่อยล้า ทำเอาน้ำตาตกไปหลายทีเหมือนกัน แต่อยากจะบอกว่าลูกก็คือลูกอะค่ะ เขาเกิดมาแล้ว หน้าที่ของคนเป็นแม่คือต้องสู้ต่อไปสรรหาสิ่งที่ดีที่สุดให้ลูก ซึ่งก็ไม่ใช่อะไรหรอกค่ะ ความรักความอบอุ่นจากคุณแม่นั่นแหละจ้า อาการอ้วกของน้อง น้องไม่ได้ตั้งใจแกล้งคุณแม่หรอกค่ะ บางช่วงลูกเราก็อ้วกบ่อยๆ ก็ต้องปรับต้องแก้กันไป ลองผิดลองถูก คุณแม่ลองทำใจสบายๆดีกว่ามั๊ยค่ะ เราว่าเล่นกับลูกสนุกดีนะ ได้ดูเขามีพัฒนาการใหม่ๆในแต่ละวัน เห็นเขายิ้มหัวเราะ สบายใจดีออกค่ะ วางปัญหาไว้ก่อนนะ เด็กๆ เขารู้อารมณ์ผู้ใหญ่นะ เป็นกำลังใจให้นะค่ะ รักลูกให้มากๆๆๆ เพราะเขาเกิดมาจากการตัดสินใจของคุณเอง จากคุณ : red color เขียนเมื่อ : 12 พ.ค. 53 19:37:01

ความคิดเห็นที่ 48 สู้ ๆ จ๊ะ จากคุณ : jittra เขียนเมื่อ : 12 พ.ค. 53 19:39:54

ความคิดเห็นที่ 49 เป็นกำลังใจให้ค่ะ รักเค้าให้มากๆนะคะ คุณเเม่ก็พักผ่อนเยอะๆค่ะ จากคุณ : punnita เขียนเมื่อ : 12 พ.ค. 53 20:17:03

ความคิดเห็นที่ 50 ยังไงก็ลูก เหนื่อยแค่ไหนก็ทำไปเถอะค่ะ สู้ต่อไป เพื่อลูก จากคุณ : nadnicha เขียนเมื่อ : 12 พ.ค. 53 20:28:28

ความคิดเห็นที่ 51   ดิฉันว่าคุณคงไม่ได้เป็นเหมือนที่ใครๆว่าหรือไม่เข้าใจคุณ เข้าใจนะคะกับความรู้สึกที่ต้องแบกภาระต่างๆมากมาย ทุกความทุกข์ที่เกิดขึ้นมันมาจากความคิดของเราทั้งนั้น ยังมีคนอีกหลายคนที่เป็นกำลังใจ เข้าใจ และเห็นใจคุณนะคะ ทุกคำตอบดีๆที่มีให้รับมันไว้ ส่วนคำตอบที่เป็นแง่ลบสำหรับคุณก็อย่าไปอ่านมัน อย่าไปสนใจ คนเราต่างความคิดเห็น ต่างจิตใจ ดิฉันเป็นคุณครูที่สอนเด็กเล็ก อายุก็น่าจะประมาณลูกคุณนะคะ ดิฉันเข้าใจความเหนื่อ ความกดดัน คนเรามีกันทั้งนั้น การที่คุณเลือกระบายออกเป็นสิ่งที่ดี เพราะเท่าที่อ่านมาทั้งหมด คุณรักลูกคุณค่ะ แต่ความเหนื่อยล้าและกำลังใจที่อยากได้นั้นมันไม่เพียงพอ เข้ามาหากำลังใจจากในนี้ได้นะคะ ถ้าไม่รังเกียจ ยินดีพูดคุยเป็นเพื่อนที่เข้าใจคุณอีกคนนะคะ 0867746862 ^__^ สู้ๆ ไม่ผิดที่ใจไม่พร้อม กายไม่พร้อม แล้วลูกโตขึ้นเรื่อยๆอะไรๆจะดีขึ้นค่ะ จากคุณ : ครูปุ๊บ Brain School^_^ เขียนเมื่อ : 12 พ.ค. 53 20:46:25 A:183.89.37.38 X: TicketID:268778

ความคิดเห็นที่ 52 เราชอบจขกท. นะ จริงใจ ชัดเจน เข้าใจง่าย เราอ่านแล้วเข้าใจ เห็นใจ และอยากให้กำลังใจ สู้ๆนะ จากคุณ : เด็กชายมารวย เขียนเมื่อ : 12 พ.ค. 53 20:59:10

ความคิดเห็นที่ 53 เข้าใจเลยคะนึกภาพออกเลย เราว่าคุณเอาใจใส่ลูกมากๆเลยนะคะ เราก็ลูกสองคะ คนเล็กก็สองขวบ แต่เรายังดีที่อยู่เมืองไทย ถึงต้องอยู่บ้านพ่อแม่สามี มีเรื่องอื่นๆให้กลุ้มอีก โดยเฉพาะความเจ้าชู้ของสามี เงินทองอีก เพื่อนหลายคนที่ยังไม่มีลูกก็บอกว่าดีนะได้อยู่กับลูกตลอดเลย (เออมันก็ดีอยู่นะ แต่...ก็เครียดโว้ย) งานบ้านเราก็ทำเท่าที่มีเวลา คือไม่เป๊ะๆๆ แบบว่างตอนไหนก็ทำ แต่ทำทุกอย่างเหมือนกัน จากคุณ : murdoch เขียนเมื่อ : 12 พ.ค. 53 21:54:47

ความคิดเห็นที่ 54 เข้ามาอ่านและเป็นกำลังใจให้ จขกท นะคะ อยากจะให้ จขกท พยายามมองโลกในแง่ดีอะค่ะ คิดในแง่ที่ดี และก๊ทำใสสิ่งที่ตัวเองกำลังทำอยู่อย่างมีความสุขอะค่ะ เพราะเราเลี่ยงไม่ได้อยู่แล้ว งั้นเรามาสู้กันดีค่ะ อย่างแรกคิดบวกก่อนดีไม๊คะ เลี้ยงลูกอย่างมีความสุข  ทำงานอย่างมีความสุข ให้กำลังใจตัวเอง ปล่อยวางบ้าง ทำเท่าที่เราทำได้  เหนื่อยนักก๊พัก เรื่องลูกคุณ จขกท อย่าไปเข้มงวด ดุ อะไรแกมากเลยค่ะ เราว่าดุมาก ตีมาก เค้ายิ่งดื้อ ต่อต้านนะคะ   เรื่องทานข้าวเราว่าหาข้อมูลในชานเรือนเนียะ มีแม่ๆหลายท่านมีปัญหา แล้วก๊มีแม่ๆเข้ามาตอบ บอกเทคนิค ไว้เยอะค่ะ   เอาใจช่วยนะคะ ขอให้ผ่านพ้นไปได้ด้วยดี และขอให้ช่วงเวลาดีๆผ่านเข้ามาในเร็ววันค่ะ จากคุณ : Miss_ลิลลี่สีขาว เขียนเมื่อ : 12 พ.ค. 53 22:02:26

ความคิดเห็นที่ 55 เมื่อวานไม่รู้เรื่องค่ะ มางงๆ ไปงงๆ เลยไม่ได้ตอบกระทู้ พอวันนี้ ก็ ถึงบางอ้อ เลย อ่อ มันเป็นเช่นนี้ นี่เอง สู้ๆ ค่ะ เป็นแม่ก็เหนื่อยแบบนี้อ่ะค่ะ จากคุณ : ชาตอง เขียนเมื่อ : 12 พ.ค. 53 22:17:32

ความคิดเห็นที่ 56   อยู่ต่างแดนเหมือนกัน ต้องบอกว่าอ่านเรื่องของคุณแล้วเข้าใจความรู้สึกมากถึงมากที่สุด ขนาดว่าลูกเราแค่สามเดือนกว่า เป็นเด็กเลี้ยงง่าย เรายังเคยมีอาการเหมือนคุณบ่อยๆเลย บางทีเบื่อมาก อยากจะเอาลูกไปให้แม่เลี้ยงที่เมืองไทย เพราะอยากสบายเหมือนเก่า แต่ก็นะ ในเมื่อเรามีเขาแล้วก็ต้องทำหน้าที่ต่อไป เท่าที่เราอ่าน เราว่าคุณเป็นแม่ที่เก่งนะ ฝึกลูกให้นอนเอง ให้เลิกหัวหลอน ให้ลูกชอบการอ่าน ต่างๆนานา แต่เราว่าคุณคาดหวังมากเกินไป เลยทำให้เครียด อย่างเรื่องที่น้องผอม และกินน้อย ไม่ทราบว่าคุณเคยปรึกษาหมอ หรือพาเขาไปตรวจร่างกายดูมั้ย ในความคิดเรานะ เด็กแข็งแรงไม่จำเป็นต้องอ้วน ถ้าเขายังดูสดใสร่าเริงก็ไม่น่าจะต้องห่วง เราว่าคุณไม่มีอะไรผิดปกติ อย่างตอนคลอดน้องใหม่ๆ เราก็มีความรู้สึกเหมือนคุณ ไม่ได้รัก ไม่ได้เกลียด แค่งงๆว่า นี่เหรอลูกเรา เรานี่ยิ่งกว่าคุณอีก ตอนรู้ว่าท้อง ร้องไห้เสียใจอยู่ตั้งหลายเดือน แต่ความรักลูกมันมาทีหลัง เมื่อเราได้อยู่กับเค้าทุกวันดูแลเค้า เห็นพัฒนาการเค้า มันเป็นความผูกพันธ์ ซึ่งเราเชื่อว่าคุณก็มีไม่ต่างจากแม่คนไหนๆ แค่อยากเตือนสติคุณ ลองไม่คาดหวังจากตัวลูกจนเกินไป ถ้าเค้าไม่กินก็ไม่กิน แค่เค้ายังแข็งแรงและร่าเริงอยู่ก็น่าจะโอเคนะ ตัวคุณเองก็จะได้ไม่เครียดด้วย อีกอย่างเราว่าคุณน่าจะส่งเขาไปเดย์แคร์นะ ครึ่งวันก็ยังดี ตัวคุณเองจะได้มีเวลาว่างบ้าง เห็นใจคุณค่ะ อยากช่วยแบ่งเบาความคับข้องใจของคุณ เพราะอยู่ต่างแดนเหมือนกัน เข้าใจคุณดี จากคุณ : LittleBlueTwingo เขียนเมื่อ : 12 พ.ค. 53 22:37:14

ความคิดเห็นที่ 57   เป็นกำลังใจให้ จขกท นะคะ เราเข้าใจคุณค่ะ เลี้ยงลูกเหนื่อยมากแล้วยังอยู่ต่างแดนอีก เราเห็นใจคุณค่ะ ขนาดเรามีสามีช่วยเลี้ยงด้วยเรายังเหนื่อยมากเลย ยังไงอย่าก็อย่าเกลียดลูกเลยนะคะ จากคุณ : แม่น้องบิ๊กเบ็น เขียนเมื่อ : 13 พ.ค. 53 07:48:40

ความคิดเห็นที่ 58 เข้าใจ จขกท. เป็นอย่างยิ่ง ให้กำลังใจ จขกท. นะคะ อ่านแล้วนึกถึงเรื่องของตัวเอง  แต่ดิฉันโชคดีกว่าคุณคือ อยู่เมืองไทย และสามีช่วยเหลือมากกว่าของคุณ ดิฉันเป็นคนที่อยากมีลูกเอง ทั้งๆ ที่ยังไม่(เคยเตรียม)พร้อมเท่าไหร่ทั้งด้านจิตใจและด้านการเงิน ตอนมีลูกคนโตดิฉันอายุ 30 เช่นกัน ตอนที่ยังไม่รู้ว่ามีลูกมันเป็นยังไง เคยมั่นใจในตัวเองว่าจะเป็นแม่ที่ใจเย็น ใจดี ประเสริฐที่สุดในโลก ตอนนั้นคิด (ฝัน) ว่าตัวเองจะไม่ดุไม่ตีลูกเลย จะเป็นแม่บ้านที่เลิศเลอเพอร์เฟคที่สุด (ไม่ได้ประมาณตัวเองเลย) ส่วนสามีกลัวการมีลูกมาก แต่ก็ตามใจดิฉัน (ทำให้ดิฉันไม่ค่อยกล้าวีนสามี เพราะกลัวเขาย้อนว่า ก็เธอเองเป็นคนอยากมี) พอมีแล้วก็มีปัญหาคล้ายๆ คุณ คือเมื่อเห็นลูกครั้งแรก มีความรู้สึกว่า เนี่ยเหรอ ทำไมตัวเหี่ยวจัง  แค่นั้น ไม่มีความรู้สึกซาบซึ้งอบอุ่นใดๆ เกิดขึ้นมาในใจเลย  ความรู้สึกคือ เจ็บแผล และเครียดเมื่อนึกถึงว่ามีภาระใหญ่รออยู่ คือการเลี้ยงลูก ลูกนอนอยู่ในห้องเด็กอ่อน ช่วยเหลือตัวเองไม่ได้  ต่อไปนี้ฉันจะต้องเป็นคนที่ดูแลเด็กคนนี้ทุกอย่างไปตลอดเวลาหลายๆๆๆ ปี ยิ่งคิดยิ่งเครียด นอนหลับน้อยมากตลอดเวลาที่อยู่ รพ. พอกลับมาบ้าน (ตอนนั้นมีพี่เลี้ยงเด็ก) ยิ่งเครียด ร้องไห้ตลอด เวลาอุ้มลูกมีความรู้สึกว่ากำลังออกศึกสงคราม อยากเอาลูกไปคืน รพ. อยากย้อนเวลากลับจะไม่แต่งงานกับสามี จะกลับไปอยู่กับแม่ ลูกคนโตนอนยากมาก ต้องอุ้มตลอดเวลา นอนได้ไม่ถึง 10 นาทีก็ตื่นตลอด (ตอนนั้นไม่ทราบว่าลูกมีอาการภูมิแพ้) ดิฉันยิ่งอดนอนก็ยิ่งแย่ลง พอมองย้อนกลับไปคิดว่าตัวเองมีอาการของ postpartum depression แบบอ่อนๆ เป็นเวลาึถึง 1 ปีครึ่ง กว่าจะหาย ไล่พี่เลี้ยงเด็กออกไป 7 คน ส่วนสามีตอนแรกไม่มีสัญชาติญาณความเป็นพ่อ เวลาจับลูกก็มีความรู้สึกแขยง จับแบบคีบๆ กลัวๆ เราทะเลาะกันตลอดเวลา 3 เดือนแรก  แต่ดีหน่อยที่สามีค่อยๆ ปรับตัวได้เมื่อเวลาผ่านไป 3-4 เดือน เริ่มรักลูก อยากอุ้มอยากเล่นกับลูก  เลิกงานมาก็รีบกลับบ้านมาอุ้มลูก ทำให้ดิฉันค่อยๆ ดีขึ้นเช่นกัน พอมีลูกคนที่สอง ดิฉันไม่เป็นแล้วค่ะ postpartum depression เพราะเตรียมตัวเตรียมใจอย่างดี จากประสบการณ์ครั้งแรก  มั่นใจขนาดไม่จ้างพี่เลี้ยงเด็ก (เพราะตอนนั้นมีปัญหาการเงิน เพราะดิฉันไม่ได้ทำงานนอกบ้านหลายปี ต้องพึ่งพาสามีคนเดียว)  แต่สามีกลับเป็น depression แทน ฮ่าๆๆๆ สามีเครียดมาก เพราะพยายามดูแลดิฉัน ลูกคนโต ลูกคนเล็ก ตัวเองก็กลัวและเครียด จิตใจไม่พร้อม  เลยหลุดโลกไปเลย ต้องกินยาอยู่หลายเดือน  ช่วงนั้นดิฉันลำบากมาก ลูกคนโตก็ยังเล็ก ดีที่ลูกคนเล็กเลี้ยงง่ายกว่าลูกคนโต  และดิฉันมีจิตใจเข้มแข็งกว่าตอนมีลูกคนแรก  แต่ก็น้ำตาตกบ่อยๆ เดือนแรกคอยมองปฏิทินขีดฆ่าให้หมดไปทีละวันๆ และท่องไว้ว่า จะดีขึ้นๆๆๆ ต่อมาพอลูกคนเล็กโตขึ้นแทนที่สถานการณ์จะดีขึ้น กลับแย่ลง เพราะลูกคนเล็กจากที่เป็นเด็กเลี้ยงง่าย กินแล้วก็นอน กลับกลายเป็นเด็กอาละวาด ไม่ได้ดังใจก็ลงไปนอนกรี๊ด มี tantrum รุนแรงมาก มีลักษณะบางอย่างเหมือนเป็น ออทิสติก ชอบของหมุนๆ พูดช้า (แต่สบตา และชอบการกอดสัมผัส)  เริ่มเป็นตั้งแต่ก่อน 2 ขวบ จน 2 ขวบครึ่งเพิ่งจะิเริ่มพูดได้ และ 3 ขวบครึ่ง เพิ่งจะหายจากการอาละวาดรุนแรง เริ่มพูดกันรู้เรื่อง  ตอนนั้นดิฉันเหนื่อยมากๆ เลย ซึ่งช่วงลูกคนเล็ก 2-3 ขวบนี้เป็นช่วงที่เกิดความรู้สึกเหมือนคุณ คือไม่พอใจลูก ไม่อยากจะสนใจลูก พอลูกทำอะไรนิดหน่อย อารมณ์ของดิฉันก็จะขึ้น ปรี๊ด ปรี๊ด ปรี๊ด ต่อมาดิฉันตัดสินใจกลับไปทำงาน (ด้วยปัญหาการเงินด้วยส่วนหนึ่ง) เลิกเป็นแม่บ้าน เลิกทำกับข้าวเองทุกมื้อ เลิกกวาดถูบ้าน เลิกรีดผ้าเอง (ให้สามีรีด อิอิ) เลิกความคาดหวังว่าบ้านช่องจะเรียบร้อย  เลิกความคาดหวังว่าตัวเองจะเป็นแม่บ้านที่แสนดี เริ่มซื้อกับข้าวถุง .....เออ...รู้สึกว่าชีวิตดีขึ้น ผ่อนคลายขึ้น มีเสียงหัวเราะให้กับลูกและสามีมากขึ้น ขอเอาใจช่วย จขกท. ให้ผ่านพ้นไปได้ ลองหาทางที่จะทำให้ตัวเองไม่เหนื่อยมาก หาเวลาพักผ่อนมากขึ้น  ดิฉันโชคดีที่อยู่เมืองไทย ได้พึ่งพาเพื่อนบ้านที่แสนดี ช่วยดูแลลูกคนโตให้บางครั้ง ทำให้เรามีเวลามากขึ้น ดิฉันว่าแม่ทุกคนรักลูก แต่คนมีบุคลิกภาพไม่เหมือนกัน ทำให้เลี้ยงลูกและรับมือกับลูกด้วยวิธีไม่เหมือนกัน ต้องค่อยๆ ปรับตัว พยายามมองไกลๆ ยาวๆ เชื่อมั่นในตัวเอง เชื่อมั่นในตัวลูก มีอะไรก็หลังไมค์คุยกันได้นะคะ จากคุณ : กรรมใดใครก่อ เขียนเมื่อ : 13 พ.ค. 53 11:31:14

ความคิดเห็นที่ 59 เราว่า จขกท  "รักลูกมาก แต่ยังอยากมีโลกส่วนตัวอยู่" คุณพยายามคิดว่าคุณไม่รักเด็ก แต่จริงๆจากการดูแลหลายๆอย่าง คุณยังมีจิตใต้สำนึกความเป็นแม่ มากกว่าผู้หญิงอีกหลายๆคน ที่ไม่เคยดูแลลูก ทิ้งลูกตั้งแต่คลอดให้คนอื่นเลี้่ยง ไม่เคยนึกว่าลูกจะกินอะไร จะหิวมั๊ย  ไม่เคยอ่านหนังสือให้ลูก ไม่เคยเหลียวมามองลูกว่าเค้าจะอยู่อย่างไรถ้าไม่มีแม่   ดูซิ สิ่งที่ยกตัวอย่างมา คุณทำได้หมด ไม่ใช่ว่าคุณฝืนใจทำหรอก มันเป็นเพราะคุณรักเค้าแบบไม่รู้ตัว เพราะคุณมัวแต่คิดว่าคุัณไม่รัก ไม่รัก ไม่รัก คุณก็ย้ำอย่างนี้ แต่ความรู้สึกจริงๆไม่ใช่   ดิฉันก็อยู่ตปท ความลำบากในการใช้ชีวิตอาจไม่เท่าคุณ แต่ในการเรื่องการดูแลลูก หรือปัญหา มันก็เหมือนคุณล่ะค่ะ          ค่อยๆยอมรับลูกวันละนิด ยอมรับว่ารักเค้าเถอะค่ะ จากคุณ : jijiit เขียนเมื่อ : 13 พ.ค. 53 12:09:11

ความคิดเห็นที่ 60 ลูกเรา เป็นเด็กเลี้ยงง่ายมากมาตั้งแต่เด็ก ตอนนี้กำลังซนมาก พฤติกรรม ก็คล้ายๆ กับลูกเจ้าของกระทู้ บางครั้งเราก็ยอมรับค่ะ ว่ามีอารมณ์ แต่ไม่เคย เลยซักครั้งที่ รู้สึกว่าไม่รักลูก     อย่าพูดว่าไม่รักลูกอีกเลยค่ะ เราร้องไห้กับคำนี้ของคุณ มันเป็นไปไม่ได้ จริงๆ สำหรับเรา แค่คิดก็ทนไม่ได้แล้ว     คนที่เคยใช้ชีวิตแบบ ไปไหนมาไหนตามใจ แล้วจู่ๆ ต้องมาอยู่บ้านเลี้ยง ลูกอย่างเดียว อาจจะเครียดกันบ้างค่ะ แต่เด็กไม่ใช่สาเหตุนะคะ อย่าลืมว่า คุณสองคนตั้งใจให้เค้าเกิดมาเอง คุณอยากให้เค้ามาอยู่ด้วยตั้งแต่แรก และ ต่อไป เค้าคือ ตัวแทนของคุณต่อไปบนโลกใบนี้นะคะ     อย่างน้อยคุณก็ดีกว่าแม่หลายๆ คน (รวมทั้งเราด้วย) ที่มีโอกาสได้เป็นคุณแม่ full time และมีกำลังทรัพย์ที่จะดูแลเค้าให้ดีที่สุด คิดบวกไว้นะคะ จากคุณ : If You Think You Can, You Can เขียนเมื่อ : 13 พ.ค. 53 15:25:35

ความคิดเห็นที่ 61 เราเชื่อว่าอีกหน่อยความคิดคุณจะเปลี่ยนไป ถ้าลูกคุณอายุได้ประมาณ 3-4 ขวบเข้า อนุบาลแล้วกำลังน่ารักช่วยเหลือตัวเองอาบน้ำ กินข้าวเองได้แล้ว คุณก็ไม่ต้องเหนื่อยมาก คิดซะว่านี่คือของขวัญของชีวิตนะค่ะ จากคุณ : สาวกโรตี เขียนเมื่อ : 13 พ.ค. 53 15:37:53

ความคิดเห็นที่ 62 อ่านแล้วก็รู้สึกเห็นใจนะค่ะ   ไม่อยากตำหนิหรอกค่ะ     เราก็เป็นเหมือนกันที่เคยรู้สึกว่าลูกแย่งเวลาไปจากเรา     แต่ก็ไม่เคยรู้สึกถึงขั้นเกลียดลูก  ไม่อยากเห็นหน้า เรามีสามีที่น่ารักตอนเลี้ยงลูกคนแรกเราไม่เคยเครียด  แต่พอลูกคนที่สองเครียดมาก  เพราะเค้าจะไม่นอนเลยตั้งแต่6ทุ่มถึงตี2-3  บ้างครั้งถึงเช้าเลยค่ะ   ตอนนั้นกลัวเวลากลางคืนไปเลยค่ะ   ร้องไห้ด้วย  เพราะทรมานค่ะ  ไม่ได้พักเลย    เลยคุยกับสามีว่าเราไม่ไหวแล้ว   ขอให้เขาช่วยหน่อย   ซึ่งเขาก็ช่วย  ถ้าเขาไม่ช่วยเราคงแย่ พอลูกโตขึ้นมาหน่อยเราก็มีงานอดิเรกที่อยากทำ  พวกงานฝีมือ  ก็เลยคุยกันว่าเราทำอันนี้แล้วคลายเครียดดี    เพราะเราได้มีโอกาสได้ทำในสิ่งที่ชอบบ้าง    ก็เลยทำให้เลี้ยงลูกอย่างมีความสุข คุณเจ้าของกระทู้ค่ะ   ลูกเราก็ไม่ค่อยกินข้าวเหมือนกัน  แต่เราสังเกตุดูสิค่ะว่าเขาชอบทานผลไม้ไหม   ถ้าทานข้าวน้อยแต่มีอย่างอื่นเข้าไปบ้างก็น่าจะดีขึ้น  แล้วหานมที่เหมาะสำหรับเด็กเบื่ออาหารมาเสริม    ที่คุณโมโหที่เขากินข้าวไม่ได้  เพราะว่าคุณห่วงเขาก็เลยเป็นแบบนี้  บวกกับความเครียดที่คุณมีด้วยเลยยิ่งทำให้หงุดหงิดง่ายนะค่ะ สู้ๆค่ะ   เป็นกำลังใจให้นะค่ะ จากคุณ : พร (ณิชชารีย์) เขียนเมื่อ : 13 พ.ค. 53 16:49:27

ความคิดเห็นที่ 63 ไม่แน่ใจว่าคุณเจ้าของกระทู้เคยลองทำหรือเปล่า ว่าถ้าลูกชอบหรือว่าจะต้องอ้วกทุกครั้งเวลากิน ให้ลองวางกะละมังไว้ข้างตัวตลอดเวลา จะได้รองอ้วกทัน หรือไม่ก็หัดให้ลูกอ้วกใส่กะละมังไปเลยค่ะ. เคยทำมาแล้ว ทุกครั้งเวลาลูกจะอ้วก พอเราบอกให้รอกะละมังก่อน เค้าก็จะเบรคไว้อ่ะค่ะ พอกะละมังมา มันก็อ้วกทันทีเลย. จากคุณ : missusnow เขียนเมื่อ : 13 พ.ค. 53 17:14:29

ความคิดเห็นที่ 64   เข้ามาให้กำลังใจนะคะ สถานการณ์คล้ายๆกันเลย แต่เราตัดสินใจตั้งแต่ตอนท้องเลยว่าไม่เอาพ่อของลูกแบบนี้ เหมือนคุณ Fruit Smoothie ค่ะ เราไปเรียนเมืองนอกและท้องกลับมา บ้านผู้ชายให้ทำแท้ง แต่เราไม่ทำ ผู้ชายก็บอกว่ารักๆลูก แต่ก็ไม่เห็นจะทำอะไรให้สมกับความเป็นพ่อเลย เราจึงตัดสินใจกลับมาอยู่กับที่บ้านเรา (เราคิดว่าถ้าอยู่เมืองนอกต่อและยังอยู่กับพ่อของลูกที่ไม่ได้เรื่องแบบนี้ เราคงเป็นแบบคุณแน่ๆ) ซึ่งพ่อแม่ญาติพี่น้องต้องอับอาย เราเสียอนาคต เสียชื่อเสียง ตอนท้องเราก็ยังคิดว่าลูกคนนี้เกิดมาทำลายชีวิตเราแท้ๆ ตอนเห็นหน้าครั้งแรกก็ไม่ได้รู้สึุกปลาบปลื้มอะไรเหมือนหลายๆคน แต่พอเลี้ยงๆไป ตอนนี้รักสุดหัวใจ รู้เลยว่าชีวิตที่เหลือเราจะทำทุกอย่างเพื่อลูกเท่านั้น เราโชคดีกว่าคุณตรงที่กลับมาที่บ้าน มีแม่ช่วยดู ตอนคลอดรพ.ที่นี่ช่วยเหลือกันทุกอย่าง เราไปคลอดรพ.รัฐ นอนห้องรวม ทั้งๆที่ฐานะที่บ้านจะไปอยู่เอกชนห้องพิเศษแพงๆก็ได้ แต่เราก็คิดว่าประหยัดไว้ก่อนเป็นดี และผลก็คือดีมากๆค่ะ พยาบาลมืออาชีพ ช่วยจนเราพอดูลูกเองได้ กลับมาบ้านลูกก็ติดมือมากค่ะ จนสุดท้ายก็ขายเตียงทิ้งเลย ทุกวันนี้ขวบครึ่งแล้วยังไม่นอนยาว ตื่นกลางคืนมาดูดนมเราอยู่บ่อยๆ เราก็เพลียค่ะ เรื่องกิน อ้วก ลูกเราก็เป็นค่ะ คลอดมา 4 โลกว่าๆ ตอนนี้นน.ยังไม่เก้าโลเลย ขวบครึ่งแล้วน่ะ เข้าใจเลยค่ะ ถอดเสื้อผ้ามามีแต่ซี่โครง หัวไหล่ปูดโปนมีแต่กระดู แขนขาเล็กเหมือนหนังหุ้มกระดูกไว้มันเป็นยังไง เราเครียดมากค่ะ เคยพาลูกไปหาหมอจิตวิทยาเด็ก หรือขอยากระตุ้นให้อยากอาหารมาทาน ก็ไม่เป็นผล จนสุดท้ายเราก็ทำใจค่ะ จริงอย่างที่เค้าว่านะคะ ยิ่งบังคับยิ่งฝืน ลูกจะยิ่งต่อต้านค่ะ ของเราแค่เห็นแม่ถือชามข้าวมาลูกวิ่งหนีเลยนะคะ แต่ก่อนมื้อละ 5 คำนี่เก่งมาก ตอนนี้มื้อละ 2-3 คำ เราก็พอใจแล้วค่ะ เพราะแต่ก่อนเรากะเกณฑ์ไว้เลยว่าต้องกินเข้าไปให้ได้ๆเท่านี้ อ้วกมาก็ป้อนใหม่ บางทีโมโหมากจับยัดเข้าปากก็มีนะคะ แต่สุดท้ายก็อ้วกอีก แต่พอทำใจ ตัดมาตรฐานตัวเองออกไปได้ ลูกกินแค่ไหนแค่นั้น ตอนนี้ก็กินมากขึ้นนะคะ ข้าวอาจจะ 2-3 คำ แต่ซักพักเราก็หาอย่างอื่นมานั่งกินเองบ้าง เค้าก็มาขอชิมบ้าง อย่างนี้ก็ได้เพิ่มแล้วอีกคำ ใช้วิธีกินไปเรื่อยๆ กินของเราให้เค้าเห็นว่ามันน่าอร่อย เค้าวิ่งเหนื่อยๆ เดี๋ยวก็มาขอทานด้วยค่ะลองดู หรืออีกอย่างคือลูกไม่ชอบอาหารนั้นจริงๆ ลองเปลี่ยนมุมมองดูค่ะ ช่วงยังไม่ขวบเราก็เอาแต่บดข้าวเละๆให้เค้าทาน ช่วงนั้นไม่ยอมทานเลยค่ะ แต่พอลองเปลี่ยนเป็นข้าวสวย กับข้าวไม่บดเอาธรรมดานี่แหละให้เค้าทาน กลับชอบซะนี่ คืออยากจะบอกว่าอย่าไปยึดติดกับหลักการค่ะ เรื่องของกินลูก ขนมเราก็ให้ลูกทานนะคะ คุ้กกี้ ขนมปัง น้ำหวาน อะไรๆที่เค้าว่าเด็กไม่ควรทานเราให้ลูกทานหมดถ้าเค้าแสดงความอยากออกมา แล้วก็ค่อยตะล่อมให้ทานสลับกับข้าวบ้างอะไรบ้าง ก็ได้ไปหลายคำ อย่างน้อยตอนนี้ทานน้อย แต่เลิกอ้วกแล้ว ยังมีคายบ้าง คือถ้าคายปุ๊บ เราหยุดป้อนเลย หาอย่างอื่นให้ทำเบนความสนใจของเค้า ไม่งั้นเค้าจะอ้วกค่ะ พักไปเลยแล้วค่อยหาอย่างอื่นมาให้กินใหม่ เด็กอ้วกบ่อยๆ ก็จะอ้วกง่ายขึ้นถึงจะโตแล้วเพราะหูรูดมันจะหลวม หรืออีกอย่างคืออาจจะเรียกร้องความสนใจก็ได้ ยิ่งคุณเครียดลูกก็เครียดตามนะคะ ลูกรู้นะคะ แต่แกอาจจะแสดงต่อต้านด้วยพฤติกรรมเรื่องกิน หรือดื้อเรื่องอื่นๆก็ได้ค่ะ ลองดูค่ะ สู้ๆ ขอเล่าเรื่องตัวเองนิดนึง.. จริงๆที่เราผ่านมาได้ขนาดนี้ เราต้องขอบคุณครอบครัวของเราที่แม้เราจะผิดพลาดไปก็ยังอ้าแขนต้อนรับ และเป็นที่พึ่งพิงให้เรากับลูกได้ เราตัดสินใจถูกมากๆที่กลับมาอยู่กับที่บ้าน มีสามีที่ไม่เอาไหน (ยังไม่นับพ่อแม่สามีที่เอาแต่ลูกกรูถูก ดีทุกอย่าง สะใภ้มันแย่) นอกจากจะไม่ช่วยดูแลเราตามที่ขอเรามาจากพ่อแม่ ไม่ช่วยดูแลลูก คิดว่าหน้าที่นั่นมันของเธอ สุดท้ายไอ้ที่ปากบอกว่ารักๆ ไม่เคยแสดงออกมาเป็นการกระทำเลย ซ้ำยังกลายมาเป็นภาระให้เราอีก จะดูแลให้เหนื่อยกาย เสียใจไปทำไมคะ แค่ลูกคนเดียวก็จะแย่แล้ว ต้องมาดูแลคนที่ไม่ได้มีความหวังดี หรือแคร์เรากับลูกอีก เราเคยคิดนะคะว่าเราจะรับสภาพที่สังคมมองว่าเราเป็นผู้หญิงไม่ดี ท้องไม่มีพ่อ หรือโดนผัวทิ้ง อะไรต่างๆนานา ได้รึเปล่า (ซึ่งคนรู้จักเราและที่บ้านก็มีมาก) ถึงตอนนี้เราไม่แคร์เลยค่ะ ว่าใครจะว่ายังไง ครอบครัวเราก็เห็นด้วย ที่เราตัดสินใจแบบนี้ เรื่องแบบนี้คนก็พูดกันไป คนที่เค้าว่าเรา เค้าไม่ได้มาร่วมจมความทุกข์ เจอกับสิ่งที่เราต้องอดทนอดกลั้นด้วยนี่คะ ถ้าคิดว่าทนอยู่กันไปเพื่อลูก สำหรับเราไม่ควรมากๆ ลองคิดดูว่าลูกจะโตมาในสภาพแวดล้อมยังไง จะทนกันไปได้นานเท่าไหร่ แล้วชีวิตต้องเจอแบบนี้ไปตลอด ทน ทน ทน ลูกจะมีความสุขจริงหรือ เงินน่ะเรื่องใหญ่นะคะ (พ่อแม่เราก็บอกแบบพ่อแม่คุณนี่แหละค่ะ สามีจะรวยแค่ไหน ยังไงเราก็ต้องหาได้เอง ถูกที่สุด) ถ้ายังต้องใช้ร่วมกัน เรื่องทะเลาะไม่มีวันจบสิ้นค่ะ เรื่องเงินเนี่ยทำลายน้ำใจจนหมดความรักต่อกันไปได้เลย เราว่าคุณเองก็รักลูกมากแหละ แต่คงเพราะความเครียดและเหนื่อยอย่างที่แม่ๆหลายคนบอก ไหนๆแล้วก็จะกลับมาที่ไทยแล้ว ลองกลับมาคุยกับที่บ้านดูว่าจากสิ่งที่คุณเจอกับการใช้ชีวิตคู่-ครอบครัวแบบนี้ ครอบครัวคุณเห็นว่าควรจะทำยังไง คือเราสนับสนุนมากๆว่าถอยออกมาเถอะค่ะ ถ้าครอบครัวคุณเห็นด้วย เพื่อลูกที่คุณรัก กับตัวคุณเองนะคะ จากคุณ : หม่ามี๊ SingleMom ค่ะ เขียนเมื่อ : 13 พ.ค. 53 18:10:55 A:124.120.24.223 X: TicketID:235699

ความคิดเห็นที่ 65 เราเข้าใจ จขกท เลยค่ะ เพราะเราก็เลี้ยงลูกตลอด 24 ชม มีบางเวลาที่เราแสนเบื่อ มีบางเวลาที่เราอยากให้เค้าไปอยู่กับ ยาย แต่พอเราเห็นเค้ายิ้มเรา เลยคิดว่า เป็นเพราะเราเครียด ไม่มีเวลาให้ตัวเองเลย ยิ่งตอนนี้ซนมาก ข้าวก็กินน้อยกิน 2-3 คำก็คาย แต่ก็ช่างเถอะ เราหาอย่างอื่นที่เค้าชอบทาน ถึงแม้ใครจะว่าเป็นอาหารขยะ อย่าง เฟ้รนฟรายท์ แต่ลูกเราชอบ เราก็ให้กิน เค้้าชอบของทอดๆ เราก็ให้ถ้าเค้าชอบและเค้าทาน ไอติมเราก็ให้ ขอแค่อย่างเดียวให้ลูกได้มีอะไรตกถึงท้อง เท่านั้นพอ สู้ๆนะคะ จากคุณ : ก๊องโต้กะอองรี เขียนเมื่อ : 13 พ.ค. 53 23:15:37

ความคิดเห็นที่ 66   ญาติเราบอกว่า "อย่าให้เด็กกินขนม จะทำให้ติดหวาน ทำให้กินข้าวยาก" ลูกเรา ก็กินยาก ต้องเปลี่ยนเมนู ต้องปรุงรสมากขึ้น หรือบางทีก็ไปซื้อข้างนอกมาให้กิน เราจะไม่โทษเด็กค่ะ แต่เราต้องเปลี่ยนเมนู หรือเปลี่ยนลักษณะอาหาร ค้นหารสชาติใหม่ที่ลูกชอบ เพิ่มซอส เช่น แต่ก่อน เราทำไข่ตุ๋นใส่ซีอิ๊วขาว+ฟักทอง ลูกไม่ค่อยกิน ต่อมาเราเลยทำไข่ตุ๋นใส่ซอสหอยนางรม+น้ำปลา+กุ้งสับ+ฟักทอง ลูกก็กินได้ดีค่ะ แล้วก็ไม่โทษตัวเองด้วยเรื่องลูกไม่กินข้าว ก็ต้องมองเป็นเรื่องท้าทายในแง่บวก จากคุณ : หวังดี เขียนเมื่อ : 14 พ.ค. 53 09:44:05 A:125.26.165.104 X: TicketID:139926

ความคิดเห็นที่ 67   หมูสับคลุกข้าว คลุกหมูสับกับกระเทียมสับ น้ำมันหอย น้ำปลา น้ำมันงาหนึ่งช้อนชา พริกไทยเล็กน้อย น้ำสับปะรด หมักไว้หนึ่งชั่วโมงในตู้เย็น แล้วเอาลงผัดในน้ำมันให้สุก หรือจะผัดกับข้าวก็ได้ จากคุณ : หวังดี เขียนเมื่อ : 14 พ.ค. 53 09:58:49 A:125.26.165.104 X: TicketID:139926

ความคิดเห็นที่ 68 อยู่ต่างประเทศเหมือนกันเลยเข้าใจความรู้สึกและอารมณ์ คงเป็นการดีไม่น้อยถ้าคนที่ไม่เข้าใจ จขกทได้กลับเข้ามาอ่าน และกล่าวคำขอโทษที่เข้าใจผิดไป ....... สู้ สู้ ค่ะ จากคุณ : เพียงบุญ เขียนเมื่อ : 14 พ.ค. 53 10:06:27

ความคิดเห็นที่ 69 อยากให้กำลังนะคะ อย่าเพิ่งท้อนะคะ เขาเป็นสิ่งที่มีค่าที่สุด เด็กไม่คิดหริอแคร์อะไรมาก เขาแค่ต้องการอ้อมกอดกับความรักของแม่ อย่าท้อ อย่าเครียดนะคะ คนที่ลำบากในชีวิตมีเงินเดือนน้อย คนงานที่ทำงานเขาทำงานเป็นแม่บ้านเดือนละ 4500 บาท เขายังเลี้ยงลูกชายสองคนได้เลย แล้วเรามีทุนชีวิตที่มากกว่าเขา เราก็น่าจะทำได้ดีกว่าเขา ตอนนี้เดือนนี้เราเองก็มีเงินเหลือในกระเป๋าแค่ 650 บาท ก็ต้องพยายามสู้ อดทนกันต่อไป สู้ๆนะคะ ถ้าเหนื่อยก็จงกอดลูกนะคะ เขาจะเป็นกำลังใจที่ดีที่สุด จากคุณ : มนน้องปุณณ์ (sananda) เขียนเมื่อ : 14 พ.ค. 53 13:43:31

ความคิดเห็นที่ 70 ตอนที่คุณกำลังพิมพ์ข้อความในกระทู้นี้ คุณไม่รู้สึกเลยหรือคะ ว่าคนที่น่าเบื่อ จนหน้าไม่อยากจะมองน่าจะเป็นสามีที่แย่มากๆของคุณมากกว่า ไม่ใช่ลูกตัวน้อยๆของคุณ เพราะคุณเครียดตอนท้องรึเปล่าคะ เลยทำให้เค้าออกมาเลี้ยงไม่ง่ายอย่างนี้ ตอนนี้ยังทันนะคะ ลองปรับมุมมองในชีวิตใหม่ ถ้าย้ำ ย่ำความรู้สึกแย่ๆ แบบเดิมทุกวันๆ จะไม่มีอะไรที่ดีขึ้นได้นะคะ ลูกเลี้ยงยังไงก็ได้อย่างนั้นนะคะ เราเปลี่ยนเค้า จากการที่เราเปลี่ยนตัวเองได้นะคะ ให้กำลังใจค่ะ ลูกต้องการคุณมากที่สุดนะคะ จากคุณ : หนูพีช เขียนเมื่อ : 14 พ.ค. 53 16:17:27

ความคิดเห็นที่ 71 เดี๋ยวจะหาว่าซ้าเติมอีก คือ เราว่านะ อ่านๆ แล้วก็เหมือน จขกท.แก้ตัวอยู่ดีแหล่ะ เรารู้ว่าเหนื่อย เครียด แต่ไม่มีเหตุผลใดๆ ที่จะต้องไปเบื่อหน้าลูกแบบนี้เลย เราว่าคำว่า จขกท.ซื่อสัตย์กับความคิดตัวเองน่ะ เหมือนแก้ตัวเลยง่ะ เราไม่ได้ว่าเราดีกว่า จขกท.นะ แต่เราจะเล่าเรื่องเราให้ฟังบ้าง เราไม่ได้เกิดมาในครอบครัวที่อบอุ่น พ่อ แม่ ตาย ญาติพี่น้องรุมแย่งสมบัติ เลี้ยงเราเหมือนหมู เหมือนหมา โชคดีได้ไปเรียนเมืองนอก มีปาป๊า มาม๊า คอยอุปการะ ส่งเสียให้เรียนจนจน ตอนไปอยู่โน่นก็ไม่เคยลำบาก เรียนอย่างเดียว แม้แต่กางเกงใน เสื้อใน ยังซักเครื่อง ไม่เคยซักมือ พอมันยานก็ซื้อใหม่ กินดี อยู่ดี ได้เที่ยว ได้ใช้ของแพง พอปาป๊า มาม๊าตายทิ้งสมบัติไว้ให้ ตอนนี้เราไม่เดือนร้อนเรื่องเงิน พ่อของลูกแฝดทิ้งเราไปตอนท้องได้ 6 เดือน เราอยู่คนเดียวมาตลอด เพื่อนสนิทไม่มี ญาติสนิทไม่มี มีแค่พอคุยกันได้ผิวเผินเท่านั้น เราเลี้ยงลูก full time มาตลอด จ้างพี่เลี้ยงมาคอยช่วยบ้าง แต่ส่วนมากจะอยู่ไม่ได้ เดี๋ยวออก เดี๋ยวออก ตอนนี้ลูกเราโต 2.6 ขวบแล้ว เราเลี้ยงเอง จ้างคนมาทำงานบ้านวันเว้นวันเท่านั้น เราลงทุนเปิดร้านคอมพิวเตอร์กับเพื่อนสมัย ม.ต้น กิจกาจกำลังเริ่ม ก็ดอเค อยู่ พอไปได้ แต่เราตกลงกับเพื่อนว่าให้เพื่อนบริหาร เราดูอยู่ห่างๆ เพราะเราเลี้ยงลูกมาก่อน เอาลูกไว้ก่อน เรามีตังค์สามารถจ้างคนมาเลี้ยงลูกได้ สามารถจ่ายค่า day care แพงๆ ได้ แต่เราก็เลือกที่จะเลี้ยงลูกเอง ทีวี ไม่มีการเปิดให้ลูกดู เล่นกันทั่งวัน ทั้งคืน ลูกเหนื่อย ลูกก็หลับ เราแทบจะสลบ แต่ก็ต้องมาเตรียมอาหาร มาล้างขวดนม (และแอบมาเล่นเน็ต) เราบอกไม่ถูกเราว่า เราเหนื่อยสายตัวแทบขาด แต่เราไม่เคยเบื่อหน้าลูกเราเลย พอเขาหลับ เราแอบหอมแก้ม หอมก้น หอมขา เขาสองคนตลอดเลย ดีใจ ปลื้มใจสุดๆ ที่พระเจ้าส่งสิ่งมีค่าที่สุดในชีวิตมาให้ เรื่องพ่อของลูกนี่ ไม่เคยมีในสมองเราเลย มันชั่ว มันไม่คิดถึงลูก คิดถึงเรา เราก็ปล่อยมันไป ในโลกนี้ยังมีอะไรอีกตั้งเยอะ แค่ผู้ชายห่วยๆ คนเดียว ไม่รู้จะคิดถึงไปทำไม เราพาลูกเราไปเที่ยว ตจว.ทุกเดือนล่ะ เดือนละ 4-5 วันแล้วแต่โอกาส ภูเก็ต, สุราษฎร์, กระบี่, พังงา, หนองคาย, เชียงใหม่ ไปมาหมดแล้ว นั่งเครื่องบ้าง เช่ารถพร้อมคนขับบ้าง สนุกดี ลูกก็ไปเจอที่ใหม่ๆ เขาก็สนุก ตอนนี้เริ่มโต เริ่มตื่นเต้นแล้วเวบาไปเที่ยวไหนต่อไหน เวลาไปก็ไปกัน 3 คนนี่แล่ะ ไม่ได้จ้างพี่เลี้ยงมาเพิ่ม อาศัยเหนื่อยหน่อย แต่ก็สนุกดี เมื่อซักต้นเดือน เรากำลังเห่อพี่พัน เล่นตลอดเวลา ลงทุนจ้างพี่เลี้ยงมาช่วยเลี้ยงน้องตอนเย็น ถึง สี่ทุ่ม เพื่อที่เราจะได้เล่นเน็ตถนัดๆ ก็ได้เพื่อนๆ พี่ๆ ในพันทิปนี่แล่ะ แนะนำว่าไม่ดี มากไป เราเลยเลิกจ้าง หันมาเลี้ยงลูกเอง แล้วเข้ามาเล่นตอนลูกหลับเท่านั้น คือที่เราเล่ามายาวนี่ ไม่ใช่ไรนะ แค่อยากบอกว่า จขกท.เครียดก็มีวิธีคลายเครียดตั้งเยอะแยะ มีแม่ๆ หลายคนในห้องนี่ที่เป็นแม่เลี้ยงเดี่ยว, บางคนไม่มีเพื่อน, บางคนไม่มีญาติ, บางคนไม่ได้โชคดี ปากกัดตีนถีบ เงินแทบไม่พอเดือน แต่ไม่เคยมีใครเขามาบ่นกันว่าเบื่อลูกง่ะ คุณแม่ลองแยกคำว่าซื่อสัตย์กับความมคิดตัวเอง กับ ความเครียด ความเหนื่อยออกจากกันก่อนดีไหม แล้วหันมาปรับทัศนคติที่มีต่อลูก จะได้เห็นค่าเขามากขึ้น เพราะฟังดูตอนนี้ คุณแม่ให้น้ำหนักทางสามี นอกกว่าลูก จากคุณ : the twin effect เขียนเมื่อ : 16 พ.ค. 53 16:20:50

ความคิดเห็นที่ 72 เราว่าแล้วต้องมีสาเหตุอ่ะค่ะ ที่คุณเป็นแบบนี้ ทำให้คุณคิดแบบนี้ และเราหวังเป็นอย่างยิ่งว่าคุณอาจจะเอาข้อคิดของเพื่อนๆๆ พี่ๆๆ น้องๆๆ ในนี้ไปอ่านเพื่อเป็นข้อมูล ไม่มากก็น้อยนะค่ะ บางคนตั้งแต่เริ่มอาจจะไม่ได้เพียบพร้อม (เงิน) เหมือนคุณ คือไม่มีตั้งแต่แรก ต้องหาไปวันๆๆๆ แต่เค้าอาจจะมีภูมิคุ้มกันเรื่องทำอะไรเองตั้งแต่เล็ก อันนี้ก็แลกกันไป บางคนอาจจะเป็นเหมือนคุณก็ได้ เราก็เข้าใจ แต่เด็กไม่ผิดนะค่ะ ต้องแยกแยะให้ออกด้วย ลุกคุณต้องเลี้ยงไปอีกนานค่ะ ส่วนสามีเราไม่รู้หรอกว่าจะไปจากเราเมื่อไหร่ แต่กับลูกไม่มีวันจะไปจากเรา หรือจากใจเราหรอกค่ะ (เราคิดแบบนี้กะสามีเราเหมือนกันนะค่ะ ก้าวออกจากบ้านก็ไม่ได้เป็นของเราแล้ว) สุดท้าย เราอยากให้คุณพยายาม ต้องใช้คำว่าพยายามนะค่ะ เพื่อปรับทัศนคติของคุณอ่ะค่ะ  คุณจะได้มีความสุขและลูกคุณด้วย ส่วนสามี ไว้แบบนั้นแหละค่ะ เหนื่อยซะเปล่าถ้าจะไปพูดทำให้รำคาญ อารมรณ์เสียซะงั้น เพราะถ้าเค้ามีสัญชาติญาณความเป็นพ่อเค้าจะเข้าใจเอง สู้สู้ ค่ะ จากคุณ : jabj เขียนเมื่อ : 17 พ.ค. 53 16:24:33

ความคิดเห็นที่ 73 มาให้กำลังใจนะคะ จากคุณ : sodawithpie เขียนเมื่อ : 27 พ.ค. 53 16:37:24

ความคิดเห็นที่ 74   แม่ที่เคยจ้างคนมาเลี้ยงลูกตัวเอง ไม่เหมือนกับแม่ที่เลี้ยงลูกด้วยตัวเอง ทำอะไรทุกอย่างด้วยตัวเองหรอก แก้ไขเมื่อ 16 มิ.ย. 53 21:04:51 แก้ไขเมื่อ 16 มิ.ย. 53 21:03:42 จากคุณ : ลูกคนเดียวก็เกินพอ (sunghee) เขียนเมื่อ : 16 มิ.ย. 53 20:54:06

ความคิดเห็นที่ 75 เป็นกำลังใจให้ค่ะ เราเองก็เลี้ยงลูกเอง + ทำงานบ้าน ยอมรับว่าเหนื่อยจริงๆ ค่ะ จากคุณ : lovely_yui เขียนเมื่อ : 22 มิ.ย. 53 00:27:14

ความคิดเห็นที่ 76 เป็นกำลังใจให้คะ   ไม่มีลูกเเต่คิดว่าเข้าใจความรู้สึกของคนเป็นเเม่ เเละคิดว่าคงไม่สามารถทำหน้าที่เเม่ได้ดีเหมือนคนอื่นด้วยคะ อยากบอกให้คุณกลับบ้าน  บ้านที่เป็นบ้านของคุณอย่างน้อย  มีญาติที่อาจจะช่วยเลี้ยงได้ จ้างพี่เลี้ยงช่วย  เอาความสามารถของคุณงัดออกมาใช้  ถ้าเค้าไม่ได้เป็นเเบบที่คุณหวัง ออกมายืนด้วยสมองเเละปัญญาของคุณเอง  เราเชื่อว่าคุณน่าจะเลี้ยงลูกด้วยตัวเองได้ดี เเละเราคิดว่าคุณคงไม่ได้เกลียดหรือเบื่อลูกหรอกคะ   เเต่คุณกำลังเครียด  จากความลำบากของชีวิต   ที่คุณกำลังเผชิญ   ลองออกมาจากตรงนั้นสักพัก  เราเชื่อว่ามันต้องมีทางออกที่ำดีให้คุณเเน่ๆ   เป็นกำลังใจนะคะ   ถ้ายังไม่มีลองย้อนอ่านหลายชีวิตข้างบน เค้ายังผ่านกันมาได้   เราเชื่อว่าคุณจะผ่านไปได้เหมือนกัน    เป็นกำลังใจให้จริงๆ แก้ไขเมื่อ 22 มิ.ย. 53 16:35:46 จากคุณ : babyblackeyes เขียนเมื่อ : 22 มิ.ย. 53 16:34:56