Pantip-Cafe | Pantip-TechExchange | PantipMarket.com | Chat | PanTown.com | BlogGang.com  


 
= = บันทึกจากน้องชาย :: ตอน..ผู้หญิง..ซึ่งทำหน้าที่แม่ จนวินาทีสุดท้ายของชีวิต= =  

27/5/53

รพ.จุฬาลงกรณ์

แม่โทรมาบอกผมตอนอยู่ที่ทำงาน ตอนประมาณแปดโมงเช้าว่าพี่สาวผมเจ็บท้องคลอด ก่อนกำหนดที่นัดผ่าไว้

แม่รีบลางานและเดินทางจาก จ.นครศรีฯไปหาพี่สาวที่ จ.ตรัง โดยลำพัง


รพ.ตรัง

ห้าคนพ่อแม่ลูก (พ่อกุน แม่ฟอม น้องฟ่าน น้องมีฟา และน้องเฟม่า ในท้องแม่ฟอม) พร้อมหน้ากันที่ห้องรอคลอด

ก่อนรอเข้าผ่าคลอดแบบฉุกเฉิน เพราะปากมดลูกเปิดแล้ว เจ้าเฟม่าอยากออกมาดูโลกเต็มที

......ใครจะรู้ว่า นั่นเป็นครั้งสุดท้ายที่แม่ลูกอยู่ด้วยกัน  ก่อนที่พ่อจะพาเด็กๆไปโรงเรียน.....


รพ.จุฬาลงกรณ์  

แม่โทรมาบอกผมอีกครั้ง ว่าพี่สาวได้ลูกชาย หนัก 2,300 กรัม แม่ยังเดินทางไปไม่ถึงตรัง

ผมยังคงทำงานต่อไป วันนี้มีคนไข้เด็กชายสมาธิสั้นคนหนึ่ง หน้าตาน่ารัก ร่าเริง พูดเก่ง ผมบอกกับแม่เด็กว่า

“หมอว่าน้องเค้าเป็นเด็กน่ารักนะครับ” เพราะผมต้องการให้แม่หันกลับมามองมุมดีๆของลูก

....แต่อีกส่วนหนึ่ง ผมนึกถึงหลานชายที่เพิ่งลืมตาดูโลกมาไม่นานนี้เอง....

..........................
....................
..........
......

อีกครู่ใหญ่ พี่เขย(พ่อกุน) โทรมาหาผมอีกครั้ง ด้วยเสียงที่ไม่สู้ดี

“พี่ใจคอไม่ดีเลย ไปป์คุยกับหมอหน่อยนะ”

ผมคุยกับแพทย์เจ้าของไข้ สรุปว่า

“คนไข้เกร็ดเลือดต่ำ(เหลือแค่ 7,000) จำเป็นต้องให้เกร็ดเลือด แต่แพ้เกร็ดเลือดแบบรุนแรง เกิด anaphylactic shock
หัวใจหยุดเต้น ต้องปั๊มหัวใจ ขณะอยู่ในห้องฟักฟื้นหลังผ่าตัดคลอด”

ตอนนั้น ผมรู้สึกชา งง อึ้ง นึกอะไรไม่ออก รู้แต่ว่ามันแย่มากๆทีเดียว หลังตั้งสติได้ก็ถามกลับไปว่า

“มีโอกาสที่จะ....dead ใช่ไหมครับ”

“มีโอกาสสูงครับ”

ผมเดินตัวลอยๆกลับมาในห้องพักแพทย์ประจำบ้าน ฝากงานกับเพื่อนๆน้องๆ เพราะต้องรีบลากลับบ้าน
........................
................
.......

โทรศัพท์ดังขึ้นอีกครั้ง ผมไม่อยากรับเลย เพราะเดาได้ว่าจะต้องเป็นข่าวร้าย

ผมได้คุยกับวิสัญญีแพทย์ที่ปฏิบัติการกู้ชีพ และรู้ว่าพี่สาวผมไร้ซึ่งการตอบสนองใดๆแล้ว
ปั๊มหัวใจ กับให้ยาเพียงเพื่อพยุงชีวิตไว้เท่านั้น

“คงต้องปล่อย..แล้ว..ใช่ไหมครับ”

“คนไข้ไม่ไหวแล้วจริงๆค่ะ”

สิ้นสุดเสียงแพทย์.......พร้อมๆกับน้ำตาผมที่เริ่มไหล

สิ้นสุดความอดกลั้น......... ผมร้องไห้ออกมา โดยมีเพื่อนๆแพทย์ประจำบ้านจิตเวชเด็กคอยปลอบใจ และอยู่เป็นเพื่อนจนผมดีขึ้น

จากคุณ : tpipe
เขียนเมื่อ : 8 มิ.ย. 53 18:41:01




ข้อความหรือรูปภาพที่ปรากฏในกระทู้ที่ท่านเห็นอยู่นี้ เกิดจากการตั้งกระทู้และถูกส่งขึ้นกระดานข่าวโดยอัตโนมัติจากบุคคลทั่วไป ซึ่ง PANTIP.COM มิได้มีส่วนร่วมรู้เห็น ตรวจสอบ หรือพิสูจน์ข้อเท็จจริงใดๆ ทั้งสิ้น หากท่านพบเห็นข้อความ หรือรูปภาพในกระทู้ที่ไม่เหมาะสม กรุณาแจ้งทีมงานทราบ เพื่อดำเนินการต่อไป



Pantip-Cafe | Pantip-TechExchange | PantipMarket.com | Chat | PanTown.com | BlogGang.com