ความคิดเห็นที่ 1 เป็น File PDF  เหมี่ยวทำให้เป็น pjg  ไม่รู้ว่าจะได้ไหมนะคะ จากคุณ : มนอิฐ-กระดุม เขียนเมื่อ : 16 มิ.ย. 53 13:16:19

ความคิดเห็นที่ 2 2 จากคุณ : มนอิฐ-กระดุม เขียนเมื่อ : 16 มิ.ย. 53 13:18:33

ความคิดเห็นที่ 3 3 จากคุณ : มนอิฐ-กระดุม เขียนเมื่อ : 16 มิ.ย. 53 13:19:26

ความคิดเห็นที่ 4 4 จากคุณ : มนอิฐ-กระดุม เขียนเมื่อ : 16 มิ.ย. 53 13:20:18

ความคิดเห็นที่ 5 5 จากคุณ : มนอิฐ-กระดุม เขียนเมื่อ : 16 มิ.ย. 53 13:21:52

ความคิดเห็นที่ 6 อ่านแล้ว.. ทำให้คิดได้ว่า.. เราหวังอะไรกับการเรียนของลูก   ลูกต้องเก่ง ต้องดีแค่ไหน สำหรับเรานะ  ขอเพียงแค่ว่า ลูกเรียนไม่ตก ผ่านเกินครึ่ง ไม่น่าเกลียด สามารถไปสอบเข้าเรียนต่อที่อื่น ๆ ได้ โดยที่ไม่ต้องรีเกรด.. ไม่ต้องเสียเงินกับการฝากเข้าเรียน.. ก็คงพอแล้วหล่ะ จากคุณ : มะเหมี่ยว (มนอิฐ-กระดุม) เขียนเมื่อ : 16 มิ.ย. 53 13:25:41

ความคิดเห็นที่ 7 จริงๆเลยค่ะ ทุกวันนี้เราอยู่ในแวดวงวิชาการ แต่ไม่เคยตั้งความหวังจะให้ลูกเป็นเด็กเรียนเก่ง รึว่าต้องเรียนโรงเรียนดังอะไรยังไงเลย อยากให้เค้าเป็นเด็กที่มีความสุขขขขข แค่นี้คนเป็นแม่ก้อมีความสุขที่สุดแล้ว :) ขอบคุณที่เอามาแบ่งปันนะคะ จากคุณ : เพราะมีเธออีกคน - - บนโลกใบนี้ เขียนเมื่อ : 16 มิ.ย. 53 13:39:10

ความคิดเห็นที่ 8 ขอบคุณสำหรับข้อคิดดีๆ ค่ะคุณมะเหมี่ยว จากคุณ : bread & cake เขียนเมื่อ : 16 มิ.ย. 53 13:57:42

ความคิดเห็นที่ 9 ลุงหมี สอนรุ่นน้องๆ เสมอว่า ปริญญา วิชาการที่ร่ำเรียนในมหาวิทยาลัย ใครๆ ก็หวังให้ 4.0 เกียรตินิยม ที่จะทำงานได้ดีในแง่วิชาการ แต่ ความสำเร็จ ในการดำรงชีพ นั้น ขึ้นอยู่กับการหัดใช้ชีวิตในมหาวิทยาลัย เป็นเรื่องที่มีค่า ควรสร้างไว้ ถ้าจะให้ weight คนที่จะประสพความสำเร็จ ที่แท้จริง จากความรู้ ก็แค่ 40 % จากประสบการณ์เข้าร่วมกับคนในสังคม อีก 60 %  ที่มันไม่มีคะแนนบ่งชี้ ดังนั้น ถ้า เราให้ เด็กเรา ผ่าน พอดี 50% การเรียน แล้ว ได้ดี 75 %ประสบการณ์ชีวิต สรุปคือเด็กเราจะมี โอกาส สำเร็จ 20+45 = 65 % แต่ ถ้าเอา ดีเลิศเต็มร้อย การเรียนแล้ว ไม่เอาใครไม่เอาสังคมเลย สรุปเด็กเราจะมีทางเอาตัวรอด แค่ 40+0  = 40 %   จะดีเหรอ ... แล้วนั่นจะดีเหรอ 4 ปี ในมหาวิทยาลัย ก็จง ทำตัวเรียนรู้ สิ่งรอบตัว ให้ดีด้วย แม้ มันไม่มีคะแนนให้ วัด ว่าเป็นเกียรตินิยม นะ... จากคุณ : The Polar Bear เขียนเมื่อ : 16 มิ.ย. 53 14:07:18

ความคิดเห็นที่ 10 เคยเป็น "หัวกะทิ" มาเหมือนกัน สอบทีไรไม่เคยต่ำกว่าอันดับ 3 ตั้งแต่เตรียมประถม จนจบม.ต้น พอไปเรียน ม.ปลายได้อยู่ห้องควีน แต่ก็ยังคว้าอันดับ 1 ของ โรงเรียนมาได้ ได้โควต้าเข้าวิศวะ พอไปเรียนเทอมแรก หลงใหลไปกับกิจกรรม เกรดเฉลี่ยออกมาเกือบโปร เด็กที่เคยเรียนได้ 3 กว่า- 4 มาตลอดทำใจไม่ได้ ไปพักใหญ่ค่ะ เครียด เศร้า กลัวพ่อแม่เสียใจ ตัวเราเองก็รับไม่ได้กับความพ่าย แพ้ ดีที่มีพี่รหัสมาบอกว่าเราไม่ได้เก่งอยู่คนเดียวนะ คนอื่นเก่งกว่าเรามีถมไป คำ พูดนี้ก็ช่วยให้เรามีกำลังใจ ฟื้นตัวขึ้นมาได้ จากข่าวเด็กเผาโรงเรียนยังคุยกับสามีเลยว่าเข้าใจเด็กเค้านะ เพราะเราเองก็เคย เจอ เพียงแต่เราหาทางออกให้กับปัญหาได้ดีกว่าน้องเค้า ตั้งใจไว้ว่าตอนลูกตัว เองจะไม่ให้เค้าเจอปัญหาการเรียนเหมือนอย่างที่เด็กๆ สมัยนี้เค้าเจอกันค่ะ จากคุณ : thatsani เขียนเมื่อ : 16 มิ.ย. 53 14:08:58

ความคิดเห็นที่ 11 ขอบคุณข้อมูลดีๆ เด็กสมัยนี้แข่งขันกันสูงเหลือเกิน ลูกสาวพี่ที่รู้จักลูกแค่ป.2 แข่งมาแล้วแพ้ ร้องไห้จะเป็นจะตาย จากคุณ : รักหวางหลุง เขียนเมื่อ : 16 มิ.ย. 53 14:51:27

ความคิดเห็นที่ 12 เราเป็นพ่อแม่ก็ต้องสร้างภูมิคุ้มกันข้อนี้ให้ลูกด้วยค่ะ อย่างที่เขาว่าต้องมีทั้ง ไอคิว และอีคิว เด็กถึงจะประสบผลสำเร็จ จะสอนรุ่นน้องๆเสมอๆว่าให้ตั้งใจเรียนแต่ก็อย่าละเลยกิจกรรม การทำกิจกรรมจะทำให้เราได้เรียนรู้การอยู่ร่วมในสังคม ทำให้เรามีปฏิสัมพันธ์กับคนรอบข้าง อย่าเอาแต่เรียนอย่างเดียว เครียดแย่เลยค่ะ ขอบคุณพี่เหมี่ยวที่นำสาระดีๆมาแบ่งปันค่ะ จากคุณ : nongporjaija เขียนเมื่อ : 16 มิ.ย. 53 15:16:05

ความคิดเห็นที่ 13 เคยสอนรุ่นน้อง(คณะเกษตร) ตอนผูกข้อมือในคืนบายศรีว่า "เราเข้ามาเรียนในรั้วมหาวิทยาลัยแล้ว ก็เปรียบเสมือนกับได้เคียวมาหนึ่งเล่ม และข้างหน้าเราคือทุ่งนาที่อุดมสมบูรณ์ ซึ่งเวลา 4 ปี นั้น เรามีเวลาที่จะเก็บเกี่ยวสิ่งต่างๆ ไว้ได้ ซึ่งมันขึ้นอยู่กับเราว่าเราจะเลือกเกี่ยวเอาอะไรไว้บ้าง บางคนอาจจะเลือกเกี่ยวแต่ข้าวสวยๆ พันธุ์ดีๆ บางคนอาจจะเลือกเกี่ยวหญ้าเอาไปด้วย บางคนก็ไม่เกี่ยวเอาอะไรเลยสักอย่าง สุดท้ายมันขึ้นอยู่กับตัวของเราเองว่าจะเลือกเกี่ยวอะไร และจะเอาสิ่งที่เกี่ยวได้ไปใช้อะไรต่างหาก" ซึ่งตอนนั้นก็หวังว่ารุ่นน้องคงเข้าใจว่าพี่หมายถึงอะไร (ปล. ตอนนั้น Hang เนื่องจากไม่ได้นอนมา 2 วันเต็มๆ เพราะมีงาน All Night +มุดซุ้ม เลยไม่แน่ใจว่าพูดออกไปได้ยังไง) จากคุณ : มะกรูดใบแหว่ง (Ma~Grood) เขียนเมื่อ : 16 มิ.ย. 53 15:27:50

ความคิดเห็นที่ 14 ไม่เคยตั้งความหวังอะไรที่มันมากมายกับลูกเลย ขอแค่เค้าเป็นคนดี เอาตัวรอดในสังคมได้โดยไม่ทำให้ใครเดือดร้อน ทำงานหาเลี้ยงตัวเองได้ แค่นี้จริงๆ จากคุณ : หนูยิ้มสวย เขียนเมื่อ : 16 มิ.ย. 53 16:16:28

ความคิดเห็นที่ 15 ขอบคุณค่ะ อ่านแล้วได้ความคิดดีๆเยอะแยะ ตอนเราเป็นเด็กนักเรียน เราก็จัดว่าเป็นเด็กเรียนดี โดยเฉพาะวิชาเลข เราจะท็อปชั้นเป็นประจำ แล้วเราก็สอบเทียบม.6 เอนท์ติดตอนจบม.5 แต่ปรากฏว่าหลงไหลได้ปลื้มกับความเป็นอิสระของนักเรียนปี 1 จากเกรดเฉลี่ย 3 ปลายๆ ปี 1 เทอม1 ได้ 2.7 เศร้าไปเลย เครียดด้วย แต่ก็ยังดีที่พ่อแม่เข้าใจ ให้กำลังใจ ไม่มีคนคอยกดดัน ก็เลยผ่านมาได้ แล้วก็สามารถทำเกรดได้ดีขึ้นเรื่อยๆ เรื่องการเรียนของลูก ก็ไม่อยากเอาเค้าไปเปรียบเทียบกับใคร ขอให้เค้ามีเพื่อน มีสังคมที่ดี เรียนสอบผ่านได้ไม่ตก ไม่ต้องเก่งเป็นที่ 1 ของห้องหรอก แค่นั้นก็พอใจแล้วค่ะ จากคุณ : bodiamond1 เขียนเมื่อ : 16 มิ.ย. 53 17:20:41

ความคิดเห็นที่ 16 เราไม่ได้เป็นหัวกะทิค่ะ ประมาณปานกลางเกือบปลายแถว เพราะอายุน้อยที่สุดในห้อง และเริ่มดีขึ้นเรื่อยๆมาตามลำดับจนจบมหาวิทยาลัยทั้งตรีและโท ก็เลยไม่ได้มีความกดดันอะไร เพราะยิ่งเรียนยิ่งดีขึ้นเมื่อเทียบกับตัวเอง ไม่ค่อยได้เทียบกับคนอื่นเลย คิดว่าหัวกะทิที่ว่านี่ คงเป็นคนที่หัวไบร์ทจริงๆและต้องแข่งขันกับคนอื่นตลอด อย่างนี้บางทีก็แพ้ไม่เป็น หรือแพ้ไม่ได้ เมื่อหวังมากก็อาจต้องผิดหวังมาก เราไม่เคยมีความคิดที่จะต้องปั้นลูกให้ฉลาดมากๆ แต่อยากให้เค้ามีปัญญาก็พอค่ะ สามารถคิดเองได้ รู้ว่าอะไรดีไม่ดี อะไรผิดอะไรถูก และมีจิตใจที่เข้มแข็ง ไม่ใช่พอโตเป็นหนุ่มแล้วอกหัก ก็คิดจะประชดชีวิตฆ่าตัวตายอะไรแบบนี้ อันนี้ต้องสอนพื้นฐานทางจิตใจให้เค้ามีความมั่นคงทางจิตใจและทางอารมณ์ให้มากๆค่ะ จากคุณ : แอล (aal990) เขียนเมื่อ : 16 มิ.ย. 53 20:45:41

ความคิดเห็นที่ 17 ขอบคุณค่ะ เป็นข้อคิดที่ดีที่เดียว. จากคุณ : จิงโจ้ยักษ์ เขียนเมื่อ : 16 มิ.ย. 53 20:50:29

ความคิดเห็นที่ 18 สมัยเด็กๆ เราก็เคยสอบได้ที่หนึ่งมาตลอด จนกลายเป็นความกดดัน พอเข้ารร.ที่มีคนเก่งมากๆ เราก็ตกกระป๋อง เป็นพวกกลางๆ ตอนนั้นเราอาจจะยังเด็กและไม่เครียดมาก แต่ตอนช่วงตกกระป๋องเข้าใจเลยว่ารู้สึกยังไง พอมัธยมมา เรียนได้เป็นอันดับกลางๆมาเรื่อยๆ จนจบตรี เราก็ไม่กดดันมาก สำหรับลูก เราบอกเค้าเสมอว่า ให้มีความสุข ทำอะไรก็ให้มีความสุข ยิ้มและหัวเราะให้แม่ชื่นใจดีกว่า หนูเรียนไม่เก่ง ก็ไม่เป็นไร แค่หนูมีความสุข ยิ้ม หัวเราะกับแม่ทุกวัน แม่ก็มีความสุขไปกับหนูแล้ว แต่..... แนวโน้ม ลูกเราเป็นเด็กที่ ค่อนข้างมุ่งมั่น และรักการเรียนมาก เป็นเด็กที่ครูชอบครูบอกเอง  (แงๆๆๆ ) เพราะว่าเรียบร้อย ตั้งใจ รับผิดชอบเกินตัว (ขอ แม่แงๆๆ อีกรอบ )  แม่ไม่ได้ต้องการแบบนี้ หุๆๆ ขนาดเราเป็นแม่ เราบอกว่าไปรร. ไปเล่นนะลูก ไปเล่นกับเพื่อนให้สนุก( แงๆๆๆ อีกรอบ) ลูกเรา กลับมาบอกว่า รำคาญ เพื่อนๆที่ไม่ฟังครูสอน ไม่เป็นระเบียบ ( เราก็เอ๋ออออ )     พอเราไปคุยกับหมอ หมอบอกว่า เค้าเกิดมาเป็นแบบนี้เอง ต้องให้เค้าเล่นเยอะๆ ให้เค้ารู้จักพัก การ รีแล๊กซ์ เค้าก็ไม่ได้ผิด แล้วแม่ก็ไม่ได้กดดัน แต่แค่หาวิธีการปรับให้มีความสุข   ดังนั้น เราไม่เคยกดดัน ไม่แม้แต่ถามว่าลูก เรียนอะไรได้มัง บางทีมาบอกว่าทำนั่นทำนี่ไม่ได้ เราก็ได้แต่ติดตลกและปลอบใจว่า ทำไม่ได้ ก็ไม่เป็นไร มีคนที่ทำไม่ได้อย่างลูกเราตั้งเยอะ แค่นี้ แม่ก็ภูมิใจในตัวหนูจะแย่อยู่แล้ว แต่ดูเหมือนกับลูกเรายังอยากจะทำให้ดีขึ้น หรือเป็นส่วนหนึ่งคือเค้าอาจจะมีความสุขกับการเรียนรู้ก็ได้  เราก็พยายามศึกษาเค้าไป เพราะว่าเราก็เป็นแม่ครั้งแรก ตอนที่เค้าเกิดมาเหมือนกัน ปล. ลูกเราอยู่ อนุบาล หนึ่งเอง  เราอาจจะคิดเยอะแทนลูกเกินไปหรือเปล่าก็ไม่รู้ ตอนนี้ทำได้ ก็แค่พยายามฟัง และเข้าใจเค้าให้มากขึ้นเท่านั้นเอง จากคุณ : วีทีอาร์ เขียนเมื่อ : 16 มิ.ย. 53 20:59:03

ความคิดเห็นที่ 19 ขอบคุณค่ะ  ที่นำมาแบ่งปัน  มีประโยชน์มาก ๆ จากคุณ : น้ำหมี่&มะม่วง เขียนเมื่อ : 16 มิ.ย. 53 21:46:08

ความคิดเห็นที่ 20 กระทู้นี้มีประโยชน์มากค่ะ สำหรับ พ่อแม่ที่เคี่ยวเข็ญลูกมากจนเกินกำลังความสามารถของลูก. อ่านแล้วเศร้า T_T จากคุณ : missusnow เขียนเมื่อ : 16 มิ.ย. 53 22:34:42

ความคิดเห็นที่ 21 ห้องคิงวิทย์คอมฯเหมือนกันค่า (อดีต 5555 ปีนี้ตกมาอยู่ควีน) เข้าใจความเครียดเลย เพราะทุกคนรอบข้างจะเก่งมากๆ ถ้าเราตกขึ้นมา เพื่อนก็ไม่ถึงกับเหยียบ แต่มันก็ช่วยอะไรมาก (อาจซ้ำเติมโดยไม่ได้ตั้งใจด้วยการพูดประมาณว่า โหย เราได้แค่นี้น้อยมาก ซึ่งคะแนนที่มันพูดว่าน้อยนั้นมากกว่าคะแนนเรา -*-) พูดไปตั้งแต่กระทู้ที่มีคุณแม่มาเล่าเรื่องใ้ห้ฟังแล้ว ผู้ปกครองอย่ากดดันลูกมากเกินไปนะคะ คำพูดบางคำเราก็พูดไปงั้นๆ แต่มันไปกดดันลูกโดยไม่รู้ตัว ไม่ว่าจะเป็นการเปรียบเทียบ (ลูกคนนู้นเค้าเก่งอย่างนี้ หรือพี่/น้องทำได้ ทำไมเราทำไม่ได้) การซ้ำเติม (บอกแล้วใช่มั้ยตอนนั้นให้.... เป็นไงล่ะ ไม่งั้นก็....) การตั้งความหวังสูง (ต้องตั้งใจเรียนให้มากๆ เรียนมันเข้าไปลูก ลูกต้องติดโรงเรียนนี้ มหาวิทยาลัยนี้ - ไม่รู้ลูกอยากเข้าหรือเปล่าแต่ก็ยัดเยียดให้ลูกไปก่อน) นึกแล้วก็ดีใจที่เราทำใจผ่านพ้นมาได้ ปีนี้อยู่ห้องควีนรู้สึกไม่ต้องกดดันมาก ไม่ใช่เพื่อนห้องคิงไม่ดี แต่รู้สึกเราเหมาะกับระดับธรรมดามากกว่าพวกระดับเทพแฮะ 55 จากคุณ : Mseohye เขียนเมื่อ : 16 มิ.ย. 53 23:15:34

ความคิดเห็นที่ 22 เคยอยู่เตรียมสายวิทย์ค่ะ ถึงเพื่อนและอาจารย์ที่เตรียมจะดีมาก แต่สำหรับเราการเรียนก็กดดันมากๆค่ะ เพราะข้อสอบค่อนข้างยาก เพราะตัวเองเรียนไม่เก่งด้านคำนวณด้วย คะแนนด้านคำนวณก็ไม่ค่อยดีเท่าไหร่ เคยได้ยินแม่พูดว่า รู้สึกเสียใจที่ลูกไม่เก่ง ได้ยินแบบนั้น เราก็เสียใจค่ะ แต่ก็อยากบอกแม่ว่า หนูก็ทำดีที่สุดแล้วค่ะ ดังนั้นคุณแม่ทั้งหลายอย่ากดดันลูกมากนะคะ เมื่อก่อนตอนเรายังเด็กกว่านี้ เราคิดเสมอว่า ไม่มีอะไรที่เป็นไปไม่ได้ ตอนนี้ก็ยังคิดอยู่ แต่โตขึ้นก็คิดได้อีกอย่างว่าคนเราก็ถนัดในสิ่งที่แตกต่างกันไป บางเรื่องที่เราพยายามแล้วทำไม่ได้ เราก็ทำดีที่สุดแล้วค่ะ ขอบคุณ จขกท ที่นำมาให้อ่านนะคะ อ่านแล้วอยากไปบวชบ้างจัง แก้ไขเมื่อ 17 มิ.ย. 53 01:44:58 จากคุณ : Someone In This World เขียนเมื่อ : 17 มิ.ย. 53 01:43:45

ความคิดเห็นที่ 23 อ่านเรื่องนี้แล้วคิดถึงลูกชายบอสเราเอง  เส้นทางการเรียนเหมือนกับท่านครูบาป๋องเลยค่ะ  ต่างกันที่ น้องเค้าได้ทุนคิงเรียนที่เมกา จบ ดร.ไปแล้ว น้องเค้ามีความสุขในการเรียนนะคะ  บอสเราชอบเล่าถึงสมัยเลี้ยงลูกชายคนเดียวให้ฟัง เราชอบฟัง  จำไว้มาเป็นแนวทางสอนลูกเรา บอสเราเลี้ยงลูกได้แบบ  จากเด็กที่มั่นใจจนเป็นหนุ่มค่ะ  เค้าสามารถเดินเข้าไปในที่ทำงานแม่ที่มีแต่ นศ.ผู้หญิง  อยู่ท่ามกลางเพื่อนๆ แม่ หอมแม่แบบไม่เคอะเขิน  สามารถหอบหิ้วไม้ม๊อบ ของใช้ส่วนตัวกลางชอปปิ้งมอลล์แถว รร.เตรียม(แม่อาย)  แต่งตัวปอนๆ ไปฟังออเครสต้า BKK Sym.(บอสเราเชแต่งตัวซะพราว แต่มาบ่นว่า  พกบันไดไปปีนฟัง หูไม่ถึง) จากบทความเราว่าท่านครูบาก็พบทางความสุขของท่านค่ะ ส่วนเราเองเลี้ยงลูกแบบไม่หวังอะไร เลี้ยงแค่ให้เป็นที่ต้องการของสังคม เป็นพ่อที่ดีของหลานเรา  เป็นสามีที่ดีของผู้หญิงคนหนึ่ง(คนเดียว)พอแล้วค่ะ จากคุณ : one&only เขียนเมื่อ : 17 มิ.ย. 53 05:00:21

ความคิดเห็นที่ 24 ท่านเป็นรุ่นพี่ที่มหาลัยผมเลยครับ เห็นภาพตอนรับปริญญาถึงจำได้ ระยะหลังๆเพื่อนๆผมหลายๆท่านก็บวชเป็นพระกันหลายท่าน บางคนจบ ป.เอกจากมหาลัยชื่อดังในอเมริกาก็มี ได้สนทนากับหลายๆท่านให้เห็นผลว่าความสำเร็จทางโลกไม่ยั่งยืน มีสุขวันนี้วันหน้าก็มีทุกข์ เลยลองศึกษาธรรมแล้วพยายามเรียนรู้ทางธรรมเพื่อให้จิตใจสงบ ส่วนตัวหวังให้ลูกเก่ง แต่ไม่ต้องเก่งถึงขั้นหัวกระทิ ขอแค่เค้าสามารถดำเนินชีวิตในสังคมได้และมีชีวิตอย่างมีความสุขก็พอครับ จากคุณ : Kashira เขียนเมื่อ : 17 มิ.ย. 53 07:57:52

ความคิดเห็นที่ 25 จากบทความ ให้แง่คิดดีมาก เราก็ไม่เคยบังคับลูก เคี่ยวเข็ญให้ลูกเรียนเก่ง ๆ เรียนพิเศษเฉพาะหลังเลิกเรียน    เสาร์-อาทิตย์พักผ่อนอยู่บ้าน เด็กเรียนเก่ง ไม่ได้หมายความว่าจะประสบความสำเร็จในชีวิต   อยากให้เค้ามีความสุขตามวัยของเค้า โดยไม่ต้องไปยัดเยียดให้มากเกินไป บางทีเราเห็นบางครอบครัวยัดเยียดลูกจนเกินไป แล้วพ่อแม่มานั่งบ่นว่าไม่มีเวลาทำงานบ้านเลย เพราะต้องไปส่งลูกเข้าคอร์สพิเศษ ขนาดพ่อแม่เป็นคนคอยรับ-ส่ง ยังบ่นว่าเหนื่อยเลย แล้วเด็กล่ะ เค้าไม่เหนื่อยบ้างเลยเหรอคะ จากคุณ : ตองภัทร เขียนเมื่อ : 17 มิ.ย. 53 07:58:08

ความคิดเห็นที่ 26 เราเป็นเด็กหลังห้องค่ะ แต่ก็เรียนจบมาได้ เลยไม่คาดหวังเรื่องเรียนกับลูกเท่าไหร่ แค่สอบไม่ตก ก็พอแล้วค่ะสำหรับเรา บทความดีมากค่ะ ให้ข้อคิดหลายอย่างเลย ตอนนี้เราพยายามปลูกฝังพุทธศาสนาให้ลูกอยู่ ธรรมะ คือธรรมชาติ เราเรียนรู้ธรรมะ จะได้เข้าใจธรรมชาติและใช้ชีวิตได้อย่างมีความสุขค่ะ จากคุณ : ดญ. หัวเหน่ง เขียนเมื่อ : 17 มิ.ย. 53 08:22:44

ความคิดเห็นที่ 27 ขอบคุณสำหรับข้อคิดดีๆ ค่ะคุณมะเหมี่ยว เหมาะสมกับสถานการณ์ในตอนนี้จริง ๆ พ่อแม่ต่างพากันเคี้ยวเข็นให้ลูกให้ที่ 1 ตั้งความหวังสูง ๆ ให้เค้า ทำให้สำเร็จ ซึ่งไม่ได้ดูว่าเด็กต้องการหรือไม่ เด็กจะขาดช่วงวัยที่สุนกสนาน จะเรียนรู้อย่างไม่สมวัย การเรียนและรู้ด้านเดียวไม่อาจทำให้เด็กประสบความสำเร็จ ในชีวิตความเป็นจริงได้ทุกคน ในโลกแห่งความเป็นจริง ต้องเรียนรู้ในทุก ๆ ด้านค่ะ จากคุณ : mantana_11 เขียนเมื่อ : 17 มิ.ย. 53 08:30:13

ความคิดเห็นที่ 28 เหมี่ยว ..เป็นเด็กหน้าห้องค่ะ  หน้าสุดด้วยค่ะ..   ได้หน้าสุดเพราะตัวเล็กสุด  .เลยต้องนั่งหน้า ไม่ใช่เก่งเลย การเรียนตัวเหมี่ยวเอง..กลาง ๆ ค่ะ ไม่โดดเด่นอะไรเลย ยิ่งภาษาอังกฤษ สมัยประถม ..ดีค่ะ มามัธยม..มีปัญหากับครูผู้สอน โดดเรียนไม่เรียน..ได้เกรด 1 เลยค่ะ ทุกวันนี้.. ภาษาอังกฤษ.. แทบไม่กระดิกเลยค่ะ ถึงได้ทำบัตรคำศัพท์ให้ลูกอ่าน จะได้เก่ง ๆ เพราะเดี๋ยวนี้ภาษาอังกฤษ จำเป็นมากนะคะ เหมี่ยวกับคุณซะมี  ให้ลูกเรียนทำให้ได้ตามกำลังเค้า อย่างลูกชาย ต้องเคี่ยวเข็ญ เพราะติดเล่น ไม่ตั้งใจเรียน ส่วนลูกสาว  ไม่ต้องเลยค่ะ เรียนหนังสือได้ดี อาจจะเป็นเพราะเด็กผู้หญิงหรือเปล่าไม่รู้ เลยมีสมาธิในการเรียนดีกว่า เพราะหลาย ๆ คนก็พูดว่า เด็กผู้หญิงก็แบบนี้แหล่ะ ชอบขีด ๆ เขียน ๆ แต่พอมามองดูตัวเอง..สมัยเด็ก ๆ ทำไม่เราไม่ชอบหล่ะ สงสัย ฮอร์โมนเพศหญิง น้อยไปนิด.. ^_^ สรุปการเลี้ยงลูกของเหมี่ยวคือ .. เรียนเป็นเรียน เล่นเป็นเล่นค่ะ สนุกสนานในวัยเด็ก จะได้มีความทรงจำดี ๆ ว่า สมัยเด็ก ๆ ฉันมีความสุขแค่ไหน เพราะวันข้างหน้า..เป็นผู้ใหญ่ มักจะมีเรื่องทุกข์ มากกว่าสุข.. จากคุณ : มะเหมี่ยว (มนอิฐ-กระดุม) เขียนเมื่อ : 17 มิ.ย. 53 08:55:54

ความคิดเห็นที่ 29 เพื่อนเราคนหนึ่งเรียนจบมา...เข้าทำงานที่แรกด้วยความรู้สึกของ "หัวกะทิ" รู้สึกเหยียดคนอื่น คนนั้นก็ไม่ดี คนนี้ก็โง่... พี่ที่ทำงานคนหนึ่งเค้าคงหมั่นไส้ เลยปรามาสเอาไว้ "คนเรียนเก่ง ก็ไม่ใช่ว่าจะทำงานเก่ง" ประกอบกับเพื่อนที่ทำงานด้วยกัน ต่างสถาบัน ถึงเกรดเฉลี่ยจะพอ ๆ กัน แต่ในใจเราก็คิดว่า "ของแกน่ะ ไม่เท่าไหร่" วิชาการเค้าอาจเก่งไม่เท่าเรา แต่เค้าก็ทำงานได้ดี มีไหวพริบ ปฏิภาณ ใช้ได้แฮะ.. ตั้งแต่นั้นมาเค้าก็เปลี่ยนความคิด ไอ้ที่ว่าเราเก่งเกินใครน่ะ...มันไม่ใช่ เกรดเฉลี่ย เอามาวัดประสิทธิภาพการทำงานไม่ได้ คนที่เรียนเก่ง ประสบความสำเร็จในการเรียน ใช่ว่าจะประสบความสำเร็จในการทำงานเสมอไป สิ่งสำคัญที่จะทำให้คนเราสามารถสร้างสรรค์สิ่งดีดีได้ คือ...ความสุข ส่วนตัวเราตั้งใจจะเลี้ยงลูกด้วยวิชาการแค่พอประมาณ ไม่มากไป ไม่น้อยไป (สอนพิเศษเอง) แต่จะเน้นให้เค้ามีความสุขในการเรียน ไม่กดดัน ให้เค้าได้เลือกเอง เหมือนอย่างที่พ่อเรา ไม่เคยกดดัน ให้เราเลือกเอง.....เรามีความสุข...เราจึงทำได้ดี....พอสมควร แก้ไขเมื่อ 17 มิ.ย. 53 09:03:19 จากคุณ : Zen no Okasan เขียนเมื่อ : 17 มิ.ย. 53 09:01:31

ความคิดเห็นที่ 30 ขอให้ลูกแข็งแรง เป็นเด็กดี จากคุณ : tapinkpoo เขียนเมื่อ : 17 มิ.ย. 53 09:02:39

ความคิดเห็นที่ 31 โหวต โหวต โหวต ค่ะ... เป็นข้อคิดดีๆ ที่ ไม่เจอกับตัวเองก็ไม่รู้....ใครไม่เจอความผิดหวัง หรือไม่ประสบกับคนในครอบครัว ก็คิดไม่ได้.. ผู้ใหญบางคน มุ่งให้ลูกเป็นไปอย่างที่ตัวเองอยากเป็น อยากเรียน ในตอนเด็กๆ  ฝึกให้ลูกแข่งขัน โดยที่ไม่สอนให้รู้จักคำว่าแพ้...ภูมิคุ้มกันในชีวิตบกพร่อง    เป็นเรื่องที่น่ากลัวสำหรับสังคมปัจจุบัน... เราไม่เคยต้องการให้ลูกเป็นอัจริยะ  ไม่ได้มุ่งหวังให้ลูกมีพัฒนาการเกินวัย ไม่เคยยัดเยียด ก.ไก่ เอบีซี ให้ลูกท่องทุกวันก่อนนอน... ไม่เคยสรรหาโรงเรียนดี เด่นดัง สังคมหรู แป๊ะเจี๊ยบาน ให้ลูกเรียน ลูกเราควรจะอยู่ในสังคมที่เลวร้ายขึ้นทุกวันได้อย่าง  มองโลกตามความจริง และอยู่กับมันได้อย่างมีความสุข...จะเป็นอะไรก็เป็น  แต่อย่าเป็นภาระสังคม พ่อแม่มันก็พอใจ....ไม่จำเป็นต้องแพทย์ วิศวะ ฯ ถ้าอยากเป็นชาวนา อย่างบรรพบุรุษ แม่ก็ดีใจ จากคุณ : แม่ต้นน้ำ (แม่ต้นหอม) เขียนเมื่อ : 17 มิ.ย. 53 09:06:22

ความคิดเห็นที่ 32 ต้องเก็บไว้อ่านเตือนใจ ตัวเอง .. จากคุณ : คุณพ่อมือ1 เขียนเมื่อ : 17 มิ.ย. 53 09:15:44

ความคิดเห็นที่ 33 อ่านเรื่องนี้แล้ว..คิดว่าตัวเองคิดไม่ผิดที่ไม่จำเป็นต้องกดดันลูกเพียงแค่ให้ลูกก้มหน้าก้มตาเรียนอย่างเดียว...แม้ลูกเรียนแค่ปานกลาง..แต่มีความสามารถด้านอื่นๆประกอบ..ลูกทำตัวน่ารัก..เป็นเด็กดี..แค่นี้ก้อคือสุดยอดของแม่แล้วหล่ะ จากคุณ : neenika (neenika) เขียนเมื่อ : 17 มิ.ย. 53 09:16:45

ความคิดเห็นที่ 34 ไม่เห็นด้วยนิดหน่อย ว่า อย่าเอาเรื่องเรียนเก่งเป็นประเด็นหลักเลยค่ะ ประเด็นหลักน่าจะอยู่ที่เรื่องการส่งเสริมความเก่งให้ครบทุกด้านมากกว่า เช่น จากที่ท่านเล่า คือ ตอนเด็กๆ จะมีปัญหาการเข้าสังคม ในความเห็นของเรา เก่งก็ดีนะ แต่ว่าพ่อแม่อย่าลืมสอนลูกให้เก่งด้านอื่นๆ ให้ครบมากกว่า นอกจากวิชาการแล้ว เก่งให้ครบ เช่น ด้านอารมณ์ ด้านการเข้าสังคม ถ้าทำได้คงไม่มีปัญหา จากคุณ : หัวกลม เขียนเมื่อ : 17 มิ.ย. 53 09:49:58

ความคิดเห็นที่ 35 ขอบคุณที่นำมาแบ่งปันกันค่ะ สังคมทุกวันนี้ ต้องการการเยียวยามากๆ เลยค่ะ โดยเฉพาะเด็กๆ อยากวิงวอนผู้ปกครองทุกท่านค่ะ ว่าปล่อยให้ลูกได้ลองทำตามที่เค้าต้องการ แต่ต้องอยู่บนพื้นฐานความถูกต้อง ไม่ทำให้ใครเดือดร้อน เลิกสร้างลูก เพื่อสนองความต้องการของตัวเองเถอะค่ะ สมัยประถม 5 จนถึง มัธยม 3 เราสอบได้ที่หนึ่งด้านภาษาอังกฤษมาโดย ตลอด ได้คะแนน 90% ขึ้นไปทุกครั้ง ได้รับประกาศนียบัตรหน้าเสาธงทุกปี รู้สึกเลยว่าตัวฉันนี่เก่ง เพราะทำให้พ่อแม่ภูมิใจ เพื่อนๆ ต่างรุมล้อม ชื่นชม ด้วยความจริงใจ แต่บางคนก็หมั่นไส้ เพื่อนๆ ต่างขอลอกข้อสอบกันแทบทั้งห้อง แต่พอมาถึงมัธยม 3 เทอมปลาย คะแนนตกวูบ จากได้เกรด 4 เหลือแค่ เกรด 3 รู้สึกผิดหวังมากค่ะ กลัวพ่อแม่จะว่า จะตำหนิ แต่พ่อแม่ไม่ว่า ไม่ดุเลยซักคำ แต่กลับบอกว่า ไม่เป็นไร แค่นี้ก็ดีแล้ว ภูมิใจในตัวเรามากแล้ว โอ้โฮ มันเหมือนยกภูเขาออกจากอกเลยค่ะ แล้วก็ไม่แคร์ด้วยว่าเพื่อนจะว่า อย่างไร เพราะแค่พ่อแม่เข้าใจ มันมีค่ามากกว่าสิ่งอื่นใดเลยค่ะ ตั้งแต่วันนั้นก็เลยเรียนแบบไม่สร้างความกดดันให้ตัวเอง ผลที่ได้คือคะแนน วิชาอื่นก็ดีขึ้นด้วยเช่นกันค่ะ จากคุณ : Nuchy_Sand_A เขียนเมื่อ : 17 มิ.ย. 53 10:15:28

ความคิดเห็นที่ 36   เป็นกระทู้ที่ดีมากๆเลย เราเห็นด้วยมากๆ ที่จะตั้งใจเรียน เรียนเอาความรู้ เพื่อเป็นประโยชน์แก่ตนและประเทศชาติ แต่ไม่ควรมากไปจนเป็นการแข่งขัน ที่กดดัน และ เก็บกด.. ซึ่งจะนำมาซึ่งความเห็นแก่ตัว ความอิจฉาริษยา ความถือดี ทรนงตน และความเครียด เกิดปัญหาทางความสัมพันธ์ สังคมและบุคลิกภาพ จนทะลุขีด.. และที่ต้องเสริมมากๆในวันนี้เพื่อจะได้มีเด็กที่ดีกว่ายุคเราโตเป็นผู้ใหญ่ .. คือมีสภาพอารมณ์ที่ดี และมีคุณธรรม (ที่ไม่ใช่แค่ท่อง หรือ รู้ไปงั้นๆ แต่ต้องปฏิบัติด้วย) จากคุณ : (" ,) เขียนเมื่อ : 17 มิ.ย. 53 10:21:15 A:203.155.186.254 X: TicketID:269963

ความคิดเห็นที่ 37 คนเก่งๆไปบวชกันหมด คนไม่เก่งบริหารประเทศ..มันเลยเป็นงี้ จากคุณ : YALA เขียนเมื่อ : 17 มิ.ย. 53 11:02:52

ความคิดเห็นที่ 38 ขอบคุณค่ะสำหรับบทความที่ช่วยตอกย้ำความเชื่อของตัวเองว่า "อย่าลืมตรวจสอบความสุขของลูกทุกวัน" ^^ จากคุณ : tiara เขียนเมื่อ : 17 มิ.ย. 53 12:00:34

ความคิดเห็นที่ 39 ลูกเรานะ ตอนนี้ คิดว่า ขอให้เค้า ซนน้อยลง มีสมาธิมากขึ้นก็พอใจแล้ว เรื่องเรียนเนี่ย ช่างเค้าเถอะ เรามั่นใจว่าแค่ คิดเป็น ก็เรียนได้ แต่ คนเรียนได้ ไม่ใช่คนคิดเป็น จากคุณ : รัตติกัลยา เขียนเมื่อ : 17 มิ.ย. 53 12:43:43

ความคิดเห็นที่ 40 ตอนประถมเราก็เคยเป็นหัวกะทิของโรงเรียนสอบได้ที่หนึ่งตั้งแต่ ป.2  ยัน  ป. 6 พอเข้าสู่มัธยมต้น ช่วงต่อมัธยม ก็จะมีโคว้ต้าเข้าเรียนโรงเรียนประจำอำเภอโดยไม่ต้องสอบ ซึ่งเราก็คิดว่าเราควรจะได้โคว้ต้านั้น เพราะเราคือที่หนึ่ง แต่เปล่า ครูให้เราไปสอบเรียนต่อเอาเอง ด้วยเหตุผลว่า เธอเก่งอย่างไรก็สอบได้อยู่แล้ว เอาโคว้ต้าไปให้เด็กเรียนไม่เก่งดีกว่า โรงเรียนเราจะได้มีเด็กติดโรงเรียนประจำอำเภอเยอะ ๆ ช่วงนั้นเราก็ไม่เข้าใจชีวิต อกหักกับความคิดของครู แล้วเราก็อ่านหนังสือไปสอบเอาเอง ก็ได้เข้าเรียนโรงเรียนที่ตั้งใจ ช่วงนั้นก็มีพวกผู้ใหญ่พูดกับเราเสมอว่าเหนือฟ้าย่อมมีฟ้า แล้วก็จริงความเป็นที่หนึ่งของเราก็ลดระดับลงมาก ลายเป็นเรียนแค่กลาง ๆ พอจบ ม.ต้น เราก็เบนสายไปเรียนสายอาชีพ เลือกเรียนบัญชี ช่วงนี้เองชีวิตการเรียนของเราก็กลับมารุ่งเรืองอีกครั้ง เมื่อเราได้กลายมาเป็นที่หนึ่งทุกเทอมจนกระทั่งจบ ปวช.  บางเทอมเราก็เกรด 4 ทุกวิชา อาจารย์ที่สอนเราก็พูดเตือนสติเราให้รู้ว่าการได้เกรด  4 ทุกวิชาก็ไม่ได้หมายความว่าเราจะประสบความสำเร็จในการงานได้  (แม่เราก็บ่นว่าครูพวกนี้นิไม่ให้กำลังใจเด็กเลย) จากนั้นเราก็ได้โคว้ต้าไปเรียนต่อระดับ ปวส. ที่เชียงใหม่ แล้วชีวิตเราก็เปลี่ยนไป เพราะเราเริ่มหันไปสนใจเข้าร่วมกลุ่มกิจกรรมต่าง ๆ มากกว่าการเรียน เพราะเรารู้สึกว่า ความเป็นที่หนึ่งมันไม่ใช่คำตอบของทุกอย่าง เราเริ่มค้นหาชีวิตแบบใหม่ เบื่อการเรียนแบบเก่าๆ  ที่มันต้องเป็นที่หนึ่งเท่านั้น เกรดของเราก็ห่วยลงมาเหลือแค่สองกว่า ๆ พ่อแม่ก็พากันตกใจ ปลอบใจเราสารพัด กลัวเราคิดมาก เพื่อน ๆ ที่เป็นเด็กโควต้าด้วยกันก็มีบางคนมองว่าเราเป็นตัวเสื่อม เพราะทำคะแนนได้ห่วยไม่สมศักดิ์ศรีเด็กโควต้า สรุปเราก็เลือกที่จะใช้ชีวิตในรั้วมหาลัยแบบเรื่อยๆ เรียนไปทำกิจกรรมไป เน้นกิจกรรมซะมากกว่า พอเทอมสุดท้าย เราก็สปีดตัวเอง คว้าเกรดสี่ทุกวิชาอีกครั้ง (เออแนะถ้าจะทำให้ได้เราก็ทำได้นี่นา) แล้วเราก็จบ ป.ตรีด้วยเกรดเฉลี่ยสามนิด ๆ จริง ๆ ชีวิตเราไม่กดดันเรื่องเรียนเท่าไร แต่นิสัยของคนเคยเป็นที่หนึ่งมันติดตัวมาทุกวันนี้ ความรู้สึกที่ว่าตัวเองแน่ ตัวเองเจ๋งกว่าใครลึก ๆ แล้วมันยังมีอยู่ในตัวเรา คำหนึ่งที่จำไม่เคยลือ เหนือฟ้ายังมีฟ้า เพราะคำนี้ช่วยเตือนสติเราได้เยอะ สรุป ทุกวันนี้เราไม่ได้ทำงานทำการอะไรอยู่บ้านเลี้ยงลูกเฉย ๆ และสำหรับลูก เราก็ไม่คาดหวังว่าเค้าจะต้องเป็นเด็กเก่งอะไร เพราะเรารู้ดีว่า ความเป็นที่หนึ่งมันไม่ใช่คำตอบสุดท้ายของชีวิตคน การเรียนรู้ที่จะมีความสุขกับทุกสถานการณ์ในชีวิตเป็นสิ่งที่จำเป็นมากกว่า แต่คนที่เป็นทุกข์เพราะความไม่เข้าใจชีวิตคือพ่อแม่เรา เพราะอายชาวบ้านที่มีลูกท่าดีทีเหลว เรียนเก่งแต่ไม่ได้ทำงานมีหน้ามีตาเชิดชูพ่อแม่ แถมกลายมาเป็นเกษตรกรปลูกผักขายอีกต่างหาก ฮา จากคุณ : มุนีน้อย เขียนเมื่อ : 17 มิ.ย. 53 15:17:42

ความคิดเห็นที่ 41 เพิ่งอ่านให้สามีฟังค่ะ เค้าตกใจมากเลย เพราะเรียนรุ่นเดียวกันกับท่านมา เห็นบอกว่าตอนเรียนท่านก็ดูเงียบๆไม่ค่อยสังสรรค์เท่าไหร่ (คงเพราะท่านคงตั้งใจเรียนมากมั้ง คิดเองนะ) สามีก็เรียนเก่งมาก อยู่ห้องคิงมาตลอด แต่ขอบอกว่า ไม่เครียดอะไรเลยค่ะ วันๆหลังเลิกงาน ก็เอาแต่เล่นดนตรี ถ่ายรูปไปเรื่อย ใครมาเห็นก็นึกไม่ออกหรอก ว่าคนนี้เรียนเก่ง ระดับหัวกะทิ หุ หุ ส่วนเราเหรอ หางกะทิ ละลายนำ้เลยอ่ะ ไม่รู้ลูกโตมาจะได้ใคร ลุ้นอยู่.. จากคุณ : บลูม่า เขียนเมื่อ : 17 มิ.ย. 53 16:51:41

ความคิดเห็นที่ 42 ขอแบ่งปันไปให้เพื่อนอ่านด้วยนะคะ  เราก็เลี้ยงลูกแบบกลางๆ (เพราะพ่อแม่ก็ไม่หัวกะทงกะทิ เกือบๆ หางกะทิด้วยซ้ำ ^^) แต่เวลาที่มีคนชมมากๆ เราก็จะบอกลูกว่า เราเก่งมีคนชม แต่ไม่ใช่ ว่าเราจะมีคนชมตลอดไป ถ้าไม่"พยายาม" ไม่อยากให้เหลิงคะ เราคิดว่าเราพยายามสร้าง EQ ให้ลูกมากๆ ส่วนเรื่องเรียนแล้วแต่ความสามารถของลูก ไม่กดดันให้เรียนพิเศษ จะให้ทำกิจกกรรมที่ชอบมากกว่า เช่น ว่ายน้ำ แต่ทางที่โรงเรียนจะให้ลูกเรียนเน้นไปทาง วิทย์คณิต (เพราะลูกทำคะแนนสูง)ให้เด็กเก่งมารวมกัน หนังสือก็จะมาขึ้น (ทุกวันนี้ก็เหมือนแบกข้าวสารอยู่แล้ว -_-') แต่คุณพ่อและเราไม่เอาคะ เพราะเห็นรายละเอียดการสอนดูกดดันเกินไป สำหรับเด็กวัย 8 ขวบ และคิดว่าเด็กจะค่อยๆ เรียนรู้ตัวเองว่าชอบอะไร(ตอนนี้เดี๋ยวชอบ เดี๋ยวไม่ชอบ)และพ่อแม่ต้องสังเกต สนับสนุนอย่างพอดีคะ ทุกวันนี้ลูกชายก็ต้องแบกกระเป๋าหนักมากไปโรงเรียน เราเห็นก็สงสารลูกคะ จากคุณ : สาวเชียงใหม่ (ihoo_ihoo) เขียนเมื่อ : 17 มิ.ย. 53 17:06:42

ความคิดเห็นที่ 43 วิบากกรรมของ 'หัวกะทิ' http://www.bangkokbiznews.com/home/detail/life-style/lifestyle/20100610/336766/วิบากกรรมของ-หัวกะทิ.html ที่มาของบทความของกระทู้นี้ และข้อความที่นำไปใช้กับ MS Word หรือ OpenOffice.org  ได้ จากคุณ : Learn and Live เขียนเมื่อ : 17 มิ.ย. 53 17:25:56

ความคิดเห็นที่ 44 ตัวเองเรียนไม่เก่งเลยไม่เคยคาดหวังให้ลูกต้องเรียนดี บอกลูกตลอดว่า ขอเเค่อย่าตกล่ะกันนะลูก ขอบคุณสำหรับบทความดีๆค่ะ จากคุณ : bad weather เขียนเมื่อ : 17 มิ.ย. 53 17:45:41

ความคิดเห็นที่ 45 แก้ไขเมื่อ 18 มิ.ย. 53 07:47:09 จากคุณ : 823 (ป๋าน้องข้าวกล้อง) เขียนเมื่อ : 17 มิ.ย. 53 19:55:05

ความคิดเห็นที่ 46   เราเคยเป็นนักเรียนทุนมาตลอด  ต้องเรียนให้ได้เกรดตามเกณฑ์ของทุนนั้น ซึ่งสูงพอสมควร  ถ้าได้เกรดน้อย ก็จะหลุดจากโครงการทุน  ทำให้เราเครียดเหมือนกัน  แต่กีฬาช่วยได้ค่ะ  เครียดอะไรมา  พอเล่นกีฬา ความเครียดหายหมด   ถ้าเรามีลูก จะสอนให้ลูก เล่นกีฬา และ เอาแค่ตั้งใจเรียนก็พอ  ไม่ต้องเก่งมากมาย   ความตั้งใจ ความพยายามดีที่สุด  ไม่เก่งไม่ว่ากัน จากคุณ : คุณนายก้อ เขียนเมื่อ : 18 มิ.ย. 53 03:27:06

ความคิดเห็นที่ 47 อ่านแล้วเหมือนตัวเองอ่ะ ไม่ได้เรียนเก่งขนาดนั้น แต่พอเอาตัวรอดได้ สอบเทียบไป เทียบมา เข้ามหาลัยตั้งแต่อายุยังไม่ครบ 15 ดี มีปัญหากะเพื่อนร่วมชั้น เกรดที่เคยดีก้อแย่ เพราะยังรับผิดชอบชีวิตตัวเองไม่ได้ เตลิดไปกับกิจกรรม จนเกือบติดโปร โชคดีที่ได้เพื่อนดีๆ กลับตัวกลับใจได้ก้อเกือบสาย กว่าจะจบตรี จบโท ทำงานมั่นคงอย่างนี้ จริงอย่างที่ท่านว่า เวลาท้ายที่สุด ก้อได้พ่อกะแม่เป็นกำลังใจให้ผ่านสิ่งต่างๆ จนมาถึงวันนี้ได้ ปล.แต่ไม่เคยคิดจะฆ่าตัวตายนะคะ รู้ว่าตายไม่ได้ ถ้าเราตาย พ่อแม่ตายตามแน่ๆ ดีใจที่เกิดมาเป็นลูกพ่อแม่ค่ะ จากคุณ : หมวยแก้มป่อง เขียนเมื่อ : 18 มิ.ย. 53 09:47:04

ความคิดเห็นที่ 48 ปกติเข้ามาอ่านกระทู้ในห้องนี้อย่างเดียว วันนี้ของตอบหน่อยนะค่ะ เพราะมีบางส่วนตรงกับตัวเองบาง ที่ตรงคือการเป็นเด็กเรียนเก่งค่ะ เราขอเรียกตัวเองว่าเด็กเรียนเก่งนะค่ะ เพราะเราไม่คิดว่าเราเป็นหัวกะทิ เราแค่ชอบเอาชนะความไม่รู้ อย่างอ่านแล้วไม่รู้เรื่องเราก็อ่าน อ่านไปหลายๆ รอบค่อยๆ ทำความเข้าใจ สุดท้ายมันจะเข้าใจจริงๆ และเข้าใจอย่างชัดเจนด้วย แต่เราอาจจะเป็นคนเรียนเก่งที่แปลกเพราะตอนมอปลายเราเลือกเรียนห้องที่ไม่ใช่ห้องเด็กเก่ง เพราะจากตลอดเวลาที่เรียนมอต้นเราเรียนห้องคิง ทุกคนทำทุกอย่างเพื่อเกรด เลือกเพื่อนเข้ากลุ่มก็ด้วยคะแนน เราไม่ชอบ และสิ่งนี้ทำให้เรารู้ว่าเราเลือกถูก เพราะห้องเรามีเพื่อนเป็นประธานนักเรียน ทำกิจกรรมมากมาย ตอนเรียนเพื่อน แต่พอเข้ามหาลัย การเป็นเด็กเก่ง มักโดนคนคาดหวังว่าเราต้องทำการบ้านทุกครั้ง (จริงขี้เกียจจะตาย ถ้าไม่ส่งไม่ทำ) เวลาถามเราต้องตอบได้ (ซึ่งจริงๆ ตอบไม่ได้ เพราะจะอ่านหนังสือแค่ก่อนสอบ) เราก็พูดก็บอกทุกอย่าง แต่ทุกคนคิดว่าเรากั๊ก เพราะตอนสอบคะแนนเราก็ที่หนึ่งอยู่ดี เราก็ได้ยินเรื่องนินทาเรามาตลอด (จริงๆไม่ได้ใส่ใจหรอกค่ะ) แต่เพื่อสร้างสังคมที่ดี เลยถือเป็นธรรมเนียมว่า ก่อนสอบวิชาไหน หนึ่งวันเราจะเปิดโอกาสให้ทุกคนมาถามเราได้ที่หอ จะมาที่จะละคนหรือมาเป็นกลุ่มก็ได้ เรายังมีเรื่องต่างๆอีกมากจากการแค่เป็นคนเรียนเก่ง ทั้งหมดที่เกิดกับเรามันเลยทำให้เราซึ้งถึงคำว่า ยิ่งสูงยิ่งหนาว การเรียนเก่ง การเป็นหัวกะทิ บางครั้งมันเหมือนเป็นทุกขลาภนะค่ะ สังคมไทยยังเป็นสังคมที่ทำดีได้แต่อย่าเด่นจะเป็นภัย แม้ว่าการเด่นของเราจะไม่ได้ไปทำร้ายใคร ใครมีลูกเป็นเด็กเก่ง ต้องพยายามสร้างอีคิวดีๆ ให้เขานะค่ะ เหมือนฉีดวัคซีนแล้วเขาจะผ่านเรื่องกดดันทุกอย่างมาได้เอง ปล. ขอโทษนะค่ะที่เล่าซะยาว จากคุณ : jaae jung เขียนเมื่อ : 18 มิ.ย. 53 15:56:55

ความคิดเห็นที่ 49 คนเป็นแม่อย่างเรา สิ่งหนึ่งเชื่อว่าที่ทุกคนต้องการคือ ต้องการให้ลูกมีความสุขกับชีวิตของเค้า ให้เค้าเลือกในสิ่งที่เค้าเป็นอย่าบังคับ กดดัน ขอให้เค้าดำรงอยู่ได้ในสังคมนี้อย่างมีความสุขก้อเพียงพอแล้วค่ะ ขอบคุณที่นำกระทู้ดีๆ มาแบ่งปันกันค่ะ.. จากคุณ : MaMafaeT4 เขียนเมื่อ : 18 มิ.ย. 53 22:07:50

ความคิดเห็นที่ 50 อีกไม่กี่เดือน ก็จะได้เจอเจ้าตัวเล็ก ละ ....  ฟังทุกท่านคอมเม้นมา แล้ว อ่านแล้ว ก็ยังดีนะครับ หลายท่าน มีความพร้อมทางด้านครอบครับ อยากเรียน เป็นได้เรียน  ซึ่ง ต่างกับผม ตอนนั้นมาก (จบป.6) ผมต้องเลือกทางเดินชีวิตเอง   ต้องรับผิดชอบ ชีวิต ตัวเอง ตั้งแต่อายุ 13 ซึ่งออกจากอ้อมอก พ่อแม่ ไปร่ำเรียนต่างจังหวัด มันเป็นอะไรที่เศร้า และคิดถึงบ้านสุด ๆ สำหรับเด็กอายุ 13 แอบร้องไห้คนเดียว..    หลาย ๆ ท่านอายุ 13 บางท่านก็ยัง มีคนปลุกตื่นนอน สอนการบ้าน ทำอาหารให้ ...แต่สำหรับผม 555 อัตนาหิ  อัตตโนตาโถ    ต้องตื่นนอนเอง(ฟังหวูดโรงสี)  จัดการกับชีวิตเองทุกอย่าง ไม่ว่าจะเป็นเรื่องเรียน (ตัวหลัก) เรื่องกิน เครื่องนุ่งห่ม  วินัย เยอะๆ แยะ สำหรับการอยู่แบบคนหมู่มาก     พ่อ แม่ รู้บ้าง ไม่รู้บ้าง ว่าเรียนอะไร อยู่ยังไง จนผมจบ ม. 6 ได้ สอบเอ็นทร้าน ต่อ ติด มหาวิทยาลัยของรัฐ รับปริญญา  แม่ผมยังไม่รู้เลยว่า ผม เรียน เอกอะไร....เรียนไปแบบไปน จะได้ทำงานอะไร  ..แต่ผม ก็ภูมิใจ ที่ นำนาวา ของผม มาถึงฝั่งได้ระดับหนึ่ง   ปัจจุบันทำงานส่วนตัว มีบ้าน มีรถ มีภรรยาที่ดี  เจ้าตัวน้อย กำลังจะออกมาอีกสองเดือน ครับ ผมอายุ 31  เอ่อ ผม บวชเรียนนะครับ จากคุณ : sai-cm เขียนเมื่อ : 19 มิ.ย. 53 10:27:34

ความคิดเห็นที่ 51   อ่านแล้วรู้สึกดีจริงๆครับ เลยลองมานั่งมองตัวเอง ครั้งแรก ที่ผมตอบว่าผมจะเรียน GED (สอบเทียบระบบอเมริกัน ตอนนี้ก็กำลังเรียนอยู่ ยังไม่ได้จองที่นั่งสอบ) พ่อผมไม่ว่าอะไร เพราะสมัยเรียนก็ออกจะเป็นแนวๆเดียวกะผม แต่แม่ผมบ่นไฟแล่บ กะจะให้ลูกเก่งเหมือนตัวเอง(โดยที่ตังเองไม่มีเพื่อนสมัยเรียนสักคน เพราะเก่งเกินไป) จะต้องให้ผมเรียนวิศวะ(คอมฯ)ให้ได้ โดยที่ไม่เคยดูเลยว่าลูกตัวเองเก่งขนาดไหน(เลขผมได้ 28/100 ฟิสิกได้ 42/120) ปล ที่ว่าผมมีปัญหาคือ ต่อยกะครูคนอินเดียรวมแล้วสิบกว่าคน เนื่องจากมันเริ่มหาเรื่องก่อน แต่ฝ่ายปกครองยังไงก็เข้าข้างครู(อินเดียเหมือนกันนิ) ผมเลยได้ใบเชิญออก พร้อม Transcript มา (จริงๆผมก็ยังไปเข้าที่อื่นได้นะ) จากคุณ : คนที่คุณไม่รู้ว่าใคร (Cheetah forever) เขียนเมื่อ : 19 มิ.ย. 53 13:17:22

ความคิดเห็นที่ 52 ต้องบอกเมื่อก่อนคาดหวังกับลูกมาก เพราะเหมือนหลายๆคนที่เรียนเก่งมากตอนเด็กๆ เลข อังกฤษ ดูเป็นของง่าย คอนลูกเรียนอยู่เมืองไทย เค้าสอบติดบอร์ดของโรงเรียน เราก็คาดหวัง แต่พอย้ายมาเรียนที่สิงคโปร์ เห็นการเรียนแล้ว สงสารมาก ถึงมากที่สุด แม่เริ่มปลง เพราะตัวเองเรียนดี จบโท ก็มาเป็นแม่บ้านไม่ได้ทำงาน  ก้เริ่มคิดว่านะ ให้ลูกเรียนอย่างมีความสุข เข้ากับเพื่อนได้ก้พอ สอบตก ก็ช่างมัน ไม่เป็นไร พยายามเข้าลูก ไม่เข้าใจมาถาม เด้กสิงคดปรืเรียนกวดวิชาแทบทุกวิชา แต่สองสาวไม่ แม่ให้ทำกิจกรรมทุกอย่าง เหมือนที่ทำอยู่เมืองไทย  เล่นคนตรี บัลเลต์ และที่เพิ่มมาคือ ว่ายน้ำ ครูบอกว่าสองคนกิจกรรมเยอะไป น่าจะเอาเวลาไปเรียนพิเศษ แต่ทั้ง พ่อ ทั้งแม่ ไม่ค่ะ สุดท้าย พี่ปิ๊งคนโต กลายเป้นเด็กที่เรียนดี ถึงดีมาก อ่านหนังสือจนแม่ปวดหัว ต้องขอให้หยุดอ่าน ท้อป เคมี ชีวะ ของโรงเรียน สอบจบ o level ได้คะแนนดี ได้รับโล่ห์จากโรงเรียน  ตอนนี้พี่ปิ๊ง  โรงเรียนเปียโนขอให้เป็นครู แต่ลูกยังไม่พร้อม ขอสอบ  a level ให้เสร็จก่อน ส่วนป่าน คนน้อง ต่างจากพี่ปิ๊ง นอกจากเป้นนักว่ายน้ำแล้ว ยังเน็ตบอล วิ่ง กิจกรรมนักเรียนผู้นำ  เคยสอบได้เต็ท และสอบได้ตกจนแม่ปวดหัว แต่ครูเค้าบอก เค้ามั่นใจว่าเวลาสอบจริง น้องป่านจะทำได้ไม่มีปัญหา และเมื่อสอบ o level  คะแนน น้องป่านก้ออกมาดีให้แม่ชื่นใจ และที่อยากบอกคือ จากการไม่มีติวชั่น สองคนต้องรุ้จักรับผิดชอบตัวเอง แม่จะบอกไว้ ถ้าไม่ไหว จะมีติวชั่นก็ให้บอก แต่ลูกบอกยังไหว  หลายคนที่รู้จักยังบอก สองสาวดีจริง แม่ไม่เคยต้องบอกเรื่องอ่านหนังสือเลย ถึงเวลารับผิดชอบเอง ก้เลยอยากบอกถึงแม่ๆทั้งหลายค่ะ ถ้าเราไม่ตึงเกินไป ให้เวลาลูก เข้าใจลูก ลูกเค้าทำได้ค่ะ จากคุณ : คุณแม่pp (anwan) เขียนเมื่อ : 19 มิ.ย. 53 14:33:01

ความคิดเห็นที่ 53 สำคัญที่ครอบครัว.... ถ้าพ่อแม่ไม่เข้าใจลูก ทุกอย่างก็จบ ไม่เพียงแต่เด็กหัวกะทิหรอกค่ะ เด็กๆทุกคนแหละ...บางคนไม่เก่ง หรือไม่ได้ถนัดทางด้านที่พ่อแม่อยากให้เป็น พ่อแม่ก็ทั้งเคี่ยวทั้งกดดัน ปล.เชื่อว่าพ่อแม่หลายคนเป็น...คือ ความฝันที่ตัวเองทำไม่ได้ จะนำมาเป็นตัวผลักดันให้ลูกเป็นแทน หารู้ไม่ว่า...คุณกำลังทำร้ายลูกโดยไม่รู้ตัว จากคุณ : Jinuchi (Jinuchi) เขียนเมื่อ : 19 มิ.ย. 53 14:38:27

ความคิดเห็นที่ 54 ผมอาจจะโชคดีหน่อยนึงที่ว่า ผมเคยได้สัมผัสตั้งแต่เกรด 0 ตอนมัธยม (ยังจำได้ว่าโดนพ่อตีัซะอานเลย) ยันเกียรตินิยมตอนมหาวิทยาลัย (จำได้ว่าพ่ออวดบรรดาญาติพี่น้องยกใหญ่ ยิ้มไม่หุบ) ผมเลยพอจะบอกลูกได้ว่า คะแนนที่หนึ่ง เกรดสูงๆไม่ใช่ทุกสิ่งทุกอย่างในชีวิตของการเรียน พยายามให้เต็มที่ในวิชาที่ไม่ถนัด ผลออกมาเป็นยังไงช่างมัน ระเบิดฟอร์มให้สุดยอด ในวิชาที่ชอบ เรียนและใช้ชีวิตกับเพื่อนๆให้มีความสุขคือสิ่งสำคัญที่สุดในชีวิตการเรียน แก้ไขเมื่อ 19 มิ.ย. 53 15:49:45 จากคุณ : Hidden Dragon เขียนเมื่อ : 19 มิ.ย. 53 15:44:32

ความคิดเห็นที่ 55 เราเป็นเด็กเรียนเก่งมาตั้งแต่เด็ก ตั้งแต่อนุบาลถึงมัธยมต้นเลยค่ะ ที่1-3ตลอด แต่การที่เราได้ที่3นี่เราก้ได้รับความกดดันมาก โดยความไม่ได้ตั้งใจของพ่อกับแม่ เราจะรู้สึกผิดทุกครั้งที่ทำไม่ได้ตามที่ท่านคาดหวังอยากให้เราเป็น หลายครั้งที่ฝืนทำเรื่องที่ส่งผลมากๆต่อวิถีชีวิตเช่นเลือกสายเรียน เลือกคณะ เลือกเอก เลือกที่ทำงาน เพื่อให้ท่านสบายใจแต่พอมันไม่ใช่ก็ต้องเปลี่ยนทุกครั้งจะรู้สึกผิดสูญเสียความมั่นใจ โทษตัวเอง ทำร้ายตัวเอง และแน่นอนค่ะ เรามีปัญหาการเข้ากับเพื่อนเพราะเราเก่งทุกด้านไม่ใช่แค่การเรียน ดนตรี กีฬา กิจกรรม ทำให้เราเผลอมองเพื่อนๆว่าทำไมแค่นี้เค้าทำไม่ได้นะ ทำไมเรื่องง่ายๆแค่นี้ไม่รู้เรื่องนะ แล้วก้จะเกิดการขึ้นเสียง เถียง ทะเลาะกันขึ้น เราจะจบชั้นแต่ละชั้นด้วยการเหลือเพื่อนน้อยลงเรื่อยๆ กว่าเราจะรู้ตัวว่าฉันนี่นิสัยแย่มาก ก็เกือบจบมัธยมปลายค่ะ ก็ค่อยๆปรับปรุงตัวเอง แต่ต้องยอมรับว่ามันทำให้หายไปหมดโดยสิ้นเชิงยากค่ะ และถึงทุกวันนี้ยังโดนกดดันให้ทำสิ่งที่ผู้ใหญ่เห้นว่าดีและตั้งความหวังอยากให้เราเป็นอยู่ค่ะ จากคุณ : manuchi11 เขียนเมื่อ : 19 มิ.ย. 53 22:11:09

ความคิดเห็นที่ 56 อ่านแล้วเศร้าและได้คิด เพราะตัวเองก็เป็นหนึ่งในผู้ที่ประสบปัญหาเช่นนี้ แต่สิ่งนึงที่เราอยากจะเตือนคุณพ่อคุณแม่ทุกๆท่าน รวมถึงตัวเราด้วยเพราะขณะนี้เรากำลังตั้งครรภ์อยู่ คือ โปรดเลี้ยงดูลูกๆของท่านด้วยการให้กำลังใจ ให้การสนับสนุนเค้าในการแก้ไขปัญหาต่างๆ สอนให้เค้าได้พยายามทำทุกสิ่งทุกสิ่งให้ดีที่สุดและยอมรับในผลที่เกิดจากความพยายามนั้นให้ได้ อย่าได้ปลูกฝังให้เค้าเก่งที่สุดเท่านั้น อย่าบอกเค้าว่าลูกต้องไม่แพ้ เพราะนั่นจะเป็นการทำร้ายลูกของคุณเองในอนาคต แก้ไขเมื่อ 20 มิ.ย. 53 20:58:43 จากคุณ : pattypat106 เขียนเมื่อ : 20 มิ.ย. 53 17:15:19

ความคิดเห็นที่ 57 อ่านแล้วเข้าใจค่ะ เพราะดิฉันก็เรียนเก่งเหมือนกัน ตอนเรียนกดดันมาก เพื่อนบางคนชอบมาท้าแข่ง ทำให้เป็นคนแพ้ใครไม่เป็น   ถ้าแพ้ใครก็มักจะทำร้ายตัวเอง เพราะโกรธที่ตัวเองทำไม่ได้ เวลาชนะจะสะใจมาก เลยเป็นคนที่ไม่คิดถึงความรู้สึกของผู้อื่น เอาตัวเองเป็นจุดศูนย์กลางของโลกเลยก็ว่าได้... โชคยังดี ที่ตอนเรียนจบเกิดไม่อยากเป็นผู้ประกาศข่าว มาคิดได้ว่าไม่อยากมีชื่อเสียง  ไม่อยากเป็นคนของประชาชน เพราะมีโลกส่วนตัวสูง  ชอบอยู่เงียบ ๆ ก็เลยเบนมาทำงานสายบริการ ถูกคนด่า  ถูกคนว่า ทั้ง ๆ ที่เราไม่ผิด บางทีก็โดนด่าถึงพ่อถึงแม่ เลยทำให้เราได้รู้จักรับฟังคนอื่น รู้จักคิด รู้จักแก้ไขสถานการณ์เฉพาะหน้า และโตขึ้น  ไม่บ้าพลังเหมือนเมื่อก่อน... จากคุณ : แม่โอ๋เรนเจอร์ (NooPeeYa) เขียนเมื่อ : 20 มิ.ย. 53 19:22:03

ความคิดเห็นที่ 58 กรกฎ ชื่อนี้ผมเคยได้ยินนะครับ เค้าเป็นรุ่นพี่ผมรุ่นนึงหรือสองรุ่นที่เตรียม สมัยนั้นผมอยู่ม.ปลายที่เตรียม ได้ยินชื่อเสียงเรียงนามนี้มาตั้งแต่อยู่ ม.4 ม. 5 สมัยนั้นเค้าดังมากเพราะเป็นคนที่เรียนเก่งสุดๆ เป็นความหวังของโรงเรียนเลย แต่ก็ได้ข่าวมาเช่นกันว่า ทางด้านส่วนตัว เป็นคนที่มีปัญหาการใช้ชีวิตพอสมควรทีเดียว ผมยังจำได้ สมัยนั้น เอ็นท์วิศวะ คะแนนเต็ม 600 ต้องสอบหกวิชา กรกฏน่าจะได้ซักประมาณ 519 หรือ 518 คะแนน แล้วก็เข้ามหาลัยไป เพื่อนผมรุ่นเดียวกันที่เตรียม ผมรู้จักคนนึง เรียนห้องคิง เรียนเก่งมาก สูสีกรกฎทีเดียว ชื่อเล่นก็คล้ายๆกัน แต่ขอสงวนนามเอาไว้ ผมเอ็นทรานซ์ตามเกณฑ์คือจบม.6 เมื่อปี 2539 แต่เพื่อนผมคนนี้เอ็นตอนจบม. 5 เมื่อปี 2538 ถ้าจำไม่ผิด เพื่อนผมคนนี้เอ็นทรานซ์เข้าวิศวะจุฬาฯโดยได้คะแนนมากกว่ากรกฎ 1 คะแนน (519 หรือ 520 เต็ม 600 จำไม่ได้แล้ว) ก็เพิ่งมารู้ตอนนี้เองว่า กรกฎนั้น มีความเครียดจากเรื่องการเรียนขนาดนี้เชียวหรือ เราเรียนหนังสือเพื่อให้ชีวิตที่ดีกว่า แต่ถ้ามันทำลายชีวิตขนาดนี้ เราจะทำไปทำไมกันหนอ เพื่อนสุดเก่งของผมคนนี้ ผมได้เจอกันที่บ้านเพื่อนที่มีโต๊ะสนุ๊กอยู่ที่บ้าน เนื่องจากเค้าสนใจก็เลยไปหัดเล่นสนุ๊กเกอร์ที่บ้านนั้น และก็เล่นได้ดีเสียด้วย เวลาว่างพักกลางวันหรือระหว่างคาบก็นั่งดีดกีต้าร์ร้องเพลงกับเพื่อนในห้องเรียน แตกต่างกันอย่างสิ้นเชิงกับกรกฏ เนื่องจากว่า ทัศนคติในการเรียนของเขานั้นไม่เหมือนกัน คนเรียนเก่งขนาดสอบเอ็นท์คณะวิศวะ จุฬาฯ ได้ที่ 1 ของประเทศนั้น ไม่เคยเครียดเรื่องการเรียนเลย ทั้งๆที่ทุกคนทั้งระดับชั้นให้การยกย่องว่า หมอนี่แหละอัจฉริยะที่สุดแล้ว แต่กลับพลาดได้เกรด 3 บางวิชา ทำให้จบม.5 อย่างไม่เพอร์เฟกต์ด้วยเกรด 4 หมดทุกตัว แต่ในขณะเดียวกัน เพื่อนๆคนอื่นที่ได้ 4 หมดทุกตัวในสี่เทอมที่เรียน กลับยกย่องให้หมอนี่เป็นคนเก่งฟ้าประทานที่สุดแล้ว และก็อิจฉาที่หมอนี่ก็ไม่ได้เครียดกับการเรียนเหมือนคนอื่น และใช้ชีวิตปกติเหมือนเช่นคนอื่นๆ มีงานอดิเรกเพื่อผ่อนคลายมากมาย เช่นการเล่นกีต้าร์ การเล่น play station ผมเคยถามเค้านะครับว่า ได้เกรด 3 มาตัวนึง ไม่รู้สึกเครียด ไม่เสียใจบ้างหรอ หมอนี่ยักไหล่ไม่แยแส แล้วก็ตอบว่า "ก็มันยากจริงๆนี่หว่า ก็อ่านมาแล้วมันไม่ได้ มันไม่ถนัดจริงๆ" แล้วก็ก้มลงแทงสนุ๊กต่ออย่างไม่คิดอะไร มาถึงตรงนี้ ถ้าให้ผมยกใครเป็นแบบอย่าง ก็คงยกเพื่อนผมคนนี้มากกว่า จากทัศนคติในการเรียนของกรกฏตอนนั้น การเรียนสำคัญที่สุด ต้องอยู่บนจุดสุดยอดให้ได้ ห้ามตกลงมาพลาดพลั้ง ทำนองยิ่งสูงยิ่งหนาว ส่วนของเพื่อนผม เข้าทำนองว่า ต้องทำให้ดีที่สุด มีประสิทธิภาพที่สุด ถ้าทำแล้ว ผลจะเป็นยังไงก็ยอมรับมันได้ แล้วคุณล่ะครับ มีทัศนคติยังไงบ้าง จากคุณ : Holy_Pop เขียนเมื่อ : 23 มิ.ย. 53 15:07:33

ความคิดเห็นที่ 59 เคยได้เกรด2วิชาวิทย์ กับคณิตศาสตร์ เรียกได้ว่าเป็นช่วงเรียนห่วยที่สุดของชีวิต แต่ตอนม.ปลายสปีดตัวเองจนสอบตรงติดวิศวะจุฬาฯ โดยที่ไม่ได้เคร่งเครียด อัดเรียนพิเศษแบบที่ใครๆนิยม ทุกวันนอนหลับสนิท คลายเครียดจนเกินไปด้วยซ้ำ ไม่ได้ถือตัวเองจมไม่ลง รู้ว่ายังมีคนเก่งกว่าเราอีกเยอะมาก แต่ที่รู้สึกผิดคือการกดดันน้องตัวเอง และโดยเฉพาะอย่างยิ่งพ่อแม่จะเครียดกับการเรียน ของน้องมาก เพราะผมเองเป็นตัวการหนึ่ง รู้สึกสะท้อนใจอยู่ลึกๆครับ จากคุณ : vidwa (int.anti) เขียนเมื่อ : 26 มิ.ย. 53 13:09:00