Pantip-Cafe | Pantip-TechExchange | PantipMarket.com | Chat | PanTown.com | BlogGang.com  


 
เมื่อจะหวังให้แอ๊ตต้าเลิกดูดนิ้ว วันที่1-2-3  

ถ้าคนที่ได้เห็นภาพแอ๊ตต้าบ่อยๆ จะสังเกตได้เลยค่ะว่า แอ๊ตต้าชอบดูดนิ้วมากจริงๆ

ถ่ายภาพออกมา มีแต่ท่าดูดนิ้วได้เกือบทุกครั้ง


สาเหตุที่เราจำเป็นต้องให้แอ๊ตต้าเลิกดูดนิ้วให้ได้เกิดจากการพูดคุยกับหมอฟันค่ะ


แรกทีเดียวเราไม่ได้ซีเรียสนะคะ ว่าแอ๊ตต้าจะต้องเลิกดูดนิ้วให้ได้ในเร็ววันนี้ กะรอให้โตกว่านี้อีกนิด แล้วค่อยใช้จิตวิทยาในการพูดคุยกันดีๆหรือหาเรื่องมาหลอกล่อมากกว่า เราแอบมองว่าเด็กดูดนิ้วก็ดูน่าเอ็นดูดี  ดูเหมือนเป็นเบบี๋เล็กๆ เอานิ้วโป้งเข้าปากก็เงียบ ดูดนิ้วแล้วก็อ้อนซบพ่อแม่ไปพลาง


พอได้คุยกับหมอฟัน ประโยคแรกที่หมอบอก คือ แอ๊ตต้าฟันเริ่มเหยินนิดๆแล้ว เลยทำให้เราฉุกคิดได้ว่าน่าจะได้เวลาจัดการเลิกนิ้วโป้งได้ซักที

การดูดนิ้ว กับ ฟันเหยิน อาจจะไม่ใช่ของคู่กับเด็กทุกคนนะคะ
โดยมากแล้วหากเลิกได้ก่อน 2-3 ขวบ มักจะไม่ค่อยมีปัญหาค่ะ

แต่สำหรับแอ๊ตต้า พ่อเค้าฟันเหยิน ต้องดัดฟันตั้งแต่เด็ก
แอ๊ตต้าไม่ว่าจะมองหน้าตรง หรือด้านข้าง ลักษณะของปากและโครงหน้าคล้ายพ่อเค้ามากค่ะ หมอว่ายิ่งพ่อที่มีโครงสร้างเหมือนกันมีประวัติฟันเหยินมาก่อน ยิ่งควรจะให้แอ๊ตต้าเลิกดูดนิ้วให้ได้ค่ะ

ในกรณีที่แย่หน่อยนี่พอโตการดัดฟันอาจจะช่วยไม่ได้นะคะ ฟันไม่สบกัน โครงสร้างผิดรูปไปมาก อาจจะต้องถึงกับผ่าตัดค่ะ ขนาดพ่อเค้าไม่ได้ติดดูดนิ้วยังต้องดัดฟันอยู่หลายปี




ดังนั้น พอคิดถึงปัญหาที่จะตามมาตอนโตขึ้น เราเลยต้องรีบพยายามให้แอ๊ตต้าเลิกดูดนิ้วให้เร็วที่สุด


ประกอบกับตอนนี้อ๊อตโต้ก็ปิดเทอมพอดีค่ะ เราไม่ต้องพาแอ๊ตต้าขึ้นรถนั่งไปส่ง-ไปรับอ๊อตโต้ทุกวัน ปกติเวลานั่งคาร์ซีท จะเป็นเวลาแห่งการเพลิดเพลินดูดนิ้วของแอ๊ตต้าค่ะ นั่งรถเฉยๆคงจะเบื่อ ดูดนิ้วไปพลาง ชมวิวไปพลาง สุขเค้านักล่ะ



เราเคยพยายามอยากให้แอ๊ตต้าเลิกนิ้วโป้งมาหลายครั้งแล้ว ลองมาแล้วทั้ง บอระเพ็ด  มะนาว  ยาสีฟันเผ็ดๆ แต่ก็ไร้ผลค่ะ แอ๊ตต้าไม่กลัวขมกับไม่กลัวเปรี้ยว (ยาสีฟันเค้ากลัวเผ็ดนะคะ แต่เราว่าทามากมันทำให้ผิวแห้งค่ะ กลัวจะแตกเอา) ตอนเล็กๆเคยใช้พลาสเตอร์ยาพันนิ้วให้ แต่ก็ด้วยกลัวว่ายังเล็กอยู่ หากเผลอหลุดติดคอจะแย่เข้าไปใหญ่



ตอนนี้แอ๊ตต้าก็โตพอรู้เรื่องแล้ว มาตรการเด็ดขาด อุปกรณ์ที่เตรียมไว้ให้เลิกนิ้วโป้ง คือ พลาสเตอร์ยาแบบผ้า + ยาหม่อง


พลาสเตอร์แบบผ้า กิตติศัพท์เค้าคือความเหนียวมาก และมีกลิ่นยาอ่อนๆ
หนึบมากขนาดที่เวลาเราจะแกะของเก่าให้แอ๊ตต้าออก เรายังต้องตั้งใจแกะเลยค่ะ เพราะมันไม่ได้หลุดง่ายๆ  ดังนั้นถ้าติดดีๆ เด็กแกะให้หลุดเองได้ยากค่ะ




แอ๊ตต้าติดดูดนิ้วโป้งทั้งด้านซ้ายและขวาค่ะ หลังนิ้วเป็นไตแข็งๆทั้ง 2 ข้างแล้ว โชคดีที่ยังไม่เคยถึงกับขนาดเป็นแผล อาจจะเพราะเค้าสลับดูดได้ทั้ง 2 ข้างก็ได้ค่ะ เลยทำให้นิ้วไม่ช้ำมากมายนัก

เราลองเอาพลาสเตอร์แปะอย่างเดียวก่อน พอแอ๊ตต้าเอาเข้าปาก สัมผัสในปากของเค้าไม่เหมือนเดิม เพราะมีตัวพลาสเตอร์ปิดทับนิ้ว ทำให้เค้าไม่อยากเอาเข้าปากอีกค่ะ ทีแรกก็กะไว้ว่าถ้าพันพลาสเตอร์แล้วยังดูดได้ เรากะจะป้ายยาหม่องด้วยค่ะ โหดกันเต็มที่ กะให้เลิกให้ได้



ปฏิบัติการวันที่ 1 ช่วงกลางวันปกติสุขดีค่ะ เพราะเค้าเล่นอะไรเพลินๆไปเรื่อยๆ วันแรกตอนนอนกลางวันและกลางคืน กินนมหลับคาเต้าค่ะ เลยไม่มีมีพิษสงอะไร


วันที่ 2  กลางวันก็ไม่น่าห่วงค่ะ เล่นเพลินๆ แต่จะหนักใจตอนเอานอนกลางวันและกลางคืนนี่แหละค่ะ เพราะเราไม่ยอมให้อมนมแม่ หลับคาเต้าอีกแล้ว ไหนๆจะเลิกนิ้ว จะมาติดเต้าแม่หลับแทนนิ้วก็แย่สิคะ หัดทั้งทีเอาทีเดียวให้จบ ไม่ใช่เลิกนิ้วได้ ติดเต้าแม่หนึบหนับแทน แล้วต้องมาทนฟังลูกร้องเวลาให้อดเต้าอีกที เอาเป็นขอฟังลูกร้องคราวเดียวแล้วกันค่ะ

กลางวันหลังจากกินนมแม่อิ่ม กำลังเคลิ้ม เราก็เอาออก พอเอาออกก็โวยวาย ทิ้งตัว ล้มหลังหงายตึงๆ ทั้งทุบทั้งตี ร้องไห้โฮ อยู่ 30 นาทีจนเหนื่อยหลับไปค่ะ เราพยายามปลอบและโอ๋แล้ว แต่เค้ายิ่งร้องงอแงหนักมาก เลยจำใจหัดเหมือนนั่งคาร์ซีท คือ ปล่อยร้องค่ะ แต่มีเราคอยนอนกอดข้างๆเค้า แต่ไม่โอ๋ค่ะ

ที่ใช้เวลาแค่ 30 นาที น่าจะเพราะ เค้าดิ้นตลอดเวลา ร้องก็เหนื่อยแล้ว ยังมาดิ้นอีก ใช้พลังงานไม่หยุด เลยทำให้เพลีย ผล่อยหลับได้ไวค่ะ

แต่กลางคืนเค้าตื่นมา หลังจากกินนมไปแล้วแค่ 1 ชม. เราก็ไม่ให้กินต่อนะคะ คราวนี้แหละร้องได้เป็นชั่วโมงค่ะ เค้าดิ้นน้อยลง ใช้พลังงานไม่มาก เลยเก็บแรงไว้ร้องได้นานกว่าตอนกลางวัน



วันนี้เป็นวันที่ 3 ค่ะ สถานะการณ์ดูดีขึ้น ทั้งกลางวันและกลางคืนใช้เวลาร้องอยู่ราวๆ 30 นาที โดยดิ้นน้อยลง แต่ก็ยังมีทิ้งตัว ฟาดแข้งฟาดขาอยู่บ้างนะคะ  แต่พอร้องแล้วแม่ก็แค่นอนกอดด้วยเฉยๆ เค้าก็เริ่มจะทำใจได้แล้วค่ะ ว่าแม่เอาจริง แม่ไม่ให้อมนิ้ว แม่ไม่ให้อมนมแม่เพื่อหลับนะ



ก่อนหย่านิ้ว เราพยายามให้แอ๊ตต้าติดผ้าห่มเค้าค่ะ เพื่อว่าตอนเลิกนิ้ว เค้าจะได้ยังรู้สึกว่าผ้าห่มยังแทนนิ้วได้ ทุกวันนี้ในเมื่อนิ้วอมไม่ได้ เค้าจะเอาผ้าห่มมาจับๆมากขึ้น เอามาแนบที่ปากบ้าง



คิดว่าอีกซัก 3-4 วันคงจะเข้าที่เข้าทางมากกว่านี้ แล้วจะแวะมาส่งข่าวนะคะว่าสำเร็จได้ภายในกี่วัน  เราคงจะไม่ให้ปฏิบัติการณ์นี้หยุดแค่นี้โดยไม่สำเร็จหรอกค่ะ ต้องเอาให้เลิกให้ได้ จะกี่วันก็จะรอค่ะ เพราะไหนๆทนดูลูกทุรนทุรายมาได้ตั้ง 3 วัน ไม่อยากให้มันสูญเปล่าค่ะ




แต่สิ่งที่เรารู้สึกแย่และท้อมากที่สุดคือตอนที่ลูกร้องไห้นี่แหละค่ะ ทรมานแม่มากๆ ยิ่งแอ๊ตต้าเค้าพูดได้ เค้ารู้จักพูด แต่ละครั้งที่เค้าร้องและพูดออกมา มันทำให้เราอยากจะเลิกทำแบบนี้เลยด้วยซ้ำ


โดยเฉพาะตอนที่เค้าพูดออกมายาวๆว่า "หม่าม้าลุก หม่ำนมหม่าม้า ... หม่าม้าแกะให้หน่อย เจ็บๆ ...ฟ้องป๊า...หม่าม้าแกล้งต้า" นี่แหละค่ะที่ทรมานใจจริงๆ ที่ต้องมาทนดูลูกร้องได้ ดิ้นรอบเตียง ฟาดแข้งฟาดขา  เพราะเราหวังดีต่างหาก ไม่ได้กะกลั่นแกล้งลูกเลยแม้แต่น้อย

 
 

จากคุณ : ริน-otto
เขียนเมื่อ : 30 มิ.ย. 53 22:33:49




ข้อความหรือรูปภาพที่ปรากฏในกระทู้ที่ท่านเห็นอยู่นี้ เกิดจากการตั้งกระทู้และถูกส่งขึ้นกระดานข่าวโดยอัตโนมัติจากบุคคลทั่วไป ซึ่ง PANTIP.COM มิได้มีส่วนร่วมรู้เห็น ตรวจสอบ หรือพิสูจน์ข้อเท็จจริงใดๆ ทั้งสิ้น หากท่านพบเห็นข้อความ หรือรูปภาพในกระทู้ที่ไม่เหมาะสม กรุณาแจ้งทีมงานทราบ เพื่อดำเนินการต่อไป



Pantip-Cafe | Pantip-TechExchange | PantipMarket.com | Chat | PanTown.com | BlogGang.com