เชื่อกันหรือเปล่าค่ะ ว่าแม่รักลูกทุกคน เท่ากัน...
|
|
ไม่รู้ว่าเราเป็นคนใจแคบ หรือ ว่า ขี้อิจฉา ทำไม รู้สึกว่า ตั้งแต่เด็กจน ณ วันนี้ เรารู้สึกมาตลอดว่า แม่รักลูกทุกคน แต่ไม่เท่ากัน.....
เราเป็นลูกคนเล็ก เป็นลูกสาวคนเดียวด้วย มีพี่ชายสองคน จริงๆแล้วบ้านเคยมีฐานะที่ดี จนวันหนึ่ง แม่โดนโกงเงิน ที่บ้านหมด ทุกสิ่งทุกอย่างถูกจำนอง เราเป็นคนเดียวที่รับรู้ ทุกเรื่องของที่บ้าน แม่มักจะเล่าให้ฟัง ตอนนั้นที่ ที่บ้านหมด เป็นหนี้มากมาย เราเพิ่งจะอยู่ ปวช.ปีที่3 เคยได้เงินไปเรียนวันละ
300 บาท บางวันก็ 500 บาท พอมา ปวช.3 เราก็สงสัยว่าทำไม ตอนนี้เราได้เงินไปเรียนแค่วันละ 150 บาท เห็นแม่ร้องไห้เกือบทุกวัน ตอนนั้นพี่ชายคนโตเรียน มหาลัยเอกชนแห่งหนึ่ง พี่ชายคนรองเรียนอยู่ที่มหาลัยรัฐ เราเป็นคนเดียวที่ใกล้ชิดกับแม่ เห็นแม่ร้องไห้ เราก็สังเกตุตลอด จนวันหนึ่งรับรู้เรื่องราวทั้งหมด ก็รู้ว่า ที่บ้านเป็นหนี้ก้อนโต เราพยายามหาทางช่วยแม่ตลอด ไม่ว่าจะทำงานตอนเย็น หลังเลิกเรียน แม่ซื้อจักรมาเย็บผ้า ก็รับผ้ามาเย็บ เป็นผ้าโหล ก็ช่วยแม่ เรายังอยู่บ้านเดิม เพราะยังไม่โดนไล่ แต่พีชายสองคนไม่เคยรับรู้ ยิ่งพี่คนโต แม่ยิ่งไม่เล่าให้ฟัง เพราะแม่เป็นห่วงเขามากและฝากความหวังไว้ ด้วยการเลี้ยงดูที่ประคบประหงม พี่ชายคนโตมาตลอดทำให้เขาเป็นคน เอาแต่ใจ ไม่เคยนึกถึงหัวใจพ่อ กับแม่ โกหก ปริ้นปร้อน หาเรื่องมาให้แม่ตลอด โกหกเอาเงินแม่ไปหลายครั้ง ส่วนพี่ชายคนกลางก็ ขอเงินตลอด ตอนหลังเขาได้งานก็เลยทำงานไปด้วยเรียนไปด้วย ตอนมั่งมีก็ไม่เคยมาให้ที่บ้าน ตอนเดือดร้อนก็มาขอที่บ้าน
พอพี่ชายคนโตเรียนใกล้จบ แม่ก็หาซื้อรถมือสองมาให้พี่ชาย ดาวน์ให้ไปส่วนหนึ่งยอมเป็นหนี้เพื่อให้ลูกคนโตได้สบาย แล้วพี่ชายก็ผ่อนต่อเอาเองเดือนไหนเดือดร้อนก็แม่ กับ พ่อ ส่วนเราพอจบ ปวช ก็ไปเรียนต่อ ปวส ที่ต่างจังหวัด ปีแรก ยังพึ่งเงินแม่ แม่ให้เดือนละ 4 พัน บาท รวมค่าที่พักแล้วพอมาปีที่สอง เราได้จ๊อป ก็มีเงินกินใช้เองบ้าง ได้จากแม่เหลือเดือนละ 2 พัน ยังจำได้ เราเช่าบ้านหลังอยู่กับเพื่อนหลายคน แล้วเพื่อนก็จนๆกันทั้งน้าน วันไหนที่เงินไม่พอใกล้สิ้นเดือน เราไม่กล้าโทรไปขอแม่ เพราะรู้ว่าแม่ลำบาก ก็เลยอดกินบ้าง ซื้อไข่เค็ม แล้วหุ้นกันกับเพื่อนที่ร่วมบ้าน ซื้อข้าวมากินกับไข่ ทำแบบนี้จนจบ ปวส แต่ภูมิใจมาก เราทำงานจนได้โทรทัศน์มา หนึ่งเครื่องก่อนเรียนจบ พอจบที่นี่ ก็ไปต่อปริญญาตรี ที่ปทุมธานี ปีแรกยังหาอะไรทำไม่ได้ ก็เลยขอเงินแม่ ค่าที่พัก ค่ากิน เดือนละ 4 พันบ้าง 5 พันบ้าง พอปีที่สอง ก็ได้งานทำงานที่ร้านถ่ายเอกสาร รับพิมพ์งานบ้าง แล้วก็กู้เงิน กยศ. จำได้ว่าตอนแรก เราไม่อยากกู้ แต่แม่บอกว่าไม่กู้แล้วเอาเงินที่ไหนเรียน ตอนนั้นพี่ชายคนโต ทำผู้หญิงท้อง ก็เลยต้องแต่งงาน แล้วเอาลูกมาให้แม่เลี้ยง ทิ้งไว้ตั้งแต่ ได้ หกเดือน จนตอนนี้ ม.1 แล้ว
ตั้งแต่ปี สอง ของมหาลัย เราไม่เคยขอเงินแม่เลย พี่ชายคนกลางเคยเอยปากว่า จะส่งเราเรียน แต่สุดท้าย ไปส่งผู้หญิงเรียน ทิ้งน้องเคว้งคว้าง เราก็ทำงานที่ร้านถ่ายเอกสารจนเรียนจบ โชคดีที่ตอนนั้นแฟนที่เราคบมีฐานะดีเขาก็ช่วยเราค่าเรียนบ้าง พอเรียนจบ ก็หางานทำ ตอนแรกได้ทำงานที่ร้านอาหารญี่ปุ่น เราก็ทำ ทำงานให้ห้างก็ทำ จนวันหนึ่ง มันเบื่อ เลยยืมเงินแม่มาลงทุน แม่ก็ไปกู้ สหกรณ์ครูมาให้ เก้าหมื่น พอทำไปได้ ก็เจ๊ง ก็เลยเลิกกลับมาทำงานเหมือนเดิม พอทำงานได้สักระยะ ก็คืนเงินแม่ที่เป็นหนี้ตอนเปิดร้านจนหมด
ปัจจุบันนี้ เราแต่งงงานแล้วมีลูกแล้ว พี่ชายคนโตก็ยังคงเหมือนเดิม ขอเงินแม่บ้าง ไม่เคยช่วยแม่จ่ายค่าเลี้ยงดูลูก แม่ก็หมุนเงิน มาถึงตอนนี้ บ้านที่เคยอยู่โดนยึดไปแล้ว เราย้ายมาอยู่ที่บ้านพ่อ บ้านเก่าของปู่ ตอนนี้ที่บ้านลำบากกว่าแต่ก่อน พ่อไม่มีรายได้อะไรส่วนแม่ก็ เกษียร แล้ว ลูกพี่ชายคนโต แม่ก็ยังคงเลี้ยงอยู่ ทั้งๆที่พี่ชายก็มาเกาะกินที่บ้าน เขาก็ทำงานนะ แต่แม่ไม่เคยทวง เขาบอกว่าพี่ชายได้เงินน้อย เราก็เลยบอกว่า เราไม่น้อยกว่าเหรอ สามคน พ่อ แม่ ลูก เหลือเงินกินเดือนละ เก้าพัน ช่วยค่าไฟที่บ้าน สามพัน ทั้งๆพี่ชายก็อยู่ที่บ้าน แต่แม่ไม่ทวง ข้าว ของ เครื่องใช้ไม่เคยจ่าย สมบัติชิ้นสุดท้ายของพ่อ คือรถ ก็ต้องให้ เขาใช้ขับไปทำงาน ตอนแรกพี่ชายก็ใช้ชีวิตอยู่แบบนี้ จนวันหนึ่ง เขามีแฟนใหม่ จะย้ายออกไปอยู่หอ เราก็ถามแม่ว่า จำเป็นต้องให้รถเขาไปด้วยไหม เห็นเขาเปรยๆว่า ที่หอพักมีที่จอดรถ ค่าเช่าเดือนละ สี่พัน ตอนแรกแม่บอก ให้ไม่ได้ ต้องใช้ พอวันที่เขาไปอยู่จริงๆ แม่กลับให้รถเขาไป ตอนแรกเราก็ดีใจ แม่ยังพอนึกถึงใจเราบ้าง เราอยู่เคียงข้างแม่มาตลอด การที่แม่ให้เขาหมดทุกสิ่งทุกอย่าง เขาไม่เคยลำบากเลยแม้สักครั้งเดียว ชีวิตอยู่บนความสุขสบายมาตลอด ตั้งแต่เล็กจนโต เขาจะเป็นคนที่ได้มาตลอด แล้ววันนี้ แม้แต่สมบัติชิ้นสุดท้าย ของแม่ ก็ยังให้เขาไป เราเสียใจ น้อยใจ คิดแค่ว่า ทำไม เราต้องเป็นคนเดียวที่ทำเพื่อแม่ แต่ทำไม เป็นคนแรกที่แม่ไม่นึกถึงจิตใจเราเลย การที่แม่ให้รถเขาไป เลี้ยงดูลูกให้เขาแม้เขาจะไม่ให้เงินสักบาท ก็ไม่เคยทวงเลย แม่เห็นใจพี่ชายมาตลอด พี่ชายสบายมาตลอด แต่เกือบทั้งชีวิตของเรา ไม่เคยสบาย วันหนึ่งเราเข้าโรงพยาบาลผ่าคลอด พี่ชายก็ต้องเขาโรงพยาบาลเพื่อผ่าตัดเพราะรถมอเตอร์ไซด์ชน เราบอกกับแม่ว่า เราอยากได้ห้องพิเศษ พี่ชายก็อยากได้ห้องพิเศษ แม่บอกว่า ของเราไม่จำเป็น คลอดเสร็จเดี๋ยวก็กลับบ้าน แต่ของพี่ชาย กลับกระตือรือร้นเพื่อที่จะหาห้องพิเศษให้เขาอยู่..........
ทุกการกระทำ และการตัดสินใจของแม่ หลายครั้งที่มันทำร้ายจิตใจเรา หลายครั้งมันทำให้เราต้องตั้งคำถามกับตัวเอง ว่า ทำไม หลายครั้งที่เราทะเลาะกับแม่ เรื่องพี่ชาย แล้วทุกครั้ง แม่ก็ต่อว่าเรา และเถียงแทนพี่ชายคนโตตลอด เราเสียใจ และ หลายครั้งต้องนั่งร้องไห้ กับ สามี
วันนี้ เราเชื่ออย่างหนึ่งว่า ที่มีคนพูดกันว่าแม่รักลูกทุกคนเท่ากัน มันอาจจะใช้ได้กับแค่บางครอบครัว แต่ไม่ใช่ครอบครัวของเรา
แต่วันนี้เรายังทำเพื่อแม่ อะไรที่แบ่งเบาได้ เราทำ อะไรคือความต้องการของแม่ เราก็ยังคงทำ เราเก็บเงินซื้อบัตรดูการแสดงละครเวทีให้แม่กับพ่อและเขียนลงไปในซองนั้นว่า "ลูกขอโทษที่ทำให้แม่เสียใจในทุกๆเรื่อง แต่ในบางครั้งการตัดสินใจของแม่มันก็ทำให้ลูกคนนี้เสียใจเหมือนกัน"
| จากคุณ |
:
Dady_mim  
|
| เขียนเมื่อ |
:
22 ก.ค. 53 14:03:10
|
|
|
| 
