ความคิดเห็นที่ 1 เคว้งคว้างอยู่นาน กระทั่งต้นเดือนพฤษภาคม 2551 ผมได้รับความกรุณาจาก “ป้าเล็ก” หัวหน้าของผมฝากงานให้ ป้าเล็กคะยั้นคะยอให้ผมเขียนใบสมัครที่นี่ แต่ผมปฏิเสธไป เพราะผมไม่อยากเป็นเด็กฝาก เวลาผมทำพลาดมา ผมกลัวคนฝากเสียหายเหมือนที่ผมเคยทำป้ามาแล้วรอบหนึ่ง แต่ก็อย่างที่คุณรู้ ศักดิ์ศรีมันซื้อนมให้ลูกคุณกินไม่ได้ คุณจำเป็นต้องรับความช่วงเหลือจากผู้ใหญ่ตรงนี้บ้าง แม้ป้าเล็กจะบอกว่าผมเข้าที่ทำงานใหม่ได้ด้วยตัวผมเอง คะแนนสอบทำได้ดี แต่ผมรู้อยู่เต็มอกว่าผมได้เข้ามาทำงานที่ใหม่เพราะได้รับการฝากมา เรื่องนี้ผมสอบถามมาจากฝ่ายบุคคลภายหลังผมทำงานไปได้ระยะหนึ่ง ตำแหน่งที่นี่ไม่ได้เข้ากันง่ายๆ ถ้าไม่ผ่าน “ระบบภายใน” เข้ายากอยู่พอสมควร สำหรับป้าเล็กเป็นคนที่ดีกับผมมาก แกให้โอกาสผมเป็นครั้งที่สอง ซึ่งครั้งนี้ก็เหมือนไฟต์บังคับ ผมต้องชก ไม่งั้นผมก็ไม่มีเงินเลี้ยงลูก ในที่สุด ผมก็สามารถสอบผ่านข้อเขียนได้สำเร็จ ด่านต่อไป คือ การสอบสัมภาษณ์ซึ่งมี 3 ดอกเตอร์รอซักฟอกผมอยู่ ผมไปแบบไม่มีอะไรจะเสีย ได้ก็ได้ ไม่ได้ก็ไม่ได้ กระทั่งมีคำถามหนึ่งจากฝ่ายบริหารถามผมว่าความฝันของผม คืออะไร? ผมรู้สึกว่าคำถามนี้มันโดนใจ เพราะสิ่งที่ผมวาดวิมานในอากาศไว้เมื่อตอนต้นปีได้สลายไปแล้วหลังจากวันที่ 17 มีนาคมที่ผ่านมา ผมบอกว่าความฝันของผม คือ การได้ไปเรียนต่อยังต่างประเทศ เพราะเป็นการเปิดโอกาสของตนเองให้กว้างขึ้น สังคมไทยให้การยอมรับคนที่จบจากต่างประเทศ ผมเคยตอบปฏิเสธโอกาสดีๆที่จะได้ไปเรียนต่อปริญญาโทที่แคนาดา กลับมาทำงานใช้ทุนอาจารย์ ซึ่งโอกาสแบบนั้นหาไม่ได้ง่ายๆ แต่ผมกลับปฏิเสธออกไป มาถึงตรงนี้ ผมก็สุดจะเสียดาย เมื่อพูดมาถึงตรงนี้ ผมเริ่มน้ำตาไหล เพราะเมื่อมองความเป็นจริง หากโอกาสนี้กลับมาอีก ผมจะไปเรียนต่อได้อย่างไรในเมื่อผมมีภาระมากขึ้นอีกหนึ่งชีวิตแล้ว กลุ่มสัมภาษณ์เข้าใจว่าผมทำงานเลี้ยงแม่คนเดียว ก็ใช่ แต่ตอนนี้ผมต้องทำงานเลี้ยงแฟนที่ทำงานไม่ได้ และเลี้ยงเด็กคนหนึ่งในท้องด้วย การร้องไห้คงสร้างความเห็นใจปนเวทนาได้เป็นอย่างดี ผมก็ไม่รู้ว่าร้องไห้ออกไปได้อย่างไร ทั้งๆที่ตอนแรกผมยังลุกลี้ลุกลนอยู่ พอจบการสัมภาษณ์ มีสัญญาณบางอย่างบอกว่าผมได้งานชัวร์ แต่ผมต้องกลับไปรอฟังผลเสียก่อน ในช่วงเดือนพฤษภาคมนี่เอง ญาติแฟนที่ต่างจังหวัดต่างทยอยล้มตายทีละคนสองคน ทางบ้านโทรมาตามให้แฟนกลับมาร่วมงานศพ ซึ่งการตอบปฏิเสธไปร่วมงานศพของสังคมชนบทถือเป็นเรื่องแปลก และสร้างความผิดสังเกตบางอย่างให้กับทางบ้านแฟน เพราะช่วงสงกรานต์ แฟนก็ไม่ได้กลับบ้านไป ผมไม่รู้ว่าจะปิดเรื่องนี้ได้นานเท่าไหร่ กระทั่ง มีลุงคนสนิทคนหนึ่งเสียชีวิตไปอีกคนในช่วงเวลาไล่เลี่ยกัน ฟางเส้นสุดท้ายก็ขาดลง ถึงเวลาที่ผมต้องบอกทางบ้านแฟนแล้ว เริ่มต้นจากการที่แฟนแนะนำผมกับแม่ของแฟน (แม่ยาย) ผ่านทางโทรศัพท์ โทรไปให้พอคุ้นเคยสักระยะเวลาหนึ่ง กระทั่งผมตัดสินใจบอกความจริงที่ว่า “แม่ครับ สาเหตุที่ x ไม่ได้กลับไปบ้านช่วงนี้เลย เป็นเพราะว่าตอนนี้ x ท้องครับ” ผมกลั้นใจพูด ความหนักอึ้งทุกอย่างหายไปจากตัวผม แต่ไปตกอยู่กับแม่ยายผมแทน แฟนผมที่เป็นความหวังของที่บ้านก็เสียใจไม่แพ้กัน ต่อมา ผมตัดสินใจบอกเรื่องนี้ให้แม่ทราบ แม่ผมอึ้งครู่หนึ่ง แล้วก็บอกว่า “นึกแล้ว” ผมเชื่อว่าจริงๆแล้วแม่ยังไม่รู้ แต่แม่เก็บอารมณ์เอาไว้ แม่เองคงเสียใจไม่แพ้กัน ผมเองก็ไม่รู้จะทำยังไง ทำได้เพียงให้แม่เดินทางไปทำพิธีผู้ข้อมือที่โคราชด้วยกัน มันเป็นงานผูกข้อมือที่ผมมองว่าผมไม่ได้ให้เกียรติแฟนผมตรงไหนเลย ญาติผู้ใหญ่ฝ่ายผมมีแม่ผมไปคนเดียว เอาเงินไป10,000 บาท ผมหวังว่าสักวันหนึ่งในอนาคตขอให้ได้จัดงานอะไรเป็นชิ้นเป็นอันบ้างก็ยังดี ไม่นานหลังจากนั้น ผมให้แฟนเดินทางกลับไปอยู่ที่โคราช เพราะผมค่อนข้างประทับใจกับธรรมชาติและบรรยากาศ และเชื่อว่าแฟนผมจะไม่อดอยากถ้ากลับมาอยู่ที่นี่ ผมจึงเดินทางกลับมากรุงเทพฯคนเดียว กลับมาจากโคราชก็มีข่าวดีเข้ามาทันที คือ ผมได้ทำงานในที่ใหม่ ผมต้องปรับตัวกับที่ทำงานใหม่พอสมควร เพราะแม้ลักษณะงานตาม job description จะคล้ายกัน แต่ก็มีความแตกต่างในเชิงรายละเอียด ที่สำคัญผมต้องแปลทุกอย่างที่ผมรู้จากที่ทำงานเก่าให้เป็นภาษาอังกฤษทั้งหมดตามลักษณะของงานในที่ทำงานใหม่ เพื่อนร่วมงานในที่ทำงานใหม่ของผมไม่เข้าใจเรื่องการขาดงานของผม ส่วนหนึ่งเกิดจากการที่ผมปิดบังเรื่องที่แฟนผมกำลังตั้งครรภ์ กว่าที่ทำงานใหม่จะรู้ว่าผมมีลูกก็ตอนที่ลูกผมอายุได้ 10 เดือนเข้าไปแล้ว เพื่อนร่วมงานเริ่มเอือมระอากับการหายไปดื้อๆของผม เพราะผมมักถือโอกาสหยุดควบศุกร์ – อาทิตย์ หรือเสาร์ – จันทร์เพื่อที่จะได้กลับไปดูแลแฟนเดือนละครั้งๆละนานๆ   กระทั่งเที่ยงคืนเข้าสู่วันที่ 7 สิงหาคม 2551 แฟนผมโทรมาบอกว่ามีเลือดออกมาจากช่องคลอด ผมรู้แล้วว่า ลูกมาแล้วแน่ๆ ผมจึงโทรไปแจ้งเพื่อนร่วมงานว่าผมขอลาไปต่างจังหวัด โดยอ้างว่าญาติผู้ใหญ่เสียกะทันหัน เพราะฟังดูมีน้ำหนักที่สุด ผมเดินทางไปหมอชิตคืนนั้นทันที โทรถามตลอดทางว่าอาการเป็นอย่างไรบ้าง พอถึงสระบุรีทุกอย่างดูทุเลาลง ผมคิดในใจว่าผมอาจจะมาเสียเที่ยว ไม่เป็นไรกว่าจะกลับก็อาทิตย์ หยุด 4 วันก็น่าจะเป็นการชาร์จแบตที่ดี ผมไปหาแฟนที่นอนรอดูอาการที่โรงพยาบาลชุมชนแล้วกลับบ้าน เพราะหมอบอกว่าเด็กยังไม่โผล่ออกมา จากคุณ : Pixy's Dad (MoMo says) เขียนเมื่อ : 9 ส.ค. 53 04:11:10

ความคิดเห็นที่ 2 และแล้วกลางดึกของคืนวันที่ 7 สิงหาคม 2553 แฟนผมเริ่มเจ็บท้อง เราต้องนำส่งโรงพยาบาลชุมชนโดยรถกระบะของ อปพร. ตอนนั้นถนนสายขามทะเลสอ-ด่านขุนทดยังสร้างไม่เสร็จดี การเดินทางจึงเป็นเรื่องลำบากมาก ช่วงที่รถขับผ่านทางขระขระแฟนบอกกับผมว่าเหมือนมีน้ำไหลออกมา โชคดีที่หลังจากถึงโรงพยาบาลเพียง 30 นาที ลูกผมก็คลอดออกมา เป็นผู้หญิง พยาบาลทำคลอดบอกว่าหน้าเหมือนผม ผมดีใจมากๆ ผมโชคดีมากที่ลูกเกิดในวันเดียวกับพิธีเปิดกีฬาโอลิมปิคที่จีน ที่สำคัญ แม้จะไม่ได้รับการดูแลอย่างเต็มที่เท่าที่ควร แต่ลูกสาวของผมก็มีน้ำหนักถึง 3050กรัม และสมบูรณ์ครบ 32 ทุกประการ ผมตั้งชื่อของลูกสาวว่า “พิชญ์สินี” ที่แปลว่า หญิงงามผู้มีความรู้ และมีชื่อเล่นว่า “พิกซี่” ซึ่งเป็นชื่อเล่นของนักฟุตบอลที่ผมชอบ แต่ผมก็มีโอกาสได้ชื่นชมลูกเพียง 2 วันก็ต้องกลับกรุงเทพฯมาทำงานต่อ ผมเฝ้ารอที่จะได้กลับไปอุ้มลูกกอดลูกในแต่ละเดือน บางครั้งมันเป็นการรอคอยที่ทรมานมาก เพราะอยู่เพียงชั่วครู่ก็ต้องกลับกรุงเทพฯ จนกระทั่งลูกผมอายุได้ 1 ขวบครึ่ง เหตุการณ์บางอย่างทำให้ลูกสาวต้องลงมาอยู่ที่กรุงเทพฯกับผมและแฟน ภาพของการเป็นครอบครัวเด่นชัดยิ่งขึ้น สิ่งแรกที่ผมคิดหลังจากลงมากรุงเทพฯกันทั้งสามคนพ่อ-แม่-ลูกก็คือ การย้ายออกจากหอพักหน้าราม เพราะซอยรามคำแหง53 คงไม่เหมาะให้ลูกสาวผมมาอยู่เป็นแน่ เสียงคนตะโกนขอกุญแจกลางดึก เสียงคนมีเพศสัมพันธ์ เสียงเด็กหอตีกัน เสียงมอเตอร์ไซค์ก่อกวน ฯลฯ ถ้ายังดันทุรังอยู่ที่นี่ คิดไม่ออกมาลูกจะเป็นอย่างไรต่อไป ผมตัดสินใจย้ายบ้านจากหอพักเก่าๆสังคมนักศึกษามายังคอนโดมิเนียมสังคมคนทำงานที่มีราคาเพิ่มขึ้นเท่าตัว แต่สังคมดีกว่าเป็นกอง ที่บ้านใหม่ ลูกสาวดูแฮปปี้ดี ผมมีความสุขทุกครั้งที่ได้ได้กอดลูกก่อนไปทำงาน หรือกลับมากอดลูกที่บ้าน ลูกสาวเป็นคนตื่นเช้า เธอเป็นนาฬิกาปลุกชั้นดีที่ปลุกผมตอน 7 โมงทุกวัน ผมมีความสุขที่ได้เห็นพัฒนาการของลูกสมวัย ถามผมว่ามีลูกแล้วดีอย่างไร? ชีวิตผม ผมว่าผมดีขึ้น หากไม่นับเรื่องภาระทางการเงิน เพราการมีลูกทำให้ผมมีกำลังใจในการใช้ชีวิต คือ เป้าหมายของการมีชีวิตอยู่ชัดเจนมากขึ้น การได้เล่นกับลูก อุ้มลูก ไปเที่ยวกับลูก ก็นับว่ามีความสุขมากมายแล้ว จริงๆวันนี้ ผมต้องพาลูกไปเที่ยวสวนสัตว์ฉลองวันเกิดขวบปีที่ 2 แต่ลูกเพิ่งขึ้นไปนครราชสีมา เพราะแฟนต้องการแบ่งเบาภาระผม แต่บอกตามตรง มันหนักเข้าไปใหญ่ นับตั้งแต่ลูกกลับโคราช ผมไม่มีกำลังใจทำงานเลย สามวันหลังจากลูกกลับไป ผมป่วยเป็นไข้ ตอนเช้าแทบไม่อยากจะลุกไปทำงาน มันดูเงียบๆเศร้าไม่เหมือนเดิม วันหยุดวันแม่สี่วันนี้ ผมคงพาลงมาแน่นอน ส่วนเรื่องเงิน ว่ากันทีหลัง ผมหามาได้เรื่อยๆ ดีกว่าไม่มีกำลังใจ วันนี้ผมร้องไห้เมื่อได้เห็นคลิปงานเป่าเค้กวันเกิดลูก ไม่รู้ว่าทำไมต้องร้องไห้ แต่ผมคิดถึงลูกมากเหลือเกินในตอนนี้ ยอมรับว่าระยะหลังผมทำงานเก็บเงินสร้างอนาคตไม่ได้เลย เงินเดือนและเงินที่ได้จากงานพิเศษ หมดไปกับค่าเช่าบ้าน ค่าใช้จ่ายของแม่ และเงินซื้อของกินของใช้ให้ลูก เอาแค่สามอย่างนี่ก็จุกพอแล้ว ผมมองไม่เห็นทางข้างหน้าเลยว่าผมจะสร้างครอบครัวได้อย่างไร บางครั้งผมนั่งคิด ถ้าผมเป็นอะไรไปสักคน คนข้างหลังผมจะอยู่กันได้ไหม หรือต้องรอให้เป็นอะไรไปก่อน ถึงจะมาสดุดียกย่องกัน ผมทำงานอยู่คนเดียว ขณะที่คนข้างหลังมีอยู่ราวๆ 4-5 คน ระยะหลังมานี้ ผมรู้สึกได้ว่าร่างกายผมเปลี่ยนแปลงลงไป ผมนอนดึกมากขึ้นเพราะต้องทำงานพิเศษ สายตาก็เริ่มสั้นลงๆ โรคภัยเริ่มถามหาและเป็นเรื้อรังเนื่องจากนอนน้อย แบตเตอรี่ก้อนเดียวที่ต้องเลี้ยงทุกคนเริ่มหมดสภาพ ผมเคยคิดถึงเรื่องฆ่าตัวตาย แต่ก็ทำไม่ลงเพราะสงสารลูกและแฟน แฟนผมปัจจุบันยังหางานไม่ได้ เธอมีความคิดที่จะเปิดร้านทำกิจการของตัวเอง แต่ถามว่าเงินทุนจะหามาจากไหน เพราะลำพังทุกวันนี้ผมยังแทบเอาตัวไม่รอด เดือนหน้าผมกะว่าถ้าทำเรื่องกู้แบงค์ไม่ได้ ผมจะเดินสายหาผู้ใหญ่อีกครั้ง ผมเหนื่อยเหลือเกิน แต่ก็กัดฟันทน ทนเพื่อคนข้างหลัง แต่ก็ไม่รู้ว่าจะทนได้อีกนานเท่าไหร่ นาฬิกาชีวิตของผมเดินผ่านมา 26 ปีแล้ว ด้วยต้นทุนที่น้อยกว่าคนอื่น โชคยังดีที่ผมเรียน coursework จบแล้ว แต่ยังไม่ได้เริ่มทำวิทยานิพนธ์ เพราะการคลุกกับวิทยานิพนธ์ในช่วงนี้ ไม่ได้ทำให้ลูกผมอิ่ม ถ้ามกราคม 2554 ยังไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง ผมอาจต้องกลับไปทำวิทยานิพนธ์ก่อนเพราะอาจจะหมดสถานภาพนักศึกษา ถ้าตอนนั้นตั้งหลักยังไม่ได้ ไม่รู้จะทำอย่างไรต่อไปอีก ชีวิตจะเป็นอย่างไรต่อไป ยุ่งยากแค่ไหน ไม่มีทางรู้ได้เลย จากคุณ : Pixy's Dad (MoMo says) เขียนเมื่อ : 9 ส.ค. 53 04:11:38

ความคิดเห็นที่ 3 แต่ผมก็ต้องเลือกที่จะต้องเดินต่อไป เพราะเส้นทางนี้ผมลิขิตขึ้นมาเอง มันก็สมควรแล้วที่เหตุการณ์จะออกมาในรูปแบบนี้ "คุณเป็นในสิ่งที่คุณทำ" เรื่องของผมมันน่าจะสอนใจใครได้บ้าง ว่าการใช้ชีวิตแบบโลดโผนโจนทะยานไม่ได้เป็นเรื่องสนุกเลยเมื่อเกิดเรื่องขึ้นมา มันย่อมมีผู้ได้รับผลกระทบไม่ทางใดก็ทางหนึ่ง มากหรือน้อยเท่านั้นเอง ผมเสียใจ... ...ที่ลูกเมียยังคงมีความเป็นอยู่ที่ยากลำบากอยู่ ...ที่ไม่สามารถเป็นที่พึ่งของพ่อและแม่ในยามเกษียณได้อย่างที่ควรจะเป็น ...ที่ยังสร้างตัวให้มีความเป็นอยู่ที่ดีไม่ได้ ...ที่เดินทางไปตามความฝันเดิมที่วางไว้ไม่ได้ ทุกอย่างเปลี่ยนไปตามสถานการณ์ทั้งหมด โดยที่ผมไม่สามารถควบคุมได้เลย แต่ผมก็ดีใจ... ...ที่ผมไม่ได้ทำแท้ง ฆ่าเด็กหญิงที่น่ารักที่สุดคนนี้ไป ...ที่คนรอบข้างยังคงให้กำลังใจผมอยู่อย่างต่อเนื่อง ...ที่จังหวะและโอกาสทำให้การแก้ไขปัญหาทำได้ราบรื่นเหมาะเจาะ ...ที่ไม่คิดสั้นทำอะไรโง่ๆ เพราะการมีชีวิตอยู่ดูคนที่เรารักมีความสุข คือ ความสุขที่แท้จริง พ่อคนนี้ของหนู...ก็คงต้องเหนื่อยต่อไป เพื่อจัดวันเกิดหนูในปีหน้าๆๆๆๆๆๆๆให้หนูนี่แหละ สวัสดี จากคุณ : Pixy's Dad (MoMo says) เขียนเมื่อ : 9 ส.ค. 53 04:24:59

ความคิดเห็นที่ 4 อ่านมาถึงแค่ตอนนี้... ก็รับรู้ได้ถึงความรัก ความเสียสละอันยิ่งใหญ่ของคุณแล้วค่ะ ความรักที่คุณมีให้กับภรรยาและลูก ความเสียสละ..ยอมทน ยอมเหนื่อยเพื่อลูก เป็นกำลังใจให้ค่ะ...เราเชื่อว่า วันข้างหน้า ยังมีที่ว่างให้คนดีดีอย่างคุณแน่นอนค่ะ สุดท้าย..อยากบอกว่า อย่างน้อย คุณก็มีความมั่นคงทางจิตใจค่ะ ความแน่วแน่ ตั้งใจของคุณงัยคะ สู้ต่อไปนะคะ จากคุณ : KhunTop เขียนเมื่อ : 9 ส.ค. 53 04:46:00

ความคิดเห็นที่ 5 ค่อยๆเป็นค่อยๆไปค่ะ คุณและภรรยาอายุยังไม่มาก ยังอยู่ในวัยทำงาน มองรูปการณ์แล้วชีวิตน่าจะดีขึ้นเรื่อยๆค่ะ เพียงแต่ตอนนี้เป็นระยะฟักตัว คงเหนื่อยหน่อย แต่ในความเหนื่อยนั้น มันไม่ได้สูญเปล่าหรอกค่ะ ชีวิตบางครั้งก็ควบคุมอะไรไม่ได้ แต่เราควบคุมความรู้สึกเราได้ค่ะ เมื่อไหร่ที่ท้อให้มองโลกอีกด้าน ด้านที่มันบวกเยอะๆ จะเป็นกำลังใจและขับเคลื่อนเราให้เดินต่อไปได้ ขออวยพรให้น้องพิกซี่มีความสุข สดใส แข็งแรงนะจ๊ะ Happy Birthday จ้า จากคุณ : ดวงเด่นเดือน (ดวงเด่นเดือน) เขียนเมื่อ : 9 ส.ค. 53 04:47:00

ความคิดเห็นที่ 6 อ่านหมดแล้ว ตอนนี้คุณเป็นพ่อที่ดีที่สุดแล้วค่ะ อย่าท้อแท้นะคะ สักวันเราต้องทำได้ดีกว่าวันนี้ค่ะ สู้ๆค่ะ จากคุณ : ข้าวผัดปูเมืองทอง เขียนเมื่อ : 9 ส.ค. 53 05:05:12

ความคิดเห็นที่ 7 ให้มองคนที่ลำบากกว่าเรา มันจะทำให้เรามีกำลังใจสู้ๆต่อไป สู้ๆต่อไปนะคะ จากคุณ : sutassaya เขียนเมื่อ : 9 ส.ค. 53 06:49:32

ความคิดเห็นที่ 8 " เมื่อวานนี้วันเกิดลูกสาวผม อายุ 2 ขวบแล้ว แต่ไม่ได้เป่าเทียนกับลูกและยังสร้างความมั่นคงให้กับลูกไม่ได้เลย  " ยังไม่ได้อ่านกระทู้เลยนะคะ ..  เพียงแต่จะแวะมาบอกก่อนว่า .. บางครั้ง  .. เด็กๆ ก็ไม่ต้องการหรอกค่ะ คำว่า " ความมั่นคง หรือสิ่งของมีค่า ".. คิดว่าสิ่งที่ลูกทุกคนต้องการคือ .. คุณพ่อมีเวลาอยู่ด้วยกันมากกว่าค่ะ .. คิดว่า แบบนี้ น่าจะทำให้น้องรู้สึกอบอุ่นและมั่นคงมากกว่า สิ่งที่เขายังไม่คิดว่าสำคัญไปกว่า พ่อ-แมแล้วค่ะ ขอให้น้องเป็นเด็กดีน่ารัก สดใส ของคุณพ่อตลอดไปนะคะ จากคุณ : คุณพ่อมือ1 เขียนเมื่อ : 9 ส.ค. 53 07:00:48

ความคิดเห็นที่ 9 เป็นกำลังใจให้นะคะ สู้ต่อไป เพื่อลูกค่ะ จากคุณ : เรไรไอด้า เขียนเมื่อ : 9 ส.ค. 53 07:13:18

ความคิดเห็นที่ 10 ให้กำลังใจคุณพ่อ นะคะ   ทุกอย่างจะต้องดีขึ้นในเร็ววัน   ขอให้ลูกสาว สุขภาพแข็งแรง เป็นเด็กดีน่ารักนะคะ จากคุณ : yinpin เขียนเมื่อ : 9 ส.ค. 53 07:20:45

ความคิดเห็นที่ 11 เป็นกำลังใจให้นะครับ ในฐานะที่ ผมก็เป็นพ่อเหมือนกัน จากคุณ : visitporn เขียนเมื่อ : 9 ส.ค. 53 07:37:02

ความคิดเห็นที่ 12 เอาใจช่วย สู้ต่อไปครับ จากคุณ : DevMan เขียนเมื่อ : 9 ส.ค. 53 07:51:26

ความคิดเห็นที่ 13 อยากจะบอกว่าสิ่งสำคัญในชีวิตของเด็กๆ ไมได้ขึ้นอยู่กับวัตถุสิ่งของ ไม่ได้ขึ้นกับเค้กก้อนใหญ่ที่จะต้องเป่าในวันเกิด แต่มันขึ้นกับความรักความอบอุ่นในครอบครัวต่างหาก ... ในวัยเด็กของพี่นั้น จำได้ดีว่าครอบครัวของตัวเองลำบากขัดสนมาก บางทีไม่มีเงินติดบ้านสักบาท เคยวิ่งไปขอเงินแม่บาทเดียวเพื่อซื้อไอติมรถเข็นที่วิ่งหน้าบ้าน แม่ต้องแอบปาดน้ำตา เพราะไม่มีเงินสักสตางค์เดียวจริงๆ... เคยกินแต่ฟักทองผัดน้ำมันกันอยู่ทั้งบ้านเป็นเดือน เพราะไม่มีเงินซื้อย่างอื่นจริงๆ (ฟักทองปลูกเอง) ... กินจนมือเหลือง แต่ก็ไม่ได้เดือดร้อนอะไร เพราะครอบครัวอบอุ่น พ่อแม่อยู่ด้วย เล่นด้วยตลอด ... เทียบกับเด็กคนอื่นๆ ที่พ่อแม่ไมได้อยู่ด้วย ต้องไปทำงานหาเงินส่งมาให้ ถึงแม้จะมีของเล่น เสื้อผ้าสวยๆมากมาย แต่เขาก็ยังมองดูเราด้วยความอิจฉา ... ควมรักความอบอุ่นในวัยเด็ก ส่งผลให้เราเป็นคนมีจิตใจมั่นคงเข้มแข็ง จนมีครอบครัวอบอุ่นเป็นของตัวเองทุกวันนี้... ตัวเจ้าของกระทู้เองอายุยังน้อย เข้าใจว่าเคยตั้งความหวังในชีวิตไว้สูง พอพลาดมีลูก การงานก็เลยไม่ได้ดั่งใจหวัง พี่อ่านๆดูแล้ว คุณดูทุกข์มากกว่าปกติ ถึงขั้นจะฆ่าตัวตาย อาจจะมีอาการของโรคซึมเศร้า รู้สึกเป็นห่วงค่ะ ... ตอนนี้เลยคิดว่าคุณน่าจะหาทางแบ่งเบาภาระตัวเองไปก่อน อย่างอาจจะให้ภรรยาไปเลี้ยงลูกที่ต่างจังหวัด จะได้แบ่งเบาภาะพวกค่าเช่า (อยู่คนเดียวสามารถอยู่ที่ถูกลงได้) รวมทั้งค่าใช้จ่ายในต่างจังหวัดก็ถูกกว่าด้วย โคราชแค่นี้ไม่ไกลหรอกค่ะ ดีกว่าพากันมานั่งจับเจ่าเครียดอยู่ในกทม. ตัวี่เองสามีทำงานกทม. พี่อยู่ต่างจังหวัดมาหลายปีแล้วค่ะ ก็ไมได้มีปัญหาอะไร ลูกๆเข้าใจค่ะ ว่าพ่อเขาต้องทำงาน เสาร์อาทิตย์ก้มาหา อยู่ต่างจังหวัดเด็กๆ ยังได้ใช้ชีวิตใกล้ชิดธรรมชาติ ได้รับความรักความอบอุ่นจากญาติพี่น้องด้วยค่ะ ส่วนตัวคุณเอง ต้องลดความคาดหวังในชีวิตลงบ้างค่ะ อยากให้มองในแง่บวก คุณอายุยังน้อย มีการศึกษาที่ดี การงานก็คงต้องค่อยๆขยับขยายไป อย่าใจร้อน... ถ้ามีโอกาส อยากจะให้ทำปริญญาโทให้จบ เผื่อเป็นทางในการก้าวหน้าต่อไป อย่ามองโลกในแง่ร้ายค่ะ โลกนี้ยังมีคนลำบากกว่าเราอีกมาก...ที่ทำงานพี่ มีเยอะที่คนอายุน้อยๆยี่สิบหน่อยๆ ต้องทำงาน ต้องเลี้ยงลูก เงินน้อยกว่าคุณเป็นครึ่ง เขาก็ยังเลี้ยงลูกได้ บางคนเอาลูกมาทำงานด้วย ช่วยเข็นเปล เก็บของตั้งแต่เล็กๆ พี่ยังเคยเอาของ เอาขนมให้ด้วยความเอ็นดู ตอนนี้ก็โตๆกันไป ฐานะก็มั่นคงปึกแผ่นขึ้นแล้ว... ใจเย็นๆค่ะ ... ถ้าไม่ไหวจริงๆเรื่องจิตใจลองปรึกษาจิตแพทย์ดูนะคะ หรือระบายให้เพื่อนสนิทฟัง หรือเขียนในนี้ก็ได้ค่ะ อย่าเก็บไว้คนเดียว เป็นกำลังใจให้นะคะ ขอให้สนุกในวันหยุดนี้ค่ะ พักผ่อนให้เต็มที่ มีความสุขกับเจ้าตัวเล็กมากๆ สู้ๆค่ะ จากคุณ : หมูเหมียว (หมูเหมียว) เขียนเมื่อ : 9 ส.ค. 53 07:53:17

ความคิดเห็นที่ 14 เป็นกำลังให้เหมือนกันค่ะ เราคิดว่าสิ่งที่มีค่าที่สุดที่ลูกเราต้องการในตอนนี้คือพ่อ และ แม่ ค่ะ คงไม่มีของขวัญชิ้นไหนที่ยิ่งใหญ่ไปมากกว่านี้ สำหรับเด็กอายุ 2 ขวบ ลูกเราก็พึ่งสองขวบเหมือนกัน มีของเล่นที่แม่ซื้อให้เยอะ เยอะ ก็ไม่อยากเล่น ใครบอกซื้อของเล่นอันนี้ให้ลูกเล่นซิ อันนี้ก็ดี อันนั้นก็ดี แต่ก็ไม่เห็นเล่นอะไรได้ยาวนานเท่าอยู่กับ พ่อแม่เลย ไม่ต้องคิดมากนะคะ สู้ ๆ แล้วเวลาก็ทำให้ทุกอย่างดีขึ้น ค่ะ จากคุณ : momfocus007 (momfocus007) เขียนเมื่อ : 9 ส.ค. 53 07:58:15

ความคิดเห็นที่ 15 เราว่าคุณทำดีที่สุดแล้ว ในฐานะของลูกผู้ชายคนหนึ่ง พ่อคนหนึ่ง และมนุษย์ปุถุชนคนหนึ่ง เหนื่อยนักก็พัก หนักนักก็ระบาย อายุยังน้อยอยู่เลค่ะ อนาคตที่ดีรอคุณอยู่และเชื่อว่าด้วยความมุมานะ และกำลังใจของครอบครัว คุณจะต้องฝ่าฟันได้สำเร็จแน่ ๆ เอาใจช่วยนะคะ จากคุณ : Dare2Dream เขียนเมื่อ : 9 ส.ค. 53 08:01:11

ความคิดเห็นที่ 16 เป็นกำลังใจให้นะคะ... ณ เวลานี้เราว่าจขกท.ทำดีทีุ่สุดในฐานะพ่อคนหนึ่งที่พึงทำได้แล้วค่ะ พยายามลดรายจ่าย  เพิ่มรายได้  จะช่วยให้ครอบครัวดีขึ้นได้บ้าง ถ้าภรรยาสามารถหางานทำเพื่อแบ่งเบาภาระครอบครัวได้บ้างจะดีค่ะ อยู่โคราช...หางานลำบากหน่อย  แต่ถ้าไม่เกี่ยงงาน  คิดว่ามีงานแน่นอนค่ะ จากคุณ : รักเฌอ..ประเทศไทย เขียนเมื่อ : 9 ส.ค. 53 08:06:19

ความคิดเห็นที่ 17   ขอเป็นกำลังใจให้คุณพ่อ สู้ค่ะ จากคุณ : Miss Browny เขียนเมื่อ : 9 ส.ค. 53 08:08:30

ความคิดเห็นที่ 18 เป็นผู้ชายและคุณพ่อที่น่าชื่นชมถึงการทำเพื่อครอบครัว เราคิดว่าอายูเท่าคุณคิดได้อย่างนี้ก็สุดยอดแล้วค่ะ อย่างที่ข้างบนบอกไป เด็กเค้าไม่ได้ต้องการเค้กหรือของขวัญวันเกิดมากกว่า พ่อและแม่และครอบครัวที่อบอุ่นหรอกค่ะ สิ่งที่คุณพยายามทำอยู่ทุกวันนี้มันจะเป็นผลลัพธ์ที่ค่ามากกกกในอนาคตของคุณและครอบครัว ชื่นชมคุณที่มีเป้าหมายของชีวิตที่ชัดเจน ชื่นชมกับความพยายามที่คุณมีต่อครอบครัว ชื่นชมคุณแม่ของคุณที่เลี้ยงลูกชายให้เป็นคุณอยู่ณ.ทุกวันนี้ ชื่นชมคุณที่มีวุฒิภาวะทางจิตใจที่ดีเยี่ยม ไม่รู้จะบอกคุณว่าอะไรไปมากกว่านี้ เพียงแค่อยากบอกคุณว่าท้อได้แต่อย่าถอย บางครั้งต้องมองดูคนที่แย่กว่าเราเพื่อเป็นแรงฮึดสู้ให้กับชีวิต และบางครั้งก็ต้องมองคนที่สูงกว่าเราเพื่อเป็นแรงผลักให้ตัวเราไปถึงสิ่งที่เราตั้งใจทำ(ดี)ไว้ สุดท้ายนี้ขอให้คุณและครอบครัวผ่านช่วงนี้ไปได้อย่างสะดวกราบรื่น เป็นกำลังใจให้กับคุณพ่อและสามีที่ทำเพื่อครอบครัวค่ะ จากคุณ : chaton59 เขียนเมื่อ : 9 ส.ค. 53 08:15:00

ความคิดเห็นที่ 19 มาให้กำลังใจคะ สู้ๆนะคะ จากคุณ : หล่อน่ากลัวกับยัยตัวน่ารัก เขียนเมื่อ : 9 ส.ค. 53 08:15:24

ความคิดเห็นที่ 20 เป็นกำลังใจให้ครับ สู้ๆคุณพ่อ จากคุณ : เอ็นริโก้พุชชี่ เขียนเมื่อ : 9 ส.ค. 53 08:23:10

ความคิดเห็นที่ 21 คุณพ่อน้องเพ็กซี่เป็นพ่อที่ดีมากแล้ว ขอเป็นกำลังใจให้ค่ะ จากคุณ : sweet rose apple เขียนเมื่อ : 9 ส.ค. 53 08:38:44

ความคิดเห็นที่ 22 เป็นกำลังใจให้ค่ะ จากคุณ : WiNnY_mIc_MaX เขียนเมื่อ : 9 ส.ค. 53 08:50:33

ความคิดเห็นที่ 23 อุปสรรค จะมาพร้อมกับความกล้าหาญเสมอ เป็นกำลังใจให้ค่ะ คุณเป็นหัวหน้าครอบครัวที่น่านับถือมาก จากคุณ : ป้าแมงฯ เขียนเมื่อ : 9 ส.ค. 53 08:58:41

ความคิดเห็นที่ 24 สู้ๆนะคะ เป็นกำลังใจให้ ทุกสิ่งทุกอย่างที่ทำไปเงินทุกบาทเพื่อลูกคนเดียวเลยค่ะ หัวอกเดียวกัน เราช่วยกันทำงานกัน 2 คนก็พอมีเก็บไว้ให้ลูกบ้าง แต่คุณทำคนเดียวสามารถเลี้ยงลูกได้ก็เก่งมากแล้วค่ะ จากคุณ : applejuice เขียนเมื่อ : 9 ส.ค. 53 09:01:40

ความคิดเห็นที่ 25 สู้ๆนะค่ะ ลูกชายเราก็ครบ 2 ขวบ เมื่อวานเหมือนกัน แต่ไม่ได้เป่าเทียนเพราะสามีติดธุระ เป่าไปก่อนหน้า 1 วันแทน จากคุณ : Valily เขียนเมื่อ : 9 ส.ค. 53 09:14:22

ความคิดเห็นที่ 26 เห็นใจค่ะ แต่ก็ขอชื่นชมค่ะ เรามองว่าคุณเป็นผู้ชายไทยส่วนน้อยในสังคม และแฟนคุณโชคดีที่มีสามีแบบคุณ สิ่งจำเป็นที่เราคิดว่าคุณควรจะทำและเริ่มปฎิบัติตอนนี้ เราคิดว่าคุณต้องดูแลตัวเองให้ได้ดีก่อนอื่นค่ะ ทานอาหารมีประโยชน์ รักษาร่างกายให้แข็งแรง หมั่นออกกำลังกายเป็นประจำ ถ้าร่างกายทรุดโทรมหรือป่วยไข้ จะลำบากแน่นอนค่ะ และควรทำประกันชีวิต หรือประกันแบบออมทรัพย์ให้ลูกไว้ ของเราทำแบบจ่าย 7ปี คุ้มครอง 15 ปี ถ้าคนส่งเบื้อคือเราตาย บริษัทก็จะส่งเบี้ยแทนเราต่อไปเอง ครบกำหนดลูกก็จะมีเงินก้อนไว้เป็นทุนการศึกษา เราว่าคุ้มค่ะ ดีกว่าฝากเงินเฉยๆ ลองพิจารณาดูค่ะ มีหลายเจ้า แตกต่างไปบ้างแต่ให้เลือกที่คุ้มครองผู้ส่งเบี้ยนะ อะไรก็เกิดขึ้นได้อย่าประมาทค่ะ ไม่ทราบงานเฉพาะที่ว่าเป็นงานแบบไหนคะ และแฟนคุณจบอะไรมาคะ หลังไมค์บอกได้ไหมคะ เผื่อๆถ้ามีคนรู้จักหาคนทำงานอาจแนะนำได้บ้างค่ะ Happy Birthday น้อง Pixy ด้วยนะคะ (ลูกเราก็จะขวบวันพรุ่งนี้เหมือนกันค่ะ ^^) จากคุณ : My Sea Lion เขียนเมื่อ : 9 ส.ค. 53 09:18:26

ความคิดเห็นที่ 27 คุณพ่อคะ สำหรับครอบครัวเล็กๆ ครอบครัวหนึ่ง สิ่งที่ต้องการอาจเป็นเท่านี้เองนะคะ ความอบอุ่นที่มีให้แก่กัน ไม่ได้เบียดเบียนใคร ไม่ได้ทำผิดศีลธรรมและกฏหมาย เราก็เป็นครอบครัวเล็กๆ ครอบครัวหนึ่งค่ะ ทั้งเราและสามีก็ช่วยกันประคับประคองให้ผ่านไปได้ด้วยดีตามประสาเรานะคะ เป็นกำลังใจให้ครอบครัวของคุณเช่นกันค่ะ จากคุณ : ตั้งเพ็กเง็ก เขียนเมื่อ : 9 ส.ค. 53 09:25:27

ความคิดเห็นที่ 28 อ่านจบแล้ว ชื่นชมคุณค่ะ และเห็นถึงความรักที่คุณมีให้กับครอบครัว ลูกไม่ได้ต้องการความมั่นคงอะไรมากกว่าพ่อกับแม่หรอกค่ะ แค่พ่อกับแม่มีความรักที่มั่นคงใ้ห้กับเค้าก็มีความสุขมากแล้วค่ะ เอาใจช่วยนะคะ และอยากให้คุณปล่อยวางบ้าง ไม่อยากให้เครียดกับตัวเองมากเกินไป เป็นกำลังใจให้นะคะ จากคุณ : mompeach เขียนเมื่อ : 9 ส.ค. 53 09:45:03

ความคิดเห็นที่ 29 คนเรา ท้อได้ กลัวได้ สับสนได้ เจ็บได้ ร้องไห้ได้ หมดแรงได้ แต่ก็ไม่เป็นไรเลย อุปสรรคร้ายๆ สถานการณ์ที่มืดมน มาแล้วก็ผ่านไป ขอเพียงคุณอดทน เข้มแข็ง มั่นใจ คุณจะผ่านทุกอย่างไปได้อย่างดี หนทางยังมีอยู่ ลูกเป็นกำลังใจชีวิตที่ดีที่สุด ไม่ได้อยู่ใกล้ โทรไปหาฟังเสียงก็ได้นี่้คะ ไปหาเมื่อไรกอดหอมรักหนูให้ชื่นใจ คุณแม่เด็ก เมื่อลูกโตขึ้น ก็น่าจะลองหารายได้พิเศษ ถ้าไม่อยากทำงานประจำ กิจการส่วนตัว บางอย่างไม่จำเป็นต้องมีทุน แต่ต้องพยายามติดต่อผู้คน หาลู่ทาง ก็จะได้มา เช่น ซื้อมาขายไป ตัวแทนจำหน่าย ฯลฯ จากประสบการณ์นะคะ ทุกอย่างอยู่ที่การบริหาร ลงทุนให้น้อยที่สุด ให้ได้ประโยชน์มากที่สุด เรื่องเล็กๆ ที่ทำให้ขาดทุน แม้จะเพียงเล็กน้อย ก็ควรตัดทิ้งไป เช่น ค่าเดินทางที่ไม่จำเป็น การเีสียเวลากับเรื่องที่ไม่มีประโยชน์ ฯลฯ ให้รางวัลชีวิตได้ เพื่อมีกำลังใจสู้ต่อ และรางวัลเหล่านั้นก็ควรเป็นประโยชนฺ์ให้มากที่สุดด้วย ครอบครัวอบอุ่นมีความสุขไม่จำเป็นต้องใช้เงินมาก ลูกต้องการความรัก ความเอาใจใ่ส่ ไม่จำเป็นต้องมีวัตถุสิ่งของมากมาย ความมั่นคงทางการเงิน ค่อยๆ สร้าง ค่อยเป็นค่อยไป ขอเพียงเดินอย่างมั่นคง ล้มได้ก็ลุกใหม่ได้ สร้างมั่นคงทางใจ ให้ตัวเอง และครอบครัว สำคัญที่สุดค่ะ จากคุณ : briarrose เขียนเมื่อ : 9 ส.ค. 53 09:47:44

ความคิดเห็นที่ 30 ลูกคุณหนะโชคดี........พ่อแม่บางคน มีเป็นล้าน เดือน ๆ นึงให้ลูกได้แค่พี่เลี้ยงค่าจ้างเดือนละหกพัน อย่างคุณหนะ เค้าเรียกว่า เต็มร้อย....มีร้อยให้ร้อย.......ให้ได้เท่าไหร่ เอาไปให้หมด พ่อให้หนูหมดเลยลูก.... เด็ก ๆ เค้าอาจจะรู้สึกว่า ทำไมพ่อแม่ไม่ซื้อนู่นนี่นั่นให้เหมือนคนอื่นเค้า.....โตมา เค้าจะเข้าใจเอง แล้วเค้า จะ "รัก" คุณมากกกกกก จากคุณ : cutestmei (mangek) เขียนเมื่อ : 9 ส.ค. 53 09:48:45

ความคิดเห็นที่ 31 เป็นกำลังใจให้นะคะ  มีปัญหาเรื่องเรียนปรึกษาได้(ไม่คิดสตางค์ค่ะ) อย่าเพิ่งท้อน๊า...ถ้าคิดสั้นจะไม่ได้เห็นหน้าลูกอีกนะเอออออ... ...ขออวยพรให้มีความสุขนะคะ....เหนื่อยนักก็พักบ้าง อย่าหักโหมหรือเครียดจนมากเกินไป มันไม่ดีต่อสุขภาพและทำลายสุขภาพใจ สุขภาพกายในระยะยาวนะคะ จากคุณ : occ26 เขียนเมื่อ : 9 ส.ค. 53 10:03:01

ความคิดเห็นที่ 32 HAPPY BIRTH DAY นะคะ น้องพิ๊กซี่... ป้าอวยพรวันเกิด ให้หนู ครบ 2 ขวบ นะจ๊ะ... ไม่เป็นไรค่ะคุณพ่อ ไม่ได้สำคัญอยู่ตรงที่ เป่าเทียน เป่าเค๊ก หรอกค่ะ... เป็นกำลังใจให้ค่ะ... จากคุณ : บ้านสามออ เขียนเมื่อ : 9 ส.ค. 53 10:21:14

ความคิดเห็นที่ 33   มีน้อยใช้น้อย... มีมากใช้น้อย.... พอ..แน่ๆ.. HBD น้องจ้า จากคุณ : แม่เม็ก (Macon Lynn) เขียนเมื่อ : 9 ส.ค. 53 10:49:13

ความคิดเห็นที่ 34 เราว่าคุณเป็นคนมีความคิดที่ดี(กว่าบางคน)ในอายุรุ่นราวคราวเดียวกันอีกนะ คนคิดดี ทำดี  ต้องได้สิ่งตอบแทนที่ดีในซักวัน ดาบคม...ต้องโดนทุบ โดนตี ฉันใด ชีวิดที่แข็งแกร่ง  ก็ต้องโดนฉันนั้น เราอวยพรให้คุณและครอบครัวประสบความสำเร็จดังที่หวัง ให้สมกับความพยายามที่คุณทำในปัจจุบันค่ะ จากคุณ : วันว่าง (วันว่างของแม่ลูกหนึ่ง) เขียนเมื่อ : 9 ส.ค. 53 10:51:14

ความคิดเห็นที่ 35 หนูน้อยเค้าจะรู้แน่ๆ ค่ะ ว่าเค้าโชคดีที่เป็นลูกของคุณนะคะ ชีวิตเราก็ดิ้นรนคล้าย ๆ กันกะครอบครัวคุณเลย และเรามีลูกเป็นกำลังใจเช่นกันค่ะ จากคุณ : flax เขียนเมื่อ : 9 ส.ค. 53 10:52:39

ความคิดเห็นที่ 36 นาฬิกาชีวิตของคุณพ่อเดินผ่านมา 26 ปี นาฬิกาชีวิตของลูกสาวเดินผ่านมา 2 ปี มองในแง่บวกให้มากๆนะคะ คุณกับลูกสาว ยังมีเวลาอีกยาวไกลมากค่ะ แม้คุณมีต้นทุนน้อยกว่าคนอื่นๆ แต่ก็ยังมีคนอีกมากมายที่ไม่มีแม้แต่ต้นทุนเช่น คนตาบอด คนหูหนวก คนบกพร่องทางสติปัญญา แค่เกิดมาก็ขาดแล้วค่ะ แต่คนพิการเหล่านี้ สามารถมีครอบครัวและเลี้ยงลูกเมียได้ค่ะ เข้าใจว่าการที่มีภาระมาก ในภาวะเศรษฐกิจแบบนี้ เป็นอะไรที่หนักมาก หลายอย่างที่ไม่ต้องใช้เงินซื้อมีมากค่ะ เช่น ความรัก เวลา ความอาทร และลูกของตัวเองที่น่ารัก บางคนมีเงินมาก แต่ไม่มีสิ่งเหล่านี้ก็เยอะนะคะ เป็นกำลังใจให้ค่ะ จากคุณ : sitka เขียนเมื่อ : 9 ส.ค. 53 10:57:53

ความคิดเห็นที่ 37 คิดว่า จขกท คง อัดอั้นมากๆ อย่างที่คุณหมอหมูเหมียวบอก ระบายที่นี่ก็ได้ มีคนที่พร้อมจะให้กำลังใจเยอะค่ะ สู้ๆๆ น่ะค่ะ คิดว่า ฟ้าหลังฝนย่อมต้องมีอะไรดีๆๆ เกิดขึ้นเสมอ ค่อยๆ คิดน่ะค่ะ จากคุณ : รักจ๊ะ เขียนเมื่อ : 9 ส.ค. 53 11:04:52

ความคิดเห็นที่ 38 อ่านแล้วตื้นตัน เค้กวันเกิดก้อนไหน ๆ ก็ไม่สำคัญเท่ากับความรักที่คุณมีต่อลูก ขอเป็นอีกหนึ่งกำลังใจให้นะค่ะ สู้ต่อไปค่ะ สักวันต้องเป็นวันของเรา จากคุณ : คุณแม่ชมพู่ ซู่ซ่าส์ เขียนเมื่อ : 9 ส.ค. 53 11:18:55

ความคิดเห็นที่ 39 ทุก ๆ ปีที่เป็นช่วงครบรอบวันเกิดของคนในครอบครัวเราไม่ได้ยึดว่าจะต้องมีงานเลี้ยงอะไรเลยค่ะ  แต่สิ่งที่จะต้องทำคือลูกต้องกราบพ่อแม่  พอวันเกิดพ่อแม่ ๆ ก็จะไปกราบปู่ย่า ตายาย ส่วนวันเกิดลูกรักก็จับลูกกราบรักตั้งแต่ยังไม่รู้เรื่องค่ะ 1 ขวบเนี่ยก็จับมากราบ  กอดเค้า อวยพรเค้า แล้วก็บอกรักเค้าค่ะ ถ้าปีไหนเศรษฐกิจครอบครัวดี ๆ ก็มีเลี้ยงกันสักหน่อยค่ะ  แต่ถ้าไม่ค่อยดีก็จะทานกันเองในครอบครัวค่ะ และสิ่งที่จะต้องทำเสมอคือบริจาคเลือดและสิ่งของ  เพราะด้วยวัยของเค้าไม่สามารถทำบุญเพื่อตัวเองได้  แต่พ่อแม่อย่างเรานี่แหล่ะค่ะที่จะเป็นต้นแบบหรือตัวอย่าง ก็คงจะดีหากได้มีโอกาสจัดงานเลี้ยงวันเกิด  แต่มันก็คงจะดีกว่าหากพ่อและแม่ให้ความรักเค้าในวันเกิด บางทีไอศครีมถ้วยเล็ก ๆ สักถ้วยก็มีค่ากว่าของขวัญชิ้นละเป็นแสนเป็นล้านแล้วค่ะ  เพราะเค้าได้ของขวัญที่มีค่าที่สุดที่เรียกว่าความรักไปแล้ว ขอให้น้องแข็งแรง เข้มแข็ง กล้าหาญ และเติบโตอย่างมีความสุขค่ะ จากคุณ : คนบนฟ้าส่งมาให้รักกัน.. เขียนเมื่อ : 9 ส.ค. 53 11:29:35

ความคิดเห็นที่ 40 ลอกคำตอบคุณหมูเหมียวทั้งหมดเลยค่ะ อย่าทุกข์เกินจริงค่ะ จากคุณ : JNOY เขียนเมื่อ : 9 ส.ค. 53 11:31:25

ความคิดเห็นที่ 41 สู้สู้นะคะ ไม่อยากจะบอกเลย เรานึกว่าแฟนเราเขียนซะอีก เพราะ จขกท. อายุ เท่าสามีเราเลย เรื่องราวก็ใกล้เคียงกันคะ เป็นกำลังใจให้นะค๊า จากคุณ : NaNzi เขียนเมื่อ : 9 ส.ค. 53 11:48:36

ความคิดเห็นที่ 42 ลองเริ่มจากการขายของมือสองไปแบกะดินดูก่อนสิคะ เอาเสื้อผ้าที่เราไม่ใช้แล้วไปขายก่อนพอได้ทุนก็ค่อยเริ่มขายมือ 1 ตามตลาดนัดเสาร์-อาทิตย์คะ พอจะได้รายได้เสริมมาบ้างนะคะ เอาใจช่วยคะ วัย 2 ขวบกำลังน่ารักเลย ช่างอ้อนช่างฉอเลาะ ลูกชายเราก็ 2 ขวบ 1 เดือนแล้ว อย่าเพิ่งท้อคะ คนทำดีกับพ่อแม่ กับครอบครัว สิ่งศักศิทธิ์พระเจ้าหรือเทวดาย่อมคุ้มครอง บางสิ่งบางอย่างต้องมีหนทางออกเสมอคะ ใจเย็นๆตอนนี้เท่าที่อ่านเหนื่อยใจตรงที่หาเงินไม่พอกับรายจ่ายและคิดถึงลูกสาวด้วยสิ งั้นก็พาลูกมาอยู่ด้วยเถอะนะคะ แล้ว ส-อ ก็พาไปขายของด้วยเลย แรกๆอาจจะเหนื่อยเพราะยังไม่ชิน หลังๆก็จะสนุกละเพราะเห็นเงินเร็วขึ้น ทุกวันนี้เราเองก็มีรายได้เสริมจากการขายของเช่นกันคะ   เอาใจช่วยนะคะขอให้ได้อยู่พร้อมหน้าพร้อมตากัน จากคุณ : แม่น้องอินดี้ (mother-platinum) เขียนเมื่อ : 9 ส.ค. 53 12:01:01

ความคิดเห็นที่ 43 แฟนจบอะไรมา ต้องรีบหาทางให้แฟนได้ทำงาน อาจจะผ่านเน็ต(ขายของ) หรือ ขายเสื้อผ้า ลองเดินๆ ดูหาลู่ทางก่อนก็ดีนะ เพราะถ้ามีรายได้มาอีกอย่างน้อยเดือนละ 4-5 พัน ก็น่าจะพอหายใจได้คล่องขึ้น ขายผัก ขายผลไม้ รายได้ดีนะครับ ถ้าทำเลดี อย่าดูถูก ทำสลัดผัก ไปขายที่ทำงาน(ให้แฟนทำ) ถ้าป้าข้างห้องใจดี ว่างงาน ฝากลูกเลี้ยงได้ ก็ออกไปหางานทำดีกว่า เพราุะุถ้าเป็นอย่างนี้ไปเรื่อยๆ เดี๋ยวจะหางานยากขึ้น ต้องให้ลองไปเดินตลาดนัด เปิดท้าย หรือทำอาหารขาย ดีกว่าเลี้ยงลูกอยู่เฉยๆ ----- วันหนึ่งข้างหน้าที่คุณมีอะไรพร้อม ... เมื่อคุณหันกลับมามองวันนี้ คุณจะภาคภูมิใจที่คุณฟันฝ่ามันไปได้ เป็นกำลังใจใ้ห้ครับ แก้ไขเมื่อ 09 ส.ค. 53 12:19:09 จากคุณ : kamas เขียนเมื่อ : 9 ส.ค. 53 12:17:50

ความคิดเห็นที่ 44 อย่าคิดมากค่ะ อายุคุณยังน้อย มองโลกในแง่ดี ทำปัจจุบันให้ดีที่สุด คุณความดีของคุณจะส่งผลให้คุณได้ดีค่ะ เราเชื่ออย่างนั้นค่ะ จากคุณ : ole&porche เขียนเมื่อ : 9 ส.ค. 53 12:23:41

ความคิดเห็นที่ 45 อ่านแล้วซึ้ง   2 ปีที่ผ่านมา จขกท.ทำดีมากๆแล้วน้า สู้ต่อไป รักษาสุขภาพตัวเองด้วยนะ จากคุณ : ไชโย...โลกนี้ยังดีอยู่ เขียนเมื่อ : 9 ส.ค. 53 12:32:18

ความคิดเห็นที่ 46 อ่านแล้วซึ้งมากค่ะ  สู้ สู้นะคะ จากคุณ : เบญจี้ เขียนเมื่อ : 9 ส.ค. 53 12:37:58

ความคิดเห็นที่ 47 เอากำลังใจมาฝากค่ะ สู้ๆๆ จากคุณ : misschemistry เขียนเมื่อ : 9 ส.ค. 53 12:44:45

ความคิดเห็นที่ 48 คุณทำดีที่สุดแล้วค่ะ เท่าที่พ่อคนนึงพึงจะกระทำให้กับลูก และสามีพึงจะกระทำให้ภรรยา สู้ต่อไปนะคะ อย่าเพิ่งท้อ เป็นกำลังใจให้อีกคนนะคะ รักษาสุขภาพตัวเองด้วยนะคะ จากคุณ : noomind เขียนเมื่อ : 9 ส.ค. 53 12:46:50

ความคิดเห็นที่ 49 มาให้กำลังใจและขอให้มองโลกในแง่บวกเข้าไว้นะคะ อายุแค่ 26 มีลูกตั้ง 2ขวบแล้ว..........สมบัติหาเมื่อไหร่ก็ได้นะคะ แต่ลูกนี่ ถ้ามัวแต่ทำงานตั้งตัวอาจจะไม่มีลูกไปเลยก็ได้นะคะ ลูกเป็นสมบัติที่มีค่าที่สุดนะคะ อะไรก็ซื้อไม่ได้ค่ะ ตอนนี้คุณมีต้นทุนสูงกว่าคนอื่นเยอะเลยค่ะ เพราะคนที่อายุเท่าคุณยังไม่มีลูกกันเยอะเลยนะคะ ^^ จากคุณ : ^^MoneyDollarYuroSilverGold^^ เขียนเมื่อ : 9 ส.ค. 53 12:51:41

ความคิดเห็นที่ 50 เหนื่อยนักก็พักนะคะ เมื่อหายเหนื่อยแล้วก็ลุกขึ้นมาสู้ คุณเพิ่งผ่านการใช้ชีวิตมาแค่ 26 ปี เอง อย่าเพิ่งคิดสั้น ทุกคนมีปัญหาทั้งนั้น อยู่ที่เราจะหาทางแก้ได้เร็วหรือช้า กรุงเทพ-โคราช แค่นี้เอง น้องชายพี่เป็นหมออยู่กรุงเทพฯ ภรรยาเป็นพยาบาลอยู่โคราช พอเสาร์-อาทิตย์ก็กลับไปหาลูกกับภรรยา ระยะทางแค่นี้ไม่เป็นปัญหาหรอกค่ะ ให้ลูกสาวอยู่ที่โน่นไปก่อน จนกว่าน้องจะเข้าโรงเรียนได้ เวลานั้นภรรยาคุณก็จะได้หางานทำได้แล้ว ทนอีกนิดนะคะ จากคุณ : พี่ต้นข้าวกับน้องต้นขวัญ เขียนเมื่อ : 9 ส.ค. 53 12:52:40

ความคิดเห็นที่ 51 เป็นกำลังใจให้นะคะ จากคุณ : npuiy เขียนเมื่อ : 9 ส.ค. 53 13:04:57

ความคิดเห็นที่ 52 คุณเป็นสามี/พ่อ/และลูกที่ยอดเยี่ยมจริงๆ สู้ๆนะคะ จากคุณ : อุดมไปด้วยความสุข เขียนเมื่อ : 9 ส.ค. 53 13:10:54

ความคิดเห็นที่ 53 อ่านแล้วร้องไห้ อยากตบดังๆให้เลยค่ะ อย่าเพิ่งท้อนะคะ เหนื่อยนักก็พักก่อน เป็นกำลังใจให้นะคะ สุขสันต์วันเกิดให้ลูกสาวด้วยนะคะ น้องโชคดีมากที่มีพ่ออย่างคุณ สู้ๆค่ะ จากคุณ : แม่เจ้าเจนนาเบล์ล (mommy little girl) เขียนเมื่อ : 9 ส.ค. 53 13:12:53

ความคิดเห็นที่ 54 ตอนเรายังเด็ก เราจำงานวันเกิดไม่ได้ จำไม่ได้ว่าเคยเป่าเค้กวันเกิดหรือเปล่า แต่เราจำกอดของพ่อได้ พ่อต้องกอดเราทุกวัน หอมแก้มและพูดว่าพ่อรักลูก เสียงนั้นมันก้องอยู่ในหัว และเราไม่มีวันลืมค่ะ คุณมีความรักที่มากมายให้ลูกของคุณ มันสำคัญและเป็นสิ่งที่ลูกของคุณต้องการมากที่สุด คุณได้ให้เค้าแล้ว เค้าต้องมีความสุขมากๆ ค่ะ เชื่อเราเถอะ จากคุณ : pyramidas เขียนเมื่อ : 9 ส.ค. 53 13:18:12

ความคิดเห็นที่ 55 ทำดีต้องได้ดีสิน่า.....ขอถึงวันดีๆไวๆนะครัย จากคุณ : แสบสนิทศิษย์พี่จืด เขียนเมื่อ : 9 ส.ค. 53 13:18:20

ความคิดเห็นที่ 56 ลูกสาวของคุณ โชคดีจัง ที่มีพ่ออย่างคุณ สู้ ๆ   จากคุณ : Rarisa เขียนเมื่อ : 9 ส.ค. 53 13:37:34

ความคิดเห็นที่ 57 รักษาสุขภาพนะคะ ขอให้มีความอดทน แล้วทุกอย่างจะผ่านไปได้ด้วยดีค่ะ เป็นกำลังใจให้อย่างมากมายค่ะ จากคุณ : จอมมารพุงโต เขียนเมื่อ : 9 ส.ค. 53 13:47:30

ความคิดเห็นที่ 58 อีกไม่นานเกินรอ ความสุขที่คุณรอคอย และบ่มเพาะมันอยู่ มันจะผลิดอก ออกใบ ให้คุณได้ชื่นชม และลิ้มรส แล้วคุณจะรู้ว่า มันหอม หวาน ปานใดค่ะ @@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@ ปล. อยากให้ผู้ชายทั้งโลก เป็นอย่างคุณจังเลยค่ะ ดีใจกับภรรยา และลูกสาวของคุณ และก็ภูมิใจกับคุณพ่อ คุณแม่ของคุณจังเลยค่ะ จากคุณ : Nuchy_Sand_A เขียนเมื่อ : 9 ส.ค. 53 13:47:47

ความคิดเห็นที่ 59 อายุ 26 เอง มีกำลังอีกเยอะค่ะ อย่าเพิ่งท้อ อย่าหมดหวัง ลองทำรายการรับ-จ่าย ดู แล้วตัดรายจ่ายที่ไม่จำเป็น น้อง 2 ขวบแล้ว หัดให้เลิกแพมเพิส ก็ประหยัดได้อีกเยอะ ขอเป็นกำลังให้คุณพ่อคนเก่งค่ะ สุขสันต์วันเกิดนะพิกซี่ เอารูปมาลงด้วยสิ ปล. พี่มีแพมเพิสโปโกะ XL แบบกางเกงของผู้หญิงอยู่เยอะเลย น้องส่งที่อยู่มาให้พี่ทางหลังไมค์นะ  พี่จะส่งไปให้พิกซี่จ๊ะ ลูกพี่ไม่ได้ใช้แล้ว ถ้าไม่รังเกียจเสื้อผ้าเก่าน้องเทียน(ลูกสาวพี่) พี่จะส่งไปให้นะจ๊ะ ลูกพี่สามขวบแล้วล่ะ คิดว่าพิกซี่น่าจะใส่ได้จ๊ะ จากคุณ : คุณกุ๋ย เขียนเมื่อ : 9 ส.ค. 53 13:53:36

ความคิดเห็นที่ 60 เข้ามาให้กำลังใจคุณพ่อคะ  เชื่อว่า ความขยันของคุณพ่อ + ความรักที่คุณพ่อ มีให้ครอบครัว มันจะเป็นแรงผลักทำให้ สร้างความมั่นคงในชีวิตขึ้นมาได้คะ อดทนนะคะ มีหลายๆครอบครัวเค้าก็มาจาก 0 เหมือนกัน เอาใจช่วยคะ จากคุณ : lost_nean เขียนเมื่อ : 9 ส.ค. 53 13:57:46

ความคิดเห็นที่ 61 ทำดีกับพ่อแม่ไว้   สิ่งดีๆจะเกิดขึ้น   อย่างที่คุณไม่คาดคิด จากคุณ : อมยิ้มไม่หวาน เขียนเมื่อ : 9 ส.ค. 53 13:59:21

ความคิดเห็นที่ 62 คุณพ่อสู้ๆ นะค่ะ  ช่วงก่อร่างสร้างตัวก็เหนื่อยอย่างนี้แหละคะ  ใจเย็นๆนะค่ะ  เราว่ารีบเรียนโทให้จบเถอะคะ   จะได้ขยับขยายได้ จากคุณ : cheerful_love เขียนเมื่อ : 9 ส.ค. 53 14:10:40

ความคิดเห็นที่ 63 เป็นคุณพ่อที่น่ารักมากคะ บีว่าแฟนคุณก็คงภูมิใจที่มีสามีแบบคุณเป็นพ่อของลูก อนทนคะ สักวันจะเป็นวันของคุณ แน่ ๆ ครอบครัวบี คุณแม่บีก็อดทนมาไม่น้อย เมือก่อนจำได้ว่าวันเกิดก็ได้กินแค่ใขต้ม แต่ก็ไม่ได้รู้สึกว่าขาดอะไรนะคะ กว่าจะมีวันนี้แม่บีก็อดทนมาแยอะคะ ตอนนี้ แม่บีมีบ้านที่ไม่มีภาระแล้ว เลียงลูก 2 คน โดยที่บีกำลังจะเรียนจบโท ด้วยเงินที่แม่ส่ง (ไม่ควรเอาอย่าง จริง ๆ ควรส่งตัวเองเรียน) มีรถ 1 คัน มีครอบครัวที่อบอุ่น รับรองคะ ว่าถ้าคุณดูลูกคุณดี ๆ บอกเค้าว่าที่พ่ออดทน ลำบาก ก็เพือเค้า อยากให้เค้ามีอนาคตดี ๆ ลูกของคุณต้องเป็นเด็กดีแน่ ๆ คะ ป.ล. คุณยังอายุน้อยอยู่เลยคะ ยังสู้ได้อีกแยอะคะ จากคุณ : คุณแม่น้องเจ้าขา เขียนเมื่อ : 9 ส.ค. 53 14:16:34

ความคิดเห็นที่ 64 คุณพ่อน้องพิกซี่คะ ถ้าไม่รังเกียจช่วยหลังไมล์หน่อยค่ะ ลูกสาวดิฉันอายุ 4 ขวบแล้วค่ะ มีของใช้เด็กอยู่ค่ะ ดิฉันจะเดินทางไปอยู่ต่างประเทศแล้วค่ะ ของต่าง ๆ คง ไม่ได้ใช้แล้ว อยากส่งต่อให้น้องพิกซี่ค่ะ อยากถามเรื่องแฟนคุณด้วยค่ะว่าจบอะไรมา อาจพอช่วยได้ จากคุณ : แม่กิมไน้ (Kimnice's mom) เขียนเมื่อ : 9 ส.ค. 53 14:25:27

ความคิดเห็นที่ 65 สู้ๆๆ เข้าไว้นะคะ รับรอง อนาคตสดใสแน่นอนค่ะ  แค่อ่านก็ได้รับรู้ ถึงความรัก ได้ค่ะ ยังไงนุชเป็นกำลังใจให้นะคะ ปล  ปีหน้า รับรองได้จัดงาน วันเกิดให้ลูกแน่ๆๆ จ้า จากคุณ : SABU เขียนเมื่อ : 9 ส.ค. 53 14:44:12

ความคิดเห็นที่ 66 เข้ามาเป็นกำลังใจให้นะคะ เชื่อว่าสักวันหนึ่ง ทุกสิ่งทุกอย่างต้องดีขึ้นแน่ๆค่ะ จากคุณ : NuFai_312 เขียนเมื่อ : 9 ส.ค. 53 14:49:36

ความคิดเห็นที่ 67 เข้ามาเป็นกำลังใจให้ครอบครัวคุณค่ะ สิ่งดีๆ จะเกิดกับคนที่ทำดีค่ะ จากคุณ : love4us เขียนเมื่อ : 9 ส.ค. 53 15:19:54

ความคิดเห็นที่ 68 เข้ามาเป็นกำลังใจให้ค่ะ อยากให้คุณมองโลกในแง่ + บ้าง คุณดูเครียดเกินไปนะ เข้าใจว่าการที่มีลูกโดยไม่พร้อม ทำให้เป้าหมายในอนาคตที่คุณเคยวาดไว้ ต้องพังทลายลงมา แต่คุณอายุยังน้อย จะบอกว่ามีต้นทุนน้อยกว่าคนอื่นได้อย่างไร ในเมื่อคุณมีความรู้ มีงานทำ และกำลังเรียนต่อโท มีคนที่ลำบากมากกว่าคุณอีกเยอะแยะ มองต่ำเราสูง มองสูงเราต่ำ อยู่ที่คุณว่าจะเลือกมองมุมใด ข้างกายดิฉันมีสามีภรรยาที่เงินเดือนน้อยกว่าคุณตั้งครึ่ง บวกกับลูกอีกสองคน เขายังฝันฝ่าไปได้ด้วยความเข้มแข็ง แต่คุณอายุแค่นี้ ภาระที่แบกไว้บนบ่าทำให้คุณคิดถึงการฆ่าตัวตาย เสียดายสติปัญญาของคุณนะคะ คิดได้แค่นี้เหรอ?? (ขออภัยที่พูดตรงๆ) ตอนนี้คุณควรจะดูว่าปัญหาคืออะไร ถ้ามาจากค่าใช้จ่ายที่เพิ่มขึ้นจากการมีลูก คุณควรหาทางปรับลดค่าใช้จ่ายลง จะใช้วิธีไหน ดิฉันเชื่อว่าคุณน่าจะรู้ดีที่สุด คงไม่ต้องการคำแนะนำจากดิฉันหรอกค่ะ ต้นทุนที่คุณมีอยู่ น่าจะช่วยให้คุณพาครอบครัวของคุณไปสู่ระดับที่ดีกว่านี้ได้แน่ๆค่ะ สำคัญคือว่า ค่อยแก้ๆ ค่อยๆคิด อะไรที่มันผ่านไปแล้ว ก็ปล่อยวางลงซะบ้าง จะช่วยให้ชีวิตคุณมีความสุขขึ้น จากคุณ : wanvisa เขียนเมื่อ : 9 ส.ค. 53 15:23:35

ความคิดเห็นที่ 69 .แวะมาบอกว่า สู้ ๆ ค่ะ  อายุ 26 เอง  อนาคตข้างหน้าอีกยาวไกลค่ะ.. ถ้าวันนี้คุณท้อ แล้ว คนที่อยู่ข้างหลังคุณอ่ะค๊ะ เค้าจะสู้ไม๊....... ไม่เป็นไรค่ะ ปัญหามีไว้ให้แก้ ก็แก้กันไปทีละจุด ฝันเรามีได้ แต่จะไปถึงหรือเปล่าไม่รู้เพราะมันคืออนาคต แต่เราสามารถทำวันนี้ได้ ไม่ใช่หรือ.......สู้ ๆ ค่ะ เพื่อน้องพิ๊กซี่ เพราะว่าอีกหน่อย น้องพิ๊กซี่ ก็ต้องเข้าโรงเรียนแล้ว กว่าน้องจะโต มันต้องมีอะไรผ่านเข้ามาในชีวิตอีกเยอะค่ะ อีกหลายบทที่เราต้องเรียนรู้กันไป....เพราะฉะนั้นวันนี้เราต้องสู้เพื่อ อนาคตของน้องพิกซี่ในวันข้างหน้าค่ะ ++++ฝาก HBD ย้อนหลัง น้องพิ๊กซี่ด้วยนะค๊ะ +++++ จากคุณ : ปูลมค่ะ เขียนเมื่อ : 9 ส.ค. 53 15:25:07

ความคิดเห็นที่ 70 ยังอ่านไม่จบนะคะ แต่อ่านมาสะดุดตรงที่คุณเกลียดคนที่ไปทำแท้งมาก ทั้งชายและหญิง ดิฉันอยากให้คุณมองให้กว้างกว่านี้ ดิฉันรู้จักน้องคนนึงที่เค้าไปทำแท้งมา เค้ารักแฟนมาก คิดว่าจะใช้ชีวิตร่วมกันไปจนวันตาย ในวันที่รู้ว่าตนเองท้อง ทั้งสับสนและดีใจ ถึงแม้จะเรียนอยู่ก็ตาม แต่แฟนเขาทำงานแล้วนะคะ แฟนก็ได้พาไปคลีนิกแห่งหนึ่ง ผู้หญิงคิดว่าพาไปปรึกษาการตั้งครรภ์ ปรึกษาจริงค่ะ "ปรึกษาปัญหาการตั้งครรภ์"แบบที่เค้าโฆษณากันนี่แหล่ะค่ะ วินาทีที่รู้ว่า สถานที่นี้คือการทำแท้งคือตอนที่โดนพยาบาลด่าเข้าให้ สับสนหน้ามึน แฟนเขาให้เงินไป 2 พันบาท เพื่อไปขึ้นขาหยั่ง ผู้หญิงสับสนในใจ มีเวลาให้ตัดสินใจเพียง 5 นาที สุดท้ายคือการนำเด็กออก จากนั้นไม่ถึง 2 เดือน ฝ่ายชายก็หายไป ไม่ติดต่อมาอีกเลย ฝ่ายหญิงเจ็บจนถึงขั้วหัวใจ ทั้งลูกทั้งแฟน ได้แต่เรียนๆทำกิจกรรมๆ ให้ลืมๆไป นอนคนเดียวไม่ได้ ต้องร้องไห้จนหลับไป คุณคิดว่าตบมือข้างเดียวไม่ดังหรือเปล่าล่ะคะ สถานการณ์ที่โดนกดดันแบบนั้น ฝ่ายหญิงก็หัวอ่อนและวิตกกังวล บอกใครก็ไม่ได้ เพราะว่าตอนนั้นแฟนเขาคือความหวังและที่ปรึกษาที่ดีที่สุดที่เธอคิดในตอนนั้น จากคุณ : pojako เขียนเมื่อ : 9 ส.ค. 53 15:39:29

ความคิดเห็นที่ 71 ขอเป็นกำลังใจให้นะคะ คุณพ่อน้องพิกซี่อย่าเครียดมากนะคะ มองโลกในแง่บวกเข้าไว้ หากเจอปัญหาหรืออุปสรรค ให้ตั้งสติและจะเกิดปัญญาตามมาค่ะ อย่าลืมพักผ่อนให้เพียงพอด้วยนะคะ ขอ Happy Birthday น้อง Pixy ด้วยค่ะ ^^ จากคุณ : อ้วนกลมชมพู เขียนเมื่อ : 9 ส.ค. 53 15:40:31

ความคิดเห็นที่ 72 HBD น้องด้วยนะคะ สู้ ๆ ต่อไปนะคะ แก้ไขเมื่อ 09 ส.ค. 53 22:02:25 จากคุณ : pociko เขียนเมื่อ : 9 ส.ค. 53 15:52:29

ความคิดเห็นที่ 73 ขอลอกคำตอบคุณหมอหมูเหมียวด้วยคนค่ะ ตามนั้นเลยค่ะ จากคุณ : aal990 เขียนเมื่อ : 9 ส.ค. 53 15:55:31

ความคิดเห็นที่ 74 นับถือคุณพ่อคนนี้จังเลยค่ะ  รับผิดชอบกับสิ่งที่ทำ คุณมีลูกสาวที่น่ารักคอยให้กำลังใจคุณอยู่นะคะ สู้ต่อไปค่ะ อายุคุณยังน้อย  อย่าเพิ่งท้อแท้ สิ้นหวัง ชีวิตจะต้องดีขึ้นแน่ๆ  ให้กำลังใจตัวเองและแฟนมากๆนะคะ จากคุณ : แม่เสือซ่าส์ เขียนเมื่อ : 9 ส.ค. 53 16:14:32

ความคิดเห็นที่ 75 ชีวิตคล้าย ๆ ผมเลยครับ อยากจะเขียนบอกเล่าความรู้สึกเหมือนกัน เป็นกำลังใจให้ครับสู้ๆ ครับ จากคุณ : ปวดตับเพราะตั้งชื่อ เขียนเมื่อ : 9 ส.ค. 53 16:18:07

ความคิดเห็นที่ 76 มาเป็นกำลังใจให้นะคะ เชื่อว่าเมื่อลูกสาวคุณโตขึ้นเค้าจะภูมิใจในตัวพ่อและแม่เค้าค่ะ จะว่าไป ชีวิต จขกท. เหมือนชีวิตน้องชายเราเลยค่ะ คือมีลูกตอนที่ยังเรียนไม่จบเคยคิดจะให้ทำแท้งเพราะห่วงอนาคตแต่สุดท้ายน้องเรากับแฟนไม่ทำ ทุกวันนี้ผ่านมาจะ 10 ปีแล้วค่ะ เราได้หลานสาวผู้เป็นที่รักของปู่ย่ารวมถึงเราซึ่งเป็นป้าด้วย.. ไงก็สู้ๆ นะคะ..2 ปียังสร้างความมั่นคงให้ไม่ได้ แต่ 3 ปีอาจจะทำได้ก็ได้นี่ค่ะ ชีวิตยังมีอะไรให้พลิกผัน..ไม่มีใครขาลงได้ตลอดเวลาหรอกค่ะ.. จากคุณ : MeawKing เขียนเมื่อ : 9 ส.ค. 53 16:24:00

ความคิดเห็นที่ 77 @13 ขอบคุณครับ @34 บางครั้งบอกคนอื่นแล้วมันก็เกิดข้อเปรียบเทียบขึ้นในใจ ทำไมเค้าพรั่งพร้อมมั่งมี สบายกว่าเรา แต่ก็เท่านั้นครับ แข่งบุญวาสนาผมคงแข่งไม่ได้ครับ @37 ครับ นั่งเขียนวันอาทิตย์ตอนที่อยู่บ้านคนเดียว ซึ่งอารมณ์นี้มันไม่ใช่เลย ผมติดหวัดมาจากคนที่จามใส่บนรถสองแถว กอร์ปกับโดนละอองฝนเล็กน้อย พอเป็นหวัดแล้วไม่มีใครดูแล มันเคว้งครับ โชคดีมากแค่ไหนที่อาการทุเลาขึ้นมาได้เอง @43 กำลังขอความอนุเคราะห์จากผู้ใหญ่บางท่านช่วยตรวจตราก่อนยื่นแผนธุรกิจให้ SMEs Bank พิจารณาครับ ถ้าสถานประกอบการส่วนใหญ่ปฏิเสธหรือมีอคติกับผู้หญิงที่มีครอบครัวมากนักแล้วล่ะก็ ผมคงต้องหาทุนให้แฟนเปิดร้านขายของเอาเองครับ @64 ขอบคุณมากครับ @68 จะว่าไม่มีสมองคิดในวินาทีนั้นก็คงใช่ครับ ยอมรับครับ อารมณ์ที่ว่านั่งให้น้ำฝักบัวสาดหน้าตอนอารมณ์เดือดๆเครียดๆนี่แหละ อารมณ์ชั่ววูบในความรู้สึกอ้างว้างตอนหาทางออกไม่ได้ นี่เองที่ทำให้ทำผมไม่อยากอยู่คนเดียว กลัวจิตฟุ้งซ่าน อย่างน้อยๆมีแฟนอยู่ด้วย แค่เห้นหน้ามุ่ยๆเค้าดูออกว่าผมคิดอะไรอยู่ แต่อยู่คนเดียวแบบตอนนี้ตอนอารมณ์เครียดๆนี่มันไม่ไหวจริงๆครับ (อารมณ์+บรรยากาศ = การแสดงออกและความคิดตอนนั้น) @70 ตอบลำบากนะครับ เรื่องนี้มันอยู่ระหว่างความถูกต้องกับความเหมาะสม เพราะเพื่อนคุณยังทำตัวไม่ถูก แต่ผมว่าเพื่อนชายเค้ามีธงคำตอบอยู่ในใจแล้วว่าพอพาไปรีดเสร็จแล้วจะทำยังไงต่อ ผู้ชายมีอิทธิพลต่อการตัดสินใจทำแท้งนะครับ ใครอยู่แถวคลีนิคบริเวณซอยวุฒากาศดูเถิดครับ ผู้ชายพาผู้หญิงมาทั้งนั้น มันก็น่าสงสารที่ไม่มีทางออกทั้งคู่ แต่ที่แย่ คือ ผู้ชายไม่ได้ขึ้นขาหยั่งไปกับผู้หญิงด้วยครับ อาศัยใจกล้า พาเข้ามายื่นเงิน แล้วรอรับกลับเฉยๆ เพื่อนผมที่เป็นผู้ชายแบบนี้มีครับ มีปัญญาทำ แต่พาน้องเค้าไปรีดออก ทุกวันนี้มันทำงานอยู่ที่บาร์เกย์ครับ ผิดเพี้ยนไปเลยจริงๆ @72 ขอโทษครับ จำผิด 2545 คือ ปีที่สมัคร 2549 คือปีที่จบครับ แก้ไขเมื่อ 09 ส.ค. 53 17:00:11 แก้ไขเมื่อ 09 ส.ค. 53 16:46:01 จากคุณ : Pixy's Dad (MoMo says) เขียนเมื่อ : 9 ส.ค. 53 16:40:06

ความคิดเห็นที่ 78 เป็นกำลังใจให้มากๆเลยค่ะ น้องเป็นคนดี อย่าท้อนะคะสู้ๆ ชีวิตพี่ก็เคยผ่านความทุกข์หลายๆอย่างมามากคิดว่ามากกว่าน้องหลายเท่า ช่วงเวลานั้นแน่นอนรู้สึกแย่กับชีวิต แต่ไม่คิดฆ่าตัวตาย คิดเสมอทุกปัญหามีทางออก และสิ่งที่มันทุกข์เพราะเราเป็นคนสร้างมันเอง ก็ต้องแก้เอง แล้วเวลาแห่งความทุกข์นั้นๆก็ผ่านไปด้วยดีทุกครั้งถึงแม้จะใช้เวลานานหน่อย แต่เราก็ไม่ยอมแพ้ มาวันนี้ย้อนกลับไปมองข้างหลัง มันก็ทำให้เราชื่นใจในการต่อสู้ ความไม่ท้อถอย ความไม่อ่อนแอของเราในสิ่งที่ผ่านมา และเป็นประสบการณ์ชีวิตที่จะนำมาสอนลูกของเราในวันข้างหน้าได้ค่ะ เพราะฉะนั้นทุกๆนาทีของชีวิตไม่ว่าจะสุขทุกข์แค่ไหน มันมีคุณค่าเสมอค่ะ พี่ขอให้ชีวิตของน้องโชคดียิ่งๆขึ้นไปนับจากนี้นะคะ ขอได้รับโอกาสดีๆเปลี่ยนแปลงชีวิตได้ในสิ่งที่ตั้งใจ และขอ HBD น้องพิกซี่ด้วยค่ะ ชื่อน่ารักมากเลย ขอให้น้องพิกซี่โตขึ้นเป็นคนดีเป็นที่ชื่นใจของน้องจขกท นะคะ.....สู้ๆค่ะ. จากคุณ : Sharpman เขียนเมื่อ : 9 ส.ค. 53 16:40:53

ความคิดเห็นที่ 79 เป็นกำลังใจให้ค่ะ อีกคนค่ะ จากคุณ : snowcone (snowcone) เขียนเมื่อ : 9 ส.ค. 53 17:20:13

ความคิดเห็นที่ 80 ขอยกย่องจากใจจริงค่ะ คุณคือคุณพ่อที่เต็มเปี่ยมไปด้วยการให้ การเสียสละที่ยิ่งใหญ่ ดีกว่าผู้ชายบางคน พอผู้ญ ท้องก็ปัดความรับผิดชอบ หรือไม่คิดจะเสียสละทำอะไรเพื่อลูกและภรรยา ฟ้ามีตาค่ะ สักวันครอบครัวของคุณจะต้องพบกับความมั่นคงและเต็มเปี่ยมไปด้วยความสุขแน่นอนค่ะ อย่าเพิ่งท้อนะคะ คุณพ่อคนเก่ง จากคุณ : ช่อระย้า (ช่อระย้า) เขียนเมื่อ : 9 ส.ค. 53 17:20:24

ความคิดเห็นที่ 81 อ่านมาแล้ว คุณเป็นคุณพ่อที่ดีมากค่ะ เป็นสุภาพบุรุษที่สุด โตขึ้นถ้าลูกสาวคุณรู้เรื่องเค้าจะต้องภูมิใจคุณมากที่สุดค่ะ ฟ้าหลังฝน มักสดใจ เชื่อเช่นนั้นค่ะ เป็นกำลังใจให้นะคะ จากคุณ : nangkarang เขียนเมื่อ : 9 ส.ค. 53 17:38:06

ความคิดเห็นที่ 82 อย่าท้อนะ อายุยังน้อยเรากับแฟนก็เคยอยู่ซอย 53 ตอนเราท้องก็ยังอยู่ที่ซอย 53เลย เราไปฝากท้องที่รพ .ราชวิถี พอท้องใหญ่ก็กลับไปอยู่บ้าน พอคลอดก็อยู่บ้านต่างจังหวัดยาวจนน้อง อายุ3ขวบ พ่อเค้าทำงานคนเดียวเหมือนคุณ จขกท นี่แหล่ะ พอศุกร์ก็รีบขึ้นรถทัวร์ไปหาลูกเมีย พอวันอาทิตย์ตอนเย็น ๆ ก็รีบกลับ ตอนจะจากกันใจรอน ๆ ทุกทีคิดว่าเมื่อไหร่จะได้อยู่กันพร้อมหน้า จขกท อย่าท้อนะค่ะ คิดไว้ว่าพรุ่งนี้ต้องดีกว่าวันนี้ เราสองคนก้เก็บเล็กผสมน้อยซื้อทาวเฮ้าท์แถวสมุทรปราการ แล้วเรากับลูกก็ขึ้นมาอยู่ด้วยกัน พ่อแม่ลูก และลูกอีกคน สามีเราก็ยังทำงานคนเดียว เค้าอยากให้เราดูแลลูก ขอให้จขกทสู้ ๆ นะ จากคุณ : ปูใบไม้ เขียนเมื่อ : 9 ส.ค. 53 18:18:14

ความคิดเห็นที่ 83 คุณเป็นพ่อที่ประเสริฐแล้วค่ะ สู้ๆต่อไปนะคะ เป็นกำลังใจให้ค่ะ จากคุณ : แม่พี่ข้าวสวย กะ น้องมวยไทย (ดวงขวัญ) เขียนเมื่อ : 9 ส.ค. 53 18:50:00

ความคิดเห็นที่ 84 ถ้าผู้ชายคิดอย่างนี้ทุกคน โลกคงน่าอยู่กว่านี้มาก จากคุณ : darkheart เขียนเมื่อ : 9 ส.ค. 53 19:12:16

ความคิดเห็นที่ 85 น้องพิกซี่ต้องภูมิใจในตัวคุณพ่อคนนี้ที่สุดแน่ๆค่ะ ให้กำลังใจนะจ๊ะ จากคุณ : มะปรางข้างรั้ว เขียนเมื่อ : 9 ส.ค. 53 20:06:54

ความคิดเห็นที่ 86 26 ยังมีเวลาทำงานอีกเยอะสบาย มีลูกตอนอายุยังน้อยดีที่สุด จากคุณ : credor เขียนเมื่อ : 9 ส.ค. 53 20:47:40

ความคิดเห็นที่ 87 มาชื่นชมที่คุณป็นคนอดทน แต่แปลกจัง ทำไมไม่บอกใครๆ เรื่องท้อง  เรื่องการท้องเป็นเรื่องธรรมดามากของคนที่อยู่ด้วยกัน  การคุมไม่ว่ารูปแบบไหนก็มีโอกาสพลาดทั้งนั้น  คุณวิตกกับเรื่องนี้มากเกินไป จนในที่สุดก็เป็นทุกข์แก่ตัวเอง   คุณเกลียดคนทำแท้ง  แต่พอแฟนท้อง คุณกลับกลัวและอึดอัด  แทนที่จะทำให้ให้ปลอดโปร่งสบายแล้วสร้างความมั่นใจให้ตัวเองตั้งแต่ต้น  แล้วมีกำลังใจสู้ชีวิต ฟังดูชีวิตคุณเครียดไปหน่อย  ถ้าคิดว่า ความทุกข์คือเรื่องปกติที่เราต้องเจอ  คุณจะได้มีครอบครัว  และปลดปล่อยความวิตกในใจ และทำงานอย่างมีความสุขมากกว่านี้  มีอีกหลายครอบบครัวมากที่หนักหน่วงกว่านี้ อายุยังน้อย  มองไปข้างหน้าไกลๆ ทำใจให้สบาย แล้วปรับทัศนคติอีกนิด คุณน่าจะมีความสุขได้ง่ายกว่านี้ค่ะ จากคุณ : ชาวบ้านทานทน (ชาวบ้านทานทน) เขียนเมื่อ : 9 ส.ค. 53 21:13:23

ความคิดเห็นที่ 88 ยอดคุณพ่อแห่งปี ยกให้"คุณพ่อน้องพิกซี่" นะคะ... ถัาผู้ชายที่ขึ้นชื่อว่าได้เป็น"พ่อ" แล้วคิด มุ่งมั่น ตั้งใจ แบบคุณ จขกท เราว่าสังคมครอบครัวจะมีปัญหาน้อยลงมากค่ะ เพราะปัจจุบันที่เราเห็นเพิ่มมากขึ้นก็จะเป็นเรื่องของ "การทำแท้ง" "ไข่แล้วทิ้ง" สำหรับคุณ จขกท ทั้งคุณพ่อ และคุณแม่น้องพิกซี่ อายุยังไม่มาก ยังมีเวลาผลิตเงินอีกเยอะค่ะ เป็นกำลังใจให้นะคะ จากคุณ : แอ็คชั่นลูกรัก เขียนเมื่อ : 9 ส.ค. 53 21:32:38

ความคิดเห็นที่ 89 ใหกำลังใจคุณพ่อนะคะ งานวันเกิดลูกไม่สำคัญเลยค่ะคุณพ่อ คุณพ่อเหนื่อยหน่อยนะคะถ้าลูกไปโรงเรียนคุณแม่จะมีเวลาช่วยมากกว่านี้ก็ได้ค่ะ แต่อีกอย่างก่อนไปโรงเรียนก็ต้องมีเงินค่าใช้จ่ายเรื่องโรงเรียนด้วย ถ้าคุณแม่ลงมาอยู่ด้วยกัน เราว่าลองนั่งหาดูในอินเตอร์เน็ต เราว่าต้องมีไอเดียอะไรสร้างรายได้ ได้บ้างหล่ะค่ะ จากคุณ : MONROVIA เขียนเมื่อ : 9 ส.ค. 53 21:47:08

ความคิดเห็นที่ 90 เป็นกำลังใจให้คุณเจ้าของกระทู้ค่ะ คุณเป็นคนน่ารัก... ลูกสาวของคุณ เกิดวันเดียวกับเราค่ะ   วันที่ 8 เดือน 8   ตอนเด็กๆ เราก็ไม่เคยเป่าเทียนวันเกิด   ไม่เคยมีอะไรเลย....นอกจากความรักของพ่อแม่ ซึ่งแค่นี้ก็ดีที่สุดแล้ว...มีค่าที่สุดแล้ว หนูน้อย พิกซี่ จะต้องภูมิใจในตัวคุณค่ะ... จากคุณ : พิมปะการัง เขียนเมื่อ : 9 ส.ค. 53 22:55:54

ความคิดเห็นที่ 91 เป็นกำลังใจให้นะคะ จากคุณ : addict-to-dear เขียนเมื่อ : 9 ส.ค. 53 23:57:36

ความคิดเห็นที่ 92 มาให้กำลังใจด้วยคนค่ะ และขอนับถือที่อายุยังน้อยก็มีความรู้สึกรับผิดชอบต่อครอบครัว แต่ขอติงนิดนึง เรารู้สึกว่าคุณยังมองโลกแคบอยู่มากนะคะ อาจจะทำให้เสียโอกาสดีๆหลายอย่างในชีวิต หรือทำให้ชีวิตลำบากมากกว่าที่ควรเป็น ยกตัวอย่างเช่น การให้แฟนออกจากงานเพราะไม่อยากให้ใครทราบว่าท้อง จริงอยู่ว่าถ้าเรื่องเปิดเผย การโดนนินทาก็ต้องมี แต่คุณกับแฟนอยู่ในสถานะที่ต้องการเงิน เพราะฉะนั้นถ้าต้องเลือกระหว่างโดนนินทา กับการให้แฟนออกจาการงาน ขาดรายได้ เราว่าคุณไม่น่าเลือกอย่างหลัง คนไทยขี้ลืม แล้วการท้องก่อนแต่ง ถึงแม้จะไม่ใช่สิ่งที่ถูกต้อง ก็ใช่ว่าเลวร้าย น่าอับอายจนไม่กล้าสู้หน้าใคร การที่คุณไม่เลือกบอกผู้ใหญ่ก็เหมือนกัน เข้าใจว่าตอนนั้นยังเด็ก และคงอยากจะหนีการสู้หน้าพ่อแม่ทั้งสองฝ่ายให้นานที่สุด แต่คุณก็คงรู้อยู่เต็มอกว่าซักวันผู้ใหญ่ก็ต้องรับรู้ สู้ให้ท่านรู้แต่แรกดีกว่า ผู้ใหญ่อาบน้ำร้อนมาก่อน อาจจะมีคำแนะนำดีๆ ให้คุณก็ได้ ดีกว่าให้แฟนคุณมานั่งอยู่แบบหลบๆซ่อนๆ เสียสุขภาพจิตกันพอดี การที่คุณเลือกปิดบังทำให้เสียโอกาสบางอย่าง ถ้าผู้ใหญ่ที่ทำงานรับรู้ ท่านอาจจะเห็นใจช่วยเหลือให้คุณได้รับบรรจุ หรือหางานที่ดีขึ้นมั่นคงขึ้น ถ้าเพื่อนร่วมงานรู้ เค้าอาจจะเข้าใจที่คุณต้องขาดงานบ่อยๆ ไม่ใช่หายไปให้คนเอือมระอาแบบนี้ แล้วคิดว่าตอนปรับเงินเดือน ตอนให้โบนัส เค้าจะพิจารณาอย่างไร ที่ติติงมาหวังว่าจะไม่น้อยใจนะคะ แค่อยากเตือนน่ะค่ะ เพราะรู้สึกว่าการตัดสินใจของคุณยังเด็กอยู่ซักนิด ลองมองอะไรกว้างๆ ไกลๆ อาจจะเห็นทางออกที่ซ่อนอยู่ก็ได้นะคะ ตอนนี้แฟนคุณอยู่ต่างจังหวัดใช่มั๊ยคะ ถ้าหางานไม่ได้ ลองเข้ามาหางานที่กรุงเทพดีมั๊ย น่าจะง่ายกว่า ส่วนลูกก็ฝากตายายเลี้ยงไปก่อน การที่ได้อยู่พร้อมหน้าพ่อแม่ลูกย่อมเป็นสิ่งที่ดี แต่สำหรับหลายคนมันก็เป็นไปไม่ได้ อาจจะต้องยอมอยู่ห่างกันซักสองสามปี เพื่อที่จะได้เก็บเงิน สร้างอนาคตที่ดีให้กับลูกนะคะ จากคุณ : น้ำค้าง (Nam_kang) เขียนเมื่อ : 10 ส.ค. 53 00:01:23

ความคิดเห็นที่ 93 ก่อนอื่นขอHBD.ย้อนหลังให้หลานพิกซี่ก่อนค่ะ ขอให้หนูมีความสุขมากๆ เป็นเด็กดีของคุณพ่อคุณแม่นะคะลูก ขอให้ซนอย่างปลอดภัยตลอดทั้งปีนะคะสาวน้อย  หนูคงรู้ใช่มั้ยคะ..ว่าคุณพ่อคุณแม่รักหนูมากแค่ไหน.. สำหรับคุณพ่อ..  กอล์ฟขอฝากกำลังใจให้นะคะ  มาสู้เพื่อลูกด้วยกันค่ะ  เรื่องคุณแม่จะขายของนั้นถ้ายังไม่มีลู่ทางก็ขายในเนตนี่แหละค่ะ  เปิดร้านในพันทาวน์เลยจ้ะฟรีค่ะคุณเป็นสมาชิกพันทิปอยู่แล้วยิ่งง่ายคะ  แล้วก็ไปดิวกับแม่ค้าเจ้าอื่นๆ  ขอก๊อปรูปเค้ามาลงขายในร้านคุณก็บวกกำไรนิดหน่อยซัก50-70บาทเวลามีลูกค้าสั่งคุณๆก็สั่งของอีกต่อนึงจากแม่ค้าตัวจริง ลูกค้าโอนเงินให้คุณๆก็โอนต่อเฉพาะราคาที่ร้านแม่ค้าคนนั้นขายหน่ะค่ะกำไรเก็บไว้ ถึงแม้มันจะน้อยแต่พอสะสมๆไปก็เยอะนะคะ  ถ้าคุณหมั่นโพสลงตามเวปที่บอกว่าโฆษณาฟรีหน่ะค่ะ  ที่สำคัญไม่ต้องลงทุนตุนของคะมีแต่ค่าเนตเท่านั้นหน้าร้านไม่เสียฟรีด้วยไม่ต้องแต่งไรเพิ่มคะขายมันยังงั้นแหละจ้ะ ก็ยังขายได้นะคะขอบอกทำอยู่คะชอบของฟรีไม่ลงทุนคะ  ฮา...  กอล์ฟอธิบายงงไปมั้ยเนี่ย..  ถ้าสนใจแล้วไม่เข้าใจตรงไหนก็สอบถามได้ค่ะหรือจะเข้าไปตั้งทู้ถามพวกแม่ๆในห้องเปิดท้ายก็ได้คะ  เชื่อว่าแม่ๆยินดีตอบทุกคนค่ะ คือ กอล์ฟเห็นทำแบบนี้กันเยอะนะคะ  แต่ต้องเข้าไปหาร้านโดนใจในพันทาวน์หน่ะค่ะว่าคุณอยากขายอะไรทำนองไหนแต่ขายของให้แม่และเด็กจะขายดีคะพวกเสื้อผ้าน่ารักๆไรงี้หน่ะค่ะแต่ต้องคุยกะเจ้าของร้านนะคะว่าขอรูปไปแปะต่อได้มั้ยจะเอาไปช่วยขายต่ออธิบายความจำเป็นเราไปถ้าเค้าอนุญาตก็เอารุปไปแปะในร้านเราได้เลยคะ  ทำแบบนี้ดีกว่าคะไม่ต้องเสียเงินสต๊อคของด้วยจ้า.. ถ้าไงสนใจก็ลองทำดูค่ะ  เลี้ยงลูกไปด้วยขายของในเนตไปด้วยกอล์ฟเห็นแม่ๆในนี้รวยมาหลายคนแล้วนะเออ ไม่ได้โม้นะคะ  ฮิ ฮิ  อยากให้ลองดูค่ะ  มาสู้เพื่อลูกด้วยกันนะคะ  สู้ๆค่ะ  กำลังใจมาแล้วววว ล.ป.  ว่าจะตอบตั้งแต่กลางวันแล้วคะ เนตที่ออฟเจ๊งคะ พอตอบทีก็ยาวได้อีกๆ  แต่ขอบอกว่าอ่านจบนะคะคุณพ่อน้องพิกซี่  อิอิ จากคุณ : กอล์ฟกะเวดาน้อยนะคะ (HACKER HUNTING in The City) เขียนเมื่อ : 10 ส.ค. 53 00:15:40

ความคิดเห็นที่ 94   เท่าที่คุณทำนี่ก็ดีมากๆ สำหรับน้องพิกซี่แล้วค่ะ อนาคตยังอีกยาวไกล..ฝันของคุณยังไม่หยุดนี่คะ เอาใจช่วยค่ะ จากคุณ : richards family เขียนเมื่อ : 10 ส.ค. 53 00:32:44

ความคิดเห็นที่ 95 แม้ผมจะยังมีประสบการณ์ไม่มา อายุก้ไม่น่าจะห่างกับคุณเจ้าของกระทู้ซํกเท่าไร ผมขออนุญาตให้คำแนะนำนะครับ เรื่องอย่างนี้ถ้าเกิดขึ้นแล้ว ต้องคิดซะว่าเป็นสิ่งที่เราต้องอยู่ด้วยนะครับ อย่าคิดว่าเป็นปัญหาเลย ความคิดเห็นที่จะคุณพูดถึงข้อดีและข้อเสียซึ่งมากครับ มาถึงจุดนี้ต้อง ค่อยๆคิด ค่อยๆเดินนะครับ ช่วงนี้อาจจะต้องทนลำบากซักหน่อย ถ้าอะไรเข้าที่ อยู่ตัว มันจะดีขึ้นเองครับ เรื่องค่าใช้จ่าย ถ้าจะหาเพิ่มไม่ได้จริงๆ ก็อย่างหลายๆท่านบอกนะครับว่าก็ลดค่าใช้จ่ายลง อะไรที่ลดได้ ประหยัดได้เล็กๆน้อยๆก็ถือว่าเป็นเงินครับ คิดซะว่าช่วงนี้ทนลำบากหน่อย ลูกเล็กอยู่ค่าใช้จ่ายก็เยอะอย่างนี้แหละครับ พอเด็กเริ่มโต อะไรก็จะตึงมือน้อยลงครับ ถ้าปัญหาเรื่อเงินพอที่จะลดลงได้ เรื่องงานก็ค่อยๆเดิน ค่อยๆโตก็ได้ครับ ตอนนี้เหมือนคุณเปิดศึกหลายด้าน ควรจะมีซักด้าน 2ด้านครับ ทีหยุดก่อน ไม่คิดจะรบกับมัน ผมพอเข้าใจครับว่า คนเรามันต้องก้าวหน้า แต่คนที่เหนื่อยอยู่ มีปัญหากวนใจแบกอยู่ตลอด มันวิ่งไปใหนไม่ออกหรอกรับ ดีไม่ดีจะพลาดล้มซะเปล่า ช่วงนี้คิดซะว่าไม่ใช่จังหวะครับ ทุกคนมีจังหวะชีวิตของตัวเองครับ บางครั้งพยายามแทบตายแต่ก็ไม่สำเร็จ แต่พอมีจังหวะอะไรก็ง่าย จับอะไรก็สำเร็จ ถ้าช่วงนี้ไม่มีจังหวะอะไรดีๆเข้ามาจริงๆ ก็สะสมความรู้ ความสามารถในสายงานไปก่อนครับ พอมีจังหวะเข้าถึงตอนนั้นก็พร้อมใช้ พร้อมอวดโชว์ทันที ขออนุญาต ด้วยความเคารพครับ ผมว่าคุณอาจจะเป็นคนตรง คิดมาก และจริงจังกับชีวิตมากเกินไปหรือเปล่าครับ ยังมีอีกหลายคนนะครับที่เรียนน้อยกว่าคุณ กว่าผม ชีวิตลำบากกว่า เค้ายังประสบความสำเร็จมาได้ คนเก็บขยะบางคนยังมีลูกตั้ง5-6คน เค้ายังเลี้ยงดูได้ คนเก็บขยะเทียบความสามารถกับคุณไม่ได้หรอกครับ เพราะฉนั้นคุณดีกว่าเหนือกว่า ลูกสาวคนเดียว คุณพ่อคนนี้ต้องเลี้ยงให้ได้ดีอยู่แล้วครับ ผมขออนุญาตใช้คำว่า "มองอะไรก็ ชิว ชิว ขำ ขำ เข้าไว้" เพราะถ้าคุณมองอย่างนั้นได้ โลกก็จะเบาลงครับ ทุกอย่างมันอยู่ทีมุมมองครับ ถ้ายังจำได้ภูเก็ต โดนสินามิ ราบเป็นหน้ากลอง มีคนตาย ล้มละลาย ร้านบ้านพัง ทุกวันนี้ ทุกอย่างกลับมาเร็วอย่างไม่น่าเชื่อ ถ้าคนภูเก็ต และคนหาดป่าตองคิดว่ามันหมด มันจบกันแล้ว หาดป่าตองไม่มีวันฟื้นขึ้นมาได้หรอกครับ เพราะหลายคนฝืนกัดฟัน ยิ้มสู้เพียงพอหวังว่าโลกจะเบาลง ความทุกข์จะเบาบางลงไปบ้าง ลองพักปัญหาดูครับ ไม่มีใครจะทุกอย่างได้ในเวลาเดียว ค่อยเป็นค่อยไปครับ มีผู้ชายหลายคนที่อวดเก่งแต่ดีไม่เท่าคุณเลย ผมขอแสดงความนับถือครับ ถ้ามีโอกาสทำบุญบางตามสมควรไม่เบียดบังลำบากตัวเอง นั่งสมาธิบาง ผมเชื่อว่ามันจะช่วยนำพาสิ่งดีเข้ามาครับ ดูแลรักษากายใจด้วยนะครับ จากคุณ : vitara เขียนเมื่อ : 10 ส.ค. 53 00:57:56

ความคิดเห็นที่ 96 เยี่ยมมากครับ เป็นกำลังให้ครับ จากคุณ : ปัจเจกชน เขียนเมื่อ : 10 ส.ค. 53 05:21:17

ความคิดเห็นที่ 97 เข้ามาอ่าน และให้กำลังใจ อย่างที่หลายคนบอก ตอนนี้คุณกำลังเครียดหน่อย เพราะว่าไม่สบายอยู่ด้วยหรือเปล่า เท่าที่ดู คุณได้ทำได้ดีที่สุดแล้ว ลองมองกลับไปที่หลายๆครอบครัว อาจจะลำบากกว่าคุณด้วยซ้ำ แต่เค้าก็ยังผ่านมาได้ อายุคุณยังน้อย มีโอกาสอีกมาก และเท่าที่อ่านต้นทุนชีวิตของคุณก็ดีกว่าหลายๆคนด้วยซ้ำ   อย่างเดียวคือ อย่าท้อเท่านั้นเอง เข้าใจเลย พอมีลูกแล้วก็ทุกอย่างคือ ความห่วงหมด  บางครั้ง ก็แค่ขอให้ห่วงอย่างสายกลาง ความมั่นคงในที่คุณหมายถึงคือ การมีเงินจับจ่าย อันนี้เราว่า มีเท่าไหร่ก็ใช้เท่านั้น เด็กแค่นี้ เค้าไม่รู้เรื่องเงินหรอก เค้าแค่อยากมีอ้อมกอดของพ่อแม่เท่านั้นเอง   คุณยังมีเวลาหาเงินให้เค้าใช้อีกนะ  อย่าท้อเท่านั้นเอง จากคุณ : วีทีอาร์ เขียนเมื่อ : 10 ส.ค. 53 09:30:42

ความคิดเห็นที่ 98 บุญรักษาทั้งครอบครัวเลยนะคะ จากคุณ : หมวยแก้มป่อง เขียนเมื่อ : 10 ส.ค. 53 09:52:36

ความคิดเห็นที่ 99   ชื่นชมคุณพ่อค่ะ และอยากจะให้ข้อคิดนิดนึงในฐานะพี่นะคะ เรื่องการทำงานค่ะ ถ้าต้องหยุดงาน อย่าหยุดไปดื้อๆนะคะ อย่างน้อยสิ่งที่ต้องทำคือเข้าไปบอกเจ้านายโดยตรงค่ะ ว่าเราจำเป็นต้องหยุดเพราะอะไร แต่เราจะรับผิดชอบงานและส่งให้ตรงเวลา และถ้ามีอะไรสามารถติดต่อเราได้ตลอด หากมีงานอะไรเร่งด่วน เราก็พร้อมจะกลับมาทำให้ ถึงจะเป็นเรื่องส่วนตัว แต่พี่ว่าเจ้านายจะเข้าใจค่ะ ดีกว่าขาดงานไปเฉยๆนะคะ อันนี้รวมถึงความก้าวหน้าในอนาคตด้วยนะคะ เราอาจจะต้องทำงานสายนี้ไปอีกนาน ถ้าเราหายไปโดยไม่บอกใครบ่อยๆ เราย้ายไปที่ไหน คนก็จะเอาเราไปพูดในทางที่ไม่ดีได้นะคะ อีกอย่างเจ้านายอาจจะช่วย recommend งานพิเศษให้เราได้ ในกรณีที่เห็นว่าเราจำเป็นต้องใช้เงินและมีความรับผิดชอบกับงานด้วยนะคะ น้องเพิ่งจะอายุ 26 เองค่ะ เรื่องบางเรื่องต้องใช้เวลานะคะ กว่าจะได้มา เช่นเรื่องประสบความสำเร็จ หรือเรื่องความมั่นคง จะมีสักกี่คนคะที่อายุ26 แล้วประสบความสำเร็จในชีวิต มีบ้าน มีรถ มีธุรกิจมั่นคง โดยที่ไม่ได้เป็นมรดกมาจากที่บ้าน เรื่องที่ว่าเป็นอะไรไปแล้วจะทำอย่างไรนั้น ลองศึกษาหาซื้อประกันชีวิตดูค่ะ เอาแบบที่ตัวเองจ่ายไหวในตอนนี้ ถือเป็นการออมทรัพย์ไปในตัวด้วยค่ะ น้องเป็นคนเก่งอยู่แล้ว ขอให้น้องตั้งใจ อดทน และเป็นคุณพ่อที่น่ารักนะคะ จากคุณ : สู้ๆค่ะ เขียนเมื่อ : 10 ส.ค. 53 10:09:25 A:10.0.1.180 X:118.175.64.208 TicketID:018639

ความคิดเห็นที่ 100   สู้ สู้ นะคะ เป็นกำลังใจให้ค่ะ จากคุณ : melon_moon เขียนเมื่อ : 10 ส.ค. 53 10:24:08

ความคิดเห็นที่ 101 สู้ ๆ นะค่ะ จากคุณ : Maruay (RakRuay) เขียนเมื่อ : 10 ส.ค. 53 10:43:30

ความคิดเห็นที่ 102   ขอชื่นชมคุณพ่อ เป็นกำลังใจให้นะค่ะ เราก้อเจอเหตุการณ์เหมือนคุณพ่อค่ะ ยังไงก้อดูแลตัวเองด้วย แก้ไขเมื่อ 10 ส.ค. 53 10:51:09 จากคุณ : ชิวชิวแต่จริงจัง เขียนเมื่อ : 10 ส.ค. 53 10:50:02

ความคิดเห็นที่ 103 เราก็เปนคนนึงที่ทำทุกอย่างเพื่อครอบครัวเพื่อลูก เพื่อแม่ ความสุขของเราคือคนที่เรารักมีความสุข แค่นั้นพอ จากคุณ : pucca51 เขียนเมื่อ : 10 ส.ค. 53 11:20:07

ความคิดเห็นที่ 104 หายเหนื่อย บางหรือยังครับ ผมว่าตอนนี้คุณคงทุเลาไปมากแล้วล่ะ ห้องนี้อบอุ่นดีไหมครับ???  นี่แหละหนึ่งในสาเหตุที่ผมต้องอ่านกระทู้ในห้องนี้ทุกวัน นับตั้งแต่ภรรยา ตั้งท้องแม้ว่าบางช่วงมันจะมีเรื่องร้อนๆอยู่บ้าง แต่มันเป็นสิ่งช่วยสะกิดใจ เตือนให้เราได้รู้ว่านี้คือมนุษย์ มีสุข มีทุกข์ มีอยาก มีเหนื่อย มีท้อแท้ สิ้นหวัง ผมอยากบอกว่าชีวิตคุณดีกว่าผมอีก เพราะไม่มีหนี้ ผมว่าชีวิตผมหนักกว่าคุณอีก อายุก็แยอะกว่าคุณแยอะ แต่ผมยังสู้ต่อครับ เพื่อลูก ยังไม่หมดกำลังใจง่ายๆ  หมดก็หาเอาใหม่ ชีวิตคนมันไม่อับจนไปตลอดหรอกครับ ...เรามาแต่ตัวหากตอนไปเหลือแต่ตัวก็โอเคแล้วครับเท่าทุน ชีวิตไม่มีวันขาดทุนครับ อยากบอกว่า สู้สู้ครับ จากคุณ : กิฟฟิน เขียนเมื่อ : 10 ส.ค. 53 11:45:51

ความคิดเห็นที่ 105 คุณสมควรได้ป็นพ่อของลูก แค่ความรัก ความห่วงใย ความใส่ใจ ก็เพียงพอสำหรับลูกแล้ว แล้วสิ่งดีๆจะตามมา อายุยังน้อยอยู่ เป็นกำลังใจให้นะคะ จากคุณ : angkan111 เขียนเมื่อ : 10 ส.ค. 53 11:50:45

ความคิดเห็นที่ 106 เดี๋ยวทุกอย่างจะดีขึ้นค่ะ เป็นกำลังใจนะคะ ... จากคุณ : เสียงจากบ้านนา เขียนเมื่อ : 10 ส.ค. 53 12:22:36

ความคิดเห็นที่ 107 เท 12 กิฟท์ ให้กับยอดคุณพ่อ ผมอายุเท่าคุณ ถ้าเจออะไรแบบคุณ ผมจะได้สักครึ่งรึเปล่า ผมก็ไม่รู้แฮะ ป.ล. แฮปปี้เบิร์ดเดย์หนูน้อย Pixy ด้วยจ้า หนูมีคุณพ่อและคุณแม่ที่เยี่ยมมากนะ จากคุณ : ตวงสิทธิ์ เขียนเมื่อ : 10 ส.ค. 53 13:44:31

ความคิดเห็นที่ 108 คุณ คิด ดี ก็ มีชัย ไปกว่าครึ่ง แล้วครับ.......ทำ และก็ ให้ เท่าที่เราทำได้ ครับ แล้ววันหนึ่ง ผมเชื่อว่า คุณจะมีความสุขมากๆ กับสิ่งที่คุณพยายาม.... โชคดีครับ.....ขอบคุณที่แบ่งปันความรู้สึกดีๆ ครับ.......;-) จากคุณ : Awesome_Dude! เขียนเมื่อ : 10 ส.ค. 53 13:48:22

ความคิดเห็นที่ 109 มาเป็นกำลังใจให้อีกหนึ่งกำลังใจค่ะ สู้ๆ นะคะ จากคุณ : Aorora เขียนเมื่อ : 10 ส.ค. 53 14:43:46

ความคิดเห็นที่ 110 บางครั้งความรู้สึกท้อแท้ ก็เปลี่ยนเป็นแรงใจที่ดีนะ อย่างน้อยลูกของคุณก็โชคดีที่มีคุณพ่อที่รักลูกมากนะคะ เป็นกำลังใจให้คะ จากคุณ : rin&child เขียนเมื่อ : 10 ส.ค. 53 14:49:10

ความคิดเห็นที่ 111 คุณพ่อน้องพริกซี่คิดดีทำดีแล้วต่อไปต้องพบเจอแต่สิ่งดี ๆ แน่ ๆ ให้น้องพริกซี่และภรรยาของคุณเป็นกำลังใจนะคะ สู้ ๆ คะหากว่าทุกอย่างราบรื่นเมื่อเราหันกลับมามองอีกครั้งคงจะไม่มีอะไรให้น่าจดจำนะคะ มาเป็นกำลังใจให้คะ จากคุณ : ปลาทูทำอะไรก็อร่อย เขียนเมื่อ : 10 ส.ค. 53 14:58:26

ความคิดเห็นที่ 112 สู้ๆค่ะ เชื่อว่าหลายๆ คนที่อายุ ประมาณนี้ก็มีภาระแตกต่างกันไป ยิ่งมีลูกความอดทน ต้องเพิ่มมากขึ้นไม่รู้กี่เท่า เหนื่อยได้ แต่ก็ต้องทำต่อไป เพื่อชีวิตน้อยๆ ที่รอคอยความหวังค่ะ จากคุณ : janistar เขียนเมื่อ : 10 ส.ค. 53 15:02:34

ความคิดเห็นที่ 113 ได้กำลังใจจาก เพื่อนๆพี่ๆในเวปบอร์ดเยอะแล้ว  อย่าลืมสิ่งสำคัญที่สุด คือคุณ ต้องให้กำลังใจตัวเอง เพราะกำลังใจจากใครก็ไม่เกิดผล ถ้าตัวคุณยังไม่มีกำลังใจ สู้ๆนะคะน้อง จากคุณ : แล้วฉันจะบอกกับเธอ เขียนเมื่อ : 10 ส.ค. 53 16:15:47

ความคิดเห็นที่ 114 เกิดวันเดียวกับลูกชายเล่าเลยค่ะ.....แต่ลูกเราเพิ่งครบขวบเอง เป็นกำลังใจให้ทั้งครอบครัวเลยนะ........สู้ๆเนอะ จากคุณ : น้องโบนัส (mominam) เขียนเมื่อ : 10 ส.ค. 53 16:34:28

ความคิดเห็นที่ 115 อยากบอกว่า ตอนเรามีลูก อายุมากกว่าคุณ แต่รายได้ประมาณ 2 หมื่นเอง ค่าใช้จ่ายเกี่ยวกับลูกมีไม่มากเท่าไหร่ เพราะกินนมแม่ อย่างมากก็ผ้าอ้อมสำเร็จรูป ก็อยู่กันมาได้ ส่วนสามี ก็กำลังมีปัญหาทางธุรกิจ เราว่าติดลบมากกว่าคุณอีก แต่พอลูก สองขวบกว่า เราเออรี่ รีไทร์ออกมา ได้เงินมาก้อนนึง แล้วก็ทำธุรกิจส่วนตัว ก็พออยู่ได้มาจนทุกวันนี้ อยากบอกให้สู้ต่อไป ชีวิตไม่อับจนไปตลอดหรอกค่ะ ตอนทำงานบริษัท ตอนเย็นเหลือเงินไม่ถึง 20 บาท เราขี่มอไซค์ (แม้มีรถยนต์ แต่เพื่อประหยัดน้ำมัน) ขากลับแวะซื้อของชอบให้ลูก มีไก่ทอดชิ้นละ 5 บาท ข้าวเหนียว 5 บาทและนมเปรี้ยวกล่องละ 5 บาท มองลูกกินแล้วเราก็อิ่มไม่รู้ตัว ตอนนี้ชีวิตเราดีขึ้น แม้จะลุ่ม ๆ ดอน ๆ บ้าง แต่เราก็ยังมีโอกาสมากกว่าเก่า เพราะเราคิดว่า จะทำยังไงให้ลูกสบาย ก็หางาน ทำเงินมาได้เรื่อยๆ คุณอายุยังน้อย มีความรู้ มีงาน มีโอกาส ยังไม่หมดหนทางหรอกค่ะ บางทีเราเครียด ๆ อาจจะคิดว่าชีวิตนี้มันช่างมืดมน แต่ลูกคือสิ่งที่มีค่าที่สุดขงเรา และเป็ฯกำลังใจที่ดีที่สุด ถ้าดิฉันเป็นคุณ จะไปรับลูกมาอยู่ด้วยกัน สามคนพ่อแม่ลูก มีอะไรก็กินอย่างนั้น เราเชื่อว่าชีวิตของคุณยังมีโอกาสค่ะ เพียงแต่ว่ามันอาจจะยังมาไม่ถึง ส่งกำลังใจไปให้นะคะ จากคุณ : สรณธรรม เขียนเมื่อ : 10 ส.ค. 53 18:23:24

ความคิดเห็นที่ 116 สู้ๆนะคะ จากคุณ : เด็กชายมารวย เขียนเมื่อ : 10 ส.ค. 53 20:32:50

ความคิดเห็นที่ 117 เป็นกำลังใจให้ค่ะ จากคุณ : BillabongZ เขียนเมื่อ : 10 ส.ค. 53 22:44:29

ความคิดเห็นที่ 118 ผมเคยผ่านจุดคล้ายๆกับคุณครับ คล้ายกันมาก ตอนนี้ผมอายุ 30 แล้ว ตอนที่แย่ผมแย่กว่าคุณด้วยซ้ำครับ ต้นทุนชีวิต ผมน้อยกว่าคุณด้วยซ้ำครับ แต่เดี๋ยวนี้ สบายแล้วครับ ให้ภรรยาเป็นแม่บ้านสบายๆ ลูกอยากได้อะไรบอกมาคำเดียว ให้ได้ทุกอย่าง ง่ายๆครับ 1 ทำทุกอย่าง(ยกเว้นเรื่อที่ผิด) 2 โยนศักดิ์ศรีลงถังขยะไป (บางครั้ง ต้องประจบ ต้องตอ... ค้อง...สารพัดครับ) ช่างมันเพื่อลูกครับ 3 นอนให้น้อยทำงานให้เยอะ ทุกวันนี้ ผมไม่เคยได้นอนเกิน 5 ชั่วโมงต่อวันครับ ขนาดรายได้สบายแล้วผมก็ยังเป็นแบบนี้อยู่ 4 ทนครับ ทนทุกเรื่องใจเย็น อดทน แล้วคุณจะผ่านมันไปได้ครับ เชื่อผม จากคุณ : hotnot เขียนเมื่อ : 10 ส.ค. 53 22:57:46

ความคิดเห็นที่ 119 เป็นกำลังใจให้นะคะ สำหรับเด็กๆ บอกเหตุผลไปค่ะ เค้าฟังและรับรู้อยู่แล้ว ลูกสาวเรา มีเค้ก ไม่มีเค้ก วันเกิด หรือไม่ใช่เราก็จะทำเหมือนๆ กัน (เป็นกันทั้งบ้าน บางทีแม่เรายังลืมวันเกิดเราเลย) ใส่ใจกับสิ่งปรุงแต่ให้น้อยดีกว่านะคะ แล้วก็อดทน + สู้กับอุปสรรคนะคะ สู้ๆ ^____^ จากคุณ : ฟ้าเดียวดาย เขียนเมื่อ : 10 ส.ค. 53 23:35:58