ลูกร้องไห้แล้วเงียบไป อย่านิ่งนอนใจ (แชร์ประสบการณ์ที่เกือบต้องเสียลูกไป)
|
|
ช่วงวันหยุดยาววันแม่ เรากลับบ้านต่างจังหวัดค่ะ หอบลูกไปด้วยไปกันสองคนแม่ลูก
ลูกเดิน พูดได้แล้วค่ะ ก็ปล่อยให้เค้าเล่นของเค้าเอง เราก็ดูอยู่ห่างๆ ณ วันที่เกิดเหตุ กำลังจะกินข้าวกับแม่ค่ะ
ส่วนลูกเค้าก็เดินเล่นอยู่ในระยะสายตา สัก 3 เมตร
ลูกเดินๆแล้วล้ม คือล้มเองไม่ได้ชนอะไรทั้งนั้น อาจจะสะดุดขาตัวเอง ล้มแล้วร้องไห้ แม่เราเลยไปอุ้ม เราก็กินข้าวต่อ
แม่อุ้มอยู่พักนึงก็ยังร้องไม่หยุดค่ะ สักพัก แม่รีบอุ้มมาที่เรา เพราะลูกร้องค้าง ร้องจนเงียบไป (ภาษาใต้บ้านเราจะเรียกว่า ดั้น หรือกลั้น)
คือกลั้นหายใจ เหมือนมีอะไรไปจุกไว้ ตอนนั้นเราเฉยๆ เพราะไม่เคยเจอเหตุการณ์แบบนี้
แต่แม่เคยเตือนบ่อยๆว่า อย่าปล่อยให้ลูกร้องนาน เราก็ไม่รู้ว่า มันจะเป็นยังไง อารมณ์นั้นคือ แม่ตบหลังลูกเรา เราก็ทำตาม
ลูกร้องค้างไปนานแล้ว ไม่หายค่ะ ตอนนั้นเราเริ่มใจไม่ดีแล้วเพราะลูกเริ่มหน้าซีด ปากเขียว แม่เลยให้จับห้อยหัวลงแล้ว ตบหลัง
ไม่หายค่ะ ตอนนั้นปากจากเขียวกลายเป็นดำ ทำยังไงก็ไม่มีเสียงออกมา พ่อซึ่งอยู่บนบ้านรีบลงมาดู
พอพ่อมาถึง ก็เขย่าๆ (ตอนนั้นลูกยังห้อยหัวอยู่นะ) ห้อยหัวแล้วเขย่าๆ สักพัก ถึงร้องออกมาได้ค่ะ
ไม่เคยคิดเลยว่า แค่ลูกร้องไห้ จะทำให้เกือบต้องเสียลูกไป เพราะตั้งแต่เลี้ยงลูก (ด้วยตัวเอง) มา นี่เป็นครั้งแรกที่เจอเหตุการณ์แบบนี้
เอาประสบการณ์ที่เจอกับตัวเองมาเล่า เผื่อจะมีประโยชน์กับแม่ๆคนอื่นๆบ้างค่ะ
ทุกวันนี้ พอลูกร้องเราเครียดทันที ภาพลูกในสภาพปากดำ หน้าซีด มันยังวนเวียนอยู่
เหตุการณ์นี้ที่เกิดกับเรา ทำให้เราระมัดระวังในการเลี้ยงลูกขึ้นอีกพันเท่า และรักลูกมากขึ้นไปอีกร้อยล้านเท่า
| จากคุณ |
:
Bhind`hazeL`eyeS   
|
| เขียนเมื่อ |
:
19 ส.ค. 53 11:25:32
|
|
|
| 
