T^T อิฉันคือตัวปัญหา...กระนั้นหรือ? (กระทู้ระบาย)
|
|
วันนี้ขอพื้นที่อันน้อยนิดระบายความน้อยใจหน่อยนะคะ เรื่องมันมีอยู่ว่า
ตอนเย็นวันที่ 9/9/53 อิฉันต้องขึ้นรถเมล์ไปทำธุระ ย่านตลาดมีนฯ ค่ะ
รถเมล์ก็ไม่ค่อยแน่นมาก มีคนยืนประปราย อิฉัน (สาวท้องแก่ 8 เดือน) เป็นคนสุดท้ายที่ก้าวขึ้นรถเมล์คันนี้ พอขึ้นไปกวาดสายตามองไปทั่วแล้วคิดในใจ "ตูจะไปยืนตรงไหนดี" เพราะว่าไม่มีที่นั่ง ครั้นจะยืนตรงใกล้ ๆ ทางลงก็กลัวเกะกะ เดี๋ยวกระเป๋ารถจะว่าเอา เกรงใจเค้า เลยเดินตรงเข้าข้างใน
สายตามองสอดส่องไปด้านหน้า โอ้อนิจาไม่มีใครประสานตาสาวท้องแก่อย่างอิฉันเลย มีแต่คนมองออกไปนอกหน้าต่างอันกว้างไกล อืมมม ไม่เป็นไรเค้าอาจจะไม่เห็นว่าเป็นสาวท้องแก่ ว่าแล้วก็เดินไปข้างในอีกนิดหนึ่ง
พลางสายตาอิฉันมองไปเจอพี่ชายหนุ่มรูปร่างอ้วนท้วนสมบูรณ์ โอ้วว พี่เค้าดูท่าทางใจดี บางทีเราอาจจะได้นั่ง จึงเขยิบเข้าไปด้วยท่าทีที่เกรงใจสุดขีด..แล้วกัน พี่เค้ารีบหลับตาพริ้มพร้อมสัปหงกให้ดูอีกต่างหาก ...
นี่มันอะไรกันนี่ เกิดอะไรขึ้นกับสาวท้องแก่อย่างฉัน หรือว่าฉันเป็นวิญญาณไปแล้ว เลยไม่มีใครมองเห็น หรือว่าฉันคือภาระอันหนักหน่วง เศร้าอย่างแรงพร้อมกับปลงตกในใจว่า "ไรว๊าตอนสมัยเรียน สมัยสาว ๆ ก็เป็นพลเมืองดีมาตลอด ทำไม ทำไม" บลา ๆ ๆ ๆ
ในที่สุด ถนนรามคำแหงเส้นนี้ยังไม่สิ้นไร้คนดี มีพี่สาวคนหนึ่งที่นั่งอยู่ด้านหลังชายคนนั้น เธอสะกิดแขนอิฉันเบา ๆ พร้อมกับน้ำเสียงนุ่มนวลว่า "น้องคะมานั่งเถอะค่ะ" แล้วก็ลุกให้นั่ง โอ๊วววนางฟ้าของฉัน อิฉันอยากจะนำธูปเทียนพานดอกไม้มาขอบคุณเธอเหลือเกินค่ะ (แอบเวอร์ไปนิด)
พอกลับถึงบ้านก็เล่าเรื่องให้สามี และ แม่ฟังพร้อมน้ำตาคลอ 2 เบ้า
เบ้าที่ 1 แอบน้อยใจท่านสุภาพบุรุษสมัยนี้ (บางท่านนะคะอย่าเหมารวม) น้ำจิตน้ำใจหายากจัง
เบ้าที่ 2 ตื้นตันกับพี่ผู้หญิงคนนั้นที่มีน้ำใจ (ทำให้นึกถึงแม่ ๆ ห้องชานเรือนขึ้นมาทันที)
เรื่องมันก็เป็นอย่างนี้แหละคะ อาจจะไร้สาระ ก็ถือซะว่าให้ผู้หญิงตัวเล็ก ๆ ดำ ๆ ท้องโต ๆ คนหนึ่งได้ระบายละกันนะคะ คิดซะว่าเอาบุญ แต่ก็ยังมีคำถามคาใจตลอดว่า คนท้องอย่างอิฉันไม่สมควรขึ้นรถเมล์ให้ลำบากคนอื่นเค้าใช่มั้ยเนี่ยะ ..เฮ้อออ
| จากคุณ |
:
กึมจันดำ  
|
| เขียนเมื่อ |
:
10 ก.ย. 53 12:22:21
|
|
|
| 
