ความคิดเห็นที่ 1 คุณแม่อย่าคาดหวังมากสิคะ น้องกดดันนะคะ เพราะรู้ว่า คุณแม่คาดหวังค่ะ เด็กจะเครียด เพราะกลัวทำออกมาไม่ได้ดี เค้าไม่อยากทำก็ไม่ต้องฝืน เห็ฯมั้ยคะ พอคุณแม่ไม่ฝืนที่จะให้ทำ (โดยเร็ว) อีกไม่นานน้องก็ทำได้ ถ้าคุณแม่ยังไม่ปรับ เราว่า ต่อไป น้องจะเกิดสภาวะกดดัน และเราไม่อยากให้เกิดเรื่องเลวร้าย เหมือนที่เราได้อ่านตามหน้าหนังสือพิมพ์ จากคุณ : แมวสีขาวขนปุย เขียนเมื่อ : 14 ก.ย. 53 08:42:52

ความคิดเห็นที่ 2 เป็นเหมือนกันแทบทุกอย่าง ตอนลูกอยู่อนุบาล 1 เวลาอยู่บ้าน จะเขียนหนังสือไม่ได้เลย จนแม่ไปฟังผลการเรียน ยังต้องบอกกับสามี ทำใจหน่อยแล้วกัน ผลปรากฏ ครูบอกว่าเธอเก่งมาก :-)ง จนต้องถามครู ครูจำคนผิดหรือเปล่า อยู่ที่บ้าน เธออยากทำทุกอย่างให้เพอร์เฟค เพราะมีสายตาพ่อแม่กดดันอยู่ แต่เวลาอยู่โรงเรียน เธอเก่งสุด ทำทุกอย่างได้อย่างสบายใจ สุดท้าย เราต้องบอกตัวเอง ละสายตาจากลูกบ้าง เขาจะได้หายใจหายคอ ทำได้อย่างที่เขาต้องการ ถ้าทำไม่ได้ ก็ชมเขาว่า แค่นี้ แม่ก็ดีใจที่ลูกพยายามแล้ว ลูกสาวหกขวบ ยังขี่จักรยานไม่ได้เลยค่ะ เพราะแม่กดดัน จนขี่ไปร้องไห้ไป พูดแล้วรู้สึกผิด กรรมของลูกคนเดียว จากคุณ : แม่น้องหยง (แม่น้องหยง) เขียนเมื่อ : 14 ก.ย. 53 08:56:48

ความคิดเห็นที่ 3 ลูกผมเป็นครับ แบบนี้เลย ก็ปล่อยบ้าง ดุบ้าง ไม่ได้ยึดติดมากมาย เหมือนเราปลูกพืชย่อมหวังผล เรามีหน้าที่ดูแล รดน้ำ พรวนดิน ใส่ปุ๋ย ไม่ใช่ว่าเราใส่ปุ๋ยไปเยอะแล้ว แต่เอ..ทำไมผลไม่ยอมออกซะที เค้าจะออกผลให้เราเมื่อไหร่นี่ ไม่ใช่เรื่องที่เราต้องวิตกครับ(ถ้าไม่ได้เอาผลไปขายนะ) ถึงเวลาที่เหมาะสมต่อเหตุ ผลก็ย่อมเกิดตามมา ปล. กดดันเค้า เราเองก็กดดันเช่นกันนะครับ ไม่ดีครับ เสียสุขภาพกายสุขภาพใจทั้งเค้าและเรา จากคุณ : หล่อได้พ่อหนึ่งแม่ติ้ง เขียนเมื่อ : 14 ก.ย. 53 08:56:55

ความคิดเห็นที่ 4 น้องไม่ได้ไม่อดทนคะ แต่ไม่กล้าแสดงออกมากกว่า ไม่อยากโดนล้อว่าทำไม่ได้ ไม่อยากให้คนอื่นเห็นว่าทำไม่ได้คะ เรามีนักเรียน ที่อันไหนทำไม่ได้ หรือไม่มั่นใจ จะไม่ยอมทำเลย หรือบางทีก็แกล้งทำผิด ๆ ไปเลย ให้รู้ว่าชั้นตั้งใจทำผิด งอแงถึงขั้นงี่เง่าไปเลยก็มีคะ (ไม่ใช่ด่าหยาบคายนะคะ พูดถึงกิริยาที่เด็กไม่เอาอะไรทั้งนั้นแล้ว เหวี่ยง ๆ ๆ ๆ  อิอิ) อะไรก็ได้ขอให้ไม่ต้องทำอันนั้น แต่ถ้าอันไหนมั่นใจ ซ้อมมาดี จะทำ และทำหลายรอบด้วยคะ อย่าขู่น้องเลยคะ ค่อย ๆ หลอกล่อให้เค้ารู้สึกว่า : ทำ"ผิด"ไปก็ไม่เห็นเป็นไรเลย เอาใหม่อีกครั้งก็ได้ (ไม่ใช่หมายถึง ผิดชอบชั่วดีนะคะ หมายถึงลองผิดลองถูก หมายถึงผิดพลาดคะ ใคร ๆ ก็ทำ"พลาด"ได้ บางทีคุณพ่อคุณแม่กลัวลูกจะไม่เชื่อถือในตนเอง ต่อหน้าลูกพ่อแม่จึงไม่เคยผิดพลาด ต่อให้ผิดพลาดก็แก้ตัวจนถูกจนได้ คุณลองแสดงให้ลูกเห็นว่า ขี่จักรยานต่อให้คุณขี่เป็นบางทีคุณก็เกือบล้มเหมือนกัน หรือบางทีคุณวิ่งล้มก้นจ้ำเบ้า ก็บอกหันไปหาลูก บอกเค้าว่า "เจ็บจังเลย แต่เจ็บไม่มาก ไหนมาช่วยแม่ลุกหน่อยเร๊ววววว" แล้วก็ยิ้มหวาน ๆ หัวเราะนิด ๆ ให้เค้ารู้ว่า การล้มต่อหน้าคนอื่น ไม่เห็นต้องร้องไห้เลยถ้าเราไม่ได้เจ็บมากมาย เพราะบางทีการที่เด็กล้ม ร้องไห้ก็เพราะตกใจ เพราะอายด้วยคะ ไม่ใช่เพราะเจ็บมากกกกก คือเจ็บหนะเจ็บคะ แต่ไม่ได้มากขนาดทำให้ร้องไห้คะ ลองดูนะคะ เราไม่ได้จบจิตวิทยานะคะ ไม่ได้อ้างอิงหลักทางวิทยาศาสตร์อะไรทั้งสิ้น แต่นี่มาจากประสบการณ์ล้วน ๆ คะ มีอะไรปรึกษากันได้คะ ยินดี :) จากคุณ : cutestmei (mangek) เขียนเมื่อ : 14 ก.ย. 53 09:03:35

ความคิดเห็นที่ 5 ถ้าเป็นลูกผมทำแบบนี้ได้ ป่ะป๊าอาจจะดีใจจนเสียสติเลยนะครับ :) ทั้งนั่งต่อจิ๊กซอว์ได้เป็นชั่วโมง ทั้งนั่งฟังนิทานได้เกือบ 2 ชั่วโมง แสดงว่าเค้ามีสมาธิ มีความอดทนดีเกินกว่าเด็กทั่วๆ ไปเลยครับ ถ้าเป็นผม ผมจะเอาข้อดีที่เค้ามี ที่เค้าทำ มาชมเค้าบ่อยๆ ให้เค้ารู้สึกว่าตัวเองเก่ง ให้มีความมั่นใจในสิ่งที่ตัวเองทำ อย่างปุ่ยปุ๊ยลูกสาว สมาธิแย่กว่านี้เยอะครับ ทำอะไรได้นิดๆ หน่อยๆ ก็เบื่อแล้ว แต่เมื่อไหร่ที่เค้าอดทนทำอะไรได้นานๆ หรือทำอะไรอย่างตั้งใจและเรียบร้อย ผมจะชมเค้ามากๆ อยู่ต่อหน้าคนอื่นก็จะชมแบบเดียวกัน มันทำให้เค้าเป็นคนมีความมั่นใจมากขึ้น และกล้าที่จะลองทำสิ่งใหม่ๆ ที่ผมกับแฟนให้ลองทำ เราต้อง Positive Thinking กับลูกเสมอนะครับ :) จากคุณ : Jumbo_kj เขียนเมื่อ : 14 ก.ย. 53 09:10:22

ความคิดเห็นที่ 6 อย่างที่คุณ Jumbo_kj ว่าเลยค่ะ positive มากๆ เน้นข้อดี เลี่ยงการพูดถึงข้อด้อย แล้วค่อยหากิจกรรมที่น่าสนุกมาเสริมส่วนที่เค้าไม่ถนัด ลูกเราอยู่อ. 1 ไม่ยอมเขียนตามเส้นประและระบายสีเลย เราให้เค้าใช้ชอล์คเขียนพื้นถนนกับผนังตรงโรงรถ เดี๋ยวนี้ลูกเขียนเก่งขิ้นมากค่ะ ลูกเป็นคนขอไปเรียน gymnastic พอเรียนครบ 1 ปี ลูกบอกพอแล้วทั้งที่เรียนได้ดี เราเซ็งอยากให้ลูกเรียนต่อ แต่ก็เคารพการตัดสินใจของเค้า หยุดเรียนไปไม่กี่เดือน ตอนนี้ขอกลับไปเรียนอีก  เด็กก็หยั่งงี้แหละค่ะ อันไหนไม่ใช่เรื่องใหญ่มาก(เช่น ขี่จักรยานสองล้อ)ก็ให้เจ้าตัวตัดสินใจ ส่วนเราก็เฝ้าดูและลุ้นอย่างอดทน เค้าจะทำเมื่อพร้อมและอยากทำเองค่ะ จากคุณ : AKTIS เขียนเมื่อ : 14 ก.ย. 53 09:24:11

ความคิดเห็นที่ 7 เอ่อ มาอ่านอีกรอบนี่ รู้สึกว่าลูกผมไม่เป็นแบบนี้แระ คือถ้าเรื่องเล่นหน่ะ ถึงไหนถึงกันเลยกี่ชม.ก็ได้ แต่พอเรื่องที่เป็นการเป็นงานเป็นสาระ นี่ไม่เกินครึ่งชม. (ไอ้เราก็คิดว่าทำอะไรแบบนานๆ ได้แต่ไม่ได้คิดถึงเรื่องที่ทำ 555) จากคุณ : หล่อได้พ่อหนึ่งแม่ติ้ง เขียนเมื่อ : 14 ก.ย. 53 09:32:41

ความคิดเห็นที่ 8 @ คุณแมวสีขาวขนปุย ที่มองว่าแม่กดดัน อยากทราบค่ะว่าคิดว่ากดดันเรื่องอะไรในแง่ไหน อันนี้ถามจากใจจริงนะคะ เพราะว่าตัวตาลจะพยายามมากที่จะไม่แสดงท่าทีสนใจสิ่งที่เขาทำไม่ได้ แต่จะบอกว่าไม่เป็นไร ทำไปเดี๋ยวก็ได้ จนเดี๋ยวนี้น้องจะติดถามว่า "ไม่เป็นไรใช่มั้ยคะ" เราก็จะย้ำว่าไม่เป็นไรค่ะ เพียงแต่ตอนนี้ที่เราห่วงคือ ไม่เคยเห็นเขาตั้งหน้าตั้งตาพยายามทำอะไรสักอย่างที่เขาทำไม่เป็น มีแต่อยู่ๆก็ทำได้โดยตอนที่ทำไม่เป็นไม่ยอมฝึก ทีนี้ตาลเองคิดว่าชีวิตไม่ได้เป็นอย่างนี้เสมอไป บางครั้งบางอย่างเราไม่ชอบ แต่เราก็ต้องทำให้เป็น อันนี้หรือเปล่าคะ่ที่กดดันเกินไปสำหรับเด็กวัยนี้ @คุณแม่น้องหยง  ใช่เลยคะ อยู่โรงเรียนเธอได้ร้อยเต็มตลอด ครูบอกว่าความรับผิดชอบสูงมาก  เรื่องเรียนไม่เคยห่วงเขาค่ะ แต่ห่วงเรื่องการใช้ชีวิตมากกว่า อาจจะกังวลเพราะว่ามีหลานชายที่เรียนเก่งมาก แต่ปรากฏว่าเข้ากับเพืี่อนไม่ค่อยได้ เพราะว่าเล่นกับเพื่อนไม่เป็น แล้วตัวตาลเองมองว่าการเรียนไม่ใช่ทุกสิ่ง และถ้าเขาไม่เก่งแล้วเรียนรู้ที่จะพยายามอันนี้เยี่ยมกว่าเยอะ เลยอยากเห็นเขาพยายามทำอะไรสักอย่างที่เขายังไม่เก่ง @คุณหล่อได้พ่อหนึ่งแม่ติ้ง คงต้องแบบนี้ใช่มั้ยคะ่ "ปล่อยบ้าง ดุบ้าง" ยืดหยุ่นกันไป @cutestmei นี่แหละคะที่กลัว กลัวว่าจะอายในสิ่งที่ทำไม่ได้ ไม่อยากให้เขากลายเป็นอย่างนั้น เพราะที่บ้านจะพยายามบอกเสมอว่าทำไม่ได้ไม่เห็นเป็นไร หนูเกิดมาหนูก็เดินไม่ได้ แล้ววันหนึ่งที่หนูตั้งใจหัดเดิน ลุก ล้ม ลุก ล้ม แม่มีความสุขทุกครั้งที่หนู ลุก เมื่อหนูล้ม หนูก็ยังลุกใหม่ นี่คือสิ่งที่ดีที่สุดสำหรับแม่ จะบอกเขาอย่างนี้เสมอ แต่เหมือนกับว่าผลร้ายจากการที่เขามีสมาธิดีและเป็นเด็กเรียบร้อย เธอเลยยึดติดกับคำชม จนไม่อยากทำในสิ่งที่ตัวเองยังทำไม่ได้ หรือได้แต่ไม่ดี วิธีที่แนะนำมาตาลก็พยายามใช้อยู่จะใช้ให้มากขึ้นคะ @ jumbo_kj ตอนนี้ตาลเองบอกตรงๆว่าค่อนข้างระวังเรื่องคำชมให้มากขึ้น คือไม่ขาด แต่ต้องลดลง เพราะอย่างที่คุณบอกคะ เรื่องส่วนใหญ่ที่ผู้ใหญ่คาดหวังจากเด็ก เธอมักทำได้ จนได้คำชมเสมอ ไม่ว่าจะเป็นความเป็นระเบียบ เรียบร้อย รวมถึงการเรียน  จนตอนนี้ตาลรู้สึกว่าเพราะคำชมนี่แหละที่เธอรู้สึกว่าถ้าเธอลงมือทำเธอต้องได้คำชมว่าเก่ง ทำได้ดี (ดีนะที่ไม่เคยเปรียบเทียบกับเด็กคนอื่น คือไม่้ต้องเก่งกว่า แต่ต้องเก่งในสายตาตัวเอง และผู้ใหญ่) พออะไรทำได้แค่หัดทำ หรือยังต้องพยายามสักพัก เธอเลยจะไม่อยากทำเอา หรือตาลคิดมากไปก็ไม่รู้ อาจจะเจ้าตัวรู้สึกได้ว่าเราคาดหวังอะไรสักอย่าง(คาดหวังให้หัด ไม่ได้คาดหวังให้ทำได้ดี) เลยไม่อยากทำ แก้ไขเมื่อ 14 ก.ย. 53 09:46:05 จากคุณ : แม่ลูกตาว (jackgeo) เขียนเมื่อ : 14 ก.ย. 53 09:42:42

ความคิดเห็นที่ 9 ขอตอบจากประสบการณ์ตรง แต่กลับเป็นเราที่เป็นลูกค่ะ พ่อกับแม่มักเล่าให้ฟังเสมอว่า ตอนเราเป็นเด็ก เราเรียบร้อยมาก ตอนแบเบาะ นอนมันทั้งวัน ไม่มีการร้องไห้โยเย ถึงวัยเตาะแตะ ไม่คลานไปทั่ว ไม่วิ่งซน จับนั่งตรงไหน ก็อยู่ตรงนั้นมันทั้งวัน โตมาอีกหน่อย เป็นเด็กเงียบๆ ไม่ค่อยพูด ไม่เคยร้องไห้งอแงเวลาขัดใจ ถึงวัยเรียน ก็เหมือนเดิม ไม่ดื้อ ไม่ซน แต่หัวดีหน่อย เรียนดี จนถึงปัจจุบัน เราเป็นคนประเภท มั่นใจในตัวเอง ทำอะไรจริงจัง แค่จะบอกคุณแม่ว่า...อย่ากังวลไปเลยค่ะ นั่นอาจเป็นบุคลิกส่วนตัวของน้องเค้า จากคุณ : The Son of Mine เขียนเมื่อ : 14 ก.ย. 53 10:20:11

ความคิดเห็นที่ 10 "ตอนแบเบาะ นอนมันทั้งวัน ไม่มีการร้องไห้โยเย ถึงวัยเตาะแตะ ไม่คลานไปทั่ว ไม่วิ่งซน จับนั่งตรงไหน ก็อยู่ตรงนั้นมันทั้งวัน โตมาอีกหน่อย เป็นเด็กเงียบๆ ไม่ค่อยพูด ไม่เคยร้องไห้งอแงเวลาขัดใจ ถึงวัยเรียน ก็เหมือนเดิม ไม่ดื้อ ไม่ซน แต่หัวดีหน่อย เรียนดี" เหมือนลูกตาวมากเลยคะ ขอให้โตขึ้น มั่นในในตัวเอง ทำอะไรจริงจังเหมือนกันด้วยละกัน ขอบคุณคะ  อ่านแล้วโล่งใจ แต่คนเป็นแม่ก็ต้องคอยดู ส่งเสริมแก้ไขลูกไปเรื่อยๆเนอะ จากคุณ : แม่ลูกตาว (jackgeo) เขียนเมื่อ : 14 ก.ย. 53 10:53:11

ความคิดเห็นที่ 11 อาจจะเป็นเพราะน้องขาดความมั่นใจในตัวเองหรือเปล่าคะ สังเกตุจากหลายๆ เหตุการณ์ที่คุณแม่เล่า เช่น ให้เรียนเต้น แต่น้องเลือกที่จะเรียนเปียโนมากกว่า ฯลฯ คุณแม่ลองให้น้องลองตัดสินใจ หรือทำในสิ่งที่นอกกรอบบ้าง วิ่งเล่นซนบ้างดูสิคะ หรือน้องเคยโดนดุเวลาทำสิ่งนอกกรอบบ้างหรือเปล่าคะ เลยฝังใจ ว่าถ้าทำผิด หรือทำได้ไม่ดี ก็จะไม่อยากทำ ยังไงคุณแม่ลองสังเกตพฤติกรรมของน้องดูนะคะ เด็กแต่ละคนบุคลิกไม่เหมือนกัน อย่างลูกเราซนเป็นลิงเลยอ่ะค่ะ ยังไงลองใจเย็นๆ แล้วลดความคาดหวังในตัวลูกลงนะคะ ทั้งคุณแม่และน้องเองก็จะลดความกดดันลงด้วยค่ะ จากคุณ : fon_bubu เขียนเมื่อ : 14 ก.ย. 53 12:05:57

ความคิดเห็นที่ 12 สิ่งที่ จขกท เข้าใจถูกต้องแล้วค่ะ นั่นแหละค่ะกดดันน้อง แล้วคุณแม่ต้องไม่ลืมนะคะ ว่า คุณแม่ไม่ได้สื่อสารกับน้องแค่ทางวาจา แต่น้องสามารถรับรู้อารมณ์คุณแม่ได้ผ่านทางสายใยเล้กที่มีเพียงแม่และลุกเท่านั้นจะทราบได้ (เหมือนตอนเรามีน้ำนมไหลออกมา ตรงกับเวลาที่ลุกหิว) แม้เราจะบอกว่า ไม่เป้นไร แต่เราก็คาดหวังใช่มั้ย แล้วดูเหมือนน้องจะแคร์คุณแม่มาก จนต้องถามซ้ำว่า ไม่เป็นไรจริงๆ ใช่มั้ยคะ ทั้งที่เราก็บอกแล้วว่าไม่เป้ฯไร เพราะว่า ลึกๆแล้ว คุณแม่ยังมีความคาดหวัง+กังวลใจอยุ่ ซึ่งน้องสามารถรับรู้ได้ค่ะ จากคุณ : แมวสีขาวขนปุย เขียนเมื่อ : 14 ก.ย. 53 12:24:34

ความคิดเห็นที่ 13 ตอนเราเป็นเด็กเราก็เป็นเหมือนคห.9 นะคะ คุณแม่เล่าให้ฟัง พอโตมาเรียนประถมยังเป็น แบบเรียบร้อย ไม่มั่นใจ พอเริ่มโตขึ้นก็พยายาม ทำกิจกรรมกับร.ร.มากขึ้น แล้วความมั่นใจก็ กลับมาเอง พอเด็กโตขึ้นเขาจะสำรวจตัวเอง ว่าบกพร่องเรื่องอะไร และเติมเต็มจุดนั้นได้เอง เมื่อเป็นผู้ใหญ่ค่ะ คุณแม่สบายใจได้ เรื่องนึงที่เราจำได้แม่นตอนเป็นเด็กประถมคือ เรื่องหัดขี่จักรยาน 2 ล้อแบบเด็กโต วันแรกหัดเท่าไหร่ๆ ก็ล้ม ได้หลายแผลเลย หัดคนเดียว ล้มคนเดียว เพราะถ้ามีผู้ใหญ่อยู่ด้วย คงบอกให้เลิกไปแล้ว จนตกค่ำก็ยังขี่ไม่ได้ซักที ขี่ส่ายไปส่ายมาแล้วล้ม คืนนั้นเราเข้านอนคิดแต่เรื่องอยากขี่จักรยาน พอวันรุ่งขึ้นรีบตื่นเช้าก่อนผู้ใหญ่มาหัดขี่ จักรยานอย่างแรกเลย ปรากฏว่าขี่ได้แล้ว ดีใจมาก เราว่าลูกจขกท.เป็นแบบเราหรือเปล่า แอบไปหัดทำเวลาอยู่คนเดียว ล้มมั่ง ผิดมั่ง ไม่ให้ใครเห็น พอคุณแม่มาเห็นอีกทีเขาทำได้แล้ว เราว่าน้องเขาเป็นเด็กมีความพยายามมากเลยนะคะ จากคุณ : NongNuDaddy เขียนเมื่อ : 14 ก.ย. 53 13:20:20

ความคิดเห็นที่ 14 ๑fon_bubu  ขาดความมั่นใจอาจมีบ้างแต่คิดว่าไม่ใช่สาเหตุที่น้องไม่ทำคะ เพราะอย่างมีการแสดง น้องจะได้อยู่หน้าสุดทุกที แต่ก็สังเกตุว่าเขาจะไม่เคยเอาการแสดงกลับมาซ้อมที่บ้าน เคยเซ้าซี้ให้เขาทำให้ดู เพราะพ่อกับแม่อยากเห็น แต่เขาก็บอกว่า  "ไม่เอาเขินพ่อกับแม่ แต่เวลาขึ้นบนเวที ตาวทำได้ตาวไม่เขิน"  ทั้งหมดนี่น้องพูดเอง แม่มันก็ยังงงว่า เออดีเนอะขึ้นเวทีไม่เขิน แต่เขินพ่อกับแม่ ทั้งๆที่ปกติ ร้องเล่นเต้นกันจนเป็นบ้ากันทั้งบ้าน @ แมวสีขาวขนปุย ถ้าอันนี้เป็นความคาดหวังตาลคิดว่าตัวตาลเองต้องแสดงให้เขารู้ต่อไปคะว่าแม่คนนี้หวังว่า "ลูกของแม่จะพยายามทำ ไม่ท้อถอยต่ออะไรง่าย โดยไม่ต้องสนว่าตอนนี้หนูทำได้ดีหรือยัง ในเมื่อหนูยังพยายามอยู่ วันหนึ่งหนูจะทำมันได้ดี" แและความสุขของแม่คือเห็นลูกแม่ไม่ยอมแพ้ต่ออะไรง่ายๆ ที่น้องถาม "ว่าไม่เป็นไรใช่มั้ย" จากในมุมของเรา น้องเขาไม่เคยทำอะไรแล้วพลาด หรือทำไม่ได้ มีแต่ทำได้ ทำได้ ทำได้ จนจมกับความรู้สึกนั้น ทำให้เราต้องย้ำว่า ช่างมันสิลูกทำไม่ได้ก็ช่างมัน อย่างเรีื่องเขียนหนังสือ เรายังต้องบอกน้องว่า "ที่หนูเขียนนะมันสวยแล้วสำหรับมือเล็กๆของหนู หนูดูสิมือหนูเล็กกว่ามือแม่แค่ไหน แล้วจะให้สวยเหมือนกันได้ไง กว่าแม่จะเขียนสวยเท่านี้ แม่ใช้เวลาตั้งนาน และตอนที่อายุเท่านี้แม่ยังเขียนไม่ได้ขนาดนี้เลย" เพราะเราคิดว่าถ้าเราไม่ให้ความสำคัญกับการสอนเรื่องนี้กับลูกสาวคนนี้ (เด็กคนอื่นอาจไม่จำเป็น) เราเกรงว่าโตขึ้นมาจะกลายเป็นเด็กประเภท คะแนนตก รับไม่ได้ สอบไม่ติดรับไม่ได้ หรือพอไม่ได้ที่ 1 แล้วรับไม่ได้ เราต้องบอกให้เขารู้ว่าคนเราไม่จำเป็นจะต้องทำอะไรได้ดีเสมอไป แต่คนเราจำเป็นต้องมีความอดทน และพยายาม แก้ไขเมื่อ 14 ก.ย. 53 13:47:28 จากคุณ : แม่ลูกตาว (jackgeo) เขียนเมื่อ : 14 ก.ย. 53 13:46:42

ความคิดเห็นที่ 15 อยากให้คุณแม่เข้าใจในธรรมชาติของเด็กบางคน เด็กบางคนมีความคาดหวังสูงมากจนไม่กล้าที่เริ่มเพราะว่ากลัวว่าจะทำไม่ได้หรือทำได้ไม่ดี แต่ไม่ใช่ว่าเค้าไม่ทำ เพราะหากวันหนึ่งที่เค้าพร้อมเค้าจะทำเอง และจะทำได้ดีด้วย ผมมองว่ามันไม่ใช่เรื่องของการไม่พยายาม แต่มันเป็นเรื่องที่ยังไม่อยากทำ ต้องให้เวลาและอดทน สิ่งสำคัญคืออย่าคาดคั้น อย่าบังคับ และอย่าเปรียบเทียบ ไม่งั้นเค้าจะไม่ยอมทำอีกเลย จากคุณ : nonsaint เขียนเมื่อ : 14 ก.ย. 53 14:21:18

ความคิดเห็นที่ 16 อยากให้คุณแม่เข้าใจในธรรมชาติของเด็กบางคน เด็กบางคนมีความคาดหวังสูงมากจนไม่กล้าที่เริ่มเพราะว่ากลัวว่าจะทำไม่ได้หรือทำได้ไม่ดี แต่ไม่ใช่ว่าเค้าไม่ทำ เพราะหากวันหนึ่งที่เค้าพร้อมเค้าจะทำเอง และจะทำได้ดีด้วย ผมมองว่ามันไม่ใช่เรื่องของการไม่พยายาม แต่มันเป็นเรื่องที่ยังไม่อยากทำ ต้องให้เวลาและอดทน สิ่งสำคัญคืออย่าคาดคั้น อย่าบังคับ และอย่าเปรียบเทียบ ไม่งั้นเค้าจะไม่ยอมทำอีกเลย จากคุณ : nonsaint เขียนเมื่อ : 14 ก.ย. 53 14:25:01

ความคิดเห็นที่ 17 อยากให้คุณแม่เข้าใจในธรรมชาติของเด็กบางคน เด็กบางคนมีความคาดหวังสูงมากจนไม่กล้าที่เริ่มเพราะว่ากลัวว่าจะทำไม่ได้หรือทำได้ไม่ดี แต่ไม่ใช่ว่าเค้าไม่ทำ เพราะหากวันหนึ่งที่เค้าพร้อมเค้าจะทำเอง และจะทำได้ดีด้วย ผมมองว่ามันไม่ใช่เรื่องของการไม่พยายาม แต่มันเป็นเรื่องที่ยังไม่อยากทำ ต้องให้เวลาและอดทน สิ่งสำคัญคืออย่าคาดคั้น อย่าบังคับ และอย่าเปรียบเทียบ ไม่งั้นเค้าจะไม่ยอมทำอีกเลย จากคุณ : nonsaint เขียนเมื่อ : 14 ก.ย. 53 14:25:21

ความคิดเห็นที่ 18 @NongNuDaddy  ตาลอยากให้ลูกสาวตาลเป็นแบบนั้นแหละคะ แต่มั่นใจว่าเขาไม่ได้แอบไปหัด เพราะเขาอยู่กับตาลตลอดเวลาคะ ไม่มีตอนไหนที่คลาดกันไม่ได้อยู่ด้วยกัน อย่างที่คุณเล่านี่แหละที่อยากให้เขาเป็น แต่ไม่จำเป็นต้องทำได้ เพียงแต่ไม่ยอมแพ้ คนอื่นทำได้เราก็จะทำให้ได้ ดีไม่ดีไม่ว่าขอให้ทำก็พอ @nonsaint หวังสูงนี่แหละที่กลัว พอทำไม่ได้ก็หลีกหนี สุดท้ายจมอยู่กับสิ่งที่ต้วเองทำได้แล้วหลงคิดว่าตัวเองเก่งแต่พอวันหนึ่งพบความจริงว่าไม่เก่ง ก็รับไม่ได้ ตอนนี้ดูแววแล้วจะเป็นอย่างนี้ ถึงพยายามหาทางแก้นิสัยนี้อยู่ เมื่อกี๊ลองถามเจ้าตัวดูว่าเวลาที่ทำอะไรไม่ได้แล้วเลิกไม่อยากทำต่อนะเพราะอะไร รู้สึกยังไง เจ้าตัวบอกว่า "รู้สึกว่า ทำไม่ได้ก็ไม่เป็นไร ไม่ทำดีกว่า" เห้อ..ทำยังไงเขาถึงจะมีความคิดว่า "ทำไม่ได้ก็ไม่เป็นไร พยายามทำเดี๋ยวก็ได้" ถ้าเขายังไม่ทำเพราะยังไม่อยากทำอันนี้รับได้ค่ะ แต่ทุกรายการที่ตาลเล่ามาตัวเขาเองเป็นคนเริ่ม และอยาก เพราะที่บ้านจะไม่บังคับให้ทำอะไร แต่พอ เริ่มแล้วปรากฏว่ายังทำไม่ได้ เธอเลยหยุดไม่ยอมพยายาม ต่อ รอแค่เวลา ในที่สุดก็ทำได้ (รอเวลานี่ทำได้เฉพาะตอนเด็ก รอให้ร่างกายพัฒนา แต่ตอนโตรอจนตายก็ทำไม่ได้) อีกหน่อยก็เป็นประเภททำไม่ได้ก็ไม่เป็นไร ไม่ทำดีกว่า นิสัยนี้แม่มันนี่แหละที่ไม่ชอบเลย จากคุณ : jackgeo เขียนเมื่อ : 14 ก.ย. 53 16:41:54

ความคิดเห็นที่ 19   น้องไม่ได้ขาดความมั่นใจหรอกครับ และน้องเขาก็ไม่ได้ไม่มีความอดทนในการลองทำสิ่งต่างๆ เห็นได้จากการที่น้องเขาแอบไปซุ้มซ้อมฝีมือ โดยไม่ให้คุณรู้ อันนี้ต้องถามตัวคุณแม่แล้วแหละ ครับว่าที่ผ่านมาชอบชื่นชมสิ่งที่เด็กคนอื่นๆทำได้ดีมาเปรียบเปรยอะไรให้น้องได้ยิน จนคิดว่าถ้าทำให้ได้ดีคุณจะมีความยินดีมากกว่าที่ทำแล้วพลาดให้คุณเห็น แล้วจะทำให้่คุณเสียใจ ลองคิดดูดีๆนะครับ ไม่ว่าจะพูดเล่นหรือพูดจริงกับน้องเขา ถือเป็นเรื่องที่ดีถ้าทำให้คุณเห็นว่าเขาทำได้ แต่ถ้าน้องไม่ทำ แล้วทำไม่ได้เลย อันนั้นค่อยมากังวัลว่าน้องจะไม่มีความอดทนครับ จากคุณ : พ่อลูกแฝดนะเนี่ย (123aaa) เขียนเมื่อ : 14 ก.ย. 53 16:58:56

ความคิดเห็นที่ 20   คุณแม่ลองทำไรสักอย่างต่อหน้าน้องดูนะคะ แบบว่าคุณแม่แผนสูง ลองทำไรสักอย่างแล้วทำไม่ได้ แล้วก้อพูดออกมาว่า ว้าทำไม่ได้เดี๋ยวต้องลองใหม่ แล้วสักพักก็ลองทำอีกที คุณแม่ทำได้ ก็ดีใจ ให้น้องเห็นกิจกรรมนี้ทุกอย่างนะคะ ถ้าน้องเค้าไม่สนใจ ให้ลองไปเรื่อยๆเปลี่ยนกิจกรรมบ้าง ถ้าน้องเค้าสนรีบแผน 2 ต่อทันทีค่ะ แผน 2 คือ ถามน้องเค้าเลยค่ะ ว่าหนูดีใจกับแม่ไหมคะ แม่ทำได้ด้วย ทีแรกแม่ก็คิดว่าแม่คงทำไม่ได้แน่ๆเลย แต่พอลองทำนะ ทีแรกมันไม่ได้จริงๆแหละ แต่ลองอีกที ก็ทำได้ เราทำทุกอย่างได้ ไม่มีอะไรที่เราพยายามแล้วจะทำไม่ได้ ใช่ไหมลูก เวลาที่แม่ทำได้หนูดีใจกับแม่ เช่นกันเวลาที่ลูกพยายามทำอะไรได้ด้วยตัวเอง แม่ก็ดีใจกับหนูเช่นกัน พูดเพราะๆแบบอ่อนโยนแต่เน้นคำค่ะ ^^ พยายามสอนเค้าเลยค่ะ มีกิจกรรมนี้บ่อยๆ อย่าให้เค้ารู้ว่า มันเป็นแผน เด็กจะมีพฤติกรรมเลียนแบบ จะจดจำสิ่งที่ได้พบเห็นได้สัมผัสค่ะ ที่สำคัญอย่าเปรียบเทียบ และ อย่าใช้คำสั่ง สร้างความมั่นใจให้ลูก และอย่าจับผิดค่ะ ลองดูนะคะ สู้ๆจ้า จากคุณ : pang เขียนเมื่อ : 14 ก.ย. 53 21:51:42 A:112.142.125.233 X: TicketID:272616

ความคิดเห็นที่ 21 @pang เป็นไอเดียที่ดีจังเลยค่ะ อยากให้คะแนนจัง เสียดายเป็นบัตรผ่านให้ไม่ได้ จะนำไปทำตามนะคะ ขอบคุณมากคะ จากคุณ : แม่ลูกตาว (jackgeo) เขียนเมื่อ : 14 ก.ย. 53 22:45:48

ความคิดเห็นที่ 22 เราเองก็เป็นคนที่ความพยายามต่ำ อะไรที่ทำได้ไม่ดี ก็จะไม่อยากทำ (ทั้งเล่นกีฬา ดนตรี ศิลปะ ทำไม่ได้เลย) ทั้งๆที่ไม่มีใครมากดดัน คิดว่าน้องตาวเป็นเด็กตั้งใจมาก ออกจะ perfectionist คุณแม่คงต้องทำให้น้องเห็นว่าผิดก็แก้ได้ พลาดก็เริ้มใหม่ ไม่สวยก็ไม่เห็นเป็นไรอ่ะค่ะ แต่บางอย่าง เค้าไม่อยากทำก็ไม่เห็นเป็นไรนะ เราว่า จากคุณ : ชีวิตวันวัน เขียนเมื่อ : 15 ก.ย. 53 11:30:51

ความคิดเห็นที่ 23 "คิดว่าน้องตาวเป็นเด็กตั้งใจมาก ออกจะ perfectionist คุณแม่คงต้องทำให้น้องเห็นว่าผิดก็แก้ได้ พลาดก็เริ้มใหม่ ไม่สวยก็ไม่เห็นเป็นไรอ่ะค่ะ แต่บางอย่าง เค้าไม่อยากทำก็ไม่เห็นเป็นไรนะ"<--------------------------->ประโยคนี้ตรงใจใช่เลยคะ เสียแต่ตอนนี้เขายังไม่อยากทำทุกอย่างที่ทำได้ไม่ดี  และความที่เขาป็น perfectionist เพราะมีคุณสมบัติหลายอย่างที่ผู้ใหญ่ชอบจนได้รับคำชมเสมอ  ทำให้กลัวว่ายิ่งโตจะยิ่งแย่ ก็คงต้องค่อยๆแก้กันไป ว่าทำไม่ได้ไม่เป็นไร เราก็ทำมันไปสนุกๆ ที่บ้านจะเรียกเราทำกันแบบ pocoyo dance เพราะมีการ์ตูนตอนหนึ่งที่ โพโคโย อยากเต้นได้สวยๆ เหมือนเพื่อนแต่ละคนที่เต้นสวยกันไปคนละแบบ ทั้งเต้นรำ เต้นโรบอต แต่โพโคโยทำไม่ได้เลย สุดท้ายโพโคโยเลยเลือกที่จะเต้นตามแบบฉบับของตัวเองน่ารักแบบของตัวเอง และได้สนุกไปกับเพื่อนๆ อีกอาการที่ตอกย้ำว่าสงสัยลูกเราจะเป็น Perfectionist คือ วันก่อนเธอปั้นดินน้ำมันเป็นงานศิลปชิ้นเอก แล้วเธอก็ถามว่า  "เก่งมั้ยคุณแม่" ตัวเราเองเลี่ยงที่จะไม่ตอบว่า "เก่ง" แต่ถามว่า "มันคืออะไรเหรอ"  ให้เจ้าตัวอธิบาย แล้วเราก็ตบท้ายว่า "สวยดีค่ะ คิดได้แปลกดี" พอตอบไปอย่างนี้ เจ้าตัวถามว่า "แล้วไม่เก่งเหรอคุณแม่" เราเลยต้องเลี่ยงไปตอบว่า "งานศิลป ไมมีคำว่าเก่ง หรือไม่เก่งหรอกลูก บางทีสวยสำหรับแม่ก็ไม่สวยสำหรับหนู สำคัญคือหนูเป็นคนสร้างแล้วหนูชอบมันมั้นเท่านั้นแหละ" หลังจากนั้นเราก็เลยถามลูกสาวว่า "หนูอยากเป็นคนเก่ง หรือเป็นคนดีมากกว่ากัน" ตาว   "เป็นคนดี ดีกว่าค่ะ เพราะคนดีสำคัญกว่าคนเก่ง" แม่    "แล้วเป็นคนมีเพื่อนเยอะๆ หรือเป็นคนเก่งดีกว่ากัน" ตาว   "เป็นคนมีเพื่อนเยอะดีกว่า สนุกกว่า" แม่    "คิดเหมือนแม่เลยลูก มีเพื่อนไว้เล่นสนุกกว่า" ตาว   "เก่งด้วย มีเพื่อนด้วยดีที่สุด" แม่    "ทำให้ดีที่สุด เก่งมั้ยช่างมัน แต่ต้องทำตัวให้เพื่อนๆรัก ไม่งั้นเหงา ไม่มีเพื่อนเล่นแน่" เล่าไปเรื่อย เล่าซะยาว แค่อยากแชร์ อีกผลกระทบหนึ่งที่เกิดจากการที่เด็กคนหนึ่งได้รับคำชมเยอะๆ เพราะเขาเป็นเด็กเก่ง เด็กดี ในสายตาผู้ใหญ่หลายๆคน (ซึ่งอาจจะไม่ได้เก่งจริงๆก็ได้ แค่ผู้ใหญ่เยินยอลูกหลานที่เป็นที่รักของตน) จากคุณ : แม่ลูกตาว (jackgeo) เขียนเมื่อ : 15 ก.ย. 53 14:17:12