ความคิดเห็นที่ 1 เวลาเหนื่อยก็ท้อบ้าง เราคิดว่าเป็นเรื่องปกตินะคะ ถ้าเหงาลองหาเพื่อน แม่ ๆ ในชานเรือนนี่แหละ คุยกันทางเนตเหมาะกับแม่ 24/7 ค่ะ หาเพื่อนที่มีลูกวัยใกล้กันจะได้เอาไว้ปรึกษาเรื่องพัฒนาการลูกได้ เดี๋ยวพอลูกเปลี่ยนวัย กิจกรรมประจำวันจะเปลี่ยน แม่ต้องปรับตัวเปลี่ยนตามวัยลูกด้วย อย่างเราลูก 2.10 ปี แม่มีหน้าที่เพิ่ม รับ-ส่งไปเรียนอาทิตย์ละ 2 วัน พอปีหน้าเข้า อ.1 ต้องรับ-ส่งไปโรงเรียน ฝึกให้ลูกงดนมมื้อดึก และนอนรวดเดียวถึงเช้า แม่จะสบายขึ้น เราเองใช้วิธีหักดิบ ทนฟังเสียงร้อง 1-2 วัน ทุกสิ่งอย่างขึ้นอยู่ที่ใจค่ะ ^ ^ จากคุณ : ระแนงไม้ เขียนเมื่อ : 26 ก.ย. 53 05:59:32

ความคิดเห็นที่ 2 ท้อไหม ไม่นะคะ   แต่บางทีอยากจะไปไหนคนเดียวบ้างอ่ะ ไปเดินซื้อของสบายๆ คนเดียว พอคิดว่า เด๋ว ต้องหอบลูกไป  ไม่ไปดีกว่า อยู่บ้านสบายกว่า จากคุณ : jessica in bkk เขียนเมื่อ : 26 ก.ย. 53 06:20:52

ความคิดเห็นที่ 3 อย่าท้อนะคะตอนลูกดิฉันยังเด็กเป็นแบบคุณ ตื่นบ่อยกลางวันงีบนิดเดียวต้องทำทุกอย่างเหมือนกัน  แต่เดี๋ยวก็ผ่านมันไปได้ค่ะ ตอนนี้ลูกโต ๆ หมดแล้วยังอดชี่นชมตัวเองไม่ได้เลี้ยงมาได้ไงจนโตเท่านี้ จากคุณ : pa imm เขียนเมื่อ : 26 ก.ย. 53 07:41:23

ความคิดเห็นที่ 4 อยู่ที่ไหนคะเนี่ย ไกลจากทาวน์มากไหม ขับรถได้ไหมคะ เพราะห้องสมุดประจำเมืองน่าจะมีกิจกรรมให้ทำบ้าง ดิฉันเข้าใจคุณนะคะ เพราะดิฉันอาจจะเป็นอย่างที่คุณเป็นหากย้ายมานี่เมกา ตอนลูกเล้กกว่านี้ จากคุณ : mrs.night owl เขียนเมื่อ : 26 ก.ย. 53 07:43:53

ความคิดเห็นที่ 5 คุณระแนงไม้คะ อยากเลิกมื้อดึกเหมือนกันค่ะ แต่ใจไม่ถึง ลูกร้องได้เป็นชม เสียงไม่มีตก ทำท่าว่าจะร้องได้ทั้งคืน เอาไว้ไม่ไหวจริงๆคงต้องใจแข็งกว่านี้ คุณjessica in bkk ดีนะคะที่ไม่ท้อ ดิฉันคงไม่ชอบเลี้ยงเด็กเท่าไหร่ เลยท้อง่าย สงสารลูกเหมือนกัน มีแม่อย่างเงี้ยะ คุณpa imm คะ ตอนนี้ฝันอยากเป็นอย่างคุณเนี่ยะคะ รอว่าเมื่อไหร่จะโต ใครๆก็บอกว่าโตแล้วจะมานั่งอยากให้ลูกเล็กเหมือนเดิม แต่ตอนนี้อยากให้ลูกโตเร็วๆ คุณ mrs.night owl ดิฉันอยู่ไม่ไกลจากทาวน์ค่ะ แต่ว่าเมืองเล็กมาก ห้องสมุดไปบ่อยๆ แต่ว่าเค้าไม่มีกิจกรรมสำหรับเด็กเล็ก ขวบสองขวบค่ะ เคยอ่านหนังสือพิมพ์ของเมืองใหญ่กว่านี้ เค้าจะจัดกิจกรรมเยอะ อิจฉาเลยค่ะ อยากพาลูกไปเล่นกะคนอื่นบ้าง แม่ก็จะได้เปลี่ยนบรรยากาศ ลูกชอบเล่นกับเด็กเล็กๆค่ะ พาไปสนามเด็กเล่นก็เจอแต่เด็กโต แล้วเด็กก็เปลี่ยนหน้าไปเรื่อย ลูกเลยไม่มีเพื่อน แม่ก็ไม่มีเพื่อนเหมือนกัน จากคุณ : โตช้าแก่เร็ว เขียนเมื่อ : 26 ก.ย. 53 07:56:28

ความคิดเห็นที่ 6 เราเข้าใจความรู้สึกเลย เพราะเราก้อเป็นอยู่ แต่ลูก 2 ยิ่งกว่าพูดไม่ออกบอกไม่ถูก 2ขวบ+6เดือน ลูกคนเล็กก้อชอบตื่นกลางดึกคะ แล้วก้อตื่นเช้า ไม่ทันหายง่วงหายเพลีย ก้อตื่นอีก กับข้าว งานบ้านก้อเหมาหมด บางทีก้ออยากไปเที่ยวบ้างไกลๆก้อทไม่ได้คะ ท่องในใจอดทนอย่างเดียว สัก2-3ปี ลูกโตเราก้อคงสบายขึ้น ทำให้มีกำลังใจมากขึ้นคะ ต้องปลอบใจตัวเอง  อย่าคิดว่ามันหนัก คนอื่นก้อผ่านได้ เราก้อต้องทำได้คะ จากคุณ : น้องจัมโบ้ เขียนเมื่อ : 26 ก.ย. 53 08:06:26

ความคิดเห็นที่ 7 เข้าใจ จขกท มากๆ ค่ะ หากอยู่เมกา เมืองเล็ก ทุกอย่าง ห่างกันหมด ไม่ออกไปไหนก็ไม่เห็นใคร คนอยู่เมืองไทยจะไม่เข้าใจคำว่าท้อ ของคุณหรอกค่ะ เพราะสังคมเเวดล้อม ครอบครัว ใกล้ชิด มีเงินหน่อยก็จ้างคนมาทำงานบ้านหรือเลี้ยงลูกได้ แต่คุณอยู่ห่างไกล เมืองเล้ก และงานบ้านทุกวันที่ต้องทำ ลูกก็ต้อเงเลี้ยง เพื่อนก็ไม่มี จะวันไหนของสัปดาห์ ของคุณก็เหนื่อยเหมือนๆ กัน เข้าใจค่ะ เป็นดิฉันก็ท้อ คุณคงไม่รู้สึกท้อทุกวันหรอก คงจะมีวันนี้ที่ดาวน์หน่อย เพราะเหนื่อย ลองตกลงกับสามี ขออาทิตย์ออฟ หรือ เสาร์ออฟ เเล้วคุณออกจากบ้านไปเลย หาอะไรทำ อาจจะดีขึ้นค่ะ จากคุณ : mrs.night owl เขียนเมื่อ : 26 ก.ย. 53 08:10:01

ความคิดเห็นที่ 8 มาให้กำลังใจนะคะ เลี้ยงลูกคนเดียวตลอดเวลาไม่มีใครแตะมือเลยก็น่าจะล้ามั่งแหละค่ะ เราว่าคุณจขกท.ไม่ได้ความอดทนต่ำหรอกค่ะ สู้ๆนะคะ จากคุณ : คุณนายฟู เขียนเมื่อ : 26 ก.ย. 53 09:03:53

ความคิดเห็นที่ 9 มีเบื่อบ้าง แต่ไม่เคยท้อค่ะ จากคุณ : elin เขียนเมื่อ : 26 ก.ย. 53 09:10:51

ความคิดเห็นที่ 10 เข้าใจความรู้สึก จขกท อย่างย่ิงค่ะ เลี้ยงลูกอยู่เมืองเล็กมาก ๆ ในอเมริกาค่ะ ห้างมีแต่ walmart ไม่มีร้านอาหารไทย ซื้อกับข้าวไทยต้องขับรถไปสามชั่วโมง มีเพื่อนเหมือนกันแต่ส่วนใหญ่เป็นวัยคุณยายซึ่งเค้าก็ลูกโตมีหลานกันหมด เค้าก็ไม่ได้มาสุงสิงอะไรกับเรามากมาย ส่วนสามีก็ทำงานเยอะมาก และก็ตามนิสัยผู้ชายคืออดทนต่ำกว่าหญิง เล่นกับลูกได้ไม่เกินครึ่งชั่วโมงหรอกค่ะ ไปสืบ ๆ ดูที่เมืองที่อยู่ก็ไม่มีกิจกรรมสำหรับเด็กเล็ก ๆ เหมือนกัน ลุ้นอยู่ว่าถ้าคุณยายกลับเมืองไทยตอนลูกสี่เดือน ชีวิตจะเป็นอย่างไรหนอ คิดอยกกลับเมืองไทยบ่อย ๆค่ะ เรามีญาติพี่น้อง ซื้อหาอาหารก็ง่าย หาคนมาช่วยทำงานบ้านก็ง่าย ต่างประเทศชีวิตสะดวกแต่ไม่ค่อยสบาย จากคุณ : Pink Studio เขียนเมื่อ : 26 ก.ย. 53 09:28:36

ความคิดเห็นที่ 11 จขกท ใจเย็นๆ นะคะ เวลาอ่ะ ผ่านเร็วมากๆ.. แบๆ หมดวันแล้ว  เด๋วลูกก็โตแล้วค่ะ จากคุณ : jessica in bkk เขียนเมื่อ : 26 ก.ย. 53 10:15:53

ความคิดเห็นที่ 12 ได้ระบายออกบ้างก็รู้สึกดีขึ้นค่ะ ขอบคุณทุกคนมากที่มาช่วยตอบพูดคุยกัน เย็นนี้ลูกเหมือนรู้ว่าแม่ล้าแล้ว เป็นเด็กดีเชียวค่ะ ไม่ค่อยงอแงมาก กินข้าวดีๆ ยอมนั่งเล่นก๊อก แก๊ก เข้านอนไม่งอแง นี่ถ้าคืนนี้ตื่นน้อยกว่าสี่ครั้งจะเป็นสวรรค์ของแม่เลย ดิฉันเหมือนคุณ Pink Studio เลยค่ะ อยู่เมืองเล็กๆ ไม่มีร้านอาหารไทย ไปซื้อกับข้าวไทยต้องขับรถไปมากกว่าชั่วโมง สามีทำงานเยอะมาก ความอดทนต่ำกว่าดิฉันอีก ชอบเล่นกับลูก แต่ได้แป๊บๆ ให้ช่วยเลี้ยงลูก ผ่านไปสิบนาทีจูงลูกเดินมาหาละ บอกลูกอยากมาหาแม่ ดิฉันแค่ลูกคนเดียวยังเหนื่อย สองคนไม่กล้าคิดเลยค่ะ นับถือคุณจริงๆค่ะคุณน้องจัมโบ เราต้องอดทนด้วยกันอีกสองสามปีนะคะ ขอบคุณ mrs.night owl มากค่ะที่เข้ามาตอบอีกรอบ คำว่าเข้าใจนี่ช่วยได้มากจริงๆค่ะ พูดแล้วน้ำตาจะไหล เรื่องอย่างนี้ไม่กล้าบ่นให้ทางบ้านฟังด้วย กลัวเค้าเป็นห่วง เลยต้องมาระบายในนี้ ขอบคุณคุณนายฟูสำหรับกำลังใจค่ะ คุณ elin ดีแล้วค่ะที่ไม่ท้อ เป็นแม่ห้ามท้อ ดิฉันก็ต้องเป็นไอ้มดแดงสู้ต่อไป ขอบคุณทุกท่านมากค่ะ จากคุณ : โตช้าแก่เร็ว เขียนเมื่อ : 26 ก.ย. 53 10:46:01

ความคิดเห็นที่ 13 เพิ่งเห็น คุณ jessica in bkk ขอบคุณ ที่เข้ามาให้กำลังใจอีกรอบค่ะ จากคุณ : โตช้าแก่เร็ว เขียนเมื่อ : 26 ก.ย. 53 10:48:54

ความคิดเห็นที่ 14 มาเอาใจช่วยครับ บางทีเลี้ยงลูกวันไหนเค้างอแงมากก็เครียดเหมือนกัน แต่วันไหนน่ารักก็เพลินดี ว่าแต่ลูกจขกท. อายุเท่าไหร่แล้วครับ แก้ไขเมื่อ 26 ก.ย. 53 10:51:57 จากคุณ : DevMan เขียนเมื่อ : 26 ก.ย. 53 10:51:16

ความคิดเห็นที่ 15 ขอบคุณ คุณDevManค่ะ ใช่เลยค่ะวันไหนลูกเป็นเด็กดีแม่ก็ชื่นใจ ลูกดิฉันเกือบสิบเอ็ดเดือนแล้วค่ะ เดี๋ยวต้องขอตัวไปนอนก่อนละค่ะ ขออภัยถ้ามีใครเข้ามาแล้วไม่ได้ตอบทันที ต้องเก็บแรงไว้สู้อีกทั้งคืน พรุ่งนี้ถ้ามีโอกาสจะแว๊บเข้ามาใหม่ค่ะ จากคุณ : โตช้าแก่เร็ว เขียนเมื่อ : 26 ก.ย. 53 10:57:39

ความคิดเห็นที่ 16 มาให้กำลังใจอีกคนค่ะ ของดิฉันผ่านมาไ้ด้เเล้วช่วงที่ว่า.... ไม่เคยได้หลับเต็มตาเลยตอนลูกเล็กๆ ตื่นกลางคืนถึงสองขวบกว่าๆ เพราะยังติดนมเเม่... ยิ่งตอนยังไม่ขวบต้องอุ้มไปกินข้าวไปเพราะลูกร้องไม่มีคนช่วย... เข้าห้องน้ำก็ต้องอุ้มไว้บนตัก อืมมม....นึกเเล้วก็สยองเเหะ สามีบินไปทำงานต่างประเทศเลยไม่ต้องนึกพึ่งกันเลย....ถึงอยู่พี่ท่านก็ไม่ช่วย เหอๆ จากคุณ : bad weather เขียนเมื่อ : 26 ก.ย. 53 11:47:39

ความคิดเห็นที่ 17 ทำเหมือนกันเลยค่ะ แต่พอเราออกไปข้างนอก (ต้องไปสอนพิเศษอาทิตย์ละ 2 ชม.) แรกๆ ก็รู้สึกสบาย แปปนึงเท่านั้นแหล่ะ นั่งคิดถึงลูก พอไม่อยู่แทนที่จะรู้สึกสบายแต่กลับเหงาอะค่ะ เสื้อผ้าหน้าผมนี่ไม่ต้องพูดถึงเลย ไม่มีเวลาจะใส่ใจตัวเอง มัวแต่แต่งตัวให้ลูกสาว 555+ จากคุณ : joong_june เขียนเมื่อ : 26 ก.ย. 53 12:09:14

ความคิดเห็นที่ 18 เหนื่อยมากๆค่ะ เคยท้อด้วย แต่ไม่ถอย มองหน้าลูกแล้วก็ฮึดสู้ต่อไป โชคดีที่ลูกเรานอนยาวเร็วค่ะ เลยมีเวลาพักบ้างตอนหัวค่ำ เสาร์อาทิตย์ก็สบายหน่อยคุณสามีอยู่บ้าน ไปให้ย่าช่วยเลี้ยงบ้างเพราะวันธรรมดาเค้าก็ทำงานกันหมด บางวันเราไม่สบายดูลูกแทบไม่ได้ก็นอนดูกันเลยอ่ะ พานอนด้วยกัน ดีที่เค้าเลี้ยวค่อนข้างง่ายไม่งอแง บางวันก็คิดถึงเมืองไทยใจจะขาด เทำไงได้ชีวิตที่เลือกเอง 555 พยายามปลงค่ะ จากคุณ : asita เขียนเมื่อ : 26 ก.ย. 53 12:37:29

ความคิดเห็นที่ 19 จขกท ใจเย็นๆ สู้ๆ นะค่ะ จากคุณ : ทางเชยเชย (ทางเชยเชย) เขียนเมื่อ : 26 ก.ย. 53 13:20:11

ความคิดเห็นที่ 20 ชีวิตคุณเหมือนเราเด๊ะเลยค่ะ ตอนนี้ลูกเพิ่งจะขวบ เพิ่งนอนยาวได้ แต่ก็นอนดึกน่าดู ถามว่าท้อมั้ย ถ้าแค่เลี้ยงลูกอย่างเดียวไม่ท้อหรอกค่ะ แต่ที่ท้อ เพราะมันต้องทำทุกอย่าง ทำงานบ้าน ทำกับข้าว ดูแลสามี ดูแลทุกอย่างของลูก แถมจะไปไหน จะทำอะไร ก็ต้องรอแต่สามี เพราะมีรถคันเดียว จะหอบลูกขึ้นรถเมล์ก็ไม่สะดวก ก็เลยออกอาการเบื่อ ชีวิตที่เป็นอยู่ค่ะ คิดถึงบ้าน อยากกลับเมืองไทย...เข้ามาบ่น ซะงั้น ขอโทษทีนะคะ จากคุณ : บลูม่า เขียนเมื่อ : 26 ก.ย. 53 13:53:59

ความคิดเห็นที่ 21 เคยเป็นค่ะ สอนให้ลูกนอนยาวๆก่อนแล้วคุณจะรู้สึกดีขึ้นมากกกก ปกติเราเป็นคนไม่ชอบออกไปไหนไม่ขี้เหงา แต่พอมีลูกกลับรู้สึกเหงา อยากมีเพื่อนอยากเจอผู้คน ลูกเราก็เกือบ 11 เดือน ตั้งแต่เค้า 9 เดือนกว่าๆ นอนยาวมาตลอด เรารู้สึกดีขึ้นมากกก ไม่เหงา ไม่เศร้าแล้ว ก่อนหน้านั้นเค้ามีนอนยาวบ้าง ตื่นบ่อยบ้าง อารมณ์เราก้อขึ้นๆลงๆตลอด สู้ๆนะคะ จากคุณ : Chocolate Junkie เขียนเมื่อ : 26 ก.ย. 53 14:04:43

ความคิดเห็นที่ 22 เป็นกำลังใจให้เจ้าของกระทู้นะคะ ถ้าอยู่ใกล้ๆ กันจะไปช่วยเลี้ยงเลยเนี่ย สู้ๆ นะคะ จากคุณ : นรารักษ์ เขียนเมื่อ : 26 ก.ย. 53 18:38:06

ความคิดเห็นที่ 23 มาเป็นกำลังใจให้ค่ะ  เราก็เหมือนกันเลี้ยงลูกคนเดียว งานบ้านเหมาหมด  ดีบ้างไม่ดีบ้างก็ว่ากันไป  อยู่ต่างประเทศ  บ้านนอกอีกเช่นกัน  เพื่อนแฮะๆไม่มีเลยค่ะ  ที่มีเค้าก็ทำงาน  เวลาไม่ตรงกัน  ชีวิตก็มีแต่ลูก  ตลอดยี่สิบสี่ชม  เจ็ดวัน  เหมือนกันค่ะ  เราก็เหนื่อย  และท้อเหมือนกัน  บางทีก็ร้องไห้บ้าง  เหนื่อยคิดถึงแม่ คิดถึงพ่อ  แต่มันก็ไม่ใช่เราคนเดียวที่เป็นแบบนี้  คนเป็นแม่เป็นแบบนี้ทุกคนค่ะ  สู้ๆนะคะ  เราเองก็ต้องสู้ๆเหมือนกัน  มีอะไรคุยกันได้ในชานเรือนนะคะ  เพื่อนๆเยอะมากมาย  เราเข้ามาอ่านทุกวัน  ถ้าว่าง ฮิๆ  ตอบบ้างถ้าตอบได้  เหมือนมีเพื่อนเยอะแยะเลย  ทำให้คลายเหงาได้เยอะค่ะ จากคุณ : แม่คุณนายแพะ (Anna and The Sim) เขียนเมื่อ : 26 ก.ย. 53 19:28:11

ความคิดเห็นที่ 24 หยุดงานรอคลอด เหงาเหมือนกัน เข้ามาเล่นกระทู้บ่อยๆสิคะ มีเพื่อนเยอะ จากคุณ : timebottle เขียนเมื่อ : 26 ก.ย. 53 21:50:06

ความคิดเห็นที่ 25 เข้ามาบอกว่าเป็นเหมือนกันค่ะ ให้กำลังใจนะคะ เดี๋ยวมันก็ผ่านไปค่ะ จากคุณ : LovelyPaoPao (LovelyPaoPao) เขียนเมื่อ : 27 ก.ย. 53 10:37:06

ความคิดเห็นที่ 26   เป็นกำลังใจให้ค่ะ เลี้ยงลูกก็เป็นแบบนี้ค่ะ ตอนนี้เราก็เลี้ยงลูกคนที่สองค่ะ อายุเกือบสองเดือนค่ะ เหนื่อยมากเหมือนกันค่ะ สู้ๆนะคะ จากคุณ : radakorn เขียนเมื่อ : 27 ก.ย. 53 20:04:07

ความคิดเห็นที่ 27 จขกท. ลองใช้เวลาสัก 10 วินาทีค่ะ มองหน้าลูก พินิจพิเคราะห์หน้าตาเค้าเข้าไว้ค่ะ ดูอิริยาบทที่เค้ากำลังแสดงความไร้เดียงสานะคะ  เดี๋ยวก็หายท้อค่ะ เราใช้วิธีนี้แหละค่ะ  กำลังใจที่ดีที่สุดเลยล่ะนั่น จากคุณ : elin เขียนเมื่อ : 27 ก.ย. 53 20:10:34

ความคิดเห็นที่ 28   อยู่เมืองไทยกับพ่อแม่และสามี ทำงานนอกบ้านด้วย ไปห้างบ่อยด้วย เลี้ยงลูกเองด้วย ทำงานบ้านเองด้วย หาเลี้ยงชีพตัวเองด้วย ยังเหนื่อย และท้อเลยค่ะ เป็นพักๆ เป็นบางอารมณ์ ใจเย็นๆค่ะ ลองชวนสามีไปเที่ยวบ้างดีมั้ยคะ เผื่อจะดีขึ้นบ้าง เราว่าคนเป็นแม่ที่เลี้ยงลูกเองน่าจะเกิดอารมณ์แบบนี้บ้างเกือบทุกคนนะคะ สู้ๆค่ะ จากคุณ : supermom เขียนเมื่อ : 28 ก.ย. 53 01:28:16 A:124.121.98.121 X: TicketID:005920

ความคิดเห็นที่ 29 ขอบคุณทุกๆคนสำหรับกำลังใจและคำแนะนำค่ะ รู้สึกอบอุ่นมากๆค่ะ ขอบคุณทุกท่านจากใจจริงค่ะ จากคุณ : โตช้าแก่เร็ว เขียนเมื่อ : 28 ก.ย. 53 10:15:24