==== แม่จ๋า แม่อยู่ไหน======
|
|
เรื่องนี้เกิดขึ้นเมื่อสองปีก่อน จึงขอนำมาเล่า ให้ แม่ๆ ที่อยู่กันสองแม่ลูกหรือ ลูกอยู่กับพ่อ แล้วต้องการมีครอบครัวใหม่ ได้ทราบความรู้สึกของลูกนะครับ
"พ่อไม่ไปดูบ้านใหม่ของแม่เลยหรือ" ลูกสาวถาม ผมในมื้ออาหาร วันหนึ่ง เราทำต้มยำกุ้งน้ำข้น กันสองพ่อลูกช่วยกันทำ อย่างสนุกสนาน
"คงไม่ได้หรอกลูก พ่ออยู่ที่นี่ดีกว่า"
จากนั้นก็มีการซักฟอก เยอะเลยว่าทำไมเพราะเขาคงห่วงแม่ แล้วสมัย ก่อน อยู่ด้วยกันเรื่องจุกจิกในบ้านผมทั้งนั้นที่ทำสุดท้ายผมก็เลยต้องพูดอธิบายลูกว่า
"พ่อจะเล่าเรื่องบางอย่างให้ลูกฟังที่จริงไม่อยากเล่าหรอก แต่ในเมื่อมัน เป็นแบบนี้ก็ต้องเล่าเพราะว่าคงถึงเวลาแล้วละ ฟังแล้วต้องเก็บความรู้สึกให้ดีนะ แม่เขามีครอบครัวใหม่แล้ว เขามีทางเดินใหม่แล้ว "
"พี่เขาละล่ะ"
เขาถามถึงพี่สาวที่เขารักมากๆ ใกล้ชิดมากๆ แม้จะเป็นลูกคนละพ่อก็ตามเพราะโตมาด้วยกัน
"ทำไมพี่ เขาไม่อยุ่กับแม่ ทำไมพี่เขานอนที่ โรงแรมแล้วก็ บ้านป้า ทำไมไม่ไปนอนบ้านแม่ด้วย"
คำถามเป็นชุด
สุดท้ายผมจะผิดหรือถูกไม่รู้นะครับผมก็เลยเล่า ให้ลูกฟังว่า เกิดอะไรขึ้นกับแม่ แล้วแม่เขา ได้คนดูแลที่ ไม่อยากเปิดเผยกับใคร แม้แต่ พวกลุงและป้า ของเจ้าหมิวก็ไม่ต้องการให้ใครรู้
เงียบ ต้มยำกุ้งของผมมันคงขมไปแล้วมัง
ลูกสาวนั่งน้ำตาซึมแล้วก็ลุกเข้าห้องนอน ล๊อกห้องเสียงร้องไห้ดังมาก ดังจริงๆ ผมนั่งกอดเข่าหน้าห้องนอน คิดอะไรไม่ออก นึกโทษตัวเอง ผมผิดอีกแล้วไม่ควร เลย
เสียงร้องไห้เบาลงกลายเป็นเสียงหอบ เหมือนคนแน่นหน้าอก
Hyperventilation syndrome!!
คำนี้ขึ้นมาให้หัวผม หายใจเกิน ออกซิเจนเกิน เอาแล้วยุ่งแล้ว
ผมทุบประตูห้อง ให้ลูกสาวเปิดประตูห้องด่วน ผมทุบอยู่หลายนาที จนสุดท้าย ลูกสาวเปิดให้เข้าไป เขานอนบีบหน้าอก เกร็งตัวบนที่นอนผมพยายามช่วยเหลือเต็มที่
"หายใจช้าๆ ลงลูก หายใจเข้าทางจมูกแล้วหายใจออกทางปาก ให้อากาศเข้าในถุงพลาสติก "
ที่จริง ผมลืมไปว่า ถ้าเกิดเหตุการณ์แบบนี้ใช้กรวยกระดาษ จะดีว่าเพราะเก็บ คาร์บอนไดออกไซด์ได้ง่ายกว่า แต่นาทีนั้นอะไรคว้าได้ใกล้มือก็จัดการเอาใช้ได้
ผมพยายาม เต็มที่ ไม่เป็นผล เพราะ ลูกไม่ทำตามเขาร้องไห้ด้วย เกร็งตัวดวย
ผมรีบอุ้มลูกขึ้นรถไปหาหมอ รพ ใกล้บ้านที่สุด
รพ เอกชล2 อยู่แค่อ่างศิลาใกล้บ้านมาก งานนี้ คงต้องแวเลี่ยม หรือ Haldol ช่วยแล้วละนี่คือความคิดของผม
พอไปถึงฉุกเฉิน เขาก็ร้องไห้ยังไม่หยุด
"ไม่หาหมอ หนูจะหาแม่ หนูจะหาแม่"
เขาร้องไห้ เหมือน เด็กเล็กๆ ไม่เป็นไร ไม่หาหมอ ก็ได้ ผมเลื่อนรถไปจอดหน้ารพ
ผมต้องรักษาใจลูกให้ถึงที่สุด ผมจอดรถข้างทางในโรงพยาบาลแล้ว นั่งคุยกับลูกด้วยเสียงที่เรียบที่สุด
"หาแม่ไม่ได้นะแม่ทำงานยังไม่เลิกงาน แม่ยังคงอยู่เหมือนเดิม แม่ยังรักลูกเหมือนเดิม คิดดูนะลูก วันเกิดพี่เขาแม่ยังไม่เคยจัด กินข้าวรวมญาติกัน เหมือนหมิวนะแต่ตั้งแต่หมิวเกิดจนวันนี้แม่ก็ นัดกินข้าว เป่าเค๊ก เป็นประจำเพิ่งจะมีปีนี้ที่ทุกคนติดงาน แต่ปีหน้าก็คงเหมือนเดิม วันเกิดแม่ก็ยังคงมาหา แม้อาจจะไม่ตรง วัน ก็ตามแม่ยังโทรหาหนูเสมอ
พ่อกับแม่มีความเห็นไม่ตรงกัน มีวิถีชีวิตไม่ตรงกัน ก็ไม่สามารถอยู่ด้วยกันได้ ก็ ต้องแยกทางกัน ไม่มีใครผิด พ่อแม่อาจจะไม่รักกันแล้วแต่พ่อแม่ยังรักลูกเสมอ "
"สามีภรรยา แยกทางกันก็เป็นคนอื่น แต่พ่อกับลูก หรือแม่กับลูกอย่างไร ก็เป็นความผูกพันธ์ ที่ตัดขาดไม่ได้ แม่รักลูกมากเพียงแต่ไม่ได้อยู่กับลูกเท่านั้น"
เงียบเขานั่งฟังนิ่ง ๆ ผมค่อยๆ จับมือลูกเป็นระยะ อาการเกร็งเริ่มลดลงเพราะผมปิดแอร์ในรถด้วย ทำให้ อากาศเริ่มร้อน แล้ว ไม่ถ่ายเท คาร์บอนไดออกไซด์เริ่มมากขึ้น ดังนั้น อาการเขาน่าจะลดลง
"ฟังพ่อนะไม่มีใครอยากเป็นรองใคร แต่คนเราอาจจะมีเหตุผลของตัวเอง ที่เราไม่สามารถไปรับรู้เขาได้หมด แต่เราก็ต้องคอยดูเขา พ่อแยกกับแม่ไม่ใช่พ่อ จะต้องไปอาฆาตแม่ เขาไปดีก็คือดี ถ้าเขาไปร้าย เขาเจ็บ ลูกก็เจ็บ พ่อก็คงต้องช่วย แต่ช่วยเฉยๆ นะ เพราะเขายังเป็นแม่ของลูก แค่นี้เองนะ
เอาละพ่อเบื่อแล้วที่นั่งที่ รพ นี้ เราขับรถเล่นไปคุยกันไปดีไหม"
เขาพยักหน้า อาการเกร็งลดลง มากจน เกือบปรกติ
ผมขับรถจากรพ มุ่งหน้าไป ชายทะลบางแสน วนไป หน้า ม บูรพา
"ไม่มีใครหรอกที่ได้ไม่มีเสีย ไม่มีใครที่เสียโดนไม่มีได้ อะไรที่เกิดกับเราวันนี้ดีที่สุดแล้ว จำไว้นะ เหมือนสมัยพ่อ เรียน ม ปลายพ่อก็คิดว่า มีลูกชายจะให้เข้าอัสสัม ลูกสาวให้เข้าเซนต์ปอลแต่พ่อต้องอยู่กับแม่ที่ กทม พ่อก็คิดว่าคงหมดหวังแล้วแม่ก็กดดัน พ่อทุกแบบจนพ่อ ทนไม่ไหว แล้วเราก็ต้องมาอยู่ชลบุรี แล้วหนูก็ได้เรียนที่ เซนต์ปอล และได้เจอกับเพื่อนดีๆ มากมาย ได้เล่นดนตรีวงโรงเรียน "
ผมพูด ไปเรื่อยๆ แล้วก็วนเข้าถนนเลียบชายทะเลหน้าศาลากลางจังหวัด วนกลับรถที่บางทราย แล้วก็
"พ่อ หิว ต้มยำกุ้งพ่อ กินไม่อิ่ม ปวดท้องด้วย"
7-11 คือคำตอบสุดท้าย
เฮ้ออ เห็นเขาเดินสดใสเขาเซเว่นได้ ก็คิดว่าจบแล้ว เสียใจแรงๆ เสียใจครั้งเดียวแล้วจบ
เราซื้อขนมกันห่อใหญ่แล้วก็ กลับบ้าน
เล่นเอาเหนื่อยเลยนึกว่าผมแย่แน่ ปัญหาในอกยกออกไปแล้ว ลูกสาวร่าเริงเหมือนเดิม เขาเข้าใจ เพราะผมได้พูดกับเขาด้วยความใจเย็นที่สุด เขาอาจจะผิดหวังแบบเด็กทุกคนที่หวังว่าวันหนึ่งพ่อแม่จะมาดีกันแล้วอยู่ด้วยกันอีกครั้ง แต่การที่ใครคนหนึ่งไปมีครอบครัวใหม่ มันคือ การทำลายความหวังเขาหมดสิ้น มันก็เป็นเรื่องที่น่าเสียใจ แต่ ผมเชื่อมั่นความเป็นลูกของเขาที่ได้ความใกล้ชิดการรับการถ่ายทอดความคิด จากผมมา เยอะ นี่ไม่ได้พูดเข้าข้างตัวเองนะครับเพราะผม จะเลี้ยงลูกอย่างใกล้ชิดตลอด ผมคุยกับลูกในทุกปัญหามากกว่าแม่เขาเยอะ
ผู้ชาย ที่สอนการทำงานบ้านกับลูกสาว
ผู้ชายที่สอนการใช้ชีวิตในสังคมกับลูกสาว
ผู้ชายที่สอนแม้แต่การใช้ผ้าอนามัยกับลูกสาว
ไม่เข้าใจลูกได้อย่างไร
"พ่อ แลกมือถือกัน แล้วเอา Blue tooth ของพ่อมาให้หนูใช้นะ หนูอยากได้ ไม่งั้นเดี๋ยวหนูชักใหม่นะ"
เสียงเจ้าตัวแสบตะโกนจากห้อง เออ ดีให้มันชักไปเลย ถ้าไม่อย่างนั้นโดน ตืบแน่ เรียนเซนต์ปอล หกปี มือถือหายไปกี่เครื่องแล้ว เช้านี้กล่องดินสอหายอีก มันน่าอัดไหม ลูกผม
แก้ไขเมื่อ 04 ต.ค. 53 07:27:20
| จากคุณ |
:
ทาสเทวี 
|
| เขียนเมื่อ |
:
4 ต.ค. 53 07:26:47
|
|
|
| 
