ความคิดเห็นที่ 1 ได้ข้อคิดสะกิดใจดีค่ะ.......แต่ละครอบครัวคิดต่าง มีองค์ประกอบต่าง......บางครั้งเราขาดอะไร   เราก็อยากเติมเต็มให้ลูก ไม่ว่าจะหวังดีแค่ไหน แต่สำคัญที่สุดคือ ให้เขามีความสุข อบอุ่น เมื่ออยู่กับครอบครัว สนับสนุนให้ค้นหาสิ่งที่เขาชอบ สิ่งที่เขาอยากเป็นเมื่อโตขึ้น เพื่อสร้างแรงจูงใจในการเรียน การอบรมสั่งสอนในเรื่อง มารยาท ระเบียบวินัย ศีลธรรม การมีน้ำใจ มีความรับผิดชอบเป็นเรื่องพื้นฐานที่ต้องสร้างควบคู่กันไปตั้งแต่เล็กๆ เพื่อเติบโตเป็นผู้ใหญ่ที่ไม่แห้งแล้ง รู้จักผิดชอบชั่วดีมีเหตุผล มีความสุข และเป็นในสิ่งที่เขาอยากเป็นพอใจในตัวตนของตัวเอง จากคุณ : พี่จ๊ะจ๋า เขียนเมื่อ : 7 มี.ค. 54 08:25:17

ความคิดเห็นที่ 2 จะบอกครูเจนว่า...เห็นด้วยอย่างยิ่ง ทุกวันนี้ก็พยายามสอนลูกนะคะ ให้เก่ง&มีคุณธรรม เพราะสำคัญมาก รู้สึกว่าสังคมในปัจจุบันนี้ เน้นให้แต่เด็กเก่งๆๆ โดยที่ไม่สนใจอะไรเลย แม้กระทั่งความเครียดของเด็ก ยัดเยียดวิชาการที่คิดว่าเกินอายุเด็กมากๆ เลยค่ะ แต่ถ้าหากไม่ทำอย่างนั้นแล้วละก็..... ก็มีปัญหาตามมาอีก เรียนไม่ทันเพื่อน เหตุการณ์จริงเกิดขึ้นกับหลานๆ ที่บ้านค่ะ จากคุณ : t_merlin เขียนเมื่อ : 7 มี.ค. 54 08:25:28

ความคิดเห็นที่ 3 ได้อ่านบทความของนักเขียนคนนี้ ไม่ทราบว่าเป็นส่วนหนึ่งของหนังสือมั้ย รู้สึกว่า เธอเป็นคุณแม่ที่น่ากลัวมากๆ ถ้าเราเกิดเป็นลูกเธอคงสยองขวัญมาก เธอบอกว่า เคยด่าลูกลูกระหว่างกินข้าว (มีเพื่อนๆแม่อยู่ด้วย) ว่า ขยะ จนคุณแม่คนนึงถึงกับทนไม่ได้ต้องขอตัวกลับก่อน แถมบอกอีกว่า เธอเคยถูกพ่อเรียกเธอแบบนี้ แล้วทำให้รู้สึกตัวเองมีค่าขึ้น ตรงข้ามกับพ่อแม่ฝรั่งที่เรียกลูกหวานๆ แต่เด็กรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นขยะแทน ขอมีลูกฉลาดแต่ไม่ต้องจีเนียส เข้ากับคนอื่นได้ดี มีคุณธรรม แบบนี้ดีกว่า จากคุณ : แม่ลูกสอง เขียนเมื่อ : 7 มี.ค. 54 08:44:29 A:74.110.138.138 X: TicketID:306602

ความคิดเห็นที่ 4 แค่ขอให้เค้าเป็นเด็กดีของเรา เป็นคนดีของสังคม เอาตัวรอดแต่ไม่เอาเปรียบใคร แค่นี้ก็พอแล้วน่ะ จากคุณ : แม่น้องบูม เขียนเมื่อ : 7 มี.ค. 54 08:59:42

ความคิดเห็นที่ 5 แม่น้องบูม : เราคิดเหมือนคุณค่ะ จากคุณ : หม่ามี๊น้องแจน เขียนเมื่อ : 7 มี.ค. 54 09:36:04

ความคิดเห็นที่ 6 แวะมาโหวต...ตามเคยค่ะ จากคุณ : แม่น้องปีใหม่ เขียนเมื่อ : 7 มี.ค. 54 09:36:16

ความคิดเห็นที่ 7 อยู่ที่ความคาดหวังของพ่อแม่ค่ะ ว่า คาดหวังอะไร ถ้าคิดว่า คนที่มีเกียรติ มีศักดิ์ศรี คือ คนที่มีเงินมาก คือคนที่สามารถสร้างทรัพย์วัตถุได้มาก ก็คงถูกอย่างที่เค้าว่า เพราะถ้าไม่มุมานะก็ทำไมได้หรอก ไม่งั้นคงไม่มีคำว่า ถ้าท้อก็เป็นถ่าน เพราะผ่านจึงเป็นเพชรหรอก เพชรมันเกิดมายาก มันไม่ได้มาง่าย ไม่เหมือนถ่านหินธรรมดาๆ ที่ไม่มีราคาในตัวเอง แต่... สำหรับเรา ลูกเราขอแค่เค้าช่วยเหลือตัวเองได้ ไม่เป็นภาระสังคม ไม่เอาเปรียบสังคมก็พอใจแล้ว ถ้าลูกเราไปสอบ เราก็จะบอกลูกว่า ไม่จำเป็นต้องได้เกรด 4 หรอกลูก แค่หนูไม่ตกแม่ก็ดีใจแล้ว จากคุณ : แมวสีขาวขนปุย เขียนเมื่อ : 7 มี.ค. 54 09:55:21

ความคิดเห็นที่ 8 เราขอแค่เจ้าหมูอ้วนของเราสุขภาพดี สดใส ร่าเริง มีความสุข ก็พอแล้วค่ะ เขาอยากทำอะไรก็ทำได้ค่ะถ้าไม่ไปเบียดเบียนใคร และไม่ละเมิดสิทธิของผู้อื่นค่ะ จากคุณ : แอร์ค่ะ (yayair_55) เขียนเมื่อ : 7 มี.ค. 54 10:03:34

ความคิดเห็นที่ 9 อ่านแล้วโดนใจค่ะ.... สิ่งที่เราคิดและพยายามทำมาตลอดก็คือ เราอยากเลี้ยงลูกให้มีความสุข เป็นคนดี มีคุณธรรม มีความเป็นคน อยู่ร่วมกับเพื่อนมนุษย์ได้ เราไม่อยากให้ลูกเก่งแบบสุดๆ รวยแบบสุดๆ เพราะสิ่งเหล่านี้สามารถต่อยอดไปในทางที่ไม่ดีได้ง่ายกว่า เราแค่อยากให้ลูกเราเอาตัวรอดได้ ใช้ชีวิตเป็น ไม่อดอยาก ----------------------------------------- เราโชคดีที่คิดแบบนี้เพราะเราไม่โดนกดดันอะไรในวัยเด็ก พ่อแม่เราให้อิสรภาพเต็มที่ ในบางครอบครัวที่เข้มงวดมากเราก็ไม่ขอออกความเห็น เพราะเชื่อว่าทุกๆ ครอบครัวคงมีเหตุผลไม่เหมือนกัน จะเข้มงวดแค่ไหนถ้าทำเพื่อลูก ไม่ใช่เพื่อตัวเองก็คงจะดีกว่า แต่บอกตามตรงอ่านบทความแล้วจินตนาการเป็นเด็กคนนึงแล้วเรารู้สึกสงสารจับใจ ความสุขอยู่รอบๆ ตัวเราก็จริงแต่ไม่ใช่สังคม ชื่อเสียง รางวัลหรือการยอมรับใดๆ ทั้งสิ้น อยากเห็นเด็กๆ เติบโตและสดใสไปตามวัยของเค้า ชอบเห็นเด็กวิ่งเล่นกับเพื่อน หัวเราะเอิ้กอ้าก ตัวมอมแมม ชอบเห็นเด็กกอดพ่อแม่ อ้อนพ่อแม่ จูบพ่อแม่ :) จากคุณ : จ้าว..จอม เขียนเมื่อ : 7 มี.ค. 54 10:07:10

ความคิดเห็นที่ 10 ดิฉันมีบางข้อที่คล้ายๆกับเเม่ที่คุณยกตัวอย่างมาค่ะ -ต้องได้เกรด A และได้ที่หนึ่งทุกวิชายกเว้นพละศึกษาและการแสดง(เพราะแม่ไม่สนใจสองวิชานั้น) ข้อนี้ ตรงกับดิฉันมาก ยอมรับเลย ข้ออื่นๆ เช่น -ห้ามตื่นสายในวันที่ไปโรงเรียน เสาร์อาทิตย์สายได้ เพราะเเม่ก็ตื่นสายเหมือนกัน -ห้ามเล่นเกมส์ นี่ดิฉันก็ห้าม คอมใช้ได้เเต่ต้องเพื่อการศึกษา ดิฉันถามลูกว่าเเม่เข้มงวดไปไหม ลูกบอกธรรมดา ไม่ห็นเข้มงวดอะไร ค่อยโล่งอกหน่อย จริงๆเเล้วความสำเร็จมักจะต้องเเลกมาด้วยความลำบากเสมอๆค่ะ จากคุณ : Hana* เขียนเมื่อ : 7 มี.ค. 54 10:09:15

ความคิดเห็นที่ 11 ขึ้นอยู่กับว่า แต่ละคนตีความ การประสบความสำเร็จในชีวิตคืออะไร ถ้าหมายถึง เงินทอง ชื่อเสียง ก็คงเข็นลูกด้วยทุกวิธี ดุด่า เฆี่ยนตี ให้เขามีทักษะด้านใดให้ชนะหรืออยู่เหนือคนอื่น แต่สำหรับเรา เชื่อในสิ่งที่พระพุทธเจ้าทรงบอกไว้ ความสุขทางโลกของมนุษย์มีแค่ 4 ประการ 1.มีทรัพย์ 2.ใช้ทรัพย์ 3. ไมีมีหนี้ 4.ไม่เป็นที่ดูหมิ่นเหยียดหยาม เราจึงอยากให้ลูกแค่มีวิชาพอที่จะเลี้ยงตัว พึ่งพาตนเองและเป็นที่พึ่งคนอื่นได้ในระดับหนึ่ง มีเกียรติ เพื่อมิให้ใครดูหมิ่นได้ ครองตนได้ถูกต้องตามศีลธรรม ชีวิตไม่ต่ำลง และถ้ามากไปกว่านี้ คือให้เขามีความรู้ทางธรรมะ เพื่อยกระดับจิตใจไปสู่ภพภูมิที่สูงกว่า แต่ถ้าใครที่ประสบความสำเร็จ แต่หัวใจเต็มไปด้วยความโกรธแค้นเกลียด ด้วยสิ่งที่พ่อแม่ทำไว้ ปลายทางคงไม่ใช่ทางดีนักหรอก ในทางพุทธนะ จากคุณ : แม่น้องหยง (แม่น้องหยง) เขียนเมื่อ : 7 มี.ค. 54 10:13:49

ความคิดเห็นที่ 12 เราว่าความสำเร็จในชีวิตก็ไม่ได้ขึ้นกับกฏระเบียบพวกนี้อ่ะค่ะ เราเลี้ยงลูกก็ดุตีว่า และมีตวาดตะคอก มีโหมดโหดมันส์และฮาผสมไป เราเลี้ยงลูกให้เป็นคนดี มีน้ำใจ อยู่ในสังคมได้ และเลือกสิ่งที่ดี เลือกคบเพื่อนดี สอบไม่ได้ที่ 1 หรือไม่อยู่ใน 10 คนแรก ก็ไม่เป็นไร ขอแค่ลูกมีความสุขบนความถูกต้องก็พอ จากคุณ : kittykay14 เขียนเมื่อ : 7 มี.ค. 54 10:23:55

ความคิดเห็นที่ 13 ลูกเราเพิ่งขวบครึ่ง ตอนนี้ สิ่งที่เราคาดหวังจากการเลี้ยงลูกคือ ให้ลูกมีความสุข มีสุขภาพสมบูรณ์ ยอมรับกติกาในบ้าน และได้รับการส่งเสริมจินตนการอย่างเต็มที่ เราพยายามทำให้เค้าไม่ขาดความรัก เพราะนั่นคือความสุขของเค้า หาอาหารที่ถูกสุขลักษณะให้กิน พาเค้าออกกำลังกาย เพราะนั่นทำให้เค้าสุขภาพดี ไม่ตามใจจนเกินไป อะไรพอได้ก็อะลุ่มอะลวย เพราะนั่นทำให้เค้ารู้จักเคารพกติกา(บ้าง เท่าที่คิดว่าเด็ก 1 ขวบจะต้องมี) หาของเล่นเสริมจินตนาการให้เค้า เรายังไม่สอนอะไรที่เป็นวิชาการนัก เพราะเราคิดว่าเด็กวัยนี้ การเติบโตของจินตนาการและความคิดสร้างสรรค์สำคัญที่สุด เราไม่รู้ว่าแนวทางของเราจะเป็นแนวทางที่ดีที่สุดหรือไม่ แต่เราคิดว่า มันดีที่สุดที่เราจะคิดให้ลูกเราได้แล้ว และนั่นก็คือสิ่งที่พ่อแม่ทุกคนจะสรรหาให้ลูกได้ เราเคยอ่านบทความของนักเขียนคนนั้นเหมือนกัน ส่วนตัวเราคิดว่าใจร้ายมาก และเราคงทำอย่างนั้นไม่ได้ แต่ สำหรับเค้า ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่า เค้าคงคิดว่ามันดีที่สุด เช่นกัน เค้าจึงเลือกมาใช้กับลูกของเค้า เราว่าท้ายที่สุดแล้ว การเลี้ยงลูกคงขึ้นอยู่กับนิสัย และเป้าหมายของแต่ละคน แต่ยังไงก็ขอบคุณนะคะที่เอามาแชร์ เอาเป็นว่า โดยส่วนตัวเราเห็นด้วยกับครูเจนค่ะ^^ จากคุณ : summer child เขียนเมื่อ : 7 มี.ค. 54 10:34:41

ความคิดเห็นที่ 14 เป็นข้อคิดที่ดีทีเดียวค่ะ โหวตๆจ้า จากคุณ : Papa n'shogun เขียนเมื่อ : 7 มี.ค. 54 11:03:48

ความคิดเห็นที่ 15 เขาด่ายายนี่กันมาสักพักแล้วล่ะ คนอื่นไม่รู้นะ ดิฉันไม่ได้หวังให้ลูกแค่เรียนปานกลาง หวังอยากให้เรียนเก่ง อยากให้มีความสามารถพิเศษด้านใดด้านหนึ่ง อยากให้เป็นคนพิเศษ ไม่ได้หวังให้แค่มีอาชีพสุจริต แต่ให้มีอาชีพที่ดีกว่าพ่อแม่ หรืออย่างน้อยเท่าเทียม นั่นคิอความหวัง ลูกจะทำได้หรือไม่ อยู่ที่ศักยภาพของลูกและการส่งเสริมจากพ่อแม่ ดิฉันไม่อยากเป็นเพื่อนลูก และไม่พยายาม แต่จะเป็นพ่อแม่ของลูก ที่คอยชี้เเนะ และเคารพขอบเขตของความเป็นปัจเจก และรักษาสมดุลย์ให้เราแค่การอบรมสั่งสอน มากกว่าการบังคับปั้นลูกอย่างที่ตัวอยากให้เป็น จากคุณ : mrs.night owl เขียนเมื่อ : 7 มี.ค. 54 11:07:30

ความคิดเห็นที่ 16 "ทางสายกลาง" หลักของพระพุทธศาสนา ดีที่สุดค่ะ ไม่ใช่ว่าจะคิดแต่กลัวลูกเครียด กลัวลูกไม่รัก กลัวลูกไม่มีความสุขแล้วก็ปล่อยให้ลูกลั้นลา มีความสุข แต่ในอนาคตก็เอาตัวเองไม่รอด  สมัยนี้แนวนี้ยิ่งกำลังเป็นกระแสอยู่ด้วย หรือคิดแต่จะดุด่าเฆี่ยนตีเพื่อให้ลูกเชื่อฟังและประสบความสำเร็จ เรียนเก่งมีเงินพันล้าน แต่เป็นคนไม่มีความสุข เก็บกด ต้องพบจิตแพทย์ขนาดนั้น ทุกอย่างก็ต้องคละเคล้ากันไป เหมือนที่คนโบราณเค้าบอกว่า พระเดช ต้องคู่กับพระคุณ ลูกจะรักหรือเปล่า จะเชื่อฟังสิ่งที่พ่อแม่สอนหรือเปล่า ก็ต้องมีทั้งพระเดชและพระคุณ คนเราอยากจะทำความดี ด้วยหลายเหตุผลค่ะ ไม่ใช่ด้วยความกลัวอย่างเดียว หรือ ความรักอย่างเดียว "ธรรมะ" ก็คือ "ธรรมชาติ" ค่ะ เข้าใจแบบนี้แล้ว ก็จะเข้าใจโลกได้ง่าย ว่าอะไรคือความ "พอดี" จากคุณ : -jj- เขียนเมื่อ : 7 มี.ค. 54 11:09:57

ความคิดเห็นที่ 17 อ่านแล้วลูกสึกมวนท้องเลยอ่ะ... สำหรับลูกเรา ขอให้เค้าเป็นเด็กที่มีความสุขกับเรื่อง่ายๆ ก็พอค่ะ คิดบวกเยอะๆ... แม่พอใจแล้ว จากคุณ : หนูดี เขียนเมื่อ : 7 มี.ค. 54 11:13:39

ความคิดเห็นที่ 18 เลี้ยงแบบนี้ลูกไม่มีปัญหาทางจิตเหรอค่ะ ก่อนจะสำเร็จต้องเป็นโรคเครียด สุขภาพจิตย่ำแย่...ชีวิตไม่มีความสุขเลยเนอะ จากคุณ : TuA...TuA เขียนเมื่อ : 7 มี.ค. 54 11:16:39

ความคิดเห็นที่ 19 เห็นด้วยกับครูเจนอย่างมากค่ะ ตอนแรกที่อ่าน คิดในใจมีคนอย่างนี้ด้วยหรอ ลูกต้องกลายเป็นโรคจิตสักวันหนึ่งแน่ๆ น่าสงสารเด็กเหล่านี้จริงๆเลยค่ะ จากคุณ : สุภาษิต เขียนเมื่อ : 7 มี.ค. 54 11:28:05

ความคิดเห็นที่ 20 อ่านแล้วก็คิดว่า เป็นการเลี้ยงลูก ที่ดูน่ากลัวมากครับ รู้สึกเหมือนแม่ จะเป็นโรคจิตซะเองมากกว่า ไม่เคยคิดที่จะเข้มงวด กับลูกขนาดนี้ เหมือนกันครับ แล้วคุณครูเจน หรือเพื่อนๆคนไหน อ่านแล้วชอบ หรืออยากแนะนำ หนังสือเล่มไหนเกี่ยวกับ จิตวิทยาในการเลี้ยงลูก ช่วยแนะนำให้หน่อยซิครับ ว่าเล่มไหนอ่านแล้วดี เกิดความคิด วิธีการ ในการอบรม สั่งสอนลูกๆเราได้น่ะครับ จะได้ไปลองหาอ่านดูบ้าง ที่บ้านผมเลี้ยงแบบไม่เข้มงวดเลยครับ โตมาแบบธรรมดาๆ ไม่ต้องเจอเรื่องเครียดๆ ขนาดนั้น แต่รู้สึกว่า คุณแม่จะปลูกฝั่ง เรื่องธรรมะ ให้ตั้งแต่เด็กๆ ทุกคน พาเข้าวัด เรียนธรรมะตั้งแต่เด็กๆ ทุกคน โตมาก็ได้ผลครับ ทุกวันนี้ ทุกคนก็ยัง ซึมซับเรื่องเหล่านี้ กันอยู่ ยังชอบ เข้าวัด ทำบุญกันทุกคน ใช่ชีวิตมีความสุข กันทุกคน และไม่มีใคร เป็นภาระให้ใคร ผมว่าแค่นี้คุณพ่อ คุณแม่ผมท่านก็เลี้ยงลูก ได้ประสบความสำเร็จทั้ง 3 คนแล้วล่ะครับ แก้ไขเมื่อ 07 มี.ค. 54 12:49:22 จากคุณ : Gugo team เขียนเมื่อ : 7 มี.ค. 54 12:32:18

ความคิดเห็นที่ 21 เราไม่หวังอะไรมากมายจากลูกหรอกค่ะ ไม่หวังเลยด้วยซ้ำ เเต่ถ้าเขาได้ดีก็ดีไป ถ้าเขาหลงผิด ก็คงพยายามช่วย เเต่มันก็ขึ้นอยู่กับตัวเขาเอง เรานับถือพุทธ เเละเราก็คิดว่าคนที่ประสบความสำเร็จในชีวิต นั่นคือคนที่หลุดพ้น หรือคนที่สำเร็จอรหันต์ เพราะไม่ว่าชาติที่เเล้ว ชาตินี้ ชาติหน้า หรือชาติต่อๆไป ที่เราต้องเวียนว่ายตายเกิด มันไม่มีทางจบสิ้น เเละได้มีความสุขที่เเท้จริง เมื่อไหร่ที่ลูกเราหลุดพ้น เราจะถือว่าเมื่อนั้น เราเลี้ยงลูกได้ดีที่สุด อ่านบทความที่ครูเจนเขียน เราคิดว่ามีพ่อเเม่ที่ทำเเบบนั้นอยู่มาก อาจไม่ทุกข้อที่เขียนมา เเต่มีเเน่ๆ คงไม่ใช่เพราะเเม่เป็นโรคจิต คงไม่ใช่เพราะเธอคาดหวังมากเกินไป เธออาจจะคิดว่าเป็นวิธีที่ดีที่สุดเเล้วที่จะเลี้ยงลูกเเบบนั้น "ใครก็อยากให้ลูกได้ดี" จริงค่ะ เเต่วิธีการเเต่ละครอบครัวไม่เหมือนกัน เหมือนกับบอกว่า เด็กเเต่ละคนต่างกัน เลี้ยงวิธีนี้คนนึงได้ผล เเต่อีกคนอาจให้ผลตรงกันข้าม วิธีที่คุณเเม่ท่านนี้เขียนหนังสือ อาจจะได้ผลกับเด็กบางคน เเต่ก็ไม่ใช่ทุกคน (เราคิดว่าเด็กประเภทเเว๊นซ์สก๊อยน่าจะได้ผลดีทีเดียวแหละ) วิธีเลี้ยงลูก อาจมีตึงเกินไป หย่อนเกินไป หรืออาจจะพอดี ไม่มีใครบอกได้หรอก เพราะคนที่จะบอกได้คือ ตัวเด็กเองเท่านั้น พ่อเเม่ เลี้ยงลูก ดี ไม่ดี คนที่รู้ คือ ลูก ค่ะ จากคุณ : darkheart เขียนเมื่อ : 7 มี.ค. 54 13:05:01

ความคิดเห็นที่ 22 เคยอ่านแล้วก็คิดว่าแล้วลูกเขาจะมีความสุขกับสิ่งที่แม่ทำนี้จริงๆ หรือคะ สำหรับแล้วเลี้ยงลูกมาไม่ได้หวังว่าลูกต้องเรียนเก่ง ได้เกรด 4 หมดทุกวิชาขนาดนั้น หวังแต่เพียงว่าให้ลูกเป็นคนดี คิดดี ทำดี อยู่ที่ไหน ไปที่ไหนก็ขอให้มีแต่คนรัก คนเอ็นดู เรียนหนังสือจบเป็นชิ้นเป็นอัน ให้ลูกเรียน ให้ลูกทำแต่ในสิ่งที่ทำแล้วเขามีความสุข เท่านี้ก็พอค่ะ จากคุณ : กาแฟใส่นมไม่ใส่น้ำตาล เขียนเมื่อ : 7 มี.ค. 54 13:09:00

ความคิดเห็นที่ 23 พ่อแม่แนวนี้ ไม่ได้มีแค่ในจีนคะ ในไทยใกล้ ๆ ตัวเราก็มีอยู่ เพียงแต่อาจจะไม่ได้เปิดตัว และ ไม่ได้คิดถึงว่าตัวเองกำลังทำแบบนี้อยู่ คิดเพียงแต่ว่า ฉันกำลังทำเพื่อตัวเค้าเองในอนาคต >_<" ปล. คุณเจนมีล็อคอินกับเค้าซะทีนะคะ :) จากคุณ : cutestmei (mangek) เขียนเมื่อ : 7 มี.ค. 54 13:24:54

ความคิดเห็นที่ 24 ได้มีโอกาสให้ give คุณครูเจนสักที เอาไปเลยหลายๆฉึกค่ะ@^^@ บทความโดนใจและมีประโยชน์เหมือนเคยนะคะ ขอบคุณมากๆค่ะ จากคุณ : อ๋อเรื่องมันเป็นอย่างนี้นี่เอง เขียนเมื่อ : 7 มี.ค. 54 13:27:47

ความคิดเห็นที่ 25 คิดว่าจะเลี้ยงลูกแบบนั้นเหมือนกัน คือส่งให้ไปเรียนดนตรีแต่อะไรก็ได้ เรียนบัลเลต์เพราะเห็นชอบเต้น แล้วมันเป็นพื้นฐานของการเต้น อาจจะศิลปะป้องกันตัวอะไรก็ได้ออีกสักอย่างเพราะลูกผิดตั้งแต่เกิดมาเป็นผู้หญิงแล้ว จำเป็นต้องเรียน จากคุณ : มนชิจัง เขียนเมื่อ : 7 มี.ค. 54 15:19:12

ความคิดเห็นที่ 26 เป็นแม่ของลูกวัยรุ่นค่ะ พูดเรื่องเรียนลูกทำได้ไม่ค่อยดี ขอให้ลูกพยายามให้พอผ่านไปได้ก็พอ คอยตักเตือนเวลาไม่ทำการบ้าน ตรงไหนไม่เข้าใจก็ติวให้  ทำมาเกือบปีแล้วค่ะ ลูกไม่เข้าใจบอกว่ากดดันเขาเกินไป ทนไม่ไหว  แม่ทำเพื่อตัวเองอยากให้ลูกได้ดีจะได้มีหน้ามีตา  สอนการบ้านเองก็บอกว่าไม่ยอมเสียเงินให้ไปติวข้าง นอก   วิชาที่บอกว่าอยากเรียนแต่ต้นก็บอกว่าเลือกเอาใจแม่  ตอนนี้เรียนยากทรมานเป็นความผิดของแม่ จะไม่พยายามเรียนแล้ว  มาบอกเมื่อวานพ่อแม่อึ้งพยายามปลอบก็ไม่ฟัง       ความตั้งใจของแม่ก็อยากสนับสนุนลูกอย่างสุดความสามารถ ไม่ได้บังคับให้เรียนอะไร  แต่ถ้าลูกไม่รู้- ก็แนะนำให้ แล้วช่วยสนับสนุนไปตามนั้น   รู้ว่าลูกเครียดก่อนสอบแต่ทำไมถึงมองพ่อแม่ในแง่ร้ายอย่างนั้น- หรือเพราะเดี๋ยวนี้คนชอบพูดกันว่าพ่อแม่กดดันลูกให้เป็นในสิ่งที่พ่อแม่ต้องการเท่านั้น      ที่เล่ามาเพียงอยากบอกว่าลูกๆลองพยายามเข้าใจพ่อ แม่บ้าง บางครั้งอาจมีสาเหตุที่ต้องเข้มงวดกับลูก เพราะทุกท่านก็ทำไปด้วยความรักและหวังดีกับลูกเสมอ จากคุณ : แมวหวาน เขียนเมื่อ : 7 มี.ค. 54 16:10:39

ความคิดเห็นที่ 27 การที่จะมีลูกที่ประสบความสำเร็จ คำว่าคว่าความสำเร็จของพ่อ-แม่ แต่ละคนไม่เหมือนกัน บางคนคิดว่าความร่ำรวย มีชื่อเสียง มีเกียรติในสังคม คือความสำเร็จ แต่สำหรับบางคน ความสำเร็จของลูก คือ ลูกเป็นคนดี มีชีวิตอย่างมีความสุข จากมุมมองที่แตกต่างกัน ทำให้การเลี้ยงลูกของแต่ละครอบครัวแตกต่างกัน จากคุณ : ดอกไม้ดอกเล็ก (ดอกไม้ดอกเล็ก) เขียนเมื่อ : 7 มี.ค. 54 16:17:34

ความคิดเห็นที่ 28 เห็นด้วยกับครูเจนหมดเลยค่ะ ว่าหวังมากไป เข้มงวดไป แล้วบางทีมันก็ไม่สำเร็จเหมือนกันค่ะ หนูเป็นคนนึงที่พ่อกับแม่เข้มงวดมาก พออธิบายให้ฟังว่า อย่าบังคับอะไรมากเกินไปได้ไหม พ่อกับแม่ก็จะไม่เข้าใจ หวังดีทำไมถึงไม่ยอมรับอะไรแบบนี้ เราเลยเกิดอาการต่อต้านทุกอย่างในสิ่งที่พ่อแมป้อนให้ สุดท้ายเกือบเละ แต่ก็เพิ่งมาคิดได้ว่า ต่อต้านไปตัวเราเองที่แย่ จากคุณ : siengaha (sieng-aha) เขียนเมื่อ : 7 มี.ค. 54 17:19:08

ความคิดเห็นที่ 29 ไม่ชอบกดดันลูกค่ะ พ่อแม่ทุกคนเคยเป็นเด็กกันมาก่อน ย่อมเข้าใจความรู้สึกของเด็กๆดี เรื่องการเรียนถ้าเค้าหย่อนเกินไปก็พยายามติวให้ แต่จะไม่ทำแบบ..."ต้องทำให้ได้" จากคุณ : paradise_chacha_chachu (paradise_chacha_chachu) เขียนเมื่อ : 7 มี.ค. 54 17:46:51

ความคิดเห็นที่ 30 ไม่ขอให้ลูกเป็นคนเก่ง แค่ขอให้เค้าเป็นคนดี มีความสุขในการใช้ชีวิต ปล.ในที่สุดก็ให้กิ๊บครูเจนได้แล้ว อิอิ จากคุณ : มิสพรหล้า เขียนเมื่อ : 7 มี.ค. 54 18:58:45

ความคิดเห็นที่ 31 แวะมาให้กิ๊ฟค่ะ โดนใจมาก จากคุณ : MamyPunboon เขียนเมื่อ : 7 มี.ค. 54 19:42:04

ความคิดเห็นที่ 32 เคยถามสามีว่า อยากให้ลูกเป็นอะไร? สามีตอบว่า เป็นอะไรก็ได้ที่เขาชอบ เราบอกสามีว่า อยากให้ลูกเล่นบอล หรือเทนนิสก็ได้ เพราะตัวแม่ชอบ โรนัลดินโย้ กับ เฟดเดอรเรอร์ สามีตอบว่า ให้ลูกเล่นเพื่อให้เขาแข็งแรงก็พอ ไม่อยากให้ลูกดัง เพราะกลัวลูกไม่ได้พักผ่อน กลัวลูกไม่มีเวลาส่วนตัว เราฟังแล้ว....อือ สามีเราก็คิดดีนะเนี่ย นับถือ แก้ไขเมื่อ 07 มี.ค. 54 21:33:24 จากคุณ : schatje เขียนเมื่อ : 7 มี.ค. 54 21:32:33

ความคิดเห็นที่ 33 ขอบคุณสำหรับข้อคิดดีดีอีกทู้นึงค่ะ จากคุณ : แอนฟิลด์/ฟีฟ่า เขียนเมื่อ : 7 มี.ค. 54 22:06:09

ความคิดเห็นที่ 34 เคยอ่านเจอผู้ชายคนหนึ่งกลัวศาลพระภูมิมากๆ พอไปปรึกษาจิตแพทย์พบว่า เกี่ยวข้องกับปมในวัยเด็กที่ชายคนนั้น ถูกพ่อเข้มงวดอย่างหนัก ทำให้เกิดการแสดงออกถึงการกลัวสิ่งที่มีอำนาจเหนือกว่าอย่าง ศาลพระภูมิ เข้มงวดมากๆไม่ดีแน่ๆค่ะ ทางสายกลางดีที่สุด จากคุณ : หมูมะลิ ณ อภิมหาฟาร์ม เขียนเมื่อ : 7 มี.ค. 54 22:41:38

ความคิดเห็นที่ 35 ก็แล้วแต่ครอบครัว  ตัวเราเองไม่บังคับลูก ค่อนข้างตามใจเพราะอยากให้เค้าเป็นเด็กที่มีความสุข  ส่วนพ่อของลูกจะเข้มงวดเรื่องการศึกษา ซึ่งเราก็เห็นด้วย ต้องยอมอ่อนและแข็งบ้างในบางสถาณการณ์ แต่ไม่ใช่ปล่อยปละละเลยจนเป็นพ่อแม่รังแกฉัน ไม่ได้หวังให้เริ่ดหรู  แต่ถ้าเก่งได้ก็ภูมิใจ จากคุณ : Louise Vuitton เขียนเมื่อ : 7 มี.ค. 54 23:51:46

ความคิดเห็นที่ 36 อ้อ หนังสือเล่มนั้นเอง เคยเห็นพี่หว่องช่อง7เล่าให้ฟังเหมือนกัน ว่าแม่เสือคนนี้บอกว่า เลี้ยงลูกแบบเอเชีย ดีที่สุด  บลัฟใส่อเมริกันคือของเขาต่างกันสุดขั้วเลย        ส่วนตัวนะ ผมมองว่าชีวิตเด็กหนะ มันไม่ต้องสมบูรณ์อะไรมากหรอก บกพร่องบ้างก็ได้ เพราะมันคือชีวิต ผมตั้งกฏเอาไว้ว่า ลูกอยากทำอะไรทุกๆอย่างต้องมาถามความเห็นจากผมก่อนทุกเรื่อง แล้วต้องบอกเหตุผลด้วยว่าอยากได้แบบไหน แล้วผมจะบอกเขาเองว่าให้ ไม่ให้ ได้ ไม่ได้ และจะบอกเขาทุกครั้งว่าเพราะอะไร ทำไม เหตุผลเป็นสิ่งที่สำคัญครับ อย่าทำอะไรตามอำเภอใจ ส่วนเรื่องตัดสินใจเองเนี่ย ผมจะคอยบอกแกตลอดว่า บางอย่างคิดเองได้ ตัดสินใจเองได้นะ เช่นเรื่องเล็กๆแบบจะเดินหรือปั่นจักยานไปกินไอติมดี (อันนี้ก้เกินไป)   ปอลอ เพราะผมได้รับอิสระมาเยอะจากพ่อแม่ เลยแอบตัดสินใจอะไรพลาดๆในชีวิตไปหลายช๊อตที่ทำให้อนาคตและหน้าที่การงาน การศึกษา มันออกทะเลอ่าวตังเกี๋ยไปคนละทางเลย ยอมรับว่าพลาดจริง ชีวิต จากคุณ : zong12 เขียนเมื่อ : 8 มี.ค. 54 01:28:49

ความคิดเห็นที่ 37 เราเองก้อเคยคิดที่จะเลี้ยงลูกแบบนั้นเหมือนกัน เพราะอะไร เพราะเรารักลูกเราไง อยากให้เขาเรียนเก่งๆ เรียนสูงๆจบมาจะได้มีงานมีเงินเดือนสูงๆ ทุกสิ่งทุกอย่างก้อคือไม่อยากเห็นลูกลำบากที่ต้องมานั่งทำงานวันทั้งวันเดือนทั้งเดือนแต่เงินเดือนแทบไม่พอยาใส้ คิดให้มันไกลๆไปถึงรุ่นหลานสิถ้าลูกเราเรียนไม่จบขั้นมหาลัย เวลาไปทำงานเดือนนึงได้เท่าไหร่ แล้วถ้าเขาแต่งงานมีลูกมีเต้าล่ะ แล้วเงินเดือนเท่านั้นจะเลี้ยงลูกยังไง พ่อแม่ทุกคนรักลูกทั้งนั้นแหละ ถึงได้กดดัน ผลักดันไม่ใช่ผลักไส ทั้งนี้ทั้งนั้นเราเข้าใจพ่อแม่นะว่าที่เขาทำทุกอย่างก้อเพราะเขารักลูก คนเป็นลูกไม่เข้าใจหรอกตอนนี้ รอให้เขาได้เป็นพ่อแม่คนเมื่อไหร่ แล้วเขาจะเข้าใจพ่อแม่เอง ว่าที่พ่อแม่ทำไปเพราะอะไร จากคุณ : ถ้าย้อนเวลาได้ สัก 20 ปี อยากก เขียนเมื่อ : 8 มี.ค. 54 05:25:12 A:99.135.151.84 X: TicketID:187421

ความคิดเห็นที่ 38 สามีเคยเอามาเล่าให้ฟัง เราเลยบอกสามีว่า เราไม่อยากได้ยินเรื่องของผู้หญิงคนนี้อีก ไม่อยากนึกถึง เราเกลียดวิธีการเลี้ยงลูกของเธอ ขนาดตอนนี้เราแค่นึกถึงวีรกรรมต่างๆที่เธอทารุณลูก ของเธอ เรายังโมโหไม่หายเลย จากคุณ : เรไรไอด้า เขียนเมื่อ : 8 มี.ค. 54 05:25:22

ความคิดเห็นที่ 39 เป็นเรื่องดีๆที่น่าบอกต่อมากๆค่ะ ขอบคุณนะคะ หลายครั้ง เราลืมตัว เอาความฝันของเรา มาสานต่อชีวิตลูก... และสิ่งที่เราไม่มีโอกาสจะทำ มาให้ลูกทำ... พอลูกเริ่มโต ลูกไม่ได้ชอบในสิ่งที่แม่ชอบ และลูกเป็นคนเลือกทำในสิ่งที่ลูกอยากทำ เราเลยได้สติว่า ชีวิตลูก ก็ย่อมเป็นของลูกจริงๆ เราเป็นแม่ มีหน้าที่รักเค้า ดูแลเค้า อบรมสั่งสอนพื้นฐานต่างๆ แค่นั้นเอง จากคุณ : AKTIS เขียนเมื่อ : 8 มี.ค. 54 10:08:01

ความคิดเห็นที่ 40 อ่านแล้วทำให้ชวนตั้งคำถามในมุมกลับอีกด้าน ได้อีกหลายคำถาม เช่น มีพ่อแม่ที่เลี้ยงลูกด้วยความเข้มงวด แล้วลูกโตมาประสบความสำเร็จ มากน้อยเท่าไหร่ เด็กที่เติบโตมาแบบมีความสุขในชีวิตวัยเด็กมากกว่าเด็กคนอื่น ๆ ประสบความสำเร็จหรือไม่ มากน้อยเท่าไหร่ เด็กที่เติบโตมาโดยมีสภาพแวดล้อมทางครอบครัวไม่สมบูรณ์ มีโอกาสประสบผลสำเร็จหรือไม่ ความคิดหรือการประพฤติของเด็กเองในปัจจุบัน มีผลต่อความสำเร็จในอนาคต มากกว่าคำสั่งสอน หรือระเบียบวินัย ที่ถูกฝึกฝน เคี้ยวเข็ญ มาตั้งแต่สมัยเด็ก ๆ หรือไม่ น่าจะมีคนหยิบหัวข้อต่าง ๆ ไปวิจัยดูนะ เราอาจจะเห็นผลลัพธ์ของการวิจัยที่น่าทึ่งบางอย่าง ขอบคุณครับสำหรับ ประสบการณ์ดี ๆ จากคุณ : cybergigz เขียนเมื่อ : 8 มี.ค. 54 10:21:09

ความคิดเห็นที่ 41 การเลี้ยงลูกเป็นศิลปอย่างนึงค่ะ ไม่มีสูตรสำเร็จที่ใช้ได้กับลูกทุกคน เพราะลูกแต่ละคนของแม่คนเดียวกันยังไม่เหมือนกันเลย เราจะให้เด็กเป็นคนตัดสินใจเองในทุกเรื่องคงไม่ได้ บางอย่างด้วยวัยขนาดเค้า เค้าก็ยังทำตามอารมณ์ เช่นการตื่นนอน เด็กอยากเล่นจนดึก-ตื่นสาย แต่เราว่าควรฝึกให้เค้าตื่นเช้า ให้เป็นเวลาค่ะ  เพราะร่างกายเรามี biological clock ถ้าเรานอน-ตื่นไม่เป็นเวลา ร่างกายเราแย่ค่ะ เพราะเวลาในร่างกายมันรวน เรื่องการเรียน เราก็เข้มงวดกับการทำการบ้านของลูก แต่ไม่ได้ใช้วิธีทารุณ เฆี่ยนตี แต่โนัมน้าวให้เค้าอยากทำ และทำจนเป็นนิสัย เรื่องอาหาร เราให้ลูกทานทุกอย่างที่วัยขนาดเค้าสามารถทานได้  ผักทุกชนิด บางครั้งเค้าไม่อยากทานเพราะไม่อร่อย เราก็จะบอกถึงประโยชน์ของมัน โน้มน้าวไปเรื่อยๆ  ตอนนี้เค้าก็ทานได้ทุกอย่าง  เราเห็นบางคน สั่งก๊วยเตี๋ยวให้เด็กไม่เอาผักเลยเพราะเด็กไม่กิน บางคนเขี่ยผักออกให้ลูกเองเลย บอกเด็กไม่ชอบกินผัก จากคุณ : Anonym เขียนเมื่อ : 8 มี.ค. 54 10:28:53

ความคิดเห็นที่ 42 พี่สาวส่งลิงค์อาร์ติเคิลมาให้อ่านเดือนกว่าๆที่แล้ว จำรายละเอียดไม่ค่อยได้แต่จำได้ว่า OMG!! เราบอกเค้าว่าเราขอเป็นแม่สายกลางแล้วกัน สอนวินัย มารยาท ฯลฯ ให้เรียนไวโอลินก็เพราะเธอร้องอยากเรียนเอง (แต่ก็ต้องมีจ้ำจี้จ้ำไชให้ซ้อม บอกแกมขู่ว่าถ้าไม่พัฒนา คุณครูจะยกเวลาให้เด็กคนอื่นที่พร้อมจะเรียน แต่ก็เพราะนั่นเป็นระเบียบ รร จริงๆ) อาจจะฟังดูโหดหน่อยสำหรับเด็กสามขวบกว่า แต่ทุกวันนี้เวลาเค้าเล่นได้เค้าก็ภูมิใจ รู้ว่าเค้าคงไม่ได้โตขึ้นเป็น vanessa mae or vie trio แต่ก็ดีใจที่เค้าจะได้มีทักษะดนตรีไว้จรรโลงใจตัวเอง และพ่อแม่อย่างเราด้วย อิอิ จากคุณ : ) เขียนเมื่อ : 8 มี.ค. 54 12:36:14 A:110.168.122.24 X: TicketID:295206

ความคิดเห็นที่ 43 อีกอย่าง อยากให้ลูกทำอะไรไม่ต้องบังคับหรอกค่ะ leading by Example ดีที่สุด ลูกเราอยากเรียนก็เพราะแม่ลงทุนพาเจ้าตัวน้อยไปนั่งเรียนด้วยกันตอนเธอสองขวบ เธอหยิบผักสดเคี้ยวกร้วมๆก็เพราะนั่นคือสิ่งที่เธอเห็นเราทำ จากคุณ : ) just my two pence เขียนเมื่อ : 8 มี.ค. 54 12:42:31 A:110.168.122.24 X: TicketID:295206

ความคิดเห็นที่ 44 อย่างนี้ต้องจัด black swanไปดู สะท้อนเรื่องการเลี้ยงดูของแม่นางเอกที่มีต่อนางเอกจริงๆ จากคุณ : แม่นางคำ เขียนเมื่อ : 8 มี.ค. 54 13:13:26

ความคิดเห็นที่ 45 เราช่างมีแนวคิดที่คล้ายกันอะไรเช่นนี้ เรื่องที่คุณเจนเล่ามา เกี่ยวกับไมเคิล เราก็เคยได้อ่านค่ะ อ่านแล้วยังจำได้ติดใจเลยค่ะ สะเทือนใจสุดๆ จากคุณ : janistar เขียนเมื่อ : 8 มี.ค. 54 15:41:39

ความคิดเห็นที่ 46 เย้ คุณเจนได้ล๊อกอินแล้ว ขอบคุณสำหรับบทความด้วยนะคะ ดีมาก ๆ ขออนุญาตแชร์ในเฟซบุ๊คด้วยค่ะ จากคุณ : wippygal25 เขียนเมื่อ : 8 มี.ค. 54 18:09:35

ความคิดเห็นที่ 47 Give เจนหมดแล้วคงไม่ได้ให้ใครแล้วนะคะ ขอบคุณสำหรับทุกความเห็น ทุก Give ทุกโหวต และทุกท่านที่เข้ามาอ่าน @20 คุณ Gugo team Q:ช่วยแนะนำให้หน่อยซิครับ ว่าเล่มไหนอ่านแล้วดี A : เจนอ่านที่คาลิล ยิบราน เขียนในหนังสือปรัชญาชีวิต ตอนว่าด้วยบุตร สั้นๆแค่สองหน้า เจนว่าดีกว่าหนังสือทั้งเล่มบางเล่มเสียอีก ลองหาดูนะคะ จริงๆเจนอยากจะเอามาลงให้อ่านแต่ก็กลัวเรื่องลิขสิทธิ์ จากคุณ : เจน (JanE & IK) เขียนเมื่อ : 8 มี.ค. 54 18:44:21

ความคิดเห็นที่ 48 เคยคุยกะสามีเรื่องการเลี้ยงลูกนะคะ ว่าเราอยากได้เด็กที่เก่งขนาดไหน คำตอบที่สรุปกันได้จากการพูดคุย ถกเถียง หาเหตุผลมาสนับสนุนความคิดของแต่ละคน เราตกผลึกได้ว่า อยากให้เค้าเก่งพอที่จะเอาตัวรอด(ในสังคมปัจจุบัน) รับผิดชอบกับชีวิตตัวเอง ใช้ชีวิตอย่างมีความสุข ไม่สร้างปัญหา เหมือนจะมักน้อยนะคะ แต่ว่าทำยากทีเดียว เพราะค่านิยมของคนทั่วๆไป เก่งคือเรียนเก่ง ดนตรีเก่ง กีฬาเก่ง เข้าโรงเรียนดีๆมีชื่อเสียง เรียนคณะดีๆ ทำงานดีๆ รายได้ดีๆ อ่านจากข้างบนแล้วเห็นด้วยกับหลายๆความเห็น ว่าเราเป็นพ่อแม่ เป็นหน่วยย่อยเล็กที่สุดของสังคม คงเตรียมให้ลูกได้แค่พื้นฐานความคิด ความรับผิดชอบในหน้าที่ ซึ่งควรจะฝึกและสอนให้เค้าเข้าใจอย่างมีเหตุมีผล การเลี้ยงลูกก็เป็นศิลปะอย่างหนึ่งจริงๆค่ะ ไม่คงไม่มีกฏตายตัว แต่เชื่อว่าพ่อแม่ทุกท่าน รัก ปรารถณาดี หวังดีกับลูก แต่ต้องไม่คาดหวังจนเกินไป ขอบคุณทุกๆความคิดเห็นที่ได้สะกิดใจกับหลักการเลี้ยงลูก และขอบคุณมากมายสำหรับกระทู้ของครูเจนนะคะ จากคุณ : sorahoshii เขียนเมื่อ : 8 มี.ค. 54 22:00:55

ความคิดเห็นที่ 49 เห็นด้วยค่ะ พ่อ แม่อยากให้ลูกเรียนเก่ง แต่ถ้าลูกไปไม่ไหวก็อย่ากดดันเลย ที่เมือง Palo Alto, CA ใครๆก็อยากให้ลูกเข้าไฮสคูลที่นี่เพราะมีคะแนนระดับท็อป เพื่อนที่ทำงานเราบอกว่าลูกเขาก็เรียนที่นี่ แต่บางครั้งก็เขาก็คิดว่าไม่อยากให้ลูกเรียนที่นี่ เพราะว่าเห็นเด็กถูกกดดันมาก การแข่งขันสูง ดีที่ลูกเขาเป็นเด็กเรียนเก่งมาก ปีที่แล้วมีเด็กนักเรียนไฮสคูลที่เมืองนี้ฆ่าตัวตาย 5 คนเพราะไม่สามารถรับแรงกดดันหรือสภาพการแข่งขันได้ เราว่าสอนให้ลูกเป็นคนที่มีสุขภาพจิตดี แข็งแรงแล้วก็เป็นคนดีจะดีกว่าไหม ที่เหลือก็ต้องปล่อยให้เดินสายกลาง จากคุณ : SF Girl เขียนเมื่อ : 9 มี.ค. 54 04:40:08

ความคิดเห็นที่ 50 เรามีหนังสือเล่มนี้แหละ อยากบอกว่า เราไปหาซื้อมาอ่านหลังจากอ่านบทความของเค้าจาก NPR ที่เพื่อนส่งมาให้ เพราะอยากรู้ว่า เรื่องราวมันเป็นยังไง อ่านรวดเดียวจบเลย อ่านจบแล้ว เราหันไปบอกสามีเราเลยว่า ตอนเรามีลูกนะ เราอาจจะเอาวิธีการเลี้ยงลูกจากในหนังสือนี้ไปใช้แหละ สามีเราทำหน้าเบ้ใส่เราเลย เพราะเค้าได้ยินกิตติศัพท์มาบ้างว่ามันเป็นยังไง แต่เรากลับคิดว่า มีหลายๆเรื่องในหนังสือที่มันมีเหตุผลน่ะค่ะ คือคุณแม่ในเรื่องเค้าก็ต้องเรียนรู้จากการที่เค้าใช้วิธีการเหล่านี้ด้วย ว่าเด็กแต่ละคน ใช้วิธีการกระตุ้นให้เรียน มีความมุมานะ ระดับความดื้อ การคัดค้านไม่เหมือนกัน แล้วการเลี้ยงลูกของสังคมตะวันตกเนี่ย บางทีเราว่าเค้าโอ๋ลูกมากเกินไปน่ะค่ะ กลัวเด็กจะเสียใจ ผิดหวัง หรือไม่มีความมั่นใจหากเราไปผลักดันศักยภาพเค้ามากเกินไป แต่คุณแม่เสือนี่กลับบอกว่า ที่เค้าผลักให้ลูกเค้าเล่นบทดนตรียากๆให้จนได้ โดยทั้งดุ ว่า ลงโทษ ฯลฯ เพราะเค้ากลับเห็นว่า ถ้าเด็กถูกดันให้ทำอะไรยากๆได้ และทำได้ดีด้วย เด็กก็จะมีความมั่นใจมากขึ้น ที่ฝ่าอุปสรรคไปได้และสำเร็จในเรื่องนี้ ทำให้ต่อๆไปก็จะมีความมั่นใจว่าตัวเองจะเผชิญอุปสรรคอะไรที่เข้ามาได้ เพราะรู้ว่าตัวเองเคยผ่านมันมาแล้ว และจะประสบความสำเร็จในเรื่องต่อๆไปที่เข้่ามา แม่เราก็เป็นแบบนี้นิดๆนะคะ มีอะไรหลายๆอย่างที่คุณแม่คนนี้ทำที่ทำให้เราคิดถึงแม่เรา ตอนเด็กๆก็ไม่เข้าใจแหละว่าทำไมแม่ต้องทำแบบนั้นแบบนี้ด้วย แต่พอโตมาก็ดีใจนะที่แม่ไม่โอ๋อ่ะ เพราะทำให้เรามีภูมิคุ้มกันเวลาออกมาทำงาน คนในชีวิตจริงไม่มีหรอกค่ะที่จะมาประคบประหงมเรา แล้วมันก็ต้องมีที่เราต้องเสียใจ ผิดหวัง ด้วยที่แม่เราเป็นแบบนั้น ก็เหมือนแม่ปูทางให้เราได้รับมือกับความรู้สึกแบบนี้เป็นตั้งแต่เด็กน่ะค่ะ กับลูกเรา เราคงไม่ extreme เหมือนแม่ Amy นี่หรอกค่ะ เพียงแต่ว่า เราว่าวิธีเค้่ามันก็มีส่วนดีเหมือนกัน จากคุณ : คนรักแมวตี๋ เขียนเมื่อ : 9 มี.ค. 54 05:13:01

ความคิดเห็นที่ 51 พ่อแม่ เราไม่เคยทำแบบนี้กับเราเลย ตามสบายไม่ต้องเรื่องมาก เป็นคนดีพอล่ะ แล้วเราจะสอนลูกแบบที่เราเป็น..... จากคุณ : Aunpao เขียนเมื่อ : 9 มี.ค. 54 12:30:00

ความคิดเห็นที่ 52 ใช่ค่ะ อะไรที่มากเกินไปย่อมไม่ดีแน่นอน มัชฌิมาปฏิปทา ยังใช้ได้เสมอในทุกยุคทุกสมัย จากคุณ : elin เขียนเมื่อ : 9 มี.ค. 54 12:41:58

ความคิดเห็นที่ 53 ดิฉันว่าทางสายกลางดีที่สุด ได้ทราบข้อมูลหนังสือเล่มนี้เล็กน้อย ยังไม่ได้อ่าน เท่าที่อ่านข้อคิดเห็นจากแม่ชาวตะวันตกตามเว็บบอร์ดต่างๆ  แม้จะไม่มีใครเห็นด้วยกับแนวทางโรคจิตของ Amy Chua คนแต่งหนังสือเล่มนี้  แต่พวกเขาเหล่านั้นก็คิดว่าการเลี้ยงลูกแบบไม่กดดันเลยไม่ใช่สิ่งที่ดี และควรจะนำแนวทางทั้งสองแนวทาง (ตะวันตก ตะวันออก ตามที่ผู้แต่งหนังสือจำแนก) มาประยุกต์ใช้ ดิฉันมีประสบการณ์กับเด็กที่ไม่เคยถูกกดดันเลย และผลลัพธ์ที่ไม่ค่อยดีของการเลี้ยงแบบนี้ อยากจะเล่าให้ฟัง  เป็นเรื่องของหลานชายของสามี พ่อแม่เป็นคนจีน (แต่เลี้ยงลูกอย่างตรงกันข้ามกับ Amy Chua โดยสิ้นเชิง) เกิดและเติบโตในจีนแผ่นดินใหญ่  เด็กคนนี้ตอนเล็กๆ เป็นเด็กที่มีศักยภาพสูงมาก ช่วยเหลือตัวเองได้ทุกอย่าง (เพิ่มเติม-หมายถึงสามารถกินอาหารเองได้ไม่ต้องมีใครมาป้อนตั้งแต่เล็กๆ (โดยใช้ตะเกียบด้วยนะ) เข้านอนเองได้ตื่นนอนเองได้ ไม่ร้องงอแง) สามารถสื่อสารกับดิฉันได้รู้เรื่อง แม้ว่าภาษาของเราจะไม่เหมือนกัน แต่เราก็สื่อสารกันได้ทุกอย่าง   เด็กคนนี้เป็นเด็กน่ารัก อยู่ในกรอบ ไม่เคยมีปัญหาอื่นๆ ปรากฎในช่วงวัยรุ่น นอกจากปัญหาเรื่องการเรียน  เนื่องจากว่าหลานคนนี้เป็นลูกคนเดียว เติบโตมาด้วยความอบอุ่น ทั้งพ่อแม่ ลุงป้าน้าอา ปู่ย่าตายาย ทุกคนให้ความรัก  เด็กคนนี้เมื่อโตขึ้นมาไม่เคยต้องรับผิดชอบสิ่งใดๆ ในโลก  ทุกอย่างมีคนจัดการให้หมด ไม่ว่าจะการช่วยงานบ้านต่างๆ การแบ่งเบาภาระของผู้ใหญ่  ทั้งนี้รวมถึงเรื่องการเรียนของตัวเองด้วยที่ไม่ต้องรับผิดชอบ  แค่ไปโรงเรียน และไปสอบ เลื่อนชั้นแบบคาบเส้นทุกปี แค่นั้นเองที่พ่อแม่พอใจ เมื่อพ่อแม่ไม่เคยใส่ความคาดหวังอะไรเลย เด็กก็เลยไม่คาดหวังกับตัวเองด้วย ทั้งๆ ที่เป็นเด็กฉลาดมาก แถมพ่อแม่ยังไม่ช่วยสอนลูกเลย  คือสอบตกพ่อแม่ก็รับทราบว่าสอบตก จบ  ไม่หาสาเหตุ ไม่กระตุ้น ไม่เสริม ไม่ดุ ไม่ว่าใดๆ ทั้งสิ้น เมื่อเด็กเติบโตมาโดยไม่เคยถูกกดดันใดๆ   ทำให้เมื่ออยู่ในวัยที่ต้องเผชิญโลกด้วยตัวเอง (ปัจจุบันอายุ 20 ย่าง 21 ปี) ไม่สามารถรับผิดชอบตัวเองได้ และไม่สามารถทนความกดดันได้  ตอนนี้เรียนอยู่ใน ม.เอกชน ในประเทศไทย โวยวายว่าเรียนไม่ได้ (ทั้งที่มีทักษะภาษาอังกฤษที่ดี มาอยู่ได้ไม่กี่เดือนก็พูดได้ วิชาภาษาอังกฤษได้ เอ ตลอด)  อาหารก็กินไม่ได้ เพื่อนก็ไม่คบ  สอบตกสองวิชา ถามว่าทำไมถึงสอบตก มีปัญหาจะได้ช่วยกัน เด็กบอกว่าที่สอบตกเพราะไม่อยากเรียน ไม่สนใจสองวิชานั้น ใครจะทำไม ปิดเทอมกลับไปหาพ่อแม่ร้องไห้โฮๆ เหมือนเด็กเล็กๆ  บอกพ่อแม่ว่าไม่เรียนแล้ว พ่อแม่ถามว่าไม่เรียนแล้วจะทำอะไร เขาบอกว่าจะเป็นกรรมกร เป็นคนงาน  ผู้ใหญ่พยายามอธิบายว่าเป็นงานที่หนัก เงินน้อย  เขาว่าถ้าเงินไม่พอก็ขอพ่อแม่ กลายเป็นเด็กไม่รู้จักโต  น่าเศร้าสลดมาก สำหรับหลายๆ คนอาจจะเห็นเป็นปกติที่จะขอเงินจากพ่อแม่  แต่สำหรับครอบครัวดิฉันและสามี เมื่อเราอายุพ้นวัยเด็ก เราไม่เคยขอเงินพ่อแม่อีกเลย  ดิฉันทำงานพิเศษตั้งแต่เป็นนักศึกษา เป็น TA เป็นผู้ช่วยตาม Lab ได้เงินใช้ตั้งแต่อายุ 20 ยังไม่จบปริญญาตรี ไม่เคยขอเงินพ่อแม่อีกเลย มีเงินเหลือก็ให้พ่อแม่บ้าง ไม่เหลือก็ไม่ให้เพราะพ่อแม่มีรายได้อยู่ แต่ถ้าพ่อแม่ไม่มีรายได้ก็ต้องเลี้ยงพ่อแม่  ไม่เคยคิดว่าพ่อแม่ต้องมาเลี้ยงลูกที่โตขนาดนี้แล้ว  ส่วนสามีเรียนจบมหาวิยาลัยเมื่ออายุ 19 ปี ทำงานส่งเสียพ่อแม่ ส่งเสียน้องชายมาตั้งแต่อายุเท่านั้น ตอนนี้ดิฉันตั้งเป้าหมายว่าจะต้องเลี้ยงลูกให้ยืนหยัดด้วยตัวเองให้ได้  ไม่ให้เขารู้สึกว่าเขาต้องมี ต้องได้ทุกอย่างเพราะพ่อแม่มีจะให้  จะต้องให้ลูกเข้าใจว่าทุกอย่างได้มาด้วยการทำงาน ด้วยความพยายาม  บางครั้งเราต้องทำสิ่งที่เราไม่ชอบ (เช่นท่องหนังสือ งดการเล่นต่างๆ ช่วงใกล้สอบ)  เพราะในชีวิตจริงมันเป็นไปไม่ได้ที่เราจะเจอแต่สิ่งถูกใจ เจอแต่สิ่งที่ทำแล้วพอใจ เจอแต่สิ่งที่มีความสุข  แม้แต่การทำอาชีพที่เรารัก ก็มีส่วนที่เราจะต้องอดทนเหมือนกัน  คนที่ได้ทำดังใจทุกอย่าง ก็คงมี แต่จะต้องเป็นคนที่โชคดีมากๆ  ดังนั้นเราต้องเตรียมพร้อมให้จิตใจเข้มแข็ง ไม่ว่าจะมีความกดดัน ความไม่ถูกใจใดๆ เข้ามา เราต้องเผชิญได้ด้วยความเข้าใจ แต่สิ่งต่างๆ เหล่านี้เราสามารถสอนลูกได้โดยไม่ต้องใช้วิธีโหดร้าย (เท่าที่ได้อ่าน) แบบผู้แต่งหนังสือเล่มนี้ แก้ไขเมื่อ 09 มี.ค. 54 22:18:02 แก้ไขเมื่อ 09 มี.ค. 54 13:24:59 จากคุณ : กรรมใดใครก่อ เขียนเมื่อ : 9 มี.ค. 54 13:11:24

ความคิดเห็นที่ 54 รับไม่ได้กับหนังสือ..เล่มนี้ค่ะ.... เฮ้อ....เราช่างโชคดีจัง....ที่พ่อแม่...สอนให้เรามีทักษะชีวิต สอนให้เรา...ให้มากกว่ารับ สอนให้เรา...รู้จักความพอดี.... เรื่องเครียด ..กลัวเกรดไม่ดี เราก็เคยเป็น... แต่พ่อแม่ กลับบอกว่า...ได้เท่าไหร่เท่านั้น...ลูก ถ้าเราพยายามแล้ว ... ^+++++++^ แก้ไขเมื่อ 09 มี.ค. 54 18:40:06 จากคุณ : *เช้านี้โลกสดใส* เขียนเมื่อ : 9 มี.ค. 54 18:39:08

ความคิดเห็นที่ 55 ถ้าเลี้ยงแบบเจ๊คนนี้ ลูกคงเป็นคนเก่งที่ไม่มีความสุขไปตลอดชีวิตมั้งคะ บ้าอำนาจจัง ไม่ชอบเลย ไม่เคารพสิทธิมนุษยชนของลูกแม้แต่น้อย เฮ้อ จากคุณ : M-M-C-L เขียนเมื่อ : 9 มี.ค. 54 21:38:49

ความคิดเห็นที่ 57 อ๋อ คนในบทความนี้นี่เอง Why Chinese Mothers Are Superior (ลองเปิดอ่านดูได้นะคะ มีรูปของเธอกับลูกๆ ด้วย) http://online.wsj.com/article/SB10001424052748704111504576059713528698754.html เปิดเจอโดยบังเอิญ อ่านแล้วสงสารลูกสาวสองคนของเธอมากมาย ได้แต่หวังว่าในอนาคตข้างหน้า สิ่งที่ได้คืนกลับมาจะเหมาะสมกับสิ่งที่เด็กๆ ต้องเจอในวัยเด็ก จากคุณ : BooBluffy เขียนเมื่อ : 10 มี.ค. 54 02:24:57

ความคิดเห็นที่ 58 อ่านตอนแรกแล้วตกใจอยู่เหมือนกันค่ะ แต่อ่านต่อแล้วได้อะไรดีๆ เยอะเลย ^^ จากคุณ : lovenaming เขียนเมื่อ : 10 มี.ค. 54 11:32:39

ความคิดเห็นที่ 59 พิณที่ขึงพอดี ไม่ตึงเกิน ไม่หย่อนเกิน จะให้เสียงที่ไพเราะที่สุด :) จากคุณ : ZERO_IDEA เขียนเมื่อ : 10 มี.ค. 54 11:45:49

ความคิดเห็นที่ 60 ชีวิตคืออะไร? เรามีชีวิตอยู่ไปเพื่ออะไร?? ค้นหาให้เจอแล้วจะมีความสุขครับ จากคุณ : WATCHARUN เขียนเมื่อ : 10 มี.ค. 54 13:04:11

ความคิดเห็นที่ 61 อยากเลี้ยงลูกให้เขามีความสุขที่สุด แบบที่วัยเด็กเราไม่เคยมี แต่มาเจอสภาพรอบๆ ตัว ถ้าทำอย่างนั้นลูกเราจะอยู่ไม่ได้ในสังคมแข่งขันแบบนี้ ทำใจลำบากค่ะ จากคุณ : ลูกกำพร้า เขียนเมื่อ : 10 มี.ค. 54 13:20:25

ความคิดเห็นที่ 62 แอบอยากจะแชร์ 55 เราไม่ได้รู้สึกต่อต้านหรือเห็นด้วยอะไรยังไง แต่ลองมองย้อนดูตัวเราเอง เราเกิดในครอบครัวที่ถูกเลี้ยงมาแบบจีนสุดโต่ง ปะป๊าดุมากๆ เฮียบมาก ห้ามคือห้าม จบคือจบ ได้คือได้ ไม่ได้คือไม่ได้ ป๊าเป้นคนที่มีความคิดขวางโลกมากๆ ไม่ส่งเสริมการเรียนรู้นอกระบบใดๆทั้งสิ้น แต่ลูกจะต้องเรียนเก่ง ปากบอกไม่เคยคาดหวัง แต่การกระทำมันไม่ใช่ สอบเข้า ม1 สอบเข้ามหาวิทยาลัย สอบได้อย่าหวังว่าจะได้รับคำชม แต่สอบตกหรอ โอ๊ยด่าหูหลับตับไหม้ แล้วเค้าจะสอนทุกอย่างสไตล์คนจีนแท้ๆ -ห้ามตื่นสาย -ห้ามนอนดึก -ต้องทำงาน ต้องขายของ แล้วต้องขายให้ได้ ไม่ได้โดนด่า เป็นอย่างนี้มาตั้งแต่เล็ก -กินข้าวต้องรีบกิน น้ำต้องรีบอาบ นอนต้องรีบนอน -เวลาอยู่กะคนอื่นลูกจะถูกด่าเสมอๆ ไม่เคยไว้หน้่า ด่าให้คนนั้นคนนี้ฟัง ลูกค้าบางคนมาชมว่าลูกเก่งลูกขยันจัง ไม่เคยได้รับคำชมตอบจากป๊ากลับบอกว่า ขยันอะไรกันมันนะขี้เกียจอย่างนั้นอย่างนี้ บราๆๆๆๆๆๆๆๆ เป็นอย่างนี้มา 20กว่าปี กับพี่น้อง 4 คน แต่ ไม่ได้ทำให้รู้สึกว่าจะเป้นโรคจิตหรืออะไร กลับทำให้รู้สึกรักป๊ามากๆด้วยซ้ำ ลูกของป๊าทั้ง 4 คนก็จัดว่าประสบความสำเร็จทุกคน แม้ไม่ได้เรียนวิศวะหรือได้เรียนในมหาวิทยาลัยอันดับ1 แต่ก็บอกได้เลยว่า ประสบความสำเร็จ อาจจะเป็นเพราะถึงป๊าจะเข้มงวดแต่ก็ไม่เคยบังคับเรื่องเรียน เพราะเค้าจะตั้งกฎว่า จะไม่บอกว่าทางไหนดีหรือไม่ดี เพราะถ้าเราเลือกผิดจะได้ไม่ต้องมาโทษว่าเพราะป๊า เป็นเพราะว่าเรานั่นแหละเลือกเอง จึงทำให้ไม่รู้สึกว่าโดนกดดันในเรื่องเรียนเท่าไหร่ ที่บอกว่าประสบความสำเร็จนั่นเปนเพราะลูกๆของป๊าสามารถอยู่ในสังคมได้และรู้จักที่จะเอาตัวรอด ไม่เหลวใหล และมีความรับผิดชอบ เป็นที่ยอมรับได้ในสังคม ลูกๆก็จะมีกลัวบ้างเวลาทำความผิดอะไร ไม่กล้าบอกเพราะกลัวถูกด่าและแต่ละคำ แรงๆๆทั้งนั้น แถมยังด่าแล้วไม่จบ นึกขึ้นได้ก็ด่าอีก กลับกันกับครอบครัวสามี ที่การเลี้ยงเป็นไปในแบบที่ตรงกันข้ามกันมากกกก พ่อแม่สามีไม่เคยตีลูกเลย ปล่อยตามใจ อยากทำอะไรก็ทำ แม่ทำให้ทุกอย่าง เพราะคิดว่าตอนเล็กๆแม่ลำบากมีลูกก็อยากให้ลูกสบาย ทำให้ทุกอย่าง ไม่เคยตีไม่เคยว่า ไม่เคยกดดันอะไร อยากทำไรทำ อยากไปไหนไป ตามใจทุกอย่าง โตขึ้นมาลูกกลายเป็นคนเหยียบขี้ไก่ไม่ฝ่อ ทำอะไรชีกช้าเป็นนิสัย ไม่รู้จักการอดทน ไม่มีความมั่นใจในตัวเอง ที่สำคัญคือ ไม่มีความเฉลียวและไม่ทันคน นี่เป็นอุทาหรณ์ที่เราอยากลองแชร์ดู ทุกคนก็ต่างรักลูกเหมือนกันมีวิธีที่ต่างกันออกไป เราว่าไงก็ลองเดินสายกลางดูค่ะ จากคุณ : ปลาทะเลน้ำลึก เขียนเมื่อ : 10 มี.ค. 54 15:06:01

ความคิดเห็นที่ 63 ขอแชร์ด้วยคนนะคะ ของอย่างนี้มันอยู่ที่ "ความเชื่อ" ค่ะ เชื่อว่า "ความสุข" ของลูกหรือของพ่อแม่ที่คิดแทนลูกมันอยู่ตรงไหน? เรากับสามีโชคดีที่คิดตรงกัน ว่าความสุขของเราและของลูกเรา น่าจะอยู่ที่การที่เค้าได้ค้นพบตัวเองว่าเค้าเหมาะกับอะไร จะได้ส่งเสริมไปทางนั้น เพราะเราเชื่อว่า การได้ทำในสิ่งที่ชอบ เค้าน่าจะทำได้ดี และเมื่อเค้าทำได้ดี เค้าก็จะมีความสุขกับมัน และเมื่อมีความสุขกับสิ่งที่ทำ ผลที่ได้จะอยู่ตรงไหนก็ไม่สนใจแล้ว แต่มีอีกหลายครอบครัวค่ะ ที่เชื่อต่าง เค้าเชื่อว่า "ความสุข" คือการที่ได้เป็นผู้นำ ได้อยู่เหนือคนอื่น ได้อยู่แถวหน้า มีหน้ามีตา จะเชื่อแบบนี้ก็ไม่ผิดหรอกค่ะ เพียงแต่หนทางก็จะยากลำบากตามไปด้วย สิ่งที่ตามมาคงหนีไม่พ้น ความเครียด ความกดดัน ความคาดหวัง การแข่งขัน หากคิดว่าจะมีความสุขกับภาวะเหล่านั้นก็สุดแล้วแต่ละกันนะคะ มันก็ขึ้นอยู่กัยว่า เราจะเลี้ยงลูก เพื่อความสุขของใครกันแน่?? ถ้าลูกมีความสุขในการเป็นผู้นำ และเค้าไปไหว ก็ส่วเสริมไปเถิด แต่ถ้าต้องเพอร์เฟค เพื่อความสุขของพ่อแม่....เราก็ต้องยอมรับผลที่จะตามมาด้วยนะคะ ขอให้กิฟท์ครูเจนด้วยคนนะคะ ^____^ จากคุณ : bojawa เขียนเมื่อ : 10 มี.ค. 54 22:12:07

ความคิดเห็นที่ 64 นึกถึง case ของ  vanessa mae ที่เป็นนักไวโอลินระดับ อัจฉริยะ  แม่เธอเข้มงวดและเคี่ยวเข็ญบังคับเธอมาก ๆ จนเป็นอัจฉริยะ แต่ความสัมพันธ์แม่ลูกแย่มาก   เคยอ่านว่าเธอไม่พูดกับแม่มาหลายปีแล้ว เราว่าทางสายกลางดีที่สุดนะคะ จากคุณ : วันดีๆ เขียนเมื่อ : 11 มี.ค. 54 11:22:44

ความคิดเห็นที่ 65 เราเป็นคนนึง ที่พ่อแม่หย่ากันนค่ะ ทางพ่อเป็นคนจีนค่ะ พ่อไม่เคยดุและไม่เคยด่าไม่เคยขึ้นเสียงเลยแม้แต่น้อย คุณพ่อเป็นหมอ และเป็น สส ที่ตจว ค่ะ ตอนเด็กเราแทบไม่ได้เรียนหนังสือเลย พ่อก็ไม่ได้ปล่อยปะละเลยนะค่ะ แต่ปล่อยให้เล่นให้สำรวจโลกกว้าง ไปวิ่งเล่นข้างนอกแต่ต้องโน็ตไว้ว่ากลับกี่โมงไปที่ไหน ไปกับพี่ชาย ตอนไปแรกๆ เราอยู่ อนุบาลเลยค่ะไปแถวๆบ้านก่อนพอนานเข้าชักไปไกลขึ้น ไปแถวชายหาดไปปีนเขา ไปเดินสำรวจท่อระบายน้ำ คนในอำเภอนั้นดีมากค่ะ ก็รู้จักพ่อและที่บ้านดิฉันเพราะค่อนข้างมีชื่อเสียง ตั้งแต่เด็กไปกับพี่ชายค่ะ แต่พอต้องย้ายไปเรียนโรงเรียนนานาชาติ ต้องอยู่กับอาม่าในอีกจังหวัดนึง อาม่าซึ่งตอนเราอยู่กับพ่อเราไม่ชอบมากที่สุด อาม่าทั้งบ่น ทั้งว่า บ่นไม่หยุดจริงๆค่ะ เนี๊ยบมาก ผมเราก็ต้องตัดถึงหูเราชอบผมยาว อีกหลายอย่างซึ่งตอนเราเป็นเด็กเรามองว่าอาม่าทำไมขี้บ่นอย่างงี้ เจอแค่อาทิตย์ละวัน บ่นทั้งวัน จริงๆแกก็พูดตรมประสานั้นแหละค่ะ แต่เด็กมันจะไปรู้อะไรค่ะ พูดกระทบนิดนึงก็ไม่ชอบแล้ว พอต้องย้ายมาอยู่กับอาม่า อากง เราร้องไห้ทุกวันเลยค่ะ จนเรียนจบ ป.6 แบบอึดอัดน่ะค่ะ เพราะพ่อไม่เคยเข้มงวดมีเกมมีอะไรให้เล่น ตื่นกี่โมงก็ได้ ได้ความรักได้กอดตลอดเวลา พอจบป.6 ก็ย้ายไปเรียน ที่กรุงเทพค่ะ โรงเรียนชืื่อดังของรัฐบาล อยู่กับอาผู้หญิง น้องพ่อ อันนี้ อย่างโหดเลยค่ะ ห้ามเพื่อนโทเข้าบ้าน ห้ามสอบตก สอบได้คะแนนดีก็ไม่ชม สอบตกด่าไม่ยั้ง ดูทีวีห้ามเอาขาขึ้น ห้ามดูทีวีหลัง 3 ทุ่ม ในห้องนอนคือมีแต่เตียงกับโต๊ะ กลับบ้านต้องให้ตรงเวลา เลย แค่ไม่กี่นาทีจะไม่พูดกับเราและเราอึดอัดมากค่ะ อีกหลายอย่าง บลาๆๆๆ แต่ตอนนี้ เราอายุ 21 ค่ะ มีลูก 1 คนแล้วจะสองขวบ ก็เข้าใจเลยค่ะว่าทำไมแบบอาม่าต้องมาบ่นๆ อาม่าบ่นเพราะรักดิฉันเข้าใจเลยค่ะ แต่อานี่เกี่ยวอะไรด้วยยังพลาดไม่ชอบหน้าอยู่อะไรจะกดดันแบบโหดได้ขนาดนั้นไม่รู้ แต่ดิฉันอยู่กับพ่อสบายใจที่สุด แต่ที่ทนและเข็มแข็งได้คงเพราะผ่านด่านอามาน่ะค่ะ จริงๆให้มีหลายๆรสชาติก็ดีนะค่ะ ประคบประหงมเกินไปก็ใช่ว่าจะดี สายกลางเกินไปไม่มีใครทำได้ค่ะ พอถึงเวลามันต้องเป็นไปในแบบของมัน เกิดมาไม่เคยเห็นใครอยู่แบบกลางๆเลย ก็มีผิดพลาดบ้างโดนด่าโดนตีบ้าง โดนตามใจบ้าง หลายๆอย่างเด็กจะได้ไม่เบื่อชีวิตนะค่ะ โตมาเค้าก็จะได้เลือกเลี้ยงลูกตัวเองถูก ไม่ใช่มีรสชาติเดียวจำเจ โตมาหารสชาติใหม่ๆเอง พ่อแม่จะแย่เอานะค่ะ จากคุณ : แม่วัยรุ่น (nanziie.hero) เขียนเมื่อ : 11 มี.ค. 54 12:29:01

ความคิดเห็นที่ 66 แนะนำค่ะ หนังสือ ออกแบบลูกรักด้วยวิธีเลี้ยงค่ะ  ดีมากกกกก   อ่านแล้วจะรู้ต้นสายปลายเหตุของ เด็กที่แสดงนิสัยออกมา >>จากวิธีปฏิบัติค่ะ จากคุณ : ปายจัง เขียนเมื่อ : 11 มี.ค. 54 13:12:27

ความคิดเห็นที่ 67 ขอบคุณที่นำมาแบ่งปันนะคะครูเจน ดีจัง ตอนนี้ครูมีชื่อล็อคอินแล้ว  ให้กิ๊ฟท์ครูได้ซักที  ติดตามอ่านกระทู้ของครูทุกอาทิตย์เลย  มีสาระ ให้ข้อคิดดีๆ ชอบมากค่ะ  จากคุณ : jigabelle เขียนเมื่อ : 11 มี.ค. 54 22:49:04

ความคิดเห็นที่ 68 คนเลี้ยงลูกไม่เป็นเท่านั้นแหละครับ ที่จะเลี้ยงลูกเหมือนฝึกสัตว์ จากคุณ : Baritone เขียนเมื่อ : 12 มี.ค. 54 07:21:08

ความคิดเห็นที่ 69 หลักวิทยาศาสตร์ที่ว่า “ทุกๆปฎิกิริยาย่อมมีปฎิกิริยาตอบสนอง” น่าจะเป็น “ทุกๆกิริยาย่อมมีปฎิกิริยาตอบสนอง” รึเปล่าคะ ? จากคุณ : ekamiin เขียนเมื่อ : 12 มี.ค. 54 21:00:39

ความคิดเห็นที่ 70 เราโตมาแบบที่หนังสือเล่มนั้นเขียนนั่นแหละค่ะ เป๊ะเลย และยังคงเป็นอยู่ยันปัจจุบัน ไม่มีความสุขเลยเวลาอยู่ที่บ้าน และทุกวันนี้บอกได้เลยว่าความสัมพันธ์เรากับครอบครัวแย่มากค่ะ เราพยายามจะทำให้มันดีแล้ว แต่ทำไม่ได้จริงๆค่ะ จากคุณ : พระจันทร์ไขลาน (พระจันทร์ไขลาน) เขียนเมื่อ : 13 มี.ค. 54 05:47:19

ความคิดเห็นที่ 71 เพิ่งได้อ่านบทความนี้เมื่ออาทิตย์ที่แล้วค่ะ พอดีว่าคุณครูที่โรงเรียนลูกมาพูดให้ฟัง เราว่าคุณแม่ท่านนี้เค้าทำเกินไปจริงๆ ฟังแล้วเครียดเลยค่ะ แล้วเราได้อ่านอีกบทความที่ลูกสาวคุณ Amy(Sophia Chua)ตอนนี้อายุ 18 แล้ว พูดถึงคุณแม่ของเค้า "Why I love my strict Chinese mom" ใน http://www.nypost.com/p/entertainment/why_love_my_strict_chinese_mom_uUvfmLcA5eteY0u2KXt7hM เราไม่ค่อยเก่งภาษาอังกฤษเท่าไหร่ แต่ที่อ่านสรุป ลูกสาวคุณ Amy เค้าขอบคุณ คุณแม่เค้าที่เข้มงวด จึงทำให้เึค้ามีทุกวันนี้ :) จากคุณ : คุณแม่ค่ะ เขียนเมื่อ : 13 มี.ค. 54 12:26:08 A:68.107.70.225 X: TicketID:259610

ความคิดเห็นที่ 72 ขอบคุณที่นำบทความมาเตือนใจ พร้อมตัวอย่างของ ไมเคิล แจ๊คสัน (ศิลปินที่ชื่นชอบ) จากคุณ : may_muay เขียนเมื่อ : 13 มี.ค. 54 14:49:44

ความคิดเห็นที่ 73 ตอนนี้ลูกอายุ ๑๒ ค่ะ กำลังจะขึ้นม.๑  เราฝึกซ้อมเค้าทุกอยางค่ะ ลูกทุกคนมีหน้าที่ของตัวเอง เลือกเรียนโรงเรียนทีสอนจริยะธรรมช่วงเช้า ครึงชัวโมงแทนที่จะส่งไปโรงเรียนที่สอนเน้นภาษาอังกฤษ ต้องไปโรงเรียนก่อน ๗ โมงเช้าเพื่อเรียนก่อนวิชาเรียน จดศัพท์ เรียนภาษาอังกฤษ ตกเย็นต้องเรียนพิเศษค่ะ เลือกที่จะไม่ไปสอบคัดเลือกกับโรงเรียนดังๆๆ เพราะรู้สึกว่ามันไม่จำเป็น เราชอบโรงเรียนที่เรียนอยู่นี้เป็นโรงเรียนเดียวในนครปฐมที่สอนจริยะธรรมตอนเช้าค่ะ การเรียนก็เข้มงวดพอสมควรเป็นโรงเรียนคริสต์ค่ะ  ลูกชายคนเล็ก ๓ขวบมีหน้าช่วยแม่เติมน้ำ คนกลาง ๖ ขวบมีหน้าที่เติมน้ำเข้าตู้เย็นและช่วยพี่ทิ้งขยะค่ะ พี่ชายคนโตมีหน้าที่ ทิ้งขยะทุกวัน วันศุกร์ วันเสาร์ ล้างจาน เติมน้ำ วันธรรมดาเค้าเรียนมาหนักการบ้านเยอะแล้วค่ะ ซัก ม.๔ จะให้เริ่มทำงานพิเศษ ส่วนมหาลัยก็จะให้ทำงานไปเรียนไป ส่งตัวเองเรียน ถ้าไม่พอก็จะช่วยค่ะ ไมใช่ว่าทางบ้านไม่กำลังส่งน่ะค่ะ แต่ต้องการให้เค้าเรียนรู้การช่วยเหลือตัวเองค่ะ รู้ซึ้งถึงความยากลำบาก เค้าจะได้ตั้งใจเรียน  ไม่ได้คาดหวังอะไรมาก ขอแค่ให้เค้าไม่โง่กว่าคนอื่น เป็นคนดีของสังคมค่ะ จากคุณ : สามทหารเสือ (cindychu) เขียนเมื่อ : 14 มี.ค. 54 03:39:15

ความคิดเห็นที่ 74 ต้องลองอ่าน Outlier ของ Malcolm Gladwell. เค้าพุดเรื่องการฝึกฝน และขยัน ที่ช่วยให้เด็กจีนมีคุณภาพด้านการศึกษาวิชาคณิตศาสตร์มากกว่าเด็กตะวันตก เพราะคนจีน(เฉพาะคนจีนตอนใต้ที่ทำนาข้าว) เชื่อเรื่องการทำงานหนัก = รวย จนมีคำพูดว่า "การตื่นเช้า 360วันต่อปี ไม่มีทางทำให้คนจน" เราว่าเรื่องนี้เป้นเรื่องเกี่ยวกับ culture และความเชื่อส่วนบุคคล การที่พ่อแม่เลี้ยงดูลูกอย่างไร ขึ้นอยุ่กับปัจจัยหลายอย่าง เด็กเป้นอย่งไร ก้แล้วแต่กรรมของเด็กนั้นๆที่เกิดขึ้นมากับพ่อแม่นั้นๆ จากคุณ : เกือกซ่าสีชมพู เขียนเมื่อ : 9 เม.ย. 54 21:17:53