6 ปีเต็มกับการกรี๊ดดดดได้อย่างเต็มเสียงซะที
|
 |
สวัสดีค่ะ
นานมากกกกก ที่ไม่ได้ตั้งกระทู้เรื่องของโรคสะโพกหลุดแต่กำเนิดของชุณฬี่ (ล่าสุดก็คือปีที่แล้วในช่วงเวลานี้) คงเพราะในช่วงที่ผ่านมา มุกเริ่มรู้สึกจริงๆ ว่าลูกดูเข้าสู่ระดับปกติเทียบเคียงกับเด็กทั่วๆ ไปได้มากขึ้นไปทุกที และความร่าเริง สดใส ของเค้าก็ทำให้เราเกือบจะลืมๆ ไปแล้วว่า ครอบครัวของเราได้ผ่านอะไรมาบ้าง
แต่เมื่อมันเป็นโรคที่ต้องตามรักษากันนานมาก (จนโตเป็นสาว) เมื่อมันเวียนมาครบรอบหนึ่งปีที่ต้องไปตรวจ หัวใจของแม่คนนี้ก็เต้นตุ้มๆ ต่อมๆ อีกครั้ง แต่ปีนี้นับเป็นปีแรกเลยที่หัวใจของมุกเต้นแรงแต่ไร้ซึ่ง...ความกลัว
เมื่อวานเป็นวันที่มุกกับป๊ารู้สึกสบายๆ ไม่เครียด ไม่กดดันเหมือนทุกที คงเพราะพัฒนาการของลูกดีวันดีคืน อะไรที่เพื่อนๆ ลูกทำได้ ลูกก็ทำได้ ไม่ว่าจะเป็นการวิ่ง การเดิน กระโดด หรือการเล่นกีฬาอื่นๆ ชุณฬี่ก็ไม่ได้น้อยหน้าใครอีกแล้ว และมันก็ทำให้มุกรู้สึกวางใจมากและรู้สึกว่าครอบครัวของเราโชคดีเหลือเกิน
ย้อนกลับไปเมื่อหกปีก่อน ตอนสมัยที่ไปร้องไห้กันสองคนผัวเมียในห้องของหมอ พอเวลามันได้ผ่านมา ความเจ็บปวดเหล่านั้นก็ค่อยๆ จางหายไป บ่ายของเมื่อวานคือวันที่สองแม่ลูกต้องไปรับฟังผลอีกครั้ง เพราะคุณป๊าติดประชุมด่วนอีกที่
ฝนตกตั้งแต่ยังไปไม่ถึงโรงพยาบาลรามาฯ เลย ไม่ได้รู้สึกว่าเป็นลางร้ายหรือทำให้ใจแป๊ว เพียงแต่แค่คิดเซ็งๆ ว่าทำไมต้องตกตอนนี้ด้วยนะ ยัยชุณฬี่ยิ่งไอค่อกๆ แค่กๆ อยู่ด้วย แต่ก็เอาเถอะ มันก็โตแล้ว หัวแข็งใช้ได้ คงไม่ป่วยมากไปกว่านี้หรอกเนอะ
ลงจากรถของป๊า สองแม่ลูกก็รีบเดินไปยังแผนกเอ็กซเรย์ทันที คนเยอะเหมือนอย่างที่เคยเห็นจนชินตา ชุณฬี่รีบเดินให้ทันแม่ เดี๋ยวนี้ไม่ค่อยต้องชะลอรอลูกเหมือนที่เมื่อก่อนต้องทำ ลูกโตแล้ว เดินมาเยอะแล้ว และรู้แล้วว่าในชั่วโมงเร่งรีบต้องทำยังไง คนที่แผนกเอ็กซเรย์ก็เยอะค่ะ แต่คิวไม่ยาว ทำเรื่องแค่สองสามนาทีก็เสร็จ ค่าเอ๊กซเรย์ก็แสนถูก 440.- ขาดตัวไม่ต้องต่อไม่ต้องยื่นบัตรลด
ถ่ายรูปสะโพกกันเสร็จก็เดินฝ่าฝูงชนไปยังแผนกศัลยกรรมกระดูก บ่ายวันจันทร์แบบนี้ เด็กๆ เยอะมากค่ะ แล้วส่วนใหญ่ก็อาการไม่ใช่เล่นๆ เลย คือถ้าไม่เคยแวะผ่านมาก่อน คนเป็นพ่อเป็นแม่เห็นแล้วคงใจแป๊วกัน แต่เพราะเห็นมาทุกๆ ปี มุกก็เลยรู้สึกเฉยๆ มีชุณฬี่ที่ตื่นเต้นนิดหน่อย ตรงที่คนเยอะ และเห็นเด็กคนอื่นๆ มาด้วยอาการที่ต่างกันไป
มุกชี้ชวนให้ลูกดู เวลาเห็นน้องเล็กๆ คนไหนที่อยู่ในเฝือกหุ้มตั้งแต่ใต้เอวลงมาจนถึงเท้า หรือคนไหนที่ใส่ชุด pavlik harness เหมือนของลูก หรือคนไหนที่ใส่กระดองเต่า บอกลูกว่าเด็กๆ เหล่านี้คือคนที่เป็นเหมือนหนูมาก่อน และตอนนี้คุณลุงหมอก็พยายามอย่างเต็มที่ๆ จะช่วยให้เด็กๆ กลับมาเดินเป็นปกติได้มากที่สุด
รอไปประมาณครึ่งชั่วโมงเต็ม คุณพยาบาลก็ออกมาเรียก พอเข้าไปถึง ก็รู้สึกได้ถึงอาการลุ้นๆ ที่กลับมาอีกครั้ง แต่ถึงอย่างนั้นกำลังใจก็ยังเต็มเปี่ยมค่ะ เสียใจมามาก ดีใจมาก็เยอะ ไม่มีอะไรน่ากลัวแล้ว แป๊บเดียว อาจารย์หมอก็เข้า เราสองคนแม่ลูกยกมือไหว้และเห็นรอยยิ้มของคุณหมอที่ส่งกลับมา
"ว่าไงครับ วันนี้คุณแม่เอาน้ำตามากี่ปี๊บ" แอบใจเสียค่ะ คิดเลยว่ามีปัญหาอีกหรือเปล่า
"วันนี้ไม่ได้เตรียมมาค่ะ" แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังกล้าๆ ยิ้มออกไป
"เร็วนะครับ ผ่านไปหกปีแล้ว"
"ค่ะ คุณหมอ เร็วมากๆ เลย ตอนนี้จะขึ้นป.1 แล้วค่ะ"
แล้วคุณหมอก็หันไปเล่าให้กับคุณหมอฝึกหัดที่เดินมาเรียนรู้เรื่องเคสของเด็ก DDH ด้วย และก็เช่นเคยเหมือนที่มุกเจอทุกปี คือคุณหมออดไม่ได้ที่จะเล่าว่า ยัยตัวเล็กเนี่ยะ ทำพ่อแม่ร้องไห้มามากมายแค่ไหน มาถึงตอนนี้มุกก็พอจะเข้าใจค่ะ เพราะมุกกับป๊าคงจะไม่ได้เหมือนเคสอื่นๆ ที่พ่อแม่อาจจะเข้มแข็งกว่า ทำใจได้หนักแน่นกว่า คงเพราะมุกไม่ได้เตรียมใจมาเลยว่าลูกจะเป็นแบบนี้ พอวันนั้นที่คุณหมอบอกอาการและโรคที่ลูกเป็น มันก็เหมือนกับว่าเจ็บปวดเจียนตาย ก็เลยพาลให้คุณหมอจำไอ้ครอบครัวนี้ได้แม่นเหมือนกัน
เสร็จแล้วก็มาถึงผลการตรวจ โอ้โห...แค่เห็นรอยยิ้มของคุณหมอก็แบบว่าเบาใจแล้ว แต่พอคุณหมอบอกว่าดีขึ้น โดยเฉพาะสะโพกข้างขวา มีพัฒนาการที่ดีมากๆ ข้างซ้ายก็เหลือแค่ตามดูไปอีกนิดหน่อย แต่โอกาสที่จะต้องทำการผ่าตัดคิดว่าไม่มีแล้ว โดยเฉพาะของข้างขวา คุณหมอบอกว่ามั่นใจ 100% เลยครับ เพราะถือว่าปกติดีแล้ว
แทบอยากจะกระโดดหอมแก้มหมอให้รู้แล้วรู้รอดไปเลย ถ้าไม่ติดว่าจะกลัวคุณหมอยันติดข้างฝานะคะ 5555 มุกนี่ยิ้มแก้มแทบปริเลย ขอบคุณคุณหมอใหญ่ หลังจากนั้นก็ออกไปชำระค่าตรวจ 50.- ขาดตัวค่ะ
มือถือร้อนในทันที เพราะมุกโทรบอกข่าวดีกับทุกๆ คนเท่าที่จะนึกได้ เมื่อวานเย็นที่บ้านเราก็เลยออกไปฉลองกัน มีความสุขมากๆ และนึกขอบคุณในพระคุณของคุณหมอทุกๆ คน ตั้งแต่คุณหมอที่ทำคลอดให้ลูก คุณหมอเด็กที่เวชธานี คุณหมอกระดูกที่เวชธานีที่ส่งต่อมาให้อาจารย์หมอพรชัยที่รามา ทุกคนล้วนแล้วแต่มีพระคุณกับมุกและครอบครัวทั้งสิ้นค่ะ
ชุณฬี่ 6 ขวบ 1 เดือน 4 วันแล้วนะคะ
| จากคุณ |
:
ตื่นมาตาแป๋วๆ  
|
| เขียนเมื่อ |
:
22 มี.ค. 54 14:40:52
|
|
|
| 
ดีใจด้วยนะคะ น้องน่ารักมากเลยค่ะ
