เมื่อรู้ว่าตัวเธอนั้นตั้งท้อง | เฝ้าประคองด้วยใจที่มุ่งหวัง |
สิ่งที่ชอบเผ็ดร้อนเธอระวัง | เพื่อปกกันลูกน้อยจะกระเทือน |
แม้ไม่รู้ว่าจะชายหรือหญิง | เธอประวิงเฝ้านับครบวันเคลื่อน |
แม้จะเจ็บจะกลัวตัดทั้งปวง | เธอปลื้มทรวงเสียงแว้แรกเริ่มดัง |
| |
เริ่มตั้งไข่ใจพองประคองลูก | ความพันผูกแนบแน่นสุดขานไข |
เริ่มหัดเดินหัดพูดแม่สุขใจ | ก้าวแรกได้ให้ลูกด้วยผูกพัน |
แม่เป็นครูคนแรกของชีวิต | ชี้ถูกผิดให้ลูกรู้ด้วยความฝัน |
เติบโตใหญ่รวยจนไม่สำคัญ | ขอลูกฉันเป็นคนดีของสังคม |
| |
มาวันนี้แม่เริ่มแก่ชราล้า | แม่มองหาลูกทุกคนอยู่ที่ไหน |
จากอกแม่ลืมแม่ไม่ห่วงใย | ถึงเศร้าใจแต่แม่ไม่โกรธเคือง |
ถ้าใครยังมีแม่ขอเชิญเถิด | กราบเท้าเทิดบาทแม่ประเสริฐเหลือ |
กตัญญูรู้คุณบุญคุ้มตัว | แม้สิ่งชั่วต้องแพ้พ่ายกตเวทิตาคุณ |