รู้ทันภัยสังคม คนร้ายลักเด็ก
|
 |
เอามาฝากค่ะ ไม่รู้มีใครเคยโพสไปยัง อ่านข่าวเด็กถูกลักพาตัวทุกวันก็พาจะแย่ไปกับพ่อแม่เค้าด้วย จนแฟนบอกว่าเรากลัวเกินไป แต่กันไว้ดีกว่าแก้นะคะ....แม่เราเคยบอกว่า ถ้าถูกเอาไปแล้วเห็นว่าตายต่อหน้ายังดีกว่าไม่ตายแต่ไม่รู้ว่าจะเจออะไรบ้าง ถูกเอาไปทำอะไรบ้าง
เด็กถูกลักพาตัว สะท้อนปัญหาการปล่อยปละละเลยเด็กของสังคมไทย (กระทรวงศึกษาธิการ)
ข่าวเด็กถูกลักพาตัว และภาพของพ่อแม่ที่ร่ำไห้จากเหตุการณ์ลูกหาย มีให้เห็นในหน้าหนังสือพิมพ์อยู่เป็นระยะ ทั้งนี้สถิติจากศูนย์ข้อมูลคนหายเพื่อต่อต้านการค้ามนุษย์ มูลนิธิกระจกเงาที่ว่าปีที่ผ่านมาได้รับแจ้วงคนหายจำนวน 1,004 ราย และเด็กกลุ่มเสี่ยงที่อาจถูกคนร้ายลักพาตัวคือเด็ก ตั้งแต่แรกเกิด 11 ปี เนื่องจากเด็กกลุ่มนี้ยังไม่สามารถปกป้องตนเองได้
"การที่เด็กถูกลักพาตัว มักจะเกิดจากปัจจัยหลักประการเดียว คือ จากการปล่อยปละละเลยทอดทิ้งไม่ดูแลเอาใจใส่ตามที่ควรจะเป็น และไม่ได้จัดพื้นที่ที่ปลอดภัยให้เด็ก ปัจจัยเหล่านี้ทำให้การลักพาตัวเด็กกระทำได้สะดวกง่ายดาย แต่ถ้าหากผู้ปกครองปฏิบัติหน้าที่อย่างที่ควรจะทำ เช่นการจัดพื้นที่ที่ปลอดภัยให้เด็กสำหรับเด็กอายุไม่เกิน 9 ขวบ ก็มีอยู่ 3 ช่วงวัย 1. แรกเกิด 3 ปี ต้องอยู่ในระยะที่ผู้ดูแลเอื้อมมือถึงตลอดเวลา 2. อายุ 3 ปี ไม่เกิน 6 ปี ต้องอยู่ในสายตาผู้ดูแลตลอดเวลา 3. อายุ 6 ปี ไม่เกิน 9 ปี ต้องอยู่ในที่ๆ ผู้ปกครอบกำหนดให้อยู่ และต้องติดตามดูแลสภาพแวดล้อมให้ปลอดภัยเป็นระยะๆ"
ทำอย่างไรเมื่อเด็กถูกลักพาตัว
จุดแรกที่สำคัญและต้องทำทันทีคือ ทันทีที่ทราบว่าเด็กหลุดจากการดูแลของตัวเอง ต้องรีบตรวจสอบให้เกิดความกระจ่างว่าจริงๆ แล้วเด็กหายตัวไปหรือไม่ บางทีผู้ปกครองก็คิดว่าเด็กกำลังไปเล่นอยู่ ณ ที่แห่งใดแห่งหนึ่ง แทนที่จะไปรีบติดตามดูว่าเด็กหายไปไหน บางคนปล่อยให้เด็กอยู่นอกเขตความดูแลเป็นวัน จนกระทั่งถึงเวลากินข้าวไม่เห็นเด็กกลับมาจึงค่อยเริ่มติดตามตัวเด็ก ตรงนี้จะทำให้ได้ตัวเด็กคืนยากมาก ขอเสนอแนะให้ผู้ปกครองทุกราย ในขั้นต้นถ้าเด็กหลุดจากความดูแลของตัวเองไป ให้รีบไปตรวจสอบทันที
วิธีการนี้ไม่ได้เพียงแต่ช่วยแก้ปัญหาเด็กถูกลักพาอย่างเดียวแต่สามารถช่วย แก้ปัญหาอื่นๆ อีกเช่น เด็กไปติดขังอยู่ในรถเก๋งที่จอดตากแดดอยู่ โดยไม่สามารถปลดล๊อคประตูออกมาด้วยตนเองหรือตกน้ำตกท่าไป ต้องตรวจสอบทันที อย่าคิดนิ่งนอนใจเอาเองว่าเด็กคงกำลังเล่นเพลินอยู่ที่ใดสักแห่งเพราะหาก เกิดอันตรายต่างๆ ต่อเด็ก จะไม่สามารถช่วยเหลือได้ทันท่วงที
เมื่อตรวจสอบพบแล้วว่าเด็กหายไป ต้องไปติดตามข้อเท็จจริงว่าใครเป็นผู้พบตัวเด็กเป็นคนสุดท้ายและรวบรวมราย ละเอียดเกี่ยวกับจุดที่พบเด็กครั้งสุดท้าย รายละเอียดเกี่ยวกับเด็กและบุคคลที่คาดว่าน่าจะพาตัวเด็กไปมากที่สุด ยื่นให้เจ้าหน้าที่ตำรวจ ข้อสำคัญคือภาพถ่าย เสื้อผ้า ลักษณะของใช้ รวมทั้งลักษณะเฉพาะของเด็กไม่ใช่แค่รูปร่างหน้าตา แต่อาจจะมีจุดบางจุด เช่นเป็นเด็กที่สวมเครื่องแต่งตัวแบบไหน สวมรองเท้าแบบไหน ทรงผมเป็นอย่างไร ถ้ามีภาพถ่ายด้วยจะดีมาก คือให้มีรายละเอียดเกี่ยวกับตัวเด็กให้มากที่สุดเพื่อติดตามค้นหาได้ง่าย
ถ้าได้ภาพเด็ก จุดสำคัญที่สุดคือต้องเผยแพร่ผ่านสื่อมวลชนทันที โดยเฉพาะโทรทัศน์ ต้องไปขอความร่วมมือซึ่งบางช่องยินดีให้ความช่วยเหลือโดยไม่คิดเงิน สถานีวิทยุจะมีส่วนช่วยเหลือได้มาก โดยเฉพาะคลื่นจราจร เช่น ส.ว.พ. (91 MHz) คลื่นร่วมด้วยช่วยกัน (96 MHz) จ.ส.ร้อย (100 MHz) หรือชมรมวิทยุอาสาสมัครต่างๆ ของมูลนิธิปอเต็กตึ๊ง ร่วมกตัญญู โดยเฉพาะพวกชมรมวิทยุแท็กซี่พวกนี้จะมีโอกาสรับส่งผู้โดยสารที่เป็นคนร้าย ต้องเผยแพร่โดยเร็วที่สุด
หรืออาจขอความช่วยเหลือจากหน่วยงานเฉพาะซึ่งมีอยู่หลายหน่วยงาน เช่น กระทรวงพัฒนาสังคมฯ มูลนิธิกระจกเงา มูลนิธิศูนย์พิทักษ์สิทธิเด็ก เป็นต้น
ระวังภัยคนใกล้ตัว
ผู้ต้องสงสัยลักพาเด็ก คนที่จะลักพาเด็กไป จะเป็นพวกที่มีลักษณะ ดังนี้
1. ผู้ที่มีความผิดปกติทางจิตใจ บางคนไม่สามารถมีลูกได้ ก็ใช้วิธีลักพาเอาลูกของคนอื่นไป
2. พวกที่ต้องการใช้เด็กต่อรองกับผู้ปกครอง อาจจะไม่ถึงกับเรียกค่าไถ่ แต่ไม่พอใจผู้ปกครองเด็ก แล้วก็ลักพาเด็กไปเพื่อกลั่นแกล้งเรียกร้องให้ผู้ปกครองยอมกระทำตามที่ตน ต้องการ บางรายถึงขั้นลักพาเด็กไปฆาตกรรมเลยก็มี
3. พวกที่ต้องการแสวงหาประโยชน์จากเด็ก อาจจะนำเด็กไปขายต่อ หรือใช้เด็กให้เด็กช่วยทำงานหรือไปกระทำเรื่องผิดกฎหมาย เช่น เดินยาเสพติด ใช้ไปเป็นลูกมือในการกระทำความผิดทางอาญา ใช้ให้เด็กไปขอทาน บางครั้งก็กระทำการล่วงเกินทางเพศต่อเด็กอย่างต่อเนื่องยาวนานด้วย บุคคลเหล่านี้สามารถก่ออันตรายร้ายแรงต่อเด็กด้วยกันทั้งสิ้น
ในการสืบสวนสอบสวนเพื่อติดตามตัวเด็กคืน ถ้าเราสามารถเผยแพร่หรือกระจายข้อเท็จจริงเกี่ยวกับรายละเอียดของเด็กและผู้ ต้องสงสัยไปให้กว้างขวางที่สุด จะช่วยให้ติดตามตัวเด็กได้ง่ายและสะดวก มีอีกประเด็นหนึ่งว่า เราจะได้ข้อเท็จจริงอะไรที่จะยืนยันได้ว่าบุคคลใดเป็นผู้ต้องสงสัย พ่อแม่ผู้ปกครองน่าจะรู้จักและเข้าใจรนที่มาเกี่ยวข้องกับตนเองและบุตรหลาน ว่ามีลักษณะใดใน 3 กลุ่มนั้นบ้าง คนบางคนแสดงท่าว่ารักเด็กเหลือเกิน มีข้าวของมาให้เด็กเสมอ ต้องพิจารณาดูว่าทำไมเขาถึงพิศวาสลูกเรามากเป็นพิเศษ เพราะการซื้อของมาให้เด็กมีที่มา 2 ประการ ถ้าเป็นเด็กโตก็เพื่อสร้างความคุ้นเคยกับเด็กเพื่อให้ง่ายแก่การพาตัวเด็กไป สอง คือ เป็นการสร้างความไว้วางใจให้แก่ผู้ปกครอง บางครั้งผู้ปกครองไว้วางใจถึงกับมอบเด็กให้ดูแลแทนเลย
ดังนั้น ผู้ปกครองต้องประเมินอยู่ตลอดเวลา โดยเฉพาะคนที่มีความขัดแย้งกับตน ว่าเขาพุ่งเป้าไปที่ตัวเด็กบ้างหรือเปล่า หลายกรณีเป็นคู่รักคนใหม่ของพ่อหรือแม่ ต่อมาขัดแย้งกัน ก็เลยเล่นงานด้วยการลักพาตัวเด็กไป เพราะฉะนั้นผู้ปกครองต้องประเมินและไม่ควรให้คนนอกครอบครัวมาคลุกคลีกับเด็ก อย่างใกล้ชิดเกินไป
กฎ 5 ข้อป้องกันเด็กพลัดหลง
1. จัดพื้นที่ปลอดภัยสำหรับลูกแต่ละวัย ถ้าเด็กออกนอกโซนที่กำหนดไว้ ต้องติดตามกลับมา เพราะถ้าหากตรวจสอบได้เร็ว ส่วนใหญ่จะได้เด็กคืนหรือช่วยให้พ้นอันตรายได้ทันท่วงที
2. ถ้าไม่จำเป็น อย่าพาเด็กไปในที่ชุมชนหนาแน่น เช่น ศูนย์การค้า โรงภาพยนตร์ ที่มีคนเดินพลุกพล่านหนาแน่น เพราะว่าถ้าเด็กพลัดหลงแล้วจะติดตามลำบากหรือถ้าเกิดจำเป็นต้องไป ก็ต้องเตรียมตัวด้วยการเขียน ชื่อ ที่อยู่ หมายเลขโทรศัพท์ของเราไว้กับตัวเด็ก เพื่อให้ผู้พบตัวพาเด็กมาส่งคืน
3. ต้องทำความเข้าใจกับเด็กว่า ถ้าหลงทางอย่าเคลื่อนที่ไปไหน ถ้ามีคนช่วยก็ให้คนๆ นั้นพาไปที่พนักงานประชาสัมพันธ์ และไม่ควรไปกับเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัย แต่ถ้าเป็นพนักงานขาย สามารถไปได้เพราะพนักงานขายมีหน้าที่ขาย จะไม่สามารถพาตัวเด็กไปไว้ในที่ลับตาคน หรือออกจากจุดที่เขาทำงานอยู่เป็นระยะเวลานาน เพราะฉะนั้นจะเป็นหลักประกันว่าเด็กจะไม่ถูกคนๆ นี้ทำอะไร
4. ถ้าเด็กอายุไม่เกิน 6 ขวบ ต้องจูงมือไว้เพื่อไม่ให้หลุดหลงกัน เพราะกรณีเด็กหายตามศูนย์การค้า สาเหตุส่วนใหญ่มาจากพ่อแม่ไม่จูง ทำให้เด็กหลุดหลงไป
5. อย่าปล่อยเด็กอยู่ตามลำพังเป็นอันขาด เคยมีกรณีแม่พาเด็กอายุ 4 ขวบไปตลาดสดที่อยู่คนละฝั่งของถนน พอซื้อเสร็จข้ามสะพานลอยกลับมา นึกได้ว่าลืมของไว้ที่ตลาด ก็บอกให้ลูกรออยู่ตรงนี้ ลูกจะได้ไมต้องลำบากเดินข้ามสะพานลอยไปมา ปรากฏว่าพอกลับมาลูกหายไปแล้ว ทุกวันนี้ก็ยังหาไม่พบ
ปัญหาการลักพาตัวเด็กเป็นปัญหาที่เกิดซ้ำแล้วซ้ำเล่า เพราะคนส่วนใหญ่มักจะรู้สึกว่าเด็กไม่ใช่ข้าวของเงินทอง ไม่ใช่ของมีค่า แต่อยากแนะนำว่าเด็กมีค่ายิ่งกว่าเงินทอง สำหรับเงินทองเรายังไม่เคยปล่อยให้อยู่ห่างตัวเลย เงินเราก็ใส่ไว้ในกระเป๋า สร้อยคอเราก็สวมติดตัวตลอดเวลา แต่ทำไมกับเด็ก เราจึงปล่อยปละละเลยเขา?
ขอขอบคุณข้อมูลจาก กระทรวงศึกษาธิการ และมูลนิธิคุ้มครองสิทธิเด็ก
| จากคุณ |
:
Navy Family  
|
| เขียนเมื่อ |
:
24 ส.ค. 54 11:06:12
|
|
|
|
