ความคิดเห็นที่ 1 อ่านแล้ว กลัวจังค่ะเราก็มีลูกชาย กลัวว่าอนาคตจะเป็นอย่างนี้จัง ถ้าเป็นเราเราคงเสียใจมาก เราเลี้ยงเค้ามาไม่ใช่ง่ายๆกว่าจะโตมาได้  แล้วพอโตมาก็มาทำแบบนี้กับเรา  เราคงรับไม่ได้อ่ะคะ ถ้าเป็นเรา เราคงแอบไปนั่งร้องไห้ค่ะ แล้วให้พ่อของน้องเค้าสานต่อค่ะ เข้าไปพูดคุย ทำนองว่ารู้มั้ยกว่าเราจะโตมาได้แม่เหนื่อยขนาดไหน บลาๆๆๆๆๆ แล้วบอกให้ไปขอโทษแม่ซะ จากคุณ : Fairybox เขียนเมื่อ : 25 ก.ย. 54 20:44:48

ความคิดเห็นที่ 2 พฤติกรรมแบบนี้ คงไม่ได้เพิ่งเป็นครั้งแรกใช่ไหมครับ :) เพราะนอกจากจะเป็นความเลือดร้อนตามอารมณ์วัยรุ่นแล้ว ผมเชื่อว่าวิธีการเลี้ยงดูของเราพ่อแม่ก็มีผลกับนิสัยใจคอของลูกค่อนข้างมากนะครับ คงต้องค่อยๆ ปรับกันไปครับ ฟังดูเหมือนน้องจะไม่ไว้ใจ ไม่เชื่อใจคุณแม่สักเท่าไหร่ คงต้องใช้เวลาในการพูดคุยกันให้มากขึ้นครับ ส่วนการแก้ไขเรื่องอารมณ์คงต้องหากิจกรรมให้เค้าทำในยามที่มีเวลาว่าง มากกว่าจะยอมให้เค้านั่งคิด นั่งทำอะไรอยู่ในห้องของเค้าคนเดียวนะครับ จะพาไปเล่นกีฬา เล่นดนตรี หรือกิจกรรมอะไรก็ลองทำดูนะครับ อดทนและใช้เวลาอยู่กับเค้าให้มากขึ้น สร้างความเชื่อใจ ไว้ใจระหว่างเรากับลูก ผมเชื่อว่าจะทำให้อารมณ์เค้าเย็นลง และเราจะสอนเค้าได้ง่ายขึ้นนะครับ เพราะถ้าแรงมา แรงไป คงไม่ได้ช่วยให้อะไรดีขึ้น เอาใจช่วยคุณแม่นะครับ :) จากคุณ : พ่อปุ๊ยกับปุณ เขียนเมื่อ : 25 ก.ย. 54 20:56:26

ความคิดเห็นที่ 3 เก็บคอม จากคุณ : greeny pony เขียนเมื่อ : 25 ก.ย. 54 21:09:51

ความคิดเห็นที่ 4 คิดว่าเหมือน คห.2 ค่ะ  เขาคงนิสัยแบบนี้มาตลอด  ถึงกล้าท้าทายคุณแม่ ดิฉันว่าการแก้ต้องอยู่ที่คุณพ่อเป็นคนพูดค่ะ  ต้องพยายามพูดให้เข้าใจถึงคนเป็นแม่บ้าง ก่อนหน้านั้นลูกชายดิฉันช่วง ม.4 ก็ใจร้อน  แต่พื้นฐานเป็นเด็กเรียบร้อย คุยกับแม่ทุกเรื่อง   พอช่วงที่เขาอารมณ์ร้อนเถียงดิฉัน  ดิฉันก็ว่าเขาแล้วก็ต่างคนต่างเงียบไป  เราก็รู้นะว่าช่วงวัยนี้ลูกจะมีอารมณ์แปรปรวน ดิฉันไม่คุยกับลูกชาย  จนเขารู้สึก  แล้วพ่อเขาก็จะเป็นคนไกล่เกลี่ยโดยเรียกลูกมาคุยกัน 2 คน   หลังจากนั้นลูกก็เข้ามาขอโทษ ทุกวันนี้ก็โตจนหายอารมณ์ร้อนไปแล้วค่ะ จากคุณ : nice_piggyy เขียนเมื่อ : 25 ก.ย. 54 21:28:15

ความคิดเห็นที่ 5 มีสองสิ่งที่เป็นไม้ตายของเรา คือไม่พูด และน้ำตา แต่จะใช้เมื่อจำเป็นสุด ๆ เท่านั้น ใช้เมื่อไหร่ ทั้งลูก ทั้งสามีจะจ๋อยเป็นอย่างมาก และจะเข้ามาขอโทษ คุณจขกท.มีไม้ตายอะไรไว้ปราบลูกบ้าง ลองหาดูซักอย่าง ปล. อย่าปล่อยให้ลูกด่าแม่แบบนี้เลย สามีคุณควรลงโทษเค้าด้วยการไม่ให้เงินนะคะ ไม่งั้นการไม่พูด ไม่ให้เงินของคุณ จะมีความหมายอะไร แม่ไม่ให้แต่พ่อให้ เค้าก็ได้เหมือนเดิมนั่นแหละค่ะ จากคุณ : papa mama love u เขียนเมื่อ : 25 ก.ย. 54 21:57:31

ความคิดเห็นที่ 6 ตกลงคุณพ่อให้เงินไปรร.หรือคะ? ถ้าใช่คงยากที่คุณและลูกชายจะหันหน้าเข้าหากัน มันจะเสมือนว่าคุณพ่อให้ท้ายโดยนัย คุณต้องตกลงกับคุณสามี ให้เป็นตัวกลางในเรื่องนี้ โดยไปคุยกับคุณลูกว่า ให้เวลาคิดไต่ตรองแบบคนโตแล้ว แต่คุณลูกยังไม่ไปขอโทษคุณแม่เรื่องกล่าวคำผรุสวาท ใส่บุพการี มันเป็นเรื่องที่ไม่ควรทำ อีกอย่างสาเหตุของเรื่องที่เกิดขึ้นมาจากความไม่รู้ ไม่เข้าใจ ตั้งแต่คุณแม่ไม่รู้ว่าการเล่นเกมส์ ถ้าเล่นติดพันจะหยุดทันที ที่เล่นมาคะแนนจะหายไป จะเชฟเกมส์จะทำทันทีไม่ได้ และคุณแม่ควรจะให้เหตุผลก่อนลงมือตีลูกชาย ก็ลูกไม่ใช่เด็กเล็กๆ ฟังเหตุผลได้ คุณลูกไม่ตระหนักว่าคุณแม่เหนื่อยขนาดไหน ต้องทำงานนอกบ้าน และดูแลบ้าน คนในบ้าน เช่นซักผ้า ทำอาหาร ทำความสะอาดบ้าน ซึ่งต้นเหตุวันที่คุณแม่โกรธ เนื่องจากจะรีบกลับมารีดผ้า ให้คนที่บ้าน นอกจากนี้ ลูกผู้ชายเค้าไม่คิดเล็กคิดน้อย คอยจ้องเอาคืนกับเด็ก สตรี และคนชรา ถ้าคุณลูกยังไม่คิดจะขอโทษคุณแม่ก็ยื่นข้อเสนอให้ลูกชายลองรับผิดชอบงานบ้าน ในส่วนของเค้าเอง จะได้รู้ว่าคุณเหนื่อยแค่ไหน ทำอาหาร ซักผ้า รีดผ้า ทำความสะอาดห้อง ถ้าคิดว่าตัวเองแน่ ก็รับผิดชอบตัวเองแบบผู้ใหญ่ อาจมีการกำหนดเวลาไว้บ้างเช่น 2-3 เดือน แล้วค่อยมาคุยกัน มันจะเหมือนท้าพนันหน่อยๆ เด็กผู้ชายที่รู้จักจะชอบคำท้าทายค่ะ และคุณแม่อาจต้องขอโทษก่อนโดยคุณพ่อเป็นคนกลาง เรื่องที่คุณไม่ทราบว่าเล่นเกมส์แล้วหยุดไม่ได้ทันที แม้คุณลูกจะผิดที่กะเวลาไม่เก่ง และและคุณก็ไม่ควรตีลูกเพราะเค้าโตเป็นหนุ่มแล้ว แต่เรื่องที่เค้าผิดเค้าก็ต้องขอโทษที่ใช้วาจาสามหาว และยอกย้อนกับคุณแม่ จากคุณ : simiach เขียนเมื่อ : 26 ก.ย. 54 01:37:06

ความคิดเห็นที่ 7 เรื่องนี้สามีคุณต้องจัดการค่ะ ให้เด็ดขาดลงโทษเค้าด้วยที่เค้าเรียกคุณด้วยคำหยาบคาย กรณีนี้พ่อต้องคอยซับพอตคนเป็นแม่ค่ะ ถ้ายอมลูกคุณครั้งนี้ต่อไปเค้าจะยิ่งเหิมเกริม จากคุณ : U got it เขียนเมื่อ : 26 ก.ย. 54 08:08:00

ความคิดเห็นที่ 8 จาก จขกท อีกครั้งค่ะ เรื่องที่คุณพ่อได้ให้เงินลูกไป เพราะได้โทรคุยกับอาจารย์ ที่ปรึกษา ซึ่งได้ให้คำแนะนำว่า ถ้าไม่ให้เงินเค้าไป เกรงว่า จะไปหาเงินด้วยวิธีอื่น เด็กวัยรุ่นคิดอะไรจะคิดสั้น ๆ ไม่ได้ คิดถึงปัญหาที่จะตามมา อาจารย์จึงแนะนำว่า ให้เค้าไป เถอะ  และพยายามประคับประคองให้เรียนจบ (ตอนนี้เรียน ปวช.ปี 2)  เมื่อจบ ปวช. แล้ว ก็ปล่อยเค้า ตัดสินใจเลือก เส้นทางชีวิตของตัวเอง เพราะตัวเองคิดว่าเก่ง โตแล้ว ก็ ไปบริหารจัดการตัวเองแล้วกัน  จึงเป็นเหตุผลที่คุณพ่อก็ ให้เงินเค้าไปแทน เพราะกลัวจะคิดสั้น ๆ ไปรับทำอะไรที่ ผิด ๆ เพื่อให้ได้เงินมา  เพราะด้วยนิสัยของลูกชายแล้ว เป็นคนที่ทิฐิสูงมาก ๆ แบบไม่มีเหตุผล กระทั่งพ่อแม่ ยัง ไม่เว้นเลย  เครียดมากค่ะ จากคุณ : จขกท (ฟ้าตระการ) เขียนเมื่อ : 26 ก.ย. 54 08:59:41

ความคิดเห็นที่ 9 ให้คุณพ่อเป็นตัวกลางค่ะ แต่ก่อนที่จะให้ขอโทษคุณแม่ ชี้ถูกผิดให้เค้าเห็นก่อน ว่าเหตุผลเป็นอย่างไร ที่เค้าทำถูกหรือผิด เท่าที่อ่านเค้าคิดว่าเค้าไม่ผิดจึงไม่ยอม ขอโทษคุณแม่ ซึ่งสำหรับเราคำขอโทษมันไม่สำคัญ เทียบไม่ได้กับสถานะและ ความสัมพันธ์ของคุณแม่กับลูกมากกว่า เรามีส่่วนร่วมกับชีวิตเค้ามากน้อยแค่ไหน เด็กสมัยนี้บางทีพ่อแม่ให้อิสระและให้เกียรติกับการตัดสินใจเค้า ก็กลับใช้ในทางที่ ผิด มั่นใจในตัวเองแบบผิดๆ ก้าวร้าวบ้าง เหนื่อยใจจริงค่ะ เห็นใจจขกท.มากเลย ข้างบ้านเราพี่เค้ามีลูกชาย3คน ช่วงวัยรุ่นเกเรทั้ง3คน ไม่เรียนแล้่วก็ก้าวร้าวกับแม่ พี่เค้าตัดเลยค่ะ ให้ไปหางานทำ ฝากงานให้ งานกรรมกรนี่เองแหละ แต่เค้าโชคดี ที่ลูกกลับตัวหันมาเรียนได้ เราเคยถามน้องเค้า เค้าบอกว่าทำงานมันเหนื่อย พอมา รับผิดชอบชีวิตตัวเองแล้วถึงได้เข้าใจ คนอื่นด่าไม่เหมือนพ่อแม่หรอก เพราะเค้าไม่ รักเราอย่างพ่อแม่ เราเองยังแอบคิดเลย ว่าถ้าลูกโตแล้วเป็นอย่างนั้นบ้างก็คงต้องตัดใจแล้วทำอย่างพี่ เค้า จะดีชั่วอย่างไรให้รับผิดชอบตัวเองกันไปค่ะ จากคุณ : นางสาวมินิ เขียนเมื่อ : 26 ก.ย. 54 10:03:23

ความคิดเห็นที่ 10 จริงอย่างหลายความเห็นว่านะคะ พฤติกรรมแบบนี้แสดงว่า 1. คุณลูกไม่ได้รับผิดชอบ หรือช่วยทำงานบ้าน เพื่อแบ่งเบาภาระพ่อแม่ พอไม่ได้ลงมือทำเอง ก็ไม่รู้ว่าแม่ พ่อ เหนื่อยแค่ไหน 2. การลงโทษด้วยการตี ใช้กับวัยรุ่นไม่ได้ผลนักค่ะ ใช้วิธีอื่นในการลงโทษ เช่น ตัดค่าขนม หรือเพิ่มงานบ้านในส่วนอื่น เช่น รดน้ำต้นไม้, ถูบ้าน, ล้างห้องน้ำ, รีดผ้าในส่วนของพ่อหรือแม่เพิ่มจากปกติที่ทำ แต่ของตัวเอง เลี้ยงลูกวัยรุ่น ขอให้ผู้ปกครองหาหนังสือจิตวิทยาวัยรุ่นมาอ่านนะคะ ช่วงนี้เป็นช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อ ถ้านำพาไปถูกทาง ชีวิตเค้าจะประสบความสำเร็จ อย่างมาก เมื่อ 20 ขึ้นไป เราเอง เชื่อว่าคุณสามารถเปลี่ยนแปลงเค้าได้ เพียงแต่ขอให้ใจเย็นลง นึกถึงช่วงที่ตัวเองเป็นวัยรุ่น เด็กวัยนี้ไม่เพียงแค่ฮอร์โมนที่มีผลต่อพฤติกรรม ยังมีกลุ่มเพื่อนที่คบ สื่อ อินเตอร์เน็ต ปัจจัยอีกมากมายที่จะทำให้เค้าหลงทางได้ จากคุณ : Lovely Creature เขียนเมื่อ : 26 ก.ย. 54 10:38:09