PANTIP.COM : N11274661 ผู้หญิงที่เก่งที่สุด..มาดูกันค่ะ []

ความคิดเห็นที่ 36

อีกเรื่องนะ ไม่รู้เคยฟังกันหรือยัง อ่านทีไร น้ำตาไหล ทุกที คิดถึงแม่ทุกครั้งที่อ่าน เราว่าเป็นอุทาหรณ์ได้เป็นอย่างดีเลย

เรื่องโทรศัพท์จากแม่

ถ้าเพื่อนๆได้อ่านบทความนี้แล้ว อย่าลืมหาเวลาว่างโทรคุยกับแม่-พ่อ บ้างนะจ๊ะ คนที่รักเราที่สุดคือท่าน ถ้าเพื่อนๆได้อ่านบทความนี้แล้ว อย่าลืมหาเวลาว่างโทรคุยกับแม่-พ่อ บ้างนะจ๊ะ คนที่รักเราที่สุดคือท่านทั้งสอง คนอื่นถึงจะบอกรักสักปานใด ก็ไม่เท่ากับพ่อแม่รักนะครับ พ่อแม่ทำได้ทุกอย่างให้ลูกๆมีความสุข และลูกอย่างพวกเราๆล่ะ ตอบแทนให้ความสุขความสบายใจกับท่านหรือยัง ไม่ต้องรอวันพ่อวันแม่หรอกครับ เพราะท่านไม่ได้รักเราแค่วันเดียวใน1ปี ท่านรักเราทุกวัน ท่านเอาใจใส่เราตั้งแต่ยังไม่ลืมตามองโลกเน่าๆใบนี้ด้วยซ้ำ ท่านเฝ้าฟูมฟัก ทนุทนอมตั้งแต่อยู่ในท้อง ท่านไม่เคยบ่นว่าเหนื่อย ท้อแท้เลย กลับมีมานะในการทำงาน มีกำลังใจในการทำงานมากขึ้น เมื่อลูกเกิดท่านทั้งสองก็ต้องดิ้นรนเพื่อหาความสุขความสบายให้กับลูก บางคนไปกู้หนี้-ยืมสิน มาเพื่อให้ลูกได้สบาย พ่อโตขึ้นมาก็อยากได้นู่น-อยากได้นี่ พ่อแม่ก็ต้องดิ้นรนขวนขวายไปหามาให้ พอเริ่มโต ก็มีแฟน อยากได้รถอยากได้สร้อย พ่อแม่ก็ต้องหามาให้กลัวว่าลูกจะอายคนอื่นเขา กลัวลูกจะเสียหน้า อ่ะ เพื่อนๆเอาบทความนี้ไปอ่านละกัน มันอาจทำให้คนที่ลืมคิดถึงความต้องการของพ่อแม่ได้กลับมาคิดได้บ้าง

อยากให้ทุกคนได้อ่านและตระหนักถึงความสำคัญของ "เธอ"

อ่านแล้วอย่าร้องเหมือนเรานะ...

ความรู้สึกของน้องคนหนึ่งที่บรรยายออกมาจากใจ

ในขณะที่.... ผมก็เป็นเช่นเด็กวัยรุ่นทั่วๆ ไป เรียน เที่ยว นอน กิน

ดึกๆ ผมก็โทรคุยกับแฟนของผม

ซึ่งทั้งหมดเหล่านี้มันก็เป็นกิจวัตรประจำวันของผม

และผมก็เชื่อว่าใครๆ เค้าก็ทำแบบนี้กัน

'จ้า ตัวเอง วันนี้กินข้าวรื้อยาง'

'กินกับอะไรบ้าง แล้วตอนกินตัวเองคิดถึงเค้ามั้ยเนี่ย'

'รู้มั้ยตัวเอง ถ้าเค้าเป็นผีเนี่ย เค้าอยากเป็นกระสือที่รักจะได้เห็นใจไง'

'ตัวเองวางก่อนดิ ก่อนดิ'

ประโยคต่างๆ ที่ผมได้คิดและคัดสรรเตรียมพร้อมมาต่างๆ ก่อนโทร

ผมยังคงใช้เวลาส่วนใหญ่ตอนดึกไปกับการคุยโทรศัพท์

ระยะเวลาอันผมได้ใช้ไปในแต่ละครั้งนั้น

พอรู้สึกอีกทีก็ผ่านไปหลายชั่วโมงแล้ว

แต่ผมก็ไม่ชอบนะ หากใครจะมาว่าผมไร้สาระ

ก็ไม่เห็นหรอคนส่วนใหญ่เค้าก็ทำกัน

'เอ้อ เกือบลืมไปอีกอย่าง กิจวัตรอีกอย่างนึงของผมก็คือ

แม่ของผมมักชอบโทรหาผมทุกวัน' 'ตอนนี้ลูกอยู่หอรึยัง'

'เย็นนี้กินข้าวอิ่มมั้ย' 'วันนี้เรียนเป็นยังไงบ้าง' 'อย่าไปเที่ยวที่ไหนไกลนะ'

โธ่!คำถามเดิมๆ ผมก็ตอบไปแบบเดิมๆ

แม่ผมก็ไม่เบื่อซักที ยังคงโทรหาผมเป็นประจำ

โชคดีที่ผมพยายามตัดบทคุย

ผมกับแม่น่ะคุยกันไม่กี่นาทีก็วางแล้ว

ก็มันไม่มีอะไรจะคุยจะให้ผมทำยังไง

จนกระทั่งวันนั้น 'ตัวเองตอบเค้าได้รึยังว่ารักเค้ามั้ย'

'เร็วๆสิ เค้ายังอุฒส่าห์บอกรักตัวเองไปแล้วนะ'

'แล้วยังจะใจร้ายไม่บอกรักเค้าอีกหรอ'

ติ๊ดๆ ติ๊ดๆ เสียงจากโทรศัพท์บอกผมว่ามีสายซ้อน

ผมมองไปที่หน้าจอมันขึ้นชื่อว่า 'Home'

'โธ่ แม่โทรมาทำไมตอนนี้เนี่ย กำลังเข้าด้ายเข้าเข็มเลย'

ผมไม่สลับสายผม ผมยังคงคุยกับสุดที่รักของผมต่อไป

เพราะผมรู้ว่าสิ่งที่แม่จะคุยกับผมก็คงเป็นประโยคเดิมๆ

'และนั่นก็เป็นโอกาสสุดท้าย ที่ผมจะมีโอกาสฟังเสียงของแม่'

หลังจากนั้นไม่นานทางญาติของผมโทรมาแจ้งผมว่า

เมื่อคืนนี้บ้านของผมถูกขโมยเข้า และแม่ของผมขัดขืน

และได้ต่อสู้กับโจร จึงถูกโจรใช้มีดแทงเข้าที่ท้อง

แม่เสียชีวิตเพราะทนพิษบาดแผลไม่ไหว

ญาติของผมเล่าอีกว่าตอนไปพบศพแม่นั้น

ในมือของแม่กำโทรศัพท์ไว้แน่น

และเบอร์โทรออกล่าสุดของเธอไม่ใช่โทรแจ้งตำรวจ

หรือเรียกรถพยาบาล แต่แม่เลือกที่จะโทรหา 'ผม'

สิ่งสุดท้ายในชีวิตที่แม่ผมเลือกที่จะทำคือ โทรศัพท์หาผมเพื่อฟังเสียงของผม

วินาทีนั้นน้ำตาของผมไหลอาบแก้ม ผมพูดอะไรไม่ออก มือและตัวของผมสั่น

วันนั้นผมเลือกที่จะคุยกับแฟนผม ดีกว่าที่จะคุยกับแม่ของผม

ผู้หญิงคนเดียวในโลก ที่คุยกับผมเป็นคนแรกในชีวิต

ผู้หญิงคนเดียวที่ผม สามารถที่จะคุยกับเธอได้ทุกเวลา

โดยที่ผมไม่ต้องเตรียมบทพูดใดๆ ไม่ต้องกังวลว่าเธอจะประทับใจหรือไม่

ไม่ต้องมีมุข ไม่ต้องมีคำหวานใดๆ

คนเดียวในโลก ที่โทรมาหาผมเพียงแค่ฟังผมพูดประโยคเดิมๆ

คนเดียวในโลก ที่ไม่ว่าโทรศัพท์เธอจะโปรโมชั่นแพงแค่ไหนก็ยังโทรหาผม

'และคนเดียวในโลก ที่เลือกคุยกับผมในวินาทีสุดท้ายในชีวิต'

ในบางครั้งประโยคที่ว่า 'ไม่มีคำว่าสาย หากเราคิดที่จะแก้ตัว'

มันก็ไม่เป็นความจริง 'เพราะบางปรากฏการณ์ในโลก เกิดขึ้นได้แค่ครั้งเดียว'

อาจเป็นเพราะเวรกรรมของผม

หลังจากนั้นไม่นานแฟนผมที่ผมใช้เวลาคุยกับเธอวันหลายๆ ชั่วโมงก็ทิ้งผมไป

วันนี้ผมเริ่มเข้าใจชีวิตมากขึ้น

หลายๆ อย่างที่คนส่วนใหญ่ทำ มิได้หมายถึงสิ่งที่ถูกต้องเสมอไป

เพราะตัวเราเท่านั้นที่เป็นผู้ต้องรับผลการกระทำของเราเอง

'เราจะรู้ว่าสิ่งใดสำคัญ ก็ต่อเมื่อเราต้องเสียมันไป'

ทุกวันนี้ผมนั่งมองโทรศัพท์

รอที่จะตอบคำถามเดิมๆ ให้ผู้หญิงคนหนึ่งฟัง

แต่ผู้หญิงคนนั้นคงไม่มีอีกแล้ว

**สักวัน วันนั้น คงมาถึง วันที่โชคร้ายที่สุด วันที่ไม่มีแม่แล้ว**

จากคุณ : ชีวิตกับฝัน

เขียนเมื่อ : 4 พ.ย. 54 15:06:33