ชีวิตจริงยิ่งกว่าละคร .. . พ่อแม่ก็ไม่ได้ตั้งใจทำให้เราเกิดมาเหมือนกันค่ะ .. อยู่กับปู่กับย่ามาตั้งแต่เล็กๆดีหน่อยที่ว่านของปู่เป็นข้าราชการยกเว้นย่า ย่าเป็นแค่แม่ค้า (ย่ามีลูก 4 คน พ่อเราเป็นลูกชายคนโต) ถ้าไม่มีปู่กับย่าที่ส่งเสียเรียนมาตั้งแต่เล็กๆป่านนี้เราก็ไม่รู้ว่าจะยืนอยู่บนจุดไหนของโลกใบนี้ ...
ตอนเด็กๆเคยคิด .. เห็นพ่อแม่เด็กคนอื่นเค้ามาาส่งลูกเค้าที่ รร. (ทำไมเราไม่มีพ่อ-แม่มาส่งบ้าง) แอบน้อยใจนิดๆ และอีกหลายๆอย่างที่พวกๆพ่อๆแม่ๆเค้าทำกัน ...
จนกระทั้งแต่งงาน (งานเล็กๆ) พ่อกับแม่เรายังไม่เคยมาเลย .. มีแต่ปู่กับย่าเนี่ยแหละที่ยืนอยู่ข้างเราตลอด ทั้งๆที่วันเกิดพ่อ ปีใหม่ เกือบๆทุกเทศกาล เราก็ส่ง sms และโทรหาพ่อตลอดเวลา แต่พ่อ .. ถ้าไม่มีอะไร หรือว่าไม่เดือดร้อนก็คงไม่คิดที่จะโทรหาเราหรอก
ตอนที่เราคลอดลูก ก็มีแต่ ปู่ กับย่า และอา (น้องพ่อ) มายืนอยู่ข้างๆเรา มาดูหลานเค้า ทั้งๆที่พ่อเราไม่เคยคิดแม้จะมาดูเลย เรื่องแบบนี้เราเก็บมันไว้ในใจตลอด ไม่เคยถามพ่อ แต่ก็อยากถาม ว่าทำไม ? พ่อไม่รักลูกคนนี้บ้างเลยหรอ ทั้งๆที่ก็เป็นลูกคนเดียวของพ่อนะ ลูกจากสายเลือดพ่อเลย ถึงแม้ว่าพ่อกับแม่จะไม่ได้ตั้งใจทำก็ตามเห๊อะ แต่สัญชาตญาน มันก็ต้องมีบ้างสิ แต่พ่อของเราไม่มีเลย
ทุกวันนี้ .. เราเลี้ยงลูกเอาใจใส่ลูกอย่างดี (มั้ง) ก็ดีที่สุดสำหรับเราแหละ เห็นลูกคนอื่นเค้าอยากมีของเล่นดีๆ เราก็อยากมีของเล่นดีๆให้ลูกเราบ้าง อยากมีรองเท้าดีๆ เราก็สามารถมีให้ลูกเราได้เหมือนกัน เราไม่อยากให้ลูกขาด สิ่งที่เราเคยขาดไปในระยะเวลา 27 ปี
ความจริงมันมีมากกว่านี้ แต่ยังไงเราก็ขอบคุณพ่อกับแม่ที่ทำให้เราเกิดมา ทำให้เรามีวันนี้ วันที่เรามีสามีและลูก ที่ดี ที่อยู่เคียงข้างเราตลอดเวลา
ความรู้สึกของลูกคนหนึ่งที่พ่อแม่ไม่ตั้งใจให้เกิด
