เหนื่อยใจเหลือเกิน.....ขอพื้นที่ระบายสักวันนะคะ
|
 |
ปกติก็อ่านกระทู้ชาวบ้านเขาซะมากกว่า......วันนี้มันหดหู่เหลือเกินค่ะ ขอพื้นที่เล็กๆ ให้ระบายความรู้สึกสักวันนะคะ
จขกท แต่งงานมาได้สี่ปีกว่าแล้วล่ะ มีลูกชายหนึ่งคน อายุ 3 ขวบกว่าๆ
และอีกคนในท้องตอนนี้อายุได้ราวๆ 3 เดือน ท้องนี้แพ้มากและคงเพราะมีเรื่องเครียดมากด้วย กินอะไรไม่ค่อยได้ พาลอาเจียนออกหมด ไม่ค่อยมีแรง เพราะมันมีเรื่องกลัดกลุ้ม นอนข่มตาไม่อยากหลับ.......................
สี่ปีที่ผ่านมาเสียน้ำตาตลอด จนกระทั่งทุกวันนี้ เรียกได้ว่าชีวิตยังไม่มีหลักเลย พ่อแม่คอยเป็นห่วงตลอด เมื่อก่อนมีอะไรอาจเล่าให้แม่ฟังเพื่อระบายและหาที่ปรึกษา ตอนนี้ไม่อยากเล่าปัญหาแล้วเพราะ.....ไม่อยากให้ทางบ้านเป็นทุกข์ไปด้วย
เหนื่อยมาตลอดสีปี เมื่อก่อนทำงานหาเงินเรียกได้ว่า ทำงานตัวคนเดียวก็ว่าได้ เงินเดือนสองหมื่นปลายๆ จนถึงสามหมื่นกว่าบาท แทบไม่ได้ใช้ส่วนตัวเลย จะมีเฉพาะค่าอาหารกลางวันตอนไปทำงาน ซึ่งกันส่วนนี้ไว้ประมาณเดือนละพันกว่าบาท..........
นอกนั้นเป็นค่าผ่อนรถ ค่าน้ำมัน ค่าอาหาร เงินที่ให้สามีไว้ใช้ส่วนตัว และค่าหนี้บัตรของสามี ..........ช่วงแรกทำงานได้ไม่มีเดือนก็ต้องลาออกเพราะท้อง ช่วงสองเดือนแรกแพ้มากจนไปทำงานไม่ไหว ขับรถไปกลับวันราวๆ 150 โล เจ็บท้อง ตัดสินใจลาออกเพราะหัวหน้างานก็ไม่พอใจและเกรงใจที่ทำงานไม่เต็มที่ สามีบอกไม่เป็นไรไม่อดตายหรอก
ช่วงนั้นทำร้านข้าวต้ม เราเองทำอะไรไม่ค่อยไหว ส่วนสามีไม่ได้เอาไหนกับร้านนัก คือเรียกว่าไม่ใส่ใจดีกว่า สุดท้ายไปไม่รอด........งานอื่นก็ไม่ขวนขวาย จนเราทนไม่ไหว ว่าเราท้องเราพึ่งตัวเองยังไม่ไหว เหลือเขาคนเดียวที่ต้องเป็นหลักให้ครอบครัว ทำไมคนหาเช้ากินค่ำยังไม่ปล่อยให้ลูกเมียลำบากเลย
จากนั้นเขาจึงออกไปหางาน ทำไปบ่นไปทุกวันทำได้ราวๆ เดือนนึง พอดีช่วงเราคลอดก็ไม่ได้ทำแล้ว ได้ค่าจ้างราวๆ หมื่นนึง.........แต่เราไม่เคยเห้นเงินเลย ตอนนั้นกันเงินไว้สำหรับค่าคลอด 3 พัน ให้สามีถือไว้ ไม่ถึงสัปดาห์เงินเหลือพันกว่าบาท น้ำตาแทบร่วง.....
ตอนนั้นตัดสินใจว่าไม่ไหวแล้ว คลอดลูกแล้วคงเลิก เพราะสิ่งที่เจอมามันมากมายเหลือเกิน หนี้บัตรของเขาแม่เราสงสารก็ช่วยให้เงินมาตัดหนี้ราวๆ สามหมื่นกว่าบาท ไหนจะเงินซื้อของตอนเปิดร้านข้าวต้มอีก .....ตอนไปทำงานยอมหิวยอมอด บางวันมีเงินในกระเป๋าไม่กล้าใช้เพราะต้องกันไว้เติมน้ำมันรถก่อน ส่วนสามีอยู่บ้านนอนตื่นสิบโมง ยังดีที่ช่วยซักผ้า นอกนั้นเรียกได้ว่าแทบไม่ต้องทำอะไร
หลังคลอดกลับไปอยู่บ้านแม่เรา แม่บอกให้เราใจเย็นให้โอกาสกันก่อนเพราะมีลูกด้วยกันแล้ว ช่วงท้องค่าหมอ หรือแม้กระทั่งจะพาไปหาหมอยังแทบไม่ทำเลยนะ แต่หลังคลอดเห็นเขารักดูแลลูกดี เลยตัดสินใจลองดูอีกที
หลังจากคลอดเราตัดสินใจหางานประจำทำอีกเพราะเกรงใจทางบ้านที่ต้องรับภาระเราสามีและลูกอีก ส่วนสามีประเภทงานหนักไม่เอางานเบาไม่สู้ จะหางานขับรถรับส่งคนงานหรือรับส่งนักเรียก็ไม่เอา สุดท้ายอยากเลี้ยงปลา ที่บ้านลงทุนให้มาสองแสน.......สุดท้ายมันก็ล่ม
ระหว่างนั้นเราไปทำงานต่างจังหวัดอยู่หอ เชื่อมั้ยคะ พยายามใช้เงินให้จำกัดวันละไม่เกิน 40 บาท เพื่อจะได้มีเงินพอใช้จ่ายไม่เป้นภาระพ่อแม่ และกันไว้ให้สามีติดกระเป๋าเดือนละ 500 -1000 สุดท้ายเขาเอาไปซื้อบุหรี่กับเบียร์กินทุกวัน..........ไม่เคยคิดที่จะซื้อหรือช่วยออกค่าใช้จ่ายลูก
ที่เป็นปัญหาหนักคือ บางครั้งได้เงินมาจากพี่น้องเขา เราเสียใจมากทั้งๆที่เราลำบาก เขาเก็บเงินไว้ใช้คนเดียว
พอพูดเรื่องการทำงานการหาเงิน การเป็นหลักให้ครอบครัวสุดท้ายคือทะเลาะกัน เขายิ่งไม่พอใจว่าเราไปว่าไปดูถูกเขา........
หวานอมขมกลืนเรื่อยมา จนปัจจุบันที่เราตัดสินใจออกจากงานประจำ โดยที่นั่งปรึกษากันแล้วว่าเรามีเงินสำรองส่วนนึ่งและเขาจะหาเงินสำรองส่วนหนึ่งจะได้ทำงานอยู่กับบ้าน มีเวลาอยู่กับครอบครัวและเราจะได้ไม่เครียดมาก เพราะมีปัญหาที่ทำงานมาตลอด เช่นกันที่สำคัญต่อไปจะได้รับลูกมาอยู่ด้วยกันพร้อมหน้า ทำมาค้าขายอยู่กับบ้าน.......
สุดท้ายผิดแผนอีกค่ะ เขาไม่ได้มีเงินสำรองตามที่วางไว้ แต่ยังซึ่งน้ำใจที่เขายอมเสียสละเป็นครั้งแรกด้วยการขายรถของเขา (น้องสาวยกให้มา) ได้เงินมา ห้าหมื่นกว่าบาทเพื่อมาทำร้านกัน สุดท้ายมีปัญหาอีกเพราะเขาเน้นไปปรับปรุงบ้านต้องส่วนที่ยังไม่ได้จำเป็น........เงินหมด และเราต้องเคลียร์หนี้ที่ไปเอาของมาจากร้านวัสดุก่อสร้างอีกราวๆ สองหมื่น
และยังมาตั้งท้องที่สองอีก ทั้งๆ ที่เราพยายามกันเงินไว้สำหรับส่วนต่างๆ แล้ว แต่ในเมื่อไม่มีรายได้เข้า เงินมันมีแต่วันหมด ซึ่งเราไม่ไหวแล้ว
คุยกันหลายอย่าง เราคุยทั้งแรงและไม่แรงว่าเราไม่ไหวจริงๆ จะให้เราทำยังไงอีก ที่ผ่านมาเรายอมเหนื่อย ยอมหิว ยอมอดทนทุกอย่างเพื่อให้ครอบครัวไปได้ต่อ และตอนนี้เราไม่สามารถออกไปหางานทำได้แล้ว หวังให้เขาเป็นหลักให้ครอบครัวบ้าง................มันมีรายละเอียดปลีกย่อยเยอะจนบรรรยายไม่ได้ค่ะ ที่ผ่านมามันเจ็บจนไม่อยากจำ
สุดท้ายสิ่งที่สามีเราพูดคืออะไรรู้มั้ยคะ เขาคิดว่าการที่เขาลงมือทำอุปกรณ์อะไรเอง (สำหรับร้าน เช่นทำโต๊ะ) เขาคิดว่ามันเป็นการเซฟเงินให้เราแล้ว เขาเพิ่งเข้าใจว่ามันต้องหาเงินเข้าบ้าน..........สีปีที่ผ่านมา เขาเพิ่งมาเข้าใจและคิดได้ตอนนี้ มันช้ามากเลยนะคะ แต่ก็ยังดี
สุดท้ายคือเขาจะเป็นหลัก เขาจะทำอาหารขายหน้าบ้าน แต่มันมีเรื่องอีก จากการที่เงินมันจำกัด เขาเลยตัดสินใจเลิกบุหรี่เพราะเราเหม็นด้วย แต่ของแถมที่ไม่อยากได้ คือ เขาติดกาว........กาวกระป๋องที่ใช้ทาไม้ ไม่รู้ตัวว่าดมด้วยซ้ำ เราจับได้กับตา เขาปฏิเสธแต่ว่าไม่ได้ทำ และสัญญาจะเลิก
เท่าที่เห็นกับตาตัวเอง ใน 9 ครั้งแรก เราบอกเราไม่ไหวนะ อันนี้มันแย่กว่าบุหรี่เพราะตอนดมไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าทำ กลายเป็นพูดคนเดียว หลอน ต่อไปจะหนักแค่ไหนอีก ถ้ามีครั้งที่ 10 เราไม่อยู่ เขาสัญญาทุกอย่าง บอกจะเอาไปทิ้ง..........สุดท้ายเราเจออีกเป็นครั้งที่ 10 สติเราแตกค่ะ ร้องให้จะบ้า เขาเข้ามาพูดต่างๆ นาๆ ว่าเสียใจที่ทำร้ายความรู้สึกเราขนาดนี้ และที่ผ่านมาทำให้เราเสียใจมาตลอด เราร้องให้จนปวดตาในช่วงเช้า ตอนนั้นคิดว่าเราจะไปไหนดี ไม่รู้จักใครเลย และหากเราเป็นอะไรใครจะช่วยได้
ตอนนั้นไม่อยากกลับบ้านนะคะ เพราะคิดไว้แล้วจะไม่กลับให้ที่บ้านเห็นตอนทุกข์ไม่อยากให้เขารับรู้กะหนีไปที่หาพักสงบใจก่อน
เราบอกเขาว่า 10 ครั้งเราทนมากเลยนะ เพราะปกติคนเราหากทำผิดครั้งแรกยังพออภัยหากผิดอีกถึงสามครั้งนับว่าแย่ แต่นี่สิบครั้งเขาใช้อะไรคิดใช้หัวแม่ตีนคิดหรือไง ขออภัยตอนนั้นอารมณ์มันแรงค่ะ
พอได้คุยกันเขาร้องไห้ สัญญาว่าจะไม่ทำอีกแล้วจะเอากาวไปทิ้ง เราเองพอสงบลงก็ยังคิดว่าโอเค ยังดีที่ครอบครัวยังอยู่
สุดท้ายแจ๊คพอตอีกค่ะ ช่วงค่ำเอ่ะใจเห็นเขาเดินหายไปนาน เขาเอากาวไปทิ้งจริงค่ะ แต่สุดท้ายเราเห็นเขาดมกับตาอีกแล้วค่ะ ผ่านไปยังไม่ทันข้ามวัน เขาไปหยิบมาจากถังขยะ มันพูดไม่ออกจริงค่ะ ตอนจับได้เขาก็ว่าไม่ใช่ๆ สุดท้ายเขาบอกไม่รู้เป็นอะไรเขาเหมือนอยากเอาชนะเราเลยไปหยิบมาดมอีก
เราไม่รู้จะพูดอะไรจริงๆ ค่ะ เราบอกมันอยู่ที่ใจเท่านั้น ไม่มีใครมายื่นใส่มือนอกจากเขาหยิบมันมาดมเอง เราไม่รู้จะคิดอะไรแล้ว ท้องนี้อยากอยู่อย่างสงบ เครียดทีไรก็พาลเจ็บท้อง ถามเขาว่าไม่รู้สึกผิดบ้างหรือไง ถ้าหากเป็นผลกระทบให้ลูกพิการหรือแท้งค์ จะให้เราตายไปต่อหน้าเลยมั้ย ความรู้สึกเราไม่ไหวจริงๆ ค่ะ คืนนั้น (เมื่อวานนี้เอง) เรานอนไม่หลับทั้งคืน ตาเรายิ่งปวดมากและเราเป็นไข้ค่ะ เขาเข้ามาดูแลเรา บอกว่าเขาสาบานกับแม่แล้ว (แม่เขาเสียไปแล้วนะ) และเขาเอากาวไปทิ้งขยะแล้ว แต่เราไม่อาจวางใจได้เลยค่ะ ร้านก็ยังไม่ได้เริ่มขายสักที เพราะที่ผ่านมา เช้าก็แอบไปดมกาว มึนเบลอ กว่าจะทำร้าน (ทำโต๊ะ เก้าอี้) ก็เริ่มเกือบเที่ยง ทำได้สองชั่วโมงก็มานอน เงินก็เหลือน้อยมากๆ แล้ว ตั้งแต่เราออกจากงานถึงตอนนี้ก็จะครบสี่เดือนแล้วที่ยังไม่ก้าวไปไหน
เราสละทุกอย่างแล้ว รถเราก็ตัดใจขายทั้งที่ก็ละอายใจพ่อแม่เราช่วยดาวน์ให้มาสองแสน ผู้หญ่เขาไม่อยากเห็นต้องขายสมบัติไงคะ เราตัดสินใจขายเพราะจะได้มีเงินทำทุน สำรองใช้จ่าย ถ้าเราไม่ขายสิ่งที่สามีเราคิดอย่างเดียวคือแบมือขอเงินพี่น้อง ที่ผ่านมาเขาช่วยมาตลอด ครั้งล่าสุดก็ช่วยเงินมาเป็นแสนให้สามีเราไปใช้หนี้ (ทำงานเจ๊งค่ะ) เราเองก็หมดไปห้าหมื่น เงินที่ตั้งใจพยายามเก็บหมดไปกับตา...........
ขายรถได้สามแสน เปลี่ยนเป็นรถราคาเบาขึ้น ซื้อมาสองแสน เงินแสนนึงเราขอกันไว้ห้าหมื่นฝากไว้กับแม่เพื่อสำรอง อีกห้าหมื่นใช้จ่ายเรื่อยมา ตอนนี้เหลือเงินแค่หมื่นเดียว นี่ยังไม่รวมปัญหาบัตรที่เขากลับไปใช้อีก มียอดราวๆสองหมื่นห้า..........เราไม่ไหวแล้ว
ตอนนี้เราตั้งใจขายรถอีกครั้งจะใช้รถที่ถูกลงอีกจะได้เหลือเงินสักแสนสำรองไว้เพราะปีหน้าลูกต้องเข้าอนุบาลแล้ว และลูกคนที่สองก็จะคลอดอีก
มันเหนื่อยใจเหลือเกินค่ะ อยากหลับแล้วไม่ตื่นอีกเลย แต่เราเป็นแม่ต้องอยู่เพื่อเป็นหลักให้ลูกใช้มั้ยคะ
สามีเขามีข้อดีที่รักลูกดูแลลูกดี ทำอะไรทุกอย่างให้หมด ปัญหาหลักคือขาดภาวะผู้นำอย่างแรง กระทั่งการใช้จ่าย ไม่เคยคิดก่อนว่ามีอะไรจำเป็นที่ต้องจ่ายก่อนหลัง ใช้อย่างเดียว..........
แต่เราเองจะให้นำตลอดเราก็ไม่ไหวจริงๆ นะ ขอบคุณสำหรับพื้นที่ที่ให้ระบายนะคะ ตอนนี้คิดไม่ไหวแล้ว ไว้พรุ่งนี้ค่อยดูอีกทีว่าจะไปต่อยังไง
แก้ไขเมื่อ 15 ธ.ค. 54 19:23:55
| จากคุณ |
:
แม่น้องปาย 
|
| เขียนเมื่อ |
:
15 ธ.ค. 54 19:11:18
|
|
|
| 
