ความคิดเห็นที่ 1 สิ่งที่ผมสนใจคือ เพราะอะไร เด็กที่เรียนเก่ง สติปัญญาดีอย่างน้องเอ จึงเลือกวิธีการแก้ปัญหาแบบนี้ ถ้าเธอบอกพ่อแม่ตั้งแต่แรก ว่าเกิดอะไรขึ้นกับเธอ เรื่องมันอาจไม่บานปลายขณะนี้ และตอนนี้อายุครรภ์ของเธอ อันตรายเกินกว่าที่จะยุติการตั้งครรภ์ ! และยังมีอีกหลายอย่างที่ต้องเผชิญข้างหน้า .....จะอุ้มท้องไปเรียนยังไง .....จะตอบคำถามคนอื่นๆยังไง .....จะวางแผนอนาคตอย่างไร ......จะเลี้ยงลูกที่เกิดมา และรับมือกับอดีตที่เจ็บปวดอย่างไร ครอบครัวนี้ดูเหมือนเป็นครอบครัวที่อบอุ่นทีเดียว ถึงแม้ว่าจะไม่ได้อยู่พร้อมหน้ากันทุกวัน แต่พ่อแม่ก็มาหาลูกทุกสัปดาห์ แต่สิ่งที่พบคือ ความผูกพันทางอารมณ์ และการตอบสนองทางอารมณ์ของสมาชิกในครอบครัวมีน้อย พ่อแม่ไม่ค่อยได้ให้ความสำคัญเรื่องอารมณ์ลูก ว่าลูกรู้สึกยังไง ไม่ยอมรับถ้าลูกแสดงอารมณ์เชิงลบออกมา ทำให้เด็กเลือกที่จะเก็บกดอารมณ์ไว้มากกว่าที่จะแสดงอารมณ์ เพราะรู้ว่าพ่อแม่ไม่ชอบ จึงพบว่าเด็กแทบไม่เคยเถียงพ่อแม่เลย ซึ่งถือว่าผิดปกติในวัยรุ่น เมื่อมีปัญหาอะไรเกิดขึ้น เด็กจึงไม่กล้าปรึกษาพ่อแม่ เพราะกลัวพ่อแม่ไม่พอใจ เสียใจ สิ่งที่พ่อแม่ให้ความสำคัญ คือ การให้คุณค่ากับการเรียน (มากเกินไป) จนทำให้ลูกรู้สึกว่าทำยังไงก็ได้ ให้เรียนดีไว้ก่อน เพื่อให้พ่อแม่พอใจ   พ่อแม่เองก็ลืมว่าต้องฝึกทักษะชีวิตให้ลูก เช่น ทักษะการแก้ปัญหาเฉพาะหน้า ทักษะการป้องกันตัวเอง ซึ่งสำคัญกว่าการเรียนมาก ..........เรื่องจึงลงท้ายกลายเป็นแบบนี้ .......อย่าลืมใส่ใจอารมณ์ลูก  ถามเค้าบ้างว่า เรียนวันนี้เป็นยัง เหนื่อยไหม หรือเวลาเค้าเล่าเรื่องอะไรให้ฟัง ต้องแสดงท่าทีรับฟัง และถามว่าเค้ารู้สึกยังไง ยอมรับอารมณ์ทางลบของลูกได้ เช่นโกรธ เสียใจ ร้องไห้ เพราะอารมณ์เป็นเรื่องธรรมชาติ   ต่อไปเมื่อมีเรื่องอะไรเกิดขึ้น เค้าก็จะเข้าหา และกล้าเล่าให้เราฟังเองครับ ....... จากคุณ : tpipe เขียนเมื่อ : 23 ม.ค. 55 11:56:21

ความคิดเห็นที่ 2 ขอบคุณค่ะ คุณหมอ... เป็นเรื่องต้องระวังสำหรับพ่อแม่ที่มีลูกสาวจิงๆ จากคุณ : กุ๊ดจัง เขียนเมื่อ : 23 ม.ค. 55 12:07:40

ความคิดเห็นที่ 3 โหวตให้ค่ะ จากคุณ : Ms...plum เขียนเมื่อ : 23 ม.ค. 55 12:28:25

ความคิดเห็นที่ 4 เศร้าจังเลยค่ะ ทุกวันนี้พี่ก็พยายามเลี้ยงลูกให้ใกล้ชิดที่สุด คิดว่าถึงแม้ว่าเราไม่สามารถตามไปปกป้องเค้าได้ทุกเรื่อง แต่ด้วยความใกล้ชิดถ้ามีอะไรผิดปกติเราจะได้สังเกตได้ และอยากให้ลูกปรึกษาปัญหากับเราได้ทุกอย่าง หวังว่าน้องและครอบครัวคงพบทางออกที่ดีนะคะ ขอบคุณหมอไปป์ที่มาบอกเล่าเรื่องราวที่เป็นอุทาหรณ์สอนใจค่ะ จากคุณ : หมูเหมียว เขียนเมื่อ : 23 ม.ค. 55 12:29:01

ความคิดเห็นที่ 5 ....ยอมรับอารมณ์ทางลบของลูกได้ เช่นโกรธ เสียใจ ร้องไห้ เพราะอารมณ์เป็นเรื่องธรรมชาติ ...... ................................................... ชอบและเห็นด้วยกับประโยคนี้ค่ะ จากคุณ : ทะเลสวย น้ำใส เขียนเมื่อ : 23 ม.ค. 55 13:07:04

ความคิดเห็นที่ 6 พวกคนชั่วพวกเนี้ย เกลียดจัง เมื่อไหร่จะหมดไป แล้วสุดท้ายน้องทำไงคะ น่าเห็นใจจังเลย จากคุณ : Judy Abbott เขียนเมื่อ : 23 ม.ค. 55 13:21:18

ความคิดเห็นที่ 7 เห็นด้วยกับจขกท เราแต่ละครอบครัว ช่วยกันฟังสิ่งที่ลูกของเราพูด สิ่งที่เค้าอยากจะบอกเรา ถ้าเราทำให้เกิดความเคยชิน เมื่อมีปัญหาเค้าจะกล้าที่จะพูด บอกเราค่ะ ตอนนี้เราก็พยายามกับลูกชาย 3 คน ถึงแม้ว่าเค้าจะเล่าเรื่องที่เราคิดว่าไร้สาระ แต่ถ้าเราลองสังเกตุและฟังให้ดี ๆ เค้ากับกำลังบอกอะไรเราอยู่ และเราจะรู้ว่าคิดอะไร เราบอกกับตัวเองว่า เราจะให้เวลาเค้าเต็มที่ในช่วง 10 ปีแรกซึ่งคนที่เค้าต้องการก็คือพ่อแม่ นี่คือเวลาทอง ถ้าเราไม่ฉกฉวยไว้ เราจะไม่สามารถย้อนกลับไปแก้ไขอดีตได้นะค่ะ เราปฏิบัติกับลูกเราอย่างไร ลูกก็จะทำสิ่งเหล่านั้นแหละกลับมาหาเรา มาช่วยกันนะ สร้างครอบครัวของเราให้มีความสุข ถึงจะไม่ร่ำรวยเงินทอง แต่คนในครอบครัวของเรามีความสุข ซึ่งบางทีเงินก็หาซื้อไม่ได้ จากคุณ : ghanee.s เขียนเมื่อ : 23 ม.ค. 55 13:43:23

ความคิดเห็นที่ 8 จริงครับ ผมก็เป็นนะครับ ตอนวัยรุ่นผมก็ไม่เคยเถียงพ่อแม่เลยครับ ค่อนข้างเก็บอารมณ์ดีทีเดียว แต่ก็จริงตามคุณหมอบอกเลยครับ พอมีปัญหาผมแทบจะไม่เคยปรึกษาพ่อแม่เลยครับ ส่วนใหญ่ก็ตัดสินใจเองครับ แต่ก็โชคดีครับถึงวันนี้ที่รอดมาจากช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อได้อย่างหวุดหวิด จากคุณ : Subject เขียนเมื่อ : 23 ม.ค. 55 14:04:11

ความคิดเห็นที่ 9 เศร้าค่ะ ถามจริงๆนะ ถ้าเคสนี้มาก่อน 20 สัปดาห์ คุณๆจะให้เอาเด็กออกไหมคะ (เคสนี้สามารถเอาออกได้แบบถูกกฎหมายด้วย) ลองคิดเผื่อไว้ ถ้าวันนึงเรื่องเกิดกับคนใกล้ตัว จะได้แนะนำกันได้ถูก เพราะเคสแบบนี้ ควรแจ้งความไว้ก่อน สมมติว่าท้องขึ้นมา สามารถเข้ารับบริการทำแท้งได้อย่างถูกกฎหมาย (ถ้าต้องการนะ) แต่มันยากจริงๆที่เด็กอายุแค่นี้จะมีสติเผชิญกับเรื่องแบบนี้ แม้แต่ผู้ใหญ่ยังยากเลย จริงๆควรจะต้องไปพบแพทย์ให้เร็วที่สุด เพื่อตรวจร่างกาย บันทึกหลักฐานเพื่อดำเนินคดี รับยาป้องกันโรคต่างๆ ต้องตรวจเอดส์ ต้องกินยาคุมฉุกเฉิน จำไว้นะคะ ถ้าถูกข่มขืนกระทำชำเรา ให้ไปพบแพทย์โดยเร็ว ยิ่งเร็วยิ่งดี อย่างช้าไม่เกิน 3 วัน เพราะหลักฐานต่างๆจะยังคงอยู่ และยังมีเวลาทันกินยาป้องกันเอดส์กับยาคุมฉุกเฉินค่ะ แก้ไขเมื่อ 23 ม.ค. 55 14:28:49 จากคุณ : ฟ้าหมาดฝน เขียนเมื่อ : 23 ม.ค. 55 14:08:31

ความคิดเห็นที่ 10 เข้าใจเจตนา จขกท นะคะ ที่อยากกระตุ้นพ่อแม่ให้เอาใจใส่ลูก แต่ไม่เชื่อว่าเด็กโดนข่มขืนค่ะ จากคุณ : superkoy เขียนเมื่อ : 23 ม.ค. 55 14:15:36

ความคิดเห็นที่ 11 ^ อืม อันนั้นก็แอบคิดในเสี้ยวเล็กๆของความรู้สึกเหมือนกัน แต่คิดว่าหมอไปป์เป็นจิตแพทย์เด็กคงดูออกมั้ง? จากคุณ : ฟ้าหมาดฝน เขียนเมื่อ : 23 ม.ค. 55 14:22:19

ความคิดเห็นที่ 12 มีลูกสาวค่ะ ได้แต่พร่ำสอนให้ฝังลงไปในจิตใต้สำนึกว่า ไม่มีปัญหาอะไรของลูกที่แม่รับไม่ไหว ถ้ามีปัญหาอะไร ใหญ่แค่ไหนก็ตาม ให้บอกแม่ แล้วเราจะช่วยกัน .. ทุกครั้งที่ดุลูก จะสอนลูกว่าทำไมแม่ถึงดุ แต่ทุกครั้งหลังจากแม่ดุ แม่คนนี้คือคนที่เจ็บไปกับหนู เดือดร้อน จะเป็นจะตายไปกับหนู และ เป็นคนหาทางแก้ไขปัญหาให้หนู ดูแลรักษาหนูใช่หรือเปล่า..เพราะฉะนั้น อย่ากลัวแม่ดุ เพราะความรักของแม่ยิ่งใหญ่กว่านั้น ฝังหัวตั้งแต่ตอนนี้แหละค่ะ ลูกสาว 5 ขวบ จากคุณ : JNOY เขียนเมื่อ : 23 ม.ค. 55 14:39:56

ความคิดเห็นที่ 13 อ่านแล้วก็เศร้านะคะ บางทีมันก็ยากที่เด็กจะบอกพ่อแม่ มันไม่รู้จะเริ่มต้นยังไงจริงๆ จากคุณ : akachan เขียนเมื่อ : 23 ม.ค. 55 14:47:47

ความคิดเห็นที่ 14 เห็นด้วยกับ จขกทค่ะ เรื่องการให้เด็กได้แสดงออกซึ่งอารมณ์ของเขา ว่าเป็นแบบไหน เพราะเด็กๆก็เครียดได้ ผิดหวัง เสียใจ ดีใจได้ เหมือนผู้ใหญ่  แต่ที่แตกต่างก็คือ ผู้ใหญ่แสดงออกได้แต่เด็กต้องฟังและเชื่อซะส่วนใหญ่ และเท่าที่สังเกต  สังคมไทยน่าจะมีความอบอุ่นในครอบครัวมากกว่าสังคมฝรั่งแต่ เด็กไทยขาดความมั่นใจในการเลือกและตัดสินใจด้วยตนเองนั้นเพราะสังคมไทยยังไม่ชอบที่จะให้เด็กได้แสดงออกทางด้านอารมณ์เพราะจะเหมือนเด็กมีความกร้าวร้าว จากคุณ : p-annipe เขียนเมื่อ : 23 ม.ค. 55 14:50:31

ความคิดเห็นที่ 15 อ่านแล้วสะเทือนใจค่ะ .. จะบอกว่าเป็นเรื่องไกลตัว ก็คงไม่ใช่ ต้องใส่ใจ และ อย่าละเลยค่ะ เป็นอุทาหรณ์คอบเตือนสติ .. เศร้าอ่ะ จากคุณ : trn (ธีอาร์เอ็น) เขียนเมื่อ : 23 ม.ค. 55 14:58:20

ความคิดเห็นที่ 16 เราเป็นลูกสาสคนหนึ่งที่โตมากับครอบครัวที่ที่บ้านไม่เข้าใจน่ะค่ะ หมายถึง พ่อแม่ ไม่ได้ฟังเรื่องหรือสิ่งที่ลูกจะเล่า พอเล่าอะไรให้ฟัง ก็กลายเป็นสอน ติ ว่าบ้่างก็มีบ่อย บางครั้งมีเรื่องเล่าให้ฟัง เขาก็ไม่ได้สนใจน่ะค่ะ ฟังเงียบๆ ไม่ได้มีถามอะไร ไปๆมาๆ เลยทำให้ไม่อยากเล่าอะไรให้เขาฟัง ยอมรับค่ะว่า อึดอัด จากคุณ : B/W Lady เขียนเมื่อ : 23 ม.ค. 55 15:05:43

ความคิดเห็นที่ 17 สะเทือนใจกับคำตอบของน้องเค้า ที่ตอบว่า... “หนูเห็นน้องรอกินข้าวอยู่......” น่าเศร้ามากๆ ... อยากทราบว่า คุณหมอช่วยให้ทางออกแก่ครอบครัวนี้อย่างไรคะ? จากคุณ : แม่น้องต้า (toom.com) เขียนเมื่อ : 23 ม.ค. 55 15:29:53

ความคิดเห็นที่ 18 ไม่เข้าใจว่า ทำไมบาง คคห ถึงมีอคติกับเด็กมาเหลือเกิน ส่วนตัวแล้ว เคยเจอเด็กดีที่โดนกระทำชำเรา จนตั้งครรภ์ตอนอายุ 15 พ่อแม่เข้าใจ ให้อภัย แต่ชาวบ้านทุกคนกลับพูดกันสนุกปากว่า เด็กมันเลว ท้องไม่มีพ่อ จนเด็กคนนั้น จบชีวิตตัวเองด้วยเชือกพร้อมเด็กในท้อง หึหึ จากคุณ : saengchot เขียนเมื่อ : 23 ม.ค. 55 15:31:25

ความคิดเห็นที่ 19 ปัจจุบัน น้องผู้หญิงคนนั่นเป็นไงบ้างจ๊ะ จากคุณ : แตงโมปั่นเจ้า เขียนเมื่อ : 23 ม.ค. 55 15:38:32

ความคิดเห็นที่ 20 คุณ Superkoy ทำไมถึงคิดอย่างนั้นหรือคะ เรื่องนี้อ่านแล้วคิดประเด็นเดียวกับคุณฟ้าหมาดฝนเลย มาเอาตอนหกเดือนแล้ว กระอักกระอ่วนทุกฝ่าย ทำอะไรไม่ได้เลย ในมุมมองเราถ้าอายุครรภ์น้อยกว่ายี่สิบสัปดาห์ เราไม่แอนตี้เลยหากเด็กจะเลือกขอยุติการตั้งครรภ์ จากคุณ : Bubbaloo เขียนเมื่อ : 23 ม.ค. 55 15:39:51

ความคิดเห็นที่ 21 ประเด็นเรื่องเด็กถูกข่มขืนจริงมั้ย? สมัยนี้ก็พูดยากนะครับว่าเด็ก ยินยอมหรือถูกข่มขืน ที่ที่ผมทำงานอยู่ มีเคสส่งมาปรึกษาเรื่องเด็กถูกล่วงละเมิดทางเพศประมาณ 3-4 เคสต่อเดือน (ยังมีเคสที่ไม่มามารพ.อีกนะ คิดดูว่าเยอะขนาดไหน) ส่วนใหญ่ 70-80% มีเพศสัมพันธ์กับแฟน (และมักจะยินยอม) แต่พ่อแม่ทราบเรื่อง จึงต้องพาเด็กมาตรวจร่างกายเพื่อดำเนินคดี ยอมรับว่านานๆไป เราก็จะ bias หรือลำเอียงเวลาเจอเคสแบบนี้ ซึ่งต้องเตือนตัวเองบ่อยๆให้วางใจเป็นกลาง   มิฉะนั้นจะมีผลกระทบกับงานของผมเอง แต่ในกรณีนี้มีหลายอย่างที่ไม่ได้บ่งบอกอย่างนั้น เด็กดูใสๆ ไม่เดียงสา ภาษากาย อารมณ์สอดคล้องกับคำพูดจากเรื่องที่เล่า ประวัติก่อนหน้านี้ก็ตั้งใจเรียนมาตลอด จึงคิดว่าเด็กถูกกระทำชำเราจริงครับ แต่เรื่องที่เด็กไม่รู้ว่าตัวเองตั้งครรภ์มาก่อนเลย จนหกเดือนนี่...ผมไม่แน่ใจครับ จากคุณ : tpipe เขียนเมื่อ : 23 ม.ค. 55 15:45:19

ความคิดเห็นที่ 22 นี่ก็เป็นอีกเหตุผลหนึ่งที่กว่าเราจะตัดสินใจมีลูก เราและครอบครัวเคยเจอปัญหานี้มาแล้ว มันเกิดกับน้องสาวเรา ครอบครัวเราเป็นคล้ายๆครอบครัวของน้องเลยค่ะ พ่อแม่เราเป็นแบบนั้นเลย เรากับน้องมีอะไรไม่เคยปรึกษาเค้าเลย ปรึกษากันเองบ้าง เพื่อนบ้าง สุดท้ายน้องเราเจอเพื่อนไม่ดี จนเตลิดไป ทุกวันนี้กว่าจะกลับมายืนด้วยตัวเองได้ ครอบครัวก็เกือบล่มสลาย เรากับแฟนก็ไม่ได้มาจากครอบครัวที่สมบูรณ์พร้อมกันทั้งคู่ พอแต่งงานจึงไม่คิดอยากมีลูกเลย จนเมื่อวันหนึ่งที่เราเห็นคู่สามี ภรรยา เมื่ออายุเยอะ คนใดคนหนึ่งจะเสียชีวิตไปก่อน หลายๆคนติดกัน เราจึงคิดว่าเอ การมีลูกมันก็ดีนะ เพราะเมื่อถึงจุดหนึ่งเค้าเปลี่ยนแปลงตัวเองได้ อย่างน้อย เค้าก็เป็นเพื่อนเรายามแก่เฒ่า และการเลี้ยงคนให้เป็นคนได้ ไม่ใช่เรื่องง่าย แต่ก็ใช่จะเป็นไปไม่ได้ ก็เลยคุยกับแฟนว่าเอาละ ปล่อยมีลูกกันเถอะ แต่แฟนก็จะอยากได้ลูกชาย คงเพราะเหตุผลนี้แหละ จริงๆแฟนชอบทั้งเด็กหญิงเด็กชาย แต่ห่วงเมื่อเค้าโตเข้าสู่วัยรุ่น เด็กผู้หญิงจะมีอะไรให้ห่วงเยอะกว่า แบบกรณีน้อง ม.5 คนนี้ สุดท้ายเราก็ได้ลูกสาว ก็คงต้องคิดว่าจะทำให้ดีที่สุด และจะพยายามเข้าใจเค้าให้ได้มากที่สุด จากคุณ : ดากานดา เขียนเมื่อ : 23 ม.ค. 55 16:06:59 A:110.168.108.212 X: TicketID:188685

ความคิดเห็นที่ 23 บ้านเราสื่อลามกเต็มเมือง อาชญากรมากมายเดินปะปนกับคนดีๆ มุมหนึ่งที่ลูกเรากำลังนั่งอ่านหนังสือ อีกด้านหนึ่งของกำแพง อาจมีคนกำลังสุมหัวกันเสพยาย้อมใจ เพื่อเตรียมการจะออกไปกระทำชั่ว ฯลฯ ไม่มีใครที่จะให้ความมั่นใจกับคนเป็นพ่อแม่ได้ว่าปัญหาแบบนี้จะเกิดหรือไม่เกิดกับใคร เราเฝ้าระวัง ก็เหมือนกับเอามือไปปิดถังน้ำที่มีรูรั่ว อุดอย่างไร น้ำก็ยังไหลออกมาได้อยู่ดี มันเหนื่อยนะคะ... กรณีนี้คิดว่าน้องเค้าคงรู้อยู่บ้างละค่ะ ว่าเกิดอะไรขึ้นกับตัวเค้า แต่ด้วยความเป็นเด็กจะมีอารมณ์แบบ ที่ว่า เป็นไปไม่ได้หรอกน่ะ แค่ครั้งเดียว เรื่องแบบนี้คงไม่เกิดขึ้นกับเราหรอก ...อันนี้เทียบเคียง กับตัวเองนะคะ ... จากคุณ : นางสาวมินิ เขียนเมื่อ : 23 ม.ค. 55 16:11:41

ความคิดเห็นที่ 24 สามีเราเป็นนักดนตรี  และมีโอกาสได้ไปเล่นงานสัมมนา ในหัวข้อ การฟัง คืนนั้นกลับมาบ้าน เล่าให้ฟังใหญ่เลย (เที่ยงคืนกว่าแล้ว)   แล้วก็พูดว่า  ต่อไปนี้ เราต้องฟังให้มากขึ้น ฟังลูก  ฟังกันเอง  เพื่อรับรู้ถึงความรู้สึกของอีกฝั่ง ...... จริงๆทุกวันนี้  ... เราเป็นแม่ก็มักสั่งสอน  หนูควรอย่างนั้นนะ หนูควรอย่างนี้นะ...  *** ต่อไปนี้ เราจะฟังเค้าให้มากขึ้น  (ลูกเราพึ่ง 3 ขวบเองนะ) จากคุณ : แม่น้องน้ำมนต์ (InfernoST) เขียนเมื่อ : 23 ม.ค. 55 16:26:00

ความคิดเห็นที่ 25 เห็นด้วยกับแนวคิดครับ แต่ผมขอเพิ่มประเด็นปัญหาเกี่ยวกับระบบการศึกษาไทยด้วยครับ (มองจากตัวเด็ก) ที่เน้นแต่หลักสูตรทางด้านวิชาการ โดยทำให้นักเรียนขาดทักษณะทางด้าน EQ และ SQ ไป ต้องไม่ลืมนะครับว่า ทุกวันนี้ นักเรียนแต่ละคน ใช้เวลาที่โรงเรียนมากกว่าอยู่กับครอบครัว เรียกได้ว่า สถานศึกษาถือเป็นอีกครอบครัวหนึ่งเลย แถมการศึกษาไทย ก็ยังมักจะปิดกั้นเรื่องทางเพศด้วย อย่างชูรักชูรส พิธีกรที่เป็นอาจารย์ต่าง ๆ ก็มักจะบอกว่า เรื่องเพศ ไม่ใช่เรื่องน่าอาย แต่สังคมไทยและระบบการศึกษาปิดกั้นสิ่งนี้มาก ๆ อย่างน้อย ถ้าให้นักเรียนรู้จักยาคุมฉุกเกิน และผลที่จะตามมาจากการมีเพศสัมพันธ์ ก็จะทำให้ปัญหาอย่างนี้ลดน้อยลงได้ครับ ผมเชื่อเช่นนั้น แต่ยังยืนยันครับว่าสถาบันครอบครัวและพื้นฐานทางครอบครัว จะส่งผลต่อนักเรียนมากที่สุด จากคุณ : แตงโมสีรุ้ง เขียนเมื่อ : 23 ม.ค. 55 16:30:11

ความคิดเห็นที่ 26 ซินเจียยู่อี่ ซินนี้ฮวดไช้ค่ะคุณหมอ.. ขอบคุณสำหรับอุทาหรณ์ดีๆ นะคะ.. ปล. คิดถึงน้องๆ ทั้ง 3 คนมากมายค่ะ คุณหมอหายไหนานไม่ส่งข่าวคราวเลย .. จะสอบถามก็คลับคล้ายคลับคลาว่าจะจำล๊อคอินไม่ถูก.. ปีใหม่จีนปีนี้ขอให้คุณหมอ คุณยาย น้องเฟม่า พี่ฟ่าน พี่มีฟา และคุณพ่อของน้องๆ มีความสุขมากๆ สุขภาพแข็งแรงตลอดไปนะคะ ** ยังคงติดตามข่าวคราวของเด็กๆ  อยู่เหมือนเดิมนะคะ*** **********   ในฐานะที่เราเคยโดนญาติล่วงละเมิดฯ มาตลอด ตอนเด็กๆ นะคะ เราโดนญาติผู้ใหญ่ 2คน ล่วงฯ แต่เราไม่ได้บอกใครเลย..จนอายุ เกือบ 30 .. เราไม่ทราบว่าบอกไปใครเค้าจะมองเรายังไง และช่วยเราได้ยังไง.. พอตัดสินใจเล่าให้พี่สาวต่างพ่อฟัง..พี่สาวเค้าก็โอเคนะคะ.. คงจะเสียใจเหมือนกัน.. แต่.. เมื่อเราตัดสินใจเล่าให้พี่สาวแท้ๆฟัง.. พี่สาวแท้ๆ บอกเราว่า.. " ดีแล้วที่ คนที่ยายเล็กขอมาอยู่ด้วยไม่ใช่เค้า... "   เราอึ้งมากเลยนะคะ .. แล้วก็รู้ซึ้งถึงคำว่าน้ำใจ และความรักของพี่สาวคนนี้ดีเลย..  ว่าไม่มีให้เรา จากคุณ : pass&Forward เขียนเมื่อ : 23 ม.ค. 55 18:06:43

ความคิดเห็นที่ 27 เข้ามาอ่าน เศร้าจริงๆ คนเป็นพ่อเป็นเเม่ไม่อยากให้ลูกตัวเองประสบปัญหาเเบบนี้ เสียใจขนาดไหน คนที่มีลูกคงเข้าใจดี เราเป็นคล้ายๆคุณพ่อของน้องนะ คือไม่ค่อยฟังลูก ชอบดุเเละคาดหวังในเรื่องการเรียนของลูกมากๆ ลูกคนเดียวด้วยอัดเต็มที  ก็จะมีพ่อที่คอยรับฟังอยู่บ้าง เรื่องการโดนกระทำชำเราหรือล่วงละเมิดทางเพศ ก็บอกสอนลูกอยู่เหมือนกัน ห้ามให้ใครจับหน้าอก ของลับ ใครขอจับก็ไม่ได้ ไม่ว่าจะเป็นครู เพื่อนหรือพ่อ ถ้ามีอะไรเกิดขึ้น ต้องบอกเเม่นะ จากคุณ : Hana* เขียนเมื่อ : 23 ม.ค. 55 18:07:28

ความคิดเห็นที่ 28 เด็กที่ฉลาดเรียนหนังสือเก่ง เป็นเด็กดีของพ่อแม่ มีจำนวนไม่น้อยนะ ที่ขาดทักษะการดำเนินชีวิต การแก้ปัญหา เราเชื่อว่าเด็กอาจไม่รู้ว่าตัวเองตั้งครรภ์ เพราะบางครั้ง ประจำเดือนที่ขาดไป ก็คิดซะว่ามันขาดไป ประเดี๋ยวมันก็มา มีให้เห็นเยอะ น่าสงสารเด็กคนนี้จริง ๆ จากคุณ : rain&ant เขียนเมื่อ : 23 ม.ค. 55 18:21:32

ความคิดเห็นที่ 29 ดิฉันคิดว่ามีโอกาสเป็นไปได้ที่ก่อนหน้านั้นเด็กไม่รู้ว่าตัวเองท้อง อย่างดิฉันแต่ก่อนเป็นเด็กเรียนอย่างเดียว ไม่เคยสนใจโลกภายนอกห้องเรียนเลย รู้เลยว่าเราเก่งแต่ในตำรา เพื่อนพูดเรื่องแฟน เรื่องยาคุมกำเนิด หรือเรื่องอื่นนอกจากเรื่องเรียนนี่ไม่รู้เรื่องเลย ไม่สนใจด้วย กลายเป็นว่าเราขาดความรู้รอบตัวไป  สิ่งที่ควรรู้ทั้งที่มันสำคัญจำเป็นต้องรู้ก็ไม่รู้เลยจริงๆ จากคุณ : มานีโอลา เขียนเมื่อ : 23 ม.ค. 55 18:57:28

ความคิดเห็นที่ 30 คิดไปเอง ถ้าเป็นโรงพยาบาลใหญ่ จะมีแผนกจิตเวช  แผนกผู้มีบุตรยาก และประชาสงเคราะห์ ถ้าสามฝ่ายร่วมมือกัน   จะช่วยเหลือกันและกัน และลดภาระัสังคมได้มากมาย จากคุณ : แม่น้องหยง เขียนเมื่อ : 23 ม.ค. 55 18:58:36

ความคิดเห็นที่ 31 ขอบคุณมากค่ะ อยากมากค่ะ อยากเลี้ยงลูกให้เค้าสามารถเล่าอะไรให้เราฟังได้ เหมือนเราเป็นเพื่อนคนนึง จากคุณ : angkan111 เขียนเมื่อ : 23 ม.ค. 55 19:13:26

ความคิดเห็นที่ 32 อิจฉาแม่ๆหลายคนที่เข้าใจลูกและคอยพร่ำสอนจังค่ะ แม่หนูไม่เคยรับฟังอะไรทั้งนั้น แถมที่บ้านค่อนข้างมีปัญหา แต่หนูรู้จักเอาตัวรอดมาได้ค่ะ เห้อ จากคุณ : ... (DollyBoots) เขียนเมื่อ : 23 ม.ค. 55 21:29:56

ความคิดเห็นที่ 33 ขอบคุณค่ะ จากคุณ : แม่น้องอัณณา เขียนเมื่อ : 23 ม.ค. 55 21:38:10 A:110.168.16.177 X: TicketID:258399

ความคิดเห็นที่ 34 ผมคิดว่าเด็กคงอาจจะรู้แล้วหล่ะว่าอาจจะท้อง มาเกิดสิ่งผิดปกติไปของร่างกายเธอ เพราะ6เดือนแล้วที่ประจำเดือนไม่มา ต้องแพ้ท้อง เข้าเดือนที่4 ท้องและเต้านมก็ต้องสังเกตได้แล้ว อาจเป็นเพราะเธอต้องการลืม สิ่งที่เกิดขึ้น เลยปฎิเสธเหตุการณ์นั้นออกจากความทรงจำ เมื่อเข้าสู่เดือนหลังๆ ความกดดันจากกายภาพที่เปลี่ยนไป ย่อมต้องทำให้เป็นแรงกดดันที่ไม่อยากโกหกผู้ปกครองและยากที่จะไม่เป็นที่สังเกตของคนรอบข้าง แต่เด็กก็ยังคงเป้นเด็กวุฒิภาวะ ความเครียด ความกลัว เลยปิดกั้นทางแก้ไข สุมปัญหาเอาไว้ น่าเหตุใจ การสอนให้รักงามสงวนตัวอย่างเดียวคงไม่พอแล้วในปัจจบัน การป้องกันและแก้ไขก็สำคัญ ปัจจุบัน เด็กมัธยมแรงๆหน่อย เขาพกยาคุมฉุกเฉินกันหมดแล้ว บางคนก็กินยาคุมแผงเพื่อหน้าไม่เป็นสิว หน้าอกใหญ่กันทั้งนั้น จากคุณ : หางแหลม เขียนเมื่อ : 23 ม.ค. 55 22:39:12

ความคิดเห็นที่ 35 เมืองไทยน่ากลัวขึ้นทุกที คดีเด็กถูกข่มขืน เด็กหายมีเยอะมาก ต้องปรับวิธีเลี้ยงดูให้ลูกอยู่รอดปลอดภัย เพราะไม่รู้จะพึ่งพาใคร - -" จากคุณ : rainfull เขียนเมื่อ : 23 ม.ค. 55 22:45:26

ความคิดเห็นที่ 36 รับรู้ด้วยความเศร้า และเป็นทุกข์แทนน้องและครอบครัว ได้ข้อคิดว่า ๑. เมืองไทย (บางแห่ง - ทั้งนอกบ้าน ในบ้าน) ไม่ปลอดภัยและน่ากลัวมาก ๒. การให้ความรู้เรื่องเพศศีกษาที่มีอยู่ ไม่เพียงพอ และไม่ได้ผล นี่ขนาดน้องคนนี้ ที่บอกว่า เป็นเด็กเก่ง ตั้งใจเรียน ยังไม่ได้ตระหนักว่า อาจท้องได้ ๓. พ่อแม่พี่น้อง ควรเปิดใจให้มีความเป็นครอบครัว พูดคุยกันได้แทบทุกเรื่องค่ะ ๔. ใน ร.ร.มัธยม น่าจะมีนักจิตวิทยาวัยรุ่น ประจำในทุก ร.ร. ๕. ควรมีการสอนเรื่อง critical thinking ทักษะในการดำเนินชีวิต และการจัดลำดับของสิ่งที่น่าจะทำให้เด็กไทยมากขึ้น (ไม่ใช่สอนท่องจำในเรื่องวิชาการ เพื่อให้สอบผ่าน หรือสอบเข้าได้เท่านั้น) กรณีอย่างน้องคนนี้  จะมีทางเลือกหรือทางออกใดๆ บ้างคะ เราเคยเป็นครูที่อเมริกา และทราบว่า ในหลายๆ รัฐ จะบรรจุอยู่ในหลักสูตร ให้ น.ร.มัธยม รู้ว่า ถ้าคลอดลูกแล้ว ไม่สามารถเลี้ยงเด็กเองได้ คุณสามารถเอาเด็กไปให้ที่ ร.พ.  สถานีตำรวจ สถานีดับเพลิง และที่ทำการไปรษณีย์ได้ค่ะ อย่างที่ไม่จำเป็นต้องให้ข้อมูลส่วนตัวใดๆ ไว้เลย  เขามีนโยบายอย่างนี้ เพื่อเพิ่มทางเลือกให้คนที่อยู่ในสถานการณ์ยากลำบาก และเป็นการช่วยลดการทำแท้งด้วย  นอกจากนี้ยังมี ร.ร.สำหรับ teem moms ด้วยค่ะ จากคุณ : ต้นจั่น เขียนเมื่อ : 23 ม.ค. 55 23:12:21

ความคิดเห็นที่ 37 ทัศนคติเรื่องเพศของคนไทยเป็นดาบสองคมค่ะ วิถีของสังคมเราก็เช่นกัน มันทำให้เด็กที่เจอปัญหาแบบนี้ กดดันเกินกว่าที่ควรจะเป็น ทำให้เด็กรู้สึกผิด อับอาย หวาดกลัว และตีค่าตัวเองต่ำ ทำให้ไม่กล้าเปิดเผยหรือปรึกษาปัญหาที่เกิด จนสายเกินไป จากคุณ : หนูปูน เขียนเมื่อ : 23 ม.ค. 55 23:40:22

ความคิดเห็นที่ 38 teen moms ข้างบนสะกดผิด ขออภัยค่ะ จากคุณ : ต้นจั่น เขียนเมื่อ : 23 ม.ค. 55 23:54:57

ความคิดเห็นที่ 39 เอาใจช่วยน้องและครอบครัวนะคะ  ขอบคุณคุณหมอด้วยค่ะ จากคุณ : jena_naam เขียนเมื่อ : 24 ม.ค. 55 00:29:11

ความคิดเห็นที่ 40 ขอแชร์ประสบการณ์บ้างนะคะ ของเราเจอคล้าย ๆ กับน้อง แต่เราแก่กว่าน้องตอนที่เจอ เราอยู่ตปท.ค่ะ กม.ที่นี่แรงก็จริง แต่เราแต่งงานแล้วค่ะ เราคบกับสามีมา ๓ ปี ก่อนตัดสินใจแต่งงาน แต่งงานกันมาได้ ๗ ปี เราก็อยากสร้างครอบครัวมีลูก เรากับสามี พยายามมีลูกกว่า ๒ ปี ไปหาหมอ ทานยา เราอยากทำกิ๊ฟมาก แต่สามีเลือกธรรมชาติอย่างเดียว จนสามี เริ่มสนใจเรื่องกิ๊ฟ เริ่มมีคนแนะนำหมอ ให้เบอร์หมอ ตอนนั้นเราสองคนถือว่าพร้อมมาก ๆ ทำงานกันทั้งคู่ ช่วยกันเก็บเงิน สร้างรากฐานมั่นคง คิดกันว่า มีลูกจะทำยังไง เธอทำอย่างนี้ ห้ามนะ ไม่อยากให้ลูกเห็น ไม่อยากให้ลูกติด คุยกันแบบนี้กันสองคนมาตลอด จนอยู่มาวันนึง ที่ทำงานของเรา จัดงาน มีพนักงานทั้งหมดไปทานอาหารร่วมกันในไชน่าทาวน์ ไปกันตอนดึก ๆ เจ้านายพาคนนั้น คนนี้มาร่วมงาน (เราขออนุญาตไม่ลงรายละเอียดนะคะ) เอาเป็นว่า ๑ ในคนที่มาร่วมงานเมา แล้วเราก็ขับรถไปส่งเค้าเพราะเจ้านายขอไว้ เรื่องราวมันก็เกิดขึ้น เรางงกับทุกสิ่งทุกอย่างที่เกิดขึ้น เราทำอะไรไม่ถูก เราเคว้งมาก ความคิดเดียวของเราคือ เราไม่อยากให้สามีเรารู้ เพราะไม่ว่ายังไง เค้าต้องเลิกกับเราแน่ ๆ เราไม่อยากเลิก เรากลัว เรารักเค้า รักเค้ามาก มันเป็นอุบัติเหตุ ถือว่าให้หมาไป แล้วเราก็ออกจากงานนั้นทันที เราออกมาอยู่บ้าน สองเดือนถัดมา เรามารู้ว่าตัวเองท้อง เราเครียดมาก แต่ส่วนนึงก็ภาวนา ขอให้เด็กในท้องเป็นลูกของเรากับสามีเถอะ เราเครียด ๆ จนท้องได้ ๕ เดือน เราเป็นโรคหน้าเบี้ยว เพราะเครียดแล้วเก็บทุกอย่างเงียบไว้คนเดียว เราร้องไห้ทุกวัน เราเครียดมาก แบบบรรยายออกมาไม่ถูกเลย จนเราคลอดลูกสาวตัวน้อย ๆ ออกมา โดยสามีเราก็อยู่เคียงข้างเสมอ เราออกจากงานแต่ตอนนั้น ก็ไ่ม่ได้ทำงาน ประกอบกับท้องด้วย ก็เลยอยู่บ้านเฉย ๆ ก็อยู่บ้านเลี้ยงลูกไปจนลูกได้ ๒ เดือน บาปมันติดในใจ เราสงสารสามีเรา ถ้าเค้ามารู้ทีหลัง เมื่อปีก่อน เราก็เลยตัดสินใจ บอกความจริงสามี ร้องไห้กันทั้งคู่ เค้าเสียใจมาก เราเองก็เสียใจไม่แพ้กัน ร้องไห้กอดกัน ก็สั่งชุดตรวจดีเอ็นเอ ปรากฎว่าก็เป็นอย่างที่กลัว พูดอะไรไม่ออก แต่ยังไง ๆ ลูกสาวตัวน้อย ๆ ก็ลูกเรา เราอยากมีลูกมาก ๆ แต่เราไม่คิดว่าเราจะมีลูกแบบนี้ ตัดพ้อ พรรณามากมาย ทำไม ๒ ปี ไม่มี ทำไมต้องมามีลูกแบบนี้ สามีทั้งเสียใจ ทั้งโกรธ เค้าหาว่าเราทำตัวไม่ดี ไปเที่ยวกลางคืน กินเหล้า เลยเจอแบบนี้ (ซึ่งเราเองเสียใจกับสิ่งที่เค้าคิดกับเรามาก) เราไม่เคยคิดจะเถียง เรื่องมันเกิดขึ้นมาแล้ว เค้าจะคิด จะว่ายังไง เราพูดไปก็ไร้ความหมาย เค้าอยากเข้าใจยังไง เค้าอยากด่าว่าอะไรยังไง เราก็ปล่อยเค้า หลังจากเราบอกเค้า เราก็โทรบอกที่บ้านเรา เค้าก็โทรบอกที่บ้านเค้า ต่างตกใจกันมาก เพราะลูกน้อยหน้าเหมือนสามีมาก แม่เค้า บินมา แล้วจัดการไล่เรากับลูกออกจากบ้าน (บ้านสามีไม่ยอมรับเราแต่แรกอยู่แล้ว) เงินทองก็ไม่ให้ เราอุ้มลูกไปขออาศัยคนอื่นอยู่ เค้าอนุญาตให้อยู่แค่ ๒ เดือน เราก็ไปอยู่ ตอนนั้นเราเพิ่งคลอดลูกได้ ๒ เดือนเอง เราก็ต้องเอาลูกไปหาที่เลี้ยง แล้วก็หางานทำ เราหางานไม่ได้ เพราะมันกระทันหัน เรากลั้นใจ กลับไปทำที่เดิม (แต่เราไม่เจอคน ๆ นั้นแล้ว เพราะคน ๆ นั้น เป็นใครก็ไม่รู้ ที่เจ้านายเราเรียกมา ซึ่งเราไม่สนใจแล้ว) กลับไปทำงานในสภาพจิตใจที่ไม่ดีมาก ๆ กลัวคนจะรู้ เครียดว่าจะเลี้ยงลูกและเอาตัวรอดยังไง ทุกอย่างที่ร่วมกันสร้างกับสามี พังหมด บ้านที่เป็นชื่อเรา ๒ คน เราก็ยกให้สามีไป เพราะเราไม่มีงานทำ เราไม่สามารถผ่อนบ้านได้ ไหนจะลูกอีก ค่าใช้จ่ายของลูกเยอะมาก ค่าหมอ ค่ายาที่คลอดยังค้างเค้าอยู่เลย ข้าวของของเรา แม่สามีก็แอบทิ้ง รูปเรา แม่สามีก็ฉีกทิ้ง สามีเอาแต่ถามเราว่า มีใครสงสารเค้าบ้างมั้ย แม่เราสงสารเค้ามั้ย พ่อเราสงสารเค้ามั้ย สารพัดจะถาม เราตอบเค้ากลับไปว่า แล้วทางบ้านเธอมีใครสงสารชั้นบ้างมั้ย เค้าเงียบ ระหว่างกลับไปอดทนทำงานที่เดิม ก็หางานที่ใหม่ไปในตัว อย่างน้อยเงินที่ได้ก็มาใช้กับลูกได้ เราหมดทุกอย่างแล้ว ไม่มีอะไรเหลือ นอกจาก เรากับลูก และข้าวของเครื่องใช้ ที่มีอยู่เยอะ แต่หาที่ลงไม่ได้ ไม่มีที่อยู่ หาอพาร์ทเม้นเช่าไม่ได้ เพราะรายได้ไม่ถึง เงินที่ได้มา พอใช้แค่ค่าน้ำมัน ค่าอาหารของเรากับลูก สามีทำเรื่องหย่า ก็ยอมเค้าหมด ให้ทำอะไรก็ทำ แม่สามีก็ตามไปคุมให้เราเซ็น เสียใจมาก เสียใจที่สุด นึกถึงคำสาบานที่พูดไว้ว่า for better or for worse ก็ต้องยอมรับชะตากรรมอะนะ และยังต้องเข้มแข็งเพื่อลูกด้วย เพราะถ้าเครียดมาก เวลาลูกทานนมจากเรา ร่างกายเราจะผลิตสารที่ทำให้ลูกเครียดด้วย ไม่ดี ๆ เราก็ต้องเข้มเข็งไว้ หน้าที่เบี้ยวก็ไม่หาย ตอนนี้ไม่ค่อยร้องไห้เท่าไหร่ (แต่พิมพ์ ๆ นี่ ร้องตลอดเลย) เราได้งานใหม่ ทำงานที่ใหม่ ตั้งใจหาเงิน แต่ก็ยังอาศัยเค้าอยู่ โชคดีว่า ยังมีคนเห็นใจสองแม่ลูก เค้าให้เราอยู่จนกว่าเราจะพร้อม ระหว่างอยู่ เราก็ดูแล ทำความสะอาด ทำกับข้าว ดูแลบ้านให้เค้า ตอนนี้ไม่รู้หรอกว่าชีวิตจะเป็นยังไง เพราะต้องเริ่มหนึ่งใหม่ แต่คราวนี้ เริ่มใหม่กับลูกสาวตัวน้อย ๆ ลูกสาว ๑๑ เดือน เดือนหน้าก็ขวบนึงแล้วค่ะ ใครเจออะไรแย่ ๆ สู้ ๆ ไว้นะคะ ไม่มีอะไรแย่หรอก กำลังใจเริ่มจากตัวเอง อย่าไปยึดติด ปล่อย ๆ มันไปบ้าง เค้าไม่เอา ก็ช่างเขา อยากทำอะไรก็ให้เค้าทำ ชีวิตเป็นของเรา เราเลือกเอง ชะตา ฟ้ากำหนดให้เป็นแบบไหน ยอมรับแล้วเดินหน้าต่อไป อดทน แค่อย่าท้อ ชีวิตไม่สิ้นก็ดิ้นกันไปค่ะ เราเองถ้าดิ้นรนทางนี้แล้วไม่ไหว เราก็กลับไปตายที่เมืองไทยดีกว่าค่ะ ยังมีพ่อ มีแม่คอยเราอยู่ มีเพื่อนฝูงที่คอยเป็นกำลังใจให้ ตอนนี้เราก็แค่เลี้ยงลูกให้ดีที่สุด แต่ใจก็ยังหวาดกลัวว่าสิ่งที่เราได้เจอ ลูกเราจะได้เจอรึป่าว อะไรที่เลวร้ายให้แม่ได้เจอแทนลูกนะคะ แม่เข้มแข็งพอ ขอให้ลูกอย่าเจออะไรเลวร้ายแบบแม่ แม่ก็พอใจแล้วค่ะ จากคุณ : พิมพ์ไปก็ร้องไห้ไป เขียนเมื่อ : 24 ม.ค. 55 00:55:23 A:96.237.30.130 X: TicketID:119129

ความคิดเห็นที่ 41 ^ ^ สู้ๆนะค่ะ เป็นกำลังใจให้ค่ะ มองหน้าลูกเยอะๆ จะได้มีแรงสู้ต่อไป เข้มแข็งไว้นะค่ะ จากคุณ : aoonoom เขียนเมื่อ : 24 ม.ค. 55 01:22:06

ความคิดเห็นที่ 42 อ่านแล้วนึกถึงลูกสาวตัวเองค่ะ เราจะคุยกับเค้าเยอะๆ แล้วเรื่องของน้องจบยังไงคะ น้องจะได้เรียนต่อไหม? คห ที่ 40 ขอให้กำลังใจคุณนะคะ คุณน่าสงสารมาก เคราะห์ซ้ำกรรมซัดจริงๆ คิดเสียว่าเสียสามีแต่ได้ลูกมาแทนละกันนะคะ อย่างไรลูกก็เป็นลูกคุณแล้ว จากคุณ : Rada Nene เขียนเมื่อ : 24 ม.ค. 55 01:32:45

ความคิดเห็นที่ 43 เราเป็นคนที่ไม่มีความลับกับพ่อแม่เลย เป็นประเภทที่พูดทุกอย่าง จ้อไม่หยุด พ่อแม่ถามคำถามเดียว เราจ้้อยาวจนถึงบ้านก็ยังไม่เลิก เราทุกอย่างตั้งแต่ก้าวเท้าเข้าโรงเรียน จนก้าวเท้าออกมา ใครทำอะไร ที่ไหน อย่างไร พ่อแม่รู้หมด เหวี่ยงบ้าง ใส่อารมณ์บ้างก็มี สงสัยเพราะความเคยชินที่พ่อแม่คอยถามอยู่ทุกวัน และเราก็เต็มใจที่จะตอบ เพราะทำให้พ่อแม่สบายใจขึ้น แต่บ้างครอบครัวพ่อแม่ไม่เคยสนใจที่จะถามอะไรเลยก็มี เห็นแล้วเศร้าใจ พ่อแม่ไม่ถาม เด็กก็ไม่กล้าที่จะพูด จากคุณ : สถานีต่อไปคานทองนิเวศ เขียนเมื่อ : 24 ม.ค. 55 01:34:37

ความคิดเห็นที่ 44 ขอบคุณเรื่องราวดีๆ ของหมอไปป์ ไม่ทราบเด็กๆ ตัวน้อย ของแม่ฟางเป็นอย่างไรกันบ้างคะ คิดถึงพวกเด็กๆ จัง........... เป็นกำลังใจให้พวกเค้าตั้งแต่กระทู้แรก..... จากคุณ : MooMay_Chompu เขียนเมื่อ : 24 ม.ค. 55 01:42:42

ความคิดเห็นที่ 45 คห. 40 ^ ^ ^ เราไม่รู้กฎหมายต่างประเทศเลยค่ะ  ไม่รู้เลยว่าคุณสามารถพาลูกกลับบ้านได้มั้ย ยังไง หรือต้องผ่านขึ้นตอนอะไรบ้าง หรือ สถานทูตสามารถช่วยอะไรได้มั้ย แต่ . . กลับบ้านมั้ยคะ  ประเทศไทย บ้านเราเอง  ที่นี่มีครอบครัวของคุณคอยโอบกอดอยู่นะคะ แก้ไขเมื่อ 24 ม.ค. 55 01:43:43 จากคุณ : กาแฟบนดอย เขียนเมื่อ : 24 ม.ค. 55 01:43:16

ความคิดเห็นที่ 46 สงสารน้องจังค่ะ   เราคิดว่าสังคมบ้านเรายังคุยกันเรื่องแบบนี้น้อยไปจริงๆค่ะ  ทักษะการใช้ชีวิตของแต่ละคนไม่เท่ากัน เด็กบางคน อายุน้อยกว่านี้ แต่นะ ไวไฟไปดาวอังคารไปแล้ว เราเข้าใจที่น้องไม่กล้าคุยกับพ่อกับแม่นะ เพราะบางบ้านเป้นแบบนี้จริงๆ ไม่สนิทใจพอ หรือไม่รู้จะเริ่มต้นเล่ายังไง ต้องฝึกค่ะ ใครที่มีลูกต้องฝึกคุยกับเค้าแต่เล็กๆเลย เอาให้คุ้นเคยกันให้ได้ ให้เค้าสนิทใจเปิดใจคุยให้มากๆ จากคุณ : มะปรางข้างรั้ว เขียนเมื่อ : 24 ม.ค. 55 07:38:23

ความคิดเห็นที่ 47 เจอความเห็นที่ 40 เข้าไป อึ้งมากมาย ขอให้กำลังใจทุกท่านที่กำลังประสบปัญหา ทุกข์ทั้งหลายที่ใหญ่โต เหมือนจะพัวพันแกะไม่ออก หากนิ่งและใช้สติค่อย ๆ สะสาง จะพบว่ามันแก้ได้จริง ๆ อาจจะขาดรุ่งริ่งไปบ้าง เมื่อผ่านมันไปได้ และมองย้อนมา ตัวเรานั่นเอง คือคนที่เก่งที่สุด กำลังใจและความเห็นจากในนี้ เป็นเพื่อนที่อบอุ่นจริง ๆค่ะ จากคุณ : Jack&Jerry เขียนเมื่อ : 24 ม.ค. 55 10:26:53

ความคิดเห็นที่ 48 เป็นกำลังใจให้ คห 40 ด้วยนะคะ อ่านแล้วอึ้งค่ะ สุดท้ายเกิดคนเดียว อยู่คนเดียว(และลูก) ตายคนเดียว มีแต่ตัวเราเท่านั้นจริงๆ จากคุณ : B/W Lady เขียนเมื่อ : 24 ม.ค. 55 11:59:32

ความคิดเห็นที่ 49 น่าสนใจว่าคุณหมอ จขกท.แนะนำน้องม.5 อย่างไร และน้องจะแก้ปัญหาอย่างไร ที่สำคัญคือ ทำให้เราตระหนักถึงการฟัง และการเอาใจใส่ลูกอย่างจริงจัง แม้จะเข้าใจอยู่แล้วว่ามันสำคัญ แต่ไมใช่แค่คำพูด แต่เราต้องลงมือทำจริงๆ ไม่ใช่แบอกลูกว่า มีไรให้บอกแม่นะ...แต่เราต้องลงมือทำ โดยการรับฟัง พูดคุย ฯลฯ ส่งกำลังใจไปถึงคุณ คคห. 40 ด้วยค่ะ ขอให้ก้าวข้ามอุปสรรคไปได้ คิดซะว่าสามีคุณไม่มีบุญพอที่จะได้ร่วมชีวิตกับคุณ แต่หลังจากนี้ คุณกับลูกจะมีชีวิตใหม่ด้วยกันค่ะ แต่เราก็แอบคิดนะคะว่า ถ้าเป็นไปได้ อยากจะให้พ่อตัวจริงได้รับรู้ด้วยว่าเค้ามีลูก อย่างน้อย ตอนน้องโตขึ้น น้องก็จะได้รู้จักพ่อของน้องเองค่ะ จากคุณ : สรณธรรม เขียนเมื่อ : 24 ม.ค. 55 12:56:07

ความคิดเห็นที่ 50 ลูกเราก็อยู่ม.5 ถ้าจำกันได้ ในกระทู้ที่ผ่านมา  เราอยากจะบอกว่า เราสอนลูกทุกอย่างในการดูแลตัวเอง แม้กระทั่งการป้องกัน เรื่องเพศสัมพันธ์ เราบอกเสมอว่า ถ้าลูกมีปัญหาเรื่องนี้ ให้บอกแม่คนแรก และคนเดียว  และสัญญาว่าจะไม่ดุด่า  เราเคยซื้อยาคุมชั่วคราวมาให้ลูกดู  และที่น่าตกใจ  ลูกบอกว่าเพื่อนเคยเล่าให้ฟังตั้งแต่ ม.2 แล้ว อึ้งไปเลยค่ะ เราเพิ่งเริ่มสอนลูก ตอนม.3เอง จากคุณ : ไม่อยากอยู่เฉยเฉย เขียนเมื่อ : 24 ม.ค. 55 13:04:42

ความคิดเห็นที่ 51 เราก็เป็นคนนึงที่ไม่ค่อยพูดคุยอะไรกับแม่ ความรู้สึกที่น้องม.5 กลัว เราก็เคยเป็น คือไม่อยากให้พ่อแม่เสียใจ ทุกข์ใจเพราะเรา จนทุกวันนี้ ก็ยังเป็น แม้เวลาจะผ่านไปเนิ่นนาน เราว่ามันเป็นความอบอุ่นในใจ ที่ขาดหายไปจากการเลี้ยงดู เอาใจใส่ พ่อแม่มักจะคิดว่าทำดีที่สุดแล้ว อาจจะในทางปฏิบัติ แต่ในส่วนของจิตใจ เราว่ามันยังไม่ใช่ ไม่ได้จะโทษการเลี้ยงดูของพ่อแม่หรือใคร เพราะทุกท่านมีวิถีของตัวเอง มีภาระหน้าที่ต่างกัน และเชื่อว่าทุกท่านก็คงพยายามอย่างดีที่สุดแล้ว เราว่านอกจากฟังกัน ยังต้องเข้าใจ เอาตัวเราไปอยู่ในสถานการณ์ของลูก เพื่อที่จะเป็นเพื่อนคู่คิดให้เค้าได้ทุกเวลา คคห.40 คุณเข้มแข็งมากเลยค่ะ ขอเป็นกำลังใจให้คุณพบแต่ความราบรื่นในการดำเนินชีวิตต่อไปค่ะ จากคุณ : ผู้หญิงตัวเล็กๆบนโลกใบนี้ (Miss Hope) เขียนเมื่อ : 24 ม.ค. 55 14:04:32

ความคิดเห็นที่ 52 อ่านแล้วเศร้าคะ จากคุณ : Freedom and Justice เขียนเมื่อ : 24 ม.ค. 55 15:01:00

ความคิดเห็นที่ 53 เออ  พูดไม่ออกเลย.... จากคุณ : แม่น้องทาน เขียนเมื่อ : 24 ม.ค. 55 15:02:05

ความคิดเห็นที่ 54 ความคิดเห็นที่ 40 ไม่ร้องไห้มานานมาก มาร้องไห้เพราะคุณนี่เลย แถมที่ทำงานด้วย อยู่ประเทศไหนถ้า ถ้าที่เดียวกับแม่ จะบอกแม่ให้ติดต่อคุณอ่ะ แง๊ ๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ทำไมชีวิตลูกผู้หญิงมันโหดร้ายอย่างนี้วะคะ กรุจะไปแปลงเพศเป็นชายแล้ว จากคุณ : Kally_narak เขียนเมื่อ : 24 ม.ค. 55 15:35:46

ความคิดเห็นที่ 55 เคยเป็นครับ ผมก็ไม่ค่อยเล่าเรื่องอะไรให้ที่บ้านฟังเลย เพราะว่าบางทีเล่าไปก็ไม่เกิดประโยชน์อะไร แถมบางทียังถูกต่อว่าเลยด้วย ผมเลยไม่ค่อยอยากเล่าอะไรครับ ยกเว้นว่ามันจะเป็นเรื่องที่หนักหนาสาหัสเกินกว่าเด็กแบบผมจะรับมือไหวครับ แต่โชคดีที่ตัวเองไม่ออกนอกลู่นอกทาง แล้วๆเพื่อนๆส่วนใหญ่เป็นกลุ่มเด็กตั้งใจเรียนครับ ผมเคยโดนแก๊งโจรทำร้ายร่างกาย จนดั้งจมูกหักยังไม่บอกเลยครับ (วันรุ่งขึ้นมีสอบด้วยเลยไม่อยากบอก) ทีนี้อาการมันรุนแรงจนแสดงออกมา จนที่บ้านถามว่าผมไปทำอะไรมาถึงได้เล่าให้ฟัง ที่บ้านก็ต่อว่าพอสมควรครับ ทำไมไม่รีบบอก แล้วก็พาไปรักษาที่โรงพยาบาล ค้างไปสัปดาห์ได้ ส่วนตัวที่ผมคิดว่าเด็กไม่อยากบอก (เอาตัวเองเป็นหลัก) เพราะไม่อยากให้พ่อแม่เป็นห่วงหรือเสียใจ กับบอกไปก็ไม่เกิดประโยชน์ขึ้นมาเพราะว่าบางทีพ่อแม่ก็ไม่พยายามจะเข้าใจในตัวลูกกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นครับ จากคุณ : เฉาก๊วยกะบ๊วยเค็ม - -" เขียนเมื่อ : 24 ม.ค. 55 15:36:38

ความคิดเห็นที่ 56 วิธีเอาตัวรอด จากการข่มขืน เเบบขำๆ เเต่ได้ผลจริง จากคุณ : darkheart เขียนเมื่อ : 24 ม.ค. 55 16:17:19

ความคิดเห็นที่ 57 คห. 40 เป็นกำลังใจให้นะคะ จากคุณ : วุ้นผลไม้ลอยแก้ว เขียนเมื่อ : 24 ม.ค. 55 17:00:02

ความคิดเห็นที่ 58 เจอ คห. 40 อึ้งไปเลย O_o เป็นกำลังใจให้นะครับ ............................................... ................................. เคสนี้ผมได้เจอเพียงครั้งเดียว หลักๆตอนนั้นคือ ประเมินเด็กว่ามีผลกระทบด้านจิตใจหรือไม่ ซึ่งพบว่าเด็กมีภาวะซึมเศร้าแบบไม่รุนแรง เด็กมีการปรับตัวกับปัญหาได้ดีพอควร ผมได้ให้คำปรึกษาไปเบื้องต้น และแนะนำการดูแลเด็กกับพ่อแม่ไปครับ หลังจากนั้น ผมติดตามเคสกับนักสังคมสงเคราะห์ จึงรู้ว่า พ่อแม่ขอยุติการตั้งครรภ์ครับ แม้รู้ว่าจะมีความเสี่ยงสูงก็ตาม ทางรพ.จึงส่งตัวไปรพ.ใหญ่ที่มีความพร้อมกว่า ซึ่งผลก็ผ่านไปได้ด้วยดีครับ น้องเอปลอดภัยดี ตอนนี้กลับไปเรียนต่อได้เหมือนเดิม หวังว่าประสบการณ์ครั้งนี้ คงไม่สูญเปล่า เพราะคงทำให้ครอบครัวกลับมาดูแลกัน เอาใจใส่อารมณ์กันมากขึ้น เรื่องร้ายๆจะได้ไม่เกิดซ้ำอีก จากคุณ : tpipe เขียนเมื่อ : 24 ม.ค. 55 18:19:08

ความคิดเห็นที่ 59 เรามีลูกสาวค่ะ ประเด็นที่ปัจจุบันเราไม่พูดกันคือ พ่อแม่ไม่คุยเรื่อง Sex กับเด็กเลยตั้งแต่เล็กจนโต เหมือนเป็นเรื่องต้องห้าม พูดถึงไม่ได้ เวลาเด็กเจอปัญหาเลยไม่วิ่งเข้าหาพ่อแม่ ลูกสาวเรากำลังโต ตอนนี้ 8 ขวบ เราสอนให้ระวังตัว ห้ามใครจับ ลูบ แตะ ตรงของสงวน หน้าอกต้องระวัง ถ้ามีใครทำอะไรให้บอกแม่กับป๊าเลย หนูเป็นผู้หญิง เราว่าลูกเราสัก 10 ขวบ เราจะสอนเรื่องเพศสัมพันธุ์ค่ะ แต่สอนในแง่วิทยาศาสตร์นะคะ ให้รู้ว่าเด็กมาจากใหนยังไง อย่างน้อยมีเรื่องไม่ปกติเด็กจะได้มาถามเราได้ ส่วนกรณีน้องผู้เคราะห์ร้าย น่าสงสารมากค่ะ แต่ดีใจที่พ่อแม่ยอมรับลูกนะคะ ที่จะช่วยเหลือ ส่วนคห 40 สู้ๆ นะคะ กำลังใจสำคัญค่ะ จากคุณ : แก้วหนึ่งใบกับเบียร์สองขวด เขียนเมื่อ : 24 ม.ค. 55 19:29:28

ความคิดเห็นที่ 60 โห ยุติการตั้งครรภ์เมื่อ 24 สัปดาห์เหรอคะ หวังว่าจะน้อยกว่านั้นนะ สักนิดก็ยังดี 24 สัปดาห์ ออกมาก็ยังไม่ตาย เศร้าใจหมอสูติอีก จากคุณ : ฟ้าหมาดฝน เขียนเมื่อ : 24 ม.ค. 55 20:42:26

ความคิดเห็นที่ 61 อ่าน คห 40 น้ำตาร่วงเลยคะ เข้มแข็ง และ สู้ สู้ เชื่อว่า ฟ้าหลังฝน จะมีสายรุ้งที่สวยงาม คะ จากคุณ : by iPhone (ลมหายใจของเธอ) เขียนเมื่อ : 24 ม.ค. 55 20:56:17

ความคิดเห็นที่ 62 อ่านคคห40แล้วเศร้ามากถ้ากลับมาอ่านอีครั้งขอให้รู้ว่าเราเป็นกำลังใจอีกหนึ่งแรงที่ขอให้คุณฝ่าฟันไปให้ได้ สำหรับเรื่องเด็กๆ เราก็เชื่อว่าการคุยกับลูกเป็นเรื่องที่สำคัญการเปิดใจ คุยทุกเรื่องสำคัญ สมัยเราเด็กๆเราก็ไม่กล้าจะทำอะไรไม่ดีกลัวแม่เสียใจ โตขึ้นมา ต่อให้ทุกข์แค่ไหนเราก็ไม่เคยร้องไห้ให้แม่เห็นว่าเราทุกข์ เราในสายตาของแม่จะเข้มแข็งเสมอ บางครั้งเราเองก็มีช่วงเวลาที่ทุกข์ที่สุดแต่เราก็ไม่เคยบอกแม่ ถ้าเราเริ่มเล่าได้แสดงว่าเราผ่านมาได้แล้ว เราว่าไม่ดี สำหรับลูกสาวเราเราคุยกันทุกเรื่อง ฝังหัวเหมือนกันว่าทำอะไรผิดมา ทำอะไรพลาดมาบอกแม่ได้ทุกเรื่อง แม่ไม่สามารถสัญญาได้ว่าแม่จะไม่โกรธ แต่แม่สัญญาได้ตลอดไปว่าว่าแม่รักลูกที่สุดหนูทำอะไรผิดพลาดแม่แม่ให้อภัยได้หมดขอให้แม่ได้มีส่วนช่วยแก้ปัญหาของหนู ลูกเราเค้าก็มักจะคุยกับเราทุกอย่างเรื่องที่เค้าสงสัย อย่างเมื่อเช้านี้ ถามเรื่องข่าวนางแบบถูกจับเค้ามาเห็นข่าวตอนมอบตัว สงสัยมากเพราะเค้าคิดว่านางแบบ ทำอะไรผิด อาชีพก็ดี เค้าไม่เข้าใจ เล่นเอาเราอึ้งไปเลยว่าจะพูดแบบไหนดี เราก็เลยพูดความจริงดีกว่า บอกเค้าว่าเป็นนางแบบเปลือย ( ดันถามอีกว่าเปลือยเป็นยังไงต้องบอกว่าโป๊ถึงเข้าใจ) แล้วนั่งคุยอธิบายว่าทำไม เป็นเรื่องไม่ดีแบบสั้นๆ แล้วถามลูกสาวว่าเค้าควรโดนตำรวจจับไหมสอนเรื่องควรไม่ควร เท่านั้นเอง     ปล. ที่คุยแบบนี้ลูกสาวเรา  5 ขวบคะ เด็กสมัยนี้ยอมรับว่าเรื่องบางเรื่องเค้าอยากรู้อยากเห็นและโตไว แถมสื่อต่างๆทำให้เค้ารู้เรื่องต่างๆเยอะมาก แต่บางครั้งแค่การที่เค้ารับรู้เรื่องต่างๆทำให้เค้าฉลาดแต่การดำเนินชีวิตและเอาตัวให้รอดในสังคมฉลาดอย่างเดียวไม่ต้องรู้จักเฉลียวด้วย จากคุณ : วีทีอาร์ เขียนเมื่อ : 24 ม.ค. 55 22:09:15

ความคิดเห็นที่ 63 จากความเห็น 60 คุณฟ้าหมาดฝน ขออนุญาตถามต่อนิดนึงนะคะ ถ้าในกรณีที่ทางผู้ปกครองขอยุติการตั้งครรภ์ดังกล่าว เมื่อเด็กออกมาแล้วยังมีชีวิต มีลมหายใจ หลังจากนั้น เขาจัดการอย่างไรกับทารกคะ คือ.....นึกภาพไม่ออกเลยค่ะ เศร้า.... จากคุณ : nuunion เขียนเมื่อ : 24 ม.ค. 55 22:11:47

ความคิดเห็นที่ 64 เป็นกำลังใจให้นะคะ คุณ คห 40 ขอให้คุณพบเจอแต่สิ่งดีๆ ต่อจากวันนี้ไปค่ะ ถ้าไม่ไหว ก้กลับบ้านเรานะคะ ไม่มีที่ไหนอบอุ่นและสบายใจเท่าที่บ้านเราหรอกค่ะ สู้ๆค่ะ เป็นกำลังใจให้ค่ะ จากคุณ : koon_orm เขียนเมื่อ : 24 ม.ค. 55 22:28:24

ความคิดเห็นที่ 65 อ่าน คห.40 แล้ว ขอส่งกำลังใจโตๆ ให้เลยนะคะ ตอนนี้อยู่ที่ไหนค่ะ? ถ้าไม่ไกลกันมาอยู่กับเราก็ได้นะคะ ถ้ายังไม่อยากกลับไทย เข้าใจดีเลยความรู้สึกคนไทยไกลบ้าน มันเคว้งคว้างจริงๆ จากคุณ : ChiBoo เขียนเมื่อ : 24 ม.ค. 55 23:24:44

ความคิดเห็นที่ 66 ขอโทษจขกท.ด้วยนะคะ ไม่ได้ตั้งใจจะแย่งซีนอะไร พิมพ์เล่าเรื่องตัวเองเพราะ เจอเหตุการณ์คล้าย ๆ กับน้องเค้า ตอนนั้นก็ไม่ได้บอกพ่อแม่ตัวเอง (ไม่ใช่เด็กแล้วนะ) พอตอนรู้ว่าท้องก็ยิ่งไม่บอกใหญ่ ทั้ง ๆ ที่มันเรื่องใหญ่มาก ไม่บอกใครเลย เก็บเงียบไว้คนเดียว ส่วนหนึ่งไม่ใช่ว่าไม่กล้า พ่อแม่เราเป็นพ่อแม่สมัยใหม่ เลี้ยงลูกแบบคุยได้ทุกเรื่อง แล้วเราเป็นคนที่มีอะไรนิดอะไรหน่อย เราคุยกับพ่อแม่ได้ปกติอยู่แล้ว สนิทกับแม่มาก พูดกันเหมือนเพื่อนเลยก็ว่าได้ (นอนห้องแม่จนเรียนจบมหาลัยเลยนะ ติดแม่) แต่ที่ไม่บอกเพราะ "กลัว" กลัวทำให้เค้าผิดหวัง กลัวเลิกกับสามี กลัวโดนรังเกียจ กลัวโดนดูถูก พอรู้ว่ามีลูก กลัวโดนให้เอาลูกออก (เราอยากมีลูกนะ เราไม่รังเกียจลูกเราคนนี้เลย) กลัวโดนทิ้ง กลัวลำบาก กลัวเสียทุกอย่างที่สร้างมา แต่สุดท้าย เราเลือกที่จะเสียทุกอย่าง เลิกที่จะกลัวความจริง เราวัดใจสามีเรา เพราะอยู่กันมาเป็นสิบปี เราคิดว่าเค้ารู้จักเราดี เรามี ๒ ข้อให้เลือกในตอนนั้นคือ ๑. เก็บเงียบไปจนตาย ๒. ยอมรับความจริง เราเลือกข้อ ๒ เพราะว่า เรากลัวว่าการหลอกสามีเราไปจนตายเนี้ย นรกมันอยู่ในใจ เวรกรรมเรากลัวไปตกกับลูก เรารักลูกเรามาก เค้าไม่รู้เรื่องอะไร เราอ่านที่น้องเอาเด็กออก เราก็สงสารเด็กนะ แต่ละคนก็มีเหตุผลต่างกัน ณ วันที่บอกสามีแล้วก็บอกพ่อแม่ตัวเอง พ่อแม่ก็แก่เฒ่า เค้าต้องมาเครียดกับเราตอนทั้งเค้าและเราต่างแก่ เราไม่อยากให้เค้าแบกรับความทุกข์เลย เราทำให้พ่อแม่ต้องอับอาย ชื่อเสียงวงศ์ตระกูลด่างพร้อย ญาติเอย เพื่อนฝูงเอย (ก็อย่างที่รู้นะว่าคนเค้าพูดกันยังไง) แม่เราบอกว่า ไม่เป็นไร หลานแม่ แม่เลี้ยงได้ ไม่ทำแท้งน่ะดีแล้ว แม่ไม่เห็นด้วยเรื่องการทำแท้ง (หนูก็เหมือนกัน) แล้วยิ่งญาติฝ่ายสามี ไม่ต้องพูดถึง งานแต่งจัดใหญ่โต ตอนนี้ข่าวกระจาย พูดไปต่าง ๆ นา ๆ เรามีชู้บ้าง เรามั่วบ้าง สารพัดจะพูดทับถมกันไป แต่ที่เสียใจที่สุดคือ สามี คนที่อยู่ด้วยกันมา เห็นกันทุกวัน ผ่านอะไรด้วยกันมาตั้งเยอะ เข้าใจว่าเค้าโกรธ แต่เค้าก็ว่าเราไม่ต่างจากญาติ ๆ เค้า เราเสียใจมาก ไม่ขออะไรเลย ไม่ต้องการให้สงสาร ไม่เห็นใจไม่ว่า แต่อย่าให้มันเกินจากความเป็นจริง และอย่าเอาเราไปประจาน สังคมไทยมันเล็ก ๆ นะที่เมืองนอก แม่สามีเอาเราไปพูดให้ชาวบ้านในวัดไทยฟัง เค้ารู้เรื่องเราหมด แต่ไม่รู้ว่ารู้แบบไหน เราตั้งใจว่าถ้าลูกโต เราจะให้ลูกไปเรียนภาษาไทย วัฒนธรรมไทยที่วัด เราไม่กล้าโผล่หน้าไปวัดเลย ร่ายซะยาว ขอโทษนะคะ ไม่เคยเล่าละเอียดแบบนี้มาก่อน ขอระบายบ้าง เอาเป็นว่า ณ ตอนที่เกิดเหตุนั้น ต่างคนต่างมีเหตุผลและความคิดในหัวต่างกัน บอกหรือไม่บอก มันซับซ้อน มันยากที่จะอธิบาย ขอบคุณทุก ๆ กำลังใจค่ะ ขอบคุณมาก ๆ อ่านแล้วก็ซาบซึ้งนะ สู้ค่ะ โดนดูถูกมาตลอดตั้งแต่บอกความจริงไป ไม่เสียใจที่บอกค่ะ บอกช้า บอกเร็ว มีค่าเท่ากัน ยังไงต้องก็ต้องรอดค่ะ เพื่อลูก ต้องเข้มแข็งค่ะ ตอนนี้มี ๒ ข้อให้เลือก คือ สู้หรือยอมแพ้ ยอมแพ้ไม่ได้ค่ะ เพราะ "ลูก" จากคุณ : คห. ๔๐ เองค่ะ เขียนเมื่อ : 25 ม.ค. 55 01:24:16 A:96.237.30.130 X: TicketID:119129

ความคิดเห็นที่ 67 ขอบคุณค่ะ อ่านแล้วรู้สึกดี อาจเป็นเพราะใกล้เคียงกับตัวเองค่ะ จากคุณ : lovenaming เขียนเมื่อ : 25 ม.ค. 55 09:46:45

ความคิดเห็นที่ 68 ตอบคห.63 เรื่องการจัดการเด็กน่ะค่ะ ถ้าน้อยกว่า 24 สัปดาห์และเป็นกรณียุติการตั้งครรภ์ที่แม่ไม่ต้องการเด็กก็ต้องปล่อยเด็กให้เสียไปค่ะ คือเราต้องยอมรับว่าเด็กอายุน้อยกว่า 24 สัปดาห์ เค้าอยู่ได้ด้วยวิทยาศาสตร์ 100% ไม่ได้อยู่ได้ด้วยธรรมชาติ (สำหรับ 24-32 ก็ต้องพึ่งวิทยาศาสตร์เช่นกัน มากน้อยตามลำดับ แต่โอกาสรอดจะค่อนข้างมากที่ 28 ขึ้นไป) ถ้าเราไม่ช่วยเค้า เค้าก็ไปเองและถึงเราจะช่วยเค้า เค้าก็อาจอยู่ได้ไม่นานนัก แต่สำหรับแม่ที่อยากได้น้องจริงๆ อยู่ในมือหมอเก่งๆ รพ.ใหญ่ๆ ก็มีโอกาสรอดจนโตได้เหมือนกัน แก้ไขเมื่อ 25 ม.ค. 55 09:59:39 จากคุณ : ฟ้าหมาดฝน เขียนเมื่อ : 25 ม.ค. 55 09:59:09

ความคิดเห็นที่ 69 ขอให้กำลังใจ คห.40 ด้วยค่ะ ไม่รู้จะหาคำอะไรมาปลอบโยนคุณ เพราะเรื่องที่เกิดมันสาหัสจริงๆค่ะ จากคุณ : ฟ้าหมาดฝน เขียนเมื่อ : 25 ม.ค. 55 10:01:11

ความคิดเห็นที่ 70 คุณความเห็นที่ ๔๐ เราอ่านเรื่องของคุณมาจากห้องไกลบ้านแล้วค่ะ สงสารคุณมากๆ และขอแสดงความนับถือคุณจริงๆค่ะ คุณมีจิตใจที่สูงส่งอย่างที่สุด เทียบไม่ได้เลยกับสามีเก่าของคุณและครอบครัวของเค้า คนเราจะต้องมีความเมตตาอยู่ในจิตใจนะคะ คุณทำถูกแล้วค่ะที่บอกความจริงกับเค้า วัดใจอย่างนี้ไปเลยค่ะเพราะดีชั่วอยู่ที่ตัวเราค่ะ สามียังไงก็เป็นคนอื่นนะคะ แต่ลูกเรายังไงก็เป็นลูกเราวันยังค่ำค่ะ ลูกคุณโชคดีจริงๆค่ะที่ได้ผู้หญิงอย่างคุณเป็นแม่ เราแน่ใจมากๆว่าเค้าจะเติบโตมาเป็นคนดีและรักคุณมากๆอย่างแน่นอนเลยค่ะ เราขอเป็นกำลังใจให้นะคะ และก็ขอขอบคุณคุณมากๆเลยนะคะที่มาเล่าเรื่องนี้ให้ฟัง ถ้าเรื่องร้ายๆแบบนี้เกิดขึ้นในชีวิตเรา เราหวังว่าเราจะมีสติตัดสินใจทำสิ่งที่ถูกต้องได้อย่างคุณนะคะ จากคุณ : Notso เขียนเมื่อ : 25 ม.ค. 55 10:19:49

ความคิดเห็นที่ 71 ขอบคุณสำหรับคำตอบความเห็นที่ 68 นะคะ น่าเศร้าสำหรับหมอเหมือนกันเนอะ ที่ต้องเร่งการคลอดทารกออกแล้วแล้วต้องดูเขาสิ้นใจไป ทั้งที่เค้าออกมาเป็นมนุษย์ตัวจิ๋วแล้ว แต่ในเมื่อมันเป็นทางเลือกของทางฝ่ายคนไข้ หมอก็คงแค่ทำตามความต้องการอะค่ะ จากคุณ : nuunion เขียนเมื่อ : 25 ม.ค. 55 10:33:30

ความคิดเห็นที่ 72 สะเทือนใจกับคห.ที่ 40 มาก อย่างไรก็ตาม ชีวิตต้องเดินต่อไปนะคะ ขอเป็นกำลังใจให้ด้วยคะ จากคุณ : Rewritable เขียนเมื่อ : 25 ม.ค. 55 11:07:41

ความคิดเห็นที่ 73 การออกบ้านตอนค่ำๆ มืดๆ เดินคนเดียวมันน่ากลัวมากเลยนะคะ ถึงขนาดถูกข่มขืนแล้วไม่มีคนรู้นี่..มันคงเปลี่ยวน่าดู เมื่อก่อนตอนอยู่หอพักกับเพื่อน ก็จะไม่ออกไปไหนถ้ามืดๆ ค่ำๆ ปัจจุบันขนาดให้เดินออกบ้านมืดๆ  ยังไม่กล้าเลยค่ะ (ลูก 2 ละ) เพราะพ่อเลี้ยงมาแบบนี้ เฮ้ออ..ที่น่าคิดอีกอย่าง..เด็กเรียนเก่ง เพศศึกษาก็น่าจะเรียนมาแล้ว ทำไมไม่รีบกินยาคุมฉุกเฉิน!!! จากคุณ : HelloMuay เขียนเมื่อ : 25 ม.ค. 55 11:44:10

ความคิดเห็นที่ 74 คห. 40 คะ คุณเป็นคนที่ honest มากๆ ขอให้ผ่านพ้นเหตุการณ์เลวร้ายต่างๆ ไปด้วยดีนะคะ จากคุณ : JNOY เขียนเมื่อ : 25 ม.ค. 55 12:05:04

ความคิดเห็นที่ 75 ถ้า คห. 40 เข้ามาอีก อยากบอกให้คุณรู้ว่า "คุณสุดยอดมาก" ขอเป็นกำลังใจให้นะคะ จากคุณ : แม่น้องต้า (toom.com) เขียนเมื่อ : 25 ม.ค. 55 13:58:29

ความคิดเห็นที่ 76 ขนาดเราทำงานแล้วท้องก่อนแต่ง ยังไม่รู้จะบอกแม่ยังไงเลย  มันพูดไม่ออกจริงๆ คห.40---> ไม่กลับมาไทยหรอคะ อย่างน้อยก็มีคนชานเรือนนี่แหละช่วยคุณได้นะ จากคุณ : Zooid เขียนเมื่อ : 25 ม.ค. 55 14:20:09

ความคิดเห็นที่ 77 เป็นกำลังใจให้คห. 40 ด้วยคนนะคะ เด็กๆสมัยนี้ต้องเลี้ยงอย่างใกล้ชิดและผูกพัน ยิ่งเป็นลูกสาวด้วยแล้ว ค่อนข้างต้องอย่าห่างเหินกับลูกเด็ดขาด จากคุณ : โอลีพ/แม่น้องเซ้นต์ (olives) เขียนเมื่อ : 25 ม.ค. 55 14:22:54

ความคิดเห็นที่ 78 คห. 40 เป็นกำลังใจให้เหมือนกันค่ะ คุณเข้มแข็งมาก ทุกสิ่งคงเพราะลูกตัวน้อยๆที่เค้าไม่ผิดอะไร เพศแม่ เข้มแข็งที่สุดค่ะ สู้เพื่อลูก สู้สู้ค่ะ แต่เห็นด้วยนะว่ากลับมาเมืองไทย บ้านเราดีกว่า จากคุณ : devilvish เขียนเมื่อ : 25 ม.ค. 55 15:22:31

ความคิดเห็นที่ 79 เห็นด้วยกับคุณหมอเรื่องที่พ่อแม่ควรยอมรับอารมณ์ด้านลบของลูกได้  แต่ไม่เห็นด้วยที่ว่าปัญหานี้เกิดจากพ่อแม่ ของน้องคนนี้ไม่ยอมรับอารมณ์ด้านลบ  แต่มองว่าพ่อแม่ของน้องเป็นพ่อแม่ที่ดี ไม่งั้นน้องซึ่งเป็นเด็กเรียนมีความรับผิดชอบ (บนพื้นฐานจากเรื่องที่คุณหมอเล่า)  จะสามารถแก้ไขปัญหาด้วยตัวเองได้ถึงขนาดนี้  ถึงจะไม่ดีเท่าผญ.แก้ปัญหา แต่ก็ดีมาก เพราะน้องตัดสินใจที่จะใช้ชีวิตที่ตัวเองพึงมีต่อไป  แม้ว่าเหตุการณ์จะมีผลต่อชีวิตน้องย้างแต่  ก็เห็นความพยายามที่จะใช้ชีวิตให้ปกติสุขต่อไป   ถ้าเป็นผู้ใหญ่ ทั่วไป จะแก้ปัญหาด้วยตัวเองได้ดีกว่านี้เหรอ และเรื่องนี้ในการเล่าให้พ่อแม่ฟัง ไม่ใช่แค่กลัวพ่อแม่เสียใจ แต่อย่าลืมว่าแค่นึกถึงก็เจ็บมากแล้วถ้าเล่ามันก็เหมือนเหตุการณ์ย้อนกลับมาเกิดซ้ำๆ อีก  ทำให้คนส่วนใหญ่ขอเลือกที่จะไม่เล่ามากกว่า จากคุณ : แม่ลูกตาว (jackgeo) เขียนเมื่อ : 25 ม.ค. 55 15:44:35

ความคิดเห็นที่ 80 อ่านแล้วเพลีย คนอยากมีลูก ทำแล้วทำอีก ไม่มีซักที แต่เวลาคนไม่อยากมี ไม่พร้อม เจอพวกเวรตะไล แบบนี้ หนเดียว ท้องซะเยอะแยะ จากคุณ : หมูน้อยเบอร์7 เขียนเมื่อ : 25 ม.ค. 55 16:16:33

ความคิดเห็นที่ 81 อ่านแล้วอึ้งค่ะ..ขอให้น้องเค้าผ่านเรื่องร้ายๆนี้ไปให้ได้นะคะ.ไม่รู้จะจบลงยังไง มันเหมือนฝันร้ายชัดๆสำหรับเด็กที่กำลังมีอนาคตคนนึง คห. 40..คะ..เป็นกำลังใจให้นะคะ.. จากคุณ : anavrin เขียนเมื่อ : 25 ม.ค. 55 17:38:35

ความคิดเห็นที่ 82 ในความเป็นจริง ถ้าเด็กในครรภ์ ออกมาลืมตาดูโลก ก็สามารถยกให้บ้านพักฉุกฌฉิน หรือ สถานสงเคราะห์ได้ ยกให้เป็นสิทธิของรัฐเลย แล้วเขาก็จะหาครอบครัวให้เด็ก อาจจะได้ครอบครัวต่างประเทศ โดยเขาจะไม่มีการกลับไปขุดคุ้ย เรื่องพ่อแม่ให้กำเนิดเลยค่ะ .....เราก็ทำงานกับเด็กวัยรุ่น เราว่าเด็กไทย โดยเฉพาะ เด็กเรียนทั้งหลาย ยังขาดทักษะชีวิต การแก้ปัญหา การที่เด็กไม่รู้ว่าตัวเองท้องก็เป็นไปได้ แล้วก็ไม่รู้จะทำยังไง จนเลยตามเลย บ้านเรา ผู้ใหญ่ ยังไม่เปิดใจ เรื่องเพศ เรื่องการเสนอความคิดของวัยรุ่น จากคุณ : Sugarbean เขียนเมื่อ : 25 ม.ค. 55 19:57:55

ความคิดเห็นที่ 83 ต้องบอกว่าเรียนกันน้อยจริืงๆนะคะเรื่องเพศศึกษา ตลอด 6 ปีในมัธยมเราได้ยินเรื่องนี้แบบที่เข้าหูจริงๆ แค่ 2-3 ครั้งค่ะ ไม่ได้ละเอียดเลยด้วย พ่อแม่ก็ไม่ได้สอนหรอก เพราะบ้านเราไม่ค่อยพูดเรื่องนี้ จากคุณ : chamapooh เขียนเมื่อ : 25 ม.ค. 55 20:51:41

ความคิดเห็นที่ 84 ที่บ้านเรา พ่อแม่ก็ไม่ค่อยสนใจเรื่องความรู้สึกกันเท่าไหร่ สนใจเรื่องปากท้องมากกว่า แต่เราโชคดีที่มีพี่สาวเข้าใจ แคร์ทุกเรื่อง จนบางทีก็เซ็งที่ถูกซักไซ้มากไป แต่คิดอีกที ถ้าไม่มีเค้าแล้วเราจะระบายกับใครที่ไว้ใจได้มากที่สุด ทำให้ทุกวันนี้เราไม่มีความลับต่อกันเลยซักเรื่อง เราว่านะ ถ้าถ้าพ่อแม่บกพร่องเรื่องนี้ไป คนในครอบครัวก็น่าจะช่วยเหลือกันนะ จากคุณ : บอ อุ๋ม บุ๋มบิ๋ม เขียนเมื่อ : 25 ม.ค. 55 22:18:27

ความคิดเห็นที่ 85 สงสารผู้หญิงทุกๆคนที่ต้องประสบพบเจอเหตุการณืร้ายๆเราขอภาวนาให้ทุกๆคนผ่านพ้นไปได้นะคะ   คห.40 เราเป็นกำลังใจให้คุณค่ะ จากคุณ : prumjai เขียนเมื่อ : 25 ม.ค. 55 22:30:38

ความคิดเห็นที่ 86 ทำไมน้องไม่สงสัยคะ ว่าทำไม ปจด.ไม่มาหลายเดือน ปจด.ขาด ??? เสียใจแทนน้องกับผู้ปกครองจัง จากคุณ : Lovely Friday เขียนเมื่อ : 26 ม.ค. 55 02:29:54

ความคิดเห็นที่ 87 เราก็เป็นลูกคนนึงที่มีอะไรก็เก็บเงียบเหมือนกัน...... พ่อทิ้งเราไปตั้งแต่เราประมาณอายุ5ขวบ พี่ชายเราก็เรียนอยู่ต่างจังหวัด ตั้งแต่พ่อจากไปแม่เสียใจมาก ไม่เป็นอันทำอะไรแม้กระทั่งการใช้เวลาร่วมกับเรา เรากลายเป็นเด็กที่ต้องดูแลตัวเองตั้งแต่นั้นมา มีอะไรก็ช่วยเหลือตัวเองเสมอและรู้สึกว่าช่วงเวลาสมัยเด็กมันขาดหายไป ได้แต่บอกตัวเองว่าเราต้องเข้มแข็ง เราต้องผ่านมันไปให้ได้ เราต้องเป็นผู้ใหญ่ ต้องรู้จักโตได้แล้ว มีปัญหาอะไรก็ต้องแก้ไขด้วยตัวเอง............ จนเมื่อเราโตขึ้นๆ เราก็กลายเป็นคนที่มีอะไรก็เก็บเงียบ ไม่ค่อยพึ่งพาใคร ช่วยเหลือตัวเอง มีปัญหาก็ช่วยเหลือตัวเอง ไม่รู้จะไปปรึกษาใคร ทุกๆวันแม่ก็ให้แค่เงินเท่านั้น ใช้จ่ายให้พอ บริหารตัวเอง ไม่ได้ใช้เวลาร่วมกันเท่าไรนัก ถึงแม้ว่าต่อมาแม่จะทำใจได้และดูแลเรามากขึ้น แต่ก็ไม่รู้สึกสนิทใจ มีอะไรเราก็ไม่ค่อยเล่าให้ทางบ้านฟัง เมื่ออยู่บ้านเราจะกลายเป็นคนเงียบไปเลย หากมีปัญญาอะไร ไม่ส่าเราจะผิดหรือไ่ผิดก็ตามเราก็ไม่เคยพูดออกไป หากเราร้องไห้ แม่ก็เพียงบอกให้หยุดร้อง แรกๆก็ถามว่าเป็นอะไร เราก็ไม่ตอบด้วยความที่ไม่ชินและไม่อยากทำให้เสียความรู้สึกกัน หลังจากนั้นก็ไม่เคยถามเราอีกเลย เราก็มักจะเก็บอารมณ์เสียมากกว่า เราเป็นคนที่ถือว่าระดับการเรียนดีพอสมควร ผลการเรียนไม่ได้น่าเกลียดแต่อย่างใด เป็นคนที่มีความสุขกับการเรียน ชอบเรียน ทางบ้านเลยให้เราเรียนเยอะขึ้นๆ คาดหวังกับผลการเรียนของเรา เกรดคือสิ่งสำคัญ ถ้าเคยทำได้ดีแล้วก็ห้ามทำให้แย่ลง หากแย่ลงเมื่อไรเขาก็จะมีอาการผิดหวัง เสียใจ บ่น................. จนเมื่อไรก็ไม่รู้ที่เรารู้สึกว่าการเรียนมันไม่สนุกเลย ไม่อยากจะเรียนแล้ว ไปเรียนพิเศษก็โดดเรียน เมื่อทางบ้านรู้ว่าเราโดดเรียนก็โดนด่าชุดใหญ่ บอกว่าเสียเงินค่าเรียนแล้วทำไมไม่ตั้งใจเรียน ทั้งๆที่เราไม่ได้เป็นคนลงเรียนเสียด้วยซ้ำ สายที่เราเรียน คณะที่เรากำลังเรียนอยู่ในตอนนี้ก็เป็นสิ่งที่พวกเขาเลือกให้ทั้งสิ้น จนในวันนี้เราเริ่มไม่รู้ว่า.....เรากำลังทำอะไรอยู่กันแน่ และ เรามีความสุขจริงๆหรือเปล่า....... ================================ บางครั้งแค่การพูดคุยกันในครอบครัว แม้จะเป็นเรื่องสั้นๆ มีสาระหรือไม่มีสาระก็ตาม ก็ช่วยให้ความสัมพันธ์ดีขึ้นเหมือนกันนะ จากคุณ : Ae Ducky เขียนเมื่อ : 26 ม.ค. 55 02:44:06

ความคิดเห็นที่ 88 ไม่รู้ว่ัคุณความคิดเห็นที่ 40 จะกลับมาอ่านอีกหรือเปล่า คุณอยู่ที่อเมริกาใช่ไหมคะ ดิฉันมีเสื้อผ้าเก่าของลูกสาว ตอน 2-3 ขวบ ถ้าสนใจจะส่งไปให้ค่ะ อีเมลมานะคะ lekpat@hotmail.com ขอให้พระคุ้มครองคุณและลูกสาวตัวน้อยนะคะ จากคุณ : MidNite เขียนเมื่อ : 26 ม.ค. 55 07:50:11

ความคิดเห็นที่ 89 ตั้งใจตั้งแต่ก่อนมีลูกแล้วว่า ถ้ามีเค้าจะเลี้ยงเค้าเหมือนเพื่อน เวลาเค้ามีความสุข ความทุกข์อยากบอกเราเป็นคนแรก ทุกวันนี้ก็ทำแบบนั้นอยู่ค่ะ ลูกอายุ 2 ขวบกว่า ขอบคุณคุณหมอนะคะ และเป็นกำลังใจให้ คห 40 ด้วยคะ อย่ายอมแพ้ จากคุณ : pluswipa เขียนเมื่อ : 26 ม.ค. 55 09:22:10

ความคิดเห็นที่ 90 บางคนที่ถามว่าน้องไม่สงสัยเลยเหรอว่าทำไมประจำเดือนขาด ตอนเราอายุเท่านั้น  ประจำเดือนเราหายประจำค่ะ  บางทีหายไปเป็นปีเลยนะ ส่วนอาการแพ้ท้อง  เราบอกไม่ได้ว่าเหมือนกันมั้ยเพราะยังไม่เคยท้อง แต่เราเป็นกรดไหลย้อน  มีอาการคลื่นไส้อาเจียนบ่อยค่ะ แค่จะบอกว่า  มันก็เป็นไปได้นะที่จะไม่รู้ตัว แต่ยังไง  ถ้าเป็นเรา หลังเกิดเรื่องเราจะระแวงมากเลยว่านี่มันขาดเองหรือท้อง คงไม่รอจนหกเดือนค่อยตรวจมั้ง จากคุณ : Avanyere เขียนเมื่อ : 26 ม.ค. 55 12:11:21

ความคิดเห็นที่ 91 เศร้าค่ะ จากคุณ : nuengcpe เขียนเมื่อ : 26 ม.ค. 55 18:02:34

ความคิดเห็นที่ 92 คงไม่เกี่ยวเพราะเธอเรียนดี สติปัญญาดีหรอกค่ะ มันคงเป็นเพราะ พื้นฐานที่พ่อแม่สั่งสอนมาและสภาพแวดล้อมในวัยเด็กที่ส่งผลต่อความคิดของเธอ รวมถึงความไร้ประสบการณ์ ความเป็นเด็กมากกว่า เด็กทุกคนมักจะคิดอะไรไม่รอบคอบเท่าผู้ใหญ่ที่เจออะไรมามากกว่า.. อันนี้ความคิดแบบเด็กอายุ 18 อย่างเราค่ะ เธอไม่ผิด เธอแค่ไม่รู้ อยากเป็นกำลังใจให้พ่อแม่และน้องคนนั้นค่ะ จากคุณ : เขียนบน iPhone (nudjaeing) เขียนเมื่อ : 27 ม.ค. 55 01:55:03

ความคิดเห็นที่ 93 เรื่องไม่บอกพ่อแม่ไม่สงสัย เพราะไม่แปลก แต่ข้องใจกับการสอนสุขศึกษาในโรงเรียน ม.5 โตขนาดนั้นแล้ว น่าจะรู้ว่าอาจจะท้องหรือมีโรคติดต่อได้ ต่อให้ไม่บอกพ่อแม่น่าจะหาทางป้องกันเองตั้งแต่เกิดเรื่องขึ้น เพราะมันก็แค่ครั้งเดียว (ยกเว้นแต่ในกรณีที่สะเทือนใจมากๆจนพยายามลบเหตุการณ์นั้นจากความทรงจำ แต่ไม่น่าเป็นไปได้เพราะน้องเค้ารับมือกับปัญหาในช่วงหลังได้ดีตามที่คุณหมอเล่า) และถ้าเกิดครั้งเดียว น่าจะระแวงค่อยเช็คสภาพร่างกายตัวเองตลอด ประจำเดือนขาดหนึ่งเดือน ถึงแม้จะขาดประจำก็น่าจะกังวลบ้าง ไม่น่าจะไร้เดียงสาขนาดนั้นนะคะ จากคุณ : scarlett เขียนเมื่อ : 27 ม.ค. 55 21:57:54

ความคิดเห็นที่ 94 >>ทำให้เด็กเลือกที่จะเก็บกดอารมณ์ไว้มากกว่าที่จะแสดงอารมณ์ เพราะรู้ว่าพ่อแม่ไม่ชอบ จึงพบว่าเด็กแทบไม่เคยเถียงพ่อแม่เลย ซึ่งถือว่าผิดปกติในวัยรุ่น เมื่อมีปัญหาอะไรเกิดขึ้น เด็กจึงไม่กล้าปรึกษาพ่อแม่ เพราะกลัวพ่อแม่ไม่พอใจ เสียใจ<< ตัวหนูเป็นทุกอย่าง ตามข้อความนี้ แต่ทำไงได้ มันสายไปแล้วค่ะ พยายามยอมรับความจริง พยามไม่เสียใจ เคยคิดทำไมพ่อรักพี่สาวมากกว่า แต่มันไม่ใช่ (พี่สาวนู๋ประสบความสำเร็จมากตั้งแต่เรียนจบเร็ว) พยามไม่หลอกตัวเองว่าพ่อไม่รัก เค้ารักเรา แต่ทำพลาดไปแล้ว เค้าเลยเลือกที่จะตัดหางปล่อยวัดกับนู๋ ซึ่งบางทีจิตใต้สำนึกหนูต้องการให้ครอบครัวนู๋ยอมรับในตัวนู๋ แต่ตอนนี้มันเป็นไปไม่ด้แล้ว เลยเป็นคนไม่พูดจากับใคร+ไม่มองหน้า+พูดอะไรก็ไม่สบตากับครอบครัวแฟน ไม่รู้จะทำไง ไม่ปรึกษาใคร ไม่พูดเรื่องน้อยใจกับครอบครัวเราให้ใครฟัง เพราะยังต้องการความหวังว่าเค้าจะกลับมารักเราตามเดิม แต่ข้อดีนู๋ยังพยายามเรียนให้จบเพื่อหวังว่าพ่อคงจะดีใจ(บ้าง...) สาเหตุ(ท้องก่อนเรียนจบ) จากคุณ : เป็ด เขียนเมื่อ : 27 ม.ค. 55 22:19:23 A:124.122.255.32 X: TicketID:299047

ความคิดเห็นที่ 95 มาให้กำลังหนูเป็ดนะคะ อดทนไว้นะคะ เรียนให้จบ แล้วทุกอย่างมันก็จะคลี่คลายไปเอง รวมทั้งความรู้สึกของตัวหนูเองด้วยค่ะ เวลาจะช่วยทุกอย่างให้ดีขึ้น แต่หนูก็ต้องอดทนที่จะผ่านมันไปให้ได้นะคะ เป็นกำลังใจให้ค่ะ จากคุณ : ป้าทองม้วน เขียนเมื่อ : 27 ม.ค. 55 23:40:08

ความคิดเห็นที่ 96 อ่านที่คุณหมอเขียนแล้วมันจี๊ดค่ะ ตอนนี้หนูกำลังอยู่ในช่วงวัยรุ่นเลยล่ะค่ะ ทางบ้านก็จะเป็นประมาณที่คุณหมอว่า เรียนๆให้เก่งไป แล้วพ่อกับแม่แยกทางกันตั้งแต่หนูหกขวบมั้งคะ เลยอยู่กับแม่คนเดียวมาตลอด แต่หนูมีอะไรจะไม่กล้าคุยกับแม่เลย แม่ยุ่งมาก จนตอนแรกๆพยายามจะปรึกษาอะไรบ้าง แต่แม่ก็จะบอกประมาณว่าไม่ว่าง จนหนูไม่อยากกวน จนตอนนี้หนูยังไม่กล้าปรึกษาเรื่องอะไรกับแม่เลยค่ะไม่ว่าจะร้องสุขภาพแบบปวดนั้นปวดนี่ ไปจนถึงแบบเรื่องของผู้หญิงๆเลย แต่เรื่องเถียงกับแม่นี่จะค่อนข้างบ่อยค่ะ คือเราจะเป็นคนขี้น้อยใจมากๆพอพยามพูดกับแม่ แม่ไม่สนใจก็จะน้อยใจเล็กๆ แล้วแม่ก็จะเอาไปเปรียบเทียบกับพี่สาวกลายเป็นหนูรู้สึกด้อยอ่ะค่ะ แล้วแม่หนูเนี่ยเป็นคนค่อนข้างโผงผางหนูก็เลยได้รับคำพูดที่ทำร้ายจิตใจบ้าง จนตอนนี้หนูรู้สึกว่าเก็บกดมาก เหมือนตัวคนเดียวเลยล่ะค่ะ ที่เล่านี่ไม่ได้หมายความว่าหนูท้องหรืออะไรนะคะ หนูไม่ค่อยมีปัญหาเรื่องแบบนั้น เป็นคนเอาตัวรอดค่อนข้างเก่งค่ะ แต่กรณีที่โดนข่มขืนแบบนั้นพูดจริงๆหนูคงกลัวละค่ะ ตอนนั้นหนูอาจจะโดนขู่ หรือโดนถ่ายคลิปไว้อะไรไว้ แล้วยิ่งไม่กล้าคุยกับแม่ เรื่องแบบนั้นไม่มีทางที่จะหลุดจากปากแน่นอนค่ะ แต่ถึงยังไง หนูก็รักแม่นะคะ(แม่จะเข้ามาเห็นไหมเนี่ย ><) จากคุณ : Rhythm of Breath เขียนเมื่อ : 28 ม.ค. 55 00:20:20

ความคิดเห็นที่ 97 มองในมุมน้องนะคะ พื้นฐานครอบครัวหลายๆครอบครัวเนี่ยเลี้ยงลูกแต่งต่างกัน อย่างกรณีของเราคล้ายๆกับของน้อง พ่อแม่คาดหวังในตัวสูงมาก หวังให้ลูกประสบความสำเร็จ ห้ามนอกลู่นอกทาง คนเป็นลูกต้องแบกความหวังของพ่อแม่ ยิ่งเป็นเรื่องเรียนแล้วด้วย แล้วจู่ๆ เกิดกรณีที่ตัวเองถูกข่มขืนมันก็แย่พอแล้วสำหรับผู้หญิง ถามว่าทำไมไม่กล้าบอกพ่อแม่? - เพราะกลัว พ่อแม่ผิดหวัง กลัวทำให้ท่านเสียใจ อีกทั้งมันเป้นเรื่องสะเทือนใจ เป็นเหมือนฝันร้ายที่อยากให้ลืมไปเสีย ไม่อยากขุดคุ้ย ถามว่าแล้วท้องล่ะ ไม่รู้ตัวเลยหรอ ทำไม่ถึงไม่บอกพ่อแม่ - เด็กผู้หญิงน่ะค่ะ ช่วงวัยรุ่นมีบ้างที่ประจำเดือนมาไม่ปกติ อาจจะแพ้ท้องบ้าง แต่ก็คิดว่าเพราะความเครียด (ยิ่งเจอเรื่องร้ายๆแบบนั้นยิ่งเครียดหนัก) จึงมีโอกาสสูงที่จะไม่รู้ตัวว่าตัวเองท้อง เมื่อรู้ว่าตัวเองท้อง ยิ่งเครียดหนัก ด้วยเพราะกลัวคนประณาม อายเพื่อน กลัวพ่อแม่เสียใจ กลัวที่จะไม่ได้เรียนต่อ แต่ที่ไม่เอาเด็กออก อาจจะเป็นเพราะว่าอายุครรภ์มากขึ้น แล้วก็กลัวบาป ความรู้สึกผิดชอบชั่วดีตีกัน แต่สิ่งที่ตัวเด็กแคร์ที่สุดก็คือพ่อและแม่เอง ใช่ว่าระบบการศึกษา เรื่องเพศศึกษาไม่แน่น แต่เด็กจะเป็นยังไงขึ้นอยู่กับการเลี้ยงดู การเข้าใจของผู้เลี้ยงดูอย่างพ่อแม่เป็นสำคัญ อีกอย่างเด็กประเภทนี้น่าเป็นห่วงกว่าเด็กที่มีพฤติกรรมก้าวร้าวโจ่งแจ้งนะคะ เพราะมีอะไรเด็กจะเก็บไว้คนเดียว ไม่กล้าพูดออกมาให้ใครรู้ แล้วจะกลายเป็นเด็กเก็บกด เครียด จนเป็นโรคซึมเศร้า แต่อย่างเคสที่เด็กอายุน้อยๆตั้งแต่ 5-6 ขวบถูกคนใกล้ตัว อย่างเช่น พ่อ ลุง ตา ฯลฯ ข่มขืนกระทำชำเราตั้งแต่อายุยังน้อย แล้วไม่กล้าบอกใครนานเป็นเวลาหลายปียังน่าเป็นห่วงมากกว่าเคสนี้นะคะ อยากฝากแม่ๆไว้อย่างนึงว่า เด็กผู้หญิงเนี่ย ไม่ควรปล่อยให้อยู่กับผู้ชายตามลำพังถึงแม้จะเป็นคนสนิทก็เถอะ เพราะเราไม่มีทางรู้เลยว่าลับหลังเราเนี่ย เด็กจะเจออะไรบ้าง ต้องสอนเขาตั้งแต่เด็กค่ะ ไม่ควรไว้ใจใครมากเกินไป (ไม่ใช่สอนให้น้องมองโลกในแง่ร้ายนะคะ) แล้วแบบที่มีจิตแพทย์ สังคมสังเคราะห์ นักข่าว หรือผู้ใหญ่หลายๆคนไปมะรุมมะตุ้ม สงสารเห็นใจเด็ก คอยถามเด็กถึงเรื่องนั้นซ้ำๆ ย้ำๆหลายที มันจะเป็นการตอกย้ำจิตใจของเด็กเอง และทำให้เด็กมีปมด้อย สร้างเกาะกำบัง อาจจะเก็บกดเงียบๆหรือแสดงพฤติกรรมก้าวร้าวออกมา ทางที่ดีอยากให้หากิจกรรมให้เด็กทำ ดึงเขาออกมาจากโลกและเรื่องร้ายๆนั้น อย่าพยายามย้ำถึงเรื่องนั้นบ่อย และอยากฝากถึงคุณพ่อคุณแม่หลายๆท่าน ให้เปิดใจรับฟังความคิดเห็นของลูกบ้าง เด็กถึงยังไงก็เป็นเด็ก อย่าเลี้ยงเขาเหมือนเจ้านาย-ลูกน้อง ที่ต้องสั่งทุกเรื่อง ต้องคอยกดดัน เลี้ยงเขาให้เหมือนเพื่อน กล้าที่จะแสดงความคิดเห็น ยอมรับฟังความคิดเห็นของเขา เดินเคียงข้างเขาได้ยามที่มีปัญหา ใช้เหตผลเป็นที่ตั้ง อย่าเอาแต่อารมณ์ เพราะถ้าใช้อารมณ์ในการเลี้ยงดูเมื่อไหร่พ่อแม่จะกลายเป็นคนแปลกหน้าสำหรับลูก จากคุณ : narilin เขียนเมื่อ : 28 ม.ค. 55 00:25:53

ความคิดเห็นที่ 98 คอนเฟิร์มว่าที่บ้าน : การเรียนสำคัญกว่าความรู้สึกลูกค่ะ ลูกเรียนดีได้เชิดหน้าชูมา มีทรัยพ์นับหมื่นแสนก็ไม่เท่าวิชาความรู้ จะทำอะไรก็แล้วแต่ต้องเรียนดี ช่วงนึงเคยเก็บกดแบบนี้เหมือนกัน ฮาๆ จากคุณ : Anya Anya เขียนเมื่อ : 28 ม.ค. 55 18:33:22

ความคิดเห็นที่ 99 อ่านเรื่องแบบนี้ทีไร มันทำให้เราไม่อยากมีลูกผู้หญิงอะ แบบขนาดยังไม่มีลูกยังเศร้าขนาดนี้ T0T ปล.อยากให้โทษกฏหมายข่มขืน รุนแรงกว่านี้ค่ะ จากคุณ : กระแตน้องพี่ต่าย เขียนเมื่อ : 28 ม.ค. 55 19:24:08

ความคิดเห็นที่ 100 จำได้ว่าตัวเองตอนอายุสิบเจ็ดก็ไม่รู้เรื่องเพศมากนัก เป็นเด็กออกแนว เงียบๆ เรียบร้อย ตั้งใจเรียน ลูกสาวคนเดียว พ่อแม่เลี้ยงแบบไม่ค่อยให้ออกไปไหนด้วยค่ะ โลกภายนอกไม่รู้จัก ไม่รู้ทันอะไรใครทั้งนั้น พ่อแม่คาดหวังสูง แม่โมโหร้ายมาก พ่อออกแนวนิ่งๆ ไม่เคยพูดหรือถามความรู้สึกลูก เราโตมาด้วยความกลัว ว่าจะทำให้พ่อแม่ผิดหวัง ทำให้กลายเป็นเด็กเก็บกด ไม่ค่อยพูด แต่สนิทกับแม่ แต่ก็ไม่เล่าทุกเรื่อง ทำทุกอย่างไม่ให้พ่อแม่โกรธ ดูจากภายนอกจะเป็นครอบครัวที่อบอุ่นมาก สิ่งนึงที่เกิดขึ้นตอนโตก็คือ กลายเป็นคนไม่ให้อภัยตัวเองเมื่อผิดพลาด ทุกอย่างต้องเป๊ะ กลายเป็นคนตึงมากไป ซึ่งวันนึงมันก็ขาดค่ะ ปัจจุบันแทบจำเรื่องในวัยเด็กไม่ได้ โชคดีที่ปัจจุบันได้พบธรรม เลยดึงตัวเองให้ยืนอยู่ได้ เป็นข้อคิดเรื่องการเลี้ยงลูกนะคะ อย่าคาดหวัง หรือตอกย้ำให้ลูกต้องประสบความสำเร็จอย่างเดียว ลูกอาจจะทำได้ แต่มันส่งผลระยะยาวในด้านจิตใจตอนโตค่ะ จากคุณ : Lora (Lora@Chalkfarm) เขียนเมื่อ : 29 ม.ค. 55 02:52:17

ความคิดเห็นที่ 101 ขอบคุณค่ะ จากคุณ : poohying เขียนเมื่อ : 29 ม.ค. 55 22:13:20

ความคิดเห็นที่ 102 สำหรับเรื่องนี้คงเป็นกำลังใจให้ครอบครัวน้องนะคะ เราเองก็รู้สึกเด็กไปกับเรื่องแบบนี้เหมือนกัน(เราจัดการกับปัญหาไม่เก่ง) -------------- เรื่องการพูดคุยกับพ่อแม่ เราเถียงพ่อแม่ไม่ได้ แต่ก็เงีบยไม่ได้ ต้องเล่าให้ฟัง ห้ามมีความลับ ห้ามให้ท่านรู้จากคนอื่น พูดให้ฟัง ยังฟังดี ผ่านไปไม่นาน มีเคสก็เอาเรื่องที่เราเคยเล่ามาเป็นเหตุผลโจมตี ผ่านมายี่สิบปีก็ยังเป็นความผิดสะสมทบต้น เรามีความคาดหวังจากพ่อแม่ โดยที่ท่านเปลี่ยนคำพูดเป็นไม่หวังอะไรในตัวเรา แต่ก็ถามเราเรื่องอนาคตตลอดเวลา เราโดนบังคับกรายๆ ด้วยการบอกย้ำในสิ่งที่เราเลือกเดินแล้วไปไม้สุด ว่าถ้าเป็นแบบโน้นนี้คงดีเนอะ แต่เราก็กลับไปแก้ไม่ได้เเล้ว เราจึงเป็นแค่คนเรียนเก่ง เพราะท่านให้เรียนอย่างเดียว อย่าให้รู้ว่าไปทำอย่างอื่น(แอบทำกิจกรรม) แต่พอเรียนจบ เรากลับรู้สึกว่าตัวเองโง่มาก ปล่อยให้เวลาผ่านไป โดยไม่รู้จักบางอย่างได้ยังไง โตมามีอิสระกว่าเดิมนิดหน่อย แต่เพราะอยู่บ้านตลอดชีวิต เราทำให้พ่อแม่ ชินจนคิดว่านิสัยเรารับอะไรแบบนี้ได้ไปแล้ว เราไม่อยากทำให้ท่านเสียใจ และก็รู้ตัวว่าสายไปถ้าจะพูดไปตอนนี้ เคยพูดให้ฟังแล้วพ่อแม่ก็น้ำหูน้ำตาไหล โทษตัวเอง เราไม่อยากเห็นภาพนั้นอีก แต่หลังจากนั้น ทุกอย่างก็กลัยมาเป็นเหมือนเดิมเหมือนเราไม่เคยระบายอะไรไป ยอมรับว่าเก็บกดระดับนึง แต่แสดงออกต่อหน้าด้วยอาการขี้อ้อนง๊องแง๊ง คิดแค่ทำอะไรก็ได้ให้ท่านสบายใจ แม้เราจะร้องไห้เงียบๆบ่อยๆก็ตาม พ่อแม่เราใจดีมาก ไม่ด่า ไม่ตี ซื้อทุกอย่างให้ แต่เหมือนพูดกับเราคนละภาษาเท่านั้นเอง ปัจจุบัน เราแค่แบ่งภาคตัวเองเป็นสองส่วน คือส่วนที่อยู่กับเพื่อนและอยู่กับพ่อแม่ ยังเล่าโน่นเล่านี่ที่เป็นเรื่องทั่วไป แต่รู้จักเก็บบางเรื่องไว้ในใจมากขึ้น (กันการเป็นข้อมูลโจมตีย้อนกลับวันพลาด) อะไรที่ขาดไก็ใช้วิธีอ่านประสบการณ์คนอื่นเอา การโตมาด้วยบ้านกับโรงเรียนนี่ไม่สนุกเลย ฝากบอกถึงพ่อแม่สมัยนี้ อยากให้มีศิลปะในการพูดคุยมากๆ อย่าอยากรู้ อยากให้ลูกคุยทุกเรื่องจนแกมบังคับ ถ้าจะปล่อยให้คิด ให้เลือก ก็อิสระไปเลย แนะนำให้คิดอย่างมีเหตุผล อย่าแกล้งปล่อยเพื่อมาพูดทีหลังว่า ถ้าเชื่อฟังคงดีกว่านี้ อีกอย่างประสบการณ์พ่อแม่ดี แต่ก็ไม่ใช่ว่า จะใช้ลูกเป็นตัวแก้ข้อผิดพลาดในวัยเด็กของตัวเองนะคะ เอ้า. กลายเป็นพื้นที่ระบายของเด็กเก็บกดคนนี้ซะเเล้ว จากคุณ : by iPad (เทียนลอย) เขียนเมื่อ : 30 ม.ค. 55 02:34:09

ความคิดเห็นที่ 103 สำหรับเรานะ เราไม่ชอบที่ผู้ใหญ่รอบตัวเราเวลาอวยพรมักชอบพูดว่าให้เป็นเจ้าคนนายคนเลย เราอยากให้ถามว่าเราอยากเป็นอะไร เมื่อฟังก็ถามเราว่าทำไม และให้คำแนะนำที่ดี ไม่ใช่เทียบแต่อัตราเงินเดือนกับความก้าวหน้าให้เราฟัง และไม่ชอบที่ไม่ยอมเปิดใจคุยเรื่องเพศกับเราเท่าที่ควร เวลาพูดจะถูกดุว่าผู้หญิงไม่ควรพูดเรื่องพวกนี้ และดุให้เงียบ ตอนเด็กก็เคยมีผู้ใหญ่ลวนลามเหมือนกัน บอกเอ็นดูเด็กน่ารัก เราเป็นเด็กเรายังรู้สึกเลยว่าคนนี้แตะตัวเราแบบเห็นเราเป็นเด็กจริงๆ กับคนคิดไม่ดีมันแสดงออกทางสายตาจนน่ารังเกียจ พ่อแม่ก็สั่งแต่ให้เคารพผู้ใหญ่ เฮ้ออออ ที่ไม่ได้เล่าให้ครอบครัวฟังเพราะเรารู้สึกว่าเขาคงไม่เข้าใจสิ่งที่เราอยากสื่อแน่ๆ ตอนอยู่ ม.1 เพื่อนๆส่วนใหญ่เป็นประจำเดือนหมดแล้ว เรายังไม่เป็นและไม่กังวลเพราะไม่รู้ว่ามันจะเป็นช่วงอายุใหนถึงเรียกว่าปกติ ครอบครัวถามและดีใจแต่เฉพาะกับเรื่องเกรดที่ออกมา จะขึ้น ม.2 เพื่อนถามเพราะบอกไม่เคยเห็นเราพกผ้าอนามัยเลย แต่ครอบครัวไม่ถาม พูดง่ายๆก็คือไม่มีใครบอกอะไรเราเลยเกี่ยวกับเรื่องพวกนี้ ทีนี้ก็กังวลเพราะเพื่อนมีแต่เราไม่มีเครียดมาก (เหมือนเป็นตัวประหลาด555+) เชื่อหรือเปล่าว่าเพื่อนๆห่วงมากคอยถามอยู่เรื่อยๆ จนวันหนึ่งมันมาจู่โจมแบบไม่รู้ตัว 55+ เพื่อนๆรุมจะเข้าห้องน้ำด้วยบอกกลัวหล่อนใส่พลาด รักเพื่อนจังเลย^^ ทีนี้ก็พยายามหาความรู้จากหนังสือเพศศึกษา แอบอ่านเพราะกลัวโดนล้อว่าลามก อิอิ แต่พอต้องทำจริงๆ (มีสามี) มัน งง และสับสนไปหมด รู้เลยว่าคำว่าไร้เดียงสาคืออะไร แม่แฟนก็คอยถามนะคะ แต่เราก็อายไม่กล้าพูดขนาดแม่ตัวเองเรายังอายเลย ทั้งที่แม่แฟนก็บอกว่าเป็นผู้หญิงด้วยกันไม่ต้องอายหรอก สุดท้ายคนที่ให้คำปรึกษาจริงๆคือแฟนค่ะ ช่วงแรกเราเครียดไม่กล้าถามอะไรเลย อยากให้มีศูนย์อะไรสักอย่างคอยให้คำปรึกษาโดยการโทรคุยจัง แต่พอเปิดใจกับแฟนเขาก็ช่วยเหลือเราดีนะคะไปหาอ่านมาหมดเลยที่เราสงสัย ต้องขอบคุณจริงๆ ผู้หญิงแบบเราโตมาด้วยความไม่รู้ กลัว และเครียด กังวล อยากตอบสนองความหวังของคนรอบข้าง ทั้งที่ทุกครั้งเมื่อมีคนชมเราในสิ่งที่เราฝืนใจทำ เราหนักใจแต่ก็ต้องยิ้มรับ เมื่อชมแล้วก็จะบวกเรื่องที่หวังมาเพิ่มทันที 55+ (ในใจเราอยากกรี้ดออกมาดังๆ ว่าหนูไม่ชอบใจเลย) พอเราเป็นผู้ใหญ่ ครอบครัว บ่นว่าเราห่างเหินไม่ยอมพูดเรื่องส่วนตัวลึกๆเลยสักครั้ง ก็เราไม่ชินนี่นา55+ ถึงจะเข้าใจแล้วก็เถอะนะ อีกทั้งสมัยเรียนมหาลัยเคยลองพูดดู และย้ำ+ขอสัญญา ว่าเราอยากให้ปิดเป็นความลับรู้เฉพาะพี่สาวกับแม่ อีกเืดือนเรากลับบ้าน คนรู้ทั้งหมู่บ้านค่ะ มีคนเดินเข้ามาถามเราเฉยเลย เรารู้สึกเจ็บปวดจริงๆ พอกลับไปถามที่บ้านทำเหมือนไม่ใช่เรื่องสำคัญอะไร เรื่องไม่ได้ใหญ่นะคะ แต่สำหรับเราคือความเชื่อและความไว้ใจมั่นถูกทำลายและเจ็บใจที่ความรู้สึกของเราไม่ถูกถามไถ่เท่านั้นเอง เพื่อนเราที่มหาลัย ก็พูดเหมือนเราเป็นคนไม่ดีไม่รักครอบครัว (เพื่อนอาจจะพูดถูกก็ได้) เพราะเหตุที่เราพูดโทรศัพท์อย่างสุภาพ เหมือนครอบครัวในละครไม่เหมือนครอบครัวจริงๆ อีกทั้งเรายังชอบอยู่คนเดียวยิ่งโตยิ่งไม่อยากกลับบ้าน แต่งงานก็ไม่อยากอยู่กับครอบครัวแฟน ดูไม่กตัญญูกับผู้ใหญ่ เรารักค่ะไม่น้อยลงเลยความรู้สึกของเราเรารู้ดี แต่เราเป็นคนเห็นแก่ตัวมากไปหน่อยเห็นแก่ความสบายใจของตัวเอง เลยเลือกที่จะอยู่มุมเล็กๆสงบๆคนเดียว ไม่ได้รังเกียจญาติคนใหนเลยทั้งสองฝ่าย พออ่านเรื่องราวในกระทู้นี้ โดยเฉพาะของคุณหมอ มันตรงกับความรู้สึกเรามากๆ เราคิดทันทีเลยว่าถ้าเรามีลูกเราอยากจะเป็นทั้งแม่และเพื่อนของเขา ให้เขาสามารถเปิดเผยและปรึกษาทุกเรื่องกับเราได้ เราจะไม่ฝากอนาคตไว้ที่ลูก เราจะให้ลูกมีความสุขที่ได้เดินโดยไม่กดดัน เราจะขอแค่ให้เขาเป็นคนดีก็พอ สุดท้ายนี้ ขอให้ครอบครัวน้องเอผ่านเรื่องร้ายๆไปได้นะคะ และอยากให้คิดว่าหลานที่เกิดมาไม่ใช่ภาระหรือสิ่งย้ำเตือนถึงเรื่องที่เกิดขึ้นแล้ว อยากให้รับสมาชิกคนใหม่ด้วยความรัก ทั้งนี้เพื่อ ตัวน้องเอ เอง จะได้้รู้สึกว่าครอบครัวพร้อมที่จะผ่านจุดนี้ไปกับเธอ (ขออภัยนะคะที่กลายเป็นว่ามาบ่นและเขียนเรื่องของตัวเองในกระทู้คนอื่น) จากคุณ : กุเต่ยโหดกระถีบ เขียนเมื่อ : 30 ม.ค. 55 03:55:41

ความคิดเห็นที่ 104 เป็นกำลังใจให้ค่ะ คห.40 จากคุณ : ฮาเลลูย่า (ฮาเลลูย่า) เขียนเมื่อ : 20 เม.ย. 55 22:14:09

ความคิดเห็นที่ 105 ถึง คห.40 ถ้าคุณอยากได้ลูก คุณทำถูกแล้วที่เก็บเค้าไว้ ฟ้าหลังฝนยังมี คุณจะต้องเจอคนที่ใช่ ที่จะรักและดูแลคุณและลูกโดยปราศจากเงื่อนไข อย่าเพิ่งท้อ เพราะดิฉันเองก็ยังมีความหวังเช่นนั้น หรือถ้าไม่มีจริงๆ คนที่รักเราที่สุดก็คือลูกค่ะ เลี้ยงให้ดีๆ เป็นผู้หญิงให้รู้จักระวังตัว เป็นผู้ชายให้เป็นสุภาพบุรุษ ดิฉันก็จะเลี้ยงลูกจากประสบการณ์ของตัวเองเหมือนกัน เพราะถือว่าเป็นเด็กเรียนพอสมควร ไม่เคยมีแฟนเลยจน26ปี พอไม่มีก็ไม่เคยคิดจะศึกษาเกี่ยวกับการป้องกัน พอถึงเวลาจริงๆก็พลาด (ตอนท้องอยู่อังกฤษ ที่จริงทำแท้งได้ถูกกฏหมายและฟรีด้วยซ้ำ หมอถามเลยว่าจะเก็บหรือทำแท้ง) ตอนนั้นก็นอนร้องไห้ตลอด แฟนไม่รับ พ่อแม่ให้เราเอาออก (กลัวเสียหน้า)         เราคิดเลยว่า ถ้าเอาเด็กคนนี้ออก เราจะไม่ยอมมีลูกและมีแฟนใหม่อีกเลย เพราะทำใจไม่ได้ที่จะฆ่าคนๆนึงเพราะอนาคตของตัวเอง (ซึ่งมันคืออะไร แล้วจะมีความสุขตรงไหน) ถึงพลาดแต่เราต้องเปลี่ยนวิกฤติให้เป็นโอกาส เด็กคนเดียวเลี้ยงไม่ได้เลยเหรอ??? (ไม่ใช่กรณีขมขืน) เด็กไม่ได้ต้องการความร่ำรวยหรือเพอร์เฟค เค้าแค่ต้องการความรักและที่ปลอดภัย (อ่านหนังสือมา) เพราะเราไม่ได้โตมากับความร่ำรวย อยู่มากับครอบครัวที่มีหนี้สิน สู้ชีวิตเหมือนกัน ก็ไม่เห็นจะตาย ทุกวันนี้มีความสุข ถือว่ามาก แฟนถึงเลิกกัน แต่ก็ติดต่อคุยกัน เพราะความจริงก็คือความจริง (คิดว่าตัวเองเป็นจีน่าซะงั้น) ลูก-พ่อ เจอกันได้ ไม่เคยคิดว่าตัดสินใจพลาด เพราะเรายอมรับสิ่งที่ทำและเกิดขึ้นทุกอย่าง เผชิญหน้ากับมันแล้วคุณจะภูมิใจ (และมีอะไรเล่าให้ลูกฟัง) ยังไงก็แชร์ประสบการณ์กันนะคะ และเป็นกำลังใจให้ผู้หญิงทุกคนที่กำลังทำหน้าที่แม่ (เป็นสิ่งที่ไม่คิดไม่ฝันมาก่อน แต่พอได้รับบทบาทนี้แล้ว มีความสุขมากกว่าตอนเป็นโสดเยอะ ทุกข์บ้างเพราะลูกซนมว๊าก) จากคุณ : ฮาเลลูย่า เขียนเมื่อ : 20 เม.ย. 55 22:41:31