ความคิดเห็นที่ 1 โห...0_0! จากคุณ : ป้าแก่เจ้าน้ำตา เขียนเมื่อ : 24 ก.พ. 55 14:31:39

ความคิดเห็นที่ 2 โอวววว O_o จากคุณ : ningpari เขียนเมื่อ : 24 ก.พ. 55 14:37:09

ความคิดเห็นที่ 3 แม่บึ๋งเป็นลำยองด้วยอะ จากคุณ : หมูน้อยตาคม เขียนเมื่อ : 24 ก.พ. 55 14:38:05

ความคิดเห็นที่ 4 เราเป็นน้องคนสุดท้อง มีพี่สาว 6 คน พ่อเราเสียตั้งแต่เราอายุ 4 ขวบ หลังจากนั้นก็แพแตก พ่อรับราชการตำรวจ แม่รับจ้างเย็บผ้า พ่อเสียปุ๊บโดนยึดทุกอย่างปั๊บ (ทางบ้านพ่อไม่ชอบแม่เราค่ะ เพราะทางบ้านพ่อเราเป็นคนใต้ แต่แม่เราเป็นลูกจีน) แม่ต้องพาพวกเราไปเช่าบ้านอยู่ ส่วนแม่เราก็ไปทำงานต่างประเทศ พวกเราอยู่กันเองพี่ๆน้องๆ พี่สาวคนโตกับคนรองตอนนั้นก็อายุประมาณ 16-17 ปี เป็นคนริเริ่มเลยค่ะ แต่เค้าก็พยายามดูแลน้องๆนะ แต่พวกเราอีก 5 สาวก็แอบรวบรวมตังค์ไปซื้อบุหรี่มาลองสูบกันจนได้ สมัยนั้นเค้าไม่มีกฏหมายห้ามเด็กซื้อบุหรี่ จำได้ขึ้นใจว่าสูบครั้งแรก สำลักแทบตาย แต่ก็ไม่เข็ด ถ้ามีโอกาสก็แอบสูบกันอยู่เรื่อยๆ หลังจากนั้นอีกกี่ปีเราจำไม่ได้ เพราะยังเล็กอยู่ แต่มารู้ตัวอีกทีตอนเราอายุ 13 พี่สาวเราก็สูบกันทุกคนแล้วค่ะ ส่วนเราก็ไม่ได้สูบแบบจริงจังอะไร มักจะแอบขโมยพี่ๆมาสูบเวลาเหงาๆ เครียดๆ แค่นั้น (พี่ๆห้ามไม่ให้เราสูบเพราะเราเล็กสุด) พอโตขึ้นมา เราก็ยังคงสูบเป็นบางเวลา โดยเฉพาะเวลาเครียดซึ่งก็บอกไม่ได้หรอกว่ามันช่วยให้หายเครียดได้ตรงไหน แก้คำผิดค่ะ จะบอกว่าไม่มีกฏหมายห้ามเด็กซื้อบุหรี่ ไปพิมพ์ผิดเป็นไม่ห้ามสูบซะงั้น แก้ไขเมื่อ 24 ก.พ. 55 14:49:34 จากคุณ : แม่บิ๋ง เขียนเมื่อ : 24 ก.พ. 55 14:47:41

ความคิดเห็นที่ 5 เราจำไม่ได้ว่าเราไม่เข้าเรียนอยู่นานแค่ไหน รู้แต่ว่าพักไปนานหลังจากพ่อเสีย มาจำได้ตอนเริ่มเข้า ป.3 พี่สาวคนโตพาไปเข้าร.ร.ประจำที่ต่างจังหวัด เราเลยได้เรียนห้องเดียวกันกับพี่สาวอันดับ 6 ของเราซึ่งอายุห่างกัน 2 ปี ก็เข้าขากันเลยซิคะพี่น้อง เสาร์-อาทิตย์ไม่เคยได้กลับบ้านเพราะไม่มีใครไปรับกลับ ตอนนั้นพี่สาวคนโตกับคนรองแต่งงานไปอยู่ที่เมกาทั้งสองคน ที่เหลืออยู่โตสุดก็แก่กว่าเราแค่ 6 ปี อิสองพี่น้องนี่ก็ตั้งตัวเป็นหัวโจกเลย รวมทั้งเพื่อนทั้งรุ่นพี่ที่ไม่ได้กลับบ้าน เราเป็นคนแอบปีนรั้วร.ร.ออกไปซื้อขนมข้างนอก แรกๆ ก็ซื้อแต่ขนมกับน้ำอัดลม พอหลังๆ เริ่มมีรุ่นพี่ม.6 มาเข้าก๊วนด้วย ก็ให้เราซื้อเหล้ามาให้แบนนึง แอบปิดห้องเรียนเทใส่แก้วน้ำ กระดกกันเพียวๆ เลยค่ะ โอ้โห.....เด็กผู้หญิงป.3 กับเหล้าเพียวๆ แทบพ่นไฟเลย สองพี่น้องก็เพลินกันเลย พอเดินออกมาจากห้องเรียนห้องนั้นเพื่อจะกลับหอ ดั๊นนนนน...เจอครูเดินสวนมา เราสองคนอุตส่าห์เดินก้มหน้าก้มตา ครูก็ยังจะเรียกถามอีก "ไปไหนกันมา ฮึสองคนพี่น้อง" "ไปคุยกับพี่ม.6 มาค่ะ" หนีบปากพูดสุดฤทธิ์อ่ะ "แล้วทำไมหน้าแดงทั้งคู่เลยล่ะ" "อ๋อ....พวกหนูไปเล่นบาสกับพี่ๆเค้าค่ะ แดดมันร้อน หนูกลับหอก่อนนะคะ" ฟิ้วววววว....หายตัวอย่างไว อยู่ร.ร.ประจำได้แค่ปีเดียว พอดีแม่กลับมาจากตปท.ก็ไปรับเรากลับมาอยู่ที่กทม.ด้วยกัน ช่วงที่แม่อยู่ด้วย ลูกๆทุกคนจะเรียบร้อยมาก ออกไปเล่นนอกบ้านหรือหน้าบ้านก็ยังไม่ได้เลย แต่แม่อยู่กับพวกเราได้ไม่กี่เดือนก็ไปอีก (แม่เราไปๆ มาๆ ตลอด เราแทบไม่เคยได้อยู่กับแม่เลย ฉะนั้น ความทรงจำเกี่ยวกับทั้งพ่อ และแม่ของเราจึงน้อยมากๆค่ะ) จากคุณ : แม่บิ๋ง เขียนเมื่อ : 24 ก.พ. 55 15:09:37

ความคิดเห็นที่ 6 รออ่านอยู่นะคะ  จากคุณ : Judie_Majang เขียนเมื่อ : 24 ก.พ. 55 15:30:33

ความคิดเห็นที่ 7 ได้กลับมาอยู่บ้านเหมือนจะดีใช่มั๊ยคะ แต่มันไม่ใช่อย่างงั้นน่ะสิ พี่ๆ อยู่บ้านกับเราได้แค่ปีกว่าๆ ถ้าจำไม่ผิดตอนนั้นเราอายุ 12 ปีกว่าพี่ๆก็ย้ายไปเช่าบ้านอยู่แถวเทเวศร์ และพาเราไปเข้าเรียนป.6 แถวสายใต้เก่า(น่าจะเป็นแถวพรานนกค่ะ) แต่ตัวพี่ๆ ไม่เรียนหนังสือกันแล้ว เค้าไปรู้จักกับคนญี่ปุ่นที่มาเรียนภาษาด้วยกันแล้วคนญี่ปุ่นเค้าชวนให้ไปช่วยเค้าทำร้านอาหารกึ่งร้านเหล้า แต่มันอยู่ไกลจากบ้าน พี่ๆก็เลยต้องไปเช่าหอพักแถวนั้น แล้วทิ้งเราอยู่บ้านคนเดียว นานๆ เค้าจะกลับกันมาซักวันสองวัน อ้าว....แล้วไอ้เด็ก 13 ต้องอยู่ตัวคนเดียวกับบ้านไม้สองชั้นเนี่ย มันวังเวงนะคะท่านทั้งหลาย เช้าขึ้นก็ต้องปลุกตัวเองโหนรถเมล์ไปร.ร. เย็นลงไม่อยากจะกลับบ้านเลย มันเหงา....ตอนนั้นยังไม่ค่อยเข้าใจอะไรมาก ก็รู้สึกเหมือนโดนทิ้ง เรากลายเป็นเด็กก้าวร้าว มีเรื่องต่อย ตีกับเด็กผู้ชายที่ร.ร.ทุกวัน เชื่อมั๊ยคะ ไม่เคยสู้ใครได้เพราะเราตัวเล็กและผอมแห้งมาก บางวันโหนรถเมล์กลับบ้าน มีรอยรองเท้ารอยฝุ่นเต็มเสื้อผ้าไปหมด บางวันยืนร้องไห้บนรถเพราะเจ็บที่โดนต่อยก็มี แถมยังโดนครูตีเกือบทุกวันอีก เพราะการบ้านไม่ทำ ต่อยกับเพื่อน โดดเรียนฯลฯ จนร.ร.เรียกผู้ปกครองมาพบ ก็โดนตักเตือนกันไป ช่วงนั้นสูบบุหรี่(ที่บ้าน)ทุกวัน ยังจำได้แม่นว่าข้างบ้านเป็นต้นชมพู่มะเหมี่ยว มันสูงเท่าหลังคาบ้าน เราจะแอบปีนขึ้นไปนอนสูบบนหลังคาทุกเย็น (แต่ไม่เคยสูบให้ใครเห็นค่ะ) รอจนง่วงสุดๆ ถึงจะเข้าบ้านมานอน (ก็มันกลัวผีนี่คะ) จนจบป.6 ช่วงนั้นเราเป็นลมบ่อยมาก และผอมแห้งจนพี่สาวต้องพาไปหาหมอ หมอต่อว่าพี่สาวใหญ่เลยว่าเลี้ยงน้องยังไง น้องเป็นทั้งโลหิตจาง ทั้งโรคขาดอาหาร พี่ๆ ก็กลุ้มใจ แต่ทุกคนก็ยังเด็กเหมือนกัน(โตสุดตอนนั้น 19 ปีค่ะ ส่วนพี่สาวสองคนที่เมกาก็ขาดการติดต่อไปนานเหมือนกัน) ทุกคนก็เลยรวมหัวกันจับเราเข้าร.ร.ประจำอีกแล้ว จากคุณ : แม่บิ๋ง เขียนเมื่อ : 24 ก.พ. 55 15:46:47

ความคิดเห็นที่ 8 ติดตาม รออ่านค่ะ จากคุณ : น้องจี๊ดจ๊าด. (จี๊ดจ๊าด-jamp) เขียนเมื่อ : 24 ก.พ. 55 16:05:48

ความคิดเห็นที่ 9 ไปอยู่ร.ร.ประจำสองปี เหมือนเดิมแทบไม่เคยได้กลับบ้าน พอจบม.2 ก็เลยอ้อนวอนพี่ๆว่าขอกลับมาอยู่ด้วย จะให้อยู่คนเดียวอีกก็ยอม อย่างน้อยก็ยังได้อยู่ใกล้ๆกัน บางทีพวกพี่ๆก็ยังกลับมานอนด้วยได้มั่ง พี่ๆ ก็ใจอ่อนค่ะ เราย้ายกลับมาเข้าม.3 ที่กทม. แต่ต้องไปเช่าแฟลตอยู่คนเดียว ก็อยู่อย่างนั้นจนจบม.6 เป็น 4 ปีที่อิสระมาก ไปไหนมาไหนก็ได้ มีเพื่อนผช.เป็นก๊วนเลย (ด้วยความห้าวและนิสัยก้าวร้าวไม่ค่อยมีเพื่อนผญ.กล้าคบกับเราค่ะ) ตกเย็นก็ดื่มเหล้ากันทุกวัน ส่วนใหญ่จะไปดื่มกันที่บ้านเพื่อนผช.คนนึงซึ่งสนิทมาก แล้วเค้ามีแม่อยู่ด้วย แม่เค้ารักเราเหมือนลูกเลย เราไปกิน ไปนอนอยู่บ้านเค้าจนเหมือนพี่น้องกันเลย เพราะถึงเราจะก้าวร้าว เกเร แต่จริงๆเรานิสัยดีนะ (แหะๆ) เรามีสัมมาคารวะผู้ใหญ่ เรามีมารยาทและความเกรงใจ เราว่าที่เราขาดคือ คนอบรมนะ (อันนี้คิดเอาเองตอนนี้แหละค่ะ) เพราะงั้นถึงเราจะขี้เมาแต่พ่อ แม่เพื่อนๆที่เราสนิททุกคนไม่มีใครเคยรังเกียจเราเลยค่ะ ขนาดเพื่อนผญ.ของเราซึ่งมีอยู่ประมาณ 2-3 คนจะไม่ยอมให้ลูกสาวไปไหน แต่ถ้าเป็นเราไปขอให้และบอกว่าไปกับเรา เค้าก็จะไว้ใจให้ไปได้ เค้าบอกว่าเพราะเค้าเห็นเราเป็นเด็กเข้มแข็ง และดูและตัวเองได้ เค้าก็เชื่อว่าจะไม่พาลูกสาวเค้าไปเสียคนค่ะ ลืมบอกไป ถึงเราจะมีเพื่อนผช.เยอะมาก สนิทกันมาก กิน นอนด้วยกัน แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าจะถึงเนื้อถึงตัวเราได้นะคะ เพื่อนผช.เราคนนึงเคยลองของ ทำเป็นมาแตะๆมือเรา เราก็บอกเค้าว่า..อย่าทำอีกนะ...เค้ายังลองอีกรอบ เราก็บอกเค้าเรียบๆว่า...ถ้าทำอีกมรึงตาย...เค้ายังทำอีกค่ะ เราไม่พูดอะไรอีกแล้ว แต่กระชากคอเสื้อเค้าแล้วดันเค้าเข้าไปติดข้างฝาด้วยเข่าของเรา แล้วเงื้อหมัดชกเลยค่ะ เพื่อนๆ ตกใจกันใหญ่ แต่กว่าจะเข้ามาถึงตัวเรา ก็ซัดกันนัวไปแล้ว เราก็โดนค่ะ เจ็บทั้งคู่ หลังจากนั้น เราเชือดไก่ให้ลิงดู เลิกคบเลิกพูดกับเพื่อนคนนี้ เรียนห้องเดียวกันแต่เราทำเหมือนเค้าเป็นอากาศ เพื่อนๆส่วนใหญ่ที่รู้จักเรา จะรู้ว่าเราพูดจริงทำจริง และไม่กลัวเจ็บ ไม่กลัวตาย ชักจะดุ เดือดไปมั๊ยคะเนี่ย พอมานึกกลับไปตอนนั้นยังแหยงตัวเองเลย ว่าเราเป็นได้ขนาดนั้นเชียวเหรอเนี่ย ตอนนี้เราขี้ขลาดจะตาย แค่เห็นใครทะเลาะกันก็เดินหนีแล้ว กลัวโดนลูกหลง จากคุณ : แม่บิ๋ง เขียนเมื่อ : 24 ก.พ. 55 16:06:09

ความคิดเห็นที่ 10 มาถึงจุดเปลี่ยนตัวเองครั้งที่หนึ่งค่ะ พอเราจบม.6 (เก่งมั๊ย) พี่ๆก็ถามว่าเราอยากเรียนต่อมั๊ย เราตอบทันทีว่าอยาก แต่เราเข้าใจว่าพี่ๆทำงานกันเหนื่อยและไม่ได้มีเงินมาก เราจะไปเรียนม.ราม แต่พี่ๆไม่ยอม เค้าบอกว่านิสัยอย่างเราถ้าเข้าราม น่าจะกู่ไม่กลับ เดี๋ยวก็ไปเข้าพวกกับเด็กหัวรุนแรงเค้ากลัวเราจะตายก่อนโต เค้าบอกให้เราไปสอบมหาลัยรัฐดู ถ้าไม่ได้ก็สอบเข้าเอกชน พวกเค้าหลายคนจะช่วยกันส่งเราให้ได้ เราซึ้งมากเลยค่ะ เพิ่งจะรับรู้ได้ถึงความรักที่พี่ๆมีต่อเรา ที่ผ่านมาเราคิดว่าเราเป็นส่วนเกินมาตลอด ไม่มีใครสนใจ ไม่มีใครต้องการ เคยคิดถึงขนาดว่าถ้าไม่ได้เกิดมาน่าจะดีกว่า แต่มาถึงตอนนี้เราเข้าใจแล้ว พี่ๆเองก็ต้องอาศัยความเข้มแข็งอย่างมาก กว่าจะผ่านมาถึงจุดนี้กัน เพราะทุกคนก็เคว้งคว้างและต้องพึ่งตัวเองกันทุกคน เรายังไม่ต้องออกไปหางานทำด้วยซ้ำ แค่มีหน้าที่เรียนหนังสือให้จบและดูแลตัวเอง ทำไมจะทำไม่ได้ล่ะ บอกไม่ถูกค่ะ มันคิดได้เอง ทุกสิ่งทุกอย่างที่เราทำหรือตัดสินใจในชีวิตเรา เราคิดเอง เออเองอยู่คนเดียว เพราะไม่เคยมองเห็นใครที่จะปรึกษาได้ เราไม่ได้ตั้งเป้าหมายว่าจะตั้งใจเรียน จะเลิกเกเร หรือเลิกดื่มเหล้า แต่มันเป็นไปเอง กล้าสาบานได้เลยว่า ตลอด 4 ปีในชีวิตมหาลัยไม่แตะเหล้าเลย แม้แต่ครั้งเดียว (แต่บุหรี่นี่ยังมาเป็นระยะๆค่ะ) ไม่เคยไปเที่ยวกลางคืนกับเพื่อนๆ ซึ่งทุกคนที่รู้จักเราจะไม่เชื่อเลยว่าเราไม่เที่ยวกลางคืน ไม่เคยชอบตั้งแต่เด็กๆแล้ว เคยถูกพี่ๆบังคับพาไปเปิดหูเปิดตาตามผับ ตามเธค แต่เรางอแงจะกลับบ้านท่าเดียว เราไม่ชอบคนพลุกพล่าน เราชอบนั่งดื่มเหล้ากับเพื่อนๆอยู่บ้าน คุยกันสนุกสนานเฮฮามากกว่า จากคุณ : แม่บิ๋ง เขียนเมื่อ : 24 ก.พ. 55 16:20:37

ความคิดเห็นที่ 11 เบรคก่อนนะคะ ต้องไปรับเด็กเนอสฯทั้งสองแล้วค่ะ เดี๋ยวหาโอกาสมาต่อว่าแล้วทำไมถึงกลับมาเป็นนังเมรีอีกรอบล่ะ จากคุณ : แม่บิ๋ง เขียนเมื่อ : 24 ก.พ. 55 16:22:25

ความคิดเห็นที่ 12 ตามอ่านอยู่นะคะ ขอบคุณที่แชร์ค่ะ ถึงแม้ว่าจะต่างปประสบการณ์แต่ตอนนี้ที่เป็นอยู่ เราอินกับประกับโยคนี้ของคุณมากเลย "ที่ผ่านมาเราคิดว่าเราเป็นส่วนเกินมาตลอด ไม่มีใครสนใจ ไม่มีใครต้องการ" รอสักวัน หวังว่าอะไรๆจะดีขึ้นบ้าง จากคุณ : all around the world เขียนเมื่อ : 24 ก.พ. 55 16:58:23

ความคิดเห็นที่ 13 เข้ามาอ่านด้วยคนค่ะ จากคุณ : คนดีที่รอคอย เขียนเมื่อ : 24 ก.พ. 55 17:02:11

ความคิดเห็นที่ 14 มาลงชื่อ ว่ารออ่านอยู่นะครับ คนรักดีถึงเจอสิ่งแวดล้อมยังไงก็ยังเอาดีได้ ไม่โทษคนอื่น โทษสิ่งแวดล้อม เจ๋งๆ จากคุณ : OSK29560 เขียนเมื่อ : 24 ก.พ. 55 17:07:34

ความคิดเห็นที่ 15 โอย....เมื่อกี้อุตส่าห์พิมพ์ไปตั้งเยอะ เน็ตที่บ้านล่มซะงั้น เลยต้องมาพิมพ์ใหม่เลย ต่อค่ะ หลังจากจบมหาลัย เราเข้าทำงานในอุดมคติ คือทำสารคดี แต่ทำอยู่ได้ไม่กี่เดือนก็ท้องค่ะ เป็นท้องก่อนแต่งและท้องกับคนที่ไม่ได้รัก ไม่ได้อยากอยู่ด้วย เป็นภาวะจำยอม แต่ขอข้ามไปละกัน เดี๋ยวยาวเกิน เราแพ้ท้องมากก็เลยต้องออกจากงาน นับตั้งแต่ที่เรารู้ว่าท้อง เราก็หยุดทุกอย่าง เหล้า เบียร์ บุหรี่ ลูกชายออกมาก็แข็งแรงดีค่ะ จนลูกชายอายุได้ 3 ขวบกว่าเราก็หย่า นอกจากการทำสารคดีแล้ว อาชีพในอุดมคติของเราอีกอย่างก็คือ ไกด์ค่ะ อันนี้เพื่อนๆหัวเราะกันมาก เพราะว่าเราเนี่ยต้นแบบความจำปลาทองเลย ความจำสั้นมาก เฟอะฟะ หลงๆลืมๆมาตั้งแต่เด็กๆ จนขนาดตอนจบม.6 ได้แค่อาทิตย์เดียว เจอเพื่อนที่ห้าง เพื่อนเดินมาจับมือเรา ถามเราว่าจำเค้าได้มั๊ย เพราะความขี้ลืมขึ้นชื่อของเรา แต่เราก็ดันทุรังไปสมัครเรียนไกด์จนได้ ตอนที่เรียนไกด์ เราจะเอาลูกไปฝากไว้กับพ่อเค้า ตอนนั้นลูก 7 ขวบกว่าแล้ว เราเลยเริ่มห่างเค้าได้บ้าง แต่ถ้าไม่ได้ออกสนามเราก็จะไปรับกลับบ้านตลอด ช่วงที่เริ่มห่างๆลูกเนี่ย นิสัยดั้งเดิมก็เริ่มกลับมาค่ะ เข้าก๊วนเพื่อนๆไกด์ ทั้งผช. ผญ.และสาวสอง ก็เมากันปลิ้นสิคะ ดื่มกันทุกวัน ถ้าลูกอยู่ก็มาที่บ้านเรา ถ้าลูกไม่อยู่ก็ไปนั่งที่ร้าน เริ่มกลับมาเสียผู้เสียคนอีกแล้ว นึกกลับไปอีกที สงสารลูกชาย เราไปคิดเองว่าเราให้เวลาเค้ามาตั้งแต่เค้าเกิด จนเค้าโตถึง 7-8 ขวบแล้วจะไม่ต้องให้เวลาเค้ามากแล้ว จริงๆ ไม่ใช่เลย พอมานึกๆดูเค้าก็แสดงออกหลายๆอย่างว่าต้องการเรา แต่เรามองข้ามไป คิดแต่ว่าลูกงี่เง่า งอแง ก็เป็นความคิดแบบเข้าข้างตัวเอง เห็นแก่ตัว ณ เวลานั้น มันก็เหมือนกับการปล่อยเสือเข้าป่า ถึงจะห่างมานานแค่ไหน พอกลับเข้าป่าได้มันก็เตลิด เรากลับมาดื่มเหล้า สูบบุหรี่เป็นปกติวิสัยเลยค่ะ เมาแทบทุกวัน แต่ก็ยังเลี้ยงลูกและไปทำงานตามปกตินะคะ แล้วเวลาเราดื่มนะ เราจะเสียนิสัยมากถ้าไม่เมาไม่เลิก ต้องเมาจนฟุบหลับไปนั่นแหละถึงจะเลิก เจ้าสองลิงจะกินนม เดี๋ยวไปชงนมก่อนนะคะ แม่ลูกดกก็เงี้ยค่ะ ขออภัยที่ขาดตอน จากคุณ : แม่บิ๋ง เขียนเมื่อ : 24 ก.พ. 55 19:58:19

ความคิดเห็นที่ 16 รออ่านอยู่นะค้าาาาาาาาาาาาาาาาาา me // นั่งกินมาม่ารอแม่บิ๋งชงนมให้เด็กๆ จากคุณ : Schmuckgirl เขียนเมื่อ : 24 ก.พ. 55 20:31:52

ความคิดเห็นที่ 17 เฮ้อ...กว่าจะหลับกันได้ คุณ all around the world คะ สาเหตุที่เราชอบมาแชร์เรื่องของเราเพราะเราอยากจะสื่อว่า เรื่องร้ายๆที่เกิดขึ้นมันเป็นอดีตไปแล้ว พอเวลาผ่านไปเราก็สามารถมานั่งเล่าได้อย่างชิลด์ ชิลด์ ขำ ขำ ทั้งๆที่ตอนนั้น เวลานั้นความรู้สึกมันเจ็บปวดทรมานแค่ไหนก็ไม่ได้ลืมค่ะ แต่มันไม่ได้รู้สึกแบบนั้นอีกแล้ว เราอยากบอกว่าให้ทุกคนที่เจอเรื่องแย่ๆ ให้เวลากับมันซักหน่อย แล้วเราก็จะผ่านตรงนั้นมาได้เหมือนกันทุกคนค่ะ บางครั้งถ้ายังแก้ปัญหาอะไรไม่ได้ ก็ไม่ต้องรีบร้อนไปแก้ วันนี้คิดไม่ออก เดี๋ยวพรุ่งนี้ มะรืนนี้ อาทิตย์หน้า เดือนหน้าเราก็ต้องเจอทางออกเองค่ะ จากคุณ : แม่บิ๋ง เขียนเมื่อ : 24 ก.พ. 55 22:23:01

ความคิดเห็นที่ 18 #17 ขอบคุณคุณจขกท ค่ะ ตอนนี้เรามาเรียนที่ตปท เรียนจนเหลือเทอมสุดท้ายแล้วเพิ่งมาชอคกับความอ้างว้างโดดเดี่ยวของการอยู่คนเดียว ประหลาดนะ อยู่มาตั้งนานเพิ่งมาเป็น จากคุณ : all around the world เขียนเมื่อ : 24 ก.พ. 55 22:45:28

ความคิดเห็นที่ 19 นับจากที่เราเริ่มกลับมาสำมะเลเทเมาเหมือนเดิม น่าจะกินเวลาถึง 5-6 ปีได้ค่ะ เป็นช่วงเวลาที่มีความสุขกับตัวเองซะจนลืมไปว่า ลูกชายรอเรากลับบ้าน รอเราเลิกดื่มและหันมาคุยกับเค้า โชคเรายังดีที่ตอนเค้าเล็กๆ เราให้ความรักความอบอุ่นเป็นพื้นฐานกับเค้าไว้พอสมควร เค้าถึงยังไม่เตลิด เสียคน เพราะทุกวันนี้เวลาเราคุยกันถึงเรื่องตอนนั้น เค้าจะบอกกับเราว่า เค้าจำได้ว่าเรารักเค้า และไม่เคยทิ้งเค้าเลย แต่เค้าไม่เข้าใจว่าทำไมตอนนั้นเราถึงห่างเหินกับเค้า และเห็นเหล้า เห็นเพื่อนดีกว่าลูก เราได้แต่ขอโทษลูก และบอกลูกว่ามันเป็นความเห็นแก่ตัวของเรา และอาจเป็นเพราะความเหงาด้วยก็ได้ เค้าเข้าใจและให้อภัยเราค่ะ โชคดีจริงๆ ก่อนจะถึงจุดอิ่มตัวและเปลี่ยนแปลงตัวเองอีกครั้ง เราขอเล่าวีรกรรม(เวร)เวลาเมาของเราให้เป็นอุทาหรณ์ซักหน่อยนะคะ ไปสัมนากับที่บริษัท ในฐานะผู้อาวุโส....เมา...ปีนต้นมะพร้าวโชว์ซะเลย นั่งดื่มกับเพื่อนที่บ้าน เมาแล้วตั้งใจจะไปนอน เดินขึ้นบันได...หลับกลางอากาศ...ผล...หน้าผากปูด หน้าแข้งแตกค่ะ อีกครั้ง...เมาจะเดินขึ้นบันได..รุ่นน้องไม่เชื่อใจอุตส่าห์เดินตามหลังขึ้นมาด้วย..เราหลับอีกแล้ว เพิ่งจะขึ้นไปได้ประมาณ 5-6 ขั้น หงายหลังลงมาชนรุ่นน้องตกบันไดมาด้วยกัน เราหัวแตก ศอกแตก รุ่นน้องฟกช้ำนิดหน่อย อยู่บ้านคนเดียว ลูกชายไปค้างบ้านพ่อ เหงาๆ ก็เลยนั่งดื่มคนเดียวตรงระเบียงห้องนอน เมาหลับคาระเบียง ตื่นมากลางดึก คลานกลับมานอนในห้อง เช้าตื่นมานับตุ่มยุงกัดได้ 50 กว่าตุ่ม (ไม่ได้โม้ค่ะ เฉพาะที่ขาสองข้างรวมกันก็ 30 กว่าตุ่ม) โอ๊ย.....ทำไปได้ คิดแล้วยังสงสัยว่าไอ้ตัวน่ารังเกียจตัวนั้น นี่มันเป็นตัวชั้นเองจริงๆนะเหรอ นี่แค่คร่าวๆค่ะ สารพัดสารเพที่เพื่อนๆเล่าให้ฟัง พอหายเมาแล้วรู้สึกอายจริงๆ พอฟังหลายๆครั้งเข้า เราก็เริ่มคิดได้และรู้สึกตัวว่าเราไม่ได้กำลังทำลายชีวิตและอนาคตของตัวเองคนเดียวเหมือนตอนเป็นเด็กและวัยรุ่นอีกแล้ว เพราะตอนนั้นชีวิตดูไม่มีค่าอะไร ไม่มีใครรอที่บ้าน ไม่มีใครโทรตามกลับบ้านเหมือนตอนนี้ แต่เรากำลังทำลายชีวิตของลูกเราอีกคนนึงด้วย เมื่อก่อนเราโหยหาคนที่จะสนใจเรา รักเราและเห็นความสำคัญของการมีชีวิตอยู่ของเรา แต่พอเรามีคนคนนั้น เรากลับมองไม่เห็น พอมานั่งนึกดู ลูกไง เค้ารักเรามาก เค้ารอเรากลับบ้าน เค้าดีใจที่มีเราอยู่ใกล้ๆ เค้าคอยโทรถามว่า...เมื่อไหร่แม่จะกลับ น้ำยารอแม่อยู่นะ.....เค้ามองเห็นคุณค่าของเรา น่าจะเรียกได้ว่าเป็นคนแรกในชีวิตของเราเลยด้วยซ้ำ แต่เราเองนั่นแหละที่มองไม่เห็นค่าของเค้าเลย เรากำลังจะปล่อยเค้าให้มีชีวิตแบบเรา....ค่ะ ร้องไห้ไปกอดลูกไป ตอนนั้นเค้าอายุประมาณ 12 ปีแล้ว กำลังเป็นวัยรุ่นเลย เราขอโทษลูกและบอกเค้าว่าเราจะพยายามไม่ทำแบบนั้นอีก นับว่าเป็นโชคดีอีกเหมือนกันที่เรายังกลับตัวทัน จากคุณ : แม่บิ๋ง เขียนเมื่อ : 24 ก.พ. 55 22:47:18

ความคิดเห็นที่ 20 หมดแล้วค่ะ นังเมรีขี้เมาคนนั้น หมดโอกาสจะกลับมาเข้าร่างเราอีกแล้ว โดยเฉพาะตอนนี้นอกจากน้ำยาแล้ว เรายังมีหมูเคนกับหนูดีอีก รวมเป็นสามคน พลังฉุดมากมายขนาดนี้ แม่ไม่ไปไหนอีกแล้ว เรารู้แล้วว่าที่เรากลายเป็นคนแบบนั้น เพราะความขาดค่ะ ขาดไปซะทุกอย่างที่เป็นความรัก เพราะฉะนั้นเราจะไม่ให้ลูกเราต้องขาดเหมือนกับเรา เราจำได้แม่นเลยว่าเราดื่มครั้งสุดท้ายตอนปีใหม่ปี 51 หลังจากนั้นเรายังไม่เคยแตะอีกเลยค่ะ และไม่เคยนึกอยาก จนตอนนี้เพื่อนๆ ก็ห่างหายกันไปแทบจะไม่ได้เจอกันเลย แต่เราก็ไม่ขาดอะไรแล้วค่ะ ได้รับความรักความสนใจจนล้นเลย จนบางทีต้องบอกลูกว่าให้ไปสนใจพ่อมั่ง พ่อมานงอนแล้วงอนอีกที่ลูกรักแม่มากกว่า(อันนี้มันของตายย่ะ) สำหรับคนที่ตามอ่านมา อย่าเพิ่งรังเกียจแม่บิ๋งนะคะ ตอนนี้เราไม่ใช่คนเดิมอีกแล้ว ใจเย็นลง ไม่ชอบทะเลาะกับใคร ไม่อยากมีเรื่อง และกลัวตายแล้วค่ะ กะว่าต้องรอไอ้ตัวเล็กมันเป็นสาวซะก่อนแหละถึงจะยอมตาย แก่จนเหนียงยานก็จะยอมล่ะ แถมรูปเจ้าคนโตกับเจ้าคนเล็กให้ดูค่ะ เป็นรูปเก่าตั้งปีกว่าละ เพราะเจ้าคนโตเดี๋ยวนี้ไม่เคยไปไหนกับแม่เลย ติดเพื่อน เลยมีแต่รูปเก่า จากคุณ : แม่บิ๋ง เขียนเมื่อ : 24 ก.พ. 55 22:58:43

ความคิดเห็นที่ 21 ส่วนอันนี้เป็นเจ้าตัวเล็กกับตัวกลาง(หมูเคนกับหนูดีค่ะ) จากคุณ : แม่บิ๋ง เขียนเมื่อ : 24 ก.พ. 55 23:00:44

ความคิดเห็นที่ 22 จขกท. คุณเหมือนสามีเรามากอ่ะค่ะ (แต่สามีเราอาจจะหนักกว่า) เจอมาหมด ลองมาหมด เที่ยวมาหมดแล้ว และก็หักดิบ เลิกได้ คิดดีขึ้นมาได้ด้วยตัวเอง อยู่กินกันมาสัก 5 ปี เค้าถึงได้เปิดใจเล่าเรื่องของเค้าในอดีต ว่าเค้าเป็นคนที่แย่ขนาดไหน (เราตรงข้ามกับเค้าอย่างสิ้นเชิง ไม่กินไม่เที่ยวในชีวิตเคยไปเทคครั้งเดียว กับคนในออฟฟิศที่เรารักเหมือนแม่) ด้วยความที่เค้ากลัวเพื่อนเค้ามาแฉในสักวันหนึ่ง แล้วเราจะรับไม่ได้ ก็เลยตัดสินใจ เล่าเรื่องตัวเองให้เราฟัง ตอนแรกก็อึ้งไปเหมือนกัน แต่ได้เห็นน้าชายเราที่เค้ารักกับน้าสาวมายี่สิบกว่าปีที่บ้านนอก น้าชายไม่กินไม่เที่ยว อยู่บ้านซักผ้า ล้างจาน ให้เมีย พอเข้ากรุงเทพมาทำงานเท่านั้นแหละค่ะ ดีแตก มีเมียน้อย ลูกสักคนไม่รับผิดชอบเหลียวแล เปลี่ยนไปจากหน้ามือเป็นหลังเท้า เราก็เลยได้คิดว่า อืม...เค้า(สามี)เป็นอย่างนี้ก็ดีเหมือนกัน จะได้รู้ทันลูก สังเกตลูกได้เมื่อลูกเริ่มจะเกเรหรือเสียคน จะได้บอกสอนลูกได้ว่าสังคมการเที่ยวกินมันเป็นยังไง ดีกว่าดีมากมาย แล้วมาดีแตกกระจายทีหลังแบบน้าเขย และอีกอย่าง เราฟังเค้าแล้วเรารู้สึกทึ่งค่ะ คนที่ได้ลงไปยุ่งกับสิ่งเลวร้ายอย่างนั้น แล้วกลับตัวกลับใจเองได้ขนาดนี้ เรารู้สึกนับถือว่าเค้าทำได้ยังไง ถ้าเป็นเรา เราอาจจะยังคงวนอยู่ในวังวนนั้น *********** ตั้งแต่เค้ามีเรา ก็ขยันเก็บเงิน เราสร้างหลายๆ อย่างด้วยกัน ญาติๆ เค้าที่ต่างจังหวัดยังมาพูดกับเราเลยค่ะว่า "มันหาเงินที่ไหนมาปลูกบ้านสวยงามขนาดนี้ได้ ขายยาเปล่าวะ?" ถามเราตรงๆ อย่างนั้นเลยเชียวค่ะ เราได้แต่เฉยๆ และยิ้มให้เค้า และอดนึกสงสารเค้าไม่ได้ แม้แต่ญาติที่ได้ดูแลเค้าตั้งแต่เด็ก (11-12 ปีเค้าเข้ามาอยู่กรุงเทพ) ยังไม่มีใครที่จะเข้าใจเค้าดี จริงๆ คนที่แข็งแกร่ง และออกจะแข็งกร้าวภายนอกอย่างเค้า แอบเหงาและโดดเดี่ยวบ่อย รู้สึกว่าถูกทิ้ง ไม่มีค่า ก็เลยทำอะไรไม่สนใจคนรอบข้าง เพราะไงก็ไม่มีใครสนอยู่แล้ว ทุกวันนี้ เรารักและภูมิใจในตัวเค้ามากค่ะ และเมื่อเค้าเล่าเรื่องเมื่อไร เราจะบอกว่า "อดีตไม่สำคัญ เรามองเค้าที่เค้าเป็นเค้าในวันนี้มากกว่า" ไม่ขออะไร ขอแค่ไม่ทิ้งกันไป อยู่กันจนเฒ่าแก่ ก็พอแล้ว แก้ไขเมื่อ 25 ก.พ. 55 09:08:55 จากคุณ : Lovely Creature เขียนเมื่อ : 25 ก.พ. 55 08:45:24

ความคิดเห็นที่ 23 ^ ^ เราอาจจะเขียนวกวน แต่อยากจะบอกว่า "เป็นกำลังใจให้แม่บิ๋งนะคะ" "คนที่เค้ารักคุณ เค้าไม่สนอดีตของคุณหรอกค่ะ เพราะเค้ารักคุณที่เป็นคุณ" จากคุณ : Lovely Creature เขียนเมื่อ : 25 ก.พ. 55 08:48:21

ความคิดเห็นที่ 24 ลูกลูกน่ารักกันมากทุกคนเลย ขอให้ต่อไปนี้คุณมีความสุขนะค่ะ จากคุณ : คนดีที่รอคอย เขียนเมื่อ : 25 ก.พ. 55 10:02:11

ความคิดเห็นที่ 25 พอมานั่งนึกดู ลูกไง เค้ารักเรามาก เค้ารอเรากลับบ้าน เค้าดีใจที่มีเราอยู่ใกล้ๆ เค้าคอยโทรถามว่า...เมื่อไหร่แม่จะกลับ น้ำยารอแม่อยู่นะ.....เค้ามองเห็นคุณค่าของเรา น่าจะเรียกได้ว่าเป็นคนแรกในชีวิตของเราเลยด้วยซ้ำ แต่เราเองนั่นแหละที่มองไม่เห็นค่าของเค้าเลย เรากำลังจะปล่อยเค้าให้มีชีวิตแบบเรา....ค่ะ ร้องไห้ไปกอดลูกไป ตอนนั้นเค้าอายุประมาณ 12 ปีแล้ว กำลังเป็นวัยรุ่นเลย เราขอโทษลูกและบอกเค้าว่าเราจะพยายามไม่ทำแบบนั้นอีก นับว่าเป็นโชคดีอีกเหมือนกันที่เรายังกลับตัวทัน ......... น้ำตาไหลตาม เมื่ออ่านตรงนี้ T-T ซึ้ง+อิน จากคุณ : คัสตาร์ดราดนมข้น เขียนเมื่อ : 25 ก.พ. 55 12:25:19

ความคิดเห็นที่ 26 อ่านแล้วสงสารชีวิตวัยเด็กที่แสนเหงาของแม่บิ๋งจัง ดีที่แม่บิ๋งใฝ่ดี...ไม่หลงผิดกับสิ่งรอบข้าง ตอนนี้แม่บิ๋งได้รับความรักเด็มล้นจากคนที่คุณรักมากมายทดแทนแล้ว ขอให้ต่อไปมีแต่ความสุขนะคะ จากคุณ : รักเฌอ..ประเทศไทย เขียนเมื่อ : 25 ก.พ. 55 15:26:31

ความคิดเห็นที่ 27 ใช่แล้วค่ะ อดีตก็คืออดีต เราโชคดีจริงๆที่ไม่เดินผิดเตลิดเปิดเปิง และความรักที่เคยขาดตอนนี้ก็เติมจนล้นแล้วค่ะ จากคุณ : แม่บิ๋ง เขียนเมื่อ : 25 ก.พ. 55 20:41:57

ความคิดเห็นที่ 28 ให้กำลังใจค่ะ อดีตเราก็เคยเป็นเมรีขี้เมาเช่นกัน ทุกวันนี้เป็นคุณแม่ลูกสอง ก็ปรับปรุงตัวเพราะลูกและแฟนนี่แหล่ะ ลูกคือเหตุผลที่ต้องปรับปรุงตัว เราอยากเป็นแม่ที่ดี ส่วนสามีคือกำลังใจ เค้าไม่เคยห้ามแบบบังคับหักดิบเลยค่ะ มีแต่โน้มน้าว ให้ลด ละ เลิก พูดเป็นกำลังใจ มีบ่นบ้างเวลาเราตอบแบบกวนประสาท ถ้าเค้าพูดถึงเรื่องนี้มากๆ ก็เป็นอดีตที่แสนแซ่บ วีรกรรมที่แสนซ่าส์ ที่บ้างครั้งมองย้อนกลับไปก็ขำตัวเองจริงๆ มีรู้สึกแย่บ้างแต่เราเมาแล้วออกแนวบ้าๆบอๆ นึกทีไรก็อดขำไม่ได้ ก็จะพยายามทำตัวเองให้ดีขึ้นไปเรื่อยๆต่อไปค่ะ คุณแม่บิ๋งก็ใช้ชีวิตที่ดีต่อไปนะคะ มีอดีตเป็นบทเรียน สอนลูกสอนหลาน ก็น่าจะเข้าใจ และสอนได้ตรงจุดเพราะเคยผ่านมาก่อน ยิ้มรับวันใหม่ให้สดใสต่อไปนะคะ คุณแม่บิ๋งคะ มาพยายามต่อไปด้วยกันนะคะ จากคุณ : อบอุ่น (ผ้าผืนใหญ่) เขียนเมื่อ : 26 ก.พ. 55 01:56:04

ความคิดเห็นที่ 29 ได้เลยค่ะ คุณอบอุ่น ดีใจด้วยค่ะที่คุณก็กลับตัวได้เหมือนกัน จากคุณ : แม่บิ๋ง เขียนเมื่อ : 26 ก.พ. 55 18:49:57