ความคิดเห็นที่ 1 มีแม่ที่รู้สึกยังงี้จริงๆหรือนี่___????? เพราะเราเคยรู้สึกว่าแม่รักเราน้อยกว่าพี่และน้อง เนื่องจากเราเป็นลูกคนกลาง คือเข้าใจอ่ะนะว่าแม่รักเรา แต่มันรู้สึกว่าน้อยกว่าพี่น้องอ่ะ เช่นทุกวันนี้พอคุยเรื่องวัยเด็ก แม่จะพูดถึงแต่พี่สาวตอนเด็กว่าน่ารักงั้นน่ารักงี้ เหมือนไม่มีเราวัยเด็กในความทรงจำของแม่เลย(รู้นะว่ามีแต่มันน้อยใจอ่ะ) ถ้าคุณจขกท.รู้สึกตัวแล้วลองปรับตัวใหม่ เราเชื่อว่าลูกสาวคนโตจะรับรู้ความรักจากคุณได้ค่ะ จากคุณ : สรณธรรม เขียนเมื่อ : 16 มี.ค. 55 18:44:26

ความคิดเห็นที่ 2 อ่ะนะ มารอฟังคำตอบ จากคุณ : Nok เขียนเมื่อ : 16 มี.ค. 55 18:45:40 A:182.52.139.142 X: TicketID:350079

ความคิดเห็นที่ 3 น้องพูดออกมาเองเลยหรอคะว่า ทำไมไม่รัก? จขกท ไม่ได้พูดใส่ลูกใช่ไมีคะว่า ไม่รักแล้วนะอะไรแบบนี้อ่ะ คือ 3 ขวบ พูดออกมาเอง น้องคงเศร้ามากอ่ะค่ะ ทำยังไงให้รักมากขึ้น เราช่วยตรงนี้ไม่ได้จริงๆ มันต้องมาจากความรู้สึกของตัวเองอ่ะค่ะ รอแม่ท่านต่อไปมาช่วยแนะนำเนาะ จากคุณ : หนมจีนเส้นหนึบ (kkasemos) เขียนเมื่อ : 16 มี.ค. 55 18:47:03

ความคิดเห็นที่ 4 เรามีหลาน2คน วัยใกล้กัน รู้เลยว่าพ่อแม่เค้ารักคนเล็กมากกว่า ตอนนี้ตัวเองมีลูก2คน เรารักคนโตมากกว่า แต่คนเล็กเพิ่งคลอดอาจยังไม่ผูกพันธ์ ความรู้สึกเราห้ามไม่ได้แต่เราพยายามไม่ให้ลูกรู้สึกถึงความต่างจะดีกว่าค่ะ จากคุณ : superkoy เขียนเมื่อ : 16 มี.ค. 55 18:48:09

ความคิดเห็นที่ 5 เพราะอะไรถึงมีลูกสองคนคะ ไม่สิ... ทำไมถึงมีลูกคะ? จากคุณ : My Sea Lion เขียนเมื่อ : 16 มี.ค. 55 18:48:23

ความคิดเห็นที่ 6 เราก็มีลูกสองคนค่ะ รักคงรักเท่ากันแหล่ะค่ะ แต่ความเป็นห่วงอาจจะห่วงคนเล็กมากกว่า เนื่องจากเค้ายังเล็ก พูดยังไม่ได้อ่ะค่ะ จากคุณ : คุณแม่น้องโจซึ เขียนเมื่อ : 16 มี.ค. 55 18:55:02

ความคิดเห็นที่ 7 เราก้อมีลูกสาว2คนค่ะ แล้วก้อมีปัญหาคล้ายๆกับจขกทเลยค่ะ ใช้เวลาปรับตัวจนคนเล็กเกือบขวบค่ะ พอถามใจตัวเองจริงๆก้อรู้ว่าเรารักลูกเท่ากันนั่นแหละค่ะ แต่อาจจะห่วงคนเล็กมากกว่า จากคุณ : sexystar เขียนเมื่อ : 16 มี.ค. 55 19:03:41

ความคิดเห็นที่ 8 คห.3 น้องเขาพูดเองเลยค่ะ ตัวเราฟังอึ้งมาก คห.5 ไม่ได้ตั้งใจจะมีเลยค่ะ พอมีก็เลยปล่อย ท้องแรก เครียดมากไม่รู้จะบอกที่บ้านยังไง แฟนก็มีหญิงอื่นอีก         ท้องที่สองก็ไม่ได้ตั้งใจอีก...แต่ความรู้สึกดีกว่าท้องแรก แฟนเอาใจใส่ดี เหมือนกับว่า ท้องที่สองทุกอย่าง   ลงตัวกว่า ตัวเราก็เลี้ยงเด็กอ่อนเป็นแล้ว ตอนคนแรก กลับมาบ้านแฟน วันแรก เราร้องไห้เลยค่ะ รู้สึกเหงาๆ เครียดๆ ฟังดูเหมือนคำแก้ตัวของคนเป็นแม่ที่มีความรู้สึกแบบนี้ แต่มันเป็นความรู้สึกจริงๆ ตอนนี้เขาทั้งซน ทั้งดื้อ พูดไม่ฟัง กวนประสาทบ่อยๆ เราก็เข้าใจนะว่าเขายังเด็กอยู่ แต่ตัวเราเครียดเอง บ้านสามีก็ขี้บ้น จู้จี้ เราเป็นแม่ แบบ Full time จะไปไหนก็ไม่ได้ ไม่มีสังคมอื่น คนเป็นสามี ก็ดูได้แปปเดี่ยว พอง่วงหน่อยลูกกวนก็เหวี่ยง พาลประชดประชัน ทำเสียงดังใส่ พูดจาให้เสียความรู้สึกอยู่เรื่อยๆ พอเราจะขอไปไหนมาไหนบ้าง ก็ไม่ให้ไป เงินก็ให้เดือนละพัน ไปๆมาเหมือนจะเป็นกระทู้บ่นสามีไปด้วยนะเนี่ย (แค่อยากจะระบาย ) อย่าใส่ใจเลยนะค่ะ ขอบคุณทุกความคิดเห็นค่ะ จากคุณ : HMu_Cute เขียนเมื่อ : 16 มี.ค. 55 19:09:33

ความคิดเห็นที่ 9 จะเข้ามาบอกว่า " เด็กเค้ารับรู้ได้นะคะ "   เพราะเราเคยผ่านความรู้สึกนั้นมาแล้ว เราเป็นลูกคนโตค่ะ สงสารลูกคุณจังค่ะ กว่าเค้าจะโตเป็นผู้ใหญ่ และโตพอที่รับรู้และเข้าใจชีวิต จากคุณ : เอื้องเข็มแสด เขียนเมื่อ : 16 มี.ค. 55 19:10:16

ความคิดเห็นที่ 10 คุรเเม่ ค่ะ คุณเเม่เข้าใจผิดเองค่ะ ความจริงคุณเเค่ สบสันทางความรู้สึก รู้สึกว่าเจ้าตัวเล็ก มันเป็นเด็กกว่าต้องดูเเลเยอะกว่าเท่านั้น รวมทั้ง ประสบการณ์ในการเลี้ยงเด็กมีมากกว่าไม่เครียดเท่าเจ้าคนโต อายุมากขึ้นด้วยตอนมีเจ้าตัวเล็ก ส่วนคนโตคุณเเค่ รู้สึกว่าเขาเป็นผู้ใหญ่กว่าตัวเท่านั้นเองค่ะ  เมื่อตอนดูเเล เลยขาดหายไปมาดูตัวเล็กแทน ที่จะดูเเลตัวโต แถมยังเครียดการปรับตัวเป็นเเม่ครั้งเเรกในชีวิต ความสัมพันในครอบครัวเปลี่ยนเพราะเจ้าตัวโต เกิดมา แต่มันต้องปรับเยอะค่ะ เมื่อ่กอน เเค่ สามี+ภรรยา  ต่อมา สามี+ลูก +ภรรยา ,สามี+ลูก, ภรรยา+ลูก ,เห็นไหมกลายเป็นความสัมพันตั้ง 3เเบบ วุ่นวายไหมคะ คุณเลยเอามาลงความผิดที่ตัวโตโดยไม่ตั้งใจ เเต่พอมีตัวเล็ก มันเริ่ม ชินๆกับสิ่งที่เป็นอยู่เลย ไม่เครียด ก็เลยพอเลี้ยงตัวเล็กมันมาซึ่งความพร้อมทางจิตใจที่มากกว่า คุณเลยสนุกกับตัวเล็กมากกว่าเท่านั้นเอง ปล. เข้ามาเขียนระหว่างคุณเเม่ตอบเลย กะเเล้วว่าต้องมีตัวโตตอนไม่ได้พร้อมเต็มร้อย เราเข้าใจคุณเเม่ค่ะ เราก็เป็นแบบคุณเเม่เลย  เเต่ พอปรับความเข้าใจของตัวเองเเล้ว คุณเเม่จะยอมรับ เเละเข้าใจตัวเอง รักเท่ากันเองเเหละค่ะ ดูสิค่ะ คุณ ยังตกใจ ยังเครียดเลยเวลาเจ้าตัวโดตมาพูดมาบอกคุณ เเล้วเรียกว่าไม่รักได้ไงค่ะ   แก้ไขเมื่อ 16 มี.ค. 55 19:19:35 แก้ไขเมื่อ 16 มี.ค. 55 19:15:09 จากคุณ : doong เขียนเมื่อ : 16 มี.ค. 55 19:13:28

ความคิดเห็นที่ 11 เราก็เป็นเหมือนกันค่ะ ก่อนจะมีลูกคนเล็กเราทั้งรักทั้งหลงคนโตแต่ตั้งแต่คนเล็กคลอดมาแล้วเราก็มัวยุ่งกับคนเล็กจนไม่มีเวลาให้คนโตเลย รู้สึกสนิทกับลูกชายคนเล็กมากกว่า แล้วก็ลำคาญลูกคนโตจนบางทีเผลอตะคอกลูกแค่เพราะลูกบอกว่า แม่จ๋าหอมหนูด้วยซิ  เพราะเราชอบหอมแต่น้องคนเล็ก ตอนเราดุลูก ไม่ร้องแต่เค้าซึมไปพอตอนกลางคืนทุกคนหลับหมดแล้วเราได้ยิน เสียงลูกคนโตแอบร้องให้สะอื้นเบาๆใต้ผ้าห่ม พอเห็นลูกแอบร้องให้เท่านั้นแหละหัวใจเรารู้สึกเจ็บจี๊ดขี้นมาเลย รีบเข้าไปกอดลูกแล้วบอกแม่ขอโทษ ตั้งแต่นั้นมาเราก็พยามกอด หอมลูกคนโตให้มากขึ้น แต่มันก็ยังรู้สึกขัดๆอยู่ทุกที จากคุณ : dason22 เขียนเมื่อ : 16 มี.ค. 55 19:35:38

ความคิดเห็นที่ 12 คห. 10 ขอบคุณนะค่ะ ความรู้สึกนั้นใช่เลยค่ะ   คือตอนนี้ส่วนมากจะเล่นกับตัวเล็กมากกว่า เพราะกำลังหัดพูด และขี้อ้อนมาก ส่วนตัวโตเขาจะสนิทกับย่ากับพ่อเขามากกว่า แต่เวลาเห็นเราเล่นกับน้อง เขาก็จะมาขอเล่นด้วย ซึ้งเราก็เล่นด้วยทั้งคู่ แต่ความรู้สึกร่วมของเราจะมีตอนเล่นกับตัวเล็กมากกว่า ขอบคุณทุกความเห็นนะค่ะ (คิดอยู่นานว่าจะตั้งกระทู้นี้ดีไหม สุดท้าย ก็รู็ว่า ไม่มีปัญหาไหนที่แก้ไม่ได้ และไม่มีแม่คนไหนไม่รักลูกค่ะ) ขอบคุณจริงๆนะคะ จากคุณ : HMu_Cute เขียนเมื่อ : 16 มี.ค. 55 19:37:13

ความคิดเห็นที่ 13 อ่าน คห.11 เราน้ำตาซึมเลย แก้ไขเมื่อ 16 มี.ค. 55 19:46:53 จากคุณ : Fairybox เขียนเมื่อ : 16 มี.ค. 55 19:46:37

ความคิดเห็นที่ 14 เราเชื่อว่า จขกท.คงรักลูกเท่ากันค่ะ แต่ด้วยความเหนื่อย หรืออาจจะสับสน มัวแต่ทำอะไรให้คนเล็ก เลยเผลอดุคนโตและอาจจะรำคาญคนโตในบางทีก็เป็นได้ ตอนนี้คนโตอาจจะซนและดื้อ เพราะเค้าอาจกำลังเรียกร้องความสนใจจากแม่อยู่ก็เป็นได้นะคะ อย่ารู้สึกกับแกไม่ดีเลย แกก็มีหัวใจน้อยๆที่มีแม่ และรักแม่เหมือนกันนะคะ คงกำลังอิจฉาน้องอยู้ แก้ไขเมื่อ 16 มี.ค. 55 19:51:49 จากคุณ : Fairybox เขียนเมื่อ : 16 มี.ค. 55 19:49:43

ความคิดเห็นที่ 15 เพิ่งมาคิดว่าจะรักไม่เท่ากันแล้วล่ะ ตะกี้เจอตัวเล็กว่าแม่ จำไม่ได้แล้วล่ะ ว่าอย่างไร แต่คนเล็กจะว่าแม่บ่อย 10 ขวบ ส่วนคนโตนี่ อาจจะเป็นเพราะเขาโตแล้ว ๆโดนน้องแกล้งบ่อย ก็เลยทะเลาะกัน แม่ก็ชอบว่าแต่เขา(คนโต) แต่หากใครว่าอะไรแม่ลับหลัง เขาจะแก้ตัวแทน ตลอด 2ปีก่อนชอบมาให้แม่กอดก่อนนอน ปีนี้ 14 แล้ว ค่อยๆห่างแม่ไม่มากอดบ่อยเหมือนเดิม เราเคืองคนเล็กมากๆ ไม่เคยที่จะแก้ตัวหรือแก้แทนแม่เลย (แฟนมาเล่าขำๆให้ฟัง ทำนองบอกว่าคนโตรักแม่มากอยากให้แม่รักเขามากๆหนอ่ย) คือ เขาโตแล้ว เราค่อนข้างกดดันเพราะอยากให้ ได้ดี ไม่ค่อยชมบ่อยนัก สมองดีแต่ขี้เกียจ ส่วนคนเล็ก(ผู้ชายทั้งคู่) สอนหนังสือเกือบทุกวัน หลังเลิกเรียน แต่มาคิดๆดูไม่ค่อยยุติธรรมกับเรานัก ในสายตาลูกแม่เป็นนางมารร้าย (ให้แต่อ่านหส ,ห้ามเล่นเกมส์ ,ขอซื้อของเล่นแพงไม่ให้ แต่พ่อเป็นพ่อพระ (ตามใจ อยากได้ของเล่น มายืมแม่ 1 พัน แต่ไม่คืน)  ตอนนี้มานั่งคิดๆดูคงต้องปล่อย ชีวิตเป็นของเขา เราเกิดเขามาก็จริง จะร้าย ดีอย่างไร ก็ตัวเขาเอง .....จะเพิ่มความรักให้คนโตดีกว่า จากคุณ : thaitawan เขียนเมื่อ : 16 มี.ค. 55 20:27:09

ความคิดเห็นที่ 16 ตอบในฐานะที่เป็นลูกนะคะ เราว่าเราก็รับรู้ได้นะคะว่าใครรักเรามาก หรือรักเราน้อย มันเป็นความรู้สึกว่า ทำไมพูดว่ารักเท่ากัน ทั้งที่ความจริง ไม่ใช่เลยอ่าค่ะ มันจะเป็นตะกอนเรื่อยๆนะคะ จนเก็บกด บางทีก็พาลไม่อยากเจอ ไม่อยากได้ยินเสียงเลยค่ะ (อันนี้คือเรานะคะ กรณีอื่นไม่ทราบค่ะ) แต่ตอนนี้เราพยามคิดว่า ยังไงก็เป็นพ่อแม่เรา ไม่มีทางเลือกค่ะ แต่เชื่อค่ะ ว่าความรู้สึกผูกพันธ์กับพ่อแม่พี่น้อง อาจจะน้อยลงไปค่ะ เราก็เพิ่งทราบเนี่ยแหละค่ะ ว่าแม่ๆมีความรู้สึกแบบนี้กันจริงๆ ที่ผ่านมาคิดปลอบใจตลอดว่าเราคิดไปเอง สู้ๆนะคะคุณแม่ๆที่มีความรู้สึกแบบนี้ ขจัดออกไปให้ได้นะคะ โลกนี้ ไม่มีใครสร้างรอยแผลในใจลูกได้เจ็บกว่าคนเป็นพ่อแม่ทำหรอกนะคะ จากคุณ : เปลี่ยนไม่ได้ เขียนเมื่อ : 16 มี.ค. 55 20:29:31

ความคิดเห็นที่ 17 มาให้กิฟจขกท.เป็นกำลังใจนะคะ เราว่าหลายบ้านเป็นค่ะ เอาจริง ๆ เลย แม่รักลูกทุกคนอะรักแน่ ๆ ค่ะ แต่ถามว่าเท่ากันเป๊ะ ๆ มั๊ย เราว่าก็ไม่เท่า อาจจะต่างกันมาก ต่างกันน้อยหรือบางคนแทบไม่ต่างกันเลย มันจะมีอะไรหลาย ๆ อย่างมาเป็นปัจจัยเสมอ บางทีมันเป็นเรื่องที่ช่วยไม่ได้จริง ๆ บางบ้าน ลูกคนนึงหน้าตาน่ารัก อีกคนหน้าตาธรรมดา จูงไปพร้อมกัน ไปไหนคนก็ชมแต่คนที่น่ารัก เป็นหน้าเป็นตา เป็นความภาคภูมิใจของเรา มันก็อดไม่ได้ที่จะลำเอียง หรือเด็กบางคนขี้อ้อน ฉอเลาะ ช่างเจรจากว่าอีกคน มันก็อดที่เราจะเผลอลำเอียงไม่ได้ แต่ทั้งนี้ทั้งนั้นแม้ว่าสิ่งที่อยู่ในใจมันจะควบคุมลำบาก แต่เราควบคุมสิ่งที่แสดงออกมาได้เสมอ ทันทีที่รู้สึกตัวว่าแสดงสีหน้าไม่ดี พูดไ่ม่ดี หรือเมินเฉยต่อเค้ามากไปก็ต้องรีบแก้ตัวค่ะ กอดเค้าเยอะ ๆ เล่นกับเค้าบ้าง เมื่อไหร่ที่รู้สึกตัวก็พยายามชดเชย เดี๋ยวก็ดีขึ้นค่ะ สู้ ๆ นะคะ จากคุณ : IrisGiRL เขียนเมื่อ : 16 มี.ค. 55 20:52:35

ความคิดเห็นที่ 18 จริงนะเราว่าไม่มีพ่อแม่คนไหนรักลูกเท่ากัน พ่อกับแม่เราก็พูดอย่างนั้นเพราะทั้งสองคนก็มีพี่น้อง พ่อแม่เราเลยตัดสินใจมีเราคนเดียว รักแค่คนเดียว สามีเราก็มีพี่น้องคนรอบข้างดูออกทุกคนว่าแม่เค้ารักลูกไม่เท่ากัน แต่คนเป็นแม่ซะอีกคิดว่าตัวเองรักเท่ากัน จากคุณ : แม่น้องฟ้าใส (มามี๊ตัวกลม) เขียนเมื่อ : 16 มี.ค. 55 20:56:13

ความคิดเห็นที่ 19 ลองมองในมุมของลูกนะคะ เคยมีกันอยู่ พ่อ แม่ ลูก 3 คน แล้ววันหนึ่งแม่ไม่อยู่เพราะไปคลอดน้อง พ่อต้องเฝ้าแม่ เด็กไม่เข้าใจหรอกค่ะ ว่าพ่อกับแม่ทิ้งเขาไปไหน แถมกลับมาพาใครมาด้วยก้ไม่รู้ เวลาที่ เคยมีให้เขาก็ลดลง เด็กจะรู้สึกยังไง ถามว่ารักน้องไหม ก้รักนะคะ แต่ก็น้อยใจ ไม่เข้าใจค่ะ ถ้าพ่อแม่ยิ่งสอนว่าต้องยอมให้น้อง เพราะน้องเด็กกว่ายิ่งไม่เข้าใจค่ะ ถ้าเด็กๆ เล่นกันอยู่ อยู่ๆ น้องแย่งของเล่นพี่ ทะเลาะกัน คุณแม่จะดุใครคะ หรือดุสองคน คนพี่ก็จะคิดว่าเขาผิดอะไร เด็กโตมาก็อาจเข้าใจอะไรมากขึ้น ว่าเขาอาจคิดมากไป แต่พวกนี้มันก็เป็นตะกอนอยู่ในใจนะคะ จากคุณ : vv_addict เขียนเมื่อ : 16 มี.ค. 55 21:11:30 A:24.58.56.44 X: TicketID:351442

ความคิดเห็นที่ 20 เราเห็นด้วยกับคห 10 มากค่ะ เพราะเราเองก็ผ่านความรู้สึกแบบนี้มาสดๆร้อนๆ เราร้องไห้ต่นลูกหลับทุกวัน เพราะความรู้สึกผิดที่รู้สึกรักลูกไม่เท่ากัน เราเองก็เหมือน จขกท ที่พยายามทำทุกทางให้ความรู้สึกแบบนี้หายไป ทั้งไปปรึกษาหมอ ทั้งพยายามปฏิบัติธรรม พยายามสารพัดก็ไม่ดีขึ้น ลูกเราก็เคยพูดแบบลูก จขกท ว่าแม่ไม่รักหนูแล้วเหรอ เราเองพอได้ยินแบบนั้นก็ร้องไห้เลยค่ะ จนสุดท้ายผ่านมาหนึ่งปีลูกคนเล็กอายุขวบกว่า อยู่ดีๆเราก็หายค่ะ ตอนนี้รู้สึกรักลูกเท่ากันแล้วล่ะค่ะ เราเลยย้อนคิดว่า ที่ผ่านมาเราคงแค่ซึมเศร้าหลังคลอดและสับสนกับวิถีชีวิตใหม่ที่มีสมาชิกเพิ่มขึ้น เราคิดว่าทุกอย่างจะผ่านไปได้และคลี่คลายลงนะคะ^^ เอาใจช่วยค่ะ จากคุณ : by iPhone (Minniemommy) เขียนเมื่อ : 16 มี.ค. 55 21:28:15

ความคิดเห็นที่ 21 เรามีลูกสองคนเหมือนกัน ตอนที่ท้องคนที่สองก็เคยรู้สึกว่าเราจะรักคนที่สองเท่าคนแรกมั๊ยเพราะเราให้ความรักเค้าไปหมดแล้ว แต่พอคนที่สองออกมาจริงๆ เราก็ห่วงเค้าด้วยวัยที่ใกล้กันเราก็จะกลัวว่าเค้าจะทับน้องบ้าง จะทำอะไรแรงๆ ซึ่งน้องยังไม่สามารถช่วยตัวเองได้ แต่มันก็ไม่ใช่ว่าเราจะรักคนโตน้อยลงที่เราดุบ้างให้จับน้องเบาๆ แต่อาจจะเป็นเพราะห่วงคนเล็กมาก สำหรับน้องพั้นซ์เค้าน่าสงสารนะคะ คุณแม่ลองมองในมุมที่เราสงสารลูกมั๊ยที่เรารู้สึกเหลื่อมล้ำกันขนาดนี้ ลองให้ความรู้สึกสงสารเค้าบ่อยๆ ก็จะทำให้เราค่อยๆ ลดอารมณ์รุนแรงลงได้นะคะ ตอนแรกๆ อาจจะปรับอารมณ์ยากอยู่ ถ้าเราโกรธ เราก็ลองเดินไปทางอื่นดู แล้วก็ใช้เวลานั้นลองคิดถึงมุมที่เราสงสารเค้าตรงไหนบ้าง สู้ๆ นะคะคุณแม่ จากคุณ : zezenono เขียนเมื่อ : 16 มี.ค. 55 21:35:42

ความคิดเห็นที่ 22 จขกท. เราคิดเหมือน คห.10 นะ จริงๆ เราว่า คุณไม่ใช่ ...ไม่รักลูก...น้อยกว่ากันหรอกค่ะ แต่คิดว่าอาจจะไม่ค่อยได้ใกล้ชิดเลี้ยงคนโตเหมือนกับคนเล็ก แล้วยิ่งคนโต ติดพ่อกับย่า การดูแล หรือเอาใจใส่ลูกคนโตก็เลยไม่ค่อยได้ทำให้ เหมือนกับทำให้คนเล็ก คุณจึงมีหน้าที่ดูแลคนเล็กมากกว่าคนโตไปโดยอัตโนมัติ เพราะจริงๆ แล้วคุณก็คล้ายๆ กับเรา ลูกเราคนโต พี่สาวกับพี่เขย (ไม่มีลูก)เป็นคนเลี้ยงให้ ตั้งแต่แบเบาะและก็รักกันเหลือเกิน ไม่ตีลูกเราเลย รักมาก ลูกเราก็จะอ้อนพี่สาวเรา จนเรายังหมั่่นใส้ เวลาเราให้ทำอะไร เค้าก็จะดื้อกับเรา (3ปี เหมือนกันค่ะ) รบกันประจำ เราต้องรับบทโหด เอาไว้ขู่เวลาดื้อ เพราะลุงกับป้าไม่ตี แม่มันเลยต้องดุ บางทีก็รู้สึกว่าเราดุ  เค้ามากกว่าดุคนเล็ก (ก็มันดื้อ..มากเลยอุ่ะ)คนโต ซึ่งคนเล็กเราเลี้ยงเองตั้งแต่เกิด รายนี้ไม่ค่อยดื้อ ห้ามอะไรก็หยุด ติดแม่ยิ่งกว่าอะไร คนโตก็ชอบพูด "ไม่รัก(แม่..พ่อ..ป้า...ลุง..น้อง.) แล้ว" เวลาโดนขัดใจ ตอนนี้มีนโยบายใหม่ ห้ามเอ่ยคำนี้ถ้าได้ยินมีว๊าก...  ก็เริ่มเพลาๆ ลงแล้วค่ะเพราะให้ลั่นคำสัญญาต่อหน้าไม้เรียว แต่อย่าตกใจนะ เราตีลูก แต่ไม่ได้แรงมาก หลังๆ ก็เริ่มลดๆ ลงแล้วค่ะ แต่ยังต้องเอา ไว้ข่ม เพราะคุณเค้าดื้อมาก บางทีร้องแล่แห่กระเชิงลั่น ทั้งๆ ที่ไม่ได้ตีสักแอะ.. ไม้เรียวเอาไว้ขู่  แต่หนังยางโดนแน่ ถ้าทำตัวแสบ ปล.คุณต้องกอดเค้าบ่อยๆ ไม่ใช่เพื่อลูกอย่างเดียวเพื่อตัวคุณเองด้วยค่ะ การกอด ให้เค้าและเราได้รับการสัมผัสที่อบอุ่นเรามีสายเลือดเชื่อมต่อแล้ว สายใยความรักเกิดขึ้นไม่ยากค่ะ โอ๋ โอบกอดก็ช่วยให้เค้ารู้ได้ว่าคุณรักเค้า ทุกครั้งที่ทำผิดเราจะอธิบาย และบอกเสมอ ว่า "แม่รักหนูนะ คนเก่งของแม่" เพราะบางทีถ้าคุณลูก อารมณ์ดี เค้าก็จะมา ออเซาะ "แม่ครับ หนูรักแม่นะ" เห็นมั้ย .......... ชื่นใจจะตาย..   ^^ จากคุณ : kansakx_aj5 เขียนเมื่อ : 16 มี.ค. 55 21:51:34

ความคิดเห็นที่ 23 จะบอกว่าให้รีบแก้โดยด่วนค่ะเพราะเราเห็นตัวอย่างใกล้ตัวมาแล้ว น้าเราเองล่ะรักลูกไม่เท่ากันตัวเด็กเองเค้าก็รับรู้ได้ตั้งแต่เล็กๆเลยล่ะว่าพอแม่เอาอกเอาใจแต่พี่ชาย. ตัวน้องเองเลยมักจะแสดงพฤติกรรมดื้อรั้น ทำทุกอย่างตรงกับพี่ชายเลยยิ่งพี่เรียนดีเค้าก็ยิ่งแกล้งไม่สนใจเรียนเพื่อเรียกร้องความสนใจจากแม่และพ่อ. จนล่าสุดเค้าพูดออกทาเองเลยว่าอยากให้พ่อแม่เห็นเค้าในสายตาบ้างถึงจะไม่รักเค้าเท่าพี่ชายก็ได้ จากคุณ : ปีกแห่งรัตติกาล (ปีกแห่งรัตติกาล) เขียนเมื่อ : 16 มี.ค. 55 22:26:22

ความคิดเห็นที่ 24 อันดับแรก..ต้องปลดโซ่ตรวนจากความรู้สึกผิดก่อนนะครับ ไม่งั้นคุณก็จะวนเวียนโทษตัวเอง ไม่ได้ไปไหน ทำอะไรไม่ได้สักที ผมว่าคุณเป็นแม่ที่ดีนะ....อย่างน้อย คุณซื่อสัตย์ต่อความรู้สึกตัวเอง เพราะคุณรักลูก คุณจึงกังวล ห่วงความรู้สึกลูก และพยายามจะเป็นแม่ที่ดียิ่งขึ้น ผ่านอันดับแรกไปได้ คุณก็จะยอมรับตัวเองมากขึ้น อันดับต่อไป คุณก็ต้องพยายามยอมรับ ในแบบฉบับที่ลูกเป็นให้ได้ เหมือนกับที่คุณยอมรับ และให้อภัยตัวเองได้ เอาใจช่วยนะครับ จากคุณ : tpipe เขียนเมื่อ : 16 มี.ค. 55 22:34:41

ความคิดเห็นที่ 25 เราว่าคุณรักลูกเท่ากันแหละค่ะ แต่..ความห่วงต่างหากคะที่ไม่เท่ากัน จากคุณ : พี่ปาล์มกับน้องปลื้ม เขียนเมื่อ : 16 มี.ค. 55 22:54:24

ความคิดเห็นที่ 26 เข้ามาอ่านค่ะ มีลูกสองคน คนโตขี้งอน ตอนนี้คนเล็กอยู่ตจว. เวลากลับตจว.เจ้าคนโตจะหวงแม่มาก เพราะกลัวว่าแม่จะรักน้องมากกว่า เวลาแม่อุ้มน้องก็จะให้อุ้มเค้าด้วย สรุปแล้วเราจะต้องอุ้มพร้อมกันทั้งสองคน เวลากอด หรือชมน้อง พี่ก็ต้องมาให้กอด และต้องให้ชมตัวเองด้วย เนี่ยอีกไม่นานเจ้าคนเล็กก็จะต้องกลับมาอยู่ด้วยแล้ว ไม่รู้ว่าเจ้าคนโตจะทำให้ยุ่งใหม ขนาดเวลานอนนะเจ้าคนโตยังบอกว่า ให้น้องนอนริมเลย ไม่ให้นอนกลางน่ะ ถ้าน้องมาอยู่ด้วย จากคุณ : น้อยหน่า เขียนเมื่อ : 16 มี.ค. 55 23:08:19 A:115.87.24.27 X: TicketID:352078

ความคิดเห็นที่ 27 ความรู้สึกรักบางทีมันควบคุมลำบาก แต่เราสามารถควบคุมการแสดงออกได้ อย่าแสดงออกให้ต่างกันมากนัก ความลำเอียงเป็นสาเหตุที่ทำให้พี่น้องไม่รักกัน ในฐานะลูกเรารู้สึกมาตลอดว่าแม่เรารักพี่ชายมากกว่า ทำให้เรารู้สึกไม่ดีกับพี่ไปด้วย แต่เราก็รู้สึกว่าแม่จะรักใครมันก็เรื่องของแม่ แต่การแสดงออก ให้มันยุติธรรมหน่อยได้ไหม ขอแค่นี้ แต่แม่ก็ทำไม่ได้ จนบัดดี้แม่ก็ยังไม่ยอมรับ ในที่สุดเราแต่งงานย้ายมาอยู่ ตปท เราจงใจเลือกแฟนต่างชาติทั้งๆที่มีคนไทยให้เลือก เพราะเราไม่อยากอยู่ใกล้พ่อแม่พี่น้อง เห็นความลำเอียงที่ไม่มีวันสิ้นสุด ปัจจุบันเรามีลูก ก็กลับไปเยี่ยมบ้านบ้างบางครั้งตามหน้าที่ที่ต้องพาลูกไปเยี่ยมตา ยาย แต่บอกตามตรงเราไม่คิดถึง ไม่ผูกพัน ไม่ได้อยากกลับไปเจอพ่อแม่ซักเท่าไหร่ ถ้าเค้าไม่ถามถึงหลาน เราไม่คิดอยากกลับด้วยซ้ำ จากคุณ : chilla เขียนเมื่อ : 16 มี.ค. 55 23:54:24

ความคิดเห็นที่ 28 เข้ามาบอก จขกท ว่าไม่ผิดหรอกค่ะ ที่คุณจะรักลูกไม่เท่า มันไม่ผิดจริงๆนะ เพราะความรู้สึกมันบังคับ หรือห้ามกันไม่ได้ พรุ่งนี้ ที่ จขกท จะต้องทำก็คือ ถามลูกค่ะ ว่าที่ลูกรู้สึกว่าเเม่ไม่รักหนู คือยังไง การปฏิบัติ หรือเรื่องไหนที่ลูกรู้สึกว่าเเม่ไม่รัก เเล้วก็เติมเต็มตรงนั้นให้เขาไป พยายามทำกับลูกทั้งสองคนให้เหมือนกัน เเม้ในใจจะเอ็นดู หรือรู้สึกยังไง อย่าเเสดงออกค่ะ อย่าให้เขารู้ เพราะเมื่อใดที่เขารู้ เขาจะเสียใจมากกกกกกกกกกกกกก จากคุณ : darkheart เขียนเมื่อ : 17 มี.ค. 55 00:42:19

ความคิดเห็นที่ 29 ไม่รู้จะเอาอะไรเป็นตัววัดว่าเรารักลูกไม่เท่ากันเลยค่ะ เพราะรัก และห่วงทั้งสองคน เราออกจะสงสารคนโตมากกว่าด้วยซ้ำที่เกิดมาได้ไม่เท่าไหร่ก็เป็นพี่ซะละ(ลูกเราห่างกันปีเดียว) เราพยายามเลี้ยงคนโตเองค่ะ แม้จะท้องโตมาก วันเจ็บท้องไปคลอดยังเอาคนโตนั่งตักไปอยู่เลย เวลาเลี้ยงด้วยกันพยายามให้เขาช่วยเลี้ยงน้องค่ะ แสดงความรักกับเขามากๆ แล้วให้เขาแสดงกับน้องต่อ เราเห็นพี่น้องรักกันเราก็จะชื่นใจและภูมิใจในตัวพี่มากขึ้นค่ะ ทุกวันนี้ก็ยังดุคนโตมากๆเอาซะด้วย ก็เพราะอยากให้เขาเป็นคนดี มีระเบียบมากขึ้น และพยายามบอกเขาว่าที่ดุเพราะแม่รักหนูนะ ...น้องยังเด็ก ดุไปก็ไม่รู้เรื่องหรอก ต้องค่อยๆบอกน้องนะ แต่หนูโตแล้ว เก่งแล้วด้วยต้องเป็นคนดีไม่ดื้อกับแม่นะคะ ประมาณนี้เป็นวิธีของเราน่ะค่ะ เผื่อจะช่วยไรได้บ้าง...สู้ๆนะคะ จากคุณ : ส้มจัง เขียนเมื่อ : 17 มี.ค. 55 00:57:15 A:110.49.225.27 X: TicketID:293741

ความคิดเห็นที่ 30 รักไม่เท่ากันเป็นเรื่องปกติค่ะแต่พ่อแม่ต้องพยายามแสดงออกว่ารักเท่ากันและเลี้ยงลูกโดยไม่ลำเอียงนะคะเพราะคนเป็นพ่อแม่มีหา้าที่ส่้างพลเมืองที่ดีให้กับสังคมเด็กที่โตมาโดยไม่ได้รับความรักอย่างเท่าเทียมกันส่วนมากจะเป็นผูใหญ่ที่มีปัญหาค่ะ จากคุณ : เขียนบน iPad (สามเหลี่ยมด้านขนาน) เขียนเมื่อ : 17 มี.ค. 55 01:54:12

ความคิดเห็นที่ 31 เราอ่านกระทู้นี้แล้วร้องไห้เลย   เรายังไม่เคยเป็นแม่นะ แต่เรารู้สึกเหมือนกันว่าแม่รักลูกไม่เท่ากัน  การร้องไห้ใต้ผ้าห่มของเราเป็นปกติ ตั้งแต่รับรู้ได้ แต่พอเราโตขึ้นเราก็ชินไปเอง  เราเป็นเด็กที่ไม่มีความสุขเลย หม่นหมองเสมอเวลาเห็นแม่กอด หอมน้องคนเล็ก   เราเป็นพี่คนโต มีน้องสาวและน้องชายคนเล็ก เป็นหลานชายเดียวของตระกูล  เรากับน้องสาวเหมือนยืนข้างๆกันแหงนหน้ามองแม่ที่อุ้มชูน้องชาย  ตอนเด็กๆมันก็เจ็บปวดนะ แถมเป็นพี่คนโต โดนกรอกหูว่าต้องดูแล ต้องเสียสละ ต้องเป็นผู้ให้ เป็นตัวอย่างที่ดี  แต่เราก็เป็นให้แม่ได้นะ คุณแม่รักน้องแบบ คห.10 บอกแหละค่ะ แต่ท่าที ขอให้คุณแก้ไขนะคะ กอดเธอบ้าง ให้เวลาเธอสักวันละ 10 นาทีกอดแน่นๆ เธอจะรู้สึกดีมากเลยล่ะ   อย่าให้น้องรู้สึกโดดเดี่ยวเลยนะคะ  ติดย่า ติดพ่อ ยังไงก็เทียบกับไอรักที่เธอโหยหาจากแม่ไม่ได้เลย จากคุณ : หมู1 เรียก หมู2 เปลี่ยน เขียนเมื่อ : 17 มี.ค. 55 02:45:37

ความคิดเห็นที่ 32 ของเรากลับกัน คิดว่าในใจลึกๆรักลูกสาวคนโตมากกก ทั้งที่ลูกคนเล็กเป็นเด็กผู้ชายสมใจเรา มันเหมือนผูกพันกับ คนโตมากกว่า ร่วมทุกข์ร่วมสุขกันมา มีเค้าเป็นเพื่อน มีเค้า เป็นทุกอย่าง เป็นศูนย์กลางของชีวิต พอมาลูกชายคนเล็ก มันไม่ตื่นเต้นละ ไม่มีอะไรแปลกใหม่ กลับชอบตอนทำอะไร ไม่เป็น แล้วพยายามเพื่อลูกจนสำเร็จมากกว่า แบบว่าประทับ ใจมากกก ตอนนี้ทำได้แล้ว เลยกลายเป็นรูทีนไป จากคุณ : Annachen (Annachen) เขียนเมื่อ : 17 มี.ค. 55 03:13:20

ความคิดเห็นที่ 33 เป็นน้องค่ะ มีพี่สาวคนนึง พี่สาวเคยว่าแม่ลำเอียงรักลูกไม่เท่ากัน แม่พูดกลับไปว่าเพราะน้องไม่ดื้อ พูดอะไรก็ฟัง ไม่เคยสร้างปัญหาให้ จะให้แม่ดุว่าน้องเรื่องอะไร พี่สาวยิ่งแรงโทษน้องอีกทำให้มีข้อเปรียบเทียบ แม่ก็ลำบากใจนะคะ คนนึงเถียงทุกคำ อีกคนเงียบๆ นิ่งๆ การแสดงออกเลยดูเหมือนรักน้องมากกว่า ทั้งที่ความจริงแม่รักและห่วงพี่สาวมากๆ (พี่สาวดื้อและเกเรเอาแต่ใจตัวเองมากค่ะเพราะเป็นลูกคนเดียวมานาน มีน้องก็หาว่ามาแย่งความรักจากพ่อแม่ เลยไม่ค่อยจะรักน้องเท่าไหร่ ชอบยกน้องให้คนอื่นอยู่เรื่อย) จากคุณ : ป้าชลลี่ (PaCholly) เขียนเมื่อ : 17 มี.ค. 55 09:04:35

ความคิดเห็นที่ 34 เอาชนะใจตัวเองให้ได้่ค่ะ ลูกไม่ควรต้องรับ ผล ของความรู้สึกของคุณ คนเป็นแม่ ต้องเข้มแข็ง ใจต้องมั่นคง อย่าเอาอารมณ์ความขัดใจของตัวเอง  ไปลงที่ลูก คุณจะขัดใจไม่ชอบใจ ใคร หรือลูก ก็ตาม คุณต้องสงบใจ จบที่ตัวเองให้ได้ สิ่งที่สื่อออกไปให้ลูกทั้งสองรับรู้ จะต้องมีเพียง แม่รักลูกมากที่สุด ลูกเป็นคนพิเศษ ที่สุดของแม่ ยิ้มรับ ลูก ทุกครั้งที่ลูกหันมาหา อ้าแขนรับพร้อมกอด ลูก ทุกครั้งที่ลูกเดินมาหา ลูกคนโตคุณ เพิ่ง 3 ขวบกว่า เอง ยังเล็ก และน่าสงสารมาก ถ้าแม่ไม่สามารถชนะใจตัวเองได้ แล้วเค้าต้องมารับผลกระทบ ที่ผ่านไปปล่อยไป ต่อไปนี้ สะกดใจตัวเองให้ได้ จะโกรธแทบตายยังไง ยิ้มให้ลูกทุกครั้ง พูดจาน้ำเสียงอ่อนโยน บอกรักลูกบ่อยๆ กอดลูกบ่อยๆ ทำให้ได้ค่ะ จากคุณ : briarrose เขียนเมื่อ : 17 มี.ค. 55 14:01:01

ความคิดเห็นที่ 35 มีอยู่แล้วค่ะ พ่อเราเงี้ยปู่ย่าไม่รักเลย แต่แม่เราเป็นลูกคนเล็ก ตารักสุดๆตามใจสุดๆ ยายกลับเป็นคนเดียวในชีวิตที่เราเห็นว่ารักลูกทุกคนเท่ากัน เราเป็นลูกคนเดียวเลยไม่ค่อยเข้าใจ เพราะเรารับรู้แต่ว่าพ่อแม่ต้องรักเรานะ เราต้องเป็นที่หนึ่งของพ่อแม่ แต่ถ้าเรามีพี่หรือน้องขึ้นมา เราว่าเรารู้สึกได้นะ ว่าพ่อแม่รักใครที่สุด เพราะย่าเรารักหลานคนอื่นมากกว่า เราก็ยังรู้สึกได้เลยอ่ะ จากคุณ : เขียนบน iPhone (fern-eva) เขียนเมื่อ : 17 มี.ค. 55 14:34:34

ความคิดเห็นที่ 36 กลัวจะเป็นเหมือน จขกท จังเลยค่ะ ตอนนี้ท้องคนที่สองอยู่จะคลอด มิ.ย.นี้ คนโตตอนนี้สองขวบแล้ว รู้เยอะ ดื้อขึ้นมาก รู้จักเรียกร้อง ไฮเปอร์นิดๆ จนเรารำคาญบ่อยๆ แต่ก็รักเค้านะคะ เป็นแม่เต็มเวลา ให้เค้าเต็มที่ แต่เหมือนเราให้เค้ามากแล้วเค้ารู้ก็เลยเรียกร้องเต็มที่ เหนื่อยจริงๆค่ะ เหนื่อยจนไม่อยากสนใจเค้าเลย ก็เลยกลัวว่าถ้าตัวเล็กออกมาแล้วบุคลิกคนละแบบกัน เราจะรักลูกไม่เท่ากัน ก็ได้แต่พยายามเตือนตัวเอง แล้วก็เก็บคำแนะนำจากเพื่อนๆในนี้ไว้ปรับใช้เอาค่ะ จากคุณ : ดอกพุด สุดหอม เขียนเมื่อ : 17 มี.ค. 55 16:36:38

ความคิดเห็นที่ 37 ขอตอบในฐานะลูกนะคะ เราว่าเรารับรู้ได้นะ ว่่าแม่เอาใจใส่เราน้อยกว่าน้อง ^_^ ไม่ได้อิจฉานะคะ คือ อารมณ์ตอนนี้ไม่ได้คิดอะไรแล้ว แต่ถ้าถามเมื่อก่อน ตอนที่เกิดเหตุการณ์ละก็ หึหึ ^^ มันคงเป็นอารมณ์แบบน้องคนเล็ก เด็กกว่า ขี้อ้อนกว่า น่าเป็นห่วงมากกว่ามั้งคะ กะเราคงโตแล้ว มันเลยลืมๆ เราว่านะ ความรักมันคงวัดกันยาก แต่เรื่องความสนใจ เอาใจใส่นี่ มันวัดได้นะคะ หรือ เอาอย่างง่ายๆ เราอยากได้หนังสือ ตอนเด็กๆ แม่ไม่ซื้อให้ บอกว่า โตแล้วจะอ่านไปทำไม ซื้อให้น้องดีกว่าประมาณนั้น ณ ตอนนั้นนะ เราน้อยใจนะ เราก็อยากอ่าน เราก็อยู่ประถมเอง แค่จะขึ้นมัธยม (มันเป็นการ์ตูน เนื้อเรื่องๆอ่ะค่ะ เด็กๆ) แต่ถ้าถามตอนนี้ ถ้าเราคิดเหตุผลก็คือ น้องอยู่ป.1 น้องคงต้องหัดอ่านหนังสือมากกว่าเรา เพราะเราอ่านเป็นแล้ว (ประมาณนั้น) เลยซื้อใ้ห้น้องดีกว่า แต่เีราก็เอ๊ะ เราอยู่ป.1 เราไม่เคยมีการ์ตูนเลยอ่ะ ก็มานั่งคิดอีก อ่อ ตอนนั้นแม่คงไม่มีเงิน ตอนนี้แม่มีเงินแล้ว เลยซื้อให้น้อง เอ๊ะ แต่ทำไมไม่ซื้อให้เรา บลาๆ มันก็มีเหตุผลอื่นมารองรับอีกมากมาย ซึ่งเราว่า อารมณ์ลูกคนเล็ก มันมีความรู้สึก ห่วงหาอาทรมากกว่าคนโตอยู่แล้วนะ เรา่ว่า จากคุณ : หมูหวานน้ำกะทิ เขียนเมื่อ : 18 มี.ค. 55 04:16:41

ความคิดเห็นที่ 38 เรากำลังจะคลอดลูกคนที่สอง มาอ่านกระทู้นี้แล้วแอบคิดตามว่าตัวเองจะเป็นแบบนี้มั้ย จากคุณ : เบียร์น้อย เขียนเมื่อ : 18 มี.ค. 55 22:13:27

ความคิดเห็นที่ 39 เห็นด้วยกับ คคห.32 คุณAnnachen หมดใจเลยค่ะ ไม่มีอะไรเสริมเลย ^^ จากคุณ : คัวล่าขาว เขียนเมื่อ : 19 มี.ค. 55 14:06:02