ความคิดเห็นที่ 1 ตาลายจังเลยค่ะ ครั้งหน้า รบกวนช่วยเว้นวรรคหน่อยนะค่ะ จากคุณ : DutchEngel เขียนเมื่อ : 31 มี.ค. 55 20:33:00

ความคิดเห็นที่ 2 เห็นด้วยคะ เราเองก็อยู่ภาคได้ ได้ยินข่าว หนังสือพิมพ์บ้าง ญาตที่เป็นทหารปฎิบัติการอยู่ที่นั้นเล่าให้ฟังบ้าง เห็นรูปทหารตายเป็นเบือ เวลาเซิร์ทหาใน google บ้าง ได้แต่สงสาร ไม่รู้เมื่อไหร่คนที่ทำเพื่อชาติและเสียสละอย่างแท้จริง จะได้รับอะไรดีๆก่อนตายบ้าง เงินเดือนก็น้อย อยากบรรยายมากกว่านี้คะ แต่เขียนไม่เก่ง โหวตให้นะคะ จากคุณ : I'm hope เขียนเมื่อ : 31 มี.ค. 55 20:33:02

ความคิดเห็นที่ 3 จากประโยคนี้ของคุณ "สมาชิกใหม่หัวใจเกินร้อย" "สวัสดีค่ะ ก่อนอื่นขอแนะนำตัวก่อนนะคะเป็นสมาชิกใหม่ของเว็บ pantip ครับ วันนี้อยากจะมาแชร์ประสบการณ์ค่ะ...... " เอิ่มมม...ตกลงคุณจะเป็นผู้หญิงหรือผู้ชายคะ เอาสักอย่างสิ งงนะเออ... ไปให้นมลูกดีกว่าวุ๊ย! อ่านแล้ว "งง" จากคุณ : สายลมที่คิดถึง เขียนเมื่อ : 31 มี.ค. 55 20:40:49

ความคิดเห็นที่ 4 กร๊ากกก นั่นสิคุณสายลมที่คิดถึง เราก็งงๆ ว่าตกลง จขกท จะเพศไหนกันแน่ จากคุณ : แม่น้องเบนส์ เขียนเมื่อ : 31 มี.ค. 55 20:45:52

ความคิดเห็นที่ 5 ตาลายจังคะ อยากอ่านนะคะ แต่ช่วยเว้นบรรทัดเยอะๆหน่อย พิมติดกันแบบนี้ตาลายจัง จากคุณ : Fairybox เขียนเมื่อ : 31 มี.ค. 55 20:49:54

ความคิดเห็นที่ 6 ขอบคุณนะคะคุณ จขกท ถ้าได้กลับบ้าน แม่น้องเบนส์จะไปหามาอ่านบ้าง ท ทหารอดทน ....... เนอะ จากคุณ : แม่น้องเบนส์ เขียนเมื่อ : 31 มี.ค. 55 20:50:15

ความคิดเห็นที่ 7 “จะสู้จนกว่าสันติสุขจะเกิด....หรือจนกว่าเขาจะมาเอาด้ามขวานตรงนี้ไป” โอ้ยยยยยยยยย กินใจมากๆๆค่ะ อยากให้พวกนักการเมืองลงไปประจำการ ที่ภาคใต้สักเดือนสองเดือนจังเลยค่ะ จะได้เลิกทะเลาะกัน จากคุณ : สวยยิ้มด๋อยด๋อยส์ เขียนเมื่อ : 31 มี.ค. 55 21:09:58

ความคิดเห็นที่ 8 ขอให้ภาคใต้สงบ ขอให้ไทยกับมาเป็นไทยที่รักสงบเหมือนเดิม แก้ไขเมื่อ 01 เม.ย. 55 03:09:52 แก้ไขเมื่อ 31 มี.ค. 55 21:17:01 จากคุณ : สายหนึ่งอยุธยา เขียนเมื่อ : 31 มี.ค. 55 21:13:42

ความคิดเห็นที่ 9 ลูกหลับแล้ว กลับมาอ่านอีกรอบนึง ขอบคุณเจ้าของกระทู้ค่ะ นึกๆ ไปก็เป็นห่วงลูกหลานของพวกเราในวันข้างหน้าเนอะ หลานชายเรานะ ปากเปียกปากแฉะกับเราตั้งแต่เล็กๆ แล้วค่ะ ว่าเขาอยากเป็นทหาร อืมนะ...เราก็เป็นห่วงแหละ แต่ก็นะ เข้าใจเขา แต่ถึงพวกเราจะไม่ใช่ทหาร พวกเราตัวเล็กๆ ก็รวมตัวกันได้นี่นา เริ่มจากสถาบันเล็กๆ จากครอบครัว สู่สังคม แค่ไม่ทะเลาะกันก็ถือว่าช่วยปกป้องประเทศแล้วเนอะ เอาล่ะ! ไม่ว่าคุณ จขกท. จะเป็น ผญ. หรือ ผช. หรือจะเป็นทั้ง 2 อย่างก็ตาม แต่เราก็เข้าใจในสิ่งที่ต้องการจะสื่อค่ะ ยินดีต้อนรับสมาชิกใหม่หัวใจเกินร้อยจ้า จากคุณ : สายลมที่คิดถึง เขียนเมื่อ : 31 มี.ค. 55 21:25:39

ความคิดเห็นที่ 10 สวัสดีค่ะ ก่อนอื่นขอแนะนำตัวก่อนนะคะเป็นสมาชิกใหม่ของเว็บ pantip ค่ะ วันนี้อยากจะมาแชร์ประสบการณ์ค่ะ...... ประสบการณ์ของเราอาจจะไม่ได้ดราม่า หรือ สร้างความตื่นเต้นได้เท่ากับกระทู้ดังประจำเว็บอย่าง ‘โจตีลังกา’ หรือ ‘หมอนวดเป็นคุณนาย’ แต่เรื่องที่เราจะมาเล่า คือประสบการณ์จากการอ่านหนังสือค่ะ หนังสือที่เรากำลังจะพูดถึงชื่อเรื่องว่า “เหนือกว่าคำว่า วีรบุรุษ พล.ต.อ. สมเพียร เอกสมญา” หลายคนอาจจะท้วงติงออกมาดังๆๆว่า “นี่ เจ้ มาผิดห้องรึเปล่า นี่มันชานเรือนนะจ๊ะไม่ใช่ ห้องสมุด...” ตอบจริงๆๆ เลยค่ะว่าเริ่มแรกก็ลังเลเหมือนกัน แต่จะพูดกันความจริงเรื่องนี้เกิดขึ้นในชานเรือนของเราเลย เกิดขึ้นที่ปลายด้ามขวานของประเทศไทย บ้านเราค่ะ!!!! และเรื่องนี้ยิ่งเกี่ยวกับแม่ๆๆ พ่อๆๆ ผู้ปกครองทั้งหลายอย่างยิ่ง ลูกเราจะอยู่ยังไงคะ หลักสูตรที่ลูกเราเรียนเกี่ยวกับภูมิศาสตร์ไทยอาจจะไม่ใช่ “ขวานทอง” ที่เราภูมิใจกันอีกต่อไปก็ได้ ในวันที่ใครต่อใครสนุกกับ กระทู้เด็ด ละครดัง ช้อปปิ้ง ดูหนัง เหล่าดาราเซเลป มีชื่อของเมืองไทยกำลังตื่นเต้นกับงานรับรางวัลอันโด่งดังที่จัดขึ้นครั้งแรก แต่ที่ปลายด้ามขวานมีนักรบละชาวไทยต้องเผชิญกับคาร์บอมบ์ที่จังหวัดยะลา คุณจำจ่าเพียรกันได้ไหมคะ คุณจำได้ไหมว่าท่านเสียไปกี่ปีแล้ว และเมื่อไหร่ที่คุณรู้จักจ่าเพียร ตอนที่ท่านยังมีชีวิตอยู่ หรือเพราะข่าวที่ท่านโดนระเบิดเสียชีวิต ??? ส่วนตัวเราอย่างหลังค่ะ แปลกเนอะ คนไทยชอบเชิดชูคนตาย ไม่ว่ากี่รายๆๆ ก็ต้องตายก่อนถึงมีคนสดุดี!!! ตอนแรกที่เราตัดสินใจซื้อหนังสือเล่มนี้ไม่ได้คิดอะไรมากค่ะ แค่รู้สึกว่า “นี่มันก็แค่หนังสือที่ ‘ยอ’ คนดัง เชิดชูคนตาย” ที่จัดทำกันเกลื่อนตามแผงหนังสือ .... ผิดคาดเกือบหมดค่ะ!!! หนังสือเล่มนี้แบ่งออกเป็นสองส่วน ส่วนแรกเป็นส่วนที่เราคาดเอาไว้ก็คือ เชิดชูคนตาย ความเสียสละของจ่าเพียร นักรบแห่งเทือกเขาบูโด ซึ่งอ่านแล้วน้ำตาไหลค่ะ ทำไมท่านช่างเป็นคนดีที่อาภัพได้ขนาดนี้ ส่วนที่สอง เขียนกี่ยวกับชีวิตความเป็นอยู่ของตำรวจใต้ อ่านส่วนนี้แล้วน้อยใจ และสงสารในความอาภัพของตำรวจกลุ่มนี้มากๆๆค่ะ อย่างที่รู้กันค่ะว่า “โจรอยู่ในที่ลับ ย่อมได้เปรียบมากกว่าตำรวจที่อยู่ที่แจ้ง” แต่คุณเคยรู้บ้างไหมว่าภาษีที่คุณจ่าย ไปไม่ถึงตำรวจที่ปลายด้ามขวานเลย!!!!! นักรบใต้ใช้ใจและความกล้าในการกู้ระเบิด (คุณเอ้ยย... อย่าหวังกับเทคโนโลยีทันสมัยอะไรกับเข้าหรอกจ้า ขนาดในกรุงเทพ กล้องจราจรยังเป็นกล้องปลอมเลย นับประสาอะไรกะเมืองที่อยู่ไกลปืนเที่ยงขาดข่าวสารขนาดนั้น) นักรบไทยต้องเก็บเงินซื้อปืนเพื่อปืนเองเพื่อไปรบกับโจร คุณรู้รึเปล่า???? นักรบไทยต้องใช้ผ้าอนามัยเป็นอุปกรณ์ห้ามเลือด อันนี้คุณรู้ไหม??? ในขณะที่อารยะประเทศมีอุปกรณ์ห้ามเลือดที่ทันสมัยพร้อม แล้วอันนี้หล่อได้ยิ่งมั่งรึเปล่า ???? ที่มาตั้งกระทู้เพราะอยากให้ทุกคนตระหนักถึงปัญหาภายในชานเรือนของเราค่ะ โดยส่วนตัวเราคนเดียวทำอะไรไม่ได้หรอก เพราะเราเองก็เป็นคนเล็กๆๆในสังคมนี้ ไม่มีเงิน ไม่มีสี ขอยกตัวอย่างประโยคที่ประทับใจจากในหนังสือนะคะ “พวกเราทำอะไรไม่ได้มากไปกว่าที่เราทำอยู่ทุกวันนี้ แต่จะขอปกป้องจนถึงที่สุด จนกว่าจะทำอะไรต่อไปไม่ไหวแล้ว” และ “จะสู้จนกว่าสันติสุขจะเกิด....หรือจนกว่าเขาจะมาเอาด้ามขวานตรงนี้ไป” ขอบคุณทุกคอมเมนต์ค่ะ คือเราลองพิมใน Microsoft word และก็เป็นมือใหม่ เลยทราบยังไงก็ขอโทษด้วยนะคะ จะแก้ข้างบนก็ไม่ทราบว่าจะแก้ยังไง งงไปหมด ขออภัยอย่างสูงค๊า จากคุณ : สมาชิกใหม่หัวใจเกินร้อย เขียนเมื่อ : 31 มี.ค. 55 22:29:49 A:83.223.212.4 X: TicketID:353874

ความคิดเห็นที่ 11 บัตรผ่านแก้ไม่ได้ค่ะ เอาเป็นว่า แนะนำให้เป็นวรรค ตอน เหมือนเวลาพิมพ์รายงานก็แล้วกันค่ะ ถ้าระหว่าง ข้อความ ก็เว้นบรรทัดซักนิดนึง ก็จะไม่ตาลายแล้วหละค่ะ ขอให้ได้อมยิ้มไวๆนะคะ จากคุณ : หัวใจนักท่องเที่ยว เขียนเมื่อ : 31 มี.ค. 55 23:10:07

ความคิดเห็นที่ 12 เอิ่ม...อ่านไงก็ไม่เกทค่ะว่าความเป็นวีรบุรุษจ่าเพียร เกี่ยวไรกับปัญหาภายในห้องชานเรือน และเราก็ไม่เห็นด้วยว่ามีปัญหาอะไร นอกจากความไม่พอใจที่ช่วงนี้ หน้าบอร์ดอุดมไปด้วยเรื่องราวที่เป็นประสบการณ์ชีวิตในด้านมืด ส่วนคำที่คุณประทับใจจากหนังสือ เราก็ยังมองไม่เห็นอยู่ดี...ว่ามันเกี่ยวอะไรกัน เรื่องจ่าเพียร...เรารู้มากกว่าในหนังสือที่คุณอ่าน ถ้าเรื่องเล่าในห้องชานเรือนมีทั้งด้านสว่างและด้านมืด ในหนังสือก็เป็นเพียงด้านสว่าง แน่นอนล่ะ...ไม่มีใครอยากพูดถึงด้านมืดของคนที่เป็นวีรบุรุษหรอก ว่าแล้วเราไปปลอบใจเด็ก ๆ ที่เราไปสอนเขียนหนังสือที่ยะลาดีกว่าค่ะ เผอิญว่าวันนี้น้องอยู่ในเหตุการณ์ระเบิดสามลูกตรง ๆ จัง ๆ แล้วน้องก็อยากกอดเรา เราเองถ้าวันนี้อยู่ยะลาก็คงรีบไปหาเหมือนกัน ที่คุณบอกว่า...โดยส่วนตัวคุณทำอะไรไม่ได้หรอก...ไม่จริงหรอกค่ะ เพราะเพียงแค่คุณซื้อหนังสือเล่มนี้ของจ่าเพียร รายได้ส่วนหนึ่งจะถูกสมทบทุนช่วยเหลือข้าราชการตำรวจชั้นผู้น้อย อ้อ...มีอีกเรื่องที่อยากบอก...ตำรวจคนไหน ๆ  ในประเทศนี้ก็ล้วนแล้วแต่ต้องซื้อปืนเองค่ะ ทางการไม่เคยมีงบประมาณให้ จากคุณ : เพลงฝนต้นลมหนาว เขียนเมื่อ : 1 เม.ย. 55 00:17:58

ความคิดเห็นที่ 13 ถึงคุณเพลงฝนต้นลมหนาว ที่เกริ่นมาข้างบนเราก็รู้สึกว่าไม่ได้แสดงความไม่พอใจอะไรเกี่ยวกับชีวิตด้านมืดของหลายๆๆกระทู้นำมาเล่าสู่กันฟังเลยนะคะ มิหน่ำซ้ำเรายังเป็นแฟนกระทู้เหล่านั้นแทบจะเรียกว่ากด f5 ตลอดเวลาเชียวแหละค่ะ และจริงอยู่ที่หนังสือเล่มเดียวไม่ได้ทำให้เรารู้จักคนๆนึงได้ทุกแง่มุมแต่หนังสือหนึ่งเล่มทำให้เราย้อนกลับมาดูตัวเองค่ะ..... ในวันที่คนในชาติเดียวกันเผชิญกับภาวะชีวิตขึงอยู่บนเส้นด้าย เรากลับใช้ชีวิตเริ่งร่าไปวันๆ และการที่เรามาตั้งกระทู้ไม่ได้มาเรียกร้องให้ทุกคนหันมาเชิดชูจ่าเพียร เพียงแต่อยากให้ หยุด และ ตระหนัก กันสักนิดว่านี่ไม่ใช่ปัญหาที่ไกลตัวเลย ส่วนเรื่องปืนเราทราบดีค่ะ ว่าตำรวจไหนไหนก็ต้องซื้อปืนให้ตัวเองทั้งนั้น...เพราะไม่ว่าอาชีพใดใดก็ต้อง 'ลุงทุน' กับอุปกรณ์ประกอบอาชีพเสมอ อย่างคนขับแท็กซี่ยังต้องเช่าแท็กซี่เพื่อมาทำมาหากิน แต่ลองคิดในแง่กลับกันถ้าครูต้องซื้อชอล์คหรือกระดานไปสอน คงแปลกน่าดูใช่ไหมคะ!!! ในเรื่องตำรวจใต้และปืนนี้ เราพูดในแง่ความสมเหตุสมผลค่ะ อย่างที่ทราบๆกันอยู่เงินเดือนข้าราชการก็ไม่ได้มากมายอะไรอยู่แล้ว แล้วถ้าตำรวจควักกระเป๋าเพื่อไปปฎิบัติงานเพื่อแผ่นดิน แล้วถ้านายตำรวจบางนายไม่มีเงินทีจะไปซื้อปืนทันสมัย แต่โจรกลับมีเงินสนับสุน มีอาวุธใหม่ๆๆ เข้ามาใช้ ตำรวจไทยก็ไม่ตกเป็นรองเรื่อยไปหรือคะ งั้นเราจะเสียภาษีกันทำไมมากมาย? โดยส่วนตัวเราชื่นชมในน้ำใจและการกระทำของคุณเพลงฝนต้นลมหนาวจากใจจริงค่ะ ที่ลงไปช่วยสอนหนังสือเด็กในยะลา เคยคิดอยากจะทำบ้างแต่ใจไม่เด็ดสักที ยังไงเอาใจช่วยนะคะ ถ้ามีอะไรให้เราส่งไปช่วยบอกได้เลยค่ะ เต็มใจและอยากเป็นส่วนหนึ่งที่พอจะช่วยเหลือเพื่อนคนไทยด้วยกันได้บ้างค่ะ จากคุณ : จขกท เขียนเมื่อ : 1 เม.ย. 55 20:57:41 A:83.223.212.4 X: TicketID:353874