ความคิดเห็นที่ 1 กลับถึงบ้านลูกคนเล็ก(3 ขวบ)ก็มาวุ่นวายด้วยความคิดถึง(ปกติอาม่าจะช่วยดูแล พอเรากลับมาก็จะรับช่วงต่อ ให้อาม่าได้พักผ่อน) จึงพากันไปอาบน้ำ ทานข้าวเย็น ระหว่างที่เีราทานข้าวกัน 3 คน แม่ลูก คุณพ่อเค้าก็กำลังรื้อกระเป๋า(ปกติต้องเอาชุดว่ายน้ำ ที่เรียนว่ายน้ำของทุกวันไปซักผึ่งไว้)ก็ไปเห็นกระเป๋าสตางค์เด็กๆ เป็นรูปพริ้นเซสสีชมพู ก็เลยเรียกลูกสาวที่กำลังนั่งทานข้าวในห้องครัวไปถาม ลูกสาวก็บอกอีกว่า...เพื่อนให้ๆ แต่คุณพ่อก็ซักแบบจี้ๆ ไปว่า...เพื่อนให้เหรอ ??? ลูกสาวก็บอกว่า...ใช่ค่ะ เราก็ตะโกนไปว่า...อืม เห็นเค้าพูดอยู่ว่าเพื่อนให้เงินมาด้วย 100 บาทอ่ะ (ตอนนี้ดูทุกคน งงๆ กัน) คุณพ่อเดินมาหาคุณแม่ และยื่นกระเป๋าสตางค์ให้ดู คุณพ่อ...ตัวเองว่าเพื่อนให้เหรอ ทำไมมันมีรูปเพื่อนอยู่ล่ะ (หน้าตายัง งงๆ ) เรา.....อืม ตอนไปรับก็ถามๆ แต่ก็ไม่ยอมพูดไร ระหว่างนั้นอาม่าก็โวยวายว่า ถึงเพื่อนจะให้ก็ต้องเอาไปคืน เงินเยอะแยะอย่างนี้เอามาให้กันไม่ได้ ในขณะที่ลูกสาวเริ่มเงียบ แล้ววิ่งไปแอบตรงซอกตู้เสื้อผ้า ซึ่งพฤติกรรมนี้เค้าไม่เคยเป็น  ตอนนั้นเราไม่เห็นหรอกนะค่ะ เพราะเรายังอยู่กับลูกคนเล็กในห้องครัว แต่เราเริ่มตัวเย็นและประติดประต่อเรื่องราวได้แล้วค่ะ จึงเรียกคุณพ่อมาในครัวและพูดว่าเค้าคงต้องไปเอาของเพื่อนมาแล้วล่ะ ถ้ายังงัยอย่าไปดุ อย่าไปว่าเค้า ให้เรียบๆ เคียงๆ ถามเค้าดีๆ และก็ส่งซิกให้อาม่าเงียบ ๆ คุณพ่อเค้าก็เดินกลับไปซักไซ้เค้าใหม่แบบน้ำเสียงดีๆ แต่ลูกสาวไม่คุยด้วยแล้ว เอาแต่ซุกตัวอยู่ในซอกนั้น เี่ราตะโกนเรียกให้กลับมานั่งทานข้าวก็ไม่ยอมเดินมา ปล่อยเวลาไปซักหน่อย เราจึงเดินไปดู เห็นเค้าซุกตัวอยู่ในซอกแคบๆ ก็ชวนเค้าุคุยว่าป่ะป๊าดุเหรอ มีอะไรเล่าให้หม่าม๊าฟังมั้ย ถ้าป่ะป๊าผิดเดี๋ยวหม่าม๋าจะช่วยหาวิธีแก้ไข หม่าม๊าช่วยได้ทุกอย่างน๊า ไปเดินเที่ยวที่สนามหญ้าหมู่บ้านกันมั้ยล่ะ   เธอจึงได้เดินออกมาจากช่องแคบๆ นั้น จากคุณ : อมยิ้ม-ลักยิ้ม เขียนเมื่อ : 19 เม.ย. 55 04:30:02

ความคิดเห็นที่ 2 พอไปนั่งที่สนามหญ้า ก็ชวนเค้าคุยว่า หม่าม๊า...หนูว่าหม่าม๊าเก่งมั้ย ? ลูกสาว...พยักหน้า หม่าม๊า...อืม ใช่ หม่าม๊าน่ะดูแลหนูมาตั้งแต่เด็กๆ แล้ว มีอะไรมั้ยที่หม่าม๊าช่วยหนูไม่ได้        ถ้าหนูบอกหม่าม๊า เล่าให้หม่าม๊าฟัง หม่าม๊าาจะช่วยหนูทุกอย่าง ลูกสาว...งั้น หม่าม๊าจะช่วยหนูยังงัยค่ะ หม่าม๊า...งั้น หนูต้องเล่าให้ฟังก่อนค่ะ แล้วหม่าม๊าจะบอกวิธีที่เหมาะสมให้ ก็ทุลักทุเลค่ะ กว่าจะยอมเล่าออกมาแต่ละคำ สรุปใจความได้ว่าน้อง A เอากระเป๋าสตางค์วางไว้ที่โต๊ะ แล้วไปเ้ข้าห้องน้ำ ระหว่างนั้นลูกสาวก็ไปหยิบกระเป๋าสตางค์ไปเก็บที่ชั้นวางของของลูกสาวเอง โดยเอากระเป๋าเป้วางทับไว้ เห็นบอกว่าถ้าน้อง A เดินกลับมาก็จะเอามาคืน แต่น้อง A ไม่กลับมาเลย ...อันนี้เราไม่ปักใจเชื่อค่ะ คิดว่ามีเจตนาเอาของเค้ามาแล้วคงไม่น่าจะคืนเพื่อนเร็วแบบนั้น อย่างน้อยๆ ก็คงอยากเอามานั่งดู นั่งเล่นก่อน ส่วนที่ว่าน้อง A ไม่เดินกลับมานี่ครึ่งๆ ค่ะ เพราะว่าเรียนซัมเมอร์ช่วงบ่ายถ้าใครไม่ได้เรียนพิเศษเพิ่มก็จะกลับได้เลย หรือแยกย้ายกันไปเรียนคนละวิชากัน เราจึงสอนว่า การที่หนูไปหยิบของเพื่อนมา เท่ากับเป็นการลักขโมยของเพื่อนนะค่ะ ถึงจะไม่มีใครรู้ก็ตาม แต่เทวดานางฟ้า(ชี้ไปบนท้องฟ้า) ก็เห็นหนูเสมอ ถ้าหนูไม่ปรับปรุงแก้ไข เทวดานางฟ้าอาจจะเสกให้หนูมีแม่ใหม่เป็นแม่มดใจร้ายนะค่ะ และถ้าหนูโตขึ้น หนูจะต้องถูกคุณตำรวจจับและต้องไปนอนในห้องขังห้ามออกไปไหนด้วย ลูกสาว...หนูอยากปรับปรุงตัวค่ะ หม่าม๊าช่วยหาวิธีให้หนูที หม่าม๊า...ถ้าอย่างนั้นหนูต้องทำ 3 อย่าง        1. เอาของไปคืนเพื่อน        2. กล่าวคำขอโทษเพื่อน        3. บอกคุณครูประจำชั้น ลูกสาวเป็นคนขี้อายมากค่ะ  คุยกันอยู่นานสำหรับข้อ 1+2 กว่าจะยอมตกลงว่าจะทำ  แต่สำหรับข้อ 3 เธอไม่ยอมเลยค่ะ เหมือนกลัวคุณครูจะรู้ อายครูน่ะค่ะ(เป็นคุณครูประจำชั้นคนใหม่ค่ะ ตอน อ.2 เป็นอีกท่านนึง พอเปลี่ยนคนใหม่ก็เลยยังไม่คุ้น แถมเธอขี้อายด้วยค่ะ) แต่เราคิดว่าต้องบอกคุณครูไว้ เพื่อว่าให้คุณครูช่วยสังเกตุพฤติกรรมน้องต่อไปด้วย  จนแล้วจนรอดเธอก็ขอให้หม่าม๊าช่วยบอกคุณครูให้หน่อย แต่ก็อ้อนวอนตลอดว่าไม่เล่าได้มั้ยค่ะ -_-!! จากคุณ : อมยิ้ม-ลักยิ้ม เขียนเมื่อ : 19 เม.ย. 55 04:52:55

ความคิดเห็นที่ 3 เรามาเอ๊ะใจอีกเรื่องนึง !!! คือ ลูกสาวก็จะชอบพวกพริ้นเซส สโนว์ไวท์ แองกรี้เบิร์ด ชอบสีชมพู สีม่วง เหมือนเด็กผู้หญิงทั่วไป นอกจากนี้ปีก่อนยังชอบยางลบอีกด้วย รูปร่างแปลกใหม่ มีกลิ่นหอมๆ หรืออะไรชอบหมดค่ะ ช่วงปลายปีก่อน และหลังจากปีใหม่ ตอนเย็นๆ เธอจะเอายางลบมาอวดและบอกว่าเพื่อนให้เสมอค่ะ เยอะมากนะค่ะ รวมๆ แล้วซัก 20 ก้อนได้ค่ะ ซึ่งตอนนั้นก็คิดว่าเพื่อนๆ คงให้เนื่องในเทศกาลปีใหม่เหมือนกับที่เธอเอาไปให้เพื่อนๆ เช่นกัน จนมาเจอเหตุการณ์นี้นะค่ะ แต่ก็ถามลูกสาวไปนะค่ะว่า แล้วยางลบหนูก็หยิบของเพื่อนมาเองใช่มั้ยค่ะ เพื่อนไม่ได้ให้มาใช่มั้ค่ะ แต่อันนี้เหมือนลูกสาวจะจำไม่ค่อยได้น่ะค่ะ คงจะสับสนกับที่บางทีเพื่อนก็ให้มา . . . เราเลี้ยงลูกสาวไม่ได้อดอยาก ไม่ใช่ไม่ได้ซื้อให้นะค่ะ ลูกสาวเราเิริ่มเรียนตั้งแต่เตรียมอนุบาลเลยค่ะ เพราะตอนนั้นจะคลอดคนเล็กก็เลยจำเป็นต้องให้เรียนตั้งแต่ 2 ขวบ เรียน รร. ดัง ค่าเทอมหลายอยู่ทีเดียว ปัจจุบันย้าย รร. แล้ว เนื่องจากที่เก่ามีเฉพาะชั้นอนุบาล ย้ายมาเรียนที่นี่เป็น รร. เก่าแก่ ดังมากเช่นกัน เราไม่ได้ติดแบรด์หรือเกรด A อะไรหรอกค่ะ แค่คิดเหมือนที่คุณแม่เราก็คือ เราคงไม่มีทรัพย์สมบัติอะไรให้ลูกได้ เกิดมาในครอบครัวคนชั้นกลางอย่างนี้ สิ่งเดียวที่จะให้เป็นมรดกตกทอดได้คือ "การเรียน" ดังนั้นเราจะทำเหมือนที่แม่เราทำให้ คือสงเสียให้เรียนให้ได้ดีที่สุด เรียนที่นี่เราว่าดีว่า รร.อนุบาลเสียอีกค่ะ ที่นี่สอนให้เด็กช่วยเหลือตัวเอง สอนให้พี่ต้องคอยดูแลน้องๆ สอนให้มีึความรับผิดชอบตัวเอง คือเป็นเหมือนวัฒนธรรมของ รร. เด็กๆ จะซึมซับไ้ด้เองเลยค่ะ คุณครูที่นี่เราประทับใจทุกท่าน มีจิตใจรักและเอ็นดูเด็กจริงๆ ลูกเราขี้อาย ไหว้ก็ไม่สวย(มือไหว้ แต่อายเบือนหน้าไปทางอื่น) คุณครูก็จะมีเทคนิคคอยทักลูกเราบ่อยๆ ให้เค้าคอยไหว้ คอยทักทายด้วย ลูกเราดีขึ้นเยอะ จากคุณ : อมยิ้ม-ลักยิ้ม เขียนเมื่อ : 19 เม.ย. 55 05:13:09

ความคิดเห็นที่ 4 แต่ปัญหามันคงเป็นที่เราไม่ค่อยมีเวลาให้ ??? เราและสามีทำงานกันทั้งคู่ค่ะ สามีเราทำงานออฟฟิศค่ะ (จ.-ส.) เราทำงานออฟฟิศเช่นกัน แต่เราเป็นเบ้ manager คือแบบว่าดูแลแทน MD แทบทุกอย่าง (จ.-ศ.)+ รับจ๊อบช่วยดูแลงานของญาติด้วย (เอางานมาทำที่บ้านตอนเย็น+เข้าวัน ส.) ลูกสาวคนโตนี้ เราเลี้ยงกันเองค่ะ ตอนนั้นอาม่ายังรักษาตัวอยู่ ตจว. ทุลักทุเลกันมาตลอดค่ะ เช้าเราไปส่งเนิร์ส เย็นขับรถไปรับ ไกลพอสมควรเลยทีเดียวค่ะ พอ 2 ขวบก็เข้าเรียนเตรียมอนุบาล พอเริ่มเข้าเรียนเราก็เริ่มห่างออกมา ให้คุณพ่อช่วยรับส่งมากขึ้น เพราะเราต้องดูแลลูกคนเล็กและปั้นนมแม่มาเกือบ 2 ปีด้วย ตั้งแต่ใกล้ 2 ขวบลูกสาวคนโตก็เริ่มมีพฤติกรรมให้เห็นชัดเจนเลยค่ะ (ทุกคนรอบข้างรับรู้ได้ชัดเจน) เช่น ก่อน 2 ขวบ--เวลาไปส่งที่เนิร์ส เค้าจะไม่อ้อนแม่ และทั้งวันน้ำตาเค้าจะคลออ่ออยู่อย่างนั้น และนั่งอยู่แต่ตรงประตูเข้าออก (เนิร์สที่นี่รับเด็กน้อยมากค่ะ และดูแลเด็กดีมากๆๆๆๆๆ ด้วยค่ะ น้องได้รับความรักจากที่นี่มากทีเดียว) ตอนนั้นทุกคนก็กังวลใจ แต่ก็คิดว่าเป็นอาการของพี่ "หวงแม่" ถ้าคลอดน้องซักพักก็จะหายไปเอง 2 ขวบ--ไม่ค่อยให้ความร่วมมือในการไป รร. เป็นอยู่ตลอดเวลาที่เรียนที่นี่เลยค่ะ ปัญหาก็เกิดจากเปลี่ยนคนไปรับส่งเป็นคุณพ่อ เพราะคุณแม่ต้องให้นมและดูแลน้อง และอีกปัญหาคือคุณครูค่ะ ตอนเตรียมอนุบาลคุณครูดูแลดี แต่เธอติดแม่ และยังไม่พร้อมไป รร.  พอเริ่มจะปรับตัวได้ก็ขึ้นชั้น อ.1 ซึ่งเปลี่ยนคุณครูประจำชั้นอีก แต่คราวนี้ได้คุณครูไม่ดีเลยค่ะ ไม่ค่อยดูแลเอาใจใส่เป็นประเภทมาสอนไปอย่างนั้นแหละ อยู่มานานค่อนข้างรู้มากประมาณนั้น จนมาสอบได้ที่ใหม่ก็เลยไม่ลังเลที่จะย้าย เลี้ยงลูกคนเล็กไม่ค่อยมีเวลาให้เท่านี้เลยค่ะ คนเล็กนี่เก่งค่ะ เอาตัวรอดได้ทุกสถานการณ์ แต่รู้สึกว่าเลี้ยงคนโตนี่เหนื่อยมากค่ะ ห่วงสารพัด และมีเรื่องให้คิดแก้ไขอยู่เรื่อยๆ เลยค่ะ บางทีก็สับสนเหมือนกันค่ะ จากคุณ : อมยิ้ม-ลักยิ้ม เขียนเมื่อ : 19 เม.ย. 55 05:40:02

ความคิดเห็นที่ 5 คืนนี้นอนไม่หลับเลยค่ะ ยังเครียดๆ กับพฤติกรรมของลูกสาว คิดเองน่ะ่ค่ะว่าเค้าคงเคยทำมาแล้วหลายครั้ง เช่น เอายางลบเพื่อนมาบ้านแล้วบอกว่่าเพื่อนให้ อันนี้คิดเล่นๆ ว่าซัก 2-3 ครั้ง แล้วคราวนี้ลามใหญ่ขึ้นเป็นเอากระเป๋าสตางค์เพื่อนพร้อมกับเงินที่ทางบ้านคงใส่ติดไว้เพื่อซื้อขนมหรือของอะไร ...คือคิดถึงตรงนี้แล้วมันโหวงๆ น่ะค่ะ แบบว่าพฤติกรรมก้าวกระโดดมาก !!! เดี๋ยวเช้านี้จะไปคุยกับคุณครูค่ะ (แต่ที่ตกลงกันไว้คือ ให้ลูกสาวเป็นคนเล่า...แต่ดูแล้วเธอคงไม่เล่าแน่ค่ะ ทั้งกลัวทั้้งขี้อายอย่างนี้) คิดว่าจะพูดพร้อมกับคุณครูโดยให้เค้ายืนฟังอยู่ด้วยนะค่ะ อยากให้เค้ารับรู้ด้วย และเหนือสิ่งอื่นใดอยากให้ประสบการณ์ครั้งนี้จะทำให้เค้าจดจำสอนใจ ซึ่งต้องให้คุณครูช่วยดูแลในช่วงเวลาที่อยู่รร. จากคุณ : อมยิ้ม-ลักยิ้ม เขียนเมื่อ : 19 เม.ย. 55 05:49:07

ความคิดเห็นที่ 6 เป็นกำลังใจให้นะคะ เชื่อว่าน้องจะเปลี่ยนตามคำแนะนำจองคุณแม่ค่ะ แล้วมา update นะคะ จากคุณ : somebody's Lone-ly เขียนเมื่อ : 19 เม.ย. 55 06:59:42

ความคิดเห็นที่ 7 คุณแม่สอนลูกดีมากค่ะ แอบจดจำไว้เผื่อเจอกับตัวเองจะใช้วิธีเดียวกับ จขกท ค่ะ ตอนนี้ลูกสาวเพิ่ง1ขวบ เตรียมรับมือไว้ก่อนเลยค่ะ จากคุณ : nongguzz เขียนเมื่อ : 19 เม.ย. 55 07:08:19

ความคิดเห็นที่ 8 คุณสอนลูกดีค่ะ มีเคล็ดลับ สำหรับของใช้พวกมีรูปการ์ตูนทั้งหลาย เราพิมพ์เสื้อยืด ให้ลูกเองค่ะ ซื้อเสื้อยืดสีพื้น สำหรับเด็กที่โบ๊เบ๊ ตัวละ 35 บาท ซื้อกระดาษสำหรับรีดลงเสื้อยืดที่ BTS เข้าอากู๋ ให้ลูกเลือก ลายการ์ตูน Angry Bird  เจ้าหญิง มีเยอะมากก ปรินท์สีด้วยอิงค์เจ็ท  แล้วรีดลงเสื้อด้วยเตารีด ลูกได้เสื้อยืดใหม่ ๆ ตลอด นี่ว่า จะหาซื้อถุงผ้า เอาไปทำ ให้ลูกถือไปโรงเีรียน นอกจากจะมีของทันสมัยแล้ว เขายังภูมิใจ และยังสร้างภูมิคุ้มกัน ของแบรนด์เนม หรือจะสู้ของทำเอง อิ..อิ แก้ไขเมื่อ 19 เม.ย. 55 07:36:07 จากคุณ : แม่น้องหยง เขียนเมื่อ : 19 เม.ย. 55 07:35:58

ความคิดเห็นที่ 9 คุณ จขกท.สอนลูกได้ดีมากค่ะ เราจะนำไปปรับใช้ด้วย  ตอนหลานสามีเรามาอยู่ที่บ้านด้วยก็เกิดเรื่องขโมยค่ะ เราจะชอบมีกระเป๋าใส่ตังเศษเหรียญ น่ารักๆ  หลานๆ มา เราก็ไม่ได้ระแวงเรื่องนี้เพราะไว้ใจ  มีอะไรก็ซื้อให้ตลอด  จนมาวันหนึ่ง หากระเป๋าตังไม่เจอ ก็คิดว่า ตัวเองเอาไปลืมทิ้งที่ไหน ผ่านมาเป็นเดือน เราไปบ้านหลานคนนี้ เราไปเจอกระเป๋าตังเราในลิ้นชักโต๊ะเครื่องแป้งของแม่เขา วันนั้นแม่เขาไม่อยู่ค่ะ เราเลยคุยกับหลาน พูดน้ำเสียงนิ่งๆ "น้องอร หยิบกระเป๋าน้ามาใช่ไหม..ทำอย่างนี้ เขาเรียกว่า "ขโมย"นะคะ เด็กดีเขาต้องไม่หยิบของคนอื่น โดยที่ไม่ขอเจ้าของเขาก่อน  ต่อไปไม่ทำอย่างนี้อีก เพราะจะไม่มีใครอยากคุยกับคนขโมยนะคะ" ..... ต่อมา แม่แกก็เอากระเป๋าเรามาใช้...เราเห็นก็พูดว่า "เอ..คุ้นๆ นะ.." แม่แกเลยบอกว่า.."ของน้าน้ำแหละ ให้น้องอรมาไม่ใช่เหรอ..." หลานมองหน้าเรา เราเลยไม่บอกแม่แกว่า แกขโมย..เพราะผ่านมานานมาก หลายเดือนเลยค่ะ   จริงๆ เราอยากได้คืนมากค่ะ เพราะกว่าเราจะตัดสินใจซื้อ ใช้เวลานานพอดู เพราะราคาไม่ถูกนัก  แต่ก็ปล่อยผ่าน และอยากสอนหลานด้วย เราคิดนะ..ขอราคาไม่ถูก ยังใหม่ๆ อยู่ คนเป็นแม่น่าจะคิดว่า น้าอย่างเราจะยกให้หลานง่ายๆ ได้ไง...เป็นแม่ต้องเฝ้าระวังพฤติกรรมลูกด้วย ไม่ใช่เชื่อทุกอย่างที่ลูกพูดใช่ไหมคะ แต่..หลังจากนั้นแกก็ไม่เคยหยิบของในบ้านเราอีก  ถ้าจะหยิบจะมาขออนุญาตก่อนเสมอ.. จากคุณ : ลมพัดใบไม้ เขียนเมื่อ : 19 เม.ย. 55 08:12:50

ความคิดเห็นที่ 10 เป็นกำลังใจให้ค่ะ จากคุณ : คนสวยเมืองนนท์ เขียนเมื่อ : 19 เม.ย. 55 08:30:41

ความคิดเห็นที่ 11 คุณแม่อย่าคิดมากเลยนะคะ คุณทำดีที่สุดเท่าที่จะทำได้แล้วละค่ะ เด็กๆ ยังไม่รู้จักควบคุมความต้องการของตัวเอง เมื่อเค้าต้องการ เค้ามองแต่มุมมองว่าอยากได้มาเป็นของตัวเอง แต่ยังไม่รู้จักคิดกว้างๆ ถึงใจคนอื่นว่าเพื่อนจะเสียใจแค่ไหนที่เอาของเค้ามา ให้ลองเล่าเรื่องนิทาน หรือเรื่องจริงก็ได้แล้วแต่จะเอามาปรับใช้ ว่าคนที่ถูกขโมยของรักนั้นจะเสียใจแค่ไหน ในกรณีนี้ ลองสมมุติเป็นเค้าดูว่าถ้าเค้าเป็นเจ้าของกระเป๋าเค้าจะรู้สึกยังไง อยากจะกินอะไร หิวก็กินไม่ได้ เพราะไม่มีตังค์ เค้าจะร้องไห้เสียใจแค่ไหน เสียของรักแล้วยังไม่มีเงินกินข้าวอีก เมื่อคุณสะท้อนมุมมองของอีกฝ่ายให้เค้าได้รู้ เค้าจะเริ่มคิดได้ และรู้จักคิดถึงจิตใจของคนอื่น พฤติกรรมขี้ขโมยแก้ได้ หายได้นะคะ จากคุณ : Lovely Creature เขียนเมื่อ : 19 เม.ย. 55 08:36:15

ความคิดเห็นที่ 12 ลูกเราก็ชอบเงินมากค่ะ ถ้าเห็นใครกำลังหยิบเงินหรือเปิดกระเป๋า เค้าจะชอบรื้อ ก็คอยสอนเค้าตลอด ว่าไม่ให้หยิบของคนอื่น ไม่งั้นจะเรียกว่าขโมย คนที่เป็นขโมยต้องถูกตำรวจจับติดคุกนะ ของเพื่อนก็เหมือนกัน ถ้าอยากได้อะไรก็มาบอกแม่ แม่จะซื้อให้ แต่ห้ามหยิบของคนอื่น ใครทำอะไรตกไว้ ก็ไปคืนเจ้าของไม่ก็ให้คุณครู จะยกตัวอย่างสอนเค้าไปด้วย ยิ่งเวลามีข่าวคนขโมยรถ หรือทำร้ายคนอื่น ก็จะเอามาสอนเค้าค่ะ จากคุณ : nating เขียนเมื่อ : 19 เม.ย. 55 08:40:46

ความคิดเห็นที่ 13 คุณ จขกท. เก่งมากเลยค่ะ ขอเรียนรู้วิธีเอาไว้ปราบลูกชาย ตอนนี้ขึ้น อ.2 กังวลอยู่ถ้าเกิดเหตุการณ์แบบนี้แล้วจะต้องทำอย่างไรดี เพราะลูกชายก็ขี้อายมากอยู่เหมือนกัน จากคุณ : หลิว-พัลลภา เขียนเมื่อ : 19 เม.ย. 55 09:07:08

ความคิดเห็นที่ 14 "เราจึงสอนว่า การที่หนูไปหยิบของเพื่อนมา เท่ากับเป็นการลักขโมยของเพื่อนนะค่ะ ถึงจะไม่มีใครรู้ก็ตาม แต่เทวดานางฟ้า(ชี้ไปบนท้องฟ้า) ก็เห็นหนูเสมอ ถ้าหนูไม่ปรับปรุงแก้ไข เทวดานางฟ้าอาจจะเสกให้หนูมีแม่ใหม่เป็นแม่มดใจร้ายนะค่ะ และถ้าหนูโตขึ้น หนูจะต้องถูกคุณตำรวจจับและต้องไปนอนในห้องขังห้ามออกไปไหนด้วย" เราว่า จขกท น่าจะสอนให้เค้ารู้ถึงความรู้สึกของคนที่ถูกขโมยของซึ่งเป็นจากการกระทำ ของเค้าโดยตรงมากกว่าที่จะสอนถึงผลที่เป็นเรื่องสมมติน่ะคะ เช่น นางฟ้า เทวดา ถ้าลองเปลี่ยนเป็นถามเค้าว่า เค้ารักของของเค้าหรือเปล่า หรือเงินที่แม่ให้เค้าไว้กินขนม ถ้าถูกเพื่อนขโมยของ เค้าจะเสียใจแค่ไหน หรือถ้าเค้าถูกเพื่อขโมยเงิน แล้วเค้าไม่มีเงิน ซื้อขนม เค้าจะหิวแค่ไหน น่าจะทำให้เค้ามีจิตใจที่นึกถึงหัวอกคนอื่นด้วยน่ะค่ะ จากคุณ : ฤดูฝนกะคนเหงา เขียนเมื่อ : 19 เม.ย. 55 09:33:40

ความคิดเห็นที่ 15 คุณเเม่ไม่บอกลูกว่า ถ้ามีเพื่อนมาหยิบเอาของหนู้ไปโดยที่หนูไม่ให้หนูรู้สึกอย่างไร เสียใจไหมที่เห็นของของๆเราหายไป การที่หนูไปหยิบของเพื่อนมาเเบบนี้ เพื่อนก็คงเสียใจ ให้เอาของไปคืนเพื่อน เเล้วก็บอกอย่าทำเเบบนี้อีก ตอนลูกอยู่ชั้นประถม มีเพื่อนสนิทชอบพับนกให้ ให้ของประดิษฐ์(ทำมาจากเศษกระดาษ ไม่มีค่าทางการเงินใดๆ เเต่สำหรับเด็กคงมีค่ามาก) ซึ่งเราก็ไม่รู้ว่าเพื่อนให้มาจริงๆหรือว่าลูกหยิบมา ถ้ามลูก ลูกก็บอกว่าเพื่อนคนนั้นให้มา เราไม่สบายใจนะ กลัวว่าลูกเป็นคนหยิบเอามาเฉยๆ ก็เลยบอกลูกให้ปฎิเสธเพื่อน จะบอกว่าเเม่โกรธที่รับของเพื่อนมาก็ได้ คือไม่อยากให้ลูกอยากรับอยากได้อะไรจากคนอื่นเกินไป ซึ่งก็จบมาด้วยดี เเต่ตอนจะจบม.3นี่หนักหน่อยยางลบหายทุกวัน บอกครูก็เเล้ว ไม่รู้ว่าใครขโมยใครเเกล้งค่ะ ก็เลยเเก้ปัญหาซื้อยางลบอย่างถูกที่สุดให้ลูกเอาไปใช้ที่โรงเรียน อยากได้นักเอาไปให้เข็ดเลยนะ ม.ปลายพกเงินไปโรงเรียนได้ด้วย ยังไม่รู้จะมีเรื่องเงินหายเรื่องการขโมยเงินกันไหมบ้างหรือเปล่า ถ้าลูกถูกขโมยก็สอนง่ายหน่อย เเต่ถ้าลูกไปขโมยเขาก็คงต้องคุยกันนานเเน่  เลี้ยงลูกยากเน๊อะ จากคุณ : Hana* เขียนเมื่อ : 19 เม.ย. 55 09:57:32

ความคิดเห็นที่ 16 คุณแม่ทำดีแล้วค่ะ แต่ลองเพิ่มเติมวิธี ใจเขาใจเรา ด้วยก็ดีนะคะ น้องโตพอที่จะเข้าใจแล้ว เคยมีคล้าย ๆ กัน ตอนไปรับลูกที่รร. เห็นครูกำลังถือของเล่นชิ้นนึงแล้วซักลูกเรากับเด็กอ.3 อีกคน (ลูกเรา อ.1) แล้วก็เอาของชิ้นนั้นให้ลูกเรา ลูกเราก็วิ่งมาสวัสดีพ่อแม่ตามปกติ พอเราถามว่า คุณครูพูดว่าอะไรเหรอ ... ลูกก็ไม่ยอมเล่า ออกแนวหงุดหงิดใส่แม่ เราเลยบอกว่า ... เดี๋ยวแม่ไปถามครูแป๊บนึงนะ ว่าปิดเทอมวันไหน (โกหก) ... แล้วก็ไปถาม ครูเล่าว่า ... เค้าแย่งของเล่นนี้กับเพื่อน ต่างคนต่างบอกว่าของตัวเอง แต่เราบอกครูว่า ของเล่นชิ้นนี้ลูกเราไม่เคยมีนะคะ (เป็นการ์ดเบ็นเท็น) ครูบอกว่า ... เค้าบอกว่าเพื่อนให้เค้ามาจริง ๆ ส่วนเด็กอีกคนไม่ได้บอกอะไร เราก็เลยบอกว่า ... ขอคุยกับลูกวันนี้ก่อนนะ ยังไงถ้าไม่ใช่ของเค้าพรุ่งนี้จะเอามาให้ครู พอเดินไปที่รถ ก็ส่งซิกให้พ่อว่า อย่าเพิ่งดุหรือถามลูกเรื่องนี้นะ แต่พ่อบอกว่า ระหว่างที่แม่ไปคุยกับครู ลูกบอกว่า ... หนูบอกแล้วว่าเพื่อนให้หนูมา ครูก็ไม่เชื่อหนู แม่ก็มาถามซ้ำอีก หนูไม่ชอบ ... นั่นคือเหตุผลที่ไม่ยอมตอบแม่... พอถึงบ้าน ตอนเค้าเล่น อารมณ์ดี ๆ เลยหลอกถามเค้าใหม่ว่า แม่ ... ของเล่นชิ้นนี้ไปซื้อตอนไหน แม่ไม่เคยเห็นเลย ลูก ... เพื่อนให้มา แม่ ... เพื่อนคนไหนเหรอ แล้วลูกขอบคุณเพื่อนรึยัง ลูก ... ฟุ้งไง หนูขอบคุณเค้าแล้ว แม่ ... (ตกใจ! เพื่อนลูกไม่มีชื่อนี้นิ ... แต่ก็บอกว่าขอบคุณแล้ว ขอบคุณใคร!) ฟุ้งนี่คนไหนเหรอ แม่ไปทีไรก็เห็นแต่ มอส วิน แจม ลูก ... เงียบ ... ก็บอกแล้วไงว่าเพื่อนให้ หนูเริ่มหงุดหงิดแล้วนะ (นี่มันคำพูดแม่เวลาหนูดื้อนะ -*-) นอนกังวลใจไปถึงเช้า คุยกับสะมีว่า เอาไงดีพ่อ ถ้าลูกเราเอาของเค้ามาจริง ๆ จะทำไงดี เช้าอีกวันไปส่งลูกไปโรงเรียน เพื่อนของลูกที่ชื่อมอส ก็วิ่งมาหา ลูกเราของชิ้นนั้นให้มอส แล้วมอสก็เอาการ์ดของลูกเราส่งให้ แล้วก็เดินยิ้มกันเข้าห้องไป เราเลยแอบถามมอสว่า แลกของเล่นกันเหรอลูก ... มอสพยักหน้า เราเหมือนยกภูเขาออกจากอกเลย จริง ๆ แล้ว เค้าแลกของเล่นกับเพื่อน ... แต่ก็ยังไม่เข้าใจ ว่าทำไมบอกชื่อเพื่อนผิด จากคุณ : เช้าฟาดฝักฟัก เย็นฟากฟักฝัด เขียนเมื่อ : 19 เม.ย. 55 10:26:43

ความคิดเห็นที่ 17 ดูจากพฤติกรรมแล้ว น่าจะเป็นเพราะอยากได้ อยากลอง ซะมากกว่า เพราะรู้สึกสำนึกผิดเองอยู่แล้ว คุณแม่ไม่ต้องกังวลมากค่ะ เพราะตอนนี้ก็ทราบเรื่องแล้ ตอนลูกชายคนโตอยู่ประถมหนึ่ง ก็มีปัญหาเพื่อนห้องเดียวกัน วิ่งเข้ามาแย่งตังค์ค่าขนมในกระเป๋า เหรียญสิบบาท (แม่ให้ไปแค่นั้น) เหมือนเล่นสนุก แต่เอาไปแล้วไม่คืน ลูกมาเล่าให้ฟังครั้งแรก บอกให้ลูกไปบอกเพื่อนให้คืน พอครั้งสอง บอกให้ลูกแจ้งครูประจำชั้น แต่ลูกไม่ยอมบอก คราวนี้มีครั้งสาม สี่ ตามมา เราเลยตัดสินใจโทรไปบอกคุณพ่อน้องคนนั้น แต่ไม่ได้พูดจารุนแรงอะไร เล่าเรื่องที่ลูกบอกให้ฟัง แต่ย้ำว่า ให้คุณพ่อสอบถามข้อเท็จจริงจากลูกตัวเองอีกที คุณพ่อตกใจมาก เล่าว่าถามลูกแล้วลูกบอกแค่ขอยืม (แต่ไม่เคยคืนเลย) ขอโทษขอโพยใหญ่ และให้คุณแม่มารอดักเจอหลังเลิกเรียน ให้ลูกเขามาขอโทษเราด้วยตัวเอง พร้อมเอาเงินมาคืน หลังจากนั้น ก็ไม่มีเหตุการณ์แบบนี้อีกค่ะ จากคุณ : Pidchayut เขียนเมื่อ : 19 เม.ย. 55 10:32:37

ความคิดเห็นที่ 18 กระทู้มีประโยชน์มากครับ จะเก็บเอาไว้เวลาประสบเหตุกับตัวเอง จากคุณ : Old McDonald เขียนเมื่อ : 19 เม.ย. 55 10:34:48

ความคิดเห็นที่ 19 ชื่นชมสปิริตคุณแม่มาก ๆ ค่ะ เห็นด้วยกับ คุณแม่น้องหยง คุณอาจจะต้องหาเวลาให้เค้ามากขึ้นกว่าเดิมอีกสักนิด บางครั้งเด็กอาจขาดที่พึ่งทางใจ มันเป็นกลไลปัองกันตัวเอง แต่ถ้าทำไปนาน ๆ บ่อยครั้ง ไม่รีบแก้ไข มันจะกลายเป็นนิสัยที่ติดตัวไปเลยค่ะ ความคิดเรานะ พาลูกทำอะไรแบบที่คุณแม่น้องหยงแนะนำ แต่ปลูกฝังเค้าว่า ของที่เราทำเองน่าภาคภูมิใจ ทำแล้วเอาไปอวดเพื่อนเลย อย่าไปเอาของ ๆ เพื่อน เพราะเค้าซื้อมา ไม่น่าภาคภูมิใจเหมือนทำเองหรอก ของทำเองเท่ห์กว่า ไม่ซ้ำใครด้วย หาซื้อที่ไหนก็ไม่ได้ มีชิ้นเดียวในโลก... ยิ่งเวลาพาลูกทำ คุณชมเค้าบ่อย ๆ ว่าเค้าทำสวยมาก เก่งมาก ภูมิใจในตัวเค้าจังเลย เชื่อเถอะค่ะ ว่าไอ้ของที่ขโมยมาจะไม่มีค่าเลยสำหรับเค้า แทบจะอยากเอาไปคืนเจ้าของ.... จากคุณ : แม่โอ๋เรนเจอร์ เขียนเมื่อ : 19 เม.ย. 55 10:35:33

ความคิดเห็นที่ 20 อยากถามแม่ๆในห้องนี้ว่าเป็นที่วัยด้วยหรือเปล่าคะ ตอนนี้ลูกชายขึ้นอ.3 ก็เคยหยิบของมาอย่างนี้เหมือนกัน เรียนซัมเมอร์ค่ะ เริ่มเรียนไปได้ 3 วัน พอวันที่ 4 ไปรับตอนเลิกเรียน ลูกชายเอาที่ติดตู้เย็นที่เป็นตัวการ์ตูนออกมาให้ดู เยอะมากค่ะ บอกว่าเป็นของที่อยู่ในห้องเรียน ตอนแรกบอกว่าคุณครูให้หยิบได้ ซักไปซักมา บอกว่า คุณครูไม่รู้ แต่เพื่อนคนอื่นก็หยิบกัน (แต่ลูกเราหยิบมามากสุด รู้จากที่เค้าเล่าให้ฟังนะคะ) เราเลยบอกลูกว่า ถ้าไม่ใช่ของเรา เราไม่สามารถหยิบมาได้นะ ไม่อย่างนั้นจะเรียกว่า ขโมย ลูกก็บอกว่า เพื่อนยังหยิบได้เลย คุณครูก็เห็น คุณครูไม่ว่าอะไร เราเลยบอกลูกว่า ถ้าหยิบมากันหมด เวลาไปรร. จะเอาของเล่นที่ไหนมาเล่นล่ะ เราเลยบอกลูกว่า พรุ่งนี้ให้เอาไปคืนที่รร. และเราจะบอกคุณครูค่ะ แต่ลูกไม่ยอมให้บอก (เค้ากลัวครูมากค่ะ เจอครูดุมาก ตอนอ.2) เราเลยบอกเค้าไปว่า ทีหลังห้ามทำอย่างนี้อีก ตั้งแต่นั้นมาก็ยังไม่มีของอื่นติดกระเป๋ามานะคะ อีกอย่างหนึ่งคือ เวลาลูกเห็นอะไรตกอยู่ เช่น ขนม สติกเกอร์ ชอบหยิบขึ้นมาค่ะ เราเลยบอกว่า ถ้าไม่ใช่ของเราอย่าเก็บมา เพราะอย่างแรกเลยคือ สกปรก มีเชื่้อโรค จะทำให้เราไม่สบายได้ แล้วที่สำคัญไม่ใช่ของเรา ไม่ควรเก็บมา ซึ่งลูกก็จำได้ดีนะคะ เพราะเมื่อวาน มาเล่าให้ฟังว่า คุณครูพาลงมาเล่นบ้านบอล แล้วมีขนมตกอยู่ แล้วเพื่อนอีกคนเห็น แล้วเพื่อนมาขอ (เค้าเก็บขึ้นมาแล้ว อยู่ด้านล่างของสไลเดอร์) เค้าไม่ให้เพื่อนค่ะ แต่ทิ้งกลับไปไว้ที่เดิม (ตรงนี้เราไม่ได้ว่าเค้า หรือสอนอะไรเค้าเพิ่มว่า ต้องเอาไปทิ้งหรือเอาไปให้คุณครูนะ เพราะกลัวว่าจะเยอะเกินไป) แล้วก็รีบพูดบอกเราเลยว่า แม่ไม่ต้องพูดอะไรนะ เค้ารู้แล้วว่าจะทำอย่างไร เราเลยถามเค้าไปว่า แม่จะพูดอะไร เค้าบอกว่า เราต้องไม่หยิบของอะไรที่ไม่ใช่ของเรา (ซึ่งเรากลัวว่า ถ้าบอกว่า ต้องหยิบมาแล้วเอาไปทิ้ง หรือไปให้คุณครู เพื่อไม่ให้เด็กคนอื่นมาหยิบไป ก็กลัวว่าเดี๋ยวเค้าจะสับสน ไปหยิบของที่เจอตกอยู่ทุกครั้ง) เราคิดว่า ค่อยๆสอนไปทีละอย่าง ให้เค้ารับได้ไม่เยอะเกิน เค้าจะได้ไม่รู้สึกว่า เค้าทำอะไรก็ผิดไปหมดค่ะ แต่จะค่อยๆเตือนเค้าไปทีละอย่างค่ะ จากคุณ : มาศค่ะ เขียนเมื่อ : 19 เม.ย. 55 11:33:56

ความคิดเห็นที่ 21 มาแล้วค่ะ  ขอตอบคำถามแต่ละท่านก่อนนะค่ะ somebody's Lone-ly--ขอบคุณนะค่ะสำหรับกำลังใจ เป็นอะไรที่กำลังต้องการอยู่เลยค่ะ และมา update แล้วนะค่ะ ^^ nongguzz--ขอบคุณค่ะสำหรับคำชม เวลามีปัญหานี่อย่างแรกเลยคือตั้งสติ และเราก็จดจำวิธีการเลี้ยงดูลูกจากแม่ๆ ทั้งในชานเรือน facebook และเพื่อนๆ เช่นกันค่ะ บางที 1 ปัญหาอาจต้องหยิบยกตัวอย่างจากหลายๆ สถานการณ์มาสอน นี่ละมั้งเค้าถึงว่า "คนเป็นแม่เนี่ยะปากเปียกปากแฉะ" แม่น้องหยง และ แม่โอ๋เรนเจอร์--ขอบคุณมากเลยนะค่ะที่จุดประกายให้ ลูกๆ ชอบงานประดิษฐ์มากด้วยค่ะ และที่สำคัญไม่อยากให้เค้าตามแฟชั่น เพื่อนมีอะไรก็มีบ้าง อยากให้เค้ารู้จักคุณค่าในสิ่งที่ัตัวเองมี ที่ตัวเราเป็น แต่ก็คิดเช่นเดียวกันกับแม่โอ๋เรนเจอร์ค่ะว่าเราต้องหาเวลาให้ลูกๆ เพิ่มขึ้นอีก ตั้งแต่ก่อนที่น้ำจะท่วมจนถึงปัจจุบันเราไปยุ่งวุ่นวายกับเรื่องงานมากๆ ทั้งเดือนแทบไม่ได้หยุดเลย นี่แหละคงเป็นอะไรที่บางทีเ้ค้าก็ไม่มีที่พึ่งทางใจ ที่ปรึกษาเวลาสงสัยจริงๆ ซึ่งผิดกับลูกคนเล็กที่มีอาม่า หรือไม่ก็หม่าม๊าคอยเป็นพี่เลี้ยงให้ตลอดเวลา ลมพัดใบไม้--เมื่อตอนปิดเทอมใหม่ๆ เค้าก็ไปบ้านญาติที่ตจว.กันหลายวันอยู่เหมือนกัน พอกลับมาก็มีพวกเครื่องเขียนของอาอี้กลับมาเหมือนกันค่ะ เพิ่งนึกได้เหมือนกันนะเนี่ย แต่ปกติอาอี้จะเห็นหลานเล่นกันอยู่และยกให้ประจำแหละค่ะ แต่ต่อไปนี้จะสอนเค้าใหม่แล้วค่ะว่าให้ขออนุญาตก่อนนำมาเล่น แล้วต้องคืนเสมอ ไม่นำมาเป็นของตัวเอง คนสวยเมืองนนท์--ขอบคุณสำหรับกำลังใจนะค่ะ Lovely Creature--ใช่ค่ะ น้องชอบพวกเป็นเรื่องราวและเชื่อตามนั้นมากค่ะ เช่น นิทาน หรือละครก็ตาม  เมื่อวานก็คิดว่าจะไปค้นดูพวกกรรมลิขิตย้อนหลังให้เค้าดู แล้วจะไปหาซื้อนิทานทำนองนี้มาให้เค้าอ่านด้วย ใครพอมีชื่อนิทานแนะนำด้วยนะค่ะ nating--จากนี้ไปคงต้องเปลี่ยนตัวเองด้วยค่ะ ประเภทเจอะเจออะไรก็คอยแนะนำสอนสั่งเค้า บางทีก็แอบรำคาญ 2 พี่น้องจำไมนี่ แต่ต่อไปคงต้องคอยวิสัญชนาให้ได้ทุกข้อซะแล้ว หลิว-พัลลภา--นิสัยขี้อายของลูกเรา น่าจะเกิดจากเราชอบนำเค้าไปไว้ในสถานที่ใหม่ๆ ตั้งแต่เค้ายังเล็กๆ ขี้อายของเค้าจึงเป็นความไม่ไว้ใจ(กลัว)คนซะมากกว่า กว่าจะปรับตัว(หายกลัว) ก็ต้องใช้เวลาพอสมควร ถ้าดูแล้วลูกคุณเป็นเช่นกันเราแนะนำว่าให้พาเค้าไปเข้าสังคมใหม่ๆ เช่น พาเค้าไปทำกิจกรรมต่างๆ กับเราด้วย(ถ้าไปด้วยได้) หรือเรียนพิเศษต่างๆ แต่เป็นแบบไปด้วยกันน่ะค่ะ พอเค้าเริ่มโตขึ้นเค้าจะมีความกล้ามากขึ้น ในขณะที่เค้าก็ยังมีความอุ่นใจอยู่เสมอ  ลองดูนะค่ะ เราก็กำลังพยายามอยู่เช่นกันค่ะ ฤดูฝนกะคนเหงา และ Hana* --จริงๆ เมื่อวานเราสอนเค้าแล้วค่ะ ว่าถ้าเพื่อนทำกับหนูอย่างนี้เหมือนกัน มาหยิบของๆ หนูไป หนูจะรู้สึกอย่างไร แต่คือตอนนั้นเค้าอยู่ในอารมณ์ว่าเค้าไม่ผิดนะ หรือผิดน้อยมากนะ เค้าตอบเราว่า "หนูไม่ว่าเพื่อนหรอก หนูไม่หวงของ" อะไรแบบนี้ แต่เรารู้ว่าจริงๆ แล้วเค้าก็ไม่ชอบที่คนอื่นมาเอาของไปนั่นแหละ  เราก็สอนเค้าไปค่ะ แต่ชียืนกรานว่าไม่รู้สึกอะไร จึงต้องงัดแม่ไม้อื่นมาค่ะ  แต่ถ้าต่อไปมีเหตุการณ์อะไรทำนองนี้จะสอนเค้าค่ะ ดูเป็นวิธีที่ถูกวิธีที่สุดเนอะ มาศค่ะ--กด like ให้กับประโยคนี้ค่ะ "ค่อยๆสอนไปทีละอย่าง ให้เค้ารับได้ไม่เยอะเกิน เค้าจะได้ไม่รู้สึกว่า เค้าทำอะไรก็ผิดไปหมดค่ะ แต่จะค่อยๆเตือนเค้าไปทีละอย่างค่ะ" ได้อ่านตรงนี้ทำให้เบรคอารมณ์ตัวเองไว้บ้างเลยค่ะ เด็กน่ะนะบางทีมากไปก็ไม่ดี น้อยไปก็ไม่ได้ จากคุณ : อมยิ้ม-ลักยิ้ม เขียนเมื่อ : 19 เม.ย. 55 13:14:05

ความคิดเห็นที่ 22 คือ ตอนเด็กๆ (อนุบาล) เรามีเพื่อนให้เรายืมตุ๊กตาบาร์บี้มาเล่นตอนปิดเทอมด้วย เค้ามีหลายตัว แต่เราไม่มี เค้าคงไม่อยากเล่นคนเดียวมั้ง ก็เลยบอกว่าให้เรายืม ตอนแรกเราก็ไม่เอานะ เพราะเล่นไม่เป็นอ่ะ แต่เค้าก็ยัดเยียดให้ ก็เลยเอามางั้นๆ แล้วแม่ก็มาบอกว่า เค้าหาว่าเราไปขโมยมา แต่แม่ไม่ว่าเรานะ เพราะเราก็เล่าให้แม่ฟังว่าเค้ายัดเยียดมาเอง จะเอาไปก็เอาไปเลย ไม่ได้อยากได้เท่าไหร่ แม่บอกว่า บางทีเด็กบอกว่าให้ แต่แม่เค้าไม่ได้ให้ด้วย เราก็เอามาไม่ได้ คือ จะชี้ว่าบางทีเด็กก็อาจจะบอกว่าให้จริงๆก็ได้นะคะ โดยไม่รู้ความหมายของคำว่าให้ จากคุณ : ~Nk~ เขียนเมื่อ : 19 เม.ย. 55 13:16:50

ความคิดเห็นที่ 23 รีบนิดนึงนะค่ะ ทีแรกนึกว่าจะตอบคำถามและ update ช่วงพักเที่ยง แต่ร่ายยาวไปหน่อย 55 เมื่อเช้าไปคุยกับคุณครูแล้วค่ะ คุณครูใจเย็นมากค่ะ รับฟังเรื่องราวทั้งหมดและก็บอกว่าจะไปสอบถามเพิ่มเติมกับเด็กอีกครั้ง บอกว่าอย่าเพิ่งปักใจคิดแบบนั้นและก็ขอบคุณเราด้วยที่คอยสังเกตุเรื่องพวกนี้ คุณครูบอกว่าเรื่องพวกนี้เป็นเรื่องที่ค่อนข้างละเอียดอ่อน ถ้าเกิดเป็นจริงตามที่เล่าคุณครูจะแจ้งกับครูประจำชั้นตอนเปิดภาคเรียนต่อไป เพื่อช่วยติดตามพฤติกรรมน้องในระยะยาว ส่วนเรื่องยางลบ จริงๆ แล้วคุณครูประจำชั้นทุกคนก็จะมีปัญหานี้เหมือนกันหมด คือพอคุณครูนำยางลบใหม่ๆ มาแจก(ปกติเครื่องเขียนจะถูกจัดไว้ที่รร. อยู่แล้วค่ะ ไม่ได้นำกลับบ้าน)ให้ใช้กัน ผลก็คือยางลบจะพร่องไปบ่อยมากๆ คุณครูต้องนำมาเติมเรื่อยๆ  แต่ถ้ารู้ว่าน้องมีแนวโน้มจะมีพฤติกรรมเช่นนี้ คุณครูก็จะช่วยดูแลด้วยเช่นกัน ก่อนกลับก็ฝากคุณครูให้ดูให้ด้วยว่า น้องได้นำกระเป๋าสตางค์+เงินในกระเป๋าไปคืนเพื่อน และกล่าวคำขอโทษเพื่อนตามที่สัญญากับคุณแม่ไว้หรือป่าว **เดี๋ยวเย็นนี้ไปรับจะถามคุณครูเพิ่มเติมค่ะ ป่านนี้เป็นยังงัยบ้างน้อ** แก้ไขเมื่อ 19 เม.ย. 55 13:36:44 แก้ไขเมื่อ 19 เม.ย. 55 13:33:54 จากคุณ : อมยิ้ม-ลักยิ้ม เขียนเมื่อ : 19 เม.ย. 55 13:31:18

ความคิดเห็นที่ 24 เข้ามาติดตามค่ะ คุณอมยิ้มสอนลูกดีมากเลย ชอบๆ เพราะตอนเราเด็กๆ ทำอะไรผิดนิดผิดหน่อย โดนแม่ตีก่อนถามทีหลัง จากคุณ : LadyRevenger เขียนเมื่อ : 19 เม.ย. 55 19:56:12

ความคิดเห็นที่ 25 จะบอกว่าตอนอยู่ป.1 เราก็เคยขโมยของเพื่อนลักษณะนี้เหมือนกัน แม่ไม่ทราบแรื่อง แต่เหมือนรู้ตัวเองว่าผิด ตอนหลังก็ไม่ทำอีก เลยคาดว่าเป็นเพราะวัยนะคะ ยังเด็กอยู่ อยากได้อะไรก็(แอบ)หยิบมา ที่คุณแม่สอนเราว่าก็ดีแล้วค่ะ พยายามให้น้องนึกถึงจิตใจคนอื่น ถ้าเค้ารู้ตัวว่าผิดอยู่แล้ว ต่อไปก็คงจะไม่ทำอีกค่ะ จากคุณ : WindWaker เขียนเมื่อ : 20 เม.ย. 55 21:16:23