ความคิดเห็นที่ 1 เข้าเรื่องเลยแล้วกันค่ะ ตั้งใจที่จะคลอดลูกเองค่ะ ช่วงท้องแก่ก็พยายามทำนั่นทำนี่ ที่มิดไวฟ์แนะนำว่ามันจะช่วยให้คลอดง่าย ลื่นไหลสะดวก ทั้งไปนวดเปิดเชิงกราน ดื่มชาสมุนไพรฝรั่งที่เค้าว่าจะช่วยให้ระยะเวลารอคลอดไม่มากนัก (ชาจากใบต้นราสเบอร์รี่ค่ะ) และเราลาคลอดตั้งแต่ตอนอายุครรภ์เข้า 37 วีค แอบคิดในใจว่าตอนนี้พร้อมทุกอย่างแล้ว อยากจะออกก็ออกมาเลยนะลูก และแล้วคืนวันศุกร์ที่ 8 เมษา 2544 เรารู้สึกว่าไม่สบายเนื้อสบายตัวมากเลย เหมือนร่างกายมันร้อนๆ แต่ไม่เหมือนกับตอนมีไข้นะคะ ก็เลยออกมานอนคนเดียวที่โซฟา เอาพัดลมมาเป่าแบบจ่อระยะเผาขนกันทีเดียว เอ จะว่านอนก็ไม่เชิงหรอกค่ะ เพราะท้องแก่แล้ว นอนราบไม่ค่อยจะได้ เรานั่งแบบเอนๆ เอาค่ะ ก็หลับไปจนถึงเช้าวันเสาร์ที่ 9 เมษา ซึ่งทุกๆ วันเสาร์จะเป็นวันที่เรามีอายุครรภ์ครบวีคนั้นๆ พอดี เสาร์นั้นก็ครบ 38 วีคค่ะ รู้สึกตัวตื่นมาประมาณสาย 8 โมงกว่าๆ ไปเข้าห้องน้ำ แล้วเจอมูกเลือดติดทิชชู่มา ตอนที่เห็นก็ดีใจปนตื่นเต้นนะคะ เพราะจากที่เก็บๆ ข้อมูลมา ถ้ามีมูกเลือดก็แสดงว่าอีกไม่นานก็จะคลอดแล้ว รีบไปปลุกสามีค่ะ แล้วโทรไปฉุกเฉินที่ห้องคลอด แต่มิดไวฟ์ห้องคลอดบอกว่าให้รอมดลูกบีบตัวเสียก่อน และถี่ทุก 5 นาทีเกิน 2 ชม. แล้วค่อยไปโรงพยาบาลได้ค่ะ ขอคั่นพักสายตาด้วยรูปไอ่อ้วนของเราหน่อยนะคะ 1 ขวบกับ 3 อาทิตย์แล้วค่ะตอนนี้ จากคุณ : NSY เขียนเมื่อ : 4 พ.ค. 55 05:42:03

ความคิดเห็นที่ 2 ตามตำราชานเรือนเลย คือถ้ามีมูกเลือด หรือน้ำเดิน หรือเริ่มมีอาการจะคลอด ก็รีบไปอาบน้ำสระผมให้สะอาดไว้ก่อนค่ะ เพราะเดี๋ยวคลอดแล้วอาจจะทำลำบากหน่อยในช่วงที่เพิ่งคลอดใหม่ๆ อาบน้ำไปร้องเพลงไปด้วยค่ะ ดีใจที่จะได้เห็นหน้าลูกแล้ว อาบน้ำเสร็จ เริ่มหาอะไรทาน เวลาตอนนั้นก็ประมาณเที่ยงพอดี รู้สึกว่ามดลูกบีบตัวแล้วค่ะ แต่อาการเจ็บยังไม่มากชิลๆ นั่งทานไป พอมดลูกบีบตัวก็จดเวลาไว้ พอมดลูกคลายก็จดเวลาไว้เช่นกัน ให้สามีเป็นคนเอานาฬิกามาจับเวลาค่ะ ซึ่งแต่ละครั้งมดลูกจะบีบนานประมาณ 50วิ-1นาที และทิ้งช่วงประมาณ 5-6 นาทีค่ะ จนกระทั่งบ่ายสอง เราว่าสมควรแก่เวลาที่จะต้องไปโรงพยาบาลแล้วล่ะ ก็เลยเก็บของและเอากระเป๋าที่จัดไว้เตรียมคลอดขึ้นรถไปโรงพยาบาลกับสามี ไปถึงมิดไวฟ์ก็พาเรามานอนวัดการบีบตัวของมดลูก ก็นอนวัดอยู่ประมาณ 1 ชม.ค่ะ แล้วมิดไวฟ์ก็ทำการล้วงเพื่อวัดปากมดลูก แต่มิดไวฟ์บอกว่าปากมดลูกยังไม่เปิดเลย แค่นิ่มๆ และบางลงมากแล้วเท่านั้น ซึ่งคิดว่าน่าจะเป็นการเจ็บท้องหลอก เลยให้กลับบ้านพร้อมยาคลายมดลูกมากินค่ะ อ้าว อะไรกัน ยังไม่คลอดหรือเนี่ย อุตส่าห์ดีใจที่จะได้เจอหน้าลูกแล้ว ก็พากันกินแห้วกลับบ้านมาค่ะ แต่หลังจากที่ทานยาคลายมดลูกแล้ว อาการมดลูกบีบตัวก็ยังมีอยู่ตลอดนะคะ และความเจ็บก็เพิ่มมากขึ้นด้วย แต่ยังถือว่าทนไหว ก็นั่งปวดไปแบบนั้นแหละค่ะ คอยเอากระเป๋าน้ำร้อนมาประคบไว้ที่ท้องน้อย พยายามผ่อนลมหายใจแบบที่เคยเข้าคอร์สเตรียมคลอดมา อาการบีบตัวของมดลูกก็ยังไม่หาย จนกระทั่งเที่ยงคืน ของคืนวันเสาร์นั้นเอง เราเริ่มเหนื่อย เริ่มง่วง แต่นอนไม่ได้เพราะอาการมดลูกบีบตัวนี่แหละค่ะ ก็โทรไปที่โรงพยาบาลอีกครั้ง เล่าเหตุการณ์ทั้งวันของวันนี้ให้มิดไวฟ์ที่อยู่เวรฟัง เค้าก็ว่ามาตรวจก็ได้ ก็พาพุงใหญ่ๆ ขึ้นรถไปกับสามีที่โรงพยาบาลกันอีกครั้งค่ะ รพ. จากบ้านต้องขับรถไปกลับประมาณ 1.30 ชม. ไปถึงก็เข้าระบบเดิมคือ เข้าเครื่องวัดการบีบมดลูกอีก 1 ชม. แล้วมิดไวฟ์มาตรวจปากมดลูก แม่จ้าววว มันเปิดแค่ 1 เซนต์ฯเองค่ะ อามรณ์เราแบบว่า เฮ้ยอะไรกัน แค่นี่เองหรอ ปวดตั้งนาน ในสมองก็พาลนึกไปถึงทุกสิ่งทุกอย่างที่ได้ทำเพื่อให้คลอดง่ายมาตลอดนั้น นี่มันหลอกลวงทั้งเพ จะครบ 24 ชม.แล้ว แต่ปากมดลูกเปิดแค่เซนต์เดียวนี่นะ คั่นๆๆ ด้วยลูกชายอีกค่ะ จากคุณ : NSY เขียนเมื่อ : 4 พ.ค. 55 05:59:40

ความคิดเห็นที่ 3 น้องน่ารักจังค่ะ จากคุณ : ก๋วยจั๊บญวน เขียนเมื่อ : 4 พ.ค. 55 06:08:25

ความคิดเห็นที่ 4 น่ารัก อารมณ์ดีมากๆ หนุ่มน้อยคนนี้.. พี่เวียงพิงค์ไปนอนก่อนเน้อเจ้า พรุ่งนี้จะมาติดตาม อ่านให้จบ จากคุณ : น้องเวียงพิงค์ (Prettymaew) เขียนเมื่อ : 4 พ.ค. 55 06:18:16

ความคิดเห็นที่ 5 ก็กลับบ้านมีตามระเบียบ ถึงบ้านก็ตีห้ากว่าแล้วค่ะ ยังไม่ได้นอนเลยเพราะนอนไม่ได้ อาการมดลูกบีบตัวมันมาทุก 5-6 นาที ก็เลยให้สามีไปนอนเอาแรงไว้ก่อน เราก็นั่งอยู่ที่โซฟาคนเดียว พอมดลูกบีบตัวก็นั่งจดเวลาอยู่คนเดียว จนประมาณ 9 โมงเช้าของวันอาทิตย์ที่ 10 เมษา สามีซึ่งนอนไปแป้บเดียวก็ตื่นมารับช่วงจดเวลาต่อ แต่ ณ ตอนนั้นเราเริ่มเจ็บมากแล้วนะคะ ในใจพาลนึกไปตลอดเลยว่าปากมดลูกอาจจะเปิดมากแล้วก็ได้ นี่ฉันจะคลอดที่บ้านหรือเปล่าเนี่ย นั่งปวดไป มีแอบงีบด้วยนะ คือเหมือนร่างกายมันเหนื่อยก็เผลอหลับไปเอง นั่งหลับนี่แหละ แต่หลับเฉพาะช่วงเวลาที่มดลูกไม่ได้บีบตัว นั่นคือแค่ 5-6 นาทีนั้นแหละค่ะ พอมันเริ่มมาอีกระลอก เราก็ต้องเกร็ง หายใจเข้าหายใจออกตามสเตปที่ตำราว่าไว้ (แต่เราว่ามันไม่ได้ช่วยให้หายเจ็บแม้แต่น้อย แต่มันจะทำให้เรามีสมาธิมากขึ้น จิตไม่เตลิดค่ะ) เราก็นั่งทนไปจนถึงเที่ยงๆ ก็โทรไปโรงพยาบาลอีก บอกว่าไม่ไหวแล้วนะ ทำทุกอย่างแล้ว พยายามแช่น้ำอุ่นแล้ว อะไรก็แล้ว อาการบีบตัวของมดลูกมันไม่หายไป และก็ปวดเพิ่มด้วย ขอไปโรงพยาบาล ก็ไปโรงพยาบาลกันอีกค่ะ (รอบที่ 3 ) นึกโชคดีที่มาปวดท้องตอนเสาร์อาทิตย์พอดี เพราะสามีไม่ได้ไปทำงาน นี่ถ้าเป็นวันปกติที่เค้าทำงาน ก็คงจะลำบากกว่านี้แน่ๆ ไปถึงโรงพยาบาลก็บ่ายสามกว่าแล้วค่ะ ไปถึงก็เข้าเครื่องวัดมดลูกเหมือนเดิม และมิดไวฟ์มาตรวจปากมดลูก บอกเปิดแล้ว 2 เซนต์ -_-'' ห๊า อะไรนะ 2 เซนต์เองหรอ เจ็บจะตายอยู่แล้ว ด้วยตามหลักการของห้องคลอด ถ้าคนไข้ปากมดลูกยังไม่เปิด 3 เซนต์ฯขึ้นไป ก็ต้องกลับบ้านไปก่อนค่ะ ไม่ให้รอคลอดที่โรงพยาบาล แต่มิดไวฟ์คนนี้ใจดีมากค่ะ เกิดวันเดือนปีเกิดเดียวกันกับเราด้วยค่ะ อายุเท่ากันเลยว่างั้น เค้าก็เลยให้เข้าไปแช่น้ำอุ่นในอ่างค่ะ ในขณะที่แช่อยู่ก็ปวดตลอดนะคะ ร้องไห้เลยค่ะคราวนี้ คือทั้งเหนื่อย ทั้งเพลีย ไม่ไหวแล้ว พูดกับสามีว่า ฉันจะขอร้องเค้าแล้วนะ ว่าให้ทำอะไรสักอย่างเถอะ ไม่ไหวแล้วจริงๆ พอขึ้นจากอ่าง ก็ทำการตรวจปากมดลูกอีก คราวนี้เปิด 3 เซนต์ ให้อยู่รอคลอดที่โรงพยาบาลได้แล้วค่ะ แต่มิดไวฟ์บอกให้ไปเดินๆ เพื่อช่วยให้ปากมดลูกเปิดเพิ่มอีกสัก 1 ชม. แต่เราเดินไม่ไหวแล้วค่ะ เดินไปได้ไม่กี่ก้าว พอมดลูกบีบตัว เราก็ตัวงอเป็นกุ้งเลย ไม่ไหวจริงๆ ร้องไห้อีกค่ะ จนมิดไวฟ์ให้ไปนอนรอที่เตียงได้ เค้าเองก็คงสงสารเรานะ เพราะเทียวไปเทียวกลับหลายรอบแล้ว และรู้ว่าเราไม่ได้นอนเลย ก็เลยถามว่าต้องการบล็อคหลังไหม คือก่อนหน้านี่ เราคิดว่าจะคลอดเองแบบไม่บล็อคหลัง แต่อาการปวดในตอนนั้น รีบบอกให้บล็อคเลยค่ะ จากคุณ : NSY เขียนเมื่อ : 4 พ.ค. 55 06:20:00

ความคิดเห็นที่ 6 ก๋วยจั๊บญวน - ขอบคุณมากค่ะ^^ แม่แมว - จริงๆ แม่หนิงก็ง่วงแล้วค่ะ แต่กะว่าเขียนให้จบก่อนค่อยไปนอน ไม่งั้นอาจจะรอนานจนน้องเจครบ 2 ขวบก่อนค่อยเขียนก็เป็นได้ 55 ------------------------------------------------- หลังจากหมอดมยามาบล็อคหลังให้ ก่อบล็อคเค้าก็ทำการแนะนำตัวนั่นนี่ และแนะนำท่าที่จะฉีดยาไปที่กระดูกสันหลัง ทุกขั้นตอนมีมิดไวฟ์คอยดูแลตลอดค่ะ เป็นคนเดียวคนเดิมที่ว่าเกิดวันเดียวกันนั่นแหละค่ะ เค้ามาถามว่ากลัว(บล็อคหลังไหม) เราตอบไปค่ะ ว่าตอนนี้ไม่กลัวอะไรอีกแล้ว คงไม่มีอะไรจะมาเจ็บปวดมากกว่าเจ็บท้องคลอดอีกแล้วล่ะ มิดไวฟ์กับหมอดมยาพากันยิ้มกันใหญ่ หลังจากหมอดมยาฉีดยาเข้าสันหลังแล้วคาเข็มไว้แบบนั้น แล้วก็จะมีปุ่มให้คอยกดเพิ่มยาได้เองค่ะ คือถ้ายาเริ่มหมดฤทธิ์แล้วก็กด ชึ๊บๆ เข้าไปใหม่ และจะกดเพิ่มเองได้ทุกๆ 15 นาทีค่ะ ช่วงนี้เราได้งีบนะ เพราะหายปวดเป็นปลิดทิ้งเลย แม่ๆ คนไหนลังเลว่าจะบล็อคหลังหรือไม่ ถ้าปวดมากๆ ก็บล็อคไปเลยนะคะ ช่วยได้เยอะค่ะ หลังจากที่เราเคลิ้มๆ ครึ่งหลับครึ่งตื่น เป็นเวลาประมาณ 2 ทุ่มกว่าๆแล้วค่ะ และแล้วถุงน้ำคร่ำก็แตกค่ะ แตกพลั่วเลย เรารีบกดเรียกมิดไวฟ์มา ก็เข้ามาทำความสะอาดให้ค่ะ แล้วบอกว่าน้ำคร่ำเป็นสีเขียว เพราะน้ออึออกมาค่ะ และก็ทำการตรวจปากมดลูกอีก เปิดมาเพิ่มเป็น 4 เซนต์ค่ะ (ในใจเรางี้นึกถึงแม่นาก พระขโนงเลย สมัยก่อนการแพทย์ยังไม่พัฒนา เราคงต้องตายท้องกลมแน่ๆ) ก็ไม่เป็นไร ไหนๆ ก็บล็อคหลังไม่ปวดแล้ว ก็นอนรอต่อไป จากคุณ : NSY เขียนเมื่อ : 4 พ.ค. 55 06:34:13

ความคิดเห็นที่ 7 ประมาณ 4 ทุ่มกว่าๆ หมอสูติประจำบอร์ดก็เข้ามาตรวจกราฟจากเครื่องวัดการบีบตัวของมดลูกค่ะ แล้วก็พึมพำเบาๆ ว่าน้องไม่ค่อยดิ้นเลย ให้เราดื่มน้ำส้ม 1 แก้ว แล้วเข้ามาตรวจอีก ครึ่งชม.หลังจากดื่มแล้ว ก็ยังบอกว่าไม่ค่อยดิ้นอยู่อีกเหมือนเดิม ซึ่งผิดวิสัยมาก เพราะถ้าแม่ได้ทานหรือดื่มอะไรหวานๆ มีน้ำตาล ลูกจะดิ้นค่ะ หมอๆ ก็ทำการรวมตัวกันไปประชุมย่อยๆ หน้าห้องรอคลอดนั่นแหละค่ะ แต่เราไม่ได้ยินนะว่าเค้าพูดอะไรกัน หลังจากเค้าคุยกันสักพัก ก็เดินมาหาเราค่ะ แล้วบอกว่า ทางเค้าเริ่มกังวลว่าน้องไม่ค่อยดิ้นเท่าที่ควร ซึ่งอาจจะเป็นไปได้ว่าน้องหลับอยู่ แต่จะขอเจาะเลือดของน้องจากกระโหลกศีรษะผ่านทางช่องคลอดของเรา งงกันไหมค่ะ คือเค้าจะเอาเข็มฉีดาเข้าไปทางช่องคลอดแล้วสูบเอาเลือดน้องมาตรวจค่ะ จะมาตรวจหาค่าอ๊อกซิเจน หากเลือดของน้องมีค่าอ๊อกซิเจนเพียงพอ ก็รอคลอดต่อไปได้ แต่ถ้าหากไม่พอ ก็แสดงว่าอันตราย ต้องทำการผ่าคลอดฉุกเฉินเลยค่ะ ตัวเรากับสามีก็อึ้งกันไปพอสมควร ก็ขอตัดสินใจกันก่อน หมอๆก็พากันเดินออกไป ให้เราคุยกันค่ะ เรากับสามีก็คุยกัน เราก็ว่าจะให้รออีกเราทนไม่ไหวแล้วนะ มันนานเกินไป นี่มันเข้าวันที่ 3 แล้วที่ปวดท้อง ไม่ได้นอนเลย เหนื่อยมาก พอหมอกลับมา เราเลยตกลงขอหมอผ่าคลอดเลยค่ะ เราบอกว่าเราไม่อยากเสี่ยงให้หมอเจาะเลือดน้อง เพราะต้องไปส่งตรวจอีก ถ้านานกว่านี้เกิดมีอะไรไม่ชอบมาพากล อาจจะสายเกินไปหรือเปล่า แล้วเราก็เหนื่อยมากแล้วที่จะรอแบบนี้ต่อไป ซึ่ง 3 วันแล้วปากมดลูกไม่เปิดเพิ่มไปมากกว่า 4 เซนต์เลย ขอผ่าคลอดค่ะ จากคุณ : NSY เขียนเมื่อ : 4 พ.ค. 55 06:46:38

ความคิดเห็นที่ 8 หลังจากบอกหมอว่าตัดสินใจผ่าคลอด มิดไวฟ์ก็พากันมาช่วยเราเปลี่ยนเสื้อผ้าเตรียมตัวเข้าห้องผ่าตัดค่ะ เค้าทำเร็วมากปุ้บปั้บ พาสามีเราไปเปลี่ยนเป็นชุดเข้าห้องผ่าตัด ซึ่งต้องปิดหน้าปิดปาก คลุมผมให้เรียบร้อยก่อน แล้วเค้าก็พาเราเข้าห้องผ่าตัดค่ะ มีหมอดมยามาเพิ่ม แนะนำตัวกันเสร็จสรรพ ก็บอกเราว่าจะเพิ่มดดสยาบล็อคหลัง เราจะไม่รู้สึกเลยตั้งแต่ช่วงล่างลงไป ไม่รู้สึกถึงความเจ็บปวด แต่จะรู้สึกว่าหมอๆ เค้าทำอะไรอยู่ค่ะ พอเราเข้าประจำที่แล้ว หมอก็จัดการโกนขนออก ทำการใส่สายปัสสวะ ซึ่งเราไม่รู้สึกเจ็บแล้วนะคะ เพราะฤทธิ์ยาบล็อคหลังที่เพิ่มโดสเข้าไปค่ะ สักพักสามีเราก็เข้ามาในชุดเต็มยศ ซึ่งตอนแรกเราจำเค้าไม่ได้ค่ะ คิดว่าเป็นหมอคนไหนจะมาแนะนำตัวกับเราอีก 555 แต่ว่าทำไมหมอ(นี่)เข้ามาใกล้ตรูจังฟร่ะ ที่ไหนได้ สามีเองค่ะ เบลอแล้วเรา แต่ในขณะที่หมอลงมีดกรีด เรากลัวค่ะ ตัวสั่นเลย เหมือนควบคุมตัวเองไม่ได้ ไม่รู้ว่าเพราะความเหนื่อยที่ผ่านมาทั้งหมด ความกลัวกับห้องผ่าตัด กลัวนั่นกลัวนี่ เราร้องกรี๊ดดด เลยค่ะ กรี๊ดดแบบเหมือนสติหลุดไปเลย ควบคุมตัวเองไม่ได้ สามีตกใจใหญ่ เลิ่กลั่ก ถามหมออยู่นั่นแหละ เค้าเจ็บหรือเปล่า เค้าทำไมสั่น ซึ่งเราน่ะตื่นอยู่นะคะ แต่ไม่มีสติ เหมือนคนเมาๆเลยค่ะ แต่รู้ว่าหมอดมยาที่อยู่ข้างๆ พยายามพูดปลอบใจจับมือแน่นตลอดเลย ว่าใกล้เสร็จแล้วค่ะ หายใจลึกๆนะคะ ต้องเอาหน้ากากอ๊อกซิเจนมาครอบให้เราเลยค่ะ ในที่สุด หมอทำการดึงน้องออกมา ก่อนจะดึงออกก็โยกตัวเราไปมา เรารู้สึกตัวเองเหมือนท่อนไม้ที่มีคนกำลังกลิ้งซ้ายกลิ้งขวาเลยค่ะ แล้วหมอก็ขานเวลาเกิดของน้อง เพศชาย เกิดวันจันทร์เวลา 00.03 นาที แล้วหมอเด็กก็มารับลูกเราไปทำความสะอาดค่ะ ตอนนั้นเรายังไม่ได้ยินเสียงลูกร้องเลยนะคะ เลยรีบบอกให้สามีไปดู ตัวเราก็นอนให้หมอเย็บปิดหน้าท้องต่อค่ะ แต่เราก็ยังมีกรี๊ดเป็นพักๆ อยู่ แล้วรู้สึกว่าหัวหมุนติ้วๆ เลยค่ะ เหมือนใครมาหมุนเตียงเราเลย มีความรู้สึกเหมือนตัวเองจะหมดสติ แต่พยายามฝืนไว้ เพราะยังไม่เห็นหน้าลูกเลย สักพักเราได้ยินเสียงลูกร้องค่ะ แล้วมิดไวฟ์ก็พาลูกเราที่ทำความสะอาดแล้ว ห่อตัวแล้วมาให้เราดู ซึ่งภาพนั้นยังติดตาเราอยู่เลยค่ะ ลูกลืมตาแป๋วๆ สบตาเรา แต่หน้าตาน่าเกลียดมากเลยค่ะ บู้ๆบี้ๆ สีแดงๆ ม่วงๆ ไงไม่รู้ น้องหนัก 3.610 กก ค่ะ เราทักลูกเราว่า ลืมตาแป๋วเลยนะลูก แล้วหอมแก้มลูกไปทีนึง รู้แต่ว่าตัวลูกอุ่นมากๆ เลยค่ะ ประทับใจ แต่เราไม่ได้ร้องไห้นะคะ มีแต่สามีน้ำตาคลอด มาหอมแก้มเราใหญ่ 555 ภาพแรกของน้องค่ะ พ่อเค้าเอามือถือถ่ายไว้ แต่กล้องที่เตรียมไป ดันลืมไว้ในกระเป๋าไม่ได้เอาเข้าห้องผ่าตัดด้วย เสียดายจริงๆ แก้ไขเมื่อ 04 พ.ค. 55 07:16:43 แก้ไขเมื่อ 04 พ.ค. 55 07:09:25 จากคุณ : NSY เขียนเมื่อ : 4 พ.ค. 55 07:08:30

ความคิดเห็นที่ 9 หลังจากนั้นก็เข้าห้องพักฟื้นหลังผ่าก่อน 2 ชม. ก่อนที่จะไปห้องพักของโรงพยาบาลค่ะ ซึ่งตอนนั้นก็เป็นเวลาเกือบตี 4 แล้ว เราก็บอกให้สามีกลับบ้านไปนอนพักผ่อน พร้อมโทรบอกข่าวญาติๆ เพื่อนๆ ด้วยนะ ซึ่งตอนที่เราเริ่มปวดท้อง เราไม่ได้บอกใครเลยค่ะ รอจนคลอดเสร็จแล้วให้สามีโทรบอกทีหลัง ทุกคนพากันตื่นเต้นดีใจกันมากเลยค่ะ พ่อแม่สามี พี่สาวและหลานๆ มาเยี่ยมเลยในตอนบ่ายของวันรุ่งขึ้น แต่เราก็ยังขยับตัวไม่ค่อยได้ค่ะ เพราะเจ็บแผลผ่าคลอดอยู่มาก จะได้ลุกขึ้นเดินได้เองก็ 2 วันไปแล้วค่ะ จากที่ตั้งใจจะคลอดเอง ก็ดันต้องมาผ่าคลอด ฟื้นตัวช้า น้ำนมกว่าจะมาก็วันที่ 8 หลังคลอดแล้วนู่นเลยค่ะ อยู่ รพ.กัน 5 วันก็กลับบ้านกันค่ะ เสร็จสิ้นภาระกิจคลอดลูกมาราทอน(หรือเปล่า) แต่เพียงเท่านี้ค่ะ ขอบคุณที่เข้ามาอ่านกันนะคะ สวัสดีค่ะ จากคุณ : NSY เขียนเมื่อ : 4 พ.ค. 55 07:15:59

ความคิดเห็นที่ 10 เกิดวันเดียวกะลูกเราเลย........ จากคุณ : tewbeauty เขียนเมื่อ : 4 พ.ค. 55 07:40:19

ความคิดเห็นที่ 11 ลุ้นแทนค่ะ จากคุณ : เพิ่งมา เขียนเมื่อ : 4 พ.ค. 55 07:44:30

ความคิดเห็นที่ 12 อ่านไปดูรูปน้องไป คุณแม่เจ็บท้องถึ3วัน แต่ก็คุ้มนะคะ หนูน้อย หนักตั้ง 3.6 กิโลแน่ะ แถมหน้าตาหล่อเท่ น่ารักมากๆเลยค่ะ ปล เห็นด้วยอีกคนค่ะ ประสบการณ์คลอดลูก ถึงจะผ่านไปนานเท่าไรก็ยังจำวินาทีนั้นได้เสมอ อย่างที่จขกท บอกจริงๆด้วยค่ะ จากคุณ : แม่บ้านครอว์ฟอร์ด เขียนเมื่อ : 4 พ.ค. 55 08:30:27

ความคิดเห็นที่ 13 ขอบคุณที่มาแชร์ค่ะ เขียนได้เห็นภาพมาก ขอชมที่อดทนปวดท้องได้นานมากกก ^^ สุดยอดค่ะ คุณแม่ จากคุณ : I am Neko เขียนเมื่อ : 4 พ.ค. 55 08:30:51

ความคิดเห็นที่ 14 ยังไม่ได้อ่านเรื่องของ จขกท เลยอ่ะค่ะ ดูรูปแล้วหมั่นเขี้ยวอ่ะ ของับแก้มที จุ๊บๆๆๆ จากคุณ : Sea เขียนเมื่อ : 4 พ.ค. 55 08:40:50 A:223.27.229.254 X: TicketID:353085

ความคิดเห็นที่ 15 มะเจ มานหล่อวุ้ย  เมื่อไหร่มาซะที อยากฟัดเต็มทีแย้ว จ๊วฟฟฟฟฟฟ จากคุณ : Katzy เขียนเมื่อ : 4 พ.ค. 55 09:21:20

ความคิดเห็นที่ 16 เข้ามาหอมแก้มหนุ่มน้อย  น่าฟัดมากๆๆ จากคุณ : love_NPB เขียนเมื่อ : 4 พ.ค. 55 10:35:58

ความคิดเห็นที่ 17 ตอนรู้ตัวว่าต้องผ่าคลอดนี้สั่นเหมือนกันเลย จากคุณ : มนชิจัง เขียนเมื่อ : 4 พ.ค. 55 13:26:15

ความคิดเห็นที่ 18 อ่านแล้วรู้สึกกังวลกับขั้นตอนการคลอดที่โน่น ถ้าจขกท.ปากมดลูกยังไม่เปิดเพิ่มจะต้องทนปวดรอไปถึงเมื่อไหร่นะ ดีนะคะที่ตัดสินใจผ่า ไม่รอผลเลือด ถ้าเป็นเมืองไทย คุณหมอคงให้ผ่าไปตั้งแต่ครบ 24 ชม.แล้วอะ แถมตอนน้ำคร่ำแตก ออกมาเป็นสีเขียวด้วย แสดงว่าเด็กเริ่มเครียดจนอึออกมาปนกับน้ำคร่ำ ถ้าสำลักเอาน้ำคร่ำเข้าไปมีโอกาสที่ปอดจะติดเชื้อด้วย กรณีเราคล้ายคุณเลย มีมูกเลือดออกตอนเช้ามืด ไปนอนรอคลอดที่รพ. ปวดอยู่ 6 ชม. จนมดลูกบีบทุก 5 นาที ครั้งละเกือบนาที ปากมดลูกไม่เปิดเพิ่มจาก 1 ซม. หมอมาตรวจแล้วแนะนำให้ผ่า เพราะเคยมีประวัติลูกดิ้นน้อยมาหนนึงก่อนหน้านั้นอาทิตย์นึง พอตกลงก็เข็นเราไปเตรียมผ่า หลังผ่าหมอมาคุย บอกว่าดีที่ตัดสินใจผ่า (ตอนแรกอยากคลอดเองมาก หมอขอให้ผ่าตั้งแต่วันที่ลูกดิ้นน้อยแล้วแต่เราไม่ยอม) ตอนเอาลูกออกมา น้ำคร่ำเป็นสีเขียว มีสายสะดือพันคออยู่ 2 รอบ ดีที่ไม่มีอาการแทรกซ้อนอะไรเลย จากคุณ : แมวน้อยสีน้ำตาล เขียนเมื่อ : 4 พ.ค. 55 14:13:54

ความคิดเห็นที่ 19 น้องน่ารักมากกก  ชอบรูปที่เค้านั่งสนามหญ้า จ้ำม่ำดีจัง  อ่าน ปสก ของเจ้าของกระทู้แล้วกลัวอีกรอบเลยค่ะ ของเราเองยังแขยงไม่หายเลยค่ะ ปสก เลวร้ายพอๆกับเราเลย แต่ของเราปวดท้อง3วันกว่าๆได้ เข้าใจความรู้สึกถึงความเจ็บปวดเหนื่อย  เบ่งเกือบตายเกือบจะเข้าห้องผ่าแล้ว ดีนะไม่ถึงขั้นผ่าตัด นี่กำลังท้องอีกคนยังกลัวๆจะเหมือนท้องก่อนเลยค่ะ จากคุณ : stila เขียนเมื่อ : 4 พ.ค. 55 15:30:48