ความคิดเห็นที่ 1 แค่อ่านน้ำตาก็ไหล ไม่รู้จะแนะนำยังงัย เป็นกำลังใจให้คุณแม่น่ะค่ะ จากคุณ : ปลวกชายแดน (พิมพ์ยะลา) เขียนเมื่อ : 14 พ.ค. 55 13:09:08

ความคิดเห็นที่ 2 ไม่มีประสบการณ์เลยค่ะ ไม่รู้จะแนะนำยังไง ขอกอด และเป็นกำลังใจให้นะค่ะ ลูกวัยเดียวกันเลย จากคุณ : ดอกหญ้าในป่าคอนกรีต เขียนเมื่อ : 14 พ.ค. 55 13:09:27

ความคิดเห็นที่ 3 ไม่รู้จะช่วยยังไงค่ะ  แต่เป็นกำลังใจให้แม่โอ๋เรนเจอร์ ผ่านอุปสรรคครั้งนี้ไปให้ได้ด้วยดีนะคะ  ^^ จากคุณ : เหวี่ยงเสมอต้น วีนเสมอปลาย เขียนเมื่อ : 14 พ.ค. 55 13:12:29

ความคิดเห็นที่ 4 สงสารน้องจังค่ะ ไม่รู้จะแนะนำยังไง เพราะตอนที่แม่เราเลิกกับพ่อ เราก็ 7-8 ขวบแล้วค่ะ จำไม่ได้ว่ามีภาวะเสียใจอะไรยังไงหรือเปล่า รู้แต่ว่า โกรธและแค้นนน แทนแม่อ่ะค่ะ จากคุณ : ฟ้าหมาดฝน เขียนเมื่อ : 14 พ.ค. 55 13:13:39

ความคิดเห็นที่ 5 เอาตัวเองมาเล่าให้ฟัง แม่กับพ่อเราก็เลิกตอนเรา 3 ขวบค่ะ เคยถามแม่ แม่เราบอกว่า เราไม่ได้อะไรมาก แต่พี่ชายซึ่งอายุ 5 ขวบ จำพ่อได้มากกว่า จะคอยรอพ่ออยู่นาน แต่พอโตขึ้นมา ก็ไม่ได้รู้สึกเป็นปมด้อยอะไร เราว่า มันอยู่ที่การเลี้ยงดูของแม่ค่ะ อย่างแม่เรา เลี้ยงแบบดูแลใกล้ชิดมาก รวมทั้งมียายและน้าที่รักเราและพี่มากกกก จนทำให้เราลืมไปเลยว่า ต้องมีพ่อด้วย 55 แรกๆเขาอาจจะดูเหงาๆหงอยๆไปบ้าง คุณแม่ก็ให้ความรักเค้าเยอะๆนะคะ ความรักจะช่วยทำให้ลูกดีขึ้นเองค่ะ จากคุณ : ยิ้มหวานตาโต (joyaccy) เขียนเมื่อ : 14 พ.ค. 55 13:20:42

ความคิดเห็นที่ 6 สงสารจังเลยค่ะ คุณแม่คุณลูกสู้ๆนะคะ จากคุณ : roifun เขียนเมื่อ : 14 พ.ค. 55 13:22:03

ความคิดเห็นที่ 7 เข้ามาให้กำลังใจ  และขอบอกว่า เรราเข้าใจคุณค่ะ เข้มแข็งไว้นะคะ..........คุณต้องเข้มแข็งให้ลูกเห็น  ค่ะ เราเชื่อว่าลูกของคุณ และตัวคุณเองจะลุก และสู้ ไปด้วยกัน   เหมือนเรากับลูกสาวในตอนนี้ น้ำตาไหลพราก ..........  T_______T  .............. ทำไมเหมือนกระจกส่องครอบครัวเราเลยล่ะคะ... ลูกเราเล็กกว่า  อาการแบบนี้ ลูกเราเป็น ช่วงก่อนขวบค่ะ   ไปเดินตามหาป๊าตามมุมต่าง ๆ ที่ป๊าเค้าชอบอยู่ แล้วชี้ ๆ แต่หายไปเอง เมื่อไม่มีใครพูดถึงป๊าเค้า  รูป เราเก็บหมด ไม่ให้ลูกเห็น เพราะเห็นแล้วเค้าร้องไห้ตลอด...... แต่อาการที่ยังเหลือ จนถึงปัจจุบัน คือ   เมื่อลุก เห็น คนอื่น ที่เดิน หรือเล่นกับพ่อของเค้า หรือ ผช.เดินกับเด็ก ลุกเราจะมอง เหม่อ ๆ  ค่ะ แล้ว จะเกาะขาเรา ให้เราอุ้ม โอ๊ย......น้ำตาไหล........ มันเหมือนกับว่า เค้าคิดถึง ... เรื่องเยียยวยา เราไม่รู้ แต่ เราทุกวันนี้ทำทุกอย่างแทนป๊าของลูกสาวค่ะ ให้ลูกสุด ๆ เวลา  และความรัก  จะให้ลูกชนิดไม่ขาด  ที่บ้าน ใครพูดถึงป๊าเค้า เราจะให้บอกว่า ไปทำงาน หรือ ทางที่ดี อย่าพูดถึงค่ะ อืม..ลูกเรา 1 ขวบกว่านะคะ แต่รู้มากๆๆๆๆๆๆ เป็นกำลังใจให้ค่ะ   ทางออกมันต้องมีค่ะ   ขอรออ่านด้วยคน จากคุณ : น้องคุง เขียนเมื่อ : 14 พ.ค. 55 13:22:57

ความคิดเห็นที่ 8 เข้มแข็งไว้นะคะ เป็นกำลังใจให้ค่ะ จากคุณ : แม่ลูกสี่ เขียนเมื่อ : 14 พ.ค. 55 13:42:29

ความคิดเห็นที่ 9 ขอบคุณมาก ๆ ค่ะ สำหรับทุก ๆ กำัลังใจ และทุก ๆ ความคิดเห็น โดยเฉพาะความคิดเห็นที่ 7 คุณ น้องคุง อ่านแล้วทำเราน้ำตาคลอเลยค่ะ เราเองก็ให้ความรักลูกมากขึ้นค่ะ จากที่แต่ก่อนห่วงหาเงินมากกว่า มีอยู่วันนึง เราอุ้มเค้ามานอนที่ตัก แล้วกอดเค้าดูท่าทางเค้ามีความสุขมากเลยค่ะ เค้าร้องจะนอนตักเราทั้งวันเลย แล้วเค้าก็พูดว่า... " ยักแม่ " ทำเอาเราน้ำตาคลอไปเลยค่ะ เวลาที่เค้านั่งดูรถรอพ่อเค้า เราก็จะเอาเค้าขี่หลังแล้วพาเดินเล่น เดินไปเดินมา เค้าก็จะหัวเราะ แต่พอเรานั่งทำงาน หรือ ไม่สนใจเค้าไปสักแป๊บนึง ก็เหมือนเค้ากลับเ้ข้าสู่โหมดเซื่องซึมน่ะค่ะ เลยแทบไม่อยากจะคลาดสายตาจากลูกเลย ทุกวันนี้แทบไม่มีกระใจจะทำมาหากินเลย ห่วงลูกเป็นที่สุด.... ล่าสุด ก็พบปัญหาใหม่ สันนิษฐานว่าอาจจะ สมาธิสั้น แต่ยังไม่แน่ใจ เพราะลูกยังเล็กมาก แต่จะสังเกตุว่า เวลาลูกระบายสี มือจะระบาย แต่ตาจะไม่มอง เค้าจะสนใจอย่างอื่น คุณครูเองก็สังเกตุเห็นเหมือนกันค่ะ เลยตัดสินใจให้ลูกเรียนพิเศษเพิ่มอีกวันละชั่วโมง เพราะอยากให้ครูช่วยฝึกตรงนี้ พอครบเดือนก็จะดูอีกทีนึงคะว่าเค้าดีขึ้นมั้ย ทุกวันนี้เวลาจะคุยกับลูก เราก็จะเรียกชื่อ แล้วเอามือตบพื้น บอกให้เค้านั่งก่อน เพื่อสังเกตุว่าเค้าฟังคำสั่งเรามั้ย ทำตามรึเปล่า ซึ่งเค้าก็มานั่งนะคะ แต่จะนั่งได้ไม่นาน ก็จะยุกยิกและจะลุกขึ้นอีก เราก็ค่อย ๆ บอกเค้าว่า อย่าพึ่งลุก คุยกับแม่ก่อน เค้าก็นั่งต่อ แล้วเราก็กระซิบข้างหูเค้าว่า...  " รักปีย่าที่สุดในโลกเลย " จากนั้นก็กอด และหอมเค้า ดูท่าทางเค้ามีความสุขมาก ยิ้มหน้าบานเลยค่ะ ที่เราคิดว่าลูกเรามีโอกาสเป็นเด็กสมาธิสั้น เพราะอดีตสามีเราชอบดูทีวีมากค่ะ แล้วก็จะเปิดทีวียันตี 1 ตี 2 เราบอกให้ปิดเพราะอยากให้ลูกนอนเร็ว ๆ ก็จะทะเลาะกันทุกครั้ง เค้าไม่เชื่อค่ะ ว่าเด็กที่อยู่กับทีวีมาก ๆ มีโอกาสเป็นเด็กสมาธิสั้น เพราะแม่เค้าก็เลี้ยงเค้ามาโดยให้อยู่แต่กับทีวี ดูทีวีไปจนขึ้นลูกน้ำ ไม่มีอะไรให้ดูแล้ว เค้าก็ยังนั่งดูลูกน้ำอยู่อย่างนั้น เราว่าที่เลิกกับสามีก็ดีเหมือนกัน เพราะที่บ้านแม่เราเค้านอนเร็ว ลูกเราเข้านอนช้าสุดก็สามทุ่ม วันไหนไปโรงเรียน เราจะปลุกเค้ามาตั้งแต่ ตี 5 พอเค้าหายงัวเงีย ก็จะพากินข้าว อาบน้ำ ออกจากบ้าน 6.30 น. ถึงโรงเรียน 7.30 น. ก็จะพาไปเล่นของเล่น ให้กินนมอีก 1 กล่อง ถึงพาเข้าห้องเรียนตอนใกล้ ๆ 8.00 น. ลูกเราไม่เคยงอแงเลยค่ะ ก็ยังรู้สึกดีใจ ว่าเค้าชอบไปโรงเรียน วันไหนหยุดติดกันหลายวัน เ้ค้าก็จะบอก คิดถึงครูเอ๋ ( ครูประจำชั้น ) เหลือแต่เรื่องจิตใจนี่ล่ะค่ะ ที่จำเป็นต้องได้รับการเยียวยา เลยอยากได้ความรู้จากคุณแม่ ๆ ช่วยแชร์ให้อ่านค่ะ จากคุณ : แม่โอ๋เรนเจอร์ เขียนเมื่อ : 14 พ.ค. 55 13:45:58

ความคิดเห็นที่ 10 พูดความจริงกับลูกแ้ล้ัวคุณแม่ก็ต้องเข้มแ็ข็งค่ะ เค้ารู้เรื่องมากแล้วตอนที่รักมีปัญหากับป๊าตะวันตอนป๊าตะวัน 3 ขวบ รักก็ค่อย ๆ คุยกับเค้าค่ะแม้เค้าจะไม่ค่อยเข้าใจเต็มร้อย แต่เค้ารู้สึกอบอุ่นมั่นคงเวลาอยู่กับเรา เค้าแทบจะไม่ถามถึงป๊าเลยเพราะพอถามรักร้องไห้แล้วบอกว่าแม่ขอโทษ แล้วไม่เคยว่าป๊าเค้าให้เค้าฟังนะคะ ให้เค้ามองป๊าเค้าในภาพที่ดี ๆ ให้เค้ารู้สึกว่าตัวเองมีคุณค่ากับป๊า แต่แค่ป๊ากับแม่อยู่ด้วยกันไม่ได้แล้ว จริง ๆ แล้วเรื่องรักเกิดเมื่อไม่กี่วันก่อนเองค่ะรักหอบลูก 2 คนหนีไปบ้านพี่สาว ไม่ได้บอกลูกว่าเกิดอะไรขึ้นกับครอบครัว บอกแค่ว่าแม่เหนื่อย ป๊าเหนื่อย หนูกับน้องอยู่กับแม่ก่อนแล้วกัน จำได้ว่าอาบน้ำกับพี่ตะวันกับน้ำฟ้าอยู่ มันก็ร้องไห้ออกมาไม่หยุดเลย พอมาเจอพี่เราก็เฉย ๆ พอคุยเล่นได้ พอตอนจะหลับเอาอีกนอนน้ำตาไหลพี่ตะวันมาลูบแก้มบอก "แม่ไม่เป็นไร หนูไม่เป็นไร หนูอยู่ที่ไหนก็ได้ขอแค่มีแม่กับน้อง เราก็มีความสุขในแบบของเราแล้่วกันแม่ "   จริง ๆ แล้วรักว่าที่ลูกเข้มแข็งและไม่รู้สึกอะไรอาจเป็นเพราะรักไม่ทำให้ลูกรู้สึกอะไรด้วยไม่ทำให้เค้ารู้สึกว่าเค้าเป็นส่วนเกิน หรือสิ่งที่ไม่ต้องการสำหรับพ่อ  แต่สำหรับลูกจขกท. รักว่าตอนนี้มันเป็นแผลในใจว่าพ่อไม่รักเค้า  คุณแม่ต้องแก้ที่จุดนี้ก่อนค่ะ  เพราะคนเป็นลูกคงทนไม่ได้ที่ต้องมารับรู้ว่าพ่อไม่รักตัวเองแล้ว  เป็นกำลังใจให้นะคะ จากคุณ : คนบนฟ้าส่งมาให้รักกัน.. เขียนเมื่อ : 14 พ.ค. 55 13:50:06

ความคิดเห็นที่ 11 เข้มแข็งไว้นะคะทั้งคุณแม่และคุณลูกเลย เป็นกำลังใจให้ จากคุณ : อุดมไปด้วยความสุข เขียนเมื่อ : 14 พ.ค. 55 13:56:46

ความคิดเห็นที่ 12 จขกท ค่ะ       ยอมรับค่ะว่าอ่านไป  น้ำตาไหล ไป   สงสารน้องมากกกก..   เข้าใจ และเห็นใจ คุณจริงๆค่ะ   เราเลี้ยงลูกคนเดียว มาเกือบห้าปีแล้วค่ะ   น้องเป้นเด็กร่าเริง  สดใส ช่าง พูดช่างคุย เค้าเคยถามครั้ง หรือสองครั้ง เกี่ยวกับพ่อของเค้า เราก้ตอบ แต่เนื่องจากพ่อ เค้าเลิกกับเราต้้งแต่  เค้าได้ห้าเดือน เค้าเลยไม่มีความทรงจำ กับตรงนี้เท่าไหร่   พูดถึง พ่อ เค้าก็จะพูดว่าพ่อก็คือคุณตาใช่มั้ย  เราก็จะยิ้ม..เค้าก้จะไม่ถามอีก         ความรักของเรา  กับครอบครัวของเราค่ะ  ที่ทำให้ลูกของเราโตมาอย่างอบอุ่น   และ มี ความรู้สึกมั่นคง ว่าคนที่บ้านทุกคนรักเค้าและจะไม่มีใครทอดทิ้งเค้า       เป็นกำลังใจให้นะคะ  ความรักของเราค่ะ เยียวยาจิตใจลูกได้ดีที่สุด จากคุณ : MAEMENGNOI (MAEMENGNOI) เขียนเมื่อ : 14 พ.ค. 55 14:04:28

ความคิดเห็นที่ 13 สงสารคุณแม่กับน้องจัง เค้าไม่คิดถึงลูก หรือมาหาลูกบ้างเหรอคะ จะได้บอกลูกได้ว่า เราไม่ได้อยู่กับพ่อแล้วแต่เดี๋ยวพ่อค่อยมานะลูก ถ้าเค้าไม่มาเลย ก็ไม่รู้จะพูดยังงัยดี T_T จากคุณ : แอนมนพั๊นซ์ เขียนเมื่อ : 14 พ.ค. 55 14:05:22

ความคิดเห็นที่ 14 ไม่มีประสบการณ์เลยค่ะ แต่อยากจะบอกว่าให้กอดเค้าแน่นๆ ให้เวลากับเค้าเยอะๆ  ซักพักเวลาคงจะพอช่วยเยียวยาน้องได้บ้าง เป็นกำลังใจค่ะ จากคุณ : occ26 เขียนเมื่อ : 14 พ.ค. 55 14:24:55

ความคิดเห็นที่ 15 ขอบคุณสำหรับกำลังใจจากทุก ๆ ท่านค่ะ โอ๋เองก็ขอเป็นกำลังใจให้กับคุณแม่หัวอกเดียวกันทุกท่านด้วยนะคะ ตอบคำถาม คุณ แอนมนพั๊นซ์ ค.ห. ที่ 13 เค้าเคยโทรมาหนนึงค่ะ จะเอาลูกกลับบ้านช่วงสงกรานต์ เพราะแม่สามียังไม่ทราบว่าลูกชายตัวเองไล่ลูกไล่เมียออกจากบ้านมาแล้ว เค้าไม่เคยขอโทษเรากับลูก แต่เค้าพูดกับเราว่า... " อยู่กันมาเกือบ 6 ปี ยังไม่ชินนิสัยเค้าอีกเหรอ... " เราก็เลยบอกว่า เราไม่มีวันจะชินที่ถูกสามีไล่ออกจากบ้านเหมือนหมูเหมือนหมา ซึ่งนี่ก็เป็นครั้งที่ 2 แล้วค่ะ ที่เราโดนไล่แบบไม่มีเหตุผลอย่างนี้ และเราก็เคยพูดกับเค้าไว้ เมื่อครั้งที่ถูกไล่ออกจากบ้านครั้งแรก ว่าถ้ามีแบบนี้อีกเป็นหนที่สอง เราก็จะไม่กลับมาอยู่ด้วยแล้ว เพราะเราก็อดทนมาสุด ๆ แล้วเหมือนกัน กับข้อเสียของเค้า ขนาดเราถามว่าเรากับลูกผิดอะไร เค้าถึงทำกับเรากับลูกแบบนี้ เค้ายังตอบเราไม่ได้เลย เราเคยบอกเค้าแล้ว ว่าถ้าอยากมีคนใหม่ขอให้บอกเราดี ๆ เราจะเลิกให้ แต่ต้องให้เวลาเราหาที่ไปบ้าง  ไม่ใช่ไล่ออกจากบ้านแบบนี้  เพราะเค้าเป็นคนไปสู่ขอเรามาเอง ตอนที่ไปขอเรากับแม่ เค้าก็พูดกับแม่เรา ว่าจะดูแลเราเป็นอย่างดี ไม่ให้เราลำบาก  เราไม่ได้ใจง่ายหนีตามเค้ามา  ต้องให้เกียรติเราบ้าง... เลยร่ายซะยาวเลยเฮ้อ....  -*- จากคุณ : แม่โอ๋เรนเจอร์ เขียนเมื่อ : 14 พ.ค. 55 14:25:48

ความคิดเห็นที่ 16 เป็นกำลังใจให้นะคะ ไม่มีประสบการณ์แบบนี้เลย แต่คิดว่า ควรจะดึงความสนใจของลูกไปยังสิ่งอื่น ใช้เวลากับเค้ามากๆ เด็กวัยนี้กำลังจำด้วย ต้องใช้เวลาค่ะ สองมือแม่นี้ที่สร้างโลก เชื่อว่าคุณ จขกท ต้องทำได้ค่ะ เอาใจช่วยนะคะ เข้มแข็งไว้ สู้ๆค่ะ จากคุณ : BiglittleBird เขียนเมื่อ : 14 พ.ค. 55 14:30:18

ความคิดเห็นที่ 17 น้องคงรักพ่อมากนะคะ เด็กวัยนี้กำลังช่างสังเกตอยู่ด้วย เป็นกำลังใจให้คุณเข้ามแข็งและดูแลน้องต่อไปนะคะ จากคุณ : candy_pinkmie!! เขียนเมื่อ : 14 พ.ค. 55 14:52:32

ความคิดเห็นที่ 18 แม่โอ๋เข้มแข็งไว้นะคะ อ่านแล้วเศร้าจัง แต่เราว่าน้องจะต้องดีขึ้นแน่ๆค่ะ ที่สำคัญเวลาคุณแม่อยู่ต่อหน้าน้องพยายามอย่าเศร้าให้ลูกเห็น กอดลูก บอกรักลูกเยอะๆๆ ต้องเข้มแข็งเข้าไว้นะคะ ปล อาจจะเป็น single mum เร็วๆนี้เหมือนกันค่ะ เฮ้อ จากคุณ : snowcone เขียนเมื่อ : 14 พ.ค. 55 15:02:42

ความคิดเห็นที่ 19 คุณแม่โอ๋ เข้มเเข็งไว้นะคะ เท่าที่เราอ่านนะ น้องเขารู้เรื่องเยอะมากเเล้วนะคะ ลองคุยกับเขาดูเลย ว่าต่อไปนี้หนูมีเเม่คนเดียวนะลูก คุยให้เข้าใจ ให้เขาเสียใจไปเลย เเต่เคลียร์เรื่องของพ่อได้ ว่าพ่อไม่อยู่กับลูกเเล้ว สามี จขกท ทำนิสัยไม่ดีมากเลยนะคะ ลูกได้ยิน เขาเสียใจมากนะ อย่าให้เขามาเจอลูกอีกเลย เเย่มากอะ เรื่องปิดบ้านไม่ให้เข้า ทุเรศมากนะ เป็นเราจะยืมก้อนหินข้างบ้านมาปาให้มันพังไปเลย หาป้ายเเปะไปเลยว่า ผู้ชายบ้านนี้มันทุเรศขนาดไหน ไม่ให้ลูกเมียเข้าบ้าน ทำยิ่งกว่าคุณกับลูกเป็นคนใช้อีก อ่านเเล้วของขึ้นมากกกกกกก สันดานเลวมากกกกกก (ขอโทษที่หยาบคายนะคะ_/\_) จากคุณ : darkheart เขียนเมื่อ : 14 พ.ค. 55 15:22:16

ความคิดเห็นที่ 20 คุณต้องเข้มแข็งนะค่ะ เป้นหลายเท่าเพื่อแบ่งความเข้มแข็งนั้นให้กับลูกด้วย ผู้หญิงเราทำตัวดีขึ้นได้และแข็งแกร่งมากมายเพื่อปกป้องลูกน้อยของตน ให้ความอบอุ่นแก่เค้ามากๆๆ จิตของคุณแม่มีผลกับลูกนะค่ะ คิดแต่สิ่งที่ดีดีๆๆกับลูก เค้าต้องหายค่ะ จากคุณ : คุณแม่ลูกสอง (แป้งสาลีไม่ขัดสี) เขียนเมื่อ : 14 พ.ค. 55 15:22:18

ความคิดเห็นที่ 21 เราก็ไม่มีประสบการณ์นะค่ะเลยไม่รู้จะช่วยไง มีแต่ช่วยเป็นกำลังใจใหุ้คุณโอ๋่ค่ะ เข้มแข็งไว้นะค่ะ จากคุณ : คุณแม่น้องมังกร เขียนเมื่อ : 14 พ.ค. 55 15:25:34

ความคิดเห็นที่ 22 อ่านแล้วสงสารเด็กค่ะ ยิ่งตอนเรียกพ่อให้เปิดประตูเราน้ำตาคลอเลย สามีคุณทำไมใจดำจัง ลูกก็วัยกำลังน่ารักเลย ทำแบบนี้นได้ยังไงอ่ะ คนเป็นพ่อคนนะเนี่ย ไม่รู้จะแนะนำอย่างไงค่ะ ขอให้คุณผ่านเรื่องนี้ด้วยความเข้มแข็งค่ะ จากคุณ : I am Neko เขียนเมื่อ : 14 พ.ค. 55 15:30:27

ความคิดเห็นที่ 23 ทะเลาะอะไรรุนแรงปานนั้น  ถึงขั้นไม่ยอมให้เข้าบ้าน จากคุณ : lingaor เขียนเมื่อ : 14 พ.ค. 55 15:46:34

ความคิดเห็นที่ 24 เรานั่งปาดน้ำตาเลย เราเองก็ไม่ต่างกับคุณคะ ลูกเราอายุ 2 ขวบ เลิกกับพ่อน้องมา 2 เดือนแล้ว ช่วงแรกน้องก็ยังไม่ถามอะไรมากนัก แต่จะถามต่อเมื่อเห็นรูปพ่อเขา จะชี้ไปที่รูปถามพ่อไปไหน เมื่อไรพ่อจะมา บางครั้งน้องก็จะร้องไห้จะหาพ่อ เราน้ำตาคลอทุกครั้งที่ลูกถาม แต่จะไม่ร้องไห้ให้ลูกเห็น เราตอบน้องว่าพ่อไปทำงานค่ะ เข้าใจความรู้สึกของคุณเลย เราว่าเวลาจะช่วยเยียวยาได้คะ พยายามให้ความรักความอบอุ่นเขามากๆ เลี่ยงได้คือเลี่ยงไม่พูดถึงพ่อเขา และหากิจกรรมอื่นๆ ให้ทำเพื่อเบี่ยงเบนความสนใจ ลูกเราแรกๆ ชอบนั่งเม่อลอย บางทีก็นั่งร้องไห้คนเดียว พอเราถามน้องจะเงียบ เราคิดว่าเขาคงเหงา เพราะตอนพ่อเขาอยู่เขาจะเล่นกับพ่อเขาบ่อยๆ ค่ะ น้องคงงงๆ ว่าพ่อหายไปไหน สู้ๆ นะคะ สักวันจะผ่านไปได้คะ จากคุณ : น้องเพ้นท์ เขียนเมื่อ : 14 พ.ค. 55 15:55:24

ความคิดเห็นที่ 25 เข้ามาเป็นกำลังใจให้ค่ะ จากคุณ : cakemotec เขียนเมื่อ : 14 พ.ค. 55 16:23:50

ความคิดเห็นที่ 26 ขอเล่าปสก ในฐานะลูกนะคะ ตอนแม่เราไปจากบ้าน (ไปต่างประเทศเลย) เรา7 เดือน พ่ืชาย3 ขวบ พี่สาว6ขวบ คนที่มีปัญหาคือพี่สาวเราที่รู้เรื่องค่ะ ส่วนเด็กประมาณเรากับพี่ชายไม่ค่อยรู้สึกไร เพราะยังเล็ก ตอน7 ขวบเราเจอแม่ ยังจำไม่ได้เลยค่ะ แต่เด็กที่ไม่ได้อยู่กับแม่ตอนเล็กๆ ไม่เคยถูกแม่กอด ก็มีความขาดอะไรบางอย่างนะคะ เพียงแต่มันอยู่ลึกในจิตใจมากเมื่อเราโตขึ้น แต่ถ้าขาดพ่อ เราว่าแม่แทนที่ได้ทั้งสองหน้าที่ค่ะ กอดเค้าเยอะๆก็พอ เป็นกำลังใจให้นะคะ จากคุณ : ปลาทูไม่ใช่ปลาทอง เขียนเมื่อ : 14 พ.ค. 55 16:29:21

ความคิดเห็นที่ 27 เป็นกำลังใจให้ค่ะ คุณแม่ต้องเข้มแข็งก่อนนะ ความรักของแม่จะแทนทุกอย่างได้ค่ะ จากคุณ : น้ำเย็นปลาตาย เขียนเมื่อ : 14 พ.ค. 55 16:32:39

ความคิดเห็นที่ 28 เป็นกำลังใจให้น่ะค่ะ สู้ สู้ค่ะ ขอให้เข้มแข็งและผ่านเวลาเหล่านี้ไปได้โดยเร็ว ไม่มีประสบการณ์ แต่คิดว่าเวลากับความอบอุ่นของคุณแม่ และครอบครัว จากคนรอบ ข้างจะทำให้ทั้งน้องดีขึ้นค่ะ คุณแม่ จากคุณ : After Apple - picking เขียนเมื่อ : 14 พ.ค. 55 16:43:45

ความคิดเห็นที่ 29 อ่านเรื่องนี้แล้วร้องไห้เลยเรา คุณแม่เข้มแข็งไว้นะค่ะ ของเราก็เป็นค่ะ ลูก 2 ขวบ ชอบมองเวลาเด็กคนอื่นๆ เล่นกับพ่อ ชอบไปกอดขา เพื่อนๆ เราที่เป็นผู้ชาย ตอนนี้ก็ได้แต่กอด และ บอกรักลูกมากๆ เวลาที่ว่างจากการทำงานจัดเต็มให้ลูกเท่านั้นค่ะ เราจะเป็นกำลังใจให้กันและกันนะค่ะ จากคุณ : cheva8126 เขียนเมื่อ : 14 พ.ค. 55 16:55:09

ความคิดเห็นที่ 30 หาจิตแพทย์ค่ะ เห็นใจมากๆเลยค่ะ แต่ไม่รู้จะแนะนำอย่างไรดี สู้ๆนะคะ ความรักของแม่โอ๋จะทำให้ทุกอย่างดีขึ้นแน่ๆค่ะ จากคุณ : ล่องหนจริงๆนะ เขียนเมื่อ : 14 พ.ค. 55 16:56:39

ความคิดเห็นที่ 31 ช่วงนี้คงต้องให้ความใกล้ชิด  ให้ความรัก  ความอบอุ่นแก่ลูก หากิจกรรมต่างๆให้ลูก(และแม่)ทำ เป็นกำลังใจให้แม่โอ๋เรนเจอร์นะคะ พรุ่งนี้ต้องดีกว่าวันนี้ค่ะ  สู้ๆๆๆๆ  :) จากคุณ : nunow_maeew เขียนเมื่อ : 14 พ.ค. 55 17:50:05

ความคิดเห็นที่ 32 อ่านแล้วเศร้ามากเลย สามีคุณใจร้ายมากเลยค่ะ  ไล่เมียก็เหลือทนแล้ว แต่นี่ไล่ลูกด้วย มันใจดำเกินไปค่ะ   เราว่าความรักของแม่ค่ะ จะช่วยเยียวยาจิตใจลูกได้ ให้เวลาและเอาใจใส่น้องเยอะๆนะคะ  เมื่อเค้าโตขึ้น เค้าจะรู้เองว่าแม่รัก และทำเพื่อเค้ามากแค่ไหน สองมือแม่นี้ที่สร้างลูกให้ประสบความสำเร็จมานักต่อนักแล้ว  ขอกอดแม่โอ๋แน่นๆทีนึงนะคะ  ให้กำลังใจค่ะ สู้ๆเพื่อลูกค่ะ จากคุณ : mcgal เขียนเมื่อ : 14 พ.ค. 55 18:09:31

ความคิดเห็นที่ 33 พี่สาวเราก็แม่เลี้ยงเดี่ยว(มั้งคะ) ลูก 2 คน คนนึงปกติ คนนึงสมาธิสั้น เอามาทิ้งให้เรากับแม่ดูแล หลานเราขาดทั้งพ่อและแม่คะ หลานเรามาเจอแม่เค้าก็โตแล้วคะ นานๆเจอที ทั้งสองไม่เคยเจอพ่อ แต่รับรู้ว่าแม่เกลียดพ่อมาก เลยพาลไม่เลี้ยงลูก มีเรากับแม่เรา ให้ความรัก ความเข้าใจ และบอกความจริง กับหลานไปว่า พ่อกับแม่เค้าไม่อยู่ด้วยกัน เพราะเค้าเข้ากันไม่ได้ แล้วที่เค้าไม่มา ดูแลพวกหลานๆก็เพราะเค้ายังไม่มีความเป็น พ่อ แม่คนที่ดีได้ แต่หลานห้ามโกรธห้ามเกลียด พ่อกับแม่เด็ดขาด ถ้าไม่มีพวกเค้าแล้วหลานจะเติบโต มาให้น้ากับยายเลี้ยงได้ไง เราพูดกับหลาน ต่อไปโตขึ้นก็ต้องกตัญญูต่อพวกเค้า ยังไงก็คือคนให้กำเนิด ครั้งเดียวคะ เลือกพูดตอนหลานเริ่มถามถึง สาเหตุและเหตุผลของการโดน พ่อ แม่ทิ้ง หลังจากนั้นจนมาถึงวันนี้ก็เกือบ 10 ปีแล้ว ที่หลานเราไม่เคยถามถึง พ่อ แม่เค้า วันพ่อ วันแม่ ถ้าที่โรงเรียนมีไหว้ พ่อ แม่ เวียนกันไป เรากับแม่ วันพ่อถ้าแฟนเราไม่ว่าง แม่เราจะพาหลานไปเข้าวังรับเสด็จพระเจ้าอยู่หัว ทำอย่างนี้มาตลอด หลานเราก็เติบโตมาได้ดี ยกเว้นเจ้าคนที่เป็นสมาธิสั้น แม่มันมาทีตีที เลยเลี้ยงยากแต่ก็ไม่เคยถามถึงพ่อ แม่เหมือนกัน ปล. เป็นกำลังใจให้คะ เราเชื่อว่าสักวันน้องได้รับความรักจากแม่ เค้าจะลืมวันเวลานี้ไปเอง แค่ต้องใช้เวลาคะ แก้ไขเมื่อ 14 พ.ค. 55 19:26:38 จากคุณ : มารร้ายแอนด์สาวแก่ เขียนเมื่อ : 14 พ.ค. 55 19:25:23

ความคิดเห็นที่ 34 อ่านแล้วอดสะเทือนใจไม่ได้อีกแล้ว อ่านเรื่องผู้ชายเลวๆ ทีไร ของขึ้น ลูก 3 ขวบแล้ว   ผมคิดว่าวันที่ถูกไล่ ถึงแม้จะไม่เข้าใจเรื่องราวทั้งหมด แต่คิดว่าเค้าสามารถรับรู้อารมณ์ได้ และรู้จักสะเทือนใจไปกับอารมณ์ที่ถูกทิ้งนั้น มันจะไม่เหมือนถูกพ่อตี ถูกพ่อดุ  กรณีนี้ คิดว่าเด็กเองอาจจะไม่เข้าใจว่าพ่อกำลังทำอะไร อธิบายไม่ได้  แต่สำหรับตัวเค้า แม้ไม่รู้ว่าอะไร แต่สิ่งที่พ่อทำมันกระเทือนใจเค้าน่าดู ถ้าให้เดาตามประสา ผมคิดว่าน้องน่าจะยังช็อคอยู่กับการที่ถูกพ่อไล่ ไม่ให้เข้าบ้าน และหายไปจากชีวิต เค้าจับอารมณ์ได้  สะเทือนใจได้  เจ็บปวดเป็น แต่ไม่เข้าใจ   ถ้าเป็นผมวิธีแก้ก็คือ ต้องให้ความรักความใส่ใจมากๆ เมื่อขาดความรักก็ต้องทดแทนด้วยความรักจากคนรอบข้าง ช่วงนี้ต้องใส่ใจมากๆ เล่นด้วยมากๆ อย่าให้เค้ารู้สึกว่าขาด อธิบายบางเรื่องด้วยภาษาง่ายๆ   ทุกคนรักหนู แต่ด้วยความเป็นความจำเป็นพ่อมาไม่ได้  แต่ไม่ต้องต่อว่าใคร ค่อยๆ ให้แม่ทดแทนบทบาททั้งพ่อและแม่ไป เค้าน่าจะค่อยๆ หายเอง ถ้าเค้าจะนั่งมองรถ ก็ลองไปนั่งด้วย หรือชวนไปเดินดูรถแทน ค่อยๆ ให้เค้าลืมกิจกรรมประจำพวกนี้โดยทดแทนด้วยกิจกรรมอื่นที่สนุกกว่า น่าสนใจกว่าสำหรับเค้า อาจจะยาก และใช้เวลาหน่อย   และคำพูดประเภทพ่อไม่รัก พ่อไม่ดี นิดเดียวก็อย่าให้ออกจากปากใครมา ไม่ว่าใครทั้งนั้น พ่อจะเลวแค่ไหน ชั่วยังไง ไม่ต้องเอาไปเล่าไปบอกให้เด็กรู้ อย่าคิดว่าเด็กแค่ 3 ขวบจะไม่รู้อะไร ต้องระวังไว้มากๆ คุณแม่อาจจะไม่เท่าไหร่ แต่ต้องบอกคนรอบๆ ด้วยครับ เพราะแม้เด็กจะไม่รู้เรื่องมากนัก แต่คนรอบข้างอาจจะกำลังปลูกฝังอะไรไม่ดีไว้ในพื้นอารมณ์ของเค้าไปก็ได้ ทัศนคติไม่ดี ความโกรธเกลียดพ่อตัวเอง ถึงแม้พ่อจะแย่แค่ไหน ก็อย่าไปปลูกฝังลูก ถึงวันโตแล้ว เข้าใจเหตุผลแล้ว เค้าจะเข้าใจเอง แต่คนรอบข้างไม่ต้องไปปลูกความเกลียดให้ จากคุณ : ประกอบ เขียนเมื่อ : 14 พ.ค. 55 19:39:12

ความคิดเห็นที่ 35 ประสบการณ์ตรงในฐานะลูกนะคะ ตอนนั้นเราอยู่ป.2 ค่ะ พื้นฐานครอบครัวเรา พ่อแม่แยกทางกันตั้งแต่เรายังไม่เกิดค่ะ แม่เลิกกับพ่อไปแล้วถึงได้รู้ว่าท้องค่ะ ตอนแรกตั้งใจจะเอาออก แต่แม่บอกว่าไม่ใช่ความผิดเราค่ะ แม่ตั้งใจจะเลี้ยงเราคนเดียวโดยไม่ให้พ่อรู้ค่ะ ในใบเกิด ชื่อบิดาก็เป็นชื่อของเพื่อนแม่ ที่ตอนนั้นมาจีบแม่ค่ะ แต่สุดท้ายแม่เลี้ยงเราไม่ไหวค่ะ เพราะตอนนั้นทำงานได้เงินเดือน 5000 ไปจ้างเค้าเลี้ยงเราเดือนละ 3000 ค่านม ค่ายาอื่นๆ แล้วก็ค่าใช้จ่ายของแม่อีก แม่เลยเขียนจดหมายหาพ่อให้รับรู้ค่ะ พ่อเราเลยมากับอาเราค่ะ มาดูหน้าซึ่งหน้าเราถอดแบบบ้านพ่อมาเป๊ะ สำเนาถูกต้องมากค่ะ มือเท้าเหมือนเป๊ะ เวลายิ้มก็เหมือน คือปฏิเสธไม่ได้ค่ะ แล้วเด็กๆเราพูดได้แต่ภาษาจีนค่ะ คนที่แม่ไปฝากเลี้ยงเป็นคนจีน ตอนที่พ่อมารับเรา เราเกือบ 2 ขวบค่ะ แต่พอเราไปอยู่บ้านพ่อ คนที่เลี้ยงคือย่าค่ะ กับพี่สาว แล้วก็น้องสาวพ่อ พ่อเอาเราไปเลี้ยงได้แป๊บเดียวก็เอามาคืน ต่อมาเราย้ายไปอยู่บ้านป้าค่ะ แล้วแม่เราก็ย้ายจากกรุงเทพกลับมาอยู่บ้านต่างจังหวัด แล้วมาเช่าบ้านหลังตรงข้ามบ้านป้าค่่ะ เราก็จะวิ่งเล่นไปมาสองบ้านนี้ค่ะ ตอนนั้นพ่อ แม่เราคุยกันเหมือนเป็นเพื่อนกันค่ะ คุยแค่เรื่องของเรา (แต่ความจริงเราว่าเราไม่เคยเห็นเค้าคุยกันนะ) ส่วนเรานอนบ้านป้าค่ะ พ่อเราก็นอนบ้านป้า แต่เค้ามีห้องส่วนตัวของเค้าที่เราไม่เคยเข้าไป ทุกเย็นที่พ่อเรากลับมาที่บ้าน เราจะเตรียมน้ำเย็นๆไว้ให้พ่อค่ะ วันนั้นพ่อกลับมา หน้าตาท่าทางอารมณ์ไม่ดีเลยค่ะ เราเอาน้ำไปให้พ่อตามปรกติ แต่สิ่งที่เราได้รับกลับมาคือ พ่อชี้หน้าแล้วบอกเราว่า "มรึงไม่ใช่ลูกกรู พ่อเมิงเป็นใครก็ไม่รู้" เพราะตอนนั้นพ่อมีแฟนใหม่ แล้วที่บ้านแฟนใหม่พ่อจับได้ว่าพ่อมีลูกแล้ว จะไม่ให้ไปยุ่งกับลูกสาวเค้าค่ะ เราจำได้ว่าเราอึ้งค่ะ แก้วน้ำหลุดจากมือ ทุกอย่างเหมือนภาพสโลว์โมชั่นเลยค่ะ จากนั้นเราก็วิ่งไปหาแม่ค่ะ แล้วก็ร้องไห้ แม่ถามอยู่นานว่าเกิดอะไรขึ้น เราก็พูดไม่ออก สุดท้ายแม่พอจับใจความได้ แม่โกรธพ่อมาก พาเราออกไปขับรถเล่น อยู่พักใหญ่ๆ พอเราเลิกร้องไห้แล้ว ก็พาเราเข้านอนปกติค่ะ พอป้า(พี่สาวพ่อ) รู้เรื่องก็ตกใจ ด่าน้องชายตัวเองค่ะ แต่หลังจากนั้นมาเรากลายเป็นคนที่กลัวพ่อมาก ถ้าเค้าอยู่ในบ้าน เราก็จะอยู่ข้างนอก เลิกเรียนกลับมา เราจะนั่งแอบอยู่หน้าบ้านค่ะ จะมีรถจอดอยู่ แม่จะตามหาเราทุกวันค่ะ เพราะไม่ยอมเข้าบ้าน เรากลัวเจอพ่อเรา แต่เราก็ต้องอยู่อย่างนั้น เพราะป้าไม่ยอมให้เราออกจากบ้าน แล้วแม่เราก็เลี้ยงเราคนเดียวไม่ไหว บ้านแม่เป็นคนจีนค่ะ เค้าบอกแม่ว่า มีผัวแล้วก็ให้ไปอยู่กับผัว ห้ามกลับเข้าบ้าน ช่วงนั้นเราเบลอ ทำอะไรช้า ซึมมากกกก แม่เราดูแลใกล่้ชิด ตีสนิทกับครูประจำชั้นให้ช่วยรายงานความประพฤติเรา แล้วแม่เราก็ให้เราเขียนไดอารี่ค่ะ เพื่อให้ระบายสิ่งที่อยู่ในใจออกมาให้หมด เราถามแม่ว่า ทำไมคนอื่นมีพ่อแม่ขับรถไปส่งที่โรงเรียน ทำไมเราต้องนั่งรถโรงเรียน เราอยากให้ไปส่งเราที่โรงเรียน แม่เราก็กัดฟันเช่าซื้อระกะป๊อเก่าๆมาขับไปส่งเราที่โรงเรียน แต่ว่าไม่นานรถก็โดนยึดค่ะ เพราะกิจการแม่ไม่ค่อยดีค่ะ แต่แม่เราพยายามมากที่จะเป็นทั้งพ่อและแม่ของเราค่ะ ทดแทนให้ทุกอย่างปลอบเราตลอดเลยค่ะ เวลาเราซึมๆ แม่ก็จะหากิจกรรมให้ทำ ให้เราลืมเรื่องทั้งหมดค่ะ พยายามอธิบายเหตุผลให้เราฟังตามความเป็นจริงค่ะ แอบมีว่าพ่อให้เราฟังบ้าง นานเข้าเราก็เริ่มทำใจได้ค่ะ แต่เราไม่กล้ามองหน้าพ่อเหมือนเดิม ก็หลบเลี่ยงกันไปตลอด เราโตมาแบบเงียบๆ แต่ก็พยายามเข้าใจในแบบเด็กๆว่าเรามีพ่อ แต่พ่อแค่ไม่รักเรา ไม่ต้องการเรา แต่เราก็ยังมีแม่ แล้วเราก็รู้ว่าแม่เราลำบากค่ะก็เลยไม่ดื้อไม่ซน ทำตัวให้ไม่มีปัญหา และส่วนใหญ่ก็จะติดแม่มาก อยู่กับแม่ตลอดเวลา ถามว่าเรามีปัญหามั๊ย เรามีปัญหาด้านจิตใจค่ะ กลายเป็นเด็กเก็บกด เงียบ ไม่ร่าเริง ไม่พูดจา สามารถเล่นคนเดียว อยู่คนเดียวเงียบๆได้ นานๆ บางครั้งก็จะคิดอะไรเองคนเดียวค่ะ แต่โตมาก็ไม่มีปัญหาค่ะ อยู่ได้ และไม่ได้เกลียดพ่อค่ะเพียงแต่ไม่ผูกพันธ์เท่านั้นเอง ดังนั้น เราว่าสิ่งที่ดีที่สุดสำหรับลูกคือกอดของแม่ค่ะ แม่เรากอดเราทุกวัน เล่านิทานให้เราฟังทุกคืน ชวนเราคุยเรื่องนั้นเรื่องนี้ แต่หลีกเรื่องพ่อค่ะ ถ้าลูกขาดพ่อ แม่ก็ต้องทำหน้าที่เติมเต็มมันค่ะ อาจจะเหนื่อย จะหนัก แต่ก็อย่าท้อนะคะ เป็นกำลังใจให้ค่ะ สู้ๆ จากคุณ : On the cloud เขียนเมื่อ : 14 พ.ค. 55 19:57:38

ความคิดเห็นที่ 36 แย่จังค่ะ ทำไมต้องทำกับลูกด้วย ใจทำด้วยอะไรน้อ ติดตามกระทู้ต่างๆของแม่โอ๋มานานแล้วค่ะ ชอบสุดก็ลดน้ำหนักค่ะ อยากให้แม่โอ๋เข้มแข็งนะคะ ใช้ความรักเป็นเครื่องเยียวยาจิตใจลูกนะคะ นุกก็เลิกกับพ่อของลูกเค้าเหมือนกันค่ะแต่เค้ามาหาลูกบ่อยค่ะ ลูกพึ่ง9เดือนยังไม่รู้ภาษาค่ะ แม่โอ๋สู้ๆนะคะ จากคุณ : นุก (แม่หนูยิ้มค่ะ) เขียนเมื่อ : 14 พ.ค. 55 21:01:44

ความคิดเห็นที่ 37 เป็นกำลังใจให้นะคะ สู้เพื่อคนที่เรารักและรักเราคะ จากคุณ : ดาวสีส้ม เขียนเมื่อ : 14 พ.ค. 55 21:07:30

ความคิดเห็นที่ 38 เราว่าลองปรึกษาจิตเวชเด็กดูดีกว่าค่ะ นักจิตวิทยาเด็กน่าจะช่วยคุณได้ จากคุณ : แม่นางคำ เขียนเมื่อ : 14 พ.ค. 55 21:28:58

ความคิดเห็นที่ 39 อ่านแล้วอึ้งค่ะ ใจสามีคุณทำด้วยอะไรเนี่ย แล้วพูดจาแบบนั้นต่อหน้าลูก จนลูกเครียดอาเจียนออกมา แถมยังไม่ยอมให้เข้าบ้านอีกต่างหาก สุดๆจริงๆค่ะ สงสารน้องมากๆ น้องคงสะเทือนใจ แล้วเลยไม่สบายกายไปด้วย (เพราะบอกว่าหลังจากนั้นน้องก็ไม่สบายไปหลายวันใช่ไหมค่ะ) แม่โอ๋เรนเจอร์ลองใช้วิธีตามที่หลายๆคนแนะนำดูก่อนนะค่ะ ว่าให้เวลาน้องมากๆ กอดน้อง บอกรักน้อง ถ้าสิ้นเดือนนี้น้องยังไม่ดีขึ้นเราแนะนำเหมือน คห. 38 คุณแม่นางคำค่ะว่า ให้พาน้องไปพบแพทย์ด้านจิตวิทยาเด็กดู จะได้ปรึกษาเรื่องน้องเป็นสมาธิสั้นด้วยรึเปล่าไปเลยด้วยน่ะค่ะ ไม่อยากให้ปล่อยไว้นาน กลัวน้องจะยิ่งฝังใจแล้วจะแก้ยากกว่านี้ค่ะ เป็นกำลังใจให้นะค่ะ สู้ๆค่ะ จากคุณ : kikako เขียนเมื่อ : 14 พ.ค. 55 21:52:43

ความคิดเห็นที่ 40 ขอเป็นกำลังใจให้คุณแม่นะคะ อ่านแล้วน้ำตาไหลไปด้วย สู้ๆ ขอให้ผ่านปัญหาทุกอย่าง ไปได้ด้วยดีนะคะ จากคุณ : แม่น้องนาวิก (navik_un) เขียนเมื่อ : 14 พ.ค. 55 21:55:19

ความคิดเห็นที่ 41 อ่านของคุณ #35 เราแทบร้องไห้ค่ะ ToT จากคุณ : Margaret เขียนเมื่อ : 14 พ.ค. 55 22:04:37

ความคิดเห็นที่ 42 เข้ามาร้องไห้อย่างเดียว ลูกสาวยังเล็กค่ะ แต่แม่คิดแทนไปก่อนลูกแล้ว สงสารลูก อยากให้ลูกมีพ่อ แต่พ่อมันไม่เอา จะทำยังไงได้ล่ะคะ อยากแนะนำจขกท.นะคะ ระหว่างน้องซึม ๆ ใจจดใจจ่อ นั่งเฝ้ารอ อยากให้ชวนน้องไปทำอย่างอื่น เบี่ยงเบนความสนใจ มันจะได้ไม่เป็นปมในใจค่ะ แต่ตัวเองไม่ได้มีประสบการณ์แบบนี้ ลูกเราไม่ได้ผูกพันอะไรกับพ่อมาตั้งแต่เกิด ไม่มีพ่อยังดีกว่ามีแล้วมาทำแบบนี้ให้ลูกเห็นอีกค่ะ เราได้แต่กังวลว่า ถ้าลูกโตแล้วจะถามหาพ่อยังไง แล้วเค้าจะเข้าใจมากน้อยแค่ไหนกับคำอธิบายของเรา สงสารลูกคุณจังเลย ถ้าเราอยู่ทางนู้นจะพาหลานไปเล่นด้วยให้ลืม ๆ ไปบ้าง ผู้ชายนี่นะ ใจดำ ใจหิน ไม่คิดถึงจิตใจของเมียและลูกเลย เลือดเนื้อตัวเองแท้ ๆ จิตใจทำด้วยอะไร ทำไมถึงไม่คิดเลยว่า เด็กจะรู้สึกยังไง ไม่มีความรักความผูกพันกันเลยหรืออย่างไร นี่แหละนะ ผู้ชายมีกาเจี้ยวไว้สืบพันธุ์อย่างเดียวที่ถือว่าสร้างสรร ที่เหลือก็มีแต่ทำลายล้าง สงคราม ปัญหามากมาย ก็เกิดจากผู้ชายห่วย ๆ แบบนี้ทั้งนั้น จากคุณ : ~amily~ เขียนเมื่อ : 14 พ.ค. 55 22:19:22

ความคิดเห็นที่ 43 ถ้าเป็นตัวเราเองเจอสถานการณ์แบบนี้ ก็คงจะ เรียกลูกมานั่งตัก หันหน้าเข้าหากัน แล้วคงถาม คงคุยแบบมองตากัน ว่า "แม่รักหนูนะ หนูเป็นอะไรลูก คิดอะไรอยุ่เหรอ เล่าให้แม่ฟังได้ไหม" แล้วรอดูว่า คำตอบจากปากลูก จะเป็นยังไง เด็กคิดอะไรอยู่ ถ้าเจอคำตอบแบบ ร้องไห้เสียใจ พ่อไม่มาหา หรือฝังใจเรื่องโดนไล่ออกจากบ้าน ก็คงต้องให้ระบายมาให้หมด แล้วค่อยบอกเหตุผล (แบบง่ายๆ) อีกที แต่ก็เตรียมผ้าไว้เช็ดน้ำมูก น้ำตาด้วยนะ ได้ใช้แน่ๆ จากคุณ : saengchot เขียนเมื่อ : 14 พ.ค. 55 23:00:10

ความคิดเห็นที่ 44 การที่พ่อหายไปจากชีวิต อยู่ในเหตุการณ์ถูกพ่อไล่จากบ้านแบบนั้น มีผลกับลูกแน่ๆครับ อาการทางกายของน้อง ไม่ว่าจะอาเจียน เหม่อลอย สมาธิสั้น อาจเป็นผลมาจากความเครียดในใจเด็ก แต่เด็กยังรับรู้อารมณ์ตัวเองไม่เป็น บอกใครก็ไม่ถูก ระบายความเครียดไม่เป็น ก็จะแสดงออกมาเป็นอาการทางกายได้ ความทุกข์ใจของเด็ก มาจากการแยกจากของเด็กกับพ่อ อย่าลืมว่าครึ่งหนึ่งของตัวเขามีพ่ออยู่ ดังนั้น ไม่จำเป็นต้องให้เขาลืมพ่อหรอกครับ การเก็บกดเอาไว้ยิ่งทำให้ลูกยิ่งแย่ขึ้น แต่ให้เขาได้แสดงความคิดถึงพ่อให้เต็มที่ พูดถึงพ่อได้แบบเป็นเรื่องปกติ และพูดถึงในทางบวก เช่น "ไม่เจอพ่อหลายวันแล้ว..หนูคงคิดถึงพ่อมากเลยใชมั้ยลูก" ถ้าลูกอยากเจอ ก็ให้ดูรูปพ่อเอา ถ้าลูกถามถึงก็อธิบายไปสั้นๆ ว่าทำไมพ่อถึงไม่อยู่ด้วยกัน แต่ไม่ควรพูดในแง่ลบ เช่น..พ่อเค้าไม่รักเรา ทิ้งเราไปแล้ว จะยิ่งกลายเป็นตอกย้ำความสูญเสียให้เด็กมากขึ้น คนสำคัญที่สุดตอนนี้คือคุณแม่เอง เข้มแข็ง หนักแน่นให้มากโดยเฉพาะตอนอยู่ต่อหน้าลูก หากแม่มีท่าทีอ่อนแอ คร่ำครวญ ยิ่งทำให้ลูกยิ่งรู้สึกไม่มั่นคง จากที่ไม่มีพ่อแล้ว แม่ยังแย่อีก อาการเด็กจะยิ่งแย่ขึ้นได้ วิธีการบำบัดที่ดีมากในเด็กเล็กคือ การเล่นอย่างอิสระครับ เด็กจะระบายความเครียดผ่านการเล่น วัยนี้เป็นวัยที่ชอบเล่นสมมติตามจินตนาการ เช่น เค้าอาจจะเล่นตุ๊กตาพ่อแม่ลูก ลองดูลูกเล่น (โดยไม่ชี้นำ) อาจจะรู้อะไรในใจเด็กได้มากขึ้น เพราะเค้ายังพูดไม่ค่อยเป็น ให้เวลาสักพัก ให้ลูกได้เรียนรู้ การแยกจากไปเรื่อยๆ ว่าเป็นธรรมดาของชีวิต โดยการประคับประคองด้วยความรัก ความอบอุ่นจากแม่ น้องจะค่อยๆดีขึ้นครับ ย้ำว่า การได้รับความรัก จากคนใดคนหนึ่งไม่ว่าพ่อหรือแม่ เพียงพอแล้วครับ ที่จะทำให้เด็กคนหนึ่งเติบโตขึ้นมาอย่างแข็งแกร่งได้ ไม่แพ้ครอบครัวที่มีพ่อแม่สมบูรณ์พร้อม เอาใจช่วยครับ จากคุณ : tpipe เขียนเมื่อ : 14 พ.ค. 55 23:08:49

ความคิดเห็นที่ 45 อ่านแล้วเศร้าจังค่ะ เป็นกำลังใจให้นะคะ ถ้าน้องยังมีอาการอยู่เยอะ ลองไปปรึกษาคุณหมอดีมั้ยคะ เห็นใจทั้งน้อง และคุณแม่เลยค่ะสู้ๆนะคะ ฟ้าหลังฝนย่อมสดใสเสมอค่ะ จากคุณ : กลีบสไบ เขียนเมื่อ : 14 พ.ค. 55 23:11:31

ความคิดเห็นที่ 46 เห็นใจนะคะ อยากให้คุณแม่อยู่ใกล้ชิดลูกมากๆ ในเวลาสำคัญแบบนี้ แล้วมันก็จะผ่านไป เค้าจะเคยชินกับสภาพแวดล้อมใหม่ๆ ไม่ต้องบอกให้ลืมพ่อ ไม่ต้อลบอกว่าพ่อไม่ดี แต่ถ้าเค้าไม่ถามเราก็ไม่ต้องพูดถึง ถ้าเค้ากำลังเหม่อ รีบดึงไปทำอย่างอื่นเลยค่ะ หาความรับผิดชอบง่ายๆ ให้น้อง เช่น รดน้ำต้นไม้ รดไปเล่นไป เพลินดี ช่วยคุณแม่หยิบของ ลองดูนะคะ เอาใจช่วยค่ะ เชื่อว่าน้องยังจำอะไรไม่ได้มาก ตอนนี้ขอให้ชินกับสิ่งแวดล้อมใหม่ก่อนค่ะ จากคุณ : หนูดี เขียนเมื่อ : 14 พ.ค. 55 23:29:16

ความคิดเห็นที่ 47 อ่านแล้วอึ้ง ตะลึงค่ะ เราไม่รู้จะแนะนำยังไง เพราะของเราแยกทางกันไปตั้งแต่ลูกสาวอายุแค่เดือนเดียว เค้าเลยไม่รู้จักพ่อเค้า ตอนนี้เค้าจะ 4 ขวบในอีกสองเดือนแล้ว เวลาที่เค้าถามถึงพ่อ เราเองก็เศร้า บางทีน้ำตาจะไหล เพราะสงสารลูก (ไม่ใช่เพราะคิดถึง หรืออาลัยอาวรณ์ตัวพ่อ) สิ่งสำคัญที่สุดสำหรับเรา คือ ห้ามเศร้าให้ลูกเห็น และพูดถึงพ่อในแง่ดีเสมอ(แม้ว่าจะต้องกัดฟันพูดจนเลือดออกก็ตาม) และ ให้ความรัก ความเอาใจใส่ และดูแลเค้า ให้เค้าไม่รู้สึกขาด เป็นทั้งพ่อและแม่ในคนๆเดียว ทุ่มเททุกอย่าให้เค้ามากขึ้นเป็นเท่าตัว จนเค้ารู้สึกได้ว่า รักจากแม่ก็เพียงพอแล้ว สุดท้ายแล้ว เวลา คือสิ่งที่จะช่วยบรรเทาทุกอย่างลงไปได้ค่ะ จากคุณ : Shiaki เขียนเมื่อ : 15 พ.ค. 55 00:02:10

ความคิดเห็นที่ 48 เราคิดไม่ออกเลยค่ะ ร้องไปแล้ว นึกถึงหลานที่บ้าน (ครอบครัวนั้นอบอุ่นค่ะ) นึกถึงเด็กตัวเล็กๆ ที่โดนพ่อตัวเองไม่ให้เข้าบ้าน แม้ลูกจะเรียกอยู่หน้าบ้าน หัวใจเค้าทำด้วยอะไร . จากคุณ : moonface เขียนเมื่อ : 15 พ.ค. 55 01:37:00

ความคิดเห็นที่ 49 เราได้ยินล็อคอิน นี้มานานมาก ไม่คิดว่าเรื่องแบบนี้จะเกิดขึ้นกับครอบครัวของแม่โอ๋ เห็นล็อคอินแล้วตกใจ นิดหน่อย แบบไม่อยากจะเชื่อ ใจเย็นนะค๊ะ จิตใจเด็ก ยังเล็กมาก ค่อย ๆ เยียวยากันไป สักวันทั้งคุณโอ๋และลูกสาวจะเข้มแข็งขึ้นค่ะ เป็นกำลังใจให้แม่โอ๋ นะค๊ะ จากคุณ : แม่น้องเกรซ (com1543) เขียนเมื่อ : 15 พ.ค. 55 07:19:11

ความคิดเห็นที่ 50 เป็นกำลังใจให้จขกท.ค่ะ สู้ๆ เวลาและความรักของคุณจะช่วยทำให้ลูกดีขึ้นค่ะ จากคุณ : i_rinda เขียนเมื่อ : 15 พ.ค. 55 07:50:17

ความคิดเห็นที่ 51 นั่งอ่านกระทู้นี้จาก ไอแพด เมื่อวาน ด้วยความเศร้าสะเทือนใจ แต่ล็อคอินไปตอบไม่ได้ ขอกอดคุณโอ๋แน่น ๆ นะคะ เป็นกำลังใจให้ คุณแม่โอ๋ ต้องรักษาสภาพจิตใจของตัวเองก่อนเยียวยาลูกด้วยนะคะ ดูน้องจะรักคุณพ่อมาก  ขนาดเตรียมน้ำเย็นให้ทานทุกวัน แต่ถ้าคุณพ่อยังเป็นแบบนี้ คงพาลูกเข้าใกล้ไม่ได้หรอกค่ะ  เดี๋ยวจะมีเรื่องให้ต้องเจ็บช้ำน้ำใจเพิ่มเปล่า ๆ กอดลูกบ่อย ๆ แล้วค่อย ๆ อธิบายเรื่องต่าง ๆ ให้ลูกฟังนะคะ  อธิบายความจริงไป แต่อย่าเล่าในโทนที่ฝังความเกลียดพ่อลงในหัวลูก  เพราะลูกอาจจะมีปม เคยอ่านประวัติของคุณแม่ชี ศันสนีย์ค่ะ ว่า ท่านเอง วันที่ท่านเกิด คุณพ่อท่านก็มา  แต่มาเพื่อมาบอกทุกคนว่า ท่านไม่ใช่ลูก นึกสภาพ คุณแม่ท่านเป็น sinlge mom เป็นครู ในต่างจังหวัด ที่ต้องอดทน เลี้ยงดูลูก ให้เติบโตขึ้นมาอย่างฉลาด และเข้มแข็ง แต่คุณแม่ท่านก็ผ่านมันมาได้นะคะ  แถม...ยังฝากลูกสาว ซึ่งมีจิตใจที่เมตตา กล้าหาญเข้มแข็งไว้ในโลกใบนี้ด้วย เรื่องของคุณโอ๋...เราขอให้กำลังใจค่ะ   ความเข้มแข็งอดทน และ รักลูกของคุณจะช่วยให้ลูกพ้นจากอาการซึมเศร้าค่ะ จากคุณ : แม่กุ๊บกั๊บกับเก๋ากี้ เขียนเมื่อ : 15 พ.ค. 55 08:58:35

ความคิดเห็นที่ 52 คิดว่าต้องใช้เวลาคับ เราขนาดพ่อกับแม่เลิกกันตอนรู้ความแล้ว ยังทำใจอยู่เป็นปี จากคุณ : sanow เขียนเมื่อ : 15 พ.ค. 55 09:01:42

ความคิดเห็นที่ 53 สู้ๆ นะคะ เป็นกำลังใจให้คะ เราว่าครอบครัวเราจะเป็นแบบคุณโอ๋ อีกไม่นานแน่คะ   ตอนนี้เราทนเพื่อลูกไม่อยากให้เค้าไม่มีพ่อ แต่ไม่รู้ว่าจะทนได้อีกนานแค่ไหน    แต่ทำอะไรก็จะนึกถึงลูกตลอดคะ จากคุณ : N_katae เขียนเมื่อ : 15 พ.ค. 55 09:07:00

ความคิดเห็นที่ 54 มากอดแน่นๆก่อนค่ะ  เราเองก็เลี้ยงเดี่ยวมาปีกว่าแล้ว 2 คนด้วยค่ะ ช่วงแรกๆเขาก็บ่นคิดถึงบ้านเก่าค่ะ แต่ไม่ค่อยบ่นคิดถึงพ่อ เพราะพ่อเขาไม่ค่อยเลี้ยง พอเขาซึมๆก็ชวนเล่นของเล่น เล่นกัน แม่ ลูกๆ เนี่ยแหละค่ะ  แถวบ้านมีเด็กวัยเดียวกันไหมค่ะ ชวนๆกันเล่นค่ะ เขาได้มีเพื่อนใหม่ด้วยไม่เหงา เมื่อเวลาผ่านไป บาดแผลในใจ จะค่อยๆจางลงค่ะ ใส่ใจกับเขามากๆนะค่ะ ทดแทนในส่วนที่พ่อเล....ๆ ที่ทำร้ายจิตใจลูกได้ขนาดนี้ ถึงเขาจะบอกว่าอยู่กันมาตั้งนานไม่รู้นิสัย งี้แสดงว่าให้ทนใช้ไหมค่ะ ต่อไปจะเป็นแบบนี้อีก จะทำร้ายจิตใจลูกเมียแบบนี้อีกละซิ เราเองก็เคยโดนไล่นะ แต่ตอนนั้นยังท้องคนเล็กอยู่ ไม่กล้ากลับบ้านค่ะ อายคนเขา ทนๆๆๆๆๆ ต่อมาอีกเป็นปี จนลูกคนเล็กโตหน่อย เข้าเนอสได้ ค่อยกลับมาอยู่บ้าน ผู้ชายเนี่ยบทจะไล่ จะเลิกรัก มันทำง่ายจังนะ ไม่นึกตอนจีบ ตอนทุ่มเทแรงกาย แรงใจให้เรา กว่าจะได้อยู่ด้วยกันบ้าง ถึงเวลามีคนใหม่เจอกันอาทิตย์เดียว ถึงกับไล่ลูกเมีย ที่อยู่ด้วยกัน 5-6 ปีได้ ตอนท้องเนี่ยกินไรไม่ลงเลยค่ะ ร้องไห้ทุกวัน นึกแล้วก็จะร้องเศร้า ออกทะเลมาไกลเลยแฮะ ให้แม่โอ๋ผ่านช่วงเวลาร้ายได้โดยไวนะค่ะ พาน้องไปเที่ยวข้างนอกบ้าน จะได้ไม่หมกหมุ่นดีไหมค่ะ เป็นกำลังใจให้นะค่ะ สู้ๆค่ะ อย่าไปแคร์คนที่ไม่แคร์เรานะค่ะ ใส่ใจดูแลผ้าขาวผืนน้อยให้เติบโตเป็นคนดี ส่วนสีดำที่เคยเปื้อนผ้าผืนนี้ ขอให้แม่ โอ๋ซักล้าง ถนุถนอม ดูแล เมื่อเวลาผ่านไปผ้าขาวผืนน้อย จะได้มีแต่สีสดใส จาก ความพยายามของแม่โอ๋และที่บ้าน หากแม่โอ๋ให้อภัยเขา ลองนึกดูนะค่ะ ว่าจุดสี ดำเล็กๆในวันนี้ที่พ่อเขาแต้มให้ ต่อไปจะเพิ่มมากขึ้นอีกแค่ไหน จะทำใจได้ไหม ถ้าต่อไปผ้าขาวผืนน้อย ต้องกลายเป็นผ้าสีเทาตลอดไป จากคุณ : Pim_siMi เขียนเมื่อ : 15 พ.ค. 55 09:16:44

ความคิดเห็นที่ 55 ขอบคุณอีกครั้งค่ะ สำหรับกำลังใจ ทุก ๆ ความเห็น ทุก ๆ คำแนะนำ เราขอน้อมนำเอาไปปรับใช้นะคะ เราเคยพลาดครั้งนึงค่ะ วันที่พาลูกมาร้านเน็ต เพราะเราขายของออนไลน์ จึงจำเป็นต้องใช้คอมค่ะ วันนั้นลูกเราดื้อ และ ซน มาก เตือนอย่างไรเค้าก็ไม่ฟัง ความเครียดที่สะสมในใจ ความเหนื่อยล้า ทำให้เราพูดไม่ดีกับลูก เราถามลูกว่า   " แม่บอกหนูหลายครั้งแล้ว ให้นั่งให้เรียบร้อย ทำไมหนูไม่เชื่อแม่ล่ะลูก หรือว่าหนูไม่อยากอยู่กับแม่แล้ว งั้นแม่พาหนูไปหาพ่อเอามั้ย แต่เค้าจะเอาหนูรึเปล่าแม่ไม่รู้นะ... " เท่านั้นเอง ลูกเราก็มุดลงไปใต้โต๊ะคอม แล้วก็เริ่มเบะปากร้องไห้เสียงดังลั่นร้าน จนเราตกใจกับปฏิกิริยาของลูก รู้สึกผิดต่อลูกมาก เลยอุ้มเค้ามานั่งตัก กอดเค้า แล้วบอกเค้าว่า... " แม่ขอโทษนะ ที่แม่เหนื่อยแต่แม่พาลลงกับหนู " ลูกสาวเราก็เงยหน้าแล้วพูดว่า.... " ไม่เอาพ่อ....จะอยู่กับแม่...หาแม่.... " ตั้งแต่นั้นมา เราคิดทุกคำที่จะพูดกับลูก แม้ลูกจะซน หรือ เราจะเหนื่อยแค่ไหน ทุกวันนี้ แม่ น้องชาย และ ครูเอ๋ ช่วยเราได้มากค่ะ เวลาไปรับลูกเราจะถามครูทุกวันว่าลูกเป็นไงบ้าง เมื่อวานครูบอกว่า ช่วงนอนกลางวัน ปีย่า งอแง บอก  คิดถึงแม่โอ๋ จะหาแม่โอ๋ ครูเลยบอกว่าเดี๋ยวแม่โอ๋มารับ ให้ปีย่านอนก่อน ปีย่า ก็บอกว่าจะ " นอนตัก "  ครูเอ๋ เลยอุ้มลูกสาวเราไปนอนที่ตัก แล้วปีย่าก็บอกครูว่า  " หอมแก้ม " ครู ก็เลยหอมแก้มลูกเรา แล้วลูกเราก็ยอมหลับค่ะ นับว่าเป็นบุญของ ปีย่า จริง ๆ ค่ะ ที่ได้พบครูดี ๆ อย่างนี้ แถมตอนเราไปรับ น้องภัค ลูกสาวของครูเอ๋ที่เรียนอยู่อนุบาล 3 โรงเรียนเดียวกัน ก็แบ่งขนมให้น้องปีย่ากินอีก ส่วนเรื่องชีวิตคู่ของเรา มันระหองระแหงกันมานานมากแล้วค่ะ ถ้าให้เล่ามันคงจะยาวมาก แม้ว่าเราจะพยายามประคับประคองสุด ๆ แล้ว แต่มันก็ไม่ไหวจริง ๆ ค่ะ หรือ จะเป็นเพราะเราไม่เข้มแข็งพอก็ไม่ทราบ... ประเด็นที่ทำให้แตกหักกันจริง ๆ มีอยู่ 3 ข้อ ค่ะ 1. วันที่เราแท้งลูกคนที่สอง ทั้ง ๆ ที่อยู่บ้านเดียวกัน เห็นกันทุกวัน เค้ากลับไม่เคยใส่ใจเราเลย วันที่เรานอนตกเลือดวันแรก เค้าบอกเราว่า... " เดี๋ยวออกไปปลอบใจเพื่อนก่อนนะ เพื่อนมีปัญหา กลัวเพื่อนเครียด ต้องรีบไปปลอบใจเค้าก่อน... " กลับมาบ้านเค้าก็ยังไม่ทราบว่าเราตกเลือด ทั้ง ๆ ที่เราก็นอนซมกอดปีย่าอยู่บนเตียง พอวันที่ 2 เค้าก็ยังไม่สนใจเราอีก ไปนั่งกินเหล้างานวันเกิดคนในซอยด้วยความสนุกสนาน 2. วันที่แม่สามีโทรมาด่าเรา ซึ่งส่วนหนึ่งที่สามีเรานิสัยแย่มันก็เกิดจากการเลี้ยงดูของแม่เหมือนกัน เค้าเป็นคนที่ปกป้องลูกตลอด ลูกทำอะไรผิด ก็จะพูดกลับผิดให้เป็นถูก หากใครมาว่าลูกเค้าไม่ดี แม้จะเป็นความจริง เค้าก็จะโกรธมาก และไม่ยอมรับ ถึงขนาดด่าเราว่า  " เลวกว่าหมา... " ตอนนั้นเราฉุนมากถึงกลับไประบายลง FB  แล้วเราก็เลยได้รู้ว่าเค้าเที่ยวตั้งชื่อเป็นคนนั้นคนนี้ แล้วมาแอดเรา ตามจับผิดเรา ว่าเราจะคุยกับใคร  พิมพ์อะไรใน FB เรารู้สึกว่าเราโดนคุมคามมาก เลยลบเพื่อนเค้าออกไปเกือบหมด แล้วเพื่อนคนไหนที่ไม่เห็นหน้าตากัน ก็ลบทิ้ง 3. วันที่เค้าบอกว่า ไม่รักเรา ไม่เอาลูก แล้วไล่เราแม่ลูกออกจากบ้าน ค่ะ ตอนแรกเราก็แค้นมากเหมือนกัน ใช้เวลาตั้งสติดับไฟแค้นในใจอยู่นาน แต่มาคิดดูดี ๆ คิดในแง่ดี เราก็คิดว่าเราคงทำกรรมกับเค้าไว้ในอดีตชาติ ก็ถือว่าชดใช้กรรมไปก็แล้วกัน เพราะการที่เค้าำไล่เรา ไล่ลูกออกมา ก็คงเป็นเพราะว่า เราหมดกรรมกับเค้าแล้ว แถมยังโชคดีได้ลูกมาด้วย  เราก็เลยไม่อยากนึกโกรธแค้นอะไรไปให้มาก ตั้งหน้าตั้งตาเลี้ยงลูกให้ดีที่สุด ตั้งใจทำงานหาเงินเลี้ยงลูกดีกว่า.... ส่วนเรื่องการไปพบแพทย์ เราตั้งใจว่าขอดูไปสักเดือนสองเดือน ตอนนี้ก็เริ่มหาข้อมูลไว้บ้างแล้วค่ะ พอดีวันนั้นเข้ากระทู้ คุณพ่อน้องเฟิร์น ได้รายชื่อ โรงพยาบาลและรายละเอียดของ โรงพยาบาลยุวประสาทฯมา ต้องขอขอบคุณเพื่อน ๆ ที่ช่วยให้คำตอบด้วยนะคะ จากคุณ : แม่โอ๋เรนเจอร์ เขียนเมื่อ : 15 พ.ค. 55 09:27:32

ความคิดเห็นที่ 56 แม่โอ๋จ๋า เข้ามาเป็นกำลังใจให้แม่โอ๋น๊า เป็นคนคุ้นเคยกันในบ้านนี้ ชอบความเห็นแม่โอ๋ที่ตอบในชานเรือน วันนี้หอบกำลังใจมาเป็นเข่ง ให้แม่โอ๋เข้มแข็ง อยากบอกว่าเข้าใจมากๆ เราเองก็ไม่ต่างกัน สามีใจดำพอกัน แต่ลูกเราตอนนี้สองขวบ ออกจากบ้านมาตั้งแต่ลูกครบขวบ ลูกเลยจำพ่อไม่ได้ และไม่เคยเจอหน้าอีกเลย เห็นด้วยกับความเห็นข้างบนๆ ต้องแก้ด้วยความรักความเข้าใจ เราคิดว่าแม่โอ๋มีเต็มร้อยอยู่แล้ว เวลาจะช่วยรักษาแผลได้ค่ะ กอด หอม บอกรัก ทำกิจกรรม เราว่าลูกรับรู้ถึงกระแสความรักของแม่โอ๋ได้คะ ตอนเรามีัปัญหา เราเครียดมาก สามีทิ้งให้เผชิญปัญหาคนเดียว ตัวเองสบัดก้นไปต่างจังหวัด เราให้นมลูกตลอด ร้องไห้ไปเลี้ยงลูกไป ลูกเรามีปัญหาเรื่องการนอน ตื่นมาร้องตลอดเวลา กลางคืนนอนยาก เพิ่มภาระให้เราอีก เป็นอย่างนี้เกือบครึ่งปี พ่อเรามาเห็นสภาพ เราเหลือแต่หนังหุ้มกระดูก พ่อทนไม่ได้ บอกให้ออกมารักษาสุขภาพก่อน พาลูกไปพบหมอจิตเวชเด็กคะ ถ้าเป็น รพ รัฐ คิวยาวค่ะ ตอนเราไปรอสามเดือนเห็นจะได้ ปัญหาของลูกเราตื่นมาร้องไห้ ติดแม่มาก (มากเกินไปมากๆ) เราเดาเอานะว่ามีส่วนเกี่ยวข้องกับสุขภาพจิตแม่ เราเครียด ให้นม ลูกรับนมเลยมีผลกระทบด้วย แต่เนื่องจากพูดไม่ได้ เลยแสดงออกโดยการร้อง คุยกับหมอ สบายๆค่ะ หมอแนะนำอะไรก็ทำตาม ไม่ได้ใช้ยาค่ะ เราใช้เวลาปีกว่าแล้วกับการรักษาสุขภาพจิตตัวเองและลูก เรื่องจิตใจต้องใช้เวลาค่ะ จากคุณ : นกน้อยในสวนพลู เขียนเมื่อ : 15 พ.ค. 55 09:41:28

ความคิดเห็นที่ 57 คคห. 55 ความเครียดที่สะสมในใจ ความเหนื่อยล้า ทำให้เราพูดไม่ดีกับลูก เราถามลูกว่า   " แม่บอกหนูหลายครั้งแล้ว ให้นั่งให้เรียบร้อย ทำไมหนูไม่เชื่อแม่ล่ะลูก หรือว่าหนูไม่อยากอยู่กับแม่แล้ว งั้นแม่พาหนูไปหาพ่อเอามั้ย แต่เค้าจะเอาหนูรึเปล่าแม่ไม่รู้นะ... " คุณแม่โอ๋ขา ... ใจเย็น ๆ นะคะ อย่าเผลอพูดอะไรแบบนั้นไปอีกนะคะ  ถ้าเด็กรู้สึกว่าตัวเองไม่เป็นที่ต้องการแล้ว จะทำให้ความรู้สึกนับถือตัวเองต่ำค่ะ เราเองก็เคยดุลูกตีลูก  แต่บางที  เวลาเล่น ๆ กับเค้าอยู่  ก็จะอุ้มเค้ามานั่งตัก แล้วก็จุ๊บซ้ายขวา  พร้อมกับบอกหาข้อดีของเค้ามาชมเค้า เช่น "วันนี้ ลูกทำได้ดีมากเลยนะ ที่ดูแลน้อง  ขอบคุณที่ลูกมาเป็นลูกหม่ามี้นะคะ และทำตัวน่ารักนะคะ  นี่ถ้าไม่ได้ลูกหม่ามี้ต้องแย่แน่ ๆ " หรือ "น้าเจี๊ยบ (แม่เพื่อนลูก) มาบอกหม่ามี้ ว่า วันนี้ ลูกสอบได้เกรดดี ... หม่ามี้ภูมิใจในตัวลูกนะคะ" ทำให้เค้ารู้สึกว่าตัวเองเป็นที่รัก เป็นที่ต้องการ และ เป็นที่ภูมิใจ  แล้วเค้าจะร่าเริง สดใสขึ้นค่ะ จากคุณ : แม่กุ๊บกั๊บกับเก๋ากี้ เขียนเมื่อ : 15 พ.ค. 55 09:48:01

ความคิดเห็นที่ 58 ไม่รู้จะตอบอะไรเลยคะได้แต่คิดถึงเรื่องตัวเอง พ่อกับแม่เราเลิกกันต่อเรา3ขวบ แต่พ่อไม่เคยด่าว่าแม่ให้เราเห็นคะ ที่จำได้คือพ่อแม่ทะเลาะกันให้ห้องเสียงดัง เรากับพี่นั่งร้องไห้ข้างนอกมีตากับยายคอยปลอบอยู่ข้างๆ หลังจากนั้นพ่อก็ไม่กลับบ้าน เราจำได้ว่า เราจะไปนั่งรอพ่อที่หน้าประตูบ้านทุกวัน ร้องไห้รอพ่อกลับบ้าน แต่พอเวลาผ่านไปเราก็รู้ไปเองคะว่าพ่อไม่อยุ่กับเราแล้ว. พ่อมาหาเราเดือนละ2-3ครั้ง พฤติกรรมที่เรา ทำกับพ่อก็เปลี่ยนคะ เรากลายเป็นเด็กที่ไม่อยากคุยกับพ่อ โกรธ หลบหน้าพ่อตลอดมา จนกระทั่ง อยู่ม.4เราเริ่มคิดได้ว่าโกรธพ่อไปก็ไม่ได้้อะไร เพราะพ่อก็ยังเป็นพ่อที่ยังส่งเสียเลี้ยงดู ยังห่วงเราเสมอ แต่ที่ติดอยุ่ในใจเราบ้างครั้งคือภาพที่เรานั่งร้องไห้รอพ่อหน้าประตูนั้นแหละคะ จำติดมาถึงทุกวันนี้20กว่าปีก็ไม่ลืม จากคุณ : St (stop_rabbie) เขียนเมื่อ : 15 พ.ค. 55 10:08:39

ความคิดเห็นที่ 59 เป็นกำลังใจให้แม่โอ๋นะคะ เห็นเม้นท์ต่างๆที่เคยผ่านว่ามีปัญหาอยู่ ไม่คิดว่าจะได้ข่าวแบบนี้เร็วอย่างนี้ค่ะ และกลัวเหมือนกันว่าเมื่อไรว่า เมื่อวันเปลี่ยน เวลาเปลี่ยน เราจะเป็นอย่างนี้เมื่อไร จากคุณ : แม่ยายซ่าหริ่ม เขียนเมื่อ : 15 พ.ค. 55 10:18:44

ความคิดเห็นที่ 60 มาให้กำลังใจแม่โอ๋ค่ะ ผู้ชายเลวๆแบบนี้ ไม่อยู่ด้วยดีแล้วค่ะ วันนี้มันยังทำได้อย่างนี้ ต่อไปอาจจะหนักกว่านี้ก็ได้ค่ะ ถือว่าเราโชคดีที่เลิกกับมันได้ในวันนี้ค่ะ สำหรับลูกคงต้องใช้เวลาเยียวยาค่ะ สู้ๆ ค่ะ จากคุณ : phata@161 เขียนเมื่อ : 15 พ.ค. 55 10:21:39

ความคิดเห็นที่ 61 ก่อนอื่นขอเป็นกำลังใจให้นะคะ อ่านๆไปแล้วก็คิดถึงเรื่องของตัวเอง (เรื่องของน้องชายค่ะ) เรื่องคล้ายกัน  แต่สลับบทบาทกันค่ะ  อันที่จริงถ้าเล่านิยาวมากอ่ะ ขอเล่าสั้นๆในช่วงนี้แล้วกันนะคะ เรื่องมันกลับกลายมาว่าน้องชายจิ๊ปต้องหอบลูกกลับมาอยู่บ้านค่ะ เพราะคนที่เรียกตัวเองว่าแม่  ขี้เกียจเลี้ยงค่ะ  พาลน้องชายตลอด ขนาดน้องชายออกไปรับจ้างรายวัน  หล่อนโทจิกยิกๆว่าให้มาดูลูก  ไอ้ลูกน่ะไม่ได้มีแค่แม่นะเว้ย (อันที่จริงนี่มีแต่คำหยาบค่ะ สารพัดสัตว์จะวิ่งพล่านค่ะ แต่ขัดเกลาให้สวยงาม เหอะๆ) สมัยก่อนตอนอยู่บ้านจิ๊ปนี่ถีบหัวน้องชายต่อหน้าแม่เลยนะเคอะ  โฮะๆ  แรงแบบสก๊อยมาก ช่วงสงกรานต์ที่ผ่านมาก็ทะเลาะกันค่ะ  น้องชายโมโหมาก  ประมาณว่าน้องชายขัดใจหล่อนค่ะ  หล่อนไล่น้องชายออกจากบ้านหล่อนค่ะ (อันที่จริงไม่ได้เรียกว่าบ้านนะคะ  แบบว่า สกปรก เละเทะ ที่นอนดำปี๋ พื้นซีเมนต์มีแต่ทราย และมด)  น้องชายเลยโทร.ให้คุณแม่ไปรับมาค่ะ  พร้อมกับขนของกลับมาบ้านด้วย  ตอนที่คุณแม่ไปถึง  หลานชายเตาะแตะเดินมาหาย่าแล้วบอกย่าว่า ป่ะป่ะ  ชวนกลับบ้านน่ะค่ะ  แล้วก็กอดย่าหลับไปเลย  จิ๊ปฟังที่แม่เล่าแล้วก็น้ำตาไหล ซึ่งในช่วงที่น้องชายกลับมาอยู่บ้านหล่อนก็กลับเข้าสู่วงจรเดิมๆของหล่อนด้วยการกลับไปอยู่ร้านอาหารค่ะ  แถวชนบทรอบนอกล้าหลังน่ะค่ะ  สาวร้านคาราโอเกะ เหอะๆ  ผ่านไปซักพักน้องชายก็กลับไปหลงคารมหล่อนอีกแล้วนะคะ  ก็เลยกลับไปอยู่ด้วยกันอีก  คราวนี้คุณพ่อบอกว่า  จะเป็นจะตายอย่าโทร.มาอีกนะ  กรุไม่ไปรับหรอก  คราวนี้พ่อโมโหจริงๆ TT^TT   พอกลับไปอยู่ด้วยกันอีกครั้ง  คราวนี้พากันไปอยู่อาศัยร้านคาราโอเกะนั้นเป็นบ้านเลยค่ะ  เป็นแมงดาปีกทองพ่อลูกอ่อนซะด้วย โฮะๆๆๆ  เวลาผ่านไปหนึ่งสัปดาห์ค่ะ คราวนี้น้องชายไม่โทร.มา  แต่ขนเสื้อผ้าใส่ถุงหิ้วพลาสติก มัดติดเบาะมอไซค์มาค่ะ  มือซ้ายอุ้มลูก  มือขวาก็จับแฮนด์มอไซค์ค่ะ  คราวนี้น้องชายบอกว่า  ไม่กลับไปแล้วล่ะแม่  พอกันที  ให้โอกาสกี่ทีกี่ทีก็ไม่ดีขึ้นเลย  สงสารลูก   โอ้วววววว  กว่าจะตาสว่าง (สว่างจริงหรือเปล่าก็ยังไม่รู้)  ก็นานพอดู  หล่อนก็โทมานะคะ แต่น้องชายไม่รับเลยปิดเครื่องไว้ตลอด  ส่วนหลานตอนนี้ ๑ ขวบ ๒ เดืองเองค่ะ  เดินเก่ง  พูดอ้อแอ้เก่งเชียว  แล้วที่สำคัญที่บ้านไม่มีใครพูดถึงหล่อนเลยค่ะ  หลานเองเค้าคงไม่รู้สึกว่าขาดแม่หรอกค่ะ  เพราะตอนนอนนอนกับจิ๊ปแล้วก็แม่  เอาใจใส่ค่ะ  ให้ทุกทุกอย่างที่แม่คนนึงจะให้ได้   เมื่อก่อนหลานจะเรียกจิ๊ปว่าปาปา  ตอนนี้เวลาจะอ้อนเรียก แม่ๆ  แค่คิดไปน้ำตาก็จะไหลแล้ว  แต่ไม่เป็นไร  ป้ากับปู่ และย่า และพ่อของหนูจะดูแลหนูเองนะ ปล. ขอโทษแม่โอ๋เรนเจอร์ด้วยนะคะ  ไม่ได้พิมพ์อะไรที่จะเป็นแนวทางช่วยเหลือได้เลย  แถมยังเอาเรื่องของตัวเองมาเล่าอีก  แย่จัง  แต่อยากบอกแม่โอ๋ว่าจิ๊ปเป็นกำลังใจให้นะคะ  เรื่องแบบนี้ต้องใช้เวลาซักเล็กน้อย    เอ๊ะ  หรือจะนาน  อิอิ  กอดเค้าเยอะๆ  พูดกับเค้าบ่อยๆ  อย่าให้เด็กรู้สึกว่าเหงานะคะ  คนทางนี้ก็จะส่งแรงใจให้น้องปีย่าเข้มแข็งขึ้นเร็วๆนะคะ  ฟ้าหลังฝนมันงดงามเสมอค่ะ ปล.๒  ยังไม่เห็นคุณปรางเลยเนอะ แก้ไขคำผิดค่ะ แก้ไขเมื่อ 15 พ.ค. 55 10:40:07 จากคุณ : Yachur24 เขียนเมื่อ : 15 พ.ค. 55 10:37:01

ความคิดเห็นที่ 62 โถลูก..หนูเก่งๆๆๆนะคะ ต้องเข้มแข็งเหมือนแม่นะคะ ให้กำลังใจคุณโอ๋นะคะ จากคุณ : bourary เขียนเมื่อ : 15 พ.ค. 55 10:50:56

ความคิดเห็นที่ 63 เข้ามาให้กำลังใจในฐานะเคยเป็นแม่เลี้ยงเดี่ยวค่ะ ตอนนั้นเราอายุยังไม่มาก ใจร้อนและยังคิดถึงตัวเองมากกว่าลูก แต่เราก็พยายามให้เวลาลูกมากๆ  ลูกก็เพิ่งอายุสามขวบกว่าค่ะ เวลาเค้าถามถึงพ่อ เราจะบอกว่า "พ่อรักแม่รักลูก แต่เราไม่เข้าใจกัน เรามีปัญหากัน แต่ไม่เกี่ยวกับหนูนะลูก พ่อกับแม่ยังรักหนูเหมือนเดิม แต่พ่อเค้าอาจจะไม่ค่อยมีเวลามาหาหนู หนูอยู่กับแม่นะลูก" กอดลูกบ่อยๆนะคะ และกอดให้แน่นๆ ให้เค้ามีความมั่นใจว่าเรารักเค้าและจะไม่ทิ้งเค้าไปไหนค่ะ ขอให้ผ่านไปได้โดยเร็วนะคะ จากคุณ : แม่บิ๋ง เขียนเมื่อ : 15 พ.ค. 55 10:53:02

ความคิดเห็นที่ 64 เป็นกำลังใจให้นะคะ อ่านแล้วแอบน้ำตาคลอ จากคุณ : แม่โฟกัส (yeepunka) เขียนเมื่อ : 15 พ.ค. 55 11:19:06

ความคิดเห็นที่ 65 พูดไม่ออก เป็นกำลังใจให้อย่างเดียวค่ะ  //กอดดด จากคุณ : ป้าแมงฯ เขียนเมื่อ : 15 พ.ค. 55 11:34:22

ความคิดเห็นที่ 66 พาลูกไปเล่นนอกบ้่านเยอะๆ จากคุณ : rainfull เขียนเมื่อ : 15 พ.ค. 55 11:41:06

ความคิดเห็นที่ 67 เป็นกำลังใจให้แม่โอ๋กับลูกนะคะ อ่านแล้วสะเทือนใจจริงๆ จากคุณ : แมวเหมียวตัวผอม เขียนเมื่อ : 15 พ.ค. 55 12:05:10

ความคิดเห็นที่ 68 อ่านแล้วอิน น้ำตาคลอเบ้าเลยค่ะ สงสารจัง แง๊ T___T สงสารน้อง ไม่มีพ่อก็ไม่เป็นไร มีแม่ที่รักหนูมากๆก็พอแล้วนะ ขอให้น้องหายคิดถึงอดีตพ่อไวไวนะคะ สงสารน้องยืนเคาะประตูเรียกพ่อ แหมจิตใจคนที่ขึ้นชื่อว่าพ่อทำด้วยอะไรหนอ T__T เป็นกำลังใจให้นะคะ จากคุณ : Cheerfully เขียนเมื่อ : 15 พ.ค. 55 12:10:04

ความคิดเห็นที่ 69 แค่อ่านหัวกระทู้ก็เศร้าแล้ว เจอล็อคอินที่คุ้นเคยเห็นอยู่บ่อย ๆ ในห้องชานเรือนยิ่งปวดใจไปใหญ่ มามะ ขอกอดแน่น ๆ ทีค่ะแม่โอ๋ สงสารน้องปีย่าจริง ๆ ไม่มีประสบการณ์โดยตรง แต่เห็นด้วยกับคุณประกอบ ให้เวลากับน้องเยอะ ๆ พยายามถามว่าน้องคิดอะไรอยู่ให้น้องได้ระบายออกมา และอธิบายให้น้องฟังแบบง่าย ๆ ให้เวลาน้องหน่อยนะคะ เราเชื่อว่าน้องและคุณโอ๋จะผ่านเรื่องราวร้าย ๆ ไปได้ เป็นกำลังใจให้ค่ะ จากคุณ : เลขาหน้าใส เขียนเมื่อ : 15 พ.ค. 55 12:30:58

ความคิดเห็นที่ 70 เข้ามาให้กำลังใจครับ จากคุณ : mrun เขียนเมื่อ : 15 พ.ค. 55 12:42:40

ความคิดเห็นที่ 71 แม่โอ๋คะ ขอเป็นกำลังใจให้นะคะ  เราเห็นกรณีแม่โอ๋แล้ว  เรื่องของเรา เล็กไปเลย T T" แม่โอ๋ ต้องใช้ความพยายามอย่างมากหน่อยในการที่ต้องเป็นทั้งพ่อ และแม่ให้ได้นะคะ เคยได้ยินไหมคะ  ขาดพ่อ เหมือนถ่อหัก แต่ขาดแม่ เหมือนแพแตก  ฉะนั้น น้องปิย่า มีแม่โอ๋อยู่ ทั้งคน ความเข้มแข็งของแม่โอ๋ จะสามารถพาน้องปิย่า ผ่านวิกฤติ ครั้งนี้ ไปได้แน่นอนค่ะ  ความรักที่ยิ่งใหญ่ของแม่ สามารถทดแทน ความอบอุ่นจากพ่อได้ ดิชั้นเชื่ออย่างนั้นค่ะ  แม่โอ๋ เข้มแข็งนะคะ  ฟ้าหลังฝนมักสวยงามเสมอ   เอาใจช่วยค่ะ^^ จากคุณ : ช่อระย้า (ช่อระย้า) เขียนเมื่อ : 15 พ.ค. 55 13:02:25

ความคิดเห็นที่ 72 เข้ามากอดเจ้าของกระทู้ค่ะ  สู้ ๆ นะค่ะ อ่านแล้วเราน้ำตาซืมเลย ขอให้ผ่านเวลาอันเลวร้านไปได้ด้วยดีนะค่ะ จากคุณ : แม่น้องไทม์ เขียนเมื่อ : 15 พ.ค. 55 13:10:40

ความคิดเห็นที่ 73 เป็นกำลังใจให้นะคะ หลุดพ้นจากผู้ชายเลวๆแบบนั้นมาได้ก็ถือว่าโชคดีแล้วค่ะ ต่อไปนี้จะมีแต่สิ่งดีๆเข้ามานะคะ จากคุณ : NaMeMo เขียนเมื่อ : 15 พ.ค. 55 13:12:53

ความคิดเห็นที่ 74 เป็นกำลังให้ใจแม่โอ๋นะคะ  อ่านแล้วสงสารน้องจังเลยค่ะ แม่โอ๋สู้ ๆ นะคะ จากคุณ : ameruddeen เขียนเมื่อ : 15 พ.ค. 55 13:27:15

ความคิดเห็นที่ 75 เข้ามาให้กำลังใจครับ อ่านแล้วน้ำตาไหล เข็มแข็งเข้าไว้นะครับ ผมเชื่อว่ามันต้องผ่านไปได้ด้วยดีครับ จากคุณ : เส้นเล็กน้ำ เขียนเมื่อ : 15 พ.ค. 55 13:31:09

ความคิดเห็นที่ 76 จำได้ว่าแม่โอ๋เป็นคนมีน้ำใจส่งยาเขียวมาให้เรา น่ารักมากๆ ขอให้ความดีของแม่โอ๋นั้น คุ้มครองแม่โอ๋และลูกน้อย ให้ผ่่านพ้นวิกฤตินี้ไปได้ด้วยดีนะคะ ขอกอดแน่นๆ แล้วตอนนี้อยู่ที่ไหนยังไงเอ่ย ลำบากไม๊คะ จากคุณ : ไม่ชอบกินปลา เขียนเมื่อ : 15 พ.ค. 55 13:34:33

ความคิดเห็นที่ 77 ให้คำปรึกษาไม่ได้ (เพราะปัญหาลูกเราเองเราก็ยังไม่รู้จะทำไงเลยอ่ะค่ะ) แต่เข้ามาให้กำลังใจ แม่โอ๋ นะคะ แค่ได้ยินข่าวใครที่ไหนไม่รู้พบเจอเหตุการณ์แย่ ๆ เรายังรู้สึกแย่ไปด้วย นี่เป็นคนคุ้นเคยกันในชานเรือน ยิ่งรู้สึกมากขึ้นไปอีกค่ะ ขอให้น้องกลับมาสดใส ร่าเริง เป็นปกติและยอมรับ อยู่กับเรื่องที่เกิดขึ้นได้โดยเร็ววันนะคะ จากคุณ : bake mania เขียนเมื่อ : 15 พ.ค. 55 13:51:33

ความคิดเห็นที่ 78 "กอด"  คือ ยาวิเศษที่ดีที่สุด ไม่ว่าจะเป็นคุณกอดลูก หรือว่าลูกกอดคุณ เชื่อว่าคุณจะผ่านมันไปได้ ท่องไว้เลยพรุ่งนี้ต้องดีกว่านี้ สู้ สู้ จากคุณ : กานดาริมคลอง (กานดาริมคลอง) เขียนเมื่อ : 15 พ.ค. 55 14:03:02

ความคิดเห็นที่ 79 อ่านแล้วร้องไห้ตามเลย มันคือเรื่องจริงของเราเลยนะเนี่ย ผิดกันตรงที่ตอนที่เรากับแม่โดนไล่ออกจากบ้านนั้นเราอายุ 25 เข้าไปแล้ว ขอเล่าเรื่องย้อนหลัง ไปหน่อยนะคะ พ่อกับแม่ เราเคยเลิกกันไป 1 ครั้งแล้วค่ะ ตอนนั้น เราน่าจะเกือบ 5 ขวบ ได้มั้ง แต่ในตอนนั้น เราไม่มีความทรงจำเกี่ยวกับพ่อเลย คือเรียกได้ว่า หน้าพ่อเรายังจำไม่ได้เลย เราไม่เคยรู้สึกว่าเราขาดพ่อ แม่ไม่เคยพูดถึงพ่อ แล้วเราก็ไม่เคยถามถึงด้วย อาจจะเป็นเพราะเราและแม่อยู่บ้านตายายมั้งคะ ที่นั้นมีทั้งตา ยาย ลุง ป้า น้า อา แล้วก็ญาติๆ อยู่กันเป็นครอบครัวใหญ่ บนที่ดินของตาเรา แล้วเราก็เป็นหลานเล็กๆคนเดียวของทุกคนด้วยค่ะ เราเลยรู้สึกว่าเราไม่เคยขาดความรักเลยค่ะ แต่เรามารู้สึกว่าเรามีปม ตอนอายุ 20 ปี เนี่ยแหละค่ะ วันนั้น เป็นวันที่พ่อกลับมาขอคืนดีกับแม่ ซึ่งเวลามันผ่านมาเนี่ยนานแล้ว ความรู้สึกว่าอยากมีพ่อ มันไม่เคยมีในหัวเรา แล้วจู่ๆ เค้าก็เข้ามามีส่วนร่วม ในชีวิตเรา เค้าบังคับ ให้เราทำตามในสิ่งที่เค้าวางทางเดินไว้ให้ ในขณะที่แม่ก็มีกรอบนะคะ แต่ให้เราเดินหาทางเอาเอง ไม่บังคับ ว่าต้องทางนั้นทางนี้ ในตอนที่เค้าบังคับเรานั้น เราทำตามเค้านะคะ เพราะเราอยากให้แม่มีความสุข แต่เราไม่เคยสุขด้วยเลย จนวันนึง เค้าซื้อบ้าน แล้วก็พาเรากับแม่มาอยู่ด้วย แม่เราดีใจมาก คิดว่าคงได้สร้างครอบครัวใหม่กันแล้วหละ แล้วเราก็ต้องมาอยู่กับเค้าที่บ้านหลังใหม่ ที่เค้าวางแผนไว้ให้หมดทุกอย่าง เราอยู่อย่างอึดอัดนะคะ ของทุกอย่าง ต้องเนียบ บ้านห้ามมีฝุ่น ซักผ้าห้ามเอามาตากหน้าบ้าน ใบไม้แห้งร่วงต้องรีบกวาด ก๊อกน้ำพังต้องรีบซ่อม ลืมบอกไป บ้านหลังนี้ เราอยู่กับแม่ 2 คน เค้าจะกลับเฉพาะ วันหยุดเท่านั้น เวลาของในบ้านพัง หากเค้ากลับมา แล้วยังไม่ได้รับการซ่อม เค้าก็จะว่า แม่เราอย่างกะไปทำร้ายใครมาเลยค่ะ วันดีคืนดี ประตูรั้วลูกปืนแตก เข็นแล้วมันฝืด สองคนแม่ลูกไม่รู้จะไปตามช่างที่ไหน กะว่ารอพ่อมาค่อยช่วยกันซ่อม เค้าเมากลับบ้านมาแล้วเห็นมันฝืดด่าแม่เราเสียๆ หายๆ เลยค่ะ แล้ววันที่เค้าไล่เรากับแม่ก็มาถึง วันนั้น เค้าเมามาเลย เรากับแม่(นอนห้องเดียวกัน)หลับไปแล้ว เค้าปลุกให้ตื่นขึ้นมาแล้วพูดว่า "เมื่อไหร่พวกมรึงจะย้ายออกไปซะที มีบ้านให้อยู่ดีดีไม่ชอบ ชอบทำบ้านสกปรก อย่างนี้ ต้องไปอยู่ข้างถนนแล้วหละ" แล้วเค้าก็พูด แล้วก็ว่าอีกต่างๆ นาๆ เราโมโหมากเลย เลยสวนกับไปว่า "ก็ไม่ได้อยากอยู่นักหรอก ที่มาอยู่เพราะชวนมา ไม่ได้กระ:-)กระสนจะมาเลย แล้วรู้ไว้เลยนะ เดี๋ยวหนูก็จะแต่งงานแล้วก็พาแม่ไปอยู่ด้วยแล้ว แค่นี้ จบนะ แม่ไปนอนกันเถอะ" พอเรา 2 คนแม่ลูก เข้ามาในห้อง กอดกันร้องไห้เลย เราบอกแม่ เดี๋ยวพรุ่งนี้ ไปดูบ้านกัน หนูเตรียมไว้ให้แม่แล้ว แม่เราร้องไห้หนักกว่าเดิมอีก บอกขอโทษที่พาเรามาลำบาก เราบอกแม่ไปว่า ไม่เป็นไรเราสองคนทำดีที่สุดแล้ว เดี๋ยวเราไปเริ่มต้นกันใหม่ แม่นอนเถอะนะ พรุ่งนี้ยังมีเรื่องให้ต้องทำอีกเยอะ เราอยากจะบอกแม่เหลือเกินว่า ที่เค้าไล่เราออกจากบ้านนั้น ไม่ใช่เพราะเรากับแม่ไม่ดี แต่เป็นเพราะเค้ามีผู้หญิงอื่นอีกแล้วค่ะ ครั้งแรกที่เค้าทิ้งเรากับแม่ไปก็เพราะเค้าไปทำผู้หญิงในที่ทำงานท้อง ผู้หญิงคนนั้นก็จะเอาเรื่องไปฟ้องเจ้านายทำให้เค้าเสียอนาคต แม่เราก็เลยยอมหย่าให้ค่ะ แต่เค้าก็อยู่กับผู้หญิงคนนั้นไม่รอดนะคะ หย่ากัน แล้วผู้หญิงคนนั้นก็ต้องพาลูกของเค้ากลับไปอยู่ต่างจังหวัด ที่เรารู้ว่าตอนนี้ เค้ามีผู้หญิงอื่นอีกแล้ว เพราะว่า ที่บ้านเรามีคอม 1 เครื่องค่ะ เค้าเล่นเซ็กส์โฟนกับผู้หญิงคนนั้น แล้วเราเห็น ไม่ใช่แค่ครั้งเดียว พิมพ์ใน MSN แล้วมันเก็บ LOG ไว้ค่ะ คุยกัน เป็นภาษาที่ไม่สามารถจะอ่านได้เลยค่ะ มันกระดาก แต่เราก็คิดว่า คงเล่นๆ เพราะเค้าก็ขึ้นชื่อเรื่องนี้อยู่แล้ว แต่อยู่มาวันนึงก่อนที่เค้าจะไล่เราออกจากบ้าน วันนั้น เราเหนื่อยๆ เลยลางานหยุดอยู่บ้าน เค้าขับรถมาบ้าน พอถึงหน้าบ้าน เค้าชะลอรถ แล้วก็ขับเลยออกไปอย่างเร็วเลยค่ะ เพื่อที่จะไปออกอีกซอยนึง ด้วยความงง เราเลยวิ่งไปดัก ต้นซอยของอีกซอยนึงเพื่อจะถามว่าเค้าจะเอาอะไรรึเปล่า เห็นเลยค่ะ ผู้หญิงอีกคนนั่งหน้าคู่กะพ่อเรา ซึ่งเบาะนี้ เค้าไม่เคย ให้เรากับแม่นั่งเลย เค้าขับมาเห็นเราโบก เค้าไม่จอด ขับผ่านไปอย่างเร็วเลยค่ะ แล้วอีกไม่กี่อาทิตย์ เค้าก็มาไล่เรากับแม่ ออกจากบ้าน แต่ ณ ปัจจุบัน แม่เราก็ยังอยู่ที่บ้านนั้นนะคะ ยังไม่ได้ออกมา ด้วยเหตุผลที่ว่า วันที่เค้าไล่นั้น เค้าเมา เค้าเลยขาดสติ แต่เราทนอยู่ไม่ได้แล้วค่ะ อีกไม่กี่เดือน เราก็แต่งาน แล้วย้ายออกมาเลย วันแต่งงานเรา เค้าไม่มาด้วยนะ ตอนแรกเราจะให้แม่มาอยู่ด้วย แต่แม่เราเค้าห่วงพ่อค่ะ เลยอยู่ด้วยกันต่อไป น้าๆ เราบอกว่า อย่าคิดมากเลย แม่เค้ารักพ่อมาก เล่ามาซะยาวเลยค่ะ คือจะบอกว่า ลูกคุณ ต้องให้คนรอบข้างช่วยกันดูแลใส่ใจให้ความรักค่ะ แล้วอีกหน่อยเค้าก็จะรู้เองว่าใครที่เค้าควรจะรักจะโหยหาให้มากที่สุด จากคุณ : ฝันนก เขียนเมื่อ : 15 พ.ค. 55 14:04:46

ความคิดเห็นที่ 80 เข้ามาให้กำลังแม่โอ๋ครับ จากคุณ : หัวใจข้างซ้าย พวงมาลัยข้างขวา เขียนเมื่อ : 15 พ.ค. 55 14:07:01

ความคิดเห็นที่ 81 สู้ๆนะคะ ได้อ่านกระทู้ตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว พอดีอ่านในมือถือ ไม่ได้ล็อกอินไว้ เลยไม่ได้มาเม้นต์ ตอนอ่านน้ำตาไหลเลยค่ะ สงสารน้องจับใจ ช่างทำกับเด็กได้ลงคอนะคะ เท่าที่เคยได้ยินมา ส่วนใหญ่โตขึ้นน้องจะจำความไม่ค่อยได้ค่ะ แต่เท่าที่ทราบตอนนี้ จิตใจน้องได้รับการกระทบกระเทือนมากๆ น้องเค้ารับรู้ได้ เวลาที่เราเถียงกันกับสามี(เถียงนะคะ ไม่ได้ทะเลาะ) แต่เถียงกันแล้วสามีจะเสียงดัง ลูกสาว 3.6 ขวบ จะบอกว่า "พ่อดุแม่ทำไม" เป็นแบบนี้น่ะค่ะ เราถึงทราบว่าน้องรับรู้ และเข้าใจว่าพ่อกำลังดุแม่อยู่ค่ะ เป็นกำลังใจให้นะคะ และขอให้ผ่านพ้นไปได้ด้วยดีนะคะ จากคุณ : แอนนี่-อัยย์จัง เขียนเมื่อ : 15 พ.ค. 55 14:09:15

ความคิดเห็นที่ 82 เป็นกำลังใจให้ค่ะ สู้ๆ นะคะ จากคุณ : อ้วนชมพู เขียนเมื่อ : 15 พ.ค. 55 15:15:00

ความคิดเห็นที่ 83 แม่โอ๋ลองหากิจกรรมที่ทำร่วมกับลูกได้ ลูกจะได้สนุก และมีความสุขด้วย อย่างเรานะคะ เราเล่นขายของกับลูก(แอบลดวัย)สนุกดีนะคะ ว่ายน้ำกับลูก ระบายสีแบบเลอะเทอะแล้วแต่ลูก แบ่งเวลาให้ลูกบ้าง วันละเล็ก ละน้อย แต่ย้ำนะคะว่าต้องสม่ำเสมอ เราก็ทำงานนะคะ เป็นแม่เลี้ยงเดี่ยวตั้งแต่ลูกเกิดเลยค่ะ แต่ลูกเราโชคดีที่อยู่กับครอบครัวฝ่ายเราอย่างมีความสุข เราต้องทำให้ลูกมีความสุขในพื้นฐานแห่งความพอดีลูกจะเข้าใจค่ะ แม่โอ๋ลองคุยกับลูกดูสิค่ะ รับฟังความคิดเห็นของลูกดูบ้าง รู้เรื่องบ้างไม่รู้เรื่องบ้าง เ้ค้าคงดีใจนะคะว่าแ้ม่ก็ฟังเค้าเมื่อกัน ไม่ใช่ให้เค้าฟังเราฝ่ายเดียว เราเป็นกำลังใจให้นะคะ จากคุณ : อัศวินนภา เขียนเมื่อ : 15 พ.ค. 55 15:23:13

ความคิดเห็นที่ 84 อ่านแล้วร้องไห้เลย !!!! สงสารเด็ก...ถ้าพ่อของลูกเรา มาพูดกับลูกแบบนี้ มันคงได้ตายคาที่แน่ๆ ค่ะ !!!!! เราเองก็แม่เลี้ยงเดี่ยวเหมือนกัน....ลูกเราเกิดมายังไม่ครบ 3 อาิทิตย์เลยค่ะ คำแนะนำดีๆ คงยังไม่มีให้...เราเองลูกยังเล็กนัก ยังงมทางไม่ถูก มีแต่กำลังใจมาให้ จขกท. ค่ะ ขอให้เข้มแข็ง เด็ดเดี่ยว....เราเป็นกำลังใจให้ค่ะ ความรักอันมากมายล้นพ้นที่คุณมอบให้ลูก...มันจะช่วยให้สภาพจิตใจน้องและทุกๆ อย่างดีขึ้นเองนะคะ !!!!! สู้ๆๆ...ค่ะ จากคุณ : ขาวสวยหมวยสาว เขียนเมื่อ : 15 พ.ค. 55 15:53:32

ความคิดเห็นที่ 85 ขาดพ่อเหมือนทอหัก ขาดแม่เหมือนแตก ทอหักแพยังลอยต่อไปได้ มือแม่โอ๋เรนเจอร์นั่นแหละค่ะที่จะต้องพายพาลูกไปต่อ ขอให้แม่โอ๋ เข้มแข็งนะคะ ผ่านพ้นอุปสรรคปัญหาที่ยิ่งใหญ่นี้ไปให้ได้ค่ะ เป็นกำลังใจให้นะคะ จากคุณ : ตำบลสวนกล้วย เขียนเมื่อ : 15 พ.ค. 55 16:08:11

ความคิดเห็นที่ 86 อ่านแล้วนึกถึงเรื่องของตัวเองเลยค่ะ เป็นแม่เลี้ยงเดี่ยวเหมือนกัน ตัวพ่อมันทิ้งไปอย่างถาวร ตอนลูก 1 ขวบกะ 1 เดือน แล้วก็ทิ้งไปวันพ่อพอดีเลย วันนั้นเลิกงานรับลูกกลับมา ลูกไม่เห็นพ่อ คุณลูกก็งอแงไปพักใหญ่ พาไปเดินเล่นนอกบ้าน ก็ไม่เล่นไม่สนใจ ร้องไห้อย่างเดียว พาไปซื้อของ เห็นผู้ชายหุ่นคล้าย ๆ พ่อเค้าเดินผ่านก็มองจนลับสายตา แล้วก็ร้องไห้ พาขึ้นห้อง ลูกก็ร้องไห้ไม่ยอม พอปิดประตูห้องนอนก็ยิ่งร้อง พอเปิดประตูห้องนอนก็เงียบ เหมือนกับพยายามชะเง้อมองประตูห้อง เป็นแบบนี้อยู่ 2 รอบ พอรอบที่ 3 เปิดประตูห้องนอนไว้ คราวนี้ร้องไม่ยอมเลยค่ะ ไม่รู้จะทำยังไงให้เงียบ ให้กินนมก็ไม่กิน เล่นอะไรก็ไม่เล่น อุ้มก็ไม่เงียบ คุณลูกร้องไห้จนเหนื่อย แล้วก็เงียบไปเอง กว่าจะเงียบก็เล่นไปหลายชั่วโมงเลยค่ะ ตัวเราเองหมดปัญญาที่จะทำให้ลูกเงียบ กลายเป็นว่าร้องไห้ตามลูกเลย ตอนนั้นลูกซึมไปเป็นอาทิตย์ค่ะ รับกลับมาจากพี่เลี้ยงแล้วไม่เล่นซนเลยค่ะ จับวางนอนบนที่นอนแบบไหนแบบนั้นเลยค่ะ ไม่ลุกเล่นซน ทำเอาเราจิตตกไปเลย จากคุณ : bebek เขียนเมื่อ : 15 พ.ค. 55 16:10:04

ความคิดเห็นที่ 87 สงสารเด็กอ่ะ ยืนเรียกให้พ่อเปิดประตูเป็นชั่วโมง ๆ จิตใจทำด้วยอะไร  ลูกตัวเองแท้ๆ นะ มาเป็นกำลังใจให้ค่ะ  เข้มแข็ง สู้ ๆ นะคะ จากคุณ : Rarisa เขียนเมื่อ : 15 พ.ค. 55 16:24:51

ความคิดเห็นที่ 88 เป็นกำลังใจให้นะครับสู้ๆ ถึงว่าคนเค้าบอกว่าได้ผู้ชายดีๆยิ่งกว่าถูกล็อตตาลี่รางวัลที่ 1 ผมสัญญาเลยว่าผมจะไม่ทำแบบนั้นกับคนที่ได้ชื่อว่าภรรยาผม จากคุณ : Acrossphoto เขียนเมื่อ : 15 พ.ค. 55 16:28:46

ความคิดเห็นที่ 89 เราเห็นล็อคอินคุณมานานจนคุ้นเคยไปแล้ว แต่ไม่เคยทักกัน ก่อนอื่นขอเป็นกำลังใจให้มาก ๆ เลยค่ะ เข้มแข็งไว้นะค่ะ เราสงสารลูกคุณมากๆๆๆ ทั้งตัวคุณเองด้วย เราเองมีลูก 2 ขวบ กำลังพูดน่ารักน่าชังเชียวไม่เข้าใจคนเป็นพ่อ เลี้ยงลูกมาไม่ผูกพันกันบ้างหรอไง (เราร้องไห้ที่ทำงานเลยค่ะ) ไม่รู้จะช่วยให้คำแนะนำได้ยังไง แต่แสดงตัวให้รู้ว่าเป็นห่วงและให้กำลังใจอยู่นะคะ ห่วงเด็กด้วย ยิ่งเห็นว่าคุณประชดแบบนั้น เด็กใจสลายได้ค่ะ คุณคงเสียใจเป็นที่สุด ไม่เป็นไรค่ะ แค่ครั้งเดียวเกินพอ ขอให้อะไร ๆ ดีขึ้นในเร็ววันค่ะ จากคุณ : alisa (alisa_y) เขียนเมื่อ : 15 พ.ค. 55 16:53:03

ความคิดเห็นที่ 90 เข้มแข็ง อดทน แล้วใช้เวลาค่ะ ของลูกเรา พ่อไม่ได้ทิ้ง แต่พ่อตาย เวลาไปงานรวมญาติ เด็กคนอื่นๆ เรียกพ่อ เขาก็จะถามว่าแล้วพ่อของน้องล่ะ เรางี้่น้ำตาตกใน แต่ก็ทำใจแข็ง ไม่ร้องไห้ อธิบายกับลูกไป มีอยู่ครั้งนึง ลูกทำอะไรสักอย่าง เราดุึลูก ลูกคร่ำครวญว่า แม่ไม่รัก พ่อไปไหน อยากตายขึ้นสวรรค์ไปหาพ่อ เราทนไม่ได้ ซัดโฮ น้ำตาไหลพรากๆ เลย ตั้งแต่นั้นมา เจ้าลูกตัวดี ใช้วิธีนี้มาข่มเราตลอด พอโดนดุ ร้องหาพ่อทันที ใครบอกว่าเด็กเจ้าเล่ห์ไม่เป็น ตอนหลังเลยต้องทำใจแข็ง ร้องหาพ่อก็ร้องไป ตอนเรียนอนุบาล ถึงวันพ่อ เราจะให้ลูกหยุดเรียน พออนุบาล 2 ครูใหญ่คงสังเกตเห็น เพราะโรงเรียนนี้เป็นโรงเรียนเล็กๆ เรียกเราไปคุย เราบอกเหตุผลว่าไม่อยากให้ลูกสะเทือนใจ ครูใหญ่เตือนเราว่าสิ่งที่เราทำน่ะผิด ควรคิดใหม่ แล้วก็ยกตัวอย่างว่า ดูสมเด็จย่าซิ ท่านเป็นใคร พระบรมราชชนกก็สิ้นพระชมน์ตั้งแต่ในหลวงอายุแค่ 2 พรรษา ท่านก็ทรงเลี้ยงในหลวงมาอย่างเข้มแข็ง (ขออภัยด้วยค่ะถ้าใช้ราชาศัพท์ไม่ถูกต้อง) เราตาสว่างเลยค่ะ ตั้งแต่นั้นมาก็พยายามเข้มแข็งขึ้น ไม่หนีปัญหา พูดกับลูกแบบตรงไปตรงมา เราไม่ได้อาจเอื้อมยกตนไปเทียบกับท่านนะคะ แต่ใช้ท่านเป็นแบบอย่างค่ะ เรื่องนี้เกิดขึ้นตั้งแต่สมเด็จย่ายังอยู่ ตอนนี้ลูกเราโตแล้วค่ะ จากคุณ : V2Rstardust เขียนเมื่อ : 15 พ.ค. 55 17:07:55

ความคิดเห็นที่ 91 เป็นอีกหนึ่งกำลังใจให้แม่โอ๋ ฝากกอดน้องด้วยนะคะ เราเป็นอีกคนหนึ่งที่โตมากับแม่เลี้ยงเดี่ยว(คุณแม่เราเองค่ะ) พ่อเลือกผู้หญิงอีกคน ในขณะที่แม่ท้องเรา พอคลอดแม่เราเรียกสติกลับคืนมาไม่ได้ แม่เริ่มกินเหล้า และไปทำงานนานๆจะกลับมาบ้านที แต่โชคดีที่เราได้รับความรักจาก ย่า และ ยาย เรายังรำลึกถึงพระคุณของท่านทั้งสองจนถึงทุกวันนี้ ถ้าไม่มีท่านเราคงมีวัยเด็กที่ไม่น่าจดจำเอาเสียเลย ตอนเด็กๆเราก็เป็นเด็กที่ค่อนข้างเงียบ และก้าวร้าวหน่อยๆกับคนที่แรงกับเรา สังคมที่เราโตมาก็เป็นสังคมแบบชนบท คือ เลี้ยงแบบตามมีตามเกิด ก็บ่อยที่มีคนชอบล้อเราแรงๆ โตมาหน่อยก็เข้าใจไม่เก็บมาเป็นอารมณ์ ถ้าเป็นตอนเด็กๆก็เงียบอย่างเดียวเพราะไม่รู้ว่าจะจัดการยังไงกับมัน แต่เราก็รักแม่สุดหัวใจเหมือนกันถึงแม้แม่จะไม่่ค่อยได้ใช้เวลาร่วมกัน ทุกปีถึงเวลาที่แม่กลับบ้าน เราจะนั่งมองรถสองแถวว่าเมื่อไหร่รถจะจอดหนหนึ่งเราดีใจมากตอนแม่กำลังก้าวลงจากรถเรารีบวิ่งข้ามถนนไปหา ดีใจสุดชีวิต พอดีมีมอเตอร์ไซต์วิ่งเฉียดเราไปแบบเส้นยาแดงผ่าแปด ผลคือโดนแม่ตี 555 ตั้งแต่จำความได้เราไม่เคยอยู่กับแม่เกินหนึ่งปี แต่ท่านก็ส่งเสียเราทุกอย่าง ก็มีช่วงที่ไม่เข้าใจกันบ้างและเรายอมรับว่าเราเป็นคนดื้อแถมเอาแต่ใจ เพิ่งมานึกได้ช่วงหลังว่าเหตุการณ์ทุกอย่างมันอยู่เหนือการควบคุมของแม่ และถ้าไม่มีแม่เราก็คงไม่มีโอกาสโตมาเป็นคนเหมือนทุกวันนี้ สิ่งที่เราทำได้ตอนนี้ คือเป็นคนดี ส่งเสียเลี้ยงดูท่านถึงแม้จะไม่เพียบพร้อมไปเสียทุกอย่างแต่แม่มีความสุข เหลืออย่างเดียวที่ยังไม่ได้ทำคือ กราบเท้าแม่ ขออโหสิกรรมจากท่าน  คือเราลืมคิดไปว่าพ่อก็มีส่วนที่ทำให้เรื่องนี้เกิดขึ้นแต่พ่อไม่อยู่กับเรา แม่ก็เลยเจอปัญหาหนักเอาการกับลูกแบบเรา ส่วนพ่อเราเพิ่งได้ข่าวว่าท่านป่วยหนักและยังใช้ชีวิตอยู่กับผู้หญิงที่ท่านเลือกแทนแม่เรา พ่อฝากบอกผ่านพี่ชาย(เรามีพี่ชายสองคน ซึ่งอยู่กับแม่หมด)ว่า พ่อเสียใจ แต่ไม่ต้องเป็นห่วงพ่อนะ ตอนเราแต่งงานพ่อก็ฝากบอกผ่านพี่ชายว่าขอให้เรามีความสุข เราเคยส่งค่ารักษาไปให้พ่อ ถึงจะเป็นเงินไม่มากแต่เราให้ด้วยความเต็มใจ และถ้ามีโอกาสเราก็อยากกราบเท้าพ่อเช่นกันค่ะ จากคุณ : Brunnett เขียนเมื่อ : 15 พ.ค. 55 17:40:57

ความคิดเห็นที่ 92 เราเห็น log in คุณแม่มานานอยู่ สู้ๆนะคะ เราไม่ได้เป็น single mom แต่ที่อ่านก็น้ำตาซึมเหมือนกัน เคยอ่านของแม่มะปรางริมรั้วเหมือนกัน นั่นก็อ่านไปซึมไป ขอให้คุณแม่เข้มแข็งมากๆนะคะ คุณแม่ต้องเป็นผู้นำของลูกให้ผ่านพ้นช่วงนี้ไปให้ได้นะคะ สู้ๆ ค่ะ มรสุมเข้ามาเดี๋ยวก็ผ่านไป ฟ้าหลังฝนย่อมดีเสมอค่ะ จากคุณ : ปลาทองอมยิ้ม เขียนเมื่อ : 15 พ.ค. 55 17:48:59

ความคิดเห็นที่ 93 คห 35 "ถามว่าเรามีปัญหามั๊ย เรามีปัญหาด้านจิตใจค่ะ กลายเป็นเด็กเก็บกด เงียบ ไม่ร่าเริง ไม่พูดจา สามารถเล่นคนเดียว อยู่คนเดียวเงียบๆได้ นานๆ บางครั้งก็จะคิดอะไรเองคนเดียวค่ะ แต่โตมาก็ไม่มีปัญหาค่ะ อยู่ได้ และไม่ได้เกลียดพ่อค่ะเพียงแต่ไม่ผูกพันธ์เท่านั้นเอง" คุณ คห 35 บุคลิกจะคล้ายๆเราเลยค่ะ นิสัยเราเป็นแบบนี้เลย เพิ่งรู้ตัวว่าที่เป็นแบบนี้เพราะเป็นเด็กบ้านมีปัญหา นึกว่าเป็นนิสัยส่วนตัวส่วนนึง -*- เราก็เป็นเด็กมีปัญหามาก่อน ตอนท้องแม่ไม่อยากมีลูกแล้ว (4 คนแล้ว) กินเหล้ายาขับจะให้เราออก แต่ไม่ออก ดีออกมาไม่พิการ แต่ 7 เดือนคลอด  เราเลยเป็นลูกคนสุดท้อง เพราะหลังจากคลอดแม่ทำก็หมัน พ่อแม่แยกทาง เราเป็นเดกขี้โรค หาหมอบ่อย พอแม่เลี้ยงไม่ไหว ก็พาไปหาพ่อ ไปขอตังค์ โตหน่อย ส่งเรียนไม่ไหว ก็ให้มาอยู่กับพ่อเลย พ่อก็บอกว่า ไม่อยากเลี้ยง -*- แม่เป็นน้ิอยเค้าค่ะ แม่ใหญ่(เมียหลวง) เกลียดแม่เรามาก พาลมาเกลียดเราด้วย แม่เคยเล่าว่า เป็นน้อยเค้าโดยไมรู้ตัวว่ามีเมียอยู่แล้ว รู้อีกทีก็ท้องโย้แล้ว (ไม่รู้จริงเท็จแค่ไหน)   รู้แต่ว่าแม่ไม่เคยไประราน จนต่อมาแยกทางกับพ่อ พ่อก็แยกทางกับบ้านนู้นเหมือนกัน แยกกันหมด แม่มีสามีใหม่ เรามีพ่อเลี้ยง เรามีพี่ชาย1คน พี่สาว2 พี่สาวสองคนเสียไปแล้ว ตอนนี้มีแต่เรากับพี่ชาย ตอนอยู่กับแม่ แม่รักพี่ชายมาก ไม่ค่อยรักเรา ตีเราว่าเราสารพัด ตอนนี้เราเป็นผู้ใหญ่แล้ว รู้แล้วว่า ที่ผ่านมามันบ่มเพาะให้เราเป็นคนแบบที่เป็นทุกวันนี้ ขาดความมั่นใจในตัวเอง ไม่มีความภูมิใจอะไรในตัวเองเลยค่ะ ตอนนี้เราไม่มีทั้งพ่อและแม่ ท่านเสียใกล้ๆกันเลยค่ะ  ท่านไปสบายแล้ว ไม่่รู้บังเอิญหรือโชคชะตา แต่มีด้านมืดก็มีด้านสว่าง ด้วยความที่เราขยัน หัวไว เรียนรู้งานเร็ว ตอนนี้ ทำงานพึ่งตัวเองได้ดี มีบ้าน มีรถ มีญาติคอยช่วยอุปถัมภ์..... แต่ในจิตใจข้างในลึกๆ มันมีแผลค่ะ  รู้สึกว่าตัวเองขาดตลอดเวลา ขอโทษด้วยนะคะ ที่มาบ่นระบาย ไม่ได้ช่วยอะไร จขกท -*- อาจทำให้ จขกท เคียดขึ้นไปอีกด้วย -/\- ความรักเท่านั้นค่ะ ที่จะช่วยได้ การกอด แสดงความรัก ช่วยได้เยอะเลยค่ะ ซึ่งเราไม่เคยได้จากทั้งพ่อและแม่เลย จากคุณ : Choco-Mix เขียนเมื่อ : 15 พ.ค. 55 17:56:16

ความคิดเห็นที่ 94 ถ้าเป็นเราๆจะลดทิฐิเพื่อลูก เพราะตอนนี้ลูกยังต้องการพ่ออยู่ เพื่อความสุขของลูกนะคะ คิดถึงตัวเองให้น้อยๆคิดถึงลูกให้มากๆ จากคุณ : เขียนบน iPhone (น้องเหมียวสีสวาด) เขียนเมื่อ : 15 พ.ค. 55 21:44:04

ความคิดเห็นที่ 95 เราว่าน้องช็อคกับคำพูดนั้นจริงๆว่าไม่รักเค้าเเล้ว เป็นเราจะย้ายไปไกลๆไม่เจอกันอีก   สงสารเด็กจังพูดเเบบนี้ฆ่ากันทั้งเป็นเลย จากคุณ : น้ำขิงกับเต้าฮวย เขียนเมื่อ : 15 พ.ค. 55 22:34:05

ความคิดเห็นที่ 96 เป็นกำลังใจให้ผ่านวิกฤตโดยราบรื่นนะคะ คหสต.เราว่าคุณทำถูกแล้วที่แยกออกมา ใจน้องสำคัญที่สุด คงเสียขวัญมากเลยกับการกระทำของคุณพ่อ แต่การพูดความจริงเป็นสิ่งที่ดีที่สุด ไม่จำเป็นต้องบอกน้องทั้งหมด เพราะพ่อยังไงก็เป็นพ่อ แค่บอกสั้นๆ ว่าพ่อมีเหตุจำเป็นทำให้ไม่สามารถอยู่พร้อมหน้า พอน้องโตขึ้นก็ค่อยอธิบายเพิ่มถึงอาการป่วยของคุณพ่อ อาจแรงไปนะคะ แต่เราว่าคนปกติ จิตใจไม่บิดเบี้ยวคงทำกับลูกตัวเองแบบนี้ไม่ได้หรอกค่ะ และเราคิดว่าไม่ควรให้พ่อลูกพบหน้ากัน ตราบเท่าที่น้องยังจิตใจเปราะบาง ถ้าเจอก็คงเหมือนเติมยาพิษให้น้อง ทั้งหมดนี้เราเทียบเคียงกับอาการหลานเรานะคะ กรณีหลานเราแค่พ่อแม่ต้องอยู่ตจว. หน้าที่การงาน ทำให้ต้องส่งมาอยู่กับปู่-ย่า เคยปรึกษาจิตแพทย์ว่าน้องจะมีปมด้อยมั้ย เพราะแทบจะไม่เจอหน้าพ่อแม่เลย จะมีปัญหาสุขภาพจิตมั้ย ซึ่งคุณหมอว่าไม่เป็นค่ะถ้าคนเลี้ยงให้ความรัก ความมั่นคงทางจิตใจ เป็นหลักให้ ไม่ใช้อารมณ์โวยวายใส่เด็ก การพูดความจริง รักษาสัญญา จะทำให้เด็กน้อยอุ่นใจ  และมีความมั่นใจในตัวเอง จากคุณ : simiach เขียนเมื่อ : 15 พ.ค. 55 23:25:42

ความคิดเห็นที่ 97 //เอาแองกรี้เบิร์ดปาความเห็นที่ 94// ...เตง ....เตงอ่านความเห็นของแม่โอ๋ละเอียดไหมงิ ....ความเห็นที่ 9, 15, 55  คือ มันไม่ใช่ “ทิฐิ” นะเตง มันคือการ “สิ้นสุดความอดทน”ตะหาก !! “โอ๋เรนเจอร์ ผมขอโทษ ทุกสิ่งที่ผมทำไป ผมผิดไปแล้ว เรากลับมาเริ่มต้นไหม่เถอะนะ เพื่อครอบครัวจะได้เป็นครอบครัว” “ไม่ ลูกคนเดียวฉันเลี้ยงเองได้ ฉันไม่ต้องการคุณ!” อ่า ไดอะล๊อก แบบนี่เรียก “ทิฐิ” “...กรูไม่รักเมิงแล้ว ลูกกรูก็ไม่เอา ถ้าเมิงอยากได้เมิงเอาไปเลย...” ผรุสวาท แบบนี้เขาเรียกไล่ตะเพิดนะจ๊ะ ...รู้จ้า ว่าลูกต้องการพ่อ เตงอ่านให้ละเอียดสิ ว่าพ่อเขาไม่ได้ต้องการลูกแล้วนะเทอว์... ต่อให้มันหล่อ เหมือน ณเดช บวกแบรี่ บวกสายชล อ้าว คนเดียวกันนี่หว่า ....แต่สังดางแบบนี้มีแต่เลิกกับเลิก เลิก! เลิก! เลิก! กรี๊ด...คริส อีแวนส์ รอฉันอยู่! เริ่ดกว่าตั้งเยอะ ผัวนี่แม่มแปลกดีเนอะ แลไปเหมือนไส้ติ่ง ถ้ามันอยู่นิ่งๆดีๆ ก็ไม่มีปัญหา อยู่กับเราได้สบายๆตลอดชีวิต แต่ถ้าวันไหนแม่ม เผือกทะลึ่ง อักเสบขึ้นมาทำพิษ จะเก็บมันไว้ทำซากอ้อยอะไร ประคับประคองเดินไปปวดท้องไปทำไม ต้องให้ตายห่านก่อนใช้ไหม ถึงจะตัดมันทิ้งได้ หึ! อดทนไม่เข้าเรื่องไม่เข้าท่า! ...แต่ถ้าเป็นพวกเมีย "มาโซ" ก็ทำเลยนะคะ ดิฉันสนับสนุน เวลาเขาด่า เขาตบ ขึ้นเข่า เอาหน้ากระแทกผนัง เขาไปหาหญิงอื่น ไปออเซาะเมียน้อย คุณก็เจ็บตัวเจ็บใจเองอยู่แล้ว ดิฉันไม่เกี่ยว....อย่างมากก็เอามาระบายในเว็บบอร์ดให้ตัวหนังสือของชาวบ้านปลอบประโลม ถึงเวลาก็กลับไปรองมือรองทีนเขาเหมือนเดิม...กอดลูกร้องไห้อยู่มุมห้อง แต่ให้เลิกไหม....ไม่เลิก...ให้ลูกคอยมองเห็น รับฟัง การทะเลาะเบาะแว้ง จนมีปมชีวิตอยู่อย่างนั้น อันไหนมันเป็นปัญหามากกว่ากันหนอ... ประมาณว่า "...ถ้าเป็นเรา เราจะอดทนเพื่อลูกค่ะ.... เพื่อให้ลูกมีครอบครัวที่สมบูรณ์แบบ ครบ พ่อ แม่ ลูก มีความสุข เหมือนในโฆษณานมผง ผ้าอ้อม บ้านจัดสรร สีทาบ้าน ฯลฯ ในทีวี เราจะขอด้านหน้า(สลับกัน)ไปเคาะประตูบ้าน ร้องไห้คร่ำครวญ บอกสามีให้อภัย จะยอมตามใจทุกอย่าง ถึงเขาจิกหัวด่า ไล่ตะเพิดอย่างกับหมูกับหมา ก็จะไม่ไป จะหน้าหนาอยู่ต่อ เพื่อให้ลูกมีพ่อ เราจะยอมให้ลูกเห็นตอนพ่อด่าแม่ ขึ้นเมิงขึ้นกูกันต่อหน้า เช้ากลางวันเย็น สามเวลาหลังอาหาร ถ้าวันหยุดก็เพิ่มรอบดึกเป็นพิเศษ ลูกจะได้เป็นคนเข้มแข็ง ถ้าเป็นลูกสาว พอโตขึ้นจะได้ไปอดทนกับผัว อุ้ย!...สามีของตนเองบ้าง ยอมประสาทแตกหวาดระแวง ยอมกินน้ำตาแทนข้าว ยอมรับหัวเข่าแทนหมอน ยอมให้เขาไปนอนกับนังเมียน้อย แล้ว กลับมา "จิก กัด ตบ" เราเป็นดั่งกระสอบทราย ค่าย สอ วอระพิน เพื่อให้ลูกมีพ่อ ดิฉันยอมทำทุกอย่าง แม้กระทั่งลดคุณค่าความมนุษย์ของตัวเองค่ะ! ท่องไว้ให้ขึ้นใจนะคะ.... เพื่อความสุขของลูก เพื่อให้ลูกมีพ่อค่ะ เพื่อความสุขของลูก เพื่อให้ลูกมีพ่อค่ะ เพื่อความสุขของลูก เพื่อให้ลูกมีพ่อค่ะ เพื่อความสุขของลูก เพื่อให้ลูกมีพ่อค่ะ เพื่อความสุขของลูก เพื่อให้ลูกมีพ่อค่ะ เพื่อความสุขของลูก เพื่อให้ลูกมีพ่อค่ะ เพื่อความสุขของลูก เพื่อให้ลูกมีพ่อค่ะ เพื่อความสุขของลูก เพื่อให้ลูกมีพ่อค่ะ จุดธูปหนึ่งดอก ท่องคาถาให้ได้เก้าสิบเก้าครั้ง สะกดจิตตนเองว่าเป็นก้อนหินดินทรายอดทนได้ทุกอย่าง แล้วกราบโส้งตีงผัวก่อนนอนหนึ่งทีนะคะ เป็นสิริ(อัป)มงคลมาก ครอบครัวจะได้ครบ พ่อ แม่ ลูก ผ่านหายนะ 2012 ไปได้อย่างราบรื่น ไม่โดนซึนามิซัดลงทะเลค่ะ" (ประชดชาวบ้านเขาอีกแล้ววววว) ...เชอะ เธอไม่เคยมีลูก มีผัว เธอไม่เข้าใจคำว่าครอบครัวหรอก!!....เสียงใครบางคนกล่าวหลังจากอ่านความเห็นดิฉัน ....เอ่อ....ที่พิมพ์ประชดมานี่ ไม่ใช่ ไม่เข้าใจนะ.... แม่ดิฉันก็เป็นซิงเกิ้ลมัมเหมือนกัน ขออวดบ้างสิ พ่อมีเมียน้อยนับได้เป็นสิบ กินเหล้าเมาแล้วของขึ้น เข้าเจ้าเข้าทรง แถมดูดวงแม่นอีกตะหาก!! ซ้ำยังติดหนี้ร้านค้าให้แม่ต้องไปตามใช้อีก ถึงไม่ร้ายแรงเหมือนบางคน แต่มันไม่มีประโยชน์ที่จะแชร์ชีวิตด้วย พ่อของลูกหรือผัวแบบนี้จะมีไว้ทำอะไรคะ? ตอบได้ง่ายๆ มีไว้ “ถ่วงความเจริญ” ค่ะ (แม่บอกมา ดิฉันพยักหน้าหงึกๆ) ...ถ้าไม่เข้าใจ กดฟังเพลง ผู้ชายห่วยๆ ของมาช่าสักสามร้อยรอบนะค้า... นอกเรื่องซะนี่ เล่าเรื่องตัวเองมั่งดีก่าๆ พ่อแยกทางกับแม่ไปครั้งหนึ่งตอนดิฉันอายุสามขวบ แล้วกลับมาคืนดีกันอีกครั้ง ตอนดิฉันอายุเจ็ดขวบ เหตุผลที่แม่ยอมให้คืนเพราะอะไรเหรอคะ "เพื่อให้ลูกมีพ่อ" ไงคะ แล้วเป็นไงคะ หม่อมแม่ของ ดิฉันเจอปรากฏการณ์ "เดจาวู" เข้าให้ เหมือนเดิมทุกอย่าง เหมือนก่อนหน้าที่แยกทางครั้งแรกทุกประการ แถมหนักกว่าอีก แทนที่จะกลับมาช่วยหาเงินเลี้ยงลูก แม่ต้องเอาเงินเดือนตัวเองรับภาระเลี้ยงพ่ออีกคน  เหนื่อยกายไม่เท่าไหร่ เหนื่อยใจนี่มันสุดทน ในที่สุดแม่ก็เกิด พุทธิปัญญา "สันดาน" คน ถ้าเขาไม่อยากเปลี่ยน ยังไงก็ไม่เปลี่ยนค่ะ เมื่อให้โอกาสแล้วก็ยังเหมือนเดิม แม่ดิฉันก็จัดการขั้นเด็ดขาด "ฟ้องหย่า" ณ วินาที ที่แม่ฟ้องหย่าพ่อได้สำเร็จ ดิฉันที่อายุแค่สิบ-สิบเอ็ดขวบนี่แหละ แทบจะกระโดดตีลังกาม้วนหลังสามรอบ กรีดร้องสะใจอยู่ในศาล....ดิฉันดีใจที่ไม่ต้องทนเห็นแม่ต้องกังวลใจ ไม่ต้องฟังเสียงทะเลาะด่าทอกันทุกวันทุกคืน ไม่ต้องเห็นพ่อเมาแอ๋กลับมาบ้าน ไม่ต้องกลัวเวลาพ่อทรงเจ้า ไม่ต้องเห็นเจ้าหนี้ถือหนังสือมาทวงตัง อีกแล้ว ดิฉันจำได้เพราะดิฉันไปศาลกับแม่ในชุดนักเรียนประถม ลาโรงเรียนไปครึ่งวัน พอเจ้าหน้าที่ศาลขอคุยกับลูกเป็นการส่วนตัว เขาถามว่า "หนูเห็นด้วยกับที่พ่อกับแม่แยกทางกันไหมคะ" ดิฉันตอบไปเต็มปากเต็มคำเลยว่า "เห็นด้วยค่ะ" น้ำเสียงคงมั่นคงเกินเด็ก ฮ่าๆ จนเจ้าหน้าที่ศาลต้องถามย้ำว่า "คุณแม่บังคับให้หนูพูดแบบนี้รึเปล่าคะ บอกมาตามตรง" บ่ะ... ป้านี่! เห็นภาพแบบนั้นทุกวันมันเอียนนะคะเฮ้ย "เปล่าค่ะ" ส่วนเรื่องเกลียดพ่อไม่มีค่ะ แม่ไม่ได้สอนให้เกลียดพ่อ แต่ด้วยความที่เห็นกับตา ได้ยินกับหูเองทุกอย่าง ทำแบบนั้น จะให้รู้สึกรักพ่อมั่กๆ คงเป็นไปไม่ได้ ตอนพ่อกับแม่เลิกกัน ยังไม่เสียใจเท่า ตอนที่แม่ต้องออกไปเช่าบ้านอยู่ใกล้ที่่ทำงานคนเดียว ...เป็นอะไรที่ดราม่ามาก ณ จุดนั้น T^T ...ไม่เอาไม่เล่านะ น้ำตาทรึม (จงใจเขียนผิด) โลกนี้ไม่มีอะไรแน่นอน ที่ดิฉันไม่มีแฟน ไม่คิดจะสร้างครอบครัวก็เพราะเหตุนี้ (ไม่ใช่ไม่มีใครมาจีบหรอกเหรอ!!) ********** ส่วน แม่โอ๋เรนเจอร์ แต่ถึงเราจะไม่เคยเจอกัน แต่ขอเป็นกำลังใจให้อย่างแรง มามะ กอดแน่นๆ รอบข้างดิฉันมีแต่ซิงเกิ้ลมัม สามีเฮงซวย ทั้งนั้นเลยค่ะ เลยรู้ว่า ความรู้สึกมันเป็นอย่างไร ฟังเขาระบายจนชักจะหลอนไปเองแล้วว่า ถ้าตัวเองแต่งงาน ก็คงจะโดนสามีทิ้งเหมือนกัน ฮ่าๆ ส่วนตัวน้องปิย่า ตอนนี้...น้องยังเด็ก เด็กเนี่ย เขาจะ“รับรู้”ได้ แต่ยัง “ไม่เข้าใจ”  คือตัวน้องจะรับรู้ได้ว่ามีอะไรมากระทบกับอามรณ์ของเขาบ้าง แต่จะยังทำความเข้าใจกับที่มาที่ไปของสิ่งที่มากระทบอารมณ์ไม่ได้ ดังนั้นเขาจึงเครียดกับความเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้นเป็นธรรมดา เป็นการยากที่ลูกจะไม่เครียด เพราะต้องปรับสภาพหลายๆอย่าง ทั้งที่อยู่ ทั้งอารมณ์...  แต่จะทำอย่างไรให้ระยะความเครียดสั้นที่สุด น้อยที่สุด และจากไปโดยไวที่สุด อันนี้อยู่ที่ตัวคุณแม่ เพราะคุณแม่จะรู้จริตลูกของตัวเองดี ว่าทำอะไรแล้วจะบรรเทาความเครียดของลูกได้ แต่อย่าโอ๋มาก ตามใจมาก เดี๋ยวมีปัญหาตามมาทีหลังอีก และตอนนี้ ถึงตัวจะออกมาจากบ้านสามีแล้ว อยากให้แม่โอ๋ เอา “ใจ” ตัวเองให้ออกห่างมาจากความเครียดอีกอย่าง คือ เรื่องสามี ตัดใจได้ตัดเลย โฟกัสเรื่องลูกให้มากที่สุด...ให้กังวลว่า ลูกจะเป็นอย่างไร แทนที่จะกังวลว่า สามีจะเป็นอย่างไร จะดีกว่า... ทำให้ลูกอารมณ์ดีที่สุด อยู่ใกล้ชิดลูกที่สุด ทั้งนี้ทั้งนั้น ก่อนคุณลูกจะอารมณ์ดีได้ คุณแม่ต้องอารมณ์ดีก่อน ไม่ได้ให้ฝืนนะคะ ให้ฝึกปล่อยวางทำตัวเป็นเด็กบ้างน่าจะดีขึ้น อย่างเช่น เวลาเล่นกับลูกปล่อยตามอารมณ์เลยค่ะเหมือนกับตอนที่เด็กๆเราเล่นสนุกแบบไม่คิดอะไร เปรอะ เลอะเทอะ เต็มที่ หัวเราะให้เต็มที่ ลืมเรื่องร้ายๆไปสักแว่บ ทำแบบนั้น ลูกจะเห็นเราเป็นเพื่อน แล้วเปิดใจยอมรับ ให้แม่อธิบายสิ่งต่างๆมากขึ้น และถ้าต้องหย่าขาดกันจริงๆนะ การเยียวยาจิตใจน้อง ก็คือ บอกไปตามตรง ว่า "พ่อกับแม่ไม่ได้อยู่ด้วยกันแล้วนะ ตอนนี้คุณพ่ออยากอยู่คนเดียว ส่วนหนูต้องอยู่กับคุณแม่นะ" ในระยะแรก ลูกมีคำถามแน่นอนค่ะ ต้องอดทนที่จะตอบคำถามลูกไปเรื่อยๆ หลอกล่อให้เขาค่อยๆเข้าใจ ว่าพ่อไม่ได้อยู่กับแม่แล้ว จนกว่าเขาจะโตพอที่รับทราบและทำใจ ซึ่งก็ไม่นานนักหรอกค่ะ ขอบอก เด็กๆเรียนรู้ไว แต่!...แต่ให้ระวังพวกผู้ใหญ่ปากดีเข้าไว้ ไอ้พวกประเภทหวังดีประสงค์ร้าย คอยมาถามเด็ก ทำเป็นเอ็นดูว่า "พ่อไปไหนล่ะลูก ทำไมแม่กลับมาอยู่บ้านนี้ ทำไมไม่อยู่บ้านพ่อ" เอาไว้ เจอใคร ”เผือก” แบบนี้เมื่อไหร่ บอระเพ็ดทั้งกำเอาฟาดปากได้เลยนะคะ แล้วหลังไมค์มาหาดิฉัน จะโอนตังไปให้ห้าร้อยช่วยจ่ายค่าปรับ อย่าบอกว่าพ่อตาย เพราะมันคือการโกหกลูก เพราะเมื่อวันนึงเขาเกิดกลับตัวเป็นคนดีขึ้นมา หรือ แอบมาหาลูก(เหมือนในละคร) ลูกจะเกิดคำถามว่าทำไมแม่ต้องโกหกหนูด้วย ตอบคำถามกันยาวอีก อย่าบอกว่าพ่อเลว... พ่อแกน่ะสิมันเลว! ทิ้งฉันกับแกไปอยู่กับนังเมียน้อย!(เหมือนในละคร) ...อย่าฝังความเกลียดลงไปในหัวลูก เพราะจะทำให้ลูกกลายเป็นคนมองโลกในแง่ร้ายเสียเปล่าๆ เด็กจะมีปัญหาหรือไม่ เราไม่สามารถคาดเดาได้ อาจจะมีมากมาย มีจิ๊ดเดียว หรืออาจะไม่มีเลย ขอให้แม่โอ๋ เอาใจใส่ลูกให้เต็มที่ก็พอ "ทำวันนี้ให้ดีที่สุด พรุ่งนี้คิดเผื่อไว้พอทำเนา" แล้วบอกรักลูกมากๆทุกวัน บอกว่าเขามีความสำคัญแค่ไหน เป็นสิ่งมีค่าที่สุดในชีวิตแม่นะ (น้ำตาทรึมอีกล่ะ) ...เยียวยาจิตใจลูก แล้วอย่าลืมเยียวยาจิตใจตัวเองนะคะ... ดิฉันก็แนะนำได้เพียงเท่านี้แหละค่ะ ประสาเวิ่นเว้อ ด้อยความรู้เรื่องครอบครัว หรือถ้าจะให้ดีลองปรึกษาพวกนักจิตวิทยาเด็กดูนะคะ เขาจะมีวิธีที่ได้ผลแน่นอนค่ะ ปูลู ถ้าความเห็นนี่เวิ่นไปไม่ตรงประเด็นกับที่จขกท.ต้องการคำตอบ หลังไมค์มานะคะ จะได้ลบความเห็นให้ค่ะ ปรกติไม่ค่อยได้เข้าชานเรือน แต่เห็นเรื่องซิงเกิ้ลมัมแล้วคันมือค่ะ ฮ่าๆ แก้ไขเมื่อ 16 พ.ค. 55 03:26:21 แก้ไขเมื่อ 16 พ.ค. 55 03:19:32 จากคุณ : แมวสีทราย เขียนเมื่อ : 16 พ.ค. 55 02:31:43

ความคิดเห็นที่ 98 เป็นกำลังใจให้นะคะ ขอให้ผ่านพ้นไปได้ด้วยดีค่ะ จากคุณ : aayin เขียนเมื่อ : 16 พ.ค. 55 03:36:07

ความคิดเห็นที่ 99 หลังจากเวลาผ่านไป สักพัก ต้องกิน ต้องอยู่ ต้องใช้ ก็ต้องไปทำงาน หาเงินค่ะ แล้วหลังจากนั้น ชีวิตก็จะยุ่งวุ่นวาย อยุ่กับ ชีวิตประจำวัน ทั้งเรื่องาน เรื่องลูก อาจมีเครียดบ้าง แต่แล้วมันก้จะผ่านไปค่ะ,,,,ถ้าเราไม่เป็นคนฝังจิตฝังใจมากเกินไป สู้ๆ ค่ะ,,,,, จากคุณ : gungungirl เขียนเมื่อ : 16 พ.ค. 55 04:11:03

ความคิดเห็นที่ 100 --- ดึงเค้ากลับมาให้ได้ด้วยมือ2ข้างและใจที่เข้มแข็งของคุณค่ะ --- แนะนำให้อยู่กับมันให้ได้อย่างมีความสุขค่ะ หากิจกรรมมาทำกับลูกเยอะๆค่ะ เล่นกับลูกให้มาก ให้เค้าสนุกจนลืมที่จะรอคอยค่ะ ความว่างจะทำให้เรายิ่งเศร้าไม่ว่าจะเด็กหรือผู้ใหญ่ สู้ๆนะคะ ขอให้น้องปรับตัวได้ไวๆ แก้ไขเมื่อ 17 พ.ค. 55 01:43:59 จากคุณ : babypim เขียนเมื่อ : 16 พ.ค. 55 10:01:03

ความคิดเห็นที่ 101 โอ๋ขอบคุณมาก ๆ นะคะ สำหรับกำลังใจและคำแนะนำ แต่อย่าทะเลาะกันเลยนะคะ โอ๋เชื่อว่าทุก ๆ ความเห็น ล้วนแล้วมาจากความปรารถนาดีด้วยใจจริงทั้งสิ้น เพียงแต่โอ๋อาจจะไม่ได้เล่าปัญหาอย่างละเอียด จึงสามารถมองออกไปได้หลายแบบ ปัญหาของโอ๋มันเป็นปัญหาที่สะสมและซับซ้อนมาก ไม่รู้จะเริ่มต้นเล่าอย่างไรดี  ที่สำคัญตอนนี้สติสตังยังไม่ค่อยครบถ้วน แต่ถ้าเราจะไม่เดินต่อมันก็ทำไม่ได้ เพราะเรามีลูก  เราจึงต้องเดินต่อไป ขอบคุณหลาย ๆ ล็อกอิน ที่มองว่าโอ๋เป็นคนคุ้นเคย ทั้ง ๆ ที่บางทีก็ตอบกระทู้มีสาระบ้าง ไม่มีสาระบ้าง ขอบคุณจริง ๆ ค่ะ วิถีชีวิตคนเรานั้นแปลก.... ตัวโอ๋เองทำงานสายบริการลูกค้ามาก็เยอะ แก้ปัญหาให้คนอื่นมาก็เยอะ แต่ปัญหาของตัวเองหลาย ๆ ครั้งก็เข้าตาจนเหมือนกัน หลาย ๆ ครั้งที่ตอบกระทู้ ก็ใช้ประสบการณ์จากที่ตัวเองเคยประสบปัญหามา หรือ เคยเห็นคนรอบตัวที่มีปัญหานั้น ๆ ที่มีเพื่อนถามว่า ชีวิตโ๋อ๋ตอนนี้เป็นอย่างไรบ้าง ต้องบอกว่า ลุ่ม ๆ ดอน ๆ ค่ะ อยู่ในช่วงกำลังตั้งหลัก เพราะตอนอยู่กับพ่อของน้องปีย่า อยู่บ้านเลี้ยงลูกเฉย ๆ พอเริ่มไปขายของที่ตลาด เริ่มขายของใน Fanpage ยังไม่ทันจะตั้งหลักได้ ก็มาเลิกกันเสียก่อน ประกอบกับมีปัญหาอื่น ๆ รุมเ้ร้าเข้ามาด้วย ก็เป๋ไปหลายรอบเหมือนกันค่ะ บางวันก็เครียด คิดมาก บางวันก็เอ๋อ เบลอ จ่ายค่ารถไม่เอาตังค์ทอนก็บ่อย ยิ่งช่วงนี้ออกจากบ้านมาไม่มีคอมพิวเตอร์ใช้ ก็ลำบากเหมือนกันค่ะ เพราะถ้าเราจะขายของในเน็ต เราต้องออนแอร์หน้าคอมไว้เลย ลูกค้าแชทมาถามตอบได้ทันที พอมาเล่นที่้ร้าน จะลงโปรแกรม อัพรูป แล้วรีสตาร์ทเพื่อใช้โปรแกรม มันก็จะหายหมด เพราะที่้ร้านเค้าจะตั้งโปรแกรมรีเซ็ตไว้ โอ๋เลยใช้วิธีทิ้งเบอร์โทรไว้หน้า Fanpage เอา อยากได้ตัวไหนขอให้ถาม ของมีทุกอย่างแต่บางทียังไม่ได้อัพรูปลง มันไม่สะดวกจริง ๆ น่ะค่ะ ทั้งที่ตลาดและในเว็บ ตั้งแต่สงกรานต์เป็นต้นมา ยอดขายเงียบมาก โอ๋ก็พยายามเอาข้าวขาหมูไปขายที่ตลาดเพิ่ม ส่วนผลไม้แช่อิ่มก็ให้ลูกค้าโทรสั่งเอา สั่งอาทิตย์นี้ได้อาทิตย์หน้า แต่ยอดก็ยังไม่กระเตื้อง ในขณะภาระค่าเช่าที่ ค่าแท็กซี่เวลาขนของไปมันเท่าเดิม แถมระยะทางไกลกว่าเดิม ตอนนี้ก็เลยหยุดขายของที่ตลาดไปก่อน ขอเวลาคิดและตัดสินใจ 1 เดือน ว่าจะเอาไง ประกอบกับช่วงนี้ลูกกำลังเปิดเทอม ก็มีค่าใช้หลายอย่างเหมือนกัน ก็เลยเริ่มสมัครงานประจำทำบ้างแล้วค่ะ ค้าขายในเว็บทำเป็นอาชีพเสริม ส่วนงานหน้าร้านที่ตลาด ต้องดูงานประจำก่อน ถ้าวันทำงานไม่ลงตัว อาจจะต้องเลิกไปขายทั้ง ๆ ที่ในใจเสียดายมาก... เมื่อวานโอ๋ไปสัมภาษณ์งานมาที่นึง เค้าก็ถามว่า ความจริงอายุขนาดโอ๋นี่ก็น่าจะมีบ้าน มีรถ ได้แล้ว ทำไมโอ๋ถึงยังไม่มีอะไรสักอย่าง โอ๋ก็บอกว่า วิถีชีวิตของแต่ละคนไม่เหมือนกัน จังหวะและโอกาสของแต่ละคนก็มีไม่เท่ากัน ความสามารถ และ ความฉลาดของแต่ละคนก็ไม่เหมือนกัน แล้วจะให้วิุถีชีวิตคนทุกคนเหมือนกันได้อย่างไร ชีวิตคนทำงาน มันไม่เหมือนกับสมัยเรียน ที่เรารู้ได้แน่นอน ว่าเรียนอนุบาลแล้วต้องเรียน ป.1 - ป.6  จบ ม.3  แล้วก็สามารถเีรียนต่อสายอาชีพ หรือ สายสามัญ หรือบางคนก็อาจจะออกไปทำงาน ชีวิตคนบางคนเส้นทางราบรื่น มีคนจัดเตรียมทุกอย่างไว้ให้พร้อม ขอแค่ใช้ความสามารถต่อยอดก็ตั้งตัวได้ แต่ชีวิตบางคนลำบาก มีแต่อุปสรรคขวากหนาม จึงไม่สามารถเดินทางเป็นเส้นตรง หรือเป็นลำดับขั้นได้ บางทีก็ต้องแวะ ยอมเสียเวลา แต่ก็ไม่ใช่ว่าเราจะไม่ได้อะไรเลยจากตรงนั้น เพราะฉะนั้นเราจึงไม่เคยเสียใจที่ชีวิต ไม่มีพรั่งพร้อมเหมือนคนอื่น และไม่เคยเอาชีวิตของตัวเองไปเปรียบเทียบกับใครด้วย  ขอแค่ทำทุกอย่างและทุก ๆ วันให้ดีที่สุดก็พอค่ะ เราคิดแบบนี้นะ แม่เราก็สอนมาว่าตราบใดที่ยังมีลมหายใจก็ต้องสู้ เพราะคนที่ไม่สู้ คือ คนที่ตายแล้วค่ะ จากคุณ : แม่โอ๋เรนเจอร์ เขียนเมื่อ : 16 พ.ค. 55 10:28:39

ความคิดเห็นที่ 102 ตอบเรื่องพ่อเด็ก ความจริงแม่ของโอ๋เค้าก็ไม่อยากให้เลิกกันค่ะ แม่บอกว่าสงสารหลาน การที่อยู่ ๆ มาไล่โอ๋กับลูกออกจากบ้าน ก็ไม่แน่ใจว่าเพราะมีใหม่รึเปล่า เพราะก่อนหน้านี้เค้าก็เคยนอกใจเรามาแล้ว แถมยังมีผู้หญิงเข้ามาพัวพันตลอด ทั้ง นักศึกษา  ไฮโซ  หรือแม้แต่  โสเภณี  แล้วล่าสุด ก็สงสัยว่าจะเป็น เกย์ สรุปทุกวันนี้โอ๋ก็ยังไม่แน่ใจเลยค่ะ ว่าพ่อของลูกน่ะแมนร้อยเปอร์เซ็นต์รึเปล่า เพราะนิสัยส่วนตัวเค้าก็ค่อนไปทางผู้หญิงหลายอย่าง แต่ตอนนั้นคิดว่าเป็นเพราะพ่อเค้าตายตั้งแต่พ่อเค้าสองขวบ และแม่เลี้ยงมา เลยเป็นแบบนั้น แต่พอมีเหตุการณ์บางอย่างเข้ามาก็เิริ่มไม่แน่ใจค่ะ อีกทั้งตั้งแต่เลิกกันมาเค้าก็ไม่เคยมาดูดำดูดีลูก  ไม่เคยมาส่งเสียหรือไถ่ถามว่าลูกขาดเหลืออะไรมั้ย  โอ๋คิดว่าเค้าคงไม่เอาลูกแล้วจริง ๆ อย่างที่ปากเค้าพูดน่ะค่ะ ก็เลยอยากให้ลูกลืม ๆ ไปซะ หรือไม่ก็ขอให้ พ่อ เป็นอะไรสักอย่างที่ไม่มีความสำคัญในชีวิตเค้า  ไม่ทำให้เค้าต้องเจ็บ ร้องไห้ หรือ เสียใจอีก จากคุณ : แม่โอ๋เรนเจอร์ เขียนเมื่อ : 16 พ.ค. 55 10:39:52

ความคิดเห็นที่ 103 เราว่า ลองไปปรึกษานักจิตวิทยาตาม ร.พ. ดีไหมคะ เขามีทฤษฎีรองรับและมีประสบการณ์การแก้ไขปัญหา เราว่าเด็กแต่ละคนไม่เหมือนกัน มีความรู้สึก ความจำ ความเจ็บปวด การแสดงออกที่ไม่เหมือนกัน ถ้ามาถามแม่ ๆ เอาในนี้ ก็จะได้แต่ความคิดเห็นส่วนตัว กรณีแบบนี้ เราว่าเอาที่มีหลักมีการก็ดีนะคะ เราเองเคยพบจิตแพทย์ (แค่ไปคุย) แก้ปัญหาได้ดีเลยเชียวค่ะ แต่กรณีของคุณ พบแค่นักจิตก็พอค่ะ เท่าที่รู้ ที่ตอบปัยหาทางโทรศัพท้ก็มีนะคะ ไม่ต้องไปถึง ร.พ.ก็ได้ จากคุณ : Pinkjung เขียนเมื่อ : 16 พ.ค. 55 10:54:18

ความคิดเห็นที่ 104 เชื่อไหม ลูกเราบอกว่า ดีแล้วไม่ชอบ เห็นพ่อกับแม่ทะเลาะกัน อยู่แบบนี้หนูมีความสุขที่อยู่กับแม่ เรากอดเราหอมกันทุกวัน คุย กันทุกเรื่อง เรื่องรร. เรื่องเพื่อนลูก เรื่องแม่หมั่นไส้ใครฮ่าๆๆ ลูกเรา ขำๆ อารมณ์ดี จะไปไหนกับพ่อ ก็ไปสิ แม่ไม่ได้ห้าม เค้าไม่ได้ลาออกจากความเป็นพ่อลูกกันสักหน่อย แต่ชีวิตลูกเรา เรารับผิดชอบเอง ลูกเราก็ดี้ด้า กับชีวิต สนุกกับทุกวัน เวลาเสียใจ ก็คุยกับแม่ได้ บ่นบ้างเวลาแม่ยุ่งกับงาน งอแงเป็นบางครั้ง แต่แม่ก็นั่งอธิบายกัน ยอมเสียเวลาแค่ 2-3 นาทีเพื่อคุยกับลูกเวลาเค้าอยากคุย เวลาเค้าอยากเล่าอะไรให้ฟัง ภูมิใจและชื่นชมในตัวเค้าให้มากๆๆ เพื่อสร้างความมั่นใจในตัวเค้า เค้าจะผ่านไปได้เอง ย้ำ และเน้น กอดเค้าเยอะๆ คุยกับเค้าเยอะๆ ปล. ลูกเรา ห้าขวบกว่า ๆ จากคุณ : วีทีอาร์ เขียนเมื่อ : 16 พ.ค. 55 11:11:03