ความคิดเห็นที่ 1 เรื่องของเรา บางเรื่องก็เหมือนนิยายน้ำเน่า แต่เราว่าชีวิตคนเรามันไม่ได้เหมือนนิยาย นิยายต่างหากที่เอาชีวิตจริงของคนไปแต่งจนเป็นเรื่องเป็นราว แม่เราแต่งงานกับพ่อได้ไม่ถึงปี ก็ท้องเราเลยค่ะ(ไม่แน่ใจว่าท้องก่อนแต่งรึเปล่า เราเคยดูรูปงานแต่งงานพ่อกับแม่ เป็นปีก่อนเราเกิดปีเดียว) เราเกิดมาจนเราได้อนุบาลสองแม่ก็เลิกกับพ่อ ซึ่งแน่นอนตอนนั้นเราจำความได้แล้ว และความจำดีมาถึงทุกวันนี้ ภาพวันที่พ่อกับแม่ทะเลาะกันที่ผ่านมาเราจำอะไรไม่ได้เลย(เข้าใจว่าเค้าคงทะเลาะกันบ่อยแต่เราคงจำไม่ได้เอง) แต่จำวันที่เค้าทะเลาะจนตัดสินใจเลิกรากันได้ ต่อหน้าเรานี่แหละค่ะ เด็กน้อยผู้อาภัพ เราจำไม่ได้ว่าทะเลาะว่าอะไร แต่จำภาพที่แม่เก็บเสื้อผ้าเดินออกจากห้องเช่าได้แม่น เราร้องไห้ เรียกแม่ แม่จ๋า แม่จะไปไหน อย่าไปได้ัมั๊ย หนูจะไม่ดื้อแล้ว....ต่างๆนานา เราจำได้ว่าแม่เรา ไม่แม้แต่หันกลับมามอง พ่อเราเห็นเราร้องไห้ก็ร้องไห้ตาม บอกเราว่าไม่ต้องสนใจ ปล่อยเ้ค้าไป ตอนนั้นเราไม่เชื่อว่าแม่จะไปไหน คิดว่าเดี๋ยวแม่ต้องกลับมา วันนั้นเป็นวันลอยกระทง เราอยากลอยกระทงมาก กระทงใบละยี่สิบบาท พ่อก็ไม่มีตังซื้อ ต้องไปยืมเงินญาติมา พ่อรักและตามใจเรามาก ตั้งแต่เล็กจนโต ทุกครั้งที่เราร้องไห้ พ่อร้องด้วยทุกครั้ง คืนวันนั้น เราลอยกระทงในกะละมังหลังห้องเช่ากับพ่อสองคน ไม่ไปลอยที่แม่น้ำที่ไหนหรอกค่ะ พ่อเราเป็นคนขี้อายมาก ไม่ชอบคนเยอะๆ กลัวการเข้าสังคม จากคุณ : สีเทาในตัวฉัน เขียนเมื่อ : 15 พ.ค. 55 01:43:41 A:27.130.1.238 X: TicketID:359462

ความคิดเห็นที่ 2 อ่านไปได้ คห เดียวบ่อน้ำตาแตกซะงั้น สงสารคุณพ่อคุณจัง ขอตัวไปนอนก่อนดีกว่าพรุ่งนี้จะกลับมาตามอ่านต่อนะคะ จากคุณ : แม่น้องออกัส (august1112) เขียนเมื่อ : 15 พ.ค. 55 01:55:09

ความคิดเห็นที่ 3 อาจด้วยเพราะเรามีปัญหาครอบครัวตั้งแต่ยังเด็ก และด้วยนิสัยส่วนตัวที่ได้จากพ่อหรือแม่ก็ตาม เราเป็นเด็กคิดมาก คิดในใจตลอดเวลา ตอนนั้นคิดในใจคนเดียวและได้คำตอบแล้วว่า แม่คงไม่กลับมาแล้วจริงๆ และก็สั่งตัวเองว่า ห้ามถามพ่อเด็ดขาด ไม่อยากให้พ่อคิดมาก ตอนนั้นรูด้วยว่า ถ้าถามพ่อ พ่อจะไม่เสียใจเพราะนึกถึงแม่ แต่จะเสียใจมากเพราะสงสารเรา ที่เห็นเราถามถึง เราจึงไม่เคยถามถึงแม่เลย ใช้ชีวิตกันสองคนพ่อลูก พ่อเราต้องเปลี่ยนเป็นทำงานเข้าเวรบ่าย เข้าเที่ยงวันเลิกเกือบเที่ยงคืน เพื่อตอนเช้าต้องตื่นมาส่งเราไปโรงเรียน แต่ก็แปลกเหมือนกัน ที่เราคิดได้ทุกเรื่องแต่เรื่องง่ายๆกลับคิดไม่ได้ เรางอแงไม่ชอบไปโรงเรียนเหมือนเด็กคนอื่นๆ อาจจะหนักกว่าเด็กคนอื่่นๆด้วยซ้ำ ตอนเช้าพ่อตื่นมาอาบน้ำแต่งตัวให้เรา หาข้าวให้เรากิน ตอนนั้นเราว่าที่เรายังไม่แต่งตัวเอง รับผิดชอบตัวเอง เพราะว่าพ่อก็ไม่ยอมสอน ไม่มีเวลาพอที่จะสอนจะฝึก คือทำให้ง่ายกว่า เร็วกว่า เราเลยช่วยเหลือตัวเองไม่ค่อยเป็น ใส่ถุงเท้ายังไม่เป็นเลย (คุณครูอนุบาลเคยถามในห้องเรียนว่าไหน ถอดถุงเท้าแล้วใส่ใหม่กันสิ คนเก่งต้องทำได้นะคะ เด็กทุกคนในห้องทำเราก็ต้องทำ แต่เราทำไม่ได้ เพราะพ่อเราสอนว่าให้เอาลายคาร์สันสีแดงๆไว้ข้างนอก หนวดปลาหมึกที่ปลายถุงเท้าต้องอยู่ข้างใน เราใส่ได้ข้างนึง ส่วนอีกข้างนึงเราหาลายคาร์สันไม่เจอ(คาร์สันพิมพ์ยี่ห้อแค่คู่ละข้าง) ถึงกับใส่ไม่ได้ ใส่เป็นชั่วโมง คุณครูใจร้ายมากเลย เห็นแต่ไม่ยอมถาม มีแ่ค่เรากับเด็กผู้ชายข้างๆที่ใส่ไม่ได้ แต่ครูโอ๋เด็กผู้ชายข้างๆ แต่กลับว่าเราว่า ทำไมใส่ไม่ได้ช่วยเหลือตัวเองไม่เป็น สงสัยครูคงเอ็นดูเด็กผู้ชาย แถมเราหน้าตาน่าเกลียดมากด้วย) ต่อเรื่องการไปโรงเรียนในตอนเช้า เราเดินทางไปโรงเรียนด้วยรถโรงเรียน ไม่ได้หรูหราเหมือนเด็กสมัยนี้หรอกค่ะ รถไม่มีแอร์เก่าๆคันหนึ่ง แต่ขนาดประมาณรถเมลล์เล็ก ขั้นแรกคือต้องมายืนรอรถกันก่อน ยืนรอรถกันสองพ่อลูก (คนแถวนั้นเป็นสังคมชาวบ้าน แน่นอนเค้าต้องรู้เรื่องแม่ทิ้งพ่อไปแน่ เ้รามาคิดเอาตอนนี้ว่าตอนนั้นพ่อเราคงอายคงกลัวโดนนินทามากแน่ คือพ่อเรากลัวสังคมมากจริงๆ ไม่มั่นใจในตัวเอง กลัวโดนนินทา แต่ชาวบ้านแถวนั้น ส่วนใหญ่เราว่าเค้าก็สงสารเรามากกว่า ตอนเย็นพ่อเรากลับมาไม่ทันรับเราบ้าง เค้าก็ช่วยดูแลให้) พอรถมาแทนที่เราจะขึ้นรถไปเรียน ไม่ค่ะ พ่อต้องขึ้นไปด้วย ไม่งั้นร้องไห้งากกงาก ไ่ม่ยอมไปเรียน บนรถมีแต่เด็กๆ มีพ่อเราคนเดียวยืนหัวโด่อยู่บนรถ เรามาคิดตอนนี้แล้วสงสารพ่อจัง พ่อเป็นคนขี้อาย ทำไมเรายังให้พ่อทำอะไรที่ไม่อยากทำอยู่ได้ พอใกล้จะถึงโรงเรียน เราก็จะงัดมุกต่างๆออกมา เพื่อจะไม่เข้าโรงเรียนให้ได้ เช่น หิวข้าวจัง พ่อก็ต้องขอลงก่อนเพื่อพาไปกินข้าว แล้วก็พาไปส่งโรงเรียน ปวดอึบ้าง แต่พอไปนั่งอึก็ไม่อึ พ่อคงปวดหัวน่าดู พอไปส่งถึงห้องเรียน พ่อก็ยังกลับไม่ได้ ต้องนั่งเฝ้าหน้าห้องเรียน จนใกล้ๆเที่ยง ถึงจะแอบกลับไปได้ เราเรียนไปก็มองพ่อว่ายังอยู่มั๊ย บางวันเห็นพ่อกลับเร็วก็ร้องไห้งากงาก เพื่อนก็ล้อตามระเบียบ แต่ก็ไม่อาย เพราะติดพ่อมาก จากคุณ : สีเทาในตัวฉัน เขียนเมื่อ : 15 พ.ค. 55 02:08:18 A:27.130.1.238 X: TicketID:359462

ความคิดเห็นที่ 4 พ่อเรากลับเที่ยงคืนบ้าง กลับเย็นบ้าง ตอนเย็นๆเราเลยต้องอยู่กับคนอื่น ก็เป็นคนแถวๆบ้านแหละค่ะ ช่วยดูแลให้ พ่อเราหน้าตาดี เลิกกับแม่ไปก็มีคนอยากคบกับพ่อเยอะ แต่พ่อเราก็ไม่ได้คบกับใครนะ แค่เลี้ยงเราก็คงปวดหัวมากแล้ว เรื่องราวเป็นอย่างนี้ซ้ำๆทุกวัน เราตัวติดพ่อไม่ยอมแยกไปไหน เดินไปไหนจุงมือพ่อตลอก ขอแค่มีพ่อข้างๆ เราอุ่นใจมาก แต่แล้ววันนึง ญาติฝั่งพ่อเราก็ทนไม่ไหว สงสารเรามากขอรับเราไปเลี้ยงแทนให้ที่ต่างจังหวัด เราเลยต้องย้ายโรงเรียน และพ่อสัญญาว่าจะนั่งรถไฟไปเยี่ยมทุกเสาร์อาทิตย์ เรามาย้อนคิดนะคะ เราซึ่งเป็นเด็กที่ครอบครัวมีปัญหา สภาพจิตใจจะไม่ค่อยปกติเหมือนเด็กคนอื่นๆอยู่แล้ว การที่ต้องย้ายโรงเรียน เปลี่ยนสังคมใหม่ ต้องปรับตัวกับอะไรใหม่ๆเราว่า มันเป็นปัญหามากๆเลยสำหรับเด็ก อันนี้อยากให้พ่อแม่เข้าใจลูกๆค่ะ ว่าเด็กไม่ได้พร้อมกับการรับมือการเปลี่ยนแปลงอะไรมากมาย และอาจส่งผลต่อพฤติกรรม การเรียนรู้ พัฒนาการ อะไรต่างๆพอสมควรค่ะ เราเปลี่ยนโรงเรียนบ่อยมากเลย เดี๋ยวจะค่อยๆเล่าไปนะคะ จากคุณ : สีเทาในตัวฉัน เขียนเมื่อ : 15 พ.ค. 55 02:17:30 A:27.130.1.238 X: TicketID:359462

ความคิดเห็นที่ 5 ญาติคนแรกที่เราอยู่ด้วย ดีมากค่ะ ไม่มีปัญหาเลย เค้าเลี้ยงดูเราดีมากเหมือนลูกเค้าเอง แต่ลูกเค้าโตหมดแล้วนะคะ รู้เลยว่าเค้าอยากเลี้ยงเราอย่างลูกจริงๆ เราไม่ค่อยคิดถึงพ่อมากแล้ว แต่ก็โชคร้ายเราอยู่กับญาติคนนี้จนถึง ป.1 เท่านั้นเองค่ะ ปีเดียวเองมั้ง ก็ย้ายไปอยู่กับญาติอีกคนนึง ญาติคนที่สอง แย่ค่ะ เราเป็นเด็กมีปัญหาอย่างเห็นไ้ด้ชัด เค้าค่อนข้างมีฐานะ มีคนทำงานบ้าน ไม่ได้ใช้เราให้ทำงานบ้านไรเลยนะคะ แต่เค้าก็ไม่เคยสนใจอะไรเราเลยค่ะ ตกเย็นมาก็คลุกข้าวให้กิน ต้องกินให้หมด ข้าวเยอะๆเป็นกะละมังคลุกไข่แดง กินแบบนั้นแทบทุกวัน เค้าประหยัดอะค่ะ คงไม่อยากจะเสียเงินกับหลานนอกไส้ เราก็ไม่รู้ว่าพ่อเราส่งเงินให้ญาติรึเปล่านะคะ เราก็ต้องทำใจรับเวรรับกรรมไปค่ะ ความลำบากเรื่องการกินมันไม่แย่เท่าการที่เราไม่มีใครคุยด้วยหรอกค่ะ เราไม่มีเพื่อนเล่นเลย ตอนนั้นป.1เอง อยู่ที่โรงเรียนก็คุยกับเพื่อนนะคะ แต่ต้องพยามเพราะเข้าสังคมยาก คงคล้ายๆพ่อ หรืออาจเพราะเป็นเด็กมีปัญหาด้วยมั้ง แต่กลับบ้านมามันยิ่งกว่านรก ทำการบ้านเองไม่ต้องมีใครสอน คิดเอง ทำเอง เล่นคนเดียว ไ่ม่มีใครพูดใครคุยด้วยเลย ไม่เคยได้ไปเที่ยวไหน อยากกินไอติมก็ไม่เคยได้้กิน ขนมก๊อบแก๊บก็นานๆที ทุกสิ่งทุกอย่างตอนนั้นมันนรกแตกมากๆ ที่รออย่างเดียวคือรอวันศุกร์ตอนเย็น พ่อจะมาหา รอฟังแต่เสียงหวูดรถไฟในวันศุกร์ ว่าขบวนไหนนะที่พ่อจะมา วันศุกร์เย็นกับเสาร์ เราจะมีความสุขสุดๆ พ่อพาไปเที่ยว ไปกินน้ำปั่น(แค่น้ำปั่นก็ดีใจมากแล้ว) แต่เย็นวันอาทิตย์ก็จะเศร้ามาก พ่อต้องพาไปขี่รถเล่น(มอเตอร์ไซค์) เราร้องไห้ตลอดทาง พ่อก็ร้อง เรารู้เพราะเรานั่งข้างหน้าน้ำตาพ่อหยดใส่ตัวเรา ความเลวร้ายไม่เคยมีีที่สิ้นสุด เราไม่อยากเล่าเรื่องนี้ให้ใครฟังเลย ไม่เคยเล่า และไม่คิดจะเล่า แต่เราอยากแชร์ให้แม่ๆในห้องนี้เป็นประสบการณ์ คิดให้ดีก่อนที่จะหย่าร้าง โดยเฉพาะก่อนที่จะส่งให้ลูกไปให้คนอื่นเลี้ยง จากคุณ : สีเทาในตัวฉัน เขียนเมื่อ : 15 พ.ค. 55 02:34:08 A:27.130.1.238 X: TicketID:359462

ความคิดเห็นที่ 6 รออ่านอยู่นะค่ะ จะอยู่เป็นเพื่อนค่ะ จากคุณ : แม่ต้นปี เขียนเมื่อ : 15 พ.ค. 55 02:43:19

ความคิดเห็นที่ 7 เรานอนห้องเดียวกับป้าและลุง แต่คนละเตียง ป้าจะขึ้นห้องนอนช้า แต่ลุงขึ้นเร็ว เราต้องนอนเร็ว ก็ต้องขึ้นมาก่อน ตอนนั้นเราประถมต้นเองค่ะ ที่อยู่ในนรกนั้น ลุงพยามจะล่วงเกินเรา อย่าเรียกว่าพยามเลย อาจจะทำสำเร็จด้วยซ้ำ และทำอยู่อย่างนั้นทุกวันเป็นปีๆ(เราไม่อยากลงรายละเอียดมาก ว่ายังไง แต่ไม่ได้สอดใส่นะคะ แต่ก็ทำอย่างอื่น) แต่เราคงเป็นเด็กบ้า เราไม่กล้าฟ้องใครเลยค่ะ ไม่กล้าแม้แต่จะบอกพ่อ บอกป้า ไม่พูดไม่ปริปากกับใครเลย ไปเรียนก็ทำตัวปกติ คิดในใจตลอดว่าทำไม ลุงเป็นอะไร ทำอะไร ไม่เข้าใจ เืพื่อนคนอื่นจะเป็นแบบนี้ไหม ถ้าพ่อรู้พ่อจะว่ารึเปล่า (ตอนนี้เรานึกแล้วขยะแขยงมาก) เราว่าตอนนั้นที่เราไม่บอก ก็คงเพราะเราไม่รู้จริงๆว่าเราจะพึ่งพาใครได้ คนบ้านนั้นไม่มีใครคุยกับเราเลย เห็นเราเป็นอากาศ ถ้าเราพูดไป ทำไมตอนนั้นเรากลัวโดนด่ามาก ทั้งๆที่ตอนนี้เรามาคิด เราก็ไม่ได้ผิดอะไร เรื่องนี้เล่าแค่นี้แล้วกันเนอะ เราไม่อยากนึกถึงเลยค่ะ ในบ้านหลังนั้นเรามีความสุขแค่วันเสาร์อาทิตย์ที่พ่อมาหาเท่านั้น นอกนั้นมันคือนรก ทนอยู่แบบนั้น ประมาณสามถึงสี่ปีค่ะ เราก็โชคดีได้ย้ายกลับมาอยู่กับพ่อที่กรุงเทพอีกครั้ง(เราย้ายโรงเรียนอีกแล้ว) แต่คราวนี้ต้องอยู่กับแม่เลี้ยงด้วย ใช่ค่ะ พ่อเรามีเมียใหม่ แต่เราก็ไม่โกรธนะคะ พ่อเรากลัวเราจะไม่เข้าใจแทบแย่ แต่เราเข้าใจพ่อค่ะ พ่อตัวคนเดียว คงจะเหงาอยากมีใครมาดูแล เรากับแม่เลี้ยงก็เข้ากันไม่ได้สักเท่าไร ตามประสาแม่เลี้ยงกับลูกเลี้ยงค่ะ แต่ก็ไม่เลวร้ายขนาดในละครนะคะ ไม่มีตบตี ใช้ทำงานหนัก ด่าเสียๆหายๆ เพราะพ่อเราไม่ยอมแน่ๆค่ะ แต่เราก็อยู่กับแม่เลี้ยงได้แค่ปีเดียวนะคะ เข้ากันไม่ได้จริงๆ เราเลยต้องไปอยู่กับญาติอีกครั้งตอนป.5 ค่ะ ก็ต้องย้ายโรงเรียนอีกแล้ว คือการย้ายโรงเรียนเป็นเรื่องแย่มากๆสำหรับเด็กนะคะ ต้องปรับตัวกับสถานที่ใหม่ เพื่อนใหม่ ครูคนใหม่ ต่างๆนานา ยิ่งถ้าเด็กพื้นฐานครอบครัวไม่แข็งแรง เค้าไม่เข้มแข็งพอที่จะยอมรับอะไรที่เปลี่ยนแปลงตลอดๆได้หรอกค่ะ ทีนี้ย้ายมาอยู่กับญาติคนนี้อยู่ยาวเลยค่ะ คนนี้ก็ดีนะคะ ดุแต่ก็จริงใจเลี้ยงเราดี ทำให้เราได้ดีจนมาถึงทุกวันนี้ จากคุณ : สีเทาในตัวฉัน เขียนเมื่อ : 15 พ.ค. 55 02:51:36 A:27.130.1.238 X: TicketID:359462

ความคิดเห็นที่ 8 ขอบคุณ คุณแม่ต้นปีนะคะ เราจะพยามรีบพิมพ์นะคะ จากคุณ : สีเทาในตัวฉัน เขียนเมื่อ : 15 พ.ค. 55 02:52:20 A:27.130.1.238 X: TicketID:359462

ความคิดเห็นที่ 9 ต่อจากนี้เราจะเล่าย่อๆแล้วนะคะ บทบาทซิงเกิ้ลแด๊ด และเรื่องดราม่าของพ่อน้อยลงแล้วค่ะ ตั้งแต่อยู่กับญาติคนนี้ อยู่กรุงเทพเหมือนกันพ่อมาเยี่ยมแวะมาหาได้ทุกวัน ส่วนพ่อก็อยู่บ้านแม่เลี้ยงไป พ่อเรามีน้องใหม่อีกคนด้วยนะคะ ก็เอามาให้ญาติคนนี้เลี้ยงด้วยกับเราสองคน แต่เรารักน้องนะคะ รักเหมือนน้องแท้ๆเลย ตอนอยู่กับญาติคนนี้พ่อไม่ได้มีบทบาทอะไรมากส่งแต่เงินให้ญาติเป็นค่าข้าวค่าไปโรงเรียนเรากับน้อง ส่วนพ่อก็ทำงานหนัก เข้างานดึกๆเลิกอีกทีก็เย็นๆ ทั้งเราทั้งพ่อเราว่าเหมือนกันตรงที่เป็นคนร้องไห้ง่ายมากเลย ถ้าพูดคำว่าพ่อเราก็ร้องไห้เป็นวรรคเป็นเวรได้แล้ว ภาพในอดีตตอนเด็กๆมันย้อนมาหมด ว่าเราลำบากกันมาแ่ค่ไหน พ่อเองก็เหมือนกัน รักเรามากเกินจนเค้าทรมาน เห็นเราเจ็บปวดทุกข์ใจอะไรนิดหน่อยก็น้ำตาซึม เสียงสั่น พูดถึงอนาคตของเราก็น้ำตาซึม เอามือปาดน้ำตาทุกที เป็นอะไรที่เรารับรู้กันสองคน ตอนที่เราเริ่มย้ายกลับมากรุงเทพ เอกสารอะไรที่ต้องใช้เกี่ยวกับแม่ เราไม่มีเลย เราอยากรู้มากว่าแม่ไปไหน ทำไมไม่คิดจะติดต่อกลับมาหาเราบ้าง พ่อเราพูดเสียงสั่น ให้บอกครูแนะแนวว่าแม่ตายไปแล้ว เราก็ต้องแอบไปร้องไ้ห้ในห้องน้ำ ไม่อยากให้พ่อเห็นเราร้องไห้ เราจำได้ว่าตอนป.5 เราก็โตมากแล้ว หมายถึง หลังจากที่เราอยู่ในนรกนั่นมา ทุกอย่างเราคิดเองทำเองหมด รู้ว่าพ่อต้องไม่มีเงิน ก็แอบเอาเงินเก็บไปใส่กระเป๋าตังให้พ่อ เราว่าพ่อก็รู้ว่าเราทำแบบนั้น พ่อแอบร้องไห้ประจำ มีเรื่องไม่สบายใจอะไรเราก็ไม่กล้าบอกพ่อ เราไม่อยากเห็นพ่อร้องไห้เลย พ่อรักเรามากเกินไป การบ้านทำเองไม่มีใครต้องสอน ตื่นเองทุกวันไม่ต้องปลุก ลงไปยืนรอรถโรงเรียนคนเดียว หาข้าวกินเอง แต่เรายังโชคดีที่จนยังไง ก็ไม่ต้องไปรับจ้างทำงาน หรือช่วยงานบ้าน คือพ่อให้เราเรียนอย่างเดียว เรื่องที่เราเกลียดที่สุดในตอนเด็กคือเวลาย้ายโรงเรียนแล้ว โรงเรียนใหม่จะต้องถามถึงแม่ เราไม่อยากเห็นภาพพ่อก้มหน้าน้ำตาซึม เราจะร้องไห้ตามทุกครั้ง จากคุณ : สีเทาในตัวฉัน เขียนเมื่อ : 15 พ.ค. 55 03:05:59 A:27.130.1.238 X: TicketID:359462

ความคิดเห็นที่ 10 เราว่าชีวิตเราตอนเด็กแย่มากๆ แต่พระเจ้าหรืออะไรก็ตามบนโลกนี้คงเข้าข้างเราบ้างเหมือนกันนะคะ ตอนนี้เรามีชีวิตที่ดีปกติสุขแล้วค่ะ แม่เรากลับมาหาเราแล้วนะคะ กลับมารับผิดชอบในฐานะแม่ ให้แต่ เงิน เงิน และ เงินค่ะ ความรักความผูกพันก็คงมี แต่สำหรับเรามันน้อยมากค่ะ ภาพที่เค้าทิ้งเราไปวันนั้นเราไม่เคยลืมค่ะ จะด้วยเหตุผลอะไรที่เค้าทำแบบนั้น สำหรับเราืคือเค้าทิ้งลูกทั้งคนได้ลงคอ ตอนเด็กๆเราหน้าตาน่าเกลียดจนไม่มีใครกล้าอุ้ม ยิ่งกว่าลูกเป็ดขี้เหร่ ตอนนี้พระเจ้าคงเห็นใจ เราหน้าตาดีเป็นผู้เป็นคนขึ้นมาก เราไม่ได้ทำอะไร แต่อยู่ดีๆก็ขาวขึ้น หน้าตาดีขึ้น พอเริ่มเป็นสาวก็มีแต่คนมาจีบ(พ่อก็ร้องไห้อีกแล้ว พ่อร้องทุกเรื่อง) เพื่อนๆก็โหวตให้เราเป็นคนหน้าตาดีที่สุดในห้อง เราก็งงว่าเป็นไปได้ไง เราค่อยๆ ปรับตัว เข้าสังคมได้มากขึ้นก็ตอนวัยรุ่นพอดี มีเพื่อน ติดเพื่อน แต่ก็รักดี ตอนเราสอบเข้ามหาวิทยาลัยก็ได้ม.รัฐอันดับต้นๆของประเทศ แม่ซื้อรถ ซื้อแบรนด์เนมให้ใช้ ทุกสิ่งทุกอย่างในชีวิตดูดีหมด ถ้ามองจากสายตาคนภายนอกชีวิตก็เหมือนกลับตาลปัตรค่ะ แต่สำหรับเรามันไม่ใช่เลย พวกนี้มันแค่ภายนอก แต่ พ่อเรา พ่อเรายังคงน่าเป็นห่วงเหมือนเดิม ทำงานหนัก เงินไม่พอใช้ ปัญหาชีวิตมากมาย ยังอ่อนแอ ทดท้อ และต้องสู้กับอะไรอีกมากมาย ทำงานหน้าดำคร่ำเครียด เรากลัวจะเป็นลมล้มพับไปวันไหนวันหนึ่งจัง ทั้งหมดก็เพื่อเรากับน้องทั้งนั้น เวลาพ่อซื้อข้าวมาให้เรากิน ไม่เคยเลยที่จะกินก่อนเรา ต้องรอให้เรากับน้องกินให้หมดก่อน ถึงยอมกินของเหลือ หนี้สินทั้งหมดที่มี ก็เพราะเลี้ยงดูส่งเสียให้เราเรียน แม่เราเพิ่งมาส่งเสียเราตอนมหาวิทยาลัยเองค่ะ จากคุณ : สีเทาในตัวฉัน เขียนเมื่อ : 15 พ.ค. 55 03:24:49 A:27.130.1.238 X: TicketID:359462

ความคิดเห็นที่ 11 ตอนนี้เราเรียนจบแล้ว มีงานทำ เงินยังไม่มากพอที่จะเลี้ยงดูพ่อได้ แต่วันนึงต้องได้แน่ๆ มีแฟนคนนึง เรื่องความรักหนุ่มสาว ชีวิตเราอาจเจออะไรร้ายๆมาเยอะ แต่เราก็โชคดีที่มีแฟนดี แฟนเรารูปร่างหน้าตาดี เป็นนักเรียนนอก ฐานะปานกลางนะคะ คบกันมาห้าปีได้แล้ว เค้าไม่เคยรังเกียจเราเลย รับได้ทุกอย่างที่เราเป็น สงสารและเข้าใจในชีวิตของเรามาก เค้่าบอกว่าเค้าอยากสร้างครอบครัวที่ดีร่วมกับเรา และมันจะต้องประสบความสำเร็จให้ได้ ทุกความเลวร้ายที่เคยเกิดขึ้นจะเป็นแค่ฝันร้าย เค้าขอเราแต่งงานค่ะ วันที่เราไปบอกพ่อ พ่อก็ร้องไห้อีกแล้ว เราอยากให้พ่อโล่งใจ ที่เราเจอคนดีๆ มีคนดีๆมาดูแลเราแทนพ่อแล้ว ชีวิตของเราในวัยเด็กอาจจะเลวร้าย แต่เราว่าก็ส่งผลต่อความคิด ทัศนคติการใช้ชีวิตของเรามากพอสมควร เราเข้มแข็ง เรารักดี เรารู้ว่าใครรักเราจริง เราคิดเองทำเอง สู้ด้วยตัวเอง จะเจออะไรร้ายดี เราก็สู้ด้วยตัวคนเดียวตั้งแต่เด็กๆ ทุกวันนี้ถึงแม้จะร้องไห้ง่ายอ่อนแอ แต่ข้างในใจก็แข็งแรงมากนะคะ อดทนได้ทุกอย่าง นรกแ่ค่ไหนก็ไม่กลัว ขอแชร์ไว้แค่นี้ละกันเนอะ ตอนหลังๆไม่ค่อยมีเรื่องของพ่อ เป็นเรื่องของตัวเองซะเยอะ แต่ก็หวังให้ทุกคนที่อ่านได้อะไรจากเรื่องราวของเรา หรือถ้าเรื่องของเราไม่มีสาระอะไร ก็ถือว่าฟังเราระบายแล้วกันเนอะ ^___^ ขอบคุณที่อ่านมาถึงตรงนี้นะคะ จากคุณ : สีเทาในตัวฉัน เขียนเมื่อ : 15 พ.ค. 55 03:39:05 A:27.130.1.238 X: TicketID:359462

ความคิดเห็นที่ 12 คุณแม่น้องออกัส ยินดีเลยค่ะ^^ จากคุณ : สีเทาในตัวฉัน เขียนเมื่อ : 15 พ.ค. 55 03:50:42 A:27.130.1.238 X: TicketID:359462

ความคิดเห็นที่ 13 คุณพ่อน่ารัก และรักคุณมาก คุณเองก็เป็นเด็กดีและรักดี อย่างนี้อยู่ที่ไหนก็ไม่ลำบากแล้วค่ะ ขอให้ต่อจากนี้มีแต่เรื่องดีๆนะคะ จากคุณ : kwang_13 เขียนเมื่อ : 15 พ.ค. 55 05:05:21

ความคิดเห็นที่ 14 อ่านแล้วประทับใจค่ะ ขอบคุณนะค่ะที่เอาประสบการณ์มาแชร์ จากคุณ : Njj29 (Njj_29) เขียนเมื่อ : 15 พ.ค. 55 09:24:38

ความคิดเห็นที่ 15 รักคุณพ่อให้มากๆนะคะ เป็นกำลังใจให้ค่ะ ^^ จากคุณ : ไดอารี่สีรุ้ง เขียนเมื่อ : 15 พ.ค. 55 10:12:06

ความคิดเห็นที่ 16 แอบร้องไห้กับชีวิตวัยเด็กของจขกท และดีใจด้วยกับชีวิตปัจจุบันค่ะ จากคุณ : แม่บิ๋ง เขียนเมื่อ : 15 พ.ค. 55 11:15:41

ความคิดเห็นที่ 17 อ่านแล้วเศร้าปนซึ้งมากค่ะ ถึงแม้ชีวิตในวัยเด็กจะเหมือนตกนรก แต่คุณก็ผ่านมาได้ด้วยดี ต้องขอชมเชยคุณตรงนี้ก่อนนะคะ อาจเป็นเพราะคุณมีความรักของพ่อเป็นแรงใจ แต่ก็ไม่ใช่ว่าเด็กทุกคนจะมองเห็นความรักของพ่อได้แบบคุณนะ เด็กบางคนอาจจะเสียคนไปแล้ว ถึงแม้ว่าพ่อจะรักมากแค่ไหนก็ตาม สิ่งเลวร้ายที่ผ่านมา ก็ขอให้ถือซะว่าคุณได้ชดใช้กรรมหมดไปแล้ว วันนี้ และวันข้างหน้า ก็ขอให้คุณมีชีวิตครอบครัวที่ประสบความสำเร็จ ขอให้แฟนคุณรักคุณได้แค่ครึ่งของความรักที่พ่อรักคุณก็น่าจะพอแล้ว ที่เหลืออีกครึ่งนึง ให้เค้าเอาไปรักลูกของคุณละกัน :) ขอให้มีตัวเล็กเร็วๆ นะคะ จากคุณ : แม่น้องต้า (toom.com) เขียนเมื่อ : 15 พ.ค. 55 11:27:21

ความคิดเห็นที่ 18 น้ำตาตกอีกแล้วสิ รักพ่อมากๆ นะคะ ของเรา แม่ออกจากบ้านไป ตอนเรา ม.3 แต่ก้ไม่มีปัญหาอะไร พ่อกะแม่เราอารมณ์แรงทั้งคู่ เจอแม่อีกทีตอนเราเรียนจบมีงานทำ รู้ว่าแม่มีครอบครัวใหม่แต่ไม่มีลูก(เพราะมีเราคนสุดท้ายแล้วทำหมันเลย พ่อเลี้ยงเรามาเหมือนกัน แต่พอจบ ปวช เราทำงานส่งตัวเองเรียน จนเมื่อ สี่ห้าปีก่อน แม่เราทนแฟนใหม่ไ่ม่ได้ เราให้พี่ชายรับแม่กลับมาอยู่ด้วย เพราะความคิดเรา ไม่ว่าจะยังไง แม่ ก็คือ แม่    พ่อ ก็คือ พ่อ ท่านเลิกกันเพราะท่านทะเลาะกันอยู่ด้วยกันไม่ได้จริงๆ ดีกว่าต้องตื่นมากลางดึก เพราะพ่อแม่ตีกันทะเลาะกัน เช้ามาเห็นแม่หรือพ่อบาดเจ็บ ข้าวของเสียหาย ตอนนี้ แม่จ๋าขึ้นมาเลี้ยงลูกให้ (เราย้ายมาอยู่กับสามีที่ต่างจังหวัด) รักหลานอย่างกะอะไรดี บางทีเหตุผลของคนที่อยู่ด้วยกันไม่ได้จริงๆ ก็คือ อยู่ด้วยไม่ได้จริงๆ เราเป็นลูก อย่าได้ไปหาเหตุผลเลยว่าใครผิดใครถูก (สำหรับเรานะ) คนไป บางทีเค้าก็ไม่ได้ไปสบาย คนอยุ่ บางทีเค้าก็ไม่ได้อยู่อย่างสบาย ดังนั้น เราเป็นลูก มีหน้าที่ เรียน รับผิดชอบตัวเอง เติบโตให้ได้ในโลกใบนี้ เรา็ก็ทำให้ดีที่สุด แล้วถ้ามีโอกาสที่จะทดแทนพระคุณท่านทั้งสองได้ จงทำ!!! จากคุณ : turbojet เขียนเมื่อ : 15 พ.ค. 55 12:13:31

ความคิดเห็นที่ 19 เค้าอ่านไปแอบร้องไห้และเช็ดน้ำตา สงสาร จขกท.  ต่อจากนี้ไปขอให้ชีวิตพบเจอแต่สิ่งดีๆนะคะ จะเป็นกำลังใจให้คะ จากคุณ : แม่น้องไตเติ้ล เขียนเมื่อ : 15 พ.ค. 55 14:37:14

ความคิดเห็นที่ 20 ภาษาเขียนดีมากๆ  เป็นนักเขียนได้เลยค่ะ เป็นชีวิตที่ลำบากเหมือนกัน พี่จะจำไว้นะ จะไม่ย้ายโรงเรียนลูกบ่อยๆ ขอบคุณที่แนะนำค่ะ จากคุณ : คุณกุ๋ย เขียนเมื่อ : 15 พ.ค. 55 14:53:22

ความคิดเห็นที่ 21 โหวต ค่ะ ขอบคุณที่แชร์เรื่องราวที่แฝงด้วยสื่งดีๆ ขอบคุณมากค่ะ จากคุณ : JULIUS IN LOVE เขียนเมื่อ : 15 พ.ค. 55 14:54:08

ความคิดเห็นที่ 22 เป็นที่มาของชื่อล็อคอินหรือเปล่าคะ??...มันเศร้ามากค่ะ อินตาม น้ำตาตกกลางออฟฟิต คุณเข้มแข็งมากค่ะ ชื่นชมที่หลายๆ อย่างพาให้เป๋ได้ แต่คุณก็เลือกเดินทางที่ดี ขอให้อนาคตมีแต่สิ่งดีๆ เข้ามานะคะ จากคุณ : cheerydoll เขียนเมื่อ : 15 พ.ค. 55 16:24:59

ความคิดเห็นที่ 23 อยากให้กิฟท์จังเลย แต่ให้ไม่ได้ จากคุณ : Black Absolute เขียนเมื่อ : 15 พ.ค. 55 16:32:40

ความคิดเห็นที่ 24 อ่านแล้วเศร้า ชีวิตทุกคนต้องมีเรื่องแย่ๆผ่านมาในชีวิต ไม่มากก็น้อย สงสารคุณ จขกท กับชีวิตวัยเด็กที่ต้องไปอยู่กับญาติเลวๆที่ทำแบบนั้นกับเด็กผู้หญิงตัวเล็ก ตอนนี้เป็นช่วงฟ้าหลังฝนของคุณ จขกท แล้ว ขอให้คุณเจอแต่สิ่งดีๆในชีวิตนะคะ ขอให้รักและดูแลคุณพ่อตลอดไป จากคุณ : BiglittleBird เขียนเมื่อ : 15 พ.ค. 55 17:02:22

ความคิดเห็นที่ 25 ซึ้งจังเลย อ่านไปร้องไห้ไป เราก็เป็นคนนึงที่ รักพ่อมากที่สุดในโลกเลยบอกตามตรงว่ารักมากกว่าแม่เลยเพราะแม่เราจะโอ๋แต่ลูกชาย  เราเป็นลูกคนสุดท้องพ่อก็เลยรักและตามใจมากหวงยิ่งกว่าใข่ในหินซะอีก เราสั่งอะไรพ่อทำให้หมด เราตั้งใจว่าเรียนจบทำงานแล้วจะส่งตังให้พ่อเยอะๆ แต่ พ่อเราก็เสียก่อนไม่ได้อยู่ในวันที่เรารับปริญญาเลย วันที่เรารับปริญญาเรายิ้มทั้งน้ำตา ยิ่งตอนที่รับพระราชทานปริญญาบัตร จากพระเทพฯ เราตื้นตันมาก และพูดกับตัวเองว่า พ่อจ๋า หนูทำได้แล้ว ขอบคุณพ่อมากๆ ขอบคุณจริงๆค่ะ จากคุณ : lacgacy1 เขียนเมื่อ : 15 พ.ค. 55 17:59:38

ความคิดเห็นที่ 26 อ่านแล้วซึ้งมาก เศร้ามาก ชื่นชมจขกท มาก ๆ ที่เข้มแข็งจนผ่านพ้นทุกอย่างมาจนถึงวันนี้ ^^ จากคุณ : ตลับพลอยแกมเพชร เขียนเมื่อ : 15 พ.ค. 55 18:34:09

ความคิดเห็นที่ 27 สงสาร จขกท ในวัยเด็กมากกกกกค่ะ คิดแล้วโกรธและแค้นแทนเลยนะคะ แต่ดีนะคะที่ จขกท เป็นเด็กดี ไม่เกเร อุตส่าห์สู้อดทนกับนรกนั่น จนมาถึงวันนี้ได้ อีกอย่างคุณพ่อก็น่ารักมากค่ะ ผิดกับพ่อเราลิบลับ...(พ่อเราไม่ใช่คนดีอะไรเลย) พูดแล้วเรายังแค้นไอ้ลุงนั่นไม่หาย น่าจะกลับไปแก้แค้นมันหน่อยนะคะ (บุญคุณต้องทดแทน แค้นต้องชำระ ฮึ่มมมมมม) จากคุณ : คนเก็บฟืน เขียนเมื่อ : 15 พ.ค. 55 22:11:24

ความคิดเห็นที่ 28 อ่านแล้วคิดถึงพ่อจังเลย แต่พ่อเราเขาไปสวรรค์แล้ว จากคุณ : far_sexy1 เขียนเมื่อ : 15 พ.ค. 55 22:30:18

ความคิดเห็นที่ 29 อ่านถึง คห.11 น้ำตาหยดเผาะเลยค่ะ ขอบคุณที่นำมาแชร์นะคะ และขอให้จขกท.สร้างครอบครัวที่อบอุ่น มีความสุขตลอดไปค่ะ จากคุณ : dadajiam เขียนเมื่อ : 15 พ.ค. 55 22:58:36

ความคิดเห็นที่ 30 คุณ kwang_13 , Njj29 (Njj_29) ,ไดอารี่สีรุ้ง, แม่บิ๋ง , แม่น้องไตเติ้ล, JULIUS IN LOVE, cheerydoll, Black Absolute, BiglittleBird, ตลับพลอยแกมเพชร >> ขอบคุณมากๆเลยนะคะ สำหรับกำลังใจดีๆ ขอบคุณทุกคำอวยพรเลยนะคะ ขอให้คำอวยพรย้อนกลับไปสู่ทุกคนเลยนะคะ คุณแม่น้องต้า (toom.com) >> ใช่ค่ะ เราเอาความรักที่มีให้พ่อเป็นแรงใจที่จะทำดี เพราะเรารู้ว่าพ่อรักเรามาก ถ้าเราทำตัวไม่ดีพ่อต้องเสียใจ ร้องไห้เพราะเรา เราว่าชีวิตพ่อเรามีเรื่องเศร้ามากพอแล้ว ไม่อยากเป็นภาระให้พ่อเลยค่ะ ขอบคุณมากนะคะสำหรับกำลังใจดีๆแบบนี้ คุณturbojet >>> ญาติเราก็สอนให้เราคิดแบบนั้นค่ะ ไม่อยากให้เราคิดกับแม่ในแง่ร้าย ยังไงแม่ก็คือแม่ เราก็รักและเคารพแม่นะคะ แต่ด้วยความที่เราไม่ผูกพันในวัยเด็ก ในบางช่วงเวลาก็นึกว่าเค้าตายไปแล้วจริงๆ เค้ากลับมาอีกครั้งในบางช่วงเวลา เรายังรู้สึกเหมือนคนแปลกหน้าแต่เราต้องเตือนตัวเองอยู่เสมอว่าท่านคือแม่ แม่ผู้มีพระคุณ เราพยามคิดแบบที่คุณบอกเหมือนกันค่ะ ว่าคนไปก็ไม่ใช่ว่าจะสบาย แม่ก็คงเจอกับอะไรมาเยอะ แต่บางทีอะไรตอนเด็กๆที่มันฝังใจ ก็ย้อนกลับมาทำร้ายเราตลอดเลยค่ะ ส่วนมากจะเป็นเวลาที่ทุกอย่างรอบตัวเราเงียบ ความคิดของเราเสียงดังมากค่ะ ร้องไห้ก่อนนอนตลอดๆ แต่เราคิดว่าในเวลาที่เราได้เป็นแม่คนบ้าง มีครอบครัวบ้าง เราคงเข้าใจอะไรๆมากขึ้นก็ได้ค่ะ ขอบคุณสำหรับคำแนะนำดีๆมากๆเลยนะคะ คุณกุ๋ย>> ^^ ใช่ค่ะ เราเรียนด้านภาษามาโดยตรงเลย ดีใจที่ประสบการณ์ของเราสามารถให้คำแนะนำเล็กๆน้อยๆในการเลี้ยงน้องได้นะคะ คุณ: cheerydoll ใช่แล้วค่ะ เป็นที่มาของชื่อล๊อคอินเราเอง ทุกคนรอบข้างตอนนี้นอกจากคนในครอบครัวที่รู้เรื่องราวของเรา ทุกคนคิดว่าเรามีชีวิตที่แสนดี มีความสุข แต่ภาพสีเทาในอดีต ถึงมันจะเป็นอดีต แต่มันก็คือเรา คือส่วนหนึ่งของตัวเราค่ะ คุณ lacgacy1 >> เสียใจด้วยนะคะเรื่องคุณพ่อ ทุกวันนี้สิ่งที่เรากลัวที่สุดคือ ตอบแทนบุญคุณพ่อไม่ทัน พ่อเหนื่อยมาเยอะ อยากให้พ่อสบาย เลิกน้ำตาซึมเวลาเห็นหน้าเราซะที มีเงินใช้ มีสุขภาพดี รับรู้และเห็นว่าเรามีความสุข ไม่เครียดไม่กังวลเรื่องเรา นี่คือที่สุดของชีวิตเราแล้วค่ะ ุคุณคนเก็บฟืน>> เราอยากแก้แค้นเหมือนกันค่ะ แต่แค่เห็นหน้าเค้าเราขยะแขยงมาก ตอนนั้นเราเด็กมาก ทำไมเค้าทำกับเราแบบนั้น เรารังเกียจเค้าจนไม่สามารถทำอะไรเค้าได้เลยแม้แต่จะแก้แค้น ทุกวันนี้เค้าเจอหน้าเราก็ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น เราว่าจริงนะคะ ที่คนเลวมักจะมีหนังหน้าที่ด้านกว่าคนดี คุณfar_sexy1>>> เสียใจด้วยนะคะเรื่องคุณพ่อ ขอบคุณทุกๆคนมากนะคะที่อ่านเรื่องของเรา ให้ความเห็นดีๆกับเรา ดีใจมากๆค่ะถ้าเรื่องนี้จะเป็นประโยชน์แม้แค่เล็กๆน้อยๆ สำหรับแม่ๆในห้องนี้ ถ้าไม่มีเรื่องลุงบ้านั่น เราก็ไม่ขอบัตรผ่านมาเล่าเรื่องแน่ แต่มันเป็นความลับที่ปิดตายของเราจริงๆค่ะ จากคุณ : สีเทาในตัวฉัน เขียนเมื่อ : 15 พ.ค. 55 23:39:38 A:27.130.1.238 X: TicketID:359462

ความคิดเห็นที่ 31 แล้วฝ่ายแม่หายไปทำไรเหรอ กลับมาถึงรวยอู้ฟู่ง่ะ จะได้ทำมั่ง เอิ้กๆๆ แล้วไม่ช่วยพ่อเรื่องเงินมั่งเลยเหรอ จากคุณ : นนนี่จ๊ะจ๋า เขียนเมื่อ : 16 พ.ค. 55 02:37:26

ความคิดเห็นที่ 32 เราว่าคุณโชคดีที่มีพ่อที่ดีที่สุดในโลก เราก็มีพ่อที่ดีที่สุดในโลกเหมือนคุณนะ ดูแลพ่อให้ดีๆนะคะ จากคุณ : AtcharawaLee เขียนเมื่อ : 16 พ.ค. 55 06:30:29

ความคิดเห็นที่ 33 โชคดีจังที่คุณมีพ่อที่แสนประเสริฐแบบนี้ อ่านแล้วพาให้พยามนึกจินตนาการหน้าตาของพ่อคุณ ว่าคนใจดีแบบนี้จะหน้าตาเป็นยังไง   วันไหนที่คุณตั้งตัวได้แล้ว ดูแลท่านให้มากๆ นะคะ  ไม่อยากให้พ่อคุณร้องไห้อีกแล้วค่ะ จากคุณ : ann_g เขียนเมื่อ : 16 พ.ค. 55 08:56:25

ความคิดเห็นที่ 34 กลับมาอ่านคำตอบแล้วนะคะ...โอ๊ยยย อยากให้กิฟท์ จากคุณ : cheerydoll เขียนเมื่อ : 16 พ.ค. 55 09:41:38

ความคิดเห็นที่ 35 คุณพ่อน่ารักมากๆเลยคะ ดูแลท่านให้ดีๆนะคะ เป็นกำัลังใจให้ จขกท. สู้ๆๆๆ จากคุณ : Cinderella_Me เขียนเมื่อ : 16 พ.ค. 55 10:45:49

ความคิดเห็นที่ 36 สงสัยค่ะ อยู่ดีๆ คุณแม่กลับมาส่งเสียได้ยังไงคะ หายไปตั้งเป็นสิบปี จากคุณ : tormay เขียนเมื่อ : 16 พ.ค. 55 11:03:20

ความคิดเห็นที่ 37 เสียน้ำตา ให้ชานเรือน อีกที ไม่อยากจะวนมาอ่านเลย ให้ตาย ยินดีด้วย กับปัจุบันที่เป็นนะครับ อดีตผ่านได้ก็ผ่าน ครับ จากคุณ : พ่อน้องเนย เขียนเมื่อ : 16 พ.ค. 55 11:44:46

ความคิดเห็นที่ 38 อ่าน ค.ห. ที่ 7 แล้ว น้ำตาร่วงเลยค่ะ เหมือนหัวใจมันเหมือนถูกบีบ พูดไม่ถูก เราสัญญาค่ะ ว่าจะไม่ส่งลูกสาวไปให้ใครเลี้ยงแน่ ๆ เพราะเราหวง และ ห่วง ลูกมาก ความจริงเราก็พึ่งได้งานตำแหน่งผู้จัดการแต่ต้องไปอยู่ไกลเหมือนกัน ลังเลเหมือนกัน ระหว่างเงินเดือน 3 อัพ กับ ลูก สุดท้ายก็ยอมอยู่แบบอด ๆ อยาก ๆ ลำบากต่อไป แล้วเลือก ลูก ค่ะ ส่วนงานเอาไว้ค่อยหาใหม่  ขอเงินเดือนแค่พอใช้จ่าย ได้อยู่ใกล้ ๆ ลูก ได้ส่งลูกเข้าเรียนในตอนเช้าก็พอแล้วค่ะ คุณกับพ่อมีความผูกพันธ์ที่น่ารักมาก ๆ ค่ะ โชคดีจริง ๆ ที่พ่อมีลูกอย่างคุณ เพราะถ้าลูกอย่างคุณไม่ใฝ่ดี คิดดี และทำดี พ่อของคุณก็คงจะไม่มีกำลังใจต่อสู้มาถึงทุกวันนี้เหมือนกัน จากคุณ : แม่โอ๋เรนเจอร์ เขียนเมื่อ : 16 พ.ค. 55 12:15:04

ความคิดเห็นที่ 39 ซึ้งมากๆ ค่ะ อ่านแล้วนน้ำตาไหลจริงๆ จากคุณ : single mom เขียนเมื่อ : 16 พ.ค. 55 14:59:48 A:125.27.244.192 X: TicketID:359527

ความคิดเห็นที่ 40 ของเราโดนพ่อทิ้งง่ะ แม่เลี้ยงมาจนโต พ่อแทบไม่เคยมาดูแลอะไร พ่อจขกท. เป็นคนดีมากๆ เลยนะ เราอยากมีพ่อใจดีแบบนี้บ้างจัง พ่อที่ไม่ทิ้งเราอะ ปล.อ่านแล้วแค้นลุงที่มาล่วงเกิน มันน่ากลับไปแฉความชั่วนัก จากคุณ : ปฏิจจสมุปบาท (ปฏิจจสมุปบาท) เขียนเมื่อ : 16 พ.ค. 55 15:35:18

ความคิดเห็นที่ 41 อ่านไปน้ำตาคลอจนอ่านจบเรื่อง ขอบคุณสำหรับเรื่องดีๆที่มาแชร์กัน ความรักของพ่อคนนี้ยิ่งใหญ่จริงๆค่ะ ขอให้พบเจอแต่สิ่งดีๆน่ะค่ะ ^.^ จากคุณ : เจ้าแม่เท้าไฟแห่งตานี เขียนเมื่อ : 16 พ.ค. 55 21:51:28

ความคิดเห็นที่ 42 อ่านแล้วคิดถึง อยากกลับไปกอดพ่อจังเลยครับ จากคุณ : Little Knight เขียนเมื่อ : 16 พ.ค. 55 22:17:28

ความคิดเห็นที่ 43 อยากให้กิ๊ฟคุณ จขกท จังเลยค่ะ กลับมาอ่านต่ออีกครังก็ยังน้ำตาร่วงอยู่ดี คุณมีจิดใจที่เข้มแข็งจริงๆถึงได้ผ่านทุกอย่างมาได้จนถึงทุกวันนี้ ขอให้ชีวิตของคุณจากไปนี้จงพบเจอแต่สิ่งดีๆนะคะ ขอบคุณที่นำมาแชร์ค่ะ จากคุณ : แม่น้องออกัส (august1112) เขียนเมื่อ : 17 พ.ค. 55 00:42:59

ความคิดเห็นที่ 44 คุณ โชคดี ที่มีพ่อคนนี้ และ พ่อ โชคดี ที่มีลูกเป็นคุณ บอกตรงๆ อินน้ำตาไหล เข้าปากตัวเอง "เค็มอ่ะ" จากคุณ : tongtigger เขียนเมื่อ : 17 พ.ค. 55 03:04:31

ความคิดเห็นที่ 45 คุณสีเทาในตัวฉัน   คุณทำให้เราบ่อน้ำตาแตกค่ะ  เราเห็นใจชีวิตวัยเด็กของคุณมากๆ เลยค่ะ  และเห็ใจคุณพ่อคุณด้วย  ชีวิตคุณต้องโชคดี พบเจอแต่ความสุขค่ะ จากคุณ : fame@famous เขียนเมื่อ : 17 พ.ค. 55 12:33:48

ความคิดเห็นที่ 46 ซึ้งมากค่ะ จขกท. เข้มแข็งมากที่ผ่านมันมาได้ โดยไม่ทำอะไรแย่ๆ แบบเด็กบาคนอ้างกัน ชีวิตต่อไปจะต้องดีขึ้นแน่ๆค่ะ อะไรๆ ก็ผ่านมาได้หมดแล้ว ไว้มีลูกก็ดูแลลูกให้ดีเหมือนที่พ่อคุณทำนะคะ จากคุณ : แอนมนพั๊นซ์ เขียนเมื่อ : 17 พ.ค. 55 13:18:47

ความคิดเห็นที่ 47 เราเข้าใจเลยค่ะ เราแม่เสียตั้งแต่เด็กๆ พ่อเรามีภรรยาใหม่ เค้าก็ไม่ได้ร้ายแบบในละครนะ ก็เลี้ยงเราดูแลเราน่ะแหละ เพราะพ่อเราต้องทำงานอยู่ตางจังหวัดตอนนั้น แต่ตอนเด็กๆเราดื้อค่ะ บางอย่างเราก็ไม่เข้าใจ เราจำได้แม่นเลย หนังเรื่องมู่หลานเพิ่งเข้าตอนนั้น. ญาติทางฝั่งแม่เลี้ยงที่เป็นเด็กๆได้ไปดูกันหมด ยกเว้นเราถูกทิ้งให้อยู่บ้านคนเดียวเพราะตอนนั้น เราทำไรซักอย่างผิดนี่แหละค่ะ เถียงแม่เลี้ยงล่ะมั้ง อาทิตย์ต่อมาพ่อพาไปดูมู่หลานกับพ่อสองคน. เราอยู่ในโรงหนัง หันไปเห็นพ่อหลับ. ตอนนั้นไม่ได้คิดอะไรมากค่ะ. แต่โตมาแล้วมองกลับไปเราเข้าใจเลยว่าพ่อสงสารเรา. พ่อเราไม่ชอบดูหนังแบบนี้หรอก เรารู้. ยังมีอีกหลายๆเรื่องค่ะ. แต่ยกตัวอย่างอันนี้เพราะเป็นเหตุการณ์ที่จำได้แม่น. เรารักพ่อมากๆๆๆๆเลยย จากคุณ : แข็งแรง (แข็งแรง) เขียนเมื่อ : 17 พ.ค. 55 15:32:21

ความคิดเห็นที่ 48 เราก็พ่อเลี้ยงมาแต่เด็กแต่มีแม่ใหญ่ดูแล  เราเป็นลูกเมียคนที่สอง  แม่ไปตอนประมาณ 5 ขวบ  คิดถึงแม่อยากให้แม่เอาไปอยู่ด้วย เพราะพ่อดุมาก  พูดจาไม่เพราะ  มีอะไรก็ตี มีเตะด้วย  ตอนเด็กถามว่าในโลกเกลียดใครที่สุด "พ่อ"  แต่มาถึงวันนี้ถามว่ารักใครที่สุด "พ่อ"  ถ้าพ่อไม่ดุ ไม่ด่า ไม่ตี  เราคงเสียคนไปแล้ว  ทุกวันนี้ยังขอบคุณพ่อที่สอนให้เราเข้มแข็ง  อดทน  ทนต่อทุกสภาวะได้  เพราะผ่านพ่อมาแล้วอะไรก็เป็นเรื่องเล็ก 555 จากคุณ : โด่ง บรื้น บรื้น เขียนเมื่อ : 17 พ.ค. 55 15:59:23

ความคิดเห็นที่ 49 คุณพ่อจขกท.น่ารักจังค่ะ เราอ่านเรายังสัมผัสได้ถึงความอบอุ่นของคุณพ่อเลย จากคุณ : NaMeMo เขียนเมื่อ : 17 พ.ค. 55 18:26:50

ความคิดเห็นที่ 50 -ขอบคุณมากนะคะที่เล่าประสบการณ์ชีวิตให้ฟัง อ่านแล้วซึ้งเลย จากคุณ : สรณธรรม เขียนเมื่อ : 18 พ.ค. 55 09:59:42

ความคิดเห็นที่ 51 อ่านแล้วซึ้งสุดๆ ขอบคุณที่แชร์ประสบการณ์นะคะ จากคุณ : ปลาทูน่าสีน้ำเงิน (ปลาทูน่าสีน้ำเงิน) เขียนเมื่อ : 18 พ.ค. 55 10:58:30

ความคิดเห็นที่ 52 ขอเป็นกำลังใจให้คุณพ่อ กับ จขกท. ผ่านพ้นอุปสรรคไปได้นะคะ จากคุณ : แม่หญิงฟุ้งซ่าน เขียนเมื่อ : 18 พ.ค. 55 13:25:20

ความคิดเห็นที่ 53 ดีใจที่คุณก้าวผ่านเรื่องร้ายๆมาได้ครับ ขอสรรเสริญหัวใจคุณพ่อของคุณครับ จากคุณ : เหมง เขียนเมื่อ : 19 พ.ค. 55 00:32:26

ความคิดเห็นที่ 54 อ่านได้คคห.เดียว ไม่ไหวแล้วค่ะ เศร้า คิดถึงคุณพ่อ ให้กำลังใจ จขกท และคุณพ่อก็แล้วกันนะคะ เชื่อค่ะ ว่าความรักของพ่อมากมายและยิ่งใหญ่ไม่แพ้แม่นั้นมีจริง จากคุณ : รอยคำ เขียนเมื่อ : 19 พ.ค. 55 06:25:28

ความคิดเห็นที่ 55 จขกท.ขอถามนิดนึง ไอ้ลุงหื่นกาม มันตาย ..ไปแล้วยัง จากคุณ : เด็กหญิงรองเท้าแก้ว เขียนเมื่อ : 19 พ.ค. 55 16:11:27

ความคิดเห็นที่ 56 อยากให้สมัครล็อกอินจังค่ะ อยากเห็นหน้าคุณด้วยอะ >_< แบบว่าทึ่งในชีวิตอะค่ที่ผ่านมาได้ ดีใจด้วยนะคะ จากคุณ : เจ้าหญิงนอกนิยาย เขียนเมื่อ : 19 พ.ค. 55 18:57:16

ความคิดเห็นที่ 57 พูดถึงพ่อก็จะร้องไห้ได้ทุกครั้งเหมือนกัน เวลาพ่อกลับบ้าน พ่อจะโทรถามทุกครั้งว่าจะกินไร เราจะชอบกิน หอยนางรม กุ้งแช่น้ำปลา  ออส่วน มาก 3 อย่างนี้ กินแทบทุกวัน (เมื่อก่อนนะ)   พ่อซื้อมา พ่อไม่เคยกินเลย แต่พ่อชอบมองเรากะน้องกินแล้วก้ยิ้ม แล้วก็จะถามว่า พรุ่งนี้เอาอีกมั้ย อร่อยเปล่า จากคุณ : ไม่ใช่อิจฉา_แต่ว่ามันรักเทอ เขียนเมื่อ : 20 พ.ค. 55 16:50:27

ความคิดเห็นที่ 58 อ่านยังไม่ครบ ไม่พ้นคห.แรกก็น้ำตาไหลแล้ว นึกถึงเรื่องของพี่ทำงานคนนึง ที่เมียเก็บของหนีตอนที่ออกไปทำงานเลย หนีไปอยู่กับผู้ชายใหม่ ทิ้งลูกสาวอนุบาลไว้ให้ มีครั้งนึง พวกสาวๆในออฟฟิทถักเปียเล่นกัน เค้ามายืนดู แล้วขอให้ช่วยสอนเค้าหน่อย ตอนแรกนีกว่าพูดเล่น แต่เค้าบอกว่าเอาจริง เพราะลูกสาวเค้าอยากถักเปียไปโรงเรียนเหมือนเด็กหญิงคนอื่น ๆ แต่เค้าทำไม่เป็น เป็นแต่รวบผม เห็นลูกสาวร้องไห้บ่อย ๆ แล้วสงสารลูก พวกเราอึ้งเลยค่ะ สอนเค้าทุกพักกลางวันเลย เค้าซื้อเชือกมาหัดเปียด้วยค่ะ เค้าพาลูกมางานกีฬาบริษัท(ไม่มีใครเลี้ยง) เค้าบอกลูกสาวเค้าไหว้ขอบคุณพวกเราด้วย "ขอบคุณค่ะน้า ที่สอนพ่อถักเปีย" ปลื้มกันไปตามๆกันเลยค่ะ จากคุณ : เช้าฟาดฝักฟัก เย็นฟากฟักฝัด เขียนเมื่อ : 20 พ.ค. 55 19:56:18

ความคิดเห็นที่ 59 เราเจ้าของกระทู้นะคะ กลับมาอ่านอีกครั้ง ไม่คิดเลยว่าจะได้เป็นกระทู้แนะนำ ขอบคุณทุกคนที่โหวตนะคะ ดีใจค่ะ ถ้าเรื่องราวของเราจะเป็นข้อคิดได้บ้างแม้เพียงเล็กน้อย เราได้อ่านความคิดเห็นของทุกคนแล้วนะคะ ขอบคุณนะคะที่เข้ามาอ่านทั้งให้กำลังใจ ทั้งชื่นชม หรือสงสารในชะตาชีวิตของเรา เราขอตอบคำถามที่มีบางความเห็นถามนะคะ เราไม่รู้ว่าแม่เรากลับมาหาเราเพราะอะไรเหมือนกันค่ะ อยู่ดีๆแม่ก็ติดต่อมา(ไม่แน่ใจว่าญาติๆเราพยามตามหาแม่แต่ไม่ให้เรารู้รึเปล่า) แม่เราทำอะไรถึงรวยอู้ฟู่ ไม่ถึงกับรวยค่ะ แต่พอมีพอกิน เลี้ยงเราให้สบายได้(แม่คงอยากทดแทนเวลาที่หายไปด้วยเงิน) ลุงบ้านั่น เค้ายังไม่ตายค่ะ แต่ว่าตอนนี้ก็แก่มากแล้วค่ะ เราได้อ่านความคิดเห็นของทุกคนแล้วรู้สึกดีจังค่ะ ทุกสิ่งที่เราได้เล่าไป เราไม่ค่อยเคยได้เล่าให้ใครฟังเลยนะคะ เหมือนเป็นการระบายความในใจครั้งที่ใหญ่ที่สุดในชีวิต แล้วเราดีใจที่มีคนรับฟัง ชื่นชม ยินดี หรือสงสารเรา เราอยากบอกทุกคนว่า หากใครกำลังเผชิญ หรือคิดว่าชีวิตของตัวเองเลวร้าย มันก็ไม่แน่เสมอไปหรอกนะคะ ฟ้าหลังฝนก็มีอยู่จริงๆ่้ค่ะ เราที่เป็นเด็กอมทุุกข์ในตอนนั้น ก็ไม่เคยคิดเคยฝันว่าวันนี้จะมีชีวิตแบบนี้เลยค่ะ มันก็ไม่ได้ดีขนาดเพอเฟกต์นะคะ แต่เราถือว่าเราก็พอใจมากๆแล้ว ญาติๆเราที่เลี้ยงเรามามักบอกเราเสมอว่า ที่เรามีวันนี้ได้เพราะเราเป็นเด็กดี ไม่เกเร ไม่เดินไปผิดทางไปซะก่อน จนในที่สุดก็รอดพ้นปากเหยี่ยวปากกามาได้ บุญเก่าที่ยังพอมีอยู่บ้างเลยบดบังกรรมไปได้บ้าง(ญาติเราไม่รู้เรื่องลุงนะคะ แต่หมายถึงว่า สภาพสังคมรอบๆ หรือภาวะแวดล้อมรอบตัวเรา มันเอื้อให้เราเดินผิดทางได้มาก) เราขอเล่าเรื่องราวเพิ่มเติมนะคะ(ไม่รู้ว่าจะมีคนอ่านอยู่ไหม ><) ขอเล่าเรื่องแฟนเพิ่มเติมนิดนึงนะคะ เค้าเป็น เ้ค้ามีทุกอย่างที่เราไม่เคยมี เค้าสมบูรณ์ เพียบพร้อม ครอบครัวอบอุ่น โตมาในครอบครัวที่ดี อยู่ในศีลในธรรม ได้รับการเลี้ยงดูที่อบอุ่นจากทั้งพ่อและแม่ เค้าไม่เคยขาดอะไรที่เด็กคนนึงพึงมีในชีวิต เราว่าเค้าเติบโตมาอย่างสมบูรณ์แบบ ไม่ได้หมายถึงเรื่องฐานะนะคะ แต่หมายรวมๆถึงความคิดความอ่าน สภาพจิตใจ การใช้ชีวิตต่างๆ เด็กมีปัญหาอย่างเรา ต่างจากเค้าราวกับมาจากคนละโลกเลยค่ะ เรามองโลกในแง่ร้าย หวาดระแวง ขี้กลัว อารมณ์ขึ้นๆลงๆ คิดมาก จิตตกง่าย ไม่ชอบการเข้าสังคม(เหมือนพ่อแต่น้อยกว่าพ่อมาก) ไม่มีความสามารถที่พิเศษหรือไม่พิเศษใดๆ แต่แฟนเรา เป็นคนมองโลกในแง่ดี มองทุกสิ่งทุกอย่างสวยงาม มนุษย์สัมพันธ์ดี เข้ากับคนง่าย มีภาวะทางอารมณ์ที่สูงกว่าเรามากๆ ความสามารถทั้งดนตรีกีฬาก็ครบพร้อม คือเราอยากสื่อให้เห็นว่า ชีวิตในวัยเด็กส่งผลถึงตัวตนของเด็กคนนั้นจริงๆนะคะ ถึงแม้ว่าบทความวิชาการ งานวิจัยก็บอกว่าเป็นแบบนั้น และแม่ๆก็ทราบกันอยู่แล้ว แต่เราก็จะยืนยันอีกทีค่ะ เผื่อบางทีเผลอลืม เผลอท้อใจ ทดท้อ กับการเลี้ยงลูก จะไดมีกำลังใจกันนะคะ ปล. เราอ่านความเห็นที่ 58 แล้ว น้ำตาซึมเลยค่ะ อินมาก ตอนเรา เริ่มไว้ผมยาวตอนปอห้า เราต้องตื่นเอง อาบน้ำแต่งตัว หาข้าวกินเอง(คือ ไม่มีใครในบ้านตื่น) ผมก็เป็นปัญหหาของเราเหมือนกันค่ะ มัดหางม้าไม่เป็น ไม่กล้าถามใครด้วยว่ามัดยังไง(เป็นเด็กขี้กลัว) วิธีของเราคือ ต้องนอนบนเตียงแล้วห้อยหัวลงมาค่ะ ผมมันจะห้อยลงพื้น แล้วจึงรวบผมเป็นหางม้าได้(อะไรของเราก็ไม่รู้ นึกย้อนกลับไปแล้วตลกดี ใช้หวี หวีรวบขึ้นง่ายๆก็ทำไม่เป็น) ส่วนตอนเราอยู่กับพ่อ พ่อหวีผมให้เราก็หวีทรงผู้ชายให้เราค่ะ ตอนโตเพิ่งมานึกได้ว่าทำไมพ่อหวีทรงนั้น พ่อคงไม่รู้ว่าผู้หญิงเค้าหวีผมกันยังไง พ่อเลยหวีเสยๆให้เราตลอดเลยค่ะ จากคุณ : สีเทาในตัวฉัน เขียนเมื่อ : 21 พ.ค. 55 05:57:28 A:171.7.106.28 X: TicketID:359462

ความคิดเห็นที่ 60 เข้ามาบอกว่ายังตามอ่านอยู่ค่ะ  ^^ จากคุณ : แม่โอ๋เรนเจอร์ เขียนเมื่อ : 21 พ.ค. 55 15:20:48