การรอคอย.....ผมทำถูกหรือป่าวครับ

ผมเห็นว่าสมาชิกทุกๆท่านในบอร์ดแห่งนี้ ต่างก็มีความรู้ ความสามารถ และมีการตัดสินใจในแบบของผู้ใหญ่สูง จึงอยากขอรบกวนถามความเห็นของสมาชิกทุกๆท่านหน่อยครับ

เรื่องของผมอาจจะดูยาวไปสักนิด ยังไงรบกวนด้วยนะครับ


     นานมากแล้วเมื่อประมาณ 3 ปีกว่าเกือบๆ4ที่ผ่านมา ตอนนั้นเป็นเวลาที่ผมกำลังจะจบการศึกษาระดับมัธยมศึกษาตอนปลาย ผมเป็นคณะกรรมการนักเรียนอยู่โรงเรียนแห่งหนึ่ง เรื่องทั้งหมดเริ่มขึ้นตอนที่นักเรียนตัวแทนที่จะต้องไปแข่งขันประการทดลองวิทยาศาสตร์ ( science show )ระดับจังหวัดเกิดป่วยขึ้นมากระทันหันอาจารย์เลยต้องส่งผมไปแทน ระหว่างอยู่บนรถรับส่งของโรงเรียนเพื่อจะไปแข่งขันพึ่งมาทราบว่า อ้าวว !! มีแข่งอย่างอื่นด้วยหลอเนี๊ยะ  มีทั้งโครงงงานวิทย์อะไรด้วย  ผมพูดคุยกับรุ่นน้องบนรถไปตลอดทาง (เป็นคนเข้ากับคนอื่นง่ายและน้องๆในโรงเรียนส่วนมากรู้จักผมหมดเพราะอยู่หน้าเสาธงทุกวัน)  จนไปสะดุดกับเด็กผู้หญิงคนนึง(สา นามสมมุตินะครับเผื่อผมพูดอะไรในเรื่องเล่้าไม่ดีน้องเค้าจะได้ไม่เสียหาย)ที่เรียนอยู่ชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 2   เพราะน้องคนนี้นอกจากจะไม่มีส่วนร่วมในวงสนทนาแล้วดูเหมือนจะมองผมแปลกๆ  (มา่รู้ทีหลังว่าน้องเค้าไม่รู้จักผมและแปลกใจว่าทำไมทุกคนสนิทกับผมจังเลย  ผมเองก็สงสัยว่าน้องเข้าเคารพธงชาติบ้างรึป่าว ทำไมไม่ได้สนใจคนนำร้องเพลงชาติเลยหรืออย่างไร) เหตุการจากวันของการแข่งขันผ่านไป 2 เดือนผมก็สนิทกับน้องๆกลุ่มนี้มากขึ้น  วันนึงระหว่างหลังเลิกเรียนก็เจอน้องๆกลุ่มนี้กำลังทำการบ้านและนั่งคุยกันผมเลยแจ๋นเข้าไปยุ่งด้วยระหว่างพูดคุยสังเกตุเห็นข้อมือสาเป็นลอยแดงๆ เส้นเล็กๆกรีดอยู่เต็มไปหมด เลยลองสอบถามจากเพื่อนๆของสาแต่คำตอบกลับทำให้ผมยิ่งไม่เข้าใจ "พี่เอ๋ไม่ต้องสนใจมันหลอก มันบ้าไอนี่ ไม่มีใครเค้าอยากคุยกับมันทั้งนั้นแหละ ทำอะไรปัญญาอ่อน" แล้วสาก็ร้องไห้พร้อมเอาหน้าฟุ๊บลงกับกระเป๋าโรงเรียน    ผมเลยลุกออกมาแกล้งเนียนทำเป็นว่าอาจารย์เรียกเวลาผ่านไป30นาทีก็เดินกลับไปที่โต๊ะบอกว่า"เออ น้องสาอาจารย์ใช้พี่ซื้อของนอกโรงเรียนไปช่วยพี่ถือของแปบนึงสิ" แล้วก็ลากออกมาเลย   ผมนั่งถามน้องที่นอกโรงเรียนว่าเกิดอะไรขึ้นจนเค้ายอมเล่าว่า
"ตั้งแต่เด็กๆแล้วที่หนูถูกเพื่อนรังแกมาตลอด ถูกเอาเปรียบมาตลอด หนูไม่เคยเ้ข้ากับเพื่อนคนไหนได้เลย ยิ่งพอหนูเรียนไม่เก่งเพื่อนๆก็ยิ่งแกล้ง ฯลฯ และอีกเยอะมาก" วันนั้นผมสงสารเค้ามากๆ เพราะเค้า่่ช่างเหมือนผมจริงๆ เหมือนกับผมในอดีต ผมเลยตัดสินใจว่าผมจะช่วยเค้าในเรื่องนี้เอง  ผมพาเค้าไปทายาและสัญญาว่าจะไม่ทำแบบนี้อีก  ตกลงว่าจะช่วยสอนการบ้านและติวหนังสือให้ สาเป็นคนติดอ่านหนังสือนิยายเอามากๆผมเลยให้หนังสือนิยายที่ผมชอบที่สุดไปหนึ่งเล่มและบอกว่า "พี่ให้อ่านเล่มนี้อีกเล่มแล้วหมดจากนี้ไปต้องเป็นหนังสือเรียนแล้วนะ" เค้าสัญญา หลังจากนั้นทุกวันผมจะต้องติวหนังสือให้เค้าอยู่ตลอดและบอกว่าพี่จะช่วยให้น้องเรียนเก่งขึ้นเอง ^^

  เวลาผ่านไปผมกำลังจะจบระดับชั้นมัธยมเต็มทีเพื่อไปต่อมหาวิทยาลัยแห่งเชียงใหม่คณะวิศวกรรมศาตร์  วันที่้เรียนจบและรุ่นน้องต้องมอบดอกไม้ให้พี่ สาเค้ามาบอกผมว่า "ขอให้พี่ภพ มีความสุขมากๆนะค่ะ"  ผมเข้าใจความรู้สึกของน้องเค้าทันทีเพราะ ภพ เป็นชื่อตัวละครที่เป็นพระเอกในนิยายที่ผมให้เค้าเองกับมือ แต่ตอนนั้นผมแค่ยิ้มพร้อมกับพููดว่า ขอบคุณแค่นั้นเอง
(ผมไม่ได้ตั้งใจนะครับ แต่เรื่องในหนังสือนิยาย มันคล้ายกับเรื่องของผมและสาพอมควร ชื่อหนังสือ atomic love...รักนี้ทุกอณูใจ)  คืนนั้นสารอผมออน msn และพูดกับผมว่า เค้าชอบผม

    ผมเองเป็นเด็กกิจกรรมของโรงเรียนนี้ทำกิจกรรมเยอะมากและเป็นเด็กเรียนดี เลยมีรุ่นน้องมาชอบบ่อยแต่ผมก็ไม่เคยคิดอะไร แต่สำหรับคนนี้จากความสงสารครั้งแรก มันมากกกว่านั้น   คุณเคยรู้สึกแบบนี้ไหมครับ  คนที่คุณคิดว่ามีอยู่แต่ในฝันแค่นั้นแหละ สำหรับผมคือคนที่ น่ารัก พูดจาดี เรียบร้อย เป็นคนสุภาพสุดๆ แต่งกายดีสุดๆ และอีกเยอะแยะ   กลับมายืนอยู่ตรงหน้า มันเหมือนฝันไปเลย (ไม่ได้พูดเกินจริงน๊า ฮ่าๆๆ) ผมรู้ตัวทันทีว่าผมเองก็รักเค้า แต่เค้า ม.2 ผม ม.6 ผมกำลังจะไปมหาลัยแล้วเค้าจะเข้าใจผมได้หลอ หรือผมจะมีเวลาให้เค้าหลอแต่ผมก็ทำตามเสียงของหัวใจตัวเองและบอกไปว่า  "พี่ก็ชอบเราเหมือนกัน อะตอม" (อะตอมคือชื่อของนางเอกในนิยายนั่นเอง) เค้าถามผมว่าพี่จะคอยดูแลและอยู่ข้างๆเค้าได้ไหม ผมตอบว่าได้  และเหมือนอะไรเป็นใจ มหาลัยแห่งหนึ่งในกรุงเทพฯ (TNI) โทรมาเื่รื่องผมได้ทุนเรียนฟรี ผมจึงตัดสินใจเรียนที่กรุงเทพเพื่อจะได้อยู่ใกล้เค้า (อันนี้ก็ดูติงต๊องเหมือนกันแฮะ แต่ผมก็ไม่ได้เสียใจนะครับ) ผมเลยโทรไปบอกสาแล้วเค้าก็ดูจะดีใจมากๆ
 
      เวลาผ่านไปเรารักกันช่วยเหลือกันผมตั้งใจเรียนมากขึ้นกว่าแต่ก่อน เพราะมีพ่อ  มีแม่ และมีสาเป็นกำลังใจ และผมก็มักจะกลับบ้านไวๆเพื่อที่จะได้ไปรับสาที่โรงเรียน (มหาลัยผมกับโรงเรียนเก่าไกลกันมากพอสมควรเลย) และสอนการบ้านเค้า ติวให้่เค้าจนได้เรียนสายวิทย์คณิตห้องพิเศษ  จากเด็กที่เรียนได้ที่กลางห้อง ทุกวันนี้สาเรียนได้อันดับไม่เคยเกิน 4 ล่าสุดที่ 2 จนถึงปัจจุบัน เพื่อนๆที่เคยแกล้งเค้าพากันเคารพในตัวสามากขึ้น สาเป็นคนมีเพื่อนมากขึ้น และร่าเริงขึ้นทุกวัน  

     ผมเองที่ผิดพลาดตลอดเวลาที่เรารักกัน ผมไม่เคยให้เค้าได้เจอปัญหาอะไรหรือแก้ด้วยตัวเขาเองเลย ทุกๆเรื่องผมเป็นคนแก้ให้ตลอดไม่ว่าจะงาน ปัญหาเกี่ยวกับเพื่อนผมต้องสอนว่าต้องพูดยังไง เพื่อนเค้าคิดยังไง  ลองเอาใจเขามาใส่ใจเรา  ปัญหาการเรียนเพราะเวลาเค้าเรียนได้น้อยกว่าเพื่อน เพื่อนๆจะดูถูกเค้าผมก็ต้องคอยสอนว่าคิดมากเกินไป  และเรื่องอื่นๆอีกเยอะมากๆถ้าให้พูดเ้ข้าใจง่ายๆคือ ถ้าเค้ามีปัญหาแค่เค้าไปนอนก็พอ พอเค้าตื่นมาปัญหาของเค้ามันจะหมดไปเอง ผมจะจัดการให้    ด้วยความรักที่ดูเด็กของผมและการที่ผมกลัวเค้าจะกลับไปเป็นเหมือนเดิม เหมือนครั้งนั้นที่ผมเจอเค้าตอนที่เค้ากรีดข้อมือตัวเอง เลยเหมือนทำให้เค้าไม่เข้าใจว่าโลกนี้มันไม่ได้ไม่มีอุปสรรคเลย

    เวลาล่วงเลยไป3ปีกว่า (ย่อเรื่อง) วันนึงเพื่อนที่เรียนพิเศษที่เดียวกับสา ชอบสา และเพื่อนๆของผู้ชายที่ชอบสาก็พอกันยุสาให้สาเลิกกับผม (ผมไม่ได้โกรธนะครับเรื่องเพื่อนๆสา ผมเข้าใจตอนเราอาุยุ17เท่านี้เราก็เล่นอะไรบ้าๆแบบนี้แหละ)   สาโกหกผมว่าไปเรียนพิเศษแต่จริงๆแล้วไปกับคนที่ชอบสา    ผมรู้เรื่องเลยพยายามทำความเข้าใจกับผม(ไม่ได้ใช้อารมณ์นะครับ)แต่ก็ไม่สามารถรั้งเธอเอาไว้ได้

    ทุกวันนี้ผมตัดสินใจรอสากลับมาเพราะผมคิดว่าเธออาจจะแ่ค่ตัดสินใจผิดพลาดไป เธอเองยังเด็กที่ก้าวเข้าสู่วัยรุ่นเต็มตัวอยู่เลย ผมเชื่อว่าคนเรามันผิดพลาดกันได้ ถ้าผมใช้สมองตัดสินผมคงรู้ดีว่าการอยู่แบบนี้มันก็เจ็บ ก็ทรมานไปดีกว่า จะได้ไม่เสียใจอีก แต่ผมใช้หัวใจรักเธอไปแล้ว ผมไม่อยากเห็นสาในวันที่เธอเข้าใจว่าเธออาจทำผิดไปและกลับมาขอโทษผมแล้ววันนั้นผมไม่ได้อยู่เพื่อเธอแล้ว  ทุกวันนี้ผมไม่ได้ตามง้อเธอแล้วนะครับเพราะผมเองก็อยากให้เธอเจอโลกที่เธออยากเจอเผื่อจะเข้าใจเสียทีว่ามันเป็นยังไง  เพราะถ้าผมวิ่งตามเธอตอนนี้ก็ไม่ต่างอะไรกับการวิ่งตามเงาเลย ยิ่งผมตามเธอก็ยิ่งวิ่ง   ผมตัดสินใจหนักแน่นไปแล้วว่าจะรอเธอ และพร้อมให้อภัยเธอทุกอย่าง   การที่ผมรักเธออยู่อย่างนี้อย่างน้อยมันก็ทำให้ผมรู้ว่าผมเองก็ยังมีหัวใจ และอีกครึ่งนึงมันก็ยังเป็นของเธอเสมอ


    ผมพยายามเล่าให้เข้าใจละเอียด(เยอะนั่นเอง)ที่สุดแล้วครับถ้าไม่เข้าใจตรงไหนจะถามผมก็ยินดีตอบ  ถ้าคำไหนผมพิมพ์ผิดไป หรือใช้คำไม่ดีไม่งามก็ขออภัยนะครับ สุดท้ายอยากจะถามสมาชิกทุกท่านว่า ผมทำถูกหรือป่าวที่ตัดสินใจแบบนี้   จริงๆผมแค่อาจอยากระบายก็เป็นได้มั้งงงตัวเองฮ่าๆ
ตอนนี้เวลาก็ผ่านมาแล้วเป็นเดือนๆ    และวันนี้เป็นวันเกิดผมเอง เป็นวันดีเสียด้วยครอบรอบ 2600ปีพุทธศาสนา ก็ยอมให้สมาชิกทุกๆท่าน มีความสุข สุภาพแข็งแรง ประสบความสำเร็จในชีวิตนะครับ    ขอบคุณที่รับฟังและให้ึำคำแนะนำในเรื่องของผม แม้ว่าเรื่องราวของผมอาจไม่ได้ยิ่้งใหญ่อะไร ^^

แก้ไขเมื่อ 04 มิ.ย. 55 12:00:05

จากคุณ	: อ๊ะเอ๋คุง
เขียนเมื่อ	: วันวิสาขบูชา 55 11:34:16