PANTIP.COM : N12211143 ประสบการณ์ผ่าคลอดสุดสยองของเราเอง (แต่ก็คุ้มค่าให้เจ็บอีกทีก็ยอม) []

ความคิดเห็นที่ 16

ามคิดเห็นที่ 13 [ถูกใจ] [แจ้งลบ] ติดต่อทีมงาน

รอฟังคร่า เอาแบบยาว ๆ ก็ได้นะคะ จขกท งิงิ

ได้ค่ะยาวๆก็ได้ 555

เรากลัวว่าจะอ่านแล้วตาลายเป็นครั้งแรกที่เรามีล็อคอินแอบตื่นเต้นเคยมาตั้งกระทู้ในห้องนี้ไปแค่ครั้งเดียวตอนนั้นยืมล็อคอินคนอื่นด้วย

คุณหมอนัดให้เราไปถึง ก่อน 6โมง ทุกอย่างเป็นแบบที่คุณแม่ท่านอื่นๆเราให้ฟัง ไปถึงก็เข้าห้องเตรียมคลอดเปลี่ยนชุด อาบน้ำ โกน 555 อายมาก แต่ขอบอกว่าพยาบาลน่ารักทุกคนไม่เหมือนที่ได้ยินมาเลย พูดจาไพเราะอาจจะมีบ้างที่พูดกระด้างไปหน่อยแต่ไม่ใช่พยาบาลวิชาชีพเหมือนเป็นผู้ช่วยมากกว่า สวนสายปัสสาวะที่เขาว่าเจ็บ ก็ไม่เจ็บค่ะ เจาะสายน้ำเกลือที่เรากลัวเจอพยาบาลมือเบาไม่เจ็บอีกและอะไรมันจะดีขนาดนี้นะรู้งี้ไม่คิดให้เหนื่อยผ่าคลอดนานแล้ว นอนรอนอนเล่นไปประมาณเก้าโมงกว่าค่ะ และมองคนที่รอคลอดเองเขาร้องไห้ท่าทางปวดท้องมาก เรากลัวปวดท้องแทนพูดปลอบและหันหลังให้ทนดูไม่ไหวรู้สึกว่าเขาทรมานและนึกในใจโชคดีแล้วที่ไม่คลอดเอง
ื
ก่อนเข้าห้องมีซักประวัติการแพ้ยา เราแพ้อีิเล็คโทมัยซิน เพนิเซอลินค่ะ บวมน้ำเกลือด้วยถ้าให้เยอะแขนบวมมากๆ พยาบาลซักประวัติมองหน้า ทำไมแพ้เยอะจังคะ และบอกว่าน้ำเกลือไม่น่าแพ้นะคะ เราก็ยืนยันถ้าให้น้ำเกลือมากๆให้เร็วๆแขนเราบวมจริงๆ

ตอนนี้แหละตื่นเต้นถูกเข็นขึ้นเขียง เอ้ย....ขึ้นเตียงแล้วค่ะ พยาบาลมีประมาฯสามถึงสีท่านอยู่ในชุดคลุมสีเขียวพูดเพราะอีกแล้วค่ะบอกว่ากลัวไหมไม่ต้องกลัวนะคะคุณแม่ไม่กี่นาทีก็จะได้เห็นหน้าน้องแล้ว และก็ถามว่ากลัวบล็อคหลังไหมคะ เราบอกว่ากลัวมากถึงมากที่สุดค่ะ เขาพยายามคุยให้เราหายเครียดจากนั้นมีผ้ามาปิดตาบรรยากาศในห้องเย็นเฉียบเรารู้สึกอยู่ระหว่างความกลัวและไม่กลัวเมื่อคิดถึงตัวเล็กในท้อง พยาบาลในห้องเริ่มบ่นกันว่าทำไมคุณหมอยังไม่มาสักทีคนไข้คอยนานแล้วมีท่านหนึ่งบอกว่ากำลังคุยกับ ผอ เรื่องที่โรงพยาบาลแห่งหนึ่งน้ำท่วมจะเอาคนไข้มาฝาก และได้ยินเสียงบ่นกันเรื่องที่ต้องรับคนไข้มากขึ้นและอะไรอีกบลาๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

ผ่านไปประมาณสักยี่สิบนาทีคุณหมอมาพยาบาลบอกว่าจะใช้วิธีบล็อคหลังเราเพราะปลอดภัยกว่าการลมยาสลบ (แต่เราได้ลองทั้งสองแบบเลยอ่านไปก็จะรู้เอง)
ขอบอกว่าบล็อคหลังมันเจ็บน้อยกว่าถูกฉีีดยาอีกขอชมพยาบาลที่เจอมือเบามากนิ่มมากๆค่ะไม่เจ็บเลยคุณหมอก็จะบอกว่าเราจะรู้สึกอึดอัดเหมือนถูกขย่มสักพักนะแล้วจะได้เห็นหน้าน้อง จากนั้นเมื่อยาเริ่มเดินเรารู้สึกตัวแต่ไม่เจ็บค่ะ ไม่เจ็บเลยเหมือนที่เคยอ่านรู้สึกตัวหมดค่ะแต่ไม่เจ็บ ได้ยินด้วยค่ะว่าเขาคุยไรกัน เรื่องที่จะหาที่จอดรถที่ไหนตอนน้ำท่วม เรืองอื่นๆ(อันนี้พี่ที่ทำงานบอกว่าเพราะเขาคุยกันมากไปเปล่าน้ำลายกระเด็นทำให้เราติดเชื้อ 5555 ไม่รู้สิเราไม่มีความรู้ด้านนี้แต่เราไม่คิดจะหาว่าเพราะอะไรไม่ตายก็บุญแล้ว)

พอได้ยินเสียงเด็กร้องเขาพาน้องไปสักพักก็เย็บแผลเสร็จเรายังไม่ได้เห็นหน้าน้องเลยนะคะเขาเปิดตาที่หลัง จากนั้นก็พาเราออกจากห้องค่ะข้างนอกเถียงกันว่าเราต้องได้ห้องพิเศษแต่เจ้าหน้าทีอีกท่านว่ามันเต็มจะทำยังไง แล้วเขาก็คุยอะไรกันเราฟังไม่ถนัดเแล้วมันเบลอๆนิดๆค่ะ แต่จำได้เขามาบอกเราว่าอาจจะไม่ได้ห้องพิเศษแต่ก็ดีกว่าห้องรวมเป็นห้องสองเตียงแต่พักคนเดียวนี่แหละอีกเตียงว่างได้ไหมเราก็บอกว่าได้ไม่มีปัญหาค่ะ เราถูกเข็นไปที่ห้องญาติวิ่งตามอีกสิบกว่าคน เขาเอาน้องปันคุงมาส่งให้ที่หลังลูกเราไม่ได้หลับตามาเขาลืมตาแล้ว ตอนนั้นคิดว่าเด็กจะต้องหลับตาอยู่หลายวันกว่าจะลืมตาได้ ทุกคนก็มามุงดูกันเขาตาดำและโตมากปากนิดจมุูกหน่อย แก้มป่องคล้ายรูปหน้าคอมที่เราเอาขึ้นไว้ดูทุกวันตอนท้อง (ที่ดีใจครบสามสิบสองค่ะ ได้ตั้งสามสิบสามแน่ แถมติ่งหูข้างขวามาด้วยหน่อยหนึ่ง เราชอบไหว้พระขอให้ลูกครบสามสิบสองเซ้าซี้ท่านมากไปหรือเปล่าไม่รู้ท่านให้ สามสิบสามเลย) ทุกอย่างผ่านไปด้วยดีค่ะเราไม่เจ็บแผลแต่เลือดไหลไม่หยุดแม่เราต้องหาผ้ามาเช็ดให้ โอ้โฮ แบบที่เขาว่าเลยค่ะลุกขึ้นไปห้องน้ำเลือดไหลล่วงลงมาเป็นก้อนเลยมันเยอะมากๆ ) ห้องนี้ให้เฝ้าได้หนึ่งคนเราเลือกเป็นแม่เพราะดูแลเราได้ดีที่สุด (เจอเรื่องประหลาดลึกลับที่ห้องนี้ด้วยเอาไว้เล่าหลังจากเรื่องผ่าคลอดเสร็จก่อน)

เหมือนทุกอย่างจะเรียบร้อยดีใช่ไหมคะตอนแรกก็คิดว่าเป็นแบบนี้เพราะหลังจากนั้นหนึ่งวันก็ได้กลับบ้่านหมดค่าใช้จ่ายแค่หนึ่งหมื่นสองพันกว่าบาทเท่้านั้น ประหยัดได้เยอะเลย(แอบยิ้มตอนนั้นเพราะแฟนให้เงินมาแล้วนี่เราประหยัดได้เยอะก็เหลือเยอะได้ประกันสังคมอีก) หมอนัดว่าอีกเจ็ดวันให้ไปตัดไหมที่คลีนิคค่ะ สองสามวันแรกไม่มีอะไรแม่มาดูแลและเลี้ยงหลานพอวันที่สามที่สี่เริ่มเจ็บแผลและคันมากเราจับแผลมันร้อนๆแดงไปทั่วท้องก็ไม่ยุบ ให้แม่ดูแม่ไม่แน่ใจเพราะว่าไม่เคยผ่าแม่บอกว่าถ้าพรุ่งนีแผลไม่หายแดงต้องไปหาหมอ พอคุยกันตอนเย็นก็ไปทันทีเนื่องจากว่าน้องปันมีอาการแปลกๆเขานอนนิ่งๆทำท่าจะหลับอย่างเดียวเรียกไม่ค่อยตอบสนอง ตอนนั้นไม่ได้ห่วงแผลแล้วห่วงน้องมากกว่า รีบไปคลีนิคเลยคือคลีนิคคุณหมอที่ผ่าเรานี่แหละเพราะแฟนคุณหมอรักษาเด็กด้วยแปลกมากพอไปถึงน้องไม่เป็นไรเลยปกติคุณหมอผู้หญิงบอกแม่กับแฟนเราว่าพามาทำไมไม่เป็นไรเลยเขาหลับลึกหรือเปล่าเป็นเรื่องที่แปลกมากเหมือนกัน เราเลยหาหมอบ้างอีกห้องหนึ่งติดกันหมอบอกว่านัดพรุ่งนี้ไม่ใช่เหรอเราก็เลยบอกว่าพาลุูกชายมาหาหมอค่ะ แล้วรู้สึกคันแพ้มันร้อนๆบวมๆคุณหมอขอดูสีหน้าไม่สบายใจท่านเอาเข็มจิ้มไปที่ท้องเจ็บค่ะจิ้มลึกเลย และบอกว่าคิดว่าอาจมีจุดร่ั่วซึมตรงไหนสักแห่งอาจต้องตัดไหมและเย็บใหม่

เรายิ้มไม่ออกเครียด ผ่าใหม่อีกเหรอคะมันไม่สนุกแน่เป็นใครก็กลัวหมอบอกว่าไม่มีอะไรมากหรอกมันเกิดขึ้นได้ไม่เจ็บหรอกคราวที่แล้วเจ็บไหมเราก็บอกว่าไม่เจ็บหมอจะผ่าคืนนั้นเลยแต่ห้องไม่ว่างท่านเลยโทรไปนัดจองห้องไปเลาะใหม่แตอนเช้า คราวนี้เราถูกลมยาสลบแต่ขอบอกทรมานและเจ็บกว่าคราวแรกมากเจ็บสุดๆสมองจะเบลอจะได้ยินเสียงหมอกับพยาบาลคุยกันแบบยานคางค่ะ คือเราจะรับรู้แบบช้าๆมันเบลอๆรู้สึกอยากให้เสร็จเราเจ็บทนไม่ไหวแต่ทำอะไรไม่ได้นอกจากทนค่ะเราร้องไห้ด้วยค่ะ แอฟนเราบอกว่าสภาพที่เห็นเราแย่มากไม่เหมือนตอนคลอดเราเหมือนไม่รู้สึกตัวและร้องไห้ตลอดเวลาเขาพาเราไปห้องรวมค่ะไม่ได้ไปห้องพักที่จองไว้เหมือนครั้งแรกราะตอนนั้นหาห้องพิเศษไม่ไ้ด้ ร้อนมากๆอึดอัดมาก หงุดหงิดไปหมด พอสักสองชั่วโมงผ่านไปอาการเราดีขึ้นเริ่มหายเบลอ แต่หงุดหงิดมากตอนนั้นเรายอมรับว่าทำนิสัยแย่ๆมากเลยค่ะเราร้อนจัดห้องรวมเป็นพัดลม ห้องยังไม่ว่างมีเงินก็ขึ้นไปนอนห้องพิเศษไม่ได้เราโวยแฟนให้ไปจองห้องพิเศษให้เรา พยาบาลมาพูดดีนะคะว่าคนไข้เป็นอะไรคะเราก็แบบเหวี่ยงว่าเราร้อนเราทนไม่ไหว แล้วเรากลับบ้านได้เมื่อไหร่ คุณหมอว่ายังไงพยาบาลบอกว่าไม่ทราบเรายิ่งหงุดหงิดเลย สุดท้ายแฟนไปจองห้องพิเศษให้ได้ค่ะเป็นห้องเดี่ยวดีที่สุดในนั้นเลยห้องดูดีเย็นเฉียบ (แต่ให้นอนอีกเราคงไม่เอานอนเป็นเดือนแล้วไม่อยากไปอีก)

แก้ไขเมื่อ 09 มิ.ย. 55 00:45:03
แก้ไขเมื่อ 09 มิ.ย. 55 00:17:10

จากคุณ : อัปสราน่ารัก

เขียนเมื่อ : 9 มิ.ย. 55 00:04:52

ความคิดเห็นที่ 38

ต่อเลยค่ะ

วันนี้จบแน่เพราะมาทำงานไม่ได้เลี้ยงเจ้าตัวเล็ก หลังจากปลายสัปดาห์ที่สามผ่านไปเริ่มสัปดาห์ที่สี่ค่ะหลังจากที่ทานไข่ขาวเรียกว่าโด๊ปอย่างหนักเลยวันละ 6 ฟองและนมเนื้อเราเริ่มแดงขึ้นค่ะจนคุณหมอบอกว่าดีขึ้นแต่ยังคงต้องให้ยาฆ่าเชื้อตลอดทั้งวันคุณหมอเย็บช่วยเย็บสดค่อฉีดยาฉาคือเย็บไหมเกี่ยวเนื้อชั้นที่3 พยุงให้มันติดกันค่ะ
ร่างกายพยาบาลบอกว่าเหมือนแผลจะเริ่มดีขึ้นถ้าแดงทั้งหมดเย็บได้ไม่กี่สัปดาห์คงหายแต่ตอนนี้จิตใจกลับแย่และหดหู่อย่างมากจากการนอนในโรงพยาบาลนานๆเพราะรับถูกสั่งห้ามออกจากห้องเขากลัวเราติดเชื้อเข้ากระแสเลือดค่ะถ้าเป็นแบบนั้นไม่รอดแน่ แต่ห้องที่เรานอนไม่แน่ใจว่าชั้นห้าหรือหกมองไปข้างนอกวิวดีมากเห็นไฟของสนามบินตอนกลางคืนสวยมากเรารู้เลยว่าทำไมคนที่เขาติดคุกทำไมถึงคิดค่าตัวตาย คือเราอยากออกจากโรงพยาบาลมากมากถึงมากที่สุดคิดถึงบ้านมากๆทั้งที่ชีวิตปกติเราจะมีบ้านไว้นอนเท่านั้น เพราะชีพจรลงเท้ามากวันหยุดสามีเตรียมตระเวรพาเที่ยวตลอดเลย เพราะเราจะชอบเที่ยวต่างจังหวัดกันมาก

ตอนนี้นอกจากร่างกายที่ป่วยแล้วรู้สึกตัวเลยว่าจิตเริ่มป่วยด้วยมันหดหู่ไปหมด พี่พยาบาลที่นั่นน่ารักมากค่ะชวนเราคุยตลอดเลยมีเอาหนังสือธรรมะมาให้อ่าน พี่พยาบาลบอกให้แฟนเราเอาโน๊ตบุ๊คมาให้เราทำงานก็ได้โรงพยาบาลคิดค่าไฟไม่แน่ใจว่าสัปดาห์หรือเดือนละ 100 บาทเพื่เราจะได้ไม่เครียด แฟนเราเอามาให้แต่ไม่มีอารมณ์จะแตะ

เรารู้สึกเบื่อกับการนอนรอทำแผล มันทรมานตอนได้ยินเสียงรถเข็นอุปกรณ์ทำแผลมากให้ อาหารทุกอย่างเราไม่อยากแตะเพราะฤทธิ์ของยาก็คงเป็นได้มันทั้งเหม็นและขม กว่าจะกลืนข้าวได้แต่ละคำยากมาก สิ่งเดียวที่พอจะมีกำลังใจก็คือน้องปันคุงที่ได้รับอนุญาตให้มาอยู่กับแม่ แต่บางทีเราก็นึกค่ะว่าไม่น่าให้น้องมาอยู่กับคนป่วยอย่างเราเลยและไม่กี่วันให้หลังเราก็ส่งเขากลับบ้านทั้งที่คิดถึงมากแต่ดูรูปน้องทางโน๊ตบุ๊คเอาน้องกินเก่งมากๆ ตาบ้องแบ๊วสุดๆเป็นกำลังใจให้เวลาที่เราคิดว่าเราไม่ไหวแล้ว เราแย่ขนาดที่ว่าขอให้แฟนเอาหลวงพ่อที่เรานับถือมากที่สุดมาให้เราที่โรงพยาบาล (เราเจอเรื่องแปลกๆด้วย)เอาไว้เล่าให้ฟังท้ายเรื่อง

ทุกๆวันนอกจากพยาบาลวัดไข้เราจะวัดไข้น้องไปพร้อมกันค่ะ มีเพื่อนๆคนรู้จัก และประกัน แวะมาเยี่ยม ในตอนนั้นทุกคนพยายามบอกเราว่าไม่เป็นไรเดี๋ยวก็หาย (แต่หลังจากที่เราหาย หลายคนบอกว่าคิดว่าไม่รอดเสียแล้ว) มีคนเห็นแผลเราแค่สามคน คือ แม่เรา แฟน และพ่อแฟน ทุกคนบอกคำเดียวว่าน่ากลัวมากๆค่ะอีกอย่างผนังท้องเราตอนนั้นหนามากจาก 49 ขึ้นไป 74อาจเป็นสาเหตุให้แผลหายยาก

หลังจากการเย็บช่วยปรากฏว่าแย่ลงค่ะ อาการที่แผลเริ่มดีมันไม่ดีหมอต้องเลาะออกอีกคือพยาบาลและหมอก็ไม่เข้าใจว่าทำไม เราก็ไม่เข้าใจเพราะไม่เคยเจ็บป่วยนอนโรงพยาบาล บาดเจ็บก็ไม่มี เลยไม่รู้ว่าแพ้อะไรหรือเปล่าจนพยาบาลบางท่านสงสัยว่าเราจะแพ้ไหมเอาล่ะสิแผลไหมแล้วจะเย็บแผลกันยังไงดี สรุปคุณหมอคงเครียดมาก (หมอท่านนี้ถือว่าเป็นอาจารณ์หมอที่พยาบาลบอกว่าเก่งที่สุดในโรงพยาบาลแห่งนี้แล้ว แม่เราบอกว่าเคสเราอาจทำให้ท่านเสียความมั่นใจไปเลยเพราะที่สอบถามพยาบาลท่านไม่เคยมีเคสแบบนี้ หมอก็บอกแนวทางในการรักษาคือจะไม่เย็บแล้วในชั้นลึกๆค่ะจะทำแผลรอให้แผลตื้นขึ้นๆทุกวันแต่ไม่สามารถกำหนดระยะเวลาได้ เราก็ต้องนอนเป็นปลาป่วยล้างแผลแบบนั้นทั้งวันทำแผลจนผิวหนังมันชาพักหลังเริ่มไม่ค่อยเจ็บแล้ว

คราวนี้เจ้าหน้าที่พยาบาล และการเงินเริ่มมาคุยกับเราอีกแล้วเรื่องค่าใช้จ่าย (สงสัยกลัวเราไม่มีตังค์จ่าย) ตอนนั้นประกันเราบอกเบิกไม่ได้เราบอกคุณหมอ หมอบ่นใหญ่เลยว่ามันกลายเป็นเคสแผลติดเชื้อแล้วไม่ใช่ผ่าคลอดทำไมจะเบิกไม่ได้ คือหมอบอกว่าถ้าเรามีประกันสังคมที่โรงพยาบาลที่เรารักษาตัวอยู่จะได้เอาเข้าประกันสังคมไปเลยจะประหยัดได้เยอะมากแค่จ่ายค่าห้องเพิ่มกับ ตัวยาทีนอกบัญชี แต่เรามีประกันสังคมที่โรงพยาบาลเอกชนที่เราเคยฝากครรภ์ก็เลยต้องจ่ายเองทั้งหมด ตอนนั้นยอดคงพุ่งไปสูงมากแล้ว แม่เราเริ่มคุยกับเราอยากให้ย้ายโรงพยาบาลเพราะเห็นว่าการนอนล้างแผลแบบนี้กว่าจะหายไม่รู้กี่แสนมันดูจะไม่สมเหตุผลเราเริ่มปรึกษาแฟนแต่ก็คิดมากเหมือนกันเพราะถ้าโรงพยาบาลที่เรามีประกันสังคมเราต้องได้หมอเดิมที่ดูแลมาตลอดรักษาแน่เพราะที่นั่นมีหมอท่านนี้ท่านเดียว หมอผู้หญิงอีกท่านเราก็ไม่เคยรักษาด้วย คื่อที่เอกชนแห่งนั้นแพทย์ท่านไหนเคยดูแลส่วนมากเขาจะส่งเคสต่อให้ เรากลัวว่าฝากไว้กับหมอและย้ายมาผ่ากับหมอที่นี่ พอติดเชื้อแผลไม่หายต้องไปให้ท่านรักษาอีกกลัวหมอเคืองเราค่ะเครียดมากเลย แต่ถ้าอยู่ที่นี่ถามว่าจ่ายไหวไหมก็ยังจ่ายไหวพ่อแม่สามีช่วยเต็มที่แต่เราไม่อยากสิ้นเปลืองมากกว่านี้อีกอย่างเรารู้สึกไม่อยากอยู่ที่โรงพยาบาลนี้แล้วอารมณ์นั้นยังไงก็ได้ขอออกไปจากที่นี่ได้ไหม

เราโทรติดต่อที่โรงพยาบาลเอกชนที่มีประกันสังคมเขาโอนสายให้คุยกับเจ้าหน้าที่ประกันสังคมที่ประจำโรงพยาบาลทีผิดคาดเช็คสิทธิ์เราและจะให้รถโรงพยาบาลมารับเดี๋ยวนั้นเขาบอกว่าให้เราใช้สิทธิ์ได้เป็นในเรื่องแผลติดเชื้อ เราขอเวลาเขาคุยกับคุณหมอก่อน (แม่เราบอกว่าเผื่อมีทางออกดีๆ ถ้าโรงพยาบาลลดค่าใช้จ่ายให้เยอะอาจจะรักษาที่นี่ต่อ) แต่คุณหมอไม่ได้พูดเรื่องลดค่าใช้จ่ายค่ะ หมอบอกว่าหมอก็อยากดูแลคุณจนจบเคสแต่ถ้าคุณมีปัญหาค่าใช้จ่ายก็คงต้องแล้วแต่คุณตัดสินใจ (ที่จริงเราก็มีแต่คิดอยู่นิดๆว่ามันเป็นเคสไม่ปกติโรงพยาบาลน่าจะช่วยเหลืออะไรบ้าง)

ดังนั้นเมื่อคุณหมอบอกแบบนี้เราก็เลยตัดสินใจไปโทรไปไม่ถึงครึ่งชั่วโมงโรงพยาบาลเอกชนแห่งนั้นส่งพยาบาลกับรถมารับเร็วมากๆ (ฟรีด้วย ที่แรกคิดว่าเสียเงินค่ะ) พยาบาลที่นั่นเองยังชมว่าเร็วเอาชุดโรงพยาบาลมเขามาให้เราเปลี่ยด้วย (ชุดดีกว่าโรงพยาบาลที่นอนเยอะเลย)ตอนเราออกจากโรงพยาบาลคุณหมอต้องเซ็นออกให้เห็นค่าใช้จ่ายตกใจมาก คุณหมอสั่งพี่พยาบาลให้จัดการรถค่าใช้จ่ายให้เรา เราไม่รู้ยอดเต็มแต่พี่พยาบาลบอกสูงมากหมอลดให้น้องเกินครึ่งเลยเราจ่ายไปเหลือประมาณเกือบสี่หมืนสงสัยยอดเต็มคงเฉียดแสนมั้งสรุปว่านอนที่โรงพยาบาลนี้ประมาณ 1 เดือน

ย้ายแล้วค่ะตอนนี้จำได้ว่ามาอยู่โรงพยาบาลใหม่ประมาณบ่ายเขาก็เข็ญเราไปห้องฉุกเฉินพยาบาลมาซักประวัติมาประเมินแผล แล้วก็ตกใจอะไรเนี่ยแผลไม่เย็บแบบงงๆ บางคนแบบไม่เคยเจอ สรุปว่าหมอที่มารับเคสหมอเดิมเลย เห็นแล้วเราเครียดท่านจำเราได้แน่ท่านประเมินแล้วก็สักถาม(แต่การพูดคุยเรารู้สึกว่าผิดปกติไปนะ แต่ด้วยจรรณญาบรรณท่านก็ดูแลเต็มที่ แต่เราเข้าใจนะฝากกับเขาย้ายไปคลอดที่อื่น กลับมาให้ซ่อมเคสอีกมันเป็นเรื่องธรรมดาที่ต้องคิด)

หมอบอกว่าแผลแดงแล้วนะทำไมไม่เย็บ เราบอกว่าคุณหมอเขาให้แผลตื้นกว่านี้อีกเพราะเย็บแล้วไม่ดีต้องตัดออก หมอคิดอะไรไม่รู้แต่สั่งพยาบาลเอายาฉามาเย็บสดค่ะ
เสร็จแล้วสั่งกลับบ้านได้ แล้วให้มาล้างแผลทุกวันจะที่นี่ก็ได้ หรือโรงพยาบาลในเครือก็ได้ซึ่งมีหลายแห่งในจังหวัดเรา แม่เราตกใจกลับบ้านได้ไงที่นั่นห้ามแม้แต่ออกจากห้องหมอเอาประวัติมาดูและใบที่แพทย์ท่านเก่าส่งมาว่าเราต้องล้างแผลวันละสามรอบให้ย่าฆ่าเชื้ออะไรบ้าง ทานยาอะไรบ้าง คุณหมอบอกว่ากินยามาเยอะแล้วพอเถอะ ท่านให้ยาฆ่าเชื้อทานวันละเม็ดและสั่งกลับเหมือนเดิม ท่านบอกว่านอนโรงพยาบาลนานเสียสุขภาพจิต (จริงค่ะเรายืนยัน)

ไม่รู้ล่ะว่าปลอดภัยมากไหมดีใจลัลลามากได้กลับบ้านแล้ว แฟนตกใจวันนั้นแฟนไปทำงานโทรมาถามเราบอกหมอให้กลับบ้านได้ แฟนจะไม่ยอมแม่กับเราเล่าให้ฟังและบอกว่าดูสองสามวันถ้ากลับบ้านแล้วไปล้างแผลทุกวันไม่ดีขึ้นค่อยขอนอนโรงพยาบาล
เราก็เลยมาล้างแผลที่นี่ทุกวัน ท่ามกลางความประหลาดของเจ้าหน้าที่ยัยคนนี้คลอดจนลูกจะสองเดือนแผลที่ท้องยังไม่เย็บ หมอจะนัดประมาณสิบห้าวันดูแผลทีมันค่อยๆตื้นขึ้นค่ะสุขภาพจิตดีขึ้นมากหน้าตาสดใสเพราะได้อยุ่บ้านมั้ง

ล้างจนพี่ที่ทำแผลบอกว่าตืนขึ้นมากเลยเหลือแค่ประมาณนิ้วเดียวแล้วหมอคงเย็บแล้วล่ะถือเป็นแผลดีแล้วแดงเป็นแตงโมจินตราเลย พอถึงวันนัดหมอเย็บค่ะพอกลับบ้านคันๆค่ะ
คราวนี้ไปห้องล้างแผลพี่เขาบอกว่าเย็บแล้วไม่ดีเลยนะส่งไปให้หมอดู หมอส่ายหน้าหมอบอกว่าสรุปจะไม่เย็บแล้ว (หมายถึงว่าจะล้างจนแผลเต็มไปเอง ไม่ตายแต่ไม่สวยค่ะ) ล้างต่อไปเรื่อยๆค่ะจนเราหยุดครบสามเดือนแผลใกล้เต็มแล้วอาการดีขึ้นค่ะแต่เรากลายเป็นแผลเป็นหน้าท้องใหญ่พอสมควรและเม้มเข้าไป เพราะไม่ได้เย็บและรอบแผลแข็งค่ะพี่พยาบาลบอกให้นวดทุกวัน สุดท้ายก็หายค่ะใช้เวลารักษาล้างแผลทุกวันอยุ่สามเดือนค่ะ (เรียกว่าเจ็บจนบรรยายไม่ถูกจะว่าผ่านความตายก็ได้เลยเพราะมีหลายอย่างที่มันชวนให้คิดแต่ออกจะเหนือธรรมชาติ พอหายเราก็ต้องรีบตระเวรแก้บน ทำบุญครั้งใหญ่ค่ะ เพราะญาติพี่น้องเราบนกันใหญ่ต่างคนต่างบนค่ะ ตามแก้กันน่าดู)

จากคุณ : อัปสราน่ารัก

เขียนเมื่อ : 11 มิ.ย. 55 10:55:45