Pantip-Cafe | Pantip-TechExchange | PantipMarket.com | Chat | PanTown.com | BlogGang.com  


 
@@@ เมื่อมันถึงเวลาที่แม่ต้องเลิก...ปกป้องหนู @@@ ติดต่อทีมงาน

ชุณฬี่เป็นเด็กที่เกิดมาพร้อมกับโรค DDH หรือข้อสะโพกหลุดแต่กำเนิด มุกเคยคิดมาตลอดว่า มุกกับครอบครัวต้องเรียนรู้เกี่ยวกับโรคนี้เพียงโรคเดียว และหาทางซ่อมแซมจนกว่าลูกจะเข้าใกล้หรือเฉียดคำว่า...ปกติให้ได้

แต่เมื่อเวลาผ่านไป มุกได้เรียนรู้อะไรมากมายในฐานะของแม่ที่มีลูกซึ่งเกิดมาพร้อมกับปัญหาซ้ำซ้อน บางครั้งมันก็ยาก บางครั้งมันก็ง่าย แต่สิ่งสำคัญที่มุกได้รู้ก็คือ เมื่อเราแก้ไขปัญหาที่มันมีวิธีการจัดการตายตัวหรือแน่นอน เช่นการรักษาโรคทางกาย มันเป็นอะไรที่ไม่ยากเลยค่ะ เมื่อเทียบกับ...โรคทางใจ

วันนี้ชุณฬี่ในวัยเจ็ดขวบ ภายนอกดูเหมือนเด็กปกติทั่วๆ ไป ใจดี ร่าเริง สดใส แต่ลึกๆ แล้วลูกมีอะไรในใจเยอะ ซึ่งมุกก็รู้ ครอบครัวเราก็รู้ แต่ที่ผ่านมาเรามักเลือกที่จะปกป้องเขาจากความทุกข์ใจเหล่านั้น

ชุณฬี่เป็นเด็กที่เก็บรายละเอียดได้เยอะมาก เกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้นในแต่ละวัน ความรู้สึกของคน คำพูด การแสดงออกทางสีหน้าและแววตา ในขณะที่เก็บรายละเอียดได้เก่ง สิ่งที่ตามมาก็คือการแบกรับสิ่งเหล่านั้นไว้ในใจและบ่มเพาะจนเขากลายเป็นเด็กที่ sensitive จนเกินไปในบางสภาวะ

ในช่วงเวลาที่เขาอยู่ในวัยอนุบาล คำว่าสังคมของเพื่อน ยังไม่มีอะไรเด่นชัดเท่ากับสังคมของเด็กประถม ปัญหาหลักๆ ที่เขาเจอก็คือ ความรู้สึกถึงการไม่ยอมรับจากเพื่อนจากพี่ในบางครั้ง ความน้อยใจที่ถูกคนแหย่หรือว่าด้วยถ้อยคำแรงๆ ยิ่งเมื่อมุกตัดสินใจให้เขาเรียนในกลุ่มบ้านเรียน ซึ่งมีเด็กแค่สิบกว่าคน ทุกอย่างจึงชัดเจนขึ้น การกระทำของเด็กคนนึงจะสร้างผลกระทบให้กับเด็กอีกคนได้แทบจะในทันที

ทุกครั้งที่ลูกมาเล่าให้ฟังด้วยความเสียใจ น้อยใจ จนกลายเป็นความทุกข์ใจที่เขาดึงมันออกไปไม่ได้ มุกมักจะบอกให้เขามองเห็นถึงความรักที่มีค่าของครอบครัวแทน และบอกให้เขาคิดว่า ถ้าหนูพึงพอใจว่ามีคนที่รักหนูมากพอแล้ว เช่นพ่อแม่ คุณตาคุณยาย พี่น้องหรือญาติ หนูก็จะมีความสุข โดยที่ไม่จำเป็นต้องเรียกร้องหาความรักจากคนอื่นให้มากจนเกินไป หรือไปใส่ใจคำพูดบางคำที่พี่ๆ หรือเพื่อนๆ อาจจะแค่แหย่เล่นด้วยความสนุกหรือความคนองปาก แต่เปล่าเลยค่ะ มุกลืมคิดไปว่าสำหรับวัยของเขาการยอมรับจากกลุ่มเพื่อนเป็นเรื่องใหญ่สำหรับชุณฬี่มาก

สุดท้ายแล้ว ปัญหาเหล่านี้มันก็เกิดขึ้นซ้ำๆ ซากๆ ทำให้เขาเหมือนกราฟที่ขึ้นๆ ลงๆ อยู่ตลอดเวลา แล้วบางทีมันก็ส่งผลกับการเรียนหนังสืออย่างเห็นได้ชัด หลายครั้งที่เขาเหม่อลอยและคิดถึงแต่คำพูดที่ทำร้ายจิตใจ หลายครั้งที่เขาซึมแบบไม่มีเหตุผล มันทำให้มุกต้องลองมองอีกมุม มองในสิ่งที่เกิดขึ้นจริงๆ และดูว่าเรา...ในฐานะของแม่ ได้พลาดอะไรไปหรือเปล่า

ลูกเป็นเด็กที่นอกจากจะมีปัญหาทางกายภาพ เขายังมีปัญหาบางอย่างที่มุกเองก็บอกไม่ถูกว่ามันเป็นอะไร เหมือนว่าเขาจะเก็ตทุกอย่างช้ากว่าคนอื่นไปสักสามวินาที หรือต้องการการอธิบายที่มากกว่าหนึ่งครั้ง ยิ่งมีปัญหาเรื่องหูตึงและพูดไม่ชัดร่วมด้วย (ในสภาวะที่ปกติไม่ได้เป็นหวัด) ก็ยิ่งทำให้เขามักจะถูกล้อ ถูกตำหนิในการเข้าร่วมกิจกรรมกับเพื่อนๆ พี่ๆ แล้วทำไม่ได้หรือทำให้ทีมที่มีเขาอยู่ด้วยแพ้ ไม่นับรวมกับการทำอะไรเชื่องช้ามากกกกกก เช่นกินข้าว เตรียมของ เก็บงาน ทุกอย่างช้าไปหมด เหมือนกว่าจะเริ่มลงมือได้เขาต้องมีเวลาเตรียมใจอะไรแบบนั้น และอีกหลายๆ ครั้งที่มุกรู้สึกว่าลูกไม่มั่นใจในตัวเอง ไม่เป็นตัวของตัวเอง ยอมทำตามเพื่อนเพื่อให้ถูกยอมรับ ทั้งๆ ที่เขาอาจจะไม่เต็มใจ และที่สำคัญคือติดแม่มาก มากจนถ้าแม่หายไปจากสายตาก็อาจจะมีน้ำตาได้ โดยเฉพาะเมื่ออยู่ในโหมดเศร้าซึม

มุกมองภาพย้อนกลับไปในวัยที่ตัวเองเป็นเด็ก ในห้องที่มีนักเรียนอยู่หกสิบคน มักจะมีเด็กอยู่สองสามคนที่เป็นเด็กด้อย ไม่แข็งแรง หน้าตาอาจจะไม่น่ารักหรือกิริยาแปลกๆ เด็กเหล่านั้นมักจะถูกกันออกจากกลุ่มอยู่เสมอๆ หรือไม่ก็ถูกแกล้งจากเด็กที่โดดเด่นกว่า จนกลายเป็นเด็กที่เก็บกด ก้าวร้าว หรือไม่ค่อยสุงสิงกับใคร มุกซึ่งเป็นเด็กที่อยู่ในกลุ่มของเด็กที่มีเพื่อนมาก เคยมองดูเด็กเหล่านั้นด้วยความรู้สึก...เบื่อหน่ายและไม่อยากคบหา แต่วันนี้...มุกเชื่อว่าลูกกำลังรู้สึกว่า ตัวเขาคือชนกลุ่มน้อยนั่นค่ะ

จากคุณ : ตื่นมาตาแป๋วๆ
เขียนเมื่อ : 11 มิ.ย. 55 22:05:59

ข้อความหรือรูปภาพที่ปรากฏในกระทู้ที่ท่านเห็นอยู่นี้ เกิดจากการตั้งกระทู้และถูกส่งขึ้นกระดานข่าวโดยอัตโนมัติจากบุคคลทั่วไป ซึ่ง PANTIP.COM มิได้มีส่วนร่วมรู้เห็น ตรวจสอบ หรือพิสูจน์ข้อเท็จจริงใดๆ ทั้งสิ้น หากท่านพบเห็นข้อความ หรือรูปภาพในกระทู้ที่ไม่เหมาะสม กรุณาแจ้งทีมงานทราบ เพื่อดำเนินการต่อไป



Pantip-Cafe | Pantip-TechExchange | PantipMarket.com | Chat | PanTown.com | BlogGang.com