ความคิดเห็นที่ 1 รู้จักเข้าใจเด็กสมาธิสั้น ตอนที่ 2 จากหนังสือเข้าใจเด็กสมาธิสั้น  โดย ผศ.นพ. ชาญวิทย์  พรนภดล สาขาวิชาจิตเวชเด็กและวัยรุ่น ภาควิชาจิตเวชศาสตร์ คณะแพทย์ศาสตร์ศิริราช “มีการเอ๊กซเรย์  ตรวจสมองหรือตรวจเลือดมั๊ยคะ  ที่จะบอกว่าแกเป็นสมาธิสั้นจริง” “ณ ปัจจุบันยังไม่มีครับ  การวินิจฉัยจะทำโดยการซักประวัติอย่างละเอียด กับการตรวจสังเกตเด็กเท่านั้น  ซึ่งถ้าได้ประวัติที่ละเอียด และถูกต้องมากเท่าไร  การวินิจฉัยมีโอกาสผิดพลาดน้อย” “ผมไม่เชื่อหรอกหมอว่า ตุ่มตุ๊มเค้าเป็นเด็กสมาธิสั้น  ผมเห็นเวลาที่เค้าดูทีวี เค้านั่งดูอยู่ได้เป็นชั่วโมง  หรืออย่างเวลาเล่นเกม  เค้าก็เล่นได้เป็นชั่วโมงๆ ไม่ลุกไปไหน”  คุณพ่อแย้งขึ้นมาหลังจากทำหน้าตาไม่ค่อยพอใจ  ไม่เชื่อถือในคำวินิจฉัยของผม “หมอเข้าใจว่าทำไมคุณพ่อถึงไม่เชื่อว่าตุ่มตุ๊มเป็นสมาธิสั้น เพราะเค้าจะนิ่ง และจดจ่อมากเลย ใช่มั๊ยครับเวลาที่นั่งดูทีวี หรือเล่นเกม” “ใช่แล้วอีกอย่างนะ   เค้าจะชอบเล่นรถมาก นั่งประดิษฐ์ ถอดเข้าถอดออกอยู่ได้ตั้งนาน เป็นชั่วโมง” “คือหยั่งงี้ ครับ   เวลาที่เด็กดูทีวี หรือเล่นเกม เค้าไม่ต้องสร้างสมาธิหรือบังคับตัวเอง ให้จดจ่อกับสิ่งเหล่านี้  เพราะขณะที่เด็กดูทีวี หรือเล่นเกม  เด็กจะถูกกระตุ้นถูกเร้าอย่างต่อเนื่อง  โดยภาพบนจอทีวีหรือวีดีโอเกมที่เปลี่ยนไปทุก 2-3 วินาที  จึงดึงดูดความสนใจของเด็กเอาไว้ได้  ซึ่งต่างจากสมาธิ ที่เด็กต้องสร้างขึ้นมาเองระหว่างการเรียนหนังสือ หรือทำการบ้าน เด็กที่มีภาวะสมาธิสั้นจะขาดสมาธิอันนี้ พูดง่ายๆก็คือถึงแม้เด็กจะดูทีวี หรือเล่นเกมได้นานๆ  ก็มีสิทธิ์เป็นสมาธิสั้นได้ครับ” “ทีนี้คุณพ่อบอกว่า เวลาที่ตุ่มตุ๊มเล่นของเล่นที่เค้าชอบ เค้าจะเล่นอยู่ได้นาน อันนี้เป็นเพราะว่าระหว่างที่เด็กกำลังทำสิ่งที่ตัวเองชอบ จะมีความสุข ซึ่งความสุขที่เกิดขึ้นนี้สามารถไปกระตุ้นสมองส่วนที่ทำหน้าที่ช่วยให้เด็กมีสมาธิให้ทำงานได้อย่างต่อเนื่องซึ่งหมอเองก็พบได้เรื่อยๆว่า เด็กสมาธิสั้นจดจ่อกับบางสิ่งบางอย่างที่เค้าชอบทำได้นานๆ เหมือนกัน” “แล้วคุณหมอจะรู้ได้ยังไงว่าเค้าไม่ได้เป็นแค่เด็กที่ซนปกติตามวิสัยของเด็กผู้ชายคนนึง”  คุณพ่อยังไม่ยอมหยุดต้อนผมให้จนมุม “อันนี้ก็เป็นคำถามที่ผมมักจะถูกถามอยู่เสมอๆ ว่า หมอจะแยกกันยังไงระหว่างเด็กที่ซนปกติกับเด็กที่ซนจากสมาธิสั้น....เด็กที่ซนปกติเค้ามักจะ ซนรู้เรื่อง คือ ซนแบบรู้กาลเทศะ รู้ว่าเมื่อไหร่ซนได้เมื่อไหร่ซนไม่ได้  รู้จักระมัดระวังตัว บอกให้หยุดก็มักจะหยุดได้ไม่ยาก พอถึงเวลาเรียนก็จะหยุดซน หยุดคุย ตั้งใจเรียน รับผิดชอบดี แต่เด็กสมาธิสั้น มักจะซนไม่รู้เรื่อง คือซนไม่รู้จักกาลเทศะ ซนไม่เลือกเวลา  ซนจนข้าวของเสียหาย เกิดอันตรายต่อตัวเองและคนอื่น  คึกคะนองจนหยุดตัวเองไม่ได้  พอถึงเวลาเรียนก็ยังอยากจะเล่นต่อ ชวนเพื่อนคุย แหย่เพื่อน ไม่ตั้งใจเรียน ไม่สนใจทำงาน คุณพ่อพอจะเห็นภาพแล้ว ใช่มั๊ย ครับว่า ซนสองแบบนี้ต่างกันอย่างไร “คุณหมอคะ สมาธิสั้นนี้เกิดจากอะไรคะ  เป็นเพราะตุ๊กเลี้ยงเค้าไม่ดีรึเปล่า” “สาเหตุของภาวะสมาธิสั้นที่แท้จริงยังไม่มีใครทราบ แต่ปัจจุบันเราพบว่าเป็นเรื่องของพันธุกรรม  มียีนบางตัวบางตำแหน่งที่บกพร่อง  ซึ่งจะส่งผลให้การทำงานของสมองบางส่วนผิดปกติไป ในสมองของเด็กจะต้องมีการทำงานที่สมดุลกันของสารเคมี(dopamine, noradrenalin) เพื่อช่วยให้เด็กสมารถจดจ่อควบคุมอารมณ์ ควบคุมตัวเองได้ แต่ในเด็กที่เป็นสมาธิสั้นสมองของเค้าจะมีสารเคมีนี้น้อยกว่าเด็กปกติ  การเลี้ยงดูที่ไม่ดี  ไม่ใช่สาเหตุหลักที่ทำให้เด็กเป็นสมาธิสั้นครับ  แต่การเลี้ยงดูที่ตามใจเกินไป ขาดการฝึกระเบียบวินัยเป็นปัจจัยเสริม ทำให้เด็กที่มีภาวะสมาธิสั้นอยู่แล้วมีปัญหามากขึ้น” “ทำไมเดี๋ยวนี้เด็กเป็นกันเยอะจัง ในห้องของตุ่มตุ๊มก็มีแก๊งของเค้าที่ต้องกินยาอยู่ 2-3 คน  ลูกของเพื่อนข้างบ้านก็เป็น  ลูกของเพื่อนที่ทำงานก็เป็น เป็นกันเต็มไปหมด” “จริงๆ เด็กที่เป็นสมาธิสั้นมีจำนวนเยอะอยู่แล้ว (ประมาณร้อยละ 5 โดยเฉลี่ยจะมีเด็กนักเรียนเป็นสมาธิสั้นประมาณ 2-3 คน ที่เป็นตัวป่วนประจำห้อง ชอบแซวครู  แหย่เพื่อน ล้อเลียนเพื่อน พูดมาก นั่งไม่ติด ชอบเดินไปเดินมา ไม่ตั้งใจเรียน ไม่จดงาน  ไม่ส่งการบ้าน  หาเรื่องคนโน้นหาเรื่องคนนี้ จริงมั๊ยครับ” “ที่หมอพูดมาเมื่อกี้นี้ ตัวผมเลยนะนั่นหนะ  ตอนสมัยเรียนอยู่ชั้นประถม  ผมก็เป็นแบบนั้นเหมือนกัน โดนครูตีเป็นประจำ  เพราะการบ้านไม่เคยทำ  ไม่เคยมีงานส่ง” นั่นไงผมนึกแล้วเชียวว่าคุณพ่อนี่ไม่น่าจะปกติ มิน่าล่ะ จะพูดอะไรไม่ค่อยระวังคำพูด  สงสัยผมจะได้รักษาคนไข้สมาธิสั้น 2 คน แน่ๆ เลย “แล้วตอนนี้คุณพ่อยังมีอาการ มีปัญหาอะไรอยู่รึเปล่าครับ” “ผมเป็นคนใจร้อน ขี้โมโห โกรธง่ายหายเร็ว พอระเบิดลงแล้วก็ไม่มีอะไร  ผมชอบคิดจะทำโน่นทำนี่เยอะแยะ แต่เบื่อเร็ว ทำอะไรได้แป๊บๆ ก็เลิกทำ  อะไรที่เป็นงานนั่งโต๊ะต้องอ่านเยอะเขียนเยอะผมไม่ทำเลย   ผมชอบงานประเภทที่ต้องไปโน่นไปนี่เจอคนเยอะๆ” นั่นไง......อาการชักจะชัดเจนขึ้นเรื่อยๆ แล้ว “ชั้นหนะคิดอยู่แล้วว่าคุณต้องเป็นสมาธิสั้นแน่ๆ  เลย แต่ใจนึก็ไม่อยากจะนึกถึง เพราะตุ่มตุ๊ม เป็นคนเดียวก็แย่อยู่แล้ว” คุณแม่วินิจฉัยคุณพ่อเสร็จสรรพว่าเป็นสมาธิสั้นอีกคน “ครับ จะเห็นว่าจริงๆ แล้วภาวะสมาธิสั้น เนี่ย มีคนเป็นมานานแล้ว และเยอะด้วย  แต่เราไม่รู้เอง ปัจจุบันที่เราพบว่ามีเด็กเป็นกันเยอะ เพราะผู้ปกครองรู้จักภาวะนี้กันดีขึ้น เลยพาลูกๆ มาตรวจรักษามากขึ้น” “แล้วคุณหมอจะรักษาตุ่มตุ๊มยังไงคะ  วิธีการรักษาสมาธิสั้นมีอะไรบ้างคะ” “การจะช่วยเด็กสมาธิสั้นให้ได้ผลดี ต้องมีความร่วมมือจาก 3 ฝ่าย คือ 1 จากพ่อแม่  2จากครู  3.  จากแพทย์  พ่อแม่ต้องเข้าใจเด็ก  ทำความรู้จักกับภาวะสมาธิสั้นเป็นอย่างดี  รู้จักการฝึกทักษะ ปรับพฤติกรรม ปรับสิ่งแวดล้อมและปฏิบัติอย่างต่อเนื่อง ต้องอดทน ใจเย็น ไม่ขึ้นเสียงดุด่า ด้วยถ้อยคำรุนแรง  หลีกเลี่ยงการใช้อารมณ์ หรือใช้ความรุนแรง เช่น การตี” “มันยากนะคะหมอที่จะไม่โมโห” “หมอเข้าใจว่ามันยาก  คุณพ่อคุณแม่ต้องทราบว่าเด็กสมาธิสั้นเนี่ยเค้ามีพรสรรค์อยู่อย่างนึง  คือเค้ามักจะรู้ว่าปุ่มหงุดหงิดของคนรอบตัวเค้า เนี่ยอยู่ตรงไหนบ้าง แล้วเค้าจะมีความแม่นยำในการกดปุ่มหงุดหงิดนี้วันละหลายสิบหน  เช่น ยั่วโมโหพ่อแม่  ท้าทายคุณครู  แหย่เพื่อนให้โกรธ  แหย่พี่ให้รำคาญ  แกล้งน้องให้ร้องไห้” “หมอว่าตุ่มตุ๊มต้องกินยารักษาสมาธิสั้นมั๊ยครับ” พ่อถามโพล่งขึ้นมาด้วยสีหน้ากังวล “ที่คุณพ่อถามมานี่เป็นเพราะว่าคุณพ่อกำลังกังวลอะไรอยู่รึเปล่าครับ” “ไม่รู้สิครับ  ผมถามดูว่าตุ่มตุ๊ม เค้าเป็นมากถึงขั้นต้องกินยาเลยรึเปล่า” “คุณพ่อเข้าใจว่า เด็กสมาธิสั้นที่ต้องกินยาคือ เด็กที่มีอาการเป็นมากใช่มั๊ยครับ” “ก็ใช่น่ะสิหมอ”  คุณพ่อ เริ่มหงุดหงิด ที่หมอ มัวแต่ยียวนไม่ยอมตอบคำถามซักที “ก็จริงครับที่เด็กสมาธิสั้นบางคนอาจรับการรักษาด้วยการปรับพฤติกรรมอย่างเดียวโดยไม่ต้องรับประทานยา  ในกรณีนี้จะใช้กับเด็กสมาธิสั้นที่อาการไม่รุนแรง  มีพ่อแม่ที่เข้าใจหมั่นฝึกฝนทักษะ ฝึกวินัย ฝึกความรับผิดชอบ คอยชม ส่งเสริมให้กำลังใจ  มีครูที่คอยช่วยเหลือดูแล การเรียนให้ติดตามบทเรียนได้ทัน  แต่เด็กสมาธิสั้นบางคนที่มีอาการชัดเจนและรบกวนการเรียน การเข้าสังคม  จำเป็นต้องได้รับการรักษาด้วยยาควบคู่ไปกับการปรับพฤติกรรม...ในกรณีของน้องตุ่มตุ๊ม  หมอคิดว่า หากให้การรักษาด้วยยาควบคู่กันไปด้วย น่าจะได้ผลดีกว่าและเป็นประโยชน์ต่อตัวน้องตุ่มตุ๊มเองนะครับ” “ยาจะช่วยยังไงคะ”  คุณแม่ถามขึ้นด้วยความสนใจอยากรู้ “ยารักษาสมาธิสั้นจะช่วยให้เด็กมีสมาธิขึ้น  เรียนหนังสือดีขึ้น  จดจ่อกับสิ่งที่ต้องทำ ควบคุมอารมณ์ คุมพฤติกรรมตัวเองได้ดีขึ้น  สงบขึ้น  ซนน้อยลง” “ก่อนมาหาหมอนี่  มีเพื่อนตุ๊กคนนึงเตือนว่า ถ้าหมอบอกว่าตุ่มตุ๊ม เค้าเป็นสมาธิสั้นและแนะนำให้กินยา ให้ปฏิเสธ อย่าให้กิน เพราะเค้าบอกว่า  ยาจะเข้าไปกดสมองบีบสมอง  ทำให้เด็กซึมเหมือนซอมบี้” “หมอก็เคยได้ยินมาแบบนี้เหมือนกัน แต่หมอเข้าใจว่าทำไมคนทั่วไปถึงคิดแบบนั้น  เพราะจากเด็กที่เคยวิ่งไปวิ่งมา ปีนป่ายเหมือนลิง  กินยาเข้าไปแล้วนั่งติดที่เหมือนถูกมนต์สะกด  ใครมาเห็นก็ต้องคิดว่ายาเข้าไปกดเอาไว้ไม่ให้วิ่ง  ไม่ให้ซนแน่ๆ  ที่จริงแล้วยาไม่ได้เข้าไปกดหรือบีบสมองให้เด็กนิ่ง  แต่ยาออกฤทธิ์โดยการไป กระตุ้น ให้สมองหลั่งสารเคมี(dopamine) ที่จะมาช่วยให้เด็กมีสมาธิยาวขึ้น ทำอะไรได้นานขึ้น  คุมตัวเองได้ดีขึ้น” “แล้วยาสมาธิสั้นมีอันตรายหรือผลข้างเคียงอะไรมั๊ยคะ” “ในแง่ที่ว่ายาเป็นอันตรายหรือมีผลข้างเคียงถึงขั้นทำให้เด็กเสียชีวิตนี่ไม่มีนะครับ แต่ยาอาจจะมีผลข้างเคียงที่ไม่รุนแรง โดยในเฉพาะในตอนที่เริ่มต้นรับประทานยาใหม่ๆ” “มีอะไรบ้างคะ” “เด็กอาจจะเบื่ออาหาร  กินข้าวได้น้อยลง  บางคนอาจจะมีน้ำหนักลด  นอนหลับยาก ปวดศีรษะ  มึนศีรษะ คลื่นไส้ ปวดท้อง บางคนอาจจะมีอารมณ์ขึ้นลง  หงุดหงิดง่าย ขี้ใจน้อย  ซึ่งผลข้างเคียงพวกนี้มักจะหายไปเอง  เมื่อรับประทานยาไปซักระยะนึง” “แล้วต้องกินยาไปนานแค่ไหนคะ” คุณแม่ถามด้วยความกลัวว่าลูกต้องกินยาไปตลอดชีวิตหรือไม่ “ก็คงต้องรักษาไประยะหนึ่งก่อน ตอนนี้หมอยังบอกไม่ได้ครับ ขึ้นอยู่กับว่า น้องตุ่มตุ๊มเค้าจะตอบสอนงต่อยาดีมากน้อยแค่ไหน  แต่โดยทั่วไปแล้ว  ถ้าเริ่มรักษาตั้งแต่อายุยังน้อย รับประทานยาสม่ำเสมอต่อเนื่อโดยไม่หยุด  มีคุณพ่อคุณแม่ที่ขยัน และอดทนในการฝึกทักษะ  ฝึกวินัยปรับพฤติกรรมอย่างต่อเนื่อง  มีคุณครูที่เข้าใจคอยช่วยปรับสิ่งแวดล้อมในห้องเรียน  สอนเทคนิคการเรียนที่ดีให้กับเด็ก  เด็กคนนั้นก็มีโอกาสมากครับที่จะหายได้เร็ว” “สมาธิสั้นหายได้หรือคะ”  คุณแม่ถาม ด้วยความประหลาดใจ “อ๋อ.......หายได้ครับ  มีเด็กสมาธิสั้นประมาณ 30-50% ที่หายจากอาการสมาธิสั้น หลังจากผ่านช่วงวัยรุ่น” “ยานี้ต้องทานทุกวันมั๊ยคะ เสาร์-อาทิตย์ ปิดเทอมไม่ได้ไปโรงเรียนไม่กินได้มั๊ย”  คุณแม่อดต่อรองไม่ได้ “มีผู้ปกครองหลายคนทำแบบนั้นครับ  เพราะเข้าใจว่าวันหยุดเด็กไม่ต้องเรียนหนังสือไม่ต้องใช้สมาธิ เพราะฉะนั้นก็ไม่น่าจะต้องกินยา  แต่จากการวิจัยล่าสุดพบว่าการทำแบบมีผลเสียมากกว่าผลดี  เพราะการเป็นสมาธิสั้นไม่มีวันหยุด ถึงแม้เด็กไม่ได้เรียนหนังสือ แต่ปัญหาที่จะเกิดจากอาการอื่นของภาวะสมาธิสั้นก็ยังมีอยู่ เช่น ความใจร้อน  วู่วาม ความซน  ความรักสนุก  คึกคะนอง ชอบแหย่  ชอบแกล้งคน ฯลฯ ซึ่งพฤติกรรมเหล่านี้ มักจะทำให้เด็กต้องถูกเอ็ด ถูกว่า  ถูกทำโทษอยู่เรื่อยๆ ทักษะต่างๆ ที่เราพยายามจะฝึกเค้าก็จะหยุดชะงัก(หรือถดถอย)  ในวันที่ไม่ได้รับประทานยา  เด็กก็เลยเหมือนกับเดินหน้า(ในวันที่รับประทานยา)  แล้วก็ถอยหลัง(ในวันหยุดยา)  โอกาสที่เด็กจะพัฒนาก้าวหน้าจนถึงขึ้นหายแล้วหยุดยาได้ก็จะน้อยลง  ในวันที่เด็กรับประทานยาเราจะฝึกทักษะต่างๆ ที่จำเป็นสำหรับเด็กสมาธิสั้นได้ค่อนข้างง่ายกว่า วันที่เด็กไม่ได้ทานยา  เมื่อทักษะที่เราฝึกให้กับเค้าเกิดขึ้นบ่อยๆจนติดตัว  เคยชินจนกลายเป็นนิสัยที่ดีแล้ว  เราก็มีโอกาสที่จะหยุดยาได้” “ทักษะอะไรบ้างที่ตุ๊กควรฝึกให้เค้าคะ” “หลายอย่างเลยครับ   ทักษะที่สำคัญก็อย่างเช่น ทักษะในการจดจ่อ   ทักษะในการอดทน รอคอย ทักษะในการคิดก่อนทำ  ทักษะในการควบคุมและจัดการกับอารมณ์โกรธอย่างเหมาะสม  ทักษะในการรู้จักแบ่งเวลาและบริหารเวลา  ทักษะในการวางแผนล่วงหน้า  ทักษะในการเล่น  การเข้าสังคม  ทักษะในการจัดระบบระเบียบของสิ่งต่างๆรอบตัว และสำคัญที่สุด คือ ทักษะในการเรียน  การทำงานให้สำเร็จ” “แค่ฟังก็หมดหวังแล้วค่ะหมอ  ตลอดชาตินี้จะฝึกให้เค้าได้หมดมั๊ยเนี่ย” “ก็คงต้องอาศัยเวลา ครับ  ค่อยเป็นค่อยไป  อย่าไปท้อ อย่าไปหมดหวัง  แน่นอนอาจจะต้องมีลุ่มๆ ดอนๆ ล้มลุกคลุกคลาน มีแผลถลอกปอกเปิกบ้าง ก็อย่าเพิ่งหมดกำลังใจ ที่สำคัญคือ ความคงเส้นคงวาของเรา ความสม่ำเสมอ  และการทำตัวเราให้เป็นแบบอย่างที่ดีให้กับเค้า  หาจุดดีในด้านอื่นแล้วส่งเสริมให้คำชม  อ้อ.......อีกอย่างนึงพยายามอย่าให้เค้าดูทีวีหรือเล่นเกมคอมพิวเตอร์นานๆ นะครับ” “อ้าว........เล่นเกมนานๆ  น่าจะเป็นการฝึกให้เค้ามีสมาธิขึ้นไม่ใช่หรือคะ” “ไม่เลยครับ.......ยิ่งเล่นเกมมาก  สมาธิของเด็กเวลาอยู่ในห้องเรียนจะยิ่งสั้นลงครับ” “มีการรักษาด้วยวิธีอื่นที่ไม่ต้องใช้ยามั๊ยครับ  บอกตรงๆ  ผมยังไม่ค่อยอยากให้ลูกกินยาซักเท่าไร” คุณพ่อถามด้วยความหวังที่จะได้ยินหมอให้คำตอบที่ถูกใจคุณพ่อ “นอกจากยาร่วมกับการฝึกทักษะ  ปรับพฤติกรรมแล้ว ยังไม่มีการรักษาภาวะสมาธิสั้นด้วยวิธีอื่นที่ได้ผลดีครับ” “นั่งสมาธิล่ะหมอ  จะช่วยมั๊ยครับ” “การพาเด็กสมาธิสั้นให้ไปนั่งสมาธิโดยให้นั่งหลับตาภาวนาอาจไม่ค่อยได้ประโยชน์นัก  เพราะเด็กจะเบื่อ อึดอัด  ทนไม่ค่อยได้  ถ้าจะฝึกจริงๆ  หมอแนะนำวิธีการฝึกสติ  โดยการกำหนด อิริยบท  กำหนดการเคลื่อนไหว  เช่น การเดินจงกรม  หรือฝึกสมาธิผ่านกิจกรรมที่มีการเคลื่อนไหวไปด้วย  เด็กกลุ่มนี้จะชอบและให้ความร่วมมือมากกว่า” จากคุณ : credor เขียนเมื่อ : 25 มิ.ย. 55 17:18:02

ความคิดเห็นที่ 2 รู้จักเข้าใจเด็กสมาธิสั้น ตอนที่  3 จากหนังสือเข้าใจเด็กสมาธิสั้น  โดย ผศ.นพ. ชาญวิทย์  พรนภดล สาขาวิชาจิตเวชเด็กและวัยรุ่น ภาควิชาจิตเวชศาสตร์ คณะแพทย์ศาสตร์ศิริราช “แล้วพวกสมุนไพร วิตามินต่างๆมีตัวไหนช่วยบ้างมั๊ยคะ” “เท่าที่วิจัยกันมา ยังไม่พบว่ามีตัวไหนช่วยนะครับ   หมอเอง ก็อยากให้มี การค้นพบสมุนไพรไทยที่มีประสิทธิภาพช่วยเด็กเหล่านี้ได้  จะได้ไม่ต้องเสียเงินซื้อยาแพงจากต่างประเทศมาใช้” “กีฬา ดนตรี ศิลปะ  จะช่วยมั๊ยครับ”  คุณพ่อยังพยายามค้นหาวิธีการรักษาด้วยวิธีอื่นนอกจากการใช้ยา “ผมไม่ห้ามนะครับ   ที่คุณพ่อ จะส่งเสริมให้ น้องตุ่มตุ๊ม ได้เรียนดนตรี กีฬา ศิลปะ เป็นสิ่งที่ดีที่ควรทำด้วยซ้ำไป  แต่อย่าคาดหวังว่าสิ่งเหล่านี้จะช่วยให้ตุ่มตุ๊ม หายจากภาวะสมาธิสั้น  ผมเคยมีคุณพ่อท่านหนึ่ง  ลูกชายถูกวินิจฉัยว่าเป็นสมาธิสั้น ตั้งแต่อายุ 6 ขวบ  คุณพ่อพาตะเวนไปเรียนว่ายน้ำ วาดรูป  เปียโน หมดเงินค่าเรียนปีละ 5 หมื่นกว่าบาท ทำอยู่ 3 ปี  หมดเงินไปแสนห้า  การเรียนของลูกก็ไม่ดีขึ้น ลูกเริ่มเบื่อ ไม่อยากไปโรงเรียน เพราะสอบทีไรก็ตกทุกที ขาดความมั่นใจ  ไม่กล้าแสดงออก  จนในที่สุดคุณพ่อตัดใจยอมให้ทานยา  ภายใน 1 ปี  เกรดของลูกเพิ่มจาก 1 กว่าขึ้นมาเป็น 3 กว่า คุณพ่อหมดเงินค่ายา  ค่าหมอไปไม่ถึงหมื่นบาท  แต่อะไรก็ไม่สำคัญเท่ากับการที่คุณพ่อได้เห็นว่าลูกมีความสุขสนุกกับการเรียนมากขึ้น  มีความมั่นใจว่าตัวเองไม่ได้ด้อยกว่าใคร แต่หมอเน้นอีกทีนะครับว่า  ยาอย่างเดียวไม่ใช่คำตอบที่จะแก้ไขทุกสิ่งทุกอย่างของอาการสมาธิสั้น  ต้องใช้ยาร่วมกับการฝึกทักษะต่างๆ ที่จำเป็น การปรับการเลี้ยงดู  ฝึกวินัย  ปรับพฤติกรรม  เด็กจึงจะพัฒนาและมีโอกาสหายได้” “ถ้าผมเลือกที่จะไม่รักษาด้วยยา  ปล่อยทิ้งไว้แบบนี้ เด็กจะเป็นยังไง” “หมอเข้าใจหัวอกคนที่เป็นคุณพ่อคุณแม่ทุกคน  พอเอ่ยชื่อว่าเป็นยา  ทุกคนจะคิดว่าเป็นสารเคมี  แล้วก็จะวิตกกังวล  กับการใส่สารเคมีเข้าไปในตัวลูก  แล้วก็คิดแต่ผลเสียที่จะเกิดขึ้นจากการรับประทานยา แต่ลืมมองอีกแง่มุมนึงว่า  แล้วผลเสียจากการไม่ทานยาล่ะ  จากการตัดโอกาสของเด็กในการรับการรักษาที่มีประสิทธิภาพว่ามีอะไรบ้าง  เด็กสมาธิสั้นที่ถูกปล่อยทิ้งไว้แบบที่เค้าเป็นโดยไม่ได้รับ การรักษา  บางคนโชคดี(ส่วนน้อย)  ปรับตัวหายจากการเป็นสมาธิสั้นได้เอง แต่อีกหลายคน (ส่วนใหญ่ไม่ได้โชคดีแบบนั้น) จะมีชีวิตที่ค่อนข้างน่าสงสาร  คุณพ่อลองนึกภาพเด็กเล็กๆ คนหนึ่งที่ตั้งแต่ตื่นนอนตอนเช้า ก็ถูกพ่อแม่คอยเร่งให้ทำอะไรเร็วๆ  ถูกดุที่มักจะโอ้เอ้ ทำอะไรช้า  พอไปถึงโรงเรียนก็ถูกครูดุเรื่องลืมส่งการบ้าน  ถูกทำโทษ  เพระไม่ได้ตั้งใจเรียนเอาแต่คุย  ทำงานไม่เสร็จ  พอพักกลางวันจะไปเล่นกับเพื่อน  ก็ไม่มีใครให้เล่นด้วย เพราะเพื่อนไม่ชอบนิสัยเล่นแรง  เอาแต่ใจตัวเอง  พอกลับมาถึงบ้านก็ถูกดุเรื่องทำของหายอีกแล้ว  ถูกขู่ถูกตี  เรื่องโอ้เอ้ อิดออด ไม่ยอมทำการบ้าน  จนแม่ต้องหงุดหงิด หัวเสีย พอโกรธคับข้องใจขึ้นมาก็ไปลงกับพี่กับน้อง จนคุณพ่อคุณแม่ต้องมาจัดการอีก เด็กกลุ่มนี้จะถูกปฏิบัติในแงลบ  ถูกดุถูกด่า  ถูกทำโทษตลอดเวลาจากคนรอบข้าง  หากสิ่งเหล่านี้เกิดขึ้นกับเด็กทุกวัน  วันแล้ววันเล่า  ลองนึกดูสิครับว่า จิตใจน้อยๆ ของเค้าจะรู้สึกยังไง” “ก็คงจะเจ็บปวด รู้สึกว่าตัวเองด้อย ไม่มีคุณค่า”  คุณแม่พูดด้วยเสียงอ่อยๆ  ปนด้วยความสงสาร  ขณะที่สายตามองไปที่ตุ่มตุ๊ม  ซึ่งกำลังง่วนอยู่กับการระบายสี “ถูกต้องเลยครับจากการที่หมอดูแลเด็กสมาธิสั้นมาจำนวนมาก หมอเห็นปัญหาของเด็กกลุ่มนี้ที่คล้ายคลึงกันอย่างหนึ่ง คือ การขาดความรู้สึกว่าตัวเองมีดี  มีคุณค่า(self esteem) ซึ่งสิ่งนี้เป็นสิ่งสำคัญมากกับตัวเด็ก เป็นภูมิคุ้มกันต่อปัญหาอารมณ์  ปัญหาพฤติกรรมที่อาจจะเกิดขึ้นเมื่อเด็กเข้าสู่วัยรุ่น เด็กที่มีความรูสึกมีคุณค่าในตัวเองดีมักจะพาตัวเองไปสู่ความสำเร็จ พาตัวเองห่างไกลจากปัญหาต่างๆ เด็กสมาธิสั้นที่ตลอดทั้งชีวิตไม่เคยได้ลิ้มรสความภาคภูมิใจ มักจะหันไปเอาดีด้านอื่น ทำตัวให้เป็นจุดเด่นทางลบ  ทำตัวผิดระเบียบแหกกฎ  คบเพื่อนที่มีปัญหาเหมือนกัน ฝักใฝ่อบายมุข  หนีเรียน  ลองยาเสพติด  แข่งรถซิ่ง  ยกพวกตีกัน  ติดเกม  มีพฤติกรรมรุนแรง  ก้าวร้าว  บางคนซึมเศร้า  วิตกกังวล  สุขภาพจิตเสีย” “อืม......ที่หมอพูดมาก็มีเหตุผลนะ แต่ผมขอปรึกษากันกับแฟนก่อนว่าจะให้น้องตุ่มตุ๊มกินยาดีมั๊ย” “ได้เลยครับ ยินดีเลย ผมแนะนำอยากให้คุณพ่อคุณแม่หาความรู้เกี่ยวกับภาวะสมาธิสั้นเพิ่มเติมให้มากๆ ถ้าภาษาอังกฤษของคุณพ่อคุณแม่แข็งแรงดีก็ลองเข้าไปดู Websites เหล่านี้นะครับ มีข้อมูลดีๆ  เกี่ยวกับสมาธิสั้นอยู่เยอะมาก 1.www.aacap.org/publicat/adhd.cfm 2.www.aacap.org/publications/factsfam/noattent.htm 3.www.chadd.org 4.www.adders.org 5.www.addresources.org 6.www.add.org 7.www.addhelpline.org 8.www.adhd.com “ตุ๊กควรจะไปบอกคุณครูมั๊ยคะว่า ตุ่มตุ๊มเค้าเป็นสมาธิสั้น” “ผมแนะนำว่าควรบอกนะครับ” “ตุ๊กเกรงว่าถ้าบอกไปแล้วครูจะไม่เข้าใจ หาว่าตุ่มตุ๊มปัญญาอ่อน จับไปอยู่กับเด็กพิเศษ แล้วจะไม่สนใจเค้า ทำให้เกิดเป็นปมด้อยกับเค้า” “หมอว่าโอกาสเกิดแบบนั้นคงน้อยกว่า เพราะคุณครูสมัยนี้ รู้จักภาวะสมาธิสั้นดีขึ้น  รู้ว่าเด็กกลุ่มนี้จริงๆ แล้วมีสติปัญญาดี หัวดี เรียนหนังสือได้ดี เมื่อรักษาให้มีสมาธิดีขึ้น  ไม่ใช่ปัญญาอ่อน หรือเรียนอะไรไม่รู้เรื่อง  เด็กสมาธิสั้นบางคนมีสติปัญญา(IQ)สูงกว่าเด็กปกติทั่วไปด้วยซ้ำ เพียงแต่ว่าเค้าป่วยมีภาวะสมาธิสั้น เลยทำให้ประสิทธิภาพการเรียนด้อยลง  มีพฤติกรรมเหมือนไม่สนใจเรียน  เหมือนเป็นเด็กขี้เกียจ  ไม่รับผิดชอบ” “แล้วตุ๊กจะบอกให้คุณครูช่วยตุ่มตุ๊มยังไงได้บ้างคะ” “ขอให้คุณครูช่วยย้ายที่นั่งให้ใหม่  คุณครูควรจัดให้เด็กสมาธิสั้นนั่งอยู่หน้าชั้นเรียน หรือให้ใกล้ครูมากที่สุด เพื่อคุณครูจะได้คอยเตือนเวลาเค้าเริ่มขาดสมาธิลดสิ่งเร้าในห้องเรียนที่จะทำให้เด็กวอกแวกเสียสมาธิ  พยายามชมเมื่อเค้าตั้งใจเรียนและทำอะไรได้ดี  หากสังเกตว่าเด็กเริ่มเบื่อ ยุกยิกขาดสมาธิ  คุณครูควรเรียกให้มาทำกิจกรรมที่สร้างสรรค์ เช่น ช่วยเดินแจกสมุดให้เพื่อน  ลบกระดานดำ  เอาแจกันไปเติมน้ำ ฯลฯ  เด็กกลุ่มนี้ควรให้เวลาในการ สอบนานกว่าเด็กปกติทั่วไป บางรายที่มีอาการมาก คุณครูควรจัดให้สอบเดี่ยวในห้องที่เงียบๆ  หรือมีครูนั่งประกบคอยคุมให้เด็กตั้งใจทำ  เพราะเด็กลุ่มนี้มักจะรีบๆ ทำให้เสร็จ บางทีกามั่วโดยไม่อ่านโจทย์  หลีกเลี่ยงการทำโทษโดยการตี  หรือโดยการประจานให้เด็กเสียหน้า” “ฟังดูก็ไม่น่ายากนะ คุณครูของตุ่มตุ๊มดูจะเป็นคนหัวสมัยใหม่  ใจดี คงจะช่วยตุ่มตุ๊มได้”  คุณแม่พูดด้วยน้ำเสียงที่เปี่ยมด้วยความหวัง “หมอครับ ขอถามหน่อยสิ สมาธิสั้นกับไฮเปอร์ เหมือนกันหรือเปล่า”  คุณพ่อโพล่งขึ้นมานอกประเด็น  นี่แสดงถึงอาการสมาธิสั้นของคุณพ่อเลยนะเนี่ย “จริงๆแล้วก็คือภาวะเดียวกันครับ  เด็กสมาธิสั้นส่วนใหญ่จะมีอาการไฮเปอร์แอคทิฟ(hyperactive) คือ ยุกยิก อยู่ไม่นิ่ง  แต่ประเภทขาดสมาธิอย่างเดียว เด็กกลุ่มนี้มักจะพบบ่อยในเด็กผู้หญิง  ปัญหาที่พบคือ  เด็กมักจะเหม่อบ่อยๆ  ใจลอย  ขาดสมาธิ  วอกแวกง่าย  ชอบฝันกลางวัน ทำงานไม่เสร็จ ไม่เป็นระเบียบ  ลืมโน่นลืมนี่  ทำของหายบ่อยๆ มักจะโอเอ้  ทำอะไรช้า ต้องมีคนคอยเรียกคอยกระตุ้นอยู่เรื่อยๆ  มักจะมีฉายาว่า “คุณเหญิงเอ้อระเหย”  เพราะไม่ค่อยกระตือรือร้น  ไม่ค่อยรักษาเวลา  บางคนชอบหมกงาน   ผัดวันประกันพรุ่ง  ไม่ยอมทำงานที่ครูให้ซักที  ครูมักจะตั้งฉายาให้ว่าเป็น  “คุณชายห่อหมก”  เพราะฉะนั้นผลการเรียนของเด็กสมาธิสั้นมักจะออกมาไม่ค่อยดี(ยกเว้นเด็กสมาธิสั้นที่ IQ สูงกว่าปกติ)  เพราะมักจะลืมทำงานส่ง  หรือพอทำเสร็จก็มักจะลืมส่ง  ทำให้ไม่มีคะแนนเก็บ” “แล้วสมาธิสั้นกับออทิสติกล่ะ เป็นโรคเดียวกันรึเปล่า” “เป็นคนละโรคกันเลยครับ  เด็กออทิสติกคือ เด็กที่มีความบกพร่องของพัฒนาการทางภาษาและสังคม  เด็กมักจะมีโลกส่วนตัว  ไม่ค่อยมองหน้า  ไม่สบตา  เรียบไม่ค่อยหัน  ไม่ทำตามคำสั่ง  แยกตัว  เก็บตัว เล่นคนเดียว พูดจากให้ภาษาแปลกๆ  มีพฤติกรรมซ้ำๆ  หมกมุ่นกระตุ้นตัวเอง  เนื่องจากเด็กออทิสติกหลายคนมีอาการซนอยู่ไม่นิ่ง  สมาธิสั้นร่วมด้วย หมอเลยไม่แปลกใจที่มีหลายคนเข้าใจผิดคิดว่า  สมาธิสั้นกับออทิสติกเป็นโรคเดียวกัน  ซึ่งจริงๆเป็นคนละโรคครับ” “ไม่ทราบว่าคุณพ่อคุณแม่มีคำถามอะไรอีกมั๊ยครับ” “ไม่มีแล้วครับ นี่ผมอยู่คุยได้นานผิดปกตินะเนี่ย ปกติไม่ถึงครึ่งชั่วโมง  ผมจะตัดบทแล้ว หาเรื่องเดินออกไปจากห้องแล้ว” ไม่แปลกใจเลย ไม่ต้องบอกหมอก็รู้ “เดี๋ยวตุ๊กกับแฟนจะปรึกษากันเรื่องการกินยา ว่าจะให้น้องตุ่มตุ๊มกินยาดีมั๊ย    ถ้าตกลงกันยังไงแล้วจะโทรมานัดคุณหมอใหม่นะคะ” “แก่อย่างผมนี่ ถ้ารักษาตอนนี้ทันมั๊ยหมอ”  คุณพ่อถามทีเล่นทีจริง แหมนึกว่าจะไม่ถามซะแล้ว “ก็ยังรักษาได้อยู่ครับ  แต่คงไม่หาย ยาคงช่วยบรรเทาอาการ ช่วยคุมอารมณ์ ช่วยให้ทำงานได้อย่างมีประสิทธิภาพขึ้นระดับนึง” “อ้าว....ตุ่มตุ๊ม   สวัสดีคุณหมอเร็วครับ”  คุณแม่เรียกให้ตุ่มตุ๊มลากลับ “สวัสดีครับ คุณหมอแซนด์วิช” “ชาญวิทย์ค่ะ ไม่ใช่ แซนด์วิช”  คุณแม่พยายามเรียกให้ตุ่มตุ๊มพูดใหม่ “ก็ผมจะเรียกคุรหมอว่าคุณหมอแซนด์วิช ฮิ....ฮิ....แซนด์วิช” ตุ่มตุ๊มพูดด้วยน้ำเสียงทะเล้น ปนเสียงหัวเราะ ก่อนจะเดินออกไปจากห้องตรวจ  ฮึ่ม....ดื้อซะไม่มี  น่าจะจับมาดึงแก้มยุ้ยเล่นข้างละ 20 ที “บ๊ายบาย  ตุ่มตุ๊ม” ผมเองหวังในใจว่า คุณพ่อคุณแม่คงจะตัดสินใจได้ถูกต้องและเลือกหนทางที่ดีที่สุดในการช่วย ตุ่มตุ๊มให้หลุดพ้นจากภาวะสมาธิสั้น  ไม่ว่าสิ่งนั้นจะเป็นอะไรเพียง เพราะผมไม่อยากเห็นเด็กที่ฉลาด  น่ารัก  ที่น่าจะมีอนาคตที่ดีคนหนึ่ง  ซึ่งบังเอิญเป็นสมาธิสั้น  ต้องกลายเป็นเด็กที่มีสภาพจิตใจที่ย่ำแย่  ยับเยิน  จากการถูกประณาม  ในสิ่งที่ตัวเค้าเองไม่อยากเป็น และควบคุมมันไม่ได้  เท่านั้นเอง เกณฑ์ในการวินิจฉัย(Diagnostic Criteria) โรคสมาธิสั้น ตาม DSM-IV-TR Criteria ของ American Psychiatric Association A.  ผู้ป่วยมีอาการอย่างน้อย 6 อาการขึ้นไป  ในข้อ ก หรือ ข้อ ข  เป็นเวลานานติดต่อกันอย่างน้อย 6 เดือน ก.  อาการขาดสมาธิ (Inattentive Symptoms) 1.  ไม่สามารถจดจำรายละเอียดของงานที่ทำได้ หรือทำผิดเนื่องจากขาดความรอบคอบ 2.  ไม่มีสมาธิในการทำงาน หรือการเล่น 3.  ไม่สนใจฟังคำพูดของผู้อื่น  หรือดูเหมือนไม่ฟังเวลาพูดด้วย 4.  ไม่สามารถตั้งใจฟัง  และเก็บรายละเอียดของคำสั่ง ทำให้ทำงานในห้องเรียน หรืองานบ้านไม่เสร็จ(ต้องไม่เกิดจากพฤติกรรมดื้อต่อต้านของเด็ก หรือไม่ได้เกิดจากการที่เด็กไม่เข้าใจคำสั่ง) 5.  ทำงานไม่เป็นระเบียบ 6.  ไม่เต็มใจ หรือหลีกเลี่ยงการทำงานที่ต้องใช้ความคิด (เช่นทำงานในห้องเรียนหรือทำการบ้าน) 7.  ทำของใช้ส่วนตัว หรือของที่จำเป็นสำหรับงานหรือการเรียนหายอยู่บ่อยๆ 8.  วอกแวกง่าย 9.  ขี้ลืมบ่อยๆ  ในกิจวัตรประจำวันที่ต้องทำเป็นประจำ ข.  อาการซุกซน/หุนหันพลันแล่น(Ayperactivity/impulsivity symptoms) 1.  ยุกยิก  อยู่ไม่สุข  ชอบขยับมือและเท้าไปมา 2.  ชอบลุกจากที่นั่งเวลาอยู่ในห้องเรียน  หรือในสถานที่ที่เด็กจำเป็นต้องนั่งเฉยๆ 3.  ชอบวิ่ง  หรือปีนป่ายสิ่งต่างๆ  (ในวัยรุ่นหรือผู้ใหญ่อาจเป็นเพียงความรู้สึกกระวนกระวายใจ) 4.  ไม่สามารถเล่นเงียบๆ หรือทำกิจกรรมเงียบๆ ได้ 5.  เคลื่อนไหวอยู่ตลอด  เหมือนเครื่องยนต์  ที่เดินเครื่องอยู่ตลอดเวลา 6.  พูดมาก  พูดไม่หยุด 7.  ชอบโพล่งคำตอบเวลาครูหรือพ่อแม่ถาม โดยที่ยังฟังคำถามไม่จบ 8.  ไม่ชอบการเข้าคิว  หรือการที่ต้องรอคอย 9.  ชอบขัดจังหวะ  หรือสอดแทรกเวลาผู้อื่นกำลังคุยกัน  หรือแย่งเพื่อนเล่น B.  อาการต้องเกิดขึ้นก่อนอายุ 7 ปี C.  อาการปรากฎ ในสถานการณ์ หรือสถานที่อย่างน้อย 2 แห่งขึ้นไป เช่นที่โรงเรียน(หรือที่ทำงาน) และที่บ้าน D.  อาการจำเป็นต้องรบกาวนการเรียน การเข้าสังคม หรืออาชีพการงานอย่างชัดเจน E.  อาการโรค Pervasive Developmental Disorder, Schizophrenia, Psychotic Disorder, Mood Disorder, Anixety Disorder, Dissociative Disorder หรือ Personality Disorder ไม่ได้เกิดขึ้นเนื่องจากผู้ป่วยกำลังป่วยด้วยโรคทางจิตเวชอื่นๆ   เช่น จากคุณ : credor เขียนเมื่อ : 25 มิ.ย. 55 17:18:19

ความคิดเห็นที่ 3 รู้จักเข้าใจเด็กสมาธิสั้น ตอนที่  4 จากหนังสือเข้าใจเด็กสมาธิสั้น  โดย ผศ.นพ. ชาญวิทย์  พรนภดล สาขาวิชาจิตเวชเด็กและวัยรุ่น ภาควิชาจิตเวชศาสตร์ คณะแพทย์ศาสตร์ศิริราช ประสบการณ์บางส่วนของคุณพ่อคุณแม่ หลังจากที่ลูกได้เข้ารับการรักาาภาวะสมาธิสั้น “บ้านสงบขึ้นเยอะเลย  ไม่มีเสียงเอ็ดเสียงตวาดจากคุณพ่อคุณแม่  พ่อแม่ลูกเข้าใจกันมากขึ้น  ลูกน่ารักขึ้นมาก  วันๆมีแต่คำชมให้กับเค้า  เมื่อก่อนนี้พอเจอหน้ากันแป๊บเดียวก็จะทะเลาะกันเถียงกันแล้ว เราก็คอยแต่จ้องจะจับผิดเค้า  ดุเค้า  ว่าเค้า  ในบ้านร้อนไปหมด  ทุกคนเครียดกันไปหมด  เดี๋ยวนี้ดีขึ้นมากค่ะ” “ลูกชายผมเรียนดีขึ้นมากครับ  เมื่อก่อนนี้กินบ๊วยทุกครั้งที่สอบ  เดี๋ยวนี้อยู่ในระดับแนวหน้าของห้อง  มั่นใจขึ้น  กล้าแสดงออกมากขึ้น  ไม่เหมือนเมื่อก่อนที่ไม่กล้าทำอะไรเลยชอบบ่นว่าตัวเองโง่  ตัวเองไม่เก่ง  เดี๋ยวนี้ไม่ได้ยินคำพูดเหล่านั้นเลย  เค้าภูมิใจในตัวเองมากที่เรียนดีขึ้น” “รับผิดชอบขึ้นเยอะค่ะ  ไม่ต้องเรียให้ทำการบ้าน ถึงเวลาเค้าก็หยิบขึ้นมาทำเอง  เวลาทำก็ตั้งใจทำประเดี๋ยวเดียวก็เสร็จ  ไม่ต้องคอยนั่งประกบ  ไม่ต้องคอยเอาไม้เรียวขู่ให้ทำเหมือนเมื่อก่อน  ตอนเย็นๆ เค้าก็มีเวลาเล่นมากขึ้น  เราก็มีเวลาส่วนตัวมากขึ้น” “คุณครูบอกว่า อยู่โรงเรียน เดี๋ยวนี้ตั้งใจเรียนขึ้น ไม่เดินไปเดินมา นั่งติดที่ได้แล้ว   ก่อนหน้านี้ครูบอกว่าเกือบจะเอาเชือกมาผูกให้ตัวติดกับเก้าอี้ไว้แล้ว  เพราะเค้าจะเดินตลอด  ลุกไปเหลาดินสอชั่วโมงละ 10 กว่าหน  ขอนุญาตไปเข้าห้องน้ำทุกชั่วโมง  ไปทีนึงก็หายไปเกือบครึ่งชั่วโมง  เดี๋ยวนี้อยู่ติดห้องได้แล้ว” “เพื่อนๆ แปลกใจว่า โจ เค้าไปทำอะไรมาถึงได้เปลี่ยนไป เมื่อก่อนเป็นขาโจ๋ประจำห้อง  คอยแกล้งคนโน้นหาเรื่องคนนี้เป็นประจำ  จนไม่มีใครอยากเล่นด้วย  เดี๋ยวนี้รู้จักรอคอย  รู้จักระงับอารมณ์ ไม่หุนหันพลันแล่น  ไม่ก้าวร้าวเหมือนเมื่อก่อน  กลับมาบ้านก็มาบอกว่า แม่ๆ เดี๋ยวนี้หนูมีเพื่อนแล้ว เพื่อนเค้ายอมให้หนูเล่นด้วยแล้ว  พอเราได้ยินเราก็น้ำตาไหลเลยที่เห็นเค้าเป็นที่ยอมรับของเพื่อนๆ มีความสุขขึ้น” “ลายมือสวยขึ้นมาก อ่านรู้เรื่อง เมื่อก่อนนี้ เละ เป็นไก่เขี่ย   สกปรกเลอะเทอะไปหมด   จดงานกลับมาได้ครบ ไม่ค่อยแหว่งเหมือนเมื่อก่อน  เดี๋ยวนี้กลับมาถึงบ้านก็พอเล่าได้ว่าวันๆ ได้เรียนอะไรมาบ้าง  เมื่อก่อนนี้ถามว่าไปเรียนอะไรมาก็ตอบไม่ได้วักกะอย่าง เหมือนไปแต่ตัวแต่ไม่ได้เอาใจไปเรียนด้วย” “เค้ามีความสุขกับการไปโรงเรียนมากขึ้น ตอนเช้าๆ จะกระตือรือร้น  แต่งตัวอย่างรวดเร็วกลัวจะไปโรงเรียนสาย เมื่อก่อนนี้เหรอไม่ค่อยจะยอมไปโรงเรียนหรอก ต้องฉุดกระชากลากถูกันทุกเช้า  ร้องไห้ขอไม่ไปโรงเรียน บอกว่า ครูชอบตี  ชอบด่า หาว่าโง่  เพื่อนๆ ก็ดูถูก  ล้อว่าเป็นปัญญาอ่อน  ตั้งแต่มารักษาเค้าก็ดีขึ้นเรื่อยๆ  ครูก็เข้าใจเค้ามากขึ้น  ช่วยปรับช่วยเราดูแลเค้าเรื่องการเรียน  ก็ดีใจที่เราตัดสินใจรีบพาเค้ามารักษาได้เร็ว  ถ้าช้ากว่านี้ก็ไม่รู้จะเกิดอะไรขึ้น” จากคุณ : credor เขียนเมื่อ : 25 มิ.ย. 55 17:18:37

ความคิดเห็นที่ 4 รู้จักเข้าใจเด็กสมาธิสั้น ตอนที่  5 จากหนังสือเข้าใจเด็กสมาธิสั้น  โดย ผศ.นพ. ชาญวิทย์  พรนภดล สาขาวิชาจิตเวชเด็กและวัยรุ่น ภาควิชาจิตเวชศาสตร์ คณะแพทย์ศาสตร์ศิริราช พ่อแม่ควรปรับตัวอย่างไรในการช่วยเหลือเด็กที่เป็นโรคสมาธิสั้น 1.  พ่อแม่ควรปรับทัศนคติที่มีต่อเด็กให้เป็นบวก  พ่อแม่ต้องเข้าใจก่อนว่าโรคสมาธิสั้นเป็นความผิดปกติของการทำงานของสมอง  พฤติกรรมที่ก่อให้เกิดปัญหาของเด็กไม่ได้เกิดขึ้นจากความตั้งใจที่จะก่อกวนให้เกิดปัญหา แต่เกิดขึ้นเนื่องจากเด็กไม่สามารถควบคุมตนเองได้ 2.  พ่อแม่ควรใช้เทคนิคการปรับพฤติกรรมที่ไม่ทำลายความรู้สึกมีคุณค่าในตัวเองของเด็กให้ลดลง 3.   มีการจัดทำตารางเวลาให้ชัดเจนว่ากิจกรรมในแต่ละวันที่เด็กต้องทำมีอะไรบ้าง ตั้งแต่ตื่นนอนจนกระทั่งเข้านอน 4.  จัดหาสถานที่ที่เด็กสามารถใช้ทำงาน ทำการบ้าน อ่านหนังสือ โดยไม่มีใครรบกวน  และไม่มีสิ่งที่จะมาทำให้เด็กเสียสมาธิ  เช่น ทีวี  วีดีโอเกม หรือของเล่นอยู่ใกล้ๆ 5.  ถ้าเด็กวอกแวกง่ายมากหรือหมดสมาธิง่าย ผู้ใหญ่ควรนั่งประกบอยู่ด้วยระหว่างทำงาน หรือทำการบ้าน  เพื่อคอยกระตุ้นหรือเตือนให้เด็กทำงานได้อย่างต่อเนื่องจนเสร็จ 6.  ลดเวลาของเด็กในการดูทีวี  เล่นวิดีโอเกม เกมคอมพิวเตอร์ให้เหลือน้อยที่สุดเท่าที่จะทำได้  เด็กที่ดูทีวี หรือเล่นเกมมากเกินไปจะทำให้สมาธิสั้นมากยิ่งขึ้น  และไม่สนใจการเรียน 7.  ส่งเสริมให้เด็กเล่นกีฬา หรือทำกิจกรรมกลางแจ้งเพื่อให้เด็กใช้พลังงานที่มีเหลือเฟือในทางสร้างสรรค์ 8.  พ่อแม่และบุคคลอื่นในบ้าน  ต้องพยายามควบคุมอารมณ์  อย่าตวาดตำหนิเด็ก หรือลงโทษทางกายอย่างรุนแรง  เมื่อเด็กกระทำผิด  ควรมีการตั้งกฎเกณฑ์ไว้ล่วงหน้าว่า  เมื่อเด็กทำผิดจะมีการลงโทษอย่างไรบ้าง การใช้ความรุนแรงกับเด็กสมาธิสั้นมี โอกาสทำให้เด็กสมาธิสั้นเติบโตขึ้นมาเป็นเด็กที่ก้าวร้าว  และใช้ความรุนแรงในการแก้ไขปัญหา 9.  การลงโทษควรใช้วิธีจำกัดสิทธิต่างๆ เช่น งดดูทีวี  งดเล่นเกม  งดเที่ยวนอกบ้าน  งดขี่จักรยาน  หักค่าขนม เป็นต้น 10.  ควรให้คำชม รางวัลเล็กๆ น้อยๆ เวลาที่เด็กทำพฤติกรรมที่พึงประสงค์  เพื่อเป็นการสร้างแรงจูงใจให้เด็กทำพฤติกรรมที่ดี 11.  ทำตัวเองให้เป็นตัวอย่างที่ดีแก่เด็ก  เช่น ความมีระเบียบ รู้จักรอคอย  ความสุภาพ  รู้จักกาลเทศะ  หลีกเลี่ยงการใช้ความรุนแรงต่างๆ เป็นต้น 12.  เวลาสั่งให้เด็กทำงานอะไร  ควรให้เด็กพูดทวนคำสั่งที่พ่อแม่เพิ่งสั่งไปทันที  เพื่อให้มั่นใจว่าเด็กได้ฟังคำสั่งและเข้าใจว่าพ่อแม่ต้องการให้ เขาทำอะไร 13.  พยายามสั่งทีละคำสั่ง ทีละขั้นตอนใช้คำสั่งที่สั้น กระชับและตรงไปตรงมา 14.  ไม่ควรบ่นจู้จี้จุกจิก ถึงพฤติกรรมที่ไม่ดีของเด็กในอดีต 15.  หากเด็กทำผิด พ่อแม่ควรเด็ดขาด เอาจริง คำไหนคำนั้น ลงโทษเด็กตามที่ได้ตกลงกันไว้โดยไม่ใจอ่อน  มีความคงเส้นคงวาในการปรับพฤติกรรม 16.  พยายามมองหาข้อดี ปมเด่นของเด็ก และพูดย้ำให้เด็กเห็นข้อดีของตัวเองเพื่อให้เด็กเกิดกำลังใจที่จะประพฤติตัวดี  และเกิดความรู้สึกมีคุณค่าในตัวเอง 17.  พยายามสอนให้เด็กคิดก่อนทำ เช่นให้เด็ก “นับ 1 ถึง 5” ก่อนที่จะทำอะไรลงไป “หยุด....คิดก่อนทำนะจ๊ะ...”  พูดให้เด็กรู้ตัว  รู้จักคิดถึงผลที่จะตามมาจากการกระทำต่างๆของเด็ก  สอนให้เด็กรู้จักเอาใจเขามาใส่ใจเราก่อนที่จะทำอะไรลงไป 18.  หากเด็กมีพฤติกรรมดื้อไม่เชื่อฟัง  หลีกเลี่ยงการบังคับหรือออกคำสั่งตรงๆ กับเด็ก  แต่ใช้วิธีบอกกับเด็กว่า เขามีทางเลือกอะไรบ้าง  โดยทางเลือกทั้งสองทางนั้นเป็น ทางเลือกที่พ่อแม่กำหนดขึ้น เช่น หากต้องการให้เด็กเริ่มต้นทำการบ้าน  แทนที่จะสั่งให้เด็กทำการบ้านตรงๆ อาจพูดว่า “เอาละ ได้เวลาทำการบ้านแล้ว....หนูจะทำภาษาไทยก่อน หรือว่าจะทำเลขก่อนดีจ๊ะ” 19.กำหนดช่วงเวลาในแต่ละวันที่จะฝึกให้เด็กทำอะไรเงียบๆ ที่ตัวเองชอบ อย่าง  “จดจ่อ”และมีสมาธิ”  โดยพ่อแม่ต้อง หาห้องหรือมุมใดมุมหนึ่งในบ้านที่สงบ  ไม่มีสิ่งเร้ามากนัก ให้เด็กได้เข้าไปทำงานหรือทำกิจกรรมที่ต้องใช้สมาธิคนเดียวเงียบๆ โดยในวันแรกอาจจะ เริ่ม ที่ 15 นาทีก่อน  แล้วจึงเพิ่มเวลาให้นานขึ้นเรื่อยๆ ให้คำชม และรางวัลเมื่อเด็กทำได้สำเร็จ 20.     ส่งเสริมกิจกรรมที่เด็กชอบหรือทำได้ดี เช่น กีฬา ดนตรี หรือศิลปะ  เพื่อช่วยให้เด็กรู้สึกดีต่อตนเอง เกิดความมั่นใจ ภาคภูมิใจในตนเอง  และเป็นการผ่อนคลายความเครียดของเด็กกลุ่มนี้ที่มักจะมีต่อการเรียน     คุณครูจะช่วยเหลือเด็กที่เป็นโรคสมาธิสั้นได้อย่างไรบ้าง 1.  จัดเด็กให้นั่งหน้าชั้นหรือใกล้ครูให้มากที่สุด เพื่อครูจะได้เตือนเด็กให้กลับมาตั้งใจเรียน  เมื่อสังเกตว่าเด็กเริ่มขาดสมาธิ  นอกจากนี้ควรให้เด็กนั่งอยู่ในตำแหน่งที่ถูกห้อมล้อมด้วยเด็กเรียบร้อยที่ไม่คุยในระหว่างเรียน 2.  จัดให้เด็กนั่งอยู่กลางห้อง หรือให้ไกลจากประตูหน้าต่าง เพื่อลดโอกาสที่เด็กจะถูกทำให้วอกแวกโดยสิ่งต่างๆ ที่อยู่ในและนอกห้องเรียน 3.  เมื่อเด็กหมดสมาธิจริงๆ ควรจัดกิจกรรมที่เปลี่ยนอิริยาบท และเป็นกิจกรรมสร้างสรรค์ ให้เด็กทำ เช่น มอบหมายหน้าที่ให้ช่วยครูเดินแจกสมุดให้เพื่อนๆ ในห้อง ลบกระดานดำ  เติมน้ำใส่แจกัน  เป็นต้น ก็จะช่วยลดความเบื่อของเด็กลง  และทำให้เรียนได้นานขึ้น 4.  ให้คำชมเชย หรือรางวัลเล็กๆน้อย เมื่อเด็กปฏิบัติตัวดี  หรือทำสิ่งที่เป็นประโยชน์ 5.  คิดรูปแบบวิธีเตือนหรือเรียกให้เด็กกลับมาสนใจบทเรียน โดยไม่ทำให้เด็กเสียหน้า เช่น เคาะที่โต๊ะเด็ก แตะไหล่เด็ก  เป็นต้น 6.  เขียนการบ้าน หรืองานที่เด็กต้องทำในชั้นเรียนให้ชัดเจนบนกระดานดำ  พยายามสั่งงานด้วยวาจาให้น้อยที่สุด 7.  หากจำเป็นต้องสั่งงานด้วยวาจา ควรหลีกเลี่ยงการสั่งพร้อมกันทีเดียวหลายๆ คำสั่ง ควรให้เวลาให้เด็กทำเสร็จทีละอย่างก่อนให้คำสั่งต่อไป  หลังจากให้คำสั่งแก่เด็ก ควรถามเด็กด้วยว่า ครูต้องการให้เด็กทำอะไร เพื่อเป็นการตรวจสอบว่าเด็กรับทราบ  และเข้าใจคำสั่งอย่างถูกต้อง 8.  ตรวจสมุดงานของเด็กเพื่อให้แน่ใจว่า เด็กจดงานได้ครบถ้วน 9.  ในกรณีที่เด็กมีสมาธิสั้นมาก  ควรลดระยะเวลาการทำงานให้สั้นลง   โดยให้เด็กพยายามทำงานให้เสร็จทีละอย่าง  และแต่ละอย่างใช้เวลาไม่นานมากนัก  พยายามเน้นในเรื่องความรับผิดชอบทำงานให้เสร็จ 10.  หลีกเลี่ยงการใช้วาจาตำหนิ ประจาน ประณาม ที่ทำให้เด็กอับอายขายหน้า  และไม่ลงโทษเด็กด้วยความรุนแรง (เช่นการตี)  หากเป็นพฤติกรรมจากโรคสมาธิสั้น  เช่น ซุ่มซ่ามทำของเสียหาย  หุนหันพลันแล่น เพราะเด็กมีความลำบากในการคุมตัวเองจริงๆ แต่ควรเตือน และสอนอย่างสม่ำเสมอว่าพฤติกรรมใดไม่เหมาะสม  และพฤติกรรมที่เหมาะสมคืออะไร  เปิดโอกาสให้เด็กได้แก้ไขด้วยตนเอง  เช่น เก็บของเข้าที่ใหม่ ชดใช้ของที่เสียหาย 11.  ใช้การตัดคะแนน  งดเวลาพัก  ทำเวร หรืออยู่ต่อหลังเลิกเรียน (เพื่อทำงานที่ค้างอยู่ให้เสร็จ)  เมื่อเด็กทำความผิด 12.  พยายามมีทัศนคติเชิงบวกต่อเด็ก มองหาจุดดีของเด็ก  และสนับสนุนให้เด็กได้แสดงออกถึงข้อดี  หรือความสามารถของตัวเอง 13.  พยายามสร้างบรรยากาศที่เข้าใจและ  เป็นกำลังใจให้เด็กพยายามปรับปรุงตัวเองให้ดีขึ้น 14.  ให้ความช่วยเหลือด้านการเรียนเป็นพิเศษ  เนื่องจากเด็กที่เป็นโรคสมาธิสั้น  มักจะมีปัญหาการเรียนร่วมด้วย 15.  เด็กที่เป็นโรคสมาธิสั้น ควรได้รับการสอนแบบ “ตัวต่อตัว”   เนื่องจาก ครู สามารถควบคุมให้ เด็กมีสมาธิ  และสามารถยืดหยุ่นการเรียนการสอนให้เข้ากับความพร้อมของเด็กได้ดีกว่า 16.  ฝึกให้จัดระเบียบการเรียน การทำตามคำสั่ง การตรวจทบทวนผลงาน  การจดบันทึกและการใช้เวลาอย่างมีประสิทธิภาพ 17.  ครูควรให้เวลาที่ใช้ในการ สอบ สำหรับเด็กที่เป็นโรคสมาธิสั้นนานกว่าเด็กปกติ 18.  เด็กอาจมีปัญหาการปรับตัวเข้ากับเพื่อน  เพราะเด็กมักจะใจร้อน  หุนหัน เล่นแรง  ในช่วงแรกอาจต้องอาศัยคุณครูช่วยให้คำตักเตือน  แนะนำด้วยท่าทีที่เข้าใจ เพื่อให้เด็กปรับตัวได้ และเข้าใจกฎเกณฑ์การอยู่ร่วมกับผู้อื่น 19.  เด็กที่มีสมาธิบางครั้งเพียงใช้การบอกเรียก หรืออธิบายอย่างเดียวเด็กอาจไม่ฟัง หรือไม่ทำตาม  ครูควรเข้าไปหาเด็กและใช้การกระทำร่วมด้วย  เพื่อให้เด็กมีพฤติกรรมตามที่ครูต้องการ  เช่น เมื่อต้องการให้เด็กเข้ามาในห้องเรียน หากใช้วิธีเรียกประกอบกับการโอบหรือจูงตัวเด็กด้วย จะได้ผลดีกว่าเรียกเด็กอย่างเดียว 20.  ในกรณีที่แพทย์จ่ายยาสมาธิให้เด็กรับประทานในมื้อเที่ยง  เด็กที่เป็นโรคสมาธิสั้นมีโอกาสสูงที่จะลืมรับประทานยา  ครูสามารถช่วยได้โดยคอยเตือนให้เด็กรับประทานยา หรือให้เด็กฝากยาไว้กับครู และกำชับให้เด็กมารับยาจากครูไปรับประทาน 21.  ติดต่อผู้ปกครองของเด็กอย่างสม่ำเสมอเพื่อรายงานเกี่ยวกับพฤติกรรมของเด็ก จากคุณ : credor เขียนเมื่อ : 25 มิ.ย. 55 17:18:54

ความคิดเห็นที่ 5 ไม่แน่ใจว่ามีคนแชร์หรือยัง พอดีอ่านเจอเห็นว่ามีประโยชน์ ถ้าแม่ๆเห็นว่ากระทู้ดี ชอบโหวตเก็บเข้าคลังกระทู้ด้วยครับ จากคุณ : credor เขียนเมื่อ : 25 มิ.ย. 55 17:20:14

ความคิดเห็นที่ 6 ขอบคุณมากค่ะ จากคุณ : Pruun เขียนเมื่อ : 25 มิ.ย. 55 18:09:44

ความคิดเห็นที่ 7 thank you ka จากคุณ : มาม่าน้ำข้น เขียนเมื่อ : 25 มิ.ย. 55 21:37:02

ความคิดเห็นที่ 8 ยาวจัง แต่ก็อ่านคะ ขอบคุณที่เอามาโพสนะคะ จากคุณ : Mrs. J (Freedom and Justice) เขียนเมื่อ : 26 มิ.ย. 55 00:07:10

ความคิดเห็นที่ 9 กระทู้นี้สุดยอดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดไปเลยค่ะ ขอบคุณเจ้าของกระทู้มากๆเลยค่ะ ขอบคุณจากใจจริงๆค่ะ มันมีประโยชน์มากมายจริงๆ แถมมีรายละเอียดดีมากๆเลยค่ะ โหวตตตตตตตตตตตตตต ค่ะ ปล ขอบคุณเจ้าของกระทุ้ที่สละเวลา พิมข้อความยาวๆ (ยาวมากกกก) คงไม่ต่ำกว่า 2ชมแน่ๆเลยค่ะ จากคุณ : แม่บ้านครอว์ฟอร์ด เขียนเมื่อ : 26 มิ.ย. 55 00:33:11

ความคิดเห็นที่ 10 ไม่รู้ทำไม...อ่านแล้วไม่ชอบหมอคนนี้...ฮีช่างตัดสินคนอื่นไปหมด  ไม่น่ารัก จากคุณ : บ้านดอกชวนชมสารพัดสี เขียนเมื่อ : 26 มิ.ย. 55 01:10:15

ความคิดเห็นที่ 11 ขอบคุณ จขกท ค่ะ มีประโยชน์มากๆเลย จะได้สังเกตุอาการลูกแต่เนิ่น เพื่อก่รรักษาที่ถูกต้อง ขอบคุณอีกครั้งค่ะ จากคุณ : แม่เจ้าอ้วน เขียนเมื่อ : 26 มิ.ย. 55 02:00:48

ความคิดเห็นที่ 12 เรานั่งอ่านตั้งแต่ต้นเลยค่ะ พฤติกรรมเหมือนลูกชายคนโต แต่ตอนนี้เค้าดีขึ้นเยอะมาก เพราะ ม.1 แล้ว สมัยก่อนนิสัยเดียวกันกับที่เล่ามาเลยค่ะ ช่วงเริ่มโตตั้งแต่ 8 ขวบมานี่ ไม่มีการตีเลยค่ะ แต่ทำโทษให้ขัดห้องน้ำ ทำงานบ้าน ยึดทีวี ยึดเกมส์แทน เริ่มให้เค้าจัดระเบียบชีวิตประจำวันแบบเป็นระบบ ตอนนี้ดีขึ้นมาพอสมควร เรื่องสมาธิ จากคุณ : PHaTthiTA เขียนเมื่อ : 26 มิ.ย. 55 09:08:37

ความคิดเห็นที่ 13 โหวต ค่ะ อ่านแค่บทแรก ก็ขำกร๊ากก เลย อาการเดียวกับตัวแสบที่บ้านเลยค่ะ อายุเท่ากันเลยด้วย ได้รับมอบหมายหน้าที่เหมือนกันด้วย คุณครูให้เป็นรองหัวหน้า ลูกชายภูมิใจมาก ทำหน้าที่คอยจดชื่อเพื่อนที่ชอบคุย เล่นแรงๆ คุณครูบอกว่า ทำหน้าที่ได้ดีมาก เพราะจดชื่อเพื่อนมาเต็มเลย แต่ไม่มีชื่อตัวเองเลย ทั้งๆที่ ตัวเองส่งเสียงดังที่สุดในห้อง การเรียนก็เหมือนกัน เป็นเด็กสมองดี เข้าใจอะไรง่าย ถามอะไร จะแย่งตอบตลอด  แต่ผลสอบออกมากลับทำไม่ดี แต่กรณีลูกเรา เราพาไปหาหมอตั้งแต่ตอน 5 ขวบแล้วค่ะ เนื่องจากหมอที่ไปหาประจำ เค้าแนะนำ เพราะเห็นว่า ลูกเราซนมาก เวลาไปหาหมอที่ไร จะเข้าไปเล่นอุปกรณ์ของหมอ ลื้อนู้น ลื้อนี้ไม่หยุด ตอนนี้ก็ทานยาเหมือนกันค่ะ อาการข้างเคียงก็ไม่มีผลอะไรนะค่ะ ทำให้เรียนดีขึ้นด้วย แต่ถามว่าซนไหม ก็ซนเหมือนเดิมค่ะ แต่น้อยกว่าเดิม คือ พูดแล้วฟังมากขึ้นค่ะ จากคุณ : miniji เขียนเมื่อ : 26 มิ.ย. 55 09:50:24

ความคิดเห็นที่ 14 อ่านแล้วใช่เลย เหมือนกันมากกกก เหมือนกันทุกอย่าง กับชีวิตตัวเองตอนนี้ ทั้งตุ่มตุ้มและคุณพ่อ ขอบคุณจขกท.มากคะ จากคุณ : โมลลาโย เขียนเมื่อ : 26 มิ.ย. 55 09:54:47

ความคิดเห็นที่ 15 ขอบคุณ จขกท. ค่ะที่นำมาแชร์ กำลังทุกข์ใจกับลูกที่เป็นโรคนี้อยุ่ ค่อยคลายความเครียด ความกังวล ไปได้บ้างค่ะ ขอบคุณอีกครั้งค่ะ จากคุณ : สักวัน ความดีต้องปรากฏ เขียนเมื่อ : 26 มิ.ย. 55 10:39:03

ความคิดเห็นที่ 16 ถ้ามีอาการเพียงแค่ เหม่อลอย ใจลอย ในขณะเรียน จำเป็นต้องทานยามั๊ยคะ จากคุณ : ข้าวหอมหอม เขียนเมื่อ : 26 มิ.ย. 55 11:31:57

ความคิดเห็นที่ 17 พาลูกสาวคนโตไปตรวจมาแล้วค่ะ ผลออกมาคือเป็นโรคสมาธิสั้น รวมทั้งตัวเราด้วย T T ปัจจุบันเรามีสมาธิดีขึ้น แต่เวลาโกรธมักจะควบคุมไม่ได้ วงแตกหนีกระเจิงกันหมด นั่งนึกเสียใจที่วันก่อนสติหลุด จัดไปซะชุดใหญ่ เรื่องการบ้าน งานค้างที่โรงเรียน เฮ้อ...ไม่น่าเลย จากคุณ : พิซซ่าหน้าบูด เขียนเมื่อ : 26 มิ.ย. 55 11:37:33

ความคิดเห็นที่ 18 ขอบคุณค่ะ คนโตที่บ้านก็เป็นเช่นนี้ จากคุณ : แอนมนพั๊นซ์ เขียนเมื่อ : 26 มิ.ย. 55 11:40:26

ความคิดเห็นที่ 19 อ่านแล้วรู้สึกว่าตัวคุณแม่จะเข้าข่ายสมาธิสั้นด้วยคนค่ะ แอบอ่านไม่จบกระทู้ด้วยน่ะเนี่ย อิอิอิ จากคุณ : อนุบาลน้อย เขียนเมื่อ : 26 มิ.ย. 55 12:34:29

ความคิดเห็นที่ 20 อาการทั้งหมดทั้งมวลเหมือนสามีที่สุดเลยค่ะ  ลูกขวบครึ่งยังไม่ค่อยออกอาการไม่รู้ว่าโตมาจะเหมือนพ่อไม๊ แต่ขอเอาวิธีการไปลองปราบสามีดูก่อนนะคะ หวังว่าจะได้ผล ขอบคุณที่แชร์ค่ะ จากคุณ : benbeljung เขียนเมื่อ : 26 มิ.ย. 55 12:46:35

ความคิดเห็นที่ 21 ขอบคุณมากเลยค่า จากคุณ : Lovely Creature เขียนเมื่อ : 26 มิ.ย. 55 14:00:18

ความคิดเห็นที่ 22 โหวตค่ะ กำลังคิดว่าลูกจะเป็นมั้ยน้อ  อ่านไปอ่านมา แม่ก็มีอาการแบบคุณพ่อตุ่มตุ๊มไม่ใช่น้อย พ่อก็น่าจะมีบ้าง สรุป หล่นใต้ต้น ขอบคุณ จขกท มาก  ๆ ค่ะ จากคุณ : เกิดมาหล่อพ่อช่างปั้น เขียนเมื่อ : 26 มิ.ย. 55 14:15:44

ความคิดเห็นที่ 23 ขอบคุณ จขกท มากค่ะ ^ ^ จากคุณ : MaeMod เขียนเมื่อ : 26 มิ.ย. 55 15:42:42

ความคิดเห็นที่ 24 หนังสือเล่มนี้ดีมากๆเลยครับ อีกเล่มหนึ่งที่ผมชอบมากๆคือ "ผมฉลาด..แต่รู้สึกโง่" ทำให้เข้าใจ...น้องๆที่เป็นเด็กพิเศษมากขึ้นจริงๆครับ เล่มหลังนี่ผมชอบจริงๆในการเล่าเรื่องและมุมมองของเด็กพิเศษที่มีต่อสิ่งต่างๆ ใครที่ยังไม่เคยอ่านลองหามาอ่านดูครับ...สนุกและน่ารักดี จากคุณ : รักเธอประเทศไทย (p40035) เขียนเมื่อ : 26 มิ.ย. 55 15:49:27

ความคิดเห็นที่ 25 ขอบคุณมากค่ะ  ข้อมูลมีประโยชน์มากๆ จากคุณ : shiny star เขียนเมื่อ : 27 มิ.ย. 55 02:22:25

ความคิดเห็นที่ 26 อ่านแล้วเห็นภาพครอบครัวตัวเองเลย ท่าทางพ่อเด็กจะเป็นสมาธิสั้นเหมือนกัน แต่ยังไม่รู้ตัวเหมือนพ่อในกะทู้ ส่วนลูกชายน่ะหรือ กินยามาได้สักพักแล้ว อาการหนักกว่าตุ๊ม เพราะพูดไ้ด้น้อยกว่า มีปัญหาเรื่องพัฒนาการทางภาษาด้วย อย่างหนึ่งที่ได้จากกะทู้ ยอมรับการรักษาด้วยการใช้ยาได้มากขึ้น จากคุณ : มุนีน้อย เขียนเมื่อ : 27 มิ.ย. 55 11:37:54

ความคิดเห็นที่ 27 สมัยเรียน ป 2 มีเพื่อนแบบนี้เหมือนกัน จำได้แม่นเพราะครูเรียกเค้าว่า ตัวถ่วงโลก และเพื่อนๆ ก็พากันหัวเราะ เราเองตอนนั้นไม่ได้หัวเราะไปด้วย เพราะไม่เข้าใจว่าตัวถ่วงโลกคืออะไร กลับบ้านเอาไปถามแม่ถึงได้เข้าใจ เพื่อนคนนั้นน่าสงสารค่ะ อาจเพราะครูสมัยนั้นไม่รู้จัก และไม่เข้าใจด้วยว่าสมาธิสั้นคืออะไร การได้เห็นเพื่อนคนนี้ถูกว่า ถูกล้อให้อาย ถูกตีทุกชั่วโมง มันทำให้เราเข้าใจว่า เด็กที่ไม่ได้รับการรักษา น่าสงสารเพียงใด ปล. แอบทำแบบทดสอบตอนหลัง โชคดีที่ตัวเองยังนับได้ไม่ถึง 6 ข้อ แหะๆ ^^ จากคุณ : แม่น้องอัณณา เขียนเมื่อ : 27 มิ.ย. 55 15:06:56 A:203.107.217.33 X: TicketID:258399

ความคิดเห็นที่ 28 ขอบคุณมากค่ะ ตอนนี้น้องก็ดีขึ้นนิดหนึ่งค่ะ .... คุณครูให้ความร่วมมือดีมากๆ จากคุณ : kumlala เขียนเมื่อ : 28 มิ.ย. 55 08:58:05

ความคิดเห็นที่ 29 สู้ สู้ ..... เพื่อครอบครัวของเรา จากคุณ : น้ำปิงน่าน เขียนเมื่อ : 28 มิ.ย. 55 09:51:49