ความคิดเห็นที่ 1 ให้ได้ครับ กอด ครับ ผมแนะนำเลยยา ตัวนี้ไม่มีผลข้างเคียง กอดแล้วรอเวลาอารมณืดีๆ คุยกับเขา ทีละนิดทีละหน่อย โตอีกหน่อย ชวนเล่นดนตรีบ้าง เล่นกีฬาบ้าง ให้ รู้ว่า แพ้ชนะเป็นอย่างไร เขาต้องมีสติครับ จากคุณ : ทาสเทวี เขียนเมื่อ : 15 ก.ค. 55 22:50:06

ความคิดเห็นที่ 2 ตอบหลังไมค์ไปแล้วนะคะ จากคุณ : nice_piggyy เขียนเมื่อ : 15 ก.ค. 55 23:27:06

ความคิดเห็นที่ 3 สาเหตุมาจากอะไรหรือคะ ด้วยความเคารพ เพราะการเลี้ยงดูหรือเปล่า หรือว่าน้องป่วยคะ จากคุณ : The smiling moon เขียนเมื่อ : 15 ก.ค. 55 23:30:28

ความคิดเห็นที่ 4 มีพี่ที่รู้จักจบมาทางจิตวิทยาจากเมืองนอก เค้าบอกว่า การใช้ยาคือคำตอบสุดท้าย และร้ายแรงที่สุดโดยเฉพาะกับเด็ก เราเห็นด้วยและไม่สนับสนุนเรื่องการให้ยานะคะ เราว่าเค้าเพียงแค่ต้องการความรักจากเราแค่นั้นเอง จากคุณ : via iPhone (ข้าวซอยพิเศษ) เขียนเมื่อ : 16 ก.ค. 55 04:10:07

ความคิดเห็นที่ 5 ลูกเราก็เป็นนะคะ ไม่พอใจทิ้งตัวลงนอน กรี๊ดๆๆ ตอนนั้นก็ประมาณ 1 ขวบนิดๆค่ะ คิดว่าเด็กๆส่วนมากก็เป็นนะคะ เวลาเขาไม่พอใจอะไร ก็จะมีไม้ตายมาจัดการแม่ๆอย่างเรา พอลูกเริ่มเป็น เราก็เดินหนีค่ะ ปล่อยให้ร้องให้กรี๊ดอยู่งั้นแหละ ถ้าเริ่มเห็นว่าจะกรี๊ดแรกๆ เราจะต้องเบี่ยงความสนใจไปก่อนเลย แต่ไม่ค่อยได้ผล ปกติก็เลยเดินหนีค่ะ ลูกเราลุกขึ้นเดินตามเลย พอหันมอง นอนลงไปดิ้นใหม่ เราเลยต้องทำโทษค่ะ จัด Time Out ไปเลย เอาไปไว้ในห้องเล็กๆ ที่เก็บเสื้อผ้า ครั้งละ 1 นาทีอ่ะ (ตอนนั้นลูกเราขวบ 2 เดือน) แล้วก็ลงไปพูดกับเขาว่าทำไม ทำอะไรผิด ไม่เลิก ก็ทำวนอยู่แบบนั้นอ่ะค่ะ ครั้งที่ 3 นี่ลูกเริ่มสะอื้นเสียใจ ก็อุ้มมากอดไว้ ด้วยความเป็นแม่ รู้แล้วว่าลูกสำนึกอ่ะ แต่หยุดร้องไม่ได้ (เสียงร้องลูกเรา เวลาร้องหิว ร้องเอาแต่ใจ ร้องเสียใจ ไม่เหมือนกัน) ตั้งแต่นั้น เลิกล้ม เลิกกรี๊ดไปเป็นเดือนค่ะ พอเราไปเมืองไทย พ่อ แม่ พี่น้อง เราตามใจ เลยกลับมาเป็นใหม่ พอเราเอากลับมาอเมริกา เขาไม่เลิก ก็ทำวิธีเดิม แต่ไม่ค่อยได้ผลเท่าครั้งแรก ยังนอนทิ้งตัวอยู่ แต่ว่าไม่กรี๊ดแล้วอ่ะ เขาจะนอนเฉยๆ ให้รู้ว่า เขาไม่พอใจแล้วนะ แต่เราก็เมินๆเดินหนี เขาก็ลุกขึ้นเองค่ะ เราคิดว่าเด็กโดนตามใจเลยเป็นแบบนี้อ่ะ ลูกเราไปบ้านอาของสามีสัปดาห์ละ 2 วัน โดนตามใจมาก จะเอาไรก็ได้ทุกอย่าง เจอแม่ขัดใจ ก็ทิ้งดิ่ง ต้องดัดนิสัยค่ะ คิดว่า ไม่น่าจะต้องพึ่งยานะ มันดูเยอะไปอ่ะ จากคุณ : ตุ๊กตาดุ๊กดิ๊ก เขียนเมื่อ : 16 ก.ค. 55 04:28:32

ความคิดเห็นที่ 6 เด็กดิ้น ร้องไห้ไม่แปลกนะ เพราะสมองส่วนหน้ายังไม่โตเต็มที่ เขาก็จะทำอะไรไปตามสัญชาตญาณเป็นหลัก แต่จะแปลกต่อเมื่อ เด็กเป็นมาก บ่อยครั้ง และเวลาที่เป็นในแต่ละครั้งนานเกินกว่าในเด็กปกติระดับอายุเดียวกัน อาจเป็นข้อบ่งชี้ว่า เด็กมีแนวโน้มของอาการหรืออาจมีภาวะที่สมองมีความผิดปกติบางอย่าง ซึ่งในอนาคตอาจจะแสดงอาการมากขึ้น ถ้าเป็นกรณีที่เข้าข่ายเสี่ยงก็อาจต้องใช้ยาน่ะ ส่วนเรื่องเด็กดิ้นกรี๊ดกร๊าด ร้องไห้เวลาไม่ได้ดั่งใจนี่ ในเด็กที่ปกติ เขาว่าให้ละความสนใจนะ แต่เมื่อเด็กเงียบลงให้เข้าไปปลอบทันที เพราะถ้าเด็กดิ้นแล้วเราสนใจ เขาจะเรียนรู้ว่า วิธีนี้มันได้ผล ต่อไปก็จะทำอีกเพราะเขาเรียกร้องความสนใจได้ผล แต่ถ้าอะไรที่ทำแล้วไม่ได้ผล เขาก็จะเลิกพฤติกรรมนั้นน่ะ ตามหลักทฤษฎีการเรียนรู้ อะไรไม่ได้รับการตอบสนองก็จะเลิกทำ แต่โรคในเด็กบางอย่างก็ต้องใช้ยาแหล่ะ วิธีอื่นช่วยได้จริงแต่ก็นิดๆหน่อยๆ เพราะต้นเหตุมันเริ่มตั้งแต่ยีน อย่าง ADHD ก็เลยต้องใช้ยาช่วยน่ะ ส่วนตัวคิดว่า คุณแม่ จขกท.นี้ ก่อนจะเปลี่ยนหมอ ลองจดบันทึกพฤติกรรมอย่าง เรื่องที่มักจะทำให้ลูกดื้น ดิ้นนานไหม ดิ้นบ่อยแค่ไหน ร้องไห้จนมีอาการยังไง ใช้เวลาเท่าไรจึงหยุด เวลาเขาร้องแล้วมีสนใจอย่างอื่นที่เราพยายามเบี่ยงเบนไหม ร้องเวลาอยู่กับใครเป็นพิเศษ ฯลฯ แล้วเวลาพบหมอก็บอกเล่าไปตามที่บันทึกไว้น่าจะดีกว่า เพราะหมอเองเขาก็มีหลักในการวินิจฉัย การสรุปก็เป็นไปตามข้อมูลที่ได้มา คิดว่า นอกเหนือจากเรื่องดิ้นและร้อง หมอน่าจะเห็นอาการอย่างอื่นร่วมด้วย จึงคิดว่า บางทีควรให้ยา รายละเอียดของคุณแม่ดูน้อยไปนิด ถ้าแค่เด็กร้องและดิ้นครั้งเดียว ไม่น่าจ่ายยาหรอก แต่ว่าการที่คุณแม่พาน้องไปพบหมอด้วย พบด้วยอาการอะไร น้องเป็นยังไง ก่อนหน้านี้มีปัญหาอะไรหรือเปล่า พวกนี้เราก็คิดว่า มีผลต่อการวินิจฉัยของหมอนะ แก้ไขเมื่อ 16 ก.ค. 55 04:48:28 แก้ไขเมื่อ 16 ก.ค. 55 04:40:06 จากคุณ : ขี้เหงา...เอาแต่ใจ เขียนเมื่อ : 16 ก.ค. 55 04:35:27

ความคิดเห็นที่ 7 ไม่ต้องให้ยาค่ะ หมอส่วนมากตัดปัญหา สรุปง่ายเลย คือให้ยา ต่อไปพ่อแม่ก็ต้องพึ่งยาตลอด ทำรายได้ให้กับบริษัทผลิตยา และหมอ เป็นวัยที่เป็นตัวของตัวเองมากขึ้น เด็กไม่ได้เป็นโรคนะคะ เป็นอารมณ์ของการไม่ได้งดังใจจากวัยหนึ่งขวบขึ้นไป เริ่มเป็นตัวของตัวเองมากขึ้น.. ยังไม่รู้จักคุมอารมณ์เป็น... ดูตัวอย่าง ผู้ใหย่บางคนสิคะ ที่ปล่อยอารมณ์วีนใส่สามี ใส่ภรรยาได้เพราะเป็นคนที่เขาทำได้ด้วย จึงวีนใส่ไม่ยั้ง... ไม่เห็นต้องพึ่งยาอะไรเลย.. นั่นเพราะ ผู้ใหญ่ "อยากทำ" ทำออกไปแล้ว "สะใจ" ลูกคนโตของดิฉันอาละวาด ร้องไห้ดีดดิ้นบนพื้นบ้าน ดิฉันไม่โกรธ ตอนแรกปลอบก็เอาไม่อยู่... เลยเลิกปลอบ ยืนมองหัวเราะขำที่เขาพยศ... ปล่อยให้เขาร้องๆไป ตราบใดที่ไม่ทำร้ายตัวเอง... เขาอยู่ในสายตาดิฉัน แต่จะไม่ไปโอ๋ ไม่กอด เพระาเขายังอาละวาดไม่หนำใจ ไม่สาแก่ใจเขา... และดิฉันไปทำอย่างอื่น แสร้งทำไม่สนใจ แต่จริงๆแล้วแอบสังเกตการณ์ มองด้วยหางตา แต่ต้องทำหน้าตาย ราวกับว่า การพยศของเขานั่นไม่มีผลกระทบกับดิฉัน สักพักเขาหยุดร้องเฉยเลย... เดินมานั่งตักดิฉัน ถามโน่นนี่... และดิฉันก้ไม่ได้พูดทักอะไรเขา ให้เขารู้สึกผิด... เขาจะหยุดไปเอง เมื่อไม่มีดิฉันเป็นคนดู... อาละวาดไปแล้ว ไม่ได้ผล เขาไม่ทำอีกหลังจากวันนั้น...รักแม่นะ... แต่ไปแกล้งน้อง ด้วยความอิจฉา เขาถือว่าเขามาอยู่ก่อนที่บ้าน (ทำนิสัยหยั่งกับแมวที่เลี้ยงไว้ที่บ้าน แมวตัวใหม่เข้ามาอยู่บ้าน ทำเป็นข่ม) แก้ไขตกหล่น แก้ไขเมื่อ 16 ก.ค. 55 05:35:14 จากคุณ : JidNince เขียนเมื่อ : 16 ก.ค. 55 05:34:24

ความคิดเห็นที่ 8 รีบโอ๋. ปลอบก่อนจะโกรธค่ะ. ไม่ต้องยาไม่ต้องอะไรทั้งนั้น.  เวลาเค้าเริ่มร้องไห้รีบไปหาไปอยู่ข้างๆแป๊บเดียขก็จบ. ถ้ายังงอแงก็พยายามเปลี่ยนเรื่องเบนความสนใจ. อย่าไปฝืนอย่าไปกรี๊ดตาม. แค่นั้นละค่ะหายแล้ว จากคุณ : Usagi น้อยและพ่อหมีใหญ่ เขียนเมื่อ : 16 ก.ค. 55 06:07:44

ความคิดเห็นที่ 9 ตอนสองขวบลูกเคยเป็นค่ะ เราจะกอดอุ้มแน่นๆ ลูบหลังแบบออกแรงนิด พูดกับเค้าว่าใจเย็นๆ แล้วค่อยๆหันเหความสนใจไปหาอย่างอื่น ดดยเฉพาะของชอบเค้าแทนค่ะ พอโตอีกนิดใกล้สามขวบ ก็ดีขึ้นเองค่ะ แต่ก่อนนี่ไม่ไหวเลย นานมากกว่าจะสงบได้เหงื่อตกเลยค่ะ จากคุณ : My Sea Lion เขียนเมื่อ : 16 ก.ค. 55 07:13:13

ความคิดเห็นที่ 10 ขอบคุณทุกความเห็นนะคะ  คือน้องไม่นิ่งค่ะ พาน้องไปพบหมอเพราะเรื่องนี้  แต่เด็กอารมณ์เสียหมอเลยทำ Time out   แต่ไม่ค่อยได้ผล เพราะน้องโกรธมาก      หมอพูดถึงเรื่องให้ยาขึ้นมาทำให้เรากังวลค่ะ  ถ้าหมอคิดถึงเรื่องการให้ยาแล้ว เริ่มใจไม่ดีค่ะ เพราะน้องยังไม่พูดการสื่อสารที่ทำได้คือดิ้นและร้อง ตอนเดินออกจากห้องหมอ   น้องเดินไปเหลียวหลังไป หลายๆ รอบเลยค่ะ สงสัยกลัวหมอตามออกมา จากคุณ : Ekathai เขียนเมื่อ : 16 ก.ค. 55 09:24:25

ความคิดเห็นที่ 11 เราว่าหมอจะรู้ดีที่สุดนะคะ ว่าเค้าต้องใช้ยารึเปล่า ถ้าไม่มั่นใจหมอคนนี้ ก็หาหมอคนอื่นด้วยก็ได้ เมืองไทยเรานิยมคำว่า time out ซึ่งเราว่ากรณีนี้ไม่น่าจะเหมาะสมเท่าไหร่ เคยได้ยินคำว่า time in มั้ยคะ ลองศึกษาดูนะคะ http://www.weinholds.org/parenting/2010/01/ti.html จากคุณ : แม่น้องอัณณา เขียนเมื่อ : 16 ก.ค. 55 09:55:43 A:101.108.111.157 X: TicketID:258399

ความคิดเห็นที่ 12 LAP TIME-IN: AGES 1 – 3 Works best for: Children who are hitting, biting, throwing toys or who are too upset to follow directions. Adapted from: Kathleen Gray, child development specialist at the University of California - Davis How to do it: 1. Ask the child to stop the problem behavior. If this does not work, then gently control the child by placing your hand on their shoulder or thigh. 2. If this does not work, then pick up the child and walk away from the scene. Sit down in a quiet place and hold the toddler on your lap. Say, “You seem upset. Let me help you quiet yourself.” 3. Become an ally to the child. Talk about what just happened, indicating that you understand the circumstances surrounding the child’s behavior. 4. Describe your limits regarding the problem behavior and stress the standard you will maintain on it. (“Children are not allowed to hit each other here. If you hit, I will stop you and you will sit on my lap until you can stop hitting.” 5. Even very young children understand the tone of your words and the meaning behind them. Dos and don’ts: 1. Make eye contact with the child if this is culturally appropriate. 2. Speak firmly, calmly, respectfully and kindly to establish your authority. 3. When physically engaging a child, avoid grabbing, jerking and using other forms of physical disrespect. 4. If child refuses to sit on your lap for a short time, indicate via a firm touch and a firm voice that “You may not get up yet because you are still upset and not ready to play with other children. You need to sit on my lap until you can quiet yourself.” 5. This affirms the goal (self-quieting) and that the child is not being punished. 6. The more that you use gentle but firm touch, the more that the child will comprehend your message and attune with you. จากคุณ : แม่น้องอัณณา เขียนเมื่อ : 16 ก.ค. 55 10:02:47 A:101.108.111.157 X: TicketID:258399

ความคิดเห็นที่ 13 อาจจะเป็นที่ช่วงวัยของเด็กก็ได้ค่ะ แสดงความรักต่อลูก อย่าตะวาด เพราะถ้ายิ่งตวาด เด็กอาจจะกลายเป็นเด็กมีอารมณ์ก้าวร้าวก็ได้ค่ะ ไม่จำเป็นต้องพึ่งยาใดใด ทั้งสิ้นค่ะ  ยารักษาลูกโดยยาเลยค่ะ โรคนี้ต้องรักษาด้วยความรัก และความใส่ใจดูแลค่ะ จากคุณ : Allaboutbella เขียนเมื่อ : 16 ก.ค. 55 10:08:57

ความคิดเห็นที่ 14 เอาใจช่วยค่ะ แต่เท่าที่เล่ามา พาไปพบหมอคนอื่นด้วยก็ดีค่ะ การมาถามหาคำตอบในบอร์ดอาจจะไม่ชัวร์ เพราะทุกคนก็ไม่ได้เห็นเด็ก ข้อมูลที่ได้ก็มีแต่ของคุณแม่ ซึ่งการตอบก็อิงจากประสบการณ์ส่วนตัวเป็นหลัก มุมมองอาจจะไม่เหมือนที่หมอเห็น เราเองก็ไม่สามารถบอกได้ว่า ควรรับหรือไม่ควรรับ เพราะเราไม่ได้เห็นน้อง ไม่รู้ว่าคำว่า ดื้น ร้องไห้ ทิ้งตัว ของคุณแม่ที่เล่ามา มันขนาดไหน เป็นยังไง โกรธแค่ไหน จะนึกออกก็เพียงตอนหลานตัวเล็กของตัวเองเป็น จะให้ตอบไปก็ใช่ที่ เพราะเด็กคนละคนกัน คนละสถานการณ์กันด้วย แต่ส่วนตัวคิดว่า ถ้าหากพาไปด้วยเรื่องน้องไม่นิ่ง และหมอสั่งจ่ายยา เราคิดว่าหมอเห็นแนวโน้มของสมาธิสั้น (ADHD)หรือความเสี่ยงอื่นๆหรือเปล่า เพราะเรื่องการร้องและดิ้นที่มากเกิน การคุมอารมณ์ไม่ได้ ก็เป็นสัญญาณบอกแนวโน้มได้ ถ้ามันมีหมอก็คงต้องดอกจันเอาไว้ก่อน ถ้าหากในอนาคตไม่มีอะไรน้องเป็นเพียงเด็กซนธรรมดาก็เป็นเรื่องดีค่ะ คุณพ่อคุณแม่ก็จะได้สบายใจ แต่ถ้ามันมีอะไรขึ้นมา การรีบรักษาแต่เนิ่นๆจะช่วยได้เยอะ ยังไม่อยากให้รีบตัดสินค่ะว่า ควรรับยา หรือ ไม่ควรรับยา แต่เห็นว่า ควรจะสังเกตน้องและให้ข้อมูลหมอให้มากที่สุดเพื่อที่หมอจะได้ตัดสินใจว่า น้องมีความเสี่ยงหรือไม่ ถ้าไม่น้องจะได้ไม่ต้องรับยาค่ะ แต่ถ้าเสี่ยงจริงจะได้รีบรักษาน่ะ จากคุณ : ขี้เหงา...เอาแต่ใจ เขียนเมื่อ : 16 ก.ค. 55 16:32:01

ความคิดเห็นที่ 15 คิดว่า เป็นพฤติกรรมที่สามารถเอาชนะพ่อแม่ได้  เท่านั้นค่ะ วิธีคือ   พอลูกลงไปดิ้น   เราก็เดินไปนั่งชิลด์ๆ คุยกับสามี  แบบนั่งพักปกติ  รอเค้า ในระยะมองเห็นกันนะคะ   ร้องไห้ให้พอ  ไม่มีอันตราย ไม่ถูกขโมยไป พอหลายครั้ง  เค้าจะรู้ว่า วิธีนี้ เอาชนะพ่อแม่ไม่ได้  เค้าจะเลิกค่ะ จากคุณ : บ้านดอกชวนชมสารพัดสี เขียนเมื่อ : 17 ก.ค. 55 01:23:18

ความคิดเห็นที่ 16 เด็กหนึ่งขวบถึงหนึ่งขวบครึ่ง: ลักษณะของเด็ก เด็กอายุเกินหนึ่งขวบ จะมีความไวต่อเหตุการณ์รอบตัวมากขึ้น และจำเสียงของพ่อแม่ได้ เมื่อพ่อกลับจากทำงานตอนเย็น เด็กได้ยินเสียงก็พยายาม จะออกไปหาที่ประตูบ้าน หรือลืมตาตื่นขึ้นตอนบ่ายได้ยินเสียงแม่ คุยกับคนอื่นอยู่อีกห้องหนึ่ง แกจะร้องไห้ เพราะอยากไปอยู่ใกล้แม่ เด็กจะรู้จักฟังเพลงในโทรทัศน์และวิทยุ โดยเฉพาะเด็กที่มีประสาทหูดี พอถึงวัยขวบครึ่ง ก็พอจะร้องเพลงเป็นได้บ้างแล้ว ความสามารถในการมองก็ดีขึ้น ถ้าบนพื้นมีของเล็กๆ หรือของอะไรแปลกตาอยู่ ก็จะเก็บขึ้นมาดูหรือเอาเข้าปาก ขี้จิ้งจกบนผนังห้องหรือขี้แมลงสาป ในครัวจะมองเห็นทั้งนั้น เวลาพาออกไปข้างนอกตอนเย็น หนูน้อยอาจสนใจมองดูพระอาทิตย์ตกดิน ดูนกบินกลับรัง ดูดวงจันทร์บนฟ้า เด็กรับรู้สิ่งใหม่ๆ และโลกภายนอก รอบกายเพิ่มขึ้นทุกวัน ทางด้านความเคลื่อนไหวของร่างกาย ก็พัฒนาเร็วขึ้น เด็กที่เคยเดินได้เพียง 2-3 ก้าว ตอนอายุหนึ่งขวบ พอถึงขวบครึ่งก็เดินได้เก่งแล้ว เด็กที่ยังเดินไม่ได้ตอนอายุ1ขวบ จะเดินได้เองเมื่ออายุในราว13หรือ14เดือน ไม่ว่าเด็กจะเริ่มเดินได้ ตอนหนึ่งขวบหรือขวบเศษ พอถึงขวบครึ่งแกก็จะเดินเก่งพอๆกัน แต่ยังไม่ถึงกับวิ่งได้ การใช้มือของเด็กคล่องแคล่วมากขึ้น เมื่ออายุเกินขวบ เด็กใช้มือถือถ้วยดื่มน้ำได้เองแล้ว แต่ยังใช้ช้อนไม่ค่อยเก่ง รู้จักปีนเข้าไปนั่งในเก้าอี้ สำหรับกินข้าวได้เอง ยังไม่รู้จักตีหรือเอาของขว้างปาคนอื่น และยังไม่สามารถป้องกันตนเองได้ ในขณะที่เด็กรับรู้โลกภายนอก รอบกายมากขึ้น แต่ยังไม่มีความสามารถ ป้องกันตนเองเช่นนี้ จึงไม่น่าแปลกใจเลยว่า ทำไมแกจึงขี้กลัว เด็กช่วงวัยหนึ่งขวบถึงขวบครึ่งนี้ จากประสบการณ์ในฐานะ ที่เป็นกุมารแพทย์มานาน พอจะพูดได้ว่า เป็นวัยขี้กลัวที่สุด กล่าวกันว่าเด็กกลัวหมอ เพราะจดจำความเจ็บ ตอนที่ถูกหมอฉีดยาได้ แต่พออายุเกินหนึ่งขวบ ถึงไม่ฉีดยาเด็กบางคนก็ร้องไห้ โดยเฉพาะเด็กที่มีพ่อแม่ซึ่งมีความรู้สึกไว เด็กจะขี้กลัวมาก เรื่องนี้ไม่ใช่เป็นเพราะ การอบรมสั่งสอน หากแต่เป็นนิสัยของเด็กเอง เด็กบางคนกลัวเสียงดัง โดยเฉพาะเสียงกริ่งโทรศัพท์ เสียงออดแตรรถยนต์ เสียงเครื่องบิน ฯลฯ เด็กบางคนไม่ชอบถูกราดหัว เวลาอาบน้ำ ถึงขนาดกลัวจนตัวสั่น และเด็กบางคน ที่มีประสบการณ์ตื่นขึ้นมา แล้วไม่เห็นหน้าแม่ ร้องไห้เท่าไรแม่ก็ไม่มาสักที ครั้งต่อๆไปเด็กจะกลัวมาก ถ้าไม่เห็นร่างแม่ ทำให้พันพัวนัวเนีย เกาะติดแม่ไม่ยอมห่างทีเดียว เด็กวัยนี้ไม่สามารถต่อสู้ กับความกลัวตัวเอง จึงเกาะติดแม่เพื่อความสบายใจ แม่ทุกคนควรเข้าใจด้วยว่า เด็กวัยขวบครึ่งมีโอกาสเป็นเช่นนี้มาก สิ่งที่สำคัญในช่วงนี้คือ พยายามอย่าทำให้เด็กกลัว เพราะเมื่อเด็กเกิดความกลัวขึ้นมา แกจะเกาะแม่แจ และจะไม่เป็นตัวของตัวเอง สิ่งที่สำคัญที่สุดในการเลี้ยงดูเด็กก็คือ เลี้ยงให้เด็กเติบโตขึ้นมาเป็นคนที่สามารถ ยืนอยู่บนขาของตัวเองได้ เด็กวัยหนึ่งขวบถึงขวบครึ่ง ควรได้รับความเอาใจใส่ ให้ปลอดภัยจากความกลัว ถ้าเด็กไม่ตกอยู่ในความกลัว เติบโตขึ้นมาอย่างสงบสุข และพัฒนาพละกำลัง ในการเคลื่อนไหวร่างกาย ได้ราบรื่นแกจะมีความมั่นใจในพลังตนเอง และไม่กลายเป็นคนขี้ขลาด ซึ่งเอาแต่วิ่งหนีฝ่ายตรงข้าม โดยเฉพาะเด็กที่มีความรู้สึกไว(sensitive) แม่ต้องระวังเป็นพิเศษ การพาเด็กแบบนี้ไปหาหมอ เพื่อฉีดยาบ่อยๆ เป็นสิ่งที่ไม่ควรทำที่สุด อย่าให้แกดูสิ่งที่น่ากลัว ผีจะมาหลอก หรือตำรวจจะมาจับ อย่าคิดว่าการทำเช่นนี้เป็นการฝึกเด็ก เช่นเดียวกับเด็กที่มีความรู้สึกไว ซึ่งควรได้รับการปกป้องจากความกลัว เด็กที่คล่องแคล่วว่องไวก็ควรได้รับ การปกป้องจากอุบัติเหตุ เด็กซนนั้นชอบสำรวจโลกรอบกาย และชอบสอดรู้สอดเห็นเป็นที่สุด มีที่สูงแกก็จะปีน มีของแปลกก็เอาเข้าปาก เห็นของประหลาดก็จับดู เผลอทีหนึ่งตกจากระเบียง เผลออีกทีกลืนเศษสตางค์เข้าปาก ความวัวยังไม่ทันหาย แกก็เอามือไปแตะเตารีด จนหนังพองเข้าอีกแล้ว อย่างไรก็ตาม อุบัติเหตุที่เกิดขึ้นกับเด็ก เกือบทั้งหมดสามารถป้องกันได้ ถ้าพ่อแม่เอาใจใส่ ระมัดระวัง เอาไว้เสียแต่แรก เด็กวัยนี้พูดได้มากคำ กว่าตอนก่อนหนึ่งขวบ เมื่ออายุใกล้ๆขวบครึ่ง เด็กส่วนใหญ่จะพูดได้ราว10คำ เช่น พ่อ แม่ หม่ๆ ปู๊นๆ หมา แมว บ๋ายบาย จ๋าจ้ะ จุ๊บ ไป ไม่ เป็นต้น โดยเฉพาะชื่อของเพื่อนเล่นข้างบ้าน ซึ่งแกเล่นด้วยบ่อยๆ เด็กจะเรียกได้ ถ้าเพื่อนชื่อสองพยางค์ แกจะเรียกพยางค์เดียว เช่น เพื่อนชื่อ"ม่าเหมี่ยว" แกก็เรียก "เหมี่ยวๆ" เด็กบางคนอายุขวบครึ่งแล้ว ยังพูดได้แค่2คำ คือ หม่ำๆ กับ ไม่ แต่แม่พูดอะไรแกเข้าใจหมด แสดงว่าไม่ใช่เด็กปัญญาอ่อน เด็กที่ไม่ค่อยมีใครพูดด้วย แม่เองก็งานยุ่งจนลืมคุยกับลูก เด็กจะไม่ค่อยมีโอกาสจดจำคำพูด ทำให้พูดช้า เด็กวัยนี้แสดงอารมณ์ได้ชัดเจนขึ้น เวลาดีใจแกจะส่งเสียงหัวร่อ เอิ๊กอ๊าก และเวลาโกรธก็น่าดูเหมือนกัน ถ้ากำลังอุ้มอยู่แกจะเหวี่ยงตัวจนเกือบตก หรือบางคนก็กระทืบเท้าเต้นเร่าๆ เด็กที่โกรธจัดมากๆบางคนร้องไห้จนปากเขียว และถึงขนาดชักก็มี เด็กบางคนร้องขึ้นมาทีไร กว่าจะทำให้เงียบได้ผู้ใหญ่พากันอ่อนใจ ทั้งหมดนี้ไม่ใช่เป็นเพราะการเลี้ยงดูไม่ดี แต่เป็นอุปนิสัยของเด็กมากกว่า ตอนกลางคืน เด็กวัยนี้มักจะนอนประมาณ3ทุ่ม และตื่นเช้าตอน7-8โมง ถ้าพ่อแม่บ้านไหนไม่มีปัญหา ในเรื่องตื่นเช้า เด็กก็จะนอนในราวหนึ่งทุ่ม และตื่นตอนหกโมงเช้า ตอนกลางวันเด็กบางคนนอนครั้งเดียว บางคนก็นอนสองครั้ง ระยะเวลานอนแตกต่างกันมาก เด็กที่นอนเก่งบางคนนอนกลางวัน นานถึง2ชั่วโมงขึ้นไป เกี่ยวกับเรื่องการนอนของเด็กวัยนี้นั้น ที่แปลกคือ เด็กบางคนชอบตื่นขึ้นมาเล่นกลางดึก สมัยอายุยังไม่ถึง1ขวบ เมื่อถูกจับใส่เตียงและดับไฟ แกก็จำเป็นต้องนอน แต่เมื่อถึงวัยนี้เตียงมักคับแคบเกินไปเสียแล้ว เด็กจึงนอนบนเตียงของพ่อแม่ หรือบางบ้านก็นอนกับพื้น พอตื่นขึ้นมากลางดึก แกก็เดินไปไหนต่อไหน ค้นหาของเล่นมาเล่นคนเดียวได้ ที่เป็นเช่นนี้เพราะตอนกลางวัน เด็กได้เล่นออกกำลังกายภายนอกบ้าน ไม่เพียงพอ แกไม่เหนื่อยจึงนอนไม่หลับ เด็กอายุเกินหนึ่งขวบกินอาหาร3มื้อ โดยนั่งโต๊ะร่วมกับผู้ใหญ่ได้แล้ว บางมื้ออาจเป็นขนมปังหรือข้าวต้ม บางมื้ออาจเป็นก๋วยเตี๋ยวหรือข้าว เด็กวัยนี้ไม่ค่อยชอบกินข้าวนัก มื้อหนึ่งจะกินเพียงครึ่งถ้วย หรือ 1/3 ถ้วย แม่ไม่ควรบังคับให้แกกินข้าวมากขึ้น เพราะจะทำให้กินกับข้าวจำพวกไข่ ปลา หรือเนื้อได้น้อยลง ซึ่งไม่ถูกหลักโภชนาการ การบังคับขืนใจให้เด็กกินข้าว ทำให้เด็กพยายามหนี เมื่อถูกจับนั่งโต๊ะกินข้าว เพราะกลัวว่าจะถูกบังคับอีก เด็กที่ใช้เวลาถึงหนึ่งชั่วโมง ในการกินอาหารแต่ละมื้อ มักเป็นเด็กที่มีแม่หรือพี่เลี้ยงซึ่ง มีความอดทน ดึงดันที่จะทำให้เด็กกินข้าวให้หมดจงได้ แม่บางคนคิดว่า เด็กถึงวัยหย่านมแล้ว ต้องลดนมเหลือขวดเดียว ถ้าเด็กไม่ค่อยชอบกินปลาหรือไข่หรือเนื้อสัตว์ แม่ควรให้นมมากกว่านี้ เพื่อไม่ให้เด็กขาดโปรตีนจากสัตว์ แทนที่จะป้อนข้าวให้เด็กเป็นชั่วโมง เพราะเด็กไม่ชอบ ก็ควรให้ลูกกินข้าวเพียง2-3คำ แล้วให้นมกับอาหารอื่น โดยให้กินภายใน20-30นาทีจะดีกว่า เด็กวัย1ขวบถึงขวบครึ่งนี้ ชอบใช้ช้อนตักข้าวกินเอง แต่ยังใช้ไม่เก่ง ผลสุดท้ายมักลงเอยด้วยการ ใช้มือขยำข้าวใส่ปาก และบรรเลงเสียจนเกลื่อนพื้นบ้าน แม่ที่รักสะอาดมักไม่ชอบเห็นข้าวหก แม่ที่เจ้าระเบียบ(แก่มารยาท) มักไม่ชอบเห็นลูกเอามือขยุ้มข้าวใส่ปาก จึงไม่ยอมให้เด็กถือช้อนตักข้าวกินเอง แต่ถ้าต้องการให้เด็กเกิดความอยากกินข้าว แม่ควรเคารพความเป็นตัวของตัวเองของลูก ปล่อยให้เด็กตักข้าวกินเอง (อย่าลืมล้างมือให้แกก่อน) และแม่คอยช่วยป้อนกับข้าวใส่ปากให้ก็พอ เวลากินอาหารควรเป็นเวลา ที่เด็กมีความสุขสดชื่น ถ้าแม่มัวคิดถึงแต่ปริมาณแร่ธาตุอาหารที่ให้ เหมือนกับการเลี้ยงไก่ล่ะก็ แม่มักผิดหวัง เมื่อเด็กอายุเกินหนึ่งขวบ มีอีกเรื่องที่ครอบงำอยู่ในหัวของแม่คือ เรื่องการฝึกนิสัยขับถ่ายของลูก แต่นิสัยในการขับถ่ายของเด็กแต่ละคน แตกต่างกันมากยิ่งกว่าเรื่องอื่นใดทั้งสิ้น เด็กบางคนในวัยนี้สามารถบอกแม่ได้ ทุกครั้งที่ปวดปัสสาวะหรืออุจจาระ แต่เด็กแบบนี้มีน้อย ส่วนใหญ่ยังต้องใช้ผ้าอ้อมอยู่ เด็กที่เคยนั่งกระโถนแต่โดยดี พออายุหนึ่งขวบกลับไม่ยอมนั่งก็มีมาก สำหรับเด็กวัยนี้เรื่องอุบัติเหตุ น่าเป็นห่วงมากกว่าเรื่องเจ็บป่วยเสียอีก สมัยก่อนมีโรคโปลิโอระบาด แต่สมัยนี้มีวัคซีนสำหรับกินป้องกัน ทำให้โรคนี้ลดน้อยลงมาก เมื่อเด็กเป็นไข้ตัวร้อน ส่วนใหญ่มักจะเกิดจากเชื้อไวรัส โดยเฉพาะไข้หวัด นอกจากนั้นก็มีพวกโรคเกี่ยวกับ ทางเดินอาหาร เช่น ท้องเสีย บิด ทัยฟอยด์ เป็นต้น ซึ่งโรคพวกนี้ถ้าระมัดระวัง เรื่องความสะอาดให้ดีก็จะไม่มีปัญหา โรคร้ายแรงที่เด็กในวัยนี้ มีโอกาสเป็นกันมากในบางท้องที่ คือ โรคที่มียุงเป็นหาหะนำเชื้อ เช่น มาลาเรีย และไข้สมองอักเสบ ถ้าเมืองไทยเราไม่มียุง เวลาลูกเป็นไข้แม่ทั้งหลาย คงเบาใจกว่าทุกวันนี้มาก จากคุณ : คุณพ่อลูกสอง เขียนเมื่อ : 17 ก.ค. 55 09:53:53 A:182.52.62.129 X: TicketID:352012

ความคิดเห็นที่ 17 เด็กวัยขวบครึ่งถึงสองขวบ: ลักษณะเด็ก () เด็กอายุสองขวบนั้น ไม่ใช่เด็กทารกอีกต่อไปแล้ว แกมีความเป็นตัวของตัวเองมากทีเดียว สามารถยืนและเดินได้มั่นคงขึ้น อาจจะหกล้มบ่อยๆแต่ก็พอวิ่งได้ ขึ้นลงบันได้เองก็ได้ หรือบางครั้งก็ปีนโต๊ะปีนเก้าอี้ แล้วกระโดดตุ้บลงมา รู้จักเตะบอล รู้จักเรียงแท่งไม้ซ้อนกันขึ้นไปสัก5-6แท่ง โดยไม่ล้ม รู้จักใช้ปลายนิ้วได้ดีขึ้น จนพลิกเปิดหนังสือทีละหน้าได้แล้ว เด็กที่เคยพูดได้10คำตอบอายุขวบครึ่ง เมื่อถึงสองขวบก็พอจะคุยกับผู้ใหญ่รู้เรื่อง เช่น ได้ยินเสียงเด็กหญิงร้องไห้อยู่ข้างบ้าน แกก็บอกว่า "กุนแม่..เก๋แงๆ" ทดลองให้เด็กวัยนี้จับคู่สามเหลี่ยม สี่เหลี่ยม และวงกลม แกก็ทำได้ เพลงโฆษณาทางโทรทัศน์ง่ายๆ เด็กร้องชอบร้องเลียนแบบ และมีอิทธิพลต่อเด็กมาก "ตาวิเฉด..ตาวิเฉด.. อ๊ะ อ๊ะ อย่าทิ้งขยะ ตาวิเฉดเห็นนะ" อยากจะแสดงความขอบคุณ ผู้ทำโฆษณาทางโทรทัศน์แบบนี้ จากใจจริง งานรณรงค์ของท่าน ซึ่งปลูกฝังอยู่ในตัวเด็กวันนี้ จะปรากฏผลในอีก10-20ปี ข้างหน้าอย่างแน่นอน เมื่อเด็กโตขึ้นแรงอาละวาดของแก ก็มากขึ้นเป็นเงาตามตัว เวลาอารมณ์ไม่ดี เด็กบางคนล้มตัวลงนอน ดิ้นพราดๆบนพื้น บางคนก็ขว้างปาสิ่งของ เวลามีเด็กวัยเดียวกันเข้ามาหา แกจะแสดงความดีใจ และชอบดูเด็กรุ่นโตกว่า เล่นตามสนามหรือถนนใกล้บ้าน อย่างไม่รู้จักเบื่อ แต่พอจับเข้ากลุ่มเด็กวัยเดียวกัน กลับเล่นด้วยกันไม่ได้ ความรู้สึกเป็นเจ้าข้าวเจ้าของ รุนแรงมาก เมื่อเด็กอื่นมาจับของเล่นของตน เจ้าหนูจะโกรธยื้อแย่ง กลับมาคืนมาทันที ไม่ยอมให้ใครเล่น ความสามารถในทางปัญญา และในทางเคลื่อนไหวร่างกายของเด็ก พัฒนาขึ้นจนใกล้จะเป็น ปัจเจกบุคคลที่สมบูรณ์ อย่างไรก็ตามความรู้สึกติดพัน แม่ของแกก็ยังแรงอยู่ เด็กที่ยังหย่านมแม่แม้แต่ในตอนกลางวัน และถึงแม้ว่าจะเคยนอนเอง ได้โดยไม่ต้องกล่อม มาถึงตอนนี้มักจะดึงตัวแม่ให้อยู่ด้วย ไม่ยอมนอนคนเดียว ถ้าไม่สำเร็จแกก็กอดผ้าห่มหรือดูดผ้าห่ม หรือไม่ก็ดูดนิ้วตนเองแทนจนกว่าจะหลับ อาการพะว่าพะวงระหว่าง ความเป็นตัวของตัวเองกับความติดแม่ เป็นลักษณะเด่น ของเด็กวัยขวบครึ่งถึงสองขวบนี้ เพราะฉะนั้น หน้าที่ของแม่ในตอนนี้ คือสนับสนุนให้ลูกรู้จักพึ่งตนเอง แต่ก็ยินยอมให้ลูกออดอ้อนบ้าง ในระดับหนึ่ง เพื่อปลอบใจแกไม่ให้เกิด ความหวาดหวั่นสั่นกลัว เป้าหมายของการเลี้ยงดูลูกในวัยนี้ คือปลูกฝังนิสัยให้แกดูแลตัวเอง โดยมีแม่เป็นที่พึ่งคอยช่วยเหลือยามจำเป็น แม่ควรพยายามให้ลูกมีโอกาส คิดอะไรเอง ทำอะไรเอง เมื่อเด็กทำได้สำเร็จก็เกิดความปิติยินดี แต่ในการนี้ต้องป้องกันอุบัติเหตุไว้ล่วงหน้า และให้ลูกหลาน ทดสอบความสามารถของตน หรือ "ผจญภัย" บ้าง ปล่อยให้แกเดินหรือวิ่งด้วยตนเอง เวลาหกล้มปล่อยให้ยืนหยัด ลุกขึ้นมาเอง ไม่จำเป็นต้องยื่นมือช่วยเหลือ เพื่อสร้างจิตใจรู้จักพึ่งตนเองให้ลูก แม่ซึ่งมีงานยุ่งและต้องการให้ งานทุกอย่างเสร็จโดยเร็ว มักจะทนรอให้ลูกทำอะไรเองไม่ไหว กว่าลูกจะถอดกางเกงและเปลี่ยนเสื้อผ้า เสร็จก็เสียเวลานานมาก จนแม่อดดูรายการละครโทรทัศน์ ที่กำลังติดตามอยู่ เวลาลูกกินข้าวแม่ก็ทนรอ ให้ลูกตักกินเองไม่ได้ เพราะเลอะเทอะและเสียเวลา ป้อนให้ดีกว่าเสร็จเร็วและสะอาดดีด้วย ถ้วยน้ำห้ามลูกถือเด็ดขาด เดี๋ยวทำหกเปียกเฉอะแฉะ แม่ถือให้ลูกดื่มเอง ถึงแม้เด็กจะเคยคิด อยากทำอะไรด้วยตนเอง แต่เมื่อแม่ทำให้เสียทุกอย่า เช่นนี้ แกก็เลยคิดว่าสบายดี ในที่สุดจึงไม่ยอมทำอะไรเอง การกระทำของแม่กลายเป็น การหยุดรั้งไม่ให้เด็กคิดพึ่งตนเอง กลายเป็นลูกแหง่ติดแม่อยู่เรื่อยไป แม่ไม่ควรเสียดายเวลา ในการเลี้ยงดูลูก เวลาเด็กอยากทำอะไรด้วยตนเอง ควรสนับสนุนและยืนดูอยู่ข้างๆ เมื่อลูกทำสำเร็จ ก็ชมเชยให้กำลังใจ เด็กอยากใช้ช้อนตักข้าวเอง ก็ไม่ต้องกลัวหกเลอะ เมื่อเด็กดื่มนมจากถ้วยได้เอง ควรแสดงความยินดีด้วย คอยให้กำลังใจว่า "เก่งมาก อีกนิดเดียว เกือบเสร็จแล้วจ้ะ" เป็นต้น ไม่เพียงแต่ให้กำลังใจลูกเท่านั้น แม่ต้องฝึกร่างกายของลูกให้แข็งแรง และคล่องแคล่วว่องไว จนทำอะไรด้วยตนเองได้ดีด้วย เปิดโอกาสให้ลูกได้วิ่งเล่น ออกกำลังกายในบริเวณกว้างๆเป็นดีที่สุด นอกจากออกกำลังกายแล้ว กำลังสมองก็ต้องฝึกด้วย เด็กอายุขวบครึ่งขึ้นไป ชอบถามซ้ำซากว่า"นี่อะไร" เด็กรู้ว่าเมื่อถามคำถามนี้แล้ว แม่จะหันมาพูดกับตน เด็กจึงถามบ่อยๆ และแม่ควรตอบคำถามของแกเสมอ เด็กอยากคุยกับแม่และเรียนรู้สิ่งต่างๆ จากบทสนทนากับแม่นี้เอง แม่ไม่ควรตอบคำถามลูก อย่างนักปราชญ์ผู้รอบรู้สารานุกรมทั้งชุด แต่น่าจะตอบอย่างนักประพันธ์หรือกวี ให้ลูกนำไปคิดเองด้วย ลักษณะเด่นของแต่ละบุคคล ปรากฏชัดตั้งแต่วัยนี้แล้ว เด็กที่ชอบดนตรี พอได้ยินเสียงเพลงจากวิทยุ หรือโทรทัศน์เป็นหูกาง โยกตัวตามทันที เด็กที่ชอบวาดรูป ขอให้มีกระดาษและดินสอหรือสีเทียนเถอะ แกละเลงได้ไม่รู้เบื่อ เด็กที่ชอบหนังสือแกจะนั่งดูหนังสือภาพ อย่างดูดดดื่ม พวกที่ชอบออกกำลัง ก็จะกระโดดโลดเต้นทั้งวัน พวกนายช่างเก่ากลับชาติมาเกิด ก็จะรื้อของมาแกะสำรวจตรวจวิเคราะห์ บางทีก็หมุนหมุดโต๊ะ เก้าอี้ ถอดออกมาดูหมด การได้ทำไนสิ่งที่ตนชอบ คือเวลาที่มีความสุขและสนุกที่สุด พ่อแม่ควรช่วยลูกในเรื่องนี้ เด็กที่ชอบดนตรี พ่อแม่ก็น่าจะร่วมร้องเพลงด้วย ถ้าลูกชอบวาดรูปก็หากระดาษแผ่นใหญ่ๆให้ ลูกชอบหนังสือก็พาไปร้านหนังสือ เลือกซื้อหนังสือภาพด้วยกัน ลูกชอบออกกำลังก็ซื้อรถสามล้อเล็กให้ สำหรับนายช่างน้อยก็ซื้อของเล่น ที่แกะได้ประกอบได้ให้ลูกเล่น ระยะเวลานอนตอนกลางคืน จะยาวหรือสั้นขึ้นอยู่กับความว่องไวของเด็ก เด็กที่ซนมากมักจะนอนดึกและตื่นเช้า เด็กที่มีนิสัยเงียบเฉยนั้น นอนเร็วและนอนนาน เวลานอนตอนกลางวันก็เช่นเดียวกัน เด็กซนมากซนน้อย เด็กซนน้อยจะนอนมาก บางคนนอนนานกว่า 2 ชั่วโมง ก่อนนอนตอนกลางคืน ควรหัดให้เด็กเปลี่ยนชุดนอนเอง โดยมีแม่ช่วยปลดและติดกระดุมให้เท่านั้น ฟันของเด็กวัยนี้ นอกจากฟันหน้าบนล่าง อย่างละ4ซี่แล้ว ยังมีเขี้ยวและฟันกรามขึ้นแล้ว รวมเป็น16ซี่ ก่อนนอนหัดให้ลูกแปรงฟันเอง โดยมีแม่คอยดูแลให้สะอาดอีกครั้ง อาหารของเด็กวัยนี้ ก็คืออาหารหลัก3มื้อ ขนม2มื้อ และนม2-3ขวด อาหารเช้าเด็กมักไม่ยอมกิน บางคนกินแต่ขนมปังนิดหน่อยหรือไข่ต้ม หรือนมขวดเดียวเท่านั้น เด็กวัยนี้กินข้าวไม่มาก แต่ละมื้อกินข้าวไม่ถึงหนึ่งชาม เป็นส่วนใหญ่ บางคนรวม3มื้อแล้ว ก็กินข้าวเพียงชามเล็กๆชามเดียว แต่ถ้าเด็กกินปลา กินไข่ด้วยไม่เป็นไร เด็กบางคนข้าวไม่ค่อยกิน กับข้าวก็ไม่ค่อยกิน กินแต่นมวันละ4-5ขวด ถึงจะเป็นเช่นนี้ก็พอเพียง สำหรับเด็กวัยขวบครึ่งถึงสองขวบ ไม่มีปัญหาอะไรในอนาคต เมื่อเด็กกินอาหารได้มากประเภทขึ้น ชนิดของกับข้าวก็มากขึ้น และเกิดปัญหา "เลือกกิน" ตามขึ้นมา นิสัยเลือกกินคือ ลักษณะเฉพาะตัวของเด็ก ในเรื่องรสชาติเท่านั้นเอง การที่เด็กชอบกินสิ่งที่ไม่ชอบกินสิ่งนั้น ไม่น่าจะถือว่าเป็นเรื่องร้ายแรง แม่คอยดูแลให้ลูกได้ อาหารครบตามหลักโภชนาก็พอแล้ว เรื่อง"กินน้อย"หรือ"เลือกกิน" ไม่ใช่ปัญหาใหญ่ สิ่งที่สำคัญกว่านั้นคือ การฝึกให้เด็กวัยนี้รู้จักกินข้าวด้วยตัวเอง สนับสนุนให้เด็กใช้ช้อนตักข้าว ป้อนเข้าปากของตนเอง ถือถ้วยดื่มนมหรือน้ำเอง แม่ที่กลุ้มใจกับปัญหาลูกกินน้อยหรือเลือกกิน การที่เด็กจับช้อนตักกินข้าวกินเองนั้น เป็นการสร้างความเชื่อมั่นในตนเอง และจิตใจที่รัการพึ่งพาตนเอง ซึ่งสำคัญต่อชีวิตของเด็กมากกว่า ข้าวอีกครึ่งชามที่แม่ยัดเยียดให้เป็นไหนๆ มีเด็กจำนวนไม่น้อยที่ไม่ชอบกินผัก โดยเฉพาะผักสด แทนที่จะบังคับให้ลูกกินผักสด แม่ควรปรุงอาหารที่ลูกชอบ โดยใส่ผักลงไปด้วย เด็กจะยอมกิน และค่อยๆชินกับรสชาติของผัก และที่สำคัญที่สุดคือตัวพ่อแม่เองนั่นแหละ ถ้าแม่ไม่ชอบกินผัก เวลากินข้าวกับลูกแม่เขี่ยเอาผักออก ในขณะที่ปากพร่ำบอกลูกว่า "หนูต้องกินผักนะจะได้แข็งแรง" เด็กทีไหนจะเชื่อฟัง โยเกิร์ตช่วยเด็กที่ท้องผูกง่าย ให้ขับถ่ายได้ดีขึ้น และยังเหมาะสำหรับเด็กที่กินเก่ง ข้าวก็กินเยอะ แถมยังดื่มนมวันละ4-5ขวด ให้แกกินโยเกริ์ตแทนนมบ้าง เป็นการช่วยลดความ"อ้วนฉุ" การฝึกให้เด็กรู้จักนั่งกระโถนเองนั้น เริ่มได้แล้วในวัยนี้ แต่อย่าใจร้อนเพราะเรื่องนี้ขึ้นอยู่กับ นิสัยของเด็ก อย่างไรก็ตาม เด็กทุกคนจะทำได้เองไม่ร็วก็ช้า การขับถ่ายเป็นเรื่องที่เด็กต้องช่วยตัวเอง จึงเป็นการสร้างจิตใจ รักการพึ่งพาตนเองอย่างหนึ่ง ถ้าแม่ขยันจับลูกนั่งกระโถน เด็กคงคิดพึ่งแม่เรื่อยไป หรือถ้าแกเป็นคนรักความอิสระมาก ก็จะต่อต้านแม่ทุกครั้ง เด็กวัยนี้บางคน บอกฉี่ได้แล้วในตอนกลางวัน แต่ตอนกลางคืนมีน้อยคนจะบอกได้ เมื่อเด็กโตขึ้นและออกไป เล่นกับเพื่อนๆนอกบ้านบ่อยมากขึ้น หรือมีเด็กอื่นๆมาเล่นด้วยในบ้าน โอกาสที่จะติดโรคติดต่อต่างๆ เช่นหัด หัดเยอรมัน อีสุกอีใส คางทูม ฯลฯ มีมากขึ้น สำหรับหัด หัดเยอรมันและคางทูมนั้น ฉีดวัคซีนป้องกันไว้ก่อนได้ โดยฉีดรวมกันเข็มเดียว (ตามปกติหมอจะนัดฉีดตอนอายุ1ขวบ) สำหรับวัยขวบครึ่งนี้ เด็กจะต้องฉีดวัคซีนป้องกัน คอตีบ ไอกรน บาดทะยัก รวมทั้งการกินวัคซีนป้องกันโปลิโออีกครั้ง เป็นการกระตุ้น อย่างไรก็ตาม โรคที่เด็กวัยนี้เป็นมากทีสุดก็คือ โรคหวัดจากเชื้อไวรัสแชมป์ตลอดกาลนั่นเอง ที่มาของสาระดีๆ ขอขอบคุ ณ จากคุณ : คุณพ่อลูกสอง เขียนเมื่อ : 17 ก.ค. 55 09:54:58 A:182.52.62.129 X: TicketID:352012

ความคิดเห็นที่ 18 เมื่อเด็กอายุหนึ่งขวบสักเล็กน้อย เด็กที่แสดงอารมณ์ออกมา ภายนอกค่อนข้างรุนแรง เช่น เวลาแกไม่ได้ดังใจ จะกระทืบเท้าเต้นเร่าๆบ้าง หรือนอนกลิ้งบนพื้น เตะแขนเตะขาร้องไห้จ้า มนุษย์เราเวลามีอารมณ์รุนแรง จะเหวี่ยงแขนขาอย่างเต็มที่ เพื่อปลดปล่อยอารมณ์ ด้วยการสลายพลังงายทางกาย การนอนหงายนั้นเป็นท่าที่คนเราดิ้น เหวี่ยงแขนขาได้สะดวกที่สุด สำหรับเด็กเจ้าอารมณ์ การลงนอนดิ้นเป็นท่าที่ธรรมชาตที่สุดของแก เป็นท่าแสดงอารมณ์โกรธ และความไม่พอใจ แต่พ่อแม่มักเข้าใจว่า เป็นการเรียกร้องของเด็ก ต่อพ่อแม่อย่างรุนแรง จึงผ่อนปรนให้แกได้ดังใจ โดยเฉพาะเวลาเด็กทำเช่นนั้น ต่อหน้าสาธารณชน เช่นในห้างสรรพสินค้า พ่อแม่กลัวเสียหน้า จึงยอมตามลูกโดยง่าย เมื่อเป็นเช่นนี้ ทางฝ่ายลูกจะเข้าใจว่า ถ้าตนแสดงอาการโกรธอย่างเต็มที่ทีไร ก็จะได้ทุกสิ่งดังใจหมาย บางครั้งเด็กไม่ต้องการเท่าไรนัก แต่แกงัดเอายุทธวิธีนอนดิ้นมาใช้ทุกครั้ง ถ้าหากคราวนี้แม่ไม่ยอมล่ะก็ แกจะโกรธจริงๆและก่อสงครามกับแม่จริงๆ เพื่อหาวิธีป้องกัน พ่อแม่ควรรู้เอาไว้ว่า เด็กอายุขวบเศษบางคนจะทำเช่นนี้ เพราะสงครามครั้งแรกเป็นครั้งที่สำคัญที่สุด ถ้าเด็กโกรธลงนอนดิ้น ร้องไห้ดิ้นพราดๆ พ่อแม่ทำไม่รู้ไม่ชี้ คอยจนกระทั่งพลังงานของแก ค่อยๆสลายไปเอง เมื่อจบไปฉากหนึ่งแล้ว แม่ค่อยเปลี่ยนบรรยากาศให้แก เมื่อเวลาผ่านไป เด็กจะลุกขึ้นมาเองอย่างแน่นอน แต่เหตุที่พ่อแม่ทั้งหลาย ไม่สามรถรอจนกระทั่งลูก ลุกขึ้นมาเองเป็นเพระคุณป้าคุณน้า"ใจดี" ที่อยู่รอบด้านมักจะยื่นมือเข้ามาช่วย อุ้มให้เด็กลุกขึ้นบ้าง หรือถ้าอยู่ในบ้าน คุณย่าคุณยายทนดูหลานรัก ร้องไห้ชักดิ้นชักงออยู่ไม่ไหว จึงเข้ามาช่วยบ้าง และเมื่อผู้ใหญ่ยอมเด็กเข้าครั้งหนึ่งแล้ว ต่อไปถึงแม้ จะตั้งเข็มไว้ว่า จะไม่ยอมอย่างเด็ดขาด ทางฝ่ายเด็กก็สู้ตายเหมือนกัน เพราะแกได้จดจำความสำเร็จครั้งแรก เอาไว้อย่างแม่นยำ เด็กที่อาละวาด เพียงแค่ลงนอนดิ้นพราดๆ ยังนับว่าดี เด็กบางคนใช้ยุทธวิธีเอาหัวโขกพื้นโป๊กๆ โดนเข้าไม้นี้แม่ก็กลัวว่า ลูกจะกลายเป็นเด็กหัวทึบ จึงรีบอุ้มขึ้นมา และยอมตามความต้องการของลูก ถ้าเด็กใช้วิธีหัวโขกพื้น คงต้องอุ้มเข้าไปในห้อง และให้เอาหัวโขกที่นอนหรือเบาะรองนั่งแทน วิธีต่อสู้กับเด็กอาละวาดนั้น ต้องพยายามให้เด็ก ได้ใช้พลังงานนอกบ้านอย่างเต็มที่ ไม่ควรใช้วิธีแลกด้วยขนม จากคุณ : คุณพ่อลูกสอง เขียนเมื่อ : 17 ก.ค. 55 09:56:38 A:182.52.62.129 X: TicketID:352012