PANTIP.COM : N12410557 “รู้จักปล่อยมือ...ลูกก็รู้จักโต” []

“รู้จักปล่อยมือ...ลูกก็รู้จักโต”

วันที่ 25 กรกฏาคม เมื่อห้าปีที่แล้วคือวันที่จี้ภิ๋งได้เกิดมาดูโลกใบนี้ ไม่น่าเชื่อเลยว่าเวลามันผ่านไปเร็วจัง แม่มันยังสาวอยู่เลย (ฮิ้ววววว) ส่วนใหญ่เพื่อนๆ ในนี้คงชินกับการเล่าเรื่องของพี่ชุณฬี่มากกว่าของจี้ภิ๋ง อาจจะเป็นเพราะชุณฬี่มีเรื่องให้เล่าเยอะ ทั้งเรื่องสุขภาพจิตและสุขภาพกาย แต่วันนี้มุกตั้งใจอย่างมากที่จะแชร์เรื่องของจี้ภิ๋งบ้างค่ะ

จี้ภิ๋งเป็นเด็กผู้ชายที่ผู้ช้ายยย...ผู้ชาย นิสัยห่ามๆ บ้าพลัง ชอบเล่นกีฬา มั่นใจในตัวเองสูงและคิดต่างสุดๆ จนมุกเรียกเขาว่า “เจ้าเด็กดื้อ” มุกเคยคิดว่ามุกเลี้ยงลูกสองคนมาเหมือนๆ กัน แต่ทำไมมันต่างกันจังวะ แต่ยิ่งโตก็ยิ่งได้เห็นตัวตนของลูกทั้งสองคนมากขึ้น สุดท้ายมันก็กลายเป็นกระจกที่ส่องกลับมาเพื่อบอกให้มุกรู้ว่า จริงๆ แล้วมุกสอนลูกไม่เหมือนกัน

กับชุณฬี่ แน่นอนค่ะ เพราะความที่เขามีปัญหามาตั้งแต่เด็ก ความประคบประหงมก็เลยถูกจัดเต็ม แล้วมุกก็เคยชินกับการยื่นมือเข้าไปช่วยลูก รวมไปถึงการจัดคนคอยช่วยเหลือเขา ทั้งแม่บ้านและพี่เลี้ยง เพราะคิดว่าเขาทำไม่ได้บ้างล่ะ เดี๋ยวเป็นอันตรายบ้างล่ะ และเคยเชื่อมาตลอดว่านั่นคือสิ่งที่ถูกแล้ว

แต่แล้ววันนึงเมื่อลูกยิ่งโตและเริ่มทำอะไรไม่ได้อย่างที่ควรจะทำได้ โดยเฉพาะเรื่องของ “ความรับผิดชอบต่อตัวเอง” มุกก็มักจะใช้คำว่า สติแตก เสียสมาธิ เบลอ เอ๋อ หรือโก๊ะ เป็นคำจัดกัดความสำหรับลูกสาวคนนี้ ฟังเผินๆ มันเหมือนจะน่ารัก แต่จริงๆ แล้วเป็นเรื่องที่คอยรบกวนจิตใจมากทั้งต่อตัวเขาและตัวเรา

จำได้ว่าตอนอนุบาลสาม คุณครูของลูกได้กรุณาเปิดใจกับมุกแบบตรงไปตรงมา คุณครูได้เตือนมุกว่า คุณแม่ควรจะปล่อยให้น้องทำอะไรเองบ้าง เช่นจัดเสื้อผ้า เก็บที่นอน ดูแลข้าวของๆ ตัวเองให้มากกว่านี้ และให้ลดบทบาทของพี่เลี้ยงหรือแม่บ้านลง เพื่อฝึกเขาให้เป็นนิสัย ในตอนนั้นมุกเอาแต่นึกแย้งในใจ

“ก็แค่เด็กอนุบาล จะเอาอะไรกับมันมากมาย”
“ก็เรามีพี่เลี้ยง มีแม่บ้าน ถ้าปล่อยให้ลูกต้องทำเอง แล้วชั้นจะจ้างคนพวกนี้ไว้ทำไม”
และอื่นๆ อีกสารพัดเหตุผลค่ะที่จะหามาตบคำแนะนำเหล่านั้นให้หลุดกรอบความคิดของตัวเองไป

สุดท้ายสิ่งที่ได้เห็นก็คือ ผลเสียที่เกิดกับชุณฬี่ เมื่อวันที่เขาเติบโตเข้าประถมวัย มุกเห็นได้เลยว่าการละเลยของตัวเราเองต่อการฝึกทักษะสร้างความรับผิดชอบให้กับลูกตั้งแต่เด็กๆ มันทำให้เขามีข้ออ้าง เช่น วันนี้เอาเสื้อผ้าไปผิด ก็บอกว่า พี่เลี้ยงเป็นคนจัด หรือไม่ก็คำฮิตของเขา ก็หนูลืม เป็นอะไรมั้ย เป็นต้น

ในที่สุด คนที่สติแตกก็คือแม่ค่ะ มุกเคยอาละวาดใส่ลูก ชนิดที่ไล่กันออกจากบ้าน เมื่อคุณครูแจ้งถึงความประพฤติเช่นการลืมข้าวของ ไม่รับผิดชอบ ไม่จดจำในคำสั่งและขาดตความใส่ใจ อารมณ์ของแม่พลุ่งพล่านเมื่อฟังการรายงานสองสามครั้งภายในหนึ่งอาทิตย์ สุดท้ายก็โยนกระเป๋าใส่ลูกมีเสื้อผ้าสองสามชุด แล้วก็บอกมันคือความผิดของเขา ลูกก็ร้องห่มร้องไห้กราบกรานขอโอกาสให้เขาแก้ตัว

หลังความโกรธผ่านไป มุกกลับมานั่งใช้สติคิดใหม่และถามตัวเองว่า ทำไมคำเตือน คำสั่งหรือแม้แต่คำขู่ของเราถึงไม่มีความหมายเลย ทำไมลูกถึงยังเป็นแบบนี้ เขาไม่กลัวว่าเราจะไม่รักหรือ ทำไมเขาถึงไม่พยายามให้มากกว่านี้ แต่เมื่อคิดให้ดีๆ อีกครั้ง ถึงได้พบว่า คนที่ผิด...คือตัวเราไม่ใช่เด็ก

ประเด็นที่ทำให้เด็กๆ ขาดการฝึกฝนทักษะความรับผิดชอบและความใส่ใจ มาจากความรักของพ่อแม่และการประเมิณศักยภาพของลูกต่ำไป เพราะเราเห็นว่าเขาเด็กกว่าอายุเสมอ เราเลยไม่เคยปล่อยให้เขาโตอย่างที่เขาสามารถที่จะโตได้

ย้อนกลับมาที่การเลี้ยงจี้ภิ๋ง เพราะความที่เขาคือลูกคนที่สอง ในขณะที่ตอนที่มีจี้ภิ๋ง พี่ชุณฬี่ก็ยังป้อแป้ต้องคอยดูแลอย่างใกล้ชิด ดังนั้น มุกจึงไม่ได้ใส่ใจจี้ภิ๋งมากเท่ากับที่เคยทำให้กับชุณฬี่ แต่กลับกลายเป็นว่า เขาสามารถทำอะไรๆ ได้เองก่อนวัยของเขา มีพัฒนาการที่ดีและไวมาก และมีความกระตือรือร้นที่จะเติบโตอย่างเต็มที่ แต่ในขณะที่เขาเก่งไปเสียทุกอย่าง เขาก็ล้นไปกับความมั่นใจในตัวเองมากจนเกิดความรู้สึกอยากจะท้าทายกับทุกสิ่งทุกอย่างที่ถูกห้ามโดยพ่อหรือแม่

มุกมักจะคิดว่า มุกคงเอาลูกคนนี้ไม่อยู่แน่ เพราะจี้ภิ๋งเป็นเด็กที่มั่นใจในตัวเองสุดๆ อะไรที่เขาคิดว่าเขาจะทำ เขาต้องทำให้ได้ ทุกครั้งที่เราสั่งหรือบอกให้เขาทำอะไร เขามักจะมีคำต่อรองอยู่ตลอดเวลา มุกเคยบ่นกับสามีประจำว่า ไม่เข้าใจทำไมเขาถึงไม่ทำตามที่เราบอกไปเลย แม้ว่าใครๆ จะบอกว่าเขาคือเด็กฉลาด แต่ในฐานะของแม่ที่ต้องสู้รบกับลูกชายทุกวัน มันเป็นอะไรที่น่าเบื่อมากเลยค่ะ

แต่แล้ววันนึงเมื่อเรื่องของชุณฬี่ทำให้มุกเปลี่ยนมุมมองกับลูก เมื่อมุกคิดตกว่ามันคงยังไม่สายถ้าจะปฏิวัตินิสัยของลูกใหม่ มันก็ทำให้มุกเข้าใจลูกชายคนนี้มากขึ้นไปด้วย มุกเริ่มที่จะมองเห็นตัวตนของน้องภิ๋งมากขึ้น มุกคิดว่าสิ่งที่ลูกต้องการจากมุก ไม่ใช่คำสั่ง คำขู่ หรืออารมณ์ร้ายๆ ของแม่เมื่อเขาไม่ทำตาม...เดี๋ยวนั้น แต่เป็นความเข้าใจและเห็นว่าบางครั้งที่เขาไม่ทำตาม ที่เขาต่อรอง ที่เขาดื้อ เพราะเขามีความคิดของเขา เพราะเขาต้องการที่จะทำบางสิ่งบางอย่าง...ด้วยตัวเอง แม้ว่ามันจะผิด จะพลาด จะทำให้เกิดความเสียหายไปบ้าง แต่เขาก็แค่...อยากลองให้รู้ๆ ไป

หกเดือนก่อน มุกเรียกลูกสองคนมาพูดและบอกให้เขาได้รู้ว่า สิ่งดีๆ ในตัวของพวกเขาคืออะไร มุกเชื่อว่าการเริ่มต้นด้วยการชื่นชมจะทำให้หูและสมองของลูกเปิดเชื่อมกัน หลังจากนั้นก็ถามว่าแล้วปัญหาของเขาล่ะคืออะไร เชื่อมั้ยคะว่า เขารู้ตัวเองดีว่าเขาด้อยอะไร ยังขาดอะไร มุกไม่แน่ใจว่าเขารู้ด้วยมันคือการพูดย้ำๆ ของผู้ใหญ่ หรือเพราะเขารู้ด้วยตัวเอง แต่ไม่เป็นไรเอาเป็นว่า แค่รู้แม่ก็ดีใจแล้ว มุกเลยถามว่าแล้วเราควรจะปล่อยให้เป็นแบบนี้ต่อไป หรือเราควรจะหาทางแก้ไขกันจริงๆ จังเสียที

สำหรับชุณฬี่ หลังจากที่คุยกันในวันนี้ แม่จะไม่ให้ความช่วยเหลืออะไรอีกกับข้าวของที่เขาต้องรับผิดชอบ เช่น ชุดนอนที่ต้องจัดเตรียมเองทุกวัน กระเป๋านักเรียน กระติกน้ำ การบ้านที่ครูสั่ง อุปกรณ์ในการทำโครงงาน หรือเสื้อผ้าสำหรับเปลี่ยนในชั่วโมงพิเศษ ถ้าลืมสิ่งใดสิ่งหนึ่ง แม่จะไม่ย้อนกลับไปเอาให้จากที่บ้านไปโรงเรียน หรือที่โรงเรียนไปที่บ้าน แม่จะไม่ซื้อเครื่องเขียนอะไรให้หนูอีกตลอดทั้งปีนี้ เพราะที่ผ่านมาแม่ได้ซื้อให้เยอะมากจนเกินไปแล้ว หนูต้องไปตามเก็บเครื่องเขียนทุกอย่างของหนูกลับมาให้ได้ ที่สำคัญหนูต้องยอมรับสภาพและผลของการกระทำทุกอย่างของตัวเอง มุกรู้ว่าฟังแล้วเหมือนว่ามันออกจะโหดร้ายกับเด็กเจ็ดขวบไปหน่อยมั้ย แต่ว่า...มันก็ถึงเวลาแล้วค่ะ เพราะมุกคิดว่ามุกเสียเวลาไปพอสมควรแล้ว

หกเดือนที่ผ่านมา สิ่งที่เห็นได้ชัดขึ้นก็คือ พี่ชุณฬี่ลืมน้อยลง รับผิดชอบมากขึ้น รู้ว่าวันนี้มีการบ้านหรือไม่มี หรือถ้าลืมอะไรก็จะรีบไปหาคืนกลับมาในวันรุ่งขึ้น แต่กว่าจะมาถึงพัฒนาการที่ดีขึ้นแบบนี้ มุกปล่อยให้ลูกไม่มีการบ้านไปส่งครู ปล่อยให้เดินตัวเปล่าเข้าโรงเรียนเพราะเขาลืมเอากระเป๋ามา ปล่อยให้เรียนแบดมินตันด้วยเท้าเปล่า เพราะไม่ใส่รองเท้าแบดมาเอง แต่มันก็เกิดขึ้นเพียงอย่างละครั้งเท่านั้น

จากคุณ : ตื่นมาตาแป๋วๆ

เขียนเมื่อ : 23 ก.ค. 55 06:13:42

ความคิดเห็นที่ 1

มาถึงเจ้าตัวแสบจี้ภิ๋ง สำหรับเด็กสี่ขวบครึ่ง มุกเองก็อยากจะรู้ว่าศักยภาพของเขาจะไปได้ถึงแค่ไหน ถ้าเราปล่อยมือที่จะคอยอุ้มและช่วยเหลือเขาทุกอย่าง สิ่งแรกที่มุกแก้ไขคือการบอกทั้งพี่เลี้ยงและแม่บ้าน ต่อไปนี้ไม่มีการช่วยจัดของอะไรให้น้องภิ๋งแม้แต่อย่างเดียว ทุกอย่างเขาจะต้องเตรียมเอง ทุกๆ คนรอบข้างต่างคิดว่ามันจะไหวเร้อ เด็กแค่สี่ขวบเอง แต่เพราะเขาคือเด็กที่มั่นใจและคิดต่าง มุกเลยเชื่ออยู่ลึกๆ ว่าเขาต้องทำได้แน่ๆ

มุกเริ่มต้นจากการเตือนลูกทุกวันว่าทันทีที่กลับมาจากโรงเรียน เขาควรจะสำรวจกระเป๋านักเรียนของเขาว่า มีอะไรที่ต้องเอาออกมา มีอะไรที่ต้องเอาใส่เข้าไป ภาษาง่ายๆ กับเด็กสี่ขวบกว่า เขาเข้าใจได้ดีค่ะ ทุกวันเขาก็จะเอาเสื้อผ้าเก่าที่ใช้ออกมา ไปวางไว้ตรงตะกร้าผ้าสำหรับส่งซัก ขึ้นข้างบนไปยังตู้เสื้อผ้าของเขา (มุกเองได้จัดใหม่ เอาแบบที่ลูกสองคนสามารถหยิบถึงได้ทั้งคู่) เลือกเสื้อผ้าที่ต้องใส่ จดจำให้ได้ว่า วันไหนเรียนพละ วันไหนต้องใส่ชุดไทย เตรียมถุงเท้าที่ตัวเองอยากใส่ ถ้ามีจดหมายน้อย หรือบันทึกลูกรัก ต้องเอาออกมาวางให้แม่เห็นตรงโต๊ะทานข้าว เพื่อให้แม่ทำส่งคืนครูกลับไป ถ้าไม่เอามาวาง เขาก็จะเป็นคนเดียวที่ไม่มีของเหล่านั้นไปส่งครู

จี้ภิ๋งอาบน้ำเอง สระผมเอง แปรงฟันเอง อึแล้วล้างก้นเอง (แน่นอนค่ะ มุกยังคงคอยดูแลอยู่ห่างๆ เช่นตรวจฟัน เช็คขี้ไคล แม้แต่จำเป็นต้องแหวกซอกก้นดูว่าล้างสะอาดมั้ย แต่โอเคเลยค่ะ เขาดูแลได้ดี) นอกจากนั้นเขาจะต้องเก็บของเล่นเอง ถ้าเล่นข้างล่างยังไม่อยากขึ้นข้างบน ต้องปิดไฟ ปิดพัดลม ให้หมดก่อนจะขึ้นข้างบนได้ กินข้าวเองโดยที่ไม่ต้องให้ป้อน กินเสร็จเอาจานไปไว้ในซิงค์ล้างจานทุกวัน เอาแก้วไปไว้ในซิงค์ล้างแก้ว อ่านแล้วเหมือนจะเยอะ แต่ถ้าทำทุกๆ วัน มันไม่ได้เยอะเลยค่ะ

แน่นอน สำหรับเด็กสี่ขวบกว่า มันไม่ใช่ว่าสั่งไปวันนี้ เขาจะทำได้เลย มันต้องอาศัยการบอกบ่อยๆ เตือนซ้ำๆ และยอมให้เขาลงมือจัดการ แม้ว่าในตอนบ่ายแม่จะไปรับจี้ภิ๋งด้วยอาการอึ้งๆ เมื่อลูกเลือกเสื้อสีม่วง กางเกงสีเขียวสลับฟ้า ซึ่งไม่ได้เข้ากันเลยแม้แต่น้อย แต่ไม่เป็นไร ลูกแม่ไม่ใช่แฟชั่นนิสต้า แต่งตัวล้ำเทรนด์ไปซักหน่อยก็คงไม่แปลก ขอแค่เขาภูมิใจในสิ่งที่เขาทำได้ นั่นคือหัวใจสำคัญ

สิ่งที่ตามมาก็คือ เขากลายเป็นเด็กที่รู้หน้าที่ของตัวเองมากขึ้น มีความมั่นใจตัวเองในทางที่ถูกต้องขึ้น แม้จะยังมีอาการดื้ออยู่บ้าง ขี้เกียจอยู่บ้าง ต่อรองและอิดออดเก่งอยู่บ้าง แต่สำหรับมุก แค่นี้ถือว่าลูกเก่งมากแล้วค่ะ อย่างน้อยๆ มันก็ทำให้มุกสบายขึ้น 555 ไม่ต้องลงมือทำเอง แค่ใช้ปากเตือนให้เขาลงมือเท่านั้นเอง

จี้ภิ๋งเป็นเด็กที่มีความรับผิดชอบมากกว่าพี่ชุณฬี่ในช่วงอายุเดียวกันเยอะเลย แถมยังจดจำคำสั่งที่คุณครูบอกมาได้ดี จำได้ว่าวันนี้เขาต้องเปลี่ยนผ้ากันเปื้อนของตัวเอง เขาควรจะเอานมไปแค่กี่กล่อง เขาควรหรือไม่ควรจะเอาเสื้อผ้าแบบไหนไป สำหรับวันที่เล่นเทนนิสหรือวันที่ไม่ได้เล่น วันเสาร์อาทิตย์ก็จัดเสื้อผ้าเองได้แล้ว เข้าใจว่าถ้าวันนี้อยู่บ้านใส่เสื้อผ้าแบบไหน ถ้าออกข้างนอกต้องหล่อแค่ไหน มุกเลยได้เห็นลูกชายคนเล็ก เริ่มโตขึ้นเรื่อยๆ ในช่วงที่ผ่านมา

สุดท้ายลูกชายคนนี้กลับกลายเป็นคนที่สอนให้มุกรู้ว่า การเป็นแม่ที่มีลูกแล้วหนึ่งคนไม่ได้รับประกันว่าสิ่งที่คุณทำมาตลอดนั้นถูกต้อง อย่างน้อยๆ ที่สุดลูกชายคนนี้ก็ทำให้มุกรู้ว่า มุกสามารถที่จะไว้ใจเด็กสี่ขวบกว่าคนนึงได้ มุกสามารถที่จะปล่อยมือและยอมให้เขาเติบโตและใช้ความสามารถของเขาในการดูแลจัดการตัวเองได้ มุกต้องขอบคุณลูกด้วยซ้ำที่ทำให้เราสำนึกในสิ่งนี้ได้ก่อนที่จะสายจนเกินไป

อยากจะบอกว่าไม่ค่อยได้พูดถึงลูกชายคนนี้มากนัก แต่เขาคือสุดยอดแห่งความภูมิใจของแม่และพ่อ สิ่งเดียวที่มุกคาดหวังคือการที่เขาจะเติบโตเป็นคนที่มีคุณภาพในสังคม มุกหวังว่าลูกชายของมุกจเอาชนะจิตใจของเขาได้เมื่อเวลาที่เขาเจออุปสรรคหรือความท้อแท้ และเรียนรู้ที่จะมีความสุขกับต้นทุนชีวิตที่พ่อและแม่ได้พยายามที่จะสร้างให้กับเขา

Happy Birthday นะครับลูกชายสุดที่รักของคุณแม่

ปล. ที่ตั้งใจเขียนกระทู้นี้ก่อนวันเกิดของเขาจริงๆ ของเขา เพราะวันพุธที่จะถึงนี้ จี้ภิ๋งได้จะทดลองประสบการณ์การเดินป่าที่อุทยานแห่งชาติปางสีดาเป็นครั้งแรกค่ะ เมื่อคืนเราจัดกระเป๋ากันด้วยความตื่นเต้น จี้ภิ๋งได้รับหน้าที่ให้ไปแจ้งคุณครูเรื่องที่จะขอหยุดเรียนสามวันเอง เดี๋ยวต้องรอดูค่ะว่าจะทำหรือไม่ทำ

จากคุณ : ตื่นมาตาแป๋วๆ

เขียนเมื่อ : 23 ก.ค. 55 06:16:08

ความคิดเห็นที่ 2

เคยหมิ่นเหม่เข้าค่ายต้องสงสัยว่าซนขนาดนี้ ดื้อขนาดนั้น มีอะไรอยู่ในตัวหรือเปล่า แต่ในที่สุด เมื่อเขาได้เจอสิ่งที่ชอบ เขาก็อยู่และจดจ่อกับมันได้นานมากๆ

ไปเรียนศิลปะที่แหลมคมค่ะ เริ่มเรียนมาตั้งแต่ตอนน้ำท่วม ตอนนี้ฝีมือเริ่มพัฒนาไปมากๆ แล้ว ในห้องเขาเป็นหนึ่งในเด็กไม่กี่คนที่มีลายเส้นที่ชัดเจนและเริ่มเขียนตัวหนังสือได้ บวกลบเลขได้ และเขียนชื่อตัวเองและเพื่อนได้หลายคนแล้ว

จากคุณ : ตื่นมาตาแป๋วๆ

เขียนเมื่อ : 23 ก.ค. 55 06:18:37

ความคิดเห็นที่ 3

ตอนนี้เป็นนักเทนนิสตัวน้อย และกำลังคลั่งฟุตบอลด้วย ได้มีโอกาสฝึกกับโค้ชพิเศษ พี่ดนัย อุดมโชคด้วย (แต่เจ้าตัวไม่รู้หรอกค่ะว่าพี่เขาเป็นใคร มีแต่พ่อและแม่ที่แอบปลื้ม)

จากคุณ : ตื่นมาตาแป๋วๆ

เขียนเมื่อ : 23 ก.ค. 55 06:20:32

ความคิดเห็นที่ 4

เด็กสมัยนี้ต้องมีกิจกรรมทำ เขาจะได้พัฒนาเร็วและมีความสามารถหลายๆด้าน ร่างกายแข็งแรง บางคนไม่สนใจปล่อยแต่ให้ดูทีวี เล่นเกมส์

จากคุณ : angelababy

เขียนเมื่อ : 23 ก.ค. 55 06:42:10

ความคิดเห็นที่ 5

ที่บ้านลูกชายสองคนก็ฝึกแบบนี้ตั้งแต่เล็กค่ะ ให้ช่วยเหลือตัวเอง จัดการเรื่องของตัวเองตั้งแต่เล็ก จนโตกันเป็นหนุ่ม

สมัยเด็กๆ คนรอบข้างบอกพ่อแม่กดดันลูก ให้ทำเองทุกอย่าง สงสารลูกเรา

พอตอนนี้ลูกเราทำเป็นทุกอย่าง ทำด้วยตัวเอง เสื้อผ้าให้รีดตั้งแต่ ป.5 เธอจะรีดเรียบไม่เรียบ แม่ไม่สนใจ ถ้าเธอพอใจจะใส่ไปแค่นั้น สรุป พอรีดไม่เรียบเริ่มอายเพื่อน ก็เลยพยายามรีดให้เรียบ ตอนนี้รีดผ้าดีกว่าแม่ซะอีก

งานบ้านแบ่งหน้าที่ให้ช่วยกันพี่น้อง อีกคนกรอกน้ำ อีกคนดูแลน้องหมา ทุกอย่างต้องทำเอง

เด็กทำบ่อยๆ ก็ชินเหมือนเค้าอาบน้ำก็ต้องแปรงฟัน

ถ้าพ่อแม่ไม่ยอมปล่อยมือลูก ก็คงต้องจูงมือลูกไปทั้งชีวิต แล้วคุณจะมีชีวิตอยู่นานขนาดไหนกัน ????

จากคุณ : PHaTthiTA

เขียนเมื่อ : 23 ก.ค. 55 07:09:13

ความคิดเห็นที่ 6

หวาย...ทำไมหลานโตเร็ว แล้วป้ายังสาวๆ กันอยู่เลยเนี่ย

แวะมาบอกว่าอ่านเพลิน ได้ความรู้เช่นเคยน้องมุก love

จากคุณ : ลูกไหม

เขียนเมื่อ : 23 ก.ค. 55 08:23:01

ความคิดเห็นที่ 7

ชื่นใจกับน้องมุก^^

สองลิงของพี่โตเป็นสาวแล้ว หลายๆอย่างแม่ยังต้องจ้ำจี้จ้ำไชอยู่เลย หยอกเย้า

ป.ล. เหมือนป้าค.ห. 6 หลานๆโตกันแล้วป้าก็ยังสาวนะ ฮ่าฮ่าฮ่า

จากคุณ : พจมารร้าย

เขียนเมื่อ : 23 ก.ค. 55 08:41:53

ความคิดเห็นที่ 8

เค้าจะเริ่มกลับไปจริงจังครั้งที่ร้อยให้เทียนล้างก้นเอง

จากคุณ : คนสวยเมืองนนท์

เขียนเมื่อ : 23 ก.ค. 55 08:51:39

ความคิดเห็นที่ 9

แวะมาทักทายคุณมุกคะ
คิดถึง log in เก่า ๆจัง

จากคุณ : nong-grapeka

เขียนเมื่อ : 23 ก.ค. 55 09:19:25

ความคิดเห็นที่ 10

ส่วนมากปัญหาของเราคือ เรื่องเวลาที่เร่งรีบ ถ้าไม่ทำให้จะไม่ทันเวลา และเรื่องความสม่ำเสมอในการฝึกเค้าค่ะ

คงต้องพยามยามมากขึ้นอีก

ขอบคุณสำหรับข้อมูลที่มีประโยชน์นะคะ

จากคุณ : loginของแฟน (kkk-srinakarin)

เขียนเมื่อ : 23 ก.ค. 55 09:51:26

ความคิดเห็นที่ 11

เจ้าตัวเล็กที่บ้าน ก็ฝึกตั้งแต่เล็กๆค่ะ ตอนนี้ 1.6 แล้ว

พอลูกเดินได้ เราให้ลูกจัดการเรื่องเล็กๆของตัวเอง เช่น ผ้าอ้อมที่เปลี่ยนแล้วต้องเอาไปทิ้งถังขยะ เสื้อผ้าใช้แล้วต้องเอาใส่ตระกร้าผ้าเอง ขนม ของกิน กินอิ่มแล้วต้องเอาไปทิ้งถังขยะ รองเท้าใส่แล้วต้องเก็บขึ้นชั้นวาง (อันนี้เหนื่อยมาก เอาของตัวเองเก็บ แล้วรื้อของคนอื่นลงมาหมดเลย) และก็ช่วยงานบ้านเล็กๆน้อยๆ เช่นดูดฝุ่น รดน้ำต้นไม้

แรกๆ ทางบ้านสามีเห็นก็ชมนะคะ ว่าขวบนึงทำได้แล้ว เก่งมากๆ
แต่หลังๆเห็นเราให้ทำตลอด บางทีแม่กินขนมอิ่มแล้ว เรียกลูกมา เอาขยะไปทิ้งให้แม่หน่อยสิจ๊ะ เขาเลยรู้ว่า ที่จริงแม่ตูดหนัก ขี้เกียจทำ เลยใช้ลูกนั่นเอง

จากคุณ : ตุ๊กตาดุ๊กดิ๊ก

เขียนเมื่อ : 23 ก.ค. 55 10:07:22

ความคิดเห็นที่ 12

เด็กๆ ทำอะไรได้เยอะกว่าที่เราคิดจริงๆค่ะ ที่บ้าน ลูกสามขวบครึ่ง ทานข้าวเสร็จต้องเก็บจานเอง เก็บแก้วน้ำเอง จะหกบ้าง หล่นบ้างก็ทำใจค่ะ บางทีเราเก็บให้เองเร็วกว่าจริงๆ แต่มันเป็นการฝึกความรับผิดชอบขั้นพื้นฐานให้กับลูกค่ะ :)

จากคุณ : บิ๊กฟุต

เขียนเมื่อ : 23 ก.ค. 55 10:53:12

ความคิดเห็นที่ 13

อ่านแล้ว ชื่นใจจังค่ะคุณมุก
ดีใจที่ได้เห็นเด็กได้รู้จักรับผิดชอบตัวเอง ฝึกความรับผิดชอบในช่วงวัย

ตอนที่ยังสอนหนังสือนักศึกษามหาวิทยาลัยเอกชน
หลายๆครั้งที่เห็นลูกศิษย์ตัวเองแล้วท้อใจ งานที่สั่งไว้ไม่เอามา เข้าคลาสสาย
ไม่เอาอะไรมาเลยแม้แต่ปากกาจดเล็กเชอร์ พอมาอยู่หอเอง ก็ไม่รู้จะต้องจัดการตัวเองยังไง
สอนหลายๆปี ยิ่งเป็นหนักขึ้นกันเรื่อยๆ...

แม้แต่ลูกได้เอฟ พ่อแม่ก็มาถามว่าทำใมได้เอฟ..ทำใมเจ้าตัวไม่กระตือรือร้นมาถามเอง
จริงๆแล้ว พ่อแม่ควรจะรู้แล้ว คำตอบมีอยู่ในตัวคือ ลูกคุณไม่มีความรับผิดชอบ และดูแลตัวเองไม่ได้
พ่อแม่จัดการให้ทุกอย่างจนเค้าจัดการชีวิตตัวเองไม่เป็น

จริงๆแล้วมันเริ่มตั้งแต่ลูกคุณก้าวเดินแล้ว ว่าคุณจะปล่อยมือ และให้เค้าเดินเอง หาที่เกาะ และล้มเองบ้าง
ไม่ใช่จับมือทำให้ทุกอย่าง แล้วเค้าจะกล้าเดินเองจริงๆยังไง..แอบสงสัยในใจตลอด

ดีใจจังค่ะคุณมุกที่เห็นชุณฬี่และจี้ภิ๋ง เติบโตแบบนี้ค่ะ ^_^

จากคุณ : flower over the moon

เขียนเมื่อ : 23 ก.ค. 55 11:12:27

ความคิดเห็นที่ 14

คุณแม่เก่งมากเลยค่ะ
เราอยากฝึกลูกแบบนี้บ้างจังเลย ลูกเราเอาแต่ใจสุดๆ
ไม่ค่อยกล้าที่จะทำอะไรเอง ขี้กลัว
ก็เพราะพ่อแม่อย่างเรานี้แหละค่ะที่ทำให้เขาเป็นอย่างนี้
เรารู้ว่าถ้าจะเปลี่ยนต้องเริ่มที่พ่อแม่ก่อน
แล้วเราจะพยายามแก้นิสัยลูกชายคนนี้ให้ได้ค่ะ

จากคุณ : น้ำท่วมปาก พูดไม่ออก

เขียนเมื่อ : 23 ก.ค. 55 11:27:47

ความคิดเห็นที่ 15

ผมทำคล้าย ๆ กับ คห.ที่ 11 ลูกสาวผมตอนนี้ ขวบหกเดือนเท่ากัน รู้คำสั่งหมดสั่งให้ทำอะไรทำได้หมด
สอนเค้าทุกครั้งที่เล่นตัวต่อเม็กกะบ๊อกเสร็จให้ช่วยพี่เลี้ยงเก็บ, เปลี่ยนแพมเสร็จให้เอาไปให้พี่เลี้ยงทิ้ง, รองเท้าถอดแล้วเก็บเข้าที่
ก็ได้แต่ลุ้นว่าถึงตอนเค้าอนุบาลแล้ว จะเป็นแบบนี้ไหม คงต้องสอนและฝึกเค้าต่อเนื่อง ชมทุกครั้งที่เค้าทำได้

จากคุณ : สุดท้ายคือความว่างเปล่า

เขียนเมื่อ : 23 ก.ค. 55 12:09:56

ความคิดเห็นที่ 16

เพิ่งเข้าฟัง อ ยงยุทธ จรรยารักษ์ พูดเมื่อวันเสาร์นี้เองค่ะ ท่านพูโด้เตือนสติดีมาก

ท่านสอนว่า

เราต้องกล้าพอที่จะทำให้ลูกลำบากเพื่อให้ลูกสามารถอยู่รอดได้ในอนาคต
การเลี้ยงลูกเป็นการต่อสู้กับตัวเอง สิ่งที่ต้องระวังที่สุดในการเลี้ยงลูกคืออารมณ์ เพราะการเรียนรู้ที่ดีที่สุดคือการซึมซับ

จากคุณ : Piterek

เขียนเมื่อ : 23 ก.ค. 55 12:13:45

ความคิดเห็นที่ 17

ขอบคุณค่ะ อ่านทู้นี้แล้วได้ข้อคิดเตือนใจตัวเองดีจริงๆ

ลูกชายเราคนโต ก็ถูกเลี้ยงดูแบบประคบประหงมนี่แหละค่ะ ส่วนลูกสาวคนเล็กดูแล้วดูเหมือนจะเก่งกว่าพี่ คือทำอะไรได้เอง ช่วยเหลือตัวเองได้มาก (เมื่อเทียบ ณ วัยเดียวกัน) คงเพราะเลี้ยงแบบปล่อยปละละเลยมากกว่าคนพี่

วันก่อนได้คุยกับครูที่สอนพิเศษลูกท่านนึง ครูบอกว่า "เด็กวัยนี้ (4 ขวบ) คุยกับเขารู้เรื่อง เพราะเขาสามารถเข้าใจเหตุผลได้แล้ว ดังนั้น ไม่จำเป็นที่คุณแม่จะต้องคอยโอบอุ้มเขาเสมอไป....ถ้าเราแค่จูงมือเขาแล้วปล่อยให้เขาเดินได้เอง หรือปล่อยให้เขาเดินเอง แล้วมีเราเดินตามข้างหลัง น่าจะดีกว่าเราคอยโอบอุ้มเขาแล้วพาเดิน เพราะแบบนั้นลูกก็จะเดินได้ด้วยตัวเองไม่ได้ซักที"....ฟังแล้วเออ จริงแฮะ....เราก็ว่าจะพยายามหักห้ามใจ ไม่ช่วยเหลือลูกมากนัก จะให้ลูกช่วยตัวเองมากกว่านี้ค่ะ

จากคุณ : พี่เอเธนส์+น้องเอเชีย

เขียนเมื่อ : 23 ก.ค. 55 12:19:38

ความคิดเห็นที่ 18

ได้อะไรหลายๆ อย่างจากการอ่านครั้งนี้ ขอบคุณมากค่ะ

จากคุณ : cheerydoll

เขียนเมื่อ : 23 ก.ค. 55 12:54:56

ความคิดเห็นที่ 19

เริ่มได้ฝึกเจ้าเนกษ์จริงจังแล้วเหมือนกันค่ะ
แล้วก็ไม่น่าเชื่อว่า แค่ไม่กี่ครั้งที่เค้าได้ทำเอง
เค้าจะตั้งใจมากกว่าให้แม่บ่น ๆๆ
ไม่ต้องเสียอารมณ์กันทั้งแม่ลูก

ฝึกตั้งแต่เด็ก ๆ ง่ายกว่าเยอะจริง ๆ ค่ะ

จากคุณ : หมวยน้อยร้อยชั่ง

เขียนเมื่อ : 23 ก.ค. 55 13:10:07

ความคิดเห็นที่ 20

กระทู้ดูดกิฟท์จริง ๆ เลย love

จากคุณ : ป้าแมงฯ

เขียนเมื่อ : 23 ก.ค. 55 13:15:12

ความคิดเห็นที่ 21

คุณ angelababy

ลูกสาวลูกชายมีกิจกรรมพอสมควรค่ะ แต่ก็ไม่ได้จัดว่าเยอะมาก ยิ่งวันอาทิตย์นี่มุกแทบไม่ใส่อะไรให้เขาเลย เพราะคิดว่าเด็กๆ ได้ใช้เวลาอยู่ที่โรงเรียนถึงห้าวันแล้ว วันเสาร์ก็มีเรียนพิเศษชิวๆ บ้าง วันอาทิตย์จึงเป็นวันที่เขาควรจะได้เล่นอย่างเต็มที่ (แต่อยู่ใต้เงื่อนไขว่าการบ้านต้องเสร็จแล้ว) ถึงอย่างนั้นมุกเองก็ยังเปิดโอกาสให้เขาได้ดูการ์ตูน ดูละคร ฟังเพลงวัยรุ่น เหมือนกับเด็กคนอื่นๆ เพราะเชื่อว่าลูกสามารถบริโภคความบันเทิงเหล่านี้ไปพร้อมๆ กับเราได้ ซึ่งมันก็ทำให้เขาตามเพื่อนทันแต่ก็ไม่ได้คลั่งอะไรอย่างใดอย่างหนึ่งจนไม่ยอมลุกไปทำอย่างอื่นบ้างเลย

จากคุณ : ตื่นมาตาแป๋วๆ

เขียนเมื่อ : 23 ก.ค. 55 13:16:06

ความคิดเห็นที่ 22

คุณ PHaTthiTA

เป็นอีกหนึ่งคุณแม่ที่น่านับถือมากค่ะ เด็กแค่ป.5 รีดผ้าเองได้ ถือว่าเยี่ยมมากๆ อีกสิ่งหนึ่งที่จำเป็นสำหรับครอบครัวที่มีพี่มีน้อง คือการฝึกเรื่องจิตอาสาและน้ำใจให้กับพี่และน้องของตัวเอง มุกเองก็อยากให้ลูกมีสิ่งนี้ แต่ก็ยังต้องปล้ำต้องสู้กันต่อไปค่ะ

เทคนิคเบาๆ ที่พอจะทำให้ได้ก็คือ พี่ชุณฬี่เตรียมกระติกน้ำให้น้อง (เอาขวดออกมาล้างทุกวันและเทน้ำต้มสุกเข้าไปใหม่) และน้องภิ๋งก็ต้องเตรียมถุงเท้ารองเท้าให้กับพี่ (บางทีก็ทะเลาะกันเพราะน้องเลือกมาไม่ถูกใจ 555)

จากคุณ : ตื่นมาตาแป๋วๆ

เขียนเมื่อ : 23 ก.ค. 55 13:18:49

ความคิดเห็นที่ 23

@ ลูกไหม/พจมารร้าย

เชื่อค่ะว่าต่อให้สองแสบของมุกโตกว่านี้พวกพี่ก็จะยังไม่แก่ สาวสี่พันปีตลอดไป คิดถึงค่ะ

@คนสวยเมืองนนท์

คิดถึงแกว่ะรี่ ขอให้น้องเทียนล้างก้นได้เร็วๆ นะ (จ๊วบบบบ)

@ nong-grapeka

คิดถึงเช่นกันค่ะ ขอบคุณที่แวะเข้ามาดูกระทูและเม้นท์ให้ทุกครั้งนะคะ

จากคุณ : ตื่นมาตาแป๋วๆ

เขียนเมื่อ : 23 ก.ค. 55 13:22:48

ความคิดเห็นที่ 24

คุณ kkkฯ

เห็นด้วยค่ะ ว่าบางครั้งเราก็มีข้อจำกัดเรื่องของเวลา มุกเองก็ประสบปัญหาเรื่องนี้ เลยใช้วิธีเตรียมของกันก่อนนอน ปลุกตื่นให้เช้าขึ้น และสำคัญที่สุด คือควบคุมอารมณ์ของตัวเองไม่ให้เม้งแตก (แต่บางทีก็อดไม่ได้ค่ะ เวลาเจอพวกเด็กๆ อืดดดดดด เป็นพิเศษ)

คุณ ตุ๊กตาดุ๊กดิ๊ก

ดีแล้วค่ะที่ทำแบบนั้น กล้าปล่อยให้ลูกลงมือทำไปเลย ดีกว่ามาแก้ไขที่หลังซึ่งมันจะยากกว่าเยอะเลย

คุณบิ๊กฟุต

ใช่ค่ะ เราต้องยอมปล่อย ต่อให้จานแตก แก้วหล่น อาหารกระจาย แต่มันก็คุ้มเพราะเขาจะเรียนรู้ว่าเขาจะต้องรักษาของที่อยู่ในมือยังไง คุณทำถูกแล้วค่ะ

จากคุณ : ตื่นมาตาแป๋วๆ

เขียนเมื่อ : 23 ก.ค. 55 13:31:16

ความคิดเห็นที่ 25

คุณ flower over the moon

นั้นคือสิ่งที่มุกห่วงที่สุดค่ะ คือเมื่อโตแล้วยังไม่รู้ว่า ความรับผิดชอบ คืออะไร เมื่อถึงเวลาแบบนั้นมันคงจะแก้ได้ยากมากๆ

คุณน้ำท่วมปากพูดไม่ออก

เอาใจช่วยค่ะ มุกเองก็เคยเจอปัญหาแบบนี้มาแล้วกับพี่ชุณฬี่ ยังดีที่แม่มันได้สติก่อน เอาแต่ด่าว่าลูกโดยที่ลืมมองตัวเอง เชื่อว่าไม่มีอะไรที่สายเกินไปอย่างแน่นอนค่ะ

คุณสุดท้ายคือความว่างเปล่า

มุกเชื่อว่าลูกของคุณพ่อจะเป็นเด็กที่มีระเบียบและดูแลตัวเองได้ดี เพราะคุณพ่อเตรียมความพร้อมให้เขาตั้งแต่ก่อนวัยเรียน น้องโชคดีค่ะที่มีคุณพ่อคุณแม่แบบนี้

จากคุณ : ตื่นมาตาแป๋วๆ

เขียนเมื่อ : 23 ก.ค. 55 13:34:08

ความคิดเห็นที่ 26

คุณ Piterek

ขอบคุณสำหรับการแชร์คำสอนที่มีประโยชน์ค่ะ เห็นด้วยทุกประการ

พี่เอเธนส์ฯ

ใช่ค่ะ เด็กสี่ขวบเขาไม่ได้เด็กเหมือนที่เราคิด เขาต้องการการตอบสนองด้วยเหตุด้วยผลมากกว่าที่จะเอาชนะเขาด้วยอารมณ์ มุกเคยลองแล้วและสุดท้ายก็ต้องมาแพ้ให้กับอารมณ์ร้ายๆ ของตัวเอง บาดเจ็บกันทั้งแม่ทั้งลูก แถมไม่ได้ประโยชน์อะไรสักอย่างเลย

คุณ cheerydoll

ขอบพระคุณมากค่ะ แล้วก็ดีใจที่เห็นว่ามีประโยชน์กับคุณแม่นะคะ

@หมวยน้อยร้อยชั่ง และ ป้าแมงฯ

คิดถึงค่ะ จุ๊บๆ น้องเนกษ์เก่งมากๆ เลยค่ะ น่าปลื้มใจ
ส่วนของป้าแมงฯ ก็สบายแล้ว (อิจฉาคนมีลูกชายหล่อ แต่แม่ยังสาวและสวยไม่สร่าง)

จากคุณ : ตื่นมาตาแป๋วๆ

เขียนเมื่อ : 23 ก.ค. 55 13:38:15

ความคิดเห็นที่ 27

ตอนนี้ที่บ้านก็พยายามให้สองหนุ่มพยายามทำโน่นนี่เองเหมือนกัน แอบโมโหแม่บ้านที่ช่วยเก็บของเล่นเหลือเกิน
สองหนุ่มที่บ้านเล่นของเล่นแล้วไม่ค่อยเก็บ นังแม่เลยจัดการเอง บอกไม่เก็บใช่มั้ย เดี๋ยวหม่าม้าเก็บเอง แล้วเก็บไปเลย เอาไปซ่อน
แล้วพอถามถึงก็บอกไปว่า หม่าม้าเอาไปทิ้งหมดแล้ว งอแงก็งอแงไปเถอะ แม่บ้านนี้โหด ไม่เอาออกมาให้เล่นอีก

ต่อไปพอเรียกเก็บแล้วทำท่าไม่เก็บ บอกไปเลย ไม่เป็นไร เดี๋ยวหม่าม้าเก็บให้ เท่านั้นแหละ ช่วยกันเก็บอย่างสามัคคี

ปล. อิชั้นเชื่อว่า อิชั้นโหดกว่าคุณนายมุกหลายขุมเจ้าค่ะ

จากคุณ : bodiamond1

เขียนเมื่อ : 23 ก.ค. 55 14:32:51

ความคิดเห็นที่ 28

ตอนนี้1.5ขวบ ชอบคว่ำกล่องของเล่น. โยนของเล่น บอกให้เก็บก็ไม่สนเลยอ่ะ ทำไงดีล่ะเนี่ย

จากคุณ : via iPad (kane)

เขียนเมื่อ : 23 ก.ค. 55 15:57:38

ความคิดเห็นที่ 29

สุดยอดค่ะ จะลองมั่ง เดี๋วจะมาเล่าประสบการณ์ให้ฟังมั่งน๊าาาา

จากคุณ : ตระกูลกอ

เขียนเมื่อ : 23 ก.ค. 55 16:06:07

ความคิดเห็นที่ 30

คุณนายโบ

5555 อ่านแล้วขำก๊าก เห็นภาพหน้ายัยแม่โหดอีกต่างหาก ลูกชายของหล่อนออกจะน่ารัก แม่มันยังโหดลงอีกนะ แต่จะบอกว่าเป็นอีกวิธีที่ดีนะ คือถ้าจะจัดการก็เอาจริงสักครั้ง เขาก็จะได้เห็นว่าแม่เอาจริง ต่อไปก็จะรู้ว่าหน้าที่คือหน้าที่ ถ้าไม่ฝึกไม่ทำมันก็ต้องมีผลแบบนี้ ชั้นก็เห็นด้วยว่ะค่ะ (แม้จะแอบสงสารหลานเล็กน้อย ก็อย่างนี้แหละ ลูกชาวบ้านน่ะ สงสารไปเรื่อย ทีลูกตัวโหดเอาๆ)

จากคุณ : ตื่นมาตาแป๋วๆ

เขียนเมื่อ : 23 ก.ค. 55 16:06:26

ความคิดเห็นที่ 31

ขอบคุณสำหรับข้อมูลดี ๆ ค่ะ อ่านเพลินม๊ากกก
จะลองนำไปใช้กับลูกชายบ้าง เผื่อจะเก่งเหมือนน้องนะคะ
ชอบมากค่ะ ให้เลยค่ะ 1 กิฟ

จากคุณ : แม่น้อง (Lawanna_kung)

เขียนเมื่อ : 23 ก.ค. 55 16:20:35

ความคิดเห็นที่ 32

ขอบคุณครับ

ได้มุมมองการเลี้ยงลูกมาอีกอย่างล่ะ แม้จะยังไม่มี

จากคุณ : AknightZ

เขียนเมื่อ : 23 ก.ค. 55 17:10:52

ความคิดเห็นที่ 33

เราก็เป็นนะคะ ตัวเราถูกเลี้ยงมาแบบแม่ให้ทำเองตลอด ตอนเด็กๆจนถึงวัยรุ่น เราคิดน้อยใจอยู่บ่อยๆ
ลูกคนอื่นสบายจัง ทำไมเราต้องทำเองหมด มีอยู่วันนึงเรากวาดบ้านทั้งหลัง
เราเหนื่อยมาก กวาดไปร้องไห้ไป พรำ่บ่นกับแม่ว่าทำไมเราต้องทำอยู่คนเดียว
แม่เราตอบว่า "สิ่งต่างๆที่แม่ให้ลูกทำมากกว่าคนอื่นๆในวันนี้ จะส่งผลดีกับลูกเองในอนาคต ไม่เชื่อคอยดู"

เราก็ยังไม่ค่อยเข้าใจหรอก แต่ก็รับฟัง พอมาวันนี้ เราเป็นแม่คน
สิ่งที่แม่พยายามให้เราลำบากตลอดมา ได้ส่งผลชัดเจนกับชีวิตเรามาก
เราช่วยเหลือตัวเองได้ดี และสิ่งที่ติดตัวเรามาทำให้เราถ่ายทอดให้ลูกได้โดยอัตโนมัติ
จากการใช้ชีวิตในมหาวิทยาลัย จนจบมาทำงานมีครอบครัว
สิ่งที่เรามักได้ยิยจากคนรอบข้างเสมอคือ อะไรเราก็ทำได้หมด
คุณแม่(ของเรา)เลี้ยงลูก(เรา)ดีจัง เราภูมิใจมากที่ทำให้คนกล่าวถึงแม่เราในแง่บวก
วันที่เรารับปริญญาตรี อาจารย์ที่ปรึกษาเราเดินมาบอกแม่เราว่า
คุณแม่เลี้ยงลูกดีจังเลยนะคะ แม่เรางี้ยิ้มแก้มปริ
เวลาผ่านไป2ปี เราเรียนจบปริญญาโท อาจารย์ที่ปรึกษาบอกแม่เราว่า
คุณแม่เลี้ยงลูกเก่งนะคะ เราเห็นแม่ยิ้มรับพร้อมนำ้ตา
เรารู้ว่าแม่คงภูมิใจในตัวเรามาก มาถึงวันนี้เราเข้าใจแล้วว่า
ทำไมแม่ถึงพยายามฝึกระเบียบและสร้างความรับผิบชอบในเรื่องต่างๆให้เรา

วันนี้เรามีลูก ลูกเราอายุ2.6ปี เก็บของเล่นเข้าที่ทุกครั้งโดยไม่ต้องบอก
ทิ้งขยะลงถังเสมอ ถ้าลูกแกะห่อขนมแล้วไม่มีขยะตรงนั้นลูกจะถือไว้จนกว่าจะเจอขยะ
หิ้วกะเป๋าไปโรงเรียนเอง ช่วยเราซักผ้า ตากผ้าและพับผ้า
กวาดบ้านทุกเช้าก่อนไปโรงเรียน เก็บรองเท้าเข้าชั้นเสมอ
ถอดเสื้อผ้าแล้วเอาลงตระกร้า คือเค้าทำจนเป็นกิจวัตรเลย

ลูกเราไปโรงเรียนสัปดาห์แรก คุญครูเขียนรายงานกลับมาในสมุดว่า น้องเล่นของเล่นแล้วเก็บทุกครั้ง
เอาถาดอาหารและขยะไปเก็บเองโดยไม่ต้องบอก เก็บรองเท้าเข้าชั้นที่รรเตรียมให้
คุณครูมาบอกเราว่า น้องเลี้ยงง่ายมากค่ะคุณแม่ คุณครูไม่เหนื่อยเลย
น้องช่วยเก็บช่วยทำทุกอย่าง ช่วยเหลือตัวเองได้ดี
มาถึงตอนนี้เราเข้าใจความรู้สึกของแม่เราเลยอ่ะ ปลาบปลื้มๆ ^__^

เราเห็นด้วยกับจขกทว่าไม่มีคำว่าเด็กเกินไปสำหรับการจะสร้างระเบียบให้กับเด็ก
ทั้งนี้ต้องได้รับการสนับสนุนจากคนในบ้านด้วย เพราะบางครั้งจะดูเหมือนใจร้ายกับเด็ก
คุณพ่อของเรา (คุณตา) ก็ชอบว่าเราว่าทำไมเลี้ยงลูกต้องให้ทำขนาดนี้ ลูกยังเล็ก
แต่เราก็ให้เหตุผลไปนะคะ ว่าเรื่องการสร้างวินัยต้องฝึกแต่เด็ก จะได้ติดตัว
เป็นกำลังใจให้ทุกคนที่พยายามจะฝึกลูกนะคะ อาจเหนื่อยบ้างท้อบ้าง
แต่อย่าล้มเลิกนะคะ มาช่วยกันสร้างเด็กดีให้ชาติกันเถอะค่ะ^__^
แก้ไขเมื่อ 23 ก.ค. 55 17:24:22

จากคุณ : Power of LOVE

เขียนเมื่อ : 23 ก.ค. 55 17:16:01

ความคิดเห็นที่ 34

เข้ามาอีกที อ่านเพลินเลยค่ะ
ขอบคุณมากๆ ที่คุณมุกมาเตือนสติให้ได้คิด จริงจัง
หลายๆ ที่ หลายๆ คราวยอมรับเลยค่ะว่าคิดเหมือนคุณมุก.. เป๊ะ
เดี๋ยวขอเอาไปให้สามีอ่านด้วยนะคะ จะได้ค่อยๆ ปล่อยมือลูกไปด้วยกัน
ต่างคนต่างจูงต่างคนต่างเลิกจูง เดี๋ยวลูกเสียศูนย์

คิดถึงทุกๆ log in ที่เห็นในทู้นี้ด้วยคนนะคะ ^_^

จากคุณ : water sui sui jui

เขียนเมื่อ : 23 ก.ค. 55 20:30:40

ความคิดเห็นที่ 35

สะดุดแล้วหยุดคิดทันที ขอบคุณที่เอามาแบ่งปันได้แง่คิดที่ดีมาก

จากคุณ : แม่น้องชมพู่

เขียนเมื่อ : 24 ก.ค. 55 01:16:23

ความคิดเห็นที่ 36

ขอบคุณที่แบ่งปันและทำให้คิดได้คะ คงต้องเริ่มกับพี่พฤฒแล้ว ตอนนี้มีน้องเล็กอ้อนแม่มาก ก็ตามใจไป แต่ได้คิดแล้วเหมืนจะส่งเสริมลูกในทางไม่ดีลย

จากคุณ : แม่2เหม่ง (พฤฒกะมิน)

เขียนเมื่อ : 24 ก.ค. 55 09:00:01

ความคิดเห็นที่ 37

น้องชายเราอายุจะ 3 ปีแล้ว แม่เรายังไม่คิดจะปล่อยให้เค้าทำอะไรเองเลย. มีอะไรก็สั่งให้เราทำให้เค้าตลอด น่าเบื่อมาก

จากคุณ : เทพบุตรหมัดดาวหาง

เขียนเมื่อ : 24 ก.ค. 55 09:08:12

ความคิดเห็นที่ 38

กดโหวตให้ก่อนเลยเมื่ออ่านจบ เป็นกระทู้ที่ดีมากได้สาระ(การอบรมบ่มนิสัยลูก)มากๆ ค่ะ

จากคุณ : คัสตาร์ดราดนมข้น

เขียนเมื่อ : 24 ก.ค. 55 10:09:23

ความคิดเห็นที่ 39

เห็นด้วยค่ะ เพราะเราก็ให้เค้าพยายามช่วยตัวเองในบางเรื่อง ที่เค้าอยากทำ (เน้นค่ะ ตามอารมณ์ที่อยากทำน่ะ ^^)

จากคุณ : แม่น้องบูม

เขียนเมื่อ : 24 ก.ค. 55 11:22:27

ความคิดเห็นที่ 40

มุก ยัยต้นหอม ของพี่ เค้ารับผิดชอบตัวเองได้มากกว่าที่พี่คิดเลย
คงเป็นเพราะว่า แม่ไม่ค่อยมีเวลาจะช่วยเค้าทำโน่นนี่
เค้าเลยต้องจัดการเองเป็นส่วนใหญ่
ถึงมีพี่เลี้ยงคอยช่วย แต่ก็แค่ทำตามที่ยัยต้นหอมสั่งเท่านั้นเอง

ทุกวันเค้าจะขึ้นห้องนอน เค้าจะเช็คว่า ข้างล่างปิดทีวี ปิดไฟ ปิดพัดลมหรือยัง

บางที่ อยู่ในห้องนอน แม่เดินลงข้างล่าง เธอจะตามมาด้วย แต่ต้นหอม ก็ไล่ปิดทุกอย่างที่แม่ไม่ได้ทำ ปิดทีวี พัดลม แอร์ หมด แล้วค่อยตามลงมา

ก่อนออกจากบ้าน เธอก็จะเช็คว่า ห้องนอน ลืมปิดอะไรหรือเปล่าทุกวัน
ชนิดที่แม่เบาใจ ได้เลยว่า เธอดูแลจัดการได้ดี
ขนาด แอร์มีเสียง แม่มัวแต่เล่น ไอแพด ต้นหอมสังเกตว่า ผิดปกติ มาบอกแม่
แม่บอกไม่ได้ยิน ต้นหอม ปิดเสียงทีวี บอกแม่ว่า ฟังชัดๆสิ ว่า มีเสียงได้ไง แต่ก่อนไม่มีเสียง เท่านั้น แม่ต้องเรียกช่างมาเลย

เรื่องเรียน การบ้าน เธอ กลับจากรร. จัดการเรียบร้อย พอแม่กลับบ้าน ก็บังคับ เปิดหน้าการบ้านมาให้ ตรวจ แล้วสั่งให้แม่เซ็นต์ชื่อ
รร.มีจดหมายอะไร ก็อ่านก่อน แล้วเอามาให้แม่ พร้อมกับบอกว่า มีเรื่องอะไร ให้แม่เซ็นต์ชื่อตรงไหน กระเป๋าจัดเอง
ไปเที่ยวไหน ค้างคืน ต้นหอม ก็จะเขียนลิสต์รายการของที่ต้องเอาไป แล้วก็ลงมือจัดกระเป๋าเอง แบบที่พี่ ไม่ต้องลงมือทำให้เลย

ในวัย ที่ แค่ 5 ขวบกว่า เกือบ หกขวบของต้นหอม
รับผิดชอบ ดูแลตัวเอง และคนรอบข้างได้ขนาดนี้ พี่บอกว่าได้ พี่พอใจอย่างที่สุด
ถึงบางครั้ง พี่ยังสับสนเลยว่า ตกลงใครเป็นแม่ เป็นลูกกันแน่เนี่ย

จากคุณ : วีทีอาร์

เขียนเมื่อ : 24 ก.ค. 55 13:11:01

ความคิดเห็นที่ 41

ได้แง่คิดมากเลยคะ ขอบคุณนะคะ
ชอบประโยคนี้ของคห 16 มาก
การเลี้ยงลูกเป็นการต่อสู้กับตัวเอง

จากคุณ : khaiped

เขียนเมื่อ : 24 ก.ค. 55 14:39:13

ความคิดเห็นที่ 42

เข้ามาแอบอ่าน ยังไม่ได้มีลูก แล้วก็ไม่รุ้ว่าจะมีโอกาสหรือเปล่า เพราะยังหาพ่อของลูกไม่ได้ T T

แต่ขอชื่นชมคุณแม่ทุกท่านที่พยายามส่งเสริมลูกๆในทางที่ถูกที่ควรค่ะ
เพราะเด็กในวันนี้คือผู้ใหญ่ในวันหน้า แล้วเค้าจะโตไปเป็นอย่างไรนั้น เริ่มที่ครอบครัวแน่ๆค่ะ

จากคุณ : นักเดินทางระหว่างดวงดาว

เขียนเมื่อ : 24 ก.ค. 55 16:41:43

ความคิดเห็นที่ 43

ขอบคุณค่ะ กำลังเดินรอยตามคุณแม่มุกมาติด ๆ ตอนนี้ ของขวัญอยู่ อ2/1 ก็คิดว่าคงได้เวลาแล้ว เพราะย่าเขาได้เสียไปแล้ว เราเป็นแม่ต้องจัดการให้ลูกทุกอย่าง และเวลาที่ทำให้ก็น่าจะพอที่สามารถสอนเขาให้ช่วยตัวเองและรับผิดชอบตัวเองได้แล้ว ขอบคุณมากนะคะสำหรับที่นี่ (รร.) อบอุ่นมาก และหวังว่าคุณแม่มุกคงจำได้เมื่อ 3 ปีที่แล้วได้โทรปรึกษาเรื่อง รร. แห่งนี้ค่ะ และก็รู้จักชุณฬี่ จี้ภิ๋ง ด้วยค่ะ

จากคุณ : ningnong (hugnong)

เขียนเมื่อ : 24 ก.ค. 55 16:49:19

ความคิดเห็นที่ 44

รู้สึกดีมากๆค่ะที่ได้อ่านกระทู้นี้
เราเองโดนคนรอบข้างว่าเราทรมานลูกมีเงินทำไมไม่จ้างให้คนทำให้

ลูกคนโตหัดหุงข้าวตั้งแต่ป4ซักถุงเท้าเอง
ตอนนี้ส่งต่อภาระมาให้น้องสาว. ส่วนพี่คนโตก็ไปฝึกรีดผ้า ของตัวเองกับของคุณพ่อ
น้องคนเล็กก็ใกล้จะได้หุงข้าวแล้วค่ะ

เรื่องเรียนทุกคนต้องรับผิดชอบตัวเองตั้งแต่อนุบาล ทำทุกอย่างด้วยตัวเอง จัดเสื้อผ้า จัดกระเป๋า ส่งงานให้ครบ พ่อแม่ให้นโยบายอย่างเดียวว่าห้ามมีปัญหาเรื่องการเรียน

เวลาจะไปเที่ยวไหนแค่บอกจำนวนวันและคืนเค้าจะจัดกระเป๋ากันเอง ชุดว่ายน้ำ แว่นตาใครไม่เอาไปก็อดเล่น

จนถึงบัดนี้ยังมีคนว่าเราอยู่เลยว่าเราน่ะทรมานลูก
แต่เราหาแคร์ไม่ เพราะถ้าเราไม่อยู่บ้าน. พ่อกับลูกสามารถดูแลตัวเองกันได้เป็นอย่างดี
แม่ก็หนีไปเที่ยวได้ 55555

ปล ชุนฬี่อาการทางร่างกายดีขึ้นเยอะมั้ยคะ. เป็นกำลังใจให้นะคะ ตามดูกันมาตั้งแต่แบเบาะ

จากคุณ : เขียนบน iPad (นานนุนนอน)

เขียนเมื่อ : 24 ก.ค. 55 21:01:31

ความคิดเห็นที่ 45

อยากรู้ว่าชื่อลูกอ่านว่าอะไร -.-

จากคุณ : blackbillaz

เขียนเมื่อ : 25 ก.ค. 55 01:12:11

ความคิดเห็นที่ 46

ทำไมต้องตั้งชื่อลูก ให้มันแปลกๆ อ่านยาก ไม่มีใครสะกดถูกหรอกครับ โตขึ้น เวลาแนะนำตัวก็จะเกิดคำถามทันที อะไรนะครับ สะกดยังไงครับ เบื่อโค ต ร จะบอกให้

จากคุณ : เขียนบน iPad (vibrato)

เขียนเมื่อ : 26 ก.ค. 55 12:58:20

ความคิดเห็นที่ 47

ถ้าไม่ปล่อยเขาทำเอง วันหนึ่งไม่มีเราเขาจะอยู่อย่างไร

จากคุณ : บ้านน้อยหลังนี้สุขขีเสียจริง (บ้านน้อยหลังนี้สุขขีเสียจริง)

เขียนเมื่อ : 26 ก.ค. 55 22:11:41

ความคิดเห็นที่ 48

น้องโฟโต้ก็มีวันเกิด ครบ 3 ขวบวันที่ 25 กรกฎาคม เหมือนกันค่ะ
ตอนนี้กำลังอยู่ในวัยซนมากๆๆ บางทีก็พูดรู้เรื่อง ทำได้หมด
บางทีก็พาล ไม่ทำซักอย่างค่ะ ดื้อมากจนแม่ท้อ
ยิ่งตอนนี้มีน้องก็ยิ่งมีอาการมากค่ะ ก็พยายามอยู่กับเค้าให้มาก
ถ้าไม่มีใครดูคนเล็ก น้องโฟโต้ก็จะอยู่กับพ่อเค้าส่วนใหญ่ค่ะ
แต่ถ้ายายอยู่เราก็มักจะไปอยู่กับลุกค่ะ ไปนั่งดูเขาเล่น
น้องทำเองได้หมดค่ะ เก็บของ เอาของไปทิ้งขยะ ใส่ถุงเท้า รองเท้าเอง
ไปโรงเรียนก็เดินเข้าห้องเองเราส่งแค่หน้าประตู
เก็บรองเท้า กระเป๋าเอง กินข้าวเองค่ะ
แต่งตัวนี่พอจะได้บ้าแล้ว แต่ไม่ค่อยทำ อิดออด ชอบให้พ่อเขาทำให้
ตอนนี้เริ่มจะชอบเอาขันมาอาบน้ำเองค่ะ แต่กว่าจะเสร็จก็นานพอดูค่ะ
บางทีก็เหนื่อยเน๊าะ สู้กะเด็กๆ แต่ก็ต้องข่มใจ นับ 1 - 100 ตลอดๆๆ
บางทีก็ไม่ไหวค่ะ 555++ อยากจะปล่อย แต่ก็ไมกล้าปล่อยค่ะ
อิแม่มันขี้กลัว เนื่องจากเราถูกเลี้ยงมาแบบไม่ปล่อยเลย
มาปรับตัวก็ตอนอยู่มหาลัย อยู่คนเดียว ไกลบ้านต้องดิ้นรนเอาเองค่ะ
ได้อ่านกระทู้นี้คงต้องคิดปรับตัวใหม่บ้าง ลูกจะได้ไม่ลำบากในอนาคต^^

จากคุณ : tikky_photo

เขียนเมื่อ : 27 ก.ค. 55 13:14:21

ความคิดเห็นที่ 49

จริงจ้า

จากคุณ : คาปูชิโน่เพิ่มหวาน

เขียนเมื่อ : 27 ก.ค. 55 15:53:47

ความคิดเห็นที่ 50

ขอบคุณมากนะคะ คุณพ่อคุณแม่ที่เข้ามาอ่านและเข้ามาแชร์เรื่องราวและประสบการณ์การเลี้ยงลูกด้วยกัน

มุกหายไปสามวันเพราะไปเดินป่ากับลูกมาค่ะ สนุกมากถึงมากที่สุด เป็นประสบการณ์ที่คงจะไม่ลืมเลยตลอดชีวิตนี้

แล้วยังไงอาทิตย้หน้าจะเอาภาพการเดินป่าครั้งแรกของเด็กๆ มาให้ดูค่ะ

ปล. สำหรับเรื่องชื่อของลูก

ชุณฬี่ - อ่านว่า ชุน-ลี่ เป็นภาษาจีนกลางค่ะ คุณปู่ของเด็กๆ เป็นคนตั้งให้ ความหมายคือ

ความสวยงามของฤดูแรกแห่งปี ชุณฬี่เป็นหลานสาวคนโตของทั้งสองบ้านค่ะ ความสวยงามจึงแทนคุณค่าของเด็กผู้หญิง ฤดูแรกของปี แทนความหมายถึงหลานคนแรกสุด

เมื่อได้รับรู้ความหมายและความตั้งใจของคุณปู่ที่ตั้งชื่อให้หลาน มุกรับมันมาด้วยใจ รับรู้ได้ถึงความรักที่ท่านมอบให้ และไม่ลังเลเลยค่ะที่จะให้ลูกใช้ชื่อนี้ ที่เลือกให้ใช้ ฬ. ก็เพราะ ล. เป็นอัปมงคลต่อวันที่ลูกเกิดก็เท่านั้นเอง แต่ยังไง ฬ ก็อ่านออกเสียงได้แค่ ล.ลิง เท่านั้นค่ะ ไม่สามารถอ่านเป็นตัวอื่นได้ จึงไม่เห็นว่ามันจะมีปัญหาอะไรกับการที่คนไทยจะอ่าน

จี้ภิ๋ง - อ่านว่า จี้-ผิง คุณปู่ตั้งให้คล้องกับชื่อของพี่สาว ความหมายคือ เต็มไปด้วยสวัสดิภาพ ซึ่งเ็ป็นความหมายที่ดีต่อเขา เป็นมงคลต่อลูกชาย มุกปลื้มใจกับชื่อของลูกชายไม่ได้น้อยกว่าของลูกสาวค่ะ แต่ที่ใช้คำว่า ภิ๋ง แทนคำว่า ผิง ก็แค่อยากให้มันดูคล้องกับชื่อจริงของลูกที่ขึ้นด้วย ภ.สำเภา เท่านั้นเอง

อาจจะสะกดยาก อ่านยาก หรือไม่รู้ความหมายเพราะเป็นภาษาจีนกลาง แต่มุกคิดว่ามันคงไม่เป็นปัญหากับเด็กๆ หรอกค่ะ มุกเชื่อว่าเขาคงไม่เอามันมาเป็นประเด็นใหญ่ในชีวิตมากขนาดนั้น มุกมั่นใจว่าความตั้งใจที่จะปลูกฝังการมองโลกในแง่ดี เข้าใจผู้อื่น คิดถึงจิตใจคนอืนๆ อยู่เสมอ จะทำให้คนรอบข้างของลูกทั้งสองคนมองผ่านเรื่องเล็กๆ แบบนี้ไปได้เลย

เท่าที่ลูกใช้ชีวิตในสังคมมา ก็ไม่เห็นว่าเรื่องชื่อของเขาสองคนจะสร้างปัญหาอะไรนะคะ แต่ยังไงก็ขอบคุณคุณ Vibrato มากที่กรุณาเป็นห่วงและแนะนำข้อคิดให้

จากคุณ : ตื่นมาตาแป๋วๆ

เขียนเมื่อ : 27 ก.ค. 55 21:16:41

ความคิดเห็นที่ 51

ขอบคุณที่แบ่งปันแง่คิดดีๆ ค่ะ ดิฉันยังไม่ไม่ได้แต่งงานยังไม่มีลูก และเคยไม่อยากจะมี
แต่ก็กำลังศึกษาเรื่องราวต่างๆ ที่จะทำให้อยากมีลูก เพราะแฟนอยากมี
อ่านกระทู้นี้ก็ได้แง่คิดพอสมควร มองตัวเองตอนเด็กๆ ด้วย

ปล. เรื่องชื่ออ่านยากก็เข้าใจคุณแม่ค่ะ ความหมายดีมากค่ะ
แต่ขอออกความเห็นเรื่องสะกดนิดนึง.. คือ ภ.สำเภา มันเป็นอักษรต่ำอะค่ะ
ใส่วรรณยุกต์ได้แค่ไม้เอกหรือไม้โทเท่านั้นน่ะค่ะ อักษรสูงก็เหมือนกัน เขาถึงมีไว้คู่กัน
เฉพาะอักษรกลางเท่านั้นที่จะใส่วรรณยุกต์ตรีและจัตวาได้ค่ะ ตอนแรกก็งงเหมือนกันว่าชื่อน้องอ่านว่าอะไร
ถ้าเขียนเล่นๆ คงไม่เป็นไร เหมือนพวกคนที่เขียน หญิง เป็น ญิ๋ง น่ะคะ
..แต่ก็แล้วแต่คุณแม่จะพิจารณาอะค่ะ แค่อยากให้ข้อมูล

จากคุณ : หน้าตาเหรอหราเชียวนะเรา

เขียนเมื่อ : 28 ก.ค. 55 02:42:42

ความคิดเห็นที่ 52

ขอบพระคุณมากๆ ค่ะ คุณ หน้าตาเหรอหราฯ

จากคุณ : ตื่นมาตาแป๋วๆ

เขียนเมื่อ : 28 ก.ค. 55 07:18:53

ความคิดเห็นที่ 53

ขอบคุณที่นำแง่คิดดีๆมาแบ่งปันค่ะ

ช่วงแรกๆ ลูกฝึกใหม่ๆอาจจะทำให้เราช้าและเสียเวลาไปบ้าง แต่เป็นช่วงที่เราภูมิใจที่ได้เห็นเขาพยายามจะทำอะไรด้วยตัวเอง

จากคุณ : After Apple - picking

เขียนเมื่อ : 28 ก.ค. 55 19:10:51

ความคิดเห็นที่ 54

สติแตกจนเคยไล่ลูกออกจากบ้าน ลูกกราบกรานขอโอกาสแก้ตัว อารมณ์คุณแม่ใช่เล่นเหมือนกัน

จากคุณ : ตะเกียงสีชมพู

เขียนเมื่อ : 30 ก.ค. 55 00:24:16

ความคิดเห็นที่ 55

พี่มุกดีใจทีีได้เจอพี่มุกเช็คfbด้วยนะคะ

จากคุณ : โบว์ภคพร

เขียนเมื่อ : 20 ส.ค. 55 07:40:32

ข้อความหรือรูปภาพที่ปรากฏในกระทู้ที่ท่านเห็นอยู่นี้ เกิดจากการตั้งกระทู้และถูกส่งขึ้นกระดานข่าวโดยอัตโนมัติจากบุคคลทั่วไป ซึ่ง PANTIP.COM มิได้มีส่วนร่วมรู้เห็น ตรวจสอบ หรือพิสูจน์ข้อเท็จจริงใดๆ ทั้งสิ้น หากท่านพบเห็นข้อความ หรือรูปภาพในกระทู้ที่ไม่เหมาะสม กรุณาแจ้งทีมงานทราบ เพื่อดำเนินการต่อไป