ความคิดเห็นที่ 1 เป็นกำลังใจให้ทุกอย่างผ่านพ้นไปด้วยดี และมีสิ่งดีๆเกิดขึ้นกับครอบครัวคุณนะคะ จากคุณ : อดีตอันหอมหวาน เขียนเมื่อ : 24 ก.ค. 55 13:23:19

ความคิดเห็นที่ 2 เปลี่ยนงานไปเรื่อยๆ เพื่อหาสิ่งที่ดีกว่า จนอายุได้ 32 ก็ร่อนใบสมัครไปจีน สิงคโปร์ ไต้หวัน ฮ่องกง ในที่สุดก็ได้ไปทำงานที่จีน เงินเดือน 5 หลัก ตอนนั้นทุกคนดีใจมาก เราเพิ่งเรียนจบ กำลังคิดว่าจะทำงานประจำ หรือ ทำตามความฝันตัวเองไปก่อนดี ตอนที่กำลังเครียด แม่ก็มาบอกว่า ไม่เป็นไรหรอก พี่ชายเขาพึ่งพาได้ เขามั่นคงแล้ว เราอยากทำอะไรก็ทำไปเลย สักสองสามปี แม่สนับสนุนให้เราทำตามความฝันตัวเอง ก่อนไปทำงานต่างประเทศ พี่เราตรวจพบเชื้อไวรัสตับอักเสบ ประเภทที่ติดต่อ เข้าใจว่าเกิดกจากอาหารการกิน ถึงพ่ีชายจะไม่กินเหล้า ไม่สูบบุหรี่ แต่ก็ชอบของมัน และเป็นคนร่างกายไม่แข็งแรงนัก เป็นประเภทที่อดนอนแล้วพูดไม่รู้เรื่อง แถมยังคิดมาก คิดลึก ห่วงความรู้สึกคนอื่นในทุกๆอย่าง แต่ก็ยังไปทำงานที่เมืองจีน ทำงานได้ราวๆ 2 เดือนเศษ ตลอดเวลานั้น จะ homesick มาก เขาจะ skype มาหาแม่ทุกคืน และไม่ยอมให้แม่ลุกไปจากจอ เขาจะท้อกับการทำงานทุกๆอย่างมาก เขาไม่เคยอยู่หอ แต่นี่ต้องมาอยู่หอพักของบริษัท อยู่ร่วมห้องกับเพื่อนร่วมงานคนไทย และเขาก็ไม่ชิน ไม่พอใจ บ่นให้แม่ฟังบ่อยๆถึงดึกดื่น ละตัวเองก็เหนื่อยทำงานสโลสเล สไตล์บริษัทเมืองจีน สั่งให้เขาลอกงานคนอื่น เขาก็ไม่อยากทำ ในที่สุดก็ทำตัวขวางหูขวางตาเจ้านายคนไทย เพราะไม่ยอมไปร่วมงานวันเกิดของเจ้านายที่ผับ จนถูกยื่นซองว่า "ไม่ผ่านโปรฯ" โดยไม่มีคำอธิบาย พี่ชายเราโมโห ไปสมัครอีกบริษัท แต่ในที่สุดก็ไม่ผ่านโปรฯเหมือนกัน เพราะสื่อสารกันไม่ได้ บริษัทนี้พูดภาษาอังกฤษและจีน แต่พี่เราไม่แข็งภาษาขนาดนั้น ในที่สุดก็กลับมาไทย พร้อมกับโรคตับที่หนักขึ้น พี่เราใช้เงินเก็บทั้งหมดที่ได้จากการไปฝึกงานที่บริษัทเมืองจีน กับการตระเวนหาหมอ หมอไทย หมอฝรั่ง หมอแผนโบราณ หมอฝังเข็ม หมอนวด หมอจับเส้น ฯลฯ ระหว่างนั้นแม่เตือนพี่เรื่องอาหารการกิน บอกว่า น่าจะกินมังสวิรัติ และลดมัน อย่ากินน้ำเย็น แต่พี่เราจะมีความรู้สึกต่อต้านแม่ลึกๆในใจ ทั้งๆที่รักมาก แต่คงเป็นเพราะ ลึกๆเขารู้ว่า แม่จะควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ได้เวลาโมโห ผลพวงจากเรื่องพ่อในอดีตยังส่งผลถึงสภาพจิตใจของแม่ในปัจจุบัน เขาจะรู้สึกว่า แม่เชื่อถือไม่ได้ พอแม่พูดอะไร พี่ชายจะจงใจทำตัวขัดแย้งตลอดเวลา ทั้งๆที่รักแม่มาก เหมือนกับเพื่อ พิสูจน์ให้แม่เห็นว่า ไม่ต้องเชื่อแม่ เขาก็ไม่ได้เสียหายเป็นอะไร แม้ว่าบางเรื่อง แม่จะพูดถูกต้อง แต่ก็จะขอค้านไว้ก่อน (เรื่องนี้ญาติเราก็คิดแบบเดียวกัน) เพราะงั้น ยิ่งแม่เตือนเขาเรื่องการกิน การนอน ก็ดูเหมือนเขาจะรีบทำตัวค้านกับสิ่งที่แม่แนะนำทันที แก้ไขเมื่อ 24 ก.ค. 55 13:31:21 จากคุณ : pankee เขียนเมื่อ : 24 ก.ค. 55 13:28:58

ความคิดเห็นที่ 3 ถ้ามีปัญหาทางจิต ก็ต้องไปหาจิตแพทย์ค่ะ แต่จิตแพทย์ก็มีทั้งที่คลิกกับเราและไม่คลิกกับเรา ถ้าเจอหมอที่ไม่คลิกกับเรา ก็เปลี่ยนหมอค่ะ จากคุณ : ใบไม้ เขียนเมื่อ : 24 ก.ค. 55 13:33:06 A:1.4.189.19 X: TicketID:139926

ความคิดเห็นที่ 4 พอตกงานอยู่หลายเดือน ก็เริ่มเบนเข็มไปว่า จะไปช่วยงานบริษัทพ่อ  เขาคิดว่า ถึงจะเป็นธุรกิจแบบที่เขาไม่เคยจับ แต่ถ้าไปทำและบริหารดีๆก็น่าจะทำได้ดีกว่าที่พ่อทำอยู่ อีกอย่าง พี่ชายเรากลัวว่า เมียน้อยและลูกอาจจะมาฮุบเอาร้านและธุรกิจกิจการของพ่อไปได้ ส่วนตัวเราคิดว่า ช่างมันเหอะ ในเมื่อเราไม่ได้แคร์อะไรมันแล้ว และมันไม่ใช่งานที่เราชอบด้วย เราก็มีเรื่องที่เราอยากทำ ใครจะมาเอาไปก็เอาไปเถอะ ให้เราสานต่อธุรกิจที่เราไม่ชอบเพียงเพราะไม่อยากให้คนอื่นฮุบไป แต่ตัวเราก็ไม่มีความสุข เราจะทำไปทำไม เราบอกพี่ชายแบบนี้ พี่ชายบอกว่า การสานต่อธุรกิจของพ่อแม่เป็นเรื่องกตัญญู เป็นสิ่งที่ระบุในทุกศาสนา (= ='') (เราไม่ได้นับถือพุทธค่ะ) เราบอกกับพี่ว่า เราก็ทำงานทำอาชีพที่เรารักหาเลี้ยงแม่เองละกัน ละก็ไม่ได้ทอดทิ้งพ่อ ถ้าอีกหน่อยพ่อเขาแก่เขาป่วย แล้วเมียน้อยเขาไม่เอา เราก็ดูแลตามอัตภาพนั่นแหละ แต่พี่เราฟังแล้วก็เงียบไป บอกว่า ยังไงเขาก็สืบต่อ เราก็เออ ก็ดี มันก็เป็นสิ่งที่ดี แต่ฉันขอเลือกทางอื่น อย่ามาว่าฉันอกตัญญูก็พอ พี่ก็เงียบ  พ่อดีใจที่ลูกชายจะมาช่วย แต่เข้าไปได้ไม่กี่เดือน  ก็พยายามเปลี่ยนน่ันนี่ทุกอย่างเพราะไฟแรง กลายเป็นพวกคนงานพากันแบนพี่ชาย ไม่ยอมสบตา ไม่ยอมตอบเวลาเรียก จนพ่อก็เริ่มกลุ้มใจ เพราะก็ต้องทะเลาะกันทุกครั้งที่เข้าไป เราเตือนพี่ชายว่า พ่อเป็นคนนิสัยแบบนี้ ปากไว ปากร้าย ด่าหยาบๆคายๆ ด่าด้วยคำต่ำๆด้วย ถ้าอดทนไม่พอ ก็ไม่มีใครร่วมงานได้หรอก โดยเฉพาะคนความอดทนต่ำอย่างพี่  ในระหว่างนั้น โรคตับของเขาก็ยังรักษากันอยู๋ต่อไป  ทุก 3 เดือน พ่อจะไปติดต่องานที่ญี่ปุ่นนาน 2-3 เดือน พี่เราติดตามพ่อเราไปต่างประเทศ เพื่อศึกษาการทำงาน เราเคยไปกับพ่อมาแล้วและรู้ว่า เวลาอยู่เมืองนอก พ่อจะหงุดหงิดง่ายกว่าเดิม  ชอบพาล และเราพูดภาษาญีปุ่่นไม่ได้ พ่อจะพยายามกดดันให้เราต้องลำบาก เพื่อจะไปอ้อนวอนขอความช่วยเหลือพ่อ พ่อจะได้ได้หน้า จะได้รู้สึกดีว่า ลูกๆต้องพึ่งเขา เพราะปกติ ด้วยความที่พ่อไม่กลับมาบ้าน ไม่เลี้ยงดู พอเจอกันเรากับพี่ก็จะหยิ่งใส่พ่อ แบบว่า ไม่ต้องมายุ่งกับพวกเราแล้ว พวกเราโตแล้ว  พ่อจึงไม่เคยได้ทำหน้าที่พ่อ การไปต่างประเทศด้วยกัน ในประเทศที่เราต้องพึ่งเขา เขาจะยิ่งรู้สึกดีมากๆที่เราต้องพึ่งเขา เราบอกพี่ว่า อย่าเลย ขนาดเราเป็นลูกสาว พ่อยังทำกับเราร้ายกาจมากๆ แต่พี่เป็นลูกชาย ถ้าทะเลาะกันแรงๆที่ต่างประเทศคงดูไม่จืดแน่ๆ  การไปทำงานต่างประเทศของพ่อก็ไม่ใช่เรื่องสบาย ต้องนอนเบียดกันในที่แคบๆ อยู่เจอกันแทบ 24 ชม.  แต่พี่เราก็ยืนยันว่าจะไป พอไปแล้วแค่ 2 วันแรกก็โทร.กลับมาหาแม่ว่า ทะเลาะกับพ่อถึงขั้นชกต่อย ราดเบียร์ใส่หน้ากัน พ่อดูถูกพี่ชายต่อหน้าเพื่อนร่วมงาน คิดว่าคนอื่นจะฟังภาษาญี่ปุ่นไม่ออก แต่จริงๆ ก็พอจับใจความได้  จากคุณ : pankee เขียนเมื่อ : 24 ก.ค. 55 13:40:10

ความคิดเห็นที่ 5 #3 เคยไปหาจิตแพทย์ตั้งแต่มัธยมปลายแล้วค่ะ ช่วงเอ็นเข้ามหาลัยใหม่ๆ และเขาสอบไม่ติดมหาลัยที่อยากเข้า อยู่ดีๆก็เกิดป่วยกระเสาะกระแสะ ปวดหัว ตื่นไม่ไหว อ่อนเพลีย ไอ เป็นไข้ ฯลฯ พาไปหาสารพัดหมอ หมอบอกตรวจไม่เจอ จนตอนหลังพาไปหาจิตแพทย์ หมอบอกว่า น่าจะวิตกจริตไปเอง ปรากฏว่า พี่ชายเราได้ยินแล้วเลยแอนตี้การไปพบจิตแพทย์ตั้งแต่นั้นมา พ่อแม่ก็ไม่รู้จะทำยังไง ซึ่งอาการ ป่วยเพราะจิตใจอ่อนแอนี่มันจะกลับมาอีกครั้ง ที่เราจะเล่าต่อไปนี้ค่ะ ------------------- ตอนหลังกลับมาจากญีปุ่่น พี่ชายก็เลยไม่ไปบริษัทพ่ออีกพักใหญ่ เพราะเข้าหน้ากันไม่ติด ทะเลาะกันมา แต่พี่ชายได้ไปญี่ปุ่นก็เห่อญี่ปุ่นอีก บอกว่าเป็นประเทศที่ดี เจริญ มีระเบียบวินัย คุณภาพชีวิตดี อยากให้แม่ได้ไป แม่เราก็เออ อยากไป ไม่ได้ไปหลายสิบปีแล้ว ก็พากันไป โดยเราออกเงินส่วนของตัวเองเพราะเรียนจบแล้ว ก็ใช้เงินเก็บตัวเองออก และตั้งใจจะออกให้แม่ แต่แม่ก็บอกว่าไม่เป็นไร ออกแค่ค่าเครื่องบินละกัน ปรากฏว่า เพิ่งมารู้ตอนหลังว่า แม่เราออกค่าไปญี่ปุนให้พี่ชายด้วย เราก็งง ถามว่า ทำไมพี่ชายให้แม่ออก อายุป่านนี้แล้ว แม่ก็บอกว่า "เขาจะเอาที่ไหนมาออกล่ะ เงินที่ใช้อยู่ปัจจุบันก็เอาบัตรเครดิตแม่ไปรูดอยู่เลย" เราก็อ้ึงไป...แต่พอไปญี่ปุ่น พี่ชายเราก็พยายามประหยัดสุดฤทธิ์ เช่น ไม่กินข้าว แต่กินแต่พวกอาหารกระป๋อง, แบกกระเป๋าหนักๆแทนที่จะฝากตามตู้ฝากหยอดเหรียญฯลฯ พอเหนื่อยเต็มที่ อยู่ดีๆก็ขอผ่อนคลายสุดๆด้วยการไปกินอาหารสุดหรูแทนซะงั้น แทนที่จะกินแบบธรรมดาในแต่ละวัน ดีกว่าใช้ร่างกายแบบนี้ เรากับแม่ต่างก็คุยกันว่า พี่ชายเราประหยัดผิดวิธี =( เรื่องสุขภาพควรดูแล ก็กลับใช้อย่างเต็มสูบ ไอ้เรื่องที่ควรประหยัดก็ไม่ประหยัด ถ้าเรารู้แต่แรกว่า พี่ชายจะให้แม่ออกให้ เราจะไม่ให้ทริปแบบนี้เกิดขึ้นเลย พอกลับมาไทย ปรากฏว่ายังไม่ทันเริ่มหางาน เขาก็เริ่มอ่อนแอลง อ่อนเพลีย กินยาก เขาบอกว่า อาการตับมันหนักขึน คันตามตัว ยาทุกแขนงที่กินก็เยอะมากซะจน กินข้าวไม่ไหว เขากินยาอยู่ 3 ขนาน ทั้งแผนปัจจุบันและแผนโบราณ โดยไม่บอกให้หมอแต่ละคนรู้ว่าตัวเองกินยาผสมกันอยู่ พอเราเตือนเขาก็เฉพูดเรื่องอื่น เหมือนไม่อยากคุย ตอนแรกๆที่กลับมาจากเที่ยว เขาจะเสิชเน็ตหางาน ผ่านไป 1-2 สัปดาห์ ตอนนี้เลิกหางานแล้ว นั่งเสิชดูรายการพวกแนวไสยศาสตรืไปทั่ว พวกคนอวดผีอะไรทั้งหลาย แล้วก็เชื่อว่าตัวเองอาจเป็นโรคกรรม (แต่จริงๆแล้วคือ เขากินยาปนกันมาก นอนตี 2-3 ทุกคืน ตื่นบ่ายๆแล้วถามเราว่า ทำไมยังเพลียอยู่) = ='' พอแม่เตือนให้เขาเข้านอนเร็วๆ หรือ แนะนำอาหารสุขภาพให้กิน หรือ บอกให้ไปออกกำลังกาย เขาจะวีนใส่แม่ ว่าไปยุ่งทำไม "มาม้ามายุ่งทำไม ว่างนักเหรอ ตัวเองมีงานอะไร มีธุระอะไรก็ไปทำสิมายุ่งเรื่องคนอื่นทำไม ถ้าว่างนักมาเตรียมยาให้ผมดีกว่า รู้มั้ยว่าแต่ละวันผมต้องกินยาเยอะแค่ไหน ผมกินอาหารเสริม กินข้าวของมาม้าไม่ได้อีกแล้ว เข้าใจมั้ย" แม่ - "ฉันจะไปเตรียมยาให้เธอได้ไง มื้อนึงตั้ง สามสิบกว่าเม็ด ฉันแก่แล้วนะ" พี่ชาย - "อะไรที่ผมอยากได้ มาม้าไม่เคยให้ ชอบให้ในสิ่งที่ผมไม่ต้องการ" * จริงๆเรียกแทนตัวเองด้วยชื่อเล่นน่ะค่ะ แก้ไขเมื่อ 24 ก.ค. 55 13:53:59 จากคุณ : pankee เขียนเมื่อ : 24 ก.ค. 55 13:52:55

ความคิดเห็นที่ 6 เข้ามาตามอ่านครับ จากคุณ : Urban_Park เขียนเมื่อ : 24 ก.ค. 55 13:57:27

ความคิดเห็นที่ 7 พี่เราเริ่มพาลไปถึงว่า ที่เขามาเป็นอย่างที่เป็นอยู่ทุกวันนี้ ก็เพราะตั้งแต่เมื่อก่อน ที่ไม่ได้ไปเรียนต่างประเทศอย่างคนอื่น เขาพูดใส่แม่ว่า "เคยอ่านหนังสือพิมพ์ไหม ขนาดแม่ค้าขายข้าวแกงเขายังส่งลูกเรียนเมืองนอกได้เลย"  เราไม่รู้ว่าเขาต้องการอะไร พอเขาทำจนแม่เสียใจเสร็จ เขาจะมานั่งเงียบ เรามองท่าทางเขาแล้ว คิดว่าเขาก็คงกำลังคิดถึงสิ่งที่ตัวเองพูดออกไป ทำลงไปอยู่  แต่เขาก็ไม่คิดจะขอโทษหรือเปลี่ยนแปลงการกระทำ  พอพูดเรื่องที่เขาอดไปเรียนต่างประเทศบ่อยเข้า แม่ก็เริ่มทนไม่ไหว ด่าไปว่า แม่ - แล้วเธอต้องการอะไร ตอนนี้เธอมีปัญญาไปเรียนมั้ยล่ะ อายุเท่านี้ยังจะไปเรียนอีกมั้ย พี่ - ก็ยังไปได้อยู่ ยังอยู่ในอายุที่ทุนการศึกษาบางอันเขากำหนดให้ :-)ั้นก็ไปเลย พี่ - แต่มันก็ไม่ตรงสายที่ต้องการ   เรา - แล้วอยากไปหรือเปล่าล่ะ ถ้าอยากไปก็ไป คนไปเรียนต่อ พี่ - ก็อยาก...แต่ไม่รู้กลับมาจะคุ้มกับที่เรียนไปมั้ย เรา - จะมีสักกี่คน ที่เรียนแล้วได้คุ้มตรงกับที่เรียน ตรงสายทุกอย่าง ถ้าอยากไปก็ไป ดีกว่ามานั่งจมทุกข์แบบนี้ ไปให้มันหายอยาก เพื่อนฉันไปเรียนก็ไม่มีใครได้เรียนตรงสายที่ต้องการร้อยเปอร์เซนต์ นึกว่าคนไปเรียนเมืองนอกเขาบ้านรวย เรียนชิวๆ ชิกๆ แล้วกลับมามีเงินมีทองหรูๆไฮโซทุกคนเหรอ  พี่ - จะให้ไปได้ยังไง มาม้าอยู่คนเดียวไม่ได้ มาม้ายังอ่อนแอเวลาที่คิดถึงพ่อ ยังแคร์พ่ออยู่ จะให้ไปได้ไง แม่ - แกอยู่ ก็ไม่ได้ช่วยอะไรฉัน แกไปเรียนต่อให้พอใจเลย จะได้เลิกโทษคนอื่นสักที สอบได้มั้ยล่ะ สอบได้ก็ไป พี่ - งั้นมาม้าต้องไม่ให้ผมทำงานอะไรเลย ผมจะอ่านหนังสืออย่างเดียวเพื่อสอบไปเรียนต่อ  แม่ - เอาเลย เชิญเลย  ทั้งๆที่พูดแบบนั้น ว่าตั้งใจจะอ่านหนังสือ แต่ตอนนี้ทุกๆวันที่ตื่นมาก็ร่างกายอ่อนเพลีย จนทำอะไรไม่ได้ แม่เรายังทำงานประจำอยู่ ไม่กล้าลาออก ตื่นมา 8 โมง ทำข้าวเช้ามังสวิรัติไว้ให้พี่ชายก่อนออกไปทำงาน พี่เราตื่นลงมากินข้าว อ่่านหนังสือ เล่นเน็ต ดูคนอวดผี ตามข่าวริวจิตสัมผัส เจนญาณทิพย์ แล้วก็เหนื่อย นอน  ตอนบ่ายๆตื่นมาอีกที ไปออกกำลังกายที่ฟิตเนส ตอนเย็นแวะเข้าบริษัทพ่อบ้างถ้าไปไหว แล้วก็กลับบ้าน เล่นเน็ต ดูทีวีจนเที่ยงคืน ตีสองตีสาม แล้วก็เข้านอน  ทุกครั้งที่มีปากเสียงกันก็จะเหนื่อยใจ แม่เราเป็นคนขี้บ่นตามประสาแม่บ้าน บ่นจนคนฟังเหนื่อย แต่ก็ชิน บางทีแม่เข้าบ้านมาปุ๊บตอนเย็นก็จะบ่นๆๆๆๆ ทำไมบ้านรก ทำไมไม่ล้างจาน  โอเค นั่นเป็นความผิดของลูกๆที่อยู่บ้าน ต้องดูแล เรากับพี่ก็รีบแยกย้ายไปทำงานบ้าน  แต่หลังๆพี่ชายจะไอ จะร้องซี้ดซ้าดคันตามตัว ปวดตัวขึ้นมา ทันทีที่แม่เราบ่น  พอแม่เลิกบ่น พี่ชายก็จะเงียบ พอแม่เริ่มบ่นใหม่ พี่ก็จะแค่กๆๆ โอ้ย ปวดตัว อ๊าก ตลอดเวลา จนเราแอบคิดว่า นี่มันจงใจหรือเปล่า  และถ้าแม่เกิดแนะนำอาหาร หรือซื้ออะไรที่เขาไม่ต้องการมาให้  พี่ชายก็จะบอกว่า "ว่างนักเหรอ ถ้าว่างมาจัดยาให้ดีกว่า เตรียมยาจนงงไปหมด" ตอนนี้เราถามพี่ว่า ตกลงไม่ทำงาน ไม่ทำอะไรแล้วเหรอ พี่ชายตอบว่า ทำไม่ไหว เพราะป่วย เราก็ถามว่า ยังงี้จะเรียนต่อไหวเหรอ มันหนักนะ เรียนต่อเมืองนอก พี่ชายตอบว่า พยายามจะหายเร็วๆอยู่... จากคุณ : pankee เขียนเมื่อ : 24 ก.ค. 55 14:05:20

ความคิดเห็นที่ 8 สรุปว่าพี่ชาย ต้องการอะไร เราว่าเค้าไม่สบายใจ หมกมุ่น...ตัดสินใจไม่ได้ โทษแต่คนอื่น จากคุณ : PERTUSSIS เขียนเมื่อ : 24 ก.ค. 55 14:09:56

ความคิดเห็นที่ 9 เป็นกรรมของแม่ ที่ตอนเด็กๆ กระทำกับพี่ชายไว้อย่างนั้นหรือเปล่าคะ มันเลยฝังไปในจิตใจของพี่ชาย จขกท. ลองไปให้ ฐิตินาถ ณ พัทลุง ช่วยค้นไปในจิตใจของพี่ชายคุณดูไหมค่ะ http://topicstock.pantip.com/silom/topicstock/B3491874/B3491874.html ลองคลิ๊กดูนะคะ จากคุณ : แม่หญิงฟุ้งซ่าน เขียนเมื่อ : 24 ก.ค. 55 14:27:39

ความคิดเห็นที่ 10 ทุกครั้งที่เราคุยกันเรื่องแนวไสยศาสตร์ เราจะแสดงความคิดเราค่อนข้างชัดเจนว่า เราไม่เชื่อไอ้รายการคนอวดผีอะไรนั่น (ขอโทษนะคะ ที่อ้างอิงบ่อย มันแค้นยังไงพิกล) มันเป้นรายการบันเทิง เซ็ตฉาก เซ็ตเหตุการณ์ ไม่เชื่อริว ไม่เชื่อยายเจนอะไรนั่น พี่ชายเราก็จะบอกว่า แต่อ.เจน (มันเป็นอาจารย์แกไปแล้วสินะ) เขาหาศพโดยไม่คิดเงินด้วยนะ เราไม่แคร์ว่าเหตุการณ์นั้นจะเป็นอะไรก็ตาม เธอจะมีจิตสัมผัสจริงๆหรือเปล่าก็ไม่รู้ แต่พี่ชายเรานั่งตามข่าว ยิ่งดูยิ่งจมไปเรื่อยๆ ทั้งๆที่ ชอบศึกษาธรรมะ แต่กลับแยกไม่ออกและจมไปเรื่อย เราเตือนบ่อยๆ แต่ไม่อยากยุ่งอะไรมาก หลังๆดูเหมือนจะเลิกดูไปเองแล้ว(มั้งคะ) พูดแล้วหงุดหงิดมาก พี่ชายเรานี่ยังกินอาหารไม่ครบมื้อ ไม่ครบ 5 หมู่ นอนดึกตีสองตีสาม แล้วมาบอกว่า จะเอาแนวหมอกรรม หมอไสยศาสตรื คืออยากบอกว่า เมิงน่าจะดูแลตัวเองให้ได้ 100% ก่อนดีมั้ย ถ้าไม่หายค่อยไปพึ่งแนวนั้น แต่นี่ตัวเองยังดูแลไม่ดี อยากหายนะ เลยกินยาหลายขนานติดกัน และนั่งตามรายการ ตามบทความสัมผัสกรรมทั้งหลาย มันใช่เรื่องหรือเปล่า =( เรายอมรับว่า เราเหนื่อย เราเลยเริ่มจะปลง และเลิกคุย เลิกพูดด้วย ในแต่ละวันคุยกันนับคำได้ เพราะพูดๆคุยๆ แล้วสักพักเขาก็จะพูดถึงเรื่องอาการเจ็บป่วยของตัวเอง ว่าแย่ลง ไม่ก็ทรงตัว นอกนั้นก็ดูรายการโทรทัศน์ เช่นพวกพาไปเที่ยวต่างประเทศ เขาก็จะชื่นชมต่างประเทศว่า คุณภาพชีวิตดีกว่า งานออกแบบมีคุณค่ากว่า อยู่ในไทยมันแย่ ยิ่งจีนยิ่งแย่ ห่วยแตก (บ้านเราก็บ้านคนจีนแท้ๆนะ) บางครั้งพอเราเปิดข่าวบ้านเมือง เขาก็จะบ่น ว่าทำไมในไทยมันแย่อย่างนี้ ทำไมปัญหาของเกษตรกรไม่ได้รับการแก้ไข ทำไมขี่จักรยานข้างทางแล้วอันตราย ทำไมรถเมล์มีน้อยฯลฯ เราอยู่ใกล้แล้วไม่มีความสุข เราเลยเลือกจะห่าง เคยตั้งกระทู้ถามในพันทิปหลายห้องว่า ถ้าเราเลือกจะอยู่ห่างๆ แม้เขาจะเป็นคนในครอบครัวนี่ เราจะผิดมากมั้ย (ถอนหายใจ) หลังๆ เราก็เตือนแม่ว่า อยู่ห่างๆพี่ชายดีกว่า ทำเท่าที่ทำได้ แต่ถ้าทำแล้วตัวเองลำบาก ทุกข์ใจกว่าเดิม ไม่มีอะไรดีขึ้น จะทำทำไม เช่น อาหารหลายๆอย่าง ทำมาเขาก็ไม่กิน ชวนเขาก็รู้อยู่ว่าเขาไม่ไป ไม่ทำ ก็ยังจะเข้าหาให้ตัวเองโดนเหวี่ยง แต่แม่ก็บอกว่า ละไม่ได้หรอก ฉันเป็นแม่นี่นา ฉันทิ้งเขาไม่ได้ ฉันต้องแสดงความรักกับเขา เราบอกแม่ว่า มันก็มีหลายวิธี ไม่ใช่สักแต่ประเคนทุกอย่งาให้เขา โดยที่เขาก็ไม่ต้องการ ไม่เอา เราก็เสียใจ แม่เราก็ไม่ฟัง และบางทีพอถูกพี่เหวี่ยงมา ก็มาถอนหายใจ มาเหวี่ยงใส่เราอีกต่อ จนเราเองก็เริ่มจะอยู่ห่างๆแม่กับพี่ชายทั้งคู่ เคยมีเหตุการณ์ที่แม่โดนพี่เหวี่ยงเพราะไปชวนเขากินอาหารเสริม เราเลยพูดไปต่อหน้าพี่ชายเลยว่า "มาม้าจะทำงี้ทำไม ทำไปก็โดนเขาเหวี่ยงมา เห็นมั้ย" แม่ก็พูดแต่ว่า "ฉันจะทำ ก็ลูกฉัน ฉันจะทำ เธออย่ามายุ่ง เขาไม่กิน ฉันก็จะถาม มันหนักหัวเธอเหรอ" เราเลยบอกไปทีเดียวว่า โอเค งั้นวันหลัง ถ้าโดนเฮียจิกด่ามา อย่ามาร้องไห้ให้เราฟังละกัน แล้วเราก็เดินโมโหออกมา พี่ชายกับแม่เลยเงียบกันไปหมด หลังจากนั้น พี่ชายเลยเหวี่ยงใส่แม่(ต่อหน้าเรา)น้อยลง แต่เรื่องที่ ถ้าแม่บ่นอะไร หรือ พูดอะไรเว่ินเว้อ พี่จะ อ๊ากก คันนน ปวดตัว ซี้ดดด โอ้ย มาม้ารู้จักหมอที่รักษาผมได้มั้ยฯลฯ (ยังจะเอาอีกกี่หมอ ยาที่กินยังไม่พอเหรอ) = ='' ที่ผ่านมาก็ไปรักษามาหลายหมอแล้วค่ะ บางครั้งอาการคัน หรือ ปวดหัว รักษาไปจนถึงเรื่องฟัน เรื่องสมอง เรืองผิว แต่หมอมากกว่า 1 คนบอกว่า ตรวจไม่พบความผิดปกติ น่าจะเป็นทางใจมากกว่า แนะให้ไปหาจิตแพทย์ แต่เขาก็ไม่ใส่ใจ เราไม่รู้จะทำไงแล้ว นอกจากเดินห่างออกมาเอง เพราะทนไม่ไหวกับการเข้าไปเป็น 1 ในตัวละครด้วย แค่พี่ชายกับแม่ก็เหมือนเป็ฯโซ่ล่ามกันและกันจนต่างคนต่างไปไหนไม่ได้ ทำอะไรไม่ได้มากพอแล้ว ตอนนี้เรากำลังผ่อนบ้านหลังใหม่อยู่ เพราะปัจจุบันบ้านที่อยู่กัน มีแค่ 2 ห้องนอน แม่นอนกับพี่ชาย ส่วนเรานอนห้องนอนเล็กที่เล็กมาก พ่ีเรามีของเยอะที่เขาเก็บมาตั้งแต่เด็กๆ ไม่ยอมทิ้งไป พวกตุ๊กตา พวกหนังสือเรียน เขาจะโมโหมากถ้ามีใครไปแตะต้อง เขาจะบอกว่า เพราะเขาไม่มีห้องส่วนตัว เขาเลยทำงานไม่สะดวก เก็บของก็ไม่ได้ พอบ้านรกแม่ก็บ่นทุกวันนี้ก็ยังบ่นอยู่ เราผ่อนบ้านหลังใหม่ที่ใหญ่กว่าเดิม เราเป็นชื่อเจ้าของบ้านเพราะพ่อกับแม่แก่เกิน ส่วนพี่ชายไม่มีงานทำกู้ไม่ได้ บ้านใหม่นี่ ทุกคนจะมีห้องส่วนตัว เรารุ้ว่ามันอาจไม่ใช่ทางออกที่แก้ปัญหาตรงจุด แต่อย่างน้อยน่าจะพอช่วยอะไรได้บ้าง เพราะว่าพี่ชายจะได้มีพื้นท่ีส่วนตัว เขาน่าจะสงบขึ้นบ้าง แต่เราคิดๆดูก็เหนื่อยเหมือนกัน ตอนแรกที่อยากจะเอาแต่ใจบ้างเพราะเป็นลูกคนเล็ก แต่ตอนนี้ต้องเป็นเหมือนเสาหลักของบ้าน เลยขอเดินหนีแม่กับพี่ไปบ้าง เพราะสภาพจิตใจเราเองก็ไม่พร้อมจะเป็นเสาให้แม่หรือพี่ชายมาเขย่าบ่อยๆ =( เรารู้สึกว่า ชีวิตของพี่ก็น่าสงสาร แต่เราก้เลือกจะอยู่ห่างมากกว่าเอาตัวไปคลุกด้วย ไม่งั้นเราอาจจะหดหู่จนทำงานทำการไม่ได้ไปด้วย (เราก็ทำงานออกแบบ ถ้าสภาพจิตใจไม่พร้อมจะทำงานไม่ได้เลย) เพื่อนเราและคนรู้จักต่างก็บอกว่าน่าแปลกท่ีพี่กับเราต่างกันได้ขนาดนี้ทั้งๆที่โตมาในสภาพแวดล้อมเดียวกั พี่ชายเราคงจะลำบากกว่าเราเพราะในยุคที่พี่เกิด แม่ยังไม่มีรถยนตร์ และพ่อเพิ่งนอกใจใหม่ๆ ทั้งๆที่พี่เราศึกษาธรรมะมาตลอด เคยบวชในวัดป่าด้วย แต่ก็มาลงเอยแบบนี้ มันไปผิดพลาดตรงไหน ที่เขาไม่ได้ไป AFS ตอนเด็กๆ หรือ เพราะการที่พ่อผิดสัญญา หรือเพราะถูกญาติๆด่าว่า "ใจแตก" ทั้งๆที่ตอนนั้นคิดดี ทำดี หรือเพราะโดนแม่สติแตกใส่ หรือทั้งหมดเป็นกรรมของเขา กับ แม่เราเอง (และตัวเราด้วย) กระทู้นี้เราตั้งมาเหมือนอยากระบาย อยากบ่นให้คนฟัง แต่ก็แอบอยากให้ พ่อแม่ญาติผู้ใหญ่ในห้องนี้ (เพราะเป้นห้องชายคา) ลองอ่านและนำไปประยุกต์ ระวังกับลูกหลานตัวเองด้วย เราคิดว่า จิตใจของคนเรา โดยเฉพาะเด็กๆมันซับซ้อนมาก บางทีผู้ใหญ่อาจจะฝังความคิด ฝังอะไรบางอย่างลงในตัวเด็กตั้งแต่แรกเกิด โดยไม่ได้ตั้งใจ บางครั้งการพาลใส่ อย่างไม่ได้ตั้งใจ ถึงจะไปขอโทษ หรือ พาเด็กไปกินไอติม ซื้อหนม หรือโอ๋ๆตอนหลัง ก็ไม่สามารถลบล้างสิ่งที่ฝังไปในใจเด็กได้อีกแล้ว อยากให้ทุกคนระวังการใช้อารมณ์ของตัวเองกับลูกหลานด้วยค่ะ ส่วนเรื่องครอบครัวของเราคงไม่มีบทสรุปจบตายตัว ชีวิตจริงมันต่างกับละครตรงเนียะแหละค่ะ เฮ่อ แก้ไขเมื่อ 24 ก.ค. 55 14:34:26 จากคุณ : pankee เขียนเมื่อ : 24 ก.ค. 55 14:31:22

ความคิดเห็นที่ 11 บางทีอาจจะมาจากภาวะอารมณ์ของแม่ตั้งแต่ตอนตั้งครรภ์ก็เป็นได้ค่ะ   ของแบบนี้มันแก้ยากเหมือนกันนะคะ เอาใจช่วยขอให้พี่ชายหายป่วยเร็วๆ และลุกขึ้นมาสู้ในวิถีทางที่ถูกต้องค่ะ จากคุณ : occ26 เขียนเมื่อ : 24 ก.ค. 55 14:39:39

ความคิดเห็นที่ 12 เจ้าของกระทู้เพิ่งจะ 25 คิดได้ ทำได้ขนาดนี้ นับถือคะ เหนื่อยนักก็พักนะคะ ครอบครัว ยังไงก็คงตัดกันไม่ขาด คุณเองก็คงจะไม่ทิ้งแม่ ไม่ทิ้งพี่ชาย สิ่งที่คุณแบกไว้ตอนนี้ คุณเองก็รู้ว่าทิ้งมันไปไม่ได้ แต่คุณเลือกที่จะวางมันลงได้นะคะ ถ้ารู้ตัวว่าหนัก ว่าเหนื่อย ก็วางมันลงสักแปป ไปพักผ่อน ให้รางวัลกับตัวเอง ชาร์จพลังให้เต็มที่ แล้วค่อยกลับมาแบกมันใหม่คะ เป็นกำลังใจให้คะ จากคุณ : Sprite_12 เขียนเมื่อ : 24 ก.ค. 55 14:57:50

ความคิดเห็นที่ 13 เข้ามาเป็นกำลังใจให้นะคะ ^^ จากคุณ : a whispering star เขียนเมื่อ : 24 ก.ค. 55 15:00:36

ความคิดเห็นที่ 14 ชีวิตต้องดำเนินต่อไป สู้ๆนะคะ ขอเป็นกำลังใจ จากคุณ : แม่หญิงฟุ้งซ่าน เขียนเมื่อ : 24 ก.ค. 55 15:11:29

ความคิดเห็นที่ 15 .. แม่กับพี่ชายผูกพันกันมากเกินไป โทษกันไปโทษกันมา ลองให้ทั้งสองคนแยกจากกันสักระยะ.. อาจจะเป็นผลดีก็ได้ แม่คอยดูแลลูกชายอย่างใกล้ชิด นอนก็นอนห้องเดียวกับลูกชายอีก., รู้ถึงความคิดความอ่าน .. ลูกชายก็มีแม่เป็นโล่กำบัง งอแง, ง๊องแง๊ง ไม่รู้จักโต พาไปตรวจตับอีกครั้งดีกว่านะคะ .. จากคุณ : อาไน่ใจดี เขียนเมื่อ : 24 ก.ค. 55 15:21:18

ความคิดเห็นที่ 16 เป็นกำลังใจให้นะคะ พยายามพาพี่ชายไปพบจิตแพทย์เถอะค่ะ จากคุณ : เขียนบน iPhone (waterdrop) เขียนเมื่อ : 24 ก.ค. 55 15:44:11

ความคิดเห็นที่ 17 พี่ชายคุณมีเพื่อนที่สนิทจริงๆ บ้างไหม(ผมเดาว่าไม่มี) จากคุณ : แม่ลูกหมู เขียนเมื่อ : 24 ก.ค. 55 15:48:27

ความคิดเห็นที่ 18 จำได้ว่าเคยตั้งกระทู้เเล้ว เราเม้นเเล้วด้วย เเต่ทู้นี้ค่อนข้างละเอียดนะ เเสดงว่า จขกท ก็เครียดเหมือนกัน มันเป็นกรรมจริงๆนั่นเเหละ กรรมของพี่คุณร่วมกับเเม่คุณ ตอนที่พี่เกิดมา เขาโดนทำอะไรบ้างก็ไม่รู้ ที่เเน่ๆคือเเม่คุณระบายกับพี่คุณชัวร์ เเล้วเด็กอายุเเค่นั้นจะเศร้าจะเครียดเเค่ไหน เรื่องที่เขางมงายกับเรื่องของคุณริวคุณเจน เพราะเขาโทษเเต่คนอื่น มองเเต่คนอื่น ไม่มองตัวเองไงคะ โรคเวรโรคกรรมมันคือโรคที่หาสาเหตุไม่ได้ อย่างมะเร็ง หรือลูคิเมีย ไม่ใช่ทำร้ายตัวเองเเล้วโทษเวรกรรม(จริงๆก็เวรกรรมทำ ทำร้ายตัวเอง ตัวเองก็เลยป่วย) ตราบใดที่เขามองตัวเองไม่ทะลุ ยังไม่รู้ว่าตัวเองทำอะไรอยู่ เขาไม่มีทางหายจากอาการเเบบนี้หรอกค่ะ ที่ จขกท สงสารเเม่อยู่ตอนนี้ อย่าได้สงสารค่ะ เพราะเเม่คุณเลือกที่เลี้ยงพี่คุณมาเเบบนี้ ขนาดตอนนี้เขายังตามใจอยู่อย่างนี้เลย ทางเลือกของคนเรามีตั้งหลายทาง เเต่เเม่คุณ พี่คุณเลือกที่จะทำอย่างนี้เอง มันคือกรรม(การกระทำ)ของเขาเอง เพราะฉะนั้น จขกท อย่าไปเอาเรื่องของเขามาปวดหัวเลยค่ะ ที่จริงเราอายุไม่ต่างจาก จขกท มาก เรา 26 ค่ะ เรามองว่าคุณเก่งมากๆนะ ที่รับมือทั้งเเม่เเละพี่ได้ขนาดนี้ เป็นเราบ้าตาย เตะมันออกจากบ้านไปเเล้ว แก่เเล้ว งี่เง่าได้ขนาดนี้ สุดท้าย ถ้ามีอะไรไม่สะบายใจ ตั้งกระทู้ห้องนี้ได้ตลอดนะคะ อย่างน้อยก็ได้ระบาย อย่างน้อยก็มีคนรับฟัง เเต่ไม่ต้องหาเรื่องปวดหัวมาให้คุณอีก จากคุณ : darkheart เขียนเมื่อ : 24 ก.ค. 55 15:57:39

ความคิดเห็นที่ 19 สาเหตุเกิดจากการเลี้ยงดูจริงๆ ลองอ่านหนังสือชุด "แนะนำวิธีเลี้ยงลูกแบบ Happy" ผู้เขียน Daiji Akehashi (ไดจิ อาเคะฮาชิ) เขาจะบอกว่าสิ่งสำคัญที่สุดในการเลี้ยงลูกไม่ใช่ การสอนความรู้ หรือ การอบรมมารยาท แต่รากฐานที่สำคัญที่สุด คือการให้เด็กรู้ค่าของตัวเอง ว่า ตัวเองก็มีคุณค่า อยูได้ด้วยตัวเอง ซึ่งเด็กจะได้สิ่งนี้ก็จาก การเลี้ยงดู การเอาใจใส่ การกอด ...การรับฟังและเคารพความคิดเด็ก เมื่อเด็กรู้คุณค่าของตัวเองแล้ว การอบรมมารยาท หรือการสอนความรู้ต่างๆจะตามมาทีหลัง   การรู้คุณค่าของตัวเองก็เหมือนเสาเข็มและฐานรากของบ้าน ถ้าไม่แข็งแรงแล้ว ต่อให้สร้างบ้านสวยหรือแข็งแรงขนาดไหน ( เปรียบเหมือนคนได้รับการศึกษาสูง มีมารยาทดี มีความรู้ดี) ก็มีโอกาสพังทลายลงมาได้เสมอ ตอนเด็กแม่คุณไม่อยู่ในสถานะที่จะให้ความรักกับลูกชายได้ (น่าเศร้าใจ) ทำให้เขาขาดตรงนี้ไป ยิ่งพอมีน้องสาว ยิ่งมีคู่แข่งทางความรักเพิ่มขึ้น กลยุทธที่ลูกคนโตจะใช้สู้กับน้องเพื่อแย่งความรักจากแม่คือ 1 ทำตัวกลับเป็นเด็กอีกเพื่อแข่งกับน้อง 2.ทำตัวเรียบร้อย ลองนึกภาพ เด็กอ่อนโวยวายเอาแต่ใจจะเอาน้ำ เอานม แล้ว คนโตโวยไม่ได้เพราะโตแล้ว ต้องสร้างความแตกต่างโดยทำตัวเรียบร้อย แล้วให้แม่ยอมรับให้แม่ชม ว่าหนูเก่งจัง แต่ว่าในใจพี่ชายคุณน่าจะยังเคว้งคว้างอยู่ เรียบจบก็แล้ว ศึกษาธรรมก็แล้ว ศึกษาไสยศาสตร์ก็แล้ว ก็ยังไม่มีจุดหมาย ไม่มีคุณค่าอันใด สร้างเป้าหมายในชีวิตขึ้นมาเพื่อจะหลุดจากความเคว้งคว้าง จะไปต่างประเทศบ้าง จะทำงานที่บ้านบ้าง แต่ก็ไม่ได้ผล ต้องไปทำงานแข่งกับคนอื่นที่มีความแข็งแกร่งทางความรู้และแข็งแกร่งทางอารมณ์ ก็แน่นอนว่าถูกตีพ่ายกลับมา ชีวิตเริ่มเข้ามุมอับ จิตใจเลยต้องสร้างความเจ็บป่วยเพื่อเรียกร้อง ความรัก ความใส่ใจ(ที่เขาขาดอยู่) ส่งสัญาณ  S.O.S. ขอความช่วยเหลือจากคนรอบข้าง โดยไม่รู้ตัว ชีวิตก็แบบนี้ ควรแก้โดยให้ความรักความใส่ใจให้เขารู้ว่ามีค่า (แต่ไม่ใช่สปอย หรือตามใจ) แต่ว่าอาการขาดมันนานมาก ไม่ใช่เด็กๆหรือวัยรุ่น การรักษาก็ยากตาม ต้องใจเย็นค่อยๆไป และที่สำคัญตัวคุณเองกับแม่ต้องปล่อยวาง ทำตัวให้มีความสุข ไม่โทษตัวเอง เรื่ิองมันเกิดขึ้นมาแล้วก็แก้เท่าที่ทำได้ ได้แค่ไหนก็แค่นั้น แค่ตั้งใจให้เต็มที่ก็พอ ถ้าคุณแม่กับตัวคุณยังทุกข์ใจยังเอาตัวเองไม่รอด  จะไปช่วยพี่ได้ยังไง จะพาไปพบจิตแพทย์ก็ได้ก็คงช่วยให้ความรู้ ความเข้าใจต่างๆได้มากอยู่ แต่จะหวังให้รักษาโรคขาดรักนั้นยาก ครอบครัวสำคัญที่สุด จากคุณ : Love come in เขียนเมื่อ : 24 ก.ค. 55 16:28:26

ความคิดเห็นที่ 20 จากสิ่งที่คุณเล่ามา ถ้ากรรมเป็นผลจากการกระทำ สิ่งที่พี่ชายและแม่คุณเป็นอยู่มันก็คือผลของสิ่งที่เคยทำมาค่ะ คุณคงทำอะไรเค้าไม่ได้มากไปกว่าการมองอยู่ห่าง ๆ อย่าเอาเรื่องของเค้าทั้งสองมาคิดมาก คุณต้องคิดว่า สิ่งที่คุณทำอยู่ดีที่สุดแล้ว ส่วนที่เหลือต้องให้พี่ชายและแม่ของคุณแก้ไขกันเองค่ะ เป็นกำลังใจให้นะคะ คุณยังอายุน้อย ให้ดูพ่อ แม่ พี่ชายของคุณไว้ และอย่าทำในสิ่งที่เค้าเคยทำค่ะ สู้ ๆ นะคะ จากคุณ : dareem เขียนเมื่อ : 24 ก.ค. 55 16:47:47

ความคิดเห็นที่ 21 ไม่ลองแนะนำให้พี่ชายไปบวชวัดป่าซักพักล่ะคะ น่าจะดีขึ้น แต่เอ้อ เค้าคงไม่ฟังหรอก จากคุณ : Phagus เขียนเมื่อ : 24 ก.ค. 55 18:42:39

ความคิดเห็นที่ 22 #11 ขอบคุณค่ะ แม่เราตอนท้องพี่เราไม่รู้เหมือนกันว่ามีเหตุการณ์อะไรหรือเปล่า พ่อเราเจ้าชู้มาตลอดค่ะ เมียน้อยอะคงมีมาตลอด แต่มามีลูกกับเมียน้อยก็ตอนที่พี่เราอายุประมาณ 9 ขวบแล้วค่ะ ลูกฝั่งนั้นอายุพอๆกับเราเลย #12 เราก็เคยประสาทแดรกมาแล้วตอนช่วงม.ปลายอะค่ะ ไ ช่วงม.4-5 นี่บ้านแตกมากเพราะวัยรุ่นด้วย เรื่องกินเหล้า ร้องไห้อาละวาดในห้องตัวเอง หนีออกจากบ้าน โทร.ไปหาเพื่อนร้องไห้ให้ฟังจนดึกก็บ่อยมาก แต่ว่ามีเพื่อนสนิทดีๆหลายๆคน บางคนก็พยายามอยู่เป็นเพื่อน บางคนก็ชวนไปเข้าวัดเข้าโบสถ์เท่าที่เพื่อนอายุเท่าๆกันจะทำได้ ช่วยได้บ้างไม่ได้บ้าง แต่ก็ทำให้รู้ว่ายังมีพรรคพวกอยู่ทำให้ผ่านมันมาได้ค่ะ โชคดีที่เราเกิดมาถึงจะไม่ตั้งใจเรียนมากนักแต่ก็ได้คะแนนค่อนข้างดีเพราะส่งงานครบ พอตอนเอ็นฯ เรามีคณะที่อยากเข้ามากๆ ก็เลยทุ่มเทจนไม่สนใจเรื่องอื่น #13 - 14 ขอบคุณมากค่ะ #15 อยากให้แยกเหมือนกันค่ะ พยายามบอกให้แม่ปล่อยวาง แต่เขาก็อยากจะดูแลต่อไป = ='' จริงๆแล้ว แม่เคยพูดด้วยซ้ำว่า สงสัยต่อให้มีห้องส่วนตัว พี่ชายก็อาจจะเลือกนอนกับแม่ต่อไปก็ได้ เรื่องตับ ไปตรวจมาล่าสุด หมอบอกว่า ค่าตับเป็นปกติแล้ว แต่ที่งงคือ ทำไมยังมีอาการข้างเคียงอยู่ เช่น คัน, ปวดตัว, อ่อนเพลีย หลังๆมีปลายประสาทกระตุก และมือชามาแถมอีก จนหมอบอกให้ไปหาจิตแพทย์ แต่เขาก็ไม่ยอมไปค่ะ ไปก็ไปแบบแกนๆ ไม่สนใจคำแนะนำ #16 มีไปล่าสุดราวๆเดือนก่อนค่ะ แต่เขาไม่พูดถึงเลยว่าหมอแนะนำว่าอะไร #17 เท่าที่เคยได้ยินก็ไม่มีนะคะ แต่ไม่รู้ว่าเพราะเป็นผู้ชายหรือเปล่าถึงไม่มีการพูดถึงเพื่อนสนิทอะไรขนาดนั้น ต่างกับเราที่จะติดเพื่อนมาก จะมีชื่อเด่นๆที่พูดถึงให้แม่ฟังบ่อยๆ แม่ก็จะรู้ว่า มีเพื่อนสนิทชื่อนั้นชื่อนี้ เคยทะเลาะกันอยู่ครั้ง พี่ชายเราพูดว่า ที่ไม่เคยมาเพื่อนมาบ้านเลยก็เพราะว่า ไม่มีห้องส่วนตัว บ้านก็เล็ก ของก็รก จะให้ชวนเพื่อนมาบ้านได้ไง (แต่เรามีเพื่อนมาบ้านบ่อยนะ มาช่วยงานมั่ง กินเหล้ามานอนค้างมั่ง) = =" #18 ขอบคุณมากนะคะ เราเคยตั้งกระทู้แล้วจริงๆค่ะ แต่ทู้นั้นสั้นกว่าเยอะ จำไม่ได้แล้วว่าตั้งห้องไหน จริงๆก็คือ เรื่องในครอบครัวทำให้เราตั้งกระทู้บ่อยๆน่ะค่ะ แต่บางทีก็เล่าเป็นเรื่องดีเทลอื่นๆที่ไม่ใช่เรื่องรวมๆแบบทู้นี้ #19 เราคิดว่าเราเกิดมาในช่วงที่ที่บ้านสภาพดีขึ้นกว่าเดิมแล้วหน่อยๆ แม่จะตามใจเรามากเหมือนกัน ตอนเอ็นฯติด คอมเสียพอดี อยากได้ imac แม่ก็ซื้อให้ ตอนเรียนมหาลัยอยากไป work and travel แม่ก็ให้ไปทันที ไม่ต้องขออะไรมากมาย เพราะแม่กลัวว่าเราจะ "ขาด" เหมือนกับพี่ชาย เลยตัดสินใจจะให้ไปเลยดีกว่า มีบางครั้งเหมือนกันที่ พี่จะพึมพำว่า โห ได้ง่ายจังเลยนะ แต่เราคิดว่าไม่ใช่พูดจากความริษยา แต่พูดเพราะคิดอย่างนั้นจริงๆ ในสมัยของเขาอะไรก็ได้มายากกว่า แม่เราโทษตัวเองบ่อยๆ และบางครั้งก็พูดว่า "หรือเป็นเพราะพี่ชายเรียบร้อยมาตลอด ไม่เคยร้องขออะไร พอไม่ได้อย่างคนอื่นได้เขาก็ไม่งอแงต่อ (ต่างกับเราที่เป็นน้อง) กลายเป็นเขาเก็บกด และมากลายเป็นอย่างนี้ตอนเป็นผู้ใหญ่แทน" =( จากคุณ : pankee เขียนเมื่อ : 24 ก.ค. 55 19:15:36

ความคิดเห็นที่ 23 #21 พี่ชายเราเคยไปบวชวัดป่า ประมาณ 4-5 เดือนเลยล่ะค่ะ วัดท่านหลวงพ่อมิตสุโอะเลย ตอนนั้นเรียนจบมาแรกๆ พี่เราไปเข้าค่าย YMCA ที่อเมริกาหกเดือน กลับมาพักสักพักก็ไปบวชนี่ล่ะค่ะ ตั้งใจจะบวชเดือนนึงแล้วออกมาทำงาน แต่ก็ชอบเลยบวชต่อนานขึ้น ตอนที่บวช ก็ดูสงบขึ้นมาก แต่ก็มีห่วงอยู่มากเหมือนกัน คือยังมีเมสเสจมาหาแม่ทุกๆวัน แม่ก็จะตอบเมสเสจไป ตอนนั้นตรงกับเราเรียนมหาลัยปี 1 คอมพิวเตอร์pc ตอนนั้นเก่ามาก เกิดเสียเปิดไม่ได้ เราอยู่ร้านซ่อมคอม ฝากแม่โทร.ไปบอกพี่(ขณะนั้นเป็นหลวงพี่) ว่า คอมเสีย อาจจะกู้ข้อมูลไม่ได้ พี่ก็ดูหงุดหงิดที่คอมเสียค่ะ บอกกับแม่ว่า "ในนั้นมีงานผมอยู่ทั้งหมด ถ้าเกิดกู้ไม่ได้ ก็คงไปสมัครงานไม่ได้เลยนะ"​ แม่ก็งง ว่าเขาจะโมโหใครกัน ในเมื่อคอมมันเสีย เลยบอกไปว่า ถ้าอยากบวชนานแค่ไหนก็บวชไปเลยนะ (ไม่กล้าพูดแรงกว่านี้ เพราะกลัวบาปกรรมเพราะขณะนั้นพี่ยังเป็นพระอยู่ แต่แม่ก็บ่นกับเราว่า ทำไมบวชอยู่แท้ๆแต่กลับมาฟึดฟัดใส่แม่ในเรื่องที่ไม่ใช่ความผิดแม่เลยด้วยซ้ำ) ตอนหลังเวลาผ่านไปนาน แม่ถามไปตรงๆว่า เมื่อไรจะสึก เขาก็ดูไม่พอใจนัก แม่ไม่กล้าขอให้สึกตรงๆ แต่เอาจริๆ ตอนนั้นที่บ้านก็รอพึ่งพาเขาอยู่ สุดท้ายเขาก็สึกมา แต่ก็ไม่ได้ทำงานอะไรเป็นชิ้นเป็นอัน ทุกวันนี้แม่เรายังคิดเสมอว่า พี่เป็นคนเก่ง (เราก็คิดงั้นค่ะ) ถ้าตั้งใจทำงานที่ใดที่หนึ่งจริงๆและอยู่ยาวไปเลย ก็น่าจะประสบความสำเร็จได้ ติดที่เขายึดติดกับการ เป็นเจ้าคนนายคน การร่ำรวย เขาจะดูถูกคนรวย หรือคนที่ใช้เงินไม่คุ้มค่า เพราะคิดว่า ตัวเองถ้ามีเงินจำนวนเท่านั้นคงจะส้ร้างประโยชน์ได้อีกมาก เช่นเอาไปเรียนต่อ เอาไปทำบุญ เราเคยเตือนพี่ชายแล้วว่า เรื่องการใช้เงิน ใครหามาได้เขาก็มีสิทธิใช้ เราไม่รู้หรอกว่า ดาราหรือไฮโซที่มีเงินถุงเงินถัง ดูมีชีวิตหรูหรา เขาอาจจะทำงานหนักมากก็ได้ แต่พี่เราก็มักจะบ่นด่า คนที่มีสิ่งดีๆในมือแต่ใช้ไม่เป็นเสมอ เหมือนกับว่า เขาอยากได้โอกาสเหล่านั้นเป้นของตัวเอง พอเหตุการณ์มันมาจนถึงขั้นนี้ แม่เราคิดจริงๆว่า น่าจะบวชไปเลยตลอดชีวิต แม่อาจจะสบายใจกว่าก็ได้ ถ้ามันจะทำให้พี่เราสงบลงได้ ดีกว่าตอนนี้ ที่เหมือนมีสมาชิกในครอบครัวอีกคนที่ทำหน้าที่เหมือนลูกสาวคนจีนสมัยก่อน คือ อยู่บ้าน ทำงานบ้านไปวันๆ ออกกำลังกาย เหนื่อย พัก นอน = ='' ยืนยันอีกที เราก็ไม่ใช่คนดีอะไรค่ะ ยอมรับโดยตรงๆๆๆๆๆเลยว่า บ่อยครั้งที่นึกรำคาญใจ หงุดหงิดใจกับสภาพที่เป็นอยู่ รู้สึกว่า อะไรกัน ฉันก็ลูกคนเล็กนะ อยากจะเอาแต่ใจบ้าง อยากจะล่องลอยไปก่อนบ้าง ทำไมต้องมาแบกรับภาระอะไรเยอะแยะแบบนี้ตอนนี้ด้วยฟระ ฯลฯ แต่เพราะในโลกความเป็นจริงทำอะไรไม่ได้ เลยต้องเอามาบ่นระบายเหมือนนินทาสมาชิกในบ้านลับหลังแบบนี้ล่ะค่ะ แก้ไขเมื่อ 24 ก.ค. 55 19:27:47 จากคุณ : pankee เขียนเมื่อ : 24 ก.ค. 55 19:24:58

ความคิดเห็นที่ 24 เราว่าปัญหา คือ ความมั่นคงทางด้านอารมณ์ที่คุณเเม่ จขกท.ไม่มีน่ะค่ะ เเละ เราอดคิดไม่ได้ ว่าคุณเเม่ คุณ เลี้ยงลูก โดยไม่ได้ให้เหตุผล อาจทำให้เกิด "ปมในใจ" ของพี่ชายคุณ จขกท. การที่คุณ จขกท."ดูเหมือน" จะได้ อะไรๆ มาได้ง่ายกว่า พี่ชาย เลยดูเหมือน พี่ชายคุณ จขกท.คงรู้สึก อดเปรียบเทียบไม่ได้.. เขา ค่อนข้างอ่อนเเอ..เเละมี ทัศนคติ รวมทั้งขาดทักษะในการใช้ชีวิตในสังคม ซึ่ง เป็นจุดอ่อน ของเด็กที่ขาด เเบบอย่างที่ดี ที่ควรจะเป็นนะคะ เห็นใจ เจ้าของกระทู้..ความจริง พี่ชายคุณ ศึกษา ธรรมะ เเต่ ไม่ได้ เรียนรู้ ถึงเเก่น เลยนะคะ.. อยากให้ คุณ จขกท. บอกคุณเเม่ ให้ปรับท่าที่ ที่มีต่อ พี่ชายคุณเสียใหม่น่ะ จากคุณ : +Just An Ugly Woman+ เขียนเมื่อ : 24 ก.ค. 55 19:59:16

ความคิดเห็นที่ 25 อื้ม บางครั้งแรงกดดัน อาจจะสร้างสรรค์งานที่ทรงพลังได้ เอิ้กๆๆ พี่คุณพูดถูกอยู่อย่างนึง งานสถาปนิกในไทย ไม่มีทางรวย ถูกต้องที่สุด เด็กเหมือนกระจกเงาสะท้อนตัวพ่อแม่ เด็กสองคนเกิดต่างสังคม อารมณ์ ตัวตนพ่อแม่ย่อมแตกต่าง เห็นพี่ชายคุณก็จะเห็นแม่คุณสะท้อนกันไปมา ไม่แปลก ที่คุณจะรู้สึกเบื่อหน่ายและท้อแท้ สู้ต่อไปเน้อ จากคุณ : นนนี่จ๊ะจ๋า เขียนเมื่อ : 24 ก.ค. 55 20:33:56

ความคิดเห็นที่ 26 อย่าโทษแต่แม่ฝ่ายเดียวเลย เราว่าเป็นเพราะนิสัยส่วนตัว ที่แต่ละคนแตกต่างกัน ตั้งแต่แรกเกิด ด้วย เราเคยดูงานวิจัยของเมืองนอก เค้าเอาเด็กเล็ก ยังไม่รู้ประสา ยังพูดไม่ได้ มาทดสอบดูลักษณะนิสัย เมื่อเจอสถานการณ์ต่างๆกัน เด็กไร้เดียงสาขนาดนั้น ยังนิสัยแตกต่างกันเลย บางคนขี้อาย บางคนขี้กลัว บางคนกล้ามากไม่กลัวอะไรเลย ขอวิเคราะห์นะ อาจจะผิดหรือถูกก็ได้ อย่าว่ากัน เพราะเราก็แค่วิเคราะห์จากที่คุณเขียน มันอาจมีเบื้องลึกเบื้องหลังอะไรมากกว่านี้ เราว่านะ ที่จิตใจพี่ชายคุณอ่อนแอดิ่งลึกลงขนาดนี้ เป็นเพราะลักษณะนิสัยส่วนตัว ที่เป็นคนคิดมาก คาดหวังมากเกินไป เซ้นสิทีฟ อ่อนไหวง่าย บวกกับการมองโลกแบบยึดติด ไม่เปลี่ยนแปลง ไม่ยืดหยุ่น โอนอ่อนผ่อนตามเลย และอาจเป็นคนที่ปรับตัวเข้ากับสถานการณ์ที่เปลี่ยนแปลงไป(แบบไม่คาดคิด ไม่ทันตั้งตัว)ไม่ได้ เป็นประเภทแพ้ไม่เป็นน่ะ อาจเป็นเพราะอยู่ในสภาพการเรียนแบบแข่งขันมาก่อน เช่น เรียนเก่งมาโดยตลอดตั้งแต่เด็ก หรืออยู่ห้องที่มีแต่เด็กหัวกระทิมารวมกัน ประกอบกับดูๆแล้วเหมือนลูกแหง่ยังไงพิกล อะไรก็แม่ อะไรก็แม่ ลูกผู้ชายที่ไหนเค้าติดแม่กันขนาดนี้อ่ะ!!!!!!!!!!!!!! แสดงว่าเป็นประเภทไม่คบเพื่อน รึเปล่า (ไม่คบเพื่อน กับ เพื่อนไม่คบ ต่างกันนะ) เลือกที่จะไม่เอาคนอื่นเอง รึเปล่า จึงไ่ม่มีที่ให้ระบาย ไม่มีความสุขทางใจที่เกิดจากการมีมิตรภาพที่ดี มีเพื่อนที่รู้ใจ ไว้ปลอบใจ ไว้ให้กำลังใจกันและกัน บอกพี่ชายคุณเถอะ ถ้ารักแม่รักพ่อ สงสารแม่สงสารพ่อ อยากจะตอบแทนบุญคุณพ่อกับแม่ที่เลี้ยงดูมา ไม่ใช่สักแต่เรียกร้อง อายุเท่าไหร่แล้วยังจะให้แม่จัดยาให้อยู่อีก แล้วถ้าพ่อกับแม่ไม่อยู่แล้วจะทำอย่างไร พ่อแม่ไม่ได้อยู่ค้ำฟ้านะ จงยินยอมและเต็มใจไปรักษากับจิตแพทย์เถอะ ไม่งั้นอีกกี่ชาติก็เป็นอยู่แบบนี้แหละ เพราะความเครียดที่เค้าสะสมมา ประมาณว่าเป็นคนละเอียดอ่อน คิดมากกับทุกอย่าง กดดันตัวเองทุกเรื่อง ไม่ให้อภัยตัวเอง มันทำให้สารเคมีในสมองเค้าผิดปกติไปแล้ว เราว่าเริ่มที่เจ้าของกระทู้บอกกับแม่ก่อนเลย หาข้อมูลในเน็ตให้อ่านก็ได้ ว่าถ้าไม่ได้รักษากับจิตแพทย์ มันก็ไม่หาย ร้อยวันพันปี อีก10 ยี่สิบปี มันก็เป็นอยู่อย่างนี้แหละ อาจฟังดูแรงแต่มันจริงนะ แล้วโชคดีเท่าไหร่แล้วที่มีเงินมีทองพอที่จะรักษาตัว โชคดีกว่าคนอีกเท่าไหร่ที่เป็นโรคทางจิตแล้วไม่มีโอกาสได้รักษา แล้วถ้าต่อไป พ่อกับแม่ตายไป หนูตายไป ใครจะเลี้ยง ถ้าแม่ไม่อยากมีห่วง ต้องแข็งใจบังคับพาพี่ไปรักษา อ่ะค่ะ จากคุณ : บัวลอยงาดำน้ำขิง เขียนเมื่อ : 24 ก.ค. 55 22:03:23

ความคิดเห็นที่ 27 เป็นกำลังใจให้ จขกท นะคะ เรื่องพี่ชายคุณ ดิฉันได้อ่านคร่าวๆ อ่านไม่จบค่ะ ตาลายก่อน ดิฉันกลับรู้สึกสงสารพี่ชายคุณมากกว่าค่ะ ที่สงสารเพราะมีหลายสาเหตุต่ะ หนึ่ง ตอนพี่ชายคุณเด็กๆ อยู่ในสภาพบ้านแตก มีเรื่องกระทบกระเทือนใจหลายอย่าง สอง ผิดหวังหลายๆเรื่องในชีวิตค่ะ สาม เขาอาจจะคาดหวังในชีวิตมากเกินไปจนเครียดค่ะ สี่ เขาไม่มีใคร ไม่มีเพื่อน ไม่มีคนในครอบครัวที่จะเป็นที่ปรึกษาหรือระบายค่ะ ห้า ทุกๆเรื่องที่เขาอยากทำ อยากเป็น อยากลอง คุณพ่อคุณไม่เคยอนุญาต ไม่เคยเห็นดีเห็นงามด้วย ไม่เคยฟังเหตุผลของเขา หก เขา "ป่วย" ค่ะ ทั้งป่วยกายและป่วยจิต คนป่วยไม่เหมือนกับคนธรรมดาที่ร่างกายแข็งแรงอย่างเราๆนะคะ สถาพจิตใจตอนที่ร่างกายป่วยมันแย่ค่ะ ทรมานจากโรคที่เป็น อารมณ์ก็พาลแย่ไปด้วย หงุดหงิดง่ายค่ะ น้อยครั้งนักที่เราจะเจอคนป่วยอารมณ์เบิกบานใช่ไหมค่ะ ดิฉันไม่ทราบว่าด้วยวัยที่ห่าง 9 ปี ระหว่าง จขกท กับพี่ชาย มันจะห่างกันมากแค่ไหนในความสัมพันธ์ฉันท์พี่น้อง ดิฉันเองก็มีพี่สาวคนนึงซึ่งห่างกัน 6 ปี ถูกเลี้ยงดูมาคนละแบบ ยอมรับว่าไม่เคยสนิทกันเลยค่ะ ออกจะไม่ชอบนิสัยบางอย่างของเขาด้วยซ้ำไป ถ้า จขกท จะพอคุยกับพี่ชายคุณได้ ดิฉันก็อยากให้คุณลองคุยดูค่ะ ว่าอะไรที่เขาคาดหวังในชีวิต อะไรที่เขาอยากจะทำต่อไปในอนาคต ค่อยๆลองดูนะคะ ท่าทางเขาเองก็จะเครียดกับสิ่งที่เป็นอยู่ กับผู้คนรอบข้างค่ะ แต่อย่างแรก อยากให้เขารักษาร่างกายให้หายเป็นปกติก่อนค่ะ เพราะการเป็นโรคเรื้อรังนานๆย่อมไม่มีผลดีต่อจิตใจแน่ๆค่ะ โชคดีนะคะ แก้ไขเมื่อ 24 ก.ค. 55 23:28:32 จากคุณ : sunisaogkim เขียนเมื่อ : 24 ก.ค. 55 23:27:29

ความคิดเห็นที่ 28 พี่ชาย จขกท ผิดปกติแน่ๆละ เค้าเหมือนพวกอารมณ์2ขั้ว เป็นพวก perfectionist กดดันตัวเอง อาการหนักมากนะเนี้ย ถ้าจขกท อยากช่วย ก็ต้องอดทนมากๆ และ จขกท อาจจะไปหาจิตแพทย์เองก่อน แต่ถ้าไม่อยากช่วย จขกท ควรเอาตัวเองออกห่างๆ จากคุณ : viviblue เขียนเมื่อ : 24 ก.ค. 55 23:52:59

ความคิดเห็นที่ 29 เกิดจากการถูกโอ๋ ประคบประหงมแล้วก็ตามใจเกินไปค่ะ คนอย่างนี้จะนึกถึงแต่สิ่งที่ตัวเองต้องการ แต่ไม่นึกถึงจิตใจคนอื่น อ่อนแอและทำตัวง่อย เป็นภาระคนอื่น เพียงเพราะอยากอยู่เฉยๆ ไม่รับผิดชอบอะไร เลี้ยงไม่โตหรอกค่ะ ** ทางออกที่ดีที่สุดคือ ห่างๆ พวกเค้า แล้วคุณจะสบายใจขึ้น ทำใจให้ได้ละกัน อย่าไปทุกข์แทนแม่ คิดซะว่าเพราะท่านใช้กรรมของตัวเองอยู่ ปลูกต้นไม้เยี่ยงไรก็ได้กินผลเยี่ยงนั้น เราเองเคยพูดแล้วปัญหาเรื่องน้องคนสุดท้องของบ้าน แม่เราก็ไม่เคยเชื่อเรา ท่านปิดบังเพราะกลัวเราลงโทษน้อง ก็ถูกน้องทำให้ร้องไห้อยู่นานหลายปีมาก ทุกวันนี้ดีขึ้น เริ่มฟังเราบ้าง สถานการณ์ทุกอย่างและการประพฤติตัวของน้องเลยดีขึ้น จากคุณ : Lovely Creature เขียนเมื่อ : 25 ก.ค. 55 12:19:44

ความคิดเห็นที่ 30 #24 ป้าเราศึกษาธรรมะอยู่ค่ะ และบ้านอยู่ใกล้ๆกัน พี่ชายมักจะไปหาป้าเพื่อพูดคุยความในใจบ่อยๆ ป้าก็มาบอกเราว่า ท่านเองศึกษาธรรมะมาตลอดชีวิตแต่พอมาเป็นที่ปรึกษาทางใจให้พี่ชายก็เหมือนเป็นบทพิสูจน์เลยว่า ที่ศึกษามานี่ใช้ได้จริงหรือเปล่า ป้าเราบอกว่า พี่ชายเป็นคนประเภทที่ป้าเราคุยด้วยก็ต้องระมัดระวังคำพูดทุกคำ เพราะช่างจดช่างจำเก็บเอาไปคิด ถ้าพูดอะไรผิดหูไปเพียงนิดเดียวพี่ชายเราจะเก็บไปจำเก็บไปคิดเป็นปีๆ บางทีคนพูดลืมไปแล้ว แต่พี่ชายเราหยิบกลับมาว่า "เมื่อก่อน เคยพูดงี้ไม่ใช่เหรอ" ทำให้ญาติพี่น้องอึ้งๆไปก็มีค่ะ ป้าเราบอกว่า คิดดูสิ ขนาดฉันใจเย็นขนาดนี้นะ พูดแต่ละคำยังต้องคิด เพราะพี่ชายเธอคิดเล็กคิดน้อยมาก แล้วแม่เธอที่จนป่านนี้ยังควบคุมคำพูดและอารมณ์ตัวเองไม่ได้ แล้วพี่ชายเธอจะเป็นยังไง T__T #25 จริงค่ะ บางทีเราก็คิดว่า พี่ชายบางอย่างก็นิสัยเหมือนกับแม่ เราเคยบอกแม่ว่า ที่เขาบอกว่า เขาไปเรียนต่อ เขาไปไหนไม่ได้เพราะห่วงแม่ที่อ่อนแอ ก็เหมือนกันกับที่แม่พูดว่า ฉันต้องดูแลเขา เพราะฉันเป็นแม่เขา เลิกห่วงเขาไม่ได้ มันก็วนเวียนเป็น ลูปอยู่อย่างนี้ แม่เราฟังแล้วเงียบ บอกว่า ยังไงก็เลิกไม่ได้(เวรรร) #26 คุณวิเคราะห์ได้ค่อนข้างตรงค่ะ พี่ชายเราเป็นคนเรียนดีตั้งแต่เด็กค่ะ ตอนที่สอบไม่ติดจุฬา เพราะวันนั้นนาฬิกาปลุกไม่ปลุกค่ะ (เป็นเหตุผลที่พี่เรายิ่งโทษฟ้าโทษดินจนทุกวันนี้) แต่เขาสอบติดทุกมหาลัยที่สอบ และสอบได้ลำดับต้นๆด้วย เป็นพวกล่างานประกวดและได้รางวัลบ่อยๆ เป็นคนที่จะทำอะไรเขาจะวางแผนอย่างละเอียด เช่น ตอนไปญีปุ่นก็จะวางแผนการละเอียดมาก ละเอียดระดับนาทีน่ะค่ะ และจะมีแผนสองแผนสามเตรียมเอาไว้ เราคิดว่าเขาเป็นperfectionist พอสมควร กับบางอย่าง เขาทำได้ดีด้วยนิสัยแบบนี้ แต่บางอย่าง เพราะว่าอยากให้ perfect สุดๆ เลยไม่ได้เริ่มก้าวสักที เราไม่มีพี่น้องผู้ชายคนอื่นเลยไม่รู้ว่าจริงๆแล้ว เด็กผู้ชายเขาจะติดพ่อแม่มากแค่ไหน ถึงจะเรียกว่าลูกแหง่ เรามีเพื่อนผู้ชายก็จริง แต่เป็นกลุ่มที่ขยันมากๆๆไปเลย เพราะที่บ้านจนมาก กับอีกแบบคือพวกเหลวแหลก เที่ยวตลอดไม่เรียน ไม่ทำงานไปเลย เราเลยอ้างอิงไม่ได้เลยน่ะค่ะ ว่าพี่เราเขาผิดปกติหรือเปล่า และมากแค่ไหน เคยลองแย้บกับแม่แล้วว่า พี่ชายน่ะ ผิดปกติหรือเปล่า แบบ...ทำไมไม่มีเพื่อนสนิท ไม่เห็นคุยโทรศัพท์กับเพื่อนคนไหนนานๆ ไม่มีแฟน ไม่มีนัดไปเที่ยวกับเพื่อนมั่งเหรอ แต่สำหรับแม่จะคิดว่า พี่ชายเป็นคนดี แม่พูดเองว่า สงสัยว่าพี่ชายน่ะจะไม่สนใจใครนอกจากแม่น่ะสิ = ='' (พูดแบบเหนื่อยใจน่ะนะคะ) #27 เราก็สงสารเขาเหมือนกันค่ะ ถ้าเป็นตัวเราทำอะไรทั้งที่ประสงค์ดีแต่กลับถูกคนอื่นมองเป็นอีกอย่างไปหมด มันก็คงสร้างบาดแผลไม่ใช่น้อย ความสงสารนี่ก็เป็นอีกเหตุผลหนึ่งที่แม่ยอมเสียน้ำตาให้พี่ชายมานานแล้ว แม่บอกว่า เพราะเขาเกิดมาในสมัยที่เราไม่มีอะไรเลย แถมพ่อยังมีเมียน้อยเอาช่วงนั้นอีก พี่ชายเหมือนร่วมลำบากมากับแม่ แม่จึงตัดไม่ขาดค่ะ และทุกๆอย่างที่พี่ชายทำ แม่เขาจะไม่ถือสา คือ ก็นอย ก็โกรธเป็นเรื่องๆ แต่จะไม่เก็บมาคิดลึกจำฝังใจเพราะแม่รู้สึกว่า ร่วมลำบากมาด้วยกัน และพี่ชาย โดยแก่นแท้แล้วเขารักแม่มากค่ะ เพียงแต่บางทีก็ควบคุมตัวเองไม่อยู่ ที่จะให้แม่จัดยาให้ เราว่าเป็นการประชดมากกว่า เพราะแม่ชอบเอาพวกอาหารเสริมหรืออาหารต่างๆที่แม่คิดว่าดี หวังดีทำให้พี่ พี่เราบอกว่ากินไม่ได้ มันอิ่มแล้ว แม่เราก็เซ้าซี้ พี่เราเลยประชดกลับมาแรงๆน่ะค่ะ แต่แม่ก็ไม่หยุดทำ #28 เราก็อยากจะหาเวลาไปหาจิตแพทย์อยู่เหมือนกันค่ะ ขอบคุณนะคะ T-T #29 เราเคยคุยเรื่องนี้กับพี่ชายตรงๆนะคะ ว่าเขากำลังทำให้แม่เสียใจ (แต่ไม่ได้บอกว่าควรไปพบจิตแพทย์นะคะ ตอนนั้นนึกไม่ถึง) พี่ชายเราจะเงียบฟัง มองพื้น และไม่ตอบอะไร บางครั้งจะมีระบายบ้างว่า ใช่ เขาโมโหจริงๆเลยพูดไปอย่างนั้น เราบอกว่า ถ้าเย็นลงแล้วก็ไปขอโทษแม่นะ แล้วอย่าทำอีก พี่ชายเราบอกว่า ขอบคุณนะที่มาเตือนกัน แต่ก็ไม่ได้เกิดการแก้ไขอะไรอะค่ะ ขอบคุณนะคะที่เข้าใจกัน เราคิดบ่อยๆว่า ตัวเองแย่หรือเปล่าที่เลือกจะหันหลังให้แม่กับพี่ชาย (คือก็ยังอยู่บ้านเดียวกัน แต่เริ่มไม่เข้าไปห้ามเวลาทะเลาะกันแล้ว พอสองคนเริ่มพูดคุยกันเราจะเดินหนีออกจากห้องเลย) แก้ไขเมื่อ 25 ก.ค. 55 16:00:25 จากคุณ : pankee เขียนเมื่อ : 25 ก.ค. 55 15:59:04

ความคิดเห็นที่ 31 ปัจจุบันนี้พี่ชายเรากินยาทั้งหมด3 ขนาน ยาจีน ยาไทย ยาแผนปัจจุบัน เราเตือนพี่ชายว่า ไม่ควรกินซ้อนแบบนี้ และเขาก็ไม่บอกให้หมอรู้ด้วยว่าตัวเองกินยาซ้อน แต่พี่ชายก็เงียบๆ ไม่ได้ตอบอะไร ไม่ได้อธิบายอะไร วันนี้เราได้ยินเขาคุยโทรศัพท์กับเพื่อนที่เป็นโรคตับเหมือนกันว่า เขามีอาการชักกระตุกตรามกล้ามเนื้อ ปวดตัว อ่อนเพลียง่าย ยาอันนั้นอันนี้กินเข้าไปแล้ว อาการชักหาย แต่คันยังอยู่ กินอีกอัน หายคัน แต่ยาส่งผลต่อตับ ยาอีกตัวไม่ได้ผล ฯลฯ เขาก็ถามเพื่อนว่า อยากให้แนะนำหมอที่รักษาพวกประสาท กล้ามเนื้อให้หน่อย เราฟังแล้วก็ว่าจะท้วงว่า ยังจะหาเพิ่มอีกเหรอ แต่ก็ตัดสินใจไม่พูดอะไรดีกว่า เราเองตั้งกระทู้นีได้รับคำแนะนำจากทุกคน ก้คิดว่าควรจะไปพูดตรงๆอีกสักครั้ง ว่าควรหาจิตแพทย์อย่างจริงจัง แต่ว่า ถ้าคุยคงจะคุยยาวแน่ๆ และเราคงต้องใช้สมาธิและกำลังใจอย่างมาก ซึ่งเรายังไม่พร้อมตอนนี้ แต่กก็ต้องขอบคุณทุกคนที่เข้ามาตอบอีกครั้งค่ะ จากใจจริง จากคุณ : pankee เขียนเมื่อ : 25 ก.ค. 55 16:05:07

ความคิดเห็นที่ 32 เข้ามาอ่านอีกที เป็นห่วง จขกท ลองคุยกับพี่เขาอีกทีเรื่องบวชนะคะ ในเมื่อเป็นอย่างนี้ บวช(อาจจะไม่สึกเลย)ก็น่าจะเป็นทางออกที่ดีก็ได้นะ เพราะตอนนั้นใจเขาไปทางนั้น เเต่เเม่คุณรั้งเอาไว้ ตอนนี้ไม่ได้ทำอะไรเเล้ว ก็น่าจะลองกลับไปที่จุดนั้นดู เราว่าตอนนี้ที่พี่คุณชอบเเอ๊บทำมึน เขาอาจจะเครียด อาจจะหลงทางอยู่ในวังวนความคิดตัวเองนี่เเหละ คือคิดมากไป มันติดมันขัด มันนู่นนี่นั่นไปหมด ลองถอย ลองปลีกวิเวกออกไป น่าจะไปคำตอบ หรือเจอทางสว่างค่ะ เราว่านะ จากคุณ : darkheart เขียนเมื่อ : 26 ก.ค. 55 01:19:32

ความคิดเห็นที่ 33 ที่ตับเขาไม่หาย ก็เพราะต้องมาคอยกรองยาเยอะเกินไปคับ รับรองว่า ถ้ายังกินแบบนี้ ได้ตายภายใน 5-10 ปีแน่ ตับมันฟ้องออกมาขนาดนั้นแล้ว จากคุณ : saengchot เขียนเมื่อ : 26 ก.ค. 55 01:49:44

ความคิดเห็นที่ 34 อ่านแล้วขอเข้ามาให้กำลังใจ จขกท นะคะ คุณเป็นคนเก่งจังเลยค่ะ. เข้าใจและวิเคราะห์ถึงต้นเหตุ ความเป็นมา,เป็นไปและอารมณ์ของแม่กับพี่ชาย(และตัวเอง)ได้ทะลุ เราก็คิดว่าตัวเองเป็นเด็กมีปมนะ., แต่ก็ยังไม่เข้าใจปมตัวเองทะลุปรุโปร่งนัก,,แต่ก็ไม่คิดมากคะ:) อย่ารู้สึกผิดเลยค่ะถ้าคุณรู้สึกเหนื่อยและไม่อยากแบกรับ เรื่องแม่กะพี่ชายไว้ตลอด เพราะคุณก็ต้องมีเวลาดูแลความรู้สึก ให้กำลังใจตัวเองด้วย. เหนื่อยนักก็พักก่อน และมั้นใจว่าคนเก่งอย่าง จขกท ต้องรับมือมันได้ค่ะ ขอให้คุณแม่กะพี่ชายดีขึ้นนะคะ จากคุณ : BB (Bronte378) เขียนเมื่อ : 26 ก.ค. 55 21:30:47

ความคิดเห็นที่ 35 เยอะมาก อ่านไม่จบค่ะ เเต่มีข้อเเนะนำว่ามีปัญหาเกี่ยวกับตับ อย่ากินยาอะไรเยอะๆเลยค่ะ มันยิ่งทำให้ตับทำงานหนักมากขึ้น อันตรายนะคะ กินยาเเต่พอควรเถอะค่ะ --- บางทีเราว่าเค้าอยู่กันสองคนก็ได้นะคะ ไม่ได้ใจร้ายนะคะ เเต่อยู่สามคนก็เสียสุขภาพจิตทั้งสามคน อยู่สองคนเเม่กับลูกชาย ก็เหมือนเดิม เเต่อยู่สามคน คุณที่จะเป็นเสาหลักในการหาเงินก็จะสุขภาพจิต สุขภาพกายเสียไปด้วย การเเยกมาอยู่ต่างหากอาจจะดีกว่านะคะ เค้าสองคนโตเเล้วช่วยตัวเองได้  ไม่ลำบากหรอกค่ะ ส่วนคุณก็ทำงานได้เต็มที่จะได้ส่งเสียเงินทองได้เต็มกำลัง ถ้าคุณทรุดไปอีกคนก็จะลำบาก เพราะพ่อก็หวังพึ่งอะไรไม่ได้หรอก ทิ้งครอบครัวไปเเบบนั้น ---- อ้อ  ขอชมคุณนะคะ  คุณเข้มเเข็งมาก ที่ผ่านอุปสรรคเหล่านั้นมาได้ ไม่เสียคน  เเถมยังเป็นที่พึ่งให้เเม่กับพี่ชายได้ด้วย อายุยังน้อยเลยค่ะ จากคุณ : RoseTiara เขียนเมื่อ : 27 ก.ค. 55 04:41:22

ความคิดเห็นที่ 36 ผมอยากแนะนำเกี่ยวกับพี่ชายคุณนะครับ เพราะผมก็มีอาการคล้ายกันคือเป็นโรคเครียดน่ะครับ และมีแนวโน้มว่าจะเป็นโรคซึมเศร้าด้วย ผมจะมีอาการ นอนไม่หลับ หรือหลับไม่สนิท ใจเต้นแรง และมีแผลตามเนื้อตัว จากอาการคัน ทั้งหมด มันเป็นอาการทางจิตนะครับ สุดท้ายไปหาจิตแพทย์ ก็ไม่่ดีขึ้นมากเท่าไร สุดท้าย ผมหันมามองตัวเองอย่างจริงจัง หาหนังสือเกี่ยวกับอาการป่วยทางจิต(mental illness)มานั่งอ่าน ก็พบว่ามันตรงกับอาการผมหลายๆอาการทั้ง depression,obsessive-compulsive disorder(ย้ำคิดย้ำทำ) บทสรุปคือต้องแก้ที่ใจตัวเองครับ มัวไปโทษสิ่งรอบข้าง ไปหาหมอกี่คนๆก็ไม่หาย ปัญหามันอยู่ที่ไหนต้องแก้ตรงนัน มองใจตัวเองครับว่าเราคิดอะไร ทำไมเราถึงคิดแบบนั้น เลิกวิตกจริต พยายามคิดให้เป็นเหตุเป็นผลมากขึ้น ไม่หมกมุ่น ออกไปหาอะไรใหม่ๆทำบ้าง อยู่กับสังคมรอบข้างบ้าง ค่อยๆปรับไปแล้วสุดท้ายจะดีขึ้นเองครับ จากคุณ : la..la..means เขียนเมื่อ : 30 ก.ค. 55 05:07:11

ความคิดเห็นที่ 37 ก่อนอื่นต้องบอกก่อนว่าสมัยนี้คนเป็นแบบพี่ชายคุณเยอะขึ้นเนื่องจากความเครียดต่างๆ ในโลกปัจจุบัน เรามีคนรู้จักที่เป็นเหมือนพี่ชายคุณเค้าอยากไปเรียนเมืองนอกแต่ไม่ได้ไป เค้าเครียดมากเพราะเพื่อนทุกคนไปหมด เค้าต้องทำงานหลังจากเรียนจบ เค้าเคยมีเงิน มีทุกอย่างแต่เรียนจบครอบครัวประสบปัญหาธุรกิจ จากที่เคยวางแผนจะไปต่างประเทศก็ไม่ได้ไป เค้าชอบภาษามาก พอทำงานก็เปลี่ยนงานบ่อยเพราะเค้ามักจะบ่นว่าทำงานกับคนไทยไม่ไดี อยากไปทำงานต่าวประเทศ จนปัจจุบันเค้าก็ยังตกงาน สิ่งที่ตามมาคือปัญหาสุขภาพเริ่มคันตามเนื้อตัว ที่่เราอยากแนะนำมากๆ คือเรื่องคันมากๆ ตามตัวให้พี่ชายคุณกินน้ำมันมะพร้าวสกัดเย็น 100% รับรองว่าหายภายในไม่เกินสองสามวันเพราะคนที่เรารู้จักเค้ากินตอนเย็นตอนกลางคืนหายทันที อาจจะไม่ร้อยเปอร์เซนแต่รับรองว่าดีขึ้นแน่นอน ที่สำคัญอย่าเครียด นอนพักผ่อนให้ตรงเวลา เราเชื่อว่า จขกท คงรู้คำตอบในการแก้ปัญหาดีกว่าเราเพียงแต่เราอยากเข้ามาให้กำลังใจ คุณทำดีที่สุดแล้วอย่าไปเครียดมากนะคะ ^^ จากคุณ : lovemelissa (lovemelissa) เขียนเมื่อ : 30 ก.ค. 55 12:12:50