 |
คิดว่าวันนึงจะมาโพสเหมือนกันแต่คงไม่แล้ว อันนี้ขอพูดเรื่องคำขอบคุณบนรถประจำทางล่ะกัน เพราะ เป็นสถานะการณ์นิ่งๆ ไม่ขอบคุณก็ชำเลืองตาแล้วยิ้มเล็กๆขอบคุณก็ยังดี คนละอย่างกับสถานการณ์ที่ ไม่นิ่ง เช่นคนช่วย ช่วยเสร็จแล้วจากไป ไม่ได้ขอบคุณกัน อันนี้คนช่วยเขาไม่คิดมากค่ะ คือช่วยเหลือกันอ่ะนะ
ทุกวันนี้เรานั่งสองแถวจากสาธุฯ ไปเจริญกรุง ใช้เวลา 15-20 นาที เป็นเวลาหนึ่งเดือนมาแล้ว
เราเป็นคนหนึ่งที่มักจะลุกให้คนแก่,ผู้ใหญ่ที่มีเด็กเล็ก นั่งเท่านั้น (คนท้องยังไม่เจอค่ะ) เรายังสาว ยืนบ้างไรบ้าง ไม่เป็นไรหรอก จิ๊บๆ โหนไปโหนมา พอมีคนลง เราก็ได้นั่งเองแหละ แต่พอมาเป็นคนมองบ้าง มันก็มีเคืองค่ะ
ก็เห็นทุกวัน พอผู้หญิง หรือนศ หรือคุณป้า ขึ้นมาบนรถสองแถว ผู้ชายที่อยู่ใกล้สุด(มักจะหนุ่ม) ก็รีบลุกขึ้นให้แบบไม่ลังเล
และคนๆนั้นก็รีบม้วนตัวไปนั่ง แบบไม่ขอบคุณ ยิ่งกว่านั้น ไม่มียิ้ม ไม่มีสบตาให้ค่ะ ... ประมาณว่า เออ.. ดีว่ะใครก็ไม่รู้ลุกให้ มันไม่มีตัวตน มันเป็นที่ของฉันแล้ว ฉันจะนั่งล่ะ..
หน้าตาคนนั่ง ทำเหมือนว่ามันเป็นหน้าที่ที่พวกคนที่เขาต้องลุกให้ โดยเฉพาะผู้ชายที่ลุกให้ คนที่ลุกให้เขาไม่มาคิดมากหรอก เพราะเขาเลือกที่จะลุกให้แล้วอ่ะ ไม่เรียกร้องกลับ อย่างมากก็คิด.. ถ้าเรียกร้องกลับก็แย่แล้วล่ะ แต่เอามุมคนมอง เราคิดว่ามันไม่ใช่หน้าทีนะ มันคือน้ำใจ ที่ทั้งสองฝ่ายควรมีกิริยาตอบรับกัน สังคมมันจะน่าอยู่มากกว่า มีน้ำใจ+ไม่มีคำขอบคุณ มันก็เป็นโลกที่สวยงามน้อยกว่าอยู่แล้ว (แอบโลกสวยง่ะ) อย่างน้อยแค่ยิ้มเล็กๆให้ก็พอ เพราะเราเป็นสัตว์สังคมนะคะ เราต้องอยู่ร่วมกัน เราจะปฏิบัติกับคนที่เขามีน้ำใจ ด้วยการเมินเฉย แบบนั้นไม่ได้
จริงๆน่าจะถามไปเลย นั่งไหมคะ จะดีกว่า อย่างน้อยก็ได้ไมตรีจิตที่ดีต่อกัน โดยที่ไม่รู้จักกัน เราก็ถามนะคะ พวกผู้หญิงที่หอบสัมภาระดูหนักๆขึ้นรถมา เราถามความสมัครใจเขาก่อนดีกว่า บางคนขึ้นมาแป๊บเดียว ก็ลง เขาก็ไม่ต้องการความปรารถนาดีของเราสักเท่าไหร่ เชื่อเถอะค่ะ เขาอยากนั่ง ไม่ไหวจริง เขาจะตอบ ค่ะขอบคุณค่ะ แค่นั้นเองค่ะ
ส่วนคนแก่จริงๆ เราลุกให้เลยล่ะไม่ต้องถาม เดี๋ยวรถเบรคแกก็จะล้มเปล่าๆ
แก้ไขเมื่อ 28 ก.ค. 55 13:43:06
จากคุณ |
:
AnaBerry
|
เขียนเมื่อ |
:
28 ก.ค. 55 13:37:41
|
|
|
|
 |