ความคิดเห็นที่ 1 อย่าเบื่อเลยค่ะสงสารลูก เราก็เป็นลูกเราได้เดือนเดียวเองเราก็มีโมโหมีงอนลูกบ้าง ตอนดึกๆที่ลูกตื่นมาร้องกินนม บางทีก็อยากปล่อยให้ร้องไปเลยแต่ก็อดไม่ได้ สงสารลูกเวลาลูกร้องไห้ เพราะเค้ายังไม่รู้เรื่องอะไร คิดเอาแค่ว่าสงสารลูกก็พอค่ะ อย่าไปโกรธ ไปเกลียดเค้าเลย เพราะเค้าไม่รู้เรื่องอะไร เดี๋ยวเค้าจะคิดว่าเราไม่รัก จากคุณ : dekyingfon เขียนเมื่อ : 4 ส.ค. 55 21:39:55

ความคิดเห็นที่ 2 เป็นเพราะว่าเค้ารักคุณมากไงค่ะ เค้าไม่มีใคร มีแต่คุณเท่านั้นที่เค้าคิดว่าจะปกป้องเค้าได้ เค้าอยู่ใกล้แล้วรู้สึกอบอุ่นปลอดภัย อีกหน่อยพอเค้าโตขึ้นเป็นวัยรุ่นที่นี้คุณซะอีกที่จะเป็นฝ่ายคอยตามเค้า เพราะฉะนั้นคุณควรใช้เวลานี้อยู่กะเค้าเยอะๆให้ความรักความเอาใจใส่เค้าแทนที่จะทำให้ความรู้สึกรำคาญมากีดกั้นความรักที่คุณมีให้เค้า คุณลองคิดว่า ถ้าวันนึงเค้าไม่มาอยู่ใกล้ๆคุณ แล้วคุณจะรู้สึกยังไง จากคุณ : mamaaeoy เขียนเมื่อ : 4 ส.ค. 55 21:40:08

ความคิดเห็นที่ 3 เอ่อ มายกมือตอบ เราก็เป็นคะ แต่เป็นแค่บางอารมณ์ บางเวลา เคยบอกกับสามีว่า "ถ้าเราถูกรางวัลที่ 1 นะ แม่จะยกให้พ่อ 3 ล้าน แม่เอาล้านเดียว แต่พ่อเอาลูกไปเลี้ยงเองเลยนะ แม่จะโสดแล้ววววว"   ทั้งหมดทั้งมวลได้แค่คิดอะคะ ทำไม่ลงหรอกคะ รักหมดใจไปละคุณลูก จากคุณ : zandzang (zandzang) เขียนเมื่อ : 4 ส.ค. 55 21:42:24

ความคิดเห็นที่ 4 เคยเป็นค่ะ อดทนอีกนิดเดี๋ยวพอลูกเข้าโรงเรียนก็จะดีขึ้น จากคุณ : Ms...plum เขียนเมื่อ : 4 ส.ค. 55 21:43:25

ความคิดเห็นที่ 5 เป็นเพราะคุณเครียดที่ต้องเลี้ยงลูกโดยลำพังค่ะ แต่คุณคิดสิคะ ลูกผิดอะไร คุณเป็นคนทำให้เค้าเกิดมานะคะ  แล้วลูกจะมีใครคะ นอกจากคุณ  เป็นกำลังใจให้คุณค่ะ เพราะเข้าใจมากๆๆ ลูกดิฉันก็อายุประมาณนี้ 2 ขวบ 7 เดือน ก่อนหน้านี้ สามีก็ไม่ได้มาอยู่ด้วยตลอด กลับมาแค่ เสาร์ อาทิตย์ ช่วงวันทำงาน เป็นอะไรที่เหนื่อยมาก ก็มีบ้าง ที่เหนื่อย ท้อ จนเผลอตะคอกลูก ด้วยความเหนื่อย แต่พอตั้งสติได้ก็เสียใจทุกที ยิ่งเห็นแววตาเค้าแล้วก็ยิ่งรู้สึกแย่ที่เราระบายกับลูก อดทนไว้นะคะ ลูกเป็นสิ่งที่มีค่าที่สุด ที่เค้าติดคุณ เป็นเพราะเค้าเองก็ไม่มีใคร ท่องไว้นะคะ อดทนๆๆๆๆๆๆๆ คำเดียว แลวคุณจะผ่านไปได้ค่ะ เป็นกำลังใจให้ค่ะ จากคุณ : tatanano (tatanano) เขียนเมื่อ : 4 ส.ค. 55 21:46:02

ความคิดเห็นที่ 6 เป็นกำลังใจให้นะครับ บอกตามความรู้สึกสมัยเด็กๆ จะติดแม่มาก ผมรู้สึกว่า เวลามีแม่อยู่มันอบอุ่นดี มีความสุข เวลาที่ขาดแม่จะกะวนกะวายหาแม่ เด็กก็เป็นอย่างนี้แหละครับ ติดแม่กัน ลองส่งเนอร์เชอรี่ดูนะครับ ถ้าคุณแม่อยากมีเวลาเป็นส่วนตัวบ้าง เอาที่ดีๆน่าจะช่วยได้นะครับ คุณแม่ก็มีความทุกข์ แต่ช่วงเวลาอย่างนี้เก็บไว้เถอะครับ การเลี้ยงลูกวัยนี้มันมีสุขนะครับ จากคุณ : น้องเชาว์ เขียนเมื่อ : 4 ส.ค. 55 21:46:11

ความคิดเห็นที่ 7 อ่านแล้วรับรู้ถึงความเครียดของคุณค่ะ เพราะคุณเครียดและเหนื่อยเลยอาจจะพาลใส่ลูก การที่ลูกต้องการอยู่ใกล้ๆคุณ เพราะลูกไม่มีใครนอกจากคุณไงคะ เท่าที่อ่านคุณไม่ได้บอกว่าลูกซน ลูกดื้อเลย เห็นก็แต่ลูกต้องการอยู่ใกล้ๆคุณ แบบนี้เรียกงี่เง่าหรอคะ และคำๆนี้ งี่เง่า อย่าใช้อีกนะคะ รวมถึงคำพูดอื่นๆที่ทำร้ายจิตใจลูก ทำให้ลูกรู้สึกตัวเองด้อยค่า เพราะมันส่งผลถึงอนาคตของลูกคุณเลยนะคะ เราแนะนำให้คุณหาเวลา่ไปผ่อนคลายความเครียด จะได้มีแรงมาดูแลลูกต่อ พอลูกโตขึ้นกว่านี้อีกหน่อยก็จะคุยรู้เรื่องขึ้นค่ะ ลองมองอีกมุมนะคะ มีแม่อีกหลายคนอยากให้ลูกลุกขึ้นมานั่งตัก เล่นด้วย แต่เด็กเหล่านั้นทำได้แต่นอนเฉยๆ เป็นกำลังใจให้นะคะ สู้ๆ จากคุณ : สุภาษิต เขียนเมื่อ : 4 ส.ค. 55 21:49:11

ความคิดเห็นที่ 8 เข้าใจว่าทำงานไปด้วยเลี้ยงลูกไปด้วย แล้วเลี้ยงเองคนเดียว มันก็ทำให้เครียดได้ แต่เท่าที่อ่านดู ลูกคุณแค่ติดแม่มากเท่านั้น ดีกว่าลูกเราเยอะ ลูกเรานี่งี่เง่ากว่านี้เยอะ ทั้งๆที่อายุยังไม่ขวบเลย แต่เอาแต่ใจมากๆ นอนก็ยาก กินก็ยาก กลางคืนนี่ตื่นบ่อยสุดๆ อุ้มกันคืนนึงหลายรอบมาก กว่าจะหลับก็อุ้มกันเป็นชั่วโมง คือเป็นแบบนี้มาตั้งแต่เค้าเกิดเลย ไม่พอใจอะไรก็ร้องแบบตะเบ็งแหกปาก ตะเบ็งเสียงจนน่ากลัวอ่ะค่ะ เป็นเด็กขี้โมโห ขัดใจไม่ได้เลย กรี๊ดก็เก่งสุดๆ อยู่เฉยๆไ่ม่เคยได้เลย วันนึงลูกร้องไห้เก่งมาก บ่อยมาก ทั้งๆที่บางเรื่องไม่เห็นจะน่าร้อง เค้าก็ร้อง บางวันก็เอือมลูกมาก อยากจะย้อนกลับไปตอนไม่มีลูก แต่พอบางเวลาเจอเค้ายิ้มให้ เราก็ชื่นใจ หรือเค้าทำอะไรตลกๆ บางทีเราก็ขำ  เลยได้แต่คิดว่า เอาเถอะ มันต้องมีคนที่ลำบากกว่าเรา คนที่ลูกอาจจะป่วยเป็นโรคที่ต้องดูแลใกล้ชิด เค้ายิ่งเหนื่อยกว่าเราอีก ลูกเราแข็งแรงก็ดีแล้ว พอคิดได้แบบนี้มันก็ช่วยได้เวลาที่เราเครียดมากๆ *** พิมพ์เสร็จ จขกท.มาเพิ่มเติมข้อความพอดี อ่านแล้วลูกเรามีสิทธิ์เป็นแบบนี้ลูก จขกท.แน่เลยอ่ะ *** แก้ไขเมื่อ 04 ส.ค. 55 22:15:05 แก้ไขเมื่อ 04 ส.ค. 55 22:11:22 จากคุณ : ต้อยแอ็คชั่น เขียนเมื่อ : 4 ส.ค. 55 22:10:56

ความคิดเห็นที่ 9 เราเป็นจ้า แต่ไม่ใช่ตลอดเวลา มีบ้าง บางครั้ง ที่เหนื่อยมาก ๆ ก็ทำเหมือน จขกท.อ่ะคะ ทั้งดุ ด่า ว่า และ ตี ความคิด และ ความรู้สึกก็คงคล้าย ๆ กัน แต่เราพึ่งเป็นตอนเรามีลูก 2 คน นี้นะคะ ตอนมีคนเดียวไม่เป็นนะ คงเพราะความเหนื่อยมันมากขึ้น เราเองก็ทำงานนอกบ้าน ในบ้าน ด้วยเหมือนกัน แต่เรามีสามีคอยช่วยอยู่ด้วยนะ ช่วยบ้าง ไม่ช่วยบ้าง แล้วแต่อารมณ์คุณผู้ชายเค้าอ่ะคะ เคยคิดจะหนีไปเหมือนกัน แต่ก็ได้แค่คิดอ่ะ มองหน้าลูกแล้วก็ทำไม่ลงอ่ะคะ มันเหนื่อยมากจริง ๆ พึ่งจะไปบ่นใน fb ตัวเองอยู่เมื่อวานอ่ะ ยังไง ก็เป็นกำลังใจให้นะคะ เด็กโตไวคะ เดี๋ยวก็โตแล้วละ สู้ ๆ กันไปเนอะ เป็นกำลังใจให้นะคะ จากคุณ : แม่น้องสกายและน้องสตาร์ (แม่น้องสกายและน้องสตาร์) เขียนเมื่อ : 4 ส.ค. 55 22:11:22

ความคิดเห็นที่ 10 เคยมีความรู้สึก เหนื่อยที่ต้องเลี้ยงลูกและทำงานนอกบ้าน ตอนแรกเกิด - 1 ขวบ ลูกติดแม่มาเพราะลูกกินนมแม่รู้สึกว่าทำไมต้องเป็นแม่เท่านั้นที่เลี้ยง จริงมีน้องและแม่ช่วยเลี้ยงนะคะ แต่ลูกต้องการแม่มาก แต่ตอนนี้รับกรรมค่ะ เพราะเราไม่ดูแลลูกมากพอ เราเหนื่อยและเครียดช่วง 1-2 ปีแรกจากนั้นปล่อยให้น้องสาวดูตลอด เวลาลูกล้มร้องหาแต่น้องสาวไม่ร้องหาเราเหมือนก่อน จะนอนก็ให้นอนสาวกล่อมไม่ยอมให้แม่กล่อม หากแม่จะกล่อมลูกก็ร้องไห้เลย ไม่ยอม เราสูญเสียความเป็นทุกสิ่งทุกอย่างจากลูกไปแล้ว มันเกิดขึ้นจากเราเบื่อที่จะดูแลลูกนั้นเอง ลูกเราก็อาการเดียวกะลูกคุณนะ นอนตามห้างเลย ปรึกษาหมอก็เคย หมอสรุปว่าเรามีความเครียดเด็กรับรู้ได้ จึงเครียดตาม เคยตีหลายทีด้วย ไม่ได้ผล ลูกต้องการความรักอย่างแรง เราจึงจับมากอดแน่นแรงๆ ลูกก็หนีนะ เราก็จับไว้แน่นไม่ปล่อย จนกว่าลูกจะหยุด ได้ผลบ้าง ไม่ได้ผลบ้าง แต่เราเชื่อว่าความรักชนะทุกสิ่ง เราจึงสู้ต่อไป แก้ไขเมื่อ 04 ส.ค. 55 22:23:06 จากคุณ : suvimon_c เขียนเมื่อ : 4 ส.ค. 55 22:13:56

ความคิดเห็นที่ 11 เราใช้เวลาอยู่กับลูก 24ชม. เหมือนกันค่ะ  ตอนเข้าห้องน้ำ ลูกก็นั่งบนตักเรานั้นแหละ  เลี้ยงนมแม่ด้วย  ดูดจนหัวนมกระจุยกระจาย ไม่พอบี้ด้วย ทั้งแสบทั้งร้อนไม่พอ กัดเข้าให้  เราทำงานไปด้วยกระเตงไปด้วยค่ะ  ลูกอยากรู้อยากเห็นทุกอย่างด้วย บางทีตอนทำอาหารนี้ต้อง เตรียมทุกอย่างให้พร้อมให้เค้าร้องสักแป๊บหนึ่ง หลังจากนั้นก็อุ้มแล้วลงมือทำด้วยกัน แล้วก็พูดกับลูกว่า ตั้งกระทะ บลา ๆๆ รักลูกมากค่ะ ไม่เคยตวาดลูกหรือตีเลย คิดเหมือนบางความเห็น พอเค้า 3 ขวบ แล้วแม่จะหงอยรึเปล่าน้า  ชมดมกลิ่นปากลูก หอมมาก ดมทุกส่วน  กอดกันกลมกิ๊ก ทุกวัน  คิดว่าโตขึ้นแล้วจะได้ทำแบบนี้ไม่น้า  ทุกวันนี้นอน เที่ยงคืน ตึหนึ่งทุกวันค่ะ  ทำงานบ้านเอง  เลี้ยงนมแม่ เหนื่อยแทบขาดใจ  แต่สุขใดหาใดเปรียบในโลกแล้ว แม่รักลูกจัง Chubby ของแม่  คุณแม่ลองหายใจลึก ๆ ดูน่ะค่ะ  ตั้งสติก่อนจะพูดจะอะไรกับลูก ๆ เค้ารักคุณแม่มากน่ะค่ะ  โลกทั้งใบของเค้า คือคุณคนเดียวค่ะ จากคุณ : มหาเศรษฐีสีเท่าอ่อนๆ เขียนเมื่อ : 4 ส.ค. 55 22:20:56

ความคิดเห็นที่ 12 อ่านแล้วอยากจะร้องไห้ เราเข้าใจความรู้สึกคุณนะคะ แต่เรารู้สึกสงสารลูกคุณมากกว่า คงเพราะคุณเหนื่อยกับงาน อีกทั้งยังต้องเลี้ยงลูกเพียงลำพังเลยทำให้เครียด แต่ลูกคุณเพิ่งจะสองขวบกว่าๆ เอง เค้ายังต้องการความรักความอบอุ่นจากแม่ค่ะ เด็กๆ สามารถรับรู้ความรู้สึกของแม่ได้นะคะ ถ้าคุณเครียด คุณกังวลเขาก็จะพลอยเครียดและกังวลไปด้วย และเหมือนอย่างที่คุณ mamaaeoy บอกเพราะเขารักคุณมากด้วย ชีวิตเขามีใครละคะที่เขาจะพึ่งพิงได้ นอกจากแม่ รักเขาและกอดเขาให้บ่อยๆ ค่ะ หากิจกรรมที่เสริมพัฒนาการมาเล่นกับเขาค่ะ สอนให้เขาเป็นคนดีนะคะ แล้ววันนึงที่เขาเติบโตขึ้น เขาจะได้ทำให้คุณภาคภูมิใจค่ะ จากคุณ : NatM08 เขียนเมื่อ : 4 ส.ค. 55 22:22:49

ความคิดเห็นที่ 13 เข้าใจค่ะบางทีเราก็เป็นคือรู้สึกโกรธลูกเวลาลูกดื้อ มีอยู่ครั้งนึงเราตะคอกลูกเสียงดัง ลูกตกใจ หน้าเสียเลยค่ะ เห็นแววตาแล้วสงสารมาก   จขกท  พอจะมีใครมที่ฝากลูกไว้ได้บ้างมั้ยล่ะคะ อย่างคุณยายของน้องค่ะ  แล้วหาเวลาไปผ่อนคลาย ทำอะไรที่เป็นส่วนตัวบ้าง เราคิดว่าจะดีขึ้นค่ะ เพราะคนเป็นแม่แบกภาระหนักไหนจะงานนอก งานบ้านแล้วลูกก็งอแงอีก ก็เครียดกันได้เนอะ เติมพลังให้ชีวิตตัวเองบ้างค่ะ แล้วคุณจะมีความสุขเวลาอยู่กับลูกมากขึ้น จากคุณ : สวยแล้วสวยอีก เขียนเมื่อ : 4 ส.ค. 55 22:23:14

ความคิดเห็นที่ 14 ดิฉันเข้าใจ จขกท ค่ะ ตอนที่ดิฉันเลี้ยงลูกชายคนเล็กแบบเต็มเวลา ลูกติดดิฉันเหมือน ๆ กับ จขกท นั้นแหละค่ะ แต่ดิฉันอาจจะโชคดีที่มีแม่ของดิฉันคอยช่วยเหลือ วันหยุด ดิฉันจะเอาลูกไปให้ยายเลี้ยง วันอาทิตย์ก็มารับกลับบ้าน เมื่อลูกโตขึ้นมาหน่อย ลูกมักจะชอบให้ดิฉันอ่านหนังสือให้ฟัง ให้พาไปเที่ยวโน้นนี้ เหนื่อยไหม ก็เหนื่อยค่ะ แต่ใคร ๆ ก็บอกว่า อีกหน่อยลูกโต ลูกก็ไม่ต้องการเราอย่างนี้อีกแล้ว ....บางครั้งเหนื่อยแสนเหนื่อย ก็หาทางแก้ไขเอาค่ะ อย่างตอนที่ลูกชอบไปสวนสัตว์ ลูกดูโน้น ดูนี่ ดิฉันก็มักจะเดินตามลูกไม่ทัน ตอนหลังเลยใช้วิธีนี้ค่ะ ลูกชายคนโตชอบอ่านหนังสือ ก็ให้เขาอ่านว่าสัตว์แต่ละอย่างเป็นอย่างไร ตามป้ายที่แปะไว้ ลูกคนเล็กชอบวาดรูป ก็ให้นั่งวาดรูปสัตว์หน้ากรงนั้นแหละ ค่อยยังชั่วหน่อยค่ะ เราก็ได้พักเหนื่อยไม่ต้องเดินตามตลอด ทุกวันนี้ลูกดิฉันเป็นวัยรุ่นแล้ว เขาต้องการพ่อแม่ในอีกรูปแบบหนึ่งคือ ต้องการคำปรึกษาจากเรา ต้องการคำแนะนำจากเรา เขาไม่ต้องการให้เราพาเขาไปไหนมากอย่างเมื่อก่อนนี้แล้ว ดิฉันยังเคยนั่งคุยกับสามีเลยว่า ถ้าย้อนเวลากลับไปใหม่ได้ ดิฉันจะยินดีและเต็มใจทำกิจกรรมกับลูกให้มากกว่าที่ผ่านมา ตอนนี้คุณเหนื่อย คุณเครียด คุณลองหาเวลาพักผ่อนส่วนตัวดูบ้างซิคะ จากคุณ : ทะเลสวย น้ำใส เขียนเมื่อ : 4 ส.ค. 55 22:28:48

ความคิดเห็นที่ 15 นิสัยแบบนี้เค้าติดมาจากใครครับ..คุณพ่อหรือคุณแม่ ถ้าคุณแม่เครียดแบบนี้ผมว่ามันไม่ดีต่อตัวเด็กนะ..น่าหาใครมาช่วยดูแลบ้าง เวลาอยู่ด้วยกันมักจะทำอะไรครับ..ดูโทรทัศน์หรือเปล่า..ถ้าดูก็ปิดซะ เปลี่ยนมาเป็นฟังเพลงบรรเลงเบาๆสบายๆมั่งก็ดีนะครับ จากคุณ : พิงค์วู เขียนเมื่อ : 4 ส.ค. 55 22:30:16

ความคิดเห็นที่ 16 เป็นกำลังใจให้นะค่ะ  อดทนค่ะ  ลูกเราก็เหมือนกัน ตอนเรานั่งล้างถ้วยเชื่อมั๊ยลูกเราขี่คอ ขี่หลัง บางทีโมโหเหมือนกัน  แต่คงเพราะเค้ามีเราคนเดียวก็เลยติดเรามาก และลูกก็รักเรามากเชื่อซิ  ทนหน่อยนะเดี๊ยวลูกก็โต  ตอนนี้ลูกเรา 3.6  ปีแล้ว อาจเพราะเราเหนื่อย เลยคิดแบบนั้นกับลูก แต่ขอให้อดทนน่ะ เดี๋ยวก็ดีขึ้น เพราะเราเองก็รักลูก และลูกก็รักเรา  เพราะเรามีกันสองคนแม่ลูก อดทนนะจ๊ะ สู้สู้ค่ะ จากคุณ : cdh;แก้ว เขียนเมื่อ : 4 ส.ค. 55 22:34:06

ความคิดเห็นที่ 17 เราไม่เบี่อลูก แต่เป็นโรคจิตเห็นลูกแล้วอยากตี ตลอดเวลา ต้องท่องไว้ ตีไปก็ตายเปล่า ท่องไว้ตลอด ลูกเรา 2 ขวบครึ่ง จากคุณ : มนชิจัง เขียนเมื่อ : 4 ส.ค. 55 22:34:38

ความคิดเห็นที่ 18 เด็กดื้อ...สาเหตุ...วิธีป้องกัน...วิธีปราบ เขียนโดย: jerry เมื่อ: 2010-02-25 21:02:48 จำนวนคนอ่าน: 7356 ทำไมเด็กดื้อ ผศ.นฤมล ธีระรังสิกุล         สวัสดีค่ะท่านผู้ฟัง พบกันในรายการ “สุขภาพดีชีวีมีสุข” เวลานี้เหมือนเดิมนะคะ เราจะมาพูดคุยกันถึงพฤติกรรมของเด็กดื้อ เชิญท่านรับฟังได้ค่ะ         เราคงได้ยินคุณพ่อคุณแม่หรือผู้ใหญ่บ่นว่าช่วงนี้ลูกดื้อ เอาแต่ใจตนเองเป็นใหญ่ ถ้ามีการขัดใจขึ้นมาแล้วเป็นเกิดเรื่องทุกที บางทีโกรธจัดก็ทุบข้าวของที่อยู่ใกล้ๆตัว ซึ่งฟังดูแล้วก็นึกสงสารทั้งลูกและคุณพ่อคุณแม่ แต่บางรายก็เป็นประเภทที่เรียกว่าดื้อเงียบ ไม่ได้ทำลายข้าวของ ไม่พูดบ่น แต่ไม่ทำตาม ปัญหาเด็กดื้อนี้โดยทั่วไปพบได้เสมอ และถ้าไม่หาสาเหตุเพื่อช่วยเหลือแก้ไข ความดื้อก็จะติดเป็นนิสัย         พฤติกรรมของเด็กดื้อเป็นอย่างไร? เด็กดื้อคืออาการที่เด็กไม่เชื่อฟัง พูดไม่เชื่อ ทำหูทวนลม ต่อต้าน โต้เถียง หรือทำสิ่งตรงข้ามกับที่พ่อแม่หรือผู้ใหญ่บอก ก่อนอื่นควรค้นหาสาเหตุนั้นเกิดจากอะไร         สาเหตุที่ทำให้เด็กดื้อ คือ         - พ่อแม่ควรรู้ว่าเป็นลักษณะพัฒนาการปกติของเด็กวัย 1-2 ปี ซึ่งเป็นวัยที่กำลังเรียนรู้ มีความรู้สึกเป็นตัวของตัวเอง ต้องการทำอะไรตามใจตัวเอง บางทีเด็กกำลังเล่นเพลินอยู่กับอะไรบางอย่าง ผู้ใหญ่ไม่เข้าใจเรื่องที่เด็กมีความสนใจอยู่ จะเอาแต่ใจตนเองก็ไปทำการขัดขืนความต้องการของเด็ก เด็กก็ไม่พอใจ แต่เด็กพูดบอกเหตุผลโต้แย้งไม่ได้ บอกความในใจก็ไม่ได้ จึงแสดงอาการโกรธเคืองหรือไม่ทำตามที่ผู้ใหญ่บอก และบางครั้งการที่เด็กดื้อไม่เชื่อฟังเป็นเพราะเด็กไม่เข้าใจคำที่ผู้ใหญ่สอน เด็กเรียนรู้ด้วยการเลียนแบบ ดังนั้นจึงควรสอนด้วยการกระทำมากกว่าการพูดห้าม ซึ่งเด็กจะเบื่อและไม่ยอมทำตาม         - ถ้าเด็กเริ่มย่างเข้าวัยรุ่น เด็กต้องการความเป็นอิสระและสิทธิส่วนตัว ไม่ต้องการให้ผู้อื่นมายุ่งกับตนเองมากเกินไป ทำให้มีความคิดเห็นที่แตกต่างไปจากผู้ใหญ่ เด็กก็จะต่อต้านไม่ปฏิบัติตาม         - พฤติกรรมการเลี้ยงดูที่ไม่ถูกต้อง เช่น พ่อแม่หรือผู้ใหญ่เลี้ยงดูเด็กแบบเข้มงวด ตีกรอบให้เด็กมากเกินไป เด็กจะเกิดความอึดอัดและคับข้องใจ จนเกิดอารมณ์ ไม่เชื่อฟัง ทำหูทวนลม เรียกลักษณะนี้ว่าดื้อเงียบ หรือการเลี้ยงดูแบบตามใจเด็กมากเกินไป บางครั้งเด็กสามารถขู่ผู้ใหญ่ได้ ยิ่งถ้ายอมตามใจเพื่อไม่ให้เด็กอาละวาด เด็กจะยิ่งดื้อ ไม่เชื่อฟังและเคยชินกับการตามใจตัวเอง จะทำให้ปรับตัวเข้ากับคนอื่นยาก หรือการเลี้ยงดูแบบปกป้องมากเกินไป พ่อแม่บางคนกลัวลูกทำผิดพลาดเลยทำให้ทั้งหมด จนเด็กไม่สามารถช่วยเหลือตัวเองได้ กลายเป็นเด็กเฉื่อยชาไม่รับผิดชอบ ต้องมีผู้ใหญ่ควบคุม นอกจากนั้นการที่ผู้ใหญ่หรือพ่อแม่ทอดทิ้งเด็ก ทำให้เด็กรู้สึกว่าไม่มีใครรัก ไม่มีความสุข กังวลใจ หมดกำลังใจที่จะทำตามความคาดหวังของผู้ใหญ่ จึงมีพฤติกรรมเฉื่อยชา ดื้อและต่อต้านได้ หรือผู้ใหญ่มีพฤติกรรมรุนแรงกับเด็ก เช่น ทำโทษรุนแรง สบประมาท ทำให้เด็กรู้สึกโกรธ อยากแก้แค้น และยั่วยุให้ผู้ใหญ่โกรธ         - ผู้ใหญ่ปฏิบัติไม่สม่ำเสมอ ไม่คงเส้นคงวา บางครั้งห้ามทำสิ่งนี้ แต่บางครั้งทำได้ เด็กจะสับสนทำอะไรไม่ถูก ไม่รู้ผู้ใหญ่จะเอาอย่างไรกันแน่ จึงใช้วิธีการไม่ปฏิบัติ และใช้การต่อรอง เพื่อดูว่าผู้ใหญ่จะเอาจริงแค่ไหน         - ผู้ใหญ่สื่อความหมายไม่เข้าใจ บางครั้งไม่พูดตรงๆ บ่นมาก หรือพูดสั้นจนเด็กไม่เข้าใจความหมาย เด็กจึงทำตามไม่ถูก         - ความสัมพันธ์ระหว่างเด็กและผู้ใหญ่ไม่ดี เด็กจึงไม่ปฏิบัติตาม         - เด็กมีความบกพร่องทางร่างกาย เช่น ความผิดปกติทางเชาวน์ปัญญา หรือความผิดปกติทางการได้ยิน ทำให้ไม่เข้าใจสิ่งที่ผู้ใหญ่พูด ทำให้ไม่ทำตาม         การแก้ไขความดื้อของเด็ก คือ         - ต้องอาศัยการปรับปรุงของผู้ใหญ่พ่อแม่หรือคนในครอบครัวเป็นส่วนใหญ่เพราะมักมีพฤติกรรมการเลี้ยงดูลูกไม่เหมาะสม ควรเลี้ยงแบบประชาธิปไตย ไม่เข้มงวดหรือปล่อยปละละเลยเกินไป และที่สำคัญคือเข้าใจและยอมรับธรรมชาติของเด็กแต่ละวัย ผู้ใหญ่ควรมีความเข้าใจในอารมณ์เด็ก เมื่อเด็กมีความสนใจหรือกำลังเพลินกับสิ่งที่เขาสนใจ ไม่ควรให้เด็กทำตามความต้องการของตนเองทันที ควรให้เวลากับเด็ก         - ไม่เอาชนะเด็กตรงๆ ควรมีเทคนิคการจูงใจให้เด็กอยากทำ การบอกซ้ำๆ หรือคะยั้นคะยอ จะทำให้เด็กต่อต้าน ผู้ใหญ่ไม่ควรคาดหวังให้เด็กทำตามทันที ควรให้เวลาแก่เด็กบ้าง         - หลีกเลี่ยงการต่อล้อต่อเถียงซึ่งจะนำไปสู่การทะเลาะวิวาท         - ผู้ใหญ่ควรมีท่าทีจริงจัง ผู้ใหญ่ทำให้เด็กดื้อโดยไม่รู้ตัวบ่อยๆ เช่น เมื่อสั่งแล้วเด็กไม่ทำ ผู้ใหญ่ก็ทำให้เอง เด็กจะกลายเป็นคนเพิกเฉย ไม่ใส่ใจคำพูดของผู้ใหญ่         - ไม่พูดถึงเด็กในทางลบบ่อยๆ เด็กจะรู้สึกเป็นจริงตามที่ผู้ใหญ่พูด เช่น “หนูเป็นเด็กดื้อไม่ฟังใคร” แต่ควรส่งเสริมให้เด็กเห็นข้อดีด้านบวกของตนเอง เช่น “หนูเป็นเด็กมีน้ำใจ ชอบช่วยเหลือผู้อื่น”         - สร้างสัมพันธภาพและความเข้าใจอันดีอยู่เสมอ การที่เด็กรู้ว่ามีคนรักและเข้าใจเขา เด็กจะรู้สึกมั่นคงว่ามีความรักตอบสนอง ทำให้เคารพและเชื่อฟัง         - เมื่อเด็กว่าง่ายและเชื่อฟัง ควรกล่าวคำชมเชยและให้กำลังใจเด็ก         การค้นหาสาเหตุที่แท้จริงว่า เด็กแสดงอาการดื้อนั้นเกิดจากอะไร และแก้ไขในสาเหตุนั้น โดยพ่อแม่หรือผู้ใหญ่พยายามเข้าใจเด็กและพูดคุยกับเด็กด้วยภาษาง่ายๆ ให้เหมาะสมตามวัย จะช่วยให้พฤติกรรมของเด็กดีขึ้น บางครั้งพ่อแม่หรือผู้ใหญ่จะต้องใช้ความอดทน ไม่ใช่การเอาชนะเด็ก ควรทำตัวเป็นตัวอย่างที่ดีแก่เด็ก มิใช่ว่าผู้ใหญ่หรือพ่อแม่เอาแต่ใจตนเอง เด็กก็จะจดจำภาพนั้นและเลียนแบบตามค่ะ เทคนิควิธีจัดการกับ “เด็กดื้อ” ข้อควรปฏิบัติเวลาจะบอกให้เด็กทำอะไร   1.  เรียกให้เด็กสนใจฟังคุณ และหันมามองคุณก่อนจะบอกให้เด็กทำอะไร เช่น “ต้อม...มองหน้าแม่ ซิ...       แม่จะบอกอะไรหน่อยครับ”                 2.    ชมเด็กทันทีที่เด็กหันมาให้ความสนใจที่คุณ “ดีมากครับ...ที่หันมามองแม่”                 3.   ให้ใช้คำพูดที่ง่าย สั้น และชัดเจนทีละคำสั่ง เช่น “เอาล่ะ...ช่วยเอาผ้านี่ไปใส่ตะกร้าให้แม่ทีครับ”   สิ่งที่ควรระลึกไว้ 1.        สิ่งที่คุณต้องการให้เด็กทำต้องเป็นสิ่งที่เด็กทำได้ อย่าสั่งหรือคาดหวังให้เด็กทำในสิ่งที่เกินความสามารถของเด็ก 2.        บอกให้เด็กทำงานทีละชิ้นเพียงครั้งเดียว ให้เวลา 5 วินาที สำหรับเด็กในการทำตามที่คุณบอก อย่าพูดซ้ำแล้วซ้ำอีกเป็นครั้งที่ 2 หรือ 3 3.        หลีกเลี่ยงการบอกให้เด็กทำงานชิ้นที่ 2 ในขณะที่เขากำลังทำงานชิ้นแรกอยู่ 4.        ถ้าคุณยังไม่พร้อมที่จะเด็ดขาด เอาจริงกับเด็กเวลาเด็กต่อต้านคุณ คุณก็ยังไม่พร้อมที่จะบอกให้เด็กทำอะไร   เมื่อเด็กเชื่อฟัง ทำตามที่คุณบอก ควรปฏิบัติดังนี้ 1.        ให้คำชมทันทีที่เด็กเริ่มทำตามที่คุณบอก “ดีมากครับ...ที่น้องโจลุกมาเก็บของเล่นทันทีที่แม่เรียก...         แม่พอใจมากเลย” 2.        ให้คำชมอีกครั้งเมื่อเด็กทำงานที่คุณสั่งสำเร็จ “เยี่ยมจริงๆ...แม่เห็นเลยว่าหนูตั้งใจล้างจานพวกนี้จนสะอาด...เก่งมากคะ” 3.        อย่าลืมภาษากาย!!...แสดงความชื่นชมโดยการหอม กอด ลูบหัว ฯลฯ                         หากเด็กไม่ทำตามสั่งภายใน 5 วินาที ทำอย่างไร 1.        เริ่มนับ “1...2...3” (ต้องมีการคุยกับเด็กเอาไว้ตั้งแต่แรกแล้วว่า หากนับถึง  3  แล้วเด็กยังไม่ทำตามที่          คุณบอกจะเกิดอะไรตามมา) 2.        หากนับถึง 3 แล้วเด็กยังไม่ทำตามที่คุณบอก ต้องเอาจริง เด็ดขาดในการลงโทษตามกฎที่ตกลงกันไว้ เช่น ริบของเล่น หักค่าขนม ปิดทีวี ปิดเกม ตัดสิทธิในที่เด็กชอบ ฯลฯ อย่าดีแต่บ่น...ขู่ หรือใจอ่อน 3.        เพิกเฉยหากเด็กทำท่าทางไม่เหมาะสม เพื่อเรียกร้องความสนใจ หรือแสดงความหงุดหงิดไม่พอใจ เช่น บ่น งอน ปึงปัง โวยวาย ฯลฯ    เด็กที่ดื้ออาจเชื่อฟังมากขึ้น เมื่อคุณพูดกับเขาด้วยน้ำเสียงที่ราบเรียบ นุ่มนวล ไม่ใช้อารมณ์ ให้โอกาสเด็กได้เลือกสิ่งที่คุณต้องการให้ทำ (แต่สิ่งที่คุณกำหนดต้องเป็นสิ่งที่คุณยอมรับได้) เช่น หากคุณต้องการให้เด็กอาบน้ำและแปรงฟัน คุณอาจจะพูดกับเด็กว่า “โอ๋...ได้เวลาอาบน้ำ แปรงฟันแล้วครับ...แม่ให้เลือกเอาว่าโอ๋จะอาบน้ำก่อน หรือแปรงฟันก่อนดีครับ” หากเด็กไม่ยอมเลือกอะไรเลย เตือนเด็กอีกครั้งว่าบทลงโทษของเราสำหรับเด็กที่ไม่เชื่อฟัง คืออะไรโดยใช้คำพูดทำนองนี้ แม่ก็จำเป็นต้องทำตามกฎที่เราคุยกันไว้.............” ที่มา: สถาบันสุขภาพเด็กแห่งชาติมหาราชินี http://www.raja.co.th/show.php?id=451 จากคุณ : Copy มาให้อ่าน (NatM08) เขียนเมื่อ : 4 ส.ค. 55 22:35:03

ความคิดเห็นที่ 19 เราก็เป็นค่ะ ลูกเราเกือบ 9 เดือนแล้ว มีแม่เราช่วย มีสามีเราช่วย เบากว่าคุณเยอะ แต่เรายังมีอาการนี้บ้างเหมือนกันเลย (แต่เรารู้ตัว เวลาเราจะสติหลุด เราจะปลีกตัวออกไปก่อน) คุณแค่เหนื่อยเกินไป หาวันว่างให้ตัวเองซักวัน ไปพักผ่อนในแบที่คุณชอบ จิบกาแฟในสวน อ่านหนังสือสบายๆ นวดเท้า อะไรก็ได้ อาจลาพักร้อนซักวัน หรือหาคนมาช่วยเลี้ยงลูกวันหยุดซักวัน พอหายเหนื่อยแล้วก็กลับมาอยู่กับลูกใหม่ จำไว้ว่า ไม่เคยมีเด็กวัยรุ่นคนไหนร้องไห้เมื่อแม่ไปเข้าห้องน้ำ หรือต้องให้แม่กล่อมนอน การมีลูกเลี้ยงยาก ที่สำคัญคือ คุณต้องคอยดูแลตัวเอง อย่าให้เหนื่อยเกินไปอีก พอรู้ตัวว่าเริ่มไม่ไหวแล้ว ก็หาเวลาให้ตัวเองได้พักซะบ้าง ทำงาน ไม่เหนื่อยเท่าเลี้ยงลูก เค้ายังมีพักร้อนให้คุณได้ไปพักสมองเลยค่ะ นี่ทำงานด้วยเลี้ยงลูกด้วย การพักผ่อนสำคัญนะคะ จากคุณ : แม่น้องอัณณา เขียนเมื่อ : 4 ส.ค. 55 22:39:24 A:101.109.232.86 X: TicketID:258399

ความคิดเห็นที่ 20 เคยอ่านเจอว่า ช่วง 2-3 ขวบเป็นวัยต่อต้าน และมีความคิดเป็นของตัวเองแล้วค่ะ ต้องอดทนหน่อยนะคะ ที่เขาอยากอยู่ใกล้ๆ เพราะรักแม่ คิดถึงแม่มากๆ ส่วนที่น้องดื้อมากๆ เราใช้วิธีนิ่งเงียบ หลบมุม ไม่เล่นด้วย ปล่อยให้เขาร้องไป ไม่สนใจ เขาจะค่อยๆ เขยิบมาง้อเราค่ะ แล้วเราก็จะบอกให้เขาขอโทษก่อน เราถึงจะคืนดี กอดเขาเหมือนเดิม หลังๆ พอเขาเห็นเราเงียบไป ไม่สนใจเขา เขาจะรีบขอโทษเลยค่ะ ทั้งๆ ที่บางทีเราก็ไม่ได้โกรธอะไร แต่ก็ยังมีดื้อเหมือนเดิมแหล่ะค่ะ เด็กก็คือเด็ก เรายังระงับอารมณ์ ความอยาก(ตี) ไม่อยู่ แล้วเด็กเพิ่งจะมีความรู้สึกนึกคิดเป็นของตัวเอง ก็ต้องมีบ้างแหล่ะค่ะ เอาใจช่วยนะคะ ป.ล. เคยอ่านเว็บนึง จำไม่ได้ว่าที่ไหน แต่เขียนไว้ดีมากว่า เรารู้สึกว่า บางทีลูกเราเดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย ... แล้วเราคิดบางมั้ยว่า ลูกจะคิดว่าแม่เดี๋ยวอารมณ์ดี (อยู่ดีๆ ก็กอด)  อารมณ์ร้าย (อยู่ๆ ก็ตี) บ้างหรือเปล่า จากคุณ : Meow_hyper_7 เขียนเมื่อ : 4 ส.ค. 55 22:40:59

ความคิดเห็นที่ 21 ลองหาเวลาว่างๆ พาลูกไปเที่ยวดีมั้ยคะ   จะบอกให้หายเครียดก็คงยาก แต่ลองหาวิธีผ่อนคลายดูนะคะ เมื่อก่อนลูกก็ติดเรา เพราะเราเลี้ยงเองกับสามีสองคน ตอนนี้ย้ายบ้านมาอยู่ที่เดียวกะคุณยาย มีญาติๆคอยเลี้ยงช่วย ลูกไม่ติดเราเลยค่ะ เวลาเค้าร้องไห้แล้วเดินไปหาคนอื่นนี่มันปวดใจชะมัด จากคุณ : มิสพรหล้า เขียนเมื่อ : 4 ส.ค. 55 22:48:26

ความคิดเห็นที่ 22 เข้าใจความรู้สึกคะ เราเองก็เป็นคะ เหนื่อยมากๆ บางครั้งหงุดหงิดใส่เค้าเหมือนกัน สงสารลูกเถอะนะคะ เค้าไม่มีพ่อแล้ว เค้ามีแค่แม่เพียงคนเดียว รักเค้ามากๆนะคะ อดทนหน่อยนะคะ แล้วก็ดูแลตัวเองด้วยนะคะ จากคุณ : one girl show เขียนเมื่อ : 4 ส.ค. 55 23:07:52

ความคิดเห็นที่ 23 ดีใจจังได้รู้ว่าเราไม่ได้เป็นคนเดียวในโลกที่รู้สึกเคยเบื่อลูก ผ่านจุดนั้นมาแล้วค่ะ อ่าน จขกท แล้วจะบอกว่าเคยรู้สึกแบบนั้นเลยอ่ะค่ะ วัย 2ขวบกว่าเป็นช่วง terrible two เลยนะคะ กำลังทำเราปรี๊ดเลย ขอแนะนำแบบนี้ค่ะ 1. หาตัวช่วยค่ะ ถ้าทำงานควรกำหนดเวลาเลิกงานแล้วปล่อยเลยค่ะ ทำหัวให้โล่งที่สุดในโลก สนุกไปกับลูกทำตัวเป็นเด็กอีกครั้ง เมื่อไหร่ที่อยู่กับลูกแล้วหัวคิดงาน ความเครียดจะบังเกิดเลยหล่ะ ถ้าลูกอยู่ในเกณฑ์เข้าเนอสได้ ส่งเลยค่ะ เนอสที่ไว้ใจได้ จะได้มีเวลาส่วนตัวบ้าง อย่างน้อยชีวิตคุณมีความสุขขึ้นลูกก็มีความสุขไปด้วย 2. ทำตามข้อ 1 + อดทนและรอเวลาค่ะ เคยคิดนะว่าลูกเป็นครูที่ดีมากๆๆ สอนเราเรื่องความอดทน เกิดมาชั้นไม่ทนขนาดนี้ ชั้นก็ทำมาได้เหมือนกันแฮะ และรอเวลาค่ะ เด็กจะพัฒนาอารมณ์ไปตามวัยค่ะ ขอคอนเฟริ์มค่ะว่าชีวิตจะดีขึ้นเรื่อยๆนะคะ ลูกจะพูดรู้เรื่องขึ้น ช่วยเหลือตัวเองได้มากขึ้น เราจะเหนื่อยกายน้อยลงแน่นอนค่ะ เพราะงั้นเราจะไปเหวี่ยงใส่เขาทำไมกัน ส่วนตัวเคยลองตัดงานออกจากหัวหลังเลิกงาน หัวโล่ง เราว่าความสัมพันธ์แม่ลูกดีมากเลยหล่ะ พูดอะไรเค้าฟังแบบมีเหตุผล แต่เมื่อไหร่ที่เราเอางานมาปนในหัวระหว่างดูลูก ช่วงนั้นจะแย่มาก เราเครียด ลูกตะแบง ไม่มีอะไรดีเลย ขอให้มีความสุขใช้ช่วงเวลาที่จะผ่านไปในแต่ละวันให้เต็มที่นะคะ แล้วเรื่องพวกนี้ที่ทำให้เครียดมันก็จะผ่านไปค่ะ เป็นกำลังใจนะคะ จากคุณ : เขียนบน iPhone (แสงสีฟ้า) เขียนเมื่อ : 4 ส.ค. 55 23:25:28

ความคิดเห็นที่ 24 ถ้าเครียดก็ให้หาเวลาผ่อนคลายบ้าง ถ้าฝากใครไม่ได้ก็หาอะไรทำตอนลูกหลับก็ได้ หาหนังสือดีๆมาอ่าน บริหารเวลาให้ดี แล้วก็ต้องบริหารอารมณ์ด้วย เด็กวัยนี้เป็นแบบนี้ทั้งนั้น ลูกเราก็เป็น บางครั้งเห็นเราจะเข้าห้องน้ำร้องไห้จะเป็นจะตาย ต้องให้เข้าไปอยู่ด้วยก็กลัวเค้าล้มอีก อยากให้เข้าใจธรรมชาติของเด็ก ลูกคุณรักคุณสุดหัวใจ อยากอยู่กับคุณตลอดเวลา มันไม่ได้มากผิดปกติอะไรเลย ความเครียดมีกันทุกคนแต่อย่าเอาไปลงกับลูก คุณก็บอกอยู่แล้วว่าคุณไม่มีใคร ถ้าอย่างนั้นคุณโชคดีแค่ไหนที่มีสิ่งมีชีวิตตัวน้อยๆที่มีชีวิตผ่านมาแค่2.3ปีเอง แต่รู้จักส่งความรักให้คุณมากขนาดนี้ อย่าทำสิ่งใดๆให้เค้าเห็นว่าคุณเบื่อเค้า เพราะเค้าจะคิดว่าคุณไม่รักเค้า เค้าจะเสียใจมาก ให้กอดเค้าหอมเค้าบ่อยๆ ถึงเค้าดื้อเค้าก็จะหายไว เค้าจะแคร์ความรู้สึกคุณ เพราะเค้ารู้ว่าคุุณรักเค้า ขอเป็นกำลังใจให้คุณนะคะ จากคุณ : เขียนบนไอโฟน (shiny star) เขียนเมื่อ : 4 ส.ค. 55 23:49:53

ความคิดเห็นที่ 25 เคยเป็น แล้วตอนนี้ก็เป็นอยู่ เวลาหงุดหงิด ให้นับ1-10000000 แล้วคิดต่อไปว่าลูกไม่มีใคร มีแต่เราซึ่งเป็นแม่คนเดียวในโลกใบนี้ เราแนะนำตามที่เราเคยทำคะ จากคุณ : khaiped เขียนเมื่อ : 5 ส.ค. 55 00:34:53

ความคิดเห็นที่ 26 ให้กำลังใจค่ะ รู้ว่าเหนื่อยค่ะ แต่ลูกก็ไม่ใช่ที่รองรับอารมณ์ของพ่อแม่นะคะ ผิดหรอที่ลูกรักแม่ ติดแม่ ค่อยๆสอน ค่อยๆฝึก ด้วยความรักดีกว่าไหมค่ะ จากคุณ : benjy_bio เขียนเมื่อ : 5 ส.ค. 55 00:50:28

ความคิดเห็นที่ 27 เราว่าน้องเป็นเยอะเหมือนกันนะคะ ตอบตามตรงถ้าเป็นเรา บ้าแน่นอน ต้องหาทางปรับพฤติกรรมโดยด่วน 1. แม่ต้องใจแข็งและอดทนและเตรียมใจและจริงจัง 2. ถ้ามีพฤติกรรมไหนที่เราต้องการแก้ เมื่อเค้าทำให้ปฏิเสธทันทีโดยทิ้งไปเลย เพิกเฉย และทนฟังเสียงโหยหวนให้ได้ แม่เดินไปทำกิจกรรมอื่นเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่สงครามครั้งนี้จะเต็มไปด้วยคราบน้ำตาอันยาวนาน แม่ต้องใจแข็งและทนให้ได้ เหมือนที่ คคห18แนะนำล่ะค่ะ แต่ของคุณแม่จะยากกว่าเพราะว่าน้องเรียนรู้ไปแล้วว่าทำแบบไหนแล้วแม่จะยอมเหมือนลูกเรียนรู้วิธีที่เอาชนะคุณแม่ได้แล้ว ที่สำคัญอย่าใช้อารมณ์กับลูก ต้องเล่นตามเกมของเรา มองว่ามันเป็นเกมค่ะ  เวลาเค้าร้องหรือดิ้นก็คิดซะว่าเค้าออกกำลังกาย แล้วจะดีขึ้น เป็นกำลังใจให้นะคะ สู้สู้ เกิดเปนแม่คนต้องอดทน จากคุณ : ท่าตลาด เขียนเมื่อ : 5 ส.ค. 55 01:02:39

ความคิดเห็นที่ 28 สาธุ ขอให้พอลูกเราสองขวบแล้วติดเราแบบนี้มั่งเหอะ แต่วันก่อน  เราไปร้านของเรา ลูกแม่บ้านเดินตามเราแบบนี้อย่างที่บอก ไปไหนก็ตาม เราหงุดหงิดน่ะทำงานไม่ได้เลย แม่บ้านเองก็บอกลูกเขาติดเขามาก จนต้องตัดสินใจเอาไปส่งบ้านที่ตจว. เขาว่าเขารำคาญทำงานไม่ได้เลย เราว่าเราภูมิใจน่ะ ถ้าลูกติดแบบนี้ จากคุณ : BeauBerry เขียนเมื่อ : 5 ส.ค. 55 01:18:54

ความคิดเห็นที่ 29 อย่าเพิ่งเบื่อลูกนะคะ อยากให้คุณคิดระลึกไว้เสมอว่า คุณคือโลกทั้งใบของลูกนะคะ จากคุณ : แม่ขุนศึก เขียนเมื่อ : 5 ส.ค. 55 01:28:03

ความคิดเห็นที่ 30 เราเข้าใจค่ะ เราก็เลี้ยงลูกแฝด 24 ชม.ทั้งดื้อทั่งซน..ที่สำคัญเราไม่ใช่คนรักเด็กค่ะ แต่เป็นลูกจึงรักแต่ก็รำคาญ เราแก้ด้วยการไปผ่อนคลายบ้างเวลามีคนมาช่วยดูลูก บางทีเอาไปฝากญาติสักครึ่งวันหาเวลาส่วนตัวบ้าง อะไรๆก็ดีขึ้นค่ะ ตอนนี้ที่คุณเป็นคือเครียดเกินไป พักบ้างนะคะ ^^ จากคุณ : Z-Cube เขียนเมื่อ : 5 ส.ค. 55 02:39:40

ความคิดเห็นที่ 31 เราเพิ่งเป็นเลยค่าาา เหมือนกะทู้นี้ตั้งมาเพื่อเราเลย ลูกเรา 1.3ขวบ พอดีเป็นอีสุกอีใสเพิ่งหายป่วย อีตอนไม่สบายคนโน้นคนนี้เอาใจจนเคยตัว แค่อาทิตย์เดียวนิสัยเปลี่ยน!!! จากเด็กที่ร้องไห้ไม่เสียงดัง เกรงใจคนอื่น เวลาร้องก็หุบปาก กลายเป็นเด็กที่ร้องแหกปากเสียงดังลั่น กดดันแม่ว่าจะต้องมาหาผมก่อนนะ พูดอะไรนิดหน่อยก็ร้องแหกปากเลยค่ะ แค่บอกว่าอย่าปิดประตู ร้องซะยังกับว่าโดนตีด้วยไม้แน่ะ เฮ้อ เหนื่อยมาก และเบื่อ เพราะลูกเราไม่เคยมีนิสัยแบบนี้มาก่อน บางครั้งทนไม่ไหวก็วีนใส่กลับไปเหมือนกัน พอมีสติก็สงสารอ่ะค่ะ จากคุณ : นินทาชั้นอยู่ ชั้นรู้นะ เขียนเมื่อ : 5 ส.ค. 55 06:10:40

ความคิดเห็นที่ 32 เป็นกำลังใจให้คะ เห็นด้วยกัน ความเห็นที่ 18 พี่สาวเราก็มีอาการแบบนี้ แรกเราก็ไม่เข้าใจทำไมต้อง หงุดหงิด พอได้เลี้ยงหลาน เลยเข้าใจว่า เบื่อแต่รัก รำคาญแต่รัก เซ็งแต่รัก เป็นยังไง อารมณ์ที่มันระอานี้ต้องหาคนมาช่วยให้คุณแม่มีเวลาส่วนตัวได้ผ่อนคลาย ไม่นั้นมันจะระเบิด ซึ่งไม่ดีต่อคุณแม่และน้องเลยคะ เพราะเคยเห็นพี่สาวฟิวส์ขาด ทั้งน้ำเสียงและสีหน้าตอนลงโทษหลานนี้ทำร้ายจิตใจทั้งเราและหลานคะ (เคยเจออารมร์แบบนี้ของแม่เรามาก่อน เลยเข้าใจว่าเด็กๆ รู้สึกแย่ยังไง) เลยคุยกับพี่สาวเรื่องจิตวิทยาเด็ก (อ่านบ่อยจากหนังสือ) บอกวิธีปราบ และต้องฝึกวินัยคะ น่าทำคือ 1. หาเวลาส่วนตัวคะ หาคนมารับดูแลน้องให้คุณได้พัก จะแค่ 1 ชม.หรือมากกว่าก็แล้วแต่ความสะดวก แต่ควรว่างจากงานอื่นได้มีเวลาทบทวนหรือผ่อนคลายจริงๆ (เราเคยรับเลี้ยงหลานไว้ 7 วันให้พี่สาวไป ปฎิบัติธรรมที่วัด) 2. ศึกษาจิตวิทยาเด็ก หนังสือดีๆ มีเยอะ นำมาปรับใช้ (พ่อเราอ่านจากหนังสือแล้วเอาใช้กับเราบ่อยๆ รู้จากที่เราได้อ่านหนังสือเหมือนกัน) จากคุณ : เขม (Doralords) เขียนเมื่อ : 5 ส.ค. 55 07:49:00

ความคิดเห็นที่ 33 เราอาจบทความอันนึงบอกว่า การมีครอบครัวทำให้มีเวลาส่วนตัวลดลง แต่มีเวลาส่วนใจเพิ่มขึ้น เราเองมีความสุขกับการที่ลูกติดเรามากๆ และไม่เคยต้องการเวลาส่วนตัวเลย จากคุณ : แม่ดิน (pumpeem) เขียนเมื่อ : 5 ส.ค. 55 08:07:25

ความคิดเห็นที่ 34 เคยค่ะ เครียดจนอยากร้องไห้ ลูกเรา 2.3 ขวบเท่า จขกท  แถมซนสุดฤทธิ์ เราทำงานบ้านไม่เคยเสร็จ ข้าวของในบ้านพังไปเยอะค่ะ ตีบ้างไรบ้าง จนไม่อยากตี แต่พอมาเจอมุมน่ารักของลูกที่เค้ามีอยู่มากมาย ก็พอคลายความเครียดได้เหมือนกันค่ะ จากคุณ : cheva8126 เขียนเมื่อ : 5 ส.ค. 55 08:44:04

ความคิดเห็นที่ 35 เพราะแม่คือโลกทั้งใบของลูกไงคะ อดทนหน่อยค่ะ อีกไม่เกิดสองวามปี เราว่าเค้าจะไม่ติดคุณแจแบบนี้แล้ว เวลาผ่านไปไวจะตาย จากคุณ : My Sea Lion เขียนเมื่อ : 5 ส.ค. 55 08:49:55

ความคิดเห็นที่ 36 เป็นกำลังใจให้ค่ะ...สู้ๆนะค่ะ คุณแม่...ลูกติดคุณแค่ไม่กี่ปีหรอกค่ะ โตก็ติดเพื่อน ติดแฟนแล้วค่ะ... เห็นด้วยกับความเห็นที่18ค่ะ จากคุณ : Hello_love_U เขียนเมื่อ : 5 ส.ค. 55 09:17:22

ความคิดเห็นที่ 37 ติดได้กี่ปีกัน อีกไม่กี่ปีเขาก็ไปติดเพื่อนติดแฟนแล้ว ตอนนั้นคุณคงมาบ่นว่าลูกไม่สนใจเลย บลาบลาบลา จากคุณ : darkheart เขียนเมื่อ : 5 ส.ค. 55 11:00:34

ความคิดเห็นที่ 38 ทฤษฎีเยอะแยะ ปัญหามาจากที่สภาพเศรษฐกิจที่แม่เลี้ยงเดี่ยวต้องเผชิญ ไหนจะค่าน้ำไฟ ค่าใช้จ่ายประจำ ไหนต้องเก็บสำรองจ่ายค่าเรียน สะสมทุกวันเป็นความเครียด ยิ่งเจอเด็กพูดไม่รู้เรื่องเอาแต่ใจ ยิ่งไปกันใหญ่ ถ้าพอมีเวลา จริงๆเวลามันก็เท่าๆกันทุกชีวิตบนโลกนี้แหละ แต่ชอบอ้างกันจังว่าไม่มีเวลาต้องทำงาน บลาๆๆ สละเวลาเช้าสักหกโมง ไปตลาด พาลูกไปใส่บาตร ให้พระท่านให้ศลีให้พร กรวดน้ำให้ญาติที่ล่วงลับหรือเจ้ากรรมนายเวรพร้อมลูก ทำได้ทุกวันให้เคยชิน เป็นบุญกุศลและให้ใจสงบขึ้นเยอะ เราก็ทำ เคยมีตังค์อยู่ยี่สิบบาท ยังอุตส่าห์ทอดไข่ไปกระเตงลูกใส่บาตร กรวดน้ำเสร็จตอนสาย งานเข้า เงินมาเลย อะโหหหห เลยพาลูกใส่ทุกวันเลยตอนนี้ ลูกสงบขึ้นมาก ชอบช่วยแม่ทำกับข้าว ใส่บาตร สวดมนต์ ว่าจะหัดนั่งสมาธิอยู่ไม่รู้จะนิ่งได้นานมั้ย เอาใจช่วยนะ อย่าให้อารมณ์เครียด โทสะมาอยู่เหนือความรักของแม่เลย ลูกจะได้สุขภาพจิตดี เน้อ แก้คำผิด แก้ไขเมื่อ 05 ส.ค. 55 11:02:15 จากคุณ : มิกัง เขียนเมื่อ : 5 ส.ค. 55 11:01:13

ความคิดเห็นที่ 39 แอบอ่านมาหลายกระทู้ เจอแต่คนบอกว่า "เราไม่เคยตีลูกค่ะ สงสาร"  "เป็นวัยเค้าน่ะค่ะ" "พ่อแม่ต้องอดทนให้มากกว่านี้" บลาๆ จนเราคิดว่า สงสัยตรูเป็นโรคจิตหรือเปล่า เค้าไม่ปรี้ดแตกกัน เลยหรืองัยอ่ะ แล้วถ้าเราบอกว่า บางทีเบื่อมากกกก มีตบหัวลูกด้วย สงสัยเราคงโดนสังคมประนาม หยามเหยียด ไม่ได้เกิดแน่ๆ แต่พอเห็น กระทู้นี้รู้สึกว่า เอาล่ะ มีเพื่อนบ้าแล้ววุ้ย  อยากบอกว่า อารมณ์แบบนี้ ถ้าไม่ได้เป็นเจ้าญ มาแต่กำเนิด ก็มีกันหลายคนเหมือนกันน้ะค้ะ แล้วแต่ว่า ใครระงับได้มากน้อยกว่ากัน สิ่งที่เราทำคือ 1.ใช้น้ำเสียงเบาๆอย่าตะโกน หรือพูดช้าๆ ยานๆ เ่ช่น จากที่ "ทำไม ทำแบบนั้น หา หาๆ คือของขึันงัย เลยหาไปหลายทีแล้ว มือไวมาก " ให้เปลี่ยนเป็น สูดลมหายใจเข้าลึกๆ ทามไมล่ะลูกกก ถ้าาลูกกกทามมมแบบบนั้นน ของจะแตกกก แล้วจะไม่มีของง ให้เล่นนแล้วววน้ะครับบบ (คือกว่าจะพูดเสร็จ ตัวเองก็ขำออกมาแล้วอ่ะค่ะ ) ใครว่าเราช๊อตก็ชั่ง เรากลัวอย่างนึงมาก คือ กลัวว่าจะพลาดพลั้งมือทำอะไรตอนขาดสติลงไปแล้วแก้ไขไรไม่ได้ อย่างไรเสียก็เป็นกำลังใจให้ค่ะ คิดว่ามีหลายคนในห้องนี้พร้อมจะให้คำปรึกษา จากคุณ : ช่วยๆกัน (`MaPleDang` ^_^) เขียนเมื่อ : 5 ส.ค. 55 11:21:50

ความคิดเห็นที่ 40 อย่าเบื่อลูก หรือ รำคาญเลยค่ะ เดี๋ยวถ้าตอนเราแก่ชรา แล้วลูกเกิดเบื่อหรือรำคาญเรา เราคงเสียใจมากค่ะ จากคุณ : Gampumpui เขียนเมื่อ : 5 ส.ค. 55 12:03:38

ความคิดเห็นที่ 41 เข้าาเป็นกำลังใจให้นะคะ จะบอกว่าเค้ารักและคิดถึงคุณแม่ก็เลยมาดระแซะอย่างนั้นน่ะค่ะ เรื่องดื้อเรื่องซนก็คงเป็นปกติของเด็ก   มีดันอยฟุ่สองคนคงต้ิงรักและผูกพันกันมากๆอยู่แล้ว ตอนนี้เหันื่อยแต่คงสุขใจด้วยเนอะ สู้ๆค่ะ จากคุณ : huameng (huameng) เขียนเมื่อ : 5 ส.ค. 55 12:46:17

ความคิดเห็นที่ 42 ต้องฝึก ทั้งแม่ ทั้งลูก คุณต้องอดทนฝึกลูก หาข้อมูลในเนทก็ได้ค่ะ ฝึกให้เค้าเป็นที่พึ่งของแม่ได้ ไม่งั้น เรื้อรังจนเป็นปัญหาสังคม จากคุณ : nuchnammon เขียนเมื่อ : 5 ส.ค. 55 12:56:02

ความคิดเห็นที่ 43 ทำไมเรากลับชอบ อยากให้ลูกติดเรา ยิ่งสามีเรา จะปลื้มมากถ้าลูกร้องตามอะ. >< จากคุณ : rainswatch เขียนเมื่อ : 5 ส.ค. 55 14:26:21

ความคิดเห็นที่ 44 แบ่งสามเรื่องนะคะ 1อะไรที่ไม่ชอบ และไม่ควรให้ทำ ก็หักดิบ ให้เลิก เลิกตามใจ บอกไปเลยว่าทำแบบนี้แม่เจ็บ ถ้าหนูโดน แล้วชี้อวัยวะของเขาให้ดู ว่าน่าจะเจ็บมั้ย เด็กวัยนี้เข้าใจค่ะ 100% 2 แต่การมาเบียดมาอยู่ใกล้ ตามติด อันนี้เด็กเล็กเป็นเหมือนกัน ให้เค้าทำเถอะคะ อย่าง คห อื่นตอบไว้มากมาย เพราะโตกว่านี้อีกหน่อยคุณอยากให้เขาทำก็ไม่ทำ จะคิดถึง ยามเด็ก 3 เห็นใจ เข้าใจ แม่เหนื่อยคนเดียวนะคะ เด็กยิ่งโตกว่านี้อีกนิดจะชอบเล่น อยากเล่นกะเพื่อน ถ้าเป็นไปได้มั้ยคะเอาไปฝากจ้างเลี้ยงบ้าง พักบ้าง แต่ที่อยากแนะนำคือ อย่าว่าด้วยคำรุนแรงและเสียงดัง เพราะเด็กจะดูดซับ ไปเป็นบุคคลิกเค้าทั้งหมด แล้ว เค้าจะเอามาใช้กับเราภายหลัง ตั้งใจดีๆนะคะ ให้มันรู้ไปว่า เราเลี้ยงลูกให้เป็นคนดี โดยไม่ผู้ชายมาช่วยได้ ง จากคุณ : Slept (slept) เขียนเมื่อ : 5 ส.ค. 55 15:03:12

ความคิดเห็นที่ 45 คุณคงเหนื่อยมาก แต่เราสงสารลูกคุณ เขารักคุณมากเลยนะคะ เพราะไม่มีใครอื่นมีแต่แม่เขาเลยอยากได้รับความอบอุ่นจากคุณไงคะ จำได้ว่าตอนเป็นเด็กเราก็ติดแม่มากขนาดแม่เข้าจะเข้าห้องน้ำยังตาม ชอบกอดชอบก่าย ยังคิดเลยว่าชีวิตโชคดีเราดีแม่ใส่ใจ  พอคุณโมลงที่ลูก นิสัยนั้นเป็นแบบพิมพ์ให้ลูกคุณปฏิบัตเมื่อไม่ได้ดังใจค่ะ ตัวอย่างที่ดีมีค่ากว่าคำสอน จากคุณ : YoleCk_TammY เขียนเมื่อ : 5 ส.ค. 55 15:08:16

ความคิดเห็นที่ 46 ยังไม่มีลูกค่ะ  มีแต่คุณพ่อและคุณแม่ อาจจะไม่ค่อยเข้าใจอารมณ์คุณ จขกท. มากนัก แต่เคยเป็นลูกเล็กๆที่ติดแม่ติดพ่อ ติดครอบครัวคล้ายๆลูกน้อยของคุณ อยากบอกว่า เด็กเค้าจะติดแบบนี้ไม่มีกี่ปีหรอกค่ะ และมันก็เป็นช่วงระยะเวลาที่สั้นมากๆสำหรับคนเป็นพ่อเป็นแม่ หลังจากนั้น เค้าจะมีเพื่อน มีสังคม มีแฟน มีโลกส่วนตัว มาแบ่งช่วงเวลาของคุณและเค้าไป และถ้าคุณให้ความรักและใส่ใจเค้าในช่วงเวลาที่เค้าเล็กๆและติดคุณมากๆ ต่อให้เค้าโตขึ้นและมีโลกต่างๆมาแบ่งความใส่ใจในชีวิตเค้าไป   เค้าก็จะยังให้ความรักและใส่ใจกับคุณมาเป็นอันดับแรกเสมอค่ะ จากคุณ : ลูกแก้วโกะ เขียนเมื่อ : 5 ส.ค. 55 17:07:09

ความคิดเห็นที่ 47 เคยเป็นเหมือนกันค่ะ เครียดมาก แต่เราแก้ด้วยการสอนให้ลูกเรียนรู้การช่วยเหลือตัวเอง ทำเรื่องส่วนตัวเค้าเอง หัดตั้งแต่เล็ก ๆ ขอบอกว่าต้องอดทนเป็นที่สุด ใจเย็น ที่ลูกเป็นแบบนี้เพราะเค้ามีแต่เราเท่านั้น อดทนให้มากนะคะ หากเวลานี้ล่วงเลยไป เค้าโตขึ้นเค้าก็จะห่างเราไปเรื่อย ๆ ค่ะ ลูกเราตอนนี้จะห้าขวบเริ่มขอออกไปเล่นกับเพื่อน ไปหาเพื่อน อยากมีเพื่อนเล่น ไม่ค่อยติดแม่แล้ว เรากลับน้อยใจลูกซะอีก จากคุณ : Badmom เขียนเมื่อ : 5 ส.ค. 55 17:29:04

ความคิดเห็นที่ 48 เห็นใจว่าเหนื่อยค่ะ ใจเย็นๆนะคะ คิดในมุมเด็ก  น้องเค้าไม่มีใครนะคะ มีแต่คุณ ลองพยายามในเย็นมากๆๆๆๆแล้วคุยดีๆดูค่ะ รู้ว่ายาก แต่สอนไปเรื่อยๆเดี๋ยวโตก็ดีเองค่ะ  (แต่ถ้าไม่สอนตอนนี้ ยิ่งโตจะยิ่งลำบาก  พยายามเข้านะคะ) จากคุณ : BigSom เขียนเมื่อ : 5 ส.ค. 55 18:52:05

ความคิดเห็นที่ 49 ในฐานะที่เป็นคุณแม่เลี้ยงลูกเต็มเวลายอมรับว่าบางอารมณ์ก็มีบ้างนะคะ  เรายิ่งพวกโลกส่วนตัวเยอะด้วย บางทีก็อยากมีเวลาส่วนตัวบ้าง อารมณ์ประมาณ "เธอจะมาติดชั้นอะไรนักหนาเนี่ย" แต่ก็ไม่คิดจะให้ใครเลี้ยง ไม่คิดจะส่งไปอยู่กับปู่ ย่า ตา ยาย เราห่วงเค้ามากค่ะ พอนึกว่าอีกหน่อยเค้าก็โตมีโลกของเค้า ไม่มาติดเราแบบนี้แล้ว ก็จะดึงเค้ามากอด มาหอม แล้วก็ขลุกอยู่ด้วยกันเหมือนเดิม จากคุณ : fahsaihome เขียนเมื่อ : 6 ส.ค. 55 02:27:18

ความคิดเห็นที่ 50 ลูกอายุกี่ขวบแล้วคะ บางครั้งเด็กเลียนแบบพฤติกรรมจากเรานี่แหละคะ เราว่าคุณต้องหาผู้ช่วยเป็นพี่เลี้ยงจะได้มีเวลาให้ตัวเองค่ะ ดีกับทั้งลูกและแม่ จากคุณ : yuki-onna เขียนเมื่อ : 6 ส.ค. 55 05:23:03

ความคิดเห็นที่ 51 เหมือนกันเด๊ะๆ แต่น่าจะเยอะกว่า จขกท อีกค่ะ เข้าห้องน้ำก็เข้าด้วย ทำไรทำด้วย นั่งไหนก็ต้องขึ้นมานั่งด้วย ใครจะอุ้มก็ไม่เอา ต้องแม่คนเดียว กับพ่อเขาน้องยังไม่เอาเลย งานนอกบ้านก็ต้องทำ กลับบ้านก็ไม่ต้องคิดจะทำอะไรทั้งนั้น พอเหยียบเท้าเข้าบ้านปุ๊บ คุณนายตัวดีวิ่งเข้ามาหาให้อุ้ม แล้วก็ติดอยู่งั้น ทำไรทำด้วยตัลหลอดด แต่งตัวจะมาทำงานชียังแต่งให้เลย ขอมีส่วนร่วม ติดกระดุมเสื้อ รูดซิป ใส่เข็มขัด กระทั่งแต่งหน้าให้ กลายเป็นเพื่อนซี้ต่างวัยไปซะแล้วตอนนี้ มีความสุขดีค่ะ...สุดๆเลย ถึงบางครั้งจะหงุดหงิด... แต่มันมีความสุขอยู่ในใจ ช่วงเวลาแบบนี้ มันจะอยู่กับเราอีกไม่นานหรอกค่ะ.. เผลอๆ พอเขาโต เขาจะไม่เป็นแบบนี้ มีแต่เราที่จะร่ำร้องอยากให้เขาอยู่ใกล้ๆ เราซะด้วยซ้ำ เป็นเพราะคุณเหนื่อย อยากให้มองในอีกมุมนึง นึกถึงวันที่เขาโตเป็นหนุ่มเป็นสาวมีครอบครัว เมื่อถึงวันนั้น เขาอาจจะไม่ได้นั่งตักคุณอีกแล้วนะคะ จากคุณ : Nafiead เขียนเมื่อ : 6 ส.ค. 55 08:48:42

ความคิดเห็นที่ 52 เคยค่ะ ไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร บางทีก็ประมาณว่าขอมีเวลาส่วนตัวบ้างเถอะ ลองหาคนช่วยเลี้ยงเป็นครั้งคราว เช่นฝากไว้กับญาติหรือเพื่อน ให้คุณไปช้อปปิ้งดูหนังบ้างนะคะ อาการแบบนี้จะค่อยๆดีขึ้นพอโตขึ้นค่ะ จากคุณ : earth after rain เขียนเมื่อ : 6 ส.ค. 55 09:16:27

ความคิดเห็นที่ 53 สารภาพให้ฟังค่ะ เคยนึกเบื่อลูกเหมือนกันค่ะ เพราะลูกซนมาก เป็นเด็กที่ไม่ยอมนอน นอนนานที่สุดคือครึ่งชัวโมง????? เชื่อไหมคะ (ต่อวันนะคะ) พอลูกเริ่มโตมาหน่อย ก็เบื่ออีกแล้ว เพราะลูกพูดมาก (ม้าก มาก) มากจนขี้เกียจตอบ พอลูกเข้าโรงเรียน เบื่ออีกแล้ว เพราะลูกซนได้ใจจริง ๆ (ซนจนคุณครูหมายหัวเอาไว้ว่าเป็น top five ของห้อง) เฮ้อ อยากบอกว่า ในความเบื่อก็ยังมีความรักอยู่เต็มหัวใจ ไม่ว่าลูกจะทำยังไง ก็ไม่เคยนึกเสียใจหรือโกรธลูกเลยซักนิด จนคุณพ่อของคุณลูกชอบแหย่ว่าแม่ลูกคู่นี้ทะเลาะกันได้ทุกวัน (แต่มันสุขใจนะ) ปัจจุบันลูกชายอยู่ ป5 แล้วค่ะ (เป็นสมาธิสั้น) ตอนนี้บอกลูกว่าแม่ขอกอด ขอหอมหน่อยได้ไหม ลูกชายเริ่มไม่เอาแล้วค่ะ (จะดีใจดีไหมเนี่ย) จขกท  คงจะเครียดมากเกินไป เบื่อลูกได้ แต่อย่าโกรธอย่าเกลียดนะคะ แล้วซักวันเมื่อลูกเริ่มโตเขาไม่ติดแม่แล้ว คุณจะเรียกความรู้สึกแบบนี้กลับคืนไม่ได้เลย เอาใจช่วยให้ผ่านพ้นไปได้นะคะ โชคดีเป็นของคุณคะ จากคุณ : อดออม เขียนเมื่อ : 6 ส.ค. 55 11:26:27

ความคิดเห็นที่ 54 เจ้าของกระทู้คงต้องหาเวลาผ่อนคลายตัวเองค่ะ อาจจะหาคนมาช่วยเลี้ยงหรือฝากคนที่ไว้ใจได้เป็นระยะ ๆ แต่เราคิดว่าอาการนี้เป็นอาการปกติของเด็กวัย 2 ขวบค่ะ ที่เค้าเรียกกันว่า terrible two ปฏิกิริยาคุณที่มีต่อลูกจะส่งผลแก่ลูกด้วยนะคะ ดังนั้นควรศึกษาและหาวิธีรับมือที่ถูกต้องค่ะ เด็กนั้นอยู่ใกล้ ๆ ก็จะเครียดกันทั้งนัันค่ะ แต่ขอให้มองในมุมของเด็กบ้างนะคะ เค้ารู้สึกรักเรา ปลอดภัยเวลาอยู่กับเรา เพราะเราเป็นคนที่เค้ารู้จักมาตั้งแต่อยู่ในท้อง ได้ยินเสียงเรามาคลอดค่ะ   อาการเครียดเวลาอยู่กับลูกเราก็เป็นนะคะ แต่พอเริ่มเครียด เราก็มีฝากป้า ฝากพี่เลี้ยงให้อยู่กับลูกแล้วแว่บไปทำอะไรคนเดียวบ้าง แต่เราก็พยายามอยู่กับลูกมาก ๆ ช่วงเสาร์อาทิตย์ เพราะจันทร์-ศุกร์ทำงาน  เราเลยไม่เหนื่อยเท่าคุณ เพราะไม่ได้อยู่กับลูกมากเท่าคุณค่ะ จากคุณ : Lily of the Valley เขียนเมื่อ : 7 ส.ค. 55 11:44:24

ความคิดเห็นที่ 55 เห็นใจในความเครียดของคุณนะ แต่ลูกคุณไว้ใจคุณเลยอยากอยู่ใกล้ๆ คุณ ลูกของเราก็เหมือนกันเป็นแบบนี้ปัจจุบันนี้ 4 ขวบก็ยังเป็น เราก็เป็นแม่เลี้ยงเดี่ยวเหมือนกัน มีบ้างเวลาอยากอยู่คนเดียวเงียบ ลูกชายชอบคุยไม่หยุด นั่งกินข้าวก็ขอให้นั่งตักแม่ จนคนที่บ้านเขาหมั่นไส้เราแม่ลูก หาว่าเลี้ยงลูกไม่รู้จักดุ เราก็เลยต้องบอกว่าเขายังเด็ก และสิ่งที่เขาขอทำกับเพื่อที่จะอยู่ใกล้ๆเรานั่นหมายถึง เขารู้สึกปลอดภัย แม้กระทั่งเข้าห้องน้ำลูกเรายังบอกว่าเขาขอไปรอแม่ในห้องน้ำด้วยได้ไหม เวลาทำอะไรเขาขอแค่อยุูใกล้ๆ สายตาของเขา หากลุกเปลี่ยนที่เขาก็จะตามไปด้วย เรารีดผ้าเขาก็นั่งเล่นข้างๆ โต๊ะรีดผ้า บางคืนง่วงแทบตาย แต่ลูกชายก็ขอให้อ่านนิทานและร่วมทำแบบฝึกหัดเล็กๆ น้อยๆ กับเขา ถ้าไม่ไหวจริงๆ ก็จะพบกันครึ่งทางโดยขออ่านหนังสืออย่างเดียว เวลาที่เราโมโหเราจะมองที่ีมือลูกเรา เพราะเราเคยสอนเรื่องหัวใจกับเขา โดยให้เขากำมือแล้วบอกว่าหัวใจแม่มีขนาดเท่านี้ ของหนูมีขนาดเท่านี้ แล้วก็ทำมือกุมมือเขาบอกว่าแม่รักหนู แม่จะปกป้องหนูไม่ต้องกลัวอะไรนะ เมื่อเราโมโหเราก็จะมองเห็นหัวใจของเขาว่ามันเล็กแค่ไหน ทำให้เราโกธรเขาไม่ลง กลับยิ่งต้องปกป้องความรู้สึกของเขาให้มากขึ้นไปอีก บอกรักกันบ่อยๆ เพราะสิ่งไหนที่เราทำกับลูกๆ ก็จะจำสิ่งนั้นมา ลูกเราเวลาเขาภูมิใจอะไรเราจะมีท่าประจำของแม่ลูกนั่นคือ เอานิ้วโป้งมาแตะกันแล้วก็พูดว่า Good Good ลูกจะติดกับเราไม่ี่กี่ปีหรอก เพราะเขาต้องเติบโตมีสังคม ขอให้ตักตวงช่วงเวลาที่มีร่วมกันดีๆ แบบนี้ให้มากที่สุดดีกว่านะคะ รักเขาให้เหมือนกับว่าเขาเป็นส่วนหนึ่งของชีวิต อย่าคิดว่าเขาเป็นภาระเลยคะ ใจเย็นๆนะคะ จากคุณ : แม่น้องก้อง (ae =v= view) เขียนเมื่อ : 7 ส.ค. 55 13:46:40

ความคิดเห็นที่ 56 ไม่เห็นเป็นเลย เรารู้สึกชอบด้วยซ้ำไป พยายามทำให้สนุกใช้ชีวิตกับเขาให้สนุก มีส่วนร่วมด้วยกันทุกอย่าง อยากเข้าห้องน้ำด้วยกันเหรอ มาเลย จัดให้ นั่งข้างๆ กัน อาบน้ำด้วยกัน แปรงฟันด้วยกัน ช่วยกันตากผ้า ถูบ้าน มีไม้กวาดให้เฉพาะเด็กเลย ช่วยกันทำ แต่จะตีกันหน่อยก็ตอนดูทีวีนี่ล่ะ นานๆ แม่จะชนะได้ดูละครสักที จากคุณ : ป เขียนเมื่อ : 7 ส.ค. 55 18:35:09 A:203.146.3.251 X: TicketID:203339

ความคิดเห็นที่ 57 เป็นเหมือนกันเลย  บางครั้งก็เบื่อ รำคาญ  แต่ก็พยายามยับยั้ง แต่ก็มีเผลอตีบ้างไรบ้าง อายุลูกสาวก็ไล่ ๆ กับ จขกท.เลยคะ จากคุณ : benjyja เขียนเมื่อ : 8 ส.ค. 55 15:56:04

ความคิดเห็นที่ 58 อยากให้ลูกเราเป็นเหมือนลูกจขกท.   ลูกคนโตติดพี่เลี้ยงมากเพราะ ตอนท้องและคลอดลูกคนที่2เราไม่ได้ดูแลและไม่ได้นอนด้วย ตอนนี้เศร้ามาก แม่ไม่อยู่ในสายตาลูกเลย น้อยใจค่ะ จากคุณ : Umiko-jung เขียนเมื่อ : 13 ส.ค. 55 00:24:52