ความคิดเห็นที่ 1 จุดเริ่มต้นความรักของดิฉันและสามี เรารู้จักกันเมื่อดิฉัน 29 เขาเป็นพี่ 2 ปี ครอบครัวสามีไม่ชอบดิฉัน เพราะเคยมีเรื่องทะเลาะกัน เรื่องอุบัติเหตุ(โลกมันกลม) เขาสั่งให้สามีเลิกกับดิฉันตั้งแต่ตอนเป็นแฟน แต่เขาบอกว่า เขาไม่เลิก(ดื้อเงียบ) พ่อเขาตัดพ่อตัดลูก เขาก็ไม่เลิกกับดิฉัน แต่ก็เข้าบ้านหาพ่อเสมอ คือ ไม่สนใจคำสั่งพ่อ เขาสั่งสามีไม่ได้ จึงสั่งดิฉันแทน ดิฉันก็บอกว่าแล้วแต่สามี เพราะที่ผ่านมา ดิฉันก็เลิกตามคำสั่งหลายครั้งแล้ว(เพราะเบื่อ และรำคาญ ที่บ้านดิฉันไม่พอใจด้วย) แต่สามีก็พยายามขอคืนดี เขาเป็นคนดี รักดิฉัน เขาไม่ได้ทำอะไรผิด ดิฉันก็คืนดีด้วย คบกันก็แอบ ๆ คบ เพราะไม่อยากให้เขามีปัญหากับพ่อแม่ คบกัน 3 ปี เขาขอแต่งงาน แต่พ่อแม่เขาไม่ยอม แถมมาด่าพ่อแม่ของดิฉันด้วย ครอบครัวดิฉันก็โกรธ เลยสั่งเลิก และไม่ให้สามีเข้าบ้านอีก เขาให้ดิฉันตัดสินใจใช้ชีวิตอยู่กับเขาอย่างเงียบ ๆ ไปตักบาตร จดทะเบียนสมรส ดิฉันตัดสินใจอยู่กับเขา แต่ไม่จดทะเบียน เพราะคิดว่าไม่สำคัญ เขารับราชการ(วิศวกร) ดิฉันทำงาน บ. เป็นเซลส์ เราอยู่แบบไม่มีใครยินดี ครอบครัวตัดทิ้ง ต่อมาดิฉันท้อง และเขาได้ย้ายไปทำงาน ตจว. ดิฉันแพ้มาก ๆ คิดว่าสักพักก็จะหาย แต่ไม่หาย 5 เดือนก็ไม่หายแพ้ แพ้ขนาดไปทำงานไม่ได้ เป็นลมบนทางด่วน สามีจึงให้ลาออก ไปอยู่ ตจว. คลอดลูก เลี้ยงลูกสัก 3 เดือน ค่อยกลับไปทำงาน คลอดลูกได้ 3 เดือน สามีก็เสียชีวิตด้วยอุบัติเหตุ(รถดิฉันพังหมด ขายซากยังไม่ได้เลย) ดิฉันยังไม่ได้หางาน อยู่บ้านหลวง เงินที่ได้จากหน่วยงาน พ่อเขาก็เก็บหมด งานศพก็ไม่ให้ไป ดิฉันหอบลูกไปอยู่ จ.อื่น หางานทำ ตอนนั้นไม่มีเวลามานั่งเสียใจ ร้องไห้ จนไม่รู้จะร้องอย่างไร เมื่อได้งาน ก็จ้างพี่เลี้ยงช่วยเลี้ยง เพราะต้องออก ตจว. เลี้ยงลูกในรถ(ได้ใช้รถบริษัท) นอนตามโรงแรมไปเรื่อย ๆ ทำงานหนักตลอด เพราะไม่มีเงินเก็บเลย ไม่มีสมบัติอะไรติดตัว อยากให้ลูกสบาย มีบ้านอยู่ มีรถขับ ก็ต้องขยัน เขาเห็นดิฉันทำงานตั้งแต่เด็กๆ เดี๋ยวมาต่อค่ะ ขอไปทำงานก่อน จากคุณ : อุ่นรัก ณ ปลายฟ้า เขียนเมื่อ : 24 ส.ค. 55 06:31:54

ความคิดเห็นที่ 2 ใจเย็นๆ นะคะคุณแม่ เราอาจจะแนะนำคุณไม่ได้ แต่ว่า เราเชื่อว่าด้วยความเข้าใจ เค้าจะโตขึ้นและรู้จักว่าอะไรคืออะไรนะคะ อย่ายอมแพ้และทิ้งเค้าวันนี้นะคะ สู้ๆค่ะ จากคุณ : บัตเตอร์กะไอติม เขียนเมื่อ : 24 ส.ค. 55 06:52:39

ความคิดเห็นที่ 3 เพราะเขามีเเล้วจากเเม่ไง เข้าใจว่าคุณลำบากอยากให้ลูกสบาย คงตามใจลูกมาก ลูกอยากทำอะไรก็ได้ โดยที่ไม่มองว่าเขาตั้งใจอยากทำจริงๆหรือเล่นๆ การที่ปล่อยให้ลูกสบายจนเคยตัวก็อาจจะทำให้เขาไม่มีความกระตือรือล้นหรือเปล่าคะ คุณเเม่ทำงานมาก อาจจะไม่ค่อยมีเวลาให้เขาหรือเปล่า ลองปลีกเวลามาอบรมสอนเขาจริงๆจังๆอีกทีดีไหม ส่วนเรื่องเรียนเราว่าต้องบอกเขาเเล้วว่าปล่อยให้ลูกเป็นเเบบเก่าไม่ได้เเล้ว หนูอยากทำอะไรอยากเรียนอะไรขอให้กลับไปคิดอีกรอบถ้าอยากเรียนจริงๆค่อยมาคุยกันใหม่ จากคุณ : Hana* เขียนเมื่อ : 24 ส.ค. 55 07:06:11

ความคิดเห็นที่ 4 ลองเปิดใจคุยกับลูกดูรึยังคะ มีอะไรที่เค้าเก็บอยู่ในใจหรือเปล่า มีเรื่องอะไรที่คุณไม่รู้หรือเปล่า อีกอย่างคุณทำงานหนัก ไม่รู้ว่าจะมีเวลาได้ใกล้ชิดกับเค้ามั้ย ลองเปิดใจคุยกันดูทุกๆวัน น่าจะพอเข้าใจความคิดเค้าได้บ้างนะคะ ชื่นชมคุณมากค่ะ อย่ายอมแพ้นะคะ จากคุณ : The smiling moon เขียนเมื่อ : 24 ส.ค. 55 07:17:31

ความคิดเห็นที่ 5 เอาใจช่วยนะค่ะ บางทีการให้ทุกอย่างก็ไม่ใช่สิ่งที่ใช่นะค่ะ อาจจะขาดความเข้าใจกันระหว่างแม่ลูก อาจจะเพราะคุณต้องทำงานหนักยังไงชื่นชมความอดทน เข้มแข็งของคุณมาก  เด็กใกล้จะเข้าสู่วัยรุ่นตอนต้นต้องเริ่มใช้เวลาพูดคุยเข้าถึงให้มากๆค่ะ จากคุณ : Daytime เขียนเมื่อ : 24 ส.ค. 55 07:32:22

ความคิดเห็นที่ 6 ช่วงเวลานี้เราก็ผ่านมาแล้วกับลูกชายที่บ้านค่ะ แต่คุณแม่ต้องพยายาม แล้วก็เข้าถึงตัวเค้าแบบเป็นเพื่อนให้ได้มากที่สุด ไม่ตามใจ ปล่อยให้เค้าคิดทำเองเป็นเรื่องที่ถูก แต่การตามใจให้เค้ารู้ว่าแม่มีให้มันมากเกินไป เด็กถ้าไม่ได้ลำบาก จะทำอะไรไม่เป็นเลยนะคะ เรื่องความสะอาดเราทำกับลูกที่บ้านแบบนี้ค่ะ ...1. ให้รีดเสื้อผ้า ซักผ้าใส่เอง จะสะอาด จะยับ ก็อย่าไปอายเวลาเค้าเดินออกไปนอกบ้านกับเรา บางครั้งเราอาจจะได้ยินเสียงวิพากษ์วิจารณ์ว่าแม่ดูแลแต่ตัวเอง แต่ลูกใส่เสื้อผ้ามอมแมม ไม่กี่ครั้งหรอกค่ะ ถ้าเค้าไปเจอเพื่อนล้อ นิดๆ หน่อยๆ ว่าเสื้อผ้า สกปรก เก่ากึ๊ก ไม่ยอมรีด เดี๋ยวเค้าก็หัดมาทำเอง เราดัดนิสัยได้ภายในแค่ไม่เกินสองเดือน 2 . ลูกอยากเรียนนู่นนี่นั่น คุณแม่ก็ส่งให้หมด ทั้งหมดเค้าอาจจะไม่ได้อยากไปเรียนจริง แค่อยากไปเล่นๆ เช่นซัมเมอร์ต่างประเทศ บางทีเด็กก็อยากแค่อวดเพื่อนเรื่องความพร้อมของคุณแม่นะคะ ลองให้เค้าลำบาก บอกเค้าว่าเรากำลังอยู่ในช่วงลำบาก ค่อยๆ ตะล่อมสอนค่ะ เพราะเด็กเริ่มวัยรุ่นแล้ว ช่วงนี้เป็นช่วงวัดดวงเลยนะคะ จากคุณ : PHaTthiTA เขียนเมื่อ : 24 ส.ค. 55 07:52:27

ความคิดเห็นที่ 7 คิดว่าเป็นเวรเป็นกรรมละกัน ชาติก่อนเราอาจทำเค้าไว้เยอะ       คิดแบบนี้อาจจะสบายใจขึ้นนะ ...  แต่ถ้าอยากแก้ปัญหา ลองพาไปปรึกษากับนิกจิตวิทยาดูครับ จากคุณ : ริมน้ำคาน เขียนเมื่อ : 24 ส.ค. 55 08:06:06

ความคิดเห็นที่ 8 คล้าย ๆ ของเพื่อนเรานะคะ แต่ลูกเค้าเป็นผู้ชาย ตอนประถมปลายเกเรมาก ดื้อรั้นเอาแต่ใจ เพื่อนเราพาเค้าไปสแกนนิ้ว ไปคุยกับหมอเด็กวัยรุ่น ปรึกษาหมอสุขภาพจิตอยู่หลายครั้ง จนถึงเข้า ม1 เพื่อนเราพาลูกชายไป รร.ดรุณาที่ ราชบุรี บอกว่าไม่ไหวแล้ว ลูกดื้อมาก ครั้งนั้น ลูกชายเค้าร้องไห้ โทรมาหาพ่อทุกวัน ให้ย้ายโรงเรียนให้ พ่อก็ทนไม่ไหว ย้ายกลับเข้ามาเรียนในกรุงเทพ นิสัยเริ่มดีขึ้น ผลการเรียนกลับมาดีพอควร จนจบ ม 2 เพื่อนก็ถามว่าอยากมุ่งเรียนอินเตอร์ไหม เจ้าตัวโอเค ยอมไปเรียนที่อินเดีย ตอนนี้จบไฮสคลูล กลับมาซ้ำชั้นที่มัธยมอินเตอร์เพื่อรอสอบแอคมิดชั่นปีหน้า เนื่องจากอายุยังน้อยไป ตัวเพื่อนเราเอง เป็นเซลส์กับทั้งสามีภรรยา แม่เป็นเซลส์ที่กรุงเทพ พ่อเป็นเซลส์ออกต่างจังหวัด ลูกชายเค้าสองคน พ่อแม่มีเวลาให้น้อยมาก ส่วนใหญ่อยู่กับพี่เลี้ยงและเพื่อน ส่วนตัวเรามองว่า เด็ก ต้องการพ่อแม่ค่ะ ต้องการเวลา ต้องการการอบรมสั่งสอน เมื่อพ่อแม่ไม่มีให้ เค้าก็หาสิ่งอื่นทดแทน การคบเพื่อน สิ่งแวดล้อมอื่น ๆ ลูกชายเค้าต้องรับมือด้วยตัวเอง ขาดการสั่งสอน ขาดการพูดคุยตามประสาคนในครอบครัว เพราะแม่ละวันแม่กลับมาทำ report เช็คเมล์ ก็หมดเวลาแล้ว ลองพิจารณาดูนะคะ จากคุณ : มนอุ๊งอิ๊ง เขียนเมื่อ : 24 ส.ค. 55 08:24:27

ความคิดเห็นที่ 9 น้องสาวเรา อายุ 14 ก็เป็นแบบเดียวกับลูกสาว จขกท ค่ะ เหนื่อยเหลือเกิน เราเป็นพี่สาว พยายามสอนน้องให้เขารู้จักช่วยเหลือตัวเอง ไม่ใช่เอาแต่สบาย แต่มันก็ล่ม เพราะแม่เรา รู้ว่ารักเขา เลยตามใจเขากลัวว่าน้องจะขาด เนื่องจากพ่อเราเสียไปตั้งแต่น้องเรา 6 ขวบ จนมองข้ามว่าต้องสอนเขาอะไรบ้าง เห้ออออ แอบขำ.....ตรงที่ลูกสาวคุณอ้วน แต่บอกว่าไม่อ้วน อันนี้เหมือนน้องสาวเราเปี๊ยบเลยค่ะ  (น้องสาวเราไม่อ้วนเลย หนักแค่70เอง อิอิ) แก้ไขเมื่อ 24 ส.ค. 55 09:19:04 จากคุณ : yingpoon เขียนเมื่อ : 24 ส.ค. 55 09:14:51

ความคิดเห็นที่ 10 คุณแม่ใจเย็นๆนะคะ อาการเหมือนน้องชายเราเลย แต่เค้าแค่ 8 ขวบ หัวดีมาก แต่ต่อต้านเพราะเค้าโดนพ่อเค้าบังคับและดุ ตี บ่อย เราและน้าสาวห่วงน้อง เลยพาไปพบจิตแพทย์ค่ะ ผลออกมาคือ เค้าสมาธิสั้น วัดไอคิวได้ 120 ถือว่าหัวดีมาก ต้องได้รับการรักษา และการปรับปรุงพฤติกรรมในครอบครัว อีกอย่าง ลูกสาวของคุณแม่กำลังเข้าสู่วัยรุ่นด้วยค่ะ เลยต่อต้านหนักกว่าเดิม เราแนะนำว่าให้ไปพบหมอค่ะ ไม่น่ากลัวเลย ลองดูนะคะ อย่าเพิ่งเกลียดเค้าเลยค่ะ น่าสงสารลูกนะคะ จากคุณ : ลูกชิ้นหมูจัมโบ้ เขียนเมื่อ : 24 ส.ค. 55 09:17:10

ความคิดเห็นที่ 11 กว่าเด็กจะเป็นแบบนี้ มันมี 1..2..3 ครับ ควรโทษตัวเอง และตั้งสติ เพราะการจะแก้อะไรตอนนี้ คงไม่ใช่ แป๊บเดียวได้ ก็ค้อง 1...2..3 เหมือนกัน ใช้เวลา และอย่าท้อ ครับ จากคุณ : เพราะมีเราถึงมีเค้า (แม่ลูกหมู) เขียนเมื่อ : 24 ส.ค. 55 09:21:28

ความคิดเห็นที่ 12      อ่านแล้วดูเหมือนคุณจะตามใจลูกมากจนเกินไปนะครับ อาจจะต้องฝึกให้เด็กรู้จักเหตุผลบ้าง อะไรควรทำอะไรไม่ควรทำ ถ้าไม่ทำจะเป็นอย่างไร ให้เด็กได้เรียนรู้บ้าง      อีกมุมนึง ที่คุณบอกว่าทำงานหนัก แล้วได้ให้เวลากับลูกซักเท่าไหร่ครับ ไม่ต้องตอบผมนะครับ ตอบตัวเองว่าพอหรือยัง ให้เวลาแก่ลูกมากกว่านี้ได้ไหม ดูเหมือนเด็กจะขาดความอบอุ่น ต้่องการการดูแลเอาใจใส่แบบใกล้ชิดมากๆ           อย่าเพิ่งโกรธ เกลียดลูกเลยครับ ลูกมีคุณเป็นที่พึ่งสุดท้ายที่เดียวก็น่าสงสารมากพอแล้ว ลูกอาจจะพูดไม่เก่งเลยต้องใช้การเรียกร้องความสนใจและเอาใจใส่ในแบบนี้ พยายามมากขึ้นอีกนิดครับเพื่อลูก อย่าหมดหวังกับลูกครับ     ปล.ชื่นชมในความพยายามต่อสู้ชีวิตของคุณนะครับ ขอให้ทำอย่างนี้ต่อไปนะครับ จากคุณ : เจ้าชายเจ้าสำราญ เขียนเมื่อ : 24 ส.ค. 55 09:34:00

ความคิดเห็นที่ 13 ขอออกความเห็นเเค่ตอนนี้ก่อนนะคะ จริงค่ะ น้องเขาเห็นคุณเเม่ทำงานหนัก เขาเห็นคุณเเม่เหนื่อย เเต่คุณเเม่น่าจะลืมให้น้องช่วยงาน ทุกสิ่งที่เขาได้มา มันง่ายเกินไป พอเขาเบื่อเขาก็เลิก จนทำให้เป็นคนจับจด เพราะคุณเเม่ตามใจน้อง ที่บอกให้เลือกเอง ให้ตัดสินใจเอง เรามองว่าคุณเเม่ปล่อยเกินไปนะคะ จนกลายเป็นตามใจ การที่จะให้น้องตัดสินใจเอง คุณเเม่ต้องมีเงื่อนไขด้วย ไม่ใช่ทุกสิ่งทุกอย่างเขาตัดสินใจเองหมด อย่างเรื่องเรียนร้องเพลง ในเมื่อน้องตัดสินใจเเล้วว่าจะเรียน ก็ต้องเรียนให้จริงจัง ต้องซ้อมต้องทำให้ดีที่สุด เเต่คุณเเม่ปล่อยไงคะ ก็เลยเป็นประมาณว่า อยากเรียนก็เรียน อยากเลิกก็เลิก มันง่ายไปมากๆๆๆๆๆๆๆ เรื่องซัมเมอร์ต่างประเทศ ความจริงมันไม่ใช่เรื่องจำเป็น เเทนที่เขามาขอเเล้วให้ไปง่ายๆ ลองให้เขาสอบชิงทุน หรือเข้าร่วมโครงการต่างๆ ที่ต้องพยายามด้วยตัวเองดูก่อน ได้ไม่ได้ ก็ดูว่าพยายามรึเปล่า ถ้าพยายามก็ให้ไป เเต่ถ้าทำเล่นๆ ก็รอไปเถอะ เม้นเเค่นี้ก่อน รอคุณเเม่มาต่อนะคะ จากคุณ : darkheart เขียนเมื่อ : 24 ส.ค. 55 09:37:55

ความคิดเห็นที่ 14 ไปปรึกษานักจิตวิทยาดูสิคะ เขาอาจจะช่วยคุณได้ตรงสาเหตุ จากคุณ : AnaBerry เขียนเมื่อ : 24 ส.ค. 55 09:38:44

ความคิดเห็นที่ 15 ตามใจมากไปค่ะ จากคุณ : superkoy เขียนเมื่อ : 24 ส.ค. 55 09:40:26

ความคิดเห็นที่ 16 กลับมาขยายความต่อค่ะ ก่อนอื่นต้องขอบคุณคุณพ่อ คุณแม่ หลาย ๆ ท่านนะคะที่อุตส่าห์สละเวลาอ่าน และให้คำแนะนำ ดิฉันอยากได้หลาย ๆ แนวทาง เพราะเขาเหลือเวลาอยู่กับดิฉันไม่กี่ปี หมายถึง เวลาที่เขารับผิดชอบตัวเองได้แล้ว เพราะหลังจากที่เขาดูแลตัวเองได้แล้ว อาจจะมัธยมปลาย หรือเข้ามหาลัย และดิฉันก็ไม่รู้ว่า สิ่งที่ทำตอนนี้ มันเป็นแนวทางที่ดีหรือไม่ จะสามารถแก้ปัญหาได้หรือไม่ ขอเพิ่มข้อมูลนะคะ สำหรับการดูแลลูก ถึงแม้จะทำงานหนัก แต่ดิฉันดูแลลูกอย่างใกล้ชิดค่ะ โดยเฉพาะช่วงหลัง ๆ 3-2 ปี ที่ผ่านมา เพราะขึ้นเป็นระดับ ผจก. แล้ว ไม่ต้องออก ตจว. เวลาไปทำงาน ตจว. ช่วงปิดเทอมก็จะเอาเขาไปด้วย ให้ไปเห็นการทำงาน ได้รู้ถึงความลำบากของการเป็นลูกจ้าง เขาจะคุ้นเคยกับ บ. และลูกค้าของดิฉันมาตั้งแต่เด็ก ๆ 2 ขวบ เรียกได้ว่าเขาโตมาพร้อมกับ บ.เลย ดิฉันสอนลูกเสมอว่า เงินที่ได้มา ได้มาอย่างไร และดิฉันไม่มีทรัพย์สมบัติอะไรจะให้ นอกจาก การส่งเสริมการศึกษา เขาอยากเรียนอะไรให้รีบเรียน ดิฉันให้เต็มที่ และสอนเขาด้วย เวลาไม่เคยรอเรา อย่าปล่อยให้เวลาผ่านไปโดยเปล่าประโยชน์ ดิฉันตื่น 05.00 น.ทุกวัน ทำงานบ้านเอง และให้เขาช่วยถูพื้นบ้าง เขาก็ทำนะคะ แต่ทำแบบงั้น ๆ แล้วโกหกว่าทำอย่างดี ดิฉันเลี้ยงเขาเอง เลี้ยงแบบเพื่อน ให้ตัดสินใจเรื่องของเขาเอง เริ่มจาก ร.ร.อนุบาล เขาก็เลือกเอง การสอบเข้า ร.ร. ประจำจังหวัด เขาก็เลือกเอง(ทั้ง ๆ ที่พาไปดู ร.ร. อินเตอร์ที่ดังมาก เขาก็ไม่เลือก) จนถึงการย้ายมาเรียนอินเตอร์ ที่ กทม เขาก็เลือกเอง  จะเรียนอะไร ทั้งร้องเพลง ศิลปะ E วิทย์ คณิต เขาก็เลือกที่จะเรียนพิเศษเอง ตอนแรก ตอนขอ ก็เขียนโครงการ(ฝึกให้เขียน)มาอย่างดีว่า ทำไมอยากเรียน คาดหวังว่าอย่างไร จะใช้งบเท่าไร เขียนมาอย่างดี เช่น เรียน ศิลปะ(เป็นสิ่งที่เขาชอบมาก) ก็เขียนขอมา แรก ๆ ก็ดี ตั้งใจ กะจะประกวด สักพักไม่เอาแล้ว การประกวด ขี้เกียจ เรียนก็บอกครูว่า ปวดหัว นั่งเฉย ๆ อ่านการ์ตูน จากคุณ : อุ่นรัก ณ ปลายฟ้า เขียนเมื่อ : 24 ส.ค. 55 09:52:27

ความคิดเห็นที่ 17 คงจะเป็นแบบที่หลาย ๆ ท่านว่านั้นแหล่ะค่ะ เขาได้อะไร ๆ มาง่ายเกินไป เขาก็เลยไม่เห็นคุณค่า และดิฉันคงจะตามใจเขามากเกินไป และเขาไม่เคยมีความคิดต้องการอะไร เพราะว่า ทุกอย่างดิฉันเตรียมให้เขาหมด เขาเล่าให้ป้าเขาฟัง ว่า บางอย่างเขายังไม่ทันได้คิดอยากได้เลย มันก็ลอยมาแล้ว เหมือนแม่รู้ทุกอย่างเลย เขาเล่าประมาณนี้ เรื่องประเคนทุกอย่างให้ลูกดิฉันผิดเอง เพราะอยากทดแทนในสิ่งที่เขาขาด มันก็เลยทำให้เขาไม่เห็นคุณค่าอะไร และไม่มีแรงขับ ที่จะอยากได้อะไร หรือทำอะไร มันเลยเหมือนเขาจะชิว ๆ ดิฉันอยากหาทางออกว่า ปัญหานี้ดิฉันจะแก้อย่างไร? จะหักดิบ มันก็ดูฝืนความรู้สึกทั้ง 2 คน จากคุณ : อุ่นรัก ณ ปลายฟ้า เขียนเมื่อ : 24 ส.ค. 55 10:00:01

ความคิดเห็นที่ 18 ถ้ามีเวลาพาเค้าไปเสถียรธรรมสถานดูมั้ยคะ เพราะตัวน้องเค้ามีพื้นฐานที่ดี เพียงแต่ว่าอาจดูเหมือนแหกคอกบ้างตามวัย ลองให้ศาสนากล่อมเกลาจิตใจเค้าให้กลมกล่อมขึ้น บางทีคนใกล้ตัวสอน จะไม่เท่าคนอื่นสอนค่ะ จากคุณ : จ้อย..ยย เขียนเมื่อ : 24 ส.ค. 55 10:00:30

ความคิดเห็นที่ 19 สิ่งแรกที่เราอ่านแล้วรู้สึกคือ เฮ้ย บ้านนี้จะประกวดอะไรนักนะ จริงๆนะคะ คิดแบบนี้จริงๆ ทำไมต้องสอบแข่งขันให้ได้อันดับดีๆตั้งแต่เด็ก ทำไมไปเรียนร้องเพลงต้องประกวดกับใคร ทำไมเรียนศิลปะต้องประกวด เราเรียนจบศิลปะมา เรานับครั้งประกวดได้เลย เพราะเราเรียนศิลปะเพื่อความสุข ความชอบ ไม่เห็นต้องไปประกวดเพื่อเอาชนะใคร ศิลปะดนตรีเป็นเรื่องของความชอบ น้องไปประกวด ถ้ากรรการเค้าเห็นแล้วชอบน้องก็ได้รางวัล แต่ถ้ากรรการไม่ชอบน้องไม่ได้รางวัล นั่นจะแปลว่าน้องไม่เก่งรึปล่าว คำตอบคือไม่ใช่ เพราะศิลปะและดนตรี ตัดสินกันด้วยความชอบ ซึ่งแต่ละคนมีความชอบในรูปแบบต่างกัน เรามองว่าคุณแม่ตามใจน้องจริง ให้น้องเลือกเองจริง แต่ก็ผลักดันจนเกินไป คือน้องอาจจะตามหาสิ่งที่ใช่สำหรับเค้าอยู่ เค้าอาจจะมีความสุขกับการร้องเพลง แบบไม่ต้องแข่ง อาจจะอยากวาดรูปให้สนุกโดยไม่ต้องประกวด อาจจะอยากเรียนสบายๆไม่ต้องแข่งกับใคร แล้วยิ่งตอนนี้น้องเข้าวัยรุ่นตอนต้น น้องจะดื้อจะรั้นเป็นพิเศษอยู่แล้ว เราว่าคุณแม่ตามใจแต่ตึงเกินไปสายป่านมันตึงมาก น้องยังเด็กเวลานั้นสำคัญก็จริงไม่ควรปล่อยไปให้ปล่าวประโยชน์ แต่ช่วงเวลาของเราวัยเด็กมันย้อนคืนมาไม่ได้ เราอ่านดูแล้วไม่พบเลยว่าลูกคุณเล่นกับเพื่อนสนุกกับเพื่อนยังไง ชีวิตวัยเด็กของเด็กทุกคนนั้นอยากเล่นอยากเรียนรู้อยากลอง เรามองเห็นแต่ความกดดันในสนามแข่ง และการเรียน เวลามีค่าจริงค่ะและเวลานั้นมันย้อนกลับมาไม่ได้ ต้นทุนตอนเด็กสำคัญก็จริง แต่เด็กที่โตขึ้นมาอย่างไม่มีความสุขตามวัย เค้าจะโตขึ้นมาเป็นผู้ใหญ่ที่มีความสุขได้ยังไงหล่ะคะ จากคุณ : แม่น้องฟ้าใส (มามี๊ตัวกลม) เขียนเมื่อ : 24 ส.ค. 55 10:11:23

ความคิดเห็นที่ 20 .. คุณรักลูกและสนองความอยากให้ลูกได้ตลอดหนิคะ.. ลูกเลยได้มาอย่างง่ายๆ ลูกแค่เอ่ยปากอยากได้โน่นนี่.. แม่ก็จัดให้แล้ว .. แต่คุณแม่ไม่ผิดหรอกค่ะ.. ก็ลูกรักอ่ะ.. ลูกชายดิฉันตอนเริ่มวัยรุ่นก็เป็น.. เห็นเพื่อนกวนๆ เก๋าๆ ต่อต้านพ่อแม่.. เออ.. เท่ดี.. เอามั่ง จากที่เคยอยู่ห้องคิง.. ตกต่ำลงเรื่ิอยๆ สุดท้าย.. เจอ พ่อแม่เอาจริง.. อย่าเยอะ.. เดี๋ยวสวย.. บางครั้ง จขกท. กลัวลูกเสียใจเกินไป เอาให้มันพอดีค่ะ.. ตอนนี้ ลูกชายดิฉันดีขึ้นเยอะอยู่จุฬาปี 2 เค้าจะคอยเตือนรุ่นน้องว่าต่อต้านพ่อแม่.. พี่เคยทำแล้วไม่ใช่เรื่องดี., อย่าทำ เอาใจช่วยค่ะ .. จากคุณ : อาไน่ใจดี เขียนเมื่อ : 24 ส.ค. 55 10:31:34

ความคิดเห็นที่ 21 ลองเปลี่ยนวิธีคุยดูสิคะ จากคุณ : mominam เขียนเมื่อ : 24 ส.ค. 55 10:51:01

ความคิดเห็นที่ 22 ขอยืนยันว่า เรื่องขาดความอบอุ่น เขาไม่ขาดแน่นอนค่ะ เพราะครอบครัวดิฉัน เมื่อรู้ว่าสามีเสียแล้ว ทุกคนก็เข้ามาช่วยดูแลเขา แต่เขาไม่ยุ่งกับใครค่ะ เขาจะอยู่แต่กับดิฉัน พี่สาวดิฉัน มีลูก 3 คน วัยไล่ ๆ กัน เขารับไปนอน ไปเล่น ที่บ้านเขา จะได้มีเพื่อน เขาก็ไม่ไป ไม่สนใจ พี่ ๆ น้องๆ ยายจะคุยด้วย ก็ไม่คุย ชอบดูการ์ตูน ดีนะคะ เขาไม่ติดเกมส์ จุดที่รู้สึกเกลียดเขา มันเกิดขึ้นเมื่อวานเย็น ดิฉันล้างจานอยู่ และบอกให้เขาช่วยเก็บผ้าให้ เขาบอกว่า ขอขึ้นไปข้างบนก่อน แด๋วมาเก็บ ดิฉันก็ไม่ว่าอะไร จนดิฉันทำงานเสร็จ เขาก็ยังไม่ลงมา เรียก จึงลงมา ที่ช้าเพราะ มัวแต่เปิดการ์ตูนไว้รอไปดู(เตรียมไว้) เก็บผ้าเสร็จก็มานั่งดูการ์ตูน น้ำไม่อาบ จริง ๆ แล้วดูการ์ตูน เคยคุยกันแล้วว่า วันธรรมดา ไม่ให้ดู จะดูได้เฉพาะวันเสาร์ แต่จะดูได้ก็ต่อเมื่อทำการบ้านเสร็จแล้ว แล้วซ้อมร้องเพลงแล้ว ตอนนั้นเขาก็รับปาก เพราะคาดโทษไปแล้ว ดิฉันก็ทวงสัญญา เขาก็บอกว่า การบ้านไม่มี(จริง ๆ แล้วมี) ขอดูถึง 18.30 น. แล้วจะไปอาบนำ ดิฉันก็บอกว่า อาบน้ำเสร็จให้ซ้อมร้องเพลง และซ้อมเต้นก่อน จะได้ผ่านออดิชั่น เขาก็กระฟัดกระเฟียด เดินลงเท้าไปอาบน้ำ อาบน้ำเสร็จขึ้นมา เห็นลากกระเป๋ามา ดิฉันก็ถามว่าทำอะไร เขาก็บอกว่าจะทำการบ้าน ดิฉันก็ถามว่า ไหนว่าการบ้านไม่มี เขาก็สะบัดหน้าใส่ ดิฉันเลยบอกให้ซ่อมร้องเพลง เขาบอกว่า เขาไม่อยากซ้อม เพราะเวลาไปทำมันสับสน แล้วเถียงข้างๆ คูๆ ดิฉันก็สอนว่า มันต้องซ้อม เราจะได้แม่นดนตรี ทุกอาชีพเขาก็ต้องซ้อม ไม่ว่าจะเป็นนักกีฬา หรืออะไร ไม่มีใครทำได้ ทำเป็นตั้งแต่เกิด มันต้องซ้อม เวลาไปแข่ง เราก็จะทำให้ดี ตามที่เราได้ซ้อม ถ้าไม่ซ้อมเราจะรู้เหรอว่า มันผิดตรงไหน เขาก็เถียงทุกคำ ที่ดิฉันพูด เถียงแบบข้างๆ คูๆ ดิฉันโมโหมาก เขาไม่รับฟังอะไรเลย แถมมาย้อนถาม เมื่อดิฉันพยายามอธิบายว่า ขนาดดิฉันไปขายของให้ลูกค้า ก็ยังต้องซ้อมพูดก่อน เขียนสคริปก่อนว่าจะพูดอย่างไร จะให้เขาซื้อของเรา เขากลับถามหาหลักฐาน ที่บ้านมี 3 ห้องนอน ดิฉันกับเขานอนห้องใหญ่ จะโซนทำการบ้านและซ้อมร้องเพลงในห้องนี้ ส่วนอีกห้อง เก็บเสื้อผ้า ไม่ติดแอร์ และอีกห้องเป็นห้องเปล่า ไม่ติดแอร์ ดิฉันจึงให้เขาไปอยู่ในห้องเสื้อผ้า เขาคงจะรู้ว่าดิฉันโกรธเขามาก และเขาก็ไม่สำนึก ผ่านไปครึ่ง ชม. ดิฉันก็เรียกมาสอนใหม่ เขาก็เถียงอีก ดิฉันจึงให้เขาไปนอนข้างนอก เขาก็ไป ดิฉันก็ไม่พูดกับเขา บอกเขาว่า ถ้าสอนแล้วไม่ฟัง ไม่เชื่อฟัง ดิฉันจะไม่พูดอีก ไม่ต้องมาพูดกัน และไม่ต้องมาเรียกดิฉันว่าแม่อีก ดิฉันสอนเปรียบเทียบ กระทั้งเรื่องสุนัข ของเขา ที่ชอบมาก และอยากได้ ซื้อไว้ก้ไม่ดูแล ทิ้งให้ตายายเลี้ยงที่บ้าน ตจว. ดิฉันบอกว่า หมา 2 ตัว มันรักหนู มันรู้ว่าหนูเป็นเจ้าของมัน หนูเรียกมันมาหา มันก็มา สั่งให้มันไป หรือมันทำอะไร มันก็ทำ แล้วหนูล่ะ หนูเป็นคน มีแม่คอยสั่งสอน หนูฉลาด แล้วทำไมหนูถึงไม่ฟัง ไม่เชื่อฟัง เขาก็เงียบ ดิฉันไล่ให้ไปนอนข้างนอก เขาก็หาผ้าไปปูนอน หาพัดลมไปเปิด(เขาเป็นคนขี้กลัวมาก ๆ ไม่กล้าไปห้องน้ำคนเดียวด้วย) ดิฉันโกรธจึงไม่สนใจ และบอกให้เขาล็อคประตูห้องนอน ให้เรียบร้อย ดึก ๆ ลองไปเปิดห้องดู ปรากฎว่าเปิดได้ อ้อ..ประตูเสีย กลับมานอนก็นอนไม่หลับ เพราะเป็นห่วงเขา กลัวเขานอนดิ้นถีบพัดลม ไฟไหม้อีก ตอนเช้าตื่นมา เขาเสียงแหบมาก คงจะเป็นเพราะนอนตากพัดลม(ตั้งแต่เกิดนอนแอร์ตลอด) ดิฉันก็ไม่พูดอะไร เพราะยังโกรธอยู่ หน้าก็ไม่อยากมอง เขาก็คงจะรู้ตัว เขาไม่พูดอะไร เขาถามว่า จะให้เขานอนห้องนั้นตลอดไปเลยไหม วันนี้เขาจะได้ขนของเขาไป ดิฉันเลยบอกว่า จะซ่อมประตูให้ก่อน เพราะอันตราย ดิฉันไม่รู้จะแก้ปัญหาอย่างไร เมื่อเช้าขับรถส่งเขาไป ร.ร. ตอนแรก กะจะให้เดินไปเอง ระยะทาง ประมาณ 1 กม แต่ติดตรงต้องผ่านแค้มป์คนงานก่อสร้าง เลยขับไปส่ง ชี้ให้เขาดูพวกคนงาน สอนเขาว่า คนพวกนี้ ตอนเป็นเด็ก คงจะไม่ฟังพ่อแม่ คงจะขี้เกียจเรียนหนังสือ ชีวิตก็ต้องลำบาก ก็ถามเขาว่า เขาเป็นแบบนี้ได้ไหม อยู่แบบนี้ได้ไหม เขาก็ฟังแบบเงียบ ไม่เถียงอีก ตอนเช้าสอนอะไรเขาไม่เถียงเลยค่ะ แต่ไม่รู้ว่า จะทำได้นานแค่ไหน ดิฉันจะทำแบบนี้ไปเรื่อย ๆ ดีไหม เขาคงจะชอบแม่โหด ๆ หรือเปล่า ไม่ตามใจ ไม่สนใจ ไม่ว่าจะเรื่องอะไร เพราะที่ผ่านมาดิฉันประเคนให้เขาตลอด(ยอมรับจริง ๆ ว่าผิดเอง) เขาเป็นคนหน้าตาดีค่ะ หน้าตาเหมือนคุณพ่อเขา สามารถเข้าประกวดนางงามได้เลย เพราะสูง แต่ติดชอบกินมาก ๆ สูง 165 หนัก 55 ถือว่าตัวใหญ่มาก เวลาใส่เสื้อผ้ามันไม่สวย เวลาใส่ไม่สวย ก็พยายามอยากสวย แต่พอกินก็ลืม ขี้เกียจออกกำลังกาย หลอกให้ซื้อเครื่องออกกำลังกายมาให้ตั้งหลายชุด แล้วมาเถียงว่า เขาไม่อ้วน เขาแค่อวบ ดิฉันปริ๊นเรื่องโทษของความอ้วนมาให้อ่าน ก็เถียงอีก เหนื่อยค่ะ เหนื่อยจริง ๆ ขอคำปรึกษาด้วยนะคะ ขอบคุณค่ะ จากคุณ : อุ่นรัก ณ ปลายฟ้า เขียนเมื่อ : 24 ส.ค. 55 10:55:29

ความคิดเห็นที่ 23 ให้กำลังใจนะคะคุณแม่ ตอนนี้น้องยังเด็ก การรับผิดชอบอะไรเลยน้อย ยังมีเวลาแก้ไขก่อนที่น้องจะเข้าสู่วัยรุ่น ซึ่งช่วงนั้นจะมีเพื่อน มีสังคมของเขาเอง ถ้าไม่แก้ตั้งแต่วันนี้ เกรงว่าข้างหน้าจะยิ่งหนัก ค่อยๆปรับดูนะคะ จากคุณ : มะปรางข้างรั้ว เขียนเมื่อ : 24 ส.ค. 55 10:59:25

ความคิดเห็นที่ 24 คห.19 ขอบคุณที่บอกเรื่องการประกวดนะคะ เขาอาจจะคิดแบบคุณก็ได้ ดิฉันคิดแค่ว่า การประกวดมันเป็นการทดสอบสิ่งที่เราเรียนมาหน่ะค่ะ เขาคงไม่อยากประกวด หรือชอบ ชิว ๆ ไม่ชอบแข่งขัน เขาไม่ได้บอกตรง ๆ ค่ะ แต่เขาบอกว่า เขาจะประกวดเดอะสตาร์แน่นอน ดิฉันก็บอกว่า เหลืออีก 4 ปี ลดน้ำหนักได้แล้ว หุ่นจะได้ดี ๆ หน้าตาก็สวยอยู่แล้ว จะได้ทำได้ดีกว่าคนอื่น เพราะเรามีหน้าตาเป็นใบเบิกทาง เขาก็เถียงว่า โดมเดอะสตาร์ก็อ้วน แจ๊คแฟนฉันก็อ้วน เขาจะไปแบบอ้วน ๆ นี่แหล่ะ และเถียงว่าตัวเองไม่อ้วน ไม่ได้เป็นโรคอะไร มึนค่ะ จากคุณ : อุ่นรัก ณ ปลายฟ้า เขียนเมื่อ : 24 ส.ค. 55 11:07:31

ความคิดเห็นที่ 25 อ่านที่คุณ จขกท เล่ามาในความคิดเห็นที่ 22 แล้ว อยากจะบอกว่า อ่านแล้วดิฉันถึงกับถอนหายใจ โดยเฉพาะกับประโยคที่ว่า... เขาก็ฟังแบบเงียบ ไม่เถียงอีก ตอนเช้าสอนอะไรเขาไม่เถียงเลยค่ะ แต่ไม่รู้ว่า จะทำได้นานแค่ไหน ..... อยากบอกกับ จขกท ว่า ในความคิดของดิฉัน นั้นไม่ดีเลย เพราะเราไม่รู้ว่าลูกคิดอะไรแค่ไหน ดิฉันแปลกใจว่า ทำไมคุณถึงชอบที่ลูกไม่พูด เราอาจจะมีแนวทางการเลี้ยงลูกไม่เหมือนกัน ดิฉันชอบให้ลูกพูดในสิ่งที่เขาคิด ดิฉันไม่เคยคิดว่าลูกเถียง หรือเถียงข้าง ๆ คู ๆ ดิฉันจะเปิดโอกาสให้ลูกได้พูด แล้วดิฉันก็ค่อย ๆ อธิบายกับเขา หลายครั้งค่ะที่ลูกบอกกับดิฉันว่า แม่อย่าจริงจังนักซิ เรื่องนี้แค่ขำ ๆ นะแม่ เอ้าขำก็ขำ หลังจากขำแล้วก็แอบสอนซะหน่อย อ่านแล้วรู้สึกว่า หลายเรื่องคุณกับลูกคิดต่างกัน และขอพูดตรง ๆ นะคะว่า แล้วคุณแม่เลือกที่จะใช้ สิทธิในความเป็นแม่บังคับลูก คุณใช้ความกลัว ในการบังคับให้ลูกทำตามที่คุณต้องการ ซึ่งดิฉันไม่ทราบว่าเป็นวิธีที่จะได้ผลไหม เพราะดิฉันไม่ทราบรายละเอียดในการเลี้ยงดูของคุณมากนัก อ่านแล้วไม่รู้ว่า ลูกมีปัญหา หรือเปล่า แต่อ่านแล้ว ทำไมไม่รู้สึกถึง ความสุขที่มีระหว่างแม่กับลูกก็ไม่ทราบ จากคุณ : ทะเลสวย น้ำใส เขียนเมื่อ : 24 ส.ค. 55 11:20:39

ความคิดเห็นที่ 26 ตัดหางปล่อยวัด ทำใจ จากคุณ : katoondee เขียนเมื่อ : 24 ส.ค. 55 11:22:11

ความคิดเห็นที่ 27      อืม ดูแล้วลูกจะติดคุณมากนะครับ แต่เหมือนบางเรื่องคุณก็บังคับเด็กมากเกินไป เรื่องการซ้อมร้องเพลง ซ้อมเต้น ดูแล้วลูกไม่อยากซ้อม ลองถามลูกตรงๆดีไหมครับ ว่าไม่อยากเรียนแล้วหรือเปล่า บังคับไปก็จะเกิดการต่อต้านแบบนี้ เด็กอาจจะไม่ อยากเรียนแล้วก็ได้ แค่อยากเอาไปอวดเพื่อนว่าไปเรียน ถ้าอยากเรียนก็ค่อยบอก เงื่อนไขว่า ควรจะต้องอะไรบ้าง แบบอย่าเข้มงวดเกินไปนะครับ      เรื่องการดูการ์ตูน ที่ยกเว้นให้ดูได้หลังทำการบ้าน คราวนี้โกหกว่าไม่มีแล้วก็ดู การ์ตูน แล้วยังงัยต่อครับ ไม่มีอะไรปล่อยเลยตามเลย ต่อไปคงคิดว่าโกหกไป ก็ได้ดูแล้ว แม่ก็ไม่มีได้ลงโทษห้ามดูกี่วันๆ อะไรก็ว่าไปเริ่มจากน้อยไปมาก ครั้งแรก 1 วัน ครั้งที่ 2 กี่วันก็ว่าไป      เรื่องให้ลูกไปนอนข้างนอกแบบนั้นก็แรงไปนะครับ ใช้การพูดจาดีๆใจเย็นๆ เถียงกันไป ไม่มีประโยชณ์หรอกครับ ค่อยๆพูดดีกว่าครับ ตอนเช้าลูกประชดนะครับ ที่ถามว่าจะให้นอนต่อไปไหม น่าจะบอกไปว่าคุณก็ไม่ได้อยากให้ไปนอนแบบนั้นเป็นห่วง อยากให้ลูกปรับตัวเรื่องนั้นเรื่องนี้ก็ว่ากันไปครับ      เรื่องน้ำหนัก อย่าไปบังคับหรือว่าลูกตรงๆครับ ค่อยให้ดูอะไรที่ดูดี แล้วถามเค้า ว่าอยากเป็นแบบนี้ไหม ชวนไปทำกิจกรรมออกกำลังกายร่วมกัน อ้างให้ไปเป็นเพื่อนแม่ก็ได้ ไม่ได้เค้ารู้สึกว่าบังคับเค้าทำนะครับ จากคุณ : เจ้าชายเจ้าสำราญ เขียนเมื่อ : 24 ส.ค. 55 11:24:43

ความคิดเห็นที่ 28 โอ้โห อ่านที่คุณสอนลูกตอนเช้าแล้วเราของขึ้นค่ะ ขอโทษด้วยนะคะ คือทำไมต้องสอนเขาว่า คนพวกนี้ ตอนเป็นเด็ก คงจะไม่ฟังพ่อแม่ คงจะขี้เกียจเรียนหนังสือ ชีวิตก็ต้องลำบาก ก็ถามเขาว่า เขาเป็นแบบนี้ได้ไหม อยู่แบบนี้ได้ไหม พูดตรงๆอ่านแล้วเรารู้สึกว่าคุณดูถูกคนอื่นจังค่ะ คนงานก่อสร้างที่เค้าเป็นคนดีก็มีมากนะคะ บางครั้งโอกาสในชีวิตคนเรามันไม่เท่ากัน คนจนน่ะบางทีเค้าไม่มีเลยจริงๆก็มี เค้าอาจจะเรียนดีสอบได้คะแนนดีแต่ไม่มีเงินเรียนก็ต้องหารับจ้างอะไรกันไป สอนลูกเอาลูกไปเปรียบกับหมา เด็กเค้าจะรุ้สึกดีหรอคะ คุณบอกว่าลูกเป็นเจ้าของหมาหมามันรู้มันเลยเชื่อฟัง แต่ทำไมลูกไม่ฟังคุณพูด ลูกไม่ใช่สัตว์เลี้ยงและคุณไม่ใช่เจ้าของไงคะ  ลูกจะเชื่อฟังคุณเพราะความรักความศรัทธา เด็กเข้าสู่วัยรุ่นเค้ามีความคิดอ่านของตัวเองและพร้อมจะสู้จะเถียงเพื่อความคิดของเค้า เราว่าทัศนะคติที่เรารู้ได้จากการที่คุณสอนลูกคือ คุณมองว่าลูกเป็นของคุณคุณให้เค้าได้ทุกอย่างนั่นหมายถึงลูกจะต้องเชื่อฟังทำตามคุณทุกอย่าง ลูกเข้าวัยรุ่นเค้ากำลังร้อน คุณต้องเย็นถ้าคุณสาดน้ำมันใส่ไฟลงไปอีกมันก็ยิ่งแย่ เราบอกได้เลยว่าลูกคุณจะไม่บ่นสักคำถ้าต้องไปนอนห้องที่ไม่มีแอร์ เพราะตอนนี้เค้าต้องการพื้นที่ส่วนตัว แล้วยิ่งคุณบ่น เค้ายิ่งอยากหนี พยายามหาวิธีอื่นดูนะคะ ตอนเราเด็กเราเคยโดนพ่อแม่บ่นประมาณเนี้ย พอเข้ามหาลัยเราย้ายไปเรียนให้ไกลที่สุดเลยค่ะ จากคุณ : แม่น้องฟ้าใส (มามี๊ตัวกลม) เขียนเมื่อ : 24 ส.ค. 55 11:26:26

ความคิดเห็นที่ 29 ลองสังเกตว่าเค้ามีเพื่อนสนิทที่เค้าไว้ใจที่จะระบายความรู้สึกให้กันฟังไหม แล้วลองตะล่อมๆถาม เอาข้อมูลมาปรับปรุง ฟังเหมือนละครน้ำเน่า แต่ได้ผลนะ จากคุณ : แม่น้องนลิน เขียนเมื่อ : 24 ส.ค. 55 11:44:06

ความคิดเห็นที่ 30 เด็กยังเด็ก ยังอยากดูการ์ตูน นี่ถือว่าดีนะ ลูกคุณอีกแป่บเดียวก็โตเป็นสาว คราวนี้ไม่อยากดูการ์ตูนละ รอดู mv เกาหลี  คอยโทรศัพท์กับผู้ชายดึกๆดื่นๆ จะยิ่งปวดหัว แสดงว่าลูกคุณยังมีนิสัียเด็ก เพราะวัยยังเด็ก แต่รูปร่างโตแล้ว แต่ยังเด็ก อย่าไปบังคับเด็กเต้น ร้องเพลง ออดิชั่น อะไรมากมาย เด็กก็คือเด็ก ให้เด็กอยู่ในวัยเด็กตามประสาเด็กดีสุด เร่งวุ้น เร่งสี เร่งโต พอเด็กโตขึ้น มันไม่มีวันกลับมาเป็นเด็กอีก จากคุณ : itssmallworld เขียนเมื่อ : 24 ส.ค. 55 11:44:26

ความคิดเห็นที่ 31 คุณแม่คะ เรียนตามตรงนะคะ คุณแม่เครียดมากไปไหมคะ ตรงอื่นเราไม่รู้นะคะแต่ติดใจตรงคุณแม่ว่าลูกสาวอ้วน เอ่อ สูง 165 หนัก55 ไม่อ้วนนะคะคุณแม่ สมส่วนมากๆ มาตรฐานคนไทย ส่วนสูง-110 ได้นน น้องพอดี ถ้ามาตรฐานอเมริกา หุ่นนี้เข้าข่ายผอมเลย ห่างไกลจากคำว่าอ้วน เรียกว่าอวบยังยากเลย แล้วเด็กอายุสิบเอ็ด กำลังกินกำลังโต อย่าบังคับให้เขาผอมเลย น้องพูดถูกค่ะ เค้าไม่อ้วนเลย ดิฉันว่าลูกคุณแม่ไม่ได้เลวร้ายนะคะ ก็เถียงบ้าง เกี่ยงบ้าง โอ้เอ้บ้างประสาเด็กเข้าวัยรุ่น ดิฉันว่าคุณแม่ทุ่มมาก คาดหวังมากเกินไปค่ะ เปลี่ยนจากคาดหวังให้ลูกเก่ง เป็นการทำให้ลูกมีความสุข เป็นคนที่มีคุณภาพจะดีกว่าไหมคะ คล้ายๆความเห็นข้างบน ให้ลูกไปเรียนร้องเพลงเพื่อแข่งขัน ก็เปลี่ยนเป็นร้องเพลงเพื่อสนุก จรรโลงจิตใจ ส่วนคุณแม่ก็เอาเวลามาหาความสุขใส่ตัว ดูแลเอาใจใส่ตัวเองบาง จะได้ไม่ต้องคิดว่าทุ่มเทให้ลูกหมด ทำให้ต้องคาดหวังว่าลูกจะเพอเฟค ขออภัยนะคะถ้าความเห็นไม่ถูกใจ ปล ดิฉันหน้าตาไม่ค่อยจะดี อ้วนด้วย เตี้ยด้วย แต่แม่ดิฉันไม่เคยว่าลูกเลยค่ะ แม่ บอกว่าลูกสวยตามแบบฉบับลูก ดิฉันไม่มีปมด้อย ไม่เคยอยากไปตัดหน้า เสริมดั้ง ทำผอม วิ่งตามแฟชั่นใดใด มั่นใจมาก ฉันสวยในแบบของฉัน ดิฉันว่าความมั่นใจทำให้ดิฉันมีความสุขมากกว่าสาวๆสวยๆหลายคน จากคุณ : โตช้าแก่เร็ว เขียนเมื่อ : 24 ส.ค. 55 11:49:48

ความคิดเห็นที่ 32 เพิ่งอายุ 11 ปีเอง ลองคุยกันดีๆ ดูก่อนค่ะ จากคุณ : เด็กหญิงรองเท้าแก้ว เขียนเมื่อ : 24 ส.ค. 55 11:54:29

ความคิดเห็นที่ 33 เราว่าเจ้าของกระทู้หลงประเด็นตัวเองอะคะ เราว่าประเด็นไม่ได้อยู่ที่น้องเถียงนะคะ แต่ประเด็นคือ น้องถูกตามใจจนเคยตัว อยากได้อะไรได้หมด ของที่ได้มาง่ายๆ เค้าก็เบื่อได้ง่ายๆ ไม่เคยเห็นค่า อยากเรียนไรก็ได้เรียน อยากทำไรก็ได้ทำ โดยที่น้องแทบจะไม่ต้องลงแรงอะไรเลย การศึกษาพื้นฐานได้มาง่ายๆ ก็ดีคะ แต่การเรียนเพิ่ม พวกศิลปะ ดนตรี ร้องเพลง เราว่ามันต้องมีเงื่อนไขกันบ้าง ยิ่งถ้าน้องให้จ่ายค่าเรียนแล้วไม่ไปเรียน เราว่า ครั้งต่อไปมันควรจะยากขึ้นหรือเปล่าคำ สำหรับการอนุมัติโครงการของน้อง แต่คุณแม่ทำให้เรื่องทุกอย่างมันง่ายสำหรับน้องอะคะ แค่เอ่ยปาก ทุกอย่างกองอยู่ตรงหน้าเลย เลี้ยงลูกมันควรจะมีเงื่อนไขกันบ้างนะคะ ตกลงกันให้ดีก่อนที่จะทำอะไรให้เค้า ถ้าทำได้ ได้อะไร ถ้าทำไม่ได้ มันก็ต้องมีบทลงโทษ บ้านเมืองยังต้องมีกฏหมายเลยนะคะ บ้านก็ต้องมีกฏบ้าน และคนที่อยู่ก็ต้องเคารพกฏ กติกา และมารยาทด้วยคะ รีบๆ ปรับน้องนะคะ ถ้าปล่อยไว้ ต่อไปจะเข้ากับสังคมลำบาก จากคุณ : Sprite_12 เขียนเมื่อ : 24 ส.ค. 55 11:54:30

ความคิดเห็นที่ 34 เราอ่านแล้ว...เห็นใจน้องค่ะ...เด็กยังไหงก็คือเด็กค่ะ จะให้เค้าเหมือนผู้ใหญ่แบบเรา คงเอ็นไปได้ยาก...   การทีเค้าแสดงความเห็นออกมา..ไม่ใช่ว่าเค่าเถียงนะคะ เค้าเพียงต้องการแสดงความคิดเห็นใน่ส่วนของเค้าเท่านั้น...(ความเห็นบางครั้งอาจไม่ถูกใจเรา..เพราะมันมาจากการเรียนรู้และประสบการณ์ยังไม่มากของเค้า...)คนเป็นแม่ต้องรับฟังค่ะ พยายามคุย โดยใช่คำถาม อะไร, เพราะอะไร กระตุ้นให้เค้าได้แสดงความเห็น จนไปสู่บทสรุปของเรื่องมากกว่า ฟังความเห็นแล้วอารมณ์เสีย ไม่อยากคุยด้วย เพราะความเห็นไม่ถูกหู ส่วนการทำโทษ...ไม่ควรทำโทษบนพื้นฐานของการทำร้ายความรา้ส็ก เพราะจะส่งผลต่อสภาพจิตใจและพฤติกรรมของน้องในระยะยาว และน้องเรียนนานาชาติ...ความเป็นตัวตนสูงกว่าเด็กอื่นอยู่แล้วค่ะ..ดังนั้น ในบางเรื่องแม่ต้องรับฟัง และคอยดูเค้าอยู่ห่าง เมื่อไหร่ที่เค้าต้องการเรา..เชื่อว่าเค้าจะบอกเราแน่นอนค่ะ และเมื่อบอกเราแล้วทไม่ว่าเค้าจะผิดยังไหง ก็ไม่ควรดุ ด่าเค้า มันทำให้เค้าขาดความเชื่อมั่น ทั้งตัวเองและแม่ จากนั้นเค้าจะไม่บอกอะไรเราอีกค่ะ จากคุณ : เขียนบน iPhone (Binnies) เขียนเมื่อ : 24 ส.ค. 55 11:59:37

ความคิดเห็นที่ 35 ขอนอกเรื่องค่ะ เป็นเด็กสมัยนี้เหนื่อยจังค่ะ นอกจากต้องเรียนพิเศษพวกวิชาการแล้ว ยังจะเรียนเต้น เรียนร้องเพลง อีก เฮ้อ เหนื่อยแทน คิดถึงสมัยเราตอนเด็ก ๆ อ่ะ เรียนจันทร์-ศุกร์ เสาร์อาทิตย์ ดูการ์ตูนเสร็จ สาย ๆ ก็ออกไปวิ่งเล่นกับเพื่อนข้าง ๆ บ้านต่อ จากคุณ : -Mommamko- เขียนเมื่อ : 24 ส.ค. 55 12:02:39

ความคิดเห็นที่ 36 สูง 165 หนัก 55 นี้ไม่ได้อ้วนเลย นะคะคุณเเม่ ฟังจากที่คุณเเม่เล่ามาเนี้ย ดูเหมือนกดดันน้องจังเลยคะ เอาเรื่อความอ้วนก่อนเลย เราคนหนึ่งก็เป็นคนอ้วน พ่อเเม่ก็พูดใครก็พูดเราก็เครียดนะคะ ไม่ใช่ไม่อยากผอม ส่วนเรื่องลูกคุณเเม่เขาก็คงเครียดเหมือนกันที่คุณเเม่อยากจะให้เขาผอมว่าเขาอ้วนอยู่ตลอด เด็กวัยยนี้ปล่อยเขาเถอะคะ เพิ่งอายุเเค่ 11 เอง วัยกำลังกิน ขอเเค่ให้เขาเป็นคนดี มีร่างกายเเข็งเเรงก็พอ อีกอย่างเด็กวัยยนี้ยิ่งคุณเเม่ห้ามเหมือนยิ่งยุคะ ลองค่อยๆ พูดกับลูกดีว่ามั้ยคะ เรื่องการประกวดการซ้อมการเเข่งขัน การตั้งความหวังอะไรต่างหยุดก่อน ถ้าเขาไม่ซ้อมก็ไม่ซ้อมถึงเวลาถ้าไม่ได้เขาก็จะรู้เองว่าที่เขาไม่ได้เพราะเขาไม่ซ้อม และที่เขาไม่ซ้อมเขาก็อาจจะคิดว่าเขาพร้อมอยู่เเล้ว คุณเเม่อย่าเอาบรรทัดฐานของตัวเองมาเป็นบรรทัดฐานของลูกนะคะ เราก็เคยเป็นตอนหัดขับรถใหม่ๆ พ่อเราบอกว่าทำไมไม่ซ้อมบ่อยๆ จะได้เป็นจะได้คล่อง บ่นอยู่ทุกวัน แต่พ่อไม่เห็นนี้คะว่าเรานะไปหัดขับอยู่บ่อย หาความรู้เรื่องการสอบใบขับขี่อยู่ตลอด พอพ่อบ่นเราก็ประชดเลย บอกว่าไม่ซ้อมหรอก ไม่ได้ก็ไม่ได้ ก็ไม่ขับ เบื่อ แต่เราก็ไม่ได้ทำตามอย่างที่เราพูดประชดพ่อนะคะ แต่กับเเม่เราเขาจะไม่บ่นไม่บังคับคะ แต่จะเเค่บอกให้รู้ มีอะไรเราเลยเล่าให้แม่ฟังเป็นส่วนใหญ่อะคะ ลองค่อยๆ ปรับการเลี้ยงเขาดูนะคะ เอาใจช่วยคะ จากคุณ : ปอ (PorParn) เขียนเมื่อ : 24 ส.ค. 55 12:16:16

ความคิดเห็นที่ 37 ขออกตวามเห็นเฉพาะบางประเด็นนะคะ อย่างแรกอยากบอกว่าไม่ว่าคุณจะโกรธหรือรู้สึกอย่างไรก็ไม่ควรพูดคำว่า"ไม่ต้องมาเรียกดิฉันว่าแม่อีก"โดยเด็ดขาด แล้วการสอนโดยการเปรียบเทียบกับคนที่ลำบากกว่าในแนวนั้นส่วนตัวไม่คิดว่าเป็นการสอนที่ถูกต้องสักเท่าไหร่ เท่าที่อ่านจากที่คุณเล่ามาเจนรู้สึกได้เลยว่าคุณเป็นแม่ที่รักและทุ่มเทให้ลูกมากแต่ในขณะเดียวกันคุณก็คาดหวังและบังคับว่าลูกจะต้องคิดเหมือนคุณ ชอบเหมือนคุณ และต้องให้ความสำคัญกับทุกอย่างที่คุณให้ความสำคัญ ให้อิสระในการตัดสินใจกับลูกมากกว่านี้ รับฟังความคิดเห็นลูกมาากว่านี้ ขยายกรอบในการดูแลลูกให้กว้างมากกว่านี้ ใช้อารมณ์เวลาพูดคุยกับลูกให้น้อยลงมากกว่านี้ ดีกว่าไหมคะ จากคุณ : JanE & IK เขียนเมื่อ : 24 ส.ค. 55 12:19:11

ความคิดเห็นที่ 38 กอดค่ะ คุณกอดเขาครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่ จากคุณ : dd (Dd_NONG) เขียนเมื่อ : 24 ส.ค. 55 12:29:35

ความคิดเห็นที่ 39 คห.28 ดิฉันคิดว่าคุณเข้าใจผิดเรื่องคนงานก่อสร้างแล้วล่ะคะ ดิฉันหมายถึง ชีวิตความเป็นอยู่ ไม่เกี่ยวกับคนดีหรือเลวนะคะ และไม่ได้ดูถูกใครๆด้วย และขอบคุณทุกๆท่านนะคะที่แนะนำ ดิฉันจะลองคุยกับลูกใหม่ แต่ตอนนี้ก็ยังโกรธอยู่ คงไม่คุยวันนี้ อารมณ์ดีๆแล้วค่อยคุย จากคุณ : อุ่นรัก ณ ปลายฟ้า (อุ่นรัก ณ ปลายฟ้า) เขียนเมื่อ : 24 ส.ค. 55 12:30:29

ความคิดเห็นที่ 40 อ่านดูแล้ว คุณแม่ก็ค่อนข้างเยอะ ออกแนวกดดัน  บังคับ จากคุณ : Konzaza555 เขียนเมื่อ : 24 ส.ค. 55 12:31:59

ความคิดเห็นที่ 41 ขอถามนิ๊ดนะคะ ถ้าเขาไม่อยากทานข้าวเช้า ดิฉันจะปล่อยได้ไหม จะมีผลต่อการโตของเขาหรือเปล่า เรื่องอ้วนดิฉันผิดเองแหล่ะ ชอบให้เขากินทุกมื้อ เพราะกลัวเขาไม่โต ตอนเกิดเขาหนักแค่ 2.4 เองค่ะ ก็เลยชอบสรรหาของอร่อยๆมาให้เขา จากคุณ : อุ่นรัก ณ ปลายฟ้า (อุ่นรัก ณ ปลายฟ้า) เขียนเมื่อ : 24 ส.ค. 55 12:55:57

ความคิดเห็นที่ 42 อ่านเรื่องจขกท.แล้ว สิ่งหนึ่งที่เราคิดคือ.. คุณแม่กำลังยัดเยียดอะไรหลาย ๆ อย่างให้ลูกเหมือนกับว่า ถ้าลูกเรียนอะไร ก็จะต้องทำให้ดี ต้องเข้าประกวด ต้องออดิชั่น ซึ่งแม่ ๆ หลาย ๆ คนก็เป็นแบบนี้ เหมือนเราเห็นแววอะไรซักอย่างในตัวลูก แล้วเราก็พยายามดันกันเข้าไป เรียกว่าทุ่มเทให้ลูกสุดตัวนั่นแหละ บางครั้งพ่อแม่ก็พยายามเข้าข้างตัวเอง ด้วยการบอกลูก ๆ ว่า ที่ทำเนี่ยะ หวังดีนะ ทำเพราะรักลูกนะ บลา ๆๆ ตอนลูกยังเล็ก เราอาจบอกให้ลูกทำโน่น เรียนนี่ แล้วเขาไม่โต้ตอบ เราก็คิดว่าเขาว่านอนสอนง่าย น่ารัก แต่พอโตขึ้น เด็กเริ่มมีปฏิกิริยาโต้ตอบในสิ่งที่ผู้ใหญ่ยัดเยียดให้ โดยที่เขารู้แล้วว่า สิ่งนี้ไม่ใช่ทางของเขา เขาจึงแสดงออกอย่างไงก็ได้ ให้แม่รู้ว่า"เขาไม่ชอบ" แต่สิ่งที่เขาพยายามบอกเรานั้น เรากลับคิดว่าเขาดื้อ เขาไม่มีเหตุผล ไม่เชื่อฟังเราเหมือนตอนเป็นเด็กเล็ก ๆ ที่สำคัญเราคิดว่าเขาไม่น่ารักเหมือนเดิม มันก็แหงอยู่แล้ว เด็กโตแล้ว รู้จักคิด กล้าแสดงความคิดเห็น เราก็มองว่าเขาเถียงเรา จริง ๆ แล้วเด็กอยากบอกถึงเหตุผลน่ะค่ะ แต่วิธีนำเสนอของเขา อาจรุนแรง ก็เลยทำให้คุณแม่ไม่พอใจเขา ว่าเขาดื้อ แต่ดิฉันขอร้องนะคะ อย่าเมินเฉยกับลูก อย่าให้ทั้งบ้านเงียบเหงา ต่างคนต่างอยู่ ต่างคนต่างคิด อย่าประชดลูกด้วยการไม่พูดจากับเขา เพราะเรื่องนี้เราก็เคยเจอ ตอนเราวัยรุ่น เรามีเรื่องทะเลาะกับแม่เราบ่อย ๆ ทุกครั้งแม่เราจะประชดด้วยการไม่พูดกับเรา เราก็ไม่ง้อค่ะ ตื่นเช้าไปเรียน ตกเย็นเข้าบ้าน กินข้าว แล้วขึ้นห้องนอน ทำการบ้าน ฟังวิทยุแล้วนอน เป็นอย่างงี้อยู่นาน ถามว่าเราเดือดร้อนมั้ย ไม่หรอกค่ะ ไม่เลย เราคิดว่า คนที่เดือดร้อนน่าจะเป็นแม่เรามากกว่า หลังจากเรามีลูก เราบอกตัวเองเสมอว่า เราจะเป็นผู้ฟังมากกว่าผู้พูด สิ่งไหนที่ลูกพูด ถ้ามันไม่ถูกต้อง เราจะค่อย ๆ พูดอธิบายให้เหตุผลอย่างใจเย็น อย่าให้ความรักความหวังดีของพ่อแม่ ทำร้ายลูกเลยค่ะ จากคุณ : เด็กหญิงเอาแต่ใจ (เด็ดชายวุ่นวายเด็กหญิงเอาแต่ใจ) เขียนเมื่อ : 24 ส.ค. 55 13:03:17

ความคิดเห็นที่ 43 หัวข้อกระทู้แรงเกินไปไหมคะ คุณเกลียดลูกตัวเองเลยเหรอค่ะ ฝากไว้ประโยคเดียว "คุณเลี้ยงมาอย่างไร ลูกก็เป็นอย่างนั้นแหละค่ะ" จากคุณ : ai_chun เขียนเมื่อ : 24 ส.ค. 55 13:15:20

ความคิดเห็นที่ 44 หลายท่านตอบได้ตรงใจเรามากๆ เลย เราเอาประเด็นที่ยังไม่เห็นใครตอบ (หรืออาจจะอ่านข้ามเอง)ละกัน 1. เราตกใจ  กับความรู้สึกเกลียดลูก ของคุณนะ เราว่าเข้าขั้นอันตรายแล้วนะนั่น 2. การให้ลูกตัดสินใจทุกสิ่งเองตั้งแต่ยังเด็กๆ อาจจะไม่เหมาะ หากเรื่องนั้นๆ ต้องอาศัยวุฒิภาวะ หรือต้องมองอนาคตด้วย อย่างเช่นเรื่องเลือก ร.ร. เราคิดว่าพ่อแม่น่าจะเป็นฝ่ายเลือกมากกว่า เห็นเหมือนหลายๆ ท่านที่ว่าคุณผลักดันลูกมากเกินไป เค้าไม่อยากเต้น ไม่อยากร้องคุณก็ไปบังคับเค้าให้ทำเดี๋ยวนั้น แทนที่จะรอให้เค้าคลายอารมณืเสียก่อน คุณคาดหวังมากไป และสอนลูกได้ไม่ดีเท่าไหร่ เช่น เรื่องแคมป์ก่อสร้าง เรื่องสุนัข ไม่ให้เรียกแม่ และเรื่องบังคับให้นอนข้างนอก อยากแนะนำให้ผ่อนปรนมากกว่านี้ ตีกรอบได้ แต่อย่าให้เกินกำลัง หรือฝืนธรรมชาติมากไป และอย่าคาดหวังมากว่าลูกจะได้อย่างที่หวัง ขอให้ผ่านไปได้ด้วยดี ทั้งคุณแม่คุณลูกนะ จากคุณ : น้องเหมียวสีสวาด เขียนเมื่อ : 24 ส.ค. 55 13:15:56

ความคิดเห็นที่ 45 .. ขอกลับเข้ามาเมนท์อีกรอบหลังจากอ่าน คห. ที่ 22 ของ จขกท. ดิฉันว่า คุณแม่ตีกรอบให้ลูกเดินมากไปนะคะ บางครั้งเธอกำลังมีอารมย์ศิลปินก็จะเรียกเธอไปทำการบ้าน ตอนเธอจะทำการบ้านให้ซ้อมร้องเพลง..? มีความรู้สึกว่า จขกท. กำลังออกคำสั่งกับลูกมากไป ฟังเธอและคล้อยตามเธอบ้าง.. อย่าตั้งกฎเกณฑ์เหมือนอยู่ในค่ายทหาร เด็กไม่ชอบหรอกค่ะ.. มีกันอยู่แค่ 2 คนบนโลกใบนี้อะลุ้มอะล่วยให้ลูกบ้างเถอะค่ะ แล้วถ้าน้องไม่ชนะการประกวดครั้งนี้.. มิโดนกักบริเวณเหรอคะ ดิฉันว่า ลูกสาวคุณกำลังจะโตเป็นผู้ใหญ่แล้ว ขอให้คุณแม่ฟังเธอบ้างเถอะ เคสนี้ไม่ยากค่ะ ขอให้คุณผ่อนปรนกฎเกณฑ์ลงบ้างจะดีขึ้นค่ะ .. จากคุณ : อาไน่ใจดี เขียนเมื่อ : 24 ส.ค. 55 13:25:52

ความคิดเห็นที่ 46 คุณแม่ลองหาหนังสือ แนะนำวิธีเลี้ยงลูกแบบ Happy สำหรับเด็กอายุ 10 ปีขึ้นไป มาอ่านดูมั้ยคะ เผื่อจะเพิ่มบางมุมมองที่เรานึกไม่ถึงค่ะ นำรายละเอียดบางส่วนมาให้อ่านนิดหน่อย เผื่อคุณแม่จะสนใจนะคะ [[[ นอกจากเข้าใจผิดแล้ว ยังมีถ้อยคำเชิงลบซ้ำๆ ว่า "เด็กเดี๋ยวนี้คิดถึงแต่ตัวเอง" "ไม่มีความอดทน" "อ่อนแอ" ไม่ใช่หรอกหรือครับ แต่พอฟังเรื่องของเด็กๆ ให้ดีๆ ทำให้เข้าใจว่า ไม่ใช่ว่าพวกเขาจะเป็นแบบนั้นอย่างไม่มีเหตุผล "การอาละวาด" เป็นเพราะว่ามีความรู้สึกทุกข์ระทมอย่างมาก "อาการเก็บตัวแยกออกจากสังคม" เป็นเพราะว่า ถ้าไม่ทำอย่างนั้น ก็จะเผชิญกับความเป็นจริงที่คอยทำร้ายอยู่เรื่อยๆ "การโกหก" เป็นเพราะว่าถ้าพูดเรื่องจริงไป ยิ่งทำให้ต้องพบกับสิ่งเลวร้าย "การขาดความกระตือรือร้น" เป็นเพราะว่าถึงจะแสดงความเห็นอย่างกระตือรือร้น ก็ต้องถูกปฏิเสธกลับมาอย่างแน่นอน หลายครั้งที่อยากจะบอกว่า เก่งนะ ที่ยังสามารถมีชีวิตอยู่ได้จนถึงขณะนี้ ท่ามกลางสภาพแบบนี้ได้ ท่ามกลางความเข้าใจผิดและการปฏิเสธนี้ เด็กมักจะแสดงอาการผิดปกติทางกายที่เกิดจากจิตใจหรือมีพฤติกรรมโกรธขาดสติ ซึ่งถือเป็น สัญญาณ SOS ของเด็ก ที่ถูกกดดัน ผมคิดว่าในท้ายที่สุด ปลายทางคือลงเอยด้วยการฆ่าตัวตาย ในความหมายที่กล่าวมานี้ ไม่ใช่ปัญหาของเด็กเฉพาะกลุ่มเท่านั้น ผมคิดว่านี่เป็นเรื่องที่สามารถเกิดขึ้นได้กับเด็กทุกคน ช่วงวัยรุ่น เป็นวัยที่พอคิดว่ายังเป็นเด็กๆ อยู่ ก็กลับทำตัวเป็นผู้ใหญ่อย่างน่าตกใจ พอคิดว่า ว่านอนสอนง่ายก็กลับลุกขึ้นมาต่อต้านอย่างรุนแรง เป็นวัยที่แกว่งไปมาอย่างมาก ในสถานการณ์แบบนี้ เพื่อไม่ให้มองข้ามหัวใจของลูก พวกเราสามารถจะทำอะไรได้บ้าง เพื่อไม่ให้ลูกมีอาการผิดปกติทางกายที่เกิดจากจิตใจ และไม่ให้มีพฤติกรรมอันธพาล เราสามารถทำอะไรได้บ้างในชีวิตประจำวันของเรา ]]] บทที่ 1 เงื่อนไข 10 ข้อ ในการปฎิบัติต่อเด็กวัยรุ่น บทที่ 2 อย่ามองข้าม สัญญาณ SOS จากใจของเด็ก บทที่ 3 ต้นตอของอาการและพฤติกรรมที่น่าเป็นห่วงของเด็ก คือ การรู้คุณค่าของตัวเองต่ำ บทที่ 4 คนที่พึ่งพาตนเองไม่ใช่คนที่ไม่อ้อน แต่คนที่ได้อ้อนต่างหากที่จะพึ่งพาตนเองได้ บทที่ 5 เมื่อเด็กย่างเข้าสู่ช่วงวัยรุ่น การเปลี่ยนกลับไปกลับมา ระหว่างการอ้อนและการต่อต้านจะรุนแรงขึ้นมาก บทที่ 6 การที่เด็กวัยรุ่นมีอาการต่อต้าน คือหลักฐานแสดงว่า จิตใจของเด็กได้เติบโตอย่างสมบูรณ์แล้ว บทที่ 7 ผ่อนคลาย ทำใจ ก็เป็นสิ่งสำคัญ บทที่ 8 ทำไมเด็กจำนวนมากจึงพูดว่า ถึงอย่างไร เล่าให้พ่อแม่ฟังไปก็เปล่าประโยชน์ บทที่ 17 อาการไม่ยอมไปโรงเรียน ไม่ใช่ขี้เกียจหรือเอาแต่ใจ แต่เป็นการตอบสนองตามปกติของร่างกายและจิตใจ เป็นสภาพที่ เทอร์โมสแตตของจิตใจ กำลังทำงาน ผู้เขียน :: ไดจิ อาเคะอาชิ จากคุณ : muangpai เขียนเมื่อ : 24 ส.ค. 55 13:36:10

ความคิดเห็นที่ 47 คุณแม่ต้องให้ความอบอุ่นมากกว่านี้ไหมค่ะ มีกิจกรรมทำร่วมกันบ้าง จะว่าไปเหมือนข้างบ้านเราเลย ไม่ผูกพันกับลูกตัวเองเพราะให้พี่เลี้ยงเลี้ยงตั้งแต่เล็ก ตัวแม่หาเงินค่ะ อะไรที่ว่าดีกับลูกจะหามาให้ไม่ว่าจะเรื่องกิน หรือเรื่องเรียน พี่เลี้ยงก็ตามใจ จนโตขึ้นมากลายเป็นเด็กนิสัยไม่ดี เค้าก็เกลียดลูก ลูกก็เกลียดเค้า แล้วไม่รู้ว่าจะแก้กันตรงไหน เห็นวันก่อนหักดิบลูกกระโดดหนีออกจากบ้านจากชั้นสองเลยค่ะ จากคุณ : My_little_bonnie เขียนเมื่อ : 24 ส.ค. 55 13:39:51

ความคิดเห็นที่ 48 ยังเข้ามาอ่านเรื่อย ๆ เพราะตกใจไม่น้อยที่คุณรู้สึกอย่างนั้นกับลูก พออ่านถึงความคิดเห้นที่ 41 ของคุณแล้วที่คุณเขียนว่า.....ขอถามนิ๊ดนะคะ ถ้าเขาไม่อยากทานข้าวเช้า ดิฉันจะปล่อยได้ไหม จะมีผลต่อการโตของเขาหรือเปล่า.... ดิฉันอยากจะตอบว่า แล้วคุณแม่มีวิธีการพูดกับลูก ให้ลูกคล้อยตามอย่างเต็มใจ ได้ไหมละคะ หรือว่าพอลูกไม่กิน แม่ก็โมโห บังคับ ตำหนิ ประชดประชันกันไปมาระหว่างแม่ลูก ดิฉันไม่ทราบว่าคุณทำอย่างไร ดิฉันเลี้ยงลูกที่อยู่ในวัยรุ่นเหมือนกัน ผู้ชายทั้งคู่ ถ้าจะคิดว่าปวดหัวก็ได้ ถ้าจะคิดว่าสนุกสนานก็ได้ ถ้าจะคิดว่าได้มีการประลองปัญญากันทุกวันก็ได้ การเลี้ยงลูกนะคะ ดิฉันว่าพ่อแม่ต้องมีทั้งศาสตร์และศิลป์ไม่ใช่น้อย จากคุณ : ทะเลสวย น้ำใส เขียนเมื่อ : 24 ส.ค. 55 13:58:51

ความคิดเห็นที่ 49 แนะนำให้เข้าพบจิตแพทย์ด่วนเลยค่ะ  ทั้งคุณแม่คุณลูก เพราะดูท่าแล้วคุณแม่เชื่อมั่นในตัวเองไม่เปลี่ยนวิธีการเลี้ยง และวิธีคิดง่ายๆ    จะบอกว่าการเข้าพบจิตแพทย์นี่เป็นคำแนะนำจริงๆ นะคะ  เพราะว่าน้องสาวสามีก็เป็นเด็กค่อยข้าง เกเร การพูดการจาเถียงทุกคำ ขี้เกียจ งานบ้านไม่ทำ ทะเลาะกับพ่อถึงขั้นตบตีหลายครั้ง(พ่อตีเพราะทนไม่ไหว) สรุปคือ เข้าพบจิตแพทย์ค่ะ  คุณหมอจะค่อยๆ คุย  คุยอย่างเพื่อนจนเด็กเปิดอกว่าทำไม เพราะอะไร ปัญหา ในใจคืออะไร และแนะนำวิธีคิดให้ค่ะ  เด็กไม่ได้เปลี่ยนจนหน้ามือเป็นหลังมือแต่อาการเถียงแว๊ดๆ  โกรธเกรี้ยว ตลอดเวลาน้อยลง เข้าใจพ่อแม่มากขึ้น  และอีกหลายๆ  คิดว่าคงช่วยได้ค่ะ น้องยังเด็กมากๆ  มีเวลาแก้ไขทัน ดีกว่าปล่อยให้เป็นแบบนี้ต่อไปเรื่อยๆ  น้องจะน่าสงสารนะคะ เค้าเป็นแบบนี้เราว่าเพราะวิธีการเลี้ยงของคุณจริงๆ ค่ะ  แก้ไขที่ตัวคุณก่อนน่าจะดี จากคุณ : ฟ้าสวยมาก เขียนเมื่อ : 24 ส.ค. 55 14:04:26

ความคิดเห็นที่ 51 คุณกำลังจะเป็นเหมือนแม่เรา ส่วนลูกคุณก็เป็นเหมือนน้องสาวเราเลย  เพลียยยย จากคุณ : yingpoon เขียนเมื่อ : 24 ส.ค. 55 14:17:29

ความคิดเห็นที่ 52 เอ่อ ยังไงดีล่ะ จากหัวกระทู้และบทความแรกๆ ผมรู้สึกว่าจขกท.ตามใจลูกเกินควร แต่พออ่านคห.22 ที่คุณบอกว่า คุณรู้สึกเกลียดลูกจากเหตุการณ์นั้น ผมอ่านแล้ว ผมเข้าใจลูกคุณแทนอ่ะ ผมว่ามันน่ารำคาญมากอ่ะครับ คุณแม่ระเบียบจัดไปหรือเปล่า เนื่อเรื่องผมว่ามันไม่ใช่เรื่องของการตามใจเกินไปเพียงเรื่องเดียวหรอกครับ การเถียงข้างๆคูๆของเด็กนั้น ฟังดูเผินๆ เหมือนไม่มีเหตุผล ... แต่เรื่องมันไม่มีเหตุผลตั้งแต่การจัดระเบียบในบ้านสำหรับเรื่องบางแล้วล่ะครับ เช่น ... 1. ทำไมการ์ตูนต้องดูได้เฉพาะวันเสาร์ 2. การ์ตูนเลวร้ายหรือ? 3. เก็บผ้าช้าหน่อย ไม่ได้หรือ? 4. เก็บผ้าช้า ก็คือช้า ทำไมต้องเครียด ซีเรียสอะไรมาก? 5. เก็บผ้าแล้วมานั่งดูการ์ตูน มันผิดอะไร? 6. อาบน้ำ ช้าหน่อยไม่ได้หรือ ตอนนี้อยากดูการ์ตูนก่อนอ่ะ ... ที่ยกตัวอย่างมานั้น เด็กไม่ผิดจากการกระทำ หรือทำเรื่องที่ผิด แต่ผิดเพราะ "ไม่ทำตามคำสั่ง" มากกว่าอ่ะครับ ... ซึ่งบางที เราก็ต้องย้อมมามองคำสั่งของเราด้วย ว่ามันเป็นคำสั่งสำคัญที่ต้องซีเรียสกับมัน หรือคำสั่งที่ทำได้ก็ดี ไม่ได้ก็ไม่ต้องเครียด หรือเปล่า อย่างเรื่องบอกให้เก็บผ้าน่ะ เด็กทำตามจากการบอกเพียง "2" ครั้ง ... จริงๆมันถือว่าโอเคแล้วครับ จริงๆนะ คุณแม่เอามาเป็นอารมณ์ทำไม? มันเป็นเรื่องธรรมดามากๆครับ (ส่วนตัวผม บอกครั้งที่สองแล้วทำตาม นี่จัดว่า "ดี" แล้วนะครับ) อีกเรื่องก็คือ สูง 165 หนัก 55 kg แล้วมาย้ำซ้ำๆว่าอ้วนๆ ให้ลดน้ำหนัก มันเป็นอะไรที่โคตะระน่ารำคาญสำหรับเด็ก แค่เถียงว่า "แค่อวบ" นี่ถือว่าสมควรแล้วที่เด็กจะเถียงครับ (BMI ได้ตามเกณฑ์นะครับ สูงเท่านี้ หนักเท่านี้) ... บางทีเราต้องตัดคำว่า "เป็นเด็กเป็นลูกห้ามเถียง" "เป็นลูกต้องเชื่อทุกอย่าง" ออกไปก่ิอน แล้วรับฟังเด็กบ้างครับ อย่างเรื่องที่เด็กเถียงว่าแค่อวบน่ะ เด็กพูดถูกแล้วครับ ไม่ได้ข้างๆคูๆเลย แต่ผู้ปกครองมักจะรับไม่ได้เพราะเด็กเถียง เด็กไม่เชื่อฟัง ดูเป็นเด็กไม่น่ารักเถียงพ่อเถียงแม่ แต่ในใจเด็กคงมีแต่คำว่า "แล้วเราผิดอะไรเนี่ย" "ทำไมต้องเรื่องมากกับเรื่องนี้ด้วย" อยู่เต็มสมอง และผมเชื่อว่ามีอีกหลายเรื่องมากๆแน่ๆ ที่คุณจขกท.ยังไม่ได้ขุดมาเล่า ลูกคุณไม่ได้ขี้เกียจนะครับ แค่ไม่ใช่เด็กขยันตามบรรทัดฐานที่คุณขีดไว้ก็เท่านั้นเอง เด็กบางคนอาจจะเอาจริงเอาจังกับอะไรบางอย่าง แต่เด็กบางคนก็แค่ชอบเป็นงานอดิเรกจึงอยากทำ คุณจขกท.ต้องเอาลูกไปเทียบกับตัวเองตอนเด็กแน่ๆเลย ผมคิดว่างั้นอ่ะ จากคุณ : TalkyWalky เขียนเมื่อ : 24 ส.ค. 55 14:30:49

ความคิดเห็นที่ 53 เป็นกำลังใจให้คุณแม่นะค่ะ จากคุณ : บัวลอยน้ำใส เขียนเมื่อ : 24 ส.ค. 55 14:33:53

ความคิดเห็นที่ 54 นั่งอ่านกระทู้ แล้วย้อนมองตัวเองเมื่อตอนอายุ 11 ช่างต่างราวฟ้ากับดิน ^^" จากคุณ : ตะวันเพลิง เขียนเมื่อ : 24 ส.ค. 55 14:36:14

ความคิดเห็นที่ 55 เรื่องอาหารเช้าสำคัญครับ ถ้าเป็นไปได้ก็ควรฝึกให้เค้าทานไว้ครับ ลองพิมพ์คำว่า อาหารเช้า สำคัญอย่างไรจะเจอเยอะเลยครับ 6 ประโยชน์ของอาหารเช้า "อาหารเช้าสําคัญอย่างไร?" 1. อาหารเช้าช่วยควบคุมโรคอ้วนและน้ำหนักได้เป็นอย่างดี นั่นเพราะจากมื้อดึกจนถึงเช้าวันใหม่เราอดอาหารมานานเกือบ 12 ชั่วโมง และหากเรายิ่งไม่ทานอาหารเช้าเข้าไปอีกจะทำให้ระดับน้ำตาลในเลือดต่ำลง จนไปเพิ่มแนวโน้มการรับประทานอาหารที่มีพลังงานและไขมันสูงในมื้อเที่ยงมาก ขึ้นและนี่ก็เป็นสาเหตุให้มีน้ำหนักเกินและโรคอ้วนได้อย่างไม่รู้ตัว 2. ผลการวิจัยจากสมาคมแพทย์โรคหัวใจในอเมริกาเมื่อปี 2003 พบว่า การรับประทานอาหารเช้าอย่างสม่ำเสมออาจช่วยลดความเสี่ยงต่อการเกิดโรคเส้น เลือดสมองและโรคหัวใจได้ด้วย เพราะในตอนเช้าเลือดของเรามีความเข้มข้นสูงและทำให้เส้นเลือดที่ส่งไปเลี้ยง สมอง หรือหัวใจอุดตันได้ แต่ถ้ารับประทานอาหารเช้าเข้าไปจะช่วยให้ระดับความเข้มข้นในเลือดเจือจางลง 3. มีการวิจัยพบว่า การรับประทานอาหารเช้ามีส่วนเพิ่มประสิทธิภาพการเรียน การทำงาน ทำให้ระบบความจำ ทักษะการเรียนรู้ และอารมณ์ดีขึ้น แต่หากใครไม่ทานอาหารเช้าจะมีสมาธิน้อยลงและสมองก็ทำงานได้ไม่เต็มที่ 4. ช่วยลดโอกาสเกิดโรคนิ่ว การไม่รับประทานอาหารนานกว่า 14 ชั่วโมงจะทำให้คอเลสเตอรอลในถุงน้ำดีจับตัวกันนาน หากนาน ๆ ไปสิ่งที่จับตัวกันนั้นจะกลายเป็นก้อนนิ่ว แต่หากเราทานอาหารเช้าเข้าไปล่ะก็ มันจะไปกระตุ้นให้ตับปล่อยน้ำดีออกมาละลายคอเลสเตอรอลที่จับตัวกันอยู่ได้ 5. ช่วยลดความเสี่ยงในการเกิดโรคเบาหวานได้ โดยคนที่รับประทานอาหารเช้าจะมีภาวะผิดปกติของฮอร์โมนอินซูลิน หรือที่เรียกว่าภาวะดื้อต่ออินซูลินซึ่งเป็นสาเหตุของโรคเบาหวานนั้นลดลงถึง 35-50% เลยทีเดียว 6. สำหรับเด็ก ๆ การอดอาหารเช้าเป็นประจำ อาจทำให้ร่างกายได้รับสารอาหารไม่เพียงพอส่งผลให้ร่างกายไม่แข็งแรง การเจริญเติบโตไม่เป็นไปตามเกณฑ์และยังส่งผลต่อสติปัญญา ทำให้ขาดสมาธิ ส่งผลเสียในระยะยาวอีกด้ว ปล. ขอโทษที่เปลี่ยนสีไม่เป็นนะครับ เอามาจากเวปเพื่อเป็นตัวอย่างครับ      ส่วนเรื่องน้ำหนักส่วนสูงเท่าไหร่ถือว่าอ้วนไม่อ้วน ก็แล้วแต่บุคคลครับ มาตราฐานของแต่ละคนไม่เหมือนกัน มุมมองต่างกัน เดี๋ยวลูกก็ปรับตัวเอง ตามที่เค้าเห็นว่าเหมาะสม จากคุณ : เจ้าชายเจ้าสำราญ เขียนเมื่อ : 24 ส.ค. 55 14:44:29

ความคิดเห็นที่ 56 เราชอบคห.52ค่ะ ถ้าเราเผลอเอาลูก ๆ ไปเปรียบเทียบกับชีวิตของเราสมัยวัยเด็ก แน่นอนว่าเรารู้สึกว่าเด็กสมัยนี้มีความรับผิดชอบต่างจากสมัยเราลิบลับ แต่เราต้องย้ำตัวเองอยู่เสมอว่า นี่มันคนละยุคคนละสมัยกัน สิงไหนที่ดี สิ่งไหนที่ถูกในสมัยวัยเด็กของพวกเรา อาจไม่ใช่สิ่งที่ใช่ สิ่งที่ดีที่สุดในสมัยนี้ก็ได้ ดังนั้น ขอให้คุณพ่อคุณแม่หันมารับฟังเสียงเล็ก ๆ ในบ้านให้มาก ๆ ค่ะ วันนี้ลูกยังเล็ก ยังอยากอยู่ใกล้ อยากพูด อยากเล่าเรื่องนั้นเรื่องนี้ให้เราฟัง ถ้าเราไม่ฟังเขา วันหน้า..ถ้าเขาโตกว่านี้ เวลามีปัญหาเกิดขึ้นในชีวิตเขา ถ้าเขาไปปรึกษาคนอื่น อาจเป็นเพื่อนซึ่งมีทั้งดีและไม่ดี แล้วถ้าเขาเลือกเพื่อนที่ไม่ดี แต่เข้าใจเขา แน่ใจนะว่า พ่อแม่จะไม่เสียใจ... จากคุณ : เด็กหญิงเอาแต่ใจ (เด็ดชายวุ่นวายเด็กหญิงเอาแต่ใจ) เขียนเมื่อ : 24 ส.ค. 55 14:47:55

ความคิดเห็นที่ 57 จขกท กดดันลูกเยอะไปนะคะ ลองอ่านตาม คห 52 ดูนะคะ คุณขีดเส้นให้เค้าทำตาม คาดหวังให้เค้าทำทุกอย่างตามคุณต้องการ  เพราะงั้นตอนนี้เค้าเลยต่อต้านแล้วไงคะเพราะเค้าเริ่มมีความคิดความต้องการของตัวเองแล้ว จากคุณ : BigSom เขียนเมื่อ : 24 ส.ค. 55 14:56:05

ความคิดเห็นที่ 58 ไม่ต้องย้อนดูตัวเองตอนอายุ11ปีหรอก  เราตอนนี้32ปี  ยังติดการ์ตูนงอมแงม  T-T แล้วเด็กอายุ11ปี จะบังคับให้เค้าดูการ์ตูนน้อยๆ  ยากมากกกกกกกกกกกกกก จากคุณ : กุนซือเอกแห่งรัฐวุ่ย เขียนเมื่อ : 24 ส.ค. 55 15:02:35

ความคิดเห็นที่ 59 คุณแม่เป็นคนที่ประสบความสำเร็จในหน้าที่การงาน กว่าจะมาถึงขั้นนี้ได้  คิดว่าผ่านอะไรมาเยอะ พอมาถึงกับลูก  เลยเยอะสิ่งไปหน่อยค่ะ(ด้วยความที่อยากให้ลูกประสบความสำเร็จเช่นกัน) ลูกไม่ใช่พนักงาน ที่จะสั่งๆ ได้ดังใจ หรือเป็นดินน้ำมัน ที่จะปั้นให้เป็นอะไรก็ต้องได้ ข้อแนะนำจาก คห. ข้างบนๆ ค่อนข้างตรงใจเยอะเลยค่ะ อย่ายัดเยียดความคิดเราให้ลูก ต้องมี, ต้องเรียน, ต้องประกวด, ต้องผอม อย่าประเคนทุกอย่างให้เด็กแบบง่ายๆ  จนมันไม่มีค่า พอคุณแม่คิดแบบคนมั่นใจในตัวเอง ว่าฉันเป็นแม่ ฉันต้องถูกปุ๊บ ความสัมพันธ์ทุกอย่างมันเลยตึงไปซะหมด คุณแม่โชคดีมากที่มีลูกสาวสวยแถมหัวดี ผ่อนเชือกบ้างเถอะค่ะ ให้ลูกได้เป็นเด็กสมวัย 11 ขวบ ของเขาบ้างเถอะ ตามอ่านกระทู้คุณแม่มาหลายเหมือนกัน ทั้งในห้องเฉลิมไทย, ห้องเดอะสตาร์ 8 คุณแม่เป็นคนมั่นใจในตัวเองสูงปริ๊ดมาก แต่ก็มีข้อดีเหมือนกัน  ตรงที่กล้าเปิดใจตั้งกระทู้และรับฟังความเห็นของคนในบอร์ด ลองอ่านดูค่ะ  เสียงส่วนมากไปในทางเดียวกันแหละ เรื่องอาหารเช้านี่สำคัญกับการเจริญเติบโตนะคะ ถ้าน้องจะอดก็ควรอดอาหารเย็น ลองเซิร์ชประโยชน์ของอาหารเช้าในเน็ตให้ลูกสาวอ่านก็ได้ ขอให้ปัญหาผ่านพ้นไปด้วยดีค่ะ จากคุณ : Kitakaze เขียนเมื่อ : 24 ส.ค. 55 15:02:41

ความคิดเห็นที่ 60 ไม่มีความเห็นอะไร แต่ลึกๆ เราก็กลัวนะคะ กลัวว่าลูกโตขึ้นจะเป็นยังไง กลัวว่าตัวเอง จะรักเขาเท่ากับตอนที่เขาเป็นเด็กหรือเปล่า เกิดว่าเขาดื้อ (ในความจริงที่ผู้ใหญ่มองว่าดื้อ นั่นเพราะเด็กมีความคิดเป็นของตัวเอง ซึ่งอาจจะไม่เห็นด้วยกับผู้ใหญ่... เรื่องเลยบานปลาย) อ่านเรื่องนี้ แล้วเราได้แต่ย้อนคิดกลับไปเมื่อตอนที่เราเป็นวัยรุ่น... จากคุณ : แม่หญิงฟุ้งซ่าน เขียนเมื่อ : 24 ส.ค. 55 15:12:50

ความคิดเห็นที่ 61 สั้นๆค่ะ คุณแม่ให้ลูกมากเกินไปเลยคาดหวังกับลูกมากเกิน ลูกได้ง่ายเกินไปทุกอย่างเลยไม่มีค่าค่ะ จากคุณ : Regenbogen ^_^ เขียนเมื่อ : 24 ส.ค. 55 15:31:59

ความคิดเห็นที่ 62 จขกทใจเย็นๆนะคะ ลูกสาวคุณรุ่นเดียวกับลูกสาวเราเลยค่ะ แต่ลูกเราอายุ12ค่ะ เรียกว่าอยู่ในวัยเดียวกันเลยนะคะ และเราเองก็เลี้ยงลูกเหมือนเพื่อนเช่นเกียวกับคุณจขกทค่ะ อยากบอกว่าในฐานะแม่เหมือนกันนะคะ ต้องเข้าใจเด็กด้วยน่ะค่ะ บางครั้งอาจจะมีทำอะไรไม่ถูกใจเราบ้างหรือลูกทำอะไรที่ไม่ควรจะทำเช่น เถียงข้างๆคูๆบ้าง หรืออะไรก็แล้วแต่. เราต้องค่อยๆสอนเค้าค่ะ ว่าเหตุผลคืออะไร และอย่างไหนถูก/อย่างไหนผิดเป็นต้น จะให้เค้าขยันและมีความรับผิดชอบเท่าเรามันเป็นไปไม่ได้ค่ะ เนื่องจากวัยและวุฒิภาวะต่างกันค่ะ. เท่าที่อ่านดูก็อาจจะมีตรงที่เค้าอาจจะเป็นคนโลเลหรือไม่ก็ขาดความมั่นใจไปบ้างนะคะ อาจเปลี่ยนแปลงบ่อย วันนี้ชอบแบบนี้ พรุ่งนี้ชอบอีกอย่าง แต่ก็ไม่น่าจะเป็นเรื่องใหญ่โตนะคะ. อะไรที่เค้าชอบก็ให้เค้าทำค่ะ แต่ที่ไม่ชอบเราก็อย่าไปฝืน และไม่ต้องเอาลูกเราไปเปรียบเทียบกับลูกใคร ลูกสาวเราก็เป็นค่ะ บางทีถามเรื่องการบ้านบอกไม่มี พอเอาสมุดจดการบ้านมาดูเจอรายงานต้องทำ ก็หัวเราะ แหะ แหะบอก "ส่งอาทิตย์หน้าแน่ะแม่  เสาร์อาทิตย์่หนูค่อยทำได้ไหม". เราก็ไม่อยากซีเรียสค่ะ. ไม่ใช่เรื่องใหญ่โต แค่บอกว่า วันหลังอย่าโกหกว่าไม่มีการบ้านนะ. เค้าก็ตอบว่า "ค่าา หนูขอโทษ ".  ซึ่งจริงๆแล้วเราก็เข้าใจได้ว่าวันนี้เป็นวันศุกร์ เรียนมาทั้งอาทิตย์ก็คงอยากพักบ้างเป็นธรรมดา ประมาณนั้นค่ะ แต่เราต้องดูโดยรวมว่าลูกเราเป็นเด็กอย่างไร เช่นเคยสอบตกไหม/เคยไม่ส่งการบ้านไหม/เคยมีปัญหากับที่โรงเรียนไหมฯลฯ ถ้าไม่มีปัญหาอะไร ถือว่าลูกเป็นเด็กใช้ได้ค่ะ. เราจะไม่กดดันลูกเลย เพราะถึงเวลาเค้าจะรับผิดชอบเองว่าควรจะทำการบ้านหรืองานที่สั่งตอนไหนดี บางครั้งเด็กก็เหมือนเราๆที่เป็นผู้ใหญ่นะคะ จะให้ทำอะไรแต่ละอย่างบางครั้งต้องดูอารมณ์ด้วยเหมือนกัน เพราะบางทีเราบังคับเค้าให้ทำอะไรตอนนี้และเดี๋ยวนี้ แต่เค้ายังหัวเสียหรือยังอยู่ในช่วงไม่อยากทำในตอนนั้น เราก็ต้องเข้าใจเค้าค่ะ เราไม่เคยกดดันลูกเลยค่ะ. แค่ขอว่ากลับจากโรงเรียนการบ้านให้ทำให้เรียบร้อย และจะเตรียมอะไรไปโรงเรียนในวันรุ่งขึ้นแค่นั้นค่ะ   หลังจากนั้นจะเล่นเกมส์บ้าง ดูทีวี หรือสามทุ่มค่อยอาบน้ำ ก็ช่างเค้าค่ะ ไม่บังคับขนาดนั้น การที่เราไม่กดดันแต่ค่อยๆสอนจะทำให้เค้าเรียนรู้ที่จะทำตามมากกว่าค่ะ. แต่อย่าบังคับให้เค้าทำหรือให้เค้าเป็นในสิ่งที่เราต้องการค่ะ อย่างเช่นเรื่องการกิน คุณจขกทอย่าลืมนะคะ ว่าลูกคุณแค่11ขวบเอง ถึงจะสูงเหมือนเด็กมหาวิทยาลัยก็เถอะ   ความคิดของเค้ายังไม่ได้รักสวยรักงามขนาดนั้น จะไปจำกัดอาหารลูกทำไมคะ. เด็กวัยนี้ต้องการสารอาหารมากๆทีเดียวค่ะ และแกก็ไม่ได้หนัก70/80กิโลสักหน่อย. เรียกง่ายๆว่าไม่อ้วนเลยด้วยซ้ำไปค่ะ. แต่คุณไปคิดเอาเองว่าถ้าออดิชั่นหรือใส่เสื้อผ้าแล้วจะไม่สวยกระมังคะ คุณอาจจะไปจู้จี้กับแกมากก็ได้ แกอาจรำคาญเลยพาลไม่อยากซ้อมร้องเพลง ก็ได้ค่ะ บางครั้งสาเหตุต่างๆมันก็มีที่มาที่ไปแต่ถ้าเดาผิด ต้องขอโทษค่ะ)เพราะเด็กวัยนี้เราต้องพยายามเข้าใจเค้านะคะ ถ้าเค้ายิ่งไม่พูดหรือนิ่งเฉยจะไม่ค่อยดีค่ะ อย่าใช้คำว่าเกลียดลูกเลยค่ะ เรื่องแค่ว่าเค้าทำอะไรไม่ถูกใจเราแค่นั้นเอง สำหรับเรานะคะ คิดว่าดีแค่ไหนแล้วที่ลูกคุณจขกทไม่ติดเกมส์ ไม่มีปัญหาเรื่องเพื่อนหรือเพศตรงข้าม. ตรงนี้ต่างหากที่น่าเป็นห่วงค่ะ เพราะเริ่มเข้าสู่วัยรุ่นแล้ว เพราะฉะนั้นถ้าเราตั้งใจเลี้ยงลูกให้เหมือนเพื่อนแล้ว เราต้องเข้าใจเค้าด้วย เพราะถ้าเค้าสบายใจและคิดตรงกับเรา ว่าเราซึ่งเป็นแม่เข้าใจเค้าที่สุด เค้าก็จะไว้ใจค่ะ มีอะไรก็เล่าให้ฟังโดยที่เราไม่ต้องไปตะล่อมถามอะไร เราเองก็เลี้ยงลูกแบบนี้ค่ะ และอยากให้จขกทคิดใหม่และใจเย็นๆนะคะ ถ้าแกมาเห็นหรือรับรู้ว่าคุณเกลียดเธอล่ะก็ คงเป็นเรื่องแน่ๆ บางครั้งการน้อยใจอาจทำให้เกิดการประชดประชันกันมากเข้าไปอีก อย่าให้เป็นแบบนั้นเลยค่ะ เราเข้าใจนะคะว่าคนเป็นแม่รักลูกทุกคน ถึงจะบอกว่าใกล้ชิดกับลูกก็เถอะ แต่บางครั้งลองคิดดูว่าเราเคยเล่นกับลูกบ้างไหม ตัวอยู่ด้วยกันแต่คำพูดคำจาเป็นแบบไหน. สำหรับเราโชคดีนะคะ ที่เรากับลูกเข้ากันได้ดี มีตลกโปกฮาเล่นกับลูกก็บ่อย ให้เค้าขำๆเราก็มีความสุขค่ะ บางครั้งต้องคิดด้วยว่าเราเคยกอดลูกบางไหม/หอมลูกเป็นปกติหรือเปล่า/บอกรักกันบ้างไหม ประมาณนี้ค่ะ เรียกว่าต้องพยายามสร้างความสนิทกับลูกให้มากที่สุดค่ะ จนบางทีสามีเราก็ยิ้มถามว่า สองคนแม่ลูกขำอะไรกัน พวกเราก็ได้แต่อมยิ้มค่ะ รู้กันแค่สองคน เพราะบางทีเราก็เล่นอะไรกันตลกโปกฮา ลูกก็ฮา ท้องคัดท้องแข็ง ยิ่งมีลูกคนเดียวด้วยนะคะ ต้องเข้าใจเด็กค่ะ ถ้าเค้าไม่ได้ทำอะไรผิดร้ายแรงก็ปล่อยๆไปบ้างค่ะ อย่าคิดว่าเป็นเรื่องใหญ่โต แค่ให้เค้าเป็นเด็กดี  ทำตัวให้สมวัยและไม่เกเร ออกนอกลู่นอกทางก็น่ารักมากแล้วค่ะ และเมื่อวันเวลาผ่านไปเค้จับบผิดชอบและขยันขึ้นเองค่ะ เอาใจช่วยนะคะอย่าไปโกรธแกเลยค่ะ ซื้อขนมไว้รอแกกลับจากโรงเรียนดีกว่า. กลับมาก็หอมสักฟอด บอก"ว่าวันหลังอย่าทำอย่างนี้อีก เมื่อคืนแม่เหง๊าาา เหงา ไม่มีหนูนอนด้วย. คืนนี้มานอนกะแม่นะ พลีสส". แล้วทำหน้าละห้อยหน่อยๆ. เดี๋ยวลูกก็ยิ้มค่ะ เชื่อเถอะ. แม่ลูกมีกันแค่สองคนจะโกรธกันลงได้ยังไงคะ จากคุณ : เฮ้าส์1 (เฮ้าส์1) เขียนเมื่อ : 24 ส.ค. 55 15:54:47

ความคิดเห็นที่ 63 ส่วนตัวดิฉันคิดว่า คุณกำลังคุยกับตัวเองนะคะ เพราะดิฉันว่าเขาเหมือนคุณแม่เลย จากคุณ : orindy เขียนเมื่อ : 24 ส.ค. 55 15:56:42

ความคิดเห็นที่ 64 เข้ามาขอบคุณน้ำใจของท่านสมาชิกค่ะ อ่านแล้วได้ข้อคิดหลายเรื่อง ดิฉันจะลองปฏิบัติดู แต่ขอยืนยันว่า ดิฉันให้ความรัก ความอบอุ่นเขาเต็มที่ค่ะ เพราะเราดูหนัง ฟังเพลง และชอบไปเที่ยว ตจว. ทุกเดือน ไปกัน 2 แม่ลูก สิ้นเดือนนี้จะไปเที่ยวเกาหลีกัน คิดว่าจะใช้โอกาสนี้ คุยกับเขาหลาย ๆ เรื่องค่ะ คิดว่าช่วงนี้คงยังไม่คุย และจะไม่พูดเรื่องที่ทะเลาะกันอีก ยอมรับค่ะว่า ช่วงนี้ดิฉันเครียดเรื่องงานด้วย โดยเฉพาะวันนี้ งานที่ส่งมอบให้หน่วยงานราชการ โดนปรับถึง 4.5 แสน เจอปัญหานี้ ดิฉันมึนเลยค่ะ ขอบคุณอีกครั้งค่ะ ปล.อย่าเพิ่งลืมเรา 2 คนนะคะ จะกลับมาเล่าสู่กันฟังอีกครั้งค่ะ จากคุณ : จขกท. (อุ่นรัก ณ ปลายฟ้า) เขียนเมื่อ : 24 ส.ค. 55 16:22:35

ความคิดเห็นที่ 65 บอกตามตรงนะ ท่าทางคุณจู้จี้จุกจิกกัลลูกมากนะนี่... ลูกเลยรวนกวนโอ๊ยขนาดนี้ ใจเย็นๆนะ ลองเริ่มต้นคุยกันใหม่ดีๆตามที่คหทข้างบนทั้งหลายแนะนำ จากคุณ : กรุณาอย่าเพิกเฉย เขียนเมื่อ : 24 ส.ค. 55 16:22:49

ความคิดเห็นที่ 66 การให้ทุกอย่างทุ่มเททุกอย่าง บางทีต่างกับการตามใจเกินไปแค่นิดเดียวเองค่ะ จากคุณ : ETHNOMUSIC เขียนเมื่อ : 24 ส.ค. 55 16:36:46

ความคิดเห็นที่ 67 จะทะเลาะกันยังงัย ขอแค่อย่าไล่หรือผลักใสลูกออกจากตัวค่ะ เปลี่ยนเป็นกอดเขาแทน จะดีกว่า แล้วอะไรๆจะดีขึ้นเอง จะโตแค่ไหน ลูกก็ยังอยากได้อ้อมกอดจากแม่ค่ะ จากคุณ : Solothurn เขียนเมื่อ : 24 ส.ค. 55 16:54:45

ความคิดเห็นที่ 68 ขอเรียนตามตรงแบบไม่เกรงใจคุณแม่นะคะ คุณแม่เองต้องทบทวนนิสัยตนเองเช่นกันค่ะ. คุณไม่ชอบลูกคุณย้อน เช่น ไหนล่ะหลักฐาน แต่นิสัยนั้นเราว่าน้องเลียนแบบมาจากคุณแม่นี่แหละค่ะ ไหนว่าไม่มีการบ้านไง. คือประโยคแบบนี้ กระทบ พูดกระทืบซ้ำเติมจิตใจน้องไปทำไมเหรอคะ มันไม่ใช่ประโยคที่จะเชิงสอนว่า อย่าโกหกแม่ หรือสอนในแง่ไหนเลย เป็นประโยคประชดค่ะ น้องยังเป็นเด็ก น้องเหวี่ยงออกมาตรงๆนั่นก็ดีแล้วค่ะ แต่จากเหตุการณ์ใน 22 ที่ลูกคุณเริ่มเงียบเก็บอาการเราไม่แปลกใจค่ะ นั่นเป็นอาการที่สภาพจิตใจคนเราถูกกดดันเข้าไปอีกนะคะ คือ สภาพจิตใจคนเราเถียงเป็นเรื่องธรรมชาติ เถียงมากขึ้นเพราะได้รับความเครียดมากขึ้น ระดับที่แย่กว่าเถียงมากขึ้น คือ มีความคิดเห็นไม่ตรงกันแทบทุกเรื่อง(ถ้าคุณแม่ใช้คำว่าเถียง เราแนะนำว่าตรงนี้คุณต้องปรับเปลี่ยนความคิดโดยด่วน) ระดับที่แย่ไปกว่านี้อีก คือ เงียบไม่แสดงความคิดเห็นในเรื่องส่วนใหญ่ เพราะพูดอะไรไปก็ถูกกล่าวหาว่าเถียงอีก ระดับที่แย่กว่านั้นคือถ้าเงียบนานๆ คนเราจะไประบายความเครียดที่อื่นค่ะ เป็นคนเหลวแหลกง่ายๆ โดยไม่ต้องอาศัยการชักจูงค่ะ เพราะมีบ้านเป็นตัวผลักดันให้มีพฤติกรรมเหลวแหลก แต่ถ้าไม่ระบายคือพยายามเก็บอาการ กดอาการ กดความไม่พอใจ มีโอกาสที่สมองจะหลั่งสารเคมีผิดปกติ นำพาให้เกิดสภาพจิตใจที่ผิดปกติ แต่อาการมากน้อยขึ้นอยู่กับว่าเจอภาวะกดดันต่อเนื่องมากแค่ไหน อ่านความเห็น 22 จบเราตัดมาคอมเม้นเลย เรามั่นใจว่าเป็นไปอย่างที่คุณพูดค่ะ น้องเค้าไม่ได้ขาดวามอบอุ่นค่ะ. แต่อบอุ่นมากเกินไปค่ะ ห่วงมากเกินไป เลยไปกำหนด กะเกณฑ์ชีวิตน้องเค้ามากเกินไป คุณบอกว่าให้อิสระน้องเค้าในการตัดสินใจเต็มที่ เช่นอยากเรียนประถมที่ไหน แต่กำหนดเวลาเช่นเวลานี้ถึงเวลานี้ต้องการบ้าน ร้องเพลง อันนี้เค้าไม่ได้เรียกว่าอิสระค่ะ. คุณให้น้องตัดสินใจที่เรียนด้วยจิตนำว่า ผลักดันให้น้องเค้าเป็นผู้ใหญ่มากกว่า ไม่ใช่เพื่อความสนุกเรียนรู้ในการชีวิต (จริงๆบ้านอื่นก็มีกำหนดเวลา แต่ไม่ใช่ลักษณะออกมาอย่างที่จขกท. บรรยายใน 22 ที่บรรยายมามันเป็นการกำหนดชีวิตน้องเค้าได้เครียดมากนะคะ) คือ ถ้าสรุปง่ายๆ คุณคาดหวังมากไป คนไม่มีพ่อแม่ / มีพ่อแม่ / พ่อแม่รักมาก >> เปรียบเทียบได้กับ << รู้สึกเหงา เย็น / อบอุ่น ทางสายกลาง / ร้อน เพราะถูกคุมตลอด จากคุณ : เย็นอุ่นร้อน เขียนเมื่อ : 24 ส.ค. 55 16:54:57 A:1.0.198.255 X: TicketID:351705

ความคิดเห็นที่ 69 แค่จะมาบอกว่า น้องอายุ 11 ปี สูง 165 ... ตอนเรา 11 ปี ถึง140 หรือยังก็ไม่รู้ ...ไม่ได้ช่วย จขกท เลย จากคุณ : ฉันไม่ได้ทำอะไรนะ เขียนเมื่อ : 24 ส.ค. 55 17:27:39

ความคิดเห็นที่ 70 เราคิดว่าคุณเลี้ยงลูกแบบตึงและเครียด คุณมีเวลาให้ลูกจริง แต่คุณพูดอยู่่คนเดียวค่ะ จากคุณ : น้ำแข็งใสสีฟ้า เขียนเมื่อ : 24 ส.ค. 55 17:52:32

ความคิดเห็นที่ 71 คุณแม่ได้คำแนะนำและมุมมองใหม่ๆจากหลายๆท่านแล้ว คงได้ย้อนกลับไปคิดและเอาไปปรับใช้ได้นะคะ เราเองอ่านที่คุณสอนลูกหลายๆเรื่อง เราก็ตกใจเหมือนคนอื่นเหมือนกันค่ะ เราได้ดูคลิปที่คุณตุ๊กอดีตภรรยาคุณบ๊วยพูดถึงแนวทางการเลี้ยงลูกว่า "ควรเลี้ยงในแบบที่เขาเป็น ไม่ใช่เลี้ยงในแบบที่เราอยากให้เขาเป็น"เราถูกใจมากเลยค่ะ เพราะส่วนตัวก็ใช้วิธีการเลี้ยงลูกแนวนี้เหมือนกัน ลูกชายเราจะ9ขวบแล้ว ใครๆเห็นก็ชมว่าเป็นเด็กดีมีสัมมาคารวะ   เราไม่อยากให้ลูกต้องเป็นคนเก่งที่สุด ประกวดอะไรก็ต้องชนะได้คะแนนดีที่สุดเลยค่ะ เราแค่อยากให้ลูกเติบโตขึ้นอย่างมีความสุขในแบบของเขาและไม่ทำให้ใครเดือดร้อนก็พอ อยากขอร้องนิดนึงว่า อย่าใช้คำว่าเกลียดลูกอีกนะคะ ไม่ว่าต่อหน้าหรือลับหลัง ไม่ว่าโอกาสที่เขาจะรับรู้ได้จะมีหรือไม่มี แต่ถ้าเขาได้รู้ เขาคงจะเสียใจมากที่สุดเลยค่ะที่คำพูดนี้ออกจากความคิดของคนที่เป็นแม่เขา จากคุณ : นู๋โนริ เขียนเมื่อ : 24 ส.ค. 55 18:08:38

ความคิดเห็นที่ 72 เท่าที่อ่านมา. (ยังอ่านไม่จบ). คุณแม่"คาดหวัง"กับลูกมากไปค่ะ. คุณแม่ลองลดความคาดหวังในตัวลูกลง รัก ตรงที่เค้าเป็นลูกเราค่ะ แล้วคุณแม่จะมีความสุข จากคุณ : 18 นะไม่ใช่อายุแต่เป็นมงกุฏ เขียนเมื่อ : 24 ส.ค. 55 18:18:46

ความคิดเห็นที่ 73 ยิ่งอ่านลงมาเรื่อยๆๆๆ เราว่า ตัวคุณแม่เองนั่นแหละค่ะ ต้องไปพบ จิตแพทย์ด่วน เด็กวัยนี้ เค้ามีความคิดเป็นของตัวเองค่ะ ถ้าคุณแม่คิดว่า สิ่งที่ลูกพูดเป็นการเถียง ในวันข้างหน้าคุณแม่ จะไม่รู้ความจริงจากลูก (พอดีว่า ยังไม่อ่าน คห ใครค่ะ ขอเม้นก่อน) จากคุณ : 18 นะไม่ใช่อายุแต่เป็นมงกุฏ เขียนเมื่อ : 24 ส.ค. 55 18:38:30

ความคิดเห็นที่ 74 จะโกธรจะเกลียดลูก็อย่าผลักไสเขาไปไหน ถ้าเกิดเขาไปจริงหรือเกิดอะไรขึ้นกับลูก คิดว่าคนที่จะเสียใจที่สุดคือคุณเอง จากคุณ : Hana* เขียนเมื่อ : 24 ส.ค. 55 18:49:24

ความคิดเห็นที่ 75 สมัยเรียนมัธยมมีเพื่อนคนนึงเป็นผู้หญิงเรียบร้อยมาก เรียนค่อนข้างดีแต่ก็ไม่ได้เก่งเลิศที่สุดในห้อง เธอเป็นคนที่เงียบๆไม่ค่อยพูดนะ  หน้าตาดูไม่ค่อยยิ้มอ่ะ แต่เคยฟังเรื่องของเธอบ้าง คือ เธออ่ะแม่จเลือกละครให้ดูเลยนะว่าเรื่องนี้ดูได้หรือไม่ได้ กำหนดเวลาอ่านหนังสือ เวลาทำการบ้าน เรื่องการดูละครนี่จำได้เลยนะเธอเคยเล่าว่าแม่ให้ดูได้เฉพาะเสาร์ อาทิตย์ แล้วเธอก็มีแม่จัดตารางเรียนพิเศษ บังคับให้เรียนดนตรีไทย  ไปเที่ยวกับเพื่อนก็ได้นะแต่ว่าแม่ไปนั่งคอยในห้างอะไรประมาณนี้คือแม่ไปด้วยอ่ะ ไปทัศนศึกษาแม่เธอก็ขับรถตามไปด้วย ชีวิตเธอก็ดำเนินไปตามที่พ่อแม่เธอวางไว้เรื่อยๆมันดูไม่มีสีสันเลย เมื่อปีที่แล้วได้เจอกันในวัยที่ได้ทำงานกันแล้ว  เธอก็ยังเหมือนเดิมอ่ะ หน้าตายิ้มเศร้าๆเหมือนเดิม ตอนนี้เธอก็เป็นครูแล้วอ่ะ ก็โอเคนะแต่ถ้าให้เราเป็นเธอเราไม่ไหวอ่ะ มันดูไม่ใช่เหมือนนกน้อยในกรง จากคุณ : นิทานใบไม้ เขียนเมื่อ : 24 ส.ค. 55 18:59:48

ความคิดเห็นที่ 76 คุณแม่คะ อย่าว่าน้องอ้วนสิคะ เค้าแค่อวบเท่านั้น และที่สำคัญ ไม่ว่าลูกจะเป็นยังไง ลูกก็ยังสวยและน่ารักสำหรับแม่เสมอ แต่ในทางการแพทย์และเพื่อสุขภาพของลูก ลูกควรออกกำลังกายนะคะ คุณแม่คุณลูก มาออกกำลังกาย รักษาสุขภาพร่วมกันสิคะ ทำไมคุณแม่คอยแต่สั่งให้ลูกทำๆๆๆๆ มีกิจกรรมอะไรที่ทำด้วยกันบ้างคะ ช่วยกันตากผ้า ช่วยกันล้างจาน แม่ล้าง ลูกคว่ำจานให้ ระหว่างนั้นก็คุยกัน ไปเดินเล่นกัน แม่มีครีมอาบน้ำใหม่ กลิ่นหอมมาให้หนู หนูว่ากลิ่นนี้หอมมั้ย มีอีกขวดให้ตัวแม่เอง หนูว่ากลิ่นนี้เหมาะกับแม่มั้ย หนูเก่งจังที่เต้นได้ แม่ไม่เคยเต้นได้เลย สอนแม่หน่อยสิลูก แม่เต้นเป็นแล้วจะได้เต้นกับหนู เสียงหนูเพราะ ร้องเพลงให้แม่ฟังหน่อย แต่ก่อนตอนหนูเด็ก ๆ แม่ร้องเพลงนี้กล่อมหนูเสมอ รักและเข้าใจลูกนะคะ เพราะช่วงวัยรุ่น เราก็เป็นแบบนี้ แม่เราอดทนกับเรามาก แต่คอยสอนทุก ๆ วัน ไม่มีเหน็ดเหนื่อย เมื่อยปาก สอนด้วยการพูดคุยธรรมดานี่แหละค่ะ มีเวลาให้คุณลูกมาก ๆ ทำกิจกรรมร่วมกันบ่อย ๆ ช่วยได้นะคะ สำคัญมาก ๆ เลยค่ะ จากคุณ : ~amily~ เขียนเมื่อ : 24 ส.ค. 55 19:41:27

ความคิดเห็นที่ 79 ชอบหลอกให้เสียเงินไปเรียนพิเศษ. เราว่าเบื้องหน้าเบื้องหลังมันต้องมีเหตุการณ์อะไร(ที่คุณแม่ ไม่รู้ว่าส่งผลกระทบ) หรือจิตใจน้องต้องคิดอะไรอยู่แน่ๆเลย เช่นสมมติว่า น้องอยากเป็นที่รักของแม่(ไม่ต้องสงสัย เด็กฟันธงแล้วว่า แม่รักเราแต่"แม่ไม่รักเค้าอย่างที่เค้าเป็น") ก็เลยลงในสิ่งที่ตัวเองคิดว่าชอบ แม่เห็นว่าเรารักเรียนแม่จะได้รักเรา ลงคอร์สแม่ดีใจ พูดคุยกับลูกด้วยความสนุกสนาน แต่พอลงเรียนจากที่คิดว่าน่าจะเป็นเรื่องสนุก กลับกลายเป็นเรื่องเครียด แม่คาดหวัง... เหนื่อยจิตใจ พาลไม่อยากไปเรียน คือเท่าที่อ่านมานะ การกระทำน้องเป็นอะไรที่อธิบายได้หมดค่ะ หนังสือมีอธิบายหมดค่ะ ว่าถูกเลี้ยงแบบไหน เด็กเป็นแบบนี้ เคสนี้ลูกคุณไม่ประหลาด ค่อนข้างเป็นไปตามหนังสือหลายๆเล่มเขียนด้วย ถ้าเป็นภาษาไทยลองซื้อหนังสือตาม #46 ค่ะ เล่มนี้แนะนำมากๆ อีกประเด็นนึงที่เราอยากเขียนหลังจากอ่านทุกเม้น. การที่เด็กได้รับความอบอุ่นมั้ย เค้าไม่ได้ดูจากการที่พ่อแม่อยู่กับเค้า ทำกิจกรรมกับเค้าค่ะ ประเด็นว่าเราแม่ลูกดูหนังด้วยกัน ฟังเพลงด้วยกัน ไปเที่ยวด้วยกันบ่อยๆ เดือนหน้าไปเกาหลี ไม่ใช่สิ่งที่เติมเต็มได้มากเท่าไรหรอกค่ะ เราว่าไม่ถึง 1 ใน 20 ด้วยซ้ำ เด็กรู้สึกได้รับความอบอุ่น ถ้าเด็กรู้สึกว่าพ่อแม่เข้าใจเค้า ไว้ใจเค้า ไม่ต่างกับที่ชายหญิงดูใจกันแล้วรู้สึกอบอุ่นในหัวใจค่ะ (เป็นแฟนกันเพราะไม่ใช่ดูหนัง ฟังเพลง กินข้าวกันบ่อย ถูกมั้ยล่ะ แต่เป็นเพราะพูดคุยแล้วถูกคอ ถูกใจกัน อบอุ่นในหัวใจ ช่วงเป็นแฟนกัน ถ้าบอกผู้ชายว่า เธอไม่รู้เรื่องเลยว่าชั้นคิดอะไร เธอไม่ถูกใจชั้น เธอดื้อ ก็อย่าหวังมันเลยว่าได้แต่งงานกัน) คือเรารู้สึกว่าคุณแม่ หลงประเด็น การสร้างความอบอุ่นให้ลูก ลูกอบอุ่นไม่ใช่เพราะบ้านหลังใหญ่ มีกินมีใช้ มีเงินปรนเปรอความต้องการทุกรูปแบบ ของอย่างนี้เข้าตำราคับที่อยู่ได้ คับใจอยู่ยาก จากคุณ : เย็นอุ่นร้อน เขียนเมื่อ : 24 ส.ค. 55 21:04:22 A:118.173.15.16 X: TicketID:351705

ความคิดเห็นที่ 80 อ้ากกกกกกกกกกกกกกกกก น้ำหนัก 55 อ้วน อ้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก ตอนผอมเรา 55 นะคะ สูงไม่ต่างกับลูก จขกท เลย 168 หุ่นเราตอนนั้นนาฬิกาทราย เราว่ามันคือสมส่วนนะคะ อก 40 เอว 25 สะโพก 35 (ตอนนี้คือหุ่น 0 กลมบ๊อกเลย เหอๆ 50 50 50 5555) เราอยากรู้ว่า สำหรับคุณเเม่ สมส่วนคือน้ำหนักเท่าไหร่อะคะ จะต้องผอมเพรียวเป็นนางเเบบเลยรึเปล่า - เรื่องการ์ตูน มันไม่ได้มีข้อเสียนะคะ ตอนนี้เรา 26 เราก็ยังดูการ์ตูนอยู่นะคะ เราดูญี่ปุ่นซับอังกฤษ ได้ฝึกภาษาอังกฤษ ได้รู้ศัพท์ญี่ปุ่น ได้มีความคิดสร้างสรรค์ - เรื่องน้องเถียง ไม่อยากให้ผู้ใหญ่มองว่าเด็กเถียงเลยค่ะ เด็กก็มีความคิดเป็นของตัวเอง เขาไม่ได้เถียงเเต่เขาเเค่เเสดงความคิดเห็นค่ะ - เรื่องซ้อมร้องเพลง เราไม่เคยเรียน เเต่เราเคยเเสดงค่ะ มันไม่ต้องเครียดขนาดนั้นหรอก ทำเพราะชอบ ไม่ใช่ทำเพราะต้องทำ เขาถึงเรียกว่างานอดิเรก คลายเครียดนะคะ ไม่ใช่ทำให้เครียดกว่าเดิม ได้อ่านที่คุณเเม่เล่าเพิ่ม วิธีเเก้ไข ไม่ยากค่ะ ปล่อยวางซะบ้าง วิธีเเก้ไข - ก่อนอื่น กอดเขา บอกรักเขาทุกวัน - เวลาถามอะไร หรือต้องการให้เขาทำอะไร อย่าให้วิธีสั่ง ให้ใช้วิธีถาม เเละกำหนดเวลาค่ะ เช่น หนูจะทำ....ให้เสร็จก่อน 4 โมง ได้ไหมลูก / เเม่อยากให้หนูทำ...ภายใน 4 โมง ทำให้เเม่ได้ไหมคะ - สิ่งไหนที่เขาทำไม่ถูกใจคุณ เช่น เรื่องการซ้อม ให้มองข้ามไป อย่าโกรธ เเต่ให้ยกเลิกไปเลย เช่น เดี๋ยววันนี้ไปยกเลิกเรียนร้องเพลงนะลูก ถ้าเขาถาม จขกท ก็บอกว่า ก็หนูไม่ซ้อม หนูไม่อยากเรียน ยกเลิกไปดีกว่านะคะ คราวหลังถ้าอยากเรียน ก็เก็บเงินเอง เพราะหนูเป็นคนเรียนไม่ใช่เเม่นะลูก - เรื่องอาหารเช้า ให้กินอาหารเช้าค่ะ ต้องเลยนะคะ เป็นมื้อที่สำคัญที่สุดของวัน อาจจะเป็นอาหารง่ายๆ ที่ดีต่อสุขภาพ เช่น เเซนวิชโฮลวีทอโวคาโด้กับอกไก่+น้ำมะเขือเทศ (อโวาโด้่ช่วยเรื่องผิวพรรณเเละไม่อ้วน น้ำมะเขือเทศก็ช่วยเรื่องผิวใส อกไก่ไม่อ้วน) หรือเอาง่ายๆ ก็ไข่ต้มฟองนึง นมไขมันต่ำกล่องนึง เเอปเปิ้ล 1 ผล ช่วยลดน้ำหนักเราก็ประมาณนี้ - สุดท้าย ลองมีส่วนร่วมกับกิจกรรมทุกอย่างของลูกดูนะคะ เช่น เเม่อยากฟังเพลงนี้อะลูก ร้องให้เเม่ฟังได้ไหมคะ / ร้องพร้อมกันไปเลย การ์ตูนเรื่องนี้เรื่องมันเป็นยังไงเหรอลูก เล่าให้เเม่ฟังได้ไหม หวังว่า คห. เราจะช่วยได้บ้างไม่มากก็น้อยนะคะ จากคุณ : darkheart เขียนเมื่อ : 24 ส.ค. 55 22:14:06

ความคิดเห็นที่ 81 จากที่เล่ามาถ้าคุณบอกว่าเริ่มเกลียดลูกตัวเองมาก (ซึ่งเรามั่นใจว่าคุณไม่ได้เกลียดเค้าจริงๆ แต่คุณแค่ผิดหวังกับการกระทำบางอย่างของลูก) คุณว่าลูกจะรู้สึกยังไงกับคุณคะ คิดว่าเป็นไปได้มั้ยที่ลูกคุณจะเข้าไปโพสทในห้องสยามว่า แย่แล้ว รู้สึกเกลียดแม่ตัวเองขึ้นมา... จากคุณ : Tempurachan เขียนเมื่อ : 24 ส.ค. 55 23:18:46

ความคิดเห็นที่ 82 คุณแม่ลองฟัง ลูกบ้างไหมค่ะ แบบฟังเฉย ๆ โดยที่ไม่ต้องพูดในทำนองสอน ลองสักอาทิตย์นึง เวลาลูกอยากเล่าอะไร ให้ฟังอย่างเดียว แล้วเวลาลูกไม่ได้ดั่งใจ ลองเฉย ๆ ดูบ้าง ไม่ต้องดุต้องว่าอะไร ลองปล่อยวาง คิดเสียว่าลูกคือลูก เขาเป็นเจ้าของชีวิตของเขาเอง เคารพในการตัดสินใจของเขา เขาอยากทำอะไร หรือทำแล้วผิดพลาด ไม่ต้องว่าหรือตำหนิ ลองให้กำลังใจเขา เวลาทำดีก็ชมเขา เด็ก ๆ ชอบคำชมค่ะ ชมแล้วมีกำลังใจ บางทีเขาจะทำดีให้เราดูอย่างที่เราไม่คาดฝันเลยทีเดียว จากคุณ : Ms...plum เขียนเมื่อ : 24 ส.ค. 55 23:48:17

ความคิดเห็นที่ 83 ขอตอบในมุมมองส่วนตัวของเราเอง และจินตนาการว่าถ้าเราเป็นตัวลูกที่มีคุณแม่แบบจขกท. นะคะ 1. น้องอายุ 11 ปีเอง สูง 165 ซม. หนัก  55 กก. น้องยังเด็ก และไม่อ้วน เพราะน้องไม่ใช่วัยสาวรุ่นที่จะดูเฟิร์ม เด็กก็คือเด็ก แต่ที่คุณแม่บอกน้องแต่งตัวออกมาแล้วดูไม่สวย คือ คุณแม่จัดเสื้อผ้าให้เหมาะสมกับวัยของน้องหรือไม่คะ? เราลองคิดย้อนไปสมัยเราเรียนมัธยม (แค่มัธยมคงจะพอ) เห็นรูปตัวเอง หรือเพื่อนๆ ที่แต่งตัว และแต่งหน้ทำกิจกรรม เช่น ถือป้าย ตัวแทนประกวด แล้วแบบ..ไม่เห็นสวยเลย คือ ไม่ว่าจะรูปร่าง หรือหน้าตา มันไม่ไหวจริงๆ ถ้ามาเทียบกับตอน ม.ปลาย ในชุดแบบเดียวกัน แต่งหน้าแนวเดียวกัน  เราว่า ม.ปลายสวยกว่า ดูดีกว่า คือ ด้วยรูปร่าง หน้าตา มันคงเหมาะกว่าเลยดูดีกว่า อยากให้คุณแม่เลี้ยงน้องแบบตามวัย ไม่ใช่โตกว่าวัย นะคะ 2. เรื่องเรียนเสริม คุณแม่บอกว่าน้องดูไมแอคทีฟ เป็นเราเราก็เบื่อค่ะ เพราะเราเรียนเสริมเพื่อเสริมสร้างให้สนุก แต่คุณแม่เยอะไป เน้นต้องแข่งขันตลอด มันน่าเบื่อ แล้วน้องอายุ 11 ปีเอง เค้ายังสนุกกับการเล่น ไม่ใช่แข่งขัน หากคุณแม่พูดเยอะ เน้นเยอะ จากสิ่งที่น้องเค้าเลือกเพราะอยากทำ มันก็ไม่สนุก มันน่าเบื่อ ก็สมควรแล้วค่่ะ ที่น้องเค้าไม่แอคทีฟ 3. เราว่าน้องนิสัยโดยพื้นฐานเป็นเด็กน่ารักนะคะ จากหลายๆ เรื่องที่คุณแม่พิมพ์มา เช่น การที่เค้าสอบได้ที่ 1 เค้ากลับรู้สึกว่าเค้าทำให้เพื่อนที่เคยสอบได้ที่ 1 เสียใจ ซึ่งตรงนี้เป็นอะไรที่คุณแม่ควรเพิ่มให้เค้าเสียอีก เพราะจริยธรรมจรรยา มีเงินก็เรียนเสริมไม่ได้ มันเกิดได้จากการสั่งสอน เราคิดว่าคุณแม่ควรแบบหนูไม่ต้องเสียใจไป ชีวิตมันก็อย่างนี้ ไม่มีอะไรที่เราจะชนะ หรือเป็นที่ 1 ไปตลอด ถ้าหนูกลัวเพื่อนจะเสียใจก็ไปช่วยกันอ่านหนังสือสิลูก คราวนี้เค้าอาจจะผิดพลาด แต่ครั้งหน้าเค้าอาจจะทำได้ก็ได้ และหนูก็เช่นกัน วันนี้หนูชนะ แต่คราวหน้าหนูก็พลาดได้เช่นกัน เพราะฉะนั้นต้องพยายามนะลูก แม่รักหนู ภูมิใจที่หนูเรียนได้ดี ไม่มีปัญหา สอบได้ที่เท่าไหร่ก็ได้ อะไรประมาณนี้ค่ะ 4. คุณแมบอกว่าน้องมีโลกส่วนตัวสูง เราว่าเกิดจากพฤติกรรมของคุณแม่นะคะที่ทำให้น้องเป็นแบบนี้ เรารู้สึกว่าถ้าเราเป็นน้องพูดอะไรกับแม่ไป เดี๋ยวเยอะอีก ลำบากตกมาที่ตัวเองอีก อย่าไปพูดเลยจะดีกว่า เช่น ถ้าบอกว่าอยากเรียนศิลปะ บอกไปแม่ก็ส่งให้เรียน แต่เดี๋ยวก็บังคับอีก ให้ต้องแข่งๆๆๆ อีก เลยคิดว่าไม่พูดดีกว่า อยู่มันเงียบๆ แบบนี้ดีแล้ว 5. ถ้าเรามีคุณแม่แบบจขกท. เราคงจะเบื่่อ เพราะรู้สึกว่าแม่ไม่เข้าใจเรา รู้สึกว่าแม่บังคับ ซึ่งคุณแม่อาจจะบอกว่าทุกอย่างน้องเลือกเอกทั้งหมดไม่ว่าจะเป็นที่เรียน หรือเรียนเสริม แต่หลังจากเลือกแล้ว สิ่งที่สำคัญ คือ คุณแม่ไม่ได้ปล่อยให้น้องเป็นตัวของตัวเองเลย คุณแม่สร้างความน่าเบื่อจากสิ่งที่น้องเค้าเลือกเอง มันเลยกลายเป็นทำให้น้องไม่แอคทีฟ อยากให้คุณแม่รีบแก้ไขพฤติกรรมบางอย่างของตัวเองนะคะ ก่อนที่น้องเค้าจะหมดศรัทธาในตัวคุณแม่ ซึ่งเมื่อถึงตอนนั้นมันคงเกินแก้ไข ปล่อยให้น้องได้เป็นตัวเองบ้าง สนุกกับสิ่งที่เค้าเลือกบ้าง เข้าใจค่ะ ว่าทุกคนอยากให้สิ่งที่ดีที่สุด และอยากให้ลูกได้ดีที่สุด แต่ลูกก็คือลูกนะคะ เค้าเป็นตัวเอง ไม่ได้เป็นตัวแทนที่จะมาเติมปมที่ขาดไปของคุณแม่ เรารักเค้าได้ ช่วยเหลือ สนับสนุนเค้าได้ แต่ไม่ใช่บังคับเค้าให้เป็นแบบที่เราต้องการ ลองคุยกับน้องดูนะคะ คุยแบบพูดคุย หยอกเอิน ไม่ใช่บ่น สั่ง เปรียบเทียบ เพราะน้องยังเด็ก คุณแม่เปรียบเทียบไปน้องก็ไม่เข้าใจหรอกค่ะ เป็นกำลังใจให้นะคะ ตัวคุณเอง เปลี่ยนเองได้ ถ้าคุณเปลี่ยนตัวคุณไม่ได้ ก็อย่าไปคิดว่าคุณจะเปลี่ยนคนอื่นไดค่ะ จากคุณ : ChiBoo เขียนเมื่อ : 25 ส.ค. 55 01:04:49

ความคิดเห็นที่ 84 อารมณ์เดียวกับ จขกท. ลูกเถียงข้างๆคูๆตลอดเวลา...อยากบอกว่า "เกลียดลูก"ด้วยเหมือนกัน....แต่มีคห.นึงบอกว่า  "จริงๆไม่ใช่เกลียด แต่กำลังผิดหวังกับลูก มากกว่า"  จริงค่ะ อ่านแล้วคิดว่า ต้องปรับวิธีกับลูกใหม่....ให้สลับกันพูด  แม่พูดเสร็จให้ลูกยกมือแล้วพูดเต็มที่ เราฟัง   ดูสิว่า จะเข้าใจลูกวัยแรกรุ่นได้ไหม?? จากคุณ : บ้านดอกชวนชมสารพัดสี เขียนเมื่อ : 25 ส.ค. 55 01:14:21

ความคิดเห็นที่ 85 พ่อแม่ชอบเลี้ยงลูกแบบเลี้ยงหมา ทั้งที่ลูกเป็นแมว.. ขอยืนยันด้วยคนว่าการไปไหนมาไหนไม่ได้ทำให้ครอบครัวอบอุ่นหรอกนะคะ สมัยก่อนเราก็เหมือนลูกคุณนั่นแหละค่ะ ไปไหนไปกันครอบครัว แม่เราก็คิดว่าให้ความอบอุ่นแล้ว แต่มันไม่ใช่อ่ะค่ะ ให้เวลา ให้เงิน ให้ทุกอย่างก็จริง แต่สุดท้าย แม่เราก็ไม่เคยเข้าใจเรา กลายเป็นว่าทุกวันนี้เราต้องทำตัวเฟคตลอดเวลาอยู่แม่เพื่อให้แม่พอใจ ให้มันได้เท่ามาตรฐานที่แม่ตั้งไว้ (ทั้งที่มันไม่ใช่ตัวเราเลย) คุณต้องการแบบนี้ไหมล่ะคะ? จากคุณ : แมงป่องหางด้วน เขียนเมื่อ : 25 ส.ค. 55 10:05:25

ความคิดเห็นที่ 86 เลี้ยงลูกยังไงได้อย่างนั้นคะ เลี้ยงลูกแบบเข้าใจธรรมชาติ หาข้อดีของเด็กออกมา แล้วพัฒนาจุดนั้น แล้วพยายามขจัดจุดด้อยทีละน้อยซึมไปสิ่งที่ลูกชอบคะ เลี้ยงลูกด้วยศีลธรรมคะ สอนใจมีจิตใจดี มีธรรมะ คุณธรรม ไม่เคยเป็นแม่คน ได้แต่สอนหลาน ก็พยายามสอนให้มีใจเอื้อเฟือ ช่วยเหลือคน จากคุณ : ความรักของพ่อแม่ เขียนเมื่อ : 25 ส.ค. 55 12:34:44

ความคิดเห็นที่ 87 เราว่าหนักที่ตัวแม่ค่ะ ลองเพลาๆหน่อยนะคะ จะเลี้ยงเด็กโตสมัยนี้ ใช้วิธีคุณ เด็กไม่รับหรอกค่ะ จากคุณ : babysang เขียนเมื่อ : 25 ส.ค. 55 16:55:46

ความคิดเห็นที่ 88 เด็กที่ขาดพ่อ มักจะรักแม่มากกกกกก  จากที่เล่ามาดูเหมือนน้องจะขาดความอบอุ่นน่ะค่ะ  คุณแม่บอกมาดูแลจริงๆจังๆช่วงสามสี่ปีมานี้  แต่ก่อนหน้าล่ะคะ เราเลี้ยงเขาด้วยเวลา การเอาใจใส่ หรือเงินตรา เราก็ไม่มีพ่อค่ะ  แม่เราเวลาดุด่าเราจะใช้วาจาที่เสียดแทง รุนแรง ให้ต้องเสียน้ำตาตลอด ซึ่งเราจำได้หมดเลยค่ะ และเสียใจมากด้วย  ตอนโตมามีลูก  เราก็กลับไปใช้คำพูดเหมือนที่แม่ด่าเราเปี๊ยบเลยค่ะ  คือมันเหมือนติดมาโดยไม่รู้ตัว แต่เราจะ มีสติมากกว่า เพราะครอบครัวเราพ่อแม่ลูกค่อนข้างอบอุ่น ไม่มีปัญหาเท่าไร ถ้าไม่โกรธจัดจนลืมตัวเราจะไม่ทำ  หว่านพืชอย่างไร ก็ได้ผลเช่นนั้นจริงๆ เราจึงตั้งใจแสดงความรักต่อลูกมากๆ บอกรักลูกทุกวัน แต่เรื่องสิ่งของ เงินทอง จะไม่ให้ลูกแบบเคยตัว เพราะตั้งใจสอนลูกให้รู้จักประหยัด รู้จักคุณค่าของเงินทอง สิ่งที่ได้มาง่ายๆ เด็กก็ไม่รู้คุณค่าหรอกค่ะ  ที่สำคัญอย่าด่าลูกด้วยถ้อยคำรุนแรง อย่าทำร้ายเค๊าด้วยวาจา เพราะเค้าจะเสียใจมากและจะไม่ได้ลืมง่ายๆ  เรื่องอื่นแม่ๆท่านอื่นพูดไว้หมดแล้วค่ะ   ถ้าเราเป็นลูกคุณ เราคงคิดว่าจะม่ีประโยชน์อะไรที่จะเด่นจะดัง มีความสามารถล้นเหลือ แต่ต้องโดนแม่ด่าว่าทุกวันน่ะค่ะ แก้ไขเมื่อ 25 ส.ค. 55 21:49:26 จากคุณ : Sab Zab' เขียนเมื่อ : 25 ส.ค. 55 21:46:25

ความคิดเห็นที่ 89 เหมือนแม่เรามากๆ เลย พื้นฐานครอบครัวก็คล้ายๆ แบบ เวลารัก ก็รักสุดๆ เทินทูนลูก ให้ทุกอย่าง ทำให้แทบทุกอย่าง พอโกรธหรือหงุดหงิดเรื่องงานที พูดจารุนแรง ใช้อารมณ์ ยกตัวอย่างแม่เรา นู่ ทีหลังไม่ต้องล้างจานนะลูก แม่อยากทำ นู่ทำไม่สะอาด วันต่อมาอารมณ์ไม่ดี เดินมาด่า โตเป็นค.าย แล้วไม่มีปัญญาล้างจานเองหรือไง ชั้นทำเวรทำกรรมอะไรไว้ ถึงมีลูกแบบนี้ คนเป็นลูกสับสนมากค่ะ เครียดด้วย แม่เครียดแล้วลงที่ลูกได้ แต่ลูกเครียดไม่รู้จะไปลงที่ใคร คุณควรปรับนะ ไม่งั้นโตมา ลูกหนีนะ ลูกแคร์เพื่อน แคร์แฟนมากกว่า แล้วคุณจะเสียใจนะ จากคุณ : น้องโบเต้ (suchinda) เขียนเมื่อ : 25 ส.ค. 55 22:52:55

ความคิดเห็นที่ 90 เราว่าต้องเอาหนังสือธรรมะหลวงพ่อจรัญ หรือ cd หลวงพ่อหลายๆ ท่าน  เช่น หลวงพ่อปราโมทย์ ฟังเพลิน เปิดบ่อยๆ ที่บ้าน  เค้าจะได้ซึมซับแล้วหันมาสำนึกผิดกับแม่ได้  และได้เลิกดื้อได้ง่ายๆด้วย ต้องใช้ธรรมะนำ  แล้วคนในบ้านจะรักกัน จากคุณ : peen เขียนเมื่อ : 26 ส.ค. 55 16:18:26

ความคิดเห็นที่ 91 เราก็ขาดพ่อแต่เล็กค่ะ แม่เราเลี้ยงเราแบบไม่ค่อยกะเกณฑ์มาก แต่เราค่อนข้างเป็นเด็กมีความรับผิดชอบค่ะ คือ ถ้ามีการบ้าน กลับบ้านปั๊บก็จะทำการบ้านเองเสร็จเรียบร้อย แต่นอกจากนั้นแม่ไม่ยุ่งเลยค่ะ คือ เธออยากจะดูการ์ตูนก็ดู อยากดูทีวีก็ดู อยากออกไปวิ่งเล่นก็ตามใจ ไม่อยากกินข้าวเย็นก็เรื่องของเธอ ตอนเด็ก ๆ แม่เราเคยให้เราไปเรียนอิเล็คโทน เพราะอาม่าบอกว่าแม่ต้องให้เราไปเรียนเสริมนู่นนี่บ้างถึงจะสู้เค้าได้ (เปรียบเทียบกะญาติ ลูกป้า) เราไปเรียนหน้าหงิกเป็นตูดลิงทุกอาทิตย์ค่ะ แม่เราก็เซ็ง เรียนได้ปีนึงบอก เลิกเหอะ เธอก็ไม่ชอบ ชั้นก็ขี้เกียจมา หลังจากนั้นเราอยากเรียนอะไรก็จะบอก ถ้าไม่บอกแม่ไม่เคยสรรหาอะไรให้เรียน อยากทำอะไรก็ทำไป แม่ไม่เคยบอกให้เราช่วยทำงานบ้านด้วยค่ะ แล้วแม่ก็ไม่เคยบ่นว่าที่เราไม่ทำ เวลาเราทำแม่ก็จะชมว่า "เก่งจังเลย ช่วยแม่ทำงานบ้านด้วย" แล้วก็หอมเรา หลังจากนั้นเราก็จะช่วยทำงานบ้านบ่อยขึ้น จากใจเลย อยากช่วยแม่อ้ะ เราว่าคุณค่อนข้างเข้มงวดกะลูกมากเลยค่ะ เหมือนญาติเรา ป้าเราก็เข้มงวดมาก ตอนเด็กให้เรียนหนังสือหลังเลิกเรียนต้องเรียนพิเศษ เรียนภาษาอังกฤษ เสาร์อาทิตย์เรียนว่ายน้ำ เรียนเต้น เรียนเทนนิส เรียนเปียโน เรียนสควอช ญาติเราก็ทำตามแม่บอกนะคะไม่ได้ดื้อ แต่ทุกวันนี้โตแล้วกลายเป็นไม่สนิทกะแม่ค่ะ ลึก ๆ ห่างเหินกับแม่ อยู่บ้านเดียวกันแต่ไม่ค่อยคุยกัน แถมเหมือนตอนเด็กโดนจำกัดมากมั้ง พอทุกวันนี้เรียนจบทำงานแล้ว ปาร์ตี้เมากระจายทุกวันค่ะ จากคุณ : SnOwY~SeAsOn เขียนเมื่อ : 27 ส.ค. 55 11:46:57

ความคิดเห็นที่ 92 จขกท เอาสิทธิ์ของความเป็นแม่ มองว่าลูกเป็นสิ่งของ และตัวคุณคือเจ้าของ สิ่งที่ต้องแก้ก่อน คือ แม่ ไม่ใช่ ลูก จากคุณ : rain&ant เขียนเมื่อ : 27 ส.ค. 55 20:47:06

ความคิดเห็นที่ 93 ลองให้น้องมาตั้งกระทู้มั้ยคะ รับรองว่าจะต้องมีแต่คนเห็นใจ ให้กำลังใจ เพราะแลดูว่าจะถูกบงการ และกดดันชีวิตมากๆเลย ตอนเราเริ่มเป็นสาว สูง 155-156 หนัก 55-56 โดนที่บ้านว่าเรื่องอ้วน เรายังน้อยใจเลย ยังคิดเลยว่าเราไม่ได้อ้วนมากมายซะหน่อย คนอื่นอ้วนกว่าเราไม่เห็นพ่อแม่เค้าว่าเลย ลูก จขกท สูง 165 หนัก 55 คุณว่าเค้าอ้วนแล้ว แม่เจ้า.. เด็กกำลังโตนะคะ จะให้เค้ารีบเป็นสาวไปไหนกัน หรือจะส่งเค้าประกวดนางงามคะ? ลูกสาวเรา 3 ขวบ นั่งดูทีวีด้วยกันเห็นโฆษณาอาหารสุนัขเราเลยแกล้งแหย่เล่นว่า"หนูอยากกินสมาร์ทฮาร์ทมั้ยคะ" ลูกยังโกรธเลย บอก"นั่นมันอาหารหมานะคะ" แล้วเด็กโตแล้วเอาไปเทียบกับหมาไม่ยิ่งแย่หรอคะ  เค้าจะคิดว่าคุณแม่ไม่เห็นคุณค่าของเค้านะคะ แต่เราก็เห็นใจ จขกท นะคะ เลี้ยงลูกมาเพียงลำพัง กัดฟันกันมาจนมีถึงทุกวันนี้ได้ ก็นับว่าเก่งมากๆ และย่อมต้องคาดหวังกับลูกเป็นธรรมดา แต่เราอยากให้ผ่อนปรนบ้างค่ะ เค้าอยากเรียนพิเศษอะไรก็เรียน  แต่ไม่จำเป็นต้องเรียนเพื่อไปแข่งขันกับใครก็ได้นี่คะ น้องชอบดนตรี อาจเพราะน้องเครียด อยากผ่อนคลายเฉยๆ ก็ปล่อยๆเค้าไปเถอะค่ะ สักวันเค้าจะต้องมีสังคมของเค้า มีโลกของเค้า เราไม่อยากให้น้องเตลิดไปติดเพื่อนซะก่อนค่ะ ถึงวันนั้นคุณแม่อาจจะเสียใจก็ได้นะคะ จากคุณ : fahsaihome เขียนเมื่อ : 28 ส.ค. 55 05:42:04