ความคิดเห็นที่ 1 แล้ววันนี้ รพ. ก็โทรมาค่ะ บอกว่า เอ็มกินยาเกินขนาด ล้างท้องเสร็จแล้ว กำลังรอเตียงแอดมิด ให้ จนท.คณะ มาดูหน่อย พอเราไปที่ รพ. สภาพที่เราเห็นก็คือ เอ็มดูเพลียมาก มีสายเสียบไว้ที่จมูก มีที่ตรวจชีพจรติดอยู่ที่นิ้วมือ และหน้าอก และมีแม่นั่งอยู่ข้าง ๆ  เราถามเอ็มว่าทำไมถึงทำอีก เขาก็บอกว่าเขาเครียด อยากหลับ แต่นอนไม่หลับ เลยกินยาเยอะ ๆ เพื่อจะได้หลับ เราก็คิดในใจว่า เด็กเพิ่งเข้าเรียนปี 1 ผ่านไป 1 เทอม ไม่มีปัญหาที่บ้าน จะเครียดกับเรื่องอะไรนักหนา เราเลยขอให้แม่เขา ออกมาคุยกับเรานอกห้อง ซึ่งคุยกันไปคุยกันมา ก็ได้ความว่า "ชีวิตเอ็มอยู่ติดบ้านตลอด (ลืมบอกไปค่ะ ว่าเอ็มเป็นตุ๊ด) ติดแม่ จะไปไหนมาไหน ต้องให้แม่ให้น้องไปด้วยตลอดไม่เคยไปคนเดียว อยู่บ้านที่บ้านจะกินข้าวพร้อมหน้ากัน ไปเที่ยวด้วยกัน จัดเป็นครอบครัวที่อบอุ่นมาก เอ็มเป็นเด็กดี ไม่เกเร ไม่พูดหยาบคาย ตอนแรกที่มีคนโทรไปบอกว่าลูกกินยาเกินขนาด ก็ยังไม่อยากจะเชื่อ และยิ่งบอกว่าเคยทำร้ายตัวเอง ก็ยิ่งไม่อยากเชื่อไปใหญ่ เพราะลูกเป็นเด็กดีมาตลอด " แล้วแม่ก็เล่าต่ออีกว่า "เอ็มน่าจะปรับตัวเข้ากับเพื่อนไม่ได้ เพราะอยู่ที่บ้าน มีคนตามใจทุกอย่าง ไม่เคยต้องทำอะไรเอง พูดง่าย ๆ คือ แม้แต่กางเกงในยังมีคนซักให้ และเคยมีครั้งนึงที่เอ็มไปกับเพื่อนผู้หญิง น่าจะเป็นหอพักหญิง แล้วเอ็มโดนแม่บ้านที่หอด่าแบบขึ้น มรึง กู เอ็มก็ร้องไห้กลับบ้านมาฟ้องแม่ รถมอเตอร์ไซต์ รถจักรยาน ก็ขับขี่ไม่เป็น เพราะอยู่บ้านจะไปไหน ก็มีคนไปส่งตลอด" แม่ก็เล่าไปร้องไห้ไป น่าสงสารมากค่ะ ถึงเราจะไม่มีลูก แต่เราก็เข้าใจนะคะ ว่าถ้าลูกหลานเป็นแบบนี้เราก็เสียใจ แต่ใจนึงเราก็คิดนะคะว่า นี่คงเป็นผลพวงอย่างนึง จากการเลี้ยงดูด้วย เพราะเอ็มไม่เคยต้องทำอะไรเองเลยมาตลอดชีวิต พอมาอยู่หอในมหาวิทยาลัย ต้องลงมือทำเองหมด แล้วทั้งชีวิต ก็มีพ่อแม่ พี่ คอยดูแลปกป้อง และตามใจ พอมาอยู่กับเพื่อน (ซึ่งต่างพ่อต่างแม่ต่างนิสัย) หลาย ๆ ที่เพื่อนทำอย่างเช่น การเมินเฉย การไม่ยอมทำตามที่เอ็มต้องการ หรือแม้แต่การพูดหยาบคาย กู มรึง และสารพัดสัตว์ มันคงทำให้เอ็มทำใจยอมรับลำบาก จากคุณ : พูดแล้วเศร้าเล่าแล้วขำ เขียนเมื่อ : 24 ส.ค. 55 21:28:13

ความคิดเห็นที่ 2 เราทำงานในมหาลัยมาได้ 2 ปีกว่า คลุกคลีกับเด็กตั้งแต่เข้ามายันจบรับปริญญา พูดได้เลยนะคะ ว่าเด็กสมัยนี้ ภูมิคุ้มกันทางจิตใจอ่อนแอมาก อะไรที่ทำให้รู้สึกว่าเหมือนถูกบังคับหรือกดดัน อย่างเช่น การรับน้อง การเข้าห้องเชียร์ (ซึ่งคณะเรารับน้องน่อมแน้มคุณหนูมาก ๆ เช่น ฝึกร้องเพลง เล่นเกมนันทนาการ ประมาณนี้ค่ะ) มันทำให้เด็กมีอาการเป็น ไฮเปอร์เวนติเลชั่น กันอย่างรวดเร็วและเพิ่มจำนวนเยอะขึ้นทุกปี บางคนไม่เคยเป็นมาก่อน ก็มาเป็นเอาตอนเรียนมหาลัยเนี่ยแหละค่ะ ซึ่งจากการสัมภาษณ์ตัวเด็กเอง หรือเพื่อนเด็กเล่าให้ฟัง ส่วนใหญ่เด็กที่มีอาการพวกนี้ ก็จะถูกเลี้ยงดูมาคล้าย ๆ กับเอ็มเนี่ยแหละค่ะ จะหนักหน่อย ก็พวกที่มีปัญหาทางบ้าน เช่น ครอบครัวแตกแยก ขาดความอบอุ่น พ่อแม่จึงเป็นหลักสำคัญในการที่ปูพื้นฐานจิตใจให้ลูก ว่าอยากให้เขาเติบโตขึ้นเป็นผู้ใหญ่ที่ดีได้อย่างไรค่ะ จากคุณ : พูดแล้วเศร้าเล่าแล้วขำ เขียนเมื่อ : 24 ส.ค. 55 21:39:07

ความคิดเห็นที่ 3 ปักหมุดก่อนว่าอ่านถึงตรงนี้ค่ะ....... น่าสนใจมากๆ ขอบคุณ จขกท นะค่ะ จากคุณ : JewJangg เขียนเมื่อ : 24 ส.ค. 55 22:38:44

ความคิดเห็นที่ 4 รออ่านต่อ....มีอีกรึเปล่าครับ จากคุณ : tpipe เขียนเมื่อ : 24 ส.ค. 55 22:51:15

ความคิดเห็นที่ 5 เห็นด้วยนะคะ ประเภทมีโลกส่วนตัว ชอบอยู่คนเดียว ประเภทนี้ อันตรายมาก เพราะไม่รู้ว่าเขาอารมณ์ไหน คิดอะไรอยู่ ส่วนใหญ่มาจากความกดดันของสังคม เเต่ก็มีไม่น้อยที่มาจากทางบ้าน รอ จขกท มาต่ออยู่นะคะ จากคุณ : darkheart เขียนเมื่อ : 24 ส.ค. 55 23:38:13

ความคิดเห็นที่ 6 ขอบคุณที่เล่าให้ฟังค่ะ จากคุณ : แมวตาสองสี เขียนเมื่อ : 24 ส.ค. 55 23:39:03

ความคิดเห็นที่ 7 เรื่องของเอ็ม ก็ประมาณนี้แหละค่ะ ตอนนี้เขากำลังรักษาตัวอยู่ที่ รพ. ให้หมอรอดูอาการสักระยะ หน้าที่ต่อไปของเราก็คือ คอยติดตามผลอยู่เรื่อย ๆ ว่าเด็กเป็นอย่างไรบ้าง ดีขึ้นหรือป่าว ถ้าอาการแย่ลงอีก ก็คงต้องให้ทางผู้ปกครองมารับกลับไปอยู่บ้านก่อน ซึ่งบางกรณีถ้าไม่ดีขึ้นจริง ๆ ก็ต้องถึงขั้นลาออก ไปเรียนใกล้บ้านเพื่อไปอยู่กับพ่อแม่ หรือลาออกไปอยู่บ้านไปก่อน จนกว่าจะมีภาวะที่สามารถอยู่กับผู้อื่นได้ จึงค่อยกลับมาเรียนค่ะ แล้ววันนี้ก็มีรายงานแจ้งเข้ามาอีกราย แต่เป็นเด็กคณะอื่นค่ะ ไม่ใช่เด็กคณะเรา ว่ากลางคืนวันนึง มีเด็กคนนึงวิ่งพล่านไปมาระหว่างคณะ วิ่งไปร้องไห้ไป รปภ.จึงช่วยกันจับตัวไว้ แล้วนำส่ง รพ. รอสงบแล้ว อาจารย์ก็เข้าไปสอบถาม ทราบว่าเด็กมีอาการเครียด หาทางออกให้ชีวิตไม่ได้ แต่รายละเอียดอย่างอื่นเด็กไม่ยอมบอก จึงต้องรอให้ผู้ปกครองมาพบและสอบถามต่อไป ซึ่งรายนี้ ถ้ายังปรับตัวไม่ได้ ก็คงต้องมีชะตากรรมเดียวกับที่บอกไปเบื้องต้นค่ะ เท่าที่เล่ามาสองรายนี้ เป็นแค่ส่วนนึงนะคะ อยากเล่าให้อ่านเป็นข้อคิดเตือนใจค่ะ เพราะห้องนี้น่าจะเป็นแหล่งรวมจุดกำเนิดอนาคตของชาติเลยก็ว่าได้ เท่าที่เราลองสังเกตดูหลายปี ทำให้เรารู้ว่า เด็กจะโตขึ้นมาเป็นอย่างไร 90 เปอร์เซ็นอยู่ที่พ่อแม่จริง ๆ อีก 8 เป็นสิ่งแวดล้อม และ 2 อยู่ที่ตัวเด็กเองค่ะ เดี๋ยวนี้พ่อแม่มีลูกน้อยลง ทำให้บางคนประคบประหงมลูกเหมือนไข่ในหิน คิดอย่างเดียวว่าฉันจะปกป้องและดูแลลูกอย่างดีที่สุด จนลืมนึกไปว่า เราไมได้อยู่กับเขาตลอดเวลา และไม่ได้อยู่กับเขาไปตลอดชีวิต มันต้องมี ณ เวลาหนึ่งที่เขาต้องมีสังคม มีเพื่อน มีครอบครัว ตัวอย่างที่เห็นชัดเลย คือ ชีวิตเด็กมหาลัยค่ะ มันเป็นชีวิตที่เหมือนเขาเริ่มมีชีวิตเป็นของตัวเองแล้วครึ่งหนึ่ง อีกครึ่งหนึ่งยังต้องพึ่งพ่อแม่ พูดง่าย ๆ คือต้องขอเงินพ่อแม่ใช้อยู่ แต่นอกนั้น ตั้งแต่ตื่นนอนยันกลับไปหลับตอนกลางคืน เขาต้องดำเนินชีวิตด้วยตัวเอง ต้องตื่นเอง หากินข้าวเอง หาทางไปเรียนเอง ส่งงานไม่ทันหรือสอบตกต้องแก้ปัญหาเอง ไปหาอาจารย์เอง ลงทะเบียนเอง ซักผ้าเอง ล้างห้องน้ำเอง ซื้อเสื้อผ้าเอง มีปัญหากับเพื่อนก็ต้องแก้เอง ยันไปจน หาที่ฝึกงาน หาที่ทำงานเอง เห็นไหมค่ะว่า ทุกอย่างต้องทำเองหมด ยกเว้นอย่างเดียวคือหาเงิน ซึ่งในกระบวนการเอาชีวิตรอดในรั้วมหาวิทยาลัย มันเหมือนจะเป็นเรื่องง่าย ๆ นะคะ ในมุมมองผู้ใหญ่ ที่เรามองว่ามันง่าย เพราะเราผ่านมาแล้ว ลองย้อนกลับไปสิคะ ครั้งแรกที่เราจากพ่อแม่ไปเรียน เรารู้สึกตื่นเต้นแค่ไหน จากคุณ : พูดแล้วเศร้าเล่าแล้วขำ เขียนเมื่อ : 24 ส.ค. 55 23:55:01

ความคิดเห็นที่ 8 ขอบคุณมากเลยนะคะดีมากๆเลยคะ จากคุณ : pettucci เขียนเมื่อ : 25 ส.ค. 55 00:35:45

ความคิดเห็นที่ 9 ขอบคุณค่ะที่แชร์ EQ สำคัญจริงๆ จากคุณ : benjy_bio เขียนเมื่อ : 25 ส.ค. 55 01:43:31

ความคิดเห็นที่ 10 เหมือนพี่สาวเราเลยค่ะ พ่อแม่อวยกันยกใหญ่ ทำให้ทุกอย่างเหมือนเด็กอนุบาล ทั้งที่อายุเข้าไปเลข2แล้วยังทำอะไรจริงจังเองไม่เป็น แต่ยังดีที่ไม่มีปัญหา จากคุณ : oporporjung เขียนเมื่อ : 25 ส.ค. 55 08:13:25

ความคิดเห็นที่ 11 ที่เราสังเกตได้ในปีหลัง ๆ มานี้ คือ ตั้งแต่การเข้ามารายงานตัวของเด็ก ว่ามีผู้ปกครองเด็กมาส่งเด็กมากกว่าปีก่อน ๆ เราเข้าใจนะคะว่าผู้ปกครองหลายท่านเป็นห่วงลูกหลานที่ต้องเดินทางไป ตจว.เพียงลำพัง มันห่วงโน่นห่วงนี่ ห่วงไปหมดทุกอย่าง แต่การที่ผู้ปกครองมากับเด็ก มันทำให้มีผลเสียต่อเด็กคือ ทำให้เด็กรู้สึกว่าเขายังมีผู้ปกครองดูแลอยู่ จึงเกิดความชะล่าใจและหลงลืมเอกสารหลาย ๆ อย่างที่จำเป็นต้องเตรียม ซึ่งบางที่รับเอกสารแค่วันนั้นวันเดียว แต่ถ้าต้องให้เด็กนำไปส่งอีกวัน เขาจะเปลี่ยนจุดทำการ ทำให้เกิดความยุ่งยากมากขึ้นกว่าเดิม และการที่มีผู้ปกครองมาด้วย ผู้ปกครองบางคนรีบกลับบ้าน ทำให้การที่เด็กจะได้พบปะพูดคุยกับรุ่นพี่ในคณะ หรือสาขามีน้อยลง ซึ่งถ้าเป็นที่มหาลัยเรา ข้อมูลและการดำเนินการเข้ามหาลัยขั้นต่อ ๆ ไป รุ่นพี่จะเป็นคนแจ้งน้องทั้งหมดค่ะ และการไม่ได้เข้าร่วม Meeting นี้ มันยังส่งผลให้เขาไม่ได้เจอกับเพื่อนสาขา ซึ่งถือว่าเป็นบุคคลที่สำคัญมากในการจะดำเนินชีวิตในมหาลัยนะคะ และเมื่อเข้ามาเรียน เราก็สังเกตได้อีกว่า เดี๋ยวนี้เด็กจะติดต่อสอบถามอะไร เขาจะให้ผู้ปกครองเป็นฝ่ายโทรเข้ามามากขึ้น หรือบางรายหนักหน่อย ชอบให้ผู้ปกครองมาส่งเอกสารแทนค่ะ เพราะของเรามีระเบียบอย่างนึงคือ ถ้าเด็กจะมาส่งเอกสารต้องแต่งกายชุดนิสิตถูกระเบียบมาส่งเท่านั้น เพราะเราอยากจะสอนการรู้จักกาลเทศะให้เด็กค่ะ แต่บางคนชอบอ้างนั่นนี่ จะกลับบ้านบ้าง เสื้อผ้าไม่แห้งบ้าง จึงให้ผู้ปกครองเข้ามาส่งแทน เราก็จะมีวิธีไม่รับเอกสาร และให้เด็กมาส่งเองค่ะ บางรายเวลาเอกสาร (ส่วนใหญ่เป็นเอกสารเงินกู้ กยศ.) มีปัญหา ก็จะให้ผู้ปกครองโทรมาถาม ผู้ปกครองก็อธิบายปัญหาให้เราฟังไม่รู้เรื่อง เราก็อธิบายวิธีแก้ไขปัญหาให้ผู้ปกครองฟังไม่เข้าในเหมือนกัน ต่างคนต่างงง เพราะเอกสารพวกนี้มีหลายขั้นตอน บางทีเราก็ไม่รู้ว่าเด็กสะดุดขั้นตอนไหน เราก็จะตัดบทบอกให้เด็กโทรเข้ามาหรือเข้ามาหาเราเองอีกเช่นเคยค่ะ และพอเข้าวันศุกร์ ช่วงสาย ๆ เราจะได้รับโทรศัพท์จากผู้ปกครองบ่อยมาก โทรเข้ามาถามว่า วันเสาร์อาทิตย์มีกิจกรรมอะไรที่เด็กต้องเข้าร่วมกิจกรรมอะไรที่รุ่นพี่จัดหรือป่าว ถ้าไม่มีจะให้เด็กกลับบ้าน ซึ่งสมัยก่อนไม่มีค่ะ เด็กว่างเด็กก็จะกลับ ถ้าไม่ว่างก็ไม่กลับ อันนี้คือบางส่วนเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่เราเจอมากับเด็กในคณะเรานะคะ บางคนอาจจะมองว่ามันเป็นเรื่องเล็กน้อย ที่คิดว่ามันเป็นธรรมดาที่พ่อแม่ต้องเป็นห่วงเด็ก เพราะปกติอยู่ด้วยกันตลอด ไม่เคยต้องห่างกัน ทำไมถึงรู้สึกว่าเราดูเยอะ และกีดกันจังเลย แต่เราเชื่อว่าถ้าบางคนที่เลี้ยงลูกแบบปล่อย ถึงถูกพ่อแม่เลี้ยงมาแบบปล่อยให้ทำเองทุกอย่าง อ่านแล้วจะเริ่มรู้สึกอึดอัดกับเรื่องพวกนี้ค่ะ ซึ่งเรื่องที่บางคนมองว่าเป็นเรื่องเล็กน้อยนี้ มันจะค่อย ๆ สะสม และรวมตัวกัน ส่งผลดังนี้ค่ะ 1. ทำให้เด็กไม่กล้าคิดตัดสินใจและแก้ปัญหาเอง ต้องรอให้ผู้ปกครองตัดสินใจให้ ไม่รู้จะแก้ไขปัญหาที่เกิดขึ้นยังไง ทั้ง ๆ ที่เขาสามารถถามเพื่อน รุ่นพี่ จนท. หรืออาจารย์ก็ได้ แต่ด้วยความที่ไม่เคยลงมือทำเอง จึงไม่รู้ว่าจะเริ่มจากจุดไหนดี 2. ทำให้เด็กห่างจากเพื่อน รุ่นพี่ เพราะเมื่อไหร่ที่เด็กมีเวลาว่าง ผู้ปกครองต้องมารับกลับบ้าน ขาดการเข้าร่วมกิจกรรมที่จัดวันหยุด ซึ่งในที่นี้อาจจะเป็นกิจกรรมที่เขารวมตัวกันเอง เช่น ไปกินข้าวกัน ไปถ่ายรูป ไปเดินห้างดูหนัง ไปอ่านหนังสือที่หอสมุด ซึ่งดูเหมือนมันจะเล็กน้อยนะคะ แต่การที่ปล่อยให้เด็กได้อยู่กับเพื่อนบ้าง มันจะทำให้เขาถ่ายทอดและซึมซับพฤติกรรมค่ะ อ๊ะ ๆ อย่าคิดว่ามีแต่พฤติกรรมไม่ดีนะคะ ที่ดี ๆ ก็มีค่ะ เช่น เด็กคนนึงไม่เคยซักผ้าเลย เห็นเพื่อนซัก ก็เลยซักตามบ้าง ก็เกิดการได้ลองทำ ก็เลยรู้ว่ามันทำง่ายกว่าที่คิด จากคุณ : พูดแล้วเศร้าเล่าแล้วขำ เขียนเมื่อ : 25 ส.ค. 55 10:09:17

ความคิดเห็นที่ 12 หลังจากที่ร่ายยาวมานาน สรุปง่าย ๆ เลยหละกันนะคะ สำหรับการที่พ่อแม่จะสร้างภูมิคุ้มกันทางจิตใจให้กับลูก ๆ ในมุมมอง คนอื่นนอกครอบครัว ซึ่งเป็นคนอื่นซึ่งต้องรับช่วงต่อจากพ่อแม่ ดังนี้ค่ะ 1. ให้ความนับถือและเชื่อใจลูก  เพราะมันจะนำไปสู่การนับถือตัวเองของลูก และเขาก็สามารถทำให้เราเชื่อใจเขาได้ค่ะ 2. สอนให้เขามีทัศนคติที่ดีต่อตัวเองและสังคม มองโลกเชิงบวก สิ่งนี้คือตัวสำคัญต่อความคิดของเด็กมาก ๆ เลยนะคะ การมองโลกในแง่ดี จะทำให้เขารู้สึกว่าอะไร ๆ ก็ง่ายไปหมด แต่พอมองโลกในแง่ลบ อะไร ๆ ก็ยากไปหมดค่ะ 3. ให้เขาได้ลองลงมือทำอะไร ๆ ด้วยตัวเอง เรื่องง่าย ๆ อย่างเช่น งานบ้านนี่แหละค่ะ เพราะไม่ว่าจะช้าหรือเร็ว สักวันนึงเขาก็ต้องมีชีวิตเป็นของตัวเอง ฝึกให้เขาทำไปเถอะค่ะ เราทำเอง เรายังรู้สึกว่ามันไม่ลำบากอะไร เด็กก็ทำเองได้เหมือนกัน ไม่ลำบากค่ะ ยันไปจนถึงเรื่องการเดินทางไปไหนมาไหนเอง ถ้ามันไม่ได้ลำบากหรือมีของเยอะแยะมากมาย ไม่ต้องไปส่งหรอกค่ะ ให้เขาหาทางไปเอง กลับเอง  กลับได้ค่ะ ไม่หลง เราลองมาแล้ว หรือขนาดป่วยไปหาหมอ ถ้าไม่ป่วยมาก ลองให้เขาไปเองค่ะ **แล้วข้อนี้ฝากไว้อีกอย่าง คือ ถ้าพ่อแม่บางคนที่มีทักษะในการทำงานอย่างอื่น สอนให้ลูกทำไปเถอะค่ะ ให้เขาได้ลองทำอะไรหลาย ๆ แบบ เพราะเด็กผู้ชายสมัยนี้ตอกตะปูยังไม่ทะลุไม้เลยค่ะ เลื่อยไม้ก็ไม่ขาด น่าอนาจใจจริง ๆ 4. พาเขาไปเข้าสังคมอื่นบ้าง นอกจากสังคมที่บ้าน ให้เขาได้ลองมีปฎิสัมพันธ์เชิงบวกกับคนอื่นบ้าง อย่างง่าย ๆ เลยก็แม่ค้าที่เราไปซื้อของเป็นประจำก็ได้ค่ะ หรือสังคมเพื่อนเราก็ได้ หรืออาจจะสนับสนุนให้เขาไปเข้าค่ายช่วงปิดเทอมหรือวันหยุด เพราะมันจะทำให้เด็กได้เห็นคนหลายแบบค่ะ ทำให้เขาได้มีมุมมองใหม่ ๆ เห็นวิธีคิดใหม่ ๆ ทำให้เด็กกล้าคิด กล้าพูดกับคนอื่น ซึ่งถ้ากลัวว่าคนนอกบ้านจะเป็นตัวอย่างที่ไม่ดี กลับมาแล้วก็ลองคุยกับลูกดูค่ะ ชี้ให้เขาเห็นว่าอันไหนดี อันไหนไม่ดี เป็นการสร้างความสัมพันธ์ในครอบครัวอีกด้วย เพราะเราเห็นเด็กหลายคน เวลามีปัญหา ไม่กล้าคุยกับใคร ไม่กล้าเปิด หรือง่าย ๆ เลย ขนาดมาติดต่องานกับเรา ยังเดินวนอยู่หน้าประตูเป็นนานสองนาน ก็ประมาณ 4 ข้อใหญ่นี้แหละค่ะ เพราะเราคิดว่าสิ่งเหล่านี้ จะมีผลต่อการนำไปใช้ประยุกต์กับการใช้ชีวิตด้วยตัวเอง และอยู่ร่วมกับผู้อื่นในสังคมได้อย่างมีความสุข หรืออย่างน้อย ๆ ก็ไม่สร้างความเดือดร้อนให้ตัวเองและคนอื่น มนุษย์มีสัญชาติญาณการเอาตัวรอดมาตั้งแต่เราอยู่ในท้องแม่ค่ะ สมองและร่างกายเรามีกลไกการป้องกันตัวหลายแบบ ซึ่งเราก็ไม่รู้ว่ามันมีแบบไหนบ้าง จนกว่าเราจะเจอสถานการณ์ต่าง ๆ ด้วยตัวเอง เราจึงรู้ว่า "ฉันก็ทำได้นิ ไม่เห็นต้องรอให้ใครมาช่วยเลย" ลูกก็เหมือนกันค่ะ บางทีเราต้องปล่อยให้เขาหัดเดินด้วยตัวเองบ้าง ถ้าเราคอยแต่จะเป็นห่วงและโอบเขาไว้ใต้ปีกเราตลอดเวลา แล้วเมื่อไหร่กันที่จะถึงเวลาที่เขาต้องบินด้วยตัวเอง ถึงเขาจะเป็นลูกเราก็จริง แต่เราไม่ได้อยู่ด้วยกันไปจนตายค่ะ วันนึงเขาต้องมีชีวิตเป็นของเขา เราจะมีเวลาอยู่กับเขาและสอนได้ อย่างมากก็ 20-25 ปี แค่นั้นแหละค่ะ ที่เราจะมีเวลาวางรากฐานให้เขาได้  ลองคิดดูว่าถ้าเลี้ยงลูกให้กลายเป็นเด็กแบบเอ็ม แล้วถ้าเขามีชีวิตอยู่ไปอีก 40-50 ปี เท่ากับเราฆ่าเขาทั้งเป็นเลยนะคะ แถมยังทำให้เขากลายเป็นปัญหาสังคม อย่างที่เห็นในข่าวกันทุกวันนี้อีก ก็มีเพียงเท่านี้แหละค่ะ ขอบคุณที่สละเวลามาติดตามอ่านนะคะ ถ้ามีกรณีศึกษาแบบนี้อีก จะมาเล่าให้อ่านกันค่ะ จากคุณ : พูดแล้วเศร้าเล่าแล้วขำ เขียนเมื่อ : 25 ส.ค. 55 10:51:10

ความคิดเห็นที่ 13 ขอบคุณค่ะที่เอาควารู้ดีๆมาแบ่งปัน จากคุณ : งงกะตัวเอง เขียนเมื่อ : 25 ส.ค. 55 13:45:39

ความคิดเห็นที่ 14 โอ้วดีมากๆเลยค่ะ เรากำลังเป็นเด็กมหา'ลัยค่ะ ตอนปี1เข้ามาแรกๆตกใจมากที่เจอเพื่อนเป็นไฮเปอร์แถมรูมเมทก็เป็น ตอนนั้นยังไม่อยากเชื่อเลยว่าอาการแบบนี้เกิดจากความเครียด เราจากเด็กกรุงเทพฯไม่เคยต้องทำงานบ้านก็ต้องทำเองทุกอย่าง หาข้าวกินเอง แต่พอหลายปีเข้าตอนนี้เราปี4แล้ว เรากลายเป็นคนใจเย็นขึ้นเยอะ คิดก่อนทำเสมอ เมื่อก่อนโมโหอะไรอาละวาดก่อนเลย (เพราะเป็นคนโมโหร้าย) แต่โชคดีที่พ่อแม่เราเลี้ยงมาแบบปล่อยให้คิดเอง ทำเอง(พ่อแม่ไม่เคยช่วยทำการบ้านให้เลย)เราเลยอยู่คนเดียวได้ ปรับตัวได้ แต่ตอนปี1มีเพื่อนเราคนนึงเค้ามีพี่สาวอยู่ม.เดียวกัน เค้าก็ออกจากหอในไปอยู่หอนอกกับพี่เพราะอยู่คนเดียวไม่ได้ แล้วทีนี้เค้าเลิกกับแฟน เค้ากินน้ำยาล้างห้องน้ำเข้าไปประชดแฟน แล้วพี่สาวไม่อยู่ห้องกว่าจะมาเจอเพื่อนเราก็นานมากแล้ว ดีที่ยังช่วยไว้ได้ แต่ว่าระบบประสาทต่างๆถูกทำลายไปเยอะมาก เพื่อนเราไม่สามารถช่วยตัวเองได้อีกต่อไป ตอนนี้เป็นยังไงบ้างก็ไม่รู้เพราะพอเค้าออกจากรพ.ทางบ้านก็พากลับบ้านเลยและลาออกจากม.ไป จากคุณ : secretapin เขียนเมื่อ : 25 ส.ค. 55 17:28:14

ความคิดเห็นที่ 15 ขออนุญาตแชร์เรื่องนะคะ เด็กคนนึงที่เราสอนพิเศษ มีลักษณะที่พ่อแม่เลี้ยงดีเกินไป ขับรถไปรับ ไปส่งตลอด เรียกว่าไม่ห่างสายตา วันหนึ่งไปสอบCu-Tep  พ่อวนรถไปส่งปุ็บ จอดส่งให้เด็กลงไปสอบ พ่อก็วนรถออก ปรากฎว่าเด็กไม่ขึ้นตึก แต่หนีไปเล่นเกมแถวสามย่านแทน พออีกสองอาทิตย์ประกาศผลสอบ พ่อก็โทรไปเหวี่ยงที่คณะ ว่าทำไมไม่มีคะแนนลูกชาย ตลอดเวลาลูกชายนั่งเงียบ ไม่บอกความจริงพ่อ นั่งฟังพ่อตำหนิเจ้าหน้าที่ว่าทำคะแนนหาย ฟังแล้วเพลียมากกกก แต่ยังไม่จบค่ะ เนื่องจากเด็กเรียนมาเยอะก็เอนท์ติดกันไป ไปติดวิศวะสถาบันหนึ่ง วันปฐมนิเทศ เด็กคนนี้ไม่เข้าร่วม เพราะนั่งเล่นเกม วิชาเรียนที่คณะก็ไม่เข้า เวลาติดต่อภาคก็ต้องให้แม่ขับรถมาลงทะเบียนเรียนให้   รหัสนิสิตจำไม่ได้  เลยไม่ลงทะเบียนเรียนวิชาหนึ่ง ก็เลยไม่เข้าเรียน ทำให้ตอนนี้จบเป็นห้าปีแล้ว ทั้งๆที่เพิ่งเข้าปีหนึ่ง อยากบอกว่าเด็กเดี๋ยวนี้เป็นกันเยอะค่ะ นี่แค่ส่วนหนึ่งที่เอามาเล่าให้ฟัง อีกเรื่องคือ ถ้าเราสังเกตว่าเด็กทำผิด เราจะพูดถึงหรือตำหนิเด็กที่เรียนกับพ่อแม่เด็กไม่ได้เลยค่ะ ประมาณว่าอย่ามาว่าลูกชั้น ลูกชั้นไม่เคยโกหก เดี๋ยวนี้พ่อแม่เป็นแบบนี้เยอะค่ะ จากคุณ : nancifer เขียนเมื่อ : 26 ส.ค. 55 07:53:25

ความคิดเห็นที่ 16 พ่อแม่รังแกฉัน ของแท้เลยค่ะ จากคุณ : พูดแล้วเศร้าเล่าแล้วขำ เขียนเมื่อ : 26 ส.ค. 55 15:40:30