 |
ในฐานะที่เคยเป็นนักเรียนนะคะ
โรงเรียนมัธยมเป็นโรงเรียนใหญ่ เด็ก 3-4 พันคน
เด็กส่วนใหญ่ก็เป็นเด็กปกติธรรมดา ไม่มีปัญหากับใคร ซึ่งก็ถือว่าทำตามกฎระเบียบ
เด็กพวกนี้ถ้าจะให้รับประกาศนียบัตรทุกคน คุณค่าของประกาศนียบัตรก็คงจะลดลงไป
สำหรับเรา สิ่งที่คิดว่ายังขาดสมัยเรียนหนังสือไม่ว่าจะเป็นประถม มัธยม มหาวิทยาลัย
ก็คือวิชาที่ชื่อว่า "ศิลปะการใช้ชีวิตให้มีความสุขโดยไม่เบียดเบียนผู้อื่น"
ในโรงเรียนมีแต่การเรียนการสอนที่เป็นวิชาการ ขนาดวิชาพุทธศาสนา
ก็ยังกลายเป็นวิชาประวัติศาสตร์สมัยพระพุทธเจ้าซะอย่างนั้น
เด็กไม่มีโอกาสเรียนรู้วิธีการใช้ชีวิตนอกรั้วโรงเรียน, วิธีการเอาตัวรอดในสังคม,
วิธีการเลือกคบเพื่อน, วิธีการใช้เงินแบบไม่ต้องเป็นหนี้,
วิธีการพูดแบบผูกใจคน และอื่น ๆ อีกมากมายที่มันเป็น "ศิลปะ"
จริง ๆ แล้วสำหรับเรา วิชา "ศิลปะการใช้ชีวิตให้มีความสุขโดยไม่เบียดเบียนผู้อื่น" นี้
ตามความเห็นเรา น่าจะเชิญวิทยากรจากภายนอก มาคุยกับเด็ก ๆ ในหัวข้อที่เหมาะกับระดับชั้นของเค้า เทอมละ 2-3 ครั้ง
และเนื่องจากยังไม่มีการสอนสิ่งเหล่านี้ให้เด็กซึ่งก็ทำให้เด็กกลายเป็นเด็กแบบเด๊กเด็ก
ในความคิดเรา(และตัวเราเองสมัยนั้นก็เด๊กเด็ก)
นอกจากเด็กที่มาจากครอบครัวที่พ่อแม่มีเวลาให้ใส่ใจคอยสอนรายละเอียดที่เรากล่าวมานี้
สำหรับลูกตาสีตาสา แม่ค้าพ่อขาย แค่เวลาทำมาหากินก็แทบจะไม่พออยู่แล้ว
คงไม่มีเวลามาคุยอะไรเหล่านี้ให้ลูกฟังแน่
อาจจะตอบไม่ค่อยตรงคำถามคุณครูเท่าไหร่
แต่เป็นสิ่งที่รู้สึกอย่างนั้นจริง ๆ ค่ะ
จากคุณ |
:
ท่าตลาด
|
เขียนเมื่อ |
:
28 ส.ค. 55 22:24:31
|
|
|
|
 |