ความคิดเห็นที่ 1 สัตว์โลกทั้งหลายล้วนเวียนว่ายก่อเกิดเพื่อมาชดใช้กรรมเก่า สะใภ้คนที่สองเริ่มจุดประกายแห่งการแตกหัก ตั้งแต่แต่งเข้าบ้านไม่เคยแม้แต่เสียบปลั๊กหม้อหุงข้าว แม่เฒ่ากลายเป็นทาสในเรือน ซักผ้า ทำกับข้าว จัดสำรับคับค้อนตั้งโต๊ะ  คอยท่าสองผัวเมียกินก่อนจนอิ่ม   แม่เฒ่าจึงมีโอกาสได้กินของเหลือ ก่อนจะเก็บกวาดถ้วยชามไปล้าง   กวาดเช็ดบ้านช่องเรียบร้อย  แล้วจึงได้พักผ่อน ด้วยการเดินออกไปคุยกับเพื่อนบ้านในวัยไล่เลี่ยกัน สะใภ้สองเข้มงวดแม้แต่ของสดทุกชนิดที่ซื้อมาทำกับข้าว ต้องถามราคาแล้วยกไปชั่งน้ำหนัก ราคาสินค้ากับเงินทอนที่เหลือต้องตรงกับเงินที่ให้ไปตลาด แต่แม่เฒ่าก็ไม่เคยเก็บมาเป็นอารมณ์ วันหนึ่งสะใภ้สองก็จัดระเบียบการกินใหม่   หล่อนไปสั่งผูกปิ่นโตเพื่อกินกันแค่สองผัวเมีย   แล้วสั่งให้ผัวจ่ายเงินให้แม่เฒ่าแค่วันละยี่สิบบาท ไปหากินเอาเองด้วยเหตุผลโง่ๆ คือต้องการประหยัด แต่ลึกๆ ในใจไม่ต้องการให้แม่ผัวเม้มเงินส่วนเกิน แม่เฒ่าคิดเอาเองว่าลูกๆ คงไม่อยากให้แม่เหนื่อย จึงน้อมรับประกาศิตลูกสะใภ้ด้วยดุษฎี สองสามวันต่อมาแม่เฒ่าก็ลืมสิ้นเพราะความรักลูก หลายครั้งที่แม่เฒ่าคิดถึงลูกชายคนโตที่เปิดร้านขายทองในตลาด แม่เฒ่าจะเจียดเงินที่เก็บออมไว้ซื้อผลไม้ที่ลูกชอบติดมือไปด้วย แต่ทุกครั้งที่แม่เฒ่าเดินเข้าไปในบ้าน   สะใภ้ใหญ่จะมองอย่างเหยียดๆ แล้วเดินหนีเข้าห้องแอร์  ปิดประตูนอนดูโทรทัศน์ สั่งคนใช้ให้คอยสอดส่องเดินตามแม่เฒ่า   เธอกลัวแม่ผัวขโมยของในบ้าน จะคุยกับลูกชาย  ไอ้นั่นก็ออกอาการไม่ว่าง   ถามคำตอบคำเหมือนหนามตำโดนโคนลิ้น จะอ้าปากลำบากลำบน   อึดอัดแม่  เกรงใจเมีย แกล้งถอดสร้อยคอทองคำเส้นโตที่ห้อยแขวนพระเครื่องราคาแพง กรอบทองฝังเพชรพวงใหญ่ขึ้นมาส่องทีละองค์ด้วยความเลื่อมใส และไม่แม้แต่จะชายตามองแม่เฒ่าที่นั่งซึมอยู่ข้างตู้ทองอย่างเดียวดาย เก้ๆ กังๆ อยู่พักใหญ่ ก็เดินออกจากบ้านลูกชายคนโตอย่างเหงาๆ โดยมีคนใช้ของลูก  หิ้วถุงผลไม้ตามมายัดคืนใส่มือ ระหว่างทางก็แวะทักทายคนรู้จักเพื่อรักษามารยาท แต่ในใจของแม่เฒ่ามันวังเวงจนจำไม่ได้ว่าพูดคุยกับใครไปบ้างระหว่างทาง ลูกสาวคนเล็กที่แม่เฒ่าทั้งรักทั้งหวงนั่นแทบไม่ต้องพูดถึง เธอยื่นคำขาดกับแม่เฒ่าตั้งแต่ครั้งแรกที่ไปเยี่ยม ว่าถ้าไม่จำเป็นก็ไม่ต้องไปหา   เพราะบ้านเธอมีแขกที่เป็นลูกน้องของผัว และพ่อค้าวานิชเข้าพบผัวของเธอ   เพื่อขออำนวยความสะดวกในทางธุรกิจบ่อยๆ และผัวของเธอก็ค่อนข้างเจ้ายศเจ้าอย่าง   ถ้าแม่เฒ่ารักลูกก็ควรจะต้องรักษาเกียรติรักษาหน้าตาของผัวลูกด้วย แม่เฒ่าไม่เข้าใจว่าการรักษาหน้าตาของลูกเขยนั้นต้องทำอย่างไร แม่เฒ่ายังเคยปลื้มกับคำชมของเพื่อนบ้าน เขาว่าแม่เฒ่าวาสนาดีลูกเขยเป็นเจ้าคนนายคน แม่เฒ่าก็ได้แต่แอบปลื้มทั้งๆ ที่ไม่เข้าใจว่า ทำไมการเป็นเจ้าคนนายคน จึงเหมือนกำแพงชนชั้นปิดกั้นระหว่างความเป็นแม่ลูก จนหนักหนาสาหัสขนาดนั้น ร้านสะดวกซื้อและห้างสรรพสินค้าขนาดยักษ์ โผล่ขึ้นมารายรอบร้านค้าของลูกชายคนที่สอง กระทบธุรกิจของสองผัวเมียจนทรุด เซ ของขายไม่ได้มากเหมือนเก่าที่เอาอะไรมาวางก็ขายหมด ปัญหาและวิกฤติการเงินในบ้านส่งสัญญาณถึงขาลง สองผัวเมียเริ่มมีปากเสียงกันบ่อยครั้ง และแทบทุกครั้ง ลูกสะใภ้ก็จะฉวยโอกาสด่ากระทบแม่ผัวเป็นของแถมโดยไม่มีเหตุผล โดยที่ลูกชายก็ไม่ออกอาการปกป้องแม่เฒ่าแต่อย่างใด... 12 มิถุนายน 2530 ประมาณ 3 ทุ่มของคืนโลกาวินาศ ท้องฟ้ามืดครึ้มไปด้วยพยับเมฆสลับกับเสียงฟ้าร้องดังกึกก้องเป็นระยะๆ ครู่ใหญ่ๆ ต่อมาสายฝนจึงโปรยปรายชุ่มฉ่ำน้ำนองไปทั่วเมือง ลูกชายลูกสะใภ้ออกไปกินข้าวนอกบ้านยังไม่กลับ ปล่อยแม่เฒ่าเฝ้าร้านค้าคนเดียว แม่เฒ่าจำได้ว่าวัยรุ่นสองคนขี่รถเครื่องฝ่าสายฝนมาจอดหน้าร้าน ขอซื้อเบียร์หนึ่งขวด  แม่เฒ่ารับเงินแล้วเดินเข้าไปเก็บในลิ้นชัก โดยไม่ระแวงว่าสองวัยรุ่นแอบยกลังใส่บุหรี่ที่ลูกชายสั่งมายังไม่แกะกล่อง ช่วยกันแบกขึ้นรถขี่หายไปกับความมืด ก่อนสี่ทุ่มเล็กน้อยสองผัวเมีย จึงขับรถกลับเข้าถึงบ้าน ช่วยกันเก็บของเข้าร้าน วางของทุกชิ้นเข้าที่ๆเคยวาง เมื่อไม่เห็นลังบุหรี่   จึงหันไปตะโกนถามแม่เฒ่าที่กำลังจุดธูปไหว้รูปสามีบนหิ้ง เพียงคำตอบที่แม่เฒ่าตอบว่า ไม่เห็น   ก่อนปักธูปลงกระถาง เสียงสบถด้วยคำหยาบของลูกชายก็ดังสวนสนั่นบ้าน ครู่เดียวทั้งลูกสะใภ้กับลูกชาย ก็สลับปากจิกหัวด่าแม่กึกก้องประสานเสียงกับสายลมนอกบ้าน ก่อนที่ทั้งคู่จะขับรถไปโรงพักแจ้งจับแม่ลักทรัพย์ ตำรวจพาแม่เฒ่าไปนั่งอยู่หน้าโต๊ะร้อยเวร แม่เฒ่าให้การไม่รู้ด้วยซื่อบริสุทธิ์   โดยไม่ตัดพ้อต่อว่าลูกชายแม้แต่คำเดียว กว่าชั่วโมงในห้องแอร์เย็นเฉียบ   แต่ในอกในใจของร้อยเวรหนุ่มร้อนรุ่มเหมือนถูกไฟนรกแผดเผา ที่ต้องวิงวอนสองผัวเมียให้เห็นบาปบุญคุณโทษ แต่สองผัวเมียกลับโยนภาระ   ตอกย้ำให้ตำรวจอบรมแม่เฒ่า ก่อนที่จะสะบัดก้นกลับไปบ้าน   โดยไม่ใส่ใจแม่เฒ่าที่เปียกฝนนั่งสั่นสะท้านด้วยความหนาวเหน็บ สายฝนคงสาดซัดกระหน่ำหนักเหมือนฟ้าแตก ตำรวจยศนายดาบขับรถร้อยเวรมาส่งแม่เฒ่าที่บ้านบ้าน ซึ่งประตูเหล็กถูกปิดสนิท  แม่เฒ่าลงจากรถเดินฝ่าฝนถึงหน้าบ้าน แล้วแม่เฒ่าก็ตกใจสุดขีดกับภาพเบื้องหน้า   ที่พื้นหน้าบ้าน  เสื้อผ้าเก่าๆ ยัดแน่นอยู่ในถุง ถูกโยนออกมากองเรี่ยราดเหมือนขยะ   บนกองเสื้อผ้าของแม่เฒ่า กระถางธูปและรูปถ่ายของสามีแตกกระจายเกลื่อนกราด หยาดฝนสาดซัดรูปถ่ายขาวดำของสามีจนเปียกปอนขาดวิ่น   แม่เฒ่าก้มลงหยิบรูปของสามีมากอดแนบอก น้ำตาแห่งความรันทดทะลักล้นปนน้ำฝน ปวดร้าวเหมือนถูกฟ้าผ่าเข้ากลางใจ แม่เฒ่ากอดรูปนั้นไว้เหมือนจะปกป้องจากสายฝนสุดชีวิต สองเท้าออกก้าวช้าๆ เหมือนร่างไร้วิญญาณเข้าตลาดไป หยุดนิ่งอยู่หน้าร้านขายทองของลูกชายคนโตเหมือนเป็นการบอกลา แล้วลัดเลาะฝ่าความมืดและสายฝนไปยืนอยู่หน้าบ้านลูกสาวคนเล็ก เก็บภาพแห่งความรักความทรงจำสุดท้ายเป็นครู่ใหญ่ จึงเดินจากไปท่ามกลางเสียงกึกก้องของฟ้าร้องระงม สลับกับเสียงฟ้าผ่าแน่นหนักเป็นระยะ ดั่งเจ้ากรรมนายเวรกำลังเร่งรีบกรีดนิ้วกัปนาท บรรเลงเพลงกรรมในอดีตชาติ ติดตามมาทวงคืนให้แม่เฒ่าต้องชดใช้อย่างบอบช้ำยับเยิน จากคุณ : มังกรพันโอ่ง เขียนเมื่อ : 5 ก.ย. 55 19:21:44

ความคิดเห็นที่ 2 รถกระบะเก่าๆ คันนั้นวิ่งฝ่าสายฝน มาจอดสงบนิ่งอยู่หน้ากุฏิพระของสมภารเจ้าวัดตอนตีสามเศษๆ คนขับรถพบแม่เฒ่าเดินโซซัดโซเซอยู่ข้างถนนเปล่าเปลี่ยวเดียวดาย ด้วยใจเมตตาเมื่อแม่เฒ่าต้องการมาที่นี่ จึงขับรถมาส่งด้วยความสังเวช แม่เฒ่ามักคุ้นกับสมภารวัดนี้มานานแล้วตั้งแต่เจ้าอาวาสองค์เก่ายังอยู่ นาทีสุดท้ายของการตัดสินใจครั้งใหญ่ของชีวิต จึงไม่มีที่ไหนอบอุ่นให้พึ่งพิง เหมือนร่มเงาฉัตรแก้วกงธรรมแห่งรัตนะทั้งสาม ฟ้าเริ่มขมุกขมัวใกล้ค่ำลงทุกขณะ ผมจำเป็นต้องบอกลาท่านสมภารและแม่เฒ่าเจ้าของเรื่องราวน่าสลด นับแต่นาทีแรกที่แม่เฒ่ามาถึงที่นี่จนวันนี้   แม่เฒ่าไม่เคยออกไปนอกวัด เหมือนๆ กับที่ทรพีทั้งสามคนก็ไม่เคยออกติดตามถามหา จะรู้หรือไม่ก็แล้วแต่ว่าแม่ซมซานมาอยู่วัด แต่ก็ไม่เคยปรากฏแม้แต่เงาของสามเนรคุณ ผมจากลาออกมาทั้งที่น้ำตาเปื้อนหน้า ประโยคสุดท้ายของแม่เฒ่าที่ฝากมา.. แม่จำลูกได้ทุกอย่างตั้งแต่เกิดจนโต จะทุกข์ จะสุข ก็คือลูกของแม่ แม่ให้โดยไม่เคยวาดหวังจะได้จากลูกทุกคนเป็นการตอบแทน ลูกเอ๋ย...เมื่อลูกยังเป็นทารก   ทุกครั้งที่แนบอกดูดดื่มน้ำนมจากเต้า สองมือน้อยๆของเจ้าไขว่คว้าอยู่ไหวๆ วันนี้แม่สิ้นแรงแทบสิ้นใจ   จะมีมือของลูกคนไหนเอื้อมมาปิดตาให้แม่ก่อนสิ้นลม... เครดิตจาก http://board.postjung.com/ จากคุณ : มังกรพันโอ่ง เขียนเมื่อ : 5 ก.ย. 55 19:25:00

ความคิดเห็นที่ 3 วันนี้คุณกอดแม่แล้วหรือยัง จากคุณ : มังกรพันโอ่ง เขียนเมื่อ : 5 ก.ย. 55 19:25:54

ความคิดเห็นที่ 4 ทีหลังไม่ต้องเอาเรื่องแบบนี้มาเล่านะคะ  เซ็นซิทีฟ น้ำตายังไม่หยุดไหลเลย  เรื่องจริงหรอคะ จากคุณ : Lek moopee เขียนเมื่อ : 5 ก.ย. 55 19:58:39

ความคิดเห็นที่ 5 เรื่องจริงหรือเปล่าค่ะ อ่านแล้วน้ำตาตกใน จากคุณ : พวงชมออน เขียนเมื่อ : 5 ก.ย. 55 20:14:53

ความคิดเห็นที่ 6 เราก็ไม่รู้ว่าเรื่องจริงหรือเปล่า อ่านแล้วสะเทือนใจนะ   เราอ่าน 2 รอบ   น้ำตาแตก 2 รอบ วันนี้ต้องไปบอกแม่ก่อนว่ารักแม่ จากคุณ : มังกรพันโอ่ง เขียนเมื่อ : 5 ก.ย. 55 20:21:10

ความคิดเห็นที่ 7 กรรมย่อมเป็นของผู้กระทำ จากคุณ : ฝั่งหัวใจ เขียนเมื่อ : 5 ก.ย. 55 20:59:59

ความคิดเห็นที่ 8 สงสาร...จังค่ะ จากคุณ : จ้ำบ๊ะไมโล เขียนเมื่อ : 5 ก.ย. 55 21:02:40

ความคิดเห็นที่ 9 กรรมใดใครก่อ กรรมนั้นย่อมตามสนอง จากคุณ : ม่าม้าน้องหงส์ (Pucka) เขียนเมื่อ : 5 ก.ย. 55 21:54:39

ความคิดเห็นที่ 10 คนเป็นพ่อแม่นะ เรากับสามี เมื่อตกลงกันว่าไม่มีลูก ก็ไปตามสถานที่พักผู้อาวุโสต่างๆ แล้วเขียนเล่าให้เพื่อนๆที่ส่วนใหญ่ไม่แต่งงานได้อ่าน ทุกวันนี้บ้านพักผู้อาวุโสมีหลายแบบนะคะ มีทั้งแบบยากไร้ และ เสียรายเดือน เราเห็นสามีภรรยาเกษียญอายุเดินจูงมือกันน่ารัก ชวนคุยได้ความว่า ท่านทั้งสองมาที่นี่เองเนื่องจากมีลูกคนเดียว เพิ่งเสียชีวิตไปตอนอายุ 30 ปี จึงตกลงใจมาอยู่ที่นี่ ฟังแล้ว เราโลกแตก... อุตส่าห์เลี้ยงดูมาหวังจะพึ่งพาตอนแก่กลายเป็นแบบนี้ เรากับสามีเดินไปขอข้อมูล เจ้าหน้าที่นึกว่าเราจะพาพ่อแม่มาอยู่ ... เปล่า....เราจะจองให้ตัวเอง ... เจ้าหน้าที่หัวเราะกิ๊กเลย เค้าบอกให้เรากลับไปมีลูกก่อน เรายิ้มๆ...บอกว่า มีลูกก็ไม่ได้หมายความว่าจะไม่ได้มาอยู่ที่นี่นะคะ   หัวหน้าเดินออกมาได้ยินพอดี ก็พยักหน้าเห็นด้วย เราก็ได้แต่บอกว่า ... ลูกพามาจะเจ็บปวดกว่าที่เราเดินมาหาข้อมูลให้ตัวเองอีกนะ เจ้าหน้าที่ก็ยังไม่ให้จอง เพราะอายุไม่ถึง เราบอกว่าให้จองเหอะ รอบตัวมีคนโสดอีกโหลกว่าๆ คาดว่าต้องจองล่วงหน้า 20 ปีเนี่ยถูกแล้ว เราเลือกมองในด้านดีนะคะ พวกเราจะเดินไปคุยกับกลุ่มที่ตั้งใจมากันเองก่อน อย่าให้เล่าด้านที่พวกท่านถูกพามาโดยไม่เต็มใจ หรือโดนเอาไปทิ้งไว้ข้างถนนให้คนเก็บขยะจูงมาเลยนะ จากคุณ : เสาไฟมุมถนน เขียนเมื่อ : 6 ก.ย. 55 02:39:53

ความคิดเห็นที่ 11 เราเป็นคนหนึ่ง ที่คิดเหมือนกับคุณ เสาไฟมุมถนน จากคุณ : Nuchy_Sand_A เขียนเมื่อ : 6 ก.ย. 55 11:41:17

ความคิดเห็นที่ 12 อ่านแล้วนึกถึงแม่เลยค่ะ มันเศร้าจังเลยน้ำตาแตกเลย จากคุณ : แม่บ้านงานชุก (แม่บ้านงานชุก) เขียนเมื่อ : 6 ก.ย. 55 12:02:10

ความคิดเห็นที่ 13 เราคิดว่า ลูกที่ไม่รักพ่อรักแม่เนี้ย ทำอะไรก็ไม่ค่อยจะเจริญนะคะ (ร้องไห้ สงสารคุณยาย T_T) จากคุณ : JuLinSee เขียนเมื่อ : 6 ก.ย. 55 16:13:42

ความคิดเห็นที่ 14 เราเป็นคนหนึ่งที่ตัดสินใจมีลูกแค่คนเดียว เพราะกลัวแบบนี้หล่ะ มีเยอะก้อเกี่ยงกันดูแลเรา มีคนเดียว ไม่เลี้ยงก้อเจ็บปวดแค่คนเดว ไม่ต้องเจ็บซ้ำซากอ่ะ เราคงรับไม่ไหว จากคุณ : via iPhone (แม่เรื่องมาก กะ ลูกมากเรื่อง) เขียนเมื่อ : 6 ก.ย. 55 23:16:11