ความคิดเห็นที่ 1 เราเข้าใจเจตนาของเจ้าของกระทู้นะคะ และก็เข้าใจหัวอกคนเป็นพ่อแม่ทุกคนที่น้องเป็นเด็กพิเศษ เข้าใจว่าต้องอดทนต่อหลายสิ่งหลายอย่างมากแค่ไหน แต่ก็มีคนอีกบางจำพวกที่ไม่เข้าใจเด็กลักษณะแบบนี้ เพราะขนาดลูกเราเป็นเด็กปรกติ บางทียังบอกตัวเองว่า ขอโทษนะคะ โค ตะ ระเหนื่อยเลย แล้วพ่อแม่ๆน้องเหล่านี้ต้องเหนื่อยกว่าเราอีกกี่สิบกี่ร้อยเท่า เคยรู้จักครอบครัวนึง น้องเป็นแบบนี้ เคยโดนต่อว่า ว่าก็รู้ว่าลูกไม่ปรกติพาไปนอกบ้านไปเจอคนข้างนอกให้ เค้าว่าเค้ารังเกียจทำไม แต่ถ้าวันนึงน้องต้องโตไป แบบไม่มีสังคม ถ้าวันนึงพ่อแม่เป็นอะไรไปเค้าจะอยู่ไม่ได้ นะคะ   สู้ๆนะคะทุกๆครอบครัว เราคนนึงที่เข้าใจ จากคุณ : แม่น้องลูคัสโซ่ เขียนเมื่อ : 19 ก.ย. 55 11:10:11

ความคิดเห็นที่ 2 คนส่วนใหญ่ที่มีลูกปกติ หรือไม่มีลูก ก็มักจะบอกว่า "มีปัญญาทำ ก็ต้องมีปัญญาเลี้ยง สั่งสอนให้เหมือนคนอื่นเขา" "เด็กจะปกติหรือไม่ปกติ พ่อแม่ต้องสั่งสอน อย่าหาข้ออ้าง" "ถ้ามีเเล้วเป็นปัญหาก็ไม่ต้องออกนอกบ้าน หรือไม่ต้องให้เข้าสังคม" เเต่เมื่อพวกเขาเหล่านั้น มีลูกที่เป็นเด็กไม่ปกติ พวกเขาจะเข้าใจ เเละคำพูดของตัวเองนั่นเเหละ ที่ย้อนมาด่าตัวเอง ไม่รู้ทำไม สังคมทุกวันนี้ คนใจเเคบมาก คนที่ทำไม่เหมือนตัวเอง เป็นคนไม่มีมารยาท เป็นคนไม่ดี เป็นคนเลวคนชั่วไปหมด ทั้งที่ลืมไปรึเปล่า พวกเขาเหล่านั้นอาจจะมีเหตุผลของเขาเอง ก็คิดซะเเต่ว่า ฉันทำได้ เธอก็ต้องทำได้ โลกหมุนรอบตัวเองอยู่ร่ำไป เเคบมากกกกกกกก จากคุณ : darkheart เขียนเมื่อ : 19 ก.ย. 55 11:16:37

ความคิดเห็นที่ 3 ขอตอบในฐานะเป็นเด็กพิเศษเหมือนกัน มันจริงครับ การที่เด็กพิเศษจะพัฒนาอะไรนั้นมันยากกว่าเด็กปกติเป็นไหนๆเลย พ่อแม่เด็กพิเศษต้องใช้ความอดทนมากแค่ไหน ถึงจะให้ลูกอยู่ในสังคมได้ ที่ผมพัฒนาได้ก็เพราะความช่วยเหลือจากทุกคน สิ่งผมและพวกเค้าเป็นนั้น มันเป็นสิ่งที่ควบคุมไม่ได้จริง หลายครั้งที่ผมเคยบ่นว่าทำไมคนรอบข้างไม่เข้าใจเสียที่ ว่าเด็กพิเศษอย่างพวกเราไม่สามารถทำบางสิ่งบางอย่างได้ โอกาสเป็นสิ่งเดียวที่ทำให้ผมกับเด็กพิเศษคนอื่นอยู่ได้ ขอให้เข้าใจพวกเราหน่อยเถอะ ว่าเด็กพิเศบางครั้งก็ทำพฤติกรรมไม่เหมาะสม ตีเป็นร้องครั้งก็ยังทำไม่ได้ ต้องใช้ความเข้าใจและอดทนต่อพฤติกรรมที่แก้ไม่ได้ของเด็กพิเศษนะครับ ผมก็มีพฤติกรรมไม่เหมาะสมตั้งหลายอย่าง และผมก็แก้ไม่ได้ ทั้งที่รู้ตัวดี กุญแจสำคัญที่จะช่วยเด็กพิเศษได้ก็คือ ต้องอดทน และเข้าใจ ไม่ใช่ว่าไม่ดี แต่มันเป็นส่วนที่แก้ไม่ได้จริง พวกเราก็อยากได้โอกาสที่จะอยู่ร่วมสังคมได้ แต่สังคมจะยอมรับหรือเปล่า ต่อสิ่งที่เป็นอยู่  จากคุณ : น้องเชาว์ เขียนเมื่อ : 19 ก.ย. 55 11:20:30

ความคิดเห็นที่ 4 เห็นด้วยค่ะ   เราเคยไปกินข้าวในร้านอาหารที่เซ็นทรัลแจ้ง  มีครอบครัวนึงเข้ามา น้องผู้หญิงอายุประมาณ 15+ แล้ว เข้ามาส่งเสียงดัง ไม่สามารถควบคุมตัวเองได้ รู้เลยว่าเป็นเด็กพิเศษ มีพี่เลี้ยงคอยประกบแต่พี่เลี้ยงดันตัวเล็กกว่าน้อง เลยเอาไม่อยู่ คุณพ่อเลยต้องลากออกไปเดินข้างนอกแทน เราเห็นแล้ว เห็นใจสุด ๆ ค่ะ เห็นใจคนเป็นพ่อเป็นแม่ ต้องอดทนและเข้มแข็งมาก ๆ ถึงน้องเป็นเด็กพิเศษ แต่พ่อแม่คงอยากให้ออกมาใช้ชีวิตนอกบ้านบ้าง จริงๆ พวกเราคงทำได้เพียง เข้าใจและเห็นใจเขา ด้วยการไม่มองด้วยสายตาที่ตำหนิ เรื่องอย่างนี้ไม่เกิดกับตัวเองไม่รู้หรอกค่ะ จากคุณ : tuntang เขียนเมื่อ : 19 ก.ย. 55 11:34:23

ความคิดเห็นที่ 5 อย่างว่าคะ ของแบบนี้ คนไม่มีลูกคงยังไม่รู้ซึ้งคะ จนได้ว่าเมื่อก่อนเราเป็นคนไม่ค่อยรักเด็กเท่าไหร่ คือไปไหนเจอเด็กโวยวายเสียงดัง เราจะคิดแอบด่าในใจเสมอ... จนมีลูกเป็นของตัวเอง ได้เข้ามาห้องนี่ เปิดหูเปิดตา ถึงได้เข้าใจคะ เราเคยเจอเคสที่ต่างประเทศ มีเด็กพิเศษ ไม่รู้ว่าด้านไหนนะคะ แต่สังเกตได้จากมีอุปกรณ์บางอย่างแปะอยู่บนศรีษะน้อง มาทานอาหารในร้านอาหาร ชื่อดังของเมือง และคนก็เต็มร้านเลย ปรากฎว่าน้องนั่งได้ไม่นานก็ส่งเรียกกรีดร้องโวยวาย เรียกได้ว่าโวยวายจนทุกคนประสาทเสียคะ พ่อแม่เค้า เราคิดว่าคงหาทางยับยั้งแหละ แต่คงทำไม่ได้หรือรู้อยู่แล้วว่าทำอะไรไม่ได้ เพราะข้างนอกร้านก็หิมะตก เด็กอายุก็ไม่ถึงขวบแน่ๆ สุดท้ายเค้าก็ได้แต่ปล่อยลูกร้อง แต่ไม่นานก็เริ่มมีเสียงจากคนในร้านไล่ให้เค้ากลับบ้านไปคะ ณ ตอนนั้น เราแอบรู้สึกดีใจนะ ที่มีใครพูดอะไร เพราะเป็นเราคงไม่กล้าพูด ตอนนั้นคิดในใจเราว่า รีบกินรีบกลับเหอะ ไม่ไหวแล้วว... แต่สุดท้ายพ่อแม่ลูกโต๊ะนั้นก็ไม่ได้ทำตัวรีบกลับแต่อย่างใด จริงๆ แอบมีตะโกนด่าคนที่ตะโกนมากลับด้วย เป็นกึ่งๆ ทะเลาะกันนิดๆ จนผู้จัดการร้านต้องมาจัดการ แต่เราไม่รู้นะว่าเค้าจัดการวิธีไหน ก็เห็นโต๊ะน้องเค้ารีบกิน(ยังคงกินให้อิ่ม) แล้วก็รีบกลับไปคะ มานั่งนึกๆ แล้วก็น่าเห็นใจเค้าเหมือนกันนะเนี่ยย จากคุณ : fifhai เขียนเมื่อ : 19 ก.ย. 55 13:52:41

ความคิดเห็นที่ 6 ขอบคุณค่ะที่เขียนมาให้อ่าน ทำให้ยิ่งรู้สึกสงสารเด็กพิเศษและผู้ปกครองของเขาจังเลยค่ะ หลานสามีเราก็เป็นแบบอยู่ไม่สุขค่ะ ตอนเด็กๆ ขึ้นรถเมล์ก็จะวิ่งบนรถเมล์ ขึ้นรถตู้ก็จะปีนป่าย ด่าคนนั้นคนนี้ ต่อมาแม่เขาไปพบคุณหมอและหมอให้ทานยาค่ะ (รายละเอียดเราไม่ทราบค่ะ) จนทุกวันนี้แม่เขาบอกว่าถ้าทานยาจะนิ่ง เรียนหนังสือได้มีสมาธิ แต่ถ้าไม่ทานยาก็เอาไม่อยู่เหมือนกัน แต่น้องคนนี้ก็โดนญาติพี่น้องกระแหนะกระแหนค่ะว่าต้องกินยาไปตลอดชีวิต จากคุณ : เกิดมาสวยแต่แก่และจน เขียนเมื่อ : 19 ก.ย. 55 14:09:04

ความคิดเห็นที่ 7 ขอให้กำลังใจคุณพ่อคุณแม่ที่มีน้องเป็นเด็กพิเศษทุกคนนะคะ เคยมีโอกาสสอนเด็กพิเศษอยู่ช่วงนึงค่ะ ทั้งเห็นใจและนับถือในตัวคุณพ่อคุณแม่ทุกท่านเป็นอย่างยิ่งค่ะ เรามีลูกแล้ว และคิดว่าไม่มีพ่อแม่คนไหนอยากให้ลูกดูแตกต่างจากคนอื่นหรอกค่ะ หากทำได้พ่อแม่จะยอมทำ ยอมเหนื่อย เพื่อลูกอยู่แล้วค่ะ เราเคยเห็นน้อง 6 ขวบ ตัวยาวมากแล้วนะคะ น้องยังนั่งไม่ได้ ถือของ หรือพูดก็ยังไม่ได้เลยค่ะ แม่น้องต้องอุ้มน้องและถือของใช้ที่จำเป็น นั่งรถไฟจากชุมพรมากับน้องเพียงลำพัง 2 คน คิดว่าต้องตื่นมาตั้งแต่กี่โมงคะ เพื่อมาฝึกพัฒนาการที่โรงพยาบาลในกรุงเทพตอน 8 โมงเช้า กำลังใจและแรงสนับสนุนจากคนรอบข้างจึงเป็นสิ่งจำเป็นมากนะคะ หัวใจพ่อแม่นั้นยิ่งใหญ่จริงๆค่ะ เพราะต้องใช้ความอดทน ต้องเรียนรู้ถึงข้อจำกัด ศักยภาพของลูกในทุกๆวัน เราไม่เชื่อหรอกค่ะว่าหากมีโอกาสที่จะสอนได้ แล้วพ่อแม่เหล่านี้จะไม่สอนน้อง แต่เราว่าสำหรับบางคนที่ดูภายนอกปกติดี แล้วคิดว่าทุกอย่างในโลกนี้จะบิดเบี้ยวไปไม่ได้ หัวใจคนพวกนี้ต่างหาก ที่คับแคบและบกพร่อมมากกว่าค่ะ จากคุณ : SnowLion เขียนเมื่อ : 19 ก.ย. 55 14:38:27

ความคิดเห็นที่ 8 ขนาดลูกตัวเองเป็นเด็กธรรมดาที่ดื้อมากบางทียังทนพฤติกรรมไม่ไหวเลย ต้องขอนับถือคุณแม่และครอบครัวของน้องที่มีสมาชิกเป็นเด็กพิเศษจริงๆค่ะ  ความอดทน อดกลั้นต่อปัญหาดีเยี่ยมมากๆ จากคุณ : อุดมไปด้วยความสุข เขียนเมื่อ : 19 ก.ย. 55 15:14:21

ความคิดเห็นที่ 9 ขอให้กำลังใจคุณแม่ค่ะ เพราะขนาดลูกเราปกติทุกอย่าง เราเองยังคิดว่าการจะเลี้ยงดูอบรมสั่งสอนเด็กคนนึงให้เป็นคนดีไม่ได้ง่ายอย่างที่ตำรา(หรือใคร)บอก แม้เกิดในครอบครัวเดียวกันก็ยังมีพื้นนิสัยที่ ต่างกันเลย  บางทีเนื้อหาวิชาการในตำราเอามาใช้กับเด็กก็ยังไม่ได้ผลเหมือนกันทุกคน ไหนจะสภาพแวดล้อม สภาพสังคมรอบตัวเด็กอีก สมัยนี้เราว่าไม่ง่ายเลยค่ะ เวลาเห็นคุณพ่อคุณแม่ ที่สามารถเลี้ยงน้องที่เป็นเด็กพิเศษได้ เราจะรู้สึกชื่นชมมากเลยค่ะ เพราะคิดว่าต้องเหนื่อยกว่าเราหลายเท่าเป็นแน่ ^^ (บางทีปัญหาบางอย่างใครไม่เคยเจอจะไม่เข้าใจค่ะ) จากคุณ : lovenaming เขียนเมื่อ : 19 ก.ย. 55 16:12:53

ความคิดเห็นที่ 10 อ่านจนจบค่ะ ขอบคุณที่นำมาแบ่งปันและทำให้เข้าใจอะไรได้มากขึ้น ยอมรับว่าเราก็ไม่ชอบเสียงดังวี๊ดๆ จี๊ดประสาท ลืมนึกไปว่าเด็กแต่ละคนไม่เหมือนกัน ทั้งพัฒนาการทางร่างกาย ความคิด สิ่งแวดล้อม และการเลี้ยงดู ส่วนลูกเราเองแค่ใกล้ๆ ขวบนี่ก็เริ่มจะยากแล้ว เห็นใจคุณแม่ทุกคนเลย จากคุณ : cheerydoll เขียนเมื่อ : 19 ก.ย. 55 16:12:56

ความคิดเห็นที่ 11 ลูกเราก็เข้าข่ายค่ะ พาไปตรวจที่ รพ.มาแล้ว แต่ยังไม่แน่ใจว่าเป็น  ออทิสติกแท้หรือเทียม เราขอสารภาพเลย ว่าเหนื่อยมากกกกก บางทีก็มีตี มีเอ็ดกันบ้าง น้องยังไม่พูดเลย แถมซนมาก ชอบกริ๊ด ดื้อ ไม่ฟังคำสั่งอะไรทั้งนั้น ยกเว้นเวลาอารมณ์ดี กลางคืนก็ไม่ยอมนอน นอนยากมาก กลางดึกก็ตื่นมาร้อง นอนกลางวันเวลาตื่นมาก็ร้องเป็นชั่วโมง เวลาพาไปห้าง ไปข้างนอก เพื่อเค้าจะได้ชินกับคนอื่น ก็ไม่เคยเดิน วิ่งตลอด ต้องดึงเสื้อน้องไว้ ต้องจับมือไว้ อุ้มไว้ก็ดิ้นลง ห้ามก็ร้องกริ๊ดๆ กับพื้น เราอยากจะบอกว่า เราไม่ชอบเลย สายตากับคำพูดของคนอื่น ชอบพูดว่า สงสัยเด็กพิเศษ หนวกหูว่ะ เอาออกมาข้างนอกทำไม สร้างความรำคาญให้คนอื่น เป็นแม่ยังไง เลี้ยงลูกให้กลายเป็นเด็กไม่ปกติ (เราก็พยายามให้เค้าปกติโดยพาเค้าออกมาข้างนอก พบปะผู้คนอยู่นี่ไง) เราท้อมากค่ะ ทั้งเหนื่อยทั้งท้อ เวลากลับบ้านไปอยากเจอลูก ยิ้ม ลูกอารมณ์ดี แต่ไม่เคยเลยค่ะ ไม่รู้อนาคตจะเป็นยังไง แต่เราเป็นแม่ เราทำได้แค่รักและทำทุกอย่างเพื่อเค้าค่ะ แก้ไขเมื่อ 19 ก.ย. 55 16:50:06 จากคุณ : เด็กหญิงรองเท้าแก้ว เขียนเมื่อ : 19 ก.ย. 55 16:19:48

ความคิดเห็นที่ 12 ไม่เคยคิดดูถูกเด็กๆ พิเศษเลยค่ะ ตรงกันข้าม กลับเห็นใจทั้งคุณพ่อและคุณแม่ รวมถึงตัวน้องเองมากๆ ยังเคยนั่งคิดเลยว่า หากวันนึงพ่อแม่ของน้องๆ ที่เป็นเด็กพิเศษ ไม่อยู่แล้ว น้องๆ จะอยู่ในสังคมเบี้ยวบูดยังไงหนอ เพราะทุกวันนี้คนเห็นแก่ตัวกันมากๆ ยังไงก็แล้วแต่ เอาใจช่วยนะคะ สู้ๆ ค่ะ จากคุณ : Nuchy_Sand_A เขียนเมื่อ : 19 ก.ย. 55 16:24:04

ความคิดเห็นที่ 13 ไม่รู้เป็นไร แต่เป็นแฟนคลับคุณ darkheart อ่ะนะ อ่านเมนท์แต่ละเมนท์โดนใจทุกที ** เราเข้าใจ จขกท. และเราก็ไม่เคยว่าหรือตำหนิเด็กพิเศษเลยแถวบ้านก็มีค่ะเค้าจะเป็นเด็กที่รุนแรงหน่อย คือทำอะไรจะทำแรงกว่าคนอื่นเค้า เช่น กอด หอม เค้าเคยกอดเด็กผู้หญิงแถวบ้าน กอดแรง รัดแรงเพราะเค้าเป็นเด็กผู้ชาย จนน้องผู้หญิงกลัวไปเลย เราต้องไปค่อยๆ บอกกอดน้องเบาๆ ครับ น้องเจ็บ ปล่อยน้องได้แล้วน้องเป็นผู้หญิงนะ กอดนานไม่ได้  เค้าก็จะฟังแล้วก็ปล่อยมือค่ะ  ^^ จากคุณ : gayko เขียนเมื่อ : 19 ก.ย. 55 16:25:04

ความคิดเห็นที่ 14 ขอบคุณมากๆๆๆ หลายล้านคำ ที่เขียน ข้อความนี้ (พิมพ์ไปร้องไห้ไป) คำพูดที่ว่าคุมลูกไม่ได้ก็อย่าพาออกมาข้างนอก เราเคยโดนมาแล้ว คำพูดเหล่านี้แทนใจเราหมดทุกคำ ไม่มีใครรู้หรอกว่า ลูกเราตอนนี้ ถ้าเทียบกับเมื่อก่อน เค้าดีขึ้นมาก จนแม่ภูมิใจ แต่เมื่อโดนคนอื่นมองว่าลูกเราแปลก เราจึงรู้ว่า เราเข้าหากตัวเอง ก็กลับมาเศร้าอีกครั้ง เราเคยบังคับลูก เพราะอยากให้เหมือนคนอื่น จนสงสารลูก แล้วกลับมาถามตัวเองว่าเรามากไปมั้ย แต่ตอนนี้ เราเลือกที่จะปล่อยวาง เดินสายกลาง และภูมิใจ ที่เราพัฒนาลูกได้ แค่นั้น ขอบคุณแม่ๆ หลายท่านในนี้ แทนเด็กๆ เหล่านี้ จากคุณ : แอนมนพั๊นซ์ เขียนเมื่อ : 19 ก.ย. 55 17:11:17

ความคิดเห็นที่ 15 เราเคยเจอคู่นึงอ่ะค่ะ แม่ก็เริ่มอายุมากแล้วน่าจะซัก40+ตัวน้องก็น่าจะ13-14ได้แล้วมั้งคือตัวเท่าแม่เลยแต่น้องเหมือนจะช่วยเหลือตัวเองไม่ค่อยได้ เห็นแม่เค้าอุ้มลงรถน้องเค้าก็หลับอยู่ คือเห็นใจคนที่มีลูกเป็นเด็กพิเศษนะคะต้องเหนื่อยกว่าปกติมากแน่ๆ อย่างคู่นี้แม่ลูกตัวเท่ากันแล้วแต่เวลาหลับแม่ก็ต้องอุ้มเหมือนเด็กตัวเล็กๆหลับแล้วอุ้มก็คงไม่เท่าไหร่ แต่นี่เค้าคงหนักน่าดู เคยเห็นสองครั้งได้ ปกติเห็นน้องยืน-เดินได้แต่จะมีน้ำลายยืดด้วย จากคุณ : hamstersom เขียนเมื่อ : 19 ก.ย. 55 17:12:16

ความคิดเห็นที่ 16 ทำให้รู้ว่า "คนในสังคมใจแคบมากขึ้น" จากคุณ : ตัวบรรจง เขียนเมื่อ : 19 ก.ย. 55 17:51:51

ความคิดเห็นที่ 17 ส่วนใหญ่ที่เค้าว่ากันคือ พ่อแม่ที่ปล่อยปละ ไม่มีทีท่าว่าจะสอนสั่งหรือขอโทษแทนลูกเลยต่างหากนะคะ ปะเภทแบบว่ายืนเฉยๆ ไม้ทำอะไรเลยน่ะค่ะ ส่วนเรื่องเด็กพิเศษนั้น ยังไงก็ต้องสอนค่ะ ได้บ้างไม่ได้บ้างก็แล้วแต่ ไม่งั้นเค้าจะไม่รู้อะไรเลยเกี่ยวกับโลกภายนอก วันไหนพ่อแม่ตายไปจะอยู่อย่างไร แก้ไขเมื่อ 19 ก.ย. 55 18:20:39 จากคุณ : เทพบุตรหมัดดาวหาง เขียนเมื่อ : 19 ก.ย. 55 18:03:29

ความคิดเห็นที่ 18 ยืนยันเหมือนกันว่าเด็กพิเศษยังไงก็ต้องสอนเค้าบ้าง ได้บ้างไม่ได้บ้างก็ไม่เป็นไร เพราะยังไงเค้าก็ต้องอยู่ในสังคม  ดิฉันเข้าใจและเห็นใจแม่ๆ ที่มีน้องเป็นเด็กพิเศษว่าต้องเหนื่อยมากกว่าแม่ๆ เด็กทั่วไป อีกอย่างจขกท นี้ หมายถึง กระทู้ก่อนๆ หรือป่าวค่ะ ที่ว่า จขทก นั้นเค้าโดนเด็กแย่งของจากมือไป แล้วแม่เด็กก็ไม่ได้ทำอะไรเลย จากนั้นก็มีคนเค้ามาเม้นส์ว่า เป็นเด็กพิเศษหรือป่าว จากนั้นอีกคนก็เม้นส์ว่า เป็นเด็กพิเศษแล้วทำไมไม่สอน ถ้าเป็นกระทู้นั้น ดิฉันว่า ประเด็นมันอยู่ที่แม่เด็กเห็นลูกไปแย่งของจากมือคนอื่น เห็นแล้วไม่ทำอะไรมากกว่า ดิฉันว่าถึงลูกจะเป็นเด็กพิเศษ แต่พ่อแม่ก็ควรจะแสดงให้สังคมเห็นว่า พยายามทำสั่งสอนลูกแล้วนะ ไม่ใช่เห็นลูกแย่งของจากคนอื่น ก็ปล่อยไปเฉยๆ ดิฉันว่า อย่างนั้นก็ควรจะสั่งสอนลูกบ้างว่า ทำไม่ได้ แล้วก็ขอโทษคนที่โดนแย่งของไปว่า หรือบอกไปว่า ขอโทษด้วยนะค่ะ น้องเป็นเด็กพิเศษ ดิฉันยังเชื่อว่า ในสังคมยังมีคนอีกเยอะที่ใจกว้างและให้อภัยเด็กพิเศษค่ะ แต่ขึ้นอยู่กับการทำตัวของพ่อแม่ด้วย จากคุณ : DutchEngel เขียนเมื่อ : 19 ก.ย. 55 19:32:40

ความคิดเห็นที่ 19 ถ้าเป็นอย่างที่ คคห. 18 บอกนะคะ ส่วนตัวคิดว่า... ถ้าลูกเราพิเศษ ก็อย่าพยายามทำตัวให้มันพิ (วิ)เศษค่ะ เพราะยิ่งถ้าคิดว่า พิเศษมากแค่ไหน ผลเสีย ก็จะเพิ่มเป็นทวีคูณ เช่น เด็กชาย ก. ชอบไปอยู่ใกล้ๆ เด็กคนอื่น โดยน้ำลาย หยดย้อย ใส่เสื้อผ้าเค้า หรือไม่ก็ไปโดนมือเค้า แม่ก็ไม่ได้ว่าอะไร เพราะว่าลูกตัวเองพิเศษ (เราเป็นแม่ เราก็ไม่ชอบนะ ให้น้ำลายคนอื่นมาโดนแบบนี้ สกปรกค่ะ) หรือ เด็กชาย ข. ชอบผลักลูกเรา จนลูกเราล้มร้องไห้เพราะเจ็บ แต่แม่ก็ไม่ได้ว่าอะไร บอกว่าลูกไม่เข้าใจ ไม่รู้เรื่อง ถึงแม้ว่า ลูกคุณจะไม่ได้เข้าใจ คนเป็นแม่ก็ควรห้ามค่ะ เพื่อเป็นการ แสดงให้เห็นว่า คุณนั้น ก็สั่งสอนลูก แต่ลูกไม่เข้าใจ บลาๆ อย่าคิดว่า เพราะลูกเราปกติ ก็เลยคิดต่างนะคะ แค่เพียงอยากจะบอกว่า ไม่ว่าลูกของเราจะพิเศษเพียงไหน ก็อย่าพยายามทำตัวให้พิเศษไปจากคนอื่น คือพ่อแม่น่ะค่ะ อย่าพยายามคิดว่าลูกตัวเองไม่เหมือนคนอื่น เพราะถ้ายิ่งคิด ยิ่งทำให้คุณลดความพยายามดูแลลูก โดยเฉพาะเวลาอยู่ที่อยู่โลกภายนอกไม่ใช่ ภายในครอบครัว พ่อแม่บางคน อาจจะคิดว่า "เออ เมิงไม่เป็นตู เมิงไม่รู้หรอก" ใช่ค่ะ เดี๊ยนไม่สามารถไปเข้าใจจิตใจ อะไรได้ลึกซึ้งมากมาย เพียงแค่ อยากจะให้มองอีกด้าน ของสังคมค่ะ ว่า คนอื่นเค้ารู้สึกอย่างไรก็เท่านั้น จากคุณ : เจ้าแม่แฟชั่น เขียนเมื่อ : 19 ก.ย. 55 21:14:57

ความคิดเห็นที่ 20 เล่าประสบการณ์ให้ฟังค่ะ เมื่อหลายปีก่อน เราเจอพ่อแม่คู่นึง พาลูกนั่งรถเข็นมา เป็นเด็กชายน่ารักอายุสักสองขวบ รถเข็นราคาแพง พ่อแม่แต่งตัวดี จังหวะที่พ่อเข็นรถเข็น แม่เดินเลือกเสื้อผ้าเด็ก ก็มีเด็กผู้หญิงคนนึง เราดูเราก็รู้ว่าเป็นเด็กพิเศษ อายุไม่เกิน 10 ขวบค่ะ ใส่เสื้อผ้าสะอาดเรียบร้อย แต่แกปากเบี้ยวน้ำลายไหลตลอด มือเท้าชักกระตุก เดินเข้ามาทางรถเข็นน้องผู้ชาย พอแกเดินเข้ามาใกล้ พ่อแม่เด็กผู้ชายก็ทำท่ารังเกียจแบบเห็นได้ชัด พยายามเข็นรถเข็นหนี เด็กผู้หญิงรีบเดินตาม แม่ของเด็กผู้หญิงก็รีบวิ่งไปตะครุบเด็กไว้ ไม่ให้ตามรถเข็น แกส่งเสียงร้องดังมากกกกกก โวยวายเหมือนคนบ้า พ่อแม่เด็กผู้ชายก็รีบเข็นรถเข็นหนีไปทางอื่น เด็กผู้หญิงยิ่งโวยวายหนักเข้าไปอีก แรงเยอะมากๆ คนมุงดูกันเต็ม สักพัก มีคนสังเกตุว่ามือน้องเขากำอะไรเอาไว้อย่างนึง เราเลยบอกให้แม่เขาดู ปรากฎว่าสิ่งที่อยู่ในมือน้องเขา มันคือรองเท้าเด็กข้างนึง ซึ่งเป็นของเด็กผู้ชายคนนั้นค่ะ เขาคงเห็นว่ารองเท้าน้องหลุด เลยตั้งใจเดินเอามาคืน... แต่ทุกคนกลับนึกว่าเขาจะมาทำร้าย เพราะจากสภาพน้องแล้ว มีแต่คนไม่อยากเข้าใกล้ มีแต่คนรังเกียจ เราเลยเดินตามหาพ่อแม่เด็กผู้ชาย ที่กำลังขึ้นลิฟท์ไปชั้นอื่น แล้วก็แจ้งเขาว่า เด็กผู้หญิงเก็บรองเท้าน้องได้ เขาอยากคืนค่ะ พ่อแม่เด็กเขาก้มมองรองเท้าลูกที่เหลือข้างเดียว แล้วก็อึ้งไป มองหน้ากันไปมา แล้วก็มองหน้าเรา แล้วก็พากันเดินกลับไปหาเด็กผู้หญิงที่ยังร้องอยู่ พอเห็น น้องก็หยุดร้อง แล้วสิ่งที่ไม่คาดคิดคือ พ่อแม่ของน้องผู้ชายยกมือไหว้แม่ของเด็ก พูดว่า ขอบคุณนะครับ ลูกคุณใจดีมาก แล้วบอกให้ลูกที่นั่งอยู่ในรถเข็นยกมือไหว้ขอบคุณพี่เขาซะ เด็กก็ทำตาม เด็กผู้หญิงก็ยิ้มดีใจ พยายามเอารองเท้าใส่ให้น้อง แต่ใส่ไม่ได้ค่ะ มือเขาสั่นตลอด คนรอบข้างยืนอึ้งกันหมด เราก็คนนึงล่ะ เราถึงกับน้ำตาไหลเลยค่ะ ตอนนั้นเราท้องลูกสาวคนแรก กังวลมากกลัวลูกไม่ปกติ กลัวสารพัด มาเจอน้องคนนี้เข้า ยังพูดกับแฟนว่า ถ้าลูกเราเกิดมาแล้วไม่ปกติ เราก็จะยังรักเขามากๆ เขาไม่เหมือนเด็กทั่วไป แต่เขาก็ยังมีจิตใจดีได้นะ ขอบคุณน้องคนนั้นมากๆที่ทำให้เราคิดได้ ขอให้กำลังใจคุณพ่อ คุณแม่ รวมถึงตัวน้องๆทุกคนด้วยนะคะ จากคุณ : .เชอร์รี่. เขียนเมื่อ : 19 ก.ย. 55 21:32:47

ความคิดเห็นที่ 21 อ่านเรื่องคุณเชอรี่น้ำตาไหลกลางสนามบาสเลยค่ะ T_T จากคุณ : สวี๊ตParadiSe เขียนเมื่อ : 19 ก.ย. 55 22:04:08

ความคิดเห็นที่ 22 ไปทำอะไรอยู่กลางสนามบาสดึกๆล่ะนั่น จากคุณ : ไกด์ไม่เก่า เขียนเมื่อ : 19 ก.ย. 55 22:22:55 A:223.205.229.166 X: TicketID:373303

ความคิดเห็นที่ 23 เข้าใจหัวอกคนเป็นแม่ค่ะ ยังไงก็รักลูก ต่อให้ลูกเป็นอะไร ยังไง ก็ยังรัก เสมอ. จากคุณ : แม่น้องอิมมี่ เขียนเมื่อ : 19 ก.ย. 55 22:36:56 A:27.55.14.19 X: TicketID:078313

ความคิดเห็นที่ 24 เห็นด้วยกับจขกท.เป็นอย่้างยิ่งค่ะ เรื่องเด็กแต่ละคนมีต้นทุนไม่เท่ากัน โดยเฉพาะเด็กพิเศษ ส่วนเรื่องการสอน (เหตุผลหลักเพื่อการกระตุ้นพัฒนาการ) ในเด็กพิเศษยิ่งจำเป็นค่ะ เริ่มเร็วเท่าไหร่ ยิ่งมีผลดีต่อตัวเด็กเองเท่านั้น เพียงแต่คุึณพ่อคุณแม่ต้องสู้และมีกำลังใจให้มากๆค่ะ ซึ่งเรานับถือครอบครัวเด็กพิเศษมากๆจริงๆ เด็กพิเศษยิ่งไม่สอนจะยิ่งแย่นะคะ เด็กธรรมดาไม่สอนว่าแย่แล้ว เด็กพิเศษถ้าไม่สอนจะยิ่งแย่กว่าอีกหลายเท่าตัวค่ะ ปอลอ.อยากเห็นสังคมไทย มีความเข้าใจกับเด็กพิเศษมากขึ้นด้วยค่ะ (สอนในความหมายของเรารวมทุกสิ่งอย่างนะคะ ทั้งการกระตุ้นพัฒนาการ การอบรมเลี้ยงดู อย่างเหมาะสม) จากคุณ : kangjungku เขียนเมื่อ : 19 ก.ย. 55 22:45:30

ความคิดเห็นที่ 25 อ่าน คห 20  น้ำตาใหลเลยค่ะ  โดยส่วนตัวอิชั้นก็ไม่เคยเจอนะค่ะ เด็กพิเศษ แต่ที่เจอเนี๊ยะไม่พิเศษค่ะ แต่ทั้งดื้อทั้งซน ส่วนใหญ่ที่เจอจะเป็นดาวน์ซินโดรม มากกว่า จะชอบคุย และแซวเล่นกัน อย่าว่าไปบางคนก็ฉลาดกว่าเราอีกค่ะ                                               จากคุณ : อิชั้นคนบ้านๆ เขียนเมื่อ : 19 ก.ย. 55 23:04:29

ความคิดเห็นที่ 26 กำลังซึ้งน้ำตาซึมเรื่องคุณเชอร์รี่ มาฮาคุณสวี๊ตParadise กะคุณไกด์ไม่เก่านี่แหละ อารมณ์เปลี่ยน ณ บัดดล ^_^ จากคุณ : catkingdom เขียนเมื่อ : 19 ก.ย. 55 23:07:04

ความคิดเห็นที่ 27 อ่านแล้วเศร้า ของให้เด็กทุกคนมีสุขภาพแข็งแรง เป็นคนดีของสังคมครับ จากคุณ : credor เขียนเมื่อ : 19 ก.ย. 55 23:16:08

ความคิดเห็นที่ 28 ดิฉันเข้าใจเจตนาที่เจ้าของกระทู้พยายามสื่อออกมานะคะ ดิฉันเคยเป็นออแพร์ดูแลเด็กออทิสติกที่อเมริกาค่ะ ครอบครัวนี้ที่ดิฉันอยู่ด้วย 2 ใน 4 เป็นเด็กออทิสติกค่ะ อายุ 3 และ 1.5 ปีตามลำดับ แต่เป็นครอบครัวที่ค่อนข้างมีฐานะ จึงสามารถจ้างนักจิตวิทยาบำบัดมาดูแลเด็กๆได้ วันๆนึงก็จะมีนักจิตวิทยามาบำบัดเด็กทั้ง 2 คน วันละประมาณ 6-7 ชั่วโมงค่ะ น้องคนโตไปโรงเรียนอนุบาลครึ่งวันค่ะ แต่จะมีนักจิตวิทยาตามไปสังเกตพฤติกรรมในห้องเรียนด้วย ส่วนน้องคนเล็กยังไม่ได้ไปโรงเรียนอนุบาลค่ะ เลยมีนักจิตวิทยามาพัฒนาน้องในด้านต่างๆเต็มเวลาที่บ้าน น้องคนโต ถ้าสังเกตจากพฤติกรรมจะพอดูออกว่าเขาเป็นเด็กพิเศษค่ะ แต่ครั้งแรกที่ดิฉันเจอกับเขา ไม่สามารถรู้ได้เลยค่ะ ส่วนน้องคนเล็ก ทราบเร็วว่าเขาเป็น จึงได้รับการช่วยเหลือเร็ว ตอนที่ดิฉันจบโครงการออแพร์ น้องคนเล็กนี่เห็นพัฒนาการหลายๆอย่างดีขึ้นมากเลยค่ะ เขาสามารถพูดได้เป็นประโยค สามารถบอกความต้องการของตัวเองได้ เด็กพิเศษ ถ้ารู้ว่าเขาเป็นเร็ว ได้รับการรักษาอย่างถูกต้องและรวดเร็ว ก็เท่ากับว่าช่วยพวกเขาได้มากเลยค่ะ พัฒนาการของพวกเขาจะไม่ได้ต่างไปจากเด็กปกติมากเท่าไหร่ การดูแลเด็กพิเศษต้องอาศัยความอดทนเป็นอย่างมากค่ะ พวกเขาไม่สามารถเข้าใจในสิ่งที่เราอธิบายได้ การปรึกษาแพทย์เพื่อใช้ยาร่วม (ในที่นี้อาจจะเป็นยาคลายประสาท ที่ทำให้รู้สึกผ่อนคลายขึ้นค่ะ) เป็นทางออกที่ดีที่สุดค่ะ เพราะเด็กบางคนไม่สามารถควบคุมอารมณ์ตัวเองได้จริงๆค่ะ เราๆท่านๆว่าปกติดี แต่บางครั้งเราก็ควบคุมอารมณ์ตนเองได้ยากเหมือนกันค่ะ การปรึกษานักจิตวิทยา ให้ช่วยพัฒนาเด็ก ให้เขาได้มีชีวิตร่วมกับผู้อื่นได้ในสังคม การให้เขาได้ไปโรงเรียนทางเลือก ที่เป็นโรงเรียนของเด็กในกลุ่มนี้โดยเฉพาะ ใครที่ไม่เข้าใจ ใครที่รังเกียจเด็กกลุ่มนี้ ก็อย่าไปใส่ใจมากเลยนะคะ คนเราเกิดมามีจิตใจที่เมตตาเอื้อเฟื้อต่อเพื่อนมนุษย์ด้วยกันต่างกันไปค่ะ ส่วนดิฉันเองรู้สึกเห็นใจในโชคชะตาของพวกเขา และชื่นชมพวกเขาที่สามารถยืดหยัดต่อสู้อยู่บนโลกนี้ได้ค่ะ แอบสงสารน้องผู้หญิงคนสุดท้ายที่เจ้าของกระทู้เล่ามานะคะ น้องไม่น่าจะถูกทำร้ายขนาดนั้นเลยค่ะ ทำไมคนในครอบครัวด้วยกันแท้ๆต้องตบหน้าน้อง ต้องตีน้อง ต้องจับน้องมัด ต้องทำทารุณกับน้องแบบนั้นด้วยค่ะ ดิฉันเข้าใจดีว่าน้องคงจะอารมณ์ฉุนเฉียวรุนแรง ไม่สามารถควบคุมตัวเองได้ แต่คนในครอบครัวก็น่าจะปรึกษาแพทย์นะคะ หาตัวช่วย ไม่ใช่ว่าไปทำร้ายน้องแบบนั้นค่ะ น้องเขา "ป่วย" นะคะ ดิฉันคิดว่าคนที่ทำร้ายคนป่วยคือคนที่ป่วยยิ่งกว่าค่ะ จากคุณ : sunisaogkim เขียนเมื่อ : 19 ก.ย. 55 23:20:47

ความคิดเห็นที่ 29 ตอนแรกที่อ่านกระทู้ คิดเพื่อนเลย พอไล่อ่านลงมา อ้าวคุณเพื่อนเขียนเองนี่ น่าสงสารน้องๆเนอะ เห็นใจพ่อแม่ด้วย เป็นกำลังใจให้ทุกๆครอบครัว จากคุณ : lillyjung เขียนเมื่อ : 20 ก.ย. 55 00:04:58

ความคิดเห็นที่ 30 เห็นใจและเป็นกำลังใจให้พ่อแม่เด็กพิเศษทุกคนนะครับ จริงอยู่ เด็กพิเศษอาจไม่ได้มีต้นทุนที่ดีนัก แต่มองในแง่ดี......พ่อแม่นี่แหละครับที่ได้กำไร การมีลูกเป็นเด็กพิเศษ เป็นบทพิสูจน์คุณค่าความเป็นพ่อแม่ที่ดีมาก และได้พัฒนาตนเอง (โดยเฉพาะด้านความแข็งแกร่ง) ไปพร้อมๆกับลูก จากคุณ : tpipe เขียนเมื่อ : 20 ก.ย. 55 00:24:15

ความคิดเห็นที่ 31 เราไม่เข้าใจ พวกที่ชอบรังเกียจ และพยายามจะไม่เข้าใจ เวลาเจอน้องๆเด็กพิเศษเลยจริงๆ เป็นอะไรนักหนา ทุกวันนี้สังคมนี้มันก็อยู่ยากอยู่แล้ว น้ำใจเล็กๆ ความเข้าใจหน่อยๆ ทำไมน๊อออ...ถึงให้กันยากนัก เราเป็นกำลังใจให้แม่ๆของน้องๆเด็กพิเศษนะคะ สู้สู้นะคะ ลูกคือสิ่งที่่ดีที่สุด เป็นของขวัญที่ลำค่า ไม่ว่าเค้าจะพิเศษ หรือไม่พิเศษ ไม่ว่าเค้าจะเรียนเก่งได้โล่ห์ หรือสอบตกทุกเทอม ใครๆก็รักลูกตัวเองทั้งนั้นค่ะ ขออย่างเดียว เผื่อแผ่ความรักให้เด็กคนอื่นๆบ้างก็จะดีมากๆค่ะ จากคุณ : usagimom เขียนเมื่อ : 20 ก.ย. 55 01:01:37

ความคิดเห็นที่ 32 เป็นคุณครูที่มีเด็กพิเศษหลายแบบเรียนอยู่ในโรงเรียนค่ะ ยืนยันเลยว่า น้องคนไหนที่ -ผู้ปกครองยอมรับว่าลูกเป็น -พาหาหมอรักษาต่อเนื่อง -ศึกษาเองถึงวิธีดูแลเค้า น้องจะได้รับการพัฒนาและดีขึ้นมากจริงๆ ค่ะ แต่แน่นอน ว่ามันไม่ง่าย คุณพ่อคุณแม่คงต้องผ่านอะไรมากมาย ที่เราเห็นคงเป็นเพียงส่วนเดียวเท่านั้น ให้กำัลังใจคุณพ่อคุณแม่ทุกท่านสุดหัวใจค่ะ จากคุณ : ViPaSa เขียนเมื่อ : 20 ก.ย. 55 01:09:54

ความคิดเห็นที่ 33 อ่าน คห#20 แล้วไปไม่ถูกเลยจริงๆ. น้ำตาไหลไม่รู้ตัว ขอบคุณจขกท.ที่มาแชร์อีกมุมนึงที่เรามองข้ามและช่วยเปิดมุมมองให้เรากว้างขึ้นคะ จากคุณ : monii เขียนเมื่อ : 20 ก.ย. 55 01:56:14

ความคิดเห็นที่ 34 เนื่องจากแทบจะทุกครั้งที่มีการแสดงความคิดเห็นเกี่ยวกับเด็กพิเศษ จะมีการแสดงความคิดเห็นทำนองว่าถึงลูกจะเป็นเด็กจะพิเศษยังไงพ่อแม่ก็ต้องอบรมสั่งสอนให้มีพฤติกรรมดีๆเหมือนเด็กปกติให้ได้ ใครๆเขาก็ทำได้กัน ไม่ทราบอ้างอิงจากกระทู้ก่อนหน้ารึป่าวค่ะ ถูกค่ะที่ว่าทุกคนไม่มีต้นทุนที่เท่ากันทุกคน แต่สำหรับเราคิดว่าเป็นเด็กพิเศษหรือปกติก็ต้องสอนค่ะ แต่ไม่ได้หมายความว่า สอนแล้วเด็กพิเศษจะต้องเข้าใจ ทำตามเหมือนเด็กปกติ เพียงแต่ผู้ปกครองต้องเข้าใจด้วยค่ะว่าลูกเราเป็นเด็กพิเศษ ไม่ว่าคุณจะได้ลูกเป็นเด็กพิเศษมาด้วยวิธีการใด เช่นตอนท้องไม่ประเมินความเสี่ยง คัดกรอง ตั้งใจเก็บเค้าไว้ หรือจากสาเหตุใดใดแล้วก็ตาม เราคิดว่าพ่อและแม่ได้เลือกแล้ว ว่าตนเองพร้อมที่จะดูแลเขาอย่างดี และพ่อแม่คือคนที่ต้องเป็นผู้รับผิดชอบชีวิตเค้าค่ะ ไม่ใช่สังคม!!!!!! การที่บอกว่าต้องจัดการลูกตัวเอง"ให้ได้"ไม่ว่าจะเป็นเด็กที่ปกติหรือพิเศษ เพราะไม่มีใครรู้จักลูกเราดีเท่าตัวเราเอง ยิ่งลูกเป็นเด็กพิเศษพ่อแม่ควรจะดูแลอย่างใกล้ชิด(นี่คือหน้าที่) ไม่ใช่ปล่อยปละละเลยทำร้ายคนอื่น แย่งของคนอื่น โดยที่พ่อแม่หาย(หัว)ไม่ไหนไม่รู้ จะนั่งชิล จะแอบไปช้อปปิ้งเอยอะไรเอยก็ตามแต่ แล้วต้องให้คนในสังคมทำความเข้าใจเอาเองว่าเด็กพิเศษนะ *****ส่วนพ่อแม่ที่ดูแลลูกใกล้ชิดอยู่แล้ว ไม่ต้องเดือนร้อนค่ะ ไม่มีใครว่าคุณ เพราะเห็นเด็กพิเศษใครๆก็สงสารอยู่แล้วค่ะ แม้น้องจะทำผิดแต่ถ้าพ่อแม่ดูแลใกล้ๆ คอยขอโทษสิ่งที่ลูกตัวเองทำผิด ไม่มีใครใจดำขนาดให้อภัยไม่ได้หรอกค่ะเราว่า******* จริงอยู่ค่ะที่ลูกเราปกติสินะเราถึงไม่เข้าใจ แต่คนที่พูดแบบนี้เคยเจอเด็กพิเศษตัวโตๆมาผลักเด็กอายุ 1 ขวบให้ตกจากเก้าอี้ไหมค่ะ (สามีเราอยู่ใกล้แต่ช่วยไม่ทัน) ส่วนแม่เด็กคนนั้นจมอยู่กับกองผ้าลดราคา(เสื้อผ้าแฟชั่นผู้หญิง) ไม่มีแม้แต่คำขอโทษหรือเงาหัวแม่เด็ก พยายามมองหาแล้วก็ไม่เจอว่าใครแสดงตัวเป็นแม่.                                (ที่รู้ว่าใครเป็นแม่เพราะตอนกลับเห็นเดินจูงกันหน้าลิฟต์) แล้วแบบนี้เด็กไม่ผิดเพราะเป็นเด็กพิเศษ(เราเข้าใจ) แต่แม่ไม่ผิดเพราะมีลูกเป็นเด็กพิเศษที่จะสอนให้ เหมือนเด็กปกติไม่ได้ แล้วไม่ต้องดูแลงั้นหรือ(อันนี้เราไม่เข้าใจ) ปล.เราไม่เคยเกลียดเด็กพิเศษเลยแม้แต่น้อย แต่เกลียดพ่อแม่ที่ละเลยมากกก!!!!!!!! ส่วนเรื่องต้นทุนเกิดมาไม่มีใครเท่าเทียมใครอยู่แล้วค่ะ บางคนเกิดมายากจน บางคนร่ำรวย บางคนปกติ บางคนพิการ แต่สังคมนี้ควรมีกฏระเบียบเพื่อการอยู่ร่วมกันได้ในสังคมด้วยนะค่ะ แก้ไข เว้นวรรคข้อความ แก้ไขเมื่อ 20 ก.ย. 55 02:00:44 จากคุณ : atta (sharnack) เขียนเมื่อ : 20 ก.ย. 55 01:59:18

ความคิดเห็นที่ 35 นอนเล่นดึกๆ นึกขึ้นได้ เอาเคสญาติเรานะคะ คนใกล้ๆตัวนี่เเหละ ลูกพี่ลูกน้องเรา มีไม่ปกติ 2 คน คนเเรกตอนนี้จะ 30 หรือ 30 กว่าเเล้วนี่เเหละ เขาเป็นออทิสติกอ่อนๆ คือสอนอะไรรู้นะ จำได้ จะมีบางครั้งบางคราวที่ควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ได้ เเต่ไม่เป็นอันตราย นิสัยจะออกเเนวเด็กๆ ไม่ยอมโต คนที่สอง คนนี้ไม่เเน่ใจว่าเป็นโรคพ่อแม่ทำรึเปล่า คือตั้งเเต่เกิดพ่อเขาตามใจมาก ประเภทที่ว่าไม่เคยขัดใจเลย จะเอาอะไรหามาให้หมด จนเขาโตเเล้ว พอเเม่เขาขัดใจที ก็ซ้อมเเม่จนเข้าโรงพยาบาล ไม่มีใครเอาอยู่ นอกจากพ่อ ซ้อมเเม่ ซ้อมพี่ จนตอนนี้ต้องอยู่บ้านกับพ่อสองคน พี่กับเเม่มานอนคอนโด เเต่ก็เรียนจนจบนิติรามนะ เเต่คาดว่าคงทำงานไม่ได้หรอก เดี๋ยวไปซ้อมเขา คนเเรก มีน้องชายเรียนเก่งมากกกกกกก สอบเอ็นฯอันดับ 1 ของประเทศ จบมาก็เกียรตินิยมอันดับ 1 คนที่สอง มีพี่สาวเรียนเก่งมากกกกกกกอีกเช่นกัน เอ็นฯติดตั้งเเต่ ม.5 ไปเรียนต่อนอก นู่นนี่ ก็เก่งมากๆอะนะ (เล่าเรื่องนี้เเล้วช้ำใจ เราเรียนเอกชน หัวขี้เลื่อยที่สุดในบรรดาหลาน 15 คน) ที่เล่ามานี่ เราจะบอกว่า เด็กไม่ปกติ หากให้ความรักความเข้าใจ เขาก็จะอยู่ร่วมกับคนในสังคมได้ เเต่ก็มีบางครอบครัวที่ทำให้เด็กปกตินี่เเหละ กลายเป็นเด็กไม่ปกติไป เราสงสารเด็กทั้งสองเเบบ เด็กจะดีหรือไม่ดียังไง พ่อแม่นี่เเหละ สำคัญที่สุด คนนอกจะโหดร้ายต่อเขาขนาดไหน ไม่สำคัญเลย สำคัญที่พ่อแม่เท่านั้นจริงๆ ปล.พี่คนที่สองนี่ตอนเราเด็กๆ ชอบเเกล้งเราเเรงๆมาก จนเเม่เราห้ามเราเข้าใกล้เลย พอโตเเล้วก็ห่างๆเราไป เพราะเราดุขึ้นโหดขึ้นรึเปล่าไม่เเน่ใจ -*- ปล.2 นี่เป็นอีกมุมนึงนะคะ จากคุณ : darkheart เขียนเมื่อ : 20 ก.ย. 55 02:34:44

ความคิดเห็นที่ 36 เราว่าถ้ามีลูกเป็นเด็กพิเศษ คนเป็นพ่อแม่ต้องพยายามควบคุมอารมณ์ให้มาก อย่าแสดงความเหนื่อย โกรธ หรือรำคาญ เวลาเลี้ยงเค้าไม่ได้ดั่งใจ ถ้าพ่อแม่สอนเค้าด้วยเหตุผล หรืออารมณ์ที่ใจเย็น เราว่าน้องเค้าจะซึมซับอารมณ์เย็นเหล่านั้นได้ มันน่าจะช่วยได้ในการใช้ชีวิตประจำวันของเค้า ไม่มากก็น้อย ส่วนเรื่องที่คนอื่นเค้าต่อว่ามา เวลาพาเด็กพิเศษไปอยู่ในที่สาธารณะ พ่อแม่เองต้องทำใจว่าต้องเจอสถานการณ์แบบนั้น ถ้าเจออย่าพยายามไปโต้เถียง เราว่าคนพวกนั้นเค้าไม่เข้าใจหรอกค่ะ เดี๋ยวนี้คนเรามักจะคิดถึงแต่ตัวเองมากขึ้นๆ น้ำใจแห้งลงไปทุกวัน จากคุณ : nating เขียนเมื่อ : 20 ก.ย. 55 08:37:23

ความคิดเห็นที่ 37 คิดว่าเราเข้าใจจขกทนะคะว่าจะสื่ออะไร เราเข้าใจและเห็นใจพ่อแม่ของเด็กพิเศษค่ะ โดยเฉพาะตัวเด็กเองมากๆด้วย เค้าเป็นเด็กที่น่าสงสาร แต่มันก็มีมุมมองสองด้านน่ะค่ะ ในแง่พฤติกรรมทางสังคม เอาแบบที่เราเจอนะคะ ในสนามเด็กเล่นในรรของลูกเรา เราเห็นเด็กคนนึงเล่นชิงช้าแบบผาดโผนมาก คือทุกอย่างเล่นแรงหมด แกว่งชิงช้าอย่างแรงทุกตัวที่มีอยู่ และเล่นแบบไม่ระมัดระวังแม้กระทั่งตัวเอง หรือเพื่อนๆคนอื่นที่อยู่ใกล้ ตัวคุณแม่เอง นั่งมองเฉยๆค่ะ ไม่ได้คิดจะห้ามปรามลูกเค้าแต่อย่างใด เราเองก็นั่งเฝ้าลูกเราเหมือนกัน พอดีลูกเรากับเพื่อนๆไปนั่งก้มมองดูไส้เดือนหรืออะไรสักอย่างที่อยู่ใกล้ๆ ชิงช้าผ่านมาแว๊บเกือบโดนหัวลูกเราแน่ะค่ะ เราปี๊ดขึ้นสมอง หันไปมองแม่เด็กทันที แม่เด็กทำเฉยๆไม่เดือดร้อนอะไรเลย เราปลงทันทีเลยค่ะ อ้อแม่เค้าเป็นแบบนี้ มิน่าล่ะ... เราก้อเลยต้องสอนลูกเราอีกอย่าง ว่าอย่าอยู่ใกล้เด็กคนนี้ ทั้งๆที่เราไม่ได้รังเกียจในตัวเด็กหรืออะไรนะคะ แต่ว่าเด็กคนนี้ ก็เป็นอันตรายได้ในบางสถานการณ์ค่ะ จากคุณ : aal990 (aal990) เขียนเมื่อ : 20 ก.ย. 55 09:11:09

ความคิดเห็นที่ 38 ............บางท่านหลงประเด็นอีกแล้วค่ะ ......... เรื่องที่พ่อแม่ ไม่ดุ ไม่คุมลูก ไม่เกี่ยวกับเด็กพิเศษนี่คะ ทำไมต้องเอาโยงกัน ??? ลูกคนที่เรารู้จัก***** พ่อแม่ตามใจเกินไป **** แม้แต่กินข้าวในร้านอาหารยังคว่ำโต๊ะเค้าหมด เรามองอย่างตกใจ เธอก็ได้แต่ส่ายหน้า พูดเสียงหวานๆ (เธอเป็นประเภทแม่นางฟ้าค่ะ) ว่า เฮ้อ ดูสิ ห้ามไม่เคยฟังเลย (ห้ามตอนไหน??) ไม่เป็นไรเดี๋ยวค่อยให้ทิปเค้า โอ้............ แล้วลูกค้าอื่นๆ ล่ะคะ ลูกเรา*** เด็กพิเศษ****  มากสุดก็แค่พูดเสียงดัง ให้เราคอย จุ๊ๆๆ เราไม่เคยปล่อยให้เพ่นพ่านเลยค่ะ (เพราะ เค้าปรับระดับเสียงไม่เป็น ซึ่งตอนนี้ 9 ขวบแล้วแม่กำลังสอนวิธีปรับระดับเสียงอยู่ ) แก้ไขเมื่อ 20 ก.ย. 55 09:27:20 จากคุณ : แอนมนพั๊นซ์ เขียนเมื่อ : 20 ก.ย. 55 09:24:38

ความคิดเห็นที่ 39 เข้าใจน้องๆ พวกนี้ค่ะ เข้าใจและเห็นใจพ่อแม่ด้วย ขนาดลูกเป็นเด็กแสบ เด็กซนธรรมดา ที่บ้านยังเหนื่อยซะ.... วันก่อนได้ฟังสัมภาษณ์คุณแม่ของน้องที่ไปแข่งพาราลิปปิคเล่าเรื่องน้องตอนเล็กๆ ร้องไห้ตลอดรายการเลยค่ะ ชื่นชมคุณแม่น้องท่านนี้มากๆ ปล.โดยส่วนตัวเชื่อว่า สวนดอกไม้สวยได้เพราะมีดอกไม้หลากหลายสีค่ะ จากคุณ : หมวยแก้มป่อง เขียนเมื่อ : 20 ก.ย. 55 09:33:40

ความคิดเห็นที่ 40 ตอบคุณ แอนมนพั๊นซ์ค่ะ เราเข้าใจดีว่ากระทู้นี้พูดเรื่องเด็กพิเศษค่ะ พออ่านหัวกระทู้ออกค่ะ อิอิ ก็เลยยกเคสที่เราเจอให้ฟังค่ะ แปลกนะคะ ดูจากหน้าตาเด็กก็พอมองออกแล้วค่ะ และอาการไม่อยู่นิ่งตลอดเวลา ไม่ใช่เด็กแบบปกติทั่วไปค่ะ คือไม่ถึงขั้นดาวน์หรือพิการอะไรค่ะ แต่จะดูแปลกกว่าเด็กอื่นๆทั่วไป คิดว่าน่าเข้าข่ายประเภทเดียวกันได้ แต่ก็แล้วแต่ระดับอาการนะคะ ไม่ขออธิบายลึก เพียงแค่เห็นก็รู้แล้ว ตอนหลังเราทราบว่าเป็นจุดขายของรรด้วย ว่าอนุญาตให้เด็กเรียนรวมกันกับเด็กปกติ เลยเข้าใจว่าทำไม ก็ให้เป็นอีกมุมมองนึงละกัน สำหรับพ่อแม่ของเด็กปกติอื่นๆที่เรียนอยู่ร่วมกันในรรเดียวกันก็แล้วกันค่ะ แต่เอาเข้าจริง เด็กๆก็แยกไม่ออกหรอกค่ะ ว่าใครเป็นตัวอตรบ้าง (หรืออาจจะทำให้เกิดอตร) พ่อแม่เด็กปกติก็คงไม่รู้อีกเช่นกัน ว่าอะไรอาจเกิดขึ้นได้บ้าง ครูเวรเองก็อาจไม่ได้เฝ้าอยู่ตลอดเวลา ยังแอบคิดเลยว่า ถ้าวันนั้นชิงช้าโดนหัวลูกเราจริง เราจะเอาเรื่องยังไง เหมือนโดนชกใต้เข็มขัดเลยค่ะ เพราะถ้าจะเอาเรื่อง ก็จะกลายเป็นเราจะไปรังแกเค้าอีก เฮ้อ จากคุณ : aal990 เขียนเมื่อ : 20 ก.ย. 55 09:57:04

ความคิดเห็นที่ 41 อันนี้เพื่อนที่เรียนเก่งที่สุดในห้องเล่าฟัง เค้าบอกว่าคนสมัยนี้เค้ารู้กันแล้วว่ามีเด็กพิเศษ แต่พวกเค้ายังไม่ยอมรับกัน เพราะเอาแต่คิดว่ามันไม่ใช่เรื่องที่ฉันจะต้องรับภาระในการยอมรับเด็กพิเศษ ใครรับผิดชอบก็ปล่อยให้เค้ารับผิดชอบไป ทั้งที่อันที่จริงหากคนเรามีน้ำใจสักนิดสอนเด็กพิเศษสักหน่อยเป็นไรไป หรือบอกพ่อแม่เค้าไปตรงๆก็ได้ เพื่อนผมเล่าต่อว่า ดูครอบครัวเชาว์เป็นตัวอย่างดิ ขนาดญาติยังต่อว่าแม่ผมเลย พวกเค้าแค่รับรู้ แต่ไม่ยอมรับ เพราะสังคมสมัยนี้เอาแต่คิดว่า ฉันทำได้ เธอก็ต้องทำได้ แค่นี้มันยากตรงไหน เพื่อนผมพูดขึ้นมาประโยค ถ้าไม่ได้ดูแลเด็กพิเศษคงจะไม่เข้าใจหรอก สิ่งที่เพื่อนผมพูดมา ผมคิดว่าจริงนะ เพราะผมก็ไม่สามารถทำอะไรตามที่ครอบครัวต้องการได้เหมือนกัน จะให้เป็นไปตามที่คิดไว้ทุกอย่างคงจะไม่ได้ ตอนนี่ผมถึงต้องหาคนที่เข้าใจผม และพอที่จะช่วยผมได้ เคยอ่านเจอหนังสือเล่มนึ่ง เค้าบอกว่าเด็กออทิสติกต้องใช้คนดูแลทั้งทั้งหมู่บ้าน พัฒนาการถึงจะดีขึ้น หากคนในหมู่บ้านรังเกลียดและไม่ช่วยกัน เด็กออทิสติกจะดีขึ้นได้อย่างไร ฝากไว้เป็นข้อคิดและกันครับ จากคุณ : น้องเชาว์ เขียนเมื่อ : 20 ก.ย. 55 09:58:20

ความคิดเห็นที่ 42 พ่อแม่เด็กพิเศษ คงเหนื่อยมากผมเข้าใจ เคยเจอเด็กพิเศษบนรถเมล์ด้วยครับ  สำหรับผมเข้าใจว่าบางครั้งเขาควบคุมตัวเองไม่ได้  แต่ผมจะเข้าใจได้จากพฤติกรรมของพ่อแม่ครับ  เวลาที่น้องเสียงดังหรือซนมาก ๆ พ่อแม่แต่ละคนมีเทคนิคหลอกล่อไม่เหมือนกัน  พ่อแม่ที่ใส่ใจลูก ถึงจะคุมน้องไม่ได้ แต่เคารพและเกรงใจอื่น ๆ เราสังเกตุได้ ผมก็จะเฉย ๆ  แต่กับพ่อแม่บางคน คุมไม่ได้ก็ไม่คุม ปล่อยไปรบกวนคนอื่น แบบนี้ก็เห็นมาแล้ว ไม่โทษเด็กครับ โทษผู้ใหญ่ ที่คุณไม่พร้อมพาเขาออกมา แล้วมาสร้างความลำบาก แล้วยังจะให้คนอื่นเข้าใจลูกคุณเนี้ย  สำหรับผมมันไม่ใช่ จากคุณ : 007 (panaratb) เขียนเมื่อ : 20 ก.ย. 55 10:37:14

ความคิดเห็นที่ 43 เป็นกำลังให้เจ้าของกระทู้ และพ่อแม่น้องๆเด็กพิเศษทุกคนนะคะ สู้ต่อไปเพื่อลูกของเราคะ จากคุณ : Tentgung เขียนเมื่อ : 20 ก.ย. 55 12:13:07

ความคิดเห็นที่ 44 #คห 20 ทำเราน้ำตาแตก T______T ........ น้องสาวเราเป็นดาวน์ซินโดรมค่ะ พูดไม่ได้ สมองไม่ปกติ เหมือนเด็กๆ อยู่ตลอด แต่น้องเราไม่เคยสร้างปัญหาอะไร พาไปเที่ยวนอกบ้านได้ปกติและชอบเที่ยวด้วย แม่บอกว่าเด็กที่เป็นดาวน์ฯ จะหน้าตาคล้ายๆ กัน ตอนนั้นเราก็ไม่ได้คิดอะไร จนน้องสาวเราไม่สบายหนักแล้วเสียไป ผ่านมาปีนึงมั้ง เราไปเจอเด็กคนนึงยืนเกาะเสาเล่นอยู่ตรงร้านต้นไม้ เป็นเด็กที่รูปร่างหน้าตาทรงผมเหมือนน้องเรามากกกกกก เหมือนน้องเรายังไม่ตายแล้วมา่ยืนอยู่ตรงหน้าเลยอะ ทั้งๆ ที่ตอนนั้นรีบอยู่ แต่เราก้าวขาไม่ออกเลย ยืนมองเด็กคนนั้นแบบอยากเข้าไปกอดใจจะขาด เพราะตอนน้องเสียเรามีโอกาสได้กอดครั้งสุดท้ายคือร่างที่ไร้ลมหายใจแล้ว เราคงดูน่าสงสัยมาก 55+ พี่ชายน้องเลยมาดึงตัวน้องเข้าไปในร้าน แล้วดุว่าให้อยู่ใกล้ๆ พี่ เราก็เลยเดินผ่านไป แอบไปร้องไห้ที่อื่น 55 จากคุณ : มทิรา เขียนเมื่อ : 20 ก.ย. 55 12:19:06

ความคิดเห็นที่ 45 ขอสัญญาว่า ถ้าเราเจอเด็กพิเศษเกิดโวยวายขึ้นมาในร้านอาหาร หรือแม้แต่ในห้างสรรพสินค้า เราจะไม่แค่หันไปมองแล้วแอบให้กำลังใจเงียบๆละ เราขอเลือกเดินไปบอกเค้าดีกว่าว่า ไม่ต้องกลัวว่าเราจะรำคาญนะ พวกเราเข้าใจ ไม่ต้องอาย  ไม่ต้องรีบ ไม่ต้องพาน้องหนีไปไหน ตามสบายเลย ไม่รู้จะดูเหมือนสะเออะมั๊ยนะ แต่ส่วนตัวคิดว่าอย่างน้อยพวกเค้าจะได้รู้ว่า มีคนอยู่ข้างเค้า และเข้าใจเค้า มันน่าจะดีกว่า มองแล้วบ่นเบาๆว่า "น่าสงสารจังเลยเธอ.."  เพราะพวกเค้าคงไม่รู้หรอกว่าเราพูดอะไร ว่าพวกเค้ารึเปล่า   แค่พาลูกออกมาก็จะแย่แล้ว เจอคนมุง แถมกระซิบๆ มันแย่นะ ขอบคุณ จขกท ที่ทำให้เราเข้าใจเด็กกลุ่มนี้มากขึ้นนะคะ จากคุณ : ให้มันได้อย่างงี้เซ่ เขียนเมื่อ : 20 ก.ย. 55 13:01:44

ความคิดเห็นที่ 46 เราเข้าใจเด็กพิเศษค่ะ ตอนเย็นเรามักพาลูกสาวไปเล่นสนามทรายในหมู่บ้าน จะมีน้องผู้ชายคนหนึ่ง ไม่พูดหรือคุยกับใครเลย เล่นอยู่คนเดียว มีคุณพ่อเค้าคอยดูอยู่ เราเองแหละ อยากให้ลูกสาวเราเล่นกับเค้า พาไปหา ไปเล่นด้วย ตอนแรกก็ดูจะดี หลังๆน้องผู้ชายขว้างทรายใส่หน้าและหัวลูกเราหมดเลย พ่อเค้าตกใจมากค่ะ ขอโทษใหญ่ แต่เราไม่โกรธนะ เราเอาลูกมาปัดทรายออก และบอกลูกว่า พี่เค้ายังไม่อยากเล่นกับเรา เดี๋ยวไว้คราวหน้าค่อยเล่นด้วยกันนะ และคราวหน้าก็พยายามพาน้องไปเล่นด้วย แต่ระวังตัวมากขึ้น จนตอนนี้ สงสัยน้องผู้ชายเค้าเริ่มชินกับลูกสาวเราแล้ว เค้าเริ่มยอมเล่นกับลูกเรา ไม่แกล้ง แต่ก็ยังไม่พูดกับลูกเรานะ แต่ยอมให้ลูกเราเล่นด้วย (พอดีลูกสาวเรายังไม่ 2 ขวบ เลยพูดไม่เป็นคำ) คุณพ่อน้องเค้าดีใจใหญ่ บอกว่าลูกเค้าไม่เคยยอมเล่นกับใครเลย มีลูกเราเป้นคนแรกที่เป็นเพื่อนลูกเค้า เราก็เลยคิดว่า เด็กพิเศษนอกจากต้องการการดูแลแล้ว ยังต้องการความรัก และเข้าใจด้วยนะคะ แก้ไขเมื่อ 20 ก.ย. 55 15:56:42 จากคุณ : พิกพูห์ เขียนเมื่อ : 20 ก.ย. 55 15:54:30

ความคิดเห็นที่ 47 เด็กทุกคนเกิดมา ถ้าได้รับการปลูกฝังและเอาใจใส่ที่ดี เด็กก็จะเป็นคนดีได้  แต่อาจจะแตกต่างกันด้วยรูปลักษณ์ภายนอก ยังไงก็ขอเป็นกำลังใจให้พ่อแม่ทุกคนฝันฝ่าและเรียนรู้กับลูกของตัวเองไปได้ด้วยดีค่ะ ปล.ขอไปเช็ดน้ำตาก่อนนะคะ ความเห็นที่ 20 เล่นเอาร้องไห้เลย จากคุณ : แม่หญิงฟุ้งซ่าน เขียนเมื่อ : 20 ก.ย. 55 15:56:23

ความคิดเห็นที่ 48 เป็นกำลังใจให้เจ้าของกระทู้นะคะ ขอให้น้องพัฒนาได้มากขึ้นเรื่อยๆ ทุกๆ วินาที บางความเห็นอ่านข้ามๆ ไปบ้างก็ได้คะ สุขทุกข์อยู่ที่ใจ ทำใจแข็งๆ เอาไว้ กอดลูกบ่อยๆ แล้วคิดถึงแต่สิ่งดีๆ สิ่งใดไม่ดี บั่นทอนจิตใจก็พยายามปล่อยผ่านมันไป การให้อภัยกันเป็นสิ่งที่สำคัญที่สุด ยึดการให้อภัยทั้งสองฝั่งอะไรอะไรคงจะเบาลง จากคุณ : paklinkz เขียนเมื่อ : 20 ก.ย. 55 15:57:21

ความคิดเห็นที่ 49 เคยได้ยินจากคุณครูที่สอนเด็กพิเศษ เล่าว่าเคยโดนน้องดึงผมจนศรีษะฟาดกับพื้น แต่คุณครูไม่เคยโกรธน้องเลย เราเห็นใจพ่อแม่เด็กที่สุด อยากให้คนเราสมัยนี้ มีจิตใจดี เมตตาขึ้นให้เยอะๆ ใจเขาใจเรา เด็กพิเศษน่าสงสารมาก ขอบคุณ จขกท. มากๆค่ะ จากคุณ : เวลาไม่เคยหยุด เขียนเมื่อ : 20 ก.ย. 55 16:11:30

ความคิดเห็นที่ 50 ขอบคุณ #20 มากค่ะ สอนให้ใครหลายๆคนได้รู้ว่า เด็กพิเศษ ก็มีหัวใจนะคะ เพียงแต่สมองหรือพัฒนาการของพวกเค้า ไม่เท่าเราแค่นั้นเอง เราคนนึงที่ไม่เคยรังเกียจเลยค่ะ เวลาเห็นที่ไหน เราจะมองน้อง แล้วก็ยิ้มให้พ่อแม่เค้าที่มาด้วย เพื่อเป็นกำลังใจให้ทางหนึ่ง เลี้ยงเด็กปกติยังเหนื่อยเลยค่ะ แต่ไม่ชอบนะ ที่บางคนเห็นแ้ล้วก็ทำสายตาแบบ..รังเกียจ แบบเห็นได้ชัด หรือพูดประมาณว่า น่าสงสารจัง.. เราว่ามันทำให้คนเลี้ยงท้อใจได้นะ ยิ้มกันไว้ดีกว่า.. จากคุณ : Tui_NiChy เขียนเมื่อ : 20 ก.ย. 55 19:40:49

ความคิดเห็นที่ 51 ที่ห้องเรียนลูกเราชั้นป.3 มีเด็กพิเศษ 3 คนเรียนร่วมด้วย เราบอกลูกเสมอว่า อย่าล้อเพื่อน อย่ามองว่าเพื่อนเป็นเด็กไม่ดี เพื่อนมีความจำเป็นที่ต้องมี พฤติกรรมที่บางครั้งหนูอาจจะไม่ชอบแต่เชื่อแม่เถอะว่าเค้าไม่ได้ตั้งใจเพราะ บางครั้งเค้าก็ควบคุมตัวเองไม่ได้ มีน้องผู้หญิงคนนึงเค้าจะมีลักษณะแบบ เด็กกว่าอายุค่ะเพราะฉะนั้นเค้าจะเหมือนเด็กกว่าเพื่อนมากๆ ทำพลาดบ่อย เราจะบอกลูกว่าให้มองว่าเค้าเป็นน้อง ต้องคอยช่วยและพยายามไม่โกรธ เพื่อน ลูกเราเค้าก็เข้าใจและรับปากว่าจะทำอย่างที่แม่บอก  เราเห็นใจหัวอก พ่อแม่ที่มีลูกเป็นเด็กพิเศษว่าต้องมีความอดทนแค่ไหน ยังไงก็เอาใจช่วย นะคะ จากคุณ : โซฟาน่านอน เขียนเมื่อ : 20 ก.ย. 55 20:37:37

ความคิดเห็นที่ 52 คหสต.นะคะ เรามองว่า คุณพ่อคุณแม่เด็กพิเศษหลายคน ก็คงคิดไว้แล้วล่ะค่ะว่าท่านไม่สามารถอยู่กับน้องได้ตราบฟ้าดินสลาย จึงได้รวบรวมพลังพาลูกออกสู่สังคม เผื่อวันนึงที่ท่านไม่อยู่ลูกจะได้สามารถใช้ชีิวิตในสังคมได้ แต่หลายๆครั้งในความเป็นจริงมักมีเรื่องไม่คาดฝันเสมอ น้องๆควบคุมตัวเองไม่ได้  สังคมไม่ให้โอกาสทั้งจะเข้าใจก็ดีไม่เข้าใจก็ดีครั้งแล้วครั้งเล่า สุดท้ายสังคมนั่นแหละที่บีบบังคับให้น้องต้องหมกตัวอยู่แต่ในบ้าน เราไม่เชื่อนะคะ ว่าคุณพ่อคุณแม่ที่มีลูกเป็นเด็กพิเศษ จะดูแลลูกดีไม่พอเพราะที่คุณเห็น ใน1วัน หรือ1ชั่วโมงนั้น คุณพ่อคุณแม่น้องแต่ละคนต้องอยู่กับเค้ามามากกว่า365วันแน่นอน เพราะคงไม่มีคุณพ่อคุณแม่คนไหนที่ไม่ดูแลไม่ใส่ใจลูกแต่พาเค้าออกมาช็อปปิ้งสบายใจเฉิบนอกบ้านหรอกนะคะ คนเป็นแม่ลาออกไม่ได้ค่ะ ส่วนเรื่องการคัดกรองระบบดาว์น หรืออาการในเด็กพิเศษ เราว่ามาตรฐานในการคัดกรองดาว์นยังไม่ดีพอ ถ้าในที่นี้ คุณแม่ที่มีลูกเป็นเด็กพิเศษไม่อยู่ในภาวะเสี่ยงละคะ ช่วงอายุไม่ถึงกำหนด ฝากครรภ์สม่ำเสมอ ไม่มีโรคเบาหวาน ทาลาสซิเมียแทรกแซง ขอยกตัวอย่างเคสข้างบ้านเรานะคะ บ้านมีฐานะ คุณพ่อเป็นกัปตัน คุณแม่ เป็นแอร์ค่ะ อายุไม่ได้เยอะเรื่องการดูแลปฏิบัติตัวการฝากท้องคงไม่ต้องพูดถึงค่ะครบสูตร คัดกรองโดยอัลต้าซาวน์ไม่อยู่ในเกณฑ์เสี่ยงใดๆเลยไม่ต้องตรวจโดยสารชีวเคมีเฉพาะ แต่คลอดออกมา ก็เป็นเด็กพิเศษค่ะ ขนาดดูเหมือนเลือกได้ยังเลือกไม่ได้เลยค่ะ ดังนั้นที่เราตั้งใจจะสื่อก็คือ ครอบครัวเป็นเพียงส่วนหนึ่งที่จะอยู่กับเค้าในช่วงแรกๆของชีวิต แต่สังคมต่างหากที่จะอยู่กับเค้าตลอดไป ค่ะยังไงขอส่งกำลังใจก้อนโตๆให้แม่ๆทุกคนค่ะ แก้ไขเมื่อ 20 ก.ย. 55 21:43:51 จากคุณ : กิ๊ฟ (shop5009) เขียนเมื่อ : 20 ก.ย. 55 21:38:39

ความคิดเห็นที่ 53 เข้าใจและเห็นใจที่สุดค่ะ เพราะพี่ชายสามีมีลูกชายเป็นเด็กพิเศษ ตอนนี้อายุ 7 ขวบแล้ว แรก ๆ ตอนเรายังไม่มีลูก เราก็คิดแค่ว่า สงสัยเด็กผู้ชายพัฒนาการช้าประมาณนี้ จนเราเริ่มเปรียบเทียบกับเด็กคนอื่นที่อายุไล่เลี่ยกัน เลยรู้เลยว่า เค้าแตกต่าง ทุกวันนี้ พัฒนาการดีขึ้นมากกก แต่ก็ยังต้องคอยดูแลอย่างใกล้ชิด ปล่อยไม่ได้หรอกค่ะ เคยได้อ่านกระทู้พี่คนนึงในนี้ซึ่งลูกเค้าก็เป็น บอกว่า "ลูกคือของขวัญจากพระเจ้า เพียงแต่ของขวัญของเค้าบุบบู้บี้ ไปหน่อย" อ่านกระทู้นี้แล้ว น้ำตาซึม ขอเป็นกำลังใจให้กับคุณพ่อคุณแม่ทุกท่านบนโลกสวยงามใบนี้ด้วยค่ะ จากคุณ : จะซื้อไปถึงไหน เขียนเมื่อ : 20 ก.ย. 55 23:57:39

ความคิดเห็นที่ 54 นั่งไล่อ่านมาเรื่อยๆ เจอความเห็นที่20 บ่อน้ำตาแตกเลย จากคุณ : พ่อน้องปัณณ์ เขียนเมื่อ : 21 ก.ย. 55 02:05:46

ความคิดเห็นที่ 55 เคสของเราคือลูกชายของพี่เลี้ยงลูกเราค่ะ ตอนเล็กๆ น้องเลี้ยงยากมาก กลางคืนไม่ยอมนอน ร้องทั้งคืน คนเป็นพ่อต้องอุ้มตลอด จนพาน้องไปฉีดวัคซีน คุณหมอบอกให้พาน้องไปตรวจที่ยุวประสาท ตอนนั้น พ่อ-แม่ ไม่ได้สนใจ คิดแต่ว่า "ลูกชั้นไม่ได้บ้า" จนเข้าวัยเรียน พาไปเรียนที่อนุบาลเอกชนแห่งหนึ่ง ยังไม่ทันครบวันเลย โรงเรียนโทรมาตาม คืนเงินค่าเทอมที่จ่ายไปทั้งหมดให้ แล้วขอให้น้องไปเรียนที่อื่น (เมื่อ 10 ปีก่อน เรื่องเด็กพิเศษยังไม่แพร่หลายมากนัก ปัจจุบัน โรงเรียนที่เคยปฏิเสธน้อง รับเด็กพิเศษเข้าเรียนแล้วค่ะ) จนคนเป็นแม่เห็นท่าไม่ดี เลยพาน้องไปตรวจ คุณหมอก็ลงความเห็นว่าน้องเป็นออทิสติก + แอลดี แล้วนัดมาฝึก + รักษากันต่อไป คนเป็นแม่ก็ทุกข์ใจนะคะ คราวนี้พาน้องไปเรียนที่ใหม่ โดยบอกกับทางโรงเรียนว่าน้องเป็นเด็กพิเศษ ทางโรงเรียนรับไว้ อาการของน้องค่อนข้างรุนแรง คือจะไม่อยู่นิ่ง วิ่งไปรอบๆ ห้องเรียน บางทีก็ถอดเสื้อผ้าดื้อๆ เลย จนได้รับการรักษา + ฝึกกับครู (สมัยก่อนพบคุณหมอครั้งนึง ได้คุยเป็นชั่วโมงๆ ไม่เหมือนสมัยนี้) น้องอาการดีขึ้นมากค่ะ แม่เค้าเต็มที่ในการดูแลลูกด้วย ออกจากงานมาดูแลลูก ตอนที่เรารับเค้าเข้าทำงาน แล้วเค้าพาน้องมาด้วย เราก็ยังรู้สึกเลยว่าเด็กคนนี้แปลกๆ คือจะไม่อยู่นิ่ง มีโวยวายบ้าง จนสอบถามจากคนเป็นแม่ เลยทราบสาเหตุ ตอนนั้นเราก็ยังไม่รู้จักโรคนี้ค่ะ แต่ก็ซื้อพวกหนังสือเกี่ยวกับโรคนี้มาให้เค้าบ่อยๆ จนเดี๋ยวนี้ น้องเค้าอาการดีขึ้นมากค่ะ เรียกว่าไนซ์เลยก็ได้ แม่เค้าฝึกลูกได้ดีมากๆ เราเองนับถือเลย เข้าสังคมได้ค่อนข้างดี (เราเคยพาน้องไปเที่ยวซาฟารี โดยที่คุณแม่เค้าไม่ได้ไปด้วย ทริปนั้นผ่านฉลุย) ตอนนี้น้องเค้าเรียนชั้น ม.3 แล้วค่ะ ผลการเรียนไม่ต้องพูดถึง ที่โหล่ตลอด แต่การใช้ชีวิตไม่แพ้ใคร เพิ่งหัดนั่งรถสองแถวไปโรงเรียนเองเมื่อไม่นานมานี้นะคะ โรงเรียนอยู่ไม่ไกลจากบ้าน แต่แม่เค้าอยากให้ลูกลองเดินทางเองบ้าง แรกๆ ใช้วิธีนั่งสองแถวไปกับลูกด้วย แล้วก็ลองให้น้องบินเดี่ยว (แอบขี่มอเตอร์ไซค์ตาม) หลังๆ นี่ ไป-กลับ โรงเรียนเองได้แล้ว ส่วนอาการอื่นๆ ก็ยังพอมีให้เห็นบ้าง ถ้าอยู่บ้านก็งดให้ยา ถ้าออกไปร่วมสังคมกับคนอื่นก็ยังต้องให้ยาอยู่ค่ะ เด็กกลุ่มนี้จะอ่อนไหวง่าย ไม่ทนต่อการถูกกระตุ้น (เจ้าพี่ชายของน้อง เคยแหย่น้อง จนน้อเอามีดไล่ฟันทั่วบ้านมาแล้ว) เรามั่นใจว่าเด็กๆ เหล่านี้สามารถอยู่ในสังคมได้ หากผู้ปกครองยอมรับ และ น้องได้รับการดูแลรักษาจากผู้ชำนาญ (ทุกวันนี้ ยังมีพ่อ-แม่ ที่ไม่เปิดใจยอมรับอีกมากนะคะ) เอาไว้จะมาเล่าเรื่องของตัวเองบ้าง  ^^ ตอนนี้ลูกชายเราเอง ยังต้องไปฝึกสม่ำเสมอ พบเห็นเด็กหลายอาการ แก้ไขเมื่อ 21 ก.ย. 55 06:24:31 จากคุณ : ตะวันเพลิง เขียนเมื่อ : 21 ก.ย. 55 06:15:34

ความคิดเห็นที่ 56 ต่อมน้ำตาแตกเมื่ออ่าน คห. 20 ค่ะ เป็นกำลังใจให้คุณพ่อคุณแม่ที่มีลูกเป็นเด็กพิเศษนะคะ คุณพ่อคุณแม่ต้องเสียสละและอดทนมาก ๆ จริง ๆ เรามีเพื่อนคนหนึ่ง มีลูกเป็นเด็กพิเศษค่ะ เพื่อนเราออกจากที่ทำงานเพื่อทุ่มเทดูแลลูก เขาเคยพูดกับเราว่า "เขาขอบคุณลูกที่เกิดมา เพื่อปลุกเขาให้ตื่นจากการยึดติดกับความสมบูรณ์แบบ เพราะชีวิตคนเรา มันไมได้สมบูรณ์แบบ" เพื่อนเราเขาเป็นคนเรียนเก่ง เกิดมาในตระกูลดี ทำงานดี มีหน้ามีตาในสังคม แล้ววันหนึ่งเขามีลูกเป็นเด็กพิเศษ เขาต้องยอมรับความไม่สมบูรณ์แบบของลูก และสู้เพื่อลูก และเขาก็ทำได้จริง ๆ ลูกเขาน่ารักมาก เราเคยคิดว่า ถ้าเรามีลูกแบบเขาเราจะเลี้ยงได้ดีเท่าเขาไหม? พ่อแม่ทุกคนไม่ได้เกิดมามีทักษะในการเลี้ยงลูกเท่ากัน เหมือนลูกที่ไม่ได้เกิดมาสมบูรณ์แบบเหมือนกัน ถ้าเราทำใจยอมรับทุกอย่างในโลกให้ได้ โลกนี้คงน่าอยู่ขึ้นเยอะ ปล. เมื่อก่อนเราเกลียดเด็กมาก ได้ยินเด็กร้อง เราก็อารมณ์เสียแล้ว ตอนนี้ เรากำลังท้อง ขอบอกอารมณ์เปลี่ยนไปเยอะเลย ไม่ได้รักเด็กนะ แต่เราคิดว่า เราเริ่มเข้าใจ ความยากลำบากของการเป็นพ่อแม่คนมากขึ้น และการที่ต้องเลี้ยงลูกให้สามารถอยู่รอดได้ในสังคม ปฏิบัติตามกฎระเบียบสังคมอ่ะค่ะ จากคุณ : Ninie เขียนเมื่อ : 21 ก.ย. 55 10:57:33

ความคิดเห็นที่ 57 ขอบคุณ จขกท และ คุณเชอรี่ค่ะ สำหรับเรานะ  ตั้งแต่มีลูก 2 คน คนแรกซนมาก เป็นเด็กผู้ชาย ชอบเสียงดัง  ดุแล้วบางทียังทำอยู่ คนที่สอง ผู้หญิง ซนนิดหน่อย  ดุแล้วเชื่อฟังดี ....มันทำให้เราเข้าใจธรรมชาิติของเด็กและคนเป็นพ่อแม่ได้ดีเลยค่ะ   พ่อแม่บางคนที่ลูกดื้อ   เราว่า เขาก็คงหนักใจและพยายามจะสอนน่ะแหละ  จะเด็กพิเศษ หรือ เด็กธรรมดา  เราว่า   ก็เลี้ยงยากกันคนละแบบนะคะ ..เวลาเห็นเด็กซน หรือ ร้องเสียงดังตามห้าง  เดี๊ยวนี้ได้แต่สงสารพ่อแม่เด็กค่ะ  ไม่เคยเก็บมาเป็นอารมณ์ว่าเกลียดเลย     ถ้าไม่ได้เลวร้ายขนาดทำลายข้าวของ   จิ้มขนมที่เค้าวางขาย  หรือ แกล้งเด็กคนอื่นแรงๆ  เราให้อภัยได้นะ จากคุณ : นาโนจัง เขียนเมื่อ : 21 ก.ย. 55 12:01:56

ความคิดเห็นที่ 58 อ่านทู้นี้แล้วร้องไห้อะ แงๆ อีกเดือนกว่าๆ จะคลอดคนที่2  สงสารเด็กพวกนี้มากกกกคะ ขออย่าให้ครอบครัวเราใด้เจอแบบนี้เลย เปนกำลังใจให้แม่ทุกคนที่ลูกเปนเด็กพิเศษนะคะ จากคุณ : fahat เขียนเมื่อ : 21 ก.ย. 55 12:45:51

ความคิดเห็นที่ 59 เราก็เคยเจอค่ะ ที่ป้ายรถเมล์ เรารอรถเมล์อยู่ เด็กคนนี้น่าจะเป็นดาวซินโดรมอ่ะค่ะ มากับแม่เค้า ตอนกำลังจะข้ามถนนตรงเกาะกลางก็มีผู้หญิงคนนึง ประมาณ30กว่าอ่ะค่ะ เข้าไปช่วยแม่เค้าจูงเด็กคนนี้ข้ามถนน พอข้ามมาได้ เด็กก็คุยกับน้าคนนั้นใหญ่เลย เอาโบรชัวร์ร้านเค้กขึ้นมาแล้วก็ถามน้าเค้าว่าชอบแบบไหนคะ แล้วเค้าก็บอกว่าเค้าชอบแบบนี้ๆ น่ารักดีค่ะ แม่เค้าก็พูดกับผู้หญิงคนนั้นประมาณว่า เค้าไม่ปกติค่ะ อย่าสนใจเลย อะไรประมาณนี้อ่ะค่ะ เพราะน้องเค้าพูดเสียงดัง คนที่ป้ายรถเมล์ก็มองๆอ่ะค่ะ แต่น้าเค้าก็ดีมากเลยค่ะ คุยด้วยตลอด พอรถเมล์มาเค้าก็บอกว่าต้องไปแล้ว แม่เค้าก็ขอบคุณใหญ่ พอน้าเค้าขึ้นรถเมล์ไป น้องผู้หญิงก็โบกมือบ๊ายบายแล้วก็ตะโกนใหญ่เลยว่า กลับดีๆนะค๊าคุณป้า บ๊ายบายค่า เราเห็นแล้วยิ้มเลย :)) จากคุณ : palalai เขียนเมื่อ : 21 ก.ย. 55 14:30:43

ความคิดเห็นที่ 60 เคยช่วยคุณแม่ท่านนึงเลี้ยงเด็กที่เป็นออทิสติกค่ะ คุณแม่ของน้องมีภาวะเครียดมาก...ขนาดเกือบจะเป็นโรคจิต ทางบ้านเราก็เลย...อาสารับน้องมาดูแลอาทิตย์ละวัน เพื่อให้คุณแม่น้องได้พักบ้าง เมื่อก่อนเราไม่เคยเข้าใจคนที่มีลูกเป็นเด็กพิเศษนะคะ แต่ขอบอกว่าเลี้ยงเด็กพิเศษคนนึง...ต้องใช้พลังกายพลังใจมหาศาลอย่างมาก เดี๋ยวนี้เรามีลูกเอง...เราว่าเหนื่อยมากแล้ว ยังคิดว่าไม่เหนื่อยแค่ 1 ใน 10 ของพ่อแม่เด็กพิเศษเลยค่ะ พอเราเห็นเด็กพิเศษที่ไหน...เรามักจะไปคุยให้กำลังใจพ่อแม่หรือญาติอยู่เสมอค่ะ ใจจริงเราอยากให้เขาอยู่ร่วมในสังคมปกติได้อย่างมีความสุข สังคมไทยยังปิดกั้นอีกมาก...เราห่วงใยคนที่ด้อยกว่าน้อยไปค่ะ จากคุณ : รักเฌอ..ประเทศไทย เขียนเมื่อ : 21 ก.ย. 55 15:22:47

ความคิดเห็นที่ 61 เด็กพิเศษนี่รวมไปถึงดาวน์ซินโดรมด้วยหรือป่าวคะ น้องเราเป็นดาวน์ซินโดรมค่ะ ตอนแปดขวบน้องเราก็ยังพูดไม่ค่อยได้ แต่ก็ยังเรียนได้แค่ชั้นอนุบาลเองค่ะ แม่เคยถูกทางโรงเรียนเรียกไปพบเพราะว่ามีผู้ปกครองมาแจ้งว่า น้องเราไปตีลูกเค้าให้ทางโรงเรียนไล่ให้น้องเราไปเรียนที่อื่น จะรวมตัวกับผู้ปกครองคนอื่น ๆ พาลูกตัวเองมาลาออก และว่าทางโรงเรียนมากมายถึงขั้นขู่ว่าจะไปแจ้งกระทรวงศึกษาฯ ว่าให้เด็กอย่างนี้มาเรียนร่วมกับเด็กปกติได้อย่างไร ทางโรงเรียนไม่ได้ให้ออกหรอกค่ะแต่ทำทัณฑ์บนไว้ว่าถ้ามีเหตุการณ์อย่างนี้เกิดขึ้นอีกครั้งเค้าคงจำเป็นต้องให้น้องเราออก แม่เรากับเราร้องไห้เลยค่ะ แม่เราเลยบอกกับทางโรงเรียนไปว่าน้องเราโดนเพื่อนแกล้งกัดที่ไหล่จนเป็นห้อเลือด แขนโดนข่วนจนเป็นรอยเล็บ โดนข่วนที่หน้าจนเกือบเข้าที่ตา แม่เราไม่เคยมาเอาเรื่องเพราะคิดว่าเด็กเล่นกัน เราไม่เคยมาเอาเรื่องกับใครไม่เคยขอให้ทางโรงเรียนต้องไล่เด็กออกเพราะมาแกล้งน้องเรา ทางโรงเรียนได้แต่อึ้ง และไม่ได้พูดอะไร ทางบ้านเราก็ใช่ว่านิ่งนอนใจไปปรึกษาแพทย์ แพทย์ก็แนะนำว่าต้องสอนให้น้องเรารู้จักฟ้อง แต่น้องเรายังพูดไม่ค่อยได้ก็ได้ก็ได้แต่พร่ำสอนไปทุกวัน ๆ เราเชื่อนะคะว่าพ่อแม่ที่มีลูกเป็นเด็กพิเศษหลาย ๆ ท่าน ท่านไม่ได้ต้องการให้ลูกตัวเองต้องเรียนเก่งดีเลิศขนาดไหนหรอก แต่ที่ต้องการคือในวันหนึ่งถ้าไม่มีเราคอยดูแลเค้าแล้ว เค้าจะสามารถใช้ชีวิตในสังคมได้ เราจึงอยากขอเถอะค่ะ ขอโอกาสที่ให้พวกเค้าได้มีที่ยืนอยู่ในสังคมได้จริง ๆ อย่าได้รังเกียจพวกเค้าเลยค่ะ จากคุณ : คลิปหนีบกระดาษ เขียนเมื่อ : 21 ก.ย. 55 17:16:41

ความคิดเห็นที่ 62 ขอบคุณมากเช่นกันค่ะ จากคุณ : Koyrilla (koyrilla) เขียนเมื่อ : 21 ก.ย. 55 18:46:15

ความคิดเห็นที่ 63 อ่านแล้วเข้าใจความรู้สึกและรู้สึกแบบเดียวกันมานานเหมือนกับคุณ จขกท เพราะว่าลูกชายก็เป็นเด็กพิเศษ ตอนนี้อายุ 9 ขวบแล้วค่ะ   มีลูกชายสองคนๆ โต 9 ขวบ คนเล็ก 6   ขวบ นอกจากต้องพยายามในเรื่องคนโต คนเล็กนี่ยิ่งต้องพยายามให้เขายอมรับและเข้าใจว่าพี่ชายเป็นอย่างไง ต้องคอยดูแล มีกันสองคนพี่น้องซึ่งตอนนี้ก็พยายามอยู่ เพราะสำหรับคนเล็กเขาก็ยังไม่เข้าใจ ยังเห็นพี่ชายปกติ แขนขามีครบ หัวเราะ พูดคุยได้ เขาก็ยังไม่เข้าใจดีพอ ในบ้านอยู่ในขอบเขต สอนและพยายามบอกเขาๆ เป็นคนที่เวลารู้สึกอึดอัดหรือเหนื่อย โมโห จะวิ่งหนี ในบ้านไม่เป็นแต่เป็นที่โรงเรียน   บางทีเพื่อนร่วมชั้นอย่างปีที่แล้วที่เขาไม่เข้าใจในสิ่งที่ลูกเราเป็น ครูประจำชั้นเพิกเฉยและปฏิบัติกับลูกเราแบบ .. เรารู้สึก...   เหนื่อยและล้า ล้าจากเรื่องนี้ เลี้ยงเด็ก 2 คนตามลำพัง   ล้าจากความรับผิดชอบอะไรหลายๆ อย่าง ที่รับผิดชอบด้วยตัวคนเดียว เราท้อนะคะ ท้อมาก แต่คิดว่าท้อไปมันคงไม่มีอะไรดีขึ้น ไม่ฉุดตัวเองขึ้นแล้วใครจะมาช่วย แล้วใครจะมาช่วยลูกเรา  ทุกครั้งที่ท้อปล่อยให้จิตตัวเองดิ่งไปให้สุด ร้องไห้ให้เต็มที่ แล้ววันใหม่ก็เริ่มขึ้นใหม่    เราจัดตารางชีวิตประจำวันให้เต็มที่กับลูก  ยังโชคดีที่งานประจำที่ทำอยู่รวมถึงหัวหน้าเอื้อและใจดีกับเราด้วยค่ะ เราอ่านทุก คคห เราเข้าใจนะคะ แต่ก่อนสมัยที่ไม่เคยคิดว่าคำนี้จะเข้ามีมาส่วนร่วมในชีวิตเราคิดว่ามันไกลตัว ไม่เคยสนใจ จนมามีเขาเข้ามาในชีวิต เราก็คิดๆ ว่าจะทำอย่างไง  ไม่ใช่คิดถึงว่าหากวันหน้าไม่มีเราเขาจะทำอย่างไง  แต่เราคิดถึงในทุกๆ วัน วันนี้เขาไปเจออะไรมา เราต้องเจออะไรบ้าง และต้องสอนต้องช่วยเขา เราไม่อยากรอไม่อยากให้เสียเวลาเพราะเราคิดว่าเวลามันมีค่า และผ่านไปเร็ว เราพาเขาและน้องทำกิจกรรมนอกเวลาหลายอย่างเพราะอยู่ต่างบ้านต่างเมือง แทบไม่มีญาติพี่น้อง  พยายามพาเขาไปออกกำลังกาย เรียนศิลปะการต่อสู้ ดนตรี ว่ายน้ำ ให้เขาเรียนเรียนรู้กฏ การเข้าสังคม เรียนรู้วินัย ตอนนี้ก็ยังพยายามให้เต็มที่ ท้อบ้างแต่ถอยไม่ได้ เป็นกำลังใจให้ทุกๆ ครอบครัวนะคะ บางทีเหนื่อย หรือล้าจากที่ทำอยู่ ชีวิตยุ่งๆ เหยิงๆ เหมือนหนทางที่วิ่งที่่สู้มามันเหมือนไม่รู้จุดหมายปลายทางจะหมดผลจะเป็นอย่างไง แต่บางช่วงระยะมันมีมีน้ำให้มาหล่อเลี้ยงใจ พอให้เราได้เห็นว่าที่ทำมามันไม่ได้สูญเปล่านะ   รูปนี้ขอปิดหน้านะคะ พาเขาไปแข่งขันเทควันโด้มา    แพ้ชนะเราไม่เคยนึกถึง  แต่เราภูมิใจในตัวเขามากที่เขาสู้และเข้มแข็ง  โดนเตะมา เขาเจ็บแต่รอให้จบเกมแล้วไปนั่งนิ่งร้องไห้       ควบคุมอารมณ์ได้ นิ่งและเคารพกฏกติกา   แค่นี้เราภูมิใจเขาสุดๆ  เลยค่ะ แก้ไขเมื่อ 24 ก.ย. 55 09:48:26 จากคุณ : Kitty_PoPo เขียนเมื่อ : 22 ก.ย. 55 10:44:56

ความคิดเห็นที่ 64 หลานเราเนี่ย สมาธิสั้น แต่หลายอย่าง เขาปฏิบัติตัวได้ดีเมื่ออยู่ข้างนอก แต่ในบ้าน การควบคุมตัวเองจะน้อยกว่าอยู่ข้างนอก อาจเป็นเพราะเขาปล่อยตัวสบายๆ แหนเก่าเราเคยมองหลานเราด้วยหางตา เวลาเจอหลานเราดื้อหรือซน ทั้งๆ ที่เราบอกแล้วว่าแกเป็นสมาธิสั้น ก็ยังไม่พยายามเข้าใจเด็ก เราเลิกแม่มเลย ใจแคบดีนัก จากคุณ : แม่หมู อู๊ด อู๊ด (:+:+ น้ำแข็งใส ใส่โซดา +:+:) เขียนเมื่อ : 23 ก.ย. 55 01:21:40

ความคิดเห็นที่ 65 เกิดเป็นแม่ต้องอดทน แล้วยิ่งถ้าลูกเป็นเด็กพิเศษอีกนี่ขอนับถือจริงๆค่ะ จากประสบการณ์ก่อนจะมีลูก เจอครอบครัวหนึ่ง ฐานะดีมาก เค้าคิดว่าลูกเค้าเป็นแค่เด็กปากหนัก แต่จริงๆก็คือเป็นออทิสติก ซึ่งมารู้ช้ามาก(เกือบ 5 ขวบ)ที่รู้ช้าคือไม่คิดจะยอมรับ บางครอบครัวเป็นอย่างนั้นจริงๆด้วยความที่สนิทมาก เราเคยไปรับ-ส่งเค้าที่บ้านคุณครูที่สอนด้านพัฒนาการ ได้ไปเห็นความอดทน เข้าใจและใส่ใจเด็กๆของคุณครูอ้อย เราขอนับถือจริงๆค่ะ ต้องศรัทธาว่า เด็กแก้ไขได้ ถ้าแก้ให้ถูกจุด และที่สำหรับ ครอบครัวต้องยอมรับให้ได้ก่อน อย่าเก็บเค้าไว้แต่ในบ้าน แต่ก็ไม่ใช่ไปสร้างภาระหรือความเดือดร้อนโดยเจตนาต่อสังคม พอมีลูกเอง เราค่อนข้างจิตตกกับเรื่องนี้ พยายามกระตุ้นพัฒนาการให้เป็นไปตามวัย คอยสังเกตุความบกพร่องของลูก แต่ก็ยอมรับได้นะคะ คิดเสมอว่าอะไรจะเกิดก็ต้องเกิด เราได้ทำเต็มที่แล้ว ยังไงเราก็อยากให้เค้าเกิดมาพร้อมจะสู้เพื่อเค้า ตอนยังไม่ 2 ขวบดี เค้าดูไม่ค่อยสนใจฟังเรา เรียกก็ไม่ค่อยหันตอบ เป็นเพราะอยู่กับพี่เลี้ยงและดูทีวีมากไป พอเรารู้ก็เริ่มกระตุ้น ไม่ให้เปิดทีวี แล้วก็ขอร้องให้ทุกคนในบ้านพยายามพูดคุย สื่อสาร เล่นกับลูกแบบใกล้ชิดรวมทั้งอาศัยเทคนิคฟลอร์ไทม์ด้วยค่ะ ทำทุกๆอย่างเท่าที่จะทำได้ ตอนนี้ 2.5 ขวบ คุยจ้อ เริ่มถามประโยคยาวๆ ชอบร้องและฟังเพลง มีเหตุและผลมากขึ้น ฟังและทำตามคำสั่งได้ดี แต่บางอย่างง่ายๆเช่น บอกฉี่ไม่ยอมบอกค่ะ ็พยายามกันต่อไป ช่วงก่อนหน้านี้ก็เครียดมาก ถามตัวเองว่าถ้าลูกเกิดเป็นแบบพิเศษเราจะไหวไหม แต่เชื่อว่าแม่ทุกคนทำได้ ยอมได้ทุกอย่างเพื่อลูกแน่นอน เอาใจช่วยคุณพ่อคุณแม่ และคนรอบข้างเด็กพิเศษเหล่านี้ ต้นทุนอาจจะไม่เท่ากัน แต่เราก็แบ่งปันและเอื้ออาทรกันได้นะคะ จากคุณ : sorahoshii เขียนเมื่อ : 23 ก.ย. 55 19:54:02

ความคิดเห็นที่ 66 คห.20ทำน้ำตาไหลก่อนนอน มาให้กำลังใจด้วยคะว่าเราอีกเสียงที่ไม่รังเกียจคะ มีเหตุการณ์จะเล่าคะ เรากับลูก8เดือนไปเดินห้างกันเราอุ้มลูกอยู่พลดบ่า มีผู้หญิงคนนึงวิ่งมาข้างหลัง เค้าเข้ามาหอมๆๆ พยายามจะดึงลูกเราไปแต่เรามองหน้าก็พอรู้ว่าพิเศษ แต่เราก็กลัวลูกตกก็เลยถอยแล้วเดินออกมาจากตรงนั้น แล้วผู้หญิงคนนั้นก็มองหน้าคว่ำเศริาๆเราก็ตกใจว่าเกิดอะไรขึ้นคะยืนอึ่งอยู่ห่างๆ พอตั้งสติได้เห็นเค้าสงบเราก็เลยเดินไปหาผู้หญิงคนนั้นอีกครั้งแล้วถามว่า ชอบน้องหรอคะ เค้าพยักหน้างึกๆ ก็เลยบอกเค้าว่า น้องตกใจแล้วก็เจ็บแก้มนะคะหอมแรงแบบนี้ ถ้าคราวหลังเจอน้องน่ารักถูกใจอีกให้ปรบมือให้น้องดูนะคะน้องเล็กๆจะชอบ เค้าก็พูดรู้เรื่องนะคะ ปรบมือไม่หยุดเลย แต่ก็แปลกไม่ยักเห็นพ่อแม่น้องผู้หญิงเลย อีกเคสนึงเราเองเลยอยู่ในห้างยืนหันหลังอยู่ โดนเด็กผู้ชายกระชากผมจนหงายหลังไปเลย มีแต่คนบอกให้เอาเรื่องแจ้งความ(ใจดำจัง) แต่เราไม่โกรธเลยคะเพราะรู้ว่าน้่องเค้าเป็นอะไร พ่อแม่น้องมาขอโทษใหญ่เลย แค่นี้เราก็okแล้วคะที่รู้ว่าผิดต้องขอโทษ จากคุณ : น้องBM เขียนเมื่อ : 23 ก.ย. 55 21:25:04