....การศึกษาไทยมันเฟลล์ค่ะ เป็นมาตั้งนานแล้วด้วย....
ส่วนพ่อแม่ก็ต้องการให้ลูก "เก่ง" เหนือกว่าคนอื่นๆ ทุกเรื่องแหล่ะ แต่ตัวเองก็ใช่ว่าจะมีเวลา หาเงินส่งอย่างเดียว...ที่ประสบพบเจอมาด้วยตัวเองเช่น...
วิชาการ.....จับไปอัด ครูคนไหนสอนได้ผลเร็ว...แพงเท่าไหร่ไม่เกี่ยง (อาจให้ท่องๆๆ เพื่อให้จำไปทำสอบได้) ไม่งั้นติวเตอร์จะขายดิบขายดีขนาดนี้หรอ...สอบเสร็จลืมหมด...แต่วิชาการวันนี้เป็นพื้นฐานของวันหน้า ไม่เข้าใจใช้แต่จำจะไปต่อยังไง...ไม่ยากนะ...วันหน้าก็มาเอาเทคนิคการจำใหม่ๆ ไปใช้สิ สอบผ่านนะ...แต่ไม่รู้เรื่อง (งงแท้)
ดนตรี...เด็กพอมีแวว...จับเล่นเพลงยากๆ ยิ่งยากยิ่งดี เด็กก็เล่นไป ไม่ได้เข้าใจ หนักเบาครูสอนครูบอก จำไปซ้อมๆๆ แข่งเสร็จก็ลืมหมดเพราะเด็กไม่ได้มีความเข้าใจด้วยตัวเอง ใช้ที่ครูบอกทำให้เล่นออกมาได้เหมือนผู้ใหญ่เล่น พอหยุดก็ Reset หมด
ศิลปะ....เห็นลูกข้างบ้าน เด็กในเน็ต ลูกเพื่อน...วาดเก่ง...ลูกชั้นก็ทำได้นี่...เสาะแสวงหาโรงเรียนที่ให้เด็กมีผลงาน 'เป็นชิ้นเป็นอัน' เด็กเล็กๆ วาดรูปสวยเหมือนผู้ใหญ่วาด...นี่สิอัจฉริยะ...โรงเรียนศิลปะที่รู้จุดนี้ของพ่อแม่ไทยก็จัดการเรียนการสอนสนอง Need พ่อแม่กันไป ทำมาหากินได้เงินคอร์สละหลายตังค์ ทั้งที่เป็นแค่การลอกเลียนแบบ ครูบอกครูแนะนำทั้งนั้น (เผลอๆ ทำให้เลย) บั่นทอนจินตนาการเด็กอีกต่างหาก....แต่พ่อแม่ก็ภูมิใจค่ะ
ก็ไม่ต่างกับให้ปุ๋ยวิทยาศาสตร์ ได้ผลแรกๆ ซักพักฐานไม่แน่นก็ล้ม ล้มตอนโตเด็กอายที่ตัวเองไม่เข้าใจเรื่องง่ายๆ มันไม่แย่กว่าการที่ให้เด็กค่อยๆ เข้าใจหรอ ใจร้อนไปแทนที่จะได้ผล...กลายเป็นต้นแคระแกร็นไม่โตเพราะหนักปุ๋ยวิทยาศาสตร์...ก็ไปว่าเด็กอีก...ทำไมส่งเรียนแล้วไม่ได้เรื่อง ส่งไปตั้งหลายตังค์.....นี่แหล่ะพ่อแม่ไทย (บางส่วน)