ความคิดเห็นที่ 1 3 เดือนแรกเป็นเยอะค่ะ ผ่านมาถึง 6 เดือนแล้วก็ยัง blue เป็นบางวันอยู่  รู้สึกว่าชีวิตเราไม่ใช่ของเราแล้ว แทบไม่มีโอกาสทำอะไรตามที่อยากทำ  ทุกอย่าง out of control หมด ขึ้นอยู่กับลูกว่าจะงอแงมั้ย นอนพอรึเปล่า กินได้เยอะมั้ย ฯลฯ ที่สำคัญคือ มันเป็นความเหนื่อยที่เราไม่รู้ว่าจะไปสิ้นสุดตอนไหน (ไม่เหมือนเวลาทำงานค่ะ) สามีเป็นพวก workaholic ขั้นรุนแรงค่ะ ดังนั้น ช่วยอะไรไม่ได้เลย ตัวเราทำงานที่บ้าน ตอนนี้มีพี่เลี้ยงช่วยวันธรรมดาตอนกลางวัน เสาร์อาทิตย์แม่เราเองมาช่วย (ถ้าแม่ไม่มานี่ ถึงขั้นไม่มีเวลากินข้าวเลยทีเดียว แม้สามีจะอยู่ก็เถอะ) ขนาดมีตัวช่วยพอสมควรแล้วก็ยังเหนื่อยอยู่ดีค่ะ...สุดท้ายเรามักจะอดคิดไม่ได้ว่า เฮ้อ ตัวเองเป็นแม่ที่แย่จริงๆ นะ --' สิ่งที่ช่วยให้เรามีกำลังใจมากที่สุดคือ เพื่อนที่เป็นแม่ๆ ด้วยกัน เวลาเหนื่อยมากๆ และเบื่อกับหน้าที่แม่ เราจะไปปรับทุกข์ด้วย ไม่ก็นึกถึงเพื่อนๆ พวกนี้แหล่ะ ว่าหลายคนลำบากกว่าเราอีก เขาก็ยังผ่านกันมาได้ คิดแล้วจะรู้สึกดีขึ้นค่ะ จากคุณ : BJgal เขียนเมื่อ : 2 ต.ค. 55 16:17:34

ความคิดเห็นที่ 2 ไม่แน่ใจค่ะว่าเรียกว่า มีอาการ หรือเปล่า? คือ ... ไม่ได้เศร้าหรือท้อแท้อะไรมากมายนะคะ ไม่ได้โทษใคร ไม่ได้มีปัญหากับคนรอบข้างเลย แต่เป็นปัญหากับลูกและตัวเองค่ะ คือรู้สึกว่าเหนื่อยมากกกกก (มากกว่าคนอื่นๆ) จนบางทีร้องไห้ตามลูก เพราะลูกร้องไม่หยุดและไม่มีใครช่วยอุ้มค่ะ ต้องอุ้มคนเดียว แถมบ่อยครั้งที่ไม่ได้นอนทั้งคืน เพราะเราต้องทำงานบ้าน ให้นม ยังไม่ทันไร ลูกร้องตื่นมากินนมอีกแล้ว Y_Y ตอนนั้นรู้สึกจิตตกไปเหมือนกันค่ะ ร้องไห้ๆบ่อยๆ หงุดหงิดลูกงอแงบ่อย (แต่ไม่ได้ตีเค้านะคะ แค่บ่น 55) อยากจะเอาเค้ากลับเข้าไปอยู่ในท้องเหมือนเดิม ที่ว่ามาเป็นแค่ 2-3 เดือนแรกนะคะ หลังจากนั้น .. อารมณ์เราดีขึ้นทุกวันๆ มีความสุขมากขึ้นทุกวันๆเลยค่ะ รู้สึกว่ายิ่งอยู่ใกล้ ยิ่งเลี้ยงเค้า ยิ่งลำบากกับเค้า เรายิ่งมีความสุข ยิ่งภาคภูมิใจในตัวเองค่ะ .. ก็เลยมีความสุขมากขึ้น(มากๆ) จากคุณ : คุณแม่น้องวัคซีน (pooja sadanan) เขียนเมื่อ : 2 ต.ค. 55 16:48:07

ความคิดเห็นที่ 3 เราเป็นช่วงเดือนแรกค่ะ เอะอะอะไรก็ร้องไห้ เพราะสามีไม่ลางานมาช่วยเลี้งเลย เราเลี้ยงอยู่คนเดียว คิดไปต่างๆนาๆ ว่าสามีไม่รักเรา ไม่รักลูกเหรอ ถึงไม่ยอมหยุดมาช่วย คิดไป มองหน้าลูกก็น้ำตาไหลไป แต่พอเข้าเดือนที่ 2 อาการก็หายไปค่ะ คงเป็นเพราะอะไรๆ เริ่มลงตัวมากขึ้น เริ่มรู้ใจลูกมากขึ้น ทำให้มีความสุขมากที่ได้เลี้ยงลูกค่ะ จากคุณ : loogplanoi เขียนเมื่อ : 2 ต.ค. 55 17:04:33

ความคิดเห็นที่ 4 เป็นอยู่ประมาณ 2 อาิทิตย์อยู่ดีๆก็อยากร้องไห้ขึ้นมารู้สึกทุกอย่างไม่เหมือนเดิมอยากไปทำงานอยู่้บ้านแค่ 2 คนกับลูกรู้สึกเหงา(แฟนไปทำงาน) ตอนนี้รู้สึกดีขึ้นมากค่ากลายเป็นรู้สึกหวงลูกขึ้นมาแทนกลัวเวลาที่เค้าโตแล้วเค้าไม่เจอโลกใบใหม่ที่เค้าไม่มีเราคิดที่ไรร้องไห้เลยค่ะ จากคุณ : รักอ้วนจังเลย เขียนเมื่อ : 2 ต.ค. 55 17:43:15

ความคิดเห็นที่ 5 มีอาการค่ะ โดยเฉพาะลูกคนแรกด้วย กังวลไปหมด จากคุณ : jenn_hop เขียนเมื่อ : 2 ต.ค. 55 21:42:47

ความคิดเห็นที่ 6 โชคดีที่ลูกเราเลี้ยงง่าย ตั้งแต่เกิดเค้าไม่เคยตื่นร้องกลางดึกเลย กลางวันก็กินนอน ตื่นก็เล่นเปนเวลา อาการที่เราเปนคือ กลัวลูกเปนอะไรเจ็บไข้ หรือตาย กลัวตัวเองตายจะไม่ได้อยุกับลูก บางทีแว๊บขึ้นมาในหัวว่าลูกเจ็บป่วยก็ร้องไห้ แว๊บว่าลูกตายก็ร้องไห้ หรือแม้แต่ตัวเองตายก็ร้อง กลัวไม่ได้อยุกับลูกคะ เปนหนักเลยทุกวันนี้ก็ยังเปน 5.5เดือนแล้ว จากคุณ : ยิ้มร่า เขียนเมื่อ : 2 ต.ค. 55 23:24:50

ความคิดเห็นที่ 7 ตอนมีลูกคนแรกไม่เป็นค่ะ มีแต่สับสน เครียด ไม่รู้จะเลี้ยงลูกยังไง ไม่รู้จะตอบสนองเด็กร้องยังไง แต่ต้นปีแท้งลูกไปค่ะ เราเป็น Baby Blue รุนแรงมาก และไม่รู้ตัว ผ่านไปสัก 2 เดือนเริ่มรู้ตัว เลยพูด ระบายความรู้สึกให้เหล่าคนสนิทฟัง ตอนนี้เหมือนจะดีขึ้นมากแล้วค่ะ จากคุณ : Mucki_girl เขียนเมื่อ : 3 ต.ค. 55 10:21:24

ความคิดเห็นที่ 8 เรารู้สึกว่าช่วงเดือนสองเดือนแรกเหมือนตัวเองแบกโลกไว้ทั้งโลก บางทีก็นั่งเอ๋อ เหม่อลอย รู้สึกเหมือนตัวเองไม่มีตัวตนอ่ะค่ะ        สามีก็ไม่ได้ช่วยอะไรมากมาย แถมเวลาลูกร้องกลับมาหงุดหงิดใสเราอีกตะหาก เลยรู้สึกกดดันค่ะ แต่นั่นมันก็ผ่านมานานแล้วค่ะ ปัจจุบันลูกอายุ 10 ขวบ กับ 7 ขวบแล้วค่ะ ตอนนี้ก็กลับมาเป็นห่วงเรื่องอื่นแทนค่ะ      หน้าที่แม่มันเป็นหน้าที่ที่ยิ่งใหญ่ ทำกันไม่มีวันหยุดจนกว่าจะจากโลกนี้ไปซึ่งถือว่าเสร็จสิ้นภารกิจค่ะ      สู้ๆนะคะคุณแม่มือใหม่ทุกคน เป็นกำลังใจให้ค่ะ จากคุณ : พลอยรวินท์ เขียนเมื่อ : 3 ต.ค. 55 19:29:54