ความคิดเห็นที่ 1 แม่ก้อยเริ่มหาโรงเรียนใหม่ให้ลูกตั้งแต่ก่อนน้ำท่วมปีที่แล้ว หลังจากสมัครไปหลายโรงเรียนทั่วกรุงเทพ ด้วยข้อจำกัดของลูก ไม่มีโรงเรียนไหนรับลูกเลย เรื่องมันเศร้าจริงๆ เมื่อไม่มีโรงเรียนในเมืองไทย แม่ก้อยก็ลองเริ่มทำการบ้านหาโรงเรียนในอังกฤษดูบ้าง สุดท้าย หลังจากที่พาพ่อกับลูกไปดูโรงเรียนที่เลือกไว้เมื่อเดือนพฤษภาคม เราก็เลือกโรงเรียนที่เราชอบได้ เป็นโรงเรียนเล็กๆ อยู่บนภูเขา ติดชายทะเลของเมืองทางตอนใต้ของเกาะอังกฤษ เรามีเวลาเตรียมตัวอีกแค่ 3 เดือน เพราะโรงเรียนจะเปิดต้นเดือนกันยายน จริงๆแล้ว”เตรียมตัว” ไม่ยาก แต่”เตรียมใจ” ยากกว่าหลายเท่า แก้ไขเมื่อ 15 ต.ค. 55 14:10:54 แก้ไขเมื่อ 15 ต.ค. 55 14:04:15 แก้ไขเมื่อ 15 ต.ค. 55 13:58:02 จากคุณ : แม่ก้อย เขียนเมื่อ : 12 ต.ค. 55 18:37:52

ความคิดเห็นที่ 2 เมื่อญาติพี่น้อง คุณครูของลูก ตลอดจนเพื่อนๆทราบข่าวว่า นนท์จะไปเรียนโรงเรียนประจำที่อังกฤษ ทุกคนจะพูดเป็นเสียงเดียวกันว่า แม่ก้อยและพ่อของลูก ช่างกล้าหาญชาญชัยอะไรจะปาน ทำใจได้ยังไงส่งลูกไปพ้นอก ไกลหูไกลตาขนาดนั้น แถมยังเป็นโรงเรียนเด็กปกติอีกต่างหาก ไม่กลัวหรืออย่างไร จะให้ไปอยู่นานแค่ไหน ไม่คิดถึงลูกเหรอ คำถามมากมายไปยาลใหญ่ตัวโตๆ คำตอบคือ ...ไม่มีทางเลือกอื่น เพราะหาที่เรียนในเมืองไทยไม่ได้ และที่สำคัญ จริงๆแล้วก็กลัวไปหมดเสียทุกเรื่อง คำถามสั้นๆ ที่ยังหาคำตอบไม่ได้คือ “ลูกจะอยู่ได้ไหมนี่” ไม่ต้องคิดเลยว่าจะอยู่นานแค่ไหน อยู่ได้ครบอาทิตย์ ครบเดือน ครบเทอมแรก ก็นับว่าหรูแล้ว ตั้งแต่เล็กจนโต ลูกอยู่ในโรงเรียนเล็กๆที่ มีแต่คนรู้จัก คนส่วนใหญ่เข้าใจ ให้อภัย ปัญหาน้อยมาก เพื่อนก็น้อยด้วย ดังนั้น ทักษะทางสังคมลูก เรียกว่าน้อยสุดๆ นอกจากนี้ ลูกไม่เคยจากบ้านไปไกลเกิน 5 วัน มีแต่ไปเข้าค่ายกับเพื่อนๆปีละครั้ง อยู่บ้านลูกก็เป็น”คุณหนู” ตัวจริง เพราะแม่บ้านของแม่ก้อยอยู่กับลูกตั้งแต่เกิด รู้ใจ บริการปรนนิบัติลูกอย่างไม่ขาดตกบกพร่อง ลูกไม่เคยทำงานบ้าน ไม่เคยซื้อของ ไม่เคยใช้เงิน และไม่เคยอีกหลายอย่างนับไม่ถ้วน สำหรับการต้องใช้ชีวิตคนเดียวในโรงเรียนประจำ แค่เริ่มคิดก็มีเรื่องมากมายที่ไม่น่าจะเป็นไปได้ทั้งนั้น การส่งลูกไปเรียนโรงเรียนประจำ จึงเป็นเรื่อง”งานเข้า” ซึ่งก็ต้องโทษตัวเอง ที่คิดถึงเรื่องนี้อยู่บ่อยๆ แต่ไม่เคยทำ หรือ หัดลูกเสียที เพราะคิดว่า ลูกยังเล็กยังมีเวลา หน้าที่ลูกจึงมีแค่เรียนหนังสือ กับไปฝึกนู่นนี่นั่นตามใจแม่  ถึงตอนนี้เหลือ 3 เดือน พยายามจะฝึกหลายๆอย่าง เช่น ตื่นเอง เก็บที่นอน เอาผ้าลงมาซัก มันก็ดูไม่เหมือนจริงอยู่ดี กว่าจะรู้ตัวอีกที ก็ต้องบินไปส่งลูกแล้ว “งานเข้า” เริ่มตั้งแต่จัดกระเป๋าซึ่งเป็นการท้าทายความสามารถสุดๆ โรงเรียนมี List ข้าวของเสื้อผ้าเครื่องใช้ที่ต้องจัดไปแบบห้ามเกิน เพราะห้องที่ลูกอยู่เป็นห้องคู่ อยู่กันสองคน มีเตียงคนละเตียง ตู้ลิ้นชักใต้เตียง ตู้ใส่ของ 1 ใบ และตู้เสื้อผ้า คนละครึ่งตู้ แม่ก้อยจัดกระเป๋ารื้อเข้ารื้อออกอยู่เป็นอาทิตย์ มีข้าวของหลายอย่างที่ต้องไปซื้อที่อังกฤษด้วย รวมไปถึงชุดนักเรียนซึ่งมีมากมายหลายชิ้น จนกังวลแทนลูกว่าจะหยิบใส่เป็นหรือเปล่า มีทั้งเสื้อเชิ้ต เสื้อ Jumper เสื้อสูท ตอนบ่ายก็ต้องเปลี่ยนมาเป็นชุดกีฬา แล้วแต่ว่าวันไหนเล่นกีฬาอะไร เย็นลงเปลี่ยนชุดลำลอง ถึงค่ำมีชุดนอนอีก ยังมีเสื้อกันหนาว ผ้าพันคอ หมวก ไหนจะข้าวของเครื่องใช้ในห้องน้ำ สมุดหนังสือเรียน จิปาถะมากมายก่ายกอง คำถามเดียวที่เราสองคนพ่อแม่คิดกันเสมอคือ “ลูกเราจะไหวไหมเนี่ย” แต่มาจนถึงเดี๋ยวนี้ ก็คงถอยไปไม่ได้อีกแล้ว ค่าเทอมก็จ่ายไปแล้ว ง้างนกแล้วยังไงก็ต้องยิง ลองดูกันซักตั้งสองตั้ง อยู่ไม่ได้ เรียนไม่ไหวก็กลับบ้านเรา ในเมื่อโอกาสมาแล้ว ก็คว้าไว้แล้วก็ทำให้ดีที่สุด ผลจะเป็นอย่างไร ก็ถือว่าได้พยายามกันแล้ว แก้ไขเมื่อ 12 ต.ค. 55 18:46:01 จากคุณ : แม่ก้อย เขียนเมื่อ : 12 ต.ค. 55 18:42:17

ความคิดเห็นที่ 3 ตามมาตลอดนะครับ ขอบคุณคุณแม่ก้อยมากนะครับ ที่ผมได้้มาเล่นpantip เพราะแม่ก้อยนะครับ ที่จริงขอบคุณไปแล้วทางe-mail แต่ไหนๆแล้ว ก็ขอบคุณด้วยและกัน ผมมีพ่อแม่ที่นี่มากมายจน ทำให้ผมมีความสุขนะครับ เพราะเวลาที่ทุกข์ใจ มีคนคอยรับฟังปัญหาของผม ก็ตามนี้นะครับ จากคุณ : น้องเชาว์ เขียนเมื่อ : 12 ต.ค. 55 18:44:11

ความคิดเห็นที่ 4 ตัดมาที่วันเดินทาง ออกจากบ้านด้วยใจหวิวๆ คิดแต่ว่า กว่าจะได้เจอลูกอีกทีก็อีกตั้งนาน ชิวิตคงเฉาเงียบเหงาน่าดู คราวนี้เราเลือกการบินไทยบินตรง กรุงเทพ ลอนดอน ใช้วเลา 12 ชั่วโมง เราเลือกไปพักที่ Exeter ซึ่งต้องนั่งรถไฟไปอีกประมาณ 3 ชั่วโมง พร้อมกระเป๋าใบยักษ์ 3 ใบ ที่เลือกพักที่ Exeter เพราะเราต้องหาซื้อของใช้หลายๆอย่าง เมืองที่ลูกอยู่เป็นเมืองเล็กมาก อาจไม่มีของให้เลือกมากนัก แม่ก้อยเลือกพักที่ Serviced Apartment ชื่อ Silversprings อยู่ไม่ไกลจากสถานีรถไฟ Exeter St David และ ใกล้กับห้างสรรพสินค้า ซึ่งนับว่าเป็นการเลือกที่ดีมาก มี 1 ห้องนอนแยกต่างหาก มีห้องครัวใหญ่อุปกรณ์ครบครัน มีเครื่องซักผ้าเครื่องอบผ้าให้เสร็จสรรพ ซึ่งเหมาะมาก เพราะแม่ก้อยต้องซักเสื้อนักเรียนลูกที่ซื้อมาใหม่ด้วย จากคุณ : แม่ก้อย เขียนเมื่อ : 12 ต.ค. 55 18:45:15

ความคิดเห็นที่ 5 หน้าที่ลูกคือ ล้างจาน ซักผ้า อบผ้า พึ่งมาหัดทำที่ Apartment นี้ ก่อนเข้าโรงเรียน 6 วันจะทันไหม 555 จากคุณ : แม่ก้อย เขียนเมื่อ : 12 ต.ค. 55 18:53:22

ความคิดเห็นที่ 6 ส่วนอันนี้หน้าที่แม่ก้อย ติดชื่อลูกลงบนเสื้อผ้า่ทุกชิ้น รวมไปถึงถุงเท้าทุกข้าง ผ้าเช็ดหน้า ผ้าพันคอ เนคไทย ติดกันจนเจ็บนิ้วระบมกันเลยทีเดียว แก้ไขเมื่อ 15 ต.ค. 55 13:58:24 จากคุณ : แม่ก้อย เขียนเมื่อ : 12 ต.ค. 55 18:57:44

ความคิดเห็นที่ 7 เราบินมาก่อนโรงเรียนเปิด 6 วัน เพื่อมาซื้อของที่ยังขาดอยู่ รวมไปถึงต้องปักชื่อบนชุดนักเรียน และ เสื้อผ้าของลูกทุกชิ้นด้วย (งานหนักของแม่บ้านบางเวลาอย่างแม่ก้อยจริงๆ) ยิ่งใกล้โรงเรียนเปิด ยิ่งใจหาย หวิวๆ นับถอยหลังไปเรื่อยๆ ระหว่างนั้นก็ออกไปซื้อของทุกวัน เพราะจัดของทีไรก็นึกได้ว่าของไม่ครบอยู่ร่ำไป จบลงที่บรรจุทุกอย่างลงไปในกระเป๋าใบใหญ่ อัดแน่นเต็มพิกัด ซึ่งก็ใส่ไม่พอ ยังแถมพกลงกระเป๋าใบเล็กใบน้อยอีกสามใบ โรงเรียนเปิดวันที่ 6 กันยายน แต่ให้ส่งลูกวันที่ 5 กันยายนตอนบ่ายสามโมง ซึ่งมีเวลา unpack ของแค่สองสามชั่วโมง และคงวุ่นวายแน่แท้ แม่ก้อยเลยขออนุญาตโรงเรียนว่า ขอเข้าไปจัดของก่อนในวันที่ 4 ได้ไหม วันที่ 5 ไปส่งลูกจะได้ส่งอย่างสบายใจ ไม่ต้องจัดข้าวของ และจะได้มีเวลาอธิบายลูกด้วยว่าอะไรอยู่ทีไหน ต้องทำอะไรบ้าง โชคดีที่โรงเรียนเข้าใจ และอนุญาตให้เข้าไปจัดของได้ก่อน ทำให้อะไรๆง่ายขึ้นมากในวันรุ่งขึ้น วันที่เข้าไปจัดของก่อน พ่อลูกก็จัดของกันไป ส่วนแม่ก้อยก็ไปคุยกับคุณครูประจำหอพัก  มีคำถามเยอะแยะเต็มไปหมด แต่พอถึงเวลาแล้ว ก็ถามไม่ออก มักจะลงท้ายว่า “ลูกจะอยู่ได้ไหม เวลาลูกมีปัญหาลูกจะทำยังไง ลูกจะเข้าใจไหม ว่าต้องทำอะไร ยังไง เมื่อไหร่บ้าง” คุณครูก็บอกว่า ไม่เป็นไร ค่อยเป็นค่อยไป เด็กๆก็ต้องเรียนรู้ ปรับตัว มีปัญหาก็ต้องแก้ไขเป็นเรื่องๆกันไป แก้ไขเมื่อ 15 ต.ค. 55 14:04:34 จากคุณ : แม่ก้อย เขียนเมื่อ : 12 ต.ค. 55 19:00:25

ความคิดเห็นที่ 8 วันที่ 5 กันยายน ขับรถไปส่งลูกด้วยใจหวิวๆ เมื่อคืนก็นอนไม่หลับกระสับกระส่าย เมื่อถึงโรงเรียน เราไม่ต้องจัดของแล้ว ก็เลยพาลูกเดินเล่นรอบๆโรงเรียน พอบ่ายสามโมงก็ขึ้นไปบนห้องนอนลูก ตรวจเช็คข้าวของอีกที พ่อซ้อมความเข้าใจว่าอะไรอยู่ที่ไหน ..ชุดนักเรียนทั้งหมดและชุดชั้นในอยู่ในตู้ใบใหญ่ที่แบ่งครึ่งกับเพื่อน ชุดไปเที่ยวอยู่ลิ้นชักใต้เตียงด้านนอก ชุดนอนอยู่ลิ้นชักใต้เตียงด้านใน  สบู่แชมพูยาสีฟันอยู่ชั้นข้างอ่างล้างหน้า เช้าก่อนแปดโมงต้องเอาเสื้อผ้าใส่ถุงสีครีม และ ชุดชั้นในใส่ถุงตาข่ายไปส่งที่ห้องซักผ้า และ อื่นๆอีกมากมาย ยังไม่รวมถึงเรื่องกิจวัตรประจำวัน เช่น ตื่นกี่โมง อาบน้ำกี่นาที จะไปอึช่วงไหนดี จะตัดเล็บเองได้ไหม (กว่าจะสอนให้ตัดเองได้ แทบแย่ และไม่รู้ว่า ถึงเวลาจริงจะตัดเองไหม) สระผมทุกวัน ชุดนอนเลือกยังไง ถ้าหนาวจะหยิบตัวไหนมาใส่ อากาศแบบไหนใส่ยังไงดี แย่แล้ว..ลูกจำอะไรไม่ได้เลย กว่าจะจำได้ต้องถามแล้วถามอีกอยู่หลายรอบ สองตายายถอนหายใจกันหลายทีแล้ว นาทีนี้ (โหมดรำพึง ณ ตอนนั้น) ถ้าย้อนเวลาได้จะใจแข็งให้มากกว่านี้ หัดให้ลูกทำอะไรหลายๆอย่างเอง ถึงตอนนี้รู้แล้วว่า มีอะไรตั้งหลายอย่างที่ลูกไม่เคยทำเองเลย และต้องเริ่มเรียนรู้นับหนี่งใหม่ สิ่งหนึ่งที่ภูมิใจในตัวลูกมากคือ ลูกเข้มแข็งมาก และอดทนกับทุกๆอย่าง คิดว่าในใจลูกก็คงจะกลัวและสับสนมากอยู่เหมือนกัน แต่พ่อแม่บอกให้ทำ ลูกก็ทำ ลูกเราน่ารักที่สุด แก้ไขเมื่อ 12 ต.ค. 55 19:01:48 จากคุณ : แม่ก้อย เขียนเมื่อ : 12 ต.ค. 55 19:01:17

ความคิดเห็นที่ 9 ติดตามอ่าน และเป็นกำลังใจให้ตลอดเวลานะคะ จากคุณ : พระจันทร์เกเร เขียนเมื่อ : 12 ต.ค. 55 19:02:46

ความคิดเห็นที่ 10 บ่ายสี่โมง เราบอกลูกว่า พ่อแม่จะต้องไปแล้วนะ ลูกฉุดมือเอาไปกอดแล้วบอกว่า “พ่อแม่อยู่กับนนท์แป๊บนึง” แก้ไขเมื่อ 15 ต.ค. 55 13:59:59 จากคุณ : แม่ก้อย เขียนเมื่อ : 12 ต.ค. 55 19:02:50

ความคิดเห็นที่ 11 สองตายาย ใจละลาย อยากเอาลูกกลับบ้านเดี๋ยวนั้น อ้อยอิ่งกันอยู่อีกพักใหญ่ เดินไปถามครูว่า ทำยังไงต่อ ครูมองอย่างงงๆ แล้วบอกว่า ถ้ายูจัดของเสร็จแล้ว ยูก็กลับได้เลย เดี๋ยวเด็กๆก็กินข้าว แล้วจะมี Orientation ขณะที่พูดนี้ พ่อแม่เด็กคนอื่นกลับไปกันหมดแล้ว เหลือ เราสองคนยืนละล้าละลัง ไปไม่ไป กลับไม่กลับกันอยู่นี่ สุดท้ายตัดใจ เดินไปส่งลูกที่โรงอาหาร พ่อเดินไปดูว่ามีอาหารอะไรบ้าง เดินมาบอกลูก พาลูกไปนั่งกับเพื่อนๆ ครูที่อยู่ในโรงอาหารก็มองอย่างงงๆ ว่า พ่อแม่สองคนนี้ ช่างอยู่ทนกันจริงๆ 5555 สุดท้ายของสุดท้าย เราก็ตัดสินใจบอกลาลูก แล้วเดินออกมาจากโรงอาหาร เดินไปปาดน้ำตากันไป .... สงสารลูก ลูกจะอยู่ได้ไหมเนี่ย ลูกจะรู้ไหม เดี๋ยวต้องทำอะไรยังไง แต่งตัวแบบไหน คิดวนมาวนไปด้วยคำถามล้านแปด คำถามยังไม่หมดง่ายๆ ลูกต้องออกไปซื้อข้าวของเครื่องใช้เองในเมือง ลูกจะใช้เงินเป็นไหม ฝากตังค์ครูไว้ ลูกจะรู้จักไปเบิกไหม ตังค์จะหายหรือเปล่า วันหยุดหรือดึกๆถ้าหิว ลูกจะทำยังไง อารมณ์ตอนนั้น สับสน ว้าวุ่น กระวนกระวาย และลงท้ายว่า...นี่เราคิดถูกหรือเปล่า ลูกพร้อมจะมาอยู่เองแบบนี้หรือยัง แต่ถึงนาทีนี้ มันถอยไม่ได้แล้ว ท่องไว้แต่ว่า เดินหน้ากันต่อไป... แก้ไขเมื่อ 15 ต.ค. 55 14:04:47 จากคุณ : แม่ก้อย เขียนเมื่อ : 12 ต.ค. 55 19:05:54

ความคิดเห็นที่ 12 ระหว่างขับรถออกมาจากโรงเรียนได้แค่ครึ่งชั่วโมง โทรศัพท์แม่ก้อยก็ดังขึ้น “ลูกโทรมา..” ทันทีที่รับสายลูกถามว่า “พ่อแม่อยู่ไหนครับ” ได้ยินคำถามนี้ หัวใจตกลงไปอยู่ที่ตาตุ่ม แค่ครี่งชั่วโมง ลูกไม่ไหวแล้วเหรอเนี่ย ฮือฮือ บอกลูกว่า พ่อแม่กำลังอยู่บนรถกลับไป Exeter ลูกบอกว่า “นนท์ทานข้าวเสร็จแล้วครับ” แม่ปาดน้ำตาหนึ่งทีก่อนถามว่า “กับข้าวเป็นยังไง อร่อยไหม” ลูกบอกว่า “อร่อยครับ สวัสดีครับ” แล้วลูกก็วางสายไป หลังจากนั้นโทรศัพท์จะดังทุกชั่วโมง พร้อมกับเสียงลูก บอกว่า ตอนนี้กำลังทำอะไรอยู่ ... ก่อนนอนคืนนั้น พ่อถามว่า ลูกอยู่ได้ไหม ลูกตอบว่า “ลูกอยู่ได้ครับ หมดเทอมแล้วก็ได้กลับบ้านใช่ไหมครับ” พ่อปาดน้ำตาอีกหนึ่งที ก่อนตอบว่า ลูกเก่งมาก เดี๋ยวเราก็ได้เจอกัน” ก่อนนอนครูที่โรงเรียนโทรมาหาตอนสี่ทุ่ม บอกว่า ลูกหลับไปเรียบร้อยแล้ว ไม่มีปัญหาอะไรไม่ต้องเป็นห่วง ตีห้าลูกโทรมาแต่เช้า บอกว่า นนท์ตื่นแล้วครับเดี๋ยวนนท์จะไปอาบน้ำแล้ว ลูกโทรมาบ่อยมาก ทำให้เราไม่กล้าไปเที่ยวไหนกันเลย ได้แต่จับเจ่าอยู่ในห้องคนละมุม หูคอยฟังเสียงโทรศัพท์ ไม่มีอารมณ์ไปไหน ได้แต่พึ่ง Youtube บนไอแพด ไอโฟนกันคนละมุม ดูละครไทยมั่ง หนังจีนมั่ง ไม่มีใครอยากพูดกับใคร เพราะพอขึ้นต้นก็จะร้องไห้กันอีกแล้ว แก้ไขเมื่อ 15 ต.ค. 55 14:05:00 จากคุณ : แม่ก้อย เขียนเมื่อ : 12 ต.ค. 55 19:09:20

ความคิดเห็นที่ 13 มาให้กำลังใจนะคะ ติดตามอ่านมาตั้งแต่ต้น ขอเอาใจช่วยนะคะ จากคุณ : lovefamily เขียนเมื่อ : 12 ต.ค. 55 19:13:33

ความคิดเห็นที่ 14 แอบดู Facebook ของพ่อ เย็นวันที่ส่งลูก จากคุณ : แม่ก้อย เขียนเมื่อ : 12 ต.ค. 55 19:13:57

ความคิดเห็นที่ 15 แอบดู Facebook แม่บ้าง จากคุณ : แม่ก้อย เขียนเมื่อ : 12 ต.ค. 55 19:21:16

ความคิดเห็นที่ 16 มีคำถามมากมายว่า ลูกจะทำนู่นนี่นั้นเป็นไหม จะหาของเจอหรือเปล่า ร่ำๆหลายครั้งจะโทรหาลูก แล้วก็เปลี่ยนใจ คิดว่า ลูกต้องรู้จักเรียนรู้ที่จะแก้ปัญหาด้วยตัวเองบ้าง หาของไม่เจอ ส่งผ้าซักไม่ทัน ก็ต้องเรียนรู้และพยายามทำให้ดีขึ้นเอง พ่อกลับไปก่อนไม่กี่วันถัดมา แต่แม่ก้อยจะบินไปหาเพื่อนที่เนเธอร์แลนด์สามสี่วัน แล้วบินกลับมาอังกฤษ เพื่อแอบมาดูลาดเลาว่าลูกอยู่ไดไหมอีกครั้งก่อนบินกลับบ้าน ยังจำความรู้สึกของวันที่ส่งลูกเข้าโรงเรียนอนุบาลวันแรกเมื่อ 13 ปีก่อนได้ดี ได้แต่นั่งมองเข็มนาฬิกาว่าเมื่อไหร่จะเที่ยงจะได้ไปรับกลับบ้าน วันนี้ก็เหมือนกัน ได้แต่นั่งมองนาฬิกา และพลิกปฎิทิน ลูกทำอะไรอยู่หนอ นับวันรอแล้ว ลูกโทรมาบ่อยๆ อยู่แค่ 3 วันแรก หลังจากนั้นก็ไม่โทรแล้ว 5555 พ่อแม่ได้แต่นั่งกด F5 ที่ Facebook ว่าลูก “Active Now” หรือยัง ถ้ายังก็เปลี่ยนมา F5 ที่ Skype ว่าลูก “On-line” หรือเปล่า ได้คุยกันแต่ละครั้งก็สั้นๆ เพราะลูกจะจบว่า ลูกต้องไปแล้ว มีนู่นนี่นั่นต้องทำ เวลาที่คุยได้นานที่สุดคือ ชั่วโมงนึงก่อนนอนตามเวลาอังกฤษ และวันเสาร์ แก้ไขเมื่อ 15 ต.ค. 55 14:03:14 จากคุณ : แม่ก้อย เขียนเมื่อ : 12 ต.ค. 55 19:26:42

ความคิดเห็นที่ 17 โรงเรียนประจำมีกิจกรรมทั้งวัน เวลาว่างก็มีไม่มากนัก โชคดีที่โรงเรียนระบบอังกฤษจะกำหนดระเบียบวินัยเคร่งครัดให้ปฎิบัติตาม มีตารางเวลาชัดเจนว่าเวลาไหนต้องทำอะไรบ้าง ลูกก็ทำตามได้ไม่ค่อยสับสนนัก แก้ไขเมื่อ 15 ต.ค. 55 14:05:32 จากคุณ : แม่ก้อย เขียนเมื่อ : 12 ต.ค. 55 19:29:16

ความคิดเห็นที่ 18 Saturday 9:30am - Brunch available until 11:30am (All boarders to attend) 12:15pm - Lunch for juniors (possibly packed lunch) 6:00pm - Supper 8:30pm - Milk and Biscuits มาถึงวันเสาร์ ยุ่งล่ะสิ ไม่มีอาหารกลางวัน มีแต่ควบสองมื้อรวมเป็นหนึ่ง ลูกฉันจะรู้ไหมเนี่ย แก้ไขเมื่อ 15 ต.ค. 55 14:05:54 จากคุณ : แม่ก้อย เขียนเมื่อ : 12 ต.ค. 55 19:31:35

ความคิดเห็นที่ 19 แต่ละวันจะเรียน 6 คาบ คาบละ 50 นาที เริ่มเรียน 9.00 ไปจนถึง 15.45 และนักเรียนประจำต้องมีกิจกรรมหลังเลิกเรียนอีก 1 ชั่วโมง ซึ่งมี club ต่างๆให้เลือกกว่าจะเสร็จก็ประมาณห้าโมงเย็น ข้อดีที่สุดของการส่งลูกเรียนโรงเรียนประจำ คือ ...ไม่ต้องสอนการบ้านลูกแล้ว... ไชโยดังๆ เพราะการบ้านลูกคือยาขมที่สุดของแม่ก้อย มันยากเย็นแสนเข็ญเป็นที่สุด ที่นี่ จะมีชั่วโมงทำการบ้านหลังกินข้าว นักเรียนจะต้องทำการบ้านให้เสร็จ โดยมีคุณครูคอยช่วยดูแลอยู่ตลอดเวลา หลังจากหนึ่งสัปดาห์ผ่านไป เราก็คลายความกังวลไปได้บ้าง โรงเรียนไม่ได้โทรศัพท์มารายงานอะไร เราก็อนุมานเองว่า ไม่โทรก็คงไม่มีปัญหา (มั๊ง) พ่อบินกลับบ้านไปก่อนแล้ว ส่วนแม่ก้อย บินข้ามไปเตร็จเตร่ที่เนเธอร์แลนด์แป๊บนึง ฆ่าเวลารอนัดครูสัปดาห์หน้า จากคุณ : แม่ก้อย เขียนเมื่อ : 12 ต.ค. 55 19:40:44

ความคิดเห็นที่ 20 เข้มแข็งทั้งคุณแม่ คุณพ่อและน้องนนท์ อ่านแล้วใจมันหวิว ถ้าต้องประสบพอเจอเรื่องละเอียดอ่อนแบบนี้เอง สงสัยอยู่ว่าจะทำได้ดีไหม เป็นกำลังใจให้นะคะ จากคุณ : อิมาอิซัง เขียนเมื่อ : 12 ต.ค. 55 19:50:43

ความคิดเห็นที่ 21 รอตามอ่าน จากคุณ : มนชิจัง เขียนเมื่อ : 12 ต.ค. 55 19:50:55

ความคิดเห็นที่ 22 แม่ก้อยกลับมาอังกฤษ มีนัดกับครูหลังจากที่ลูกเข้าโรงเรีียนไปแล้วประมาณ 2 สัปดาห์ ตอนนี้ลูกคิดว่า พ่อกับแม่อยู่เมืองไทยแล้ว เวลาไปโรงเรียน แม่ก้อยก็ต้องหลบซ่อนสุดๆ ไม่ให้ลูกเห็น กลัวใจ เผื่อลูกบอกว่า จะกลับบ้าน จะใจอ่อนพากลับมาด้วย ... 5555 ระหว่างรอครู คิดไปร้อยแปดว่า ครูจะบอกว่า ลูกมีปัญหานู้นนี้นั้นไหม เขาจะบอกไหมว่า ลูกอยู่ไม่ได้ ถ้าเป็นอย่างนั้นจะทำยังไงดี แต่ผิดคาด ครูรายงานว่าอย่างนี้ ครูประจำหอพัก... นนท์ปรับตัวกับการเป็นนักเรียนประจำได้เร็วมาก ปฏิบัติตามกฎกติกาอย่างเคร่งครัด ตื่นนอนคนแรก อาบน้ำคนแรก ส่งผ้าซักคนแรก รอหน้าห้องอาหารคนแรก ไม่มีปัญหาอะไรเลย อาบน้ำสระผมทุกวัน แต่งตัวถูกต้อง ครูบอกให้ทำอะไรก็ทำอย่างนั้น ออกไปในเมืองกับครู แต่ยังไม่ยอมซื้อของ ครูการศึกษาพิเศษ..สามวันแรก มีครูตามประกบทุกวิชา ประเมินว่าจะมีปัญหาในชั้นเรียนไหนหรือไม่ ครูบอกว่า ลูกเกาะครูประหนึ่งปลิง ไม่ยอมให้ครูไปไหนเลย สามวันผ่านไป ลูกบอกครูว่า ครูไม่ต้องอยู่แล้วก็ได้ ดูแล้วก็ตั้งใจเรียนดี ยังไม่มีปัญหาอะไร ตอบคำถามครูได้ แต่ยังไม่ค่อยรู้กาละเทศะ อยากตอบก็ตอบไม่รอครูเรียก ครูว่า โดยรวมแล้วตอนนี้ก็โอเค เกินความคาดหมาย แม่ก้อยฟังแล้ว ถอนหายใจเฮือกใหญ่ๆ คืนนี้หลับสบายแล้ว 555 การอยู่ำไกลกัน ทำให้คุยกันมากขึ้น ผ่านทางหน้าจอ จริงๆแล้วก็คุยซ้ำๆ ถามเดิมๆ เพราะไม่รู้จะคุยอะไร เนื่องจากลูกก็ไม่ชอบเล่า วันหนึ่งตอนตีหนึ่งเมืองไทย ลูกส่งตารางเวลาของพรุ่งนี้มาให้ดูเลย ประมาณว่า แม่จะได้ไม่ต้องถามว่าพรุ่งนี้ทำอะไร แก้ไขเมื่อ 15 ต.ค. 55 13:54:31 จากคุณ : แม่ก้อย เขียนเมื่อ : 12 ต.ค. 55 19:52:14

ความคิดเห็นที่ 23 ติดตามมาตลอดค่ะ ยังคิดเลยว่า น้องโชคดีมากที่มีคุณพ่อ คุณแม่ ที่ สู้เพื่อลูกอย่างแท้จริง ทุกตัวหนังสือที่ถ่ายทอด ออกมา ทำให้ คนเป็นแม่อย่างเรา รู้สึกฮึด และมีกำลังใจเลี้ยงลูกมาก ทีเดียว เพราะคิดย้อนกลับ คุญพ่อคุณแม่ น้องนนท์ ต้องเหนื่อยกว่าเราไม่รู้ กี่เท่า เป็นกำลังใจให้นะคะ น้องเก่งมากจริงๆค่ะ จากคุณ : เพิ่งมา เขียนเมื่อ : 12 ต.ค. 55 19:55:52

ความคิดเห็นที่ 24 ผ่านมาเดือนกว่าแล้ว เท่าที่คุยกับลูกมา ก็คิดว่า ลูกคงอยู่ได้ และดูว่าจะมีความสุขดี รู้สึกว่าลูกเป็นผู้ใหญ่ขึ้น พูดคุยได้นานขึ้น มีหลายอย่างที่ไม่คิดว่าลูกจะทำ เช่น ลูกเลือกเล่นหมากรุก กับ บาสเก็ตบอล หมากรุกพอเข้าใจได้ แต่บาสเก็ตบอลยังงงๆ เพราะเป็นไม้เบื่อไม้เมากับลูกตอนอยู่โรงเรีียนเก่าสุดๆ รวมไปถึงวิชา Drama ซึ่งลูกไม่ชอบเอาเลย และประวัติศาสตร์ ซึ่งครูบอกว่า ลูกตั้งใจเรียนใช้ได้ทีเดียว ถามว่า ทำการบ้านได้ไหม ลูกก็จะส่งการบ้านมาให้ดู เป็นการบ้านกลุ่มด้วย รู้สึกดีใจจังที่ลูกได้ทำงานกลุ่มกับเพื่อน (แต่ทำตรงส่วนไหนอันนี้ไม่แน่ใจ) ถา่มว่าลูกมีเพื่อนกี่คน ลูกส่ง File Microsoft Access มาให้ มีรายละเอียด นักเรียนทุกคนในห้อง ชื่อ นามสกุล วันเดือนปีเกิด สัญชาติ สีผม สีตา อายุ ขนาดรองเท้า ละเอียดไปไหมนี่ แก้ไขเมื่อ 12 ต.ค. 55 20:05:14 จากคุณ : แม่ก้อย เขียนเมื่อ : 12 ต.ค. 55 19:59:17

ความคิดเห็นที่ 25 ดูไปแล้ว ก็คิดว่า คงไปได้สวยแน่ๆเลย ขณะกำลังชื่นชมกันไปสองตายาย ว่าลูกเราอยู่ได้แล้วเว้ยเฮ้ย... ยังไม่ทันขาดคำ เรื่องทีเด็ดก็มาแบบไม่ทันตั้งตัวกันเลย เล่ามายืดยาวมากจริงๆ ขอตัดจบในตอนแรกแต่เพียงเท่านี้ก่อน แฟนนานุแฟนของลูก รักแล้วรอหน่อยนะคะ แม่ก้อยไปจิ้มพิมพ์ก่อนแป๊บนึง โปรดรอติดตามตอนต่อไป ไวไวนี้ เรื่องทีเด็ดคืออะไร ติดตามกันตอนต่อไป จากคุณ : แม่ก้อย เขียนเมื่อ : 12 ต.ค. 55 20:04:45

ความคิดเห็นที่ 26 เป็นกำลังใจให้แม่ก้อยนะคะ จากคุณ : เขียนบน iPhone (MoM And Me) เขียนเมื่อ : 12 ต.ค. 55 20:11:09

ความคิดเห็นที่ 27 รอค่ะ จากคุณ : อิมาอิซัง เขียนเมื่อ : 12 ต.ค. 55 20:18:55

ความคิดเห็นที่ 28 ขอบคุณที่มาแบ่งปันเรื่องราวนะคะ นับถือหัวใจคุณพ่อ คุณแม่ และความกล้าหาญของคุณลูกมากเลยค่ะ จากคุณ : แม่กุ๊บกั๊บ กีกี้ เก้าเก้า เขียนเมื่อ : 12 ต.ค. 55 20:29:14

ความคิดเห็นที่ 29 ติดตาม เป็นกำลังใจให้ค่ะ เพิ่งได้อ่านกระทู้นีีกระทู้แรก ตามไปอ่านกระทู้ก่อนๆแล้ว คุณพ่อคุณแม่สุดยอดมากจริงๆค่ะ^^ จากคุณ : Muminnie เขียนเมื่อ : 12 ต.ค. 55 20:35:00

ความคิดเห็นที่ 30 ระหว่างจิ้มพิมพ์ ชวนไปอ่าน Flash back 13 ปีก่อน "ไปโรงเรียนที่หนึ่ง" http://www.bloggang.com/mainblog.php?id=sensitivejourney&month=25-04-2006&group=1&gblog=7 จากคุณ : แม่ก้อย เขียนเมื่อ : 12 ต.ค. 55 20:38:19

ความคิดเห็นที่ 31 ตามอ่านตั้งแต่ตอนน้องนนท์หาโรงเรียนอนุบาล  ตอนนี้น้องนนท์เป็นหนุ่มแล้ว ดีใจด้วยมาก ๆค่ะ จากคุณ : ป้าไฮเทค เขียนเมื่อ : 12 ต.ค. 55 20:39:40

ความคิดเห็นที่ 32 ตื่นเต้นตามไปด้วย ขอให้น้องนนท์สู้นะคะ เก่งมากเลย จากคุณ : บ้านเพื่อน เขียนเมื่อ : 12 ต.ค. 55 20:52:46

ความคิดเห็นที่ 33 แม่ก้อยติดตามมาตลอดค่ะ ยอมรับนับถือในความอดทนของคุณแม่คุณพ่อมาก น้องนนท์โชคดีมากมีครอบครัวที่อบอุ่นและน่ารัก และเข้าใจน้องค่ะ เคยขอหนังสือจากแม่ก้อยค่ะ อ่านแล้วนำมาประยุกต์ใช้กะลูกได้มากเลย ขอชื่นชมคุณแม่คุณพ่ออีกครั้งนะคะ จากคุณ : Always & Forever เขียนเมื่อ : 12 ต.ค. 55 20:54:23

ความคิดเห็นที่ 34 น้องเชาว์ - อยากจะบอกน้องเชาว์ว่า ติดตามอ่านเรื่องของน้องเชาว์และส่งกำลังใจมาช่วยเชียร์ตลอด อยากจะให้น้องเชาว์ภูมิใจในตัวเอง ว่าก้าวข้าวข้อจำกัดของ"ออทิสติก"มาได้ไกลมากแล้ว สิ่งที่น้องเชาว์มีและต้องรักษาไว้ให้ดีคือ ความมุ่งมั่น ความมานะพยายาม และการมองโลกในแง่ดี ในฐานะของแม่เด็กออทิสติก ภูมิใจในน้องเชาว์มาก ถ้านนท์คิดได้และได้เรียนและทำงานอย่างที่ตัวเองฝันไว้แบบน้องเชาว์ แม่ก้อยคงจะมีความสุขและหมดห่วงไปได้เลย สู้สู้ครับ พระจันทร์เกเร - ขอบคุณที่ติดตามอ่านนะคะ lovefamily - ขอบคุณสำหรับกำลังใจค่ะ อิมาอิซัง - วันที่ส่งลูกเข้าโรงเรียน ใจหวิวมากเลยค่ะ จะเป็นลมกันเลยทีเดียว เป็นห่วงกังวลสารพัด ปาดน้ำตาเป็นงานหลักอยู่หลายวัน มนชิจัง - รอนิดนะคะ ระหว่างนี้ ชวนไปดูคลังกระทู้เก่าๆไปพลางๆ จะได้เพลิดเพลินกับการผจญภัยแบบโหดมันฮาตอนลูกยังเล็กค่ะ เพิ่งมา - เพิ่งมาแล้วอย่าเพิ่งรีบไปนะคะ อยู่เป็นเพื่อนกันก่อน :) MoM And Me - ได้รับกำลังใจเรียบร้อยค่ะ แม่กุ๊บกั๊บ กีกี้ เก้าเก้า - จริงๆ"กลัว"มากกว่า"กล้า"ค่ะ แต่มันไม่มีทางเลือกอื่นที่ดีกว่านี้ ก็ต้องเดินหน้าลุยกันไป Muminnie - กระทู้เก่าๆ ตั้งแต่ลูกสองขวบ จิ้มอมยิ้มไปที่ Blog ได้เลยค่ะ (ถ้ายังไม่เบื่อกันเสียก่อน) ป้าไฮเทค - ดีใจที่เจอแฟนนานุแฟนตัวจริงของลูกตั้่งแต่อนุบาล 10 กว่าปีแล้วนะคะ ขอบคุณที่ส่งกำลังใจเชียร์กันมาตลอดค่ะ จากคุณ : แม่ก้อย เขียนเมื่อ : 12 ต.ค. 55 20:54:59

ความคิดเห็นที่ 35 บ้านเพื่อน - ตอนหน้าตื่นเต้นกว่านี้ะค่ะ อิอิ Always & Forever - ดีใจจัีงที่หนังสือลูกมีประโยชน์นะคะ จากคุณ : แม่ก้อย เขียนเมื่อ : 12 ต.ค. 55 20:56:14

ความคิดเห็นที่ 36 ไม่รู้ทำไมอ่านแล้วถึงมีน้ำตาคลอ เป็นกำลังใจให้นะคะ จากคุณ : kitiyav เขียนเมื่อ : 12 ต.ค. 55 20:57:36

ความคิดเห็นที่ 37 แม่ก้อยยังมีหนังสืออยู่อีกหลายเล่ม เป็นเรื่องของลูกตั้งแต่สองขวบจนถึงเก้าขวบ ใครสนใจส่งชื่อทีิ่่อยู่ผ่านอมยิ้มได้ค่ะ ส่งถึงประตูบ้านทั่วโลกที่ไปรณีย์ไปถึงไม่มีค่าใช้จ่ายค่ะ ตามเจตนารมย์ของคุณยายผู้ออกทุน :) ----- หลังบ้านมีข้อความขอรับหนังสือ 60 เล่มแล้ว แม่ก้อยมีติดตัวอยู่ 25เล่ม ไม่คิดว่าจะมีคนสนใจมากขนาดนี้. ทำยังไงดีละเนี่ย---- ขอไปคิดก่อนนะคะ --------------------- แจ้งข่าวเรื่องหนังสือของลูก ไม่คิดว่าจะมีเพื่อนๆสนใจมากขนาดนี้ ตอนนี้มีขอมาแล้วประมาณ 80 คนได้ เนื่องจากหนังสือนี้แม่ก้อยไม่ได้พิมพ์จำหน่ายค่ะ แต่ทำตั้งแต่ปี 2550 แจกในงานพระราชทานเพลิงศพคุณพ่อ ไปเกือบหมด มีเหลือติดตัวนิดหน่อย จริงๆแล้วบทความในหนังสือ ตัดมาบางส่วนจากที่เคยเขียนไว้ทั้งหมดเกือบ 50 ตอน ซึ่งมีลงอยู่ทั้งหมดใน Blog แม่ก้อยที่นี่นะคะ http://www.bloggang.com/viewdiary.php?id=sensitivejourney&group=1 มีหลายๆท่านแนะนำให้ทำเป็น pdf file ซึ่งแม่ก้อยก็คิดว่าดีเหมือนกัน   วันจันทร์แม่ก้อยจะ scan หนังสือทำเป็น ebook แล้วไปหา web hosting ฝากไว้ แล้วแม่ก้อยจะมาแจ้ง Link อีกครั้งค่ะ ส่วนหนังสือ 25 เล่มที่ตั้งใจจะแจกคราวนี้ แม่ก้อยขออนุญาตจับฉลากก็แล้วกันนะคะ หนังสือไม่มีค่าใช้จ่าย ค่าส่งก็ไม่มีค่าใช้จ่ายค่ะ ส่งได้ทั่วโลกที่ไปรษณีย์ไปถึง ตามเจตนารมย์ของคุณยายผู้ออกทุน นนท์จะบินกลับมาเยี่ยมบ้าน Half term break วันเสาร์หน้า (เร็วดีจัง) แม่ก้อยจะให้ลูกช่วยจับฉลากให้นะคะ แก้ไขเมื่อ 14 ต.ค. 55 20:21:46 แก้ไขเมื่อ 13 ต.ค. 55 14:42:56 จากคุณ : แม่ก้อย เขียนเมื่อ : 12 ต.ค. 55 20:58:54

ความคิดเห็นที่ 38 kitiyav - ตอนนี้ลูกโตแล้ว ตอนลูกเล็กๆ น้ำตาตกในกันรายวันเลยค่ะ (เดี๋ยวนี้ก้ยังน้ำตาตกอยู่ประปราย) แต่ในชีวิต มีวันดีๆ มากกว่าวันไม่ดี มีความสุขมากกว่าความทุกข์หลายเท่าค่ะ ขอบคุณสำหรับกำลังใจนะคะ จากคุณ : แม่ก้อย เขียนเมื่อ : 12 ต.ค. 55 21:01:00

ความคิดเห็นที่ 39 คุณแม่ก้อยคะ อยากอ่านหนังสือแต่ไม่ได้สมัครสมาชิกพันทิป ไม่ทราบว่าต้องทำอย่างไร ขออนุญาตให้ mail ไว้นะคะ yesiloveyousomuch@yahoo.com ขอบคุณนะคะที่มาแบ่งปันเรื่องราวและประสบการณ์ จากที่ติดตามมาหลายกระทู้ทำให้ได้รับมุมมองเกี่ยวกับเด็กพิเศษและได้แนวทางการสอนลูกเพิ่มเติม จากคุณ : Tj เขียนเมื่อ : 12 ต.ค. 55 21:27:14 A:110.49.251.129 X: TicketID:351500

ความคิดเห็นที่ 40 อ่านที่แม่ก้อยเขียนแล้วไม่แปลกใจเลยค่ะ ที่น้องจะสามารถดําเนินชีวิตได้อย่างดีเยี่ยม น้องโชคดีมากๆเลยค่ะ ที่มีคุณแม่และคุณพ่่อที่ดีแบบนี้ ปล. สงสัยเฉยๆ ค่ะว่า ที่รร มีนร ไทยคนอื่นด้วยมั้ยค่ะ จากคุณ : JordanGirl เขียนเมื่อ : 12 ต.ค. 55 21:27:50

ความคิดเห็นที่ 41 อ่านตั้งแต่กระทู้แรก ๆ ดีที่น้องนนท์ มีโอกาสเพราะมีพ่อแม่ที่เข้าใจ (บวกมีกำลังจะดูแลน้องได้ดีที่สุด) จากคุณ : มนชิจัง เขียนเมื่อ : 12 ต.ค. 55 21:42:53

ความคิดเห็นที่ 42 ติดตามอ่านเรื่องน้องนนท์ค่ะ มีเรื่องทีเด็ดอะไรหนอ ยังไงก็คงไม่เกินความสามารถของแม่ก้อยแน่ๆ เพี๊ยงๆ (เอาใจช่วยสุดฤทธิ์ 555) จากคุณ : Kitakaze เขียนเมื่อ : 12 ต.ค. 55 21:43:51

ความคิดเห็นที่ 43 เป็นกำลังใจให้คุณพ่อคุณแม่และน้องนนท์นะคะ น้องจะต้องก้าวผ่านข้อจำกัดไปได้อย่างแน่นอนค่ะ ติดตามตลอดนะคะ จากคุณ : joyleeko เขียนเมื่อ : 12 ต.ค. 55 21:50:41

ความคิดเห็นที่ 44 มาอ่านอารมย์ของคุณแม่ที่ต้องจากลุกรัก .. ครับ และจะอ่านต่อไป..เพราะคงได้รับทราบและรับรู้อารมย์อย่างดีที่สุดของคุณแม่..ครับ จากคุณ : SyeSanDee เขียนเมื่อ : 12 ต.ค. 55 21:55:42

ความคิดเห็นที่ 45 สุดยอดมากๆเลยค่ะ เพิ่งเคยได้อ่านเรื่องของคุณ สร้างแรงบันดาลใจและมีประโยชน์มากๆเลยค่ะ ขอบคุณที่แบ่งปันนะคะ จากคุณ : Mucki_girl เขียนเมื่อ : 12 ต.ค. 55 21:55:51

ความคิดเห็นที่ 46 รู้สึกเวลาช่างผ่านไปเร็วจริงๆ ค่ะ ไม่ทันไร น้องนนท์ก็โตเป็นหนุ่มแล้ว ดีใจที่น้องนนท์ปรับตัวกับสิ่งแวดล้อมใหม่ๆ ได้ค่ะ รอฟังเรื่องทีเด็ดต่อนะคะ จากคุณ : เสือเตี้ย เขียนเมื่อ : 12 ต.ค. 55 22:02:45

ความคิดเห็นที่ 47 ได้หนังสือมาแล้ว อ่านเพลินและได้ความรู้มากๆค่ะ  แต่ตอนนี้ให้พี่ไปแล้ว เพราะลูกเค้าก็เป็นออติสติก ก็เลยใหัเค้าไปอ่านเป็นแนวทางการดูแลและรับมือกับลูกชายค่ะ  พี่เค้าบอกว่าเคยอ่านกระทู้ในพันทิปของแม่ก้อยด้วยล่ะ   ชอบอ่านที่แม่ก้อยเขียนค่ะ  อ่่านแล้วได้อารมณ์แม่ที่รักลูกมากๆ รู้้สึกได้ถึงความใจดี และมีเมตตาของแม่ก้อยเลยค่ะ จากคุณ : Anonym เขียนเมื่อ : 12 ต.ค. 55 22:15:58

ความคิดเห็นที่ 48 จำแม่ก้อยกับน้องนนท์ได้เสมอ ติดตามอ่านมาตั้งแต่ยังไม่มีลูกแล้วค่ะ เวลาผ่านไปเร็วจริง ๆ น้องนนท์เป็นหนุ่มออกสู่โลกกว้างแล้ว อ่านแล้วก็ใจหวิว ๆแทนแม่ก้อยกับคุณพ่อ แต่ลงท้ายก็ปลื้มใจแทนค่ะ หวังว่าทุกสิ่งคงดำเนินไปด้วยดีไปตลอดนะคะ จากคุณ : หมูเหมียว เขียนเมื่อ : 12 ต.ค. 55 22:17:08

ความคิดเห็นที่ 49 เคยอ่านเรื่องราวของแม่ก้อยและน้องนนท์ค่ะ เป็นกำลังใจให้เสมออย่างเงียบ ๆ  น้องนนท์น่ารักมากค่ะ โตเป็นหนุ่มแล้ว  มั่นใจว่าน้องนนท์ต้องเป็นคนดีมีคุณภาพในสังคมแน่ ๆ ค่ะ เพราะมีคุณพ่อ คุณแม่ที่ดีมาก ๆ  จะเป็นกำลังใจให้ตลอดไปค่ะ จากคุณ : รู้จักพอเพียง ก็มีเพียงพอ เขียนเมื่อ : 12 ต.ค. 55 22:26:33

ความคิดเห็นที่ 50 สู้ ๆ จากคุณ : คนพิการ เขียนเมื่อ : 12 ต.ค. 55 22:58:39

ความคิดเห็นที่ 51 ยังไม่มีลูกค่ะ แต่อ่านไปปาดน้ำตาไป เพิ่งเข้ามาเล่นพันทิปไม่นาน ทันเห็นกระทู้ตามหาร.ร ที่อังกฤษให้ลูก แต่เพิ่งรู้วันนี้เองว่า น้องเป็นออทิสติก คุณพ่อคุณแม่เข้มแข็งมากค่ะ แก้ไข เพิ่มคำค่ะ แก้ไขเมื่อ 13 ต.ค. 55 01:14:11 จากคุณ : IamUna เขียนเมื่อ : 12 ต.ค. 55 22:58:52

ความคิดเห็นที่ 52         ตามมาเป็นกำลังใจให้ ยอดคุณพ่อ+ยอดคุณแม่         และยอดคุณลูก "น้องนนท์"ค่ะ  กำลังคิดถึงอยู่พอดีเลย          จำได้ว่าแม่ก้อยจะส่ง น้องนนท์ไปเรียนที่อังกฤษ เดือน  กย           เข้ามาชานเรือน เห็นกระทู้ รีบเปิดอ่านทันที ยังจำ คลิปน้องนนท์ฝึกว่ายน้ำได้ดี           ดูไปก็น้ำตาร่วงไป ชื่นชมน้องนนท์มากๆ รวมทั้งคุณพ่อคุณแม่ด้วยค่ะ               เป็นกำลังใจให้อีกครั้งค่ะ                 ปล.น้องนนท์โตเป็นหนุ่มแล้วและ"หล่อมาก"ค่ะ จากคุณ : a tt เขียนเมื่อ : 12 ต.ค. 55 23:07:20

ความคิดเห็นที่ 53 แม่ก้อยค่ะ อ่านเรื่องน้องนนท์แล้วซึ้งและรับรุ้ถึงความรักของพ่อแม่มาก อยากจะขอหนังสือด้วยได้ไหมค่ะ ไม่มีสมาชิกพันทิพย์ ขอที่ jlyothin@hotmail.Com ขอบคุณค่ะ จากคุณ : Jl เขียนเมื่อ : 12 ต.ค. 55 23:31:30 A:58.8.16.6 X: TicketID:178526

ความคิดเห็นที่ 54 อ่านแล้วก็น้ำตาคลอด้วยความรักของแม่ที่มีต่อลูก บางทีก็ขำกับสำนวนของแม่ก้อย อ่านแล้วมีความสุขมากๆค่ะ รีบจิ้มพิมพ์โดยด่วน  รออยู่นะคร้าาาาาาา จากคุณ : นางมารร้ายในสายหมอก เขียนเมื่อ : 12 ต.ค. 55 23:56:49

ความคิดเห็นที่ 55 แฟนเจ้าประจำของน้องนนท์เข้ามารายงานตัวค่ะ พูดถึงเรื่องหนังสือนี่ คนที่เล่นพันทิปมานานจนได้ออกหนังสือก็มีไม่กี่คน พี่แป๊ดได้รับเกียรติจากเจ้าของหนังสือ ได้เป็นเจ้าของ books สามเล่ม ของท่านเหล่านี้คือ  yellow cab NY ของพี่พงษ์ ชีวิตรันทดของคุณแอร์กี่ อันนี้ทราบว่าได้เอาไปทำเป็นละครด้วย แต่ไม่ได้ดู อีกเล่มก็ของแม่ก้อย ปลื้มกับหนังสือสามเล่มนี้มากๆ เอาใจช่วยน้องนนท์และครอบครัวแม่ก้อย ได้ปล่อยให้ลูกไปต่อสู้โลกกว้างด้วยตัวเอง แม่ก้อยจะประหลาดใจที่จะเห็นว่าลูกทำอะไรได้ด้วยตัวเองเยอะเลย รออ่านต่อ.. จากคุณ : PatPDX เขียนเมื่อ : 13 ต.ค. 55 01:21:22

ความคิดเห็นที่ 56 มาเป็นกำลังใจให้อีกหนึ่งแรงนะคะ ขอให้น้องนนท์เข้มแข็ง และมีความสุขกับที่เรียนใหม่ สู้ววววว สู้ววววว ค่าา ^.^ จากคุณ : usagimom เขียนเมื่อ : 13 ต.ค. 55 02:48:31

ความคิดเห็นที่ 57 อ่านแล้วชื่นชมและประทับใจแม่ก้อย ความรักที่แม่มีต่อลูกเป็นความรักที่มีแต่ให้จริงๆ  เป็นกำลังใจให้นะคะ จากคุณ : DevGirl เขียนเมื่อ : 13 ต.ค. 55 03:30:41

ความคิดเห็นที่ 58 มารอ อิอิ จากคุณ : เพิ่งมา เขียนเมื่อ : 13 ต.ค. 55 07:01:06

ความคิดเห็นที่ 59 เข้ามาอ่านค่ะ คุณพ่อคุณแม่ รักน้องมาก น้องก็น่ารักมากๆเช่นกัน อ่านตั้งแต่น้องยังเล็กๆเลยค่ะ โตมาเป็นหนุ่มหล่อเชียว ขณะที่น้ำตาไหลแบบไม่รู้ตัว ก็มีบางข้อความให้หัวเราะได้อย่างไม่น่าเชื่อเลยค่ะ  อยากบอกว่าพี่เป็นคนที่เขียนถ่ายทอดความรู้สุกเป็นตัวหนังสือได้ดีมากๆค่ะ หนังสือที่หนูซื้อมา หลายเล่ม อ่านแล้ว ยังไม่ซาบซึ้งเท่านี้เลย ขอเป็นกำลังใจให้น้อง ...รอติดตามอ่านต่อไปนะคะ จากคุณ : แม่น้องหนึ่ง เขียนเมื่อ : 13 ต.ค. 55 07:28:51

ความคิดเห็นที่ 60 จะรอฟังเรื่องทีเด็ด จากคุณ : Appreciator เขียนเมื่อ : 13 ต.ค. 55 08:11:14

ความคิดเห็นที่ 61 รอค่ะๆๆ จากคุณ : ฮิปโป-โป๊ เตมัส O.,o เขียนเมื่อ : 13 ต.ค. 55 09:07:59

ความคิดเห็นที่ 62 มาตามอ่านเรื่องน้องนนท์ด้วยคนค่ะ แม่ก้อยสุดยอดมาก และน้องนนท์ก็เก่งเป็นเด็กน่ารัก รออ่านเรื่องทีเด็ดนะคะ^^ จากคุณ : แม่น้องpeace เขียนเมื่อ : 13 ต.ค. 55 09:42:15

ความคิดเห็นที่ 63 รอ up date นะค่ะ ตามอ่านหนุ่มน้อยคนนี้มาตลอด และอ่านตอนคุณแม่หาโรงเรียนไว้หลายทู้ ดีใจด้วยค่ะที่ตอนนี้ลงตัว(หรือป่าว) แต่ก็น่าจะไปได้ดี เอาใจช่วยค่ะ สู้ๆ ทั้งคุณแม่และคุณพ่อ รวมถึงครอบครัวด้วยค่ะ จากคุณ : beebeemom เขียนเมื่อ : 13 ต.ค. 55 10:29:15

ความคิดเห็นที่ 64 เพิ่งเคยอ่านเรื่องราวของน้องนนท์ครั้งแรกค่ะ อ่านไปน้ำตาไหลไป จริงๆ นะ เห็นน้องนนท์สามารถอยู่ได้ด้วยตัวเองก็ปลื้มใจแทนแม่ก้อยและคุณพ่อค่ะ เป็นกำลังใจให้ทั้งครอบครัวเลยนะคะ รออ่านตอนต่อไปด้วยค่ะ จากคุณ : แมวเหมียวตัวผอม เขียนเมื่อ : 13 ต.ค. 55 10:37:10

ความคิดเห็นที่ 65 ก่อนอื่นต้องขอขอบคุณแม่ก้อยมากๆที่แบ่งปันเรื่องราวที่มีประโยชน์ของน้องนนท์ ทำให้ครอบครัวของดิฉันเริ่มสังเกตุความผิดปกติของลูกชายเจอก่อนทีอะไรจะสายไปกว่านี้ ้ตอนแรกที่อ่านเป็นกระทู้แนะนำของน้องคนหนึ่งจำไม่ได้ว่าน้องชื่ออะไรแต่แม่ก้อยเข้ามาตอบ เกี่ยวกับเรื่องออทิสติกของน้องและน้องนนท์ จำได้ว่าอ่านกระทู้นั้นจบน้ำตาร่วงกอดคอสามีร้องไห้ เพราะอาการหลายอย่างเข้าข่ายออทิสติก เราเลยตัดสินใจพาลูกไปหาหมอเด็กที่คลินิกแถวบ้าน คุณหมอสงสัยว่าจะเป็นกลุ่มอาการ Autistic spectrum และให้ไปตรวจยืนยันกับหมอพัฒนาการเด็กอีกครั้ง พอไปพบหมอพัฒนาการเด็ก คุณหมอต้องส่งไปตรวจการได้ยินและการมองเห็น ที่โรงพยาบาลศูนย์ ก่อนที่จะประเมินพัฒนาการ เรียกว่าช่วงนั้นเข้าออกโรงพยาบาลกันเป็นว่าเล่นเลยคะ แต่ผลตรวจออกมา หูและตาปกติ เราก็โล่งใจกันแต่เอ...ทำไมลูกเรายังเรียกแล้วไม่หัน ไม่ยอมสบตา บอกให้ทำอะไรก็ไม่ทำ แต่พอไปหาหมอบ่อยๆ ญาติพี่น้องทางบ้านเริ่มไม่เข้าใจ เค้าบอกว่าหลานเค้าปกติดีห้ามพาไปหาหมออีก เราเลยตัดสินใจแอบพาลูกมาหาหมอที่กรุงเทพ เจอคุณหมอพัฒนาการเด็กที่น่ารักมากๆของรพ.รามา คุณหมอได้ตรวจพัฒนาการโดยละเอียดและลงความเห็นว่ามีพัฒนาการล่าช้าแต่ยังไม่วินิจฉัยว่าออทิสติก ให้กระตุ้นพัฒนาการและมาตามนัดเป็นช่วงๆ ดิฉันก็ได้ความรู้จากแม่ก้อยนี่แหละคะเอาไปกระตุ้นพัฒนาการลูก ตอนนี้เจ้าอะตอมลูกชายดิฉันมีพัฒนาการดีขึ้นเป็นลำดับคะรอพบคุณหมออีกทีหลังอายุ 1 ขวบครึ่งคะ ถ้าวันนั้นดิฉันไม่ได้อ่านกระทู้แม่ก้อย และไม่กล้าเปิดใจยอมรับกับสิ่งที่ลูกเป็น ไม่รู้ว่าจะสายเกินแก้ไปหรือเปล่า ดิฉันและครอบครัวนับถือหัวใจของความเป็นพ่อแม่ของน้องนนท์มากๆเลยคะ และขอบคุณมากๆสำหรับเรื่องราวดีๆ ที่ทำให้ครอบครัวของดิฉันมีความหวังที่จะสู้ต่อไป ขอบคุณจากใจคะ จากคุณ : atomic_oil (atomic oil) เขียนเมื่อ : 13 ต.ค. 55 11:03:08

ความคิดเห็นที่ 66 น้องนนท์โชคดีที่เกิดมาเป็นลูกแม่ก้อยกับคุณพ่อค่ะ ลูกของดิฉัน ก็ไม่มีเนอสเซอรี่ไหนรับเลยค่ะ แต่ก็ไม่มีเงินจะจ้างคนที่มีความรู้ด้านนี้โดยตรงเพื่อมาดูแล ก็คงต้องเลี้ยงกันไปแบบนี้น่ะค่ะ    จากคุณ : เด็กหญิงรองเท้าแก้ว เขียนเมื่อ : 13 ต.ค. 55 11:39:50

ความคิดเห็นที่ 67 ร้องให้ไปอ่านไปอีกแล้วเรา จากคุณ : แม่น้องนลิน เขียนเมื่อ : 13 ต.ค. 55 11:49:23

ความคิดเห็นที่ 68 .....คุณครูก็บอกว่า ไม่เป็นไร ค่อยเป็นค่อยไป เด็กๆก็ต้องเรียนรู้ ปรับตัว มีปัญหาก็ต้องแก้ไขเป็นเรื่องๆกันไป .... อ่านแล้วชอบคำพูดนี้ของคุณครูมาก ๆ เลยค่ะ อ่านเรื่องราวของแม่ก้อยมาบ้าง อยากบอกว่าคุณแม่และคุณพ่อเยี่ยมมากเลยค่ะ จากคุณ : ทะเลสวย น้ำใส เขียนเมื่อ : 13 ต.ค. 55 12:22:35

ความคิดเห็นที่ 69 นั่งไล่อ่านกระทู้แม่ก้อยทุกกระทู้ น้ำตาไหล เหมือนเห็นพัฒนาการของเด็กที่มีข้อจำกัด แม่ก้อยทำให้รู้ว่าไม่มีอะไรเป็นข้อจำกัดจริงๆ เราสามารถก้าวข้ามผ่านข้อจำกัดนั้นไปได้ ด้วยความเข้าใจ และอดทนค่ะ ปล.น้องนนท์น่ารักมากเลยค่ะ จากคุณ : จะเก็บเธออยู่ในใจเสมอ เขียนเมื่อ : 13 ต.ค. 55 12:44:25

ความคิดเห็นที่ 70 หล่อเหลา เตรียมรับลูกสะใส้ฝาหรั่งหรือยังคะ เอิ้กๆๆ จากคุณ : นนนี่จ๊ะจ๋า เขียนเมื่อ : 13 ต.ค. 55 13:14:29

ความคิดเห็นที่ 71 .. "แม่ก้อย" คะ... ดิฉันนับถือหัวจิตหัวใจคุณและคุณพ่อมากๆ คุณเก่งและแกร่งมาก.. ขอขอบคุณที่คุณมีเมตตาจิตต่อเพื่อนมนุษย์ ที่ลูกเป็นเด็กพิเศษเช่นกัน.. และขออวยพรให้คุณและครอบครัว จงประสพแต่สิ่งดีๆ และสมหวังดังที่ตั้งใจค่ะ ปล : "แม่ก้อย" เขียนหนังสือดีจังค่ะ .. จากคุณ : อาไน่ใจดี เขียนเมื่อ : 13 ต.ค. 55 13:26:38

ความคิดเห็นที่ 72 ซึ้ง จากคุณ : tsundere เขียนเมื่อ : 13 ต.ค. 55 14:22:00

ความคิดเห็นที่ 73 น้องนนท์เก่งมากค่ะ ในฐานะที่เป็นแม่ที่มีลูกเป็นกึ่งออทิสติกกึ่ง LD คนนึง จะบอกว่าบางทีลูกก็ทำอะไรด้วยตัวเองได้มากกว่าที่เราคาดคิดค่ะ ยิ่งโตขึ้นเราก็ยิ่งเห็นความเปลี่ยนแปลงในทางที่ดีเพิ่มขึ้นค่ะ ขอเป็นอีกหนึ่งกำลังใจ ให้คุณแม่ทุกคนที่มีลูกที่ต้องการการดูแลเป็นพิเศษมากกว่าเด็กทั่วไปค่ะ สู้ๆ จากคุณ : อดีตอันหอมหวาน เขียนเมื่อ : 13 ต.ค. 55 15:05:06

ความคิดเห็นที่ 74 อ่านครั้งแรกคะประทับใจมาก ซึ้งคะ จากคุณ : aomyo เขียนเมื่อ : 13 ต.ค. 55 15:54:30

ความคิดเห็นที่ 75 ไม่รู้ไปอยู่ที่ไหนมานะเรา ทั้งๆที่ก็สถิตอยู่ชานเรือนมานานหลายปี แต่ไม่เคยเห็นกระทู้แม่ก้อยเลย วันนี้ได้อ่าน มหากาพย์ แต่ยังอ่านไม่จบ ขออ่าน ณ ปัจจุบันก่อน ขอชื่นชมแม่ก้อยในทุกๆเรื่องๆเลยค่ะ เป็นสุดยอดคุณแม่มาก น้องนนท์โชคดีมากๆที่มีครอบครัวที่ดีเช่นนี้ จะติดตามต่อไป และขอเป็นกำลังใจให้กับคุณแม่คนเก่งคนนี้นะคะ จากคุณ : Miss Suika เขียนเมื่อ : 13 ต.ค. 55 15:56:01

ความคิดเห็นที่ 76 ติดตามเรื่องราวน้องนนท์มาตลอด ตั้งแต่หนูยังเป็นวัยรุ่นคนนึงจนตอนนี้แต่งงานแล้ว ^^ เป็นกำลังใจให้ครอบครัวคุณก้อยมากๆนะคะ เป็นกำลังใจให้น้องนนท์ด้วยนะคะ จากคุณ : tanspy เขียนเมื่อ : 13 ต.ค. 55 16:13:31

ความคิดเห็นที่ 77 มาแนะนำว่าเวลาคุยกับครู นอกจากเรื่องพัฒนาการและการปรับตัวของน้องนนท์แล้ว ให้ยกประเด็นเรื่อง bullying in school ด้วยนะคะ โรงเรียนประจำมีแน่นอน แต่มากหรือน้อย แล้วจะเป็นลูกเราหรือเปล่าเท่านั้นเอง จากคุณ : สมเป็นเรือจ้าง เขียนเมื่อ : 13 ต.ค. 55 17:11:28

ความคิดเห็นที่ 78 เพิ่งเคยได้อ่าน ชอบแม่ก้อยมากเลยค่ะ อ่านไปได้ข้อคิดไป ไม่เคยอ่านกระทู้ไหนยาวยาวจบ นี้เป็นกระทู้เเรกเลย เป็นกำลังใจให้เเม่ก้อยและครอบครัวด้วยนะค่ะ จากคุณ : pigkalet เขียนเมื่อ : 13 ต.ค. 55 17:21:27

ความคิดเห็นที่ 79 จากแฟนคลับน้องนนท์ตั้งแต่สมัยแรกเริ่ม ห่างหายไปบ้างตามกาลเวลา แต่ก็แอบอ่านอยู่เงียบๆ ที่เหมือนเดิมไม่เปลี่ยนแปลงคืออ่านไปน้ำตาหยดไป เป็นกำลังใจให้แม่ก้อยเสมอนะคะ จากคุณ : ฟรองซ์98 เขียนเมื่อ : 13 ต.ค. 55 18:26:10

ความคิดเห็นที่ 80 เป็นกำลังใจให้คุณพ่อ คุณแม่ก้อย เเละน้องนนท์ นะคะ   จากคุณ : อเมริกัน เกิร์ล เขียนเมื่อ : 13 ต.ค. 55 18:43:43

ความคิดเห็นที่ 81 อดทนนะคะคุณแม่ก้อย อีกไม่นานน้องนนท์จะปรับตัวได้กับสภาพแวดล้อมใหม่ๆค่ะ เข้าใจดีว่าหัวอกคนเป็นพ่อเป็นแม่ย่อมจะห่วงลูกเป็นธรรมดา แต่แม่ก้อยต้องอดทนและเก็บอาการให้มากที่สุดนะคะ เมื่อน้องเห็นว่าพ่อแม่ไม่ได้ห่วงหรือเป็นกังวลกับเขามาก เขาเองก็จะสบายใจและกล้าหาญที่จะเผชิญกับโลกใบใหญ่ค่ะ คุณแม่ก้อยต้องมั่นใจในตัวน้องนนท์นะคะ เขาต้องทำได้แน่ๆค่ะ คอยให้กำลังใจน้องบ่อยๆนะคะ เดี๋ยวนี้เทคโนโลยีก้าวไกล การติดต่อสื่อสารกันสะดวกมากๆค่ะ แค่ปลายนิ้วสัมผัส ^__^ ดิฉันก็เป็นคนหนึ่งที่อยู่ไกลบ้าน และตัดสินใจก้าวขาออกมาเอง แต่ตอนอายุ 25 นค่ะะ อายุมากกว่าน้องนนท์ตั้งสิบกว่าปี ตอนนี้ดิฉันขึ้นเลขสามกว่าแล้วค่ะ ดิฉันยังไม่มีลูกนะคะ อยู่ต่างประเทศ วางแผนว่าจะมีลูกเร็วๆนี้และคิดว่าถ้ามีลูกก็อยากให้ลูกได้มีการศึกษาที่ดีที่สุดสำหรับเขาเช่นกันค่ะ แก้ไขเมื่อ 13 ต.ค. 55 20:19:20 จากคุณ : sunisaogkim เขียนเมื่อ : 13 ต.ค. 55 20:16:41

ความคิดเห็นที่ 82 อ่านแล้วปาดน้ำตาเป็นระยะ ถ้ายังมีหนังสือเหลืออีก รบกวนขอความกรุณาขอสักเล่มนะคะ อยากได้มากๆค่ะ จากคุณ : แม่น้องตินติน (blue tank) เขียนเมื่อ : 13 ต.ค. 55 21:53:53

ความคิดเห็นที่ 83 มีคำถามอย่กถามและแอบสงสัยคนเดียวมานานค่ะ  ลูกสาว นา คนที่ 3 สังเกตมานานแล้วค่ะ ว่ามีอาการแปลกๆ คือ เรียกได้ยิน หันมาแล้วก็หันกลับไป เวลาเค้าทำอะไร ที่เราห้าม เช่น เทน้ำลงพื้น ทั้งๆที่เราบอกหลายครั้งว่าอย่าเทน้ำลงพื้น ก็ยังทำอยู่เผลอไม่ได้เลยค่ะ  เวลาทานอาหารหรือขนม แกจะทาน จนไม่รู้จักคำว่าอิ่มค่ะ ทานเยอะจนอาเจียร และชอบเก็บสิ่งที่ไม่ควรกิน นำมา รับประทานเช่น สีเทียน แป้งเด็ก ฯลฯ คือเข้าใจว่าเด็กทุกคนอาจจะมีบ้างที่ทำแบบนี้แต่เมื่อพบว่ามันไม่อร่อยหรือมัน อันตรายเค้าก็จะไม่ทำอีกแต่ ทำซ้ำๆกันค่ะ บางที นาก็ตีเค้าเพราะ เหนื่อยและโมโหมาก แอบร้องไห้ ทุกครั้งที่ตีเค้า. เจ้าแฝด ( พี่สาวเค้าอีก 2 คน). ถึงจะซนขนาดไหนก็ไม่มีพฤติกรรมแบบนี้เลยค่ะ  แกจะชอบเล่นคนเดียวค่ะิออกแนว   แบบ ประมาณ ติ๊จัดโครงการ ญาติแถวบ้าน พูดประจำว่า น้องน่า เป็นเด็กติ๊ส. นึกอยากจะทำอะไรก็ทำ ชอบเล่นคนเดียวมีโลกส่วนตัวสูงมากไม่ทำตามใคร พี่เลี้ยงที่เคยฝากเลี้ยงพากันส่ายหัวเลยค่ะ ตอนนี้ นาก็เลยต้อง กะเตงเค้าไปทำงานด้วยทุกวันเพราะให้อยู่บ้านกะคุณยายไม่ได้เพราะแกซนมากๆ ยังดีที่เจ้าแฝดเข้าโรงเรียนไป้วไม่งั้นแย่แน่ๆ เข้าเรื่องเลยค่ะ. นาควรจะพาเค้าไปตรวจสอบ เกี่ยวกับพัฒนาการ ของเค้าดีไหมค่ะ ปัณหาคือ นาไม่กล้าบอกแฟน รู้ว่าถ้าบอกไปเค้าคงเครียดมาก แบบ ออกแนวรับไม่ได้อ่าค่ะที่ลูก..... ตอบนาทีนะค่ะหลังบ้านก็ได้ค่ะ จากคุณ : inana เขียนเมื่อ : 13 ต.ค. 55 22:00:58

ความคิดเห็นที่ 84 อ่านแล้วรู้สึกดีจริงๆ อ่านช่วงแรกๆแล้วนึกถึง Harry Potter (เล่มแรก) ดีใจกับคุณแม่ด้วย จากคุณ : abstract เขียนเมื่อ : 13 ต.ค. 55 22:04:02 A:124.120.239.213 X: TicketID:071021

ความคิดเห็นที่ 85 เปิดทู้เห็นรูป จำได้เลยว่าน้องนนท์ เปงหนุ่มแว้ววววววววว หล่อมากคร้า ลูกโทรมาบ่อยๆ อยู่แค่ 3 วันแรก หลังจากนั้นก็ไม่โทรแล้ว 5555 พ่อแม่ได้แต่นั่งกด F5 ที่ Facebook ว่าลูก “Active Now” หรือยัง ถ้ายังก็เปลี่ยนมา F5 ที่ Skype ว่าลูก “On-line” ขอหัวเราะด้วยคนค่ะ 5555 โล่งอก พออ่านมาถึงตรงนี้เนาะ จากคุณ : tangmae เขียนเมื่อ : 13 ต.ค. 55 23:36:10

ความคิดเห็นที่ 86 เข้ามาบอกแม่ก้อยว่าติดตามมาตลอดค่ะ ขอบคุณมากๆ สำหรับการแชร์ ซึ่งมีประโยชน์มาก สำหรับแม่ ๆ ทุกคนทั้งที่มีลูกเป็นเด็กพิเศษ หรือไม่ก็ตาม อ่านแล้วทำให้ฮึดสู้ และมีกำลังใจในการเลี้ยงลูกค่ะ ไม่เข้าใจเลยค่ะว่าทำไม ไม่มี รร รับน้อง แต่ก็ถือเป็นโอกาสในการให้น้องได้ทำอะไรด้วยตัวเองดีค่ะ คุณแม่สู้ ๆ ๆ นะคะ จากคุณ : hoshi my star เขียนเมื่อ : 14 ต.ค. 55 03:27:38

ความคิดเห็นที่ 87 ติดตามต่อด้วยค่ะ จากคุณ : saengchot เขียนเมื่อ : 14 ต.ค. 55 06:13:23

ความคิดเห็นที่ 88 อ่านไปน้ำตาซึมไป ลุ้นกับแม่ก้อยด้วยค่ะ เรื่องราวของนนท์และแม่ก้อย ทำให้วันที่แสนเหนื่อยล้าเพราะต้องรบกับอารมณ์เจ้าตัวเล็ก กลายเป็นเรื่องเล็กน้อยไปเลย สู้เพื่อลูก ...คำนี้มันยิ่งใหญ่จริงๆ จากคุณ : coffeelover เขียนเมื่อ : 14 ต.ค. 55 08:53:11

ความคิดเห็นที่ 89 มาให้กำลังใจ ครอบครัวเข้มแข็งทั้งกายและใจค่ะ จากคุณ : Ganit เขียนเมื่อ : 14 ต.ค. 55 08:57:40

ความคิดเห็นที่ 90 รู้จักคุณแม่ก้อยครั้งแรกกระทู็นี้เลยค่ะ ยินดีที่ได้รุ้จักนะคะ อ่านเพลินรวดเดียวทั้งกระทู้ย้อนหลังและกระทู้ปัจจุบัน ไม่มีทั้งลูกทั้งหลาน แต่บทความน่าสนใจและชวนติดตามมาก จนถ่างตาอ่านรวดเดียว >.< เป็นกำลังใจทั้งแม่ก้อยและน้องนนท์นะคะ จากคุณ : ปิญชาณ์ เขียนเมื่อ : 14 ต.ค. 55 09:37:54

ความคิดเห็นที่ 91 ถ้าหนังสือไม่พอแจก เปิดเป็นเว็ปไซส์เลยก็ดีนะค๊ะ จะได้เป็นความรุ้ต่อพ่อแม่ท่านอื่นที่มีน้องเป็นเด็กพิเศษแบบน้องนนท์ ซึ่งคงจะไม่รู้จะเริ่มตรงไหน ทำไรก่อนดี ถ้าได้อ่านประสบการณ์ตรงจากคุณก้อย คงจะช่วยได้เป็นอย่างมาก สุดท้าย ขอปรมมือและยกนิ้วให้ค๊ะ สุุดยอดคุณแม่(รวมทั้งคุณพ่อด้วยนะค๊ะ)จริงๆๆ จากคุณ : ju_FL เขียนเมื่อ : 14 ต.ค. 55 11:13:10

ความคิดเห็นที่ 92 ตามมาจากห้องบลูครับ ตอนที่รีวิวภารกิจตามหาโรงเรียน สาบานได้เลยเป็นกระทู่รีวิวที่ผมตามอ่านทุกๆๆรี ที่แม่ก้อยเขียน ขอบคุณนะครับที่นำประสบการณืดีๆๆมาแบ่งปันกันครับ จากคุณ : uronohan เขียนเมื่อ : 14 ต.ค. 55 13:20:58

ความคิดเห็นที่ 93 ตามมาจากห้อง บูลอีกคนครับ คุณแม่ก้อย สุดยอดมากเลย   ปรบมือให้เลย จากคุณ : maxtana01 เขียนเมื่อ : 14 ต.ค. 55 14:29:50

ความคิดเห็นที่ 94 :D ตามอ่านมาสักพันใหญ่ ๆ แล้ว คุณแม่ต้องกล้าหาญมากเลยนะคะ ถึงจะทำแบบนี้ได้ ขอชื่นชมจากใจจริง ๆ คะ :D ปล. รออ่านต่ออยู่นะคะ จากคุณ : jeab (pue_sung) เขียนเมื่อ : 14 ต.ค. 55 14:51:30

ความคิดเห็นที่ 95 เป็นกำลังใจให้กับครอบครัวแม่ก้อยนะค่ะ น้องนน จะผ่านทุกอย่างไปได้ค่ะ อ่านไปอ่านมา น้ำตาเราไหลรื้นๆ มาจากไหนไม่รู้ แหะๆ แ่ม่ก้อยเข้มแข็งมาก น้องนน ก็จะมีหัวใจที่เข็มแข็งเหมือนทั้งคุณพ่อคุณแม่นะค่ะ ... อยากอ่านหนังสือของแม่ก้อยอ่ะค่ะ ถ้าเหลือพอแจก ขอด้วยคนนะค่ะ ไม่ก็ถ้าเปิดเป็น เวปบล๊อก เดี๋ยวตามไปอ่านค่ะ :) จากคุณ : ~Orange be Ora~ เขียนเมื่อ : 14 ต.ค. 55 15:13:44

ความคิดเห็นที่ 96 โฆษณาระหว่างรอ... ฟอ.ฟันของนนท์ http://topicstock.pantip.com/lumpini/topicstock/2006/04/L4253517/L4253517.html จากคุณ : แม่ก้อย เขียนเมื่อ : 14 ต.ค. 55 15:47:17

ความคิดเห็นที่ 97 โหมดแม่บ้าน..แม่ก้อยก็มีเหมือนกันนะคะ 555 อาหารของเด็กแพ้อาหาร http://topicstock.pantip.com/food/topicstock/2010/04/D9182327/D9182327.html จากคุณ : แม่ก้อย เขียนเมื่อ : 14 ต.ค. 55 15:53:21

ความคิดเห็นที่ 98 เดี๋ยวพ่อจะน้อยใจ อาหารใจของพ่อ http://topicstock.pantip.com/food/topicstock/2010/06/D9342090/D9342090.html จากคุณ : แม่ก้อย เขียนเมื่อ : 14 ต.ค. 55 15:56:11

ความคิดเห็นที่ 99 ส่งกำลังใจให้กับครอบครัวเด็กพิเศษทุกครอบครัวค่ะ ขอเพียงแต่มีความเข้มแข็ง อดทนและพยายาม ไม่มีอะไรที่เราทำไม่ได้.... และเมื่อถึงเวลานั้น..มันคุ้มค่ากับการรอคอยเสมอ ....................... ในความสำเร็จนั้น เราใช้ความสามารถพิเศษอย่างมากก็แค่ 0.87% ที่เหลือเป็นความมุ่งมั่นล้วนๆ - ประภาส ชลสรานนท์ - จากคุณ : แม่ก้อย เขียนเมื่อ : 14 ต.ค. 55 16:00:54

ความคิดเห็นที่ 100 ตามอ่านอยู่ค่ะ อ่านตอนที่แม่ก้อยให้นอ้งเรียนโรงเรียนประจำที่อังกฤษ แล้วต้องจากมา ใจมันหวิวพิกล เข้าใจหัวอกคนเป็นแม่ ห่วงสารพัดจะห่วงเลย จากคุณ : cha-eang เขียนเมื่อ : 14 ต.ค. 55 16:12:59

ความคิดเห็นที่ 101 น้ำตาไหลค่ะ เคยอ่านเรื่องน้องนนท์ในนิตยสารนะคะตอนท้องแรก ชอบมากค่ะ ชื่นชมคุณแม่นะคะ แต่เพิงอ่านในชานเรือนนีครั้งแรก เพราะสมัครpantip ไม่กี่เดือนนี้เเอง ดีใจค่ะที่ได้อ่่านกระทู้นี้ เป็นกำลังใจให้คุณแม่ก้อย คุณพ่อ และน้องนนท์ด้วยนะคะ จากคุณ : aroonroong เขียนเมื่อ : 14 ต.ค. 55 16:22:51

ความคิดเห็นที่ 102 เข้ามาแสดงความยินดีกับคุณแม่ก้อยด้วยคนครับ ดีใจกับน้องนนท์ด้วยที่ได้โรงเรียนประจำแล้วและอีกไม่นานก็จะได้กลับบ้านแล้ว  ผมติดตามอ่านตั้งแต่ตอนแม่ก้อยบินไปหาโรงเรียนให้น้องนนท์ ยอมรับว่าแม่ก้อยกับคุณพ่อน้องนนท์เข้มแข็งมากๆ ผมว่ามันเป็นสิ่งที่ดีที่สุดในชีวิตน้องนนท์เลยก็ว่าได้ ต่อไปเขาก็จะสามารถใช้ชีวิตด้วยตัวเองได้ อันนี้สำคัญสุด ผมจำคำพูดของยายผมได้ว่า "ส่งให้มันไปเรียน ให้มันรู้จักช่วยตัวเอง อย่างต่ำหากตากับยายตายไปมันก็จะดูแลตัวเองได้" คำพูดนี้ยายผมพูดกับพี่ป้าน้าอาเพื่อให้หลายชายที่เป็นออร์ทิสติกได้ไปเรียนหนังสือ หลายชายผมก็เป็นออร์ทิสติก 2 คน เขาเล่นดนตรีเก่งมาก ร้องเพลงเก่ง  ทุกคนรักเขา รักทั้งหมู่บ้านเขาไปไหนมาไหนได้เอง หากกลับบ้านไม่ถูกก็จะมีเพื่อนบ้านพามาส่ง เด็กเหล่านี้จะอยู่ได้ก็เพราะสังคมรอบข้างเข้าใจและช่วยเหลือไม่รังเกียจ น้องนนท์โชคดีมากๆครับ ต่อไปเขาคงได้ทำในสิ่งที่เขาอยากทำและใฝ่ฝัน จากคุณ : baokalasin เขียนเมื่อ : 14 ต.ค. 55 16:59:01

ความคิดเห็นที่ 103 อ่านไปเช็ดน้ำตาไป ขอชมค่ะคุณพ่อ คุณแม่ และน้องนนท์ เข้มแข็ง และเก่งมากค่ะ รอติดตามตอนต่อไปนะคะ จากคุณ : เถาไอวี่ เขียนเมื่อ : 14 ต.ค. 55 17:43:33

ความคิดเห็นที่ 104 น้องเข้มแข็งมากค่ะ รอฟังตอนต่อไปนะคะ จากคุณ : หนูน้อยจมูกบาน เขียนเมื่อ : 14 ต.ค. 55 18:45:51

ความคิดเห็นที่ 105 จิ้มพิมพ์ตอนใหม่เสร็จแล้ว แต่รูปประกอบอยู่อีกเครื่องหนึ่งที่ทำงาน พรุ่งนี้เช้า มิตรรักแฟนเพลง อย่าลืมติดตามเรื่องทีเด็ดของลูกได้นะคะ แก้ไขเมื่อ 14 ต.ค. 55 20:32:19 แก้ไขเมื่อ 14 ต.ค. 55 20:10:56 จากคุณ : แม่ก้อย เขียนเมื่อ : 14 ต.ค. 55 20:03:38

ความคิดเห็นที่ 106 ตามอ่านตั้งแต่น้องนนท์เด็กๆเหมือนกันค่ะ แม่ก้อยเก่งมากๆเลยค่ะ น้องนนท์ก็หล่อจริง จากคุณ : I Promise เขียนเมื่อ : 14 ต.ค. 55 21:48:26

ความคิดเห็นที่ 107 แม่ก้อยค่ะ ขอความกรุณาเราด้วยนะค่ะ ลูกเราเป็นออทิสติกค่ะ ตอนนี้ลูก 3.6 ปีแล้วค่ะ ยังพูดไม่ได้เลย พาไปฝึกพัฒนาการลูกก็ต่อต้านร้องโวยว้ายไม่ยอมหยุดเลย เค้าเป็นลูกคนเดียวที่เรามี (เรามีลูกยาก และทำหลอดแก้ว 2 ครั้งถึงได้เค้ามา เมื่อหมอวินิฉัยว่าลูกเราเป็น ชีวิตถึงจุดเปลี่ยนจริง ๆ ค่ะ ต้องทำใจยอมรับและต้องสู้ต่อให้ได้เพื่อลูก) จากคุณ : แม่น้องคุณ (วิปปิ้งครีม) เขียนเมื่อ : 14 ต.ค. 55 22:19:54

ความคิดเห็นที่ 108 ติดตามมาตลอดค่ะแม่ก้อย ได้เอาวิธีการสอนลูกของแม่ก้อยไปใช้กับหลานด้วยค่ะ เค้าเป็นสมาธิสั้นอยู่ไม่นิ่ง โดนแม่เค้าตีตลอด ตอนแรกแม่เค้าไม่รู้ รู้แต่ลูกซนมากเกินปกติ แต่เราอ่านจากเรื่องของแม่ก้อยมาตลอด และค้นหาข้อมูลเพิ่มเติม สุดท้ายพาไปหาหมอก็พบว่าเป็นสมาธิสั้น ตอนนี้ก็เริ่มรักษาและฝึกควบกันไปด้วยค่ะ ขอบคุณนะคะที่สละเวลามาแชร์ประสบการณ์ให้เราได้อ่านกัน จากคุณ : Khun Vivien เขียนเมื่อ : 14 ต.ค. 55 22:47:59

ความคิดเห็นที่ 109 เป็นกำลังใจให้อีกคนนะคะ จากคุณ : Mink Ko เขียนเมื่อ : 15 ต.ค. 55 09:19:00

ความคิดเห็นที่ 110 น้ำตาไหลไปด้วยเลย แต่อยากบอกว่า หนุ่มนักเรียนอังกฤษหล่อมากกกกก...อิอิ จากคุณ : PP-จัง เขียนเมื่อ : 15 ต.ค. 55 09:24:06

ความคิดเห็นที่ 111 จำได้ว่าเคยอ่านกระทู้ "ออทิสติกของลูก" ของแม่ก้อยในปี 53 ตอนนั้นตื่นมาปั๊มนมตอนกลางคืนให้ลูกสาวที่เพิ่งคลอดได้ไม่นาน....อ่านแล้วซาบซึ้่ง ประทับใจในความรัก ความทุ่มเทที่แม่ก้อย และครอบครัวมีให้กับน้องนนท์มากๆ...ตอนนั้นนั่งอ่านทู้ไปร้องไห้ไปตั้งแต่ตี 4 ถึง 6 โมงเช้า...ชื่นชมในความเข้มแข็งของแม่ก้อยเสมอมานะคะ จนวันนี้ น้องนนท์กลายเป็นหนุ่มน้อยแล้ว...คำบรรยายของแม่ก้อยในทู้นี้ก็ทำเราซาบซึ้งในความรักของพ่อแม่ได้จริงๆ น้องนนท์เป็นเด็กที่โชคดีมาก ที่ได้รับโอกาสดีๆได้หลายๆอย่าง ได้เข้า boarding school ที่มีคุณครูเอาใจใส่อย่างดีของอังกฤษ....แต่โอกาสเหล่านี้ไม่ได้ลอยมาหาง่ายๆ...ทุกสิ่งทุกอย่างมาจากการแสวงหาค้นหาสิ่งที่ดีที่สุดของแม่ก้อยและคุณพ่อ เพื่อน้องนนท์ทั้งสิ้น....เชื่อว่า ความพยายามของแม่ก้อยไม่สูญเปล่า...น้องนนท์จะต้องเติบโตเป็นหนุ่มน้อยที่มีคุณสมบัติไม่แตกต่างจากเด็กปกติแน่ๆค่ะ ตามรออ่านต่ออยู่นะคะ ^^ จากคุณ : พี่เอเธนส์+น้องเอเชีย เขียนเมื่อ : 15 ต.ค. 55 09:50:21