|
วันเวลาที่พิมพ์กระทู้ฉบับนี้ หากย้อนไปเมื่อปีที่แล้ว จขกท. กำลังระหกระเหินอพยพออกจากบ้านพร้อมสามีและลูกในท้องอายุครรภ์ 36w3d หลังจากตอนเช้าได้ข่าวว่า กทม. ประกาศให้เขตตลิ่งชันเป็นพื้นที่เฝ้าระวังน้ำท่วม ก็คิดว่าคงท่วมแน่นอน น้องน้ำก็เริ่มท่วมในซอยบ้านแล้ว จึงจัดการเก็บข้าวของชุดสุดท้ายยกขึ้นที่สูงแล้วออกมา ไม่น่าเชื่อตอนเช้าที่เห็นน้ำแค่ข้อเท้า แต่พอบ่ายต้นๆ น้ำลึกถึงต้นขาเรา (เราตัวสูงไม่มากค่ะ แค่ 152ซม.)
เดินลุยน้ำสีดำปิ๊ดปี๋ ในใจก็ห่วงลูก พยายามเขย่งขาให้สูงเข้าไว้ กลัวเชื้อโรคก็กลัว กลัวล้มก็กลัว เพราะน้ำไหลแม้ไม่แรงมากแต่เราเดินย้อนกระแสน้ำขึ้นไปต้นซอย
เดินไปถึงต้นซอย แม่เจ้า น้ำท่วมสูงแล้ว จากถนนที่รถ/คนควั่กไคว่ ตอนนั้นแทบไม่เห็นคน มองหน้าแฟนว่าเราจะเดินกันไปต่อไหม ตอนนั้นมีอาการปวดท้องเป็นระยะ ทุกครึ่งชั่วโมง
เป็นบุญของครอบครัวเรา มีพี่ผู้หญิงที่ทำงานในร้านก๋วยเตี๋ยวปากซอย แกอพยพจากบ้านเช่า (ซึ่งโดนน้ำท่วมไปแล้ว) มาอาศัยนอนอยู่ที่ร้านก๋วยเตี๋ยว (ร้านถมที่สูงหน่อย แต่ก็เป็นเพียงร้านเปิดโล่งสี่ด้าน มีเพียงหลังคากันแดดกันฝน) พี่คนนี้เราเจอแกประจำเวลามากินก๋วยเตี๋ยว แต่ไม่เคยถามชื่อแกเลย แกเดินมาถามว่าจะอพยพเหรอ แกเห็นว่าเราท้องแก่ก็เป็นห่วง
พอดีมีเรือยางของพวกอาสาขับผ่านมา พี่แกรีบตะโกนเรียกเรือให้ แต่อาสาบอกว่าต้องไปที่ไหนซักแห่ง ให้เรากับแฟนเดินลุยน้ำไปหรือรอรถทหาร พี่แกรีบบอกว่าน้องผู้หญิงเขาท้องแก่น่ะ ช่วยหน่อยเถอะลุยน้ำไปไม่ไหวหรอก ขึ้นรถทหารก็คงไม่ไหวแล้ว (เพราะแกบอกว่าบันไดรถอย่างสูงเลย) อาสาเลยยอมวกเรือกลับมารับเรากับแฟนไปส่งในจุดที่เดินไปหารถต่อได้
พอมาถึงจุดที่พอเดินได้ เราลงจากเรือของอาสา จะให้เงินเขาก็ไม่รับ เราก็ได้แต่ขอบคุณ ตอนนั้นน้ำตาจะไหล ดีใจที่เจอแต่คนมีน้ำใจช่วยกันยามลำบาก
ตรงจุดที่ลงจากเรือ ไม่มีวี่แววว่าจะมีรถแท๊กซี่ผ่านมาเลย เรากับแฟนก็เลยตัดสินใจจะเดินกันต่อ แต่เรามองไปสุดลูกตาก็ยังไม่เห็นวี่แวว จังหวะนั้นมีรถกระบะวิ่งมาคันนึงยังใหม่อยู่แลย แฟนเรารีบโบกรถปรากฏว่าพี่เขาจอดแฮะ เราขอติดรถเขาไปด้วย เขาบอกว่าขึ้นกระบะหลังเลยน้อง แต่แฟนเราบอกว่าขอคนท้องนั่งข้างในได้ไหม พี่เขาก็ตกใจ (สงสัยนึกว่าเราอ้วนเฉยๆ 55) แต่ก็ให้เราเข้ามานั่งข้างในทั้งๆ ที่กางเกงเราก็เปียกน้ำท่วมอ่ะนะ ตอนแรกเราก็จะไปนั่งข้างหลังแหละเพราะเกรงใจ ตัวเราเปื้อนน้ำท่วมมันสกปรกน่ะ แต่พี่เขาก็คะยั้นคะยอเพราะนั่งข้างหลังคงจะกระเทือนไม่น้อย
วันนี้มานั่งนึกๆ ดู หากไม่ได้คนเหล่านั้นในปีที่แล้ว เรายังไม่รู้ว่าเราจะเป็นอย่างไร เพราะว่าคืนวันนั้นหลังจากอพยพออกมาได้ เราก็ปวดท้องมากขึ้น ถี่ขึ้น กลางดึกคืนนั้นเลยไป admit เข้าโรงพยาบาล แล้วเช้าวันรุ่งขึ้นก็คลอดค่ะ หากไม่ได้พวกพี่ๆ เหล่านั้น คืนนั้นเราก็ไม่รู้จะได้ไปโรงพยาบาลทันไหม อาจจะคลอดบนเรืออย่างที่เป็นข่าวหลายเคสช่วงนั้น :)
นอกจากพี่ผู้หญิงที่อยู่ที่ร้านก๋วยเตี๋ยวแล้วเสียดายที่เราไม่ได้ขอชื่อหรือเบอร์ติดต่อพี่ๆ คนอื่นๆ ที่ได้ให้ความช่วยเหลือกับเราในวันนั้น วันนี้ก็เลยตั้งกระทู้นี้อยากขอบคุณพี่ๆ ทุกคนค่ะ และเพื่อเป็นบันทึกให้ลูกชายได้อ่านในโอกาสครบรอบวันเกิดเขาด้วย ให้เขาได้รู้ว่าเขาโชคดีมากที่ได้รับความช่วยเหลือจากคนที่ไม่รู้จักกันมาตั้งแต่ก่อนเขาเกิดซะอีกนะ
แก้ไขเมื่อ 30 ต.ค. 55 17:02:22
| จากคุณ |
:
JSCHTUM 
|
| เขียนเมื่อ |
:
วันออกพรรษา 55 16:21:53
|
|
|
| 
รำลึกวันหนีน้ำ
